CasaLog v2 | CasaSpider, El Hombre de tu Vida...

Eind jaren negentig woonde ik op Curacao, aanvankelijk nog als vrijgezel ook. Mijn favoriete TV-zender was Canal Sur met 's ochtends het Peruaanse kinderprogramma Nubeluz en vanaf vijf uur 's middags vanuit de Dominicaanse Republiek de show Sábado de Corporán.

Sábado betekent zaterdag en Corporán staat voor Rafael Corporán de Los Santos. Een sympathieke man van destijds een jaar of 65 die de drie of vier uur durende show aan elkaar praatte. Tientallen uitzendingen van Sábado de Corporán hebben we gezien.

Er waren spelletjes en er traden veel artiesten op, niet zelden geflankeerd door beeldschone danseressen. Ja, zelfs Lucy heeft ooit eens opgetreden bij een show van Corporán. Als een artiest of andere gast op bezoek was geweest, eindigde het gesprek altijd zo dat die gast zei: "Corporán, sigue!" (Corporán, ga door!) Dat was zijn handelsmerk en heel wat beroemdheden zijn hiervoor gestrikt.

Corporán is geboren op 22 juli 1939 in La Mata, Cotuí. Een arm gebied waar hij als limpiabotas (schoenenpoetser op straat) al vroeg de kost moest verdienen. Toen hij later beroemd werd is hij die achtergrond nooit vergeten. Op maandag 5 maart 2012 is Rafael Corporán overleden, hij is 72 jaar oud geworden. Veel mensen in de Dominicaanse Republiek voelen verdriet en bij zijn begrafenis in Puerta del Cielo (Poort van de Hemel) te Santo Domingo ontstonden grote files.

Corporán sigue en las voces de la calle y en el recuerdo de todos.
(Corporán gaat door in de stemmen van de straat en de herinerring van allen)

Posted by CasaSpider at 6:22 AM | Permalink | Comments (6)

Veel mensen kennen de naam Peter Stuyvesant waarschijnlijk eerder van het sigarettenmerk, dan vanuit de historie. De man is geboren in Friesland in het jaar 1611 of 1612. Hij stief in New York in 1672. Peter Stuyvesant was sinds 1635 werknemer van de West-Indische Compagnie (WIC). In 1639 werd hij gestationeerd op Curacao, alwaar hij het in 1643 tot Directeur van de Kolonie bracht. In 1645 promoveerde hij tot Gouverneur van Nieuw Amsterdam, het huidige New York, waar hij op 9 september 1664 gedwongen werd tot overgave aan de Engelsen.

Zo, dat zijn een hoop jaartallen. Smullen! Op Curacao kan men voor een HAVO/VWO-opleiding terecht bij drie scholen: Het Maria Immaculata Lyceum (MIL), het Radulphus College en het Peter Stuyvesant College (PSC). Het Peter Stuyvesant College is de oudste school en is gestart op 17 september 1941.

Op 10.10.2010, dit is voorlopig het laatste jaartal, ontstond het Land Curacao. De grootste partij PAR bleek voor het eerst sinds jaren niet in staat een coalitie te vormen. De PAR is een Nederlandsgezinde partij. De eerste regering van het nieuwe Land Curacao is nu een coalitie van de Movementu Futuro Korsou (MFK) van premier Gerrit Schotte, de MAN en Pueblo Soberano.

Vooral Pueblo Soberano onder leiding van Helmin Wiels is een partij die de banden met Nederland zoveel mogelijk door wil snijden. Men heeft genoeg van de kolonisator die zijn oude streken ook in de huidige tijd niet is verleerd. Peter Stuyvesant is in de ogen van Helmin Wiels een exponent van het Nederlandse kolonialisme. Er is een lobby ingezet om de naam van het Peter Stuyvesant College te veranderen.

Een grote meerderheid van de leerlingen van het PSC is het hier niet mee eens. Toch is de naamsverandering doorgegaan en heet het PSC sinds maart 2011 officieel het, let goed op, Kolegio Alejandro Profèsor Dòkter Jandi Paula. In de volksmond blijft het PSC vast nog een hele tijd Peter Stuyvesant College heten, maar op zaterdag 23 juli 2011 is het standbeeld van Peter Stuyvesant van zijn sokkel getrokken. Het einde van een tijdperk.

Het gekke is alleen dat niemand schijnt te weten waar het standbeeld zich bevindt. Maarten Schakel van Dolfijn FM gaat op onderzoek uit. Het laatste gedeelte van het interview is het interessantste, daar spreekt Maarten met Helmin Wiels. De uitspraken van Helmin Wiels zijn de moeite waard om te beluisteren en in geschrift opgetekend te worden.

Transcript interview Maarten Schakel (Dolfijn FM) en Helmin Wiels, vanaf 05:50:

Maarten Schakel: Ojé. Meneer Wiels?
Helmin Wiels: Ja, hallo?
Maarten Schakel: Hallo meneer Wiels, Maarten Schakel Dolfijn FM.
Helmin Wiels: Ja?
Maarten Schakel: Hallo, stoor ik u?
Helmin Wiels: Ja, ik zit in een Statenvergadering.
Maarten Schakel: Ojé. Mag ik u één korte vraag stellen?
Helmin Wiels: Ja.
Maarten Schakel: Ik ben een zoektocht aan het doen naar het standbeeld van Peter Stuyvesant. Waar is die?
Helmin Wiels: Euhm, de standbeeld van Peter Stuyvesant is bij de Heren XIX in Amsterdam.
Maarten Schakel: Maar, van de school?
Helmin Wiels: Ja natuurlijk, het is daar gebracht.
Maarten Schakel: Het is naar Nederland verscheept?
Helmin Wiels: Ja, het is verscheept naar Nederland.
Maarten Schakel: Wanneer is dat gebeurd?
Helmin Wiels: Weet ik niet, euhm... recent. Het is iets recents, ja.
Maarten Schakel: De Heren XIX, wat is dat precies?
Helmin Wiels: De Heren XIX is de headquarters van de West-Indische Compagnie. Peter Stuyvesant werkte voor de West-Indische Compagnie en de Heren XIX waren de eerste Raad van Commissarissen van de multinational die de West-Indische Compagnie, WIC heet. Curacao was een eigendom van de West-Indische Compagnie, Peter Stuyvesant was een administrateur, dus we hebben Peter Stuvesant naar de basis (of bazen?, red.) van de WIC gestuurd, dat is Amsterdam.
Maarten Schakel: Dus het standbeeld wat in de tuin van de school stond is met de boot naar Nederland verscheept.
Helmin Wiels: Met de boot, ja.
Maarten Schakel: Met het vliegtuig of met de boot?
Helmin Wiels: Ja.
Maarten Schakel: Hij is gegaan zoals hij gekomen is eigenlijk.
Helmin Wiels: Pardon?
Maarten Schakel: Hij is gegaan zoals hij gekomen is eigenlijk.
Helmin Wiels: Gegaan zoals hij gekomen is, ja.
Maarten Schakel: Okay, maar ik weet dat best wel veel mensen hier een plekje voor het standbeeld hadden willen hebben. Het Curaçaosch Museum bijvoorbeeld, Bonaire had het gewild...
Helmin Wiels: Ja, plekken voor een misdadiger? Nee, op Curacao niet.
Maarten Schakel: Nee, wie heeft dat beslist uiteindelijk dat hij naar Nederland ging, dat standbeeld?
Helmin Wiels: Het is een eigendom van de overheid.
Maarten Schakel: Okay, dus de overheid heeft dat beslist?
Helmin Wiels: Misschien wel, weet ik niet. Maar wat is misschien, ja.
Maarten Schakel: Okay, dat is minister Jansen (Lionel Jansen, red.) is de minister van Cultuur en van Onderwijs, die gaat daarover denk ik toch?
Helmin Wiels: Nee, nee, nee. Ik weet niet, ik weet niet. Er was een commissie in het leven geroepen om alle hebben en houwen van die ouwe Peter Stuyvesant College, nu Kolegio Alejandro Profèsor Dòkter Jandi Paula... het is nu die commissie is klaar met haar werk, dus misschien is de commissie degene die de beslissing genomen heeft.
Maarten Schakel: Okay, dus het standbeeld blijft in Nederland, gaat niet meer terug naar Curacao, want hij was een misdadiger dus hij verdient hier geen plek.
Helmin Wiels: Voor mijn part kunnen ze het in Hoorn zetten bij... bij Coen!
Maarten Schakel: Naast Jan Pieterszoon Coen.
Helmin Wiels: Ja, ja.
Maarten Schakel: Gezellig met zijn tweeën...
Helmin Wiels: Jaaaaah!
Maarten Schakel: Ik dacht, Klein Curacao is wel een mooie plek.
Helmin Wiels: Nee, nee!
Maarten Schakel: Het laatste eiland wat Peter Stuyvesant verovert, Klein Curacao.
Helmin Wiels: Ja, ja ja ja...
Maarten Schakel: Is dat niet mooi?
Helmin Wiels: Nee, in Hoorn zit het beter. Het zit lekker in Hoorn.
Maarten Schakel: Wat u betreft mag het naar Hoorn.
Helmin Wiels: In Hoorn installeren. Ja.
Maarten Schakel: Okay, goed. Bedankt voor de uitleg. Dan weten we nu waar het is.
Helmin Wiels: Okay.
Maarten Schakel: Daag.
Maarten Schakel, tot besluit: Ja, maar moeten we het nou geloven, Helmin Wiels?

Posted by CasaSpider at 11:22 AM | Permalink | Comments (9)

GIS-collega Sjanny loopt de DBA-kamer bij Brabant Water binnen, dat is altijd gezellig. Ze vraagt of het mogelijk is om met Python via een Sharepoint-url een Excel-sheet in te lezen. Dat moet kunnen. "Ik heb trouwens dropjes gekocht", zegt ze. "Mmmm lekker, drop", zeg ik. "Nou, ik heb expres niet de lekkerste gekocht hoor", zegt Sjanny.

Dat vind ik gek en het doet me terugdenken aan mijn eerste jaar op Curacao, zeg maar het seizoen 1995-1996. Ik was gedetacheerd bij Kodela, het Electriciteits- en Waterbedrijf dat later Aqualectra is gaan heten. Het is gevestigd op de punt van Otrobanda, niet ver van de Pontjesbrug.

Ik trok veel op met mijn toenmalige collega Cor van Donge en we gingen elke middag samen lunchen. Cor zat al een jaartje langer op Curacao, dus die wist de beste plekjes. We gingen naar Hotel Otrobanda, dat lag vlakbij Kodela aan de Sint Annabaai. Vanuit het restaurantgedeelte kon je het water echter niet goed zien. Het eten was er niet vies, maar ook niet bijzonder en niet duur, maar ook weer niet goedkoop.

Nadat we er een keer of vier, vijf gegeten hadden zei Cor: "Zullen we vandaag eens ergens anders naar toe gaan?" Ik stemde in. We lieten Hotel Otrobanda links liggen en liepen een meter of honderd verder naar Rum Runners aan de Rouvilleweg. Cor was hier al vaker geweest en liep meteen door naar het balkon op de eerste verdieping. Vanaf dat balkon hadden we een schitterend uitzicht op de Sint Annabaai. We zaten er heerlijk in het zonnetje.

Ik bestelde een Salade du Chef en kreeg een enorm bord met een fantastische salade. Overweldigend lekker gewoon. Ook Cor zat te smikkelen, al weet ik niet meer wat hij at. Al met al was het een zeer geslaagde lunchpauze en de rekening viel ook nog eens mee, het kostte in ieder geval minder dan bij Hotel Otrobanda.

Voordat we opstonden om weer aan het werk te gaan, brandde er één vraag op mijn lippen: "Cor, waarom zijn wij al die dagen in hemelsnaam naar Hotel Otrobanda gegaan om te eten?" Cor keek mij aan en antwoordde met een stalen gezicht: "Ja Spider, het kan niet àlle dagen feest zijn!"

Rum Runners startte in 1989. In 1997 ging het over naar West Indies en sinds 2001 heet het De Gouverneur.

Posted by CasaSpider at 9:32 PM | Permalink | Comments (3)

Grappig, Tomas klinkt *trekt aan oorlel* een beetje als TOFS. Nu ligt de financiële sector de laatste tijd aardig onder vuur, de krachten van de natuur zijn toch van andere orde. De afgelopen dagen trok orkaan Tomas op ruim 300 kilometer ten noorden voorbij aan Curacao.

Van de orkaan zelf heeft het eiland weinig gemerkt, maar zoals Aruba in 2004 ondervond bij Ivan kan de staart van een orkaan voor heel wat overlast zorgen.

Dit is maandag 1 november op Curacao gebeurd. In een paar uur tijd viel er 265 millimeter regen in Sunset Heights. Heel wat gebouwen lijden onder zware wateroverlast. De dame met de pet ziet er best stoer uit, temidden van haar bijna wegdrijvende spulletjes.

Brabant Water collega Ruud is drie weken op vakantie. Als ik zijn reisschema goed interpreteer verbleef hij de eerste week in New York en is hij afgelopen weekend op Curacao gearriveerd. Met de neus in de boter. Misschien ligt er volgende week nog een weekje zon voor hem in het verschiet op Aruba.

Bron alsmede foto's: Amigoe (mirror).

Posted by CasaSpider at 7:00 AM | Permalink | Comments (7)

Een post als reactie op een reactie op de post Korsou, 10.10.10. Reageerster Anita heeft drie jaar op Saba gewoond en daar meegeholpen aan het schrijven van het jeugd- en educatiebeleid. Zij voelt zich nog steeds betrokken bij de voormalige Nederlandse Antillen in het algemeen en Saba in het bijzonder.

Tot zover een normale reactie, ja zelfs een waardevolle. Niet eerder hoorde ik van iemand uit Nederland die op Saba heeft gewerkt. Tot mijn spijt heb ik het eiland met de hoogste bergtop van het Koninkrijk, de Mount Scenery met een hoogte van 877 meter, nooit bezocht.

Het vliegveld heeft met zijn 400 meter de kortste landingsbaan ter wereld voor commerciele vluchten. Piloten die op Saba vliegen moeten een speciaal certificaat halen. Immers, men vliegt recht op de hoge berg af, maakt op het laatste moment een draai richting het vliegveld en dan is het vooral heel hard remmen om niet met toestel en al de zee in te kukelen. Er is zelfs een T-shirt met de tekst: "I survived landing on Saba".

Het venijn zit ook bij Anita in de staart. Drie keer lees ik met wijdopengesperde ogen de laatste zin van haar reactie. Telkens keer weer schiet ik in de lach. Dit staat er: "PS ben jij die vriendin van Door, die ook van Disciclin houdt?" (tekst)

VriendIN?!?
Disiclin?!?

Disiclin is een tamelijk sterk schoonmaakmiddel dat op Curacao alom gebruikt wordt om vloeren en toiletten schoon te maken. Het is te verkrijgen in felle kleuren groen, blauw, geel, roze en vast nog meer. Nee Anita, ik houd NIET van Disiclin! En ik ben een MAN (m)! Alhoewel, als men dat zo hard schreeuwen moet...

Anita, dank je wel voor de inspiratie.

Posted by CasaSpider at 7:00 AM | Permalink | Comments (12)

Sint Maarten en de omringende eilanden houden hun adem in, hetgeen een toepasselijke uitspraak is als het om een orkaan gaat. Maandagmiddag om ongeveer 14:00 uur (08:00 AM plaatselijke tijd) trekt orkaan Earl op enkele tientallen kilometers ten noorden van Sint Maarten voorbij.

Het doet me onwillekeurig terugdenken aan begin september 2004. Wij woonden op Curacao. Zo zuidelijk komt vrijwel nooit een orkaan, die trekken meestal over de Bovenwindse Eilanden via Cuba naar Florida. Maar daar was ineens Ivan.

Steeds dichter naderde hij Aruba, Bonaire en Curacao. Op de ochtend van 8 september 2004 werden alle consultants bij UTS waar ik gedetacheerd was weggestuurd. Snel kocht ik plastic, duct-tape en wat zaklampen. Het was erg druk bij de bouwmarkten.

Gespannen wachtten we af op wat komen ging, gelukkig voor ons liep de zaak met een sisser af. Wel was er veel schade aan de stranden. De staart van Ivan heeft een dag later voor grote overstromingen op Aruba gezorgd.

Kattenpis op Curacao, maar evengoed was er die mengeling van spanning en angst. Immers, met de natuur valt niet te spotten. Sint Maarten heeft heel andere ervaringen met orkanen. Luis (1995), Lenny (1999) en Omar (2008) richtten veel schade aan. Geen wonder dat men de billen bij elkaar knijpt met Earl in aantocht.

Laten we hopen dat het deze keer meevalt, voor Sint Maarten en de omringende eilanden. Het blijft fascinerend te zien hoe Google AdSense soms de plank mis slaat.

Posted by CasaSpider at 7:00 AM | Permalink | Comments (4)

Ooit, in een lang en gelukkig verleden, werkte ik via SQL Integrator bij water- en electriciteitsbedrijf Kodela op Curacao. Kodela heet overigens alweer een hele tijd Aqualectra, maar daar gaat het niet om. Voor de logistiek leverde SQL Integrator een standaardpakket met maatwerk, Rapier. De managers van een aantal bedrijven gingen naar een cursus van een zelfbenoemde logistiek- en maintenance-goeroe. Zowel de naam van de cursus als van de goeroe ben ik al lang kwijt, maar ach ik ben wel meer kwijt.

Wat deze man deed was echter niet van slimheid gespeend. Allereerst was het een tamelijk dure cursus en ten tweede verliep het behaalde certificaat reeds na een jaar. Dan moesten de deelnemers op herhalingscursus. Deze cursussen waren heel tactisch op tropische eilanden gepland: Op de Fillipijnen, Hawaii enzovoorts. Geen wonder dat de managers er alles aan deden hun directeuren ervan te overtuigen dat dit belangrijke shizzle was, een typisch gevalletje win-win.

Tot nu toe houden de Olympische Winterspelen in Vancouver me aardig bezig. Vooral de nacht van maandag op dinsdag met de 500 meter heren is een zware. De wedstrijd wordt in twee manches gehouden om alle deelnemers een laatste binnen- en buitenbocht te laten rijden. Ik besluit alleen de tweede manche te bekijken en zet de wekker om 02:15. Tot mijn verbazing is de eerste manche nog niet afgelopen, de dweilpauze is uitgelopen en de laatste tien ritten starten pas om 02:30.

Er is een probleem met de ijsdweilmachines van Olympia. De eerste was al kapot, de tweede begaf het na een aantal meters en de derde was nog niet van de juiste stickers voorzien. Toen dat gebeurd was bleek de afstelling niet in orde en ontstond in plaats van een spiegelgladde baan een zogenaamde ijsakker, met dank aan Bart Veldkamp waarmee de altijd spannende Ria Visser meer lijkt te flirten dan met Mart. Daarmee is nog niet bepaald wie de sleutel van haar hotelkamer krijgt.

De logistiek- en maintenance goeroe beschreef verschillende onderhoudsstrategieën. Niet dat ik ze uit zijn eigen mond heb gehoord, jammer genoeg niet. De Kodela ICT-manager is gelukkig niet te beroerd om een samenvatting te geven. Een mogelijke onderhoudsstrategie waar men zelfs bewust voor kan kiezen is domweg geen onderhoud. Pas als het betreffende onderdeel kapot gaat wordt het gerepareerd. Dit is in bepaalde omstandigheden goedkoper dan het ding iedere zes maanden reviseren.

Belangrijke factoren voor het kiezen van een adequate onderhoudsstrategie zijn ten eerste de kans dat onderdelen van het ding het begeven en ten tweede de impact die het niet (meer) functioneren heeft. De impact van een falen tijdens de Olympische Winterspelen is evident. De druk gesticulerende Italiaanse voorzitter van de ISU Ottavio Cinquanta maakt aan de betrokkenen in een spoedoverleg snel duidelijk dat het evenement niet uitgesteld kan worden. Er moet nu geschaatst worden en de belangen zijn groot. Gelukkig verloopt de tweede manche van de 500 meter zonder problemen en lijkt de wedstrijd een eerlijk verloop te hebben.

Toch klinkt alom de roep naar de magische Zamboni's. Sinds jaar en dag gebruikt de gehele schaatswereld Zamboni's om het ijs te schrapen en te dweilen, het is de de-facto standaard. Het vergt lef om bij een evenement als de Olympische Winterspelen ijsdweilmachines van een ander merk in te zetten. En hoe zit dat met het onderhoud? Diezelfde nacht besluit men om twee Zamboni's met een vrachtwagen vanuit Calgary over te laten komen. Inmiddels zijn ze in Vancouver gearriveerd. Het ijs lijkt meteen al beter en de verantwoordelijke man in Vancouver is druk met het spellen van het werkaanbod in de regio.

Wat denken we ervan om dit over een jaar nogmaals te evalueren, op een tropisch eiland? Met een Zamboni als decor.

Posted by CasaSpider at 9:19 PM | Permalink | Comments (13)

Onze Diana (3) is geboren op Curacao, dat is algemeen bekend. Als we op zondagavond terugkwamen van het Happy Hour haalden we vaak eten bij de Chinees aan de Rotterdamweg.

Tegenover die Chinees zit een Panaderia (bakker) waar tegen die tijd veel volk op af kwam. Ze verkochten er heerlijke Pan Dushi, letterlijk zoet brood. Vooral de kinderen waren er dol op.

Zaterdag was ik bij Albert Heijn en zag een plastic doosje met daarin twee Zeeuwse Bolussen. Het nuttigen van haar avondeten kostte Diana een hele tijd, maar toen ze daarna een Zeeuwse Bolus kreeg was die zo verdwenen.

Zondag is Bolus #2 aan de beurt. De smaak van een Zeeuwse Bolus doet sterk denken aan Pan Dushi. Het brengt bij Diana onbewust herinneringen terug van haar geboorte-eiland.

Groeten aan de familie Maat in Zeeland die ook een speciale band heeft met Curacao.

Posted by CasaSpider at 4:00 PM | Permalink | Comments (8)

In relatie tot wat er in Haiti gebeurd is en nog staat te gebeuren stelt het drie keer niks voor. Toch erger ik mij regelmatig aan de dunte van sommig toiletpapier. Met name in bedrijfstoiletten gebruikt men vaak van die grote rollen met erg dun wc-papier.

Hoe verloopt het proces vervolgens? Men is klaar met waarvoor men naar het toilet ging en trekt aan het onderste velletje van de toiletrol in de hoop dat er dan een halve meter papier vanaf komt. Het resultaat is echter dat men met een los, klein en dun velletje in zijn handen staat! Het is gewoon ongelofelijk.

Voorzichtig trekt men nogmaals aan het nu laatste velletje maar wat men ook doet, iedere keer staat men met een lullig velletje in zijn handen. Misschien dat Doutzen Kroes het daarmee af kan, het weledelgevormde achterste van CasaSpider in ieder geval niet.

Nog even over "in Haiti". Klopt dat wel? Als men het over een eiland heeft hoort men namelijk "op" te zeggen zoals in deze zin: "Vandaag vinden voor het laatst Statenverkiezingen plaats op Curacao." Is het nu in de Nederlandse Antillen of op de Nederlandse Antillen?

Als het één eiland betreft, behorend tot één land dan is het waarschijnlijk op: op Borneo, op Hawaii. Haiti deelt het eiland Hispaniola met de Dominicaanse Republiek. Wij zeggen altijd: "In de Dominicaanse Republiek" en derhalve ook "in Haiti". Maar in het geval van Cuba en Trinidad zeg ik eveneens in.

Ook best een klein ergernisje.

Posted by CasaSpider at 6:33 AM | Permalink | Comments (13)

Luchiano (11) is bezig met zijn eerste week op het Beatrix College te Tilburg. Spannende tijden voor ons allemaal. De eerste dag verliep prima en dat gold ook voor de tweede. Maar bijna iedereen kent wel die truc uit griezelfilms, net denk je rustig te kunnen ademen komt dat monster alsnog uit een onverwachte hoek opduiken.

Woensdagochtend belt het Beatrix College mij om ongeveer 08:20. Waar Luchiano is. Nu weet ik dat hij dacht pas om 08:10 bij de kerk in Rijen te staan om samen met klasgenoot Wesley naar school te fietsen. Hij heeft zich dus in de tijd vergist. Wesley is al op school. Als ik hem vraag waarom hij niet even gebeld heeft zegt hij dat zijn mobiel leeg was. Die jongens zijn allemaal hetzelfde. Luchiano is inmiddels in zijn eentje naar school gesprint en nog net op tijd om mee te gaan naar de lokatie waar ze Levend Stratego spelen.

Donderdag spreekt hij met drie andere jongens af bij de gouden palmbomen in de Haansberg, om half acht 's ochtends. Ik zit al bij Brabant Water als Lucy belt. Luchiano's tas is van zijn fiets geschoven en ergens tussen de spaken vast komen te zitten. Uiteindelijk is het allemaal goed afgelopen en verschijnen de kinderen op tijd op school.

Curacao is qua inwonertal kleiner dan Tilburg. Het is de vraag of het voor een dergelijk klein gebied de moeite waard is een GPS-applicatie te ontwikkelen. Toch kan het handig zijn, immers op Curacao zijn straten en huisnummers niet zelden slecht aangegeven. Als men voor het eerst bij iemand op bezoek gaat krijgt men instructies als: "Rijd op die weg tot het huis met het groene dak, ga daar naar links en dan is het het vierde huis rechts. Wit met een rood dak."

Sinds korte tijd is het zover, de TomTom of liever gezegd een afgeleide van Garmin heeft op het eiland zijn intrede gedaan: WaraWara GPS. De goedkoopste versie kost ongeveer 400 euro, voor de ware, ware gadgetfreak is het natuurlijk een must-have. Ik ben benieuwd of de zogeheten snacks er ook op staan, dat is nog eens handig. Een goede zet is het gebruiken van de stem van lokale topzangeres Izaline Calister. Zie ook dit persbericht.

Tilburg is maar een beetje groter dan Curacao, qua aantal inwoners dan toch. Donderdagmiddag is er wat consternatie. Luchiano is teruggefietst van een uitstapje naar 't Zand of zoiets, een bosrijk gebied met moeilijk begaanbare paden op ongeveer 15 kilometer van het Beatrix College. Zijn nieuwe fietsmaatjes gaan niet meteen naar huis maar willen eerst een winkelcentrum bezoeken. Luchiano wil echter meteen naar huis. Maar dan is er enige verwarring welke weg hij moet nemen. Ineens weet hij het niet meer en keert enigszins in paniek terug naar school.

Via de telefoon probeer ik hem gerust te stellen en als dat gelukt is adviseer ik hem een leraar op te zoeken en de situatie uit te leggen. Alles loopt goed af als een in Rijen woonachtige leraar die ook nog eens in het eerste van vv Rijen speelt hem met fiets en al thuis afzet. Dit avontuur had nooit plaatsgevonden met een eigen GPS-systeem. We moeten alleen nog even over de naam nadenken. Wordt het Til-Til of Rije-Rije GPS?

Posted by CasaSpider at 7:28 PM | Permalink | Comments (8)

Ik zeg altijd dit: "Wees voorzichtig met het gebruiken van analogieën". Ook zeg ik altijd zeg nooit nooit. Buiten dat zeg ik altijd maak geen grappen over iemands naam of uiterlijk. Om de eerste cabaretier die een grap maakte over Erica Terpstra of Ien Dales kon men nog wel lachen, maar dat werd al rap minder. Wie er nu nog mee aankomt is een sneue gast.

Maar zoals gezegd zeg ik ook altijd zeg nooit nooit. SQL Integrator collega Lahrn die op Curacao woont stuurt regelmatig een mail met grappige filmpjes of andere info uit de regio. Zo stuurde hij foto's van de gevolgen van storm Omar in de Cariben. Hier een heftige uit Bonaire.

Ook minister Omayra Leeflang is flink door Omar te grazen genomen. Vooruit met de geit!

Continue reading "Omayra su Afro" »

Posted by CasaSpider at 11:00 AM | Permalink | Comments (8)

1.

Diana (2) ontwikkelt zich tot een echte dame. Als we in een kledingzaak winkelen gaat zij haar eigen gang, loopt alle rekken langs en keurt wat van haar gading is nauwgezet. Ik loop er als de typisch mannelijke sukkel achteraan en wacht tot mevrouw klaar is. Een verkoopster bij V&D zag dat gebeuren en we zeiden tegen elkaar: "Het zit er al vroeg in."

Als Diana met Lucy in onze slaapkamer is onderzoekt ze al haar spullen, de mijne zijn een stuk minder interessant. Zo had ze laatst de lipstick te pakken. Het opmaken is nog niet het je van dat maar het resultaat mag er wezen. De lievelingskleur is en blijft roze.

2.

Luchiano (10) heeft nog steeds regelmatig last van hoofdpijn. Hij klaagt er niet vaak over, dat is de gewenning. Dinsdag 12 augustus waren we bij oogarts dokter Saxena in het Amphia ziekenhuis te Breda. Mevrouw Saxena constateerde dat alles volgens de cijfers in orde is met Luchiano. "En zijn hoofdpijn dan?" Ze verwees ons door naar orthopist Patricia Neomagus. Wat een naam!

Het bezoek aan Patricia Neomagus vond vandaag plaats om 08:15 's morgens vroeg. "Had ik maar niets aan mijn ogen", zei Luchiano. "Het is nu herfstvakantie en dan kon ik gewoon in mijn bed blijven liggen." Patricia Neomagus is een heel plezierig iemand om mee te werken. Ze deed enkele testen en zag al snel dat er iets in de samenwerking tussen beide ogen bij Luchiano niet helemaal goed is. Daardoor is hij continu bezig met accomoderen, dat is vermoeiend en leidt uiteindelijk tot hoofdpijn.

De remedie is de oogspieren trainen door bijvoorbeeld de punt van een balpen naar de neus te brengen. Ook kregen we een strip mee met een lijn met puntjes. Die moet je tegen je neus aanleggen en dan kijk je eerst naar het onderste puntje. Daar verschijnt als het goed is een kruis, een grote X. Dan ga je naar boven tot je bij het bovenste puntje aankomt. Daar lukt het Luchiano niet om het kruis te zien, mij daarentegen wel. Afijn, men moet het voor zich zien. Wie weet maak ik er nog wel eens een CasaMovie van.

3.

Vandaag woensdag 15 oktober regende het hard in Noord-Brabant. Maar dat is nog niets vergeleken bij de Tropische depressies die door de Cariben razen. Curacao wordt geteisterd door Omar, toen ik de mails binnen zag komen dacht ik in eerste instantie aan Don Omar, de befaamde Reggaeton-artiest. Maar het is dus regen en storm.

Het houdt de gemoederen aldaar flink bezig want bijna iedereen schrijft erover: DeSukkels, BonBini, Dick Drayer, Kridan, Versgeperst en zeker ben ik er nog een aantal vergeten.

Op foto's lijkt het vaak minder erg maar hier kan men toch zien dat het water dichtbij komt. Gelukkig is daar de politie van Curacao die in noodgevallen het water met het kanon van de Sint Annabaai terugschiet. CasaSpider wenst Curacao en de andere eilanden in de Cariben sterkte in de strijd tegen de elementen en bedankt Vernon O. voor het mailen van de foto's.

Posted by CasaSpider at 8:08 PM | Permalink | Comments (10)

Beste Casaspider, jullie zijn inmiddels al 4 maanden in Nederland. Wat ik in jouw verhalen tot nu toe niet terug zie komen is of jij of jouw gezinsleden Curacao missen. Is het allemaal echt zo gemakkelijk om de overgang (zeker voor Lucy en Luchiano) van een tropisch eiland naar Nederland te maken? Of laat je dat bewust weg in het weblog omdat het te prive is? Op enig moment zal ik ook met mijn gezin terugkeren naar Nederland en hoewel het niet te vergelijken is, zou ik het toch prettig vinden als je een beeld kan schetsen van evt. heimwee. Mocht het zo zijn dat dat te prive is, respecteer ik dat volkomen. Het kan natuurlijk ook dat Curacao jullie totaal niet dierbaar was. In dat geval zal je al gauw geen heimwee of gemis ervaren. Mocht je kunnen antwoorden hoor ik dat graag.

Aldus het integrale commentaar van Vjm op de post Euromast Rotterdam.

Een interessante vraag waar ik even over heb moeten nadenken. Wel, in het dagelijkse leven mis ik Curacao niet echt, het is gewoon te druk met andere dingen en het leven gaat nu eenmaal door. Dingen die ik 'daar' met veel plezier deed zijn vervangen door andere. Strand, Happy Hour, Wilhelminaplein... het was allemaal leuk maar vreemd genoeg mis ik het niet echt.

Het gekke is dat Lucy dat meer heeft. Zij was uitgekeken op Curacao, te veel routine, maar zegt nu dat ze zelfs ons wekelijkse uitstapje naar Pleincafe mist. Natuurlijk gaat Curacao me nog steeds ter harte en het komt regelmatig voor dat ik de Antillen moet verdedigen tegen ongefundeerde aanvallen ('ze moeten de kraan dichtdraaien!'). Ongefundeerd maar groter in aantal dan ik had gehoopt.

Luchiano (10) mist Curacao ook niet echt, hij heeft een nieuw leven hier. Ik geloof dat hij zijn vrienden van de Sint Servatiusschool in Borkel haast nog meer mist, dat is ook verser. Over Luchiano gesproken, ik merk wel dat we minder tijd samen doorbrengen dan op Curacao. Daar bracht ik hem naar school, haalde hem op en tussen de middag waren we samen. Nu zie ik hem pas om half zes 's avonds en dan gaan we boodschappen doen. Dat is een van de dingen waar we ons ritme nog in moeten vinden.

Lucy heeft het niet echt gemakkelijk. In haar ogen was Nederland het grote land waar veel te ontdekken is. Dat valt toch enigszins tegen als men de zorg heeft over een baby van 1 jaar oud. Ze maakt nu bijna elke dag een lange wandeling met Diana (1) en gaat er ook regelmatig met de fiets op uit. Zij zal niet snel terug willen naar Curacao maar mist toch een beetje de warmte en de (psychisch) kortere afstand tot haar familie.

Bij warm weer voelt Lucy zich nu eenmaal meer sexy. Thuis zetten we de verwarming daarom op 21.6 graden. We zijn allemaal op zoek naar ons nieuwe ritme. Allemaal behalve Diana want die vermaakt zich overal en past zich het gemakkelijkste aan. Maar dat is logisch.

Mijn tip is altijd naar de voordelen van een nieuwe situatie te kijken en niet naar die van de oude. Dat laat onverlet dat Curacao mij altijd dierbaar zal blijven, immers ik heb er met veel plezier een kwart van mijn leven doorgebracht.

Posted by CasaSpider at 6:41 AM | Permalink | Comments (19)

Behalve de commotie rondom Hero Brinkman is er op Curacao nog veel meer te beleven. Gelukkig maar! Dit jaar worden de kentekenplaten vervangen, dat gebeurt eens in de paar jaar. Ik herinner mij gele platen met zwarte letters, wit met rood en wit met zwart. Allemaal lood om oud ijzer, ze voldeden uitstekend.

Tot dusverre was de discussie rondom het nummerplaatbelastingaddendum interessanter. Voor degenen die niet (meer) weten wat dat is, het is een opzetplaatje dat op het nummerbord wordt geschroefd. Aan de kleur van het opzetplaatje kan de politie zien of de wegenbelasting is betaald.

Het eerste jaar moest het nummerplaatbelastingaddendum op de kentekenplaat aan de achterkant van de auto bevestigd worden. Dit bleek niet zo handig voor de politie die bij een controle letterlijk achter de feiten aan liep.

Als er een trofee bestaat voor Idioot Design verdient het bedrijf of de persoon of het driejarige zoontje van de persoon die het ontwerp voor de laatste Curacaose kentekenplaten heeft verzorgd een nominatie. Wat zeg ik, geef hem die prijs nu maar vast. Hier komt niemand meer overheen in 2008.

De vlag van Curacao (blauw met een gele streep) dient als achtergrond van de nieuwe kentekenplaat. De cijfers en letters zijn oranje evenals het nummerplaatbelastingaddendum. De kleur oranje is de kleur van Frente Obrero (FOL) en toevallig gaf deze partijkleur van de destijds verantwoordelijke FOL-gedeputeerde (Ivan Strick) de doorslag. Het gaat om ruim 74.000 kentekenplaten, kosten 1.1 miljoen Antilliaanse guldens (440.000 euro). Bijgaande foto is van Daargaatze, het weblog van Anneke en Sietze. Ook zij verbaast zich: "Je kunt echt helemaal niks, noppes nada van de nummers lezen."

In een vervolgpost meldt Anneke dat de politie niet blij is. In het weekend konden ze de kentekenplaten van een stel wegpiraten niet lezen. Men adviseert de oude nummerborden voorlopig niet weg te gooien. En in Autoplaatje deel 3 blijkt dit advies te zijn opgevolgd. De nieuwe kentekenplaten worden niet ingevoerd en de oude blijven geldig.

Meer blogs over dit thema:

• Dick Drayer
  
• ReichgeltLive!
  
• RNW: Curacao, Bonaire
  
• Amigoe (mirror)

Volgend jaar begint het circus opnieuw.

Posted by CasaSpider at 6:14 PM | Permalink | Comments (16)

Post en statiegeld zijn interessante thema's en er zijn er nog meer. Na ruim een maand Nederland is het tijd voor wat observaties. Veel langer moet dat niet duren, immers hoe gek het ook klinkt... Curacao is ver weg. Luchiano (9) heeft hetzelfde waardoor Lucy schamperde: "Ha, en jullie wilden zo graag blijven en gaven mij de schuld van ons vertrek."

Telefoon
Bij de KPN-winkel vroeg ik hoe ik mijn uninvoiced charges op het internet kan zien. Uninvoiced charges zijn de kosten gemaakt in de lopende maand die nog niet gefactureerd zijn.
"Dat kan niet meneer, u kunt alleen uw rekening online bekijken."
- "Hmm, wat ouderwets..."
"Ja meneer, dat biedt niemand aan. Misschien komt dat later nog wel eens."
Op Curacao kunnen clienten van UTS via de Mikuenta-website al sinds jaar en dag naast de rekeningen ook hun uninvoiced charges bekijken. Geen wonder, immers de website is door SQL Integrator gebouwd.

Statiegeld
Statiegeld kent men niet op Curacao. Ja, van heel vroeger herinner ik me de kartonnen dozen met flesjes Amstelbier. Die dozen mocht men alleen terugbrengen naar de winkel waar men ze gekocht had. Daarom diende men de aankoopbon goed te bewaren. De Curacaoenaar gooit plastic, glas en blik liever in de kliko. Vrijdag bracht ik nog 64 flesjes Leffe terug naar de Plusmarkt in winkelcentrum de Belleman, als iedereen dat doet scheelt het toch een slok op de borrel qua vuilnis. Inleveren bij een andere supermarkt mag natuurlijk ook.

Ziekenhuis
In het Sehos ziekenhuis op Curacao doet men vast goed zijn best maar het is niet te vergelijken met het Máxima Medisch Centrum in Veldhoven. Het Sehos kampt met grote financiele problemen, is sterk verouderd daardoor inefficient en ook vervuild. Ik ken persoonlijk vier mensen die een dierbare in het Sehos hebben verloren zonder direkte aanleiding. Bij adequaat ingrijpen had geen van hen hoeven te overlijden. Vandaag kregen we een brief van het Máxima Medisch Centrum waar Luchiano donderdag naar zijn schouder liet kijken. "O, o, de rekening", dacht ik bij mijzelf. Niets van dit alles. Men schreef dat onze huisarts nog niet bekend is en of wij de begeleidende brief met een samenvatting van de ondernomen acties aan de nieuwe huisarts wilden overhandigen, voor zijn dossier. Ik sloeg steil achterover.

Post
Onze brievenbus aan de Socratesstraat op Curacao was bijna altijd leeg. Zelden lag er eens post in. Vooral door het internet is post een uitstervend genre, dacht ik. Hoe anders is de situatie in Nederland. De brievenbus van CasasPa puilt dagelijks uit en regelmatig zit er post bij voor mij. Soms wel drie of vier stukken op één dag. Post is alive and kicking. Op Curacao heerst de indruk dat post onbetrouwbaar en langzaam is. Een brief naar een lokaal adres doet er gemakkelijk een week over, als hij al aankomt. In de meeste gevallen is het eenvoudiger om geschreven stukken persoonlijk af te leveren. Dat gaat een stuk sneller en Curacao is er klein genoeg voor.

Auto's
Ik kwam net terug van het postkantoor in de Valkenierstraat en wilde linksaf de drukke Eindhovenseweg (N69) opdraaien. Daar zag ik een gaatje en schoot alvast de rechter weghelft op in de verwachting dat de auto's die naar links reden mij er wel tussen zouden laten. Inmiddels weet ik wel beter, wat een onbehouwen boeren zeg. "Wat doet die kerel daar midden op de weg, het is wel MIJN beurt, IK heb VOORRANG, hij wacht maar, ZIJN probleem" of iets in die trant moet er door de norse hoofden gespookt hebben. De Curacaose automobilist is werkelijk minstens 34 keer zo sociaal als de Nederlandse. Claxonneren, handen opsteken en vriendelijk lachen. Zo gaat het daar. Wanneer is de Nederlandse automobilist het plezier in autorijden verloren?

Tot zover. Gelukkig blijven sommige dingen altijd hetzelfde. Onze Leffe Dubbel dronken we zaterdag bij Bora Bora aan de Markt van Valkenswaard. Alle café's aan de Markt hebben hun open terras veranderd in een luxe serre. Vanwege de kou maar vooral vanwege het eerder genoemde drukke verkeer met daaraan gepaard gaande herrie op de N69.

Zo, het is tijd om te gaan Boerenbridgen. CasasPa en Truus zijn terug uit Winschoten en hebben de ouders van Truus meegenomen. En die houden erg van kaarten.

Posted by CasaSpider at 9:05 PM | Permalink | Comments (21)

Vrijdagavond na het afscheid bij SQL Integrator lag Luchiano (9) vrij laat in bed. Het viel niet mee hem er om half acht de volgende morgen uit te krijgen. Toch moest het voor zijn laatste karateles. Het karatepak zit in een van de dozen die meegaan op de boot, met een gewoon t-shirt en een gewone broek aan reden we naar de dojo van Curacao Karate-Do.

In het begin viel het niet mee en werd er behoorlijk gegaapt, gelukkig niet alleen door Luchiano. Gaandeweg de les ging het beter en kwam er wat energie terug. Voor het laatste vrije gevecht koos hij Delano uit en dat ging niet slecht.

Aan het einde van de les staan de leerlingen op één rij tegenover de Sensei's Ivonne en Anthony om te groeten. Ze riepen Luchiano naar voren om afscheid te nemen en spoorden hem aan om in Nederland zeker door te gaan met karate. Na afloop van de les bedankte ik Anthony en Ivonne. Luchiano heeft de laatste anderhalf jaar een goede ontwikkeling doorgemaakt en ik vermoed dat de karatelessen daaraan bij hebben gedragen.

Nederland is een stuk groter dan Curacao maar het zal niet meevallen om daar Sensei's van gelijke kwaliteit te vinden.

Zaterdagmiddag deden we inkopen, voornamelijk kleding. Schoenen voor Diana en bij Benetton zagen we een mooie roze jas. Hij leek wat aan de grote kant, maar paste Diana toch. Trots als een pauw liep ze ermee rond en zette een enorme keel op toen we de jas uit probeerden te trekken. Natuurlijk kochten we hem. Spijkerbroeken, gymschoenen, een overhemd en nog wat snuisterijen later waren we eindelijk klaar.

Gek is dat, terwijl de mannen (Luchiano & CasaSpider) na een paar uur inkopen doen van vermoeidheid met de tong over de straat rondkruipen tippelen de dames (Lucy in dit geval) fris op hun hoge hakken rond op zoek naar een volgende winkel.

Pas bij Pleincafé Wilhelmina herstelden wij enigermate. De daghap van 10 gulden (4 euro) was wederom voortreffelijk. Van de Duvel kennen we de smaak inmiddels wel.

Omdat we geen kinderwagen meer hebben zaten we iets meer in het midden van het terras. Aanvankelijk had Diana daarom niet in de gaten dat we vlakbij haar favoriete parkje zaten. Toen ze dat even later besefte was het hek van de dam. Waar zijn de tijden dat ze gewoon in slaap viel terwijl wij domino speelden?

Ondanks dat vond Lucy de tijd om een paar foto's te maken van onze stamkroeg voor de zaterdag namiddag. Een barkeeper met Luchiano en Diana binnen, waar wij natuurlijk nooit zitten. Dezelfde barkeeper met twee borden, maar niet de onze. Een andere barkeeper met Luchiano en het menu van zaterdag was ons galgenmaal. En tenslotte een laatste foto van het pleintje.

Nu is het zondagmiddag. Feyenoord staat warempel bovenaan in de Eredivisie, Lucy is nog steeds aan het schoonmaken, Luchiano kijkt Cartoon Network, Diana slaapt en ik ben de computers aan het backuppen en schoonmaken. Onder het genot van een Leffe Dubbel. Hopelijk halen we het strand nog vanmiddag.

Posted by CasaSpider at 9:19 PM | Permalink | Comments (13)

Het loopt tegen twaalven op donderdagavond. Iedereen ligt al in bed, maar ik moest even Pauw & Witteman kijken over het uitzetten van (voor de afwisseling niet door) Rita Verdonk. We hebben de hele avond dozen ingepakt en spullen uitgezocht. Morgen om kwart over acht komen de verhuizers.

Daar hebben we het later nog wel eens over. Donderdag was namelijk mijn laatste werkdag bij UTS, de Curacaose telecommaatschappij Numero Uno. Vanaf 1 september 2002 ben ik daar gedetacheerd en in de loop van de tijd ben ik er me helemaal thuis gaan voelen. De IT-afdeling te Vredenberg bestaat uit leuke mensen waarmee het goed huggen is zoals te zien in deze serie van 14 foto's:

• Het "feestje" begint kalm. Van links naar rechts CasaSpider, Rensley Meulens en Maruga Epistola.
• De kantinedames Uka (Uka Chaka) en Denchi.
• CasaSpider te midden van de dames: Maya, Valesca, Denchi en beneden Maruga, Ingrid en Uka.
• Lekkere taarten, vruchten en ponchi crema, van Centrum Supermarkt.
• CasaSpider pakt het verrassende kado uit, een Digital Photo Frame!
• CasaSpider en George Broos van Mediation (BMP).
• CasaSpider en Elgeline Martis van Security (oppassen!), Shirley kijkt lachend toe.
• CasaSpider en Valesca Montonjo, wij hebben een lange historie.
• CasaSpider en Maya van Veldhuizen die om vijf uur altijd tijd heeft voor een praatje.
• Alirio de Boer die geen zin zonder dubbele betekenis kan uitspreken en CasaSpider.
• CasaSpider en Shirley Schoop, donderdag is van oudsher "haar" dag.
• CasaSpider en Edgar Wanga, de nieuwe DBA bij UTS.
• CasaSpider en Denchi, de beste kantine-cheffin die een bedrijf zich kan wensen.
• En last but not least CasaSpider en Uka, mijn rug doet nog pijn en haar verloofde Alirio keek jaloers toe.

Wie ontbreekt op de foto's is de nieuwe fotograaf van SQL Integrator Curacao, we proudly present Mr. Lahrn van Hoop! Om kort te gaan, ik was verrast door het leuke afscheid van mijn UTS-collega's en het mooie kado. Bovenstaande foto's zullen als eerste rouleren in de Digital Photo Frame, dat is beloofd.

Collega's van UTS, bedankt voor deze leuke middag. Ik ga jullie missen!

Posted by CasaSpider at 11:57 PM | Permalink | Comments (20)

Even recapituleren, maandag waren we met het hele gezin present bij Kranshi om ons uit te laten schrijven. Op mijn retorische vraag of we nog naar de Immigratiedienst moesten antwoordde de ambtenaar ontkennend, immers we hadden alle stempels al.

Uiteraard ging ik dinsdagochtend toch op pad naar Imigrashon dat in het postkantoor te Punda gehuisvest is. Het was ongewoon druk in Punda, in een lange file reden de auto's achter elkaar aan. Bij het Wilhelminaplein was de weg afgezet, er stonden een paar booskijkende agenten voor de linten. Alle parkeerplaatsen waren vol.

Plotseling klonken er schoten, dat is nooit grappig op 11 september. Maar het waren saluutschoten ter ere van de Opening van de Staten, een soort van Prinsjesdag zonder prinsen. Met het oog op het streven om per 15 december 2008 een autonome staat te zijn binnen het Koninkrijk kon het wel eens de laatste plechtige opening betreffen.

Voor mij persoonlijk was het op dat moment meer van belang de laatste vrije parkeerplaats in Punda te vinden. Zo heeft iedereen zijn eigen viewpoint. En warempel, vlak voor het bereiken van de McDonalds stapten twee dames in een auto die in het voorlaatste vak geparkeerd stond. "This must be my lucky day", floot ik tussen mijn tanden. Punda is momenteel een grote bouwput en dichterbij het Postkantoor kon men haast niet staan.

Voor de afwisseling was het niet druk bij de Immigratiedienst, waarschijnlijk door de slechte bereikbaarheid van Punda die dag. Al snel was het mijn beurt en vroeg ik de receptioniste om de benodigde uitreisstempels in onze paspoorten.

Tot mijn afgrijzen moest ik echter alles afgeven: vier paspoorten, vier bewijzen van uitschrijving en twee moeizaam van stempels voorziene formulieren. Het voelde alsof men gevraagd wordt in de supermarkt bij het afrekenen van een rolletje drop zijn kind achter te laten.

Niet eens een simpel papiertje als bewijs wilde de dame me geven. De volgende dag om dezelfde tijd was alles klaar, zei ze. Op de terugweg naar huis spookten ellendige scenario's door mijn hoofd. "Morgen zeggen ze vast van oh, die paspoorten zijn weg. Ja, dat is uw probleem dat u maandag naar Nederland wil."

Woensdag was ik de hele dag vrij. De paspoorten zaten in mijn hoofd en lagen op de maag. Om half negen sloot ik achteraan in de rij voor de receptie om tien minuten later het loket te bereiken. "Ik kom voor de paspoorten die ik gisteren heb achtergelaten." De vrouw wandelde wat rond, kwam terug en sprak: "Even wachten."

Terwijl zij doorging met de volgende client zocht ik een strategische plek met goed zicht op het loket en een meisje met mooie benen. Eindelijk, om negen uur overhandigde de receptioniste mijn spullen. Alles was compleet. Het enige wat men had gedaan was een kopie maken van de formulieren met de stempels en een stempel in de paspoorten zetten. Dit deed men live in de 20 minuten dat ik op mijn strategische plek stond.

Waarom kon dat dinsdag dan niet is de grote vraag. Nu moest ik een keer extra naar Immigratie en was als de dood dat de paspoorten er niet meer waren. Het totale aantal contacten met de Curacaose Autoriteiten voor iets simpels als het eiland verlaten is tamelijk groot:

• 5 maal Immigratiedienst
• 4 maal Belastingdienst
• 1 maal Justitie
• 1 maal Kranshi

Vind ik tamelijk heavy. Hoe dan ook, na het in ontvangst nemen van de paspoorten was er opluchting. Een een oud Indiaans spreekwoord zegt: "Beter opluchting na stress dan andersom". Buiten stortregende het, waarschijnlijk harder dan in Nederland. Met enig gevoel van drama kan men stellen dat Curacao huilt om het naderende vertrek van de Spiders.

Posted by CasaSpider at 2:49 PM | Permalink | Comments (25)

1.

Zondag hadden we wat tijd over en wilden we eens wat anders doen. De laatste weken dagen op Curacao vliegen om en er zijn nog zoveel indrukken die ingeprent moeten worden. We gingen naar Boca Sami, een samentrekking van San Michiel. Boca Sami is een klein pittoresk vissersdorpje en tevens bakermat van Frente Obrero, vrijwel iedereen met de naam Constancia komt er vandaan. Ook Ergilio Hato (1, 2, 3), de beste keeper van Curacao ooit, heeft hier lange tijd gewoond.

We keken wat rond en dronken een Amstel bij duikschool Wedervoort. Luchiano (9) zwom wat in het heldere water en Diana (1) bleef rondlopen. En ik er achteraan, hier peinzend in de verte. Sinds ze zo bewegelijk en mobiel is komen Lucy en ik niet echt aan relaxen meer toe. Hopelijk is dat over een jaar of drie, vier anders. Luchiano kwam uit het water en bestelde een cola. "Sjezus, wat is dit boring", zei hij. Een gedwongen foto met een vissersboot maakte het slechts erger.

Tijd om op te stappen.

2.

Een van de vreemdste dingen die ik de laatste dagen gehoord heb is toch wel de eis die aan topturner Yuri van Gelder is gesteld. Hij mocht alleen naar de Olympische Spelen van 2008 te Beijing als hij bij het WK in Stuttgart wereldkampioen op het onderdeel Ringen werd. Wereldkampioen! Yuri van Gelder won de zilveren medaille maar verloor zijn ticket naar Beijing. Wat wil ik graag de man, het kan geen vrouw zijn, interviewen die deze eis heeft verzonnen. Dat moet iemand zijn die nog een appeltje met Yuri te schillen heeft, bijvoorbeeld omdat die honderd jaar geleden op de peuterschool ooit een vriendinnetje voor zijn neus heeft weggekaapt.

En wat als alle landen de eis hanteerden dat per onderdeel slechts de wereldkampioen van het jaar voorafgaand aan de Olympische Spelen mag deelnemen aan deze Spelen? De winnaar van de gouden medaille staat dan in ieder geval vast.

3.

Sommige mensen vragen zich af of wij eigenlijk wel bezig zijn met onze aanstaande emigratie naar Nederland. Jazeker! Maandag moesten we met zijn allen naar Kranshi, het Gemeentehuis, om ons uit te schrijven. De dame in het zwart is overigens Jackeline. We hadden de nummers 597 en 598 maar toen we ons bij loket 10 vervoegden kregen we te horen dat we bij loket 12 moesten zijn. Ook goed.

De man bij loket 12 vroeg waar we naar toe gingen. "Valkenswaard", antwoordde ik. "Valkenswaard?", zei de man. "Valkenswaard", zei ik. In een boek waarin kennelijk alle Nederlandse gemeenten staan sloeg de man de bladzijde met de "V" open en zocht naar Valkenswaard. Uiteindelijk hief hij de handen op en zei in lichaamstaal duidelijk dat Valkenswaard dus gewoon niet bestaat, had hij het niet gezegd? Op zijn kop lezend zag ik dat de man in een totaal fout rijtje bezig was bijvoorbeeld dat van Vught en begon op een ander te wijzen. Uiteindelijk blijkt Valkenswaard gelukkig niet van de aardbodem verdwenen te zijn.

Na overhandiging van vier paspoorten, twee sedula's (ID-kaarten) en de twee vellen met moeizaam verkregen stempels verdween de man een tijdje uit zicht. Hij keerde terug met een aantal formulieren die ik allemaal moest ondertekenen. Vier bleven over voor mijzelf en ik controleerde ze nauwkeurig. Dat was maar goed ook want er zaten twee uitschrijvingsformulieren voor mij bij en nul voor Lucy.

Toen ik de ambtenaar hierop wees verdween de man enigszins nors terug naar zijn geheime locatie maar enige minuten later had ik ook Lucy's uitschrijvingsbewijs in handen. "Nu moet ik nog naar Immigratie, tog?", vroeg ik overbodigerwijs. Immers ik ken de procedure uit mijn hoofd. De man schudde wat met zijn hoofd en zei iets van dat de stempels voldoende waren.

De nieuwste procedure is nog niet helemaal doorgedrongen in Kranshi, desondanks ga ik morgen naar Imigrashon. Als we nog aan doelpunten deden was het nu 6-3 voor de Spiders. O ja, de verhuisdozen van Caribbean Moving Services zijn ook binnen. Het inpakken kan beginnen.

Posted by CasaSpider at 9:24 PM | Permalink | Comments (35)

Zaterdagochtend, 08:00 AM. Luchiano (9) en ik zitten aan tafel te wachten tot het tien voor half negen wordt. Dan moeten we weg voor zijn karateles. Plotseling begint het te regenen, niet te hard.

Luchiano: "Het regent!"
CasaSpider: "Nou en?"
Luchiano: "Als het straks nog steeds regent ga ik niet naar karate."

De auto parkeren we daar nota bene op maximaal 40 meter van de ingang.

Posted by CasaSpider at 4:58 PM | Permalink | Comments (29)

De post Brigadier Luchiano en Papiaments heeft heel wat reacties losgemaakt. Niet zozeer het punt dat Luchiano (9) voor een dag verkeersbrigadier was als wel het gedeelte over het Papiaments. Ik ben blij met de reacties en heb het gevoel dat enige verdieping en extra toelichting wenselijk is.

De stelling van vandaag luidt als volgt: "Hoe minder men weet, hoe gemakkelijker het is een mening te hebben."

Gewaardeerd reageerder Lennart stelt in een reactie op bovengenoemde post: "Fries, Papiaments het is allemaal hartstikke leuk en charmant alleen je komt er alleen niet zo ver mee. Je moet wel alles in proporties blijven zien wat mij betreft."

Van het Fries en dan met name de gevoelens van de Friezen weet ik onvoldoende, daarom houden we het voor nu bij het Papiaments. Het leuke is dat wat Lennart stelt precies is wat ik zelf ook vond vlak na mijn emigratie naar Curacao.

Op een bepaald moment volgde ik mijn derde cursus Papiamentu bij Laura Quast en moesten we een spreekbeurt voorbereiden. De mijne had als thema het afschaffen van het Papiaments. Stap voor stap beredeneerde ik waarom het verstandiger is om van het Papiaments als officiele taal over te stappen naar Nederlands, Spaans of Engels. Onderdelen van het betoog waren het kleine taalgebied, de te eenvoudige grammatica, de inconsequente spelling, het ontbreken van boeken en lesmateriaal en last but not least de toekomst van de kinderen.

Toen ik uitgesproken was was het stil. Na een tijdje reageerde Laura: "Qua opbouw, qua argumentatie en qua Papiamentu vind ik het een hele goede spreekbeurt. MAAR MET DE INHOUD BEN IK HET ABSOLUUT NIET EENS!!! Maar ik heb nu niet de tijd om daarover te discussieren want we moeten door met de volgende spreekbeurt."

Mede-cursiste Yvonne die na mij aan de beurt was zei echter snel dat we beter meteen konden discussieren, dan deed zij haar spreekbeurt wel de volgende week. Laura Quast nam het woord en hield een monoloog van zeker een half uur waarin zij het belang en vooral het gevoel van het Papiamentu duidelijk probeerde te maken. Na afloop was zij duidelijk geëmotioneerd en ik voelde me een beetje schuldig.

De volgende dag belde ik haar daarom op en zei dat het absoluut niet mijn bedoeling was haar te kwetsen. Daarvoor wilde ik mijn verontschuldigingen aanbieden. Maar neen, dat was absoluut niet nodig, zei Laura. Integendeel, ze was achteraf blij met mijn spreekbeurt omdat de pro-Papiamentu beweging niet bijzonder zelfkritisch is. Nu had zij in ieder geval argumenten gehoord waar ze over na moest denken. Mijn zorg voor de toekomst van de jeugd deelde zij.

Van mijn kant heb ik ook regelmatig nagedacht over het gebeurde: "Eigenlijk ben ik precies zo'n Makamba die de mensen hier wel eens komt vertellen wat ze moeten doen, zonder voldoende begrip van wat er allemaal achter zit". Het was een eerste aanzet tot een proces dat heeft geleid tot beter aanvoelen van het uiterst complexe dilemma op Curacao tussen het accepteren van de oude kolonisator en het zoeken naar dan wel in stand houden van de eigen identiteit.

Dit dilemma wordt perfect uitgedrukt door regeringspartij PAR (nadruk op economie en samenwerking met Nederland) en oppositiepartij MAN (nadruk op eigen identiteit en nationalisme). Let wel, zonder hierover enig waardeoordeel te geven. Het is geen kwestie van goed of fout maar een verschil in perceptie dat de bevolking op het eiland diep verdeelt.

Ik ben een groot tegenstander van het gebruik van analogieën. Om een poging te doen wat het voor een zesjarig kind dat louter Papiamentstalig is opgevoed betekent om in de eerste klas van de lagere school in het Nederlands les te krijgen wijk ik voor een keer af van mijn eigen principe.

Een analogie dus. Stel dat men om een in dit kader irrelevante reden besluit dat van de ene op de andere dag Arabisch de voertaal wordt in Nederland. Stel dat je een zesjarig kind hebt dat precies op die dag voor het eerst naar school gaat en dus in het Arabisch wordt toegesproken en onderwezen.

Het is zoals gezegd oppassen met analogieën, maar dat is ongeveer het gevoel dat een kind van Curacao heeft als het op school voor het eerst met Nederlands wordt geconfronteerd. Ze schrikken echt!

De spreekbeurt over het afschaffen van het Papiamentu heb ik ook op het examen gebruikt. Behalve Laura Quast was daar de bekende Curacaose schrijfster Diana Lebacs als gecommitteerde bij aanwezig. Laura had haar vantevoren echter reeds ingeseind. Ik ben geslaagd.

Posted by CasaSpider at 6:26 PM | Permalink | Comments (39)

"Neem je camera morgen maar mee", voegde Luchiano (9) me dinsdag toe bij de Marnixschool. In de vijfde klas (groep zeven) neemt het verkeer een belangrijke plaats in, het is het jaar van het verkeersdiploma. Een ander onderdeel is dat ieder kind aan de beurt komt om als verkeersbrigadier c.q. klaarover op te treden.

Woensdag was Luchiano de gelukkige. En en ander verliep wel een beetje vreemd. Normaliter staan de brigadiers klaar bij de oversteekplaats als de school uit gaat en daar zit een bepaalde logica achter. Nu stormde Luchiano de klas uit toen de bel ging, drukte mij zijn schooltas in de handen en rende weg om zijn verkeersbrigadieruniform aan te trekken.

Op mijn dooie akkertje liep ik richting het oversteekpunt. Daar heb ik zeker tien minuten gewacht. Hordes kinderen staken de straat over. Eindelijk kwam Luchiano aankakken, samen met een juffrouw. Ze oefenden even. Als de juffrouw op haar fluitje blaast moet Luchiano met zijn spiegelei de straat op lopen. Hopelijk kijkt hij zelf een beetje uit zijn doppen, die SUV's komen namelijk hard aan. Hij neemt zijn taak wel serieus.

In totaal zijn uiteindelijk maarliefst en niet minder dan twee kinderen door Luchiano naar de overkant begeleid. Zijn klasgenoten Joash en Nathan haalden vreemde fratsen uit om onze brigadier af te leiden. Ze zijn tot de orde geroepen. Om half een vond de juffrouw het welletjes, het zag er niet naar uit dat er nog kinderen wilden oversteken.

In de Extra van vandaag staat een tamelijk tendentieus artikel dat de VPCO, de Vereniging Protestants Christelijk Onderwijs, het gebruik van Papiaments in de klas door docenten wil verbieden. Naar verluidt hebben de aangesloten scholen waaronder ook de Marnix-school een brief van het bestuur ontvangen waarin dit officieel wordt medegedeeld.

De reden van het verbod is een plausibele. Uit een enquete blijkt dat 84% van de kinderen thuis geen Nederlands spreekt. Aangezien de CITO-toetsen in het Nederlands zijn en een hoge leesvaardigheid vereisen is het logisch dat docenten er bij hun leerlingen op hameren Nederlands te oefenen, bijvoorbeeld door veel te lezen. Ook thuis. De Algemene Ledenvergadering van de VPCO heeft reeds een aantal jaren geleden een verbod (origineel) op Papiaments als instructietaal opgelegd.

En nu dus de brief. Een verbod op Papiaments ligt sowieso gevoelig op Curacao. Velen herinneren zich nog de koloniale tijden waarin Nederlandse paters het Papiaments op het schoolplein verboden. De kinderen werden gedwongen ook onder elkaar Nederlands te spreken. Okay, deze kinderen beheersten het Nederlands veel beter dan de huidige generatie maar het is iets dat onder water niet voor positieve gevoelens zorgt jegens de bezetter.

Inmiddels is er veel veranderd en op de meerderheid van de scholen is Papiaments de instructietaal. De drie basisscholen die geautoriseerd zijn om in het Nederlands les te geven zijn de Marnixschool, de Albert Schweitzerschool en het katholieke Vigdis Jonckheer-Mensing College (het voormalige Pire College). Dit jaar konden in totaal 258 kinderen op deze scholen geplaatst werden. De vraag naar onderwijs in het Nederlands is echter zo groot dat niet minder dan 813 kinderen buiten de boot vielen.

Er zit iets dubbels in de hele materie. Ouders van kinderen die thuis Papiaments spreken willen vaak juist dat deze kinderen op school zo goed mogelijk Nederlands leren, vandaar de expliciete keuze voor een van de drie bovengenoemde scholen. Anderzijds maakt een verbod ongewenste en onnodige sentimenten los. Mijn suggestie is dat het schoolbestuur via de respectievelijke schoolhoofden haar standpunt duidelijk maakt en uitlegt. Iedere docent begrijpt hoe belangrijk het Nederlands is voor de afsluitende CITO-toets. Daar is geen verbod voor nodig.

"Praat jouw juffrouw Papiaments in de klas?", vroeg ik aan Luchiano. "Ja, soms", zei hij. "Als ze boos is."

Posted by CasaSpider at 6:54 PM | Permalink | Comments (38)

"Moeten we wel naar het Wilhelminaplein?", vroeg Lucy. "In plaats van ons voor te bereiden op orkaan Felix zitten wij aan de Duvel." Daar had ze een punt. Anderszijds zijn we wel wat gewend qua achteraf onnodige paniek met de orkanen Ivan (07.09.2004) en Emily (14.07.2005). Maar niets is zo veranderlijk als het weer.

Om 02:11 (NL 08:11) werd ik wakker van een heftige regenbui. Jetzt geht's los! Na een minuut of tien was het alweer afgelopen. In de verte klonk gerommel en gedonder en om 02:33 volgde de tweede bui. Lucy vroeg of we niet moesten kijken of er nieuws was. Dat was er niet echt, ja behalve dat de voormalige Tropical Storm Felix nu met windsnelheden van 80 mph een hurricane is van de tweede categorie.

Het is precies 03:21 (NL 09:10) en Felix is op weg richting Bonaire, het meest rechtse eilandje in het donkerblauwe gebied, dat hij op circa 100 kilometer ten noorden passeert. Curacao is om ongeveer 05:00 (NL 11:00) aan de beurt en een paar uur later Aruba. Het is stil en klam, de vogels fluiten en de krekels tsjirpen.

Update 02.09.2007 / 04:44 (NL 10:44)

Het regent sinds 04:13 (NL 10:13) aanhoudend, in het begin hard nu wat zachter. Het bliksemde een keer dichtbij gevolgd door een harde donderslag, maar dat was er maar een. Het is vrijwel windstil hetgeen altijd wat vreemd is in het geval van een orkaan.

Update 02.09.2007 / 08:34 (NL 14:34)

We hebben lekker wat uurtjes slaap kunnen pakken. Dat zegt al genoeg, Felix heeft ons met rust gelaten. Okay, het regent nog steeds en het waait ook behoorlijk. Misschien dat er in het laaggelegen Punda wateroverlast is. Het is ook altijd afwachten hoe de stranden erbij liggen, op The Day After.

Op dit overzicht van 5 uur EDT hetgeen staat voor 6 uur Curacao tijd en 12 uur Nederlandse tijd ziet men het oog van de orkaan recht boven Curacao liggen. De maximale windsnelheden zijn opgelopen tot 100 mph. De orkaan moet bijna Aruba bereikt hebben. Hopelijk spaart Felix ons buureiland net zoals het onze. Via Langs de Lijn was zojuist live te horen hoe het op Aruba is, het regent er.

Posted by CasaSpider at 3:26 AM | Permalink | Comments (33)

Het huurcontract van onze woning staat op naam van SQL Integrator. Toch was de tijd rijp om huisbaas Franklin Lasten in te lichten over ons vertrek naar Nederland. Op 3 september aanstaande woont Lucy precies 8 jaar in het gele huis aan de Socratesstraat en ik al bijna 12 jaar. In het begin moesten we elkaar een beetje aftasten. Het fitness-apparaat midden in de woonkamer vond de heer Lasten iets minder in verband met de tegels. Ook stelde hij in 1996 de eis dat ik een werkster nam. Dat vond ik zelf ook wel een goed idee.

Achter ons huis bevinden zich twee appartementen. Heel vreemd, maar het linker appartement wordt altijd bewoond door een oude vrouw en het rechter door een mooie jonge. Ik heb er verschillende aan mij voorbij zien gaan. De tuin voor het huis was een chaos, ik liet het gras maar groeien. Op een bepaald moment stond het anderhalve meter hoog. De oude achterbuurvrouw van het linker appartement vond dat maar niets. In oktober 1996 waren mijn ouders bij mij op vakantie. De achterbuurvrouw vroeg wat zij van de tuin vonden. "Oh die vinden het prachtig", antwoordde ik. "U bent een grappenmaker", concludeerde de buurvrouw. Niet veel later was de tuin plotseling geasfalteerd. Een stuk gemakkelijker.

In het jaar 2000 werd het huis gerenoveerd, het zou drie dagen duren. Wij werden door de huisbaas ondergebracht in het Princess Beach hotel, het tegenwoordige Breezes. Compleet met ontbijt, het leek wel vakantie. Toen de werkzaamheden uitliepen werden zonder problemen twee dagen bijgeboekt.

Lucy heeft een bijzondere relatie met Franklin Lasten, zij is degene die bij ons de eisen stelt. Voor de komst van Diana (1) heeft de huisbaas de boel eigenhandig bij ons binnen geschilderd, inclusief de baby-kamer. Vloerbedekking werd zonder problemen vervangen door tegels en als de televisie kapot was stond er binnen een paar dagen een nieuwe. Het voordeel van een gemeubileerde woning.

In november 2004 was Franklin Lasten 45 jaar in dienst bij de Madure & Curiels Bank (MCB). Deze mijlpaal haalde de Vigilante en vervolgens het CasaLog. Inmiddels is hij gepensioneerd. En zo zaten wij vanavond even buiten op de porch, de huisbaas en ik. Veel hoefde er niet gezegd te worden. Hij was blij met een gemakkelijke huurder en ik met een goede huisbaas die nergens een probleem van maakt.

Van een collega hoorde ik dat woningbouwverenigingen en makelaars tegenwoordig referenties vragen. Men dient een brief te kunnen overleggen van de laatste verhuurder waarin deze zich positief uitlaat over de huurder. Dat de huurpenningen op tijd betaald zijn, dat het huis in goede staat is achtergelaten en ook de periode van huren.

Ook dat was geen probleem, alleen nam de heer Lasten het door mij geschreven papier wel even mee naar huis om het door zijn vrouw te laten beoordelen. "Zij is van de letters, ik meer van de cijfers", luidde zijn verklaring. We namen voorlopig afscheid met een stevige handdruk. Meer hoefde niet gezegd te worden. Het afscheid nemen is begonnen.

Posted by CasaSpider at 9:55 PM | Permalink | Comments (11)

Curacao is een prepaid-maatschappij. De Curacaoenaar houdt niet van rekeningen betalen, ja wie eigenlijk wel? Aqualectra, het water- en electriciteitsbedrijf, en telecom company UTS hebben hier veelvuldig mee te maken. Gevolg is dat het niet gemakkelijk is om aan een postpaid telefoonaansluiting te komen. Hele volksstammen bellen derhalve prepaid en dat is wel zo gemakkelijk.

Water en electriciteit is een ander verhaal. Het verbruik wordt op Curacao maandelijks gemeten dan wel geschat. Het te betalen bedrag is dus iedere maand anders. Op de vervaldatum van de te betalen rekening stromen de betaalkantoren vol met mensen die op het allerlaatste moment hun schuld voldoen.

Doet men het te laat dan wordt men afgesloten van electra. Voorheen was het van overheidswege verboden het water af te sluiten en men kan wel raden wat er dan gebeurde. Inmiddels is dit niet meer zo.

Een aantal jaren geleden introduceerde Aqualectra het prepaid-concept voor electriciteit en men noemde het Pagatinu. Dit betekent zoveel als Kijk uit of Denk na. Misschien is het Engelse Pay attention adequater. Ongeveer 19.000 huishoudens maken gebruik van dit systeem.

Er wordt een kastje in huis geïnstalleerd en als men daar een kaartje voor koopt krijgt men stroom voor dat bedrag. Een enorme vereenvoudiging van het hele billing-process van Aqualectra. Voordeel voor de gebruikers is dat men veel beter ziet waar het geld blijft, het effect van een lamp die men uitdoet is direct zichtbaar.

Afgelopen vrijdag ging het mis met het Pagatinu systeem. De stroom viel uit (sic!) en daarna is het systeem niet meer goed opgekomen. Als noodmaatregel kunnen klanten nu stroom kopen in de betaalkantoren van Aqualectra. Dinsdagavond liep het storm in Otrabanda, het enige kantoor dat 's avonds open was. Sommige mensen stonden tot vijf uren in de rij.

De problemen zijn nog steeds niet opgelost, onder andere omdat geen lokale expertise aanwezig is. Ook een fail-over systeem ontbreekt. Soms is rond beter, soms vierkant en hetzelfde geldt voor prepaid en postpaid.

Is er nog iets positiefs te melden? Jazeker. Het betreft de 2007 Little League World Series die van 17 tot 26 augustus te Williamsport, Pennsylvania gehouden worden. Acht Amerikaanse teams strijden met acht teams uit de rest van de wereld om het wereldkampioenschap honkbal voor de jeugd.

In de Caribbean regio is het team van Pabao Little League Willemstad sinds jaar en dag heer en meester. Ook bij de World Series staat het Curacaose team zijn mannetje. In 2004 werden we wereldkampioen door California met 5-2 te verslaan. In 2005 was er de zinderende finale tegen Hawaii die uiteindelijk met 7-6 verloren ging.

Dit jaar werd Curacao in de eerste groepswedstrijd met 3-10 de oren gewassen door Tokyo Kitasuna uit Japan. Vroegtijdige uitschakeling dreigde. Een moeizame 2-0 overwinning tegen Dhahran uit Saudi-Arabie hield de hoop levend. De beslissing viel vandaag, woensdag in het laatste groepsduel tegen White Rock-South Surrey uit Canada. Onze jongens verzaakten niet en wonnen met 6-2.

In de kwartfinales wacht waarschijnlijk het team van La Victoria uit Maracaibo, Venezuela. Dat speelde in dezelfde pool als Windmills Apeldoorn, de eerste vertegenwoordiger uit Nederland in de Little League World Series. Na drie zware nederlagen mogen de Apeldoorners alweer naar huis. Of ze blijven nog even om te kijken hoe het echt moet.

Tot slot een controlevraag. Wie weet er nog wat Pagatinu betekent?

Posted by CasaSpider at 8:28 PM | Permalink | Comments (23)

Maandagochtend om acht uur vertrek ik richting het postkantoor in Punda waar de Immigratiedienst (Imigrashon) huist. Doel is het verkrijgen van drie maal twee machtigingen op wit papier om samen met de groene kaartjes de depositostortingen van de Landsontvanger (Belastingdienst) terug te krijgen.

Wie dit nog kan volgen scoort vast hoog in begrijpend lezen. Voor de overigen volgt een korte uitleg.

Iedere vreemdeling die op Curacao een verblijfsvergunning aanvraagt dient de kosten van een enkele reis richting thuisland bij de Landsontvanger te voldoen. Als betalingsbewijs ontvangt men een groen kaartje dat men goed dient te bewaren. Lucy en Luchiano (9) hebben een dergelijk kaartje, ook al gaat het in hun geval niet om een enorm bedrag. In totaal 600 Antilliaanse guldens ofwel € 240.

Ikzelf heb ook een groen kaartje. Voorheen moesten Europese Nederlanders namelijk ook een verblijfsvergunning aanvragen. Mijn werkgever heeft destijds de depositostortingen van haar werknemers voorgeschoten. Voor een enkele reis Nederland in 1996 rekende de Landsontvanger 1100 gulden ofwel 440 euro. Sinds een aantal jaren zijn Europese Nederlanders van Rechtswege toegelaten op Curacao en hebben geen verblijfsvergunning meer nodig. De borg van de groene kaartjes mocht men per dat moment teruggevorderen.

De gang naar diverse loketten hangt eenieder echter zo de keel uit dat dit meestal wordt uitgesteld tot het allerlaatste moment. Bijvoorbeeld bij definitief vertrek naar een ander land. Direkteur Kees verzocht mij daarom het geld van mijn groene kaartje terug te vragen en overhandigde mij mijn kaartje. Kijkend naar de pasfoto's doemt de vraag op wie er meer veranderd is de afgelopen jaren, Luchiano of CasaSpider?

Het is maandagochtend 08:20. Ik slenter van de parkeerplaats naar het postkantoor en zie al een hele rij mensen buiten staan. Dat belooft niet veel goeds, immers het betreft alleen nog maar de rij voor de receptie. Daar kan men terecht voor eenvoudige vragen en tevens worden er de volgnummers uitgedeeld voor het indienen van documenten dan wel ophalen ervan.

De rij gaat redelijk snel al heb ik ruim voldoende tijd om het interieur van het postkantoor in mij op te nemen. Op de blauwe geleidingslinten waar de rij tussendoor moet staat DCA. Kennelijk heeft de Immigratiedienst de linten op de kop weten te tikken na het faillissement van de nationale luchtvaartmaatschappij. Het is wel een vreemd gezicht.

Om 08:39 staat er nog één persoon voor me. Ik probeer te relaxen en dat lukt vrij aardig, tenslotte gaat het alleen om teruggave van geld en niet om bijvoorbeeld een vergunning. In mijn gedachten voltrekken zich meerdere scenario's van hoe het gesprek gaat verlopen. De vorige keer was ik compleet verrast door de opmerking dat het boek weg was. Dat overkomt me niet nog een keer. Of zullen de dames met iets nieuws op de proppen komen?

"Bon dia, ik kom voor de machtigingen voor de groene kaarten", zeg ik met besliste stem tegen dezelfde dame als de vorige keer. Tot mijn verbazing verblikt en verbloost zij niet en geeft mij zonder iets te zeggen volgnummer 38. "Wel heb ik ooit", schiet het door mijn hoofd. "Dat van dat boek is dus gewoon een truc geweest!"

Zoals gezegd zijn er twee subafdelingen binnen de Immigratiedienst, de loketten waar men spullen moet aanvragen en inleveren en de balies waar men ze op kan halen. Het volgnummer van die van inleveren staat op 32 en die van ophalen op 12. Mij komt het beter uit als die van inleveren geldt maar het grote aantal mensen in de wachtruimte en het feit dat ik iets moet krijgen leiden al snel tot de conclusie dat er nog 26 mensen voor mij zijn.

Ik besluit een wandelingetje door Punda te maken. Uiteindelijk ben ik om 10:20 aan de beurt. De dame die mij helpt doet het allemaal op haar gemak. Ze tovert een boek tevoorschijn. Warempel, het is een boek en nog een bijna splinternieuw boek ook. Het is dus toch waar. Tussen de bladen met witte machtigingsstroken wordt carbonpapier gelegd, bestaan die nog in Nederland, en een minuut of 20 later heb ik drie machtigingen tot uitbetaling van de groene kaarten in mijn bezit.

In de strijd tegen de Curacaose Authoriteiten heeft CasaSpider tegengescoord. De tussenstand is 1-3 in het voordeel van de Authoriteiten (dat wel) met nog een kleine vier weken te gaan.

Posted by CasaSpider at 1:34 PM | Permalink | Comments (20)

Karate

Zaterdag begonnen na een lange pauze eindelijk de karatelessen weer voor Luchiano (9). Elke dag hamerde ik erop dat hij moest trainen en meestal deed hij dat ook wel. De les verliep redelijk, alleen aan het einde verslapte de concentratie danig.

Op school zei zijn nieuwe juf na één dag dat het allemaal goed ging maar dat Luchiano wel erg veel kletst. Dat zag ik terug tijdens de karateles. "Je lijkt wel een meisje, zoveel als jij kletst", was mijn commentaar na afloop.

Drie foto's hebben de eindselectie gehaald. De jongens in een rij voor de waterkraan, Joey met gebalde vuist. Sensei Anthony kijkt of iedereen de basistechnieken nog enigszins beheerst, de tweede gele-bander van rechts is nieuw uit Nederland en is een uitstekende vechter. Luchiano demonstreert een techniek met Sensei Ivonne.

Shuk-Man 10 jaar

Op diezelfde zaterdag werd Luchiano's klasgenootje Shuk-Man tien jaar oud, een goede reden voor een feestje. Dat feest vond zondagmiddag plaats te Rust en Burgh in Emmastad. Dat is een groot terrein met midget-golf, paintball, tennisbanen en een zwembad. Bij dat zwembad was het te doen. De ouders van Shuk-Man hebben allebei een Chinees restaurant, te weten Rose Garden en Tulip Garden. Er waren sowieso veel Chinezen.

Om iets over enen zette ik Luchiano af en reed snel terug naar huis, daar moesten nog dingen gedaan worden. Om vier uur keerden we met zijn allen lees Lucy en Diana (1) terug en gingen met een Polar op de tribune aan het zwembad zitten. Eten was er meer dan genoeg, wij namen een paar kippenpoten. Jammer genoeg hadden we Diana's bikini niet bij ons anders had zij in het pierebadje kunnen zwemmen. Nu liep ze steevast richting zwembad. Over een paar jaar mag ze meedoen met de modellen van klas 5B, van links naar rechts Suena, Michelle, Ruena, Jacey en Anais.

We spotten de jarige Shuk-Man en behalve feliciteren mocht ik een foto van haar maken. In het midden zit Shuk-Man en om haar heen Mary, Nadiah, Jeanette, Shalina en Melany. Het is wat met al die namen. Luchiano vermaakte zich op de duikplank en het moet gezegd, hij kan aardig duiken tegenwoordig.

Om half vijf floten de badmeesters alle kinderen de zwembaden uit. Het was tijd om voor de jarige te zingen en de taart aan te snijden. Nog voordat de taart op de bordjes lag waren de meeste kinderen alweer onderweg naar het zwembad. Toch smaakte die goed.

Ouders druppelden binnen en verlieten even later met hun respectievelijke kinderen alsmede borden boordevol taartjes het feestterrein. Dat is overigens een typisch gebruik op Curacao dat de gasten overladen worden met snoep en gebak als dank voor hun komst.

We kwamen Elizabeth Taylor tegen, het hoofd van de Marnix-school. Zij is boos op Lucy die de schuld van ons allemaal krijgt voor het aanstaande vertrek naar Nederland. Dat is zielig voor haar, maar iets anders kunnen we er niet van maken. Het werd tijd om op te stappen. Diana heeft record-afstanden gelopen en is nu tamelijk moe. Wij ook na deze gezellige middag waarop Shuk-Man's tiende levensjaar op uitstekende wijze is ingeluid.

Posted by CasaSpider at 8:15 PM | Permalink | Comments (14)

Het is even geleden dat Piet en Emmie (toen 6, nu 7) op Curacao waren. Wat zeg ik? Piet is al bijna weer op weg naar Italie, zijn volgende vakantiebestemming. Some guys have all the luck.

Voor ons was het een leuke tijd waarbij Piet en Emmie elke avond langskwamen. Emmie en Luchiano (9) speelden de hele tijd terwijl de mannen de toestand van de wereld bespraken. Van dat laatste zijn gelukkig geen beelden beschikbaar, maar van sommige andere hoogtepunten wel. Te denken valt aan Pleincafé Wilhelmina en vooral de Curacao Dolphin Academy op Seaquarium Beach.

Voor het eerst heb ik gekozen voor YouTube ook al is deze CasaMovie uiteraard ook in Google Video te bewonderen. YouTube ziet er toch net iets gelikter uit en is ook veel populairder. Verder maken we niet veel woorden vuil aan de movie, 4 minuten en 2 seconden beeldmateriaal zegt meer dan 1000 palabras.

Alle posts van Piet & Emmie's vakantie op Curacao staan gebundeld in de category met de toepasselijke naam Piet en Emmie 2007.

Besides Piet & Emmie on Curacao there are a lot more CasaMovies to be watched in Google Video.
You can also explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 5:03 PM | Permalink | Comments (15)

Het is even relatief rustig geweest maar de Venezolaanse president Hugo Chávez roert zich weer. De Venezolaanse televisie ontvangen wij op de kanalen 3 (Televen), 7 (Venezolana de Televisión) en 12 (Venevision). Tot voor kort ook nog op 10 maar de zender RCTV is per 28 mei 2007 uit de lucht gehaald. Als Chávez wat te vertellen heeft doet hij dat op alle zenders tegelijkertijd, er is geen ontsnappen aan. Het jammere is dat de man tamelijk breed van stof is.

Feitelijk gaat het om twee punten. Ten eerste dient onderzocht te worden waar precies de noordgrens van Venezuela ligt. Volgens de president hoort alles wat binnen 200 zeemijlen van de Venezolaanse kust ligt bij Venezuela. De Benedenwindse eilanden Aruba, Bonaire en Curacao bevinden zich op ongeveer 40 zeemijlen van deze kust.

Het lijkt erop dat wij juist op tijd naar Nederland vertrekken alvorens de Nederlandse paspoorten hier worden ingewisseld voor Venezolaanse. Als het tenminste allemaal lukt met de stempels. Een andere oplossing is dat de ABC-eilanden het gebied tot 200 zeemijl in zuidelijke richting claimen. In dat geval wordt ons Koninkrijk ineens een stuk groter.

Het tweede punt is dat Chávez in zijn tweede en daarmee tevens laatste ambtstermijn zit. Hij is in 1999 aan de macht gekomen en een ambtstermijn duurt zes jaar.

"Vanaf vandaag koersen we recht af op het socialisme", zo sprak de president deze week. Chávez wil zelf leiding geven aan dit proces en heeft daarom voorgesteld om de beperking van maximaal twee ambtstermijnen af te schaffen alsmede deze termijn te verlengen tot zeven jaar.

Dit houdt een wijziging van de Grondwet in en deze wijziging zal aan het volk worden voorgelegd middels een referendum. Wat moet men daarvan denken? Heel simpel redenerend is de beperking van twee ambtstermijnen in het leven geroepen ter voorkoming van een dictatuur. Als de zittende president deze regel af wil schaffen heeft hij daarmee impliciet dictatoriale aspiraties. Normaliter verhoogt een regering salarissen niet voor de zittende leden maar voor hun opvolgers.

Ja, normaliter.

Als men ervan uitgaat dat Hugo Chávez te goeder trouw is is zijn voorstel zo gek niet. Immers hij probeert het nivo van het land omhoog te tillen, met name voor het arme deel van de bevolking. Er is op dit moment geen enkele man of vrouw, noch in de regering noch in de oppositie met het charisma en de overtuigingskracht van Chávez. In dat licht bezien is het wel erg sneu als het levenswerk om Venezuela tot een echte staat van Simón Bolívar (Wikipedia) te maken overgedragen moet worden aan iemand die dat minder goed kan. Is dat in het belang van het volk?

Ik heb het al eerder gezegd, typisch een geval waarvan we over een jaar of 20 pas weten wat de waarheid was. Van Hurricane Dean weten we dat waarschijnlijk zondag al. Het feit dat de tekst Curacao in Venezuela is geplaatst berust op louter toeval.

Posted by CasaSpider at 1:51 PM | Permalink | Comments (28)

Dinsdagmorgen 14 augustus 2007 om acht uur was ik present bij het Belastingkantoor. De missie: na het indienen van de aangiftes wordt een afspraak gemaakt en als die goed verloopt ontvangt men een stempel. Een van de vier stempels benodigd voor definitief vertrek van Curacao.

Met nummer 31 in mijn hand en nummer 8 aan de beurt kon ik mooi van de gelegenheid gebruik maken even bij de Landsontvanger aan te wippen. Als vreemdelingen hier komen wonen is een van de vereisten dat zij een borg storten bij de Landsontvanger ter waarde van een enkele vliegreis richting thuisland. Zo ook Lucy en Luchiano (9) destijds, in totaal voor een bedrag van 600 gulden ofwel € 240. Als bewijs krijgt men een groen kaartje mee dat men goed moet bewaren.

Sinds ruim een jaar beschikken beiden over de Nederlandse nationaliteit en zijn van Rechtswege toegelaten op het eiland. De borg is derhalve niet meer nodig en kan teruggevraagd worden. Bij Loket 1 vertelde de vrouwelijke beambte dat men hiervoor eerst naar de Immigratiedienst moet om twee witte strookjes (machtigingen?) per groen kaartje te halen.

Ik liep de trap op naar boven en nam plaats in de wachtruimte. Na ongeveer een uur was nummer 31 aan de beurt. Ik overhandigde de aangiftes. De vrouwelijke (er werken echt bijna alleen maar vrouwen op Curacao) belastingbeambte maakte een afspraak voor maandag 10 september om 14:00 uur en noteerde deze in de agenda.

"Wat? Op 10 september pas?", riep ik uit. "Maar we vertrekken ongeveer de 16e. Als ik de stempel al krijg op die dag moeten we nog langs de Landsontvanger en langs de Eilandsontvanger. Daarna uitschrijven bij Kranshi en met dat bewijs naar de Immigratiedienst. Dat gaat dan nooit meer lukken!"

"U moet ook zes weken van tevoren hier komen", antwoordde de dame laconiek.

Nu is er nog een mogelijkheid. De werkgever kan namelijk een garantiebrief opstellen waarin deze zich garant stelt voor restschulden. "Het probleem is dan alleen uw vrouw", zei de dame. "Maar die heeft nooit gewerkt", antwoordde ik. "Dat heb ik op uw aangifte gezien", zei de dame, "maar dat moet geverifieerd worden." "Kan zij ook op die garantiebrief?", vroeg ik. "Hmm... ik denk het wel, alleen is dat nog niet eerder voorgekomen", zei de dame.

Deze week maar eens praten met mijn werkgever over de mogelijkheden van een garantiebrief. Ik kom er weer aan, Kees.

Nog enigszins dizzy van het gesprek besloot ik direct door te rijden naar de Immigratiedienst om de witte strookjes voor de groene kaartjes te halen. Er stond zoals gebruikelijk een lange rij voor de receptie. Na een half uurtje bereikte ik de balie. "Ik wil graag het geld terug van de borg van deze groene kaartjes. Daarvoor heb ik witte strookjes nodig", was mijn opening.

"Ja, ja", zei de dame (echt, op Curacao werken alleen vrouwen), "strookjes, een machtiging bedoelt u."
CasaSpider: "Ja, dat kan best. Zijn die wit?"
Receptioniste: "Ja, die zijn wit. Het probleem is alleen, het boek is weg."
CasaSpider: "Het boek is weg?"
Receptioniste: "Ja, het boek is weg. Er zijn geen machtingingen meer, die zijn op."
CasaSpider: "En wat moet ik nu dan doen? Ik wil mijn geld terug."
Receptioniste: "U krijgt uw geld terug. U moet alleen wachten tot het boek er weer is."
CasaSpider: "En wanneer is het boek er weer?"
Receptioniste, even overleggend met haar buurvrouw: "Komt u donderdag maar terug."
CasaSpider: "Is het boek er dan zeker?"
Receptioniste: "Ik denk van wel."
CasaSpider: "Dan kom ik wel op maandag."
Receptioniste: "Is goed. Wilt u de groene kaarten hier achterlaten?"
CasaSpider: "NEEEEEEN, DAT NOOIT!"
Receptioniste: "Oh."

Wordt zeker vervolgd.

Posted by CasaSpider at 12:46 PM | Permalink | Comments (35)

Maandagochtend om zes uur kwam er een eind aan het luie leventje van Luchiano (9). "Zo vroeg al? Moet het echt? Waarom kan ik niet gewoon thuisblijven, we gaan toch naar Nederland." Het is slechts een greep uit de smoesjes waarmee het varken zijn verblijf in bed probeerde te verlengen.

De scholen zijn weer begonnen, wel sommige waren dat al maar de Marnix-school doet het op 13 augustus. Ruim op tijd betraden wij het schoolplein, verkeerstechnisch is het meestal een gekkenhuis op zo'n eerste dag. De juf van klas 5B was er al vroeg en heet volgens eerste waarneming juf Jeanelle. Ohne Gewähr.

Al snel ontwaarde ik een nieuw gezicht. Een fris Hollands kopje met blond haar stelde zich voor als Rik, hij staat toevallig linksonder op de foto. "Hey, iemand die (iets) kleiner is dan Luchiano", schoot het door me heen. Immers, dat ziet men niet zo heel vaak. Vele ouders begroetten elkaar, ja ook die hebben zin in het nieuwe schooljaar.

Intermezzo Breve. Het heeft niets te maken met Back To School maar zondag hebben we lekker gezwommen bij Mambo Beach. Diana (1) was haar bikini vergeten, wanneer leert ze dat nou eens, en daarom mocht zij naakt zwemmen. Van zwemmen krijgt men dorst en een blikje Polar gaat er dan wel in: Salud!

Bij het Happy Hour op Wet&Wild waren heus mooie dames te spotten maar CasaSpider had slechts oog voor zijn twee dartele prinsesjes. Niet slecht hè, Donna?

Een biertje staat gelijk aan twee sneetjes brood wist Natascha te vertellen. Toch moest ook zij toegeven dat Polar iets soepeler door de keel glijdt. Marleen staat erbij en gelooft er helemaal niets van. Maar dat hoort zij binnenkort wel weer van haar vader. In tegenstelling tot zijn dochter leest die het CasaLog namelijk regelmatig.

Back To School. Om drie minuten over twaalf nam ik plaats op het blauwe bankje voor klas 5B. De klassen zijn rondom een vierkante schoolplaats gebouwd. De andere drie kanten heb ik al gehad, nu is de zijde van de vijfde en zesde klassen als laatste aan de beurt. Gerard, de vader van Rutger uit klas 5C kwam naast mij zitten. We concludeerden dat dit wel de warmste zijde van de school is.

De kinderen werden losgelaten. Luchiano had het goed naar zijn zin gehad. 's Morgens bleek al snel dat er een leerling teveel in de klas zat. Het was Rik. Tot hilariteit van de andere kinderen moest hij in Groep 5 zitten en niet in Klas 5. De vijfde klas is de laatste klas die onderwijs volgt volgens het oude systeem. De huidige vierde klas doet aan Funderend Onderwijs en heet Groep 6. Dat heeft bij Rik of zijn vader kennelijk tot verwarring geleid.

Posted by CasaSpider at 1:46 PM | Permalink | Comments (9)

Ja, schrijven dat we er vandoor gaan is niet zo gek moeilijk. Maar dan komen de vragen, het waren er veel meer dan ooit verwacht. Mensen willen antwoorden en dat is menselijk. Dus... waarom vertrekken wij van het paradijselijke Curacao naar het Koude Kikkerland?

Een goede moppenverteller ben ik niet. Een toerist vroeg eens aan een arme man op een tropisch eiland waarom hij niet een baan zocht in bijvoorbeeld Nederland en daar hard ging werken. "Waarom zou ik?", counterde de arme man. "Dan kun je op vakantie naar zo'n eiland als dit", antwoordde de toerist.

Het is een combinatie van factoren. De met afstand belangrijkste is Lucy. Zij is geboren in de Dominicaanse Republiek en woont op 3 september aanstaande precies acht jaar met mij op Curacao. Lucy heeft het hier wel gezien. Het eiland is te klein, steeds doen we dezelfde dingen en Dominicaanse vrouwen liggen bepaald niet goed bij Curacaose vrouwen. Dat merkte zij regelmatig in winkels, bij de immigratiedienst en de chauffeuses van minibusjes.

Ooit las ik dat een relatie tussen personen van verschillende nationaliteit een hogere kans van slagen heeft als men zich vestigt in het land van de vrouw. Nu is Nederland ook niet Lucy's land maar de mogelijkheden zijn er toch veel groter. De toekomst zal leren of die kansen ook benut worden, maar veel langer blijven was geen optie. Als ik ooit nog een hoofdprijs in een willekeurige loterij win verhuizen we naar Santo Domingo, the best of both worlds.

En heeft CasaSpider dan niets in te brengen? Uiteraard, immers ik ben wel de man in huis ja! Toen ik in 1995 naar Curacao emigreerde was dat in eerste aanleg voor een jaar of drie. Het leven hier bevalt mij uitstekend waardoor men misschien bepaalde oogkleppen opgezet krijgt. Mannen zijn sowieso niet echt veranderingsgericht, zeker niet zolang alles goed loopt. Altijd zijn het de vrouwen die op de achtergrond sturen.

Het was even nadenken. Nederland zit in de lift, de economie draait er als een tierelier. De euro is peperduur voor ons met de Antilliaanse gulden direct gekoppeld aan de dollar. Tien jaar geleden was het een stuk gemakkelijker om Nederlanders voor een baan naar Curacao te halen dan nu. Door de globalisering ziet men werk op Curacao verdwijnen naar goedkopere Zuid-Amerikanen uit bijvoorbeeld Colombia. Ook India is een geduchte concurrent.

Probleem van een kleine arbeidsmarkt op een eiland met slechts 150.000 inwoners is dat men moeilijker kan job-hoppen. Ik heb via SQL Integrator zeven jaar voor Aqualectra, het water- en electriciteitsbedrijf, gewerkt en vijf jaar voor UTS, telecombedrijf numero uno op Curacao. Daarmee zijn de belangrijkste klanten voor een fulltime Oracle-DBA wel genoemd.

Men zou het niet zeggen maar ook CasaSpider wordt er niet jonger op. Nu is er nog tamelijk veel interesse in mij, op de arbeidsmarkt wel te verstaan. Dat kon over vijf jaar wel eens een ander verhaal zijn. Voorts ben ik naar eigen zeggen flexibel en weet van vrijwel iedere situatie het beste te maken. Een verwachte chronische verkoudheid gedurende de eerste maanden baart me nog de meeste zorgen.

En dan is er de school. Voor Luchiano (9) en straks Diana (1) is het niet slecht dat zij in Nederland onderwijs gaan genieten. Op Curacao is het erg moeilijk om een kind op een school met Nederlands als instructietaal geplaatst te krijgen. Er zijn slechts drie scholen die dit bieden en zij hadden voor het aankomende schooljaar gezamenlijk 258 plaatsen (bron). Niet minder dan 813 (!) kinderen visten achter het net.

En onze zoon, Luchiano? Die heeft er wel zin in. Waarom weet hij ook niet, ja dat hij dichter bij zijn familie is. Zijn Nederlandse familie wel te verstaan. "Zeg maar dat ik het leuk vind om weer in een vliegtuig te zitten", riep hij zojuist.

Ik voel mij verbonden met Curacao en ga het eiland zeker missen. De warmte, de zee, de relaxedheid van de mensen en de bijzondere humor. Sommige dingen moeten gewoon gebeuren en als men gekozen heeft dient men ook 100% voor die keuze te gaan. Nederland maak je borst maar nat!

Gelukkig wonen daar ook gelijkgestemde zielen zoals Diamond Piet die hier zojuist tien dagen op vakantie is geweest met zijn dochter Emmie (6). Maar ook zie ik ernaar uit om eens kennis te maken met GJ van Camarados die een mooi stukje heeft geschreven over het aanstaande vertrek van de Spiders.

En zo zijn er meer mensen die ineens binnen bereik komen. Toch zal het even duren voor de merknaam CasaSpider net zo bekend is in Nederland als op dushi Korsou. We genieten nog maar even van de ventilator op de naakte huid tijdens het schrijven.

Posted by CasaSpider at 10:19 PM | Permalink | Comments (60)

Na de voor menigeen toch ietwat verrassende post van gisteren snap ik dat men op zoek is naar antwoorden. Die komen ook, maar nog niet vandaag. Immers, het dagelijkse leven snelt als een rivier onverstoorbaar en niet te stoppen door.

Zondag was niet echt mijn dag. We hadden bedacht dat de Spiders samen met Piet en Emmie (6) naar Mambo Beach gingen. Om half vijf, want vanaf dat moment is de entree gratis. Laat de Hollander-grappen maar doorkomen. Het was ongeveer 16:29 en ik vroeg aan de caissière of we er al gratis in mochten. "Neen, om vijf uur", antwoordde zij.

Dat heeft Mambo Beach tot onze ergernis al eens eerder gedaan, de gratis toegangstijden van half vijf naar vijf uur verplaatsen. De laatste keer kwam men daar rap van terug. Wij hadden een half uurtje om stuk te slaan en reden door naar het Seaquarium om de zeeleeuwen daar aan te gapen. Het leverde foto's op van Diana (1) met CasaSpider en Diana met Lucy.

Om klokslag vijf uur waren we weer bij Mambo Beach. Het was fijn om voor het eerst sinds zes weken te zwemmen en datzelfde gold voor Diana. Na het tweede Happy Hour bij Wet&Wild haalden Piet en ik pizza's bij de Pizza Hut, voor het Italiaanse accent. Het was ontzettend druk bij de Pizza Hut in Salinja. Is iedereen soms te beroerd om zelf te koken op zondagavond? De parkeerplaats was vol, langs het hek aan de aanpalende weg vonden we een plaatsje.

Na een hele tijd wachten waren de pizza's eindelijk bereid. Vol gas scheurden we weg maar de auto trok naar links. Het duurde een paar seconden maar toen was de diagnose gesteld, een lekke linkervoorband. Tijd voor beslissingen.

Met twee dampende pizza's in de auto, een uitgehongerde familie thuis, een aantal Polars voor de kiezen en een slecht verlichte weg heeft men niet veel zin om de auto langs de kant te zetten en het wiel te verwisselen. Helemaal niet aangezien op elk wiel één van de vier bouten beveiligd is. Hiervoor is een apart opzetstukje nodig.

We besloten door te rijden, zo ver was het niet en de band was in het begin nog niet helemaal leeg. Thuis aangekomen was hij dat wel. Aangezien het toch al niet mijn dag was stelde ik het wielvervangingsklusje uit tot maandag. De pizza's waren overigens niet slecht en snel op.

Gek is dat dat dingen die op de ene dag voor geen meter lopen op een andere geen enkel probleem zijn. Het vervangen van het wiel kostte wat zweet maar verliep probleemloos. Ook de linkerpols hield zich goed bij deze krachtproef. De volgende halte was een zogenaamde Tire Shop waar men voor een luttel bedrag de kapotte band kan laten plakken. De bandenplak-employee op de Caracasbaaiweg wierp een blik in de kofferbak en constateerde direct dat de band verloren was.

Dat werd een nieuwe kopen. Bij Western CT op Nieuwe Haven rekende ik 153.49 Antilliaanse guldens af (€ 61.40). Voor dat geld wordt het goede wiel bevestigd en het reservewiel netjes in de kofferbak opgeborgen. Zelf heb ik daarbij wel de afdekplaat omhoog gehouden. De pizza's van zondagavond waren lekker maar in totaal ruim 200 gulden is echt teveel van het goede. Wellicht dat deze ervaring van invloed is op het beslissingsproces bij een volgende soortgelijke gelegenheid.

Luchiano (9) en ik gingen Piet en Emmie ophalen bij Caribbean Flower appartementen. Totdat de electriciteit en de auto verrekend waren zwommen de kinderen in het zwembad en nam ik een foto van Piet voor zijn mansion. Bij ons thuis aten we een bord patat en toen was het tijd voor de gasten om zich om te kleden. Ze namen afscheid van Lucy en Diana en met zijn vieren reden we naar Hato International Airport.

Afscheid nemen is nooit leuk, zeker niet als men gedurende tien dagen intensief met elkaar is opgetrokken. Dat geldt voor Piet en mij maar ook voor Emmie en Luchiano. Toch gingen we nog even zitten op een terrasje, een van de grote verbeteringen van de nieuwe luchthaven. Om tien over vier passeerden ze de eerste controle en namen de roltrap naar boven. Een beetje weird om te zeggen: "Tot over een week of zes!"

Inmiddels zitten ze alweer ruim een uur in de lucht. Piet en Emmie, goede reis!

Posted by CasaSpider at 8:09 PM | Permalink | Comments (16)

Emmie (6) wilde graag met dolfijnen zwemmen. Helaas voor haar moet men daar minimaal acht jaar voor zijn. Het alternatief was een Dolphin Encounter bij het Curacao Seaquarium. Er is veel animo voor deze activiteit, pas zaterdagochtend om negen uur was er een gaatje vrij.

Piet had entreekaartjes voor Luchiano (9) en mij geregeld zodat we enerzijds de encounter konden zien en anderzijds foto's maken. Het Seaquarium-team maakt zelf ook foto's maar die zijn nogal prijzig. Maar ja, als men achteraf de foto's ziet die van zeer dichtbij zijn genomen is het moeilijk weerstand bieden.

Ik stond een stukje verder weg met mijn simpele camera. Gelukkig hadden we de zon in de rug en zo kon toch een aantal aardige plaatjes geschoten worden. Tevens is voldoende materiaal verzameld voor een nieuwe CasaMovie, blijf kijken dus.

Een impressie in tien foto's van Piet en Emmie's Dolphin Encounter:

• Curacao Dolphin Academy, 2 trainers, 3 dolfijnen, 12 klanten.
• De staartvin bedekt Emmie voor een gedeelte.
• Emmie aait een dolfijn.
• Een dolfijn geeft Emmie een kus, zij trekt een bijzonder gezicht.
• De trainster spreekt de dolfijn vermanend toe.
• Piet tilt een dolfijn uit het water.
• De dolfijnen houden een race, wij zien slechts opspattend water.
• Emmie is inmiddels aan de dolfijnen gewend.
• Piet praat al een aardig mondje dolfijns.
• De twee helden hebben de dolphin encounter overleefd.

Na afloop dronken we bij ons thuis een kop koffie. Hierna gingen Piet en Emmie naar hun appartement om even bij te komen van de enerverende encounter. Luchiano wil binnenkort met de dolfijnen zwemmen, hij is namelijk al negen. Maar of de dolfijnen daar zin in hebben?

Posted by CasaSpider at 12:40 PM | Permalink | Comments (6)

Veel Nederlanders hebben waarschijnlijk nog nooit van Churandy Martina gehoord. Maar wie weet bijvoorbeeld bij welk team Andruw Jones, de best verdienende sportman van ons Koninkrijk, al meer dan tien jaar excelleert?

Terug naar Churandy Martina. Deze op 3 juli 1984 geboren Curacaoenaar heeft dinsdagavond voor een grote prestatie gezorgd door in Rio de Janeiro bij de Panamerikaanse Spelen de 100 meter te winnen in 10.15 seconden. Goud voor de Nederlandse Antillen en niet alleen Diana (1) is goed ter been in de maand juli.

Tweede werd Darvis Doc Patton uit de Verenigde Staten in 10.17. Bij de halve finales op maandag was Martina al veruit de snelste met een fabelachtige 10.06. Vermoedelijk met iets teveel rugwind.

Officieel is Churandy Martina Nederlands recordhouder (mirror) op de 100 meter sprint met 10.10 gelopen op 11 juli 2006 te Lausanne. Niet iedereen (mirror) is het hier overigens mee eens aangezien Martina niet voor Nederland maar voor de Nederlandse Antillen uitkomt. Theoretisch kan dit tot de vreemde situatie leiden dat het Nederlands record straks sneller is dan het Europese.

Op Curacao is men enorm trots op de prestatie van vandaag. Het was een lang item op het achtuurjournaal waar zelfs minister-president Emily de Jongh-Elhage het woord voerde. Zij komt uit een echte sportfamilie, is oud-bowling kampioene en voelt zich derhalve erg betrokken bij alles wat met sport te maken heeft. Een beetje de Antilliaanse Erica Terpstra zeg maar.

Vandaag is ook bekend gemaakt dat Alexander Vinokourov na zijn winnende tijdrit op doping is betrapt. Rasmussen was al verdacht en ook de nummer twee in het Algemeen Klassement Alberto Contador wordt nu in verband gebracht met dopingdokter Eufemiano Fuentes.

In 2008 vinden de Olympische Spelen in Beijing plaats. CasaSpider durft de stelling aan dat iedere man die daar de 100 meter in 9.95 of minder loopt weleens gepakt heeft. Ongeacht wat Churandy Martina in Beijing loopt gaan mijn felicitaties naar deze snelle Yu'i Kòrsou.

Posted by CasaSpider at 9:44 PM | Permalink | Comments (19)

Het viel nog niet mee om een afspraak met een van de specialisten bij Spectrum, klinkt dat niet als een misdaadorganisatie in een James Bond film, te kunnen maken. Dokter Maarten Taams is op vakantie en daarom moet iemand anders ervoor zorgen dat het gips van mijn linker onderarm afgaat. Bij Spectrum werken dokter Eijkelenburg en dokter Juliet als chirurg.

Uiteindelijk was er maandag om half vier een plekje vrij. In mijn Outlook Calendar noteerde ik abusievelijk drie uur en daarom waren Luchiano (9) en ik ruimschoots op tijd. Het Spectrum gebouw aan de Roodeweg 112 oogt modern en is zowel van binnen als van buiten helemaal in rood en wit geschilderd.

Nu dacht ik een afspraak te hebben gemaakt met dokter Eijkelenburg maar de receptioniste kon hiervan niets terugvinden in de volgeschreven agenda. Mijn vingers jeukten om het zaakje te automatiseren. Blad na blad sloeg ze om want "uw naam klinkt me wel bekend in de oren". Maar dat heeft men al snel als men met Brad Pitt of CasaSpider te maken heeft.

Ineens kreeg de dame de geest en sloeg de agenda van dokter Juliet eens open. De bladzijde van maandag 23 juli 2007 was helemaal blanco behoudens een afspraak om half vier met ondergetekende. We riepen nog net geen bingo. Een "hmm... dokter Juliet heeft ook niet veel te doen", verhoogde de stemming nog eens extra.

We namen plaats in de wachtkamer en doodden de tijd met Luchiano's GameBoy. Daarna gingen we raadsels doen. Niet de uitkomst maar het denkproces van een negenjarige is leuk om te volgen, bijvoorbeeld in het geval van de man die bij een Y-sprong aankomt en aan één van twee broers moet vragen welke kant hij op moet. Probleem is dat de ene broer altijd de waarheid spreekt en de ander altijd liegt. Ach, bekende materie.

Luchiano vroeg aan de receptioniste waar het toilet was. "Daar rechts, bij die rode deur", antwoordde zij. Dat was onbedoeld grappig gezien hoe de wachtkamer er uitzag. Alle muren waren wit, voor ons stond een desk die rood met wit was geverfd en we hadden uitzicht op acht deuren die allemaal precies even rood waren.

Om kwart over vier riep dokter Juliet mijn naam. Ik legde hem de situatie uit en hij besloot dat het gips er dinsdag 31 juli in het Sehos vanaf wordt gehaald. Hij is er dan ook bij en laat vervolgens een Röntgenfoto maken ter controle. Na nog geen tien minuten stonden we weer buiten 40 gulden (€ 16) lichter.

Posted by CasaSpider at 7:16 PM | Permalink | Comments (17)

De maand juli is er een van beslissende momenten. Neem bijvoorbeeld de aanschaf van een stretcher en een barbecue ook al heeft de stretcher het inmiddels begeven. En wat te denken van Diana (1) die op woensdag 18 juli zelfstandig haar eerste stapjes heeft gezet, te vergelijken met wat Neil Armstrong 21 juli 1969 op de maan deed. En zo zijn er meer beslissende momenten in aantocht.

Niet van alles is een film te maken, vraag dat maar eens na in Hollywood. Een lopende Diana is echter dankbaar materiaal. Als een volleerd actrice herhaalt ze dit kunstje net zo vaak als de cameraman wil. Okay, het is wederom een kleffe familiefilm à la The Waltons geworden maar wat stelt 4 minuut 25 vanuit een luie stoel in eigen huis nu helemaal voor ten opzichte van een zes uur durende dia-avond bij de Spiders? Zoals men dat vroeger deed.

Vermeldenswaardig is ook het einde van de movie waarin onze BBQ live in beeld komt. Eerlijk gezegd verliep de eerste BBQ-sessie soepeler dan deze maar het hele leven gaat in golfbewegingen. Er is dus nog hoop voor Diamond Piet die vanaf aanstaande donderdag met zijn dochter Emmie vakantie komt vieren op Curacao.

De scenes waarin Diana rondhuppelt in Albert Heijn te Zeelandia en het BBQ-gedeelte zijn opgenomen op zaterdag 21 juli 2007. Op de kop af 38 jaar later dan Neil's eerste stappen op de maan. Is het niet mooi? Ook mooi is dat deze CasaMovie te zien is op YouTube, voor de liefhebber.

Besides Diana Camina there are a lot more CasaMovies to be watched in Google Video.
You can also explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 7:32 PM | Permalink | Comments (21)

Mijn haar werd te lang en dan krijgt het trekjes van een Afro-kapsel. Gelukkig is de oplossing niet moeilijk en wel dichtbij: Kapsalon Chadé in Bloempot Shopping Center. Er moesten ook de nodige boodschappen gedaan worden, daarom besloten we er een leuk uitje van te maken. Lucy bleef thuis maar Diana (1) ging mee en Luchiano (9) natuurlijk ook.

Debbie en Dolly waren verrast om voor de eerste keer Diana te zien. Zonder problemen liet zij zich door Debbie in de armen nemen. Ik mocht plaatsnemen in de hoek waarna het snoeiwerk kon beginnen. Het eindresultaat was zoals gebruikelijk perfect, beter kan gewoon niet. We gingen met Diana naar het speeltuintje dat voor de kapperszaak is gelegen.

Diana op de glijbaan, Diana in de draaimolen, Diana kruipt door een ton... een dag Euro Disney is er niets bij. Maar aan alle plezier komt een einde, wij moesten door naar Centrum Supermarkt te Mahaai. Wie de meeste boodschappen in onze kar goed raadt heeft gewonnen. Na Centrum waren we nog niet klaar want een paar boodschappen kunnen alleen bij Albert Heijn worden gehaald. Bijvoorbeeld drinkyoghurt.

Toen we van huis weggingen was Diana al moe, een toestand die door de enerverende gebeurtenissen en de autoritjes tussendoor verergerde. Onderweg naar Albert Heijn viel zij dan ook in diepe slaap. Ik droeg haar de winkel in en zette haar in een winkelwagentje. Diana kon haar ogen niet openhouden en haar hoofd knikkebolde van links naar rechts en van voor naar achter. Een paar AH-medewerksters keken toe en moesten lachen. Gelukkig hadden we de camera bij ons, materiaal voor een nieuwe CasaMovie.

Thuis sliep Diana nog steeds als een roosje. Iedereen deed zijn dingen en het waren niet de minst interessante. Zo bootste Luchiano een loempia na door zich in een deken te wikkelen. Toen Diana hem zag viel ze direct aan om even later vredig op hem te gaan liggen. We aten een biefstukje met broccoli en wat huzarensalade.

Ik keek naar het NOS-journaal van half acht. Lucy en Luchiano waren met Diana in de weer. "CasaSpider, kom eens kijken", riep Lucy plotseling. De tijd van het Breaking News is aangebroken.

Continue reading "Woensdag met Diana en Breaking News" »

Posted by CasaSpider at 1:00 PM | Permalink | Comments (27)

Dinsdag lag ik voor het laatst op de nieuwe stretcher. Voor het laatst in beide betekenissen van het woord. Om de uiteinden te verstellen dient men deze eerst naar binnen te klappen, vervolgens helemaal uit te strekken en tenslotte in de gewenste stand te zetten. Een mysterieus mechanisme zorgt ervoor dat deze positie gehandhaafd blijft.

Tenminste dat is de bedoeling. Terwijl CasaSpider lekker uitgerekt van een behagelijk zonnetje lag te genieten voelde hij het uiteinde met zijn hoofd erop ineens naar beneden zakken. Een naar gevoel te vergelijken met het onbewust missen van een traptrede maar dan met het hoofd. Exit stretcher.

Of men dit nu een geval van goedkoop is duurkoop kan noemen? Duur was de stretcher niet, er was domweg geen keus. Ja, een nog goedkopere met plastic bandjes in plaats van stof. Die had het waarschijnlijk nog geen half uur met mij uitgehouden. De tip om in plaats van een stretcher een luchtbed te kopen is achteraf geen slechte.

La Curacao is een typisch Hindoe-warenhuis waar men artikelen van uiteenlopende soort tamelijk goedkoop kan krijgen. Voor degenen die nog goedkoper uit willen zijn is er Dovester, in Salinja toevallig naast La Curacao gelegen. Wij waren er toevallig en verbaasden ons over de koopjes. Een natscheerapparaat met vijf mesjes voor 2.75 Antilliaanse guldens (€ 1.10) of een zak ballonnen voor 1 gulden (€ 0.40). Dat konden we niet laten liggen.

Thuis probeerde Lucy een mesje op het scheerapparaat te zetten. Het wiebelde wat maar paste niet. Voor straf in de prullenbak. Bij het opblazen van de ballonnen explodeerde de helft meteen. Het rubber was oud en versleten. Ach, we hadden een paar ballonnen. Men koopt echter beter geen condooms bij Dovester.

Wat een geneuzel. Dat is het mooie van een weblog, men bepaalt zelf wat men erop zet. Geldt dat ook voor een politiek weblog als dat van Jan Marijnissen? Sinds de grote winst bij de laatste verkiezingen zijn er her en der in het land behoorlijk wat incidenten geweest met SP-ers. Nooit was daarover ook maar een letter te lezen op het weblog van Jan Marijnissen.

Nu is er de kwestie met Eerste Kamerlid Düzgün Yildirim. Een artikel hierover in het SP-partijblad Tribune kwam hoofdredacteur Elma Verhey op een schorsing te staan. Het democratisch gehalte van de SP is in het geding. En waar schrijft Jan Marijnissen over? Dat men de Tour de France via Google Maps kan volgen.

Nova confronteerde Marijnissen met bovenstaande. Deze bagatelliseerde de kwestie enigszins maar had ook inhoudelijke argumenten waarom er volgens hem niets mis is met het democratisch gehalte van de SP.

Of men het met die argumenten eens is of niet, ze horen wel degelijk thuis op janmarijnissen.nl.

Posted by CasaSpider at 5:31 PM | Permalink | Comments (19)

Zaterdag vonden er twee kinderfeestjes waar Luchiano (9) voor was uitgenodigd precies tegelijkertijd plaats. Kiezen is moeilijk en daarom gingen we naar allebei. Eerst naar Roland en Barbara in het Santa Rosa Resort waar dochter Kyra drie jaar is geworden. Met vier jongedames personeel en een popcorn-machine was men voorbereid op een groot feest.

De binnenkomende kinderen hadden het zwembad al snel gevonden. Dat was een beetje jammer voor Luchiano want die had zijn zwembroek niet bij zich, we zouden toch niet zolang blijven. "Ga maar in je onderbroek zwemmen", moedigden wij hem aan. Maar op zijn leeftijd is dat werkelijk humiliating. Aangezien ik in een leuk gesprek met Michel Bon van IBIS Management verwikkeld was zag ik niet dat Luchiano met zijn ziel onder zijn arm in zijn eentje op een stoel zat te wachten.

Om half vijf namen we afscheid en reden naar de speeltuin achter de kerk van Santa Rosa. De speeltuin hoort bij het Sint Jozef Weeshuis. Onderweg zei Luchiano nog dat we net zo goed naar huis konden rijden, het werd toch niets meer die dag. Maar Arwin zeurt volgens zijn moeder Loes al weken wanneer hij weer eens met Luchiano kan spelen en vierde zijn vijfde verjaardag.

Bovendien beschikt de speeltuin over een aantal grote skelters. Al snel had Luchiano er een geconfisceerd en was er niet meer vanaf te krijgen. Zo'n speeltuin is een heel relaxte hangplek voor ouders die met een Polartje in de hand wat rondlopen en kletsen terwijl iedereen met één oog de kinderen in de gaten houdt.

Een leuk gesprekje gehad met Chantal de Kruif van Funbini dat met hun bustours feitelijk een concurrent is van de taxichauffeurs maar dit zo wist om te buigen dat een groot aantal taxi's nu voor hun het invalidenvervoer uitvoert. Een mooi voorbeeld van een win/win situatie.

Was het thema vorig jaar Power Rangers, dit jaar moest het Pokémon zijn. Volgens Loes is Pokémon echter uit de mode, er zijn nauwelijks feestartikelen van te verkrijgen. De piñata was daarom een gewone 5 maar daar kan evenveel snoep in.

Met verbeten gezichten haalden de kinderen uit. Als de piñata uiteindelijk zijn inhoud prijsgeeft begint het grondgevecht. Luchiano en Brian verlieten met de grootste zak snoep het slagveld, zo werkt nu eenmaal het recht van de sterkste. Een meisje kwam er bekaaid af maar bleef lief glimlachen.

De verjaardagstaart was wel in Pokémon-style. Er werd gezongen en toen mocht Arwin de denkbeeldige kaarsjes uitblazen. Wel, de kaarsjes waren echt maar door de wind konden ze niet aangestoken worden. Na een interessante uiteenzetting over de logistieke problemen van Albert Heijn was het tijd om naar huis te gaan.

Ondanks de bergen snoep die Luchiano aan beide feestjes heeft overgehouden wilde hij ook nog een Happy Meal van McDonalds. Toen nam ik zelf ook maar een BigMac. Neen, het was niet de gezondste dag uit onze levens maar wel een leuke.

Posted by CasaSpider at 11:01 AM | Permalink | Comments (21)

Twaalf jaar op Curacao en nooit een barbecue gehad, een barbecue in de zin van het apparaat wel te verstaan. Het is gewoon ongelofelijk. Als er ergens een barbecue in de zin van vlees eten is zijn het altijd dezelfden die achter het apparaat gaan staan om het vlees te bereiden. Mij heeft het nooit zo aangetrokken en alleen het aansteken van de kolen leek al een onoverkomelijk probleem.

Maar toch... op een zondagmiddag heeft het wel iets om om een uur of drie de BBQ aan te steken en een half uurtje later de eerste lomito (ossenhaas) erop te leggen. Een beetje naar het langskomende verkeer kijken, Bachata-muziek op de achtergrond en een Polar onder handbereik. Ja, het broeide al een tijdje en donderdag barstte de bom.

Het liep al tegen vier uur 's middags en we zouden rijstschotel met kipfilet eten maar Lucy had de kipfilet nog niet uit de diepvries gehaald. "Weet je wat?", zei ik, "We gaan nu die BBQ halen bij Goisco, kopen wat biefstuk en dan hebben we een snelle hap." Even later reden we met zijn vieren naar Goisco.

Bij Centrum Supermarkt te Mahaai haalden we wat BBQ-gereedschap zoals een tang, een schep, kolen, aanmaakolie en niet te vergeten biefstuk en kippenpootjes. Om iets over vijven waren we thuis. We maakten de doos open waar de Vortex 19-inch BBQ in zat en troffen een enorme hoeveelheid stokjes, schroefjes, flensjes, boutjes en wat dies meer zij aan. "Die snelle hap kun je wel vergeten", zei Lucy.

Terwijl ik de gebruiksaanwijzing probeerde te ontcijferen begon zij met het inelkaar zetten van het apparaat. En zowaar, na een half uur leek het ding sprekend op het demo-model bij Goisco. Zelfs de wielen deden het. Terwijl Diana (1) met haar fietsje liep legden wij een laag kolen op de bodem, goten er aanmaakplie overheen en staken de zaak in de hens.

Na een minuut of twee waren de vlammen gedoofd en gloeide er nog geen een kool. We stopten er wat papier onder, goten er olie overheen en probeerden het opnieuw. Na ongeveer een kwartier opstarten begonnen er een paar kolen te gloeien. Lucy maakte er een mooi stapeltje van en even later gloeide onze Vortex als een puber die voor het eerst een naakte tiet ziet.

Lucy spoedde zich naar de keuken, prepareerde de kogelbiefstukken en maakte een grote kom met knoflooksaus. Aan mij de eer om de biefstukken op de BBQ te leggen. Na drie minuten draaide ik ze om en tot mijn verbazing waren ze al erg mooi bruin. De andere kant was ook zo gepiept en vol spanning maakten we ons op voor het proeven.

En sjonge, sjonge, wat waren deze biefstukken lekker!

Luchiano (9) nam de positie achter de BBQ over en begon met de kippenpootjes. Daarna volgden nog meer biefstukken en tenslotte de karbonades. Normaliter doen wij vier dagen met deze hoeveelheid vlees, maar er is maar één eerste keer op de eerste eigen BBQ. Stokbrood, gekleurde macaronie, groentenspiezen en rode wijn maakten de zaak af.

Een klein verbeterpuntje volgens Lucy is dat we de volgende keer wegwerpservies en -bestek gebruiken. Precies toen wij geen hap eten meer door onze keel konden krijgen waren de kolen aan het doven. Het was inmiddels half negen, een snelle hap is het dus niet geworden.

Wat Luchiano betreft BBQ-en we vanaf nu iedere dag. Misschien geen slecht idee, want zelden heeft hij zoveel en zo snel gegeten.

Posted by CasaSpider at 9:40 AM | Permalink | Comments (23)

Van zaterdag tot en met dinsdag hebben wij andijviestamppot gegeten. Iedere portie lag als een steen op de maag en zo hoort dat bij een goede stamppot. Maar vandaag eten we iets anders, al weet ik nog niet wat.

"Wat is de letter waai in het Engels?", vroeg Luchiano (9).
- "Dat is de Griekse Y mijn zoon", antwoordde ik.
"Oh, maar wat is dan de letter W in het Engels?", luidde de logische vervolgvraag.

Nog best veel Nederlanders denken dat dat de wie is. Dinsdagavond vond de eerste halve finale plaats van de Copa América tussen Brazilie en Uruguay. Het was geen geweldige maar wel spannende wedstrijd waarin voor iedere meter werd gestreden. Brazilie is zonder Kaká en Ronaldinho niet op oorlogssterkte, maar de invallers zouden in de Nederlandse competitie geen slecht figuur slaan.

Wat zeg ik, een van die invallers speelt zelfs in de Nederlandse competitie. Het is Afonso Alves die in de 79e minuut mocht invallen voor een speler met de prachtige naam Vágner Love. Zulke mensen hebben bij geboorte al een streepje voor. Oh, het blijkt slechts een bijnaam te zijn. Eigenlijk heet hij gewoon Vágner Silva da Souza. Het is een onderdeurtje van 172 centimeter dus drie keer raden waarom de dames maar ware schoonheid zit van binnen.

Het was niet de beste dag uit het leven van Afonso Alves die in Nederland voor Heerenveen uitkomt. Hij viel in de 79e minuut in en incasseerde één minuut later al een gele kaart wegens een Schwalbe. Na 90 minuten stond er 2-2 op het scorebord en bij de Copa América betekent dat direct strafschoppen. Verlengen daar doen ze niet aan.

Man van de wedstrijd Diego Forlán miste de eerste strafschop voor Uruguay en hierdoor liep dit team voortdurend achter de feiten aan. In de strafschoppenserie stond het 3-2 voor Brazilie en de vierde schutter legde aan. Het was Afonso Alves en hij miste. De eerste serie van vijf strafschoppen eindigde in 4-4.

Toen Fernando de eerste sudden-death penalty miste voor Brazilie had García de ideale mogelijkheid Uruguay naar de finale te schieten. Maar ook hij faalde jammerlijk. Even later kon Brazilie juichen. De kanaries wonnen de strafschoppenserie met 5-4. En vanavond zitten we aan de buis gekluisterd voor de klapper tussen Mexico en Argentinie, de twee sterkste teams van deze Copa América. De Leffe Dubbel is zojuist gehaald en mein Geheimtip is een klassieke finale tussen Brazilie en Argentinie.

Woensdagmorgen gingen we met Diana (1) naar het Consultatiebureau. Ze is nu 79 centimeter lang en weegt precies 9 kilo, een toename van respectievelijk 1 centimeter en 230 gram ten opzichte van 8 juni. Maar ze mag rustig wat meer wegen. Het was ook tijd voor haar laatste vaccinatie, deze keer in de linkerarm. Na het bezoek aan het Consultatiebureau reden we door naar Supermarkt Vreugdenhil waar ze PediaSure in blikvorm verkopen, waarschijnlijk als enige winkel op Curacao. We schakelden meteen ook over naar Nutrilon-3.

Het zijn enerverende tijden en dan hebben we het niet eens gehad over onze speurtocht naar de barbecue met de beste prijs/kwaliteitsverhouding van het eiland. 's Middags werd ik ook nog gebeld door de Taams Kliniek. Dokter Maarten Taams heeft een vervanger gevonden die mij omstreeks 25 juli naar het Sehos mag doorverwijzen om het gips los te zagen. Om kwart voor vier was de vervanger echter niet telefonisch te bereiken voor een afspraak. Morgen verder.

Is er een mooiere manier om af te sluiten dan met een Haitiaanse wijsheid? Ik dacht het niet. "Kay koule twonpe soley, men li pa twonpe lapli." Een lek dak kan de zon misleiden, maar niet de regen.

Posted by CasaSpider at 6:33 PM | Permalink | Comments (14)

Menigeen vraagt zich af hoe het met de stretcher is die wij zaterdag bij Kooyman hebben aangeschaft. Niet dat er expliciete verzoeken binnenkomen om extra informatie, maar als men (heel) goed tussen de regels door kan lezen weet men genoeg.

De stretcher is inmiddels tweemaal gebruikt van ongeveer half twaalf tot kwart over twaalf 's middags. Dan staat de zon recht op de patio achter ons huis en doen mijn schouders pijn van een hele ochtend werken. Een vitamine-D injectie van drie kwartier is in dat geval welkom.

De foto's zijn gemaakt door Luchiano (9) bij het begin van de eerste sessie. Inmiddels ben ik al een stuk roder, aan het einde van de week volgt een update. En bevalt de stretcher? Nou en of. Wel kraakten de pootjes vandaag een beetje.

Dat is vreemd want bij een natuurkundeles is mij eens geleerd dat een mannenschoen bij een gewicht van 80 kilo een veel geringere afdruk achterlaat in een tuin met aarde dan een naaldhak met een draagster van 50 kilo.

De stretcher is op de foto's helaas niet zo goed te zien maar is dat erg? Tussen de regels door is immers duidelijk te lezen dat men toch liever naar CasaSpider kijkt.

Alhoewel deze Electrically Operated General Purpose Stretcher van Alibaba.com er ook mag zijn.

Posted by CasaSpider at 7:26 PM | Permalink | Comments (22)

Jaren geleden, we spreken over het jaar 98 uit de vorige eeuw, trad op mijn verjaardagsfeest een Mariachi-band live op. Het was een gezellige band die repeteerde in een klein kroegje aan het begin van de weg naar Willibrordus, niet ver van Landhuis Daniel. Het optreden was op zich gratis maar de band liep 1 op 3: een fles whiskey per drie nummers.

De muzikanten waren mannen op leeftijd maar lang niet bedaard. Zij hadden een Booswichtenclub opgericht en noemden zichzelf Goede Slechterikken. Goede Slechterikken en Slechte Goeierikken, daar moest ik aan denken bij het zien van de film The Departed (imdb). Een nette jongen (niet Ivar Asjes) gaat voor de politie undercover bij criminelen en een jongen uit het milieu doet hetzelfde maar dan voor de gangsters bij de politie.

Een interessant gegeven dat in de film niet slecht wordt uitgewerkt. Aan het eind verliest de film echter kracht door een overdaad aan geweld. Voor mij heeft subtiel, onderhuids geweld veel meer suspense dan wanneer de hoofden van de een na de ander door pistoolschoten uitelkaar spatten. Maar maak dat Martin Scorsese maar eens wijs. Van mij krijgt The Departed derhalve een 6.5, van Lucy slechts een 1. Zij ergerde zich enorm aan de stupide manier waarop de chef van politie zich liet koudmaken en is rigoreus in haar oordeel.

Verder met de Slotverklaring. In de nacht van dinsdag 28 op woensdag 29 november 2006 werd de Slotverklaring in de Eilandsraad verworpen. Curacao had de trein gemist. Op 20 april 2007 waren er Eilandsraadverkiezingen waarin voorstanders van de Slotverklaring PAR (7) en PNP (2) samen negen zetels behaalden. Enigszins verrassend voor sommigen kon men een coalitie vormen met de FOL met hun twee zetels.

In de nacht van vrijdag 6 op zaterdag 7 juli stemde de nieuwe Eilandsraad opnieuw over de Slotverklaring. Het werd wederom nachtwerk doordat iedereen gebruik maakte van zijn spreektijd en bovendien moest men halverwege noodgedwongen verhuizen wegens een bommelding. Ja, ergens is de Eilandsraad ook maar gewoon een Booswichtenclub, met Goede Slechterikken en Slechte Goeierikken.

Zonder uitlatingen te doen over wie nu de slechterikken dan wel de goeierikken zijn is de Slotverklaring deze keer wel aangenomen met 12 stemmen voor en 7 tegen. De volledige coalitie stemde voor alsmede oppositielid Norbert George van de DP. Van de oppositie kwam Nelson Pierre (LNPA) niet opdagen wegens ziekte en verliet Gregory Damoen (Forsa Korsou) de vergadering omdat hij het niet eens was met de gang van zaken.

Helmin Wiels (Pueblo Soberano) is van mening dat geen tweede keer over de Slotverklaring gestemd had mogen worden. Hij stapt naar de rechter en ziet zelfs mogelijkheden de voorstemmers juridisch aan te pakken. Vooralsnog zitten we weer in de trein. Van euforie is echter geen sprake. Men beseft terdege dat er een zwaar traject te wachten staat waarbij de oppositie van elke tegenslag gebruik zal maken. Zoals het een goede Booswichtenclub betaamt.

Voor de volledigheid volgt hier de stemming per Eilandsraadslid:

Voor de Slotverklaring stemden:

• Marilyn Alcala-Walle (PAR) Gedeputeerde + Raadslid
• Nicolaus Cornelisse (PAR)
• Remco Gomez (PAR)
• Dennis Jackson (PAR)
• Zita Jesus-Leito (PAR) Gedeputeerde + Raadslid
• Eugene Rhuggenaath (PAR) Gedeputeerde + Raadslid
• Stephen Walroud (PAR)
• Gimena van der Gen (PNP)
• Gisette Seferina (PNP)
• Anthony Godett (FOL) Gedeputeerde + Raadslid
• Renfred Rojer (FOL)
• Norbert George (Democraat)

Tegen de Slotverklaring stemden:

• Eugene Cleopa (MAN)
• Charles Cooper (MAN)
• Hensley Koeiman (MAN)
• Urvin Macaay (MAN)
• Gerrit Schotte (MAN)
• Farley Hernandez (LNPA)
• Helmin Wiels (Pueblo Soberano)

Nelson Pierre (LNPA) en Gregory Damoen (Forsa Kòrsou) stemden niet. De oplettende lezer is ongetwijfeld opgevallen dat de Eilandsraad in zijn nieuwe constellatie heeft gestemd. Indien het niet is opgevallen wordt dit voor deze keer door de vingers gezien.

Posted by CasaSpider at 8:41 PM | Permalink | Comments (15)

Het was een dag vol verschillende emoties die zaterdag 07-07-07. Hij begon niet best, nou ja ik zat met een kop koffie achter de computer. Diana (1) was op de andere pc voor de 23.765-ste keer naar haar verjaardagsmovie aan het kijken. Lucy wilde haar in de gootsteen baden en slaakte een gil. Diana's buik zat onder de bulten en ook onder haar oksel en haar rechteroog zat er een.

Een allergie? Een venijnige mug of mier? We namen het zekere voor het onzekere en gingen naar de dokter. Gelukkig had de praktijk waar Lucy heen gaat weekenddienst, die is namelijk om de hoek. Op de autoradio stond Dolfijn FM aan met live-reportages vanuit de diverse Live Earth concerten. De dokter stelde een allergie als diagnose en schreef een siroop voor. Na een uur waren de bulten vrijwel weg.

In de namiddag gingen we voor de tweede opeenvolgende dag op pad voor een stretcher. Zijn stretchers soms niet meer in de mode of zitten ze misschien zelfs in de taboesfeer? Feit is dat we minimaal zeven zaken zonder enig resultaat hebben bezocht. De laatste kans was Kooyman te Zeelandia. Eigenlijk had ik de stretcher al op mijn buik geschreven maar we moesten toch die kant op voor Albert Heijn. En bovendien stond Lucy erop.

Gek is dat maar soms heb je van die dingen. Ik liep Kooyman in, keek naar rechts en zag twee soorten stretchers. Ook in het gangpad rechtdoor stonden stretchers, eerlijk gezegd heb ik nog nooit zoveel stretchers bij elkaar gezien. We hebben nu dus een stretcher.

Bij Albert Heijn kochten we ingredienten voor andijviestamppot. Omdat de spekblokjes daar weerzinwekkend duur zijn en de olijven trouwens ook besloten we langs Centrum Supermarkt te Mahaai te rijden. Uiteindelijk pakte dat veel duurder uit want Lucy kocht er een halve kilo jumbo-shrimps. En dan laten we de benzine nog buiten beschouwing.

We waren maar net op tijd thuis voor weer een andere emotionele gebeurtenis op 07-07-07 en wel de kwartfinale van de Copa América tussen La Vinotinto ofwel gastland Venezuela en Uruguay. Gedurende de eerste acht minuten was Uruguay oppermachtig, het leek wel of ze tegen Glimmen-3 aan het spelen waren. La Vinotinto was verstijfd, alle passes waren te zacht en men had al met 4-0 achter kunnen staan.

Luchiano (9) vond Uruguay ook veel beter en besloot hun te supporten. "Als het betere team zijn kansen niet benut valt de goal vaak aan de andere kant", leerde ik hem een oude voetbalwijsheid en sprak mijzelf tegelijkertijd moed in. Na 37 minuten scoorde Diego Forlán echter de verdiende 0-1 voor Uruguay.

Lucy had de andijviestamppot inmiddels bereid en kwam Venezuela aanmoedigen. "Sorry hoor, maar ik zie niet hoe die vanavond een goal gaan maken", zei ik met een kennersoog tegen haar. Nog geen minuut later viel de gelijkmaker uit een vrije trap van sterspeler Juan Arango.

In de tweede helft leek het erop dat Venezuela de wedstrijd in zijn greep kreeg maar in de 65e minuut kwam Uruguay wederom op voorsprong door een knap afstandsschot van Pablo García. Het verzet van Venezuela was gebroken, het kwaliteitsverschil was te groot. In de slotminuten werd het via Cristian Rodríguez en nogmaals Diego Forlán uiteindelijk 1-4 voor Uruguay. Een sprookje ten einde.

Waarom heeft coach Richard Páez van La Vinotinto publiekslieveling Edder Pérez niet opgesteld? Een vraag waar we nooit een antwoord op krijgen. Of was hij misschien geschorst? De andere kwartfinale van vanavond tussen Chili en Brazilie is in de 64e minuut aanbeland en de tussenstand is 0-4. De einduitslag is 1-6, zo lang duurt het redigeren van een post.

Het wachten is op 08-08-08 voor weer zo'n emotionele dag.

Posted by CasaSpider at 11:16 PM | Permalink | Comments (18)

1.

Eerst de ziekenhuissoap Medisch Centrum Curacao met de verdwenen Röntgenfoto's. Vrijdagmorgen wilde ik tenminste de Röntgenfoto's van 18 juni digitaliseren en haalde ze uit de gele envelop. Wat bleek na grondige bestudering? Het ene vel met twee foto's is van 18 juni en het andere van 20 juni. Zit de secretaresse van dokter Maarten Taams voor niets alle enveloppen met foto's open te maken en na te kijken.

Dokter Taams is in de week dat mijn gips eraf mag op vakantie. Daarom heeft hij me een verwijsbrief gegeven voor dokter Berry die me vervolgens door kan verwijzen naar het Sehos om het gips te verwijderen. Toen ik dokter Berry belde voor een afspraak omstreeks 25 juli werd mij medegedeeld dat ook hij op vakantie gaat. Men kan maar beter niet ziek worden in de zomer.

Maar wie haalt nu mijn gips eraf? Ik zie het al voor me straks bij het Sehos. "Neen meneer Spider, zonder verwijsbrief zagen wij dat zaakje niet open." Ik overweeg Yves Cooper mee te nemen, die kan er wellicht een leuk item voor het journaal van maken. Voorlopig is het nog niet zover, dokter Taams is op zoek naar een andere vervanger en schrijft een nieuwe brief. Dinsdag weten we meer.

2.

Eens komt het moment in het leven van (bijna) ieder kind waarop het klassieke Einstein-probleem in enige vorm tot leven komt: Als ik mij in een rijdende trein bevind, beweegt dan de trein door het landschap of schieten de landerijen onder de stilstaande trein door? Zoiets toch.

Luchiano zit nu in deze fase en schrijft erover. Na lezing kan ik niet anders dan concluderen dat niet de hang naar wetenschap zijn drijfveer is geweest maar ordinaire luiheid. En daar is niets mee.

3.

Steeds meer kanalen vielen weg van onze TDS-box, een soort van draadloze kabeltelevisie. Overdag konden we naar drie zenders kijken, 's avonds werden het er een paar meer maar het hield niet over. Toch maar eens TDS gebeld. Normaliter duurt het een week voordat er iemand komt kijken maar deze keer hoefden we slechts drie dagen te wachten.

Toen ze langskwamen waren Luchiano (9) en ik even weg. Lucy belde me dat de TDS-box kapot was, dat ze hem mee hadden genomen en misschien diezelfde middag een nieuwe kwamen brengen. "Vanmiddag wil ik die nieuwe", zei Lucy, "ik ga niet het hele weekend zonder televisie zitten."
"Misschien", antwoordde de TDS-medewerker.

Uit ervaring (zie onder 3) weten wij dat dat de standaard policy is. Waarom hebben die mannen eigenlijk niet een voorraadje nieuwe TDS-boxen in de auto liggen? Om half zes hoorde ik een auto voor de deur. Het was TDS met een nieuwe box. Tien minuten later konden we zenders zien die al maanden geleden uitgevallen waren.

4.

Vandaag vrijdag is de dag dat de Eilandsraad zich uitspreekt over de Slotverklaring. Alle signalen staan op groen, de FOL die eind november tegenstemde heeft nu als coalitiepartner van PAR en PNP toegezegd voor te stemmen. Het debat is live op televisie te volgen. Zojuist was Urvin Macaay (MAN) aan het woord maar hij werd onderbroken door Gezaghebber Lisa Richards-Dindial.

Zij verzocht alle aanwezigen het gebouw te verlaten. Er was een bommelding binnengekomen. De situatie in de Ansinghstraat is explosief.

Posted by CasaSpider at 8:20 PM | Permalink | Comments (18)

Woensdag werd ik bij de Taams Kliniek verwacht alwaar dokter Maarten Taams het bovenste stuk van het gips ging verwijderen. Uiteraard vergezelde Luchiano (9) mij, wij gaan overal samen naar toe.

Na een half uurtje wachten was het mijn beurt. Aanvankelijk wilde dokter Taams zoals gezegd alleen het bovenste gedeelte van het gips loszagen maar dat vond dokter CasaSpider geen goed plan. Ten eerste zat het gips door het afnemen van de zwelling bij de gebroken pols een stuk losser en ten tweede kon ik daardoor mijn neus eens in de opening bij mijn bovenarm steken. Van de geur werd ik niet bepaald opgewonden.

Even later zaagde Maarten Taams met een circelzaag het gips open. Af en toe raakten de zaagtanden mijn huid hetgeen voor een aangenaam kriebelend gevoel zorgde. Het is dan ook een speciale circelzaag dus don't try this at home or at least don't say I didn't warn you.

Als na ruim twee weken het gips eraf gaat ziet zo'n armpje met zo'n polsje er enigszins deerniswekkend uit. Het was fijn dat hij gewassen werd, immers bij UTS zeggen ze altijd: "Het wordt gewassen... en je kunt het opnieuw gebruiken." Curacaose humor.

Het nieuwe gips ging er omheen. Maarten Taams deed het ietwat wild, de spetters vlogen me om de oren. Het gips om mijn onderarm moet drie weken blijven zitten. Als het eraf mag is dokter Taams op vakantie.

Hij verwees me daarom naar een andere dokter die me vervolgens door zal verwijzen naar de poli van het Sehos. Het alternatief is dat dokter Taams het gips al over een week doorzaagt zodat ik het er twee weken later zelf af kan halen. Nou neen, dank u wel.

Ik moest wel mijn Röntgenfoto's meenemen, die zouden gearchiveerd zijn bij de Röntgenafdeling hetgeen plausibel klinkt. Terwijl we daar aan het wachten waren keken twee Röntgenmedewerksters me lachend aan. "Zo, ze hebben u flink te pakken gehad", zei de ene. Het was inderdaad alsof de winterschilder over me heen was geweest.

De Röntgenfoto's waren niet in het archief, ik moest maar terug naar de afdeling van dokter Taams. De secretaresse aldaar vond na enig zoeken een envelop met de foto's van 18 juni alsmede een lege envelop zonder de foto's van 20 juni. Ze gaat verder op zoek en zal mij bellen.

Wie oh wie zit nu elke avond heimelijk naar de Röntgenfoto's van Casa's gebroken polsje te kijken?

Posted by CasaSpider at 4:49 PM | Permalink | Comments (17)

Vandaag is het 2 juli en op Curacao vieren wij Dia di Himno i Bandera ofwel de Dag van het Volkslied en de Vlag. Uiteraard is het een vrije dag, komt dat even goed uit op maandag.

Na een aantal magere jaren waarin feestdagen in het weekend vielen en de imperialistische uitbuiters werkgevers in hun vuistje lachten breken eindelijk betere tijden aan voor het proletariaat.

Wat kan men verder over de Dia di Bandera schrijven? Het is ieder jaar min of meer hetzelfde en terugbladerend in de archieven van het CasaLog levert dit een steeds krachtiger Droste-effect op.

Vorig jaar viel Dia di Bandera op een zondag, midden in het WK, was Diana (1) 58 dagen oud en gingen we voor het eerst met haar zwemmen in de zee van Mambo Beach.

De Curacaoenaar is zeer nationalistisch en trots op zijn (ei)land. Veel auto's zijn op Dia di Bandera getooid met één of meer vlaggetjes en de mensen trekken t-shirts aan in de kleuren van de vlag.

Al jaren wil ik ook zo'n t-shirt en zondag gingen we speciaal hiervoor op pad in Punda en Otrabanda. Het valt nog niet mee om er een te vinden maar uiteindelijk zijn we geslaagd. Na bijna twaalf jaar Curacao voelt CasaSpider zich een echte Yu di Korsou, letterlijk vertaald Kind van Curacao.

Met een gipsen linkerarm is er niet veel animo om naar het strand te gaan, immers men kan in de zon liggen tot men een ons weegt maar het gips blijft wit. We zien wel wat we gaan doen. Iedereen die Curacao een goed hart toedraagt gefeliciteerd met de Dia di Bandera. Voor diegenen die niet zo van Droste houden hier de voorgaande posts over de Dia di Bandera op een rij:

• Dia di Bandera 2006
• CasaMovie Dia di Bandera 2005
• Dia di Bandera 2005
• Dia di Bandera 2004
• Dia di Bandera 2003

Posted by CasaSpider at 1:02 PM | Permalink | Comments (19)

Het dagelijkse kwartiertje van Yves Cooper op Dolfijn FM om kwart over twaalf trekt een grote schare fans. Een van die fans is CasaSpider. Regelmatig blijf ik ervoor in de auto zitten om het verhaal helemaal af te luisteren. Soms zijn het echte pareltjes zoals bijvoorbeeld de uitzending over Nationale Ombudsman (Defensor di Pueblo) Fred Wiel. Maar die van woensdag mag er ook wezen.

Ergens eind 2005 maar de datum doet er niet toe zijn drie agenten van het Sero Toleransia (Zero Tolerance) team slachtoffer geworden van een overval bij een snack. Zij waren op dat moment niet in functie en moesten hun bezittingen afgeven.

Een tijdje later werden heel ergens anders op Curacao twee illegale Jamaicanen aangehouden. Een van de agenten die bij de aanhouding aanwezig was herkende de telefoon van een collega en concludeerde dat de betreffende Jamaicaan een van de overvallers was bij de snack. Het gevolg was dat de Jamaicanen een flink pak slaag kregen.

Yves Cooper was hierbij aanwezig in zijn functie van verslaggever voor La Prensa. Hij maakte foto's van de mishandeling en ging later mee naar het politiebureau. Op het bureau realiseerde Cooper zich dat dit toch wel een grote zaak was. Het leek hem verstandig de foto's niet te publiceren om Curacao niet in een slecht daglicht te plaatsen. Misschien zou zelfs Amnesty International erop duiken. Sterker nog, Cooper raadde de agenten aan om de in elkaar geslagen Jamaicanen wat op te knappen alvorens met hen over straat te gaan. Uiteindelijk heeft hij zelf de gezichten van de mannen schoongemaakt. De bewuste foto's zijn nooit geplaatst.

Vorige week gebeurde er iets triests en lachwekkends tegelijk. Iemand had een politie-auto gestolen van het terrein van de politie, pleegde er een overval mee en zette de auto doodgemoedereerd terug op het terrein. Werd hier een loopje genomen met onze politie? De waarheid was triester, het betrof een politie-agent van het Sero Toleransia team die met zijn eigen politie-auto naar toko La Fama te Marie Pampoen reed waar een paar dagen daarvoor een inval was gedaan. De betrokken agent was bij die inval aanwezig geweest en had daarbij twee tassen met geld zien staan. In plaats van direct actie te ondernemen bedacht hij het plan om deze tassen later zelf op te komen halen.

Het goede nieuws is dat de man gepakt is. Het slechte dat het vertrouwen in de politie een forse deuk opliep. Gezaghebber Lisa Richards-Dindial, minister van Justitie David Dick, hoofdcommissaris van politie Carlos Casseres en woordvoerder van politie Reggie Huggins probeerden de zaak tijdens een persconferentie uit te leggen.

Er kwam veel kritiek van de pers op bovengenoemde personen. Zij verdedigden zich door te stellen dat overal fouten worden gemaakt, ook bij de pers. Casseres: "Het korps telt meer dan 600 leden en niet iedereen is rot. Binnen alle organisaties worden fouten gemaakt. Onder mensen van de pers heb je ook personen die hun vrouw of man slaan." Dat is een niet zo erg slimme verdediging die een aantal mensen van diezelfde pers in het verkeerde keelgat schoot.

Een van die mensen is Mariano Heyden van La Prensa en radiostation Z86. Boos voegde hij de Gezaghebber toe dat hij nog wel iets op de plank had liggen over het gedrag van de politie dat voor opschudding ging zorgen.

Let wel, dit is nog steeds het verhaal dat Yves Cooper aan het vertellen is. Yves, uit mijn hoofd geciteerd: "Nu moet je weten dat ik niet zo handig ben met computers. Tot voor kort kon ik helemaal niks, ook niet downloaden. Als ik foto's heb gemaakt lever ik mijn memory-stick in bij La Prensa, die downloaden dan de foto's en geven de stick weer leeg aan mij terug."

De foto's van de mishandelde Jamaicanen zijn nog steeds in bezit van La Prensa. Om de Gezaghebber en de politie een lesje te leren besloot de boze Mariano Heyden er woensdagmiddag een op de voorpagina te plaatsen met de belofte er meer te laten volgen. Yves Cooper verwacht als maker van de foto's door de politie verhoord te worden. "Ik denk dat ze me gaan gijzelen, maar je kent me. Al sluiten ze me tien jaar op, ik zeg geen woord, hahahaha. Dit wordt toch niet opgenomen he? Hahaha!"

Wederom een boeiend verhaal van Yves Cooper dat wellicht nog een staartje krijgt. Ongelofelijk trouwens hoeveel dingen Yves doet. Samen met Franklin de Haseth jr. presenteert hij dagelijks TeleNotisia (het journaal) op TeleCuracao, hij is journalist voor La Prensa en doet dingen voor Dolfijn FM. Sinds kort presenteert hij zelfs Wega di Number, de Curacaose lotto.

Nog even en Yves Cooper vervangt presentatrice Monique Felida in haar programma Glamur. Maar dat is echt een brug te ver.

Posted by CasaSpider at 1:07 PM | Permalink | Comments (11)

1.

Diana (1) zit er al een hele tijd dicht tegenaan. Het is pure luiheid en het feit dat zij ontzettend goed kan kruipen dat het er nog niet van gekomen is. De stenen tegels die bijna overal in ons huis liggen helpen ook niet erg. Daarom zette ik zondagochtend twee banken tegenover elkaar op het kleine stukje vloerbedekking.

Ze moest van de ene naar de andere kant lopen. Diana stond rechtop zonder steun en maakte gelokt door een leeg kartonnetje appelsap zowaar een paar stapjes naar de andere bank. Even later oefenden Lucy en ik samen met haar. Echt zelfstandig lopen is het niet, maar de eerste stapjes zijn gemaakt.

2.

Dolfijn FM heeft zijn eerste stapjes al lang gemaakt. Vanaf afgelopen zondag is men aan een nieuwe fase begonnen. De studio is verhuisd van Berg Altena naar het strand van Mambo Beach. Het heeft even geduurd maar het is een schitterend pand geworden. Drie maal raden op welke frequentie Dolfijn FM uitzendt. Vooral de mannelijke medewerkers hebben weken (maanden?) reikhalzend naar de verhuizing uitgekeken, vooral vanwege het uitzicht op de stranddouche.

3.

Via Dolfijn FM hobbelden we door naar het Happy Hour van Wet&Wild. Luchiano (9) vermaakte zich met Arwin en Gerard. De kinderen probeerden zich in een soort van zandmannetjes te transformeren. Bij de invallende duisternis ziet het er tamelijk overtuigend uit. Het geeft wel veel troep in de auto.

Posted by CasaSpider at 1:15 PM | Permalink | Comments (11)

Lucy vindt mij soms wat langzaam als het gaat om het vervullen van door haar uitgesproken wensen. Zo moest zij een jaar of twee wachten op een blender, het is maar een voorbeeld. Vrijdag ging ik na lange tijd weer eens naar videotheek Movie Time, speciaal voor haar. Eind vorig jaar is deze videotheek verhuisd van winkelcentrum Vredenberg naar een nieuw aangelegd winkelcentrum 200 meter verderop, schuin tegenover Robbie's Lottery. In het oude pand zit tegenwoordig de politieke partij Lista Niun Paso Atras (LNPA) van Nelson Pierre.

Pirates

De nieuwe ruimte van Movie Time is een stuk kleiner dan de oude. "Klopt", zei de bazin, "maar we verhuren nu geen video's meer, alleen DVD's." Dat scheelt inderdaad een slok op de borrel.

"Heeft u Pirates of the Caribbean?", vroeg ik.
- "De nieuwe? Neen, die hebben we niet."
"Neen, deel twee."
- "Ja, die hebben we wel."

Thuis overhandigde ik de DVD aan Lucy. "Eindelijk! Na meer dan een jaar wachten krijg ik Pirates of the Caribbean!", was haar reactie. Er was maar een probleem, ik dacht dat zij deel één al had gezien maar dat was dus niet zo. Lopend gingen Luchiano (9), Diana (1) en ik nogmaals naar Movie Time. Helaas was deel één niet meer voorradig.

's Avonds begonnen naar Dead Man's Chest te kijken. Een film met grappige fragmenten, nooit gedacht dat Johnny Depp er als een kruising tussen Michael Jackson en Gordon in rond zou lopen. Mijn genre is het echter niet, monsters met inktvishoofden horen thuis in tekenfilms voor kinderen. Lucy vond het daarentegen een erg goede film en dat is wat telt.

Grote Berg

Elke dag om kwart over twaalf zit ik op een bankje voor klas 4B te wachten tot Luchiano eruit komt. Rechts naast mij zit meestal een iets oudere man (dat ik dat nog kan zeggen, haha) op zijn zoon Rutger te wachten die in klas 4C zit. We doen altijd een wedstrijdje wie het eerst op het bankje zit, een wedstrijdje dat ik bijna altijd win.

Laatst hadden we het over de GameBoy en andere computerspelletjes. Gerard vertelde dat Rutger een programma heeft om Nintendo-64 en GameBoy spelletjes op zijn PC te spelen. We mochten wel eens langskomen, dan kon Luchiano het programma en een paar spellen op zijn memory-stick zetten. Dat gingen we zaterdag doen.

Om een uur reden we met zijn allen richting Grote Berg, net buiten Willemstad. Het huis was gemakkelijk te vinden en even later zaten Luchiano en Rutger achter diens computer spellen uit te proberen.

Gerard liet wat leuke dingen zien in zijn huis. Hij is een gepensioneerde treinmachinist. In de woonkamer staan vier grote opgezette vogels, twee uilen en twee buizerds. Allemaal doodgereden met de trein. Op de terugweg wist Gerard nog precies waar de aangereden vogel moest liggen. Dan stopte hij de trein onder het mom van een plaspauze, haalde de vogel snel binnen en vervolgde zijn route.

Lucy ging even zitten en Gerard zei: "Hier, deze film heb ik vanmorgen gekocht. Pirates of the Caribbean deel drie." Dat was toevallig. We vertelden dat we de dag daarvoor net deel twee hadden gezien. Gerard maakte een piratencopie voor ons. In de tussentijd kwam zijn vrouw Ruth met een enorme mok cappuccino aanzetten en zong liedjes met Diana.

Na een bezoek aan Pleincafé Wilhelmina hadden we geen energie meer om Pirates of the Caribbean, At World's End te bekijken. Luchiano is erg blij met de nieuwe spellen maar helaas moet hij hard werken aan zijn boekbespreking voor aanstaande woensdag.

Posted by CasaSpider at 10:30 AM | Permalink | Comments (11)

Het verdient aanbeveling om eerst de posts Jacob Gelt Dekker en Jacob Gelt Dekker (2) te lezen. Hierin komen historie en achtergronden van deze interessante man aan de orde alsmede zijn opzienbarende column Visitekaartje Hato van 6 augustus 2006 in luchtvaartnieuws.nl. Geen enkele gebeurtenis staat op zichzelf.

Donderdagmiddag 10 mei hield Jacob Gelt Dekker een speech voor de Caribbean Hotel & Tourism Investment Conference in het WTC. Ongeveer 400 potentiele buitenlandse investeerders zijn hiervoor naar Curacao gekomen. In zijn speech refereerde Gelt Dekker door het tonen van een hakenkruis op het grote presentatiescherm naar bovengenoemde kwestie van 6 augustus 2006 toen Charles Cooper (MAN), Eunice Eijsden (MAN) en Faroe Metry (PNP) hem tot persona non grata verklaarden. Het leggen van een link naar de tijd van Nazi-Duitsland getuigt overigens nooit van klasse en gaat altijd mank.

Vervolgens veegde hij de vloer aan met Curacaose politici die hij van corruptie en nepotisme beticht en met duizenden Curacaose jongeren die niet willen werken maar wel heen en weer reizen tussen Curacao en Nederland om drugs te smokkelen.

Hugo Chávez, president van het op 60 kilometer afstand gelegen Venezuela, noemde hij als de grote man achter de drugshandel en legde en passant een link naar de moord op pastoor Alejandro Montoya die plaatsvond op 21 augustus 2006.

Men verwachtte van Jacob Gelt Dekker iets te horen over zijn project Kurá Hulanda en hoe hij daarmee het aangezicht van Otrabanda heeft veranderd.

Op Curacao is geschokt en emotioneel gereageerd op de presentatie. Alle politieke partijen en iedere groepering dan wel organisatie spreekt zijn afkeur uit over het optreden. Ten eerste over de inhoud en ten tweede over de plaats, voor de ogen van 400 mogelijke buitenlandse investeerders.

Is Jacob Gelt Dekker daadwerkelijk de (zelfbenoemde) filantroop die Curacao een warm hart toedraagt?

Bij alles wat men doet dient men een doel voor ogen te hebben. Dat geldt des te meer voor mensen met een bepaalde status in de samenleving aangezien zij nu eenmaal meer invloed uitoefenen. Welk doel had Jacob Gelt Dekker voor ogen met zijn presentatie? Na analyse kan men tot geen andere conclusie komen dan het uiten van frustratie. Frustratie is iets heel menselijks maar tegelijkertijd ook iets negatiefs. Het is zelden verstandig vanuit frustratie dingen proberen te bewerkstelligen en al helemaal niet als men daarvoor praktisch nul procent draagvlak heeft.

Hoe nu verder?

Tussen Jacob Gelt Dekker en Curacao komt het niet meer goed. Wederom gaan stemmen op om de opportunist tot persona non grata te verklaren, maar nu echt. Daar zie ik niets in. Beter is het hem het podium te ontnemen om zijn gedachten in het openbaar te ventileren, tenminste op Curacao. Het heeft er alle schijn van dat Gelt Dekker geniet van de emotionele reacties die hij oproept.

Menigeen vraagt zich af waarom hij niet gewoon eieren voor zijn geld kiest, zijn boeltje pakt en naar een andere mooie plek op aarde verhuist. Immers, als men het ergens zo slecht naar zijn zin heeft en de middelen heeft om waar dan ook riant te wonen, waarom blijft men dan toch op dat gehate eiland van 440 vierkante kilometer plakken?

Of is de Jacob Gelt Dekker van hogerhand gezonden met de missie om ons paradijselijke eiland in de Caribische Zee zoveel mogelijk te kwellen, wellicht ter compensatie voor het lekkere klimaat?

Over eieren en van hogerhand gesproken. Luchiano (9) kan tegenwoordig zelf eieren bakken. Zaterdag bereidde hij mijn ontbijt. Helaas bevonden zich in het ei nog stukjes schaal en ook de presentatie is nauwelijks beter dan die van Jacob Gelt Dekker. Neen, vooralsnog is Luchiano niet van hogerhand gezonden om het Michelin-sterren te laten regenen in ons huis.

Update 14.05.2007 / 13:30

Op YouTube is inmiddels een aantal filmpjes te bekijken over deze kwestie.

• De speech van Jacob Gelt Dekker van donderdag 10 mei 2007 (Engels)
• Reactie van Gerrit Schotte (MAN) op de speech van Jacob Gelt Dekker (Papiaments)
• Reactie van Gezaghebber Lisa Richards-Dindial op de speech van Jacob Gelt Dekker (Papiaments)

Posted by CasaSpider at 2:38 PM | Permalink | Comments (27)

Zijn wij hier soms bij de zaaduientelers quizvraag van de week? Het woord regent kan men op twee manieren uitspreken, in dit geval is de klemtoon op de tweede lettergreep het meest toepasselijk.

Het eiland Curacao wordt geregeerd door het Bestuurscollege (BC) dat bestaat uit gedeputeerden. De functie van de Nederlandse Tweede Kamer is in handen van de Eilandsraad. Op 20 april 2007 heeft Curacao een nieuwe Eilandsraad gekozen en zoals het er nu uitziet krijgen wij een nieuwe regeringscoalitie bestaande uit PAR, PNP en FOL.

De huidige coalitie zit er nog maar een paar maanden. Na het afwijzen van de Slotverklaring door coalitiepartner MAN in december 2006 viel de toenmalige regering. De anti-Slotverklaringpartijen hebben toen een nieuwe regering gevormd met de FOL van Anthony Godett als grootste partij.

Het is de bedoeling dat per 1 juli de nieuwe regering aantreedt. Dit houdt automatisch in dat een aantal actuele bestuurders zijn baan verliest. Daarom is er aan het einde van een regeerperiode altijd verhoogde activiteit waar te nemen vergelijkbaar met het oplopen van de spanning naarmate er meer stoelen worden weggenomen bij een stoelendans.

De zon schijnt wel maar het regent benoemingen.

• Cesar Prince (MSL) is benoemd tot directeur van de Fundashon Wega di Number Korsou. Zeg maar de Lotto. Prince heeft zich samen met Frensel Marchena waarover later meer afgesplitst van de PLKP van Errol Cova. Beiden behielden hun zetel en richtten een nieuwe partij op, de Movementu Sosial Laboral (MSL). Frensel Marchena regelde het baantje voor Cesar Prince. Capaciteiten? Van een gokje houden we allemaal.
• Ivar Asjes (FOL) wordt benoemd tot directeur van Selikor. Zeg maar de Huisvuilophaaldienst. Selikor is een van de weinige winstgevende (semi-)overheidsbedrijven op Curacao. De werknemers willen de van Selikor zelf afkomstige Wesley Kook als directeur, immers deze kent de business. Aanvankelijk werd Asjes als interim-directeur gepresenteerd, naast de Algemeen Directeur. Twee directeuren lijkt echter teveel van het goede en kost handenvol geld. Het Bestuurscollege wil de benoeming van Ivar Asjes doordrukken. Capaciteiten? De Papiamentstalige Extra zet Ivar Asjes gezien zijn hang naar dure maatpakken telkens neer als een Nette Jongen die niet gemaakt is om een vuilnisbelt te inspecteren.
• Frensel Marchena (MSL) wordt benoemd tot mede-directeur van CPA. Zeg maar het Havenbedrijf. Vakbondsman Marchena heeft partijgenoot Cesar Prince aan een baan geholpen, maar dreigt zelf werkloos te zijn per 1 juli. CPA heeft al twee directeuren namelijk de heren Richard Lopez Ramirez en Augustin Diaz. Met een heuse blackmail-actie wordt Frensel Marchena hier als counterpart-directeur aan toegevoegd. Richard Lopez Ramirez werd bij Marchena ontboden en voor de keus gesteld, ofwel accepteert hij Marchena als directielid ofwel gaat hij direct gedwongen met pensioen. De Extra schrijft dat Lopez Ramirez de meeting ontstemd heeft verlaten en onmiddellijk op een dienstreis naar het buitenland is vertrokken. Capaciteiten? Frensel Marchena is van oudsher een eenvoudige technicus die via de vakbond omhoog is geklommen. Er is gerede twijfel of hij een directeurspositie bij het Havenbedrijf invulling kan geven.
• Maurice Adriaens (FOL) wordt benoemd tot directeur van het LVV. Zeg maar het ministerie van Landbouw, Veeteelt en Visserij. De huidige directeur van het LVV Chris Winkel gaat (vrijwillig) met pensioen. Over deze post kan het Bestuurscollege niet alleen beslissen, het is ook een zaak van de Landsregering der Nederlandse Antillen. Capaciteiten? Ook hier betreft het een politieke benoeming buiten de gangbare procedures om, maar Maurice Adriaens is afgestudeerd aan de Landbouwhogeschool te Wageningen en is op Curacao actief met het verbouwen van groente op basis van innovatieve methoden. Van de vier benoemde dan wel te benoemen politici is de zijne het meest op zijn plaats.

Het is niet ondenkbaar dat het gedurende de komende zes weken nog meer regent. Met het fanatisme van een Erwin Kroll blijft het CasaLog verslag doen van dit alternatieve weerbericht met een type regen dat overigens ook in Nederland voorkomt. Zie de column Liever Oudkerk van Harry van Bommel.

Posted by CasaSpider at 1:18 PM | Permalink | Comments (12)

Afgelopen zondag is de 5-jarige Jeremi Blanca doodgebeten door twee Pitbulls. Op een of andere manier is de jongen in de tuin van de buren terechtgekomen, het is nog niet bekend hoe. Om tien uur 's morgens misten zijn ouders hem en deden aangifte bij de politie. De buurman kwam pas om ongeveer half drie thuis, hoorde de honden met elkaar vechten en trof even later het levenloze lichaam van Jeremi aan.

Een afschuwelijke gebeurtenis en een nachtmerrie voor iedere ouder.

De twee Pitbulls zijn direct in beslag genomen en worden afgemaakt. De discussie is nu wat er moet gebeuren met gevaarlijke honden zoals onder andere de Pitbull. Officieel is dit ras hier al verboden, maar omdat er geen opvang is voor de Pitbulls die al op het eiland waren is een tijdelijke wet in het leven geroepen die ze voorlopig gedoogt.

Een paar maanden geleden had mijn collega-DBA Paul Goodliffe een afspraak met zijn fysiotherapeut. Hij was wat vroeg, zag niemand en besloot de tuin in te lopen. Even later kwamen er een paar woedende honden op hem af. Paul rende als een dolle stier terug naar het hek en wilde er overheen springen. Daarbij haakte hij met zijn been ergens achter en kwam ongelukkig ten val met als gevolg een gebroken heup.

Op Curacao is het heel gebruikelijk dat mensen hun terrein laten bewaken door een paar uit de kluiten gewassen honden. De vraag is of men hiervoor levensgevaarlijke rassen mag gebruiken als de Pitbull, de Dobermann en de Rottweiler. Ongewenste indringers hoeven niet meteen de doodstraf te krijgen, immers dan kan men ook wel landmijnen rondom zijn huis leggen. En niet iedereen is een indringer. Het kan zoals in het onderhavige geval ook een nietsvermoedend kind zijn.

Is de eigenaar van een gevaarlijke hond verantwoordelijk en aansprakelijk voor een trieste gebeurtenis als hierboven beschreven en zo ja, in welke mate? Het is duidelijk dat de aansprakelijkheid toeneemt als de honden zelf de straat op kunnen. Maar wat als zij keurig binnen de omheining blijven? Moeten er dan richtlijnen zijn omtrent aanlijnen of het dragen van een muilkorf? Moet voor dergelijke honden een gehoorzaamheidscertificaat verplicht zijn? Of is men als burger vogelvrij op het moment dat men het terrein van een ander betreedt?

Vragen waar de Rijdende Rechters onder u hun tanden in mogen zetten.

Posted by CasaSpider at 5:50 PM | Permalink | Comments (28)

Bennoelle is een duo in beweging, vrijwel nooit staan zij stil. Hun website daarentegen beleefde tot voor kort een kleine impasse, maar Benno heeft een en ander rechtgezet en de site is weer vol leven. Mijn complimenten. Op zich is de stilte rondom de website goed te verklaren, immers Benno en Noëlle zijn druk op vele vlakken. Het grootste project is hun nieuwe huis in villapark Marbella.

Op dit moment wordt Marbella vooral geassocieerd met het Spaanse miljonairsstadje dat vooral bekendheid geniet door Jesus Gil, de voormalige voorzitter van Atletico Madrid. Binnenkort is het een en al het Curacaose Marbella dat de klok slaat, onder impuls van Benno en Noëlle.

Dinsdag kwam per email het bericht binnen dat het dak van het huis erop zit. Met andere woorden dat we vrijdag van half vijf tot half zeven Spantenbier mochten komen drinken, een mooie reden om die middag eens wat eerder van mijn werk weg te gaan.

Lucy en Diana (nog één dag 11 maanden) bleven thuis, eerstgenoemde zit nog onder de antibiotica. De mannen gingen alleen op pad.

Op de Caracasbaaiweg richting Jan Tiel begon het controlelampje voor de benzine te branden. Dat kwam niet zo goed uit want ik had geen idee waar dat Marbella precies ligt en voorzag een half uurtje ronddolen. Immers, een echte man vraagt nooit de weg.

Onderweg luisterden we naar Dolfijn FM en toevallig hoorden we Noëlle verwikkeld in een of andere prijsvraag. Zij moest vragen beantwoorden over de Fabeltjeskrant waaronder het opnoemen van vijf dieren uit het dierenbos. Na Meneer de Uil en Truus de Mier bleef zij steken bij Bor de Bever. Niemand heeft daar ooit van gehoord maar Noëlle bleef erop hameren dat Bor de Bever wel degelijk bestaat. Uiteindelijk won Noëlle met veel geluk toch de prijs, een gratis catamaranles.

Aan de rechterkant van de weg doemde een enorm bord op met Marbella erop geschilderd. In een impuls stuurde ik de auto naar rechts. "Hier is het?", vroeg Luchiano (9) verbaasd. "Dit lijkt wel de middle of nowhere!" Toch was het daar. Het hele terrein is nog tamelijk onontgonnen, de echte infrastructuur ontbreekt. Over de verharde weg reden we door de toegangspoort en zagen aan onze linkerhand al snel een huis met bierdrinkende mensen erin.

Luchiano en ik maakten beiden foto's van de Spantenbier-fiesta, zie hier de resultaten.

• Benno verwelkomt ons in gezelschap van andere gasten.
• Rick Hart van Radio Hoyer, CasaSpider en SQL-collega Mark drinken er eentje op de spanten.
• Een moeder en haar zoon.
• De kinderen vermaken zich buiten, maar wat is buiten in het geval van spanten?
• Een blik op de woonkamer.
• Vlnr: Mark, Roland, Kyra, Noëlle en Barbara.
• Uitzicht op het huis van Benno & Noëlle vanaf een klein heuveltje.
• Uitzicht vanaf het domein van Noëlle de keuken, alleen Barbara en Noëlle hebben het in de gaten.
• De twee zusjes Kyra en Alicia van Roland & Barbara.
• Het wordt al donkerder, uitzicht op de porch en weer heeft Barbara oog voor de camera.

Na zijn rondje foto's maken kwamen er gelukkig meer kinderen voor Luchiano. Buiten speelde hij tikkertje en andere spelletjes, we hadden er geen kind aan. Zijn verhaal is allang klaar, Luchiano schrijft nu eenmaal wat sneller dan zijn vader. Allebei waren we zeer tevreden over het Spantenbierfeest. Dat moet wel een fijn huis worden om in te wonen.

Posted by CasaSpider at 10:06 PM | Permalink | Comments (11)

1. De kwestie Marazul

Joëla Smiet van Curacao en Ugrasen Rattan uit Trinidad zijn niet met elkaar getrouwd maar vechten toch met elkaar om een huis. Het gaat om de hoofdprijs van de door Telecuracao/UTS georganiseerde eindejaarsloterij die plaatsvond op zondag 31 december 2006 op het parkeerterrein van de Maduro & Curiels Bank. De hoofdprijs was een compleet ingericht huis in het Marazul Dive Resort te Westpunt.

Het verdient aanbeveling de post Kom er maar in Rijdende Rechters van 9 januari door te lezen niet in het minst vanwege de reacties. Hier volgt een beknopte samenvatting voor degenen die dit teveel moeite vinden.

Bij de live op tv uitgezonden trekking trok een hooggeplaatste UTS-employee het lot van Ugrasen Rattan als zijnde winnaar van de hoofdprijs. Dit was zichtbaar voor iedereen, ook voor de kijkers thuis. De UTS-employee keek het lot na en constateerde dat het ID-veld niet was ingevuld. Wel stond er een telefoonnummer afkomstig uit Trinidad op vermeld. De UTS-employee verklaarde het lot ongeldig en trok een nieuwe winnaar, Joëla Smiet.

Toen het Ugrasen Rattan ter ore kwam dat aanvankelijk zijn lot het winnende was kwam hij in actie. In zijn perceptie is hij en niemand anders winnaar van het huis te Marazul. Immers, nergens stond vermeld dat het verplicht is om het ID-veld in te vullen. In Trinidad kent men geen Sedula (ID-kaart) zoals op Curacao, vandaar dat hij zijn telefoonnummer op heeft gegeven. Voorts staat onomstotelijk vast dat hij de Ugrasen Rattan is wiens lot uit de ton kwam en er is niemand die dat betwist.

Tot zover de beknopte samenvatting. Na een aantal mislukte pogingen van Rattan om tot een schikking te komen met Telecuracao/UTS heeft hij op maandag 16 april een rechtszaak aangespannen waarin hij eist dat Telecuracao/UTS het betreffende huis binnen 30 dagen na het vonnis aan hem overdraagt. Voor iedere dag dat Telecuracao/UTS hier niet aan voldoet eist Rattan een dwangsom van 5000 Antilliaanse guldens.

Volgens welingelichte kringen is het huis te Marazul ook niet aan Joëla Smiet overgedragen. Het is niet bekend welke acties zij heeft ondernomen dan wel van plan is te ondernemen.

2. De zaak Melchers

De ontvoering van Claudia Melchers op maandagavond 12 september 2005 was een merkwaardige zaak, zie de posts Dossier Claudia Melchers en Dossier Claudia Melchers (2). Als losgeld eisten de ontvoerders 300 kilo cocaine en op woensdag 14 september liet men haar alweer vrij.

Al snel werd een link gelegd met Curacao. In eerste instantie kwam Izaan Moenir-Alam bovendrijven als hoofdverdachte. Op 28 september werd diens op Curacao wonende neef Lorenzo Moenir-Alam gearresteerd. Deze uitstekende bridger kent Claudia Melchers persoonlijk, onder andere van bridgevereniging Het Hok. Ten tijde van de ontvoering was hij toevallig even in Amsterdam. Op de avond van de ontvoering speelde Lorenzo bij Het Hok samen met Floris Nijland, huisvriend van Claudia Melchers.

Het Openbaar Ministerie ziet Lorenzo als het brein achter de ontvoering en eiste twaalf jaar gevangenisstraf. Dinsdag jongstleden veroordeelde de rechtbank in Amsterdam Lorenzo Moenir-Alam tot een gevangenisstraf van acht jaar. De straf viel lager uit dan de eis vanwege de korte duur van de ontvoering en het feit dat de ontvoerders geen geweld hebben gebruikt.

Desondanks gaat Lorenzo vrijwel zeker tegen het vonnis in beroep.

Posted by CasaSpider at 1:06 PM | Permalink | Comments (6)

Lucy en Luchiano (9) waren maandagavond verdiept in Super Mario World, een vredig tafereeltje. Toch liep het uiteindelijk anders. Lucy kreeg steeds meer last van een stijve nek met ongeveer dezelfde symptomen als Luchiano eerder had. Ik smeerde wat tijgerbalsem en creme op haar nek en dacht dat het alweer iets beter ging. BVN-voetbal begon net en ik wilde de ontknoping in de Eredivisie graag zien.

Lucy lag in bed en toen ik even later bij haar kwam kijken schrok ik. Haar nek deed veel pijn en ze had moeilijkheden met ademhalen en kon bijna niet meer praten. Ik ben niet goed in dat soort situaties, dacht koortsachtig na en besloot de huisarts te bellen. Die had geen dienst op Koninginnedag maar via het antwoordapparaat kreeg ik het nummer van de dienstdoende arts.

Deze arts nam de telefoon direct op. Hij sprak geen Nederlands maar kon wel wijs uit mijn Papiaments. Later bleek het een Cubaan te zijn. Na het aanhoren van de klachten adviseerde hij ons langs te komen. Lucy voelde zich een klein beetje beter maar het leek raadzaam toch te gaan. Luchiano en Diana (11 maanden) gingen ook mee en om ongeveer half twaalf stopten we voor de dokterspraktijk aan de Totolikaweg.

Heet van de naald! Van ongeveer 15:00 tot 17:00 uur Curacaose tijd ofwel 21:00 tot 23:00 Nederlandse tijd lag het CasaLog eruit. Er was een zware crash waarover mijn Hosting Provider vooralsnog geen bijzonderheden wil geven. Feit is dat zelfs de url van de provider niet meer te bereiken was om een Support Ticket aan te maken. Toen het CasaLog weer te benaderen was bleek de MySql database die de motor vormt van dit weblog corrupt te zijn. Voor deze vorm van corruptie ontvangt men echter geen rooie cent. Het Support Center van TotalChoice Hosting heeft de zaak vakkundig gerepareerd en nu werkt alles weer. Voor de zekerheid wel een backup maken...

De arts komt zoals gezegd uit Cuba en boezemde direct vertrouwen in. Hij keek in Lucy's keel, ze hoefde zich niet eens uit te kleden, en zag wat witte afscheiding. Het gevolg van een ontsteking die doortrok tot in de nek. De dokter schreef drie dingen voor, een antibioticum, een gel om in de nek te smeren en een pijnstiller. De dichtstbijzijnde apotheek die dienst had was Botica Zuikertuintje.

Het kostte ons enige moeite om deze botica te vinden, immers het hele Zuikertuintje-complex wordt op dit moment verbouwd. Bij café De Heeren was het druk maar daar hadden wij geen oren naar. De apotheek bleek binnen Zuikertuintje verplaatst naar de andere kant, in de buurt van de wasserette.

Ik drukte op de bel, een vrouwelijke apotheker verscheen in mijn beeld en opende een raampje in de deur om het recept aan te nemen. Na een blik op het papier sprak zij: "Oh, maar dat eerste artikel hebben wij niet en dat is juist het belangrijkste. De antibiotica."

Grrr!

Zonder medicijnen liep ik terug naar de auto en deelde Lucy het slechte nieuws mede. De enige andere mogelijkheid was Botica de Savaan die vlakbij Centrum Piscadera is gelegen. Een heel eind rijden en het was niet zeker of men daar wel over het antibioticum beschikte. We besloten naar huis te gaan. Lucy voelde zich iets minder ellendig en probeerde het vol te houden tot de volgende ochtend acht uur. Dan kon ik terecht bij Botica Brievengat.

Het was een nacht met niet al teveel slaap en daarom is het maar goed dat wij vrij hebben op de Dag van de Arbeid. Om iets over achten haalde ik de benodigde medicijnen in Brievengat. Een uur na inname van de antibiotica en de pijnstiller voelde Lucy zich zienderogen opknappen. De vraag blijft alleen wat men moet doen als het werkelijk urgent is en de benodigde medicijnen nergens vandaan gehaald kunnen worden.

Posted by CasaSpider at 5:24 PM | Permalink | Comments (8)

We deden het eens helemaal anders op Koninginnedag. Waar we vroeger om een uur of negen op pad gingen en vervolgens in de grootst mogelijke drukte terechtkwamen, zowel op de parkeerplaats aan het Waaigat als in de straten, reden we nu om twee uur 's middags richting Punda. Een goede keuze want zeker met de Evenflow Hummer is het moeilijk manoeuvreren tussen de menigte door.

De Vrijmarkt sloegen we over, te druk. Bovendien waren de beste koopjes allang weg. Op het Wilhelminaplein was geen stoel onbezet. We slenterden wat rond en rustten uit op het Keukenplein, bij Time Out Café en het etablissement daartegenover. Dat was lekker zitten met een Amstel, een frikandel en twee ezels.

Collega Chris Oudeman en hoogzwangere Claire kwamen langslopen. Over twee weken is zij uitgerekend. Dat deed ons terugdenken aan Koninginnedag 2006 toen wij op precies dezelfde plaats zaten maar in een andere situatie. Lucy was hoogzwanger en zou vijf dagen later van Diana (11 maanden) bevallen. En niet te vergeten was Sugey erbij.

Toen we destijds terugliepen naar de auto kreeg Lucy het even te kwaad en moest gaan zitten om een beetje cola te drinken. Een paar oudere Antilliaanse dames waren bezorgd en vroegen of we de babytas wel bij ons hadden. Dat hadden we niet. De babytas van Chris en Claire stond ook gewoon thuis. "Maar ik had toen wel hoge hakken aan", zei Lucy. Claire droeg witte gezondheidsslippers.

Om toch iets te kopen kochten we een nieuw GameBoy-spel, Super Mario World. Vooral Lucy is een grote fan van Super Mario. Op weg naar de auto kwamen we langs de Handelskade waar Refineria Isla de standplaatsen voor de Venezolaanse groenten- en fruithandelaren mooi heeft opgeknapt. De succesvolle middag werd afgesloten met een grote portie nasi van Sun-Lee.

's Avonds was er op televisie veel aandacht voor Koninginnedag, zowel vanuit Nederland als Curacao. Koningin Beatrix stipte staand op een bordes naast de ijdele burgemeester Ton Rombouts van 's-Hertogenbosch de afwezigheid van prinses Máxima aan. In geen jaren heb ik haar zo vrolijk gezien nu de knappe Argentijnse de show eens niet voor haar neus wegkaapte. Verder toonden de beelden vanuit Nederland schitterend zomers weer, het leek wel Curacao. Nog even en we verbouwen sinaasappels in de Betuwe.

Op Sint Maarten is het Carnaval en dat is ook een mooi feest. Aan Lucy en Luchiano heb ik geen kind, zij zijn verdiept in Super Mario World.

Posted by CasaSpider at 9:39 PM | Permalink | Comments (8)

We zijn bezig met de laatste voorbereidingen voor onze trip naar Nederland. Vorige week vrijdag heb ik voor vier personen gereserveerd op de vlucht van aanstaande vrijdag. De website van de KLM werkt uit de kunst en de boeking werd bevestigd met een email waarin een reserveringscode vermeld stond. Uiteraard probeerde ik deze code meteen uit en zag mijn boekingsgegevens. Bij het reserveren had ik aangegeven op dinsdag de tickets af te willen halen bij het KLM-kantoor op Promenade Shopping Center.

Dinsdag wilde ik nogmaals mijn boekingsgegevens zien, vraag me niet waarom. Ondanks diverse malen invullen en checken van zowel de reserveringscode als mijn achternaam werd mij de toegang tot het systeem geweigerd: ongeldige reserveringscode. Ik besloot het KLM-kantoor te bellen, immers het was toch de dag dat de tickets afgehaald konden worden.

De KLM-medewerker klonk wat zenuwachtig. "Ja, we zijn net overgestapt op een nieuw systeem." Dat was meteen de reden waarom de reserveringscode niet meer geldig was. Het uitdraaien van de tickets wilde zo een, twee, drie niet lukken maar de man beloofde mij het die dag in orde te maken. Om vier uur belde hij me inderdaad keurig op. Helaas was ik druk doende om Michel, de vervangende DBA uit Suriname, in te werken. "Ik kom de tickets morgen wel halen."

Woensdagochtend was Michel er wederom maar ik kon er wel een half uurtje tussenuit voor de tickets. Dat liep enigszins anders. Toen ik eindelijk aan de beurt was bleek er iets niet helemaal goed te zijn met de uitgeprinte tickets. De ticket voor de baby stond namelijk op mijn naam! Een baby heeft geen recht op een stoel en moet dus op schoot bij de ouders. Dat beloofde een zware reis voor Lucy te worden. De fout werd geschoven op de conversie naar het nieuwe systeem.

Het corrigeren van de fout is een verhaal apart. Mijn baby-toeslag moest teruggestort worden op mijn creditcard en die voor Diana (10 maanden) moest er juist weer vanaf. Op een of andere wijze was er in het systeem geen plaats meer voor Diana's terugvlucht op 22 april. Daarom werd zij op 3 mei geboekt. "Nou Diana, je vindt het allemaal wel he? En zet vooral geen brutale mond op tegen de douane. Tot over anderhalve week!"

De baliemedewerkster plakte een stickertje met 22 april over de datum van 3 mei heen en zette daar enige stempels op. Twee uur later stapte ik het kantoor uit, als dat allemaal maar goed gaat. Voor de zekerheid ga ik morgen de pre check-in doen zodat we tenminste onze stoelen hebben. Op folders in het kantoor biedt de KLM haar excuses aan voor mogelijke overlast vanwege het nieuwe computersysteem. Men besluit met: "Vanaf nu kan het alleen maar beter gaan."

CasaSpider daarentegen zegt altijd: "Zeg nooit nooit!"

Vorige week heeft een MD-11 van de KLM te weinig brandstof getankt voor de vlucht Curacao - Amsterdam. Hierdoor moest het vliegtuig een (nood-)tussenlanding maken in Ierland, een ietwat angstige gebeurtenis voor de passagiers. Misschien ook een gevolg van het nieuwe computersysteem?

Posted by CasaSpider at 9:19 PM | Permalink | Comments (18)

Maandagavond was het een drukte van belang in het Curacaose World Trade Center (WTC). Een commissie onder leiding van Caryl Monte (MAN), voormalig gevolmachtigd minister bij de Europese Unie, presenteerde haar rapport als alternatief voor de Slotverklaring. Aan het rapport is gedurende zeven weken hard gewerkt door de commissie. De overige commissieleden zijn Terry Hernandez (LNPA), Errol Goeloe, Luis Pinedo (FOL) en Karina Lombardi (MSL).

Caryl Monte is een tegenstander van de Slotverklaring. In ruil voor het kwijtschelden van de schuld verkwanselt Curacao zijn kans op werkelijke emancipatie en groei naar zelfstandigheid. Daarom vindt Monte dat Curacao zelf orde op zaken moet stellen en zijn schuldprobleem structureel dient op te lossen. Als dit lukt is men een gelijkwaardige partner van Nederland binnen het Koninkrijk.

De presentatie was live op televisie te volgen, zelf heb ik het bij fragmenten gehouden. Caryl Monte is een professional en geen onverdienstelijk spreker, maar om een of andere reden haakte ik na een minuut of tien telkens weer af. Vermoedelijk vanwege het hoge blabla-gehalte. Het klinkt allemaal logisch wat Monte stelt, toch voel ik aan mijn water dat wat hij wil niet kan. Het is te theoretisch.

Een paar punten uit Montes relaas. Via een juridische constructie stelt hij dat de schuld van Curacao niet 4.4 miljard gulden bedraagt maar slechts 2.6 miljard. Na de boedelscheiding bij het ontmantelen van de Nederlandse Antillen blijft er een restschuld over die Nederland op zich moet nemen. "Want de rechtszekerheid van de crediteur valt onder de Koninkrijksregering."

Volkomen helder. Jammer wat dat betreft dan toch dat Gerrit Zalm er niet meer is.

Speerpunt bij het genereren van gelden om de schuld af te betalen is de privatisering van Overheids NV's, met name van de Isla raffinaderij. Een andere mogelijke bron van inkomsten is het winnen van olie en gas in de Caribische Zee.

Wel, wel. Ja, ja.

Ook volgens de commissie Monte is er controle nodig op de overheidsuitgaven, maar men vindt het niet nodig Nederland deze rol te geven. Een nieuwe Overheids NV wordt in het leven geroepen met de naam Kaldena. Haar enige taak is het oplossen van de schuldenproblematiek. Om te voorkomen dat nieuwe schulden kunnen ontstaan hebben de Algemene Rekenkamer en de Begrotingskamer de bevoegdheid in te grijpen door naar de rechter te gaan.

Dit lijkt een te langzaam en bovenal geen adequaat middel om de kwaal te genezen, gezien de laatste ontwikkelingen waarbij politici vlak voor de verkiezingen onder andere de Onderstand (bijstand) verhoogden alsmede dure stemcomputers aanschaften. Alles op de Post Onvoorzien.

Regelmatig kreeg Caryl Monte een ovatie na een gedane bewering. Aan het eind was er gelegenheid voor het publiek om vragen te stellen. Het viel op dat veel vragenstellers geen vraag hadden maar slechts benadrukten wat een geweldige job de commissie heeft gedaan en dat Curacao het dus wel degelijk zelf kan.

De Papiamentstalige krant Extra is wel kritisch. Men refereert naar de resultaten van privatisering tot dusverre als bij Aqualectra, Hato Airport en Girobank. Hierbij is nauwelijks of geen geld vrijgekomen voor de overheid. De raffinaderij geeft men het voordeel van de twijfel. Het grote verschil tussen het voorstel van de commissie Caryl Monte en de Slotverklaring is dat bij laatstgenoemde direct financieel resultaat zichtbaar is. Door het kwijtschelden van de schuld hoeft Curacao geen miljoen gulden rente per dag (!) meer af te lossen. Wanneer de olie-inkomsten binnenkomen blijft daarentegen gissen.

Extra toont realiteitszin door erop te wijzen dat wij Curacaoenaars niet direct bekend staan om onze uitnemende capaciteiten voor wat betreft het uitvoeren van plannen. Als voorbeelden uit het verleden noemt de krant de commissies Van Lennep en Tromp.

Is de Slotverklaring dan zaligmakend? Het antwoordt is neen. Dit accoord gaat teveel uit van de Nederlandse perceptie. Nederland saneert de schuld en eist in ruil daarvoor het recht op controle. En terecht. Men gaat echter volledig voorbij aan waarom de eilanden allemaal uit het kunstmatig gecreërde land de Nederlandse Antillen willen stappen.

De eilanden en dan vooral Curacao en Sint Maarten willen het liefst absoluut niets met elkaar te maken hebben. Met de Slotverklaring verandert er echter heel weinig, de eilanden delen dezelfde Centrale Bank en houden hun gezamenlijke munteenheid. Ze vallen onder dezelfde Procureur-Generaal. Curacao is verplicht politietaken op Bonaire uit te voeren. Hier zegt men: "Bonaire is een Nederlandse gemeente! Laat Nederland dan voor hun politie zorgen, wij gaan toch ook niet in Maastricht patrouilleren?"

Het woord dat in alle stukken ontbreekt is fasering. Het is helder en ook duidelijk dat niet alles tegelijk kan. Aparte Centrale Banken en een eigen munteenheid hoeven niet per direct gerealiseerd te worden. Maar er moet wel een plan zijn waar het naar toe gaat. Of er ontwikkeling is in het ontmantelen van de Nederlandse Antillen zodat de eilanden in 2010 minder nauw met elkaar verbonden zijn.

Datzelfde geldt voor de K3 (Bonaire, Saba en Sint Eustatius). Wat zijn de concrete plannen met betrekking tot invoering van de euro, gelijkschakelen van minimumloon en uitkeringen etcetera? Daar hoort men Nederland niet over, wel over het nu afdwingen van homohuwelijken op eilanden die zover nog niet zijn.

Mijn advies aan degenen die straks wederom gaan onderhandelen over de Slotverklaring is derhalve het woord fasering te introduceren. Zodat Curacao en de andere eilanden een idee hebben wat autonomie per 15 december 2008 inhoudt en hoe deze zich ontwikkelt in de jaren daarna.

Alle posts met als onderwerp de Slotverklaring zijn te vinden in het dossier Slotakkoord 02.11.2006.

Posted by CasaSpider at 12:58 PM | Permalink | Comments (7)

Om half zes gingen we even naar Albert Heijn en om kwart voor zeven waren we weer terug. Taferelen als bij een voetbalwedstrijd of een popconcert op de parkeerplaats in Zeelandia. Compleet gekkenhuis.

Het was een grote dag voor Curacao. Op woensdag 28 maart 2007 is het eerste filiaal van Albert Heijn op Curacao geopend. Daarvoor is het halve eiland uitgelopen en het viel niets tegen. Alle 240 parkeerplaatsen waren bezet en auto's stonden in de wijde omtrek. Wij vonden een illegaal plekje dichtbij de ingang, met een baby aan boord mag dat.

Het Curacaose filiaal van Albert Heijn is groot, schoon en modern. De blauwe winkelwagens rijden als een Toyota. Meteen na de ingang lag het fruit ons vanuit de schappen toe te blinken, iedere appel leek wel apart gepoetst.

Bij het wegen zochten we tevergeefs naar de knop om het prijsetiket uit te printen. "Mag ik u even helpen?", schoot een vriendelijke medewerkster ons te hulp. Maar prijsetiketten komen er niet uit, dat gebeurt pas bij de kassa. Is dat in Nederland tegenwoordig ook zo?

Initiatiefnemer en eigenaar Gerard van den Tweel heeft in Nederland vier Albert Heijn filialen in Nijkerk, Voorthuizen, Woudenberg en Bennekom. De vestiging Curacao is een van de grotere, het is sowieso de grootste Albert Heijn die ik ooit gezien heb.

De winkel straalt duidelijk meer klasse uit dan de Portugese concurrentie van Mangusa, Centrum en Vreugdenhil. Er is een kinderhoek, een coffeeshop en Van den Tweel belooft niets over de houdbaarheidsdatum te verkopen. Houdbaarheidsdatum is in het Portugees een rekbaar begrip.

Iedere bezoeker ontvangt een plattegrond van de winkel. Toen Luchiano (9) in zijn eentje op pad ging en ons na een tijdje weer terugvond zei hij: "Die plattegrond heeft mijn leven gered!" Hij heeft inderdaad gevoel voor drama. We kwamen Benno en Noelle tegen, binnenkort mag dus een update van hun zieltogende website verwacht worden. Ook zij waren enthousiast over de nieuwe supermarkt.

Ja, winkelen bij Albert Heijn is een groot feest tot het moment dat er betaald moet worden. Voor alle tien kassa's stonden immense rijen. Daar hebben we zeker een half uur in gestaan, in eentje dan toch. Een kniesoor die erop let en over een aantal weken stabiliseert de zaak zich wel.

Vanavond aten we onder andere Albert Heijn aardappelsalade en zitten nu aan de Duvel. Een sixpack voor nog geen 18 gulden.

Update 29.03.2007 / 21:33

Een nagekomen foto van de Spiders wachtend in een van de tien rijen voor de kassa's bij Albert Heijn te Zeelandia. De foto is gemaakt door Noelle, de betere helft van het duo Bennoelle waarvan de website nog steeds niet is ge-update. Thanx!

Posted by CasaSpider at 9:11 PM | Permalink | Comments (32)

Het liet me niet los, de argumentatie van Omayra Leeflang om de lokale, vaste telefoonmarkt open te gooien juist voor de mensen die niet veel geld hebben. Het klinkt zo logisch: "Mensen die over een computer en ADSL beschikken bellen nu al bijna gratis via Skype (VOIP), het zijn dus juist de armen zonder computer die straks profiteren van de open markt."

Daar geloof ik dus helemaal niets van. Belangrijker is of Omayra Leeflang het zelf echt gelooft. Een mooi moment om wat aandacht te schenken aan Gin van The Vault. Gin is de studente Culturele Antropologie die op dit moment onderzoek doet in Sierra Leone naar (ex-)kindsoldaten. En winnares van een LogSpider® 2007. Over acht dagen komt zij terug naar Nederland en heeft er dan vier zware maar leerzame maanden in Afrika opzitten.

Twee citaten van Gin over armoede en telefoons, of luxe in het algemeen:

"En ik merk zelfs dat in bepaalde gevallen de behoefte aan luxe belangrijker is om te bevredigen dan honger. Zo zijn er zat mensen die genoegen nemen met één maaltijd per dag om pojo (palmwijn) te kunnen kopen ’s avonds, of top-up cards voor hun mobiele telefoon (opwaardering van prepaid beltegoed)."

"Ik geef de laatste tijd veel te veel geld uit aan telefoonkaarten. De meeste ex-kindsoldaten waar ik mee werk spreken me namelijk graag iedere dag. De hele dag door gaat mijn telefoon. Flash. Wat betekent dat je de telefoon één keer over laat gaan en de ander laat terugbellen. Een nationale gewoonte. Niemand heeft geld om te bellen, maar toch, je kan het altijd op die manier proberen."

Mijn schoonfamilie in Santo Domingo is jammer genoeg ook arm. Toen Lucy daar nog woonde had zij een vaste telefoonlijn in haar huis. Daar was zij erg trots op want die krijgt men niet zomaar. Veel arme mensen kunnen de maandelijkse huur en gesprekskosten op een bepaald moment niet meer opbrengen en worden afgesloten. Een jaar of twee geleden is dit gebeurd met Lucy's telefoon, haar vader kon de rekeningen niet betalen.

Het gevolg is dat deze mensen massaal prepaid-telefoons aanschaffen (of huren). Heeft men geld dan koopt men een telefoonkaart en belt deze vervolgens in een mum van tijd leeg. Heeft men geen geld dan belt men niet. Zo eenvoudig is het leven soms.

Op Curacao is de situatie iets beter, maar ook hier is het niet eenvoudig om een vaste lijn op zijn naam te krijgen. Indien de vorige bewoner bijvoorbeeld een schuld had bij UTS dan heeft de aanvrager een probleem. Steeds meer verschuift het postpaid (op rekening) bellen naar prepaid. Dit gebeurt ook bij de vaste lijnen waarvoor UTS het product TeleFasil aanbiedt.

Neen, het zijn juist de mensen met een computer en ADSL die goedkopere internetdiensten willen, al dan niet over een vaste lijn. Vergeleken met Amerika en Europa krijgen wij hier veel te weinig voor ons geld. Zo werk ik zelf met een 128kb ADSL-verbinding hetgeen ongehoord is in het jaar 2007. Dat de performance omhoog en de tarieven omlaag moeten staat buiten kijf.

Het argument dat het beschikbaar stellen van het UTS-netwerk aan de concurrentie juist goed is voor de minder bemiddelden komt op mij echter hypocriet over. Of is het onwetendheid?

Posted by CasaSpider at 1:52 PM | Permalink | Comments (7)

Vanaf woensdagmorgen is een flink aantal medewerkers van de nationale telefoonmaatschappij UTS in staking. Niet zozeer tegen de directie maar tegen de overheid. In maart 2006 heeft de Landsregering van de Nederlandse Antillen het moratorium op de aanbieding van lokale, vaste telefonie ingetrokken. Minister Omayra Leeflang (PAR) van Verkeer, Vervoer en Telecommunicatie heeft nu besloten dat per juli 2007 aanvragen voor een concessie voor vaste telefonie in aanvraag worden genomen.

Dat klinkt als ingewikkelde materie en dat is het ook. We proberen het iets eenvoudiger. Op Curacao ligt een telefoonnet en dat wordt beheerd door UTS. Sinds een aantal jaren zijn er behalve UTS andere telecombedrijven op Curacao actief zoals bijvoorbeeld Digicel. Deze bedrijven werken echter alleen met mobiele telefonie. Immers, het vaste netwerk is van UTS.

Wil men op Curacao een normale, vaste telefoon hebben met of zonder ADSL dan zit men aan UTS vast. Dit zorgt voor een monopoliepositie waar veel clienten zich regelmatig over beklagen. Nu wil Omayra Leeflang het vaste telefoonnet opengooien voor andere aanbieders die dus gebruik gaan maken van de UTS-infrastructuur.

De laatste jaren lijdt UTS verlies, het bedrijf heeft moeite om de concurrentie het hoofd te bieden. Dat is niet verwonderlijk, immers het betreft een relatief groot bedrijf met veel medewerkers die in de vorige eeuw hard nodig waren en nu wellicht iets minder. UTS zelf bestaat niet zo lang maar is het resultaat van de fusie tussen Setel en Antelecom.

Waarom neemt Omayra Leeflang een beslissing die een bedreiging is voor het voortbestaan van UTS? Zelf stelt zij dat mensen die in het bezit zijn van een computer en een internet-aansluiting nu al goedkoper kunnen bellen via Voice Over IP (VOIP), bijvoorbeeld met Skype. Juist voor de armeren biedt het opheffen van het monopolie voordelen in de vorm van lagere tarieven.

Directie (Paul de Geus) en werknemers van UTS alsmede de vakbond Sitkom in de persoon van Emilio Brunken zijn het met elkaar eens. Zij vrezen verlies van arbeidsplaatsen. Om te voldoen aan de wens van minister Leeflang moet geïnvesteerd worden in het netwerk dat op dit moment puur voor UTS is ingericht. Er dienen faciliteiten te worden geleverd met betrekking tot afscherming, security en billing. UTS vindt het onrechtvaardig dat men geld moet investeren in een zaak waarmee de concurrentie even later kan toeslaan. Waarom Roomser zijn dan de paus is een veelgehoord geluid. En waarom alleen op Curacao en bijvoorbeeld niet op Bonaire?

Woensdag kwamen de partijen er niet uit. Sitkom en andere vakbonden wilden direct met premier Emily de Jongh-Elhage praten. Het aantal vakbonden op Curacao is immens en een aparte post waard als ze tenminste ooit in kaart kunnen worden gebracht. Donderdagmiddag was men eruit. Het compromis luidt dat telecombedrijven wel een concessie kunnen krijgen voor lokale, vaste telefonie maar dat deze voor hun eigen infrastructuur moeten zorgen. Het lijkt erop dat UTS het pleit daarmee voorlopig heeft gewonnen, immers wie gaat er hier zelf een netwerk aanleggen?

Nogmaals de eerder gestelde vraag, waarom heeft Omayra Leeflang juist nu haar beslissing in de openbaarheid gebracht? Binnen een maand vinden de belangrijke Eilandsraadverkiezingen plaats. Deze zijn zo belangrijk omdat het Land de Nederlandse Antillen binnen afzienbare tijd ophoudt te bestaan. Het Bestuurscollege (BC) krijgt dan alle macht op Curacao.

Vlak voor verkiezingen is het goed gebruik dat politieke partijen snel nog even proberen te scoren. Dat deed Jacintha Constancia (FOL) door de onderstand fors te verhogen. En deze week verscheen Mister Asfalt, Charles Cooper (MAN), uitgebreid op het journaal met de aankondiging dat een start wordt gemaakt met de renovatie van de De Ruyterkade en Theaterstraat in Punda.

In dat licht bezien heeft Omayra Leeflang namens de PAR ook gescored maar dan wel in eigen doel. Eerder verbaasde ik me al over haar rol in het conflict tussen DAE en Insel Air. Ook in deze kwestie maakte zij het lokale Insel Air op diverse manieren het leven moeilijk. En nu dus UTS, wederom een lokaal bedrijf van Curacao. Of haar partij, de gele PAR, daar op 20 april 2007 blij mee is?

Posted by CasaSpider at 10:52 PM | Permalink | Comments (8)

Vrijdag was Marleen jarig, ze werd X jaar en dat moest gevierd worden. Normaliter werkt zij de woensdagavonden bij Wet & Wild, daarom is het niet verwonderlijk dat deze lokatie werd uitgekozen voor het feest. Er staat normaliter omdat Marleen een paar weken geleden in de buurt van de toiletten bij Wet & Wild onderuit is gegaan en daarbij haar pols heeft gebroken. Het witte gipsarmpje vergemakkelijkt wel de herkenning op de foto's. Sorry Marleen.

In de haast was ik mijn camera vergeten maar gelukkig hebben wij Luchiano (9) die de zijne had ingepakt. Vandaar de nu volgende impressie in 12 foto's.

• Marleen (links) met twee dames en het strand van Mambo/Wet & Wild op de achtergrond.
  
• Lucy met prinses Diana (10 maanden), hier nog met de ogen open.
  
• Nathan was die middag bij Luchiano op bezoek en pikte het feestje mooi mee.
  
• CasaSpider met wederom reclame voor de Marathon Eindhoven en La Chica Merengue.
  
• Mark, Noelle, Benno, Luchiano en Natascha vormen het eerste groepsportret.
  
• Marleens hoofd is ietwat topzwaar, rechts de moeder van Wladek en Marie Jose.
  
• Luchiano houdt de nu slapende Diana in de gaten.
  
• Wladek en zijn moeder die helaas haar password voor het internet is vergeten.
  
• Marleen wisselt op romantische wijze een drankje uit met een Italiaans ogend type.
  
• Jackeline leent op elegante wijze haar rug uit om de verjaardagskaart te tekenen.
  
• De twee grote vriendinnen Natascha en Marleen, op dit moment precies even oud.
  
• het tweede en laatste groepsportret met de mannen op de achtergrond, zoals het hoort.

Het was een gezellig feestje compleet met twee soorten verjaardagstaart, pikaballen en karbonaadjes. Met de voeten in het zand. Muziek en publiek was er in voldoende mate. Moe maar voldaan kwamen wij thuis. Marleen, bedankt voor de party en nogmaals van harte gefeliciteerd.

Tot slot de weekend-quiz: wat is de waarde van X?

Posted by CasaSpider at 4:32 PM | Permalink | Comments (24)

"En een speciale goedemiddag voor CasaSpider", klinkt het woensdagmiddag op Radio Dolfijn FM uit de mond van Yves Cooper. Net na deze zin stapten Luchiano (9) en ik in de auto om van school naar huis te rijden.

Yves praat nog even door met Egon Sybrandy over het CasaLog en specifiek over de post Hondenkop en Varkenskop. Hij vindt het een beetje jammer dat vooral wordt ingegaan op zijn uiterlijk, waar nu eenmaal weinig aan te doen is, in plaats van hoe hij het doet bij het journaal. Yves realiseert zich dat hoge bomen veel wind vangen en heeft een uitgebreid commentaar bij de post geplaatst. Tevens legt hij uit hoe en waarom hij zijn Nederlandse paspoort heeft ingeleverd.

Voor een opname van het bewuste gesprek dient men op deze pagina te kiezen voor Klik hier om de audio te beluisteren en vervolgens voor Yves Cooper 14 maart. Het klinkt ingewikkeld maar is toch heel eenvoudig.

Net als Yves Cooper heeft Luchiano het vermogen om gewone onderwerpen bijzonder te doen klinken. Toen we vandaag thuiskwamen van school was Lucy haar zwabber kwijt. Hij was over het muurtje in de tuin van de buurvrouw gevallen. Luchiano klom over de muur en gaf haar de zwabber aan. Deze zat echter vast aan een bloempot met daarin een cactus. Behoedzaam maakte Lucy de zwabber los van de cactus en Luchiano klom via een grote uitstekende spijker terug naar ons perceel.

Meer kan ik er niet van maken, maar bij Luchiano is het een heus avontuur.

Posted by CasaSpider at 9:10 PM | Permalink | Comments (10)

Er lag een pamflet in onze brievenbus van Nelson Pierre en zijn partij de LNPA (Lista Niun Paso Atras). Zaterdag 10 maart gaat hun campagne voor de Eilandsraadverkiezingen van 20 april van start en dat gebeurt op Vredenberg. Tegenwoordig een absolute toplokatie qua evenementen, wie herinnert zich niet de Pagara van Botika Vredenberg 2001?

Dat de LNPA voor deze lokatie koos is niet vreemd, immers hun sede (partijgebouw) bevindt zich sinds zaterdag in het voormalige pand van videotheek Movietime aan de Poseidonstraat op nummer 2C. Het gebeuren begon om ongeveer zes uur zodat wij tijd genoeg hadden eerst naar Pleincafé Wilhelmina te gaan voor Duvel & Domino. Met McDonalds in de auto reden we terug naar huis, het was al tamelijk druk op Vredenberg en we hoorden Nelson Pierre praten.

Snel schrokten we de haute-cuisine maaltijd naar binnen, zetten Diana (10 maanden) in de kinderwagen en wandelden de straat uit naar de parkeerplaats van het kleine winkelcentrum Vredenberg. Behendig manouvreerden we de Evenflow Hummer tot bijna vooraan bij het podium.

Nelson Pierre is een bevlogen man en een goede spreker. Vroeger had hij nog wel eens de neiging te snel te spreken, tegenwoordig is hij uitstekend verstaanbaar. Zijn hele lijf doet mee als hij praat, vaak staat hij stokstijf met de armen gespannen langs zijn lichaam, trillend. Dan weer bewegen ze heftig, woord en gebaar hebben een grote intensiteit.

Pierre is door zijn sterke mimiek en gebrek aan iedere vorm van schroom geen onverdienstelijk zanger. Hij zingt het Curacaose volkslied zonder begeleiding en dat maakt indruk. Tijdens het Tumba-festival deed Nelson Pierre mee met zijn tumba Hala hala en deze bracht hij ook nu ten gehore, begeleid door de Daikiri band. Het publiek vond het prachtig. Politici zijn ware artiesten, alleen het tapdansen ontbrak er nog aan.

We bleven een hele tijd luisteren, op Diana had de enigszins hyperactieve Pierre een kalmerende uitwerking. Vredig bekeek zij het gebeuren vanuit haar kinderwagen. Een nadeel van in aanleg goede redenaars als Fidel Castro, Hugo Chávez en ook Nelson Pierre is dat zij van geen ophouden weten. In drie kwartier moet men zijn punt toch duidelijk gemaakt kunnen hebben. Thuis hoorden wij Pierre nog lange tijd doorpraten.

De LNPA is een sympathieke partij met weinig middelen. Daar wordt ook steeds op gehamerd. Er worden geen t-shirts en andere snuisterijen uitgedeeld. Het is ook te zien aan de imposante LNPA-banner waar de aanhangers mee rondliepen.

Al met al een interessante zaterdag.

Posted by CasaSpider at 1:03 PM | Permalink | Comments (6)

Curacao zit letterlijk en figuurlijk vol kleurrijke personen, mede daarom is het leven hier ook zo leuk. Yves Cooper is een van deze figuren en sinds afgelopen vrijdag staat hij bij mij met stip op nummer één. De man heeft al een hele geschiedenis met anekdotes achter zich, lees deze samenvatting er maar op na.

Tegenwoordig werkt Yves voor de nationale televisiezender TeleCuracao. Samen met Franklin Haseth jr. presenteert hij sinds januari 2007 iedere avond het journaal dat bij ons TeleNotisia heet. Omdat het duo een aantal aantrekkelijke dames van de beeldbuis heeft verdreven gaf een krant hun de bijnamen Hondenkop en Varkenskop.

Tot zover de inleiding. Donderdagavond was Yves Cooper aanwezig bij een presentatie van Insel Air. Het schijnt gebruikelijk te zijn dat de aanwezige fotografen en journalisten op dergelijke bijeenkomsten altijd iets kunnen winnen. Ook deze keer was er een rifa (loterij) en zowaar, Yves Cooper won een reis naar Sint Maarten. Gefeliciteerd Yves!

Dit hoorde ik vrijdagmiddag om kwart over twaalf tijdens het dagelijkse praatje van en met Yves Cooper op Radio Dolfijn FM. Dolfijn presentator Egon Sybrandy kon zijn lach al bijna niet houden want hij wist dat Cooper toch niet op reis kon, hij heeft namelijk geen paspoort.

Ook Yves Cooper moest erg lachen hetgeen tot een vrolijke uitzending leidde met ongeveer de volgende dialoog:

Egon Sybrandy: "Maar je hebt helemaal geen paspoort!"
Yves Cooper: "Neen hahaha, ik heb geen paspoort. Ik heb ook geen sedula (identiteitskaart, red.) en sta ook niet ingeschreven. Ik ben gewoon een illegaal, hahaha!"
Egon Sybrandy: "Maar je bent wel bezig toch met je paspoort?"
Yves Cooper: "Ja, sinds ik met mijn kop elke dag in de huiskamer van 80.000 mensen kom voor TeleCuracao heeft het management mij gevraagd mijn persoonlijke dingen op orde te krijgen."

Egon Sybrandy: "Dus je hebt nu een paspoort aangevraagd..."
Yves Cooper: "Ja hahaha, ik kwam dus bij Kranshi en vroeg hoe ik mijn paspoort kon krijgen. Ze willen een bewijs van uitschrijving uit hahaha, uit Bagdad hebben, muahahaha..."
Egon Sybrandy: "Hahahaha, uit Bagdad maar daar ben je nooit geweest!"
Yves Cooper: "Nee heehee, hahaha nooit geweest. Dus ik vroeg hoe ik dat moet krijgen. Ze zeiden dat ik naar de Iraakse ambassade moet gaan voor een verklaring dat ik nooit in Bagdad ben geweest."

Egon Sybrandy: "Dus je moet naar de Iraakse ambassade. En waar is die?"
Yves Cooper: "Nou, ze zeiden tegen mij dat de dichtstbijzijnde Iraakse ambassade... hahaha... is in Rio de Janeiro hahaha!"
Egon Sybrandy: "Hahaha en hoe kom je daar zonder hahaha paspoort?"
Yves Cooper: "Jaaaaa!!! Hahaha dat vroeg ik ook. Maar ik krijg nu een noodpaspoort."

In de auto lachte ik mee maar het fijne van de zaak begreep ik niet. Wat had Yves Cooper met Bagdad te maken? In zijn eigen column op de Dolfijn FM site legt hij het uit. Een aantal jaren geleden (ten tijde van het Roadwatch avontuur?) heeft Yves Cooper in een boze bui zijn paspoort aan de Gouverneur gegeven met de mededeling: "Ik wil helemaal geen Antilliaan of Nederlander meer zijn!" Vervolgens heeft hij zich bij Kranshi laten uitschrijven. Als men zich uitschrijft dient men op te geven waar men naartoe gaat. "Naar Bagdad!", riep Yves toen uit.

De werkelijkheid is vaak buitenissiger dan de fantasie.

's Avonds lag er een briefje voor mij in de brievenbus. Het was een SOS-bericht van Luchiano (9).

Posted by CasaSpider at 12:54 PM | Permalink | Comments (17)

Stelling: complottheorieën halen het slechtste in de mens naar boven. Snel naar een aangenamer onderwerp derhalve. Zaterdagmiddag om ongeveer vijf uur vertrokken wij traditiegetrouw richting Punda.

Het Pleincafé was ons doel, HPOD. Diana (9 maanden) was de hele middag een beetje huilerig. Op het terras gedroeg zij zich aanvankelijk voorbeeldig.

Toen de eerste Duvels alsmede het dagmenu bestaande uit een halve kip op tafel stonden leek de kleine prinses wel uitgehongerd. Zij bleef aanvallen. Luchiano (9) was verdiept in zijn GameBoy die hij na een paar dagen straf eindelijk weer terughad.

Wij zaten aan een tafeltje op de hoek, vlak bij de straat vanwege de bereikbaarheid met de Evenflow Hummer. Er stopte een rode cabrio vlak achter onze rug. Een met respect ietwat oudere dame stapte uit en tikte mij op de schouder. "Bent u de familie Spider?", vroeg zij. "Jazeker", antwoordde ik en vervolgde: "Dan moet u de moeder van Donna zijn."

Met iets andere woorden hadden wij een Stanley meets dr. Livingstone experience.

Donna's moeder nam plaats en we praatten over kinderen, het leven op Curacao en niet te vergeten Donna. Na een minuut of tien nam zij afscheid, haar chauffeuse zat te wachten en de dames hadden nog wat boodschappen te doen in Punda. Donna, ik kan niet anders zeggen dat je een hele leuke en vitale moeder hebt. Soepel stapte zij in de rode cabrio.

Na het eten startten Lucy en ik onze domino-match. Helaas begon Diana zich te vervelen, dat bemoeilijkte het spel. Net voordat ik de eindoverwinning kon behalen besloot Lucy dat we naar huis gingen. Weer niet gewonnen.

Ter afsluiting een door Lucy gemaakte foto met Luchiano en Diana daterend van woensdag 21 februari.

Posted by CasaSpider at 7:59 PM | Permalink | Comments (12)

Hartelijk welkom bij de eerste les Papiaments voor beginners op het CasaLog. Konsul Venesolano betekent natuurlijk de Venezolaanse consul. Het woordje ta is heel bijzonder, het betekent zijn en wordt tevens gebruikt om aan te geven dat het volgende werkwoord een tegenwoordige tijd uitdrukt. Het werkwoord mira is afgeleid van het Spaanse mirar dat zien betekent en spoki komt uit ons eigen Nederlands. Driemaal raden wat spoki zijn, een wit laken met ronde gaten erin is een goede hint.

Alle gekheid op een stokje, het betreft hier een heuse politieke rel in de kiem met onze grote buur aan het vaste land Venezuela. Wat is er aan de hand? Een zekere mevrouw Eva Golinger die tegelijkertijd schrijfster, advocate en wetenschapster is heeft op de Venezolaanse staatszender kanaal 7 haar visie gegeven op de branden in de Curacaose Free Zone.

Volgens mevrouw Golinger zitten de Amerikanen en meer specifiek de CIA achter deze branden. Het motief hiervoor is dat de USA alle Venezolaanse ondernemers met de branden van Curacao weg willen jagen waardoor zij het eiland op termijn gemakkelijker als springplank kunnen gebruiken voor een aanval op Venezuela. Om het helemaal af te maken besluit zij met de woorden dat het Curacaose volk God zij dank over verse groenten en fruit beschikt dankzij de Venezolaanse fruitbarkjes.

Mijn eerste gedachte was dat mevrouw Golinger niet meer van die goedkope alcohol moet drinken. Als belangrijkste bron noemt zij Lorenzo Angiolillo Fernandez, de Venezolaanse consul op Curacao. Even later belt Eva Golinger hem rechtstreeks in de uitzending op. Lorenzo Angiolillo Fernandez bevestigt in dit gesprek dat inderdaad Amerikaanse belangen achter de branden in de Free Zone zitten.

Een beetje prematuur lijkt mij. Waarom stelt de consul zich zo vreemd op? Het is niet het eerste incident waar hij bij betrokken is. In maart 2005 legde het Amerikaanse vliegdekschip USS Saipan voor een paar dagen aan op Curacao. De consul protesteerde direct en noemde de aanwezigheid van de USS Saipan (LHA-2) pure intimidatie jegens het op 35 mijl gelegen Venezuela.

Kort hierna was er een conflict tussen ex-premier Etienne Ys en PLKP-leider Errol Cova die op een reis in Venezuela politieke uitspraken had gedaan. Consul Angiolillo Fernandez was ook van de partij en verklaarde tijdens diezelfde reis dat Curacao Venezuela steunt in de strijd tegen de bedreigingen van de Amerikaanse president George W. Bush.

Na diens terugkomst op Curacao vroeg Etienne Ys de consul om uitleg maar deze zei dat hij ziek was. Diezelfde middag betrapten fotografen de consul in gezelschap van Errol Cova tijdens een lunch in een lokaal etablissement samen met wat mensen van de Amstel Brouwerij. De consul proostte gezellig mee met een flesje Amstel Bright. Dit speelde in mei 2005.

Van 23 mei tot 14 juni 2006 vond in en rondom Curacao de grote militaire oefening Joint Caribbean Lion plaats. Bij deze oefening waren meerdere landen betrokken en Venezuela volgde het gebeuren met argusogen. Enkele dagen na begin van de operatie meldde Lorenzo Angiolillo Fernandez een schietpartij bij zijn ambtswoning. Er is geen enkele patroonhuls gevonden maar de consul is ervan overtuigd dat het een aanslag van de CIA gericht op zijn persoon betrof.

Dit om aan te geven dat er al enige historie is opgebouwd met de heer Angiolillo. Mijn favoriete column Bosina Bla Bla is helder over het gebeuren. "Als een consul zich in Venezuela zo zou gedragen als Lorenzo Angiolillo Fernandez had president Chávez hem al lang het land uitgestuurd." En over het Venezolaanse fruit: "Curacao is gezegend met supermarkten die hun fruit uit de USA en Canada halen."

Drie artikelen uit de Extra van vrijdag 23 februari dienen als de tweede les Papiaments voor beginners:

• Editorial: Konsul Venesolano ta mira spoki
• Konsul Venesolano ta denunsia plan pa kore ku komersiantenan Venesolano
• Bosina Bla Bla

Posted by CasaSpider at 6:42 PM | Permalink | Comments (11)

Het gesprek van de dag is het nog net niet, maar inmiddels is wel een nationale crisis uitgeroepen. Het betreft de vijf grote branden in de Free Zone, een plaats waar voornamelijk Arabieren en Hindoestanen veel goederen (kleding) opslaan en tax-free verkopen.

De branden

Op 13 november 2006 breekt de eerste brand uit. Kan gebeuren. Op 8 januari 2007 is het wederom raak. Nu gaat Loods B2 in vlammen op en de wenkbrauwen omhoog.

Sommigen opperen dat begin januari een wel erg handig gekozen tijdstip is in verband met het uitvoeren van de verplichte inventaris in relatie tot de belastingdienst. Probleem van dit soort aantijgingen is dat de slachtoffers plotseling ook als daders gezien worden.

Op 23 januari mag de brandweer wederom uitrukken naar het terrein van de Free Zone. De bevolking begint er lacherig over te doen, hoe ernstig de situatie ook is. Deze keer gaat loods L1 met een oppervlakte van 3800 vierkante meter verloren. De kans op toeval lijkt miniem en die op brandstichting neemt toe.

Afgelopen weekend werd het voorlopige dieptepunt bereikt. Op 17 februari 2007 vindt de vierde en twee dagen later op 19 februari de vijfde brand plaats. Bij deze laatste brandt het hoofdgebouw van Hermanos Lalo af.

De woordvoerders

Wat is er in vredesnaam aan de hand in de Free Zone? Niemand van de woordvoerders zegt het te weten. Enkele namen van betrokkenen:

• Eric Smeulders, directeur Curinde. Curinde staat voor Curaçao Industrial and International Trade Development Company en is de Vrije Zone-beheersmaatschappij.
• Xerxes 'Checo' Nepomuceno, voorzitter van FrezaCur. Frezacur staat voor Free Zone Association of Curaçao en is de vereniging van ondernemers in de Vrije Zone.
• Elvin Regina, brandweercommandant.
• Jos Dijk, van bureau Cunningham Linzey dat door de verzekeraars in aangesteld om experts uit Nederland en de VS de oorzaken van de brand te laten onderzoeken.
• Richard Keulen, woordvoerder van het Ministerie van Defensie.

De geraamde schade bedraagt volgens Checo Nepomuceno tot nu toe ongeveer 100 miljoen Antilliaanse guldens (€ 43.478.260). Behalve dat loopt de directe en indirecte werkgelegenheid van 1500 tot 4500 mensen gevaar. Tel daarbij op dat oorzaak en dader(s) niet bekend zijn, dat er ondanks alles een aantal loodsen in de Free Zone nog steeds overeind staat (hoelang?) en het uitroepen van een nationale crisis lijkt gerechtvaardigd.

De oorzaken

Over de oorzaken wordt druk gespeculeerd. Vertegenwoordigers van de ondernemers ontkennen in alle toonaarden dat er verzekeringsfraude in het spel is. Het is sowieso de vraag of en wanneer er uitgekeerd wordt. Volwassen mannen hebben bij de brand staan huilen en getracht om spullen, waaronder vergunningen en paspoorten, in veiligheid te brengen.

Een ander gerucht is dat criminele Colombianen de handelaren proberen af te persen. Tevens is er het gerucht dat een container met drugs op het terrein van de Free Zone is verdwenen. Het ontbreken van werkelijke feiten levert vruchtbare grond op voor speculatie.

De buitenlanders

Onder de Curacaose bevolking hoort men stemmen dat het probleem met de branden wordt veroorzaakt door de buitenlanders. Immers, zoals eerder gezegd betreft het Arabieren en Hindoestanen afkomstig uit Indie. De ondernemers reageren heftig en beschouwen zichzelf als lokale ondernemers.

De lezenswaardige column Bosina Bla Bla in de Papiamentstalige ochtendkrant Extra zegt het daarom nu als volgt: "Tot voor kort zijn bedrijven afgebrand van lokale ondernemers van origine Arabier en afgelopen zondag is het eerste bedrijf afgebrand van een lokale ondernemer van origine Hindoe. Is het zo goed gezegd, heren lokale ondernemers?"

De oplossing

Een oplossing is er nog niet, ieder spoor van de dader(s) ontbreekt. Curacao heeft daarom de hulp van Nederland ingeroepen. Men vraagt om militairen die het terrein van de Free Zone kunnen bewaken alsmede experts om het onderzoek een impuls te geven. Volgens woordvoerder van Defensie Richard van Keulen worden op dit moment de procedures in gang gezet om concrete hulp toe te kunnen zeggen.

De vraag is wie eerder toeslaat, de politie samen met de experts of de brandstichters met brand nummer zes.

Posted by CasaSpider at 6:39 PM | Permalink | Comments (16)

Zondag 18 februari 2007 was de dag van de Gran Marcha, de grote carnavalsoptocht in Otrabanda. Wij gingen niet maar bleven wel thuis. Over een paar maanden als Diana (9 maanden) ouder dan een jaar is beginnen we met een oppas.

Wat dat betreft heeft collega Nathaniel het een stuk gemakkelijker, zowel zijn ouders als die van zijn vrouw vechten bij wijze van spreken om op te mogen passen.

Wij gingen traditioneel naar Mambo Beach waar het opvallend rustig was. Pas later bij Wet & Wild werd het wat drukker, mensen die naar carnaval waren geweest kwamen binnendruppelen.

Diana houdt absoluut niet van zand. Lucy zette haar neer op het strand en zij trok direct haar voetjes hoog op om geen enkele zandkorrel te hoeven voelen.

Na een tijdje ging het iets beter maar nog steeds niet van harte. Een photo-shoot in zesvoud.

• Diana en Lucy vredig op het strand liggend.
• Is dit een eigenwijze blik of is dit geen eigenwijze blik?
• Diana reikt naar het lege ijsbekertje.
• Diana kijkt ietwat nurks.
• Lucy, verdere woorden overbodig.
• Lucy onderneemt een nieuwe poging om Diana's voeten met het zand te laten kennismaken.

Maandag is heel Curacao vrij. Ooit heeft men besloten Tweede Pinksterdag als vrije dag in te ruilen voor carnavalsmaandag. Wat is een zondag toch veel fijner in de wetenschap dat men de volgende dag vrij is.

Posted by CasaSpider at 8:17 PM | Permalink | Comments (7)

Ieder jaar ergens in januari of februari vieren Ino en Bente hun verjaardagen die eigenlijk in december vallen. De feesten hebben altijd een thema. In 2004 Vicars & Tarts, in 2005 Arabian Nights, in 2006 Mexican Party en in het jaar 2007 gaan wij terug naar de jaren '70 en '80 van de vorige eeuw met een Disco Party.

In ons gezin speelt omtrent de feesten van Ino en Bente nog een ander thema, dat van de naaimachine. Ieder jaar wil Lucy wel iets moois maken, maar daarvoor heeft ze een naaimachine nodig. In 2005 hadden we er bijna een, maar helaas was het gewenste model toen net uitverkocht. Daarna is het er niet meer van gekomen. De outfits voor de Disco Party hebben we derhalve gewoon in Punda gekocht.

Tegen half tien arriveerden wij op de feestlocatie aan de Stakamahachiweg te Montaña. Er waren al wat mensen aanwezig en zij waren uitgedost in wonderlijke outfits. Wonderlijk in die zin dat ik dergelijke kledij in mijn tijd nooit in de disco tegen ben gekomen. Het leek meer op Woodstock, het enige wat ontbrak was de geur van marihuana.

We hadden Diana (9 maanden) bij ons en Luchiano (9) natuurlijk ook. Hij vermaakte zich in de hangmat met zijn GameBoy totdat hij in slaap viel. Dat deed Diana niet, Lucy is daardoor steeds in haar nabijheid gebleven. Vanaf een afstandje kon zij mij goed in de gaten houden terwijl ik aan het fotograferen was, vooral dames. Een impressie in zeven foto's.

• Er waren veel pruiken te zien, de blauwe van Bente en de blonde van Simona combineren goed.
• Oudere jongeren Ino en Bente presenteren enkele van de talrijke zelfgemaakte hapjes.
• Disco-dames mogen gezien worden, van links naar rechts Loes, Bente en Jackeline.
• Mark en Kees hebben plaats genoeg onder hun zwarte pruiken, het was ergens ver weg in de vorige eeuw dat zij nog over hoofdhaar beschikten.
• Een overzicht van de kleurige feestlocatie.
• Benita is een echt danstype en het maakt haar niet uit of de muziek Arabisch, Mexicaans of Disco is.
• Ino denkt al aan het thema van volgend jaar, Farao's en Cleopatra?

Over foto's gesproken. Was CasaSpider voorheen de enige die op feesten en partijen rondging met de camera, tegenwoordig ondervindt hij serieuze concurrentie van Loes van Tellingen. Regelmatig liep zij me voor de voeten en schoot de betere plaatjes. Tot overmaat van ramp stonden het verhaal en de foto's van het feest enkele uren eerder op haar weblog Beslommeringen dan op het mijne. Iets om in de gaten te houden.

Al met al was het een uitstekende editie in de serie van Ino & Bente feesten. Tips voor het thema van volgend jaar zijn welkom. Het album met 35 foto's getiteld 10.02.2007 Ino & Bente Disco Party staat online.

Posted by CasaSpider at 3:30 PM | Permalink | Comments (13)

Om een uur of acht 's avonds haal ik de camera tevoorschijn en maak een rondje door ons huis. Verschuif de zware koelkast en de flitser doet zijn werk.

"Wat ben je nou weer aan het doen?", vraagt Lucy.
- "Oh, even onze stopcontacten fotograferen."
"Waar is dat nu weer goed voor?"
- "Ik ben bezig met een artikel over stopcontacten op Curacao."
"Interessannnnnnt. Not!"

Okay, CNN halen we er wellicht niet mee maar belofte maakt schuld. Op Curacao worden veel types stopcontact doorelkaar gebruikt. Dientengevolge is ook de handel in verloopstekkers lucratief. Eigenlijk heet een stopcontact niet stopcontact maar wandcontactdoos (Wikipedia). Maar dan denk ik eerder aan een muurbloempje.

Stopcontact dus. Waarom kent Curacao zoveel types? Dat komt doordat we hier zowel het Europese als het Amerikaanse systeem kennen. Qua spanning wordt gebruik gemaakt van 127 en 220 volt.

Complicerende factor is dat de 127 volt wordt geleverd op 50 herz terwijl de meestal op de Amerikaanse markt afgestemde apparatuur met 60 herz bij 110 volt werkt. De lampen gaan iets eerder stuk.

Hier volgt een galerij van stopcontacten op Curacao. Opvallend is dat Google meer dan één miljoen pagina's vindt met gallerij als schrijfwijze.

• Foto #1: Ongeaard stopcontact, Amerikaans systeem, 127 volt.
• Foto #2: Geaard stopcontact, Amerikaans systeem, 127 volt.
• Foto #3: Geaard stopcontact (Chineesje), Amerikaans systeem, 220 volt.
• Foto #4: Ongeaard stopcontact, Europees systeem, 127 volt.
• Foto #5: Ongeaard stopcontact, Europees systeem, 127 volt, verloopstekker naar Amerikaans systeem.
• Foto #6: Geaard stopcontact, Amerikaans systeem, 127 volt, met verrassende drukknopjes in onze badkamer.

Het verschil tussen stopcontacten met 127 en 220 volt kan men bij het Amerikaanse systeem zien door de stand van de oogjes. Bij 220 volt lijkt het stopcontact op een Chinees, met alle respect.

Onze Nederlandse strijkbout werkt op 220 volt. Hiervoor gebruiken wij een verlengsnoer met vierwegstopcontact waarbij de stroom uit een Chinees stopcontact komt. Vergissen doet men zich niet snel. Eens sloot ik de geluidsinstallatie die toen ingesteld was op 220 volt aan op een stopcontact met 127 volt. De lampjes branden dan op halve kracht en er komt geen geluid uit.

Update 08.02.2007 / 07:55

Met dank aan Bodo een link naar de website van Henk Pasman die echt verstand heeft van electriciteit en dan in het bijzonder op Curacao.

Posted by CasaSpider at 1:51 PM | Permalink | Comments (27)

De rechtszaak die luchtvaartmaatschappij DAE op 24 januari 2007 aan wilde spannen tegen concurrent Insel Air is niet doorgegaan. Het was dan ook een kansloze zaak geweest waarin DAE dacht aan te kunnen tonen dat er geen behoefte aan extra-capaciteit is op de route Curacao-Sint Maarten.

Oud nieuws is geen nieuws, tijd voor een samenvatting voor dummy's. Lange tijd had de Bonairiaanse luchtvaartmaatschappij DAE het monopolie op de route Curacao-SXM waarbij SXM staat voor Sint Maarten. Men vliegt met een ATR 42 propellervliegtuig tegen een prijs van ongeveer 800 Antilliaanse guldens (€ 350).

Het vliegtuig maakt veel lawaai, de prijs is hoog, de duur van de vlucht relatief lang en er kan slechts een beperkte hoeveelheid bagage mee. Edward Heerenveen, directeur van Insel Air, springt in dit gat. Hij wil een MD-82 jet inzetten en tevens aanzienlijk goedkoper vliegen, tegen de helft van het door DAE gevraagde tarief.

DAE heeft er weinig behoefte aan de monopoliepositie op te geven en laat de aan Insel Air verleende vergunning op vrijdag 22 september 2006 door rechter Drop vernietigen. Een vonnis waar luchtvaartkenners hun wenkbrauwen bij fronsen.

Insel Air vindt een andere manier om toch te kunnen vliegen en wederom dreigt DAE met de rechter. Op 29 december 2006 doet rechter Kort uitspraak, deze keer in het voordeel van Insel Air. Op 5 januari 2007 vindt de eerste officiële Insel Air-vlucht CUR-SXM plaats.

Insel Air heeft grote plannen. Na Sint Maarten volgen in hoog tempo andere bestemmingen waaronder Venezuela, Haiti en Trinidad. Op 24 januari vliegt men voor het eerst op Paramaribo, Suriname. De tarieven zijn scherp en het cabinepersoneel bestaat voor een groot gedeelte uit oud DCA-werknemers.

DAE gaat in de tegenaanval. Plotseling zijn er plannen om ook een jet in te zetten op de route CUR-SXM, worden meerdere bestemmingen aangeboden en dalen de prijzen. Op zich niet vreemd om met Insel Air te kunnen concurreren, de wijze waarop Managing Director Floris van Pallandt de plannen presenteert komt tamelijk hypocriet over. Men was het al lang van plan. Ja, ja.

Nog een klein beetje extra info alvorens bij het thema van deze post te komen. DAE heeft een sterk blok achter zich staan. Financieel is daar Niek Sandmann, de rijkste man van Bonaire, en politieke steun is er van Ramonsito Booi, partijleider van de UPB. Eerder genoemde Floris van Pallandt is afkomstig van de KLM, een partij die ook een belang heeft in DAE (Dutch Antilles Express). De talloze Express-maatschappijen waren allen KLM-dependances.

Ook Insel Air beschikt over mensen met invloed. Naar het schijnt zijn er bedrijven in de Free Zone die financiele hulp bieden en ook de naam van de Maduro & Curiëls Bank (MCB) wordt genoemd. Politiek is de ex-minister van Verkeer & Vervoer voor de MAN Kenneth Gijsbertha degene waar Insel Air veel aan te danken heeft. Onvermoeibaar zoekt Gijsbertha met zijn team steeds naar nieuwe wegen om Insel Air te kunnen laten vliegen. Vergunningen worden bijzonder snel geregeld. Voorts heeft de maatschappij op Curacao veel draagvlak doordat men werkgelegenheid verschaft aan oud-piloten en -cabinepersoneel van de ter ziele gegane Curacaose ALM en DCA.

Hoogste tijd voor Omayra Leeflang. Na het afwijzen van de slotverklaring waarbij de MAN een dubieuze rol speelde is deze partij door coalitiepartners PAR en PNP uit de Landsregering gezet. Dat betekent het einde van Kenneth Gijsbertha als minister van Verkeer & Vervoer. Omayra Leeflang van de PAR is zijn vervangster.

Vanaf het allereerste begin heeft Omayra Leeflang een vruchtbare relatie met het op 1 mei 2005 gestarte DAE. In de beginperiode heeft Leeflang voor de noodzakelijke vergunningen gezorgd en tevens een aanvraag van Insel Air afgewezen. Inmiddels vliegt Insel Air dus, maar er zijn twee kwesties. De eerste is het loslaten van de minimumtarieven. DAE is hier een voorstander van en Insel Air niet.

Het is een moeilijke kwestie, immers mag men vluchten onder de kostprijs aanbieden om de concurrent kapot te maken? In Nederland kende men de supermarktoorlog en die was toegestaan. Toch ligt het althans volgens Insel Air hier iets anders. Directeur Edward Heerenveen beweert dat DAE glashard gezegd heeft over vijf miljoen dollar verliesgarantie van de KLM te kunnen beschikken om Insel Air kapot te maken. Als dit klopt is sprake van oneerlijke concurrentie. Vreemd genoeg beslist Omayra Leeflang al heel snel dat het een goed idee is om af te stappen van minimumtarieven, conform het voorstel van DAE.

De tweede kwestie is dat Insel Air samenwerkt met de Surinaamse SLM en het alleenrecht heeft om vanuit de Nederlandse Antillen op Paramaribo te vliegen. Op het moment dat DAE hier achterkomt wil men ook op Paramaribo vliegen. Echter, vanwege het huidige verdrag mag dit niet. Meteen schiet Omayra Leeflang te hulp. Vanwege gezonde concurrentie is zij van mening dat er meer partijen op de betreffende route moeten kunnen vliegen. Zij zoekt onmiddellijk contact met haar Surinaamse ambtsgenoot om dit te regelen. Indertijd was gezonde concurrentie echter absoluut geen overweging voor haar om Insel Air een vergunning voor de route CUR-SXM te verlenen.

Ik heb werkelijk mijn best gedaan om mij in de beweegredenen van Omayra Leeflang te verdiepen. Ondanks dat zij het zelf ontkent heeft zij ofwel een belang dat DAE het goed doet ofwel een belang dat Insel Air niet vliegt. Of een combinatie van beiden.

Iemand vertelde mij dat hij het ook niet weet, maar dat zowel Edward Heerenveen (directeur Insel Air) als Omayra Leeflang Surinamers zijn. "Surinamers onder elkaar", zo sprak deze iemand maar dan in negatieve zin. Toen ik deze uitspraak voorlegde aan iemand anders lachte deze andere iemand bevestigend.

Eerdere posts over Insel Air / DAE op het CasaLog:

• Gevecht om route CUR-SXM (1)
• Gevecht om route CUR-SXM (2)
• Gevecht om route CUR-SXM (3)
• Gevecht om route CUR-SXM (4)

Posted by CasaSpider at 1:43 PM | Permalink | Comments (10)

Een weekend in het teken van Win some, lose some. Feyenoord natuurlijk, Robertico Balentien die het Curacaose Tumbafestival won met de Tumba Karnaval Metamorfósis en zo zijn er meer die iets gewonnen dan wel verloren hebben... Bij de Dutch Bloggies is het stemmen voor de eindronde pas begonnen. Weest echter niet bevreesd, ik doe geen oproep om op het CasaLog te stemmen. Met twee nominaties (hier en daar) is het doel al ruimschoots bereikt. Mijn oprechte dank daarvoor.

Sinds vorige maand wacht een fotoreportage om geplaatst te worden. Aangezien het een reportage van 31 januari betreft is het toch slechts vijf dagen geleden. Op 31 januari was niet alleen koningin Beatrix jarig, neen precies twee jaar geleden op diezelfde dag werd Anna-Maria geboren, dochter van mijn Cubaanse collega Yohanna die over anderhalve maand wederom gaat bevallen. De kleine meid loopt inmiddels als een kievit en zit op kinderdagverblijf Pinky & Ponky achter supermarkt Vreugdenhil. Op woensdagmorgen stond aldaar een verjaardagsfeestje gepland en Yohanna vroeg mij foto- en filmmateriaal te schieten.

Een impressie in tien foto's. Voor de niet-kenners, de party stond in het teken van een zekere Elmo.

• Yohanna, Anna-Maria en een ander meisje bij de blauwe verjaardagstaart.
• Het kostte enige moeite om het kaarsje uit te blazen, het is hier juist gelukt.
• Terwijl Anna-Maria haar vingers aflikt kijken de overige kinderen uitgehongerd toe.
• Twee vrolijke kindergezichtjes.
• De activiteitenbegeleidsters verrichtten uitstekend werk en hadden er nog plezier in ook.
• De juffrouws deden ook mee aan de wedstrijden, tot groot vermaak van de kinderen.
• Welke man wil niet ruilen met een van beide kinderen?
• Deze wedstrijd is gewonnen door het rechter kind, de begeleidster applaudiseert.
• Anna-Maria lachend op haar lichtblauwe stoel.
• Het feest is afgelopen en we keren terug naar de auto's.

Uiteraard gebeurde er nog veel meer op het feestje. Wat mij vooral opviel was de inzet van de activiteitenbegeleidsters. Ze zongen met de kinderen, vertelden een spannend verhaal en organiseerden diverse wedstrijdspelletjes. Dat was grappig omdat de kinderen nog iets te jong zijn om het wedstrijdelement goed te begrijpen. Als de muziek uitging tijdens het stoelendansen bleven de meeste kinderen wat besluiteloos voor de stoelen drentelen terwijl de volwassenen hen toeschreeuwden dat ze moesten gaan zitten.

Sommigen zullen beweren dat hiermee bewezen is dat competitiedrang iets aangeleerds is. Hoe dan ook was het een leuk feest en is Anna-Maria's tweede verjaardag goed gevierd.

Update dd. 05.02.2007 / 07:55

Speciaal voor lezeres Donna een foto van haar Tante Mireya die het kinderdagverblijf Pinky & Ponky leidt. Is ze het echt?

Posted by CasaSpider at 8:57 PM | Permalink | Comments (18)

Iets voor kerstmis verzorgden Sensei Anthony en Sensei Ivonne de laatste karateles van het jaar 2006. De eerste les van 2007 stond gepland voor half januari 2007. In de tussentijd was het de bedoeling het op zijn tandvlees lopende gebouw grondig op te knappen.

De lessen werden echter uitgesteld tot februari. Eerst omdat er tegen witte mieren was gespoten en later omdat de zaal niet klaar was. Met de camera onder de arm en nieuwsgierig hoe mooi alles geworden was togen Luchiano (9) en ik zaterdagochtend naar de Lindberghweg. Frank (Bodo) stond boven aan de trap met zijn dochter Kristi te wachten.

We waren niet onder de indruk van de verbouwing die gezien de status van de douche- en kleedruimte duidelijk niet onder Prince2-projectmanagement heeft plaatsgevonden. Een nieuwe mat is het enige werkpakket dat daadwerkelijk opgeleverd is, maar voldoet niet aan de kwaliteitsverwachting van de klant zijnde Sensei Anthony. Het belangrijkste voor ons was echter dat de lessen hervat konden worden.

Ivonne, Anthony en de vrouw met de groene band hadden een pittig programma samengesteld voor de eerste les in het nieuwe jaar. De kinderen moeten snel op het peil gebracht worden waar ze twee maanden geleden op zaten. Een impressie in zeven foto's.

• Warming-up op de nieuwe mat.
• Onbegrijpelijk dat Sensei Ivonne Leito-Senff nog niet is gevraagd voor een Jackie Chan movie.
• Sensei Anthony en Sensei Ivonne doen het voor, alle kinderen staan hier nog met het juiste been voor.
• Sensei Ivonne in actie.
• Luchiano oefent met Denzel die heel snel met zijn hoofd beweegt.
• Sensei Anthony controleert of de aangeleerde technieken op de juiste wijze worden toegepast.
• Ivonne en Anthony laten zien waar men in het gevecht op moet letten.

Het was een nuttige les voor Luchiano die het goed deed. Als er een sparring-partner uitgekozen moet worden heeft hij soms de neiging passief af te wachten wie hem kiest. Nu koos hij zelf en sparde daardoor tegen twee van de sterkste jongens, Denzel (zoon van Ivonne en Anthony) en vechtmachine Dean. Luchiano bleef goed overeind tegen beide oranje-band dragers.

Posted by CasaSpider at 12:16 PM | Permalink | Comments (12)

Niet veel mensen weten het maar CasaSpider is uitvinder van een woord. Niet gewoon een woord van een paar letters, neen mijn woord behoort met zijn 28 letters tot de langere woorden die de Nederlandse taal rijk is. Het is nog juist geldig als kolomnaam in een Oracle tabel.

Het woord waar het over gaat is nummerplaatbelastingaddendum (Google) en zag het levenslicht op 7 juli 2005 dezelfde dag dat de ouderwetse sticker als bewijs van betaling van de motorrijtuigenbelasting op Curacao werd ingewisseld voor een metalen plaatje bevestigd aan de nummerplaat.

Motorrijtuigenbelasting kan op Curacao in één of twee keer betaald worden. Lease-maatschappijen kiezen meestal voor gespreide betaling. Deze dient te worden voldaan per 1 januari en 1 juli. Men krijgt er een nummerplaatbelastingaddendum voor terug. Het eerste addendum werd aan de achterkant van de auto bevestigd.

Dit bracht echter zoveel voordelen met zich mee zoals dat er twee agenten nodig zijn om te controleren of het juiste addendum op de auto zit, één die de achterkant van de auto bekijkt en in geval van overtreding snel de ander die een paar honderd meter verderop staat met de portofoon hiervan op de hoogte stelt, dat volgende edities op de voorste nummerplaat gespijkerd werden.

Voor de volledigheid volgt hier het kleurenschema van alle nummerplaatbelastingaddendums die tot op heden gebruikt zijn:

• Tweede helft 2005: zwart
• Eerste helft 2006: oker
• Tweede helft 2006: rood
• Eerste helft 2007: geel
• Tweede helft 2007: grijs

In juli 2006 heb ik helaas geen foto gemaakt van het toen rode nummerplaatbelastingaddendum. Afgelopen vrijdag klonk een medewerker van Star Lease het nieuwe gele addendum vast aan de voorste nummerplaat van de Toyota.

Inmiddels is het een traditie dat Luchiano (9) en tegenwoordig ook Diana (8 maanden) op de addendum-foto staan, voor deze gelegenheid samen met het vorig jaar vergeten rode exemplaar. Op deze wijze kan men de groei en ontwikking van zijn kinderen goed volgen. Luchiano probeert Diana op fysieke wijze duidelijk te maken wat de bedoeling is. Ze blijft er bij lachen.

Tot slot een close-up van mijn nummerplaat en een quiz-vraag: Wat worden de twee kleuren van de nummerplaatbelastingaddendums in 2008?

Posted by CasaSpider at 1:47 PM | Permalink | Comments (21)

Zaterdag hadden Lucy en Diana (8 maanden) geen zin in Pleincafé Wilhelmina. Of Diana echt geen zin had zullen we nooit weten, zij is afhankelijk van Lucy in deze. Luchiano (9) en ik stapten in de auto en reden eerst naar LA Curacao te Salinja om een magnetron te kopen.

"Maar sinds zaterdag 15 juli 2006 boycotten jullie LA Curacao te Salinja toch vanwege dat koffiezetapparaat?", merkt de oplettende lezer op. Inderdaad. Maar is kunnen vergeven juist niet een van de grootste menselijke deugden?

En de magnetrons bij LA Curacao te Salinja zijn ook zo mooi...

Ik zocht een knappe magnetron uit. De verkoper vroeg of wij een transformator hadden. De stroomvoorziening op Curacao zit enigszins vreemd in elkaar. Bijna alle huizen hebben zowel 220 als 127 volt. De meeste electrische apparaten komen uit de USA en zijn geschikt voor 110 volt. Bovendien werkt hier alles op 50 herz terwijl de apparaten geleverd worden voor 60. Het gevolg is een kortere levensduur en kans op brand wegens oververhitting.

Waarschijnlijk is het 127 volt-verhaal bedacht door iemand met aandelen in een transformatorfabriek. Voor 80 gulden (€ 35) kocht ik er een zware zwarte trafo bij. Het volgende probleem is de stekker. De magnetron is keurig geaard en heeft een type stekker dat niet op de trafo past. Hiervoor dient een verloopstekker te worden aangeschaft waar het aarde-gedeelte van de magnetron weer niet in past.

Binnenkort een verhandeling over de verschillende types stekkers (stekers?) en stopcontacten (wandcontactdozen) die wij op Curacao hanteren.

Bij Pleincafé Wilhelmina wilde Luchiano meteen door naar de speeltuin in het park. Dat was een beetje zielig voor mij, zo helemaal alleen aan het tafeltje. Okay, met een glas ijskoude Duvel maar toch. Gelukkig streek Luchiano met de hand over zijn hart en bleef mij gezelschap houden.

Het dominoën won hij overtuigend en daarna kletsten we over uiteenlopende onderwerpen. Het was erg onderhoudend. Paul van dejongones kwam even langs met zijn kinderen Brian en Romy. En ook Peter en Loes arriveerden. Het moment voor Luchiano om met de andere kinderen eindelijk naar de speeltuin te verkassen.

Met twee webloggers in huis die globaal hetzelfde meemaken is het soms een regelrechte strijd om de primeurs. Loes was aan mijn tafel aangeschoven en we praatten over de Ladies Night die zij vorige week donderdag had. Erg jammer dat ik daar nooit voor word uitgenodigd.

Ineens was er een harde klap met glasgerinkel. Het leek een auto-ongeluk en alle terrasgasten draaiden hun nekken om. Loes liep snel naar het speeltuintje waar haar drie kinderen aan het spelen waren. Het bleek dat Brian even tegen een lantaarnpaal met een ronde glazen bol erop had geleund. De palen in het park zijn allemaal flink door roest aangetast. Door Brians gewicht brak de paal aan de onderkant af en viel met oorverdovend geraas op de stenen tegels.

Alle kinderen schrokken zich een hoedje en Luchiano is naar eigen zeggen zelfs uit een boom gekukeld. Deze keer was de primeur dus voor Luchiano, de eerste foto's zijn daarentegen voor mij. Ondanks dat ze door de kleine man zelf zijn gemaakt.

Posted by CasaSpider at 12:21 PM | Permalink | Comments (15)

Voor de tweede zondag van dit jaar gingen we met het hele gezin om half vijf naar Mambo Beach. Het was druk op de parkeerplaats door het eerder die dag gehouden Swim and Ride for the Roses, een initiatief van Lance Armstrong om geld in te zamelen voor de kankerbestrijding. De Curacaose organisatie doet dit voor het Prinses Wilhelmina Fonds.

Diana (8 maanden) geniet met volle teugen van het in het begin toch wel koude zeewater. Ze begint al flink te spetteren en neemt het water in haar gezicht voor lief.

Over het algemeen lacht ze bij de oefeningen die Luchiano (9) en ik met haar uithalen. Dan gaat ze onder de douche en neemt Lucy haar onder haar hoede.

Er liepen nogal wat heftig getatoeëerde mannen rond. Even later bij Wet&Wild stonden we vlakbij een groep Hells Angels. Zo te zien afkomstig uit Nederland, Aruba en Curacao (Caribbean Brothers). "Ga jij daar maar eens een paar foto's van maken", zei ik tegen Lucy. Ze deed het nog ook.

Even later zagen we Hells Angels gewillig voor haar poseren. Met een half oog hield ik de zaak in de gaten om in geval van nood een Hells Angel te kunnen ontzetten. Maar Lucy gedroeg zich voorbeeldig en de foto's mogen er zijn.

• Mannen uit Aruba, Curacao en Kampen, de middelste is nog eens ooit Pareja de la Semana bij ons geweest. Alle drie drinken ze Heineken.
• Deze twee mannen daarentegen drinken Polar.
• Nog een Arubaanse biker met een blikje Polar.
• Ook zonder (zichtbare) tattoo kan men Hells Angel zijn ook al komt het niet vaak voor.
• Men kan er maar beter geen ruzie mee krijgen...
• Hells Angel uit Goirle samen met twee maten.

"Ze vroegen wel of ik soms van de politie was", vertelde Lucy toen ze klaar was. "Ik zei nee en toen vroegen ze of mijn man dan bij de politie werkte." Gelukkig antwoordde ze toen naar waarheid ook nee.

Posted by CasaSpider at 12:41 PM | Permalink | Comments (25)

Yves Cooper is een uniek persoon. Natuurlijk is iedereen uniek, maar Yves Cooper is toch unieker dan de meesten. Ik volg Yves al sinds begin 2002 toen hij de Roadwatch oprichtte en schreef kort geleden over hem toen hij na een emotionele gebeurtenis wilde stoppen met zijn dagelijkse kwartiertje op Radio Dolfijn.

Dat laatste is gelukkig niet doorgegaan, elke middag om kwart over twaalf houdt Yves nog steeds zijn veelbeluisterde praatje. Jammer is dat deze verhalen niet langer worden uitgetikt door Roland Cevat die Radio Dolfijn over enkele dagen gaat verlaten. Nu moet Yves Cooper zijn eigen samenvattingen maken en daar heeft hij helaas te weinig tijd voor.

Telenotisia van TeleCuracao is het equivalent van het NOS-journaal. Met een klein budget probeert men er iedere dag het beste van te maken. Blikvangers van Telenotisia waren Caresse Hooi en Monique Felida, twee niet onaantrekkelijke dames die de droge nieuwsberichten net dat tikje extra gaven.

Er staat niet voor niets waren en gaven in de voorgaande zin. Per 1 januari 2007 is TeleCuracao en daarmee ook Telenotisia helemaal gerestyled. Een nieuw decor, een nieuw logo en een ander format.

Telenotisia heeft nu iedere avond als vaste presentator Franklin Haseth jr. daarbij regelmatig geflankeerd door Yves Cooper die staand achter een kansel in telkens weer een ander strak maatpak korte interviews houdt of een toelichting geeft.

Zelf had ik het niet gelezen, maar in zijn samenvattingen op de Radio Dolfijn website schrijft Yves Cooper maandag 8 januari 2007 het volgende:

"Ik ben in de kranten een 'hondkop' genoemd. Dit komt door het nieuwe format van telecuracao. Daarin hebben sommige dames plaats gemaakt voor bijv. mij en een krant vond dat de mooie dames vervangen zijn door hondekoppen en varkenskoppen..."

Van die zin schoot ik in de lach. En inderdaad, er zit iets in. Het hoofd van Frank Haseth jr. heeft ontegenzeggelijk iets weg van een varkenskop en Yves is dus de hond, maar van welk ras? Waarschijnlijk een combinatie van een pitbull wegens zijn vasthoudendheid en een poedel vanwege zijn ijdelheid. Een merkwaardige combinatie die juist daarom zo goed bij Yves Cooper past.

Caresse Hooi en vooral Monique Felida mis ik nog iedere avond. Een gedeelte van dit leed wordt echter vergoed bij het zien van het duo Cooper & Haseth met hun nieuwe bijnamen Hondenkop en Varkenskop.

Posted by CasaSpider at 12:50 PM | Permalink | Comments (15)

Op de westelijke punt van Curacao, toepasselijk Westpunt genaamd, bevindt zich het nieuwe en prachtige Marazul Dive Resort. TeleCuracao, onderdeel van UTS, organiseerde een grote eindejaarsloterij met als hoofdprijs een volledig ingericht huis in het Marazul Dive Resort. Daar hadden veel mensen wel oren naar.

Als men in bepaalde winkels inkopen deed kreeg men afhankelijk van het aankoopbedrag een aantal blanco loten. Hierop dienden naam, telefoonnummer en id te worden ingevuld. Id staat voor identiteitsnummer, op Curacao bedoelt men er het nummer van de Sedula mee.

Ingevulde loten gooit men vervolgens in een ton. De loten werden ook uitgegeven in casino's en op andere plaatsen waar veel (cruise-)toeristen komen. Zij waren van harte uitgenodigd om deel te nemen.

Op zondag 31 december vond onder grote belangstelling de trekking plaats op de parkeerplaats van de Maduro & Curiels Bank (MCB). Eerst gingen de kleine prijzen eruit, maar toen was daar het moment waar iedereen op wachtte.

Het huis in het Marazul Dive Resort. Het lot werd uit de bak gevist en onmiddellijk voor de camera getoond. Het winnende lot was afkomstig uit het Emerald Casino en de gelukkige winnaar (b)leek op grond van het telefoonnummer uit Trinidad te komen.

(B)leek, want de plaats op het lot waar de id ingevuld had moeten zijn was leeg. De man die de loten uit de bak viste beoordeelde het lot als ongeldig en trok een nieuwe winnaar.

Ditmaal was de 22-jarige UNA-studente Joela Smiet de gelukkige. Een dag later verscheen zij in het journaal op TeleCuracao en bracht op enthousiaste en professionele wijze verslag uit van haar gevoelens bij het winnen van het huis.

"Maar wat als de man uit Trinidad zijn prijs op komt eisen?"

Directeur Hugo Lew Jen Tai van TeleCuracao was stellig in zijn commentaar. Door het niet ingevulde id-veld was het lot ongeldig. Immers, hoe kan men anders vaststellen om welke persoon het gaat? Er zijn veel mensen met dezelfde naam.

Inmiddels is de man uit Trinidad inderdaad weer op Curacao. Vreemd is dat niet, de heer Ugrasen Rattan reist regelmatig vanuit Trinidad & Tobago naar Curacao om in de Free Zone handelswaar in te kopen. Hij verblijft altijd in het Marriott Hotel en is een veelvuldig bezoeker van het aldaar gevestigde Emerald Casino.

Ondanks dat het id-veld van zijn lot leeg was claimt Ugrasen Rattan zijn huis in het Marazul Dive Resort en wel op de volgende gronden:

• Ten eerste stond nergens op het lot noch op de ton waarin het lot gedeponeerd werd te lezen dat het id-veld verplicht ingevuld diende te worden.
• Ten tweede is duidelijk vastgesteld dat hij en hij alleen de Ugrasen Rattan is die het in eerste instantie winnende lot heeft ingevuld. Zijn telefoonnummer staat op het lot en aangezien vaststaat dat het lot in het Emerald Casino is ingeleverd kan men bij het Marriott Hotel eenvoudig zijn id achterhalen. Want Ugrasen Rattan is bekend bij het personeel van het casino.
• Ten derde zijn wel degelijk kleinere prijzen uitgegeven op loten met een niet ingevuld id-veld.

Kansloos lijkt Rattan zeker niet in een rechtszaak. Het is tijd voor de Rijdende Rechters om te oordelen. Wat moet er gebeuren met betrekking tot de volgende punten:

• Kan TeleCuracao volhouden dat een ingevuld id-veld verplicht is, ondanks dat dit nergens op het lot noch op de ton vermeld staat?
• Had TeleCuracao in haar ogen ongeldige loten van tevoren uit de bak moeten filteren?
• In hoeverre speelt het feit dat bij kleinere prijzen een oogje dicht werd geknepen met betrekking tot het niet invullen van het id-veld een rol?
• Zag TeleCuracao wellicht liever een Curacaose winnaar, bijvoorbeeld uit oogpunt van publiciteit?

Indien Ugrasen Rattan door de rechter in het gelijk wordt gesteld, met andere woorden dat hij in feite de winnaar is van de eindejaarsloterij, wat dient er dan te gebeuren:

• Dient het huis in het Marazul Dive Resort toegewezen te worden aan Ugrasen Rattan of blijft Joela Smiet eigenares?
• Dient degene van de twee die het huis niet krijgt hiervoor schadeloos gesteld te worden en zo ja op welke wijze?
• Kan het zo zijn dat men als organisator van een loterij bij het maken van een juridische fout zelf de grote verliezer wordt?

Meer vragen dan antwoorden, maar het is een interessante kwestie. De Rijdende Rechters kunnen los gaan.

Posted by CasaSpider at 10:30 PM | Permalink | Comments (31)

Vrijdag was de dag dat Diana 8 maanden werd, Luchiano (9) al weer twee dagen aan het bloggen is op Latios en CasaSpider de gehele dag doorbracht met herinstalleren van zijn op het tandvlees lopende en daardoor gecrashte laptop.

Tussendoor diende een aantal dingen geregeld te worden voor de verjaardag van Lucy aanstaande zondag. We schakelen over in RealWrite™ mode en schrijven zaterdagochtend 09:04 AM. Lucy leest de Vigilante die ik haar gedienstig met een kop koffie heb aangereikt.

Wat zij niet weet is dat ik vrijdagmiddag stiekem met mijn memory-stickje naar het kantoor van Vigilante ben gereden om een foto met tekst af te leveren. Om haar te feliciteren. Hetzelfde heb ik overigens ook in de Extra gedaan, maar daar kon het via een email geregeld worden.

09:06 AM. Lucy is verdiept in een artikel over een man en een vrouw die ruzie hebben gehad. Luchiano kijkt naar CartoonNetwork terwijl hij op zijn GameBoy speelt. Ik neem een slok koffie.

09:13 AM. "Huhhh??? Ben ik dat? Heb jij dat gedaan?" Ik antwoord bevestigend. "Dank je wel! Wat een verrassing, eerst dacht ik dat ik gezocht werd. Was namelijk net aan het lezen over een vrouw die uit de gevangenis is ontsnapt." Luchiano: "Yeah, most wanted." En ergens klopt dat ook wel.

In de Vigilante staat zij op pagina 8, de politieke pagina. Ik laat haar de advertentie in de Extra zien op pagina 41 en Lucy is er blij mee.

Posted by CasaSpider at 11:39 AM | Permalink | Comments (15)

Het was even stil rondom de nieuwe Curacaose luchtvaartmaatschappij Insel Air. Die stilte is nu verbroken. Wat in 2006 niet is gelukt gaat morgen op vrijdag 5 januari 2007 gebeuren. Maar eerst een terugblik.

Het is de droom van oud ALM- en DCA-employee Edward Heerenveen om een nieuwe Curacaose luchtvaartmaatschappij op te richten. Een luchtvaartmaatschappij moet vliegen en Curacao-Sint Maarten is daarvoor een belangrijke route, een route waar tot op heden concurrent DAE (Dutch Antilles Express) het monopolie op heeft.

Eerst zijn er problemen om de economische vergunning te krijgen. Minister Omayra Leeflang (PAR) werkt niet echt mee. Dan wordt Kenneth Gijsbertha (MAN) minister van Verkeer & Vervoer en dat brengt voor Insel Air positieve veranderingen met zich mee. Gijsbertha geeft Edward Heerenveen zijn volledige steun en de benodigde papieren zijn snel geregeld.

Nu nog een vliegtuig. De SLM (Surinaamse Luchtvaart Maatschappij) brengt uitkomst. Hun MD-82 is part-time beschikbaar. Insel Air en SLM gaan een samenwerkingsverband aan. Het betreft hier een zogenaamde wet lease constructie. Dit houdt in dat het vliegtuig zijn oorspronkelijke kleuren behoudt en de Operational Control bij de eigenaar (SLM) ligt.

De eerste vlucht Curacao-Sint Maarten staat aanvankelijk gepland voor 19 september 2006. Concurrent DAE ziet dit niet zitten en spant een Kort Geding aan. Het eerste Kort Geding vindt plaats op donderdag 21 september. Hierin wordt DAE niet ontvankelijk verklaard omdat men het verkeerde document aanvecht.

Een dag later, op vrijdag 22 september, heeft DAE meer succes. Rechter Drop vernietigt de door Kenneth Gijsbertha afgegeven vergunning. In zijn conclusie stelt Drop dat deze vergunning onvoldoende gemotiveerd is. Dat de motivatie achteraf wel is gegeven doet niet ter zake. De motivatie moet onderdeel zijn van het document Specific Operating Provisions (SOP).

Zowel Insel Air als minister Kenneth Gijsbertha zitten niet stil en zoeken naar wegen om toch zo snel mogelijk te kunnen gaan vliegen. Op de route CUR-SXM wel te verstaan. Het is moeilijker om een vergunning te krijgen met een wet lease constructie dan met dry lease. Bij dry lease wordt het vliegtuig overgespoten in de kleuren van de maatschappij die het vliegtuig leased en ligt de Operational Control ook bij deze maatschappij en niet bij de eigenaar.

Nu nog een vliegtuig. Deze keer werd het vliegtuig gevonden in Kroatie. Toen de Curacaose luchtvaartmaatschappij DCA in september 2004 failliet ging werden veel piloten werkloos. Een groot aantal van hen vond werk in Kroatie. Een van de mooie dingen van Insel Air is dat men bij voorkeur oud-DCA piloten in dienst neemt. Aangezien het hoogseizoen in Kroatie voorbij is wil men daar met plezier een vliegtuig aan Insel Air leasen. Eén plus één is twee: we hebben een vliegtuig en we hebben piloten.

Op zaterdag 23 december landt de Kroatische MD-83 op Curacao. Links op de foto hierboven staan Edward Heerenveen en Kenneth Gijsbertha. Het vliegtuig moet nog in Insel Air-kleuren worden overgespoten maar heeft reeds een aantal testvluchten achter de rug. Waar het echter om draait is de zo beladen vlucht CUR-SXM. Deze staat in eerste instantie gepland voor 3 januari 2007.

Het wachten is op een actie van DAE en die blijft niet uit. Men wil een Kort Geding aanspannen op dinsdag 2 januari 2007, precies één dag voor de eerste vlucht. Dat is erg onhandig voor Insel Air qua ticket-verkoop, immers wie koopt er een ticket als er nog een Kort Geding moet plaatsvinden. Op verzoek van Insel Air wordt het Kort Geding verplaatst naar vrijdag 29 december 2006.

DAE eist voor de rechter dat Insel Air verboden wordt te vliegen op de route CUR-SXM. De grond voor deze eis is dat in de vergunning van Insel Air Sint Maarten niet expliciet als mogelijke bestemming wordt genoemd. In de vergunning staat namelijk dat Insel Air mag vliegen op Aruba, Bonaire en bestemmingen in het Caribisch gebied. (Bron: Extra 1, 2)

Bovendien vindt DAE dat de route CUR-SXM niet meer capaciteit nodig heeft en dat er met de komst van Insel Air straks twee verliezers zijn. Hiervoor maakt men gebruik van een vreemde redenering. Met 14 vluchten per week biedt DAE het publiek op jaarbasis 69.888 stoelen aan. Het afgelopen jaar was de bezetting 75% waardoor 17.000 stoelen onverkocht bleven. Dus is er geen extra behoefte bij het publiek. (Bron: Extra)

Ridicuul. Stel men verhoogt de prijs van de (toch al dure) tickets naar 3000 euro. Hierdoor daalt de bezetting naar misschien 5%. Is er dan ook niet meer vraag? Omgekeerd, als men de prijs verlaagt naar 50 euro loopt het plotseling storm bij de verkooppunten. Daarbij komt nog dat een van de problemen van het ATR-42 propellervliegtuig waarmee DAE vliegt is dat het niet volbeladen van Curacao naar Sint Maarten kan vliegen. Alleen hiermee is de 75% bezetting al verklaard.

Op vrijdag 29 december 2006 doet rechter Kort (mooie namen hebben die rechters: Drop, Kort) al om elf uur uitspraak. De eis van DAE wordt afgewezen. Rechter Kort stelt dat er geen twijfel over is dat Sint Maarten een bestemming is in het Caribisch gebied.

Derhalve is het niet noodzakelijk de naam Sint Maarten expliciet in de economische vergunning verleend aan Insel Air op te nemen. Rechter Kort stelt tevens dat de naam Sint Maarten ook niet voorkomt in de aan DAE verleende vergunning. Hierin wordt gesproken over de Nederlandse Antillen.

Concurrentie is beter dan monopolie. Woensdagochtend 3 januari 2007 vertelt DAE-directeur Floris van Pallandt voor Radio Hoyer dat DAE nu ook twee jets gaat leasen. Tevens breidt men het aantal bestemmingen uit met Haiti, de Dominicaanse Republiek, Trinidad en Colombia. Volgens Van Pallandt is dit al lang bedacht en heeft het niets met de komst van Insel Air te maken. (Bron: Extra)

Euhmmm.

De soap, als zodanig is deze kwestie wel te beschouwen, gaat verder. Insel Air en SLM werken nauw samen en gaan op korte termijn de route Curacao-Suriname onderhouden. DAE heeft ineens ook plannen in deze richting. Nu is het echter Insel Air dat probeert dit te voorkomen.

Volgens Edward Heerenveen is specifiek Insel Air aangewezen om op Paramaribo te vliegen en is er geen ruimte voor een tweede carrier. Met een beetje pech (geluk?) zien de heren elkaar binnen afzienbare tijd weer in de rechtszaal. De eerste vlucht van Insel Air naar Sint Maarten is verschoven naar morgen, vrijdag 5 januari. De voortekenen zijn gunstig.

Eerdere posts over Insel Air / DAE op het CasaLog:

• Gevecht om route CUR-SXM (1)
• Gevecht om route CUR-SXM (2)
• Gevecht om route CUR-SXM (3)

Posted by CasaSpider at 7:57 PM | Permalink | Comments (9)

Op zaterdagavond 30 december 2006 waren de Spiders aanwezig bij de End of Year Party georganiseerd door Botika Vredenberg. Het was een erg leuke avond die werd afgesloten met een knallende Pagara. Na de Pagara ging ik naar huis en speelde de band nog een tijdje door. Beter zo dan andersom.

Vooral van het optreden van de band is veel (ruw) filmmateriaal beschikbaar. Het filmen was niet eenvoudig wegens het ontbreken van voldoende licht. Nu heeft de Sony-camera wel een night-shot mode maar zelfs die heeft nog een beetje licht nodig. Bovendien zijn de beelden minder duidelijk en ietwat groenig.

Desalniettemin geeft de nieuwste CasaMovie een aardige indruk van de ambiente op de parkeerplaats bij Botika Vredenberg, zet ter compensatie het geluid maar iets harder. In de CasaMovie Pagara was reeds duidelijk te zien wat een Pagara is. Maar dat was overdag. Deze keer kan men de slang van vuur en bommen in het donker zien. Een belevenis die niet velen willen missen.

Dit was allemaal op 30 december. Onze echte oudjaarsavond op zondag 31 december verliep kalm, een stuk rustiger dan gebruikelijk. We aten (heel) veel jumbo-shrimps en dronken champagne. Luchiano (9) kreeg zijn halve blikje Polar. Om twaalf uur kwamen de overburen groeten, maar zij gingen daarna naar een ander feest. Wij keken buiten even naar het vuurwerk, Diana (7 maanden) vond de knallen niet leuk maar hield zich goed.

Dat gold ook voor de honden. 's Morgens had ik tranquilizers voor ze gehaald. Ofwel heb ik de gewichten verkeerd ingeschat, ofwel hebben Spider en Scooby Doo een afwijkend metabolisme maar slapen deden ze voor geen meter. Volgend jaar geef ik wel 80 kilo op in plaats van 35. Lucy zegt net dat ze nu, zondagmiddag om half een, wel slapen. Een beetje trage reactie dus. Rest ons nog één ding:

Besides End of Year Party at Botica Vredenberg Curacao there are a lot more CasaMovies to be watched in Google Video.
You can also explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 1:01 PM | Permalink | Comments (19)

Luchiano (9) en ik waren alleen thuis toen zaterdagmiddag de telefoon ging. Luch nam op. "Papa, het is de botika." Ik schrok een beetje. Een botika is een apotheek annex drogist. Wij gaan altijd naar Botika Vredenberg, op de hoek van de straat. "Ze zullen toch laatst geen verkeerde medicijnen hebben voorgeschreven?", schoot het door mijn hoofd.

Maar neen, paniek voor niets. "Dag meneer Spider, wij hebben vanavond een oudjaarsfeestje bij de Botika en daar willen we u en uw vrouw graag voor uitnodigen." Ik zei haar dat wij daar graag bij wilden zijn.

Het personeel van de botika kent ons goed, het is een echte buurtwinkel. Wij kopen er onze medicijnen, maar ook talloze andere artikelen. Voor Lucy's haar, bananenchips, vitamines etc. Vanaf het begin ging Luchiano met mij mee, hij koopt er zelf zijn dingetjes en rekent af. De dames van de botika vinden hem leuk. Belangstellend informeert men ook altijd naar Diana (7 maanden).

Iets vroeger dan gebruikelijk gingen we naar Pleincafé Wilhelmina. De Duvel en de daghap smaakten als vanouds en we dominoden erop los. Even was er consternatie. Op het smalle weggetje achter het terras zag een vrouw plotseling een parkeerplaats vrijkomen. Resoluut reed zij achteruit, recht op de motorkap van de auto die achter haar reed.

Normaliter moet men bij elk ongeval Curacao Road Services bellen (199) en wachten tot deze arriveert om foto's te maken en alle gegevens op te nemen. Hierdoor zou de enige doorgang richting Pontjesbrug minimaal een half uur volledig geblokkeerd zijn. Er werd al druk geclaxonneerd. Gelukkig kwamen de betrokkenen bij de aanrijding overeen om de auto's iets verderop te parkeren en rustig af te wachten.

Wij gingen naar huis. Van daaruit liepen we naar het einde van de straat waar Botika Vredenberg is gevestigd. Er waren al aardig wat mensen en niet veel later begon een bandje te spelen. De parkeerplaats stroomde vol en de muziek zorgde voor een uitstekende sfeer waarbij volop gedanst werd.

Toen het moment van het uitrollen van de Pagara aanbrak vertrokken Lucy en Diana naar huis. Dat was gemakkelijk, want ze konden naar huis lopen. Luchiano wilde eerst blijven. Lucy had hem beloofd dat hij op oudjaarsavond een heel blikje Polar mocht drinken. Om te oefenen kwam hij met een plastic cup steeds een beetje bier bij mij halen. Toen Lucy nog geen minuut weg was zei hij: "Ik denk dat ik ook maar ga, ik voel me een beetje draaierig."

Zo was CasaSpider de laatste Mohikaan. De Pagara was een hele lange. Voordat hij kon worden aangestoken moest een klant van het tegenoverliggende Golden Star restaurant opgetrommeld worden om zijn auto weg te halen. Het geknal van de Pagara duurde zeker 20 minuten. Na afloop wenste iedereen elkaar een Bon Aña ofwel Gelukkig Nieuwjaar.

Hier een kleine impressie in 13 foto's van dit uitermate geslaagde buurtfeest met Botika Vredenberg.

• Lucy en Diana poseren bij Botika Vredenberg.
• De band begint te spelen.
• Mensen kijken en sommigen beginnen te dansen.
• Lucy en Diana genieten aan de zijkant.
• Onze overburen waren vrijwel allemaal present.
• Na een paar slokken bier waant Luchiano zich een paaldanser.
• De band heeft er zin in en zorgt voor een uitstekende stemming.
• Neen, de Pagara is nog niet begonnen. Luchiano vindt de muziek wat te hard.
• Muziek, bier en een goede sfeer verbroederen.
• De leadzanger speelt goed in op de line-dancers.
• Lucy vermaakt zich met de overburen.
• De Pagara zit nog in de kist.
• Een overzichtsfoto in night-shot mode.

Bij het naar huis lopen had ik een echt nieuwjaarsgevoel te pakken. Dankzij een party met de apotheek, waar gebeurt dat nu in Nederland?

Posted by CasaSpider at 11:25 AM | Permalink | Comments (17)

De geregelde CasaLog-lezer weet wel wat een Pagara is. Wat is een Pagara? Een Pagara is een soort van miljoenklapper die op oudjaarsavond vooral door bedrijven maar ook door veel particulieren wordt uitgerold en vervolgens aangestoken om zogenaamde boze geesten te verdrijven.

In ruil daarvoor krijgt men wel een enorme troep terug in de vorm van de rode smeulende verpakking van miljoenen uit de kluiten gewassen rotjes. In het leven is het een kwestie van keuzes maken, in dit geval tussen boze geesten en rommel. In zo'n geval weet ik het wel.

Dit jaar valt de laatste werkdag op vrijdag 29 december en dat is een beetje jammer. Het leukste is namelijk om echt op de laatste dag van het jaar een aantal Pagara's af te lopen. Nadeel daarvan is dat men om twaalf uur 's avonds het meestal wel gehad heeft. Voor de duidelijkheid, alle bedrijven houden hun Pagara op de laatste werkdag, immers anders vragen de werknemers om overwerkvergoeding.

Van ons gezin gingen Luchiano (9) en ik samen om half een naar SQL Integrator. Lucy en Diana (7 maanden) bleven thuis, het geknal is tamelijk hard en ook de rookwolken zijn niet echt goed voor een baby. Helaas moest ik die middag nog werken bij UTS, de invoicing staat voor de deur.

Een paar biertjes gingen er wel in en wat is het heerlijk staan op de parkeerplaats met de zon brandend in de nekken. Ik had twee knoopjes van mijn overhemd open en zag vanavond een dieprode V-vorm op mijn borst. Maar goed dat ik geen zwembroek aan had.

Het is traditie dat de buren van notaris Burgers hun Pagara eerst aansteken. De onze begint waar die van hun eindigt. De SQL-Pagara was dit jaar overigens de helft kleiner dan voorheen. Dit kan twee dingen betekenen, ofwel weten de boze geesten dat er bij SQL niets te halen valt ofwel is het geld echt op. Eten (oliebollen!) en drank was er in ruim voldoende mate.

Veel foto's heb ik niet gemaakt. Een Pagara is leuk om naar te kijken maar ziet er ieder jaar toch weer precies hetzelfde uit. Voor de nieuwsgierigen verwijs ik naar de CasaMovie van vorig jaar: Pagara!

Het werken 's middags viel mee. Om half vijf kon ik naar huis, net voordat de UTS-Pagara losbarstte.

Posted by CasaSpider at 9:25 PM | Permalink | Comments (20)

"Ik weet een vraag die jij niet kunt beantwoorden", zei Luchiano (9) in de auto van supermarkt Mangusa op weg naar huis. "What is the meaning of life?"

Daar had ik inderdaad geen pasklaar antwoord op. "Alle andere dingen hebben een meaning", vervolgde Luchiano. "Light laat je dingen beter zien en door darkness heb je geen last van het licht als je wilt slapen."

CasaSpider: "Zo redenerend kun je zeggen dat de Meaning of Life is om plezier te hebben."
Luchiano: "Ja, maar er is het probleem van geld. Ik wil Pokemon Esmerald Edition en jij hebt geen geld."
CasaSpider: "Geld, geld. Vind je niet dat gezondheid belangrijker is dan de Esmerald Edition?"
Luchiano: "Ik niet. En besides, toen de mensen kamen is ook de Evil gekomen. Dieven, moordenaars en dierenbeulen."

Daar heeft hij wel een punt. Zeker gezien het telefoontje dat ik op woensdagmorgen van Lucy kreeg dat onze tuinstoelen zijn gestolen. Hier nog te zien op archiefbeeld van 28 februari 2004. Ons plastic tuinameublement staat al 11 jaar buiten en nog nooit is het gestolen. Dat is het gekke met dingen, ze worden meestal maar één keer gestolen.

Toen ik thuiskwam zag het er inderdaad leeg uit op de porch. Alleen de ronde plastic tafel stond er nog. Lucy zei mij de tafel binnen te zetten, anders kwam het geboefte vast terug om hun set compleet te maken. Dat laatste hoorde Luchiano en hij trok zijn eigen conclusie.

"Papa, als die dieven zien dat de tafel er niet staat en ze de set niet compleet krijgen, denk je dat ze dan de stoelen weer terugzetten?"

We gingen op weg naar supermarkt Mangusa, ik grinnikend in mijzelf.

Posted by CasaSpider at 1:33 PM | Permalink | Comments (27)

De electronische wenskaarten stromen op diverse manieren binnen. Dan kunnen de Spiders niet achterblijven. Maar ja, op welke wijze moeten wij onszelf portretteren?

Luchiano (9): "Mag ik op je laptop?"
CasaSpider: "Neen, eerst moet je iets leuks voor onze kerstkaart verzinnen."
Luchiano: "Ik weet niks. Mag ik nu op je laptop?"

De hele ochtend had ik naar Langs de Lijn geluisterd en opeens weet je het. Wij zijn een sportief gezin. Immers, we hebben heel wat sportshirts in huis.

De Spiders bestaande uit Lucia aka La Chica Merengue, Luchiano, Diana (7 maanden) en CasaSpider wensen alle huidige en potentiele lezers van het CasaLog v2 hele mooie kerstdagen toe en alvast een voorspoedig en sportief 2007!

Posted by CasaSpider at 6:00 PM | Permalink | Comments (20)

Luchiano (9) heeft een nieuw tijdverdrijf. Hij gooit een tennisbal tegen de muur en moet de terugstuiterende bal opvangen. Lukt dat niet dan heeft de muur een punt. Als de muur de bal niet tegenhoudt scoort Luchiano. Dat laatste komt echter nooit voor.

Daarom heeft hij een heilig respect voor de muur. "Het is moeilijk om van die muur te winnen, die muur is goed man! Hij houdt alles tegen."

Superlatieven schieten tekort om de kwaliteiten van de muur te beschrijven. Luchiano besluit: "Papa, die muur is zo... murig!"

Just for the record, we zijn vrijdagmorgen naar Kranshi geweest om een nieuwe sedula (identiteitskaart) voor Lucy te halen. De oude was nog wel geldig maar daarop stond als nationaliteit Dominicaanse vermeld. Nu is Lucy ook op haar sedula een echte Nederlandse.

Posted by CasaSpider at 10:27 AM | Permalink | Comments (19)

Wie verzint het om midden in de week een feest te houden? Bij SQL Integrator is het traditie om de jaarlijkse eindejaarsparty op een woensdag of donderdag te vieren. Aangezien bij dit feest de klanten ook worden uitgenodigd valt het de volgende dag niet zo op dat de SQL-employees geestelijk ietwat afwezig en glazig uit de ogen staren.

Het was nog maar de vraag of ik zelf aanwezig kon zijn. Diana is zeven maanden oud en dat vinden wij te jong om haar aan een oppas over te leveren. Een onbekende oppas wel te verstaan, immers CasasPa en Truus hebben goed op Diana gelet toen Lucy en ik naar het SQL-diner in Kura Hulanda gingen.

Lucy bood vrijwillig aan om thuis te blijven, dat was erg genereus van haar. Al voor negen uur draaide ik de al redelijk gevulde parkeerplaats van Granbeeuw op. Boven de ingang luidde een Kerstman zijn bel. Bij de uitnodiging zat een sleuteltje waarmee een prijs gewonnen kon worden. Helaas alleen door de klanten.

Voor het eerst werd de party niet in Olé Olé gehouden maar dus in Granbeeuw. Dit is een groot entertainment-centrum aan het eind van de Cas Coraweg met een restaurant, een poolbiljartzaal, een grote binnenplaats en diverse kleinere zaaltjes. De gasten bevonden zich op de grote binnenplaats die snel volstroomde. Gelukkig bleef het de hele avond droog, we zitten in de regentijd.

In de grote zaal speelde Tune Stret Konstant, een van de topbands van Curacao. Een optreden dat geheel aan mij voorbij is gegaan. Ook SonCC verzorgde een langdurig optreden. Omdat Lucy er niet bij was hoefde ik niet te dansen en heb derhalve ook weinig van de muziek meegekregen. O ja, met vreemde vrouwen dansen mag ik niet.

Opvallend was het grote aantal ex-werknemers van SQL. Het is een goed teken dat ook al verlaat men het bedrijf men toch onderdeel van de familie blijft uitmaken.

Om twaalf uur kwamen Ino en Bente naar mij toe, ze wilden op de foto. De reden daarvoor was dat Bente op 14 december jarig is. Ik feliciteerde haar en schoot een paar foto's. Over foto's gesproken, die zeggen meer dan woorden. Daarom hier de SQL Party in tien plaatjes:

• Voor Granbeeuw stond een groot bord met SQL erop en de gasten werden verwelkomd door professioneel kerstpersoneel.
• Bij ieder feest zijn vele leuk uitgedoste gasten aanwezig.
• CasaSpider op de foto met Shirley (donderdag is háár dag) en nog een dame. Foto genomen door Cesar Rodriguez.
• Er werd veel gedanst op de muziek van Tune en SonCC, in het midden Nathaniel en rechts Ino (met de grote neus).
• Zuwena werkte die avond als serveerster bij Granbeeuw en zij wist steeds precies waar ik behoefte aan had.
• Er was een heuse tombola die als gebruikelijk gewonnen werd door de heer Pijpers van Aqualectra.
• SonCC in volle aktie.
• Bente is op middernacht jarig geworden en wilde als kado met haar Ino op de foto.
• De SQL street-gang bestaande uit Ted, Andrew, Nathaniel en Lahrn. Ziet er gevaarlijk uit.
• De jonge Surinaamse SQL-stagiair David zet de oudste employee een paar ezelsoren op. Dat kan gewoon maar bij ons.

Wie na het bekijken van bovenstaande zin heeft in meer wordt op zijn wenken bediend met het album 13.12.2006 SQL Party Granbeeuw. Niet minder dan 79 foto's hebben de eindselectie gehaald. Een neveneffect van Lucy's afwezigheid. Als zij erbij is mag ik nooit zo lang fotograferen.

Posted by CasaSpider at 5:51 PM | Permalink | Comments (16)

Dinsdagmorgen is mijn leesmoederochtend voor klas 4B van de Marnix-school. Afgelopen week vroeg meester Peter of ik interesse had om na het lezen met de klas mee te gaan naar het Curacao Museum. Het kost een halve snipperdag maar is ook erg leuk. Ik zei ja.

Gevolg daarvan was dat ik bij het lezen de camera bij de hand had. Mijn groep bestaande uit Shuk-Man, Kendrinally, Joash en Migael is bezig met Meester Kikker van Paul van Loon, een bijzonder leuk boek.

Ergens in het boek komt het woord wankelen voor en niemand wist wat dat betekent. Een week of twee geleden legde ik het ze uit en liet de kinderen een stukje wankelen. Als ze tegenwoordig tussendoor even naar het toilet of de watercooler moeten wankelen ze altijd, een koddig gezicht. Vandaag leerden ze het woord zwieren en dat mag nu naast wankelen ook worden gedaan.

Het werkwoord blozen kent gek genoeg iedereen uit mijn groep. Diverse juffrouwen werden genoemd waarvan meester Peter moet blozen. "Kijk, die juffrouw die daar op het bankje zit, daar bloost hij ook altijd bij", meldde Joash. Zo hoort men nog eens wat.

Om half negen verscheen de schoolbus om ons naar het Curacao Museum te brengen. Toen we bij onze bestemming in Otrabanda aankwamen wilde meester Peter het tijdstip van ophalen vervroegen van kwart voor twaalf naar half elf. De rondleiding in het museum duurt slechts een uur, vandaar. "Okay, mitar di diesun", antwoordde de buschauffeuse. Meester Peter verifieerde bij mij of dat half elf of half twaalf was. Ik dacht half elf.

De rondleidster verscheen. Met enige moeite kregen we de groep in haar buurt en tevens enigszins stil. Een museum is vrij saaie kost voor kinderen van een jaar of negen, tien. In de eerste zaal bezichtigden we antieke meubels. Het enige meubelstuk dat echt boeide was een stoel met een po erin verstopt.

Iemand vroeg of we ook in de kasten mochten kijken. Dat mocht niet. Waarom dan niet? Omdat als iedereen de kasten elke dag open en dicht maakt de scharnieren en de deuren snel verslijten. Maar mogen wij het dan wel? Neen, jullie mogen het ook niet want als jullie het mogen dan willen morgen andere mensen het ook. Joash deed een laatste poging: "Die hoeven het toch niet te weten?"

Even later vertelde de rondleidster dat uit de Aloe Vera plant een gele kleurstof gewonnen werd. Alle huizen op Curacao hadden daarom in die tijd dezelfde dofgele kleur. Daar moest Migael meer van weten: "Maar juffrouw, als alle huizen dezelfde kleur hebben, hoe weet je dan waar je woont?" De rondleidster antwoordde lachend dat men dat toch altijd wel weet. Nathan had het laatste woord: "Ja swa, je ziet toch je auto voor de deur!"

Het werd steeds moeilijker de groep in bedwang te houden, een uur kan soms tamelijk lang duren. Om tien over tien was de rondleiding afgelopen en mochten de kinderen nog 20 minuten op het museumterrein spelen. Meester Peter en ik kletsten wat. Om half elf begon hij naar de ingang te kijken, waar de bus bleef.

"Ach, geef ze nog een kwartier", zei ik relaxed. Ook na een kwartier was er nog geen bus in zicht. Langzaam maar zeker begonnen de kinderen te vragen wanneer we weggingen. Het eten en drinken was op en de zon brandde. Uiteindelijk kwam de bus om half twaalf.

Een impressie van het uitstapje in zeven foto's:

• Op de trap van het museum, het wemelt van de ezelsoren.
• In de eetzaal met de oudste tafel van Curacao en een mooie kaart van het Caribisch gebied in glas-in-lood.
• Het werkende carillon dat 47 klokken aanstuurt.
• Joash ziet het even niet meer zitten.
• Om wat leven in de brouwerij te brengen simuleren Nathan en Ef een gevecht.
• Een vitrine met speelgoed uit het verleden, twee poppen is wat anders dan een gameboy.
• Een kunstwerk van Damocles boven het hoofd van elk kind uit klas 4B.

De volledige serie met 38 foto's van de excursie naar het Curacao Museum staat hier.

Posted by CasaSpider at 10:46 PM | Permalink | Comments (13)

Op verzoek van Ton Zijp, de grote man achter Zijperspace, heb ik onderstaand artikel geschreven voor About(:)Blank, hier de directe link. Ik wil het de vaste CasaLog-lezers niet onthouden.

Schrijven over de Curacaose blogosphere is zoiets als praten over de Champions League-aspiraties van RBC Roosendaal. De consequentie daarvan is dat men snel is uitgeschreven.

Toch bestaan er wel degelijk weblogs op ons eiland. Kenmerkend is dat het voor het meerendeel lifelogs betreft. Dat is gemakkelijk te verklaren. Het betreft vaak mensen die uit Nederland geëmigreerd zijn en via hun weblog de achterblijvers op de hoogte houden hoe het hen vergaat.

Dat geldt ook voor de vele stagiairs die een half jaartje Curacao wel zien zitten. Een groot aantal start speciaal daarvoor een blog dat niet zelden gevuld wordt met waar men die dag heeft gegeten en hoe de dinsdagavondfilm op Mambo Beach was. Dit is niet denigrerend bedoeld, het is juist logisch dat iedere blog-stagiair met dezelfde insteek schrijft. Een voorbeeld uit 2005 is het weblog van Femke.

We doen een rondje langs de velden in de harde kern van de Curacaose blogosphere, er is nog hoop voor RBC Roosendaal. Bon Bini is Papiaments en betekent Welkom. Het is tevens de naam van het weblog van Bram en Erica. Erica werkt en Bram zorgt voor het huishouden. Dat geeft hem genoeg tijd om regelmatig een stukje te schrijven.

Sietze en Anneke zijn een ouder echtpaar dat een paar jaar geleden op Curacao is komen wonen. Zij verhuren appartementen en Anneke maakt kunst die zij op de maandelijkse markt van Landhuis Ascension aan de man brengt. Beiden zijn hard geconfronteerd met de nieuwe zorgverzekering van ex-minister Hoogervorst waardoor zij plotseling onverzekerd waren voor ziektekosten. Anneke is echter niet de persoon om bij de pakken neer te zitten. Zo leidt zij inmiddels een NV. De verhalen hierover en wat zij meemaakte met de Curacaose ambtenarij zijn bijzonder lezenswaardig en tegelijkertijd leuk om te lezen op DaarGaatZe.

Op dejongones.net doen Paul en Aggie vooral verslag van uitspraken gedaan door hun kinderen. Kinderen zijn namelijk een onuitputtelijke inspiratiebron. Zo zag dochter Romy in een tijdschrift bij de kapper een foto van de minister-president en zei: "Oh, hij is de baas van Nederland, hij heet Balkalender". Kom er maar eens op.

Frank (Bodo) is een collega van mij die op Kridan.nl schrijft over de belevenissen van zijn gezin. Hij is fan van De Volewijckers en Ajax en heeft een oude Chrysler Le Baron waarover hij grote twijfels heeft wat er mee te doen.

Deze opsomming is niet uitputtend, belangrijkste selectiecriterium is dat het actuele blogs zijn. Een grootschalige weblogmeeting zit er vooralsnog niet in op Curacao. Een interessante slotvraag is waarom de echte (van geboorte) Curacaoenaar niet van webloggen lijkt te houden.

Posted by CasaSpider at 1:19 PM | Permalink | Comments (22)

Yves Cooper is 7 jaar geleden na een verblijf van 18 jaar in Nederland teruggekeerd naar Curacao. In juni 2002 hoorde ik voor het eerst van deze bijzondere man. Naar aanleiding van de vele verkeersdoden op Curacao richtte hij Roadwatch op. De bedoeling van Roadwatch was dat gewone mensen verkeersovertredingen als te hard en/of door rood licht rijden gingen registreren. De bijbehorende boete moest binnen twee dagen in de brievenbus van de overtreder liggen. Lik op stuk.

Lang niet iedereen was blij met dit initiatief. Niet alleen particulieren maar ook de politie niet. Maar Yves Cooper is niet een man die zich snel door tegenslag opzij laat zetten. Hij vertoont zekere overeenkomsten met de legendarische Don Quichotte. De politie loste de zaak op door Cooper als vrijwilliger in dienst te nemen. Hij mocht openstaande boetes invoeren in het computersysteem.

Dat vond Yves Cooper best, zolang de hem beloofde Roadwatch een maand later maar van start mocht gaan. Dat was echter niet de bedoeling. Toen Cooper daar achter kwam trok hij fel van leer en kreeg prompt een spreekverbod van zijn werkgever. Als een echte Don Quichotte betaamt lapte hij dat spreekverbod aan zijn laars, immers hij werkte daar gratis en voor niets.

Op de vraag hoeveel boetes hij in het systeem had ingevoerd antwoordde Yves Cooper: "Ha! Een heleboel, maar die heb ik er allemaal weer uitgeflikkerd. Ik heb ze gewoon gedelete, nu zitten er misschien nog twintig in."

In februari 2003 had Yves een aanvaring met de toenmalige minister van Justitie, Ribeiro. Coopers klacht was dat er niet voldoende werd gecontroleerd op motorrijders die zonder helm reden. Een taak die veel beter door Roadwatch vervuld kon worden. Toen minister Ribeiro hier geen gehoor gaf dreigde Yves Cooper bij de volgende verkeersdode van de Julianabrug (56 meter hoog) af te springen. Waarop Ribeiro laconiek reageerde: "Dat is misschien wel de beste oplossing".

Niet dat Yves daadwerkelijk van de brug gesprongen is, maar sindsdien hoorde ik lange tijd niets van hem. Tot hij plotseling iedere dag om kwart over twaalf 's middags op Radio Dolfijn FM werd geprogrammeerd om een praatje van een kwartier te houden. Cooper is goed op de hoogte van wat er gebeurt op het eiland, hij is journalist voor La Prensa en doet klussen voor TeleCuracao.

De manier waarop Yves Cooper de luisteraar elke dag op de hoogte bracht van het lokale nieuws was een echte hit. Veel mensen die hun kind(eren) omstreeks die tijd van school haalden bleven speciaal voor Yves iets langer in de auto zitten. Ook was er chemie tussen hem en Egon Sybrandy van Dolfijn FM.

Zondagmiddag vond er een tragisch ongeval plaats bij Vaersenbaai. Een snorkelende vrouw werd overvaren door een Go-Fast van de kustwacht. De halsslagader van de vrouw werd door de schroef van de boot doorgesneden. De vrouw overleed ter plaatse.

In zijn functie van verslaggever voor TeleCuracao werd Yves Cooper naar de plaats van het ongeval gedirigeerd. Op dat moment wist hij niet meer dan dat er iemand verdronken was. Bij aankomst kreeg hij direct van een van de geëmotioneerde aanwezigen te horen: "Eén foto en je bent dood". Na wat heen en weer gepraat verliet Yves Cooper het terrein met zijn auto. Ook dat ging niet zonder slag of stoot, de lezingen over wat er precies is gebeurd lopen uiteen. Feit is dat de emoties hoog opliepen.

In zijn radiokwartiertje lichtte Cooper de situatie toe. Niet alleen was hij met de dood bedreigd. Toen Yves naar woorden zocht om de man van repliek te dienen zei deze: "Als je geen Nederlands spreekt dan moet je hier maar oprotten." De stukjes van Yves Cooper zijn te lezen op de website van Radio Dolfijn. Inmiddels zijn er 30 reacties (mht-mirror) gekomen op het bericht van maandag 20 november. Vrijwel unaniem wordt Cooper daarin (hard) veroordeeld.

Dinsdag was op Dolfijn te horen dat men zeker naar Yves Cooper moest luisteren om kwart over twaalf, hij had iets belangrijks te vertellen. Ik bleef ervoor in de auto zitten, wetende dat Luchiano (9) op het schoolplein wachtte. Al vrij snel deelde Yves Cooper mee dat hij stopt met zijn uitzendingen voor Radio Dolfijn. De vierde reactie van een zekere Bastiaan zette voor hem de knop om en dan vooral diens laatste zin: "Schandalig, ik walg van je!"

Ook het afscheidsbericht (mht-mirror) van Yves Cooper is op de website te lezen. Opvallend is de polarisatie in de reacties op deze laatste twee posts. (Sommige) Nederlanders zijn kwaad op het onbegrip van Cooper voor de emotionele uiting van een van de betrokkenen bij het tragische ongeval, (sommige) Antillianen verwijten de Nederlanders hypocrisie. Een interessant maar tegelijkertijd ook triest proces.

Ik had Yves Cooper een prettiger afscheid van Radio Dolfijn gegund en wens hem al het goede toe.

Posted by CasaSpider at 7:46 PM | Permalink | Comments (14)

Het verhaal kabbelt als een rustig beekje. Nog een laatste zin om de zinnen te verzetten. Bij de comments gaat het over bijna niets anders. Sinterklaas wordt met het jaar controversiëler. De jaarlijkse discussies tussen Antillianen (voor) en Surinamers (tegen) heb ik al eens beschreven in Komt Sint Nicolaas tweemaal aan op Curacao?

Hoogste tijd voor een nieuwe poll. De oude blijft nog even staan in de linkermarge. Er is nauwelijks een lezer te vinden die toegeeft dat hij naar Talpa kijkt. Daar gaat het nu niet om, hier komt Sinterklaas dwars door de Gouden Kooi heenfietsen.

Bij veranderingsprocessen onderkent men grofweg de agressieve trekkers, degenen die halstarrig vasthouden aan het verleden en de grote massa die uiteindelijk wel in beweging komt. Kijk maar naar de perceptie ten aanzien van het dragen van bont.

Over veranderingen gesproken. Woensdag zijn de verkiezingen.

Posted by CasaSpider at 8:58 PM | Permalink | Comments (22)

We hebben cursus. InterconnecT v7.1 System Admin, machtig interessant. Het is een eindje rijden, het TDC (Training and Development Center) ligt naast de universiteit (UNA) aan de Jan Noorduynweg. Maar de koffie is er gratis en 's morgens krijgen we een pastechi.

Cursus of niet, elke dag koop ik de Extra bij Melania, de Dominicaanse krantenverkoopster die vlakbij de Marnixschool haar kranten verkoopt. De Extra kost 1.10 Antilliaanse guldens zeg maar 50 eurocent. Normaliter geef ik haar een gulden en een kwartje. Woensdag raakten mijn guldens echter op.

In het muntenbakje van de auto liggen meestal een stuk of acht guldens, maar nu dus niet meer. Aangezien we woensdag na school naar supermarkt Mangusa te Rio Canario moesten maakte ik mij geen zorgen over de guldens. Precies op dat moment eindigde de rekening bij Mangusa op 14 gulden en een paar centen. Bij het wisselgeld zaten geen guldens.

Donderdag gingen we naar Goisco om water, vruchtensap en hondenvoer te kopen. Gespannen keek ik naar het display bij de kassa. Het bedrag eindigde op 16, dat betekende nieuwe guldens. Maar dan had ik buiten de korting van Goisco gerekend, de caissière drukte op een knop en daar verscheen het eindbedrag, eindigend op 9 guldens en een paar centen. Dag guldens.

Waarom CasaSpider korting krijgt bij Goisco? Voor 50 Antilliaanse guldens per jaar kan men lid worden van deze winkel. Lid worden van een winkel, kan het nog gekker? Men koopt zich vervolgens helemaal gek bij deze winkel om tenminste het jaarlijkse lidmaatschap eruit te halen. Iets zegt mij dat de Portugese eigenaar Gois slimmer is dan zijn klanten.

's Middags was er een bijzondere vergadering voor al het UTS-personeel. Hierdoor was ik een uur of twee alleen met de Zuid-Afrikaanse docent van de cursus. Het is een sympathieke docent die Clyve heet. Of is het nu Clyde? Hij woont in Capetown en maakt zich enige zorgen over de toenemende instabiliteit in het land. Instabiliteit die vooral leidt tot criminaliteit.

Thuis wilde Lucy andere tandpasta en zij stuurde Luchiano (9) naar de botika (apotheek/drogist) op de hoek van de straat. Ik gaf hem een tientje mee en rekende snel uit dat hij met minimaal drie guldens terug moest keren. De dingen liepen anders.

Luchiano kwam terug met een papieren zak gevuld met tandpasta, een klein zakje chips en twee pakjes sesamcrackers. In totaal kostte het 12 gulden zoveel, maar de vriendelijke vrouw van de botika nam genoegen met het tientje. "Ze heeft me korting gegeven, papa", zei Luchiano trots.

Morgen sturen we hem met een lange boodschappenlijst en een tientje naar Centrum Supermarkt te Mahaai.

Posted by CasaSpider at 8:22 PM | Permalink | Comments (23)

Op TeleCuracao legt Suzy Camelia-Römer uit waarom het historisch akkoord dat op 2 november in Den Haag is getekend en waarmee in principe de autonomie van Sint Maarten en Curacao is geregeld een goed akkoord is. Dat uitleggen doet zij iedere avond en het is nodig ook.

De aanvankelijke euforie heeft bij veel mensen in de Curacaose samenleving plaatsgemaakt voor bedenkingen. Wat ik vaak beluister is dat men omwille van het grotendeels kwijtschelden van de staatsschuld teveel water bij de wijn heeft gedaan. Met name op het terrein van Justitie en het Politiekorps.

Qua Justitie heeft Nederland volgens de criticasters een te grote vinger in de pap aangezien de Nederlandse minister aanwijzingen mag geven aan de gemeenschappelijke Procureur Generaal van de eilanden. De politie dient flexibel te zijn en kan eventueel ook op andere eilanden worden ingezet. "Bonaire, Sint Eustatius en Saba zijn nu Nederlandse gemeenten. En dan moet Curacao nog steeds hun politietaken verzorgen?", hoort men op straat.

Met conculega Diangelo M. is het altijd leuk discussiëren. Hij is tegen het akkoord maar lijdt ook enigszins aan de door hemzelf bedachte Curacaose ziekte dat men nooit tevreden is en het zelf altijd beter weet. Diangelo: "Dat is het probleem van Curacao, we hebben teveel politieke partijen, teveel vakbonden en teveel radiostations."

Hij vervolgt: "Die schuld had Nederland nooit moeten kwijtschelden. Wij hebben die schuld gemaakt, dus wij moeten hem ook afbetalen." Op mijn vraag hoe men dat denkt te kunnen bewerkstelligen heeft Diangelo een antwoord waar zeker wel iets in zit: "Nederland moet ons in de gelegenheid stellen ons eigen brood te verdienen. Dat gebeurt nu niet. Wij hadden de offshore maar in 2001 werd de Belastingregeling voor het Koninkrijk (BRK) ingevoerd."

Door de BRK is de offshorehandel op Curacao ingestort. Dit gebeurde (zogenaamd?) onder druk van de Europese Unie, maar Nederland was er wel erg snel mee. De term "het braafste jongetje van de klas" duikt in dit verband op. Engeland nam het wat minder nauw met de regels en is er inmiddels met deze business vandoor.

Op 11 november publiceerde de Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen (SOMO) het rapport Nederland belastingparadijs voor multinationals (pdf-download). De constructie met brievenbusbedrijven levert Nederland 1.2 miljard euro per jaar aan extra belastinginkomsten op. Naar aanleiding van dit rapport heb ik een email gestuurd naar SOMO met de vraag wat deze stichting denkt over het onderwerp trust/offshore in relatie tot Curacao.

Het antwoord kwam snel maar gaf helaas geen antwoord: "Het is een interessante vraag die u stelt. Ik moet u helaas vertellen dat wij het antwoord ook niet weten. Mocht één van de onderzoekers hier toch nog informatie over vinden dan zullen wij u dat meedelen."

Terug naar de kern. Het beleid van Nederland dient erop gericht te zijn dat (ei)landen als Sint Maarten, Aruba en Curacao zichzelf kunnen bedruipen. De indruk ontstaat dat men eerder geneigd is om initiatieven juist de grond in te boren. Dat is ook gebeurd met de zogenaamde Penshonado-regeling die het aantrekkelijk maakte voor welgestelde Nederlanders om op Curacao te gaan wonen.

Men kan het idee krijgen dat ontwikkelingshulp in combinatie met rente en importbeperkingen toch vooral een middel is om bestaande afhankelijkheden in stand te houden dan wel te verstevigen.

Op TeleCuracao legt Suzy Camelia-Römer uit waarom het historisch akkoord dat op 2 november in Den Haag is getekend en waarmee in principe de autonomie van Sint Maarten en Curacao is geregeld een goed akkoord is. Dat uitleggen doet zij iedere avond en het is nodig ook.

De aanvankelijke euforie heeft bij veel mensen in de Curacaose samenleving plaatsgemaakt voor bedenkingen. Wat ik vaak beluister is dat men omwille van het grotendeels kwijtschelden van de staatsschuld teveel water bij de wijn heeft gedaan. Met name op het terrein van Justitie en het Politiekorps.

Qua Justitie heeft Nederland volgens de criticasters een te grote vinger in de pap aangezien de Nederlandse minister aanwijzingen mag geven aan de gemeenschappelijke Procureur Generaal van de eilanden. De politie dient flexibel te zijn en kan eventueel ook op andere eilanden worden ingezet. "Bonaire, Sint Eustatius en Saba zijn nu Nederlandse gemeenten. En dan moet Curacao nog steeds hun politietaken verzorgen?", hoort men op straat.

Met conculega Diangelo M. is het altijd leuk discussiëren. Hij is tegen het akkoord maar lijdt ook enigszins aan de door hemzelf bedachte Curacaose ziekte dat men nooit tevreden is en het zelf altijd beter weet. Diangelo: "Dat is het probleem van Curacao, we hebben teveel politieke partijen, teveel vakbonden en teveel radiostations."

Hij vervolgt: "Die schuld had Nederland nooit moeten kwijtschelden. Wij hebben die schuld gemaakt, dus wij moeten hem ook afbetalen." Op mijn vraag hoe men dat denkt te kunnen bewerkstelligen heeft Diangelo een antwoord waar zeker wel iets in zit: "Nederland moet ons in de gelegenheid stellen ons eigen brood te verdienen. Dat gebeurt nu niet. Wij hadden de offshore maar in 2001 werd de Belastingregeling voor het Koninkrijk (BRK) ingevoerd."

Door de BRK is de offshorehandel op Curacao ingestort. Dit gebeurde (zogenaamd?) onder druk van de Europese Unie, maar Nederland was er wel erg snel mee. De term "het braafste jongetje van de klas" duikt in dit verband op. Engeland nam het wat minder nauw met de regels en is er inmiddels met deze business vandoor.

Op 11 november publiceerde de Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen (SOMO) het rapport Nederland belastingparadijs voor multinationals (pdf-download). De constructie met brievenbusbedrijven levert Nederland 1.2 miljard euro per jaar aan extra belastinginkomsten op. Naar aanleiding van dit rapport heb ik een email gestuurd naar SOMO met de vraag wat deze stichting denkt over het onderwerp trust/offshore in relatie tot Curacao.

Het antwoord kwam snel maar gaf helaas geen antwoord: "Het is een interessante vraag die u stelt. Ik moet u helaas vertellen dat wij het antwoord ook niet weten. Mocht één van de onderzoekers hier toch nog informatie over vinden dan zullen wij u dat meedelen."

Terug naar de kern. Het beleid van Nederland dient erop gericht te zijn dat (ei)landen als Sint Maarten, Aruba en Curacao zichzelf kunnen bedruipen. De indruk ontstaat dat men eerder geneigd is om initiatieven juist de grond in te boren. Dat is ook gebeurd met de zogenaamde Penshonado-regeling die het aantrekkelijk maakte voor welgestelde Nederlanders om op Curacao te gaan wonen.

Men kan het idee krijgen dat ontwikkelingshulp in combinatie met rente en importbeperkingen toch vooral een middel is om bestaande afhankelijkheden in stand te houden dan wel te verstevigen.

Alle posts met als onderwerp de Slotverklaring zijn te vinden in het dossier Slotakkoord 02.11.2006.

Posted by CasaSpider at 8:36 PM | Permalink | Comments (23)

Vanaf 20 oktober 2006 was het boek Dubbelspel van Frank Martinus Arion gratis in de meeste bibliotheken van Nederland te verkrijgen. In totaal ging het om 700.000 boeken met als doel het lezen te bevorderen. Op 17 november vindt in de bibliotheken een slotbijeenkomst plaats.

Aldus het lezenswaardige stuk Oude boeken (2) op Sargasso. Na de inleiding volgt een samenvatting van het boek en wordt ook de dubbele betekenis van de titel uitgelegd.

In Dubbelspel neemt het dominospel een prominente plaats in. Nu is de dominosport in Nederland niet bijzonder populair en wordt zelfs als tijdverdrijf voor kleine kinderen gezien, maar in het Caribisch gebied beoefent men domino op een soortgelijke wijze als klaverjassen in Nederland.

Het voordeel boven kaarten is dat de stenen buiten niet wegwaaien en het niet erg is als ze een beetje nat worden van het condens dat de drankjes op tafel achterlaten.

Bij iedere beurt dient een steen te worden aangelegd met hetzelfde getal erop als aan één van de twee uiteinden ligt. Degene die het eerst zijn laatste steen aanlegt wint de partij.

Het komt niet vaak voor, maar als deze persoon zijn laatste steen aan beide uiteinden kan aanleggen is er sprake van dubbelspel. Visualiserend: aan de ene kant ligt een drie, aan de andere een vijf en de speler die aan de beurt is heeft de steen met drie en vijf in zijn hand.

Van Lucy leerde ik op zijn Dominicaans dominoën. Uiteraard kent men daar ook het concept dubbelspel. De eerste keer was ik verrast toen zij de zijkant van haar laatste steen bij beide uiteinden hard op tafel sloeg en luid Capicúa! riep. Uitgesproken als Kappie Koewa. Dat klinkt toch een stuk beter dan het ietwat suffe dubbelspel.

Capicúa betekent getalspalindroom, is dat überhaupt een bestaand woord? Voorbeelden van een getalspalindroom zijn 212 en 7.540.550.457. Het woord komt uit het Catalaanse cap i cua wat in gewoon Spaans staat voor cabeza y cola en in het Nederlands voor kop en staart. Deze informatie is te vinden in de Spaanse Wikipedia.

Posted by CasaSpider at 8:46 PM | Permalink | Comments (29)

Iets triggerde mij om de 30 stellingen op de website van www.stemwijzer.nl eens in te vullen. Omdat ik er nadien een post aan wilde wijden moest ik zelfs een tweede keer aan de bak. Het vreemde is nu dat ondanks dat ik bij mijn weten precies dezelfde antwoorden heb gegeven er toch een wezenlijk andere utslag uitrolde.

De twee uitslagen volgen later, eerst onthullen wij de trigger. Het is een artikel in de Amigoe getiteld Criminele Antillianen moeten terug. De link is Ohne Gewähr omdat de Amigoe de meest link-onvriendelijke online-krant is die ik ken. Morgen kan deze link alweer dood zijn.

Het artikel gaat over stelling #20: "Criminele Antillianen moeten terug naar de Antillen en daar de gevangenis in." Niet minder dan 78% van de deelnemers is het eens met deze stelling. Slechts 17% waaronder tweemaal CasaSpider is het ermee oneens en 4% weet het niet. De eerste vraag is waar het laatste procent is gebleven.

Er is slechts één stelling met een nog uitgesprokenere uitslag en dat is stelling #17: "Euthanasie moet mogelijk blijven." Maarliefst 90% van de deelnemers staat hier achter.

Het is moeilijk en gevaarlijk conclusies te verbinden aan de voorlopige uitslag met betrekking tot stelling #20. Hoeveel van de 78% tegenstemmers kennen een Antilliaan? Mijn eerste indruk is dat het een uiting is van het toenemende individualisme wat feitelijk een eufemisme is voor egoïsme onder de Nederlandse bevolking.

Had men het woord Antillianen vervangen door Marokkanen was de uitslag niet wezenlijk anders geweest. Men vergeet gemakshalve dat het om mensen gaat met een Nederlands paspoort.

's Middags gaf de website mij het advies om CDA te stemmen, met de SP op een goede tweede plaats. 's Avonds is het CDA plotseling gezakt naar de vijfde plaats en staat Jan Marijnissen op nummer één. En dat is conform mijn eigen gedachte, alhoewel ik vandaag in meerdere opzichten aangenaam ben verrast door Mariko Peters.

Concluderend werkt www.stemwijzer.nl 's avonds nauwkeuriger dan 's middags. Houdt daar rekening mee.

Posted by CasaSpider at 12:12 AM | Permalink | Comments (35)

Zondagmiddag om vier uur reden wij naar Mambo Beach, precies op het moment dat bij het aanpalende Kontiki Beach de BDO Off Road Triathlon van start ging met het onderdeel 750 meter zwemmen.

Onze strandstoelen stonden bij Mambo en CasasPa en ik liepen door naar Kontiki om foto's te maken. Het zwemmen hadden we dus gemist, nou toch niet helemaal. Toen iedereen al lang en breed op de fiets zat werd ineens omgeroepen dat er nog een zwemmer aankwam, onder begeleiding van een duiker.

Onwillekeurig dacht ik aan onze direkteur Kees Barneveld die traditioneel altijd als een van de laatsten uit het water komt. Maar neen, het was de nummer 44. Niet geheel toevallig wel een SQL Integrator collega, Frank Hogenes is de naam.

Bij het fietsen zag ik Roland Becht langskomen en even later ook Wim Jans. Dat is een verhaal apart, want deze Belgische DBA is pas donderdag op Curacao gearriveerd. Hij heeft de zaterdag doorgebracht met leren mountain-biken en deed zondag al mee met de triathlon. Zijn eindtijd was ongeveer 2 uur en 10 minuten. Langs het parcours stonden veel dames hun idolen in aanbidding te bekijken.

De strijd om de eerste plaats gaat bij triathlons op Curacao tegenwoordig tussen Ivan Jonker en Jean-Paul Driessen. Zondag won J.P. in de uitstekende tijd van 1 uur 17 minuten en 5 seconden. Alles ohne gewähr. Ongeveer drie minuten later kwam Ivan Jonker als tweede binnen. Toen repte ik mij snel naar Lucy, immers het leven bestaat voor een deel uit het voorkomen van problemen.

Liggend dronken we een biertje en keken (onder anderen) naar Diana (5 maanden). Al vrij snel was het tijd om te verkassen naar het Happy Hour van Wet&Wild. Tussen 18:15 en 18:30 gaat daar de zon onder. Het ideale Kodak-moment voor een familieportret. Ook CasasPa en Truus profiteerden van de romantische scene waarin alleen de plastic tas een beetje uit de toon valt.

Even later werd ik op de schouder getikt. "Je weet het niet meer, hè?" Koortsachtig dacht ik na, de man kwam mij namelijk zeker bekend voor. Even later voegde een blondine met krullen zich aan zijn zij. Toen wist ik het weer, Arno en Ilse. In de jaren '96/'97 woonden zij op Curacao. Ilse heeft zelfs nog eens bij mij thuis gekookt voor een man of twaalf.

In 1997 (of 1996?) kregen Arno en Ilse een dochter en niet lang daarna keerden zij terug naar Nederland. "Waar is jullie kleine?", vroeg ik. "Daar staat de lange" of iets in die zin antwoordde Arno. Kleine meisjes worden groot, dat belooft nog wat voor Diana.

Thuis maakte Lucy snel een grote pan spaghetti met salade en we sloten de avond af met een partij boerenbridge. De hele dag had Truus al lopen roepen dat zij die avond het boerenbridgen wel even ging winnen. Ja, ja, bluf. Wel, Truus kan goed bluffen want ze won overtuigend. Zelfs een zogenaamd spontaan glas Beerenburg kon haar niet van haar stuk brengen.

Al met al een zeer sportieve zondag.

Posted by CasaSpider at 7:27 PM | Permalink | Comments (14)

Van 21 tot en met 23 september vonden de Panamerican Karate Federation (PKF) Junior Championships op Curacao plaats. Donderdagavond was de officiële opening met een parade waarin Luchiano (8) het bordje met Mexico droeg. Zaterdagavond waren de Spiders compleet aanwezig tijdens de laatste finales.

Het was een mooie avond met overwinningen voor Karina Díaz uit de Dominicaanse Republiek en voor de lokale Curacaose held Jairzinho Fraites. De omstandigheden om te filmen waren verre van ideaal, met veel door het beeld lopende mensen en te weinig licht.

Tussen het karategeweld door vierde de Marnix-school op vrijdag 22 september de Siman di Kultura. Diverse klassen hadden iets cultureels ingestudeerd en brachten dat op het podium ten tonele. De ouders waren vanaf tien uur welkom, de zon brandde en ik schreef er een post over.

Luchiano's klas 4B had onder leiding van meester Peter van Kooten gekozen voor een percussiestuk. Zelf playbackt Luchiano op zijn gitaar, hij kijkt er wel stoer bij. De tambu-dansen van twee andere klassen waren wat mij betreft de hoogtepunten qua performances.

Gedurende deze drie dagen liep het geheugen van mijn camera regelmatig tegen zijn limieten aan. Door veel te snijden is er van beide gebeurtenissen een nieuwe CasaMovie gemaakt van ruim vijf minuten. Ruim vijf minuten? Wat is dat voor onnodige onnauwkeurigheid. De movie duurt vijf minuten en negen seconden.

Speciaal voor degenen met een snelle verbinding en/of veel geduld is tijdelijk de Full Version beschikbaar.
Size: 77.343.518 bytes.
Duration: 5.09 minutes.

Besides Culture & Karate there are a lot more CasaMovies to be watched in Google Video.
You can also explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 7:13 AM | Permalink | Comments (12)

Diana is vandaag 149 dagen oud en wordt over vier dagen alweer vijf maanden. Zit er nog een beetje vooruitgang in het project? Jazeker! Per week reageert zij alerter en begrijpender op ons. Liedjes herkent ze, bij de eerste tonen van Slaap kindje slaap begint ze al te glimlachen.

Lucy geeft Diana nog steeds de borst, maar zo nu en dan krijgt ze kunstmatige melk om haar alvast te laten wennen. Ook de Olvarit fruit- en groentenhapjes (vanaf 4 maanden) gaan erin als koek. Op het grote bed legt de kleine prinses hele afstanden af. Ze is dol op omrollen en beseft ook dat ze op die manier ergens kan komen.

Door haar kont omhoog te steken en zich dan weer te laten vallen kan ze van richting veranderen. Een eerste aanzet tot (achteruit)kruipen lijkt in de maak.

Dan het zitten. Regelmatig laten we Diana even zitten waarbij ze uiteraard nog wordt vastgehouden. Toch kan ze de zithouding al een minuutje helemaal los volhouden. Daarom moest er volgens Lucy snel een kinderstoel komen. Zaterdagmiddag gingen we op pad.

Via Highlights Salinja en Highlights Santa Maria kwamen we terecht bij LA Curacao aan de Jan Noorduynweg. Let wel, dit is geen overtreding van de boycot van 15 juli, immers wij boycotten alleen het filiaal van LA Curacao te Salinja.

De kinderstoeltjes bij LA Curacao stonden Lucy wel aan. Een bepaald model sprong eruit, er stond er een in het blauw en een in creme. "Welke zullen we nemen?", vroeg Lucy. "Mij maakt het niet uit, ik vind die creme wel mooi", antwoordde ik. "We nemen de blauwe", was het logische vervolg.

Inmiddels was ik hard toe aan een slok koude Duvel. Drie winkels in en uit met Diana in de EvenFlow reiswieg aan mijn arm begon zijn tol te eisen. Heel vreemd, maar als men een bepaalde inspanning heeft verricht smaakt de beloning nog lekkerder dan anders. Is dat een calvinistisch trekje van Nederlanders dat we alvorens te genieten eerst moeten lijden of is het iets algemeen menselijks?

Hoe dan ook, zowel de Duvel als het dagmenu (karbonade, patat, salade) smaakten voortreffelijk en maakten zelfs mijn smadelijke domino-nederlaag van 7-3 tegen Lucy goed. Thuis spoelde ik de videoband van Mooi! Weer de Leeuw terug. Het was de aflevering met de treinen en deze was heel wat minder sprankelend dan die van vorige week, met de cavia's en het breien. Volgende week beter.

Lucy en Luchiano (8) doken meteen op de kinderstoel en zetten hem in elkaar. "Diana is er nu al helemaal gek op", zei Lucy enthousiast. "Maar ze hebben ons wel de creme-kleurige meegegeven. Maar die vind ik eigenlijk toch mooier." Ik deed er het zwijgen toe.

Tot slot de eerste foto's van Diana in haar nieuwe kinderstoel.

• Alsof ze er al maanden in zit, in haar nieuwe kinderstoel.
• Om de ruimte op te vullen stoppen we er voorlopig een handdoek in.
• Diana kan nu zittend spelen, alles ziet er meteen anders uit.

Posted by CasaSpider at 8:43 AM | Permalink | Comments (20)

Twee dames, dat belooft een foto-update maar eerst volgt een vergelijking. Wat zijn de verschillen en overeenkomsten tussen Emma en Yohanna?

Emma is al erg oud en sukkelt na haar heupoperatie een beetje met de gezondheid. Yohanna is in de kracht van haar leven en bijna vier maanden zwanger. Emma laat over zich lopen, iedere keer weer terwijl Yohanna goed van zich af kan bijten. Waar Yohanna's huid erg gevoelig is voor de zon kan Emma er urenlang in blijven liggen.

Maar er zijn ook overeenkomsten. Beide dames zijn erg populair en zien er puik uit. Als ze er een tijdje niet zijn worden ze door veel mensen gemist. Zowel Cubaanse Yohanna als Nederlandse Emma, na haar laatste operatie dan toch, zijn soepel in de heupen en bewegen graag.

Op 12 mei was er de feestelijke opening van de Koningin Emmabrug, in de volksmond Pontjesbrug genoemd, na een ongeveer negen maanden durende volledige restauratie. Bewegingsproblemen leidden ertoe dat de brug zaterdag 22 juli op non-actief werd gesteld.

Het duurde even voordat de financiering voor het herstel rond was, maar op 4 september werden de reparatiewerkzaamheden gestart. En sinds donderdagmiddag 28 september is de Koningin Emmabrug terug, bijna drie weken voor de komst van CasasPa naar Curacao.

Over de onderhoudshistorie van Yohanna is mij niets bekend. Donderdagmiddag stonden we even buiten te kletsen. Yohanna had haar fototoestel bij zich. Rechts van ons stond de zilvergrijze motorfiets van collega George Broos. Daar had zij haar oog op laten vallen. We maakten er een spontane fotosessie van, een sessie waar de beste George nog steeds geen weet van heeft.

• Yohanna op de zilvergrijze motorfiets van George Broos, vooraangezicht.
• Yohanna gezien vanaf de zijkant op de zilvergrijze motorfiets van George Broos.
• Yohanna tussen de grote UTS-antennes, geen idee waar zij tegen aanduwt.
• Yohanna bij een van de weinige planten die op het UTS-terrein te Vredenberg groeien.
• Yohanna en CasaSpider, poserend bij de grote UTS-antennes.

Voor de liefhebber van Papiamentstalige teksten staat hier het artikel uit de Vigilante van vrijdag over de terugkeer van de Koningin Emmabrug. Met een vergroting van de detailfoto's van het laatste onderhoud.

Posted by CasaSpider at 1:13 PM | Permalink | Comments (14)

Of Insel Air een bodemprocedure gaat beginnen om toch op de route Curacao-Sint Maarten te mogen vliegen, vroeg Cyberjunk nadat rechter Drop de door de overheid verleende vergunning had vernietigd.

Neen, Insel Air begint geen bodemprocedure. Er zijn drie spelers in deze zaak: Dutch Antilles Express (DAE), Insel Air en de Overheid. De strategie van de Overheid is dat minister van Verkeer & Vervoer Kenneth Gijsbertha de eerder verleende beschikking aan Insel Air intrekt en vervolgens een nieuwe verleent.

Vrijdag 22 september oordeelde de rechtbank dat de beschikking om Insel Air via een wet lease constructie op Sint Maarten te laten vliegen onvoldoende door de Regering was gemotiveerd. Dat die motivatie nadien wel op tafel kwam deed niet ter zake, deze had onderdeel moeten zijn van het document Specific Operating Provisions (SOP).

Op dit moment is iemand hard aan het werk om de motivatie voor de nieuwe beschikking op te stellen. Een van de pijlers is het huidige capaciteitsgebrek om vracht te kunnen vervoeren op de route Curacao-Sint Maarten. Er zijn berekeningen gemaakt die aantonen dat het vrachtverkeer op deze route sinds het ter ziele gaan van DCA met 400% is verminderd.

De ATR 42 propellervliegtuigen waarmee DAE vliegt kunnen niet volbeladen vliegen, dan halen zij Sint Maarten niet. Het vervoeren van vracht is derhalve een probleem. Als een inwoner van Sint Maarten onverhoopt op Curacao overlijdt dient het lijk via Amsterdam naar Sint Maarten te worden getransporteerd.

De huidige DAE-bagagelimiet van 20 kilo is voor veel passagiers te weinig. Insel Air biedt 30 kilo aan. Ook dit gegeven wordt meegenomen in de motivatie. Door iemand is aangegeven dat gestreefd wordt de nieuwe beschikking inclusief motivatie woensdag af te geven. Als alles meezit kan Insel Air aanstaande vrijdag naar Sint Maarten vliegen.

Het scenario klinkt mij wat optimistisch in de oren, maar als iemand iets wil bereiken moet hij er ook vol voor gaan.

Posted by CasaSpider at 1:47 PM | Permalink | Comments (8)

Vrijdag 22 september was de dag dat Curacao op vele plaatsen haar Siman di Kultura vierde. Siman betekent week, di van en Kultura cultuur. De Week van de Cultuur.

De klassen van de Marnix-school zijn al een hele tijd bezig om iets in te studeren. Een dans, een lied, een toneelstuk of iets anders dat in het teken staat van de Curacaose kultuur en is geïnspireerd op Seu, het Oogstfeest dat uitgesproken wordt als cee-oe.

Klas 4B waar Luchiano (8) in zit wordt aangevoerd door Meester Peter (website). Meester Peter is bovengemiddeld muzikaal. Hij laat de kinderen veel zingen en het zijn niet de gemakkelijkste liederen. Voor het optreden van 4B op de dag van Siman di Kultura had hij gekozen voor een ritmisch nummer zonder zang.

Even ervoor was daar het dansoptreden van klas 6B en dat was aangenaam om naar te kijken. Moeilijk om overheen te komen dus. En dat lukte dan ook niet echt. Meester Peter speelde vol verve de rol van dirigent voor het podium. Gestoken in zijn Seu-outfit ("heb er eigenlijk geen zin want het is zo heet") probeerde hij met wisselend succes het ritme erin te houden.

De kinderen moesten klappen op de maat van sinasappel, sinasappel... sap, iets dat in de klas waarschijnlijk beter uit de verf komt dan buiten in de zon met veel herrie eromheen. Sommige kinderen bespeelden slaginstrumenten, dat zag er leuk uit. Luchiano had zijn gitaar meegenomen. Hij playbackte er op los, want echt spelen kan hij nog niet.

Over de zon gesproken, het was werkelijk bloedheet. Aan de ene kant van het schoolplein werden zelfgemaakte typisch Curacaose hapjes verkocht en aan de andere kant stond het podium. De ouders waren vanaf tien uur welkom en de opkomst was groot. De succesvolste uitvoeringen waren dansen gebaseerd op de Tambu met zijn Afrikaanse ritme, afkomstig uit de slaventijd.

Foto's zeggen meer dan woorden, daarom hier een impressie in vogelvlucht:

• Klas 4B op het podium, Luchiano hanteert de gitaar.
• Zowel de zon als het dirigeren van 4B laten meester Peter zweten.
• Het schoolhoofd Elizabeth Taylor (ja echt!) in haar Seu-jurk.
• Klas 5B koos voor een Tambu welke uitstekend door de jonge dames werd vertolkt.
• Gezellige drukte op het schoolplein van de Marnix-school.
• Luchiano in cool dude pose.

De complete serie van 20 foto's is te bekijken in het album Marnix 22.09.2006 Siman di Kultura.

PKF Junior Championships

Van donderdag 21 tot en met zaterdag 23 september werden de Panamerican Karate Federation (PKF) Junior Championships in het WTC te Curacao gehouden. Luchiano liep in de openingsparade mee voor Mexico. Maar we hebben toen geen wedstrijd gezien.

Zaterdagavond waren de laatste finales. Wij gingen er met ons hele gezin naar toe, al om half zeven betraden wij de grote hal terwijl de wedstrijden pas om zeven uur begonnen. Voordeel was dat wij op de beste tribune konden gaan zitten. Daar was toen nog plaats, maar al snel liep de grote hal vol.

Lucy en ik zaten ingeklemd tussen het team van Martinique, maar daar hadden we geen last van. Luchiano zocht zijn eigen weg en had al snel wat vriendjes van Karate-Do Curacao gevonden. Zij mochten binnen de linten vlakbij de tatami op de grond zitten. Het was Diana's (4 maanden) eerste bezoek aan een karatetoernooi. In het begin moest ze even wennen en gaf Lucy haar de borst. Vervolgens gedroeg ze zich voorbeeldig, zonder nog een kik te geven.

De meisjes begonnen. In een van de finales stond een meisje uit de Dominicaanse Republiek tegenover de Mexicaanse Lorena Mendoza. Toevallig bevond het Dominicaanse team zich op de tribune direct rechts naast ons. Lucy moest regelmatig lachen om de aanmoedigingen die daar vandaan kwamen. Na een verbeten duel zegevierde de Dominicaanse en een enorm tumult brak los.

Het was de eerste en enige gouden medaiile voor de Dominicaase Republiek en dat werd gevierd. Toen het meisje naar haar tribune liep nam ik mijn kans waar en vroeg haar om een foto. Breed lachend poseerde ze, alleen weet ik nog steeds haar naam niet. De gouden Dominicaanse is inmiddels geïdentificeerd als Karina Díaz.

Op geen enkele website, noch van de Curacaose Karate Bond, noch van de PKF staan uitslagen. Dat is een minpuntje. De quizvraag van deze week luidt dan ook: "Hoe heet de winnares van de gouden medaille uit de Dominicaanse Republiek?" Inmiddels is deze vraag door CasaSpider zelf beantwoord.

Kijken naar karatewedstrijden heeft een hoge amusementswaarde. De wedstrijden duren slechts twee minuten en daarin gebeurt een hoop. Ook door de jeugd wordt stevig gevochten. Diverse malen vallen er harde klappen, ook op het hoofd. Weliswaar wordt op essentiële plaatsen gebruik gemaakt van protectie, maar men draagt bijvoorbeeld geen helm.

Zeker een keer of vijf moest de arbiter checken of een aangeslagen strijder nog verder kon. Op een bepaald moment kon Lucy het niet meer aanzien: "Ik wil weg". Bovendien ziet ze het niet meer zitten dat Luchiano ooit aan een dergelijk toernooi meedoet. De toekomst zal het uitwijzen.

Een hoogtepunt voor Curacao was de finale tussen de Antilliaan Jairzinho Fraites en zijn Amerikaanse opponent Jonathan Mehrian. Aanvankelijk leek de Amerikaan sterker, maar Fraites scoorde op de beslissende momenten. Jonathan Mehrian viel steeds onbesuisder aan en liep daardoor juist tegen meer klappen op. De grote USA-delegatie moedigde hem uit volle borst aan met het welbekende "U-S-A, U-S-A" maar werd direct overstemd door het uit alle kelen komende "Cu-ra-cao! Cu-ra-cao!"

De overwinning van Jairzinho Fraites was een schitterend moment en de ontlading groot. Hier een impressie in drie foto's van zijn match. De foto's zijn stills van filmbeelden in nightshot-mode. Met andere woorden de kwaliteit is niet best. Maar het is wel het eerste authentieke materiaal van Fraites' gouden finale op het web.

• Jairzinho Fraites scoort als een van de weinigen ook met zijn been.
• Deze keer is Fraites zijn Amerikaanse opponent te snel af met de vuist.
• De overwinning is behaald. Jairzinho Fraites wint goud voor de Nederlandse Antillen.

Tijdens de pauze van omstreeks negen uur vond Lucy het welletjes, met name voor Diana. Het bijwonen van deze (jeugd!)finales was zeer de moeite waard. En we waren op tijd thuis voor Chocolate con Pimienta.

Posted by CasaSpider at 1:09 PM | Permalink | Comments (13)

In het Kort Geding van donderdag jongstleden is Dutch Antilles Express (DAE) niet ontvankelijk verklaard. Men had zijn pijlen op het verkeerde document gericht. Even verkeerde opponent Insel Air daardoor in de veronderstelling snel op de route Curacao-Sint Maarten te kunnen vliegen met een van SLM gehuurde MD-82.

Vrijdag diende echter het tweede Kort Geding in deze zaak. En nu werd de door Kenneth Gijsbertha, minister van Verkeer & Vervoer, aan Insel Air verleende vergunning door de rechtbank in de persoon van rechter Drop vernietigd. Belangrijkste argument hiervoor is dat de beslissing van de minister om betreffende vergunning aan Insel Air te verlenen onvoldoende gemotiveerd was. Dat de motivatie achteraf wel werd gegeven speelt geen rol, deze had onderdeel moeten zijn van het document Specific Operating Provisions (SOP).

De economische vergunning van Insel Air gold slechts voor een eigen vliegtuig. Dit vliegtuig mag eventueel geleased worden, maar dan dient het te gaan om een zogeheten dry lease. In dat geval is de Operational Control in handen van de luchtvaartmaatschappij die het vliegtuig leased. Het vliegtuig wordt overgespoten in de kleuren van deze maatschappij.

Als Insel Air met de MD-82 van SLM naar Sint Maarten vliegt is er sprake van een wet lease. De Operational Control ligt bij de eigenaar en het vliegtuig behoudt zijn kleuren, in dit geval van de SLM. De verleende vergunning is hiervoor niet automatisch geldig.

In het verleden heeft DAE zelf een vliegtuig in kunnen zetten via de wet lease constructie. Men kon dit motiveren doordat het eigen toestel op dat moment in reparatie was. Nu is het aan Insel Air om te motiveren waarom men reeds nu naar Sint Maarten wil vliegen, terwijl de eigen MD-80 binnen enkele maanden operationeel is.

Een mogelijk argument hiervoor is dat Insel Air werkgelegenheid biedt aan oud DCA-piloten en -bemanning. Volgens Insel Air directeur Edward Heerenveen vliegt zijn maatschappij uiterlijk in januari 2007 op de route Curacao-Sint Maarten.

De Bonairiaanse partijleider Ramonsito Booi (UPB) is van mening dat Kenneth Gijsbertha nu de eer aan zichzelf moet houden. Booi is zeer close met DAE-eigenaar Niek Sandmann. Een voor de hand liggende vraag is of Ramonsito Booi bij winst van Insel Air zelf afgetreden zou zijn.

Hoe nu verder? Beroep tegen het Kort Geding is niet mogelijk, wel kan Insel Air een bodemprocedure starten. Bekend is van bodemprocedures dat ze nogal lang kunnen duren. Dit terwijl de MD-80 van Insel Air in november wordt verwacht.

Posted by CasaSpider at 12:17 PM | Permalink | Comments (11)

Van donderdag 21 tot en met zaterdag 23 september vinden in het WTC op Curacao de Pan-Amerikaase jeugdkampioenschappen karate plaats, de zogeheten PKF Junior Championships. PKF staat voor Panamerican Karate Federation. Een groot evenement dat voor de 17e keer wordt gehouden en deze keer is georganiseerd door de Curacao Karate Bond.

Kort nadat wij afgelopen zondag thuiskwamen van het Happy Hour ging de telefoon. Het was Ivonne, de karatelerares van Luchiano (8). Zij vertelde over de kampioenschappen en vroeg of Luchiano mee wilde doen in de parade tijdens de officiële opening op donderdagavond. Samen met zes andere kinderen van Karate-Do Curacao.

Het leek mij een leuk idee. Ivonne vertelde enthousiast hoe zij op 17-jarige leeftijd ook meeliep in een dergelijke parade. En 13 jaar later werd zij wereldkampioen Kumite (vrij gevecht) voor de Nederlandse Antillen. Dat was in 1996.

Om half zeven werden wij bij het WTC verwacht, Luchiano in zijn karatepak met gymschoenen. De grote hal begon al snel vol te lopen met sporters uit diverse landen. Luchiano maakte een ommetje.

Toen ik hem zocht was hij in gesprek met een meisje van een jaar of 16. Zij vroeg hem waar hij vandaan kwam. Luchiano antwoordde dat hij in Santo Domingo is geboren waarop het meisje enthousiast op haar trainingspak wees. "Zie je, ik kom ook uit de Dominicaanse Republiek!"

De kinderen werden apart genomen en kregen een land toegewezen voor de parade. Wij namen plaats op de tribunes. De parade ging van start met Argentinie. Bij ieder land werd bijbehorende muziek gespeeld.

De eerste tonen van Cielito Lindo (Canta y no llores) klonken en daar kwam het Mexicaanse team aangevoerd door Luchiano de hal binnenlopen. De Mexicanen hadden hem een sombrero opgezet en de Mexicaanse vlag als een soort mantel om hem heengehangen. Als een vorst schreed Luchiano door de zaal. Tijdens het filmen stak ik mijn duim naar hem op.

Na de parade was het tijd voor toespraken. Veel toespraken, van de sportbond en van de politici Dennis Jackson en Omayra Leeflang. Op zich wilde ik graag blijven om de finales te bekijken. Na de toespraken waren er echter eerst dansvoorstellingen. Bovendien moest er gewacht worden op premier Emily de Jongh-Elhage die ook nog moest spreken.

We besloten naar huis te gaan, zaterdagmiddag is er tijd om een paar wedstrijden te bekijken. Luchiano vond het allemaal erg leuk, het evenement en zijn optreden hadden hem een flinke energy-boost gegeven. Hij had geen zin om naar bed te gaan en kon dan ook moeilijk slapen.

Nu is het 13 jaar wachten tot 2019, het jaar waarin Luchiano wereldkampioen karate wordt.

Posted by CasaSpider at 7:16 AM | Permalink | Comments (12)

Op woensdag 20 september 2006 dient een rechtszaak waarbij Dutch Antilles Express (DAE) eist dat de vergunning die door minister van Verkeer & Vervoer Kenneth Gijsbertha (MAN) aan nieuwkomer Insel Air is verleend om te vliegen op de route Curacao-Sint Maarten wordt ingetrokken.

Waar komt de eis van DAE vandaan? Heel simpel, men ziet liever geen concurrentie op deze route. DAE vliegt 14 maal per week van Curacao naar Sint Maarten en vice versa. Dit doet men met ATR 42 propellervliegtuigen, waarbij ATR staat voor Avions de Transport Régional.

Insel Air heeft op 28 augustus de eerste vlucht in haar korte bestaan uitgevoerd, van Curacao naar Aruba en terug. Insel Air heeft de beschikking over een Embraer EMB-110 Bandeirante met negentien stoelen. Voor de route Curacao-Sint Maarten wil men echter gebruik maken van een MD-80 van de Surinaamse luchtvaartmaatschappij SLM. En hiertegen komt DAE in het geweer.

DAE vindt het gebruiken van een buitenlands toestel oneerlijke concurrentie. De MD-80 is een jet en vliegt in vijf kwartier naar Sint Maarten, ongeveer een uur korter dan de ATR van DAE. Tevens kan de MD-80 meer passagiers en bagage vervoeren. Waar DAE 20 kilo toestaat per passagier mag deze bij Insel Air 30 kilo meenemen. Als klap op de vuurpijl zit Insel Air met zijn tarieven onder die van DAE.

De reden waarom Insel Air met een toestel van SLM vliegt is de volgende. De SLM onderhoudt een verbinding met Curacao. De hiervoor gebruikte MD-80 staat iedere week enige dagen niets te doen op Hato International Airport. Een stilstaand vliegtuig kost alleen maar geld, vandaar het plan om in plaats van stil te staan vier maal per week heen en weer naar Sint Maarten te vliegen. Een mooi voorbeeld van een win-win situatie.

Een klein stukje geschiedenis. In augustus 2003 ontstonden Bonaire Exel en Curacao Exel. Deze bedrijven zijn begin 2005 eerst overgegaan in Bonaire Express en Curacao Express en tenslotte in Dutch Antilles Express (DAE). Eigenaar is Niek Sandmann, ook wel de onderkoning van Bonaire genoemd. In nauwe samenwerking met UPB-partijleider Ramonsito Booi heeft hij bovengenoemde luchtvaartmaatschappijen van de grond gekregen.

Voor de buitenstaander is het gegoochel met al deze maatschappijen tamelijk ondoorzichtig. Niek Sandmann is ook zakenpartner van Erik de Vlieger (Air Holland) geweest. Na het ineenstorten van De Vliegers imperium vanwege de relatie van Air Holland met de drugswereld krijgt Niek Sandmann de Bonaire Exel onderdelen in handen en stelt KLM-man Floris van Pallandt aan als Managing Director. Voor de noodzakelijke vergunningen ontvangt hij steun van de toenmalige minister van Verkeer & Vervoer, Omayra Leeflang (PAR).

Over Niek Sandmann en zijn vermogen doen geruchten de ronde. Zo stortte op 4 november 2003 een vliegtuigje van Sandmann neer op het strand van Donkey Beach te Bonaire. Het vliegtuigje was net teruggekomen van een vlucht naar Colombia (...) waar het een patient naartoe had gebracht. Persfotografen werden niet toegelaten op de plek waar het vliegtuigje was neergestort. (Bron)

Een ander gerucht is dat Sandmann hoofdrolspeler in een omkoopschandaal op de Antillen is geweest. Volgens het maandblad Quote heeft hij zijn vriend en partijleider van de UPB Ramonsito Booi grote bedragen geleend in ruil voor belastingvoordelen. (Bron)

Waar DAE uit de KLM-, Exel- en Express-groep is ontstaan vindt Insel Air zijn oorsprong in het ALM- en DCA-verleden. Directeur Edward Heerenveen heeft in beide bedrijven een hoge functie bekleed. Hij heeft lang moeten strijden voor een uitgebreide vergunning die hem destijds door Omayra Leeflang (PAR) is geweigerd.

Toen Kenneth Gijsbertha (MAN) minister van Verkeer & Vervoer werd verliep het vergunningentraject een stuk sneller voor Edward Heerenveen. Een en ander heeft nadien tot een kleine aanvaring tussen MAN en PAR geleid. (Bron)

Piloten en cabinepersoneel van het op de route CUR-SXM in te zetten SLM-vliegtuig kunnen zowel Antilliaans als Surinaams zijn. Dit opent mogelijkheden voor ex-piloten van het in 2004 failliet gegane DCA die in groten getale hun heil hebben gezocht in Kroatie, IJsland en andere verre landen om terug te keren naar Curacao.

De bedoeling van Insel Air was om dinsdag 19 september 2006 voor het eerst naar Sint Maarten te vliegen. Door de rechtszaak aanstaande woensdag is deze vlucht uitgesteld naar donderdag, onder het voorbehoud dat Insel Air op die dag nog over een vergunning beschikt.

Wordt zeker vervolgd.

Posted by CasaSpider at 12:42 PM | Permalink | Comments (12)

Zondagmorgen ging de wekker om half zeven. Als het in Nederland zomertijd is loopt Curacao zes uur achter, bij wintertijd is het verschil slechts vijf. Om half een Nederlandse tijd begonnen zowel PSV-Feyenoord als Roda JC-Ajax. ESPN koos voor de wedstrijd in Eindhoven.

De eerste helft verliep grotendeels dramatisch voor de Rotterdammers. Nu ben ik een tamelijk fanatieke supporter als het gaat om Feyenoord en het Nederlands Elftal, maar door het vertoonde spel schoot ik in de berustingsmode. Na acht minuten stond het al 1-0 (Farfan) door een enorme blunder van keeper Timmer en luttele minuten later werd een glaszuiver doelpunt van Koné afgekeurd.

Mijn voorspelling in de voetbalpoule was 2-1 voor PSV maar 7-0 leek op dat moment een realistischere voorspelling. De 2-0 door Alex kwam dan ook niet als een verrassing. In de blessuretijd van de eerste helft scoorde Feyenoord warempel en onverwachts tegen via De Guzman.

De tweede helft was niet goed, maar gelukkig liet PSV zich meeslepen in het slechte spel. Dat is wel een verbeterpuntje voor coach Koeman (Ronald wel te verstaan, Erwin heeft een hele lijst), want een 2-1 voorsprong is klein.

Vlak voor tijd scoorde Feyenoord uit een corner zelfs de gelijkmaker, het doelpunt werd echter afgekeurd wegens vermeend duwen van Kolkka. Niet lang daarna werd Boussaboun een penalty onthouden.

Het kan raar lopen in een wedstrijd. Opmerkelijk was de actie van de ingevallen Patrick Kluyvert die in zijn eigen verdediging mede-aanvaller Farfan torpedeerde. Farfan schijnt een hersenschudding te hebben opgelopen. Wellicht heeft Kluyvert op deze wijze een basisplaats afgedwongen. Dat is ook een manier.

In Kerkrade werd Ajax vakkundig met 2-0 door Roda opgerold waardoor nu AZ, Roda en Groningen aan de leiding gaan in de Eredivisie. Het belooft een interessante competitie te worden.

In de Webloggers-poule is Diamond Piet losgebrand en gaat onbedreigd aan de leiding (1, 2). Piet behaalde in de derde meetellende ronde alweer zijn tweede Award, samen met de geniale Paola. In het subpoule-klassement staan de Webloggers op een gedeelde 138e plaats. Gezien het feit dat wij de grootste poule zijn op pagina zes is hier duidelijk ruimte voor verbetering.

In de late zaterdag namiddag hadden wij bij Pleincafé Wilhelmina onze dagmenu's bestaande uit halve kip, patat en salade al op, waren Ino & Bente en de Cuppens al weg en lagen de dominostenen op tafel toen plotseling een ietwat (met respect) oudere dame zich bij ons meldde.

Loek, correct me if I'm wrong, uit Schiedam is een trouwe lezeres van het CasaLog, het woord fan in de titel is ontstaan uit dichterlijke vrijheid. Het blijft grappig als een ons volledig onbekend iemand precies weet wie wij zijn. Zo begon Loek over Kranshi, de paspoorten en Luchiano alsof zij ons al jaren kent. En ergens is dat natuurlijk ook zo.

"Het is net of ik Sinterklaas een handje kom geven", zei zij nog. Ziet CasaSpider er dan zo oud uit? Loek heeft een sterke band met Curacao en is er nu op vakantie. Zij wil graag op Curacao komen wonen, bij voorkeur op Cas'abou. Geen slechte plek inderdaad. Door het CasaLog wordt regelmatig iets van het Curacaose gevoel naar Schiedam overgebracht, vertelde zij. Een mooi compliment.

Lucy kon het niet nalaten de ontmoeting van CasaSpider met zijn fan lezeres digitaal vast te leggen.

Posted by CasaSpider at 3:46 PM | Permalink | Comments (23)

1.

Aan het begin van deze week begon de adapter van mijn laptop vreemd te doen. Aangezien de interne batterij geen capaciteit meer heeft ging de computer na drie seconden geen stroom te hebben ontvangen direct op zwart.

Het probleem zat hem in het snoertje van de adapter naar de laptop. Door dit snoertje in een specifieke positie te buigen deed hij het weer een tijdje. Donderdagavond lukte zelfs dat niet meer. Hoe ik het snoertje ook bewoog, het oranje lampje op de laptop ging niet meer aan. En zonder laptop voelt een moderne man zich domweg impotent.

Aangezien er geen adequate Compaq-adapter op het eiland te verkrijgen is moest er een universele adapter komen. Met de laptop onder mijn arm ging ik naar Dynaf Caribbean. Dat adres was me door collega Monte, ook wel Montemán genaamd, aangeraden.

Dynaf Caribbean bevindt zich tegenover de ingang van Centrum Supermarkt.
CasaSpider: "Aha, dus in de Mahaai Minimall?"
Montemán: "Ja, in de Mahaai Minimall."

Daar aangekomen zag ik echter geen Dynaf. De eigenaar van een van de winkels aldaar moest even nadenken. Uiteindelijk leidde hij mij naar een klein winkeltje dat nog gesloten was. Het was tien voor negen en ik besloot in de auto op de eigenaar te wachten.

Om twee minuten over negen was er nog niets gebeurd. Op de winkeldeur stond het telefoonnummer van de eigenaar. Ik belde hem op en vroeg of hij nog van plan was die kant op te komen. Maar hij zat bij een klant en dat duurde tot half elf. En wat ik van hem wilde? Neen, adapters verkocht hij niet.

Ik belde Montemán en vroeg hem waar dat Dynaf nu toch zat. Er ontspon zich een moeizame discussie. Ik legde mijn geografische positie uit en Montemán herkende dat zo te horen precies.
Montemán: "Ja, nu moet je naar boven."
CasaSpider: "Naar boven? Ik zie daar alleen woningen."

Via een trap bij de dierenwinkel kan men een gallerij met woningen bereiken. Geen spoor van een winkel aldaar.
Montemán: "Neen, niet met de trap."
CasaSpider: "Ja, maar hoe kom ik dan boven?"

Uiteindelijk bedoelde Montemán dat ik verder de straat in moest lopen, in het Papiaments p'ariba. En inderdaad, dertig meter verderop bevindt zich het pand van Dynaf Caribbean. De mensen daar hebben mij uitstekend geholpen. Ondanks dat de Compaq-specificaties op alle fronten afwijken van wat de unviversele adapter aankan werkt hij perfect.

Het is ook een beauty om te zien. Voor een adapter dan toch.

2.

Een bericht op de voorpagina van de Vigilante trok onmiddellijk mijn aandacht: "Spiderman a bula spanta Tarzan i Jane den akshon". In het Nederlands: "Spiderman laat Tarzan en Jane schrikken tijdens de daad".

Een man komt thuis en hoort geluiden in de slaapkamer. Direct verdenkt hij zijn vrouw ervan met een andere man aan het rommelen te zijn.

De man wil de twee lovers op heterdaad betrappen en bedenkt een geniaal plan. Hij verandert zichzelf in Spiderman, klimt met een schep in zijn hand het dak op en berekent waar de slaapkamer zich ongeveer bevindt.

Daar maakt hij een zinkplaat los en springt vervolgens als een echte Spiderman bovenop Jane en Tarzan die net in volle actie zijn. Tarzan en Jane vluchten naakt de straat op, waarbij Spiderman Tarzan met zijn schep probeert te slaan. Tarzan weet ondanks een gebrek aan lianen te ontsnappen en Spiderman koelt zijn woede met de schep op diens auto.

Even later weet de politie de drie betrokkenen in de kladden te grijpen. Jane legt uit dat zij geen relatie meer met Spiderman heeft, maar deze beweert eergisteren nog intiem met haar te zijn geweest. Hier staat het originele artikel in het Papiaments.

Een mooi thema voor een kaskraker.

3.

Als uitsmijter een foto van Diana die vrijdag 133 dagen oud is. Gemakshalve ronden wij dit af op vier maanden. Zij ligt hier vredig op het grote bed waar zij vanmorgen van afgekukeld is, gelukkig zonder enig letsel. Diana beweegt inmiddels volop en rolt vooral veel om. Op deze wijze legt zij in korte tijd grote afstanden af.

Oppassen geblazen dus.

Posted by CasaSpider at 1:49 PM | Permalink | Comments (17)

Vandaag woensdag is Diana 131 dagen oud. Waar blijft de tijd. Voor een fanatiek party-fotograaf heb ik eigenlijk veel te weinig foto- en filmmateriaal van haar. Gelukkig halen Lucy en Luchiano (8) 's middags de camera regelmatig te voorschijn. Het filmmateriaal van de maanden juli, augustus en september 2006 is nu gebundeld tot een middellange CasaMovie met de titel Two Faces.

De hoofdrol in deze movie wordt vertolkt door prinses Diana, maar ook de muziek verdient speciale aandacht. Gekozen is voor het salsa-nummer Amor y Control (lyrics) van Rubén Blades (Wikipedia). De naam van deze interessante en veelzijdige uit Panama afkomstige man mag zowel op zijn Spaans als op zijn Engels uitgesproken worden.

In Amor y Control ziet een man een gezin langskomen. De zoon heeft problemen veroorzaakt en de vader schreeuwt tegen hem. De vader zegt dat ondanks dat de jongen fout is geweest het gezin de plicht heeft hem te helpen.

"Sólo quien tiene hijos entiende que el deber de un padre no acaba jamás."

Alleen hij die kinderen heeft begrijpt dat de verantwoordelijkheid van een vader nooit ophoudt. Familie is familie. Two Faces is dan ook een echte familiefilm. CasaSpider goes The Waltons. Maar dan wel met een scherp randje.

Download Two Faces (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 14,863,320 bytes.
Duration: 4.53 minutes.

Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 5:48 PM | Permalink | Comments (19)

Afgelopen zaterdag en zondag is door de activiteitencommissie van SQL Integrator een heus SQL-weekend georganiseerd. Was de zaterdag alleen voor werknemers, op zondag waren ook partners en eventuele kinderen welkom.

Zaterdagmiddag om drie uur vertrok een bus met een groot deel van het SQL-werkvolk richting Landhuis Ascension. Ik had geen zin om een hele nacht op bijna 40 kilometer van Diana (4 maanden) te zijn en was er daarom niet bij.

Er werd namelijk in het Landhuis geslapen. Maar eerst moest er gewandeld worden. Iedereen die ik later sprak vond het zeer de moeite waard, vooral de grote schildpadden maakten indruk. Na het wandelen was er een diner en daarna karaoke. De karaoke duurde een uur of vier en dat was lang heb ik van horen zeggen. Heel lang.

Op BVN-tv is eenmaal per week het programma De Zingende Zaak te zien. De medewerkers van SQL Integrator, nou ja van de Curacaose vestiging dan toch, kunnen een eventuele uitnodiging voor dit programma beter beleefd afslaan. Ook met mijn deelname was het gemiddelde nivo overigens niet gestegen.

Hoogtepunt van de nacht was Jeroen die al dan niet dankzij het Goede Doel slaapwandelend op zoek was naar De Nooduitgang en het Landhuis via een raam wilde verlaten. Mede daardoor was het ontbijt een vrolijke aangelegenheid, Jeroen zelf zag er wat verfrommeld uit op zondag.

Zondag, de dag dat Diana hexadecimaal, hij doet het weer, 80 dagen oud was. Om half twaalf reden wij richting Grote Knip, een reis van ongeveer 45 kilometer. Grote Knip is een baai helemaal aan de westkant van het eiland, toepasselijk Westpunt geheten. Daar vond het tweede gedeelte van het SQL-weekend plaats.

Om half een arriveerden wij, ongeveer anderhalf uur later dan de bus vanuit Landhuis Ascension. Er lagen kano's in het water op ons te wachten, er stonden sjoelbakken, er kon gedominood worden, de kinderen mochten op een groot doek de SQL-Office schilderen, de open bar werd bemand door Marti en Sisi en anderen brachten juist de barbecue in gereedheid.

Met een cola en een appelsap in de hand wilden we eerst horen hoe de zaterdag was verlopen. Nu ligt Grote Knip zoals gezegd op Westpunt. In het Papiaments spreekt men dit ongeveer uit als wespún en inderdaad ziet men nergens op Curacao zoveel wespen als daar. Het was een plaag.

Na de barbecue ben ik met een paar kinderen gaan kanoën en heb daarna gezwommen met Luchiano (8). Ook Diana mocht om vier uur even het water in. Het water bij Grote Knip is kraakhelder, zeker in vergelijking met Mambo Beach. Het is ook iets warmer lijkt het wel. Diana vond het in ieder geval lekker, voor het eerst lachte ze in het water.

Op het strand waren een paar fanatiekelingen aan het frisbeeën. Weinig mensen zijn fanatieker dan Iglesias en WWF-wrestling liefhebber Dino Flores en weinig mensen werpen de frisbee eleganter dan hij. Anderen vermaakten zich aan de domino-tafel. Het was kortom een dynamisch maar toch relaxed gebeuren daar op Grote Knip.

Om half vijf namen wij afscheid van degenen die er nog waren en drie kwartier later waren we thuis. De Happy Hours op Mambo en Wet&Wild hebben we deze week aan ons voorbij laten gaan.

Van de karaoke op zaterdag krijg ik binnenkort filmbeelden van collega Paul Goodliffe. De foto's van zondag zijn te vinden bij SQL op Grote Knip. Het zijn er 35 in getal.

Posted by CasaSpider at 12:48 PM | Permalink | Comments (18)

Visueel mensen herkennen is niet mijn sterkste eigenschap. Het gaat nog niet zover dat ik 's morgens bij het in de spiegel kijken denk wat doet die knappe kerel in mijn badkamer, maar als we ergens rondlopen gebeurt het regelmatig dat Lucy mij wijst op collega's en bekenden die straal door mij voorbij worden gelopen.

Tussen de middag deden Luchiano (8) en ik boodschappen bij Mangusa te Rio Canario. De jongen die bij de kassa onze boodschappen in plastic zakken stopte groette mij vriendelijk. Hij leek een beetje op een andere jonge jongen die een keer brutaal was geweest tegen Lucy. Bij het inpakken van een 30-kilo zak hondenvoer vroeg hij of dat voor haar was.

Duideijk een geval van een rotjongen.

We liepen gezamenlijk naar de auto. Daar aangekomen deed de jongen wederom erg vriendelijk, maar ik had geen idee waar ik hem van moest kennen. "Ik werkte bij de Agency in Pietermaai waar jullie elke maand komen", zei hij. O ja, het Dominicaanse kantoortje waar je relatief goedkoop geld en poststukken naar Santo Domingo kunt sturen.

CasaSpider: "Aha, ja nu weet ik het weer, de zoon van de eigenaar. Maar werk je nu hier?"
Jongen: "Ja, ik heb iets slechts gedaan en voor straf moet ik van mijn vader een tijdje hier werken."
CasaSpider: "Ja, je kunt maar beter goede dingen doen."
Jongen: "Ja, maar je weet hoe dat gaat... je bent jong en dan doe je wel eens domme dingen."
CasaSpider: "Sure. En hoe lang moet je dit werk nu doen?"
Jongen: "Dat beslist hij."

Ik gaf hem een gulden extra en wenste de jongen succes.

Donderdag was de dag dat de permanente verblijfsvergunningen, de zogeheten Toelating van Rechtswege, voor Lucy en Luchiano gereed waren. Bij het ophalen van de vergunningen is een bewijs van ziektekostenverzekering vereist. Dit bewijs had ik ruim een week geleden aangevraagd.

Omdat het bewijs nog niet in mijn postvakje bij SQL Integrator lag reed ik naar onze broker Interassure. Bij binnenkomst werd ik door een enthousiaste medewerker begroet. We gaven elkaar een hand. "Ivan Jonker", zei de enthousiaste man. Ivan Jonker, natuurlijk. Dat is dé sportman van Curacao op het gebied van de triatlon. Sinds jaar en dag wint Ivan Jonker. In 2004 staat hij zelfs met Lucy en Luchiano op de foto. Maar ik had hem niet herkend.

Tussen het bellen en regelen door praatten we wat over zijn sport. Bij de laatste Run-Bike-Run op Playa Kanoa is Ivan eindelijk weer eens verslagen door een fanatieke marinier. Het scheelde 20 sekonden.

Na heel wat heen en weer gebel bleek het bewijs van ziektekostenverzekering klaar te liggen op het hoofdkantoor dat toevallig gelegen is aan het Wilhelminaplein. Dat had ik snel gevonden en even later werd mij het document op vriendelijke wijze overhandigd.

Voor de vergunning was het echter al te laat, dat staat nu voor maandag op de planning.

Posted by CasaSpider at 9:20 PM | Permalink | Comments (22)

Een korte inleiding voor een nogal technische post. De Koningin Emmabrug, in de volksmond Pontjesbrug genoemd, is een 168 meter lange drijvende pontonbrug die de wijken Punda en Otrabanda over de Sint Annabaai met elkaar verbindt. De brug verkeerde in een slechte staat van onderhoud en is met subsidie van de het Europees Ontwikkelings Fonds (EOF) gedurende het afgelopen jaar gerestaureerd.

De restauratie duurde van augustus 2005 tot aan de feestelijke opening die plaatsvond op vrijdag 12 mei 2006. De brug lag er prachtig bij en wij maakten er precies een week later een CasaMovie getiteld Princess Diana on Queen Emma Bridge van. Onze Diana was toen twee weken oud.

De vreugde over de mooie brug was helaas van korte duur. Vroeger werden sommige mensen een beetje zeeziek als zij over de Pontjesbrug liepen. Het ding bewoog nogal en wordt daarom liefkozend de Swinging Old Lady genoemd.

Het deinen bemoeilijkte echter het openen en sluiten van de brug en verbindingen in de brug raakten regelmatig beschadigd. Bepaalde delen waren dermate verrot dat er geen oplappen meer aan was.

Voor de restauratie is gebruik gemaakt van het stijvere azobe als dekhout omdat de hardhoutsoort azobe zeer goed bestand is tegen zon, zout en water. Het is dus veel duurzamer dan de pitch pine die voorheen op het dek zat. De brug zelf is echter niet stijver geworden, het landhoofd Punda wel.

Voorheen werden hier twee lagen yellow leaf pitch pine boven elkaar met tussenruimte toegepast en nu één volledige gelamineere balk van iroko over nagenoeg dezelfde hoogte als de twee boven elkaar liggende balken yellow leaf pitch pine met tussenruimte.

De reden voor het niet toepassen van yellow leaf pitch pine is mede bepaald door de eisen van de financier (EOF) die alleen producten uit Europa of Europees geassocieerde landen in het werk accepteert. Stijf is niet altijd fijn en al spoedig na ingebruikname van de gerestaureerde brug ontstond schade aan het zogenaamde landhoofd aan de Punda-zijde. Een landhoofd vormt de overgang van een grondlichaam naar een brug of een viaduct (Wikipedia). De Pontjesbrug scharniert aan de Otrabanda-kant en sluit aan de Punda-zijde.

Na enige noodreparaties bleek de door ontwerper Grabowsky & Poort International BV bedachte constructie fundamenteel niet geschikt en werd de brug zaterdag 22 juli op non-actief gesteld. Een deceptie voor Curacao en erg lastig voor toeristen en andere voetgangers. Er werd aan een oplossing gewerkt, zowel op technisch als financieel gebied. Grabowsky & Poort International BV bestaat niet meer als zodanig en is nu Arcadis Grabowsky & Poort Caribbean NV.

De restauratie heeft ongeveer 9 miljoen euro (bron) gekost en is zoals gezegd betaald door de Europese Unie. De nu benodigde reparatie van het landhoofd te Punda is begroot op ongeveer 135.000 gulden en drie tot vier weken werk. Wachten op financiering van de Europese Unie is geen optie. Enerzijds duurt dat te lang en anderzijds is niet zeker of deze reparatie wel door Europa gedekt wordt.

Technisch heeft men besloten tot het verstijven van de kantelbalk van het landhoofd Punda. Sommige deskundigen betwijfelen het succes van deze oplossing. Immers, als één onderdeel stijver wordt gemaakt is het risico aanwezig dat op een andere plaats iets stuk gaat. De theorie van de zwakste schakel.

Het Punda landhoofd is stuk gegaan op een dag met springtij. Dit met het gegeven dat het betonnen landhoofddeel op Punda met 30 centimeter is verhoogd in combinatie met een stijvere brug heeft de schade aan het landhoofddeel Punda veroorzaakt.

In plaats van stijver had men er ook voor kunnen kiezen de constructie juist flexibeler te maken. Frappant is dat de huidige problemen zich hebben voorgedaan op precies die plaatsen waar het originele ontwerp is gewijzigd.

Het betreft veranderingen in het restauratiebestek en tekeningen met betrekking tot de aansluiting van het brugdeel op het Otrabanda landhoofddeel alsmede het volledige landhoofddeel Punda en landhoofdbeton Punda.

Het probleem aan Otrabanda-zijde is opgelost door terug te gaan naar het originele ontwerp. Voor wat betreft Punda bestaat er gerede twijfel over de aanpak bij aannemer HCCC NV (Harbour Civil Curaçao Construction NV), deze heeft echter aan zijn meldingsplicht jegens de opdrachtgever zijnde de Overheid voldaan.

Sinds maandag 4 september is de financiering rond. De benodigde 135.000 gulden haalt Charles Cooper, gedeputeerde van Infrastructuur, uit het Wegenfonds. Volgens planning is de Koningin Emmabrug op 1 oktober 2006 weer operationeel. Zie deze artikelen (1, 2) uit de Papiamentstalige krant La Prensa.

Tot slot een bijzondere foto van de oude Pontjesbrug tijdens noodweer. De foto is gemaakt door Karen de Grood in november 2004. De Amigoe zag de foto op het CasaLog en plaatste hem vervolgens in de krant.

Heel Curacao hoopt dat op zondag 1 oktober de zon schijnt voor de Koningin Emmabrug.

Posted by CasaSpider at 9:57 PM | Permalink | Comments (30)

Veel te weinig mensen maken gebruik van de kapper om terug in de tijd te gaan. Dit is inherent aan het feit dat haren groeien. Wie is er nu geïnteresseerd in afgeknipte haren? De nieuwe haren, daar gaat het de kapper om.

Vrijwel onmiddellijk na mijn aankomst op Curacao in augustus 1995 werd ik vaste klant van Kapsalon Chadé in Bloempot Shopping Center. Het knipteam bestaat uit het echtpaar Jons en Dolly samen met hun dochter Debbie, waarbij het kletsgedeelte sociale gebeuren vooral door de dames wordt onderhouden.

De naam Chadé is een samenstelling van de namen van de twee dochters Chantal en Debbie, waarvan alleen laatstgenoemde in de kapperszaak werkzaam is.

Vrijdagmiddag om half een had ik een afspraak met Debbie die bijna altijd mijn haar knipt. Na het knippen, mijn haar zag er weer strak-strak uit, begonnen we aan de fotosessie.

• De Chadé-familie ziet er stralender uit dan ooit.
• Een versgeknipte CasaSpider poseert met de Chadé's.
• Vader Chadé heeft de broek aan en wordt enorm gerespecteerd door vrouw en dochter.

Het was een genoegen, tijd voor een duik in de geschiedenis.

Niet iedereen weet dat CasaSpider al sinds 17 mei 1998 een soort van internetdagboek bijhoudt. Zelfs de inhoudsopgave is leuk om door te lezen, tenminste voor mij dan toch. Drie maal eerder hebben de Chadé's al dan niet vrijwillig ingestemd met een fotoreportage. Een kleine selectie.

• 28.03.1999: Een kortgeknipte Debbie knipt de pasgetrouwde CasaSpider. Lucy woonde toen nog in Santo Domingo.
• 05.09.2001: De kapsalon in Bloempot Shopping Center.
• 05.09.2001: Dolly, Debbie en Jons bijna vijf jaar geleden. De tijd heeft geen vat op hun.
• 09.01.2002: Luchiano (4) wordt onder handen genomen door Debbie. Echt genieten doet hij nog niet.

Aspirant-historici kunnen de bijbehorende verhalen uit 1999, 2001 en 2002 teruglezen. Hiermee is het belang van de kapper voor de geschiedschrijving onomstotelijk aangetoond.

Posted by CasaSpider at 6:39 PM | Permalink | Comments (14)

De meningen over de inmiddels befaamde column van Jacob Gelt Dekker met de titel Visitekaartje Hato lopen mijlenver uiteen. De GeenStijl-aanhang juicht de column toe en is sowieso van mening dat Nederland zo snel mogelijk van de Antillen af moet.

De andere kant wordt vertegenwoordigd door de Curacaose politici Eunice Eisden (MAN), Charles Cooper (MAN) en Faroe Metry (PNP). Zij hebben opgeroepen tot een boycot van Gelt Dekkers hotel Kurá Hulanda en onderzoeken de juridische mogelijkheden om hem tot persona-non-grata te laten verklaren.

Hierop heeft Jacob Gelt Dekker aangifte gedaan bij Officier van Justitie Joubert op grond van belediging en laster tegen de drie hierboven genoemde politici. Op zijn Gelt Dekkeriaans heeft hij de Officier van Justitie reeds te verstaan gegeven het hogerop te zoeken als er niets met zijn aangifte gebeurt.

Inhoudelijk wordt intussen het generaliserende karakter van de column met taalkundige argumenten afgezwakt. Iedereen leest door zijn eigen bril. Met de mijne (-6 aan beide ogen) kan ik niet anders concluderen dan dat de column wel degelijk generaliserend en onnodig kwetsend is, hoe vaak er ook 'een deel van de bevolking', 'een halsstarrige groep', 'een hele reeks', 'bij velen' en 'grote delen van' in staat.

De Papiamentstalige artikelen uit de Vigilante van woensdag 16 augustus:

• Boycot Kura Hulanda is een fascistische actie. Hier het tweede deel.
• Jacob Gelt Dekker: Ik neem geen woord terug want ik lieg niet.
• Jacob Gelt Dekker doet aangifte tegen Eunice Eisden, Charles Cooper en Faroe Metry.

Ik heb wat speurwerk gedaan naar het conflict tussen Jacob Gelt Dekker en de Nederlandse politici in het jaar 2003. Dat viel nog niet mee. Even rees het vermoeden dat Jacob tegen betaling alle entries over deze zaak heeft laten verwijderen. In krantenarchieven en search-engines.

Na lang zoeken vond ik welgeteld één link naar www.arubastation.com. Deze website is ooit opgezet door niemand minder dan Xaviera. Helaas heeft deze Arubaanse in Utrecht wonende dame vaak last van spam en verhuist hierdoor keer op keer al haar websites.

De website arubastation.com is derhalve niet meer te bereiken, maar gelukkig is daar nog de Google-Cache. Het artikel van september 2003 is weer boven water, hier volgen twee passages:

"Wij hebben vorige week één overnachting in Kurá Hulanda van een delegatie van vier ambtenaren uit Nederland afgezegd", bevestigt Capello. "Dat klopt." Dit had volgens Capello te maken met uitlatingen van Gelt Dekker in de media. "Hij is in interviews met Radio Paradise en TV11 langdurig en uitgebreid tekeer gegaan tegen politiek Den Haag. Behalve dat hij het bezoek van de fractievoorzitters een snoepreisje noemde, beweerde hij dat heel politiek Den Haag corrupt is", aldus Capello. Naar aanleiding hiervan heeft vertegenwoordiger Onno Koerten aan Gelt Dekker laten weten dat hij zich ernstig heeft gestoord aan de uitlatingen omdat die grotendeels onjuist waren. "Bij wijze van protest hebben we toen die ene overnachting van de delegatie afgezegd. Dat is alles", aldus Capello.

(...)

Volgens Gelt Dekker heeft hij onder meer aan de orde gesteld dat bezoekende Kamerleden en rijksambtenaren bij privé-bezoeken steeds vaker cadeautjes, speciale gunsten en goedkope tarieven eisen. "Dit is tegen de wet. Het aannemen van geschenken en gunsten door Kamerleden, al dan niet in ruil voor bewezen diensten, is een misdrijf." Volgens Gelt Dekker is de reden dat hotels hier toch vaak aan meewerken, dat ze bang zijn een deel van de broodnodige zakenbezoekers te verliezen.

Het tekent een beetje de wijze waarop Jacob Gelt Dekker tegen politici en ambtenaren aankijkt. Wellicht helpt het een aantal lezers om de column over Curacao en haar bevolking enigszins te relativeren.

Een mogelijk interessant facet is de relatie tussen Jacob Gelt Dekker en de Beach Management Authority. Lees hier de voorgaande post over Gelt Dekker.

Posted by CasaSpider at 1:27 PM | Permalink | Comments (42)

Weinig mensen doen zoveel stof opwaaien op Curacao als Jacob Gelt Dekker. Deze dagen is hij volop in het nieuws naar aanleiding van zijn column Visitekaartje Hato van 6 augustus jongstleden op luchtvaartnieuws.nl.

De titel is nogal misleidend, in plaats van over de geheel vernieuwde luchthaven Hato gaat het artikel voornamelijk over corrupte, incompetente en misdadige bestuurders die het volk meesleuren in hun slechtheid. Zie onderstaande alinea uit de column van Jacob Gelt Dekker:

"De criminele leiders van de Curaçaose samenleving hebben aan de bevolking laten zien hoe het moet; de bevolking volgt gedwee in hun misdadige voetsporen. Misdaad tiert welig en breekt al jarenlang wereldrecords. Corruptie is diepgeworteld als deel van de cultuur. De bevolking is slecht opgeleid en wenst daar zelf niets aan te doen door bijscholing. Arbeidsethiek bij velen gaat niet veel verder dan luiheid, domheid en diefstal van alles wat los en vast zit."

Ondanks dat Gelt Dekker het later zelf ontkent generaliseert hij in zijn artikel. Natuurlijk, in de laatste zin van bovenstaand citaat betekent "bij velen" formeel niet dat dit voor iedereen geldt. Generaliserend is het echter wel degelijk en daardoor volledig buiten proportie.

Om iemands beweegredenen te begrijpen dient men zich in zijn achtergrond te verdiepen. De gevonden gegevens zijn afkomstig van Gelt Dekkers eigen, fraaie website gecombineerd met een interessant interview van de hand van Sander Groen.

Jacob Gelt Dekker is geboren op 22 april 1948 te Osterleek, waarvan ik mij afvraag of hij niet Oterleek bedoelt. Hij studeert tandheelkunde in Amsterdam en raakt op ongeveer 18-jarige leeftijd bevriend met de latere advocaat Gerard Spong. Samen zijn ze weleens laarzen met hoge (haha) hakken gaan kopen. Gelt Dekker ontwikkelt zich tot een door de jetset veelgevraagde en succesvolle tandarts doordat hij een van de eersten is die behandelingen met implantaten aanbiedt.

Op 27-jarige leeftijd krijgt hij voor de eerste keer kanker en brengt veel tijd door in Californische ziekenhuizen. In de jaren '80 zet hij wederom als een van de eersten een fitness-centrum op in Amsterdam: Splash. Zijn eerste grote klapper is de één-uurs fotoservice Super Photo die uiteindelijk 160 filialen omvat. Dit imperium wordt aan Kodak verkocht. Opmerkelijk is dat de onderneming door Jacob Gelt Dekker vrijwel volledig vanaf zijn ziekbed is opgezet en aangestuurd.

Na Super Photo maakt Gelt Dekker het zieltogende Budget Rent a Car gezond en verkoopt het met grote winst. Volgens de Quote-500-lijst bedraagt zijn vermogen 200 miljoen euro. In 1998 bezoekt hij Curacao waar met name het vervallen Otrabanda indruk op hem maakt. Hij start het project Kurá Hulanda, bestaande uit een museum over het slavernijverleden en een vijf-sterren hotel. Later bouwt hij op Westpunt het luxueuze appartementencomplex Lodge Kurá Hulanda and Beach Club en opent een Dialyse Centrum (2006).

Dit alles is nog maar een fractie van wat Gelt Dekker heeft gedaan, een bijzonder aktieve man dus. Als men waar ook ter wereld investeert, ontwikkelt en bouwt heeft men vergunningen nodig. Voor vergunningen moet men bij de overheid zijn. Waar Jacob Gelt Dekker wellicht juist medewerking verwacht, blijkt ook de Curacaose ambtenarij niet altijd even rap. Wel snel melden politieke partijen zich voor een vrijwillige bijdrage aan hun partijkassen, althans volgens Jacob Gelt Dekker.

Er ontstaan wat akkefietjes. Gelt Dekker is niet de man om te zwijgen en brengt controversiële zaken direct in de openbaarheid. Deze transparantie wordt niet door iedereen op prijs gesteld.

Terug naar de gewraakte column. De grote vraag is waarom heeft Jacob Gelt Dekker zich in deze bewoordingen uitgelaten, wat wil hij hiermee bereiken? De kans dat alle zich aangesproken corrupte, incompetente en misdadige politici nu als één man opstaan en vol berouw hun functie neerleggen is niet zo groot. Dat weet een intelligente man als Gelt Dekker ook. Het heeft er derhalve meer de schijn van dat hij persoonlijke frustratie van zich afschrijft.

Die stelling lijkt bevestigd te worden door het verloop van de gebeurtenissen. Een deel van de Curacaose politici heeft opgeroepen tot een boycot van hotel Kurá Hulanda en andere activiteiten waar Gelt Dekker geld mee verdient en bovendien wil men hem tot persona non grata laten verklaren op Curacao.

Deze reactie is Jacob volledig in het verkeerde keelgat geschoten. Maandagochtend mocht ik daar op de radio van meegenieten. De betreffende politici worden voor de rechter gesleept en Gelt Dekker noemt hen fascisten die zich schuldig maken aan dezelfde praktijken als destijds in Nazi Duitsland.

Dit is geen briljante verdediging. Integendeel, de frustratie druipt er vanaf. Met de boycot heeft men overigens niet hem te pakken, maar veel meer de arme medewerkers zoals Gelt Dekker ironisch genoeg ook in 2003 stelde, toen Kurá Hulanda geboycot werd door nota bene een Nederlandse delegatie van politici. Laat het een hart onder de riem voor de Curacaose politici zijn dat in dat jaar hun Nederlandse vakbroeders het mikpunt waren van Gelt Dekkers toorn en door hem als corrupt werden afgeschilderd.

Curacaoenaar en kamerlid voor de PvdA John Leerdam is hier nog de dupe van geworden. Terwijl zijn collega-politici hun intrek in het Avila Beach hotel namen, verbleef Leerdam naar hij dacht gratis in Kurá Hulanda. Gelt Dekker was echter zo boos over de boycot dat hij Leerdam middels een aanmaning van zijn vriend Gerard Spong alsnog een rekening van ruim USD 2800 presenteerde. Deze amusante anekdote is na te lezen in de post Thuis te gast.

Jacob Gelt Dekker, een bijzonder mens. Iemand die er zelf prat op gaat een filantroop te zijn doet er echter goed aan eerst te denken en dan te doen, gezien de impact van zijn uitlatingen.

Voor de hardcore-geïnteresseerden die tevens het Papiaments machtig zijn volgt hier een aantal links:

• Vigilante 14.08.2006, Open Brief Humphrey Davelaar (PNP) aan Jacob Gelt Dekker.
• Vigilante 14.08.2006, Onno Koerten (vertegenwoordiger Nederlandse Regering op Curacao) stelt Fort Nassau voor in plaats van Kura Hulanda om de minister van Koninkrijkszaken Atzo Nicolaï te ontvangen.
• La Prensa 14.08.2006, de mening van Humphrey Davelaar online.

Is het overigens toeval of typevaut dat Vigilante vrijwel steeds rept over Jacob Geld Dekker?

Posted by CasaSpider at 8:08 PM | Permalink | Comments (42)

Woensdag ontving ik een uitgebreide email van Stanley Brown, voorman van de politieke partij C-93. Reeds eerder schreef ik over deze markante persoon met een geheel eigen mening. Zijn partij C-93 wil dat Curacao een provincie van Nederland wordt.

Kern van Brown's betoog is dat Curacao de laatste 50 jaar weinig beheerd, onderhouden en afgeschreven heeft. Men verwaarloost de boel en als het probleem te groot wordt klopt men bij Nederland aan voor meer geld.

Stanley Brown: "Wij als Curaçaoënaars moeten ons realiseren dat de tijd van Mana voorbij is en dat Nederland niet langer onze koloniale moeder is maar dat wij naar draagkracht onze eigen boontjes moeten doppen en daardoor ook onze wensen moeten laten correleren met onze economische begrenzing."

Stanley is niet iemand die zomaar een paar vragen beantwoordt, hij schept graag de context waarin men zijn antwoorden moet zien. Dat is lovenswaardig.

In het kader van eigen verantwoordelijkheid vindt Brown het niet logisch dat stranden per definitie gratis moeten zijn. Voor de bijdrage die gevraagd wordt krijgen we schone en veilige stranden met faciliteiten. Mensen die niet het volle pond kunnen betalen moeten gesubsidieerd worden.

Over hoe Curacaoenaars omgaan met gratis aangeboden faciliteiten vertelt hij de volgende anekdote:

"Vroeger was achter Piscaderabaai bij Katabei een douchecel. Curaçaoënaars kwamen daar zwemmen en gingen daarna uitgebreid hun haar staan shampooën. Daarna gingen ze hun auto wassen en de was doen. Sommigen vulden zelfs tonnen met water om mee te nemen. Deze dingen kunnen niet meer. Er had daar een muntenapparaat moeten staan waar je voor een kwartje net kan douchen zoals nu bijvoorbeeld op Port Marie staat."

Brown vindt dat de gebruiker naar vermogen moet betalen, ook de Curacaoenaar. De verwachting is dat Nederland Curacao niet voor eeuwig blijft sponsoren. Om die reden zegt hij in de laatste zin van zijn column: "Go ahead Schotte, mijn zegen heb je."

Met Schotte wordt Gerrit Schotte (MPK), gedeputeerde van Toerisme, bedoeld die het BMA-project trekt. Nu ben ik het volledig met Stanley Brown eens dat de Curacaoenaar eigen verantwoordelijkheid heeft en niet automatisch op Nederland moet leunen, de conclusie dat de Beach Management Authority daarom groen licht moet krijgen wil er bij mij niet in. Of het moet vanwege zijn voorliefde voor geprivatiseerde ondernemingen zijn.

Maar wie garandeert mij vanuit de door Stanley Brown zelf beschreven historie dat de employees van de Beach Management Authority niet binnen één maand na oprichting al op Hawaii zitten om de kusten aldaar te bekijken? En als de door USONA verstrekte subsidie van vier miljoen gulden op is, wie zegt dat er dan niet om nieuw geld wordt gevraagd?

Het antwoord van Stanley Brown is derhalve zeker interessant, maar levert geen argumenten op waarom Curacao een Beach Management Authority nodig heeft in plaats van dat de Dienst Landbouw, Veeteelt en Visserij (LVV) deze taken blijft doen, maar dan met een kapitaalinjectie van vier miljoen gulden.

Alle posts over de Curacaose BMA zijn gebundeld in de category Beach Management Authority. Wordt vervolgd.

Posted by CasaSpider at 1:25 PM | Permalink | Comments (23)

Veel dingen worden interessanter naarmate men er meer van weet. Het vreemde, ja zelfs rare is dat men dat meestal pas beseft op het moment dat men zijn kennis verdiept. Zo gaan die dingen. Neem nu bijvoorbeeld de Beach Management Authority (BMA).

In het kader van als de politiek niet naar het volk komt loopt CasaSpider wel naar de politiek heb ik een aantal politieke partijen op Curacao alsmede de stichting USONA een mailtje gestuurd. In dat schrijven wordt gevraagd wat het standpunt van de betreffende partij/organisatie is met betrekking tot de BMA.

Het versturen van de email is een verhaal apart. Net voor de Statenverkiezingen in januari van dit jaar hebben de meeste partijen hun website tijdelijk nieuw leven ingeblazen. Inmiddels zijn ze bijna allemaal weer op sterven na dood.

Zo werd de email gericht aan Frente Obrero onmiddellijk gebounced en die van de PLKP twee dagen later. De website van de oude LNPA, de partij heeft onlangs haar naam gewijzigd in NPA, verwijst nu naar een hypotheken-site.

Twee reacties zijn tot dusverre binnengekomen. Een hele snelle en uitgebreide van Norbert George, lijsttrekker van Ban Vota. Samengevat is hij van mening dat er politieke belangen aan de BMA ten grondslag liggen. George vraagt zich af waarom een nieuwe organisatie in het leven geroepen moet worden die belast wordt met taken waar reeds een organisatie voor bestaat, namelijk de Dienst Landbouw, Veeteelt en Visserij (LVV).

Over de economische vooruitgang die door het opknappen van de stranden en het bieden van extra faciliteiten geboekt kan worden zegt Norbert George dat met name de hotel-sector nu al genoeg voordelen heeft op het gebied van belastingen en energiekosten. Hij vraagt zich af wat de Return On Investment hiervan is voor de gemeenschap.

De conclusie van Norbert George: "Kortom, waarom niet gewoon 'eenvoud' en 'effectiviteit' als uitgangspunten? LVV is de meest geschikte organisatie om de klus te klaren, mits zij van de financiele middelen (en materieel) wordt voorzien om haar taak op een deugdelijke wijze te kunnen uitvoeren. Zij beschikt reeds over de benodigde expertise, contacten en infrastructuur. Dus, kan LVV de klus met 4 miljoen gulden klaren?"

Een dag later arriveerde de reactie van Frans Versteeg, directeur van USONA, de stichting die beslist over het al dan niet toewijzen van de vier miljoen gulden voor het opknappen van de stranden. Tot nu toe dacht ik dat USONA het oprichten van een Beach Management Authority eiste.

Frans Versteeg schrijft echter dat USONA voor het Beach Improvement Project slechts een duurzaamheidseis heeft gesteld. De projecteigenaar, het Eilandgebied Curacao, heeft zelf aangegeven dit met een BMA te gaan verwezelijken. Voor mij een verrassende wending. Derhalve schreef ik een nieuwe mail aan Frans Versteeg met de vraag of de duurzaamheidseis in de ogen van USONA ook ingevuld kan worden door de Dienst LVV. Hierop heb ik nog geen antwoord ontvangen.

De grote vraag die bij mij opdoemt na dit alles is waarom de Dienst LVV gepasseerd wordt. Immers, het lijkt veel eenvoudiger en goedkoper om een bestaande organisatie aan te passen op een aantal nieuwe taken die in het verlengde van haar doelstellingen liggen dan een geheel nieuwe organisatie uit de grond te stampen.

Derhalve mag ook de Dienst LVV zich verheugen op een email van mijn kant over hoe zij de komst van de Beach Management Authority ziet. Het antwoord moet nog komen.

Interessant is wat Gerrit Schotte (MPK), de gedeputeerde van Toerisme, in La Prensa over de Beach Management Authority te zeggen heeft. Allereerst ontzenuwt Schotte een punt van zorg dat is ingebracht door FOL-leider Anthony Godett. Deze beweert dat de directeur van de BMA 56.000 Antilliaanse guldens (25.000 euro) per maand gaat verdienen. Dat is dus niet waar, althans niet in de eerste drie jaren. Maar hoeveel dan wel?

Schotte benadrukt dat de 13 door de BMA beheerde stranden vrij toegankelijk blijven voor het publiek en dat voedsel en drank meegenomen mogen worden. Over waarom men het beheer van de stranden niet aan de Dienst LVV overlaat zegt hij dat niemand bij het LVV zijn baan verliest. Immers, deze dienst doet veel meer dan het beheren van stranden. Aangezien men bij het LVV over veel expertise beschikt krijgt deze Dienst de positie van vice-president in het BMA-bestuur. Het enige dat daadwerkelijk verandert zijn regels hoe de stranden schoon te houden.

Tot slot meldt Anthony Godett dat hij al weet wie de nieuwe directeur van de BMA wordt. Diens achternaam begint met een 'H'. Kennelijk beschikt hij over een kristallen bol.

Alle posts over de Curacaose BMA zijn gebundeld in de category Beach Management Authority. Wordt vervolgd.

Posted by CasaSpider at 7:11 PM | Permalink | Comments (14)

Op maandag 3 juli is de oprichting van de Beach Management Authority (BMA) goedgekeurd in de Eilandsraad van Curacao. Alle elf coalitieleden stemden voor, alle tien oppositieleden tegen. De krappe meerderheid geeft aan dat de BMA een controversieel thema is. Alvorens over te gaan wat de BMA voor Curacao gaat betekenen is het belangrijk te weten waarom zij is opgericht.

USONA, Uitvoeringsorgaan Stichting Ontwikkeling Nederlandse Antillen, is een stichting die grotendeels door Nederland wordt gefinancierd. Deze stichting stelt vier miljoen gulden ter beschikking voor ontwikkeling en onderhoud aan de Curacaose stranden, onder voorwaarde dat er een Beach Management Authority in het leven wordt geroepen.

Vorig jaar heeft USONA het project geweigerd omdat de regering te traag was. Op 25 augustus 2005 ontving Gezaghebber Lisa Richards-Dindial een brief van USONA dat het project van haar lijst is geschrapt omdat er nog steeds geen Beach Management Authority in het leven was geroepen.

Met de oprichting van de BMA is de weg vrij voor de injectie van vier miljoen gulden. Overigens dient het business- en marketingplan van de beheersstichting nog uitgewerkt te worden. En daar zit hem nu de kneep.

De BMA kent veel tegenstand. De lokale bevolking met weinig geld, de vissers, Stichting Uniek Curaçao (Theo van der Giessen), Amigu di Tera (Lloyd Narain) en vele anderen. Waarom zijn deze mensen tegen een beheersorganisatie die als oogmerk heeft juist het verbeteren van de stranden?

De BMA krijgt het beheer over 13 van de 21 openbare stranden. Tegenstanders zijn bang dat deze stranden zodanig verbeterd worden dat de lokale bevolking er feitelijk niet meer welkom is.

Nu kan men op een zondag met het hele gezin of een groep vrienden naar Playa Kalki. Thuis wordt de jug (koelbox) volgeladen met voedsel en drank, op het strand spreidt men een kleed uit en de beach-picknick kan beginnen.

Op Playa Kalki schijnt het zelf meenemen van eten en drinken nu reeds verboden te zijn. Andere maatregelen die genomen kunnen worden zijn het heffen van parkeergeld, het neerzetten van (dure) strandstoelen, het exploiteren van een restaurant met verplichte consumptie etc.

Ondanks dat het strand volgens de regels vrij toegankelijk blijft is het dat in de praktijk dan niet meer. Uitgezonderd voor mensen met geld.

De kritiek van natuurorganisaties is dat de BMA zich vooral op het economische aspect richt, hetgeen ten koste gaat van duurzaam tourisme met aandacht voor het rif.

Het economische aspect mag echter niet vergeten worden. Er dient werk verricht te worden om de stranden op te knappen. Tevens wordt de infrastructuur aangepakt. Volgens MAN-leider Charles Cooper levert dit arbeidsplaatsen op voor lokale mensen, de Yu'Korsou. Bovendien is men een dief van zijn eigen portemonnaie als men vier miljoen gulden zomaar laat lopen.

Wat gebeurt er met bestaande werkgelegenheid in de zogenaamde snèks, een soort kleine restaurantjes, op bijvoorbeeld Lagun en Westpunt? Zij mogen blijven, maar wat als straks uit het businessplan blijkt dat exorbitante bedragen voor concessierechten betaald moeten worden?

Saillant detail in deze kwestie is dat de BMA het eerste grote project is van gedeputeerde van Toerisme Gerrit Schotte van de MPK. De MPK is de partij van Rignald Lak die zich heeft afgesplitst van Frente Obrero (FOL), de partij van Anthony Godett. Godett en Errol Cova (PLKP) zijn als vertegenwoordigers van de arme bevolking fel tegenstander van de BMA.

De BMA hoeft niet slecht te zijn, ook niet voor de minderbedeelden. Veel hangt af van hoe het business- en marketingplan eruit gaan zien. Belangrijk is het tijdig geven van informatie. Dat is de kritiek die vooral de vissers hebben, ze zijn nooit bij de plannen betrokken terwijl de BMA directe invloed op hun boterham kan hebben.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Posted by CasaSpider at 7:14 AM | Permalink | Comments (17)

Deze post is tamelijk ingewikkeld en dient vanwege onverwachte sprongen in de tijd als literatuur beschouwd te worden. De AKO-prijs kan doorkomen.

Kwartfinale #03: Engeland-Portugal 0-0 (Portugal wint na strafschoppen)

De eerste 70 minuten van deze kraker heb ik noodgedwongen aan mij voorbij moeten laten gaan wegens het gele band examen van Luchiano (8). Een goede reden. De resterende minuten plus de verlenging kort samenvattend, was het een spannende wedstrijd. Engeland moest het met tien man doen omdat Wayne Rooney het veld in de 62e minuut met een rode kaart moest verlaten.

Portugal was derhalve het meer voetballende team terwijl Engeland zich tot enkele counters beperkte. Wat doet het ertoe, immers het bleef 0-0. De penalty-serie was bijzonder spannend. Eerst miste Engeland, daarna Portugal twee keer en vervolgens de Engelsen twee keer. Dan is het over en uit.

Behalve Beckham werden ook andere Engelse supporters hier niet bijzonder vrolijk van, gezien het grote aantal arrestaties dat nadien helaas heeft plaats moeten vinden.

Kwartfinale #04: Brazilie-Frankrijk 0-1

Het hoofdgerecht van die dag werd om drie uur 's middags geserveerd. Vroeger was ik een fervent Brazilie-fan en Frankrijk-hater. Tegenwoordig hangt het meer van het moment en kleine dingen af wie mijn voorkeur krijgt. Wijsheid komt met de jaren.

Vrijdag zag ik Studio Sportzomer met als gasten Felix Meurders, Johan Neeskens en Piet de Visser. Het tegenvallende spel tot dusverre van Brazilie was een van de topics. Piet de Visser, die uitstekende contacten heeft met het Braziliaanse team, bagatelliseerde dat. Hij had contact met het team gehad en men vertelde hem dat hij zich geen zorgen moest maken. "Ze spelen nu op 80%, bij iedere volgende wedstrijd gaat er een tandje bij", aldus Piet.

Johan Neeskens bracht naar voren dat hij niet begreep dat Ronaldinho zover teruggetrokken speelde. Hij zag hem veel liever voorin. Piet de Visser gaf Neeskens hierin volledig gelijk en zette uiteen dat ook volgens hem Ronaldinho voorin moest spelen. Samen met Robinho en Adriano, ten koste van Ronaldo.

In die opstelling heeft Brazilie het afgelopen jaar namelijk het echte Samba-voetbal laten zien. De Visser was ervan overtuigd dat coach Carlos Alberto Parreira tegen Frankrijk voor deze opstelling zou kiezen. "Anders krijgt Brazilie het heel moeilijk."

Dat is gebleken. Waar de oude Franse garde bezig is haar tweede jeugd te ontdekken oogde Brazilie statisch en machteloos. Vooral Zinedine Zidane deed dingen die ik al lang niet meer van hem heb gezien, dat was genieten. En ook de jonge Franck Ribéry bleek een voortdurende plaag voor de Braziliaanse verdediging. Het doelpunt van Thierry Henry had voor mij een buitenspelsmaak, maar was van grote klasse en dik verdiend.

Bijna heel Curacao zag geel-groen, maar was bijzonder stil na afloop van deze wedstrijd.

Diana zwemt in zee op Dia di Bandera

Een dag later, op zondag 2 juli 2006, was het geel-groen van Brazilie verdreven door het blauw-geel van Curacao zelf. Het was Dia di Bandera, ofwel Dag van de Vlag. Normaliter trekken wij er altijd op uit op deze grote feestdag.

Vooral op het Brionplein te Otrabanda is veel te doen: toespraken, traditionele dansen in authentieke klederdracht afgewisseld met moderne varianten en street-dancing. Verder is er veel muziek, drank, voedsel en gezelligheid.

Dit jaar viel 2 juli op een zondag en dat is onze rust- en stranddag. Derhalve verwijs ik naar eerdere artikelen over de Dia di Bandera. Een post met Droste-effect en een CasaMovie met een sfeerimpressie, voor de liefhebber.

Zelf gingen wij naar Mambo Beach. Als teken dat de Dia di Bandera niet geheel aan ons voorbij is gegaan hebben we de auto voorzien van een Curacaose vlag. We hadden een missie die zondag. Diana was 58 dagen oud en zou op de Dia die Bandera voor het eerst de zee ingaan.

"Is het water niet te koud", vroeg Lucy ietwat benauwd. Neen, het water was niet te koud. Langzaam liep ik met Diana in mijn armen het water in. Voorzichtig sprenkelde ik wat water op haar lichaam. Toen zakten we zodat ze tot haar nek in het water zat. Even leek het of ze wilde gaan huilen, maar door haar een beetje heen en weer te bewegen (niet te hard) werd ze rustig.

Luchiano hield de Curacaose vlag erbij en zo hielden we het een tijdje vol. Diana leek het zelfs wel leuk te vinden. Voor een eerste keer was vijf minuten lang genoeg. Lucy droogde haar goed af en legde haar in de Evenflow-Hummer. Volgende week zwemmen we naar Venezuela.

Tijdens het Happy Hour bij Wet&Wild maakte Lucy een paar leuke foto's van Diana, bijvoorbeeld met haar witte hoedje.

Voetbalpoule

Terug in de tijd, naar zaterdag 1 juli. Literair schrijven is knap vermoeiend. De uitschakeling van Brazilie heeft bepaalde gevolgen voor de stand in de voetbalpoule. Immers, een grote meerderheid heeft Brazilie als wereldkampioen getipt. Hier het eerste en hier het tweede rijtje. In het algemeen klassement van de subpoules staan de Webloggers op een 46e plaats, nog steeds op pagina twee.

Vergeet niet de uitslagen van de halve finales op tijd te voorspellen.

Posted by CasaSpider at 12:06 PM | Permalink | Comments (13)

Het was druk zondagmiddag op de stranden van Lion's Dive, Mambo en Kontiki. Niet verwonderlijk want de toegang was gratis, vanwege het Te land ter zee en in de lucht spektakel.

Om kwart voor een waren Luchiano (8) en ik present. Jack van Gelder was er niet, die keek in Rotterdam naar de vriendschappelijke wedstrijd tussen Nederland en Australie die in 1-1 eindigde. Wij waren er zo vroeg voor Roland Becht en Richard Visser die de tweede startpositie hadden met hun act.

Barbara, haar zus en Kyra zaten al paraat om de twee helden toe te juichen. Peter Cuppen was er met Arwin, Kees en Natascha heb ik gezien en even later ook Krijn. Kortom, het was gezellig druk.

Precies op het afgesproken tijdstip schoot het eerste vehikel van de schans af en deed dat in een uitstekende tijd. Het tweede team werd zoals gezegd gevormd door Roland en Richard met de AFSure, een samensmelting van hun bedrijven AFS en Sure Caribbean.

Volgens Richard was het zondag Opa en Omadag. Daarom had hij zich als oma verkleed terwijl Roland overtuigend de opa-rol voor zijn rekening nam. De speaker vond het voertuig er nogal sober uitzien waarop Richard zei dat het nu eenmaal een karig pensioentje was waar ze het mee moesten doen.

Halverwege de schans begaf de fragiele constructie het. Richard zwom nog naar de bel maar de kans op een goede tijd was verkeken. Met hulp van de in het water liggende duikers bereikten Roland en Richard die eerst nog zijn omapruik te pakken moest zien te krijgen de kant.

Wij bleven nog even en zagen hoe diverse groepen van het Vespucci College verwoede pogingen ondernamen de toptijd tot dusverre te verbeteren. Ondanks de vele vrouwelijke supporters lukte dit niet. Nu konden we echt naar huis.

Om iets na vieren reden Luchiano, Sugey en ik opnieuw naar Mambo waar het inmiddels bijzonder druk was geworden. De auto's stonden buiten het parkeerterrein op straat. Gelukkig waren er vlak voor de ingang een paar lege plekken ontstaan.

Tijdens het eerste Happy Hour werd omgeroepen dat Jong Oranje dankzij een 3-0 overwinning op Jong Oekraine Europees Kampioen geworden is. Voorwaar een prestatie en ik heb het nog voorspeld ook. Toen de zon onder dreigde te gaan wilde Sugey graag op de foto. De lichtval zorgt voor een bijzonder effect. Zoals gebruikelijk werd de avond afgesloten met Chinees van de Chinees en Pan Dushi van de befaamde Panaderia Marie Pampoen.

Lucy en Diana wachtten met smart op ons.

Posted by CasaSpider at 10:47 PM | Permalink | Comments (13)

De parallelle zwangerschap en bevalling van Lucy en de Koningin Emmabrug is te mooi om niets mee te doen. Op vrijdag 19 mei maakte de op dat moment precies twee weken oude Diana haar eerste uitstapje, anders dan naar dokter of consultatieburo.

Zelf waren wij ook nieuwsgierig naar het nieuwe uiterlijk van de Koningin Emmabrug ofwel Pontjesbrug. Uit het geschoten filmmateriaal is de nieuwste CasaMovie ontstaan met de wonderlijke titel Princess Diana on Queen Emma Bridge.

Voor het eerst is een CasaMovie niet te downloaden, maar slechts te bezichtigen in Google Video. Dit heeft voor- en nadelen, feedback is welkom. Bekijk de nieuwste CasaMovie en geniet van de gerestaureerde Pontjesbrug alsmede een paar beelden van Diana.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 11:59 AM | Permalink | Comments (27)

Vrijdagmiddag vijf uur, een mooi tijdstip om er even tussenuit te gaan met het gezin. We gingen de Koningin Emmabrug bekijken, in de volksmond Pontjesbrug genoemd. Vorige week vrijdag 12 mei is deze zojuist gerestaureerde brug officieel geopend.

De 168 meter lange Pontjesbrug is ongeveer negen maanden uit de roulatie geweest, frappant genoeg vrijwel parallel aan de zwangerschap van Lucy. De restauratie heeft iets van tien miljoen gulden gekost, een bedrag dat overigens is opgehoest door de Europese Unie. De voetgangersverbinding tussen Punda en Otrabanda werd verzorgd door de twee gratis veerbootjes.

Voordat we bij de Pontjesbrug aankwamen moesten we nog wel met zijn allen de auto in. Als vervoermiddel voor Diana hebben wij een Evenflow-karretje, een soort kinderwagen-Hummer. Het werkt allemaal bijzonder eenvoudig, alles klikt in en op elkaar. Zelfs ik kan ermee overweg en dat is een groot compliment voor de firma Evenflow.

Luchiano (8) reed de kinderwagen en op ons gemak slenterden we van Pleincafé Wilhelmina door de Breedestraat naar de Pontjesbrug. Het moet gezegd, de brug is er door de restauratie een stuk mooier op geworden.

Het oude asfalt is vervangen door mooi tropisch hardhout. De twee trottoirs aan weerszijden die vroeger nodig waren omdat er tot 1974 auto's over de Koningin Emmabrug reden zijn weg. Hierdoor oogt de brug een stuk breder.

Lucy kon het niet laten om aan de brugwachter te vragen of die hele restauratie nu echt zo duur moest zijn. De man gaf wijselijk geen antwoord.

Vlak nadat wij in Otrabanda aankwamen ging de brug dicht. Dat kwam mooi uit want nu kon ik het open- en dichtvaren vastleggen. Op ons gemak wandelden we terug naar Pleincafé Wilhelmina waar ik na vele weken eindelijk een Duvel of twee aan de dorstige lippen kon zetten. Lucy moet het helaas nog steeds met frisdrank doen.

Om zeven uur had Diana het wel gehad met haar eerste echte uitstapje. Zij zal de Koningin Emmabrug nooit meer vergeten. Als toetje dit uitzicht vanaf het Brionplein te Otrabanda.

Posted by CasaSpider at 11:12 AM | Permalink | Comments (16)

Formeel kan men niet van Koninginnedag spreken als het feest een dag voor de eigenlijke datum wordt gevierd. Nu, zondag 30 april, is het Koninginnedag. Ondanks dat vertrokken wij zaterdagmorgen om een uur of negen naar Punda. Er waren meer mensen die één dag voor Koninginnedag op dit idee waren gekomen. Het was erg druk.

Met enige moeite vonden we een parkeerplaats op het Waaigat. Voor de gelegenheid had Lucy niet haar hoge hakken aan maar schoenen met een normaal hakje. Dat was maar goed ook, want er moest flink gewandeld worden. Eerst om van het Waaigat naar het Wilhelminaplein te komen. We maakten gebruik van de kortgeleden aangelegde noodbrug om het water over te steken. Dat scheelde heel wat meters met de Wilhelminabrug.

De Columbusstraat in Punda is opengebroken, alle kabels en leidingen worden vervangen. Er staan nog meer wijzigingen op het programma. Het gehele project duurt meer dan een jaar.

De eerste attractie die we zagen was een vrouw met wit haar en een chihuahua in haar handen. Ondanks de vlooienmarkt zag het hondje er schoon uit en was het niet te koop. Wel mocht ik er een foto van maken.

Even later kwamen we de Hogenessen welbekend van de Kridan-website tegen. Ze zijn koud een week terug uit Nederland. De eerste artikelen werden aangeschaft, een Teletubbie-mobile voor de baby. Men kan niet snel genoeg met traumatiseren beginnen. Op een meter of 50 zag ik een jongedame heftig naar mij gebaren. Het was Cubaanse Yohanna die met man, kind en schoonmoeder de vrijmarkt onveilig maakte.

Heel vreemd, maar deze keer hebben we veel babyspullen gekocht. Schoentjes, iets om het hoofdje te ondersteunen in het kinderzitje en nog wat dingen. De dames vonden het allemaal schattig. Tussendoor was er gelukkig ook tijd om even te zitten met een flesje Amstel.

We maakten een laatste rondje, Lucy begon nu moe te worden. Luchiano (8) werd door het meisje met de witte hoofddoek verleid om ballen te gooien. Hij deed dat met verve maar won niets.

Wij sjokten richting de parkeerplaats op het Waaigat. Lucy voelde zich een beetje duizelig en nam een paar slokken cola. Zij ging even op een bankje zitten tussen wat oudere Antillianen. Die begonnen meteen tips te geven. "Geen cola drinken, dat is heel slecht!" en "Hebben jullie de tas voor het ziekenhuis wel in de auto? Dat is belangrijk!" Ze hadden gelijk.

Toen we de auto bereikt hadden waren we nog niet weg. Het verkeer op de parkeerplaats stond muurvast. Ik voorzag dat dit meer dan een uur ging duren en keerde de auto om tegen het verkeer in naar de uitgang te rijden. Het was een geslaagde actie, want vijf minuten later lieten we het parkeerterrein achter ons.

Thuis aten we wat en rustten voornamelijk uit. Om een uur of zes besloten we te gaan biljarten bij Granbeeuw. Een paar jaar geleden was het de bedoeling dat Granbeeuw een groot uitgaanscentrum werd. Met theater, restaurants en een biljartcentrum. Het geheel ziet er inmiddels wat verwaarloosd uit, met uitzondering van de biljartzaal.

Sugey kan een aardige partij poolen en verzorgde op elegante wijze de afstoot. Het was lang geleden dat ik gepooled heb, te lang. De biljarts en de lampen zorgen altijd voor een bijzondere sfeer.

Luchiano stond te popelen om mee te doen. Eigenlijk is hij nog iets aan de kleine kant, zeker voor het formaat biljart dat in Granbeeuw gebruikt wordt. Ik vreesde voor het laken. Maar het moet gezegd, de kleine man heeft talent. Hij scoorde enkele punten diagonaal over de volle lengte van de tafel. Wat hem betreft gaan we elke dag biljarten.

We sloten de dag af met McDonalds, om mee te nemen. Dat laatste was maar goed ook want bij thuiskomst kreeg Lucy een pijnscheut te verwerken. Snel ging zij liggen. Na zes minuten kwam de tweede. Wij timeden. Er kwam er nog een, maar daarna werd het rustiger. Toch hadden we allemaal het idee dat het die nacht zou gebeuren. Het was echter vals alarm.

Zometeen gaan we naar de dierentuin om foto's van Sugey te nemen. Niet de ideale plaats voor een bevalling. Voor de zekerheid gaat de babytas mee.

Posted by CasaSpider at 10:46 AM | Permalink | Comments (16)

Gewaardeerde lezer Hubertus vroeg in een commentaar bij AFV en Ibbeltje naar het gedicht He Patu van Elis Juliana. Wel, eigenlijk vroeg hij naar Ellis met twee ellen.

Als service voor de lezer en bovendien uit eigen interesse ging ik op onderzoek uit. Na de ontdekking dat Elis niet Ellis heet maar Elis was dat niet zo moeilijk. Er bestaat zelfs een mooie, geheel Papiamentstalige website over Elis Juliana.

Op deze website is te lezen waarom Elis slechts één 'l' in zijn naam heeft:

"Elis ku un èl pasobra mama n’ ta’tin sèn pa paga dos èl dia a bai òp mi, haha!"
(Elis met één 'l' omdat mama niet genoeg geld had om twee ellen te betalen op de dag dat ze mij aangaf, haha!)

Even later vond ik onder het hoofstuk Deklamadó het door Hubertus gevraagde gedicht, hieronder het eerste couplet alsmede het refrein.

De hele tekst is zoals gezegd te vinden onder Deklamadó.

Juliana noemt het zelf een ritmisch gedicht. De tekst is simpel, het gaat over een eend (patu). De eend zwaait (janga) met de kont, de eend loopt rond (rondia) en zoekt een beetje eten (cuminda) voor haar kinderen (muchanan). In het vervolg van het gedicht vinden de eenden wat voedsel (derde couplet) en eten ze hun buikjes vol (vierde couplet). Dan gaan de eenden er in een rijtje weer vandoor (vijfde couplet).

Belangrijker dan de tekst is het ritme en het gevoel: "E ta krea potrèt bibu di tipo i situashonnan verídiko, konbèrtiendo e mes den tipo i situashon. Tur sentido ta aktivo, tin mímika, kanto, paso, zonidu."
(Hij creëert een levend schilderij van een waarachtig type en situatie waarbij hij zichzelf verplaatst in dat type en die situatie. Alle zintuigen zijn aktief, er wordt gebruik gemaakt van mimiek, zang, dans en geluid.)

Van dezelfde website www.elisjuliana.info is de volgende mp3 afkomstig met een vertolking van Hé patu.

Elis Juliana is op 8 augustus 1927 geboren als helft van een tweeling waarvan de andere helft Gladys is. Hij is te veelzijdig om in één hokje te plaatsen: dichter, voordrager, beeldhouwer, archeoloog, filosoof, schilder, onderwijzer... er is nauwelijks een terrein te bedenken waarop Elis Juliana niet aktief is geweest.

78 Jaar. Een man om zuinig op te zijn.

Posted by CasaSpider at 7:04 AM | Permalink | Comments (17)

Tweemaal per jaar organiseert de Curacao Triathlon Association (CTA) een Off-Road Triathlon. In het najaar op Boca Sami en in het voorjaar op Porto Marie. Feitelijk is het hier het hele jaar zomer, maar officieel zitten we nu in het voorjaar. De triathlon bestaat uit de onderdelen zeezwemmen (750 meter), mountain biken (16 kilometer) en trail running (5 kilometer).

Het was alweer een paar jaar geleden dat wij naar een triathlon zijn gaan kijken. Het is echter eens iets anders dan elke week naar Kontiki en Mambo Beach waar we bovendien toch geen abonnement meer hebben. Met een biertje in de hand kijken naar sporters is een ontspannen gebeuren. Doordat de dames en heren zich zo uitsloven ontstaat de perceptie dat men zelf ook wel een extra slokje koud bier heeft verdiend.

We waren precies op tijd voor de start van het zeezwemmen om vier uur 's middags. Gelukkig stond er deze keer nauwelijks wind. Golven slopen de krachten van met name de minder geoefende zwemmer. Tot veler verrassing kwamen twee jeugdige Antillianen als eerste uit het water tevoorschijn.

Van onze groep deden drie mannen mee, Roland (waarover straks meer), Peter Cuppen en Frank -Bodo- Hogenes. Toen iedereen al lang en breed op de fiets zat zagen wij een bootje met een net door de zee varen. Het leek erop of ze aan het dreggen waren. Wellicht was de organisatie er niet van op de hoogte dat Kees B. momenteel op vakantie in Nederland is en dachten ze dat hij deze keer verdronken was.

The year after

Dat Roland zondag meedeed aan de triathlon mag als een klein wonder worden beschouwd. Op woensdag 13 april 2005, vandaag precies elf maanden geleden, werd hij met spoed opgenomen in het Sehos ziekenhuis. Hij was geveld door het Guillain-Barré Syndroom (GBS) met als gevolg dat hij in zeer korte tijd volledig verlamd raakte.

Rolands ouders kwamen onverwijld uit Nederland over. De eerste dagen in het ziekenhuis waren zeer kritiek, vooral 's nachts. Zolang de ziekte niet stabiliseert worden meer spieren aangetast. Dit kan tot gevolg hebben dat zelfs de ademhaling stopt, hetgeen op zondag 17 april dreigde te gebeuren. Via een infuus kreeg Roland toen plasma toegediend. Gelukkig sloeg deze behandeling aan.

Op maandag 9 mei was de ziekte zodanig onder controle dat de nog steeds vrijwel compleet verlamde Roland ter revalidatie naar het Monseigneur Verriet instituut werd overgebracht. Daar stelde hij zich tot doel om voor zijn verjaardag op 12 juli weer thuis te zijn en te kunnen lopen. En zowaar, op vrijdag 8 juli werd hij ontslagen uit het Verriet en kwam thuis. Een dag later vierde hij zelf zijn 40e verjaardag en dochter Kyra haar eerste.

Beetje bij beetje kreeg Roland zijn krachten weer terug. Meedoen aan de triathlon op Porto Marie was de volgende mijlpaal in het revalidatieproces. Veel mensen kwamen speciaal voor Roland kijken en ook de speaker refereerde diverse malen aan het herstel vanuit een rolstoel naar het deelnemen aan de triathlon.

Roland is een uitstekend zwemmer, een goede mountain biker en een redelijke loper. Hij kwam als zesde uit het water en moest later iets toegeven. Een tijd onder de twee uur was het doel en tot ieders verbazing finishte hij in ongeveer 1 uur en 48 minuten, nog voor Peter en Frank. Een formidabele prestatie!

Niet alleen Roland heeft een zwaar jaar achter de rug, zijn vrouw Barbara mag in dit verhaal niet ontbreken. Zij werd ineens geconfronteerd met een man die helemaal niets meer kon, heeft zelf een zware baan en moest ook nog eens in haar eentje voor hun toen negen maanden oude dochter Kyra zorgen. Een grote geestelijke en lichamelijke belasting.

Barbara is dan ook ontzettend blij dat Roland er weer zo bovenop gekomen is. Tevens vindt zij het zeer belangrijk dat meer mensen weten wat het Guillain-Barré Syndroom is, zeker omdat het relatief zo vaak voorkomt op Curacao. Daarom heeft zij de Amigoe ingeschakeld voor een interview dat als alles doorgaat maandag gehouden wordt.

Terug naar de triathlon. Vrijwel iedere editie wordt gewonnen door krachtpatser Ivan Jonker. Deze keer was geen uitzondering. Met een enorme voorsprong zegevierde Ivan de Verschrikkelijke ook dit jaar. Bij ons laatste triathlon-bezoek daterend van 31 januari 2004 wilde Lucy wel eens samen met deze bikkel op de foto.

Het was niet erg druk op Porto Marie. Met minder drukte is er meer parkeerruimte, kan men gemakkelijker drankjes bestellen en last but not least is het eenvoudiger om charmant publiek te ontdekken. Onze eigen dames mogen er ook zijn. En nog een keer.

Wij besloten al voor de prijsuitreiking naar huis te gaan. Immers, Luchiano (8) moest de volgende dag om zes uur opstaan. De kinderen van Peter C. gingen op dat moment lekker aan het bier. Het was een sportief dagje. De serie van niet minder dan 47 foto's is te vinden onder Triathlon Porto Marie 2006.

Alle posts over Roland en Guillain-Barré Syndroom (GBS) staan in de Category Roland en GBS.

Posted by CasaSpider at 1:25 PM | Permalink | Comments (16)

In plaats van naar Otrabanda om deel te nemen aan het Carnavalsfeest gingen wij zondagmiddag naar Kontiki Beach. We waren extra vroeg want het jaarabonnement moest vernieuwd worden. Kostte een gezinsabonnement vorig jaar nog ANG 390 (€ 180), dit jaar moet het niet minder dan 600 gulden opbrengen ofwel € 280.

Gezien de aankomende baby verwachten wij dit jaar minder naar het strand te gaan. We hebben daarom afgezien van het jaarabonnement. Omdat we toch al gratis binnen waren hebben we daar optimaal van geprofiteerd, dat zal ze leren.

Tegen vijf uur verkasten we naar Mambo Beach waar het Happy Hour al bijna was begonnen. Vanwege Carnaval was het niet erg druk. Om zes uur wandelden we naar Wet&Wild. Daar kwamen we de Kridans tegen. Zij waren wel naar Carnaval geweest en net terug. Het was erg gezellig en relaxed geweest tot het moment dat een agent in burger vlak voor hun neus met een pistool begon te zwaaien.

De paniek was groot, kinderen doken naar de grond. In eerste instantie wist men ook niet dat het een agent was die daar voor McCloud speelde. Toen de eerste paniek voorbij was en een verdachte gearresteerd moesten de kinderen worden verzameld. Het duurde even voordat Elly haar dochter Kristi (9) gevonden had. Kristi was tamelijk overstuur. De feeststemming was er na dit incident wel uit en de Kridans besloten even uit te blazen met een biertje op het altijd rustige Wet&Wild.

"Hé kijk uit, daar ligt er een op de grond", riep Lucy plotseling. Ik draaide mij om en zowaar, achter mij lag een corpulente Colombiaans ogende man met een lengte van ongeveer 1 meter 50 op de grond. Eerst dacht ik dat hij gevallen was, maar hij kreeg nog een paar rake klappen.

De Colombiaan was samen met zijn maat van ongeveer hetzelfde postuur. Hij was bijzonder agressief en wilde zijn belagers alweer te lijf gaan. De toegesnelde security-mensen namen hem als een saucijzenworstje onder de arm mee naar de uitgang. Vlak voor de uitgang was er wederom een opstootje en lag de Colombiaan weer op de grond, volgens sommigen buiten westen.

Wij dronken ons biertje op en toen was het tijd om te gaan. Ik liep voorop, Lucy en Luchiano (8) volgden op een meter of 20. Buiten bij de ingang stonden de twee Colombianen. Het slachtoffer was nog flink opgefokt en wilde alweer naar binnen. Zijn maat was gelukkig iets rustiger en zei iets van: "Nee Alfredo, zij hebben gewonnen, niet doen."

Aha, hij heette dus Alfredo. Nieuwsgierig bleef ik staan luisteren. Lucy gebaarde dat ik door moest lopen, maar ik kon mijn vrouw en zoon toch niet alleen langs Alfredo laten lopen?

We reden naar de Chinees vlak bij ons huis en bestelden een Nasi Goreng. Tijdens het wachten waren we blij dat de Kridans niet in de buurt waren. Anders was het bij de Chinees vast ook uit de hand gelopen.

Posted by CasaSpider at 10:08 AM | Permalink | Comments (14)

Ondanks dat het vandaag Carnavalszondag is, de dag van de Gran Marcha, is het voor ons geen Carnaval. Dat heeft alles te maken met Lucy's zwangerschap. Het is niet handig om urenlang met een dikke buik aan de kant van de weg te staan.

Bovendien is het een hele afdaling om vanaf Seru Domi naar beneden naar de Roodeweg te lopen. Om maar te zwijgen over de klim terug om een uur of zes, zeven. Helemaal met naaldhakken.

Geïnteresseerden mogen het verslag en de foto's van vorig jaar bekijken: Gran Marcha en Marcha di Despedida. Heel anders gaat het er dit jaar vast niet aan toe.

De Marnix-school vierde vrijdag Carnaval. Alle kinderen mochten verkleed komen, er was muziek, versnaperingen, limonade en banana-split. Luchiano (8) verheugde zich enorm op deze dag en het was een groot succes. Spelen, eten en dansen... alles behalve leren. Waar een school toch eigenlijk voor gemaakt is.

Vorig jaar waren de kinderen nog druk aan het feesten toen ik aankwam. Nu zaten ze in de klassen en waren diverse volwassenen de muziekinstallaties en dergelijke aan het afbreken. Snel schoot ik een foto van Luchiano en zijn klasgenoot Migael. Ze zijn chipito's aan het eten.

Zojuist is AZ-PSV afgelopen, de uitslag (1-2) was conform mijn voorspelling in de voetbalpoule. Groots was het allemaal niet. Beste speler van het veld vond ik Arouna Koné. Voorts was er sprake van enige belangenverstrengeling.

Waarom liet Guus Hiddink anders de slecht voetballende Jason Culina staan? Alleen om hem zoveel mogelijk minuten te laten maken voor het Wereldkampioenschap waar hij voor Hiddinks team Australie uitkomt. Voor Marcus Beasley is het derhalve pech dat Guus niet de trainer van de USA is.

Posted by CasaSpider at 10:19 AM | Permalink | Comments (15)

Alweer een hele tijd geleden reden wij over de Koralspechtweg, van de Bramendiweg richting hotel Breezes. Het voormalige Princess Beach. Plotseling zag ik aan mijn linkerhand een vliegtuigje. Een aantal scenario's schoot door mijn hoofd:

• De Toyota had het luchtruim gekozen
• Ik was de weg kwijt en ongemerkt op de landingsbaan van International Airport Hato beland
• Een vliegtuigje van DCA was de weg kwijt en ongemerkt op de Koralspechtweg beland

Niets van dit alles. Later vernam ik dat het vliegtuigje daar neer was gezet als restaurant. Niet echt voor de hand liggend, immers vliegtuigen staan niet in de eerste plaats bekend om hun voortreffelijke maaltijden. Bovendien eet het ook niet echt gemakkelijk, met die klaptafeltjes.

Van anderen hoorde ik dat het enorm stonk in de buurt van het vliegtuigje. Niet echt een stimulans om ernaar toe te gaan. Uit dezelfde bron vernam ik een tijdje later dat het restaurant gesloten was.

Afgelopen vrijdag kwamen semi-collega's Alirio de B. en Diangelo M. terug van hun lunch. Die hadden zij genoten in het vliegtuigje. De officële naam is overigens niet vliegtuigje maar Air Curacao Restaurant. Maar wij noemen het vliegtuigje.

Behalve directeur van een automatiseringsbedrijf is Diangelo ook piloot. Geen wonder dat hij graag eens in het vliegtuigje ging eten. De mannen waren enthousiast over zowel het eten als de prijs. Ze hadden een Seafood Combo gegeten, met jumbo-shrimps en diverse soorten vis. Het was veel en goed en dat voor slechts 25 Antilliaanse guldens ofwel € 11.62 bij een koers van 2.15.

Luchiano (8) en ik kwamen thuis van Lennons verjaardagsfeest. Lucy stond al klaar om naar Punda te gaan. We moesten mijn trouwring ophalen, die werd een maatje groter gemaakt wegens bijzonder gespierde vingers. Helaas was de betreffende winkel gesloten, ik ben nog even vrij man.

We kochten twee stretch-rokken voor Lucy. Door haar groeiende buik passen gewone exemplaren niet of nauwelijks meer. Even later schoven we bij Pleincafé Wilhelmina aan bij Ino en Bente. Een goed koud glas Duvel doet een mens goed. Peter en Loes kwamen langs met Arwin en de tweeling. Zo had Luchiano ook iemand om mee te spelen, al had hij met name oog voor de zojuist aangeschafte Transformers Cybertron.

Toen de anderen weg waren vroeg ik aan Lucy wat zij wilde eten. Het maakte haar niets uit. Ik vertelde over het vliegtuigje en het lekkere visgerecht. "We gaan naar het vliegtuigje!", zei Lucy. Zij is dol op vis en helemaal op jumbo-shrimps.

In het vliegtuigje was het niet druk. We werden vriendelijk ontvangen door een Antilliaanse dame. Het vliegtuigje is een echt Krioyo-restaurant, men serveert er typisch Curacaose gerechten als kabrito-stoba (geitenvlees stoofpot), komkomber-stoba (komkommer stoofpot), maar ook normale zaken als de befaamde Seafood Combo.

Het vliegtuigje zit vast aan een houten gebouwtje. De gast mag kiezen of hij in het vliegtuigje wil zitten of in het gebouw. Wij kozen uiteraard voor het vliegtuigje. Twee andere tafels waren bezet maar na een tijdje hadden wij het hele vliegtuigje voor ons alleen. Men kan zich dan iets meer laten gaan bij het fotograferen: foto#1, foto#2, foto#3.

Het eten kwam snel en was werkelijk voortreffelijk. Eigenlijk moet ik dat niet zeggen, want straks wordt het vliegtuigje nog overboekt met klanten. Dat is meestal funest voor de prijs-kwaliteitsverhouding. Maar ik mag ook niet liegen. We bedankten de Antilliaanse dame en maakten buiten nog een paar foto's van de achterkant en de zijkant van het vliegtuigje.

Het was zonder twijfel de beste maaltijd die wij ooit in een vliegtuigje hebben gehad.

Posted by CasaSpider at 7:18 AM | Permalink | Comments (23)

Donderdagmorgen belde ik Curgas, waar ons gas toch bleef. Ik kreeg de dame aan de lijn die altijd zegt dat het vandaag komt. Zij verbond mij door met de dame die ik woensdag al gesproken had. Inmiddels heeft Curgas uitgevonden dat het gas dat begin september bij ons bezorgd zou zijn op een verkeerd adres is afgeleverd. Die mensen koken er nu lustig op los.

's Middags was het gas er nog niet, daarom besloot ik nogmaals te bellen. "Het komt er zo aan", zei de vriendelijke dame. "Vooruit, ik zal jullie nog één keer geloven", antwoordde ik half geamuseerd. Even voor vijf uur belde Lucy mij voor iets anders maar meldde tevens dat het gas was gearriveerd.

Aan de ene kant was ik blij, aan de andere kant viel ik in een diep, zwart gat. Vermoedelijk is hier sprake van een variant van het Stockholm Syndroom. Ik ben inmiddels bijzonder gehecht geraakt aan de Curgas baliemedewerksters.

Werd bij ons het gas bezorgd, enige dagen eerder is het splinternieuwe straatnaambordje van de rotonde Rafik Hariri voorheen Palu Blanku verdonkeremaand. Voor wie het zich niet meer herinnert, van 20 tot en met 23 november vond de Planet Lebanon conferentie plaats op Curacao. Uit eerbetoon dan wel commerciele motieven heeft men besloten om tijdens deze conferentie de Palu Blanku rotonde om te dopen in Rafik Hariri, de man die gedurende dertien jaar president van Libanon is geweest totdat hij op 14 februari 2005 werd vermoord.

Onder de Curacaose bevolking ontstond een storm van protest. Hoe kon men de rotonde van Palu Blanku nu een andere naam geven? En als men dat al wilde, was de meest voordehand liggende naam Wilhelm Canword, een groot sportman en tevens eigenaar van het befaamde benzinestation op Palu Blanku.

Saad Hariri, de zoon van Rafik, maakte deel uit van de Libanese delegatie die ter gelegenheid van Planet Lebanon ons eiland bezocht. Hij was de eregast bij het omdopen van de rotonde.

Begin deze week was het zover. Onder grote (?) belangstelling kreeg de rotonde zijn nieuwe naam, Rafik Hariri. Het naambordje prijkte trots op de rotonde. Trots, maar niet lang. Want één dag later was het bordje al door iemand gejat. In het ontstane gat kunnen mensen mooi hun hoofd steken, aldus de Vigilante in het onderschrift bij deze foto.

Donderdagavond hadden wij een Technical Meeting van SQL Integrator. Tijdens de aansluitende borrel sprak ik de Curacaose vrouw van een collega. "Wat vind jij ervan dat ze Palu Blanku hernoemd hebben naar Rafik Hariri?", vroeg ik haar. Moraima: "Ik vind het belachelijk. Wij hebben toch ook geen plein in Libanon?"

Zo had ik het nog niet bekeken. "En wat vind je ervan dat ze het bordje al na één dag gestolen hebben?", vervolgde ik. Moraima: "Geweldig. Van mij mogen ze het iedere keer als het er weer hangt meteen weghalen." Ook Moraima is van mening dat als de rotonde een andere naam moet krijgen het Wilhelm Canword moet zijn.

Zoals de zaken er nu voorstaan lijkt mij Rotonde van het gestolen naambordje een redelijk alternatief.

Posted by CasaSpider at 1:49 PM | Permalink | Comments (13)

De nieuwe TDS-box doet het nog steeds uitstekend. Maandag schreef ik dat TDS ons soort van kabelsysteem is. Brillie reageerde daar als volgt op: "Kabel? Wat doet die antenne dan daar op het dak?"

Wel, ons soort van kabelsysteem werkt gewoon door de ether. Met antennes. Een soort van draadloos kabelsysteem dus eigenlijk, heel modern. Curgas kwam maandag niet opdagen en daarom verblijdde ik ze dinsdagochtend met een telefoontje.

CasaSpider: "Maandag zou er iemand van Curgas langskomen, maar hij is niet geweest."
Mevrouw Curgas: "Oh, ze komen vandaag."
CasaSpider: "Ja maar, vrijdag zei u dat ze maandag zouden komen."
Mevrouw Curgas: "Nee, ze komen vandaag."
CasaSpider: "Zeker weten?"
Mevrouw Curgas: "Zeker weten."

Ik kreeg tegelijkertijd zowel een flashback als een Aha-Erlebnis. Op 19 maart 2003, de datum kende ik echt niet uit mijn hoofd maar dit is nu het voordeel van bloggen, had ik een soortgelijk gesprek met Curgas. Hier het kernfragment:

--- Begin Flashback / Aha-Erlebnis dd. 19.03.2003 ---

Afgelopen vrijdag nam ik de telefoon in mijn hand en belde Curgas.
CasaSpider: 'Ja hallo, wanneer komt mijn gas?'.
Mevrouw Curgas: 'Begin volgende week'.
CasaSpider: 'Ja, wanneer precies?'.
Mevrouw Curgas: 'Belt u begin volgende week terug'.

Maandag was ik het vergeten, maar dinsdag belde ik voor de tweede keer.
CasaSpider: 'Ja hallo, wanneer komt mijn gas?'.
Mevrouw Curgas: 'Belt u morgen terug'.
CasaSpider: 'Dat zei u vrijdag ook'.
Mevrouw Curgas: 'Doei'.

Vandaag wederom gebeld.
CasaSpider: 'Ja hallo, ik moest even terugbellen over wanneer mijn gas komt'.
Mevrouw Curgas: 'Momentje'.

--- Einde Flashback / Aha-Erlebnis dd. 19.03.2003 ---

Op dat moment kreeg ik toen een andere dame aan de lijn. Een hele aardige dame die mij onomwonden vertelde dat het gas nog zeker tien dagen op zich liet wachten. Ze zei het op zo'n leuke manier dat ik haar bijna voor het slechte nieuws wilde bedanken.

Eerlijkheid duurt het langst. Dinsdag is er wederom niemand geweest. Welk scenario speelt zich woensdag af?

Posted by CasaSpider at 8:44 PM | Permalink | Comments (21)

De Tripeltjes deden me goed zaterdagavond. Lucy dronk een glas rode wijn, dat mocht wel weer eens. Het mooiste was echter dat zondagochtend sinds lange tijd (een week?) de zon 's morgens volop scheen.

Luchiano (8) kon meteen buiten zijn kunsten vertonen aan de waslijn. Daarna mocht hij op de computer. Hij wilde met opa (CasasPa) praten op MSN. "Ja! Opa is online!" Voordat hij iets kon schrijven kwam de eerste message al binnen.

Na afloop zei Luchiano: "Het was heel leuk om met opa te praten." Een van de nadelen van twee ouders die naar een vreemd land zijn verhuisd: er is geen familie in de buurt.

Feyenoord wint met 2-3 bij Roda JC. De derde mok koffie staat voor me. Bij UTS is de koffie-automaat enige tijd geleden weggehaald.

Sindsdien drink ik er alleen maar water, hetgeen veel gezonder is. In het weekend is de koffie-behoefte daardoor wel iets groter geworden.

Het ziet ernaar uit dat vanmiddag een ouderwetse stranddag wordt, mijn lichaam snakt ernaar. En de zee snakt naar mijn lichaam. Is het nu allemaal rozegeur en manenschijn? Neen, bij Pleincafé Wilhelmina heeft Lucy mij met domino genadeloos ingemaakt.

Posted by CasaSpider at 11:15 AM | Permalink | Comments (25)

Als het in Nederland 20 dagen achterelkaar regent en dan breekt ineens de zon door voor een dag of drie, dan... ja, dan trekt iedereen zijn of haar zomerkleren aan, rijdt naar het strand en of een terras en verkeert in stralend humeur.

Het regent hier nu al een hele week onafgebroken. Een tropische depressie trok precies over de ABC-eilanden. Hoe groot is de aarde, hoe klein zijn de ABC-eilanden en hoe heeft die depressie precies ons gevonden. Een van de raadselen des levens.

Op Curacao worden we tamelijk chagrijnig als het zeven dagen achtereen regent, zeker de Nederlanders. De Curacaoenaar houdt wel van regen, want het is zo goed voor de tuin. Nog even en we kunnen hier rijst gaan verbouwen. De sawa's liggen er al.

Donderdagochtend om 06:35 zat ik in de auto met Luchiano (8) om hem naar school te brengen. Na zo'n 300 meter hoorde ik op de radio dat op last van de Gouverneur alle scholen die dag gesloten waren. Luid gejuich op de achterbank. Zelf vond ik het een tikkeltje overdreven, er lag wat grind op de weg maar niet zodanig dat er niet gereden kon worden.

Later hoorde ik van collega Maya dat het in haar buurt wel degelijk flink te keer was gegaan. De huizen in Montaña liggen iets ongunstiger en sommige mensen hebben hun terrein ook nog eens ommuurd. Hierdoor creëerden zij voor zichzelf een soort zwembassin. Maya wist te vertellen dat mensen verderop de nacht zittend op de eettafel moesten doorbrengen, alles stond blank.

Is er nog meer tegenslag? Jazeker! Onze TDS (kabel-tv) doet het al een week niet en de monteur komt pas aanstaande maandag. Verder is ons gas bijna op, terwijl ik op 22 augustus een nieuwe fles heb besteld. Volgens Curgas is die ergens begin september geleverd, maar dat is niet zo. Ook Curgas komt maandag langs om de zaak te bekijken.

Kwaad dient met kwaad bestreden te worden en vocht met vocht. Over een uur of twee is het Abfahrt richting Pleincafé Wilhelmina. Voor een broodnodige Tripel van La Trappe.

Tot slot een paar links die niet in vergetelheid mogen raken:

• Steun Katja in haar strijd tegen Bridget, de teller staat op 26.361. CasaSpider is door zijn Katja gelinked!
• Zet u zelf op de kaart bij Frappr Webloggers. We zijn met zijn 35-en.
• Houd de Webloggers Voetbalpoule in de gaten. Uitslagen kunnen al weken van tevoren worden ingevuld. Eendracht maakt macht, samen zijn wij sterk.

Posted by CasaSpider at 3:27 PM | Permalink | Comments (13)

De tijd voor het Sinterklaasfeest is altijd een interessante periode op Curacao. In het Amigoe-forum keert dit onderwerp ieder jaar steevast terug, al zijn de scherpe randjes na het vertrek van enige Surinaamse forumleden er -helaas- wel af.

Sleutelpersoon in de kwestie is Zwarte Piet en dan met name diens dommige en ondergeschikte rol ten opzicht van de blanke Sinterklaas. Voorstanders van het Sinterklaasfeest stellen dat het hier een eeuwenoude traditie betreft zonder enige kwade intentie. Tegenstanders zien een veranderde maatschappij met een steeds groter wordend aantal donkergekleurde mensen. Voor hun is de Zwarte Piet-rol nogal beledigend. Tijd om de traditie aan te passen, zie Xaviera.

Het frappante is dat de Curacaoenaar die steeds verder van Nederland afstaat dol is op Sinterklaas en zijn Pieten. Niet zelden is het hier juist de Sint wiens gezicht met een soort plakaatverf wit wordt geschilderd. Sinterklaasliedjes worden uit volle borst meegezongen, geen andere Nederlandse teksten worden zo goed onthouden. In dat opzicht is het jammer dat er zoveel nutteloze woorden als kapoentje in voorkomen.

Surinamers haten Sinterklaas vrijwel collectief. Op Curacao wonen veel Surinamers die vaak in het onderwijs werkzaam zijn. De Sinterklaasdiscussie op het Amigoe-forum loopt bijna altijd uit op het over en weer met modder gooien. "Jullie laten je nog steeds onderdrukken door de witte man, bevrijd jezelf toch eens", zegt de Surinamer. Waarop de Curacaoenaar antwoordt: "Ja, kijk maar eens hoe jullie in principe zo rijke land er nu voor staat."

Op Curacao speelt op dit ogenblik een heel andere discussie met betrekking tot Sinterklaas. Niet het wel of geen Sinterklaas is het punt, maar één of twee Sinterklazen. Een nieuw fenomeen!

Al 22 jaren lang wordt de intocht van de Goedheiligman georganiseerd door de Curacao Parades and Festival Foundation van mevrouw Poppy Cratz. Nu is er echter een coupe gepleegd door The Masters en komt als het allemaal doorgaat aanstaande zaterdag een andere Sint de Annabaai binnenvaren.

Deze Sint is geregeld door Adrian Leesly, nota bene een ex-Zwarte Piet van Poppy alsmede door Cesar Rodriguez die voorheen de catering van de intocht voor Poppy Cratz verzorgde. De overheid heeft Poppy haar vergunning geweigerd en deze aan The Masters verleend.

Poppy Cratz is naar de rechter gestapt en eist een verbod op de intocht van 19 november. Op zaterdag 26 november wil zij met haar eigen Sinterklaas op Curacao aankomen. Wat moeten de kinderen hier wel of niet van denken, twee Sinterklazen die elkaar straks met hun stafjes te lijf gaan?

Inmiddels is er in Nederland ook een verbod geëist op negerzoenen.

Posted by CasaSpider at 1:41 PM | Permalink | Comments (13)

Er zijn een paar dingen die ik niet of nauwelijks begrijp. Neem nu ontwikkelingshulp. Het rijke westen geeft al decennia lang ontwikkelingshulp aan arme landen, zoals bijvoorbeeld in Afrika. Ook al decennia lang heerst het besef dat geld of voedsel geven niet voldoende is, de bevolking van deze landen dient opgeleid te worden om zichzelf te kunnen bedruipen.

Veelal begint de zelfbedruiping op het gebied van voedselvoorziening, dat is logisch. Minder logisch (voor mij) is dat de rijke landen vervolgens hun eigen landbouw- en veeteeltbedrijven fors subsidiëren. Ik wil niet met de vinger wijzen, maar met name de Fransen schijnen hier wat van te kunnen.

Gevolg is dat de ontwikkelingslanden ondanks hun veel lagere lonen nog steeds grote moeite hebben om zich op de wereldmarkt te manifesteren.

• Als een bank aan iemand geld leent om bijvoorbeeld een auto te kopen berekent zij daar rente voor.
• Als men een vriend 100 gulden leent is het wel mooi als dat geld ooit terugkomt, maar over het algemeen berekent men hem geen rente.
• Als men een zwerver een paar gulden in de hand drukt verwacht men over het algemeen niet dit geld ooit nog terug te zien.

Het land de Nederlandse Antillen heeft een schuld van 4.7 miljard gulden (2.2 miljard Euro) aan Nederland. Ieder weldenkend mens beseft dat een of liever nog de oplossing voor deze schuldenlast uit Nederlandse hoek moet komen. Tenzij wij morgen onder de Christoffelberg op de grootste olievoorraad ter wereld stuiten.

President van de Centrale Bank van de Nederlandse Antillen, de heer Emsley Tromp, heeft een zevenpuntenplan bedacht. Even tussendoor, dingen die op detailnivo bijzonder gecompliceerd zijn, blijken als men maar genoeg abstraheert verrassend helder en eenvoudig.

Dat geldt ook voor de oplossing van Emsley Tromp: Nederland moet de hele schuld van 2.2 miljard Euro aan de Antillen gewoon volledig kwijtschelden. In ruil daarvoor mag Nederland de jaarlijkse bijdrage aan de Antillen van 175 miljoen gulden (80 miljoen Euro) in zijn zak houden. Als detaillist komt men daar niet op!

De reactie van onze minister van Bestuurlijke Vernieuwing en Koninkrijkszaken, Alexander Pechtold: "Dat is een interessant voorstel."

Het idee van Emsley Tromp is op zich nog niet zo gek. Wat hij eigenlijk wil is de jaarlijkse rentelast van 300 miljoen gulden (140 miljoen Euro) terugbrengen naar nul. Per saldo houden wij dan per jaar 125 miljoen gulden (60 miljoen Euro) meer over om te besteden dan nu.

Volgens minister Pechtold is er op de Antillen echter toch behoefte aan een directe financi�le injectie. Dat kan wel zo zijn, maar het elimineren van rente op alle leningen die uitgegeven worden als ontwikkelingshulp lijkt mij een noodzakelijke stap. Wereldwijd wel te verstaan.

Nu hangen de torenhoge rentelasten als een molensteen om de nek van de ontwikkelingslanden. Dit zorgt voor een afhankelijkheidsrelatie die tot in het oneindige voortduurt.

Is dit expres zo bedacht of is er hier een econoom in de zaal die deze scheve situatie uit kan leggen?

Posted by CasaSpider at 1:38 PM | Permalink | Comments (21)

Terwijl de bevolking en de politiek steeds meer aansturen op autonomie jegens Nederland denkt het weer daar heel anders over. Een aantal jaren geleden kon ik als het eens regende nog tegen onwetenden zeggen: "Maak je geen zorgen, over een half uurtje is het weer stralend blauw!"

Nu kan ik dat nog steeds wel zeggen, maar dan regent het toch gewoon de hele dag door. Als dat een paar jaar zo doorgaat zijn wij een Tropisch Regenwoud of is het eiland kopje ondergegaan in de Caribische Zee.

Van een dagje regen gaat men niet dood, de temperatuur is nog steeds aangenaam, dat tenminste wel. Ik zit hier met ontbloot bovenlijf in mijn sportbroek te eten. Electronica is kwetsbaarder. Zo ligt ons kabelsysteem TDS er tegenwoordig na iedere regenbui urenlang uit. Dat betekent geen televisie kijken.

Zaterdag spraken we Ino & Bente even bij Pleincafé Wilhelmina. Zij hadden vanaf 's morgens vier uur die dag geen stroom meer. Het schijnt dat een aantal belangrijke kabels het begeven heeft. Voorlichtster Sharo Bikker van Aqualectra deelde zojuist voor de radio mede dat als de situatie om zes uur nog niet hersteld is er geschakeld gaat worden tussen de diverse wijken.

Dit houdt in dat de stroom ieder moment uit kan vallen. We zijn al niet naar het strand geweest, dit kan er ook nog wel bij. Mocht het licht blijven branden gaan we zometeen buiten op de porch dominoën.

Het voordeel is wel dat ons Happy Hour vandaag niet gelimiteerd is tot tweemaal een uur, tenminste zolang er Polar in de koelkast staat.

Posted by CasaSpider at 6:33 PM | Permalink | Comments (23)

Door het leven in de Cariben en nog meer door Lucy kom ik regelmatig in aanraking met voedingsmiddelen waar ik het bestaan eerder niet van kende. Of die ik gewoon niet of nauwelijks at.

Bij supermarkt Mangusa kopen wij op maandagmiddag regelmatig een pak patas de pollo, kippenpoten in goed Nederlands. Het betreft hier echter niet de kippenpoten zoals die in Nederland bekend staan, maar de voeten van de kip.

Volgens Lucy is het nogal bewerkelijk om patas de pollo te bereiden. Vraag mij niet om het recept, het is hier per slot van rekening geen joopbraakhekke.blogspot.com. Patas de pollo smaken best lekker, zeker als snack. Ze zijn wat vettig en wat zoutig.

Het leukste is echter de manier van eten. De voetjes lijken met een beetje fantasie op mensenhanden, inclusief kootjes. Het gemakkelijkst eet men de handjes door een kippenvinger in de mond te steken en hem bij het laatste kootje af te bijten. Vervolgens weekt men met de tong het vlees los van de kootjes en tenslotte spuugt men de drie overgebleven kootjes uit. Die zijn voor de honden.

Het kippenhandgedeelte neemt men eenvoudigweg in de mensenhand en kluift, zuigt en slurpt het kippenvel naar binnen. Echt heel lekker. Nadeel zijn de ontzettend vieze, vette handen die men er aan overhoudt. Zelfs met keukenrolpapier zijn ze nauwelijks schoon te krijgen. Het papier kleeft onmiddellijk vast aan de huid. Met zeep gaat het een stuk gemakkelijker.

Nederland is een echt kippenland, vooral in Barneveld dan toch. Merkwaardig dat ik er nooit patas de pollo ben tegengekomen.

Posted by CasaSpider at 1:06 PM | Permalink | Comments (28)

Tot voor een paar jaar kende Curacao drie grote rotondes, die van Zegu, Salinja en Palu Blanku. Inmiddels zijn rotondes ook hier in de mode gekomen, waarbij met name de mini-uitvoeringen vaak voor problemen zorgen. Mensen die niet op de hoogte zijn rijden daar nog wel eens gewoon rechtdoor. Dit heeft menig sierpalmpje het leven gekost.

Palu Blanku, letterlijk Witte Boom, is de rotonde die de Ring aan de Rooseveltweg knoopt, niet ver van de Isla Raffinaderij. Zelf kom ik niet vaak op Palu Blanku, maar de naam is welbekend en staat als een huis. De grote Carnavalsoptochten gaan er altijd overheen.

Nu heeft het Bestuurscollege van Curacao in al haar wijsheid besloten om de naam van deze rotonde eens te veranderen. Men moet niet te negatief doen over veranderingsprocessen, de wereld verandert immers doorlopend. Van de andere kant is niet iedere verandering een verbetering.

"Ja, boeien! Vertel nou eindelijk maar eens hoe ze Palu Blanku gaan noemen!", hoor ik sommigen denken. De naam Palu Blanku wordt vervangen door... Rafik el Hariri. Welk een typisch Curacaose naam.

Rafik Hariri (01.11.1944 - 14.02.2005) was een Libanees zakenman, miljardair en gedurende een tiental jaren premier van Libanon. (Bron: Wikipedia).

Nu wonen er op Curacao wel een aantal Libanezen, maar dat voor deze kleine groep Palu Blanku wordt gerenamed naar Rafik el Hariri lijkt wat vergezocht.

Het toeval wil dat op 20 november op Curacao Planet Lebanon plaatsvindt, een conferentie die door een grote delegatie Libanese zakenlieden wordt bezocht. Naar het schijnt is nu reeds bekend dat Saad Hariri, zoon van wijlen Rafik, ergens in die week de rotonde zal inwijden met zijn nieuwe naam.

Als het moet kan een dergelijke naamwijziging kennelijk snel geregeld worden. Dit stuit op fel verzet bij diverse groeperingen in de bevolking. Zo las ik in de Vigilante van donderdag dat sedert lange tijd bijna niemand meer refereert aan Palu Blanku als Palu Blanku, maar als Canword. Canword naar Wilhelm Canword, een van Curacao's grote sportmannen, sinds deze eigenaar werd van het benzinestation te Palu Blanku.

Voor mij was dit compleet nieuwe informatie, ik had de naam Canword nooit eerder gehoord. Een trieste bijkomstigheid is dat precies op het moment van de beslissing tot naamwijziging in Rafik El Hariri de heer Wilhelm Canword stierf.

De politieke partij MAN zit in de Eilandsregering met FOL en PLKP. Zij moet derhalve de beslissing van het Bestuurscollege wel verdedigen. Dat doet gedeputeerde Charles Cooper op bijzondere wijze. Volgens hem is de naamwijziging niet zo'n probleem, want iedereen vergeet de nieuwe naam van de rotonde toch weer meteen en zal hem gewoon Palu Blanku blijven noemen.

Volgens die redenatie kunnen we Curacao officieel dan ook wel omdopen in FC Twente.

Posted by CasaSpider at 8:49 PM | Permalink | Comments (14)

De Curacao Lions Club bestaat 60 jaar en haalde Johnny Ventura naar het eiland. Wie is Johnny Ventura? Geboren op 8 maart 1940 te Santo Domingo, Republica Dominicana, als Juan de Dios Ventura Soriano nam hij in 1959 de artiestennaam Johnny Ventura aan.

Johnny Ventura is een van de grote Merengue-vertolkers uit de Dominicaanse Republiek, zowel door zijn zang als door zijn fabelachtige heupbewegingen. Zijn optredens in alle belangrijke clubs van Amerika en Europa hebben de Merengue feitelijk buiten Santo Domingo op de kaart gezet. Hieraan heeft hij zijn bijnaam El Caballo Mayor (Het Oudste Paard) te danken.

Op politiek gebied was Johnny Ventura actief als lid van de PRD, de partij van ex-president Hippolito Mejilla. In de jaren '90 is hij een aantal jaren burgemeester van de hoofdstad Santo Domingo (3 miljoen inwoners) geweest. Voorts presenteerde hij het veelbekeken televisie-programma Cuanto vale el show? (Hoeveel is de show waard?).

Een man die men graag eens wil zien optreden! De Curacao Lions Club maakte dit mogelijk. Ieder jaar organiseert deze club een concert ten behoeve van locale jeugdprojecten op telkens andere, speciale locaties. Zaterdagavond had men het schiereilandje Bati Paña omgedoopt tot Isla di Aventura. Bati Paña betekent letterlijk "kleren slaan", dit om ze schoon te krijgen.

De auto moesten we op een groot veld dat als parkeerterrein was ingericht achterlaten. Met bussen werden de gasten naar het feestterrein vervoerd. Daar stonden vele ronde tafels opgesteld, alsmede een groot podium. Wij zochten een plaatsje aan een tafel en haalden wat te eten. Eten en drank was in de toegangsprijs inbegrepen en we werden goed verzorgd door de vele serveersters.

"Hmm... ik voel een druppeltje", zei ik tegen Lucy. Even later begon het te hozen. Iedereen zocht een goed heenkomen bij een van de vele overdekte standjes met drank en voedsel. Daar stonden we dicht tegen elkaar gedrukt te wachten tot de bui over was. Het duurde een minuut of 20 voordat de menigte haar stoelen weer op kon zoeken. Stoelen die wel even drooggemaakt moesten worden.

We zaten nog geen tien minuten of de volgende bui sloeg toe. Daar gingen we weer met zijn allen. De eerste keer stond ik nog direct tegen de bar aan, de tweede keer bij de zoete nagerechten. Cakes, koekjes en wat dies meer zij, allemaal een stuk minder lekker dan een biertje natuurlijk. Dit was het uitzicht vanuit de toetjestent in de regen. Lucy hield zich kranig staande op haar hoge hakken.

Het ritueel van gaan zitten en vluchten voor de regen herhaalde zich enige malen. Tussendoor aten we nog een erg lekker soepje. De muziekapparatuur op het podium was afgedekt met witte doeken. Om iets na twaalven was het voor het eerst ongeveer een half uur achter elkaar droog.

Er werd omgeroepen dat Johnny Ventura zich reeds op het schiereiland zou bevinden. Mensen begonnen te lopen. In zulke gevallen weet Lucy in tegenstelling tot mij altijd precies waar het te doen is. We spoedden ons richting podium en daar, als uit het niets, doemde Johnny Ventura op. Vastberaden liep Lucy op hem af en zo stond ze even later met haar jeugdidool op de foto.

Johnny had haast. Veel fans wilden hem even zien en er waren de veiligheidsmannen. In minder dan een minuut was hij achter het podium verdwenen.

Het concert kon nu niet lang meer op zich laten wachten. Wij rukten op naar voren en stonden even later tegen het podium aan. De muzikanten kwamen op en begonnen alvast wat in te spelen. Er werd een Merengue ingezet. Een man verscheen vlak voor mijn neus on stage en kondigde Johnny Ventura aan. Daar stond hij ineens en het publiek vooraan ging meteen uit zijn dak.

Johnny Ventura bevond zich ongeveer een meter voor mij. Ik zag de geestdrift en voelde de energie. De man is 65 jaar maar heeft op het podium een enorme power. Bovendien straalt het plezier er zichtbaar van af. Lucy was van het lange wachten, de regen en het in verband met haar status nauwelijks alcohol mogen drinken ietwat slaperig geworden. Bij de eerste klanken van het concert veranderde dat op stel en sprong. Zij joelde, zong en danste hartstochtelijk mee.

Na drie of vier nummers verscheen de ongenode gast in de gedaante van regen wederom. Het podium was weliswaar overdekt, maar ook zo lek als een mandje. Dat kon ik goed constateren omdat ik onder het afdak stond en toch kletsnat werd. De band ging nog even door en Johnny Ventura improviseerde nog snel iets over de regen. Maar al snel moest men het voor gezien houden. Electronische apparatuur en water gaan nu eenmaal niet goed samen.

Het hoosde. Lucy verschool zich onder het podium. Langzaam maar zeker gingen steeds meer mensen weg, richting de pendelbus. Toen het iets minder hard ging regenen waagden ook wij de oversteek. Na even in de toiletruimte geschuild te hebben zagen wij een bus arriveren. We waren niet de enigen. Op slimme wijze wurmde Lucy zich tussen de dringende menigte en was binnen. Toen kon ik niet achterblijven. Er werd flink geduwd en getrokken, niemand wilde in de regen op de volgende bus wachten. Even later zat ik erin.

Vanaf de plek waar de bus stopte moesten we nog naar de auto lopen. Het parkeerveld was inmiddels tot een modderpoel verworden. Dit was geen avontuur meer, dit was Extreme Sports! Glibberend en glijdend bereikten we de auto. Tegen drieën waren we thuis. De babysit wachtte al op ons.

Een avond die we ondanks de regen niet graag hadden willen missen. Met dank aan Johnny Ventura.

Posted by CasaSpider at 2:39 PM | Permalink | Comments (15)

Op Curacao bestaan vier (niet privé) basisscholen met Nederlands als instructietaal, de taal waar les in wordt gegeven: de Marnix, de Alber Schweitzer, het Pire College en de Johan van Walbeeckshool. De Römerschool beschouwde zichzelf als tweetalig, men maakt er gebruik van Nederlands instructiemateriaal.

In die situatie dreigt spoedig hardhandig verandering te komen. De Dienst Openbare Scholen (DOS) verplicht de Römerschool nu om gebruik te maken van Papiamentstalig materiaal. De ouders staan op hun achterste benen omdat deze wijziging komt drie maanden na begin van het schooljaar. Had men dit van tevoren geweten was dit in veel gevallen een reden geweest te trachten het kind op een andere school te plaatsen.

De maatregel past in een strategie waarvan het uiteindelijke doel is dat het Papiaments op Curacao eenzelfde positie heeft als het Nederlands in Nederland. Iedereen spreekt het overal en dus ook op de scholen. Andere talen als Engels, Spaans en Nederlands worden als een gewoon vak onderwezen.

Het grote voordeel van deze gedachte is dat de Curacaoenaars eindelijk gelijke kansen krijgen. Een gevolg van de huidige situatie is dat het Nederlandstalige gedeelte van de bevolking bevoordeeld is.

Hierbij mag niet vergeten worden dat Nederland nog altijd gelijkstaat aan de oude kolonisator. Het is niet moeilijk in te zien dat Curacao er van alles aan doet om zich aan de afhankelijkheid van Nederland en het Nederlands te ontworstelen.

Tot zover de theorie. In de praktijk kan het afwijzen van Nederland en het Nederlands leiden tot een verslechtering. Waar de Bovenwindse Eilanden (Sint Maarten, Sint Eustatius en Saba) van het Nederlands naar het Engels overgaan, zit men op de Benedenwinden met het Papiamentu.

Rationeel gezien is kiezen voor het Papiaments geen slimme keuze. Het wordt gesproken door ongeveer 500.000 mensen, er is nauwelijks lesmateriaal en de taal is chaotisch en verdeeld. Het Papiaments bevat zeer veel leenwoorden uit het Nederlands, Engels en Spaans. Standaard werden deze woorden op dezelfde wijze geschreven als in de taal waarvan ze geleend zijn. Op Curacao is echter besloten om tot een soort fonetische schrijfwijze over te gaan.

In theorie valt daar wat voor te zeggen, in de praktijk leidt het tot chaos. Het woord weekend dient officieel geschreven te worden als wikènt (of was het nu wiekènt?). En wat te denken van zuembruk voor zwembroek. Zelfs kranten hebben vaak geen idee meer hoe iets geschreven moet worden en het wemelt er dan ook van de fouten. En dan is er nog de jeugd. Door hen wordt vaak de term hopi great! gebezigd. Het betekent dat iets erg leuk is. Geen jongere haalt het in zijn hoofd om great fonetisch te schrijven.

Een op zich interessante situatie ware het niet dat een aantal generaties kinderen er de dupe van (kunnen) worden. Het is niet voor niks dat de wachtlijsten voor de Nederlandstalige basisscholen lang zijn. Eigenlijk moet men er iemand kennen om erop te kunnen komen. Ouders denken uiteraard aan de toekomst van hun kinderen en hebben maling aan een lange-termijn visie. Ik wel tenminste.

Mijn suggestie is dat met betrekking tot het Papiaments gekozen dient te worden voor een uniforme schrijfwijze binnen het gehele taalgebied. Arubaanse Papiamentstalige kranten komen op mij professioneler en eenduidiger over dan hun Curacaose tegenhangers. Ik pleit derhalve voor de Arubaanse manier. Dit geldt ook voor de 'o-' versus de 'u-' uitgang: Papiamento (Aruba) versus Papiamentu (Curacao). Op straat mag men best om een broodje lomitu vragen als men het officieel maar met een 'o' schrijft: lomito.

Immers, nu lijkt het voor de kranten allemaal niets uit te maken hoe woorden geschreven moeten worden. Niemand weet het precies. Gevolg is dat men zelfs met eigennamen ongehoord slordig is en vele fouten maakt. Is het nu Mirna of Myrna Godett? In het geval van de ontvoerders van Claudia Melchers werd Quentin Wong Loi Sing net zo vaak Quinten genoemd. Naar mijn mening een gevolg van een slordige basistaal.

De ouders van de Römerschool hebben een enquete gehouden. Met grote meerderheid hebben zij gekozen voor tweetalig onderwijs, met Nederlandstalig instructiemateriaal. De vraag is of Gedeputeerde van Onderwijs Eduardo Cova (PLKP) hierin mee zal gaan.

Posted by CasaSpider at 10:01 AM | Permalink | Comments (16)

Dit weekend vinden de Vlootdagen plaats op Curacao. Aan de Mottetwerf te Otrabanda liggen zo'n vijf grote marineschepen achter elkaar. Op de kade staan allerlei standjes met info over de marine en natuurlijk eten en drinken in overvloed. Er komen veel mensen op af.

Het publiek mag op en in de schepen. Wij begonnen met de Hr. Ms. Tjerk Hiddes (F830). Een mooi schip maar het bezoek viel tegen. We mochten alleen een rondje over het dek lopen. Op de terugweg naar de trap kwamen we in een file terecht. Het duurde zeker een kwartier voordat we van het schip afkonden. Een kwartier recht in de brandende zon wel te verstaan.

Gelukkig stond er beneden een aantal kratten met gratis flesjes water klaar, een uitstekende service van de marine. Ook op andere plekken was gratis koffie en limonade te verkrijgen. Overal liepen mariniers rond om informatie te geven of op andere manieren behulpzaam te zijn.

Luchiano (nog 1 dag 7) en ik hadden wel zin in een rondvaart met een speedboat. We sloten aan in de rij, maar zagen al snel dat dit veel te lang ging duren. Op naar het volgende schip. Na de slopende ervaring op de Tjerk Hiddes had Luchiano hier absoluut geen zin meer in. Gelukkig bepalen wij (Lucy en in mindere mate ik) zelf nog waar we naar toe gaan.

Het Mexicaanse kustwachtschip de Sonora was ons doel. Een mooi schip van de buitenkant, het heeft wel iets weg van een duikboot aangezien het vrijwel geheel gesloten is. Lucy kletste wat met de Mexicaanse bemanning, aardige mensen trouwens. Op dit schip kregen we wel een heuse rondleiding. Onderin verscholen bevond zich een snelle Go-Fast voor speciale operaties.

De keuken was helaas dicht en Lucy had nog wel zo'n zin in een Burrito. Na zo'n 20 minuten hadden we het wel weer gezien op het schip, men zal er maar een paar maanden op moeten zitten!

Tegenover de Sonora op de kade was een stormbaan aangelegd. Luchiano wilde hier dolgraag op. Hij deed het goed. Het aan een touw over de waterbak zwieren vond hij het leukste onderdeel. Van de activiteiten op de stormbaan had ik nogal honger gekregen. Een broodje Lomito ging er dan ook wel in.

Lucy hield het goed vol, zo'n middag in de hitte en niet te vergeten op hoge hakken. We eindigden zoals gebruikelijk bij Pleincafé Wilhelmina waar de eigenaar het goede nieuws vertelde dat er Duvel onderweg is naar het eiland. Maar ja, dat belooft hij al een paar jaar.

De fotoserie met een selectie van 16 foto's staat klaar voor de liefhebber van schepen, Curacao en/of de Spiders.

Posted by CasaSpider at 8:33 AM | Permalink | Comments (13)

Het goede nieuws is dat de Flashback's op zijn, vanaf nu schrijven we weer in het heden. Het nog betere nieuws is dat het vandaag Antillendag is, tenminste op de Antillen. Een vrije dag dus.

Wat Antillendag precies inhoudt is ieder jaar opnieuw de grote vraag. In 2003 was er een quiz, in 2004 dacht ik dat het de laatste editie was en dit jaar? Dit jaar zorgde Luchiano (7) voor het Antillengevoel.

Luchiano kwam de keuken in, waar ik wat stond te rommelen. Hij stak een been in de lucht en wees naar de achterkant van zijn voet. "Hoe heet dat ook al weer?", vroeg hij. "Dat is je hiel, je Achilleshiel", antwoordde ik.

"Oh ja Achilles. Maar wie is dan Antilla de Hun?"

Posted by CasaSpider at 1:20 PM | Permalink | Comments (14)

Vanaf 1 augustus 2005 tot 1 april 2006 is onze Koningin Emmabrug, in de volksmond Pontjesbrug genoemd, in groot onderhoud. De Pontjesbrug is de enige drijvende houten draaibrug ter wereld. Voor de restauratie wordt 478 kuub Afrikaans hardhout gebruikt. De kosten bedragen 10 miljoen Antilliaanse guldens (4.5 miljoen Euro), betaald door de Europese Unie.

Toen Lucy dit hoorde was zij verontwaardigd. "Tien miljoen gulden voor dat houten bruggetje? Ik doe het voor 100.000, ongelofelijk wat een geldverspilling!"

Op Curacao heerst armoede, scholen hebben weinig middelen en dan tien miljoen besteden aan een houten bruggetje, tja... Het gebruik van Afrikaans hardhout is voorts niet erg milieuvriendelijk te noemen.

Uiteraard kan er voor veel minder geld een kwalitatief betere Pontjesbrug geleverd worden, gebouwd van kunststof en staal. Aan het feit dat deze brug de enige drijvende houten draaibrug ter wereld is hebben vooral arme mensen hier maling.

Van de andere kant, de restauratie kost het Eiland Curacao niets en de brug in originele staat heeft zeker touristische waarde. Het verwaarlozen en laten vergaan van monumenten uit het verleden kan men slechts éénmaal doen. Wat eenmaal weg is, komt nooit meer terug.

Uit de Amigoe van vrijdag 14 oktober:

"GroenLinks-Kamerlid Ineke van Gent maakte zich tijdens het debat over de begroting van Koninkrijksrelaties woensdag sterk voor de monumenten op de eilanden die de ‘eeuwen bestaande verbondenheid tussen de Antillen en Nederland’ bewijzen."

Minister Pechtold van Koninkrijksrelaties heeft het monumentenbeleid niet hoog op zijn prioriteitenlijst staan. Hij geeft de voorkeur aan menselijke aspecten in plaats van aan de monumenten. Dat laatste moeten wij nog maar zien. Het voordeel van het restaureren van een monument is dat het resultaat al vrij snel concreet zichtbaar is.

Het is geen eenvoudige zaak een balans te vinden tussen investeren in een mooier Curacao met veel aandacht voor de historie en een aanvaardbaar welvaartsnivo voor met name de onderkant van de bevolking. Een onderkant die op dit moment nog steeds groeiende is.

Posted by CasaSpider at 1:31 PM | Permalink | Comments (17)

Economisch gezien verkeert Curacao al jarenlang in zwaar weer. Dit kan men goed zien aan de onderkant van de samenleving, bij de zogenaamde chollers. Een choller is een drugsverslaafde. Veel chollers komen aan hun geld om drugs te kopen door, al dan niet ongevraagd, auto's te wassen of, al dan niet ongevraagd, op auto's te passen.

Als er weer eens goed op mijn auto is gepast geef ik de betreffende choller met plezier een gulden. Beter zo dan dat hij auto's openbreekt of laptops steelt.

De middenstand in Punda heeft de laatste tijd echter steeds meer last van de chollers. Iedere winkel beschikt wel over één of meerdere airco's. Deze steken aan de buitenkant van de winkel uit de muur.

's Nachts zijn deze airco's een geliefd object voor chollers om open te breken. Niet om een handel in airco's te beginnen, maar voor het vele koperdraad dat erin zit. Het koper wordt voor een habbekrats verkocht, maar de winkelier blijft met een grote schadepost zitten.

Aan de bovenkant van de samenleving is ook goed te merken dat het steeds slechter gaat op het eiland.

Ongeveer in augustus 2004 stopte vliegmaatschappij DCA haar activiteiten hetgeen tot een direct verlies van 600 banen leidde. In oktober 2004 staakte ADM Milling (meelproducten) haar productie-activiteiten en liet personeel afvloeien. Op 22 maart 2005 werd de naam gewijzigd in ADM Trading, van productie- naar handelsbedrijf.

Hetzelfde geschiedde met de Amstel Bierbrouwerij. Op 23 september 2005 sloot het bedrijf de poorten qua bierproductie. Van de 108 banen verdwenen er 55 direct. Op termijn blijven er 25 over. Amstel is nu een distributiebedrijf.

Toko Zuikertuintje was een hele tijd lang een goeddraaiende supermarkt. Ruim opgezet, met brede gangen en artikelen die rechtstreeks van Albert Heijn afkomstig leken. Hij was wel iets duurder dan Centrum Supermarkt, Mangusa en Esperamos. De laatste jaren begon de klad erin te raken en kwamen er steeds minder mensen naar Zuikertuintje.

Her en der verschenen onofficiële berichten over betalingsachterstanden. Een tijdje geleden stuntte Zuikertuintje nog met een grote lading Belgische bieren. Toen ben ik er ook weer eens naar toe gegaan. Maar donderdagmiddag 6 oktober 2005 is het doek dan toch gevallen.

Toko Zuikertuintje is dicht. Een aantal werkneemsters zit er gelaten bij (800x596). De sluiting van de toko heeft indirect zeker gevolgen voor de vele winkeltjes eromheen. De supermarkt was de magneet van Zuikertuintje en Bloempot Shopping Center.

Posted by CasaSpider at 10:08 AM | Permalink | Comments (13)

Er gebeuren veel dingen bij ons momenteel, leuke dingen en minder leuke dingen. Zo is het leven. Woensdag was een vrije dag voor mij en een drukke op het CasaLog. Een paar honderd mensen kwamen binnen met Izaan als zoekargument.

Het Algemeen Dagblad is van alle Nederlanse dagbladen het actiefst in haar speurtocht naar achtergrondinformatie. De krant heeft nu de claimbrief (pdf-file) waarin de ontvoerders van Claudia Melchers om 300 kilo cocaine vragen in handen gekregen.

Izaan Moenir-Alam is een man van 12 ambachten 13 ongelukken. Zo bracht hij onder de naam Sunsation een cd uit. Verder is hij een meer dan verdienstelijk tafeltennisser en ook op basketbalgebied staat hij zijn mannetje. In de jaren '90 werkte Izaan als verslaggever op de sportredactie van het al enige tijd geleden ter ziele gegane dagblad Beurs & Nieuwsberichten. (Bron: Vigilante)

Luchiano (7) en ik zijn al op bladzijde 90 van Paulus en de insecten. Het praten met een hoog stemmetje bij de passages van Paulus gaat me steeds beter af. Nu nog een grijze baard en ik ben een heuse boskabouter. Over het ouderwetse taalgebruik, we zijn inmiddels de tel kwijtgeraakt hoe vaak het woord herademen in het boek voorkomt.

Als we een hoofdstuk uit hebben wil Luchiano steeds dat we verder gaan met de eerste pagina's van het volgende. Een teken dat hij het een leuk boek vindt. Maar wat is er dan zo leuk aan Paulus de boskabouter? Ik besloot het onze tuinkabouter zelf te vragen, hij lag toch naast mij op bed.

"Waarom vind jij Paulus wel leuk en Pietje Puk niet?" Luchiano stak meteen van wal: "1. Bij Pietje Puk wordt niet gevochten. 2. Bij Pietje Puk komt niemand in gevaar. 3. Ik hou meer van fantasie. Paulus de boskabouter is fantasie."

Nu hij het zo stelde kon ik mij er wel in vinden. Schrijver Jean Dulieu verzint trouwens grappige woorden. De gevaarlijke insecten waar Paulus en de zijnen het tegen moeten opnemen hebben namen als oorslibbers, kruljuffers, snuitzuigers, dribbeldreumesen, sprietwezens, groensprinken en kreeftkrabbers. Neem nu dat laatste woord. Een kreeftkrabber is een insect dat lekker kan krabben.

Leuk gevonden toch, die combinatie van kreeft en krab. Heel andere koek dan zo'n claimbrief.

Posted by CasaSpider at 1:02 PM | Permalink | Comments (16)

De ontknoping van de ontvoering van Claudia Melchers (Deel 1) lijkt dichterbij te komen. Van de twee verdachten Quentin Wong Loi Sing en Sergio Patricio Wawoe heeft volgens bronnen Quentin inmiddels een volledige bekentenis afgelegd. Een bekentenis die nog niet officieel is bevestigd.

Brein achter de ontvoering volgens Quentin's bekentenis is Izaan (Izzy) Moenir-Alam. In de jaren '90 maakte hij onder de naam Sunsation een cd met zijn broer waarop hij te zien is met een draagbare synthesizer. Dat was heel modern in die tijd. Inderdaad lijkt Izaan een beetje op Bobby Farrell.

Izaan (Izzy) heeft de Antillianen Quentin en Patricio geronseld om een klus te klaren. Naar verluidt heeft Quentin een schuld van 45.000 Euro bij hem. Dat zorgt voor enige druk.

Op de tweede dag van de ontvoering sprak Izaan Moenir-Alam langdurig met Claudia Melchers. Eigenlijk was het de bedoeling om haar een boodschap op cassette te laten inspreken.

Na afloop van het gesprek meldde Izaan echter dat er een oplossing was gevonden en dat Claudia vrijgelaten werd, hetgeen kort daarop ook gebeurde.

Volgens Quentin is Izaan (Izzy) Moenir-Alam naar Brazilie gevlucht waar hij vrouw en kind schijnt te hebben. Vorige week zondag, 23 september, zou hij op Curacao in het vliegtuig zijn gestapt. Eventuele uitlevering door Brazilie wordt een langdurige procedure.

Is de zaak met de bekentenis van Quentin Wong Loi Sing helemaal opgelost? Ik denk het niet. Er zijn nog veel vragen die beantwoord dienen te worden. Een greep:

• Wat is er afgesproken tussen Izaan Moenir-Alam en Claudia Melchers op woensdag 14 september 2005?
• Is er een link met de zaak van de Limburgse Hell's Angels (Nomads) en de 300 kilo zoekgeraakte cocaine? De ten gevolge hiervan aan stukken gesneden Steve Chocolaad was een vriend van Lorenzo Moenir-Alam. Izaan Moenir-Alam schijnt banden te hebben met een gang van Colombianen.
• Is het toeval dat Lorenzo Moenir-Alam juist in Nederland en bij bridgeclub Het Hok opdook ten tijde van de ontvoering van Claudia Melchers?
• Op welke wijze is Claudia's vader Hans Melchers bij deze zaak betrokken?

• 05.10.2005 Algemeen Dagblad: 'We gaven Claudia Happy Meals...'
• 05.10.2005 Algemeen Dagblad: Uitlevering uit Brazilië lastige klus
• 05.10.200 Telegraaf: Klopjacht op Izaan M. in zaak-Melchers

Posted by CasaSpider at 8:50 AM | Permalink | Comments (17)

Als er iemand gek is op brillen dan is het wel Brillie. Jammer genoeg is het niet mogelijk direct naar Brillie-posts te linken, maar de laatste over brillen staat onder donderdag 8 september. Voor de liefhebbers.

Zaterdag werd ik gebeld door Pearle met de mededeling dat mijn nieuwe brillen klaar lagen. Een gewone en een zonnebril. Een week of twee geleden heb ik de brillen uitgezocht en een paar dagen later een oogmeting laten doen.

Dat laatste gebeurde zeer secuur. Toen na het eindeloos wisselen van de glaasjes (is deze beter of deze, 1 of 2?) uiteindelijk mijn keus voor links en rechts in de testbril zat, zag ik beduidend beter dan met mijn eigen bril.

Dat kon heel goed kloppen want de afwijking aan mijn rechteroog was van 6.50 naar 5.75 met cylinder gegaan. Ook links had ik een minder sterk glas nodig.

De vraag is nu of mijn ogen beter zijn geworden of dat de voorgaande meting een paar jaar geleden in Punda niet zo secuur was. Ik hou het op een combinatie van beiden.

's Avonds gingen Luchiano (7) en ik met zijn tweeën naar Pleincafé Wilhelmina. Lucy had geen zin. We vermaakten ons prima, Luchiano kletste honderduit.

We hadden het over mijn nieuwe bril. "Ja papa, het is een hele mooie bril." Dat vond ik nog wel een leuke opmerking. Het vervolg was minder. "Met bril ben jij ook mooier. Zonder bril zie je die streepjes en zo. Met bril lijk je ook intelligenter."

Met de nadruk op lijk zullen we maar zeggen. Even later wilde Luchiano weten sinds wanneer ik een bril heb: "Ben jij blind geboren?" Ik vertelde hem dat ik tien of elf jaar was toen ik samen met mijn moeder naar de GGD-keuring ging. Bestaat dat eigenlijk nog, de GGD-keuring?

Ik werd gewogen en kreeg een pollepel beurtelings voor mijn linker- en mijn rechteroog. Na afloop van de oogtest zei de keuringsarts dat ik slechtziend was en een bril nodig had. Mijn moeder schrok enorm, dat weet ik nog goed. Maar mijn hart maakte een vreugdesprongetje. Een bril, dat leek me wel wat. Immers, mijn vader had ook al een bril.

Apetrots was ik op mijn eerste bril. Bijkomend voordeel was dat ik ineens veel beter zag wat er op het schoolbord stond geschreven. Inmiddels ben ik niet meer zo trots op mijn bril, het is eerder lastig.

Steeds meer mensen in mijn omgeving laten hun ogen laseren. Afgezien van de kosten is er ook de angst. De angst dat het net bij mij, bij wie anders, mis gaat en ik vervolgens als goedmakertje een nieuwe hond krijg.

Op Curacao wordt veel reclame gemaakt voor het laseren. Wat mij echter telkens weer opvalt is dat de oogchirurgen die bij het instituut in dienst zijn zowat allemaal een bril dragen.

Nog wat foto's met mijn brillen. Model is Luchiano, jaartallen Ohne Gewähr.

• Bril 1994
• Bril 1997
• Zonnebril 2005
• Bril 2005

Posted by CasaSpider at 10:17 AM | Permalink | Comments (27)

In een reactie op Geluid als selectiecriterium schreef gewaardeerd reageerster Cyberjunk:

"Leer jij dat joch trouwens geen Nederlands? Ik kan me wel voorstellen dat Nederlands niet DE taal is in jullie gezin, maar ik denk toch dat het helemaal niet fout zou zijn als Luch de Nederlandse taal zou leren, al was het alleen maar uit respect voor zijn Hollandse familie."

Op die reactie werd door diverse personen gereageerd dat het toch juist leuk is als een kind meertalig wordt opgevoed. Even tussendoor hoor, maar wat is het toch geweldig om een statief in huis te hebben! Men kan er echt heel bijzondere foto's mee maken. Vandaag gaan we er ook weer iets zeer bijzonders op zetten. Zonder statief gaat dat toch minder gemakkelijk.

Alles heeft zijn voor- en nadelen. Het voordeel van eentalig opgroeien is dat men een grotere kans heeft om die ene taal tot in de perfectie te beheersen dan als men 150 talen moet leren. Kwaliteit versus kwantiteit. Het leren van 150 talen lijkt onmogelijk, twee is heel goed te doen. De vraag is nu met hoeveel talen het ideaal bereikt wordt.

Veel Curacaoenaars zijn viertalig. Zij beheersen aflopend in nivo Papiamentu, Engels, Spaans en Nederlands. Voor oudere Antillianen geldt dit niet zo, zij spreken vaak nog zeer goed Nederlands, met dank aan de fraters.

Luchiano (7) spreekt Spaans met Lucy, Nederlands met mij en de voertaal met zijn vrienden op school is Engels. Wie zei laatst ook weer dat dronken mensen en kinderen de waarheid spreken? Luchiano vindt Engels een veel intuitievere taal dan Nederlands. Als ik hem weer eens corrigeer met een lidwoord, een verleden tijd of zinsbouw verzucht hij vaak: "Wat is Nederlands toch een rare taal".

Iets waar we tegenwoordig beter op letten is het vermengen van de verschillende talen. In het begin, toen Luchiano een jaar of drie was en zijn woordenschat beperkt, haalde hij het Spaans en het Nederlands nooit doorelkaar. Nu is dat anders. Doordat zijn vocabulaire gegroeid is worden hiaten in de ene taal aangevuld met woorden uit een andere. Dat levert soms koddige zinnen op.

Ik ben blij met de Marnix Basisschool en zeker ook met juffrouw Margriet. Zij is een Nederlandse en probeert de kinderen goed Nederlands te leren. Dat is geen sinecure. Luchiano en ik lezen elke avond op bed een hoofdstuk uit een boek. Het zijn geen eenvoudige boeken. Ik weet dat dergelijke Nederlandstalige stof voor veel klasgenoten te hoog gegrepen is.

Een groot voordeel van de meertaligheid waarvan het eiland doordrenkt is, is dat men heel gemakkelijk van de ene taal overschakelt naar de andere. Daar staat men niet eens bij stil. Tevens spreekt men talen uit verschillende werelden vloeiend, Papiamentu en Spaans uit Latijns-Amerika versus Nederlands en Engels uit Europa. Volgens mij is dat redelijk uniek.

Op Curacao wonen veel Chinezen. Deze mensen zijn goed ingeburgerd en spreken allemaal goed Papiaments. Dat ziet er heel grappig uit, een Chinees die Papiamentu spreekt. Gezien de onstuimige groei van de Chinese economie is het wellicht een goed idee om op Curacao het Chinees als vijfde taal te introduceren, om vanuit Zuid-Amerika via Europa de brug naar Azie te slaan.

Een andere optie is het Portugees, maar gezien de grote hoeveelheid aantrekkelijke Braziliaanse vrouwen heeft Lucy hier voor mij een embargo op gezet.

Posted by CasaSpider at 6:56 PM | Permalink | Comments (20)

Veel mensen maken dagelijks gebruik van diverse computersystemen en elk computersysteem heeft zijn leercurve. Hoe vaker men bepaalde software gebruikt, hoe gecompliceerder zij mag zijn. Immers, na een tijdje went de gebruiker er vanzelf aan en vergeet dan al snel hoe hij het programma heeft vervloekt.

Gebruikt men daarentegen een programma eenmalig dan is het handig als men direct doorheeft hoe het werkt. Ook software waar geld mee gemoeid is dient eenvoudig en duidelijk te zijn. Als het electronisch kopen van een treinkaartje een half uur kost of erger nog een verkeerd resultaat oplevert zijn de rapen gaar.

Sinds vrijdag bankier ik bij de MCB via internet. Het was er nooit van gekomen, maar nadat de baliemedewerkster aan mij vroeg wat het adres van mijn vrouw is vond ik de tijd rijp. Na mijn toegangscode te hebben opgehaald bij loket 17 probeerde ik thuis in te loggen. Dat ging nog niet zonder slag of stoot, wat is in hun ogen een User ID, maar lukte uiteindelijk wel.

De volgende stap was het doen van een testtransactie, wederom van mijn rekening naar die van Lucy. In het menu koos ik voor de optie Payments, dat leek het meest logisch. In principe kan men hier echter alleen geld overmaken aan geregistreerde bedrijven. Voor een betaling aan een gewone persoon dient een zogenaamde Beneficiary te worden aangemaakt. Inclusief een Schedule en een Customer Number. Nu weet ik heel goed dat mijn vrouw op mijn adres woont, maar haar Customer Number is mij onbekend. Voor de goede orde, het is iets anders dan het Account Number.

Ik kreeg de betaling er niet door en belde Ino voor raad en daad. Hij is een ervaren thuisbankier. "Ja, dat had ik eerst ook", zei Ino, "Je moet ook niet bij Payments zijn, dat is voor betalingen aan bedrijven. Betalingen aan gewone mensen moet je doen via Wire Transfers".

CasaSpider: "Wire Transfers? Hoe komt een normaal mens daar in vredesnaam op?"
Ino: "Ja, dat vroeg ik ook aan die dame. Maar volgens haar is dat een hele normale term die iedereen gebruikt."
CasaSpider: "Ik heb er nog nooit van gehoord."
Ino: "Ik voorheen ook niet."
CasaSpider: "Ik ga het proberen."
Ino: "Succes."

Met enige moeite lukte het me vervolgens om via Wire Transfers geld over te maken op Lucy's rekening. Wel vond ik het ietwat vreemd dat ik het adres van mijn eigen bank op moest geven. Ook werd het geld steeds maar niet daadwerkelijk overgemaakt.

Vanmiddag ging de telefoon. Het was de Maduro & Curiels Bank (MCB). De dame aan de andere kant van de lijn vroeg zich af waarom ik een Wire Transfer had gedaan voor een overboeking tussen twee MCB-rekeningen. Of ik niet wist dat Wire Transfers voor internationale overboekingen waren. Neen, dat wist ik niet.

"Maar hoe moet ik dan geld overmaken naar mijn vrouw?", vroeg ik haar haast ten einde raad en de wanhoop nabij.

MCB-dame: "Gewoon, via Payments natuurlijk."
CasaSpider: "Maar dat heb ik geprobeerd, dat is alleen voor bedrijven."
MCB-dame: "Nietes! U moet een Benificiary aanmaken."
CasaSpider: "Heb ik gedaan, heb ik gedaan, maar dan moet ik ook een Schedule aanmaken en het Customer Number van mijn vrouw weten. En dat weet ik niet."
MCB-dame: "Bij Customer Number kunt u drie x-jes invullen."
CasaSpider: "En hoe moet ik dat weten?"
MCB-dame: "Heeft u de Help geraadpleegd?"
CasaSpider, lichtelijk bluffend: "Jazeker, maar daar stond niets over het invullen van drie x-jes bij Customer Number."

Inmiddels begon ik aardig op dreef te raken en vertelde de dame dat ik in 1993 met Girotel in Nederland doodsimpel geld kon overmaken naar wie ik maar wilde, in 1993. "Ja, maar nu is het 2005 en bent u op de Antillen", klonk het aan de andere kant. Ik moest naar mijn werk en maakte een einde aan het gesprek door de dame te bedanken voor de in ieder geval attente telefonische service.

Om kort te gaan, ik vind de MCB-Online applicatie tamelijk gebruikersonvriendelijk. Toen ik het verhaal aan Lucy vertelde zei zij dat het waarschijnlijk expres zo gemaakt was om misbruik moeilijker te maken. Voordat een potentiele boef het systeem doorheeft is er namelijk heel wat Tequila door onze kelen gegaan.

Posted by CasaSpider at 8:48 PM | Permalink | Comments (22)

Het ongelofelijke is gebeurd... in de finale van de International Division (Little League) van het Wereldkampioenschap Honkbal heeft Curacao de gedoodverfde favoriet Chiba City uit Japan verslagen met 2-0. Hetzelfde Japanse team waarvan we in de pool nog met 9-0 hadden verloren. Het is zaterdagavond 21:46 en het vuurwerk vliegt ons hier om de oren.

Even terug in de tijd. Om precies half acht waren wij terug van ons obligatoire maar ook plezierige bezoek aan Pleincafé Wilhelmina. Van de eerste tot en met de zesde inning zaten Lucy en ik gespannen in onze stoelen. Nou ja, in de derde en vierde inning hadden de Japanners drie respectievelijk twee mensen op de honken en had Lucy bedacht dat zij moest gaan staan om het gele gevaar te bezweren.

Het hielp. Maar vooral lag het aan de voortreffelijke Curacaose pitcher Jurickson Profar die de ene na de andere spleetoog Japanner in vertwijfeling af liet druipen. Met name in eerder genoemde derde en vierde inning was de druk groot, met een tegenstander op het derde honk.

In de jaren 2001, 2002 en 2003 werd Curacao in de International Final uitgeschakeld door een Japans team. Vorig jaar bereikten we voor het eerst de finale van de World Series, via Mexico. De finale die we wonnen tegen California. En nu hebben we voor het eerst een Japans team verslagen in de finale van de International Division.

Zondag om half vier speelt het formidabele Curacaose team in de Finale van de World Series tegen de winnaar van de USA Division, het ongeslagen Ewa Beach uit Hawaii. Wij weten nog niet wat we doen, het strand en Happy Hour overslaan? Of op Kontiki Beach kijken, ongetwijfeld staan de televisietoestellen afgestemd op TeleCuracao dat integraal de ESPN-uitzending overneemt.

Heel mooi om te zien en horen trouwens hoeveel aandacht ESPN besteedt aan Curacao en Papiamentu. We zijn daar natuurlijk al bekend door middel van Andruw Jones die, spelend voor de Atlanta Braves, dit seizoen tot dusverre de meeste homeruns in de Major League achter zijn naam heeft staan.

Het CasaLog is het eerste medium dat verslag doet van het honkbal van vanavond. Spoedig zal de website van de Little League volgen, vermoedelijk hier.

Korsou, masha pabien!

Posted by CasaSpider at 10:07 PM | Permalink | Comments (9)

We zijn er nog niet helemaal uit wat nu precies de definitie van een soap is, maar een ding is zeker: hij moet langer duren dan twee afleveringen. Op donderdag 18 augustus verscheen alhier het eerste deel van de Sehos Soap en nu is deel twee aan de beurt.

Na enige twijfel heeft Minister van Volksgezondheid Joan Theodora-Brewster (PNP) besloten om het rapport Onderzoek naar de kwaliteit van zorg in het Sint Elisabeth Hospitaal toch openbaar te maken. Aanvankelijk hield zij het rapport onder zich omdat er nogal gevoelige dingen in staan. Al snel besefte de minister echter dat degenen die het rapport niet mogen lezen zelf wel gaan speculeren omtrent de inhoud.

Het rapport van de Inspectie voor Volksgezondheid is vernietigend. Als het Sehos in Nederland had gestaan werd het onmiddellijk gesloten. Dat is een conclusie die niets aan duidelijkheid te wensen over laat.

Als schuldigen wijst het rapport met name Bestuur en Directie aan. Zij zijn niet in staat gebleken om het conflict met de medisch specialisten op te lossen. Overigens wordt deze specialisten ook een onwrikbare houding verweten. Belangrijkste aanbeveling van de Inspectie is dat de situatie dermate kritiek is dat ingrijpen van de Minister voor Volksgezondheid dringend gewenst is.

In juli heeft het Bestuur een statuutswijziging voorgesteld waarin het Bestuur vervangen wordt door een Raad van Toezicht (RvT) en een Raad van Bestuur (RvB). Dit is gedaan onder begeleiding van Berenschot. De kritiek op de nieuwe structuur is tweeledig.

Ten eerste heeft het er alle schijn van dat bijna alle leden van het Bestuur overstappen in de RvT. Met dezelfde mensen in de RvT is de kans niet bijzonder groot dat conflicten die jaren geleden zijn begonnen nu ineens opgelost gaan worden.

Ten tweede heeft de nieuwe RvT zich dermate veel bevoegdheden toegeëigend dat de RvB, waarin ook de medisch specialisten een plaats krijgen, feitelijk niets te vertellen heeft.

Een van de knelpunten is het aanname- en ontslagbeleid. Voor een aanmerkelijk aantal werknemers is bij ontslag de toestemming van de RvT vereist. Vriendjes van het huidige Bestuur kunnen bij wanprestatie dus niet door de RvB ontslagen worden. Het feit dat een dergelijke zin alleen al wordt uitgesproken geeft het bestaande wantrouwen uitstekend weer.

De Minister voor Volksgezondheid Joan Theodora-Brewster volgt de aanbeveling van de Inspectie om in te grijpen op. Zij heeft inmiddels het Bestuur van het Sehos opgeroepen om de eer aan zichzelf te houden en af te treden. Dit om een rechtszaak te vermijden. De verwachting is dat het Bestuur geen gevolg aan deze oproep geeft.

De minister heeft de steun van de ministerraad alsmede de huisartsen, verpleegkundigen en medisch specialisten. Dat lijkt mij wel voldoende. Het bestuur bij monde van voorzitster Helga Prince-Prins weet echter van geen wijken. Zij is het niet eens met het rapport en vindt dat samen met de specialisten een oplossing gevonden moet worden. Sterker nog, de specialisten moeten volgens haar contractueel met het Bestuur samenwerken, hier is haast sprake van dwang. En van oogkleppen.

Voor de Sehos Soap zou het een goede zaak zijn als het Bestuur zijn poot stijf houdt, voor het landsbelang en de gesondheidszorg kunnen zij het beste zo snel mogelijk vertrekken.

Bronnen, allen Amigoe:

• 19.08.2005 Minister houdt rapport Inspectie nog onder zich
• 22.08.2005 Nieuwe statuten Sehos veranderen bijna niets
• 24.08.2005 Inspectie Volksgezondheid: ‘Overheid moet ingrijpen’
• 25.08.2005 Minister: ‘Sehos-bestuur moet weg’

Posted by CasaSpider at 6:44 AM | Permalink | Comments (7)

World Series Baseball, Little League. De halve finale van de International Division tussen Curacao en Guam, vertegenwoordiger van de regio Pacific zit erop.

Zoals Cerito reeds voorspelde heeft Curacao gehakt gemaakt van Guam. Na zes innings was het 16-1.

Foto's en een verslag van deze wedstrijd zijn hier te vinden. Een alinea:

"The Curacao of old showed up at just the right time, precisely the right time."

Helaas moest ik zelf werken maar gelukkig bevindt zich in de hal van ons gebouw een tv. Daar was het verdacht druk en uiteraard stond hij op baseball. Zo heb ik toch zo her en der wat minuten mee kunnen pikken van de wedstrijd.

Zaterdag om half acht 's avonds staat Curacao voor de tweede maal tegenover het ijzersterke team van Chiba City uit Japan, de winnaars van de regio Asia.

In de pool verloor Curacao met 9-0 en in de andere halve finale versloegen de Japanners Canada, de nummer één van Pool C, met niet minder dan 11-0. Hopelijk knijpen de Aziaten zaterdag een oogje dicht.

In dat geval staan wij zondag in de finale van de World Series tegen de winnaar van de USA Division.

Posted by CasaSpider at 6:40 PM | Permalink | Comments (8)

Toen wij op zondag 29 augustus 2004 terugkwamen van het Happy Hour was op televisie de finale van de Little League aan de gang tussen California en Curacao. De finale ging om niets minder dan het Wereldkampioenschap honkbal en werd gewonnen door Curacao met 5-2. Een ongekende sensatie.

De Little League is voor honkballers van 11 en 12 jaar. Dit jaar worden de World Series (Wereldkampioenschappen) gehouden van 19 tot en met 28 augustus in Williamsport, Pennsylvania.

In de voorrondes is gestreden in vier Pools elk bestaande uit vier teams. Pool A en B vormen de United States Division, Pool C en D de International Division. De winnaars van de twee Divisions maken uiteindelijk onderling uit wie er Wereldkampioen is.

Inmiddels zijn de voorrondes achter de rug. Curacao, uitkomend voor de regio Caribbean, is in Pool D achter het team van Asia (Chiba City, Japan) tweede geworden. De winnaars van Latin-America (Valencia, Venezuela) en Transatlantic (Saudi Arabia) hield men knap achter zich.

Woensdag en donderdag vinden de halve finales plaats. Curacao treedt donderdag aan tegen de nummer één van Pool C, Mangilao-Barrigada uit Guam, de winnaars van de regio Pacific. Mochten de Curacaose baseballers deze wedstrijd winnen dan komen zij zondag 28 augustus voor de tweede opeenvolgende keer uit in de finale van de Little League.

Donderdagmiddag zit half Curacao voor de tv, dat is zeker.

Posted by CasaSpider at 5:59 PM | Permalink | Comments (10)

Mensen zijn net dieren, in een groep heeft iedereen na een bepaalde tijd zijn functie. Voor Natascha betekent dit dat zij is uitgegroeid tot Chef Activiteiten en Evenementen. Er was al een tijdje geen aanleiding meer voor een barbecue geweest en dus begon een aantal mensen vragend naar de Chef A&E te kijken.

In minder dan een week ging er een email uit vanuit het hoofdkantoor en werd geïnventariseerd wie mee wilde doen. Vervolgens werd het halen van de boodschappen verdeeld. De locatie stond al vast, bbq-en doen we altijd op Daaibooibaai. Het tijdstip was zaterdag 20 augustus en alles verliep op rolletjes.

Dat kwam mede doordat de lomitu (ossenhaas) deze keer van geweldige kwaliteit was. Het vlees wordt geïmporteerd door Wladek en Marie-Jose en komt uit Argentinie. Wladek vond de kwaliteit ook duidelijk beter dan normaal. Binnenkort gaan we eens kijken in hun zaak, op zoek naar hompen lomitu uit dezelfde zending.

Later op de avond hadden we een discussie over de Verenigde Staten en de positie van de Europese landen met betrekking tot de oorlog in Irak.

Mijn stelling is dat iedereen ten allen tijde probeert invloed uit te oefenen op anderen. Bij de Verenigde Staten valt het wat meer op, omdat zij meer mogelijkheden tot invloed hebben dan de overige landen.

Maar neem nu Venezuela. Door de aanwezigheid van de PdVSA-raffinaderij heeft men een vinger in de pap op Curacao, denk aan de werkgelegenheid. Toen in maart van dit jaar het vliegdekschip USS Saipan Curacao aandeed, leverde de Venezolaanse consul-generaal Lorenzo Angiolillo Fernandez hier hevige kritiek op. Het was een daad van intimidatie van Amerikaanse kant jegens Venezuela en Curacao mocht daar van hem niet aan meedoen.

Na nog wat andere incidenten houdt de consul-generaal zich tegenwoordig koest. Ik heb tenminste niets van hem vernomen omtrent het bezoek afgelopen vrijdag van het Amerikaanse vliegdekschip USS Bataan dat nog steeds bij de Megapier voor anker ligt. Maar neem van mij aan dat hij op zijn tong heeft moeten bijten.

Ook op micro-nivo wordt invloed aangewend. Zo krijgen Benno en Noelle van CasaSpider een pluim voor de razendsnelle updates en lange verhalen van de laatste tijd. Dit ondanks de grote drukte waarin zij zich bevinden. Mijn complimenten. Niet de complimenten en belangrijker, géén link krijgen Ino en Bente. Hun website is namelijk sinds 20 juni niet meer ge-update. Dat kan natuurlijk niet en daarom krijgen zij straf. Hetgeen overigens niet wil zeggen dat zij vanavond geen Polar van ons krijgen, er zijn wel grenzen.

Na deze beschouwingen is menigeen wel toe aan wat plaatjes. Het album BBQ Daaibooibaai "Zomaar" bevat 40 foto's.

Posted by CasaSpider at 1:22 PM | Permalink | Comments (14)

Iedere morgen word ik om circa vijf over zes wakker met Maarten Schakel. Godzijdank ligt hij niet in mijn bed maar presenteert de ochtendshow Schakel Op! van Dolfijn FM.

Muziek wordt afgewisseld met anekdotes en soms een spelletje. Eigenlijk lijkt dit type disc-jockey best veel op een weblogger. Immers, voor iedere dag moet iets voorbereid worden, iets waar een verhaal in zit.

Maarten Schakel is pas 22 jaar oud en moet daarom nog veel ontdekken, vooral 's nachts. Dat combineert niet echt met een ochtendshow waar men om vijf uur voor op moet staan. Niet zelden presenteert Schakel derhalve met een vermoeide stem.

Op deze vrijdagochtend was dat anders. Maarten was zowaar uitgeslapen. Hij vertelde het ongeveer zo:

"Gisteren ging ik na de ochtendshow even ontbijten in Punda en om elf uur lag ik al in bed. Om vier uur werd ik wakker, o nee ik werd om half vijf wakker gebeld.

Toen had ik er dus al vijfeneenhalf uur slaap op zitten. Om half negen lag ik er alweer in en om vijf uur vanmorgen stond ik op. Nogmaals achteneenhalf uur geslapen. In totaal heb ik de afgelopen 24 uur dus 16 uur geslapen."

Achteraf toch niet zo uitgeslapen dus, maar we luisteren er daarom niet met minder plezier naar. Maarten Schakel heeft overigens, speciaal voor de fans, ook een weblog.

En er is meer Maarten Schakel op het CasaLog.

Posted by CasaSpider at 12:53 PM | Permalink | Comments (10)

Toen ik laatst over het fenomeen soap schreef vroeg Cyberjunk (ik mis haar!) zich af of Medisch Centrum West er ook een was. Ik vond van niet. Op Curacao hebben wij het Sint Elisabeth Hospitaal (Sehos). Wat zich daar aan het afspelen is mag met recht een soap genoemd worden.

Het begon met het bezoek va de Antilliaanse en Nederlandse Inspectie voor de Volksgezondheid. De uitgelekte bevindingen van de inspectie repten over ernstige tekortkomingen in het ziekenhuis en zijn bestuur. Een vernietigend rapport. Minister van Volksgezondheid Joan Theodora Brewster (PNP) eiste daarop bestuurlijke veranderingen. De ziekenhuisdirectie gaf aan op 26 juli met een statuutswijziging te komen.

Het Sehos kent twee kernproblemen. Ten eerste een volledig verstoorde verhouding tussen het Stichtingsbestuur en de medische specialisten en ten tweede een chronisch tekort aan financiele middelen.

Door het geldgebrek is de infrastructuur van het ziekenhuis sterk verouderd. Een van de gevolgen hiervan is dat de pseudomonas bacterie zich in het waterleidingnet van het Sehos bevindt. Deze bacterie is gevaarlijk voor zwakke patienten omdat zij immuun is tegen antibiotica.

Om de bacterie te verdrijven werd het water gechloreerd. Helaas gingen zowel het chloreerapparaat als het apparaat om de hoeveelheid chloor te kunnen doseren kapot. De zwakke patienten kregen toen flessenwater.

Na reparatie van de apparaten was de concentratie van de bacterie te hoog om nog met chloor tegen te kunnen gaan. Daarom werden filters geplaatst. De leverancier van de filters is hier echter mee gestopt toen bleek dat het Sehos de rekeningen niet betaalde. Inmiddels drinken bijna alle patienten voor de zekerheid flessenwater.

Volgens de nieuwe statuten wordt het Stichtingsbestuur vervangen door een Raad van Bestuur (RvB) en een Raad van Toezicht (RvT). De RvB is belast met de dagelijkse gang van zaken en hierin zijn ook de medisch specialisten vertegenwoordigd. De RvT houdt toezicht op de RvB.

Het huidige Sehos-bestuur minus één persoon stapt volgens eigen planning in haar geheel over naar de Raad van Toezicht. De Vereniging van Medisch Specialisten wil echter helemaal niets meer met het zittende bestuur te maken hebben, wat voor naam zij zichzelf ook geven.

Een paar punten uit de statuten geven een indruk van de macht van het Bestuur en de verhouding met de medisch specialisten:

• Alleen het Bestuur kan het Bestuur naar huis sturen.
• Sinds 1987 heeft het Bestuur zich het recht toegeëigend om in plaats van maximaal negen jaren voor onbeperkte tijd te mogen bijven zitten.
• In het Bestuur mogen geen medisch specialisten zitting hebben.
• Ook de echtgenoten van medisch specialisten zijn uitgesloten om in het Bestuur te zitten.

En dan is er nog de bisschop. Voor een wijziging van de statuten is de handtekening van bisschop Mgr. Luis Secco nodig. Aanvankelijk werd gemeld dat de bisschop op dienstreis was en onmiddellijk daarna op vakantie zou gaan. Welingelichte bronnen wisten echter te vertellen dat Mrg. Luis Secco reeds gesprekken heeft gevoerd met belanghebbenden.

Op 17 augustus stond in de Amigoe dat de concept-statuten aanvankelijk niet eens naar de bisschop waren gestuurd. Of hij ongezien maar zijn goedkeuring wilde geven. Na de gesprekken die Mgr. Secco vorige week heeft gevoerd met alle betrokkenen concludeert hij dat er geen vertrouwen is in het huidige Bestuur. Tot tweemaal toe heeft hij daarom het Bestuur gevraagd de eer aan zichzelf te houden en op te stappen. Dat is tot op heden niet gebeurd.

Een feodaal Bestuur, waterleidingen met de pseudomonas bacterie, een kapot chloorapparaat, geen geld voor filters, een bisschop als ijsbreker... alleen een knappe verpleegster (rolletje voor Annemiek Verdoorn?) ontbreekt nog om de soap helemaal af te maken.

Bronnen, allen Amigoe:

• 26.07.2005 Nog geen nieuwe structuur Sehos
• 10.08.2005 Inspectierapport Sehos nog altijd niet openbaar
• 15.08.2005 Uitstel voor nieuwe structuur ziekenhuis
• 17.08.2005 Bisschop vraagt Sehos-bestuur af te treden

Posted by CasaSpider at 12:59 PM | Permalink | Comments (13)

Van een aantal mensen is mij bekend dat zij op dinsdag verlangend uitzien naar de nieuwe Chica de la Semana. Bijna nog meer dan ik naar een glas trappistenbier op zaterdagmiddag. Sommigen vinden het vast niet erg dat Katherine de kroon nog een week mag dragen.

Wat ik niet erg vind is dat vroeger een muzieknummer met gemak een kwartier kon duren. Neem nu bijvoorbeeld Get Ready van Rare Earth in zijn full version van 20:06 minuten.

Rare Earth, een band die van alle CasaLog-lezers waarschijnlijk alleen nog bij gerontorocker Eric bekend is. In combinatie met Tequila is Get Ready trouwens prima weblogmuziek.

Lucy liep tevergeefs haar rondes, het was ook heel rustig op het strand. Toen zij zich ging omkleden voor het Happy Hour schoot ik daarom maar een paar foto's van Luchiano (7) die druk in de weer was met zijn handdoek.

Soms denkt hij dat hij Batman is, andere keren dat hij kan vliegen. Als zevenjarige kan dat nog, op mijn leeftijd wordt men ervoor opgesloten. Even later kwam Lucy terug, klaar voor het Happy Hour van Wet&Wild.

Het was gezellig daar. Ino en Bente, neen, neen, nog steeds geen link, moesten lang nadenken en veel overleggen voordat zij de einduitslag van de quiz bekend maakten. Barbara, een verrassend kwieke Roland en Kyra arriveerden, gevolgd door Peter en Loes met hun kinderschare. Roland gaat hard vooruit, want hij dronk alweer drie Polartjes.

Toen was het tijd om langs de Chinees te gaan.

Posted by CasaSpider at 6:43 AM | Permalink | Comments (16)

Op zaterdag zijn Luchiano (7) en ik er samen op uitgetrokken. Lucy had geen zin en ik voelde me weer een stukje beter dan vrijdag. Eerst gingen we naar de bibliotheek om de boeken terug te brengen en te vragen waarom het voorheen geweldige systeem waarmee men kan reserveren en de uitleentermijn verlengen nu niet meer werkt. Daarop is de bibliotheek het antwoord nog steeds schuldig.

Toen we thuiskwamen wilde Luchiano meteen door. Naar de dierentuin. Best vreemd, want over het algemeen moeten wij hem het huis altijd uitsleuren. Maar nu had Luchiano ineens haast, waarom wist hij zelf eigenlijk ook niet.

Om half twee laadde ik zijn gewonnen en door Lucy inelkaar gezette mountain-bike in de Toyota en vertrokken we, voorzien van flink wat koud drinkwater en orange-juice. Het is tamelijk heet om half twee in de dierentuin.

We slenterden langs de kooien die we zo goed kennen. We gaan best vaak naar de dierentuin, het is niet ver weg (10 minuten rijden), goedkoop (gratis) en rustig (niet veel bezoekers). Opvallend is dat veel dieren die er bij het ene bezoek nog goed uitzien er de volgende keer niet meer zijn. Neem nu bijvoorbeeld de tapir, hij was in geen velden of wegen meer te bekennen. Voor het ergste wordt gevreesd.

Er waren wel bijzonder veel wasberen. Gezien het enthousiasme waarmee ze op ons afkwamen toen ze in de gaten kregen dat wij brood bij ons hadden vermoed ik dat het dagelijkse voedselbudget niet op zo'n grote populatie is afgestemd. Luchiano was een beetje bang voor de wasberen, met hun scherpe nagels graaien ze het brood uit je handen.

Een heel verschil met de papegaaien en hun vervaarlijk ogende snavels. Deze vogels pakken het brood juist heel behoedzaam uit je handen. Net als de ezels trouwens. De apen verzinnen allerlei trucs en proberen ondertussen nog je zakken te rollen.

De krokodil die eigenlijk een kaaiman is lag er even doods bij als altijd. Alhoewel hij ons volgens Luchiano met één oog aankeek. Maar dat kan ook verbeeling zijn geweest. We hebben hem geen brood gegeven.

Als men na de krokodil rechtsaf slaat komt men bij een grote vijver, mooi gedeeld door een houten bruggetje. Aan de ene kant zitten de watervogels. Eenden, ganzen en een zwarte zwaan. Die laatste regeert als een soort Saddam.

Hij staat vooraan als Luchiano het brood gooit, drie ganzen achter hem. Die krijgen regelmatig een paar venijnige beten van de soepele zwanenhals. Het lijkt echter of ze de pijn iedere keer onmiddellijk vergeten. De ganzen doen overigens hetzelfde met de achter hun opgestelde eenden.

Aan de andere kant van het bruggetje bevinden zich de waterschildpadden. Het zijn er veel, heel veel. Van bovenaf gezien lijkt het net schildpaddensoep.

We besloten onze ronde bij het paard en de ezels. Voor ik het wist was Luchiano echter al naar de ernaast gelegen speeltuin gevlucht. Ja, gevlucht want hij is bang voor de ezels. Uiteindelijk heb ik hem kunnen laten zien dat ezels geen kwaad in de zin hebben en het brood voorzichtig aanpakken.

We zijn nog een hele tijd in de speeltuin gebleven, alwaar Luchiano gevaarlijke capriolen uithaalde en de middag besloot op de schommel.

Een serie met 16 (high family-alert) foto's van onze middag in de Curacao Zoo is hier te vinden.

Posted by CasaSpider at 10:07 AM | Permalink | Comments (15)

Toen ik in 1995 naar Curacao verhuisde kostte een doos Amstelbier ongeveer 34 gulden, equivalent van 15 à 16 Euro. Bovendien mocht men de kartonnen doos met de lege flesjes alleen inleveren als men een nieuwe kocht. Concurrentie was er niet, de Amstel Brouwerij had een leven als een luis op een zeer hoofd.

Dat gold niet alleen voor de bierbrouwers, ook de Coca Cola fabriek, de matrassenfabriek en de makers van het kwalitatief verschrikkelijke toiletpapier voeren wel bij de geldende marktprotectie. Met name de PAR was tegenstander van ongebreidelde bescherming. Door het ontbreken van concurrentie zijn de producten onnodig duur en de consument is daarvan de dupe.

De parallel-import (legaal en illegaal) kwam op gang en zo konden we hier op een bepaald moment een treetje Polar bier kopen voor 19 gulden, nog geen 9 Euro. Let wel, het is dan inmiddels een jaar of acht later!

Het gaat nu erg slecht met de lokale bier- en frisdrankindustrie. Amstel heeft al aangegeven de poorten waarschijnlijk ver voor het einde van het jaar te moeten sluiten. En dat terwijl er per 1 augustus een oplossing in het verschiet lag. Hier komt de politiek om de hoek kijken.

Na ongeveer vijf jaar steggelen over hoe de lokale markt op een verantwoorde wijze te beschermen was een van de laatste daden van ex-minister Errol Cova (PLKP) in april (22) van dit jaar het instellen van een speciaal etiket op alle bier- en frisdrankproducten. De regering bepaalt wie voor zo'n etiket in aanmerking komt. Voor buitenlandse producten wordt het zeer moeilijk zo niet onmogelijk om de Curacaose markt binnen te komen.

In mei werd de PLKP uit de Landsregering (Nederlandse Antillen) gewipt. Errol Cova werd als Minister van Economische Zaken vervangen door Alex Rosaria (PNP). Deze is een principieel tegenstander van marktprotectie. Een van zijn eerste acties was dan ook het terugdraaien van de Ministeriële Beschikking inzake etikettering.

Belanghebbenden Curacao Beverage Bottling, Antilliaanse Brouwerij en Caribbean Bottling slepen de regering nu voor de rechter om alsnog invoering van het verplichte etiket af te dwingen.

Een aantal lijnen lopen hier door elkaar. Van nature is marktprotectie ongewenst, door de kleinschaligheid van Curacao met zeer beperkte job-hop mogelijkheden leidt sluiting van de Amstel Brouwerij tot veel extra werkloosheid. Werkloosheid die in veel gevallen permanent is.

Dan de politieke lijn. Politiek hoort zich bezig te houden met middellange en lange termijn. Steeds vaker ziet men, ja ook in Nederland, dat vooral ad-hoc wordt ingegrepen zonder rekening te houden met gevolgen over een aantal jaren. Het hier genoemde voorbeeld van in april een regeling instellen voor marktprotectie en die in juni alweer afschaffen is echter wel een beetje gortig.

Overigens kan de PLKP er ook wat van. Op Eilandsnivo (Curacao) zit deze partij koud in het pluche of de plannen voor een lokale luchtvaartmaatschappij komen weer uit de kast. Met veel pijn en moeite is ALM/DCA ontmanteld. Dit bedrijf heeft het Eiland en het Land tientallen miljoenen guldens gekost. Het was echter het stokpaardje van de PLKP, diverse hooggeplaatste partijleden (Frensel Marchena en vooral Cesar Prince), hadden ook belangrijke functies bij DCA.

Het adagium: "Het maakt niet uit waarvoor je kiest, als je er dan maar wel voor gaat" lijkt met de verschillende belangen van onze partijen bijzonder moeilijk hard te maken. Dit leidt tot een vorm van onbestuurbaarheid.

Posted by CasaSpider at 10:28 AM | Permalink | Comments (4)

Het is een Koninklijke bedoening deze week op Curacao. Van zaterdag 23 juli tot en met vandaag, vrijdag 29 juli, vinden op Curacao de Koninkrijksspelen plaats. Dit is een groot sportevenement voor sporters tot en met 17 jaar uit het Koninkrijk der Nederlanden.

Een stukje historie (bron). De Koninkrijksspelen werden voor het eerst in 1965 gehouden. Tot 1975 vond dit evenement plaats met als deelnemers Nederland, Suriname en de Nederlandse Antillen. Op 25 november 1975 werd Suriname onafhankelijk en maakte geen deel meer uit van het Koninkrijk.

De Koninkrijksspelen stopten daardoor tot 1979 en werden toen hervat met alleen Nederland en de Nederlandse Antillen. Dit duurde slechts vier jaren. Na 1983 werden de spelen niet meer gehouden.

Op 15 december 1994 vond de viering van het 40-jarig bestaan van het Statuut van het Koninkrijk plaats. Nederland, de Nederlandse Antillen en Aruba kozen hier voor voortzetting van de Koninkrijksband.

Gevolg was dat de Koninkrijksspelen vanaf 1995 om de twee jaar weer plaatsvinden. In 1995 op Aruba, in 1997 op Curacao, in 1999 op Sint Maarten, in 2001 in Rotterdam, in 2003 op Aruba en in 2005 dus op Curacao.

Tot zover de geschiedenis, nu de actualiteit. Afgelopen woensdag kwam Koningin Beatrix aan op Curacao, speciaal om het slot van de Koninkrijksspelen mee te maken. Eerlijk gezegd deden de spelen mij niet zoveel, tot ik donderdag wegens griep thuis bleef. Op maarliefst drie zenders tegelijk waren finales te zien in verschillende sporten.

Zo zag ik de damesvolleybalfinale tussen Nederland en de Antillen (gemakkelijke 3-0 overwinning voor Nederland), de basketbalfinale eveneens tussen Nederland en de Antillen (ook een gemakkelijke Nederlandse overwinning) en als geweldige uitsmijter de honkbalfinale met de Nederlandse Antillen en Aruba.

Honkbal is dé sport op met name Curacao. Het team had de afgelopen drie maanden in afzondering keihard getraind. Men wilde persé de gouden medaille op Curacao houden. Na een gemakkelijke 14-1 overwinning op Nederland kregen de Antillen in hun tweede wedstrijd echter een enorm pak slaag van Aruba: 13-3.

Nederland en de Nederlandse Antillen moesten vervolgens onderling uitmaken wie in de finale tegen Aruba mocht aantreden. In een dramatische wedstrijd wonnen de Antillen met 4-3. Donderdagavond stonden zij dus opnieuw tegenover het sterke Aruba. Het Tio Daou Ballpark was afgeladen vol en barstte uit zijn voegen.

In een wedstrijd met vele kansen voor beide teams liepen de Nederlandse Antillen uit naar 6-3. Het was de negende inning. De Antillen waren net aan slag geweest en wisten niet meer te scoren. Aruba stond klaar voor de gelijkmakende slagbeurt.

De formidabele Curacaose pitcher Dennis Neuman maakte echter korte metten met de Arubaanse slagploeg. Toen de derde man uit was ontplofte het stadion (figuurlijk dan). Het onmogelijke was toch mogelijk gemaakt. Op straat werd vuurwerk afgestoken. Het was een groot feest.

Vandaag vinden de laatste finales plaats. Om vijf uur zit ik weer voor de buis voor de voetbalfinale tussen Nederland en de Nederlandse Antillen. De Koningin zal aanwezig zijn bij de aansluitende slotceremonie.

Posted by CasaSpider at 10:15 AM | Permalink | Comments (11)

Een week na het debacle bij Wulfsen & Wulfsen bevonden wij ons wederom met twee gift-cheques in Punda. De eerste mocht ik besteden, de tweede was derhalve voor Lucy. Zij had de Wulfsen & Wulfsen gift-cheque.

We liepen het trapje op naar de damesafdeling. Het allergoedkoopste wat er te vinden was kostte 93 gulden, het equivalent van bijna 45 Euro. Het was een t-shirt-achtig blousje, netjes maar zonder knopen. Hoe heet zoiets... hemdje?

Lucy wees nog op een ander blousje. Toen ik het prijskaartje zag vond ik het gelijk al niet meer mooi. Uiteindelijk namen we het eerste blousje/hemdje mee. Ik moest 18 gulden bijbetalen. Achteraf zei Lucy dat ze dat hemdje in een andere winkel nooit voor 18 gulden had gekocht. Het belangrijkste is dat we van die gift-cheque af zijn.

Het heeft er niets mee te maken, maar ik parkeer mijn auto vaak naast of achter de auto van aantrekkelijke vrouwen. Geen idee wat daar nu weer achter zit.

Het boek Wulfsen & Wulfsen is wat ons betreft gesloten.

Posted by CasaSpider at 1:29 PM | Permalink | Comments (22)

Ons was het ook al opgevallen. In het straatbeeld van Curacao komt men steeds meer auto's tegen met het stuur aan de verkeerde kant. Op Engelstalige Caribische eilanden als Trinidad & Tobago en Barbados rijden de auto's net als in Engeland links en zit het stuur dus rechts. In het Papiaments: stürwil règts met dezelfde uitspraak als in het Nederlands.

Door Eilandsraadslid Frensel Marchena (PLKP) zijn over deze kwestie inmiddels vragen gesteld aan Gezaghebber Lisa Richards-Dindial. Brengen dergelijke auto's de verkeersveiligheid nu wel of niet in gevaar? Kunnen, ja zelfs moeten deze auto's bij de keuring geweigerd worden?

Dave Levenstone, leider van de Democratische Partij van Saba is een fel tegenstander van maatregelen tegen auto's met het stürwil règts. Volgens hem is dit type auto een stuk goedkoper. Bovendien vinden op Saba niet meer ongelukken dan normaal plaats. Dat laatste wil ik wel geloven, want op Saba (13 km2, 1400 inwoners) is maar één straat die heel toepasselijk The Road heet.

Volgens Levenstone moet de regering maar eens met de autodealers gaan praten over de door hun gehanteerde prijzen. Mijn eerste gedachte was dat Levenstone misschien zelf wel importeur is van auto's met stürwil règts.

Gezaghebber Lisa Richards-Dindial heeft inmiddels laten weten dat er op dit moment geen wettelijke bezwaren zijn tegen deze auto's.

Hoe zit dat eigenlijk in Nederland?

Posted by CasaSpider at 10:15 AM | Permalink | Comments (22)

Van mijn werkgever had ik voor mijn verjaardag een gift-cheque gekregen. Iedere zaterdag vergaten we dat ding mee naar Punda te nemen. Het is een gift-cheque voor de luxe kledingzaak Wulfsen & Wulfsen, een zaak duidelijk boven ons budget.

Iedere keer als we de auto in Punda parkeren komen we langs deze klerenwinkel die vlak naast Pleincafé Wilhelmina is gelegen. Ditmaal zorgde Lucy ervoor dat we de gift-cheque wel meenamen. Ik hees me in een oud t-shirt van de Miami Heat en we gingen op pad. Even later bevonden wij ons in de winkel van Wulfsen & Wulfsen alwaar wij wat ronddrentelden.

Een verkoopster zag mij enigszins besluiteloos heen en weer lopen en vroeg of zij mij kon helpen. "Nou, ik heb een gift-cheque en kijk even rond wat ik daarvoor kan kopen", antwoordde ik haar. "O, u kunt ook over een paar maanden terugkomen hoor, als u het nog niet weet", zei de verkoopster vriendelijk.

Die opmerking heeft ze nog zeker tweemaal herhaald. Daarom besloot ik juist nu iets te kopen. Bovendien stond Lucy niet ver van de ingang. Zij wees een lichtblauwe polo aan. Die kostte slechts 89 gulden. Ik besloot de XL-versie maar eens te passen. In het kleedhokje trok ik eerst het Miami Heat t-shirt uit. "Krak!", hoorde ik achter op mijn rug. Een flinke scheur.

Tot overmaat van ramp paste de polo niet. Even later kwam de verkoopster aan met een XXL, met hetzelfde resultaat. Sommige kleren vallen nu eenmaal klein uit. Voor mij was het genoeg. Ik trok heel voorzichtig de restanten van mijn Miami Heat t-shirt aan en beende de winkel uit, even later gevolgd door een verbaasde Lucy.

Toen zij de scheur zag moest ze hard lachen. Snel reden we naar huis om een nieuw t-shirt aan te trekken. Luchiano (7) vond dat prima, bij de eerste rit was hij namelijk vergeten om zijn GameBoy mee te nemen.

Even later zaten we bij Pleincafé Wilhelmina te dominoën onder het genot van een Tripel van La Trappe. Het winkelen is uitgesteld tot nader order.

Posted by CasaSpider at 1:02 PM | Permalink | Comments (12)

Tropische storm Emily is in de loop van de dag in kracht toegenomen tot een orkaan van categorie 2. Zelfs hoorde ik al spreken over categorie 3. Vooralsnog merken wij er bijzonder weinig van. Vanmiddag om half een was er een kort onweer met flinke regenval, maar nadien was het droog, windstil en warm.

Inmiddels is het acht uur 's avonds. Emily's hoogtepunt voor wat betreft Curacao wordt om twee uur vannacht verwacht. Een mooie tijd voor een hoogtepunt. Overigens kan de staart van een orkaan nog voor verrassingen zorgen. Nadat Ivan vorig jaar voorbij was getrokken liep alsnog half Aruba onder water. Gelukkig wonen wij op een heuveltje.

Lucy en Luchiano (7) zijn Zelda aan het spelen op de GameBoy. Zelf ben ik maar vast aan het noodrantsoen Tequila begonnen. Kortom, wij maken er een gezellig avondje van.

Links

• Worldwide Tropical Cyclone Names
• FEMA For Kids: Hurricane Names
• National Hurricane Center / Tropical Prediction Center
• National Hurricane Center / Tropical Prediction Center RSS-Feeds
• CasaLog September 2004 Archive (vanaf 7 september)

Posted by CasaSpider at 8:06 PM | Permalink | Comments (10)

Eerst een update van donderdagmorgen zeven uur. Het is windstil, de zee ligt erbij als een spiegel. Vlaggen hangen loodrecht naar beneden, hetgeen vaker gebeurt als het windstil is. Het is warm. De stilte voor de storm?

Bevonden de ABC-eilanden zich gisteren nog in het groene gebied, inmiddels zitten we in geel. Dat is beter. Het lijkt erop dat Emily naar het noorden aan het afbuigen is.

Volgens Amaro hebben de Benedenwindse Eilanden een soort van natuurlijke bescherming, ja zelfs een beschermingsschild tegen orkanen. Nu ben ik geen Erwin Kroll, maar naar het ontstaan en gedrag van orkanen is veel onderzoek gedaan.

De onze ontstaan ergens in de Atlantische oceaan en trekken vervolgens het Caribisch gebied in. De gebruikelijke route is net onder de Dominicaanse Republiek richting Cuba om vervolgens ergens in Florida aan land te gaan.

Op Curacao merkt men het wel als een orkaan op 800 kilometer ten noorden voorbijtrekt. Het stormt, regent en onweert dan flink. Het gebeurt echter hoogst zelden dat een orkaan of zware tropische storm zo zuidelijk in de Caribische zee huishoudt. De laatste keer was in 1988 met Joan, een tropische storm. Vorig jaar zaten we er even heel dicht bij, toen Ivan de gebruikelijke weg even niet kon vinden.

Cyberjunk vroeg zich af hoe de namen van orkanen toch worden bepaald. Reageerders helpen elkaar, want Ennu gaf kort na haar vraag al antwoord. Het is echter een dermate interessant onderwerp dat ik enkele op het internet gevonden gegevens hier wil samenvatten.

Orkanen krijgen namen om ze uit elkaar te kunnen houden, dat is logisch. Aan het eind van de 19e eeuw begon een Australische metereoloog met het toekennen van vrouwennamen aan orkanen. In 1953 volgde de U.S. National Weather Service dit voorbeeld.

Vanaf 1979 worden orkanen afwisselend voorzien van een vrouwen- dan wel mannennaam. Dit om te voorkomen dat rampen alleen met vrouwen worden geassocieerd. De World Meteorological Organization gebruikt zes lijsten met namen die steeds rouleren. Als een orkaan heel veel schade of doden heeft veroorzaakt wordt diens naam uit de lijst geschrapt en vervangen door een nieuwe. De volgende Atlantische orkaan heet Franklin.

CasaSpider komt niet voor op de lijst.

Links

• Worldwide Tropical Cyclone Names
• FEMA For Kids: Hurricane Names
• National Hurricane Center / Tropical Prediction Center
• National Hurricane Center / Tropical Prediction Center RSS-Feeds
• CasaLog September 2004 Archive (vanaf 7 september)

Posted by CasaSpider at 6:51 AM | Permalink | Comments (15)

Mijn gedachten gaan terug naar 7 september 2004. Voor het eerst sinds ik op Curacao woonde deed zich het zeldzame verschijnsel voor dat een orkaan bijna recht over Curacao zou kunnen passeren. Het was de verschrikkelijke Ivan, die als categorie-5 orkaan zo her en der veel schade heeft veroorzaakt.

Vandaag hoorde ik dat in het nog jonge orkaanseizoen alweer nummer vijf door de Cariben trekt. Het is Emily die waarschijnlijk nog steeds kwaad is op Willem Alexander. Of Beatrix. Emily is op dit moment overigens nog een tropische storm en dus geen orkaan.

Bij het vergelijken van de plaatjes van Ivan met die van Emily valt op dat de situatie vrijwel identiek is. Een uur of zes voordat Ivan daadwerkelijk voorbij kwam meldde men nog dat dit op minder dan 80 kilometer ten noorden van Curacao zou gebeuren. Uiteindelijk werd het iets van 180 kilometer.

Curacao prepareerde zich massaal en snel voor Ivan. Supermarkten werden leeggekocht, batterijen en zaklampen waren overal uitverkocht. Ook ducktape, hout, kaarsen, lucifers, water en wat dies meer zij vloog de winkels uit. Er was een crisis-centrum, huizen die vlak aan zee lagen werden ontruimd.

Toen Ivan uiteindelijk voor Curacao, in tegenstelling tot Aruba, met een sisser afliep klaagden (!) veel mensen. Zij vonden dat de overheid hen voor niets bang had gemaakt. Onbegrijpelijk voor mij, beter zo dan andersom.

Nu lijkt het of niemand zich zorgen maakt. Wij waren zojuist in Centrum Supermarkt en het was er niet druk. Alle spullen waren volop te koop. Voor de zekerheid gooide ik op de terugweg mijn tank vol. Ook bij de pomp stonden geen files. Vreemd.

Laten we hopen dat de overlast van Emily niet meer is dan die van Ivan. Helemaal gerust ben ik daar echter niet op. Donderdagavond ongeveer om acht uur 's avonds wordt Emily verwacht. Hopelijk is zij dan al ver naar het noorden afgebogen en niet in kracht toegenomen. Het CasaLog doet als gebruikelijk live verslag van dit natuurverschijnsel.

Links

• National Hurricane Center / Tropical Prediction Center
• CasaLog September 2004 Archive (vanaf 7 september)

Posted by CasaSpider at 8:16 PM | Permalink | Comments (7)

Als men op Curacao met zijn auto de weg op wil dient men de volgende documenten bij zich te hebben: rijbewijs van de bestuurder, keuringskaart, verzekeringspapieren en het bewijs dat belasting is betaald.

Met name het betalen van de belasting wordt nogal eens vergeten. Om de controle door de politie gemakkelijker te maken introduceerde men in 2004 iets geniaals: stickers.

De belasting mag men naar keuze in één of in twee termijnen betalen. Wie voor het hele jaar ineens betaalde kreeg een rode sticker, de overigen een blauwe. Op 1 juli diende het resterende bedrag betaald te zijn en ontvingen de blauwe stickerhouders alsnog een rood exemplaar.

De sticker zat duidelijk zichtbaar op de voorruit. Van verre kon men zien of men met een belastingontduiker van doen had. Zo'n sticker is spotgoedkoop om te maken en niet te stelen. Een geweldig concept.

Dat moest dus helemaal anders.

In 2005 kregen wij nieuwe nummerplaten. Iemand die de schoenen van Einstein nog niet mag poetsen bedacht een soort van opzetplaatje dat ongeveer een vijfde gedeelte van de nummerplaat bedekt.

Op dit opzetplaatje ofwel nummerplaatbelastingaddendum, over twee dagen sta ik hiermee op eenzame hoogte in Google, staat het jaartal waarover belasting is betaald. De bedoeling is dat het opzetplaatje ieder (half) jaar wordt vervangen door een nieuw exemplaar.

Het opzetplaatje werd groots gepresenteerd op het journaal. Toen ik het zag viel ik stijl achterover uit mijn stoel. "Hoe kunnen ze zoiets doms verzinnen? Die plaatjes worden binnen de korste keren gestolen. Bovendien is het stukken duurder dan een sticker. Waarom?! Waarom?!"

Bijkomend nadeel is dat het nummerplaatbelastingaddendum op de nummerplaat aan de achterkant van de auto bevestigd wordt. Lekker makkelijk voor de politie, zo ontdekken ze de belastingontduiker pas als hij al honderd meter voorbijgezoefd is.

In het begin van het jaar regende het klachten over gestolen nummerplaatbelastingaddendums. Vreemd hè? Gevolg was dat veel eigenaren de met één plastic schroefje bevestigde plaatjes losmaakten en thuis bewaarden tot 1 juli. Onze lease-maatschappij deed hetzelfde.

Eind vorige week kwam een monteur van Star Lease de plaatjes bevestigen. Voor de zekerheid werden ze vastgeklonken. Met een beetje pech nemen de dieven nu de hele nummerplaat mee, deze zit namelijk met twee plastic schroefjes vast. Thuis kunnen ze dan op hun gemak het nummerplaatbelastingaddendum lospeuteren.

De grote vraag blijft: waarom?

Posted by CasaSpider at 6:09 AM | Permalink | Comments (26)

Dia di Bandera (Dag van de Vlag) is de nationale feestdag van Curacao en lijkt ieder jaar wel belangrijker te worden. Zaterdag 2 juli werd Dia di Bandera voor de 21e keer gevierd en wij waren erbij.

Dat wil zeggen, het officiele gedeelte 's morgens vroeg dat voornamelijk bestaat uit het hijsen van de vlag, het zingen van het Volkslied en vervolgens eindeloos lang durende toespraken hebben wij aan ons voorbij laten gaan. We volgden het met een half oog op televisie.

Om ongeveer half drie 's middags togen wij naar het Brionplein in Otrabanda. Het was er gezellig druk. Er waren vele eetstandjes waar gebarbecued werd en ook hotdogs waren volop te verkrijgen. Luchiano (7) wilde een suikerspin. Van tevoren wisten Lucy en ik al dat hij hem niet helemaal op zou eten en dat was ook zo.

Er waren diverse optredens op het Brionplein, het hoogtepunt waar iedereen op leek te wachten waren echter de Curacao Street Rockers. Dat was inderdaad leuk om te zien. Meteen erna stond een typisch Curacaose dans geprogrammeerd, meer voor de ouderen onder ons. Het plein stroomde snel leeg.

Wij gingen er ook vandoor. Vlakbij het Wilhelminaplein in Punda werd druk getrommeld. Deze activiteit bleek georganiseerd te zijn door een Evangelisch genootschap. Juist toen wij de overstap naar Pleincafé wilden maken werd ik geroepen door een jongedame die ik nog ken uit mijn begintijd bij Aqualectra, toen Kodela geheten. Het was de sympathieke Kenia. Zij heeft in Enschede gestudeerd en komt oorspronkelijk net als Lucy uit de Dominicaanse Republiek. We hebben een tijdje over allerlei zaken maar met name het geloof gesproken.

Even later zaten we dan toch achter onze La Trappe Tripel. Luchiano speelde op zijn GameBoy, Lucy en ik domino. Het werd 1-1.

Download Dia di Bandera 2005 (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 9,816,330 bytes.
Duration: 4.27 minutes.

Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 6:45 AM | Permalink | Comments (9)

Qua feestdagen zitten wij duidelijk in de magere jaren. Voor de werkgevers ofwel imperialistische uitbuiters (Hiram) is het tegenwoordig daarentegen Luilekkerland. Zij verdienen miljoenen, ja misschien wel miljarden extra.

Kerstmis 2004 viel op zaterdag en zondag, Nieuwjaar op zaterdag, Koninginnedag zaterdag. De Dag van de Arbeid was op zondag, maar werd gelukkig gecompenseerd met een vrije dag op maandag. Tenminste op Curacao. Moederdag? Op zondag.

O, was ik maar een imperialistische uitbuiter!

Vandaag, zaterdag 2 juli 2005, is het voor de 21e keer Dia di Bandera op Curacao. Voluit heet deze feestdag Dia di Himno i Bandera, in gewoon Nederlands de Dag van het Volkslied en de Vlag.

In het kader van het Droste-effect even een terugblik naar 2 juli 2004: "Grappig (vind ik zelf tenminste) is dat ik elk jaar min of meer hetzelfde schrijf, gelukkig heb ik een slecht geheugen!"

Vanaf 10 uur 's morgens vinden op het Brionplein in Otrabanda diverse activiteiten plaats. Vanmiddag gaan wij er een kijkje nemen. Vanmiddag, op zaterdagmiddag. Maar niet eerder dan dat wij onze twee Curacaose vlaggetjes aan de auto hebben bevestigd.

Posted by CasaSpider at 9:03 AM | Permalink | Comments (9)

Eind oktober vorig jaar kreeg Luchiano (7) voor zijn verjaardag een Nintendo GameBoy Advance SP. Zijn eerste spel was Power Rangers. Na een week of twee kwam daar Super Mario bij. Dat spel was een grote hit in ons huis. Lucy en Luchiano vochten bijna om de GameBoy. Op andere momenten speelden zij broederlijk samen om Mario door het avontuur te loodsen.

Honderden uren speelplezier zitten er in Super Mario. Tijd voor een nieuwe uitdaging. Zaterdag liepen we door Punda, op zoek naar een camera. Bij Boolchands zag Luchiano het spel The Legend of Zelda - The Minish Cap liggen. Over Zelda had ik al eens zeer positieve reviews gelezen. We besloten het spel te kopen. Niet bij Boolchands maar bij een iets goedkopere zaak.

Luchiano vond Zelda al snel leuker dan Super Mario. Lucy moest er even aan wennen, met name aan de lappen (Engelse) tekst die men gedurende het spel te verwerken krijgt. Luchiano leest ze probleemloos. De batterij van de nieuwe camera was aan het chargen en zou daar rond zes uur mee klaar zijn. Dan konden we hem mooi uitproberen bij Pleincafé Wilhelmina had ik bedacht.

"We gaan vandaag niet naar Pleincafé Wilhelmina", maakte Lucy mij duidelijk. Zelda's schuld.

Zondagmorgen zaten Lucy en Luchiano gezellig samen in een stoel. Ze waren Zelda aan het spelen. Bij het gevecht tegen de Big Green ChuChu leken ze even vast te zitten. "Hoe moeten we dat monster verslaan?" Om een of andere reden word ik in dergelijke gevallen ingeschakeld, terwijl ik helemaal niets van dat spel afweet. "Ga op internet zoeken wat we moeten doen!"

Vrij snel vond ik een gedetailleerde beschrijving (zie ook hier en zelfs in het Spaans) van het hele avontuur. Er stond ook in hoe de Big Green ChuChu verslagen diende te worden. Even later lukte het Luchiano waarna hij juichend door de kamer liep.

Jaren geleden speelde ik Leisure Suit Harry, Police Quest en Space Quest. Bij mijn illegale kopie van Space Quest zat een document met tips. Eigenlijk was het een volledige handleiding om het spel te spelen. Dat is niet leuk. In plaats van na te denken grijpt men bij het minste of geringste probleem al naar de handleiding.

Na het verslaan van de Big Green ChuChu belandden de twee spelverslaafden al snel in een andere moeilijke situatie. Meteen vroeg Luchiano mij wat ze moesten doen. "Neen, dat moeten jullie zelf maar uitvinden", vond ik. Gelukkig drongen ze niet aan.

Meestal vertrekken wij op zondagmiddag om tien voor drie naar het strand. Zaterdagnacht hadden we onweer gehad en de gehele zondag was het enigszins bewolkt. Geen enkele belemmering om te gaan zwemmen.

"Het is slecht weer. Het lijkt me beter om iets later naar het strand te gaan", gaf Lucy te kennen. Zelda's schuld.

En dus vertrokken we pas tegen half vijf naar Mambo Beach. We wilden erg graag een Chica de la Semana vinden om de nieuwe camera op uit te testen. Helaas is dat niet gelukt. Lucy sprak nog een mooie Nederlandse blondine in groene bikini aan. Ik moest erbij komen, maar het mocht niet baten. De schone dame vond van zichzelf dat zij niet fotogeniek was. Zij wilde wel, maar durfde niet.

Ter compensatie een foto van het gezelschap bij het Happy Hour. Tevens in 800x787. Het is nog laat geworden met Zelda.

Posted by CasaSpider at 6:24 AM | Permalink | Comments (13)

Ter gelegenheid van de elfde verjaardag van Elanna organiseerden Mark en Jackeline vanaf vijf uur 's middags een borrel. Tevens was het een kinderfeestje. Als aperitief luisterde ik zaterdagmiddag naar het verslag van de interland Nederland-Roemenie die wij met 2-0 wonnen.

Tegen zessen arriveerden wij in Emmastad, een van de betere wijken van Willemstad. Het kinderfeest was reeds in volle gang, wij namen er snel een Polartje op.

Luchiano (7) had een rugzak met gameboys bij zich en concentreerde zich aanvankelijk daarop. Al snel zat de stemming er goed in, zeker toen de muziek aan ging en Braziliaanse Jackeline een demonstratie Samba dansen gaf.

De kinderen hadden de gameboys inmiddels opgeborgen en renden wat heen en weer. Af en toe was er gekrijs. Eenmaal was Luchiano de veroorzaker. "Ik mag toch wel even zijn neus dichthouden?", legde hij mij uit.

Het was tijd om de taart(en) aan te snijden. Jarige Elanna deed dit op professionele wijze. Inmiddels was de vrijdag nog uit het Verriet instituut ontsnapte Roland met vrouw Barbara en dochter Kyra ook gearriveerd.

Zo langzaam maar zeker was het kinderfeestgedeelte wel voorbij. Wij gingen naar huis. Wel, eerst nog even langs Nancy snack voor een Lomitu ku Batata (ossenhaas met patat).

Elanna's elfde levensjaar is goed ingeluid. Klik op de foto of hier voor de complete serie van 37 foto's.

Posted by CasaSpider at 11:08 AM | Permalink | Comments (10)

Luchiano (7) is een exponent van onze consumptiemaatschappij. Het leven draait al snel om Cartoon Network, de Gameboy en de computer in het algemeen. Wij hadden vroeger De Meccanodoos, maar of ik daar nu echt zoveel mee speelde?

Feit is dat er vroeger meer boeken gelezen werden dan nu. In een land als Cuba waar het onderwijs zich op een hoog nivo bevindt maar computes, gameboys en electriciteit schaarse goederen zijn wordt nog steeds ontzettend veel gelezen. Mijn stelling is dat lezen goed is voor het concentratievermogen en de fantasie.

Hoogste tijd om Luchiano te stimuleren meer te lezen. Curacao beschikt over een moderne Openbare Bibliotheek. Voor kinderen tot 17 jaar is het nog gratis ook. Volwassenen betalen 15 gulden (minder dan 7 Euro) per jaar, eigenlijk voor niks dus.

Luchiano werd ingeschreven en we liepen de trap op naar de kinderafdeling. Luchiano had nog wel oog voor het grote aquarium dat op de afdeling stond, de computerhoek met een stuk of zes mooie computers ontging hem vreemd genoeg. Even later keerden we met drie boeken terug.

Misschien wordt Lucy de volgende keer ook wel lid. Op de volwassenenafdeling staan computers en tevens leent men video's, cd's en talencursussen uit. De website geeft veel informatie. In principe kan men zelfs zien welke boeken men heeft geleend en wanneer ze terug moeten worden gebracht. Dat is mij helaas nog niet gelukt. Ook de navigatie is voor verbetering vatbaar.

Toen we het pand wilden verlaten was er een (piep)klein incidentje. Een man met lang grijs haar en een wit t-shirt stond bij de uitgang het bord met de openingstijden boven hem aandachtig te bestuderen. Hierdoor stond hij een beetje in de weg. Een medewerker van de bibliotheek sprak hem aan en posteerde zich naast hem. Om voor te doen hoe hij in de weg stond.

Maar nu was de uitgang daadwerkelijk geblokkeerd. Mijn "Sorry, mag ik even passeren?" werd domweg genegeerd. De bibliotheekmedewerker was stukken irritanter dan de man met lang grijs haar en het witte t-shirt. Die bleef vervolgens provocatief staan. Volgens mij houdt hij het wel vol tot sluitingstijd.

Ja, ja, bij de Openbare Bibliotheek is het te doen!

Posted by CasaSpider at 12:58 PM | Permalink | Comments (14)

Het Brionplein ook wel Awasa genoemd te Otrabanda, donderdagavond 26 mei 2005. Alles wat met politiek en vakbond te maken heeft riep het Curacaose volk op om hier naartoe te komen. Voor het eerst sinds lange tijd stonden alle politieke partijen en de vakbonden op één lijn. De door Rita Verdonk bedachte vermaledijde Toelatings- en Verwijderingsregeling voor Antillianen moet van tafel.

Toen wij tegen zevenen het Brionplein opliepen was het redelijk druk. Het programma was al in volle gang en bestond uit een mix van toespraken en muziek. Opvallend was het grote aantal Curacaose vlaggen, de Antillen bestaan nu eenmaal niet. De sfeer was uitstekend, de sprekers enthousiast.

De eerste spreker die wij hoorden belichtte zijn standpunt vanuit de bijbel. Hij was dan ook een dominee als ik mij niet vergis. Hoe is het mogelijk dat een groot en rijk land als Nederland zo omgaat met haar eigen Rijksgenoten? Hiervoor is volgens de bijbel maar één woord: barbaars!

Ik zag spandoeken en kartonnen borden met meestal Rita Verdonk erop en Alexander Pechtold als een goede tweede. Gerrit Zalm was onterecht afwezig. Als ik aan dit drietal denk strijden de woorden onmenselijk, harteloos en hypocriet om voorrang. Welk bijvoeglijk naamwoord bij welke minister hoort mag men zelf invullen.

Luchiano (7) vond er allemaal niet zoveel aan. Hij kon vanwege zijn geringe lengte ook niet veel zien. Om acht uur gingen we daarom naar huis. We lazen nog wat in de Donald Duck en van negen tot één uur werkte ik aan de laatste CasaMovie. Hopelijk is mijn poging om het gevoel wat op Curacao leeft erin te leggen, ook voor Nederlanders in Nederland.

Om met Martin Luther King te spreken: "I have a dream!" Een droom dat er in Nederland een ommezwaai ontstaat qua mentaliteit. Als Antillianen en andere groeperingen die in het verdomhoekje zitten daadwerkelijk geholpen worden en kansen krijgen levert dit op langere termijn een win/win situatie op. En bespaart het nog geld ook.

Download Korsou kontra Verdonk (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 9,566,584 bytes.
Duration: 4.26 minutes.

Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 6:05 AM | Permalink | Comments (16)

Hoe merkt men het, dat men al bijna tien jaar weg is uit Nederland? Dat men al bijna tien jaar op Curacao woont?

• Doordat men nul jassen bezit laat staan winterkleding.
• Doordat men steeds vaker moet nadenken of er het of de voor een zelfstandig naamwoord moet.
• Doordat de Champions League finale tussen AC Milan en Liverpool compleet aan hem voorbij is gegaan.
• Doordat het aanvliegen op Hato International Airport betekent dat men weer thuis is.
• Doordat men vanavond aanwezig is bij de demonstratie op het Brionplein tegen de onzalige plannen van Rita Verdonk.

Posted by CasaSpider at 1:11 PM | Permalink | Comments (14)

We reden over de Schottegatweg (Ring) volgens mij richting Cerito, maar dat kijk ik morgen wel even na. Het was vlak voor het nieuws van half een. De tijd werd door Radio Hoyer opgevuld met Message in a Bottle van The Police.

Op de achterbank werden de oren gespitst en even later gaf Luchiano (7) te kennen dat dit nummer echt op zijn CD moest. "Weet je wel hoe oud dat nummer is?", vroeg ik hem om meteen zelf het antwoord te geven: "1979!"

"Zo oud?", klonk het op de achterbank. Ja, zo oud. Het nummer klinkt qua muziek eigenlijk nog best hip. De tekst is daarentegen duidelijk uit de vorige eeuw.

I’ll send an s.o.s. to the world

Bij het horen van deze regel uit het refrein vervormde het s.o.s. zich in mijn hoofd automatisch tot het meer eigentijdse SMS. We hadden het nog even over Morse en de betekenis van SOS. Kort-kort-kort, lang-lang-lang, kort-kort-kort (...---...) en Save Our Souls.

Verder maakte Luchiano zich nog enige zorgen hoe de brief uit de fles gehaald moest worden. Laatst hadden we het omgekeerde probleem. Hoe krijg je een modelbootje in een fles. Flink proppen is mijn eerste gedachte.

Sting is vermoedelijk een echte vrouwenman. Ik heb er nooit veel mee opgehad en zijn solo-carriere boeit me niet zo. Sommige nummers van The Police zijn echter gewoon klassiekers. So Lonely herinner ik me nog goed uit mijn studententijd. En dan met name in de Utrechtse studentendisco Woolloomooloo. Veel vrouwen zijn vreemd genoeg nogal idolaat van Sting, de huidige versie.

Met Limewire was Message in a Bottle snel gelocaliseerd. Als toegift deed ik er Roxanne bij. Na het beluisteren van dit nummer was Luchiano's commentaar: "Boring!"

Posted by CasaSpider at 1:47 PM | Permalink | Comments (16)

Het hing al een beetje in de lucht. Nadat de PLKP onder leiding van Errol Cova uit de Landsregering (Nederlandse Antillen) was gezet behield de coalitie een minieme meerderheid en kon dus doorregeren.

Nu is de PLKP op eigen initiatief uit de Eilandsraad, de regering van het eiland Curacao, gestapt. Hierdoor komt de coalitie twee zetels tekort voor een meerderheid.

Bemanning voor deze zetels kon gevonden worden bij twee eenmans-fracties: de LNPA (Lista Ni Un Paso Atras) van Nelson Pierre en de van Frente Obrero (FOL) afgescheiden Rignald Lak. Dit is niet gelukt en daarmee is de Eilandsregering gevallen.

De Papiamentstalige kranten brengen dit soort berichten op plastische wijze. Iedere partij is verbonden met een kleur. Zo is de PAR van premier Etienne Ys de gele partij. De Vigilante schreef met een grote kop: "De regering is ontploft als een gele pompoen". Over de toenaderingspoging tot Nelson Pierre: "Pierre hoeft de shoarma van de PAR niet".

Voor de volledigheid de huidige zetelverdeling in de Eilandsraad, er zijn 21 zetels in totaal:

• 7 - Frente Obrero, eigenlijk 8 maar Rignald Lak heeft zich afgescheiden
• 5 - PAR
• 3 - PLKP
• 2 - PNP
• 2 - MAN
• 1 - LNPA
• 1 - Rignald Lak

De coalitie bestond uit PAR, PNP, PLKP en MAN. Zij beschikte derhalve over 12 van de 21 zetels. De PAR heeft reeds aangegeven in de oppositie te gaan. Frente Obrero leidt de formatiebesprekingen.

Posted by CasaSpider at 12:26 PM | Permalink | Comments (10)

De 21e eeuw kan tot dusverre niet bepaald de Eeuw van de Politici genoemd worden. In Nederland knoeien Gerrit Zalm, Rita Verdonk en Alexander Pechtold er op los. Maar op Curacao kunnen we er ook wat van.

Curacao is een groot dorp. Iedereen in de politiek kent elkaar van haver tot gort. Het aantal partijen en daarmee politieke leiders is groot en iedereen heeft op een of andere manier nog wel een appeltje met een ander te schillen. Dit is niet de beste basis voor constructieve samenwerking.

Nadat Frente Obrero (FOL) van Anthony Godett ruim een jaar geleden het veld moest ruimen in de Landsregering waren bijna alle overgebleven partijen tot elkaar veroordeeld om een coalitie te vormen. De FOL was namelijk ruim de grootste partij. Langzaam maar zeker vulde de emmer zich met irritaties. Irritaties met name tussen de roze PLKP van Errol Cova en de gele PAR van Etienne Ys.

Op zaterdag 7 mei begon de emmer daadwerkelijk over te lopen. Errol Cova bevond zich met een Curacaose delegatie in Venezuela en deed daar enige uitspraken die tot in Nederland de wenkbrauwen deden fronsen. Volgens hem is door de Nederlandse kolonisator een kolonialistisch complex opgedrongen. Een complex dat intelligent en zeer diepgaand is en waaraan zo snel mogelijk een einde dient te komen.

Voorts uitte Errol Cova zijn bewondering voor het glorieuze proces dat in Venezuela onder leiding van president Hugo Chávez en zijn Movimiento Quinta Republica (MVR) in gang is gezet. Tenslotte bedankte hij deze partij namens de Antilliaanse regering, het Antilliaanse volk, de PLKP en de Curaçaose delegatie.

Minister-president Etienne Ys was duidelijk not amused door dit staaltje van eigenmachtig handelen en riep Cova op het matje. Die vond echter dat hij absoluut niets fout had gedaan en hooguit verantwoording schuldig was aan zijn eigen partij. De vraag was welke pet Cova op had tijdens het bezoek aan Venezuela. Saillant detail is dat Cova geboren is uit Venezolaanse ouders en zowel een Nederlands als een Venezolaans paspoort bezit.

De verhouding tussen de Venezolaanse consul-generaal Lorenzo Angiolillo Fernandez en minister-president Etienne Ys is ook al niet geweldig. Begin maart was er een incident met de komst van het Amerikaanse vliegdekschip USS Saipan. Fernandez noemde dit een intimiderende actie van de Verenigde Staten gericht tegen Venezuela.

Naar aanleiding van het bezoek van de Curacaose delegatie met Errol Cova aan Venezuela had Etienne Ys wederom enige vragen voor de consul-generaal. Deze had tijdens dat bezoek namelijk verklaard dat Curacao Venezuela steunt in de strijd tegen de bedreigingen van de Amerikaanse president George W. Bush. Ys vroeg Fernandez uitleg te komen geven, maar dat weigerde laatstgenoemde omdat hij ziek was. Pas na 30 mei was hij in staat om met Etienne Ys te spreken.

Nog diezelfde middag betrapten fotografen de consul-generaal tijdens een gezellige lunch met ja daar is hij weer Errol Cova en wat mensen van de Amstel Brouwerij. De zieke Hernandez proostte gezellig met een flesje Amstel Bright. Dat Amstel bier moet toch wel een bijzonder geneeskrachtige werking hebben.

De verhouding Ys-Cova was door de ontwikkelingen praktisch onhoudbaar geworden. De PAR eiste bij monde van de premier het vertrek van Cova. Toen deze dat niet deed trok Ys de stekker uit het kabinet. Alle ministers dienden daarop hun ontslag in. Alle ministers behalve twee: Errol Cova en diens partijgenoot Wini Poulo, staatssecretaris van Arbeidszaken.

Dit leverde een politiek gezien unieke situatie op. Toen Etienne Ys naar buiten kwam vroeg een journalist hem: "Hebben we nog een regering?", waarop Ys antwoordde: "Helaas wel!"

Ook in Nederland werd verbaasd gereageerd op deze toestand. Harry van Bommel (SP): "Onbegrijpelijk wat Cova doet. Hij schaadt het belang van de Nederlandse Antillen, zeker nu met de terugkeerregeling voor Antillianen. Hij zit er voor zijn eigen belang. In Nederland hebben we ook wel van die figuren die nog niet met een stok uit het pluche zijn te slaan."

Uiteindelijk werd in de Staten een motie van wantrouwen tegen Errol Cova ingediend. Wat volgde was een klucht waarin Cova om uitstel vroeg en over en weer beschuldigingen werden geuit. Ook de zaak Omayra Leeflang werd erbij gehaald. Uiteindelijk werd de motie met 12 stemmen tegen 10 aangenomen. Gelukkig had Cova vooraf gesteld de uitspraak te respecteren.

Voor de PAR is het een Pyrrusoverwinning. Leonard Coffi stemde ondanks dat hij lid is van de PAR tegen de motie. Inmiddels is hij geswitched van de PAR naar Frente Obrero (FOL). Hij behoudt echter zijn zetel.

Bovenstaande slaat allemaal op de Landsregering, de regering van het Land de Nederlandse Antillen. Het uitstappen van de PLKP en het overlopen van Coffi kan hier nog net door de coalitie worden opgevangen. Uiteraard blijft het aftreden van Errol Cova niet zonder gevolgen voor de Eilandsraad, de regering van het Eiland Curacao. Zonder PLKP verliest de coalitie hier haar meerderheid en moet proberen Nelson Pierre (LPNA) en Rignald Lak erbij te krijgen om door te kunnen regeren.

Gelukkig zijn er absoluut geen belangrijke dingen die dringend aangepakt moeten worden op het eiland. Vrijdagmiddag is het weer Happy Hour en het zonnetje schijnt.

Posted by CasaSpider at 6:34 AM | Permalink | Comments (13)

Toen Luchiano (7) naar Curacao kwam was hij erg bang voor water. We deden hem op zwemles en dat vond hij bepaald geen leuk uitje. Dat kan echter ook gelegen hebben aan het vroege tijdstip, zaterdagmorgen 8 AM.

Op een zeker moment kon het jong toch zwemmen en langzaam maar zeker is hij zijn watervrees aan het verliezen. Vroeger mocht ik hem bijna nooit in zee smijten. Andere kinderen vinden dat juist heerlijk. Luchiano liet het alleen toe als er andere kinderen in de buurt waren. Om indruk te maken.

Een week of wat geleden was hij met een nieuw vriendje in zee aan het spelen. Ik stelde voor om eens een salto te proberen en tot mijn verbazing stemde Luchiano toe. Het ging nog goed ook trouwens. We gingen steeds hoger. Op een bepaald moment deed hij al bijna twee hele salto's. Bijna, het werd anderhalve en Luchiano kwam hardhandig op zijn buik terecht.

Daarmee was het even afgelopen met de salto's. Hij wilde er nog wel eentje doen, maar dan voor een filmpje. Als de actie op film was vastgelegd hoefde hij namelijk nooit meer live een salto uit te voeren.

Afgelopen zondag was het zover. De angst zat er nog een beetje in dus het zijn niet zijn allerbeste salto's, maar ik doe ze hem toch niet na. Twee keer mislukte het. Laten dat nu net de fragmenten zijn die Luchiano het leukst vindt. De bloopers. Verlaat de bioscoop dus niet bij de aftiteling, er komt nog een blooper aan!

Over bloopers gesproken. Toen deze CasaMovie af was liet ik hem gewoontegetrouw aan Lucy zien. Zij vond er niet veel aan. Het was allemaal iets te braaf. "Zal ik die foto's van mij met Angeline da Silva de Goës in de aftiteling monteren?", vroeg ik daarom. "Ja, dan wordt het misschien iets interessanter", vond Lucy.

Het was een heel geknip en geplak, maar uiteindelijk had ik ze erin. Met als overgang tussen de foto's een hartje, dat vond ik wel passend. Lucy keek naar het filmpje en zag de eerste foto met Angeline verschijnen. Die kon haar goedkeuring wel wegdragen. Toen kwam het hartje als overgang naar de volgende foto. Pets! Kreeg ik een klap op mijn achterhoofd en een origineel Dominicaans scheldwoord gratis erbij.

Wat men als man ook doet, met doet het toch nooit goed...

Download Salto & Sandman at Kontiki Beach (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 5,940,002 bytes.
Duration: 2.32 minutes.

Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 6:40 AM | Permalink | Comments (24)

Wederom had Lucy zondagmiddag geen succes met het vinden van een Chica de la Semana. Desondanks gingen de Happy Hours op Mambo en Wet&Wild gewoon door, gelukkig maar. We dronken wat bier, kletsen wat, hielden Luchiano in de gaten en keken naar passerende mensen.

Er liep een oogverblindende vrouw in een strak rood pakje langs. Al mijn quarks, gluonen en wat dies meer zij kleefden aan haar lichaam als... ja als wat eigenlijk. "Ih... ih... is dat niks als Chica de la Semana?", vroeg ik aan Lucy. "Ja, dat zou je wel willen, dat is de Miss Universe Curacao van vorig jaar!"

Het kostte me een paar minuten voor ik op haar naam kwam. Angeline da Silva de Goës zong het even later in mijn hoofd en andere lichaamsdelen. Lucy moest naar het toilet. Prompt verscheen Angeline voor de tweede maal om vlak bij ons op een tafel te gaan zitten. Zij had een cameraploeg om zich heen, waarschijnlijk voor haar programma Caribe Awe dat iedere dinsdag om negen uur op TV-11 (Dies-Un) wordt uitgezonden.

"Waar blijft Lucy toch?", spookte het door mijn hoofd. De aanblik van Angeline deed de verlegen persoon die ik in wezen ben smelten. Ik moest met haar op de foto. Gelukkig kwam Lucy er al snel aan.

Samen liepen we naar Angeline die druk in gespek was. Op het juiste moment raakte ik haar schouder en sprak haar in mijn beste Papiaments aan. Ze moest er in ieder geval om lachen. Wie raadt wat mijn openingszin was verdient een fles Duvel.

Na een paar foto's (klik op de foto voor groter) genomen te hebben namen we afscheid. Angeline da Silva de Goës, sympathiek en bloedstollend mooi. Een gevaarlijke combinatie...

Terug in ons groepje vroeg Ino wie dat wel was. Ik vertelde het hem, waarop Ino mij verraste door te zeggen dat hij haar helemaal niks vond, qua schoonheid dan. Nu zijn er ongetwijfeld ook mensen die zeggen dat de nieuwe BMW M5 een rammelbak is, maar toch stond ik even perplex. En dan ben ik notabene degene met tweemaal min zes!

In de auto op weg naar huis bleek Luchiano (7) de wijste te zijn: "Papa, jij snapt de mannen niet. Als iemand zegt dat hij haar helemaal niets vindt, dan is hij juist verliefd op haar."

Toevallig is de maand mei de maand van de Miss Universe verkiezing. Op maandag 30 mei wordt in Bangkok de nieuwe Miss Universe 2005 gekozen. Sinds vorig jaar besteedt lachicamerengue.com veel aandacht aan deze verkiezing. De afgelopen dagen heb ik diverse uren doorgebracht met het verzamelen van informatie.

Op dit moment zijn op de Miss Universo 2005 pagina al 12 landen vertegenwoordigd. Onze favorieten tot dusverre zijn Natalie Glebova uit Canada en de Noorse Helene Traasavik. De Curacaose Rychacviana Coffie is een hele mooie dame, maar ik vrees dat zij de voorronden niet overleeft.

De binnenkant van mijn hoofd is voorlopig helemaal rood gekleurd: Angeline da Silva de Goës.

Posted by CasaSpider at 6:26 AM | Permalink | Comments (21)

Voor de zoveelste keer probeert de androïde Rita Verdonk om een Toelatings- en zelfs Verwijderingsregeling voor Antillianen erdoor te drukken. Deze keer kennelijk met succes. Haar voorstel mag rekenen op steun van het Kabinet.

Uitspraken van de hoofdrolspelers:

Rita Verdonk: "Zij stellen ook eisen aan ons als wij ons op de Antillen willen vestigen. Dat is dus precies hetzelfde."

Neen, dat is helemaal niet precies hetzelfde. Ten eerste zijn beperkende maatregelen voor Nederlanders om op Curacao te wonen en te werken lang geleden afgesproken met instemming van Nederland.

Ten tweede is de situatie nogal anders. Op Curacao was men bevreesd voor een grote toeloop van Nederlanders die de toch al schaarse baantjes, met name voor ongeschoolden, gedurende een jaartje in kwamen nemen.

Rita Verdonk over het feit dat de Antillen niet op de hoogte zijn gesteld van de plannen: "Wij hebben de medewerking van de Antillen helemaal niet nodig met betrekking tot dit onderwerp."

Ja, hier spreekt echt een minister van Integratie. Nog erger dan Rita Verdonk vind ik Gerrit Zalm. Ten eerste weet men van Rita wat men aan haar heeft en ten tweede is zij geen mens maar een androïde.

Gerrit Zalm: "En het is ook heel goed voor de Antillianen zelf. Ja, we doen het niet alleen om de overlast in de gemeentes te beperken... neen, ook voor de Antillianen zelf is het veel beter! Daar kunnen zij een mooie opleiding volgen..."

Net of Zalm er geen enkel benul van heeft dat overheidsinstellingen op Curacao geen cent te makken hebben. Iedere maand is het een opluchting als de salarissen betaald kunnen worden.

Onderwijzers houden stakingsacties, de opleiding voor verpleegkundigen dreigde te sluiten als er niet iets aan de abominabele omstandigheden gedaan werd. Ja, een ideale plaats voor ontspoorde jongeren om eens een fijne opleiding te gaan volgen.

De volledig overbelaste reclassering op het eiland heeft al aangegeven totaal niet in staat te zijn de extra aanvoer van criminele Antilliaanse jongeren op te kunnen vangen.

Het commentaar op de uitlatingen van Gerrit Zalm kan men in twee woorden samenvatten: "Puke, puke!" In mijn ogen is Gerrit Zalm een slecht mens, ja dat durf ik hier en nu te stellen.

De burgemeester van Den Helder (J. Staatsen?): "Als Antillianen zonder baan of opleiding, alsmede de criminele Antillianen worden teruggestuurd naar de Antillen, dan scheelt ons dat miljoenen Euro's per jaar. Die miljoenen Euro's kunnen dan op de Antillen besteed worden."

Als ik burgemeester van Den Helder was wilde ik waarschijnlijk ook dat de Antillianen er zo snel mogelijk vertrekken. Het is nu eenmaal een feit dat zij voor problemen zorgen. In Nederland ontbreekt echter de wil om echt iets aan deze overlast te doen.

Daarbovenop worden de subsidies om de situatie te verbeteren, met dank aan Rita Verdonk, drastisch gekort. Ja, in dat licht bezien begrijp ik de burgemeester van Den Helder wel. Alleen hoeft men zich geen illusies te maken dat het in Nederland uitgespaarde geld ooit op de Antillen terechtkomt.

De laatste hoofdrolspeler is Alexander Pechtold die een maand of wat geleden Thom de Graaf is opgevolgd. Thom de Graaf had ik niet hoog zitten, veel blabla weinig daden. Maar in ieder geval had hij een goede verstandhouding met onze minister-president Etienne Ys en droeg in woorden de Antillen een warm hart toe.

Alexander Pechtold: "Het is juist goed dat zij (criminele en kansloze Antilliaanse jongeren, red.) op de Antillen een tweede kans krijgen."

Pechtold is het helemaal eens met Rita Verdonk en bedient zich van min of meer dezelfde argumentatie als Gerrit Zalm. Hetzelfde commentaar is dus van toepassing: "Puke, puke!"

De Nederlandse (!) Antillen mogen in hun handjes knijpen met een minister van Integratie en een van Koninkrijksrelaties als Rita Verdonk en Alexander Pechtold.

"Puke, puke!"

Posted by CasaSpider at 10:17 AM | Permalink | Comments (24)

Het was een week van ontmoetingen. Zaterdag Peter Hoppenbrouwers, zondag kwam Esther aan de beurt. Wij nipten op onze vaste plek bij het Happy Hour van Wet&Wild aan een blikje Amstel. Amstel is nu ongeveer even duur als Polar.

Plotseling stond daar een struise blondine voor mijn neus die me als CasaSpider herkende. Dat is weer eens wat anders dan aangezien te worden voor de oude Kruisinga!

Esther zei dat ze altijd zo vrolijk wordt van het CasaLog en met name van films als die van onze reis naar Westpunt.

Zij is dol op Curacao, overweegt net als Peter Hoppenbrouwers om hier te komen wonen en vindt het daarom leuk om de haar inmiddels bekende plekjes in een CasaMovie terug te zien.

Haar Cubaanse vriend keek wat argwanend en daarom moest ik hem maar even uitleggen wat de bedoeling was. Dat is gelukt, maar dat geldt helaas niet voor het vinden van een nieuwe Chica de la Semana.

Als compensatie een link naar een aardig spelletje. Vergeet Patience en Spider Solitaire. De nieuwe rage heet Su Doku. Dat klinkt in ieder geval een stuk hipper. Ik zie grote overeenkomsten met de aloude Logiquiz, maar dan zonder verhaaltje en dus iets abstracter. Su Doku puzzles kan men zelf genereren met deze Su Doku Puzzle Maker.

Posted by CasaSpider at 6:21 AM | Permalink | Comments (10)

Soms krijg ik mail van mij onbekende mensen die toch geen spammer zijn. Het is voor die mensen wel zaak om een goede tekst bij het subject in te vullen.

Zo schreef eind maart een zekere Peter Hoppenbrouwers mij dat hij de maand mei op Curacao wilde doorbrengen. Peter is op Curacao geboren uit Nederlandse ouders en die gingen toen hij negen jaar was weer terug naar Nederland. Geboortegrond blijft altijd trekken en Peter denkt erover om zich op Curacao te vestigen. Hij is nu hier om te kijken of het wat voor hem is. Qua leven, qua wonen en qua werk.

Graag wilde Peter hier eens met mij over van gedachten wisselen en buiten dat ook gewoon voor de gezelligheid. Het betreft hier een trouwe lezer die al drie jaar het CasaLog volgt. Dan heeft men wel een afspraak verdiend!

Aangezien wij elke zaterdag vanaf ongeveer zes uur bij Pleincafé Wilhelmina zitten, we kunnen er inmiddels wel kantoor houden, besloten we daar af te spreken.

Wij wisten absoluut niet hoe Peter eruit zag, hij had ons daarentegen zo gevonden. Onder het genot van een paar biertjes zijn vele onderwerpen de revue gepasseerd en het was nog gezellig ook. Derhalve is een vervolgafspraak gemaakt op ons tweede kantoor, het Happy Hour van Mambo en Wet&Wild.

Afspraken met onbekenden leveren vaak bijzondere situaties op. Voordat ik naar Curacao emigreerde had ik een afspraak met directeur Andre Fruitman bij wegrestaurant De Meern. Ik kende hem niet en hij kende mij niet. Ik was op tijd, Andre hield er een Curacaos schema op na, en posteerde mijzelf tactisch aan een tafel bij de ingang. Zo kon ik alle binnenkomers goed observeren.

Nu komen er in een wegrestaurant best veel mannen in hun eentje binnen. In het begin keek ik elke binnenkomer indringend aan, het kon immers Andre Fruitman zijn. Na een tijdje viel mij op of leek mij op te vallen dat veel van die mannen mij ook met speciale aandacht bekeken. Waarschijnlijk waren zij allemaal op zoek naar iets. Echt gemakkelijk voelde ik mij er niet onder. Toen Andre even later binnenstapte wist ik vreemd genoeg direct dat hij het was.

Dat was nog in de tijd voor de weblogs.

Posted by CasaSpider at 9:08 AM | Permalink | Comments (14)

Het Algemeen Dagblad vraagt bij diverse evenementen aan lezers in binnen- en buitenland om digitale foto's in te sturen. Zo ook bij Koninginnedag. Alle ingezonden foto's zijn hier te bekijken, eenmalige registratie verplicht.

(Klik op de foto voor groter)

Een selectie van deze foto's is afgedrukt in de maandag-editie van het AD. Dinsdag kreeg ik een mailtje waarin stond dat mijn De Koning van Punda één van de uitverkoren foto's is.

Een exemplaar van de krant alsmede een kleine attentie is onderweg naar Curacao. De spanning stijgt hier tot ondraaglijke hoogte.

Helemaal interessant wordt het als er (ooit?) korte movies ingestuurd mogen worden.

Posted by CasaSpider at 6:27 AM | Permalink | Comments (15)

Alle levende organismen hebben het vermogen om al dan niet bewust te leren van eerdere ervaringen. Ik ben daar geen uitzondering op. Elk jaar als wij op Koninginnedag naar de vrijmarkt gaan gebeurt hetzelfde. Onmiddellijk vinden we boeken, spelletjes en ander snuisterijen die direct gekocht dienen te worden.

Wij hebben nooit een plastic tas bij ons en dus loop ik even later met allerlei spul in mijn handen. Uiteindelijk kopen we een tas of zelfs twee die ik (who else) moet dragen. Bijzonder onhandig.

Dit jaar gingen we dat anders aanpakken. We namen een koffer mee. Geen grote, maar zo'n ding dat veel mensen als handbagage in het vliegtuig meenemen. Met wieltjes eronder. Zo liep ik dus even later met een koffer over de drukke vrijmarkt.

Wat gebeurt er als men met een lege koffer naar de vrijmarkt gaat? Er wordt bijna niets gekocht. Twee dunne boekjes en een paar spelletjes was de oogst. Dat had gemakkelijk in een klein plastic tasje gepast. Het is tamelijk onhandig om met een koffer over de vrijmarkt te lopen, zeker als men daarbij ook nog eens foto's en filmpjes maakt.

In Otrabanda was weinig te doen, maar in Punda was het gezellig druk. We liepen wat rond, keken naar voorstellingen en dronken een paar Amstels. Om een uur of één waren we thuis en misten het optreden van Guus Meeuwis. Men kan niet alles hebben!

Download Koninginnedag 2005 (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 10,011,222 bytes.
Duration: 3.22 minutes.

Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 9:53 AM | Permalink | Comments (11)

Curacao is een eiland met een beperkte grootte en de bevolking van een middelgrote Nederlandse stad, ongeveer 140.000 mensen. Toch is het een soort land, straks helemaal als de Status Aparte is geëffectueerd. Lokale politici willen dit in 2007 gerealiseerd zien, naar mijn persoonlijke mening gaat het proces wel wat langer duren.

Maar dat is een ander verhaal. De schaalgrootte heeft vele gevolgen, positieve en negatieve. Zo komt men elkaar steeds weer overal tegen. Bij evenementen als carnaval, sinterklaas, maar ook bij het boodschappen doen en andere triviale bezigheden loopt men een grote kans een of meerdere lokale beroemdheden tegen te komen. Ministers, sportlieden, een Miss Curacao en ga zo maar door.

Elke morgen tussen zes en zeven uur (ja, 's morgens!) doet Radio Dolfijn disc-jockey Maarten Schakel een telefoonspelletje. Het gaat zo. Iemand spreekt een Wakker worden! boodschap in op een bandje voor een bekende. Maarten Schakel belt de volgende morgen de betreffende persoon op en laat hem de boodschap horen. Het wakker gebelde slachtoffer moet raden wie hem de streek geleverd heeft en spreekt meteen zelf een boodschap in voor een kennis van hemzelf. Dit kan in principe eindeloos doorgaan.

Op zekere ochtend nam een zekere Ribeiro op. Jammer genoeg was hij al wakker. Er ontspon zich een aardig gesprek tussen Maarten Schakel en deze meneer Ribeiro. Het bleek uiteindelijk te gaan om ex-minister van Justititie Norberto Ribeiro (rechts op de foto, David Dick links). Nog niet zolang geleden is hij afgetreden omdat het Openbaar Ministerie in zijn hemd werd gezet in de Campo-2 zaak.

Persoonlijk had ik Ribeiro wel hoog zitten als politicus. Toen Schakel hem vroeg waarom iemand nu toch de politiek in ging, wat daarvoor de speciale drijfveer was, gaf Norberto Ribeiro echter een ietwat merkwaardig antwoord. In mijn ogen dan.

Ribeiro noemde het feit dat zijn auto een politie-escorte kreeg en er ruim baan voor hem werd gemaakt toen hij eens in zijn functie van minister in Nederland onderweg was. Dat vond hij geweldig. Een eerlijk antwoord wellicht, maar toch meer passend bij regeringsleiders uit Nigeria.

Maar toch, het heeft wel iets dat zo'n (ex-)minister gewoon in een radioprogramma meedoet.

Zaterdag 16 april werd Rychacviana Coffie, Vantje voor intimi, geheel terecht tot Miss Universe Curacao 2005 gekroond.

Lucy heeft regelmatig (goede) ideeën om onze website lachicamerengue.com te gebruiken voor Curacao promotie. Zij belde met de organisatie van Miss Curacao om hierover te praten. Of wij iets aan (internet-) promotie voor de nieuwe Miss Curacao konden doen.

Zojuist zijn Lucy en ik er live achter gekomen dat er een misverstandje tussen ons bestond. Eigenlijk had ik van haar begrepen dat zij met Rychacviana Coffie zelf had gesproken. Dat had overigens zomaar gekund en is helemaal niet gek in het dorp Curacao. Ik moest van Lucy een email sturen, kreeg van haar een hotmail-adres en was in de veronderstelling dat het van Rychacviana was. Het werd dus een nogal romantische mail. Zo ben ik.

Tja, vijf minuten geleden vertelt Lucy mij dat het het email-adres van de organisatie betreft. Geen wonder dat ze nooit meer geantwoord hebben!

Concluderend zijn de communicatielijnen in het dorp Curacao stukken korter dan in pak hem beet Nederland. Misverstanden vindt men echter overal.

Posted by CasaSpider at 6:42 AM | Permalink | Comments (19)

We gingen vrijdagavond nog iets spectaculairs doen op Wet&Wild. Spectaculair is het niet echt geworden, maar wel gezellig. Er was een gedeeltelijke zonsverduistering aangekondigd. Om 18:21 lokale Curacaose tijd vond het hoogtepunt plaats, de zon was op dat moment voor 82% bedekt. Een goede timing, want midden in het Happy Hour.

Zeven jaar geleden, in 1998 dus, was de zonsverduistering wèl spectaculair. Het maakte dermate veel indruk op mij dat ik er een stuk over heb geschreven. Helaas beschikte ik toen nog niet over een weblog. Na koortsachtig in mijn oude files te hebben gespeurd bleek het document helaas onvindbaar.

We waren met een hele groep naar Willibrordus gereden waar Cees en Marielle woonden. 's Morgens was het bewolkt en regenachtig. Maar al snel klaarde het weer op en opende zich een helderblauwe hemel. Het hoogtepunt van de totale zonsverduistering bevond zich ergens tussen Curacao en Aruba. Wetenschappers uit de hele wereld waren hiervoor naar onze eilanden gekomen.

In Willibrordus konden we meen ik een seconde of 30 genieten van de totale verduistering. Voor het zover was keken we met speciale brilletjes naar de zon en zagen hoe er een steeds groter hapje uit genomen werd. Zonder dat brilletje was er niets te zien, de zon leek zelfs wel feller te schijnen dan zonder hapje eruit.

We aten wat, we dronken wat, er werd gekletst en gelachen. Maar toen kwam het moment suprême waarop het laatste stukje van de zon werd bedekt. Alleen de corona was nog zichtbaar. Het werd iets donkerder en in één klap een graad of acht kouder. Iedereen was doodstil, behalve de vogels die begonnen te fluiten alsof het vier uur in de ochtend was. Een haan kraaide.

Het was een magisch moment, een van de meest fascinerende dingen die ik ooit heb meegemaakt. Toen schoof de maan langs de zon en konden de eerste zonnestralen erlangs. Onmiddellijk werd het oogverblindend licht en was het gedaan met het nachtgevoel. Iedereen wilde iedereen vertellen wat men zojuist gezien had, terwijl we er allemaal bij waren geweest.

De zonsverduistering vrijdagavond op Wet&Wild ging heel anders. Wij hadden geen brilletjes en konden dus niet veel zien. Wel leek ook nu de zon veel feller te schijnen. We zaten aan een grote houten tafel met Piet en Verina en dronken een Polar. Om 18:20 maakten we enige foto's. Bij gebrek aan de juiste filters zijn het gewone zonsondergangsfoto's geworden. Een jongen op het strand zag mij fotograferen en haalde een speciaal brilletje voor me. Zo konden Lucy en ik even in de zo kijken en constateren dat hij toch echt voor het grootste gedeelte bedekt was.

Het grootste eclipse-gevoel was dat op een bepaald moment Loes, die over anderhalve week van een tweeling gaat bevallen, met haar immense buik tussen de zon en mij kwam lopen.

Voor de liefhebber twee overzichtskaarten, een van Venezuela en een van de wereld (Curacao ligt onder de 'a' van 'contact'), met de routen van de zonsverduistering. Luchiano (7) heeft een eigen interpretatie gemaakt van het natuurverschijnsel.

Piet en Verina nodigden ons uit om bij El Canario te gaan eten. Dat aanbod sloegen wij niet af want de lomitu (ossenhaas) daar is ongelofelijk lekker. Na een heerlijke maaltijd gingen we allemaal nog even naar ons huis waar Piet en Verina achter de computers doken.

Ik zag dat Curacao gekozen heeft voor Optie A, autonomie.

Posted by CasaSpider at 10:57 AM | Permalink | Comments (15)

De (voorlopige?) uitslag van het Referendum over de staatkundige toekomst van Curacao is bekend.

• Optie A: 68% (Autonomie / Status Aparte)
• Optie B: 5% (Onafhankelijkheid)
• Optie C: 4% (Status Quo: Nederlandse Antillen zoals zij zijn)
• Optie D: 23% (Curacao onderdeel van Nederland)

Met een grote meerderheid heeft de bevolking van Curacao zich uitgesproken voor een Status Aparte. Hoe dit ingevuld wordt dient onderhandeld te worden met de overige Koninkrijkspartners.

Het totaal aantal uitgebrachte stemmen (tot zover) is 62.245 hetgeen een opkomstpercentage betekent van 54%. Voor mij een tegenvaller.

Bron: www.registrosivil.an

Posted by CasaSpider at 11:15 PM | Permalink | Comments (7)

Tussen half vier en kwart voor vier op vrijdagmiddag 8 april 2005 heb ik mijn stem uitgebracht voor het Referendum over de staatkundige toekomst van Curacao. Een en ander is vastgelegd door fotograaf Luchiano (7).

Het stembiljet in groter formaat.
CasaSpider staat voor de ingang van Bokshal Marie Pompoen.
Na alle controles krijgt CasaSpider authorisatie om zijn stem uit te brengen.
De stemcomputer.
Luchiano in de boksring, uitgeteld.

Nu is het afwachten. Om zeven uur sluiten de stemburo's en de einduitslag wordt rond negen uur vanavond verwacht. Tussendoor gaan wij naar het Happy Hour bij Wet&Wild. Daar staat nog iets (spectaculairs?) te gebeuren...

Posted by CasaSpider at 4:22 PM | Permalink | Comments (15)

Vrijdag 8 april. De dag van het Referendum op Curacao is aangebroken. Men verwacht een hoge opkomst, meer dan 80% van de stemgerechtigden heeft aangegeven ook daadwerkelijk te gaan stemmen.

In tegenstelling tot normale verkiezingen wordt Curacao vandaag niet drooggelegd door middel van de Lei Seku. Er worden geen problemen verwacht tussen verhitte partijleden. Dat is alvast een voordeel.

Om de bevolking in staat te stellen haar stem uit te brengen geldt hier een wet dat iedere werkgever verplicht is om zijn personeel vier aaneengesloten uren vrij te geven op elke dag dat er verkiezingen zijn. Dat is nog eens mooi! De wet dateert waarschijnlijk uit de tijd dat mensen uit kleine gehuchten met paard en wagen naar het stemburo moesten gaan. Dat haalde men niet meer na werktijd.

Tegenwoordig is het stemmen in tien minuten gepiept. Het stemlokaal is vlakbij, wij hebben auto's en het stemmen zelf geschiedt met de computer. Maar de halve vrije dag bestaat nog steeds.

Mocht geen van de vier opties de absolute meerderheid behalen, dan volgt een tweede stemronde op vrijdag 15 april tussen de twee opties met de meeste stemmen. Met een beetje geluk zit er dus nog een tweede halve vrije dag in. Er zijn zelfs al mensen die proberen zodanig te stemmen dat die tweede stemronde noodzakelijk wordt.

Voor de werkgevers is dit niet leuk. Zeker niet als men zijn geld verdient met het verkopen van uren. De economische situatie van en op Curacao is niet bepaald florissant. Dat werpt de vraag op of het moreel wel juist is om die ene of twee vrije middagen op te nemen.

Van de andere kant vallen dan wel vielen Kerstmis, Oud en Nieuw, Koninginnedag in 2004/2005 allemaal bijzonder gunstig voor de werkgevers, namelijk in het weekend.

Zelf ga ik minimaal zes uren werken op deze verkiezingsdag. Luchiano (7) is vrij, ja het onderwijzend personeel hoeft zich niet over dit soort zaken te buigen, die zijn altijd vrij. Hierdoor hoef ik hem niet naar school te brengen en kan om zeven uur al op mijn werk zijn.

Mijn werkgever mag met mij wel in zijn handjes knijpen! Ik ben katholiek, zelfs misdienaar geweest, en heb daardoor naar mijn mening een moreel recht om de begrafenis van de Paus bij te wonen. Van dat recht maak ik geen gebruik.

Later vandaag een live-reportage over het verloop van het Referendum. Lees het complete Dossier Referendum Curacao.

Posted by CasaSpider at 6:37 AM | Permalink | Comments (11)

Aanstaande donderdag arriveren Diamond Piet en Verina op het eiland. Zij komen hier al voor de derde (of vierde?) keer en kennen het klappen van de zweep. Tijdens hun vakantie vindt op 8 april het Referendum plaats, waarbij de Curacaose bevolking zich uitspreekt over welke staatkundige verhouding men het liefst met Nederland heeft.

Bij normale verkiezingen geldt hier de Lei Seku ofwel de Droge Wet. Vanaf 18:00 uur voorafgaand aan de dag van de verkiezingen mag nergens meer alcohol worden verkocht. Niet in de snacks, niet in café's en niet in supermarkten. Alleen in hotels, daar mag het wel.

De reden voor de drooglegging is dat de autoriteiten vrezen dat de gemoederen nog wel eens hoog op kunnen lopen bij een verkiezing. De in hun kleuren gehulde partij-aanhangers vormen 's avonds met hun auto's lange optochten. Als de whiskey en rum vloeien, is de kans aanmerkelijk groter dat de zaak uit de hand loopt is het idee. Men is hier ietwat warmbloediger dan het gemiddelde D'66-lid.

Om een of andere reden waren de laatste verkiezingen altijd op een donderdag. Op woensdagavond doe ik altijd boodschappen bij Centrum Supermarkt, meestal om een uur of zes. Iedere keer trapte ik er weer in. "Nog snel even een flesje Tequila halen!" Helaas waren de schappen met alcoholhoudende drank dan al afgedekt met grote doeken.

Dit jaar voorzie ik geen problemen, het Referendum valt op een vrijdag. Woensdagavond is er dus nog volop drank te koop. Dat mailde ik dan ook aan Piet, ter geruststelling. Deze vakantievierder is echter bezorgder hoe hij dan die hele vrijdag op het strand zonder biertje moet doorkomen.

De plaatselijke horeca vindt de drooglegging op de populaire vrijdag drie keer niks. Men betoogt, met enig recht van spreken, dat het Referendum niet partijgebonden is. Confrontaties tussen karavanen partij-aanhangers lijken hierdoor onwaarschijnlijk. Bovendien is men bang dat er een tweede stemronde nodig is. Als dat zo is vindt deze twee weken later, wederom op vrijdag plaats. Een duur geintje voor de kroegbazen.

In een comment schreef Tashita dat ik inmiddels beroemd ben! Nederlands grootste en beste weblog GeenStijl raadt mensen die geïnteresseerd zijn in het Referendum op Curacao aan om zich bij CasaSpider in te lezen. Dat vat ik toch zeker op als een compliment.

Posted by CasaSpider at 11:17 AM | Permalink | Comments (16)

Het was druk op de stranden met Eerste Paasdag. Er viel veel te genieten, dan heb ik mijn zonnebril (op sterkte!) namelijk veel langer op dan normaal.

Deze dames had ik al een paar keer individueel langs zien komen. Bij het Happy Hour op Wet&Wild stonden ze ineens op een rijtje. Lucy kijkt met een professioneler oog dan ik: "Geef me de camera, snel!"

Vier vrolijke gezichten, dat is nog eens Curacao Promotion!

Posted by CasaSpider at 1:21 PM | Permalink | Comments (15)

Afgelopen donderdag keerden Lucy en ik onverrichterzake terug van Kranshi, ons gemeentehuis. We probeerden Lucy's aanvraag voor een Nederlands paspoort er doorheen te krijgen. De beambten daar wilden toch een poging ondernemen om tegelijkertijd Luchiano's aanvraag mee te sturen. Ondanks dat Luchiano (7) dankzij mijn erkenning op Curacao een andere achternaam (en dus identiteit) heeft dan in Santo Domingo.

Vandaag hadden wij een afspraak met Mr. Max Grüning, de topjurist van Kranshi. Hij wilde mij graag even in persoon spreken en zien. Mr. Grüning legde uit dat er een probleem is met de twee identiteiten. Dat moet opgelost worden.

Hij vond mijn verhaal plausibel klinken en stelde voor dat ik dit heel beknopt opschrijf. Vervolgens gaat de paspoort-aanvraag voor zowel Lucy als Luchiano door. Mr. Grüning ondertekent mijn verklaring en dan is het afwachten of het strenge Nederland hier genoegen mee neemt. Parallel gaan wij proberen om Luchiano ook in Santo Domingo van mijn achternaam te voorzien. Wie wil er immers niet Spider van achteren heten?

Deze week mogen we dus nog een keer richting Kranshi. Toen we vanmorgen onderweg waren gebeurde er nog iets geks. Eerst zag ik een leguaan van een centimeter of 40 op de weg zitten. Een lokaal autoverhuurbedrijf adviseert in het geval van leguanen altijd door te rijden, de leguaan redt zich wel. Als zowel auto als leguaan uitwijken is de kans op fysiek contact beduidend groter.

Toen ik linksaf richting de Julianabrug afsloeg hoorde ik een raar geluid. Een lekke band! Het sturen ging meteen wat moeilijker en ik minderde vaart. De band liep niet snel leeg en zo konden we tot Kranshi doorrijden. Ik stapte uit en controleerde de banden. Er was er geen een lek.

Na Kranshi besloot ik door te rijden naar Star Lease, want inmiddels had ik het idee dat de hele stuurinrichting af kon breken. Yair van Star was gelukkig aanwezig en hij maakte een testrit. Volgens hem was er niets aan de hand. Nu rijdt een Suzuki Baleno altijd al wat sponzig en tijdens een tweede gezamenlijke testrit begon ik mij af te vragen of ik mij de hele kwestie had ingebeeld.

Later viel het kwartje. Kennelijk had ik de leguaan toch te grazen genomen met mijn linker voorwiel. Ik vermoed dat het beest een tijdje half om het wiel heeft gehangen. Dat stuurt een stuk lastiger en maakt een beetje klapperend geluid, alsof men een lekke band heeft.

Het is hier af en toe net Jurassic Park.

Posted by CasaSpider at 1:14 PM | Permalink | Comments (17)

Bij SQL Integrator Curacao hebben wij tegenwoordig een heuse Personeelscommissie. Voor donderdagavond had deze commissie een avondje karten en poolen georganiseerd. Bij Tracks, tegenover Toyota-garage Cordia.

Het duurde even voor we compleet waren. Op Curacao komt iedereen (behalve Frank, Kees en CasaSpider) chronisch te laat. Daarom begon ik maar met poolen tegen collega-DBA Paul. Deze mocht de Magic Keu van Nathaniel gebruiken en dat was te merken! Bij de afstoot schoot Paul meteen een gestreepte bal in de pocket en in zijn tweede beurt vlogen er op miraculeuze wijze nog eens twee in de gaten. Tegen deze keu was geen kruid gewassen. Paul won dus verdiend.

Poolen heb ik al zovaak gedaan, het hoofdgerecht was natuurlijk het karten. Vergeleken met een kartparadijs als dat van de gebroeders Coronel in Huizen stelt de baan van Tracks niets voor. Er is geen viaduct laat staan tunnel te bekennen. Maar de karts rijden als een tiet!

De eerste heat was een warming-up. Dat is gelukt want iedereen was hierna flink bezweet. Steeds volgas en dan het schokkende stuurtje maar stevig vasthouden, zes minuten lang. Jammer van deze baan is wel dat inhalen vrijwel onmogelijk leek. Ik schrijf leek maar dat is voor later.

Vooral in de heats met grote snelheidsverschillen tussen de verschillende deelnemers wapperde de gele vlag nogal eens. Een gele vlag betekent stapvoets rijden en niet inhalen. Meestal zit er dan iemand klem in de vangrail.

Leuk om te zien waren de dames, maar is dat niet altijd zo? In de opwarm-heat reden ze alsof ze een boodschap bij Centrum Supermarkt moesten doen. Maar toen het erom ging, vlogen ook hun rondetijden naar beneden. Bij het karten moet men even wennen om zich helemaal te kunnen laten gaan.

Om half elf startte de finale. De twee beste rijders van SQL zijn Ted en Lahrn. Lahrn noteerde de snelste rondetijd, maar de race werd vrij eenvoudig door Ted gewonnen. Een CD (met wat erop?) en een zoen van Manja vielen de geluksvogel ten deel.

Wij waren klaar. Na ons begon een ander gezelschap te karten. Ze waren met een man of zeven, acht. Allemaal middelmatige karters, behalve eentje met een rood t-shirt aan. Die verpulverde al snel het SQL ronderecord van de avond en passeerde zijn opponenten alsof ze niet bestonden.

Er waren er een paar die het het rode t-shirt moeilijk wilden maken en toen leerde ik hoe men in moet halen: een paar meter achter de opponent hangen als hij de bocht in gaat en vervolgens op het moment dat deze begint te remmen zelf vol gas geven. De armzalige opponent wordt aldus de vangrail in gecatapulteerd en het rode t-shirt kwam precies goed uit voor een keurig bochtje.

Het was voor ons bijzonder amusant om te zien. Af en toe leek het erop dat de coureurs na afloop van de race slaande ruzie zouden krijgen, vooral met het rode t-shirt. Wij wisten niet van welk bedrijf ze waren en tipten op de Capriles Kliniek (gekkenhuis) of Bon Futuro (gevangenis). In vergelijking met deze mannen reden de IT-ers van SQL in ieder geval als mietjes.

Maar dat is de volgende keer heel anders! Bij het naar huis rijden moet men trouwens nog knap oppassen de andere automobilisten niet als tegenstanders te zien waar men zijn auto voor kan gooien!

De foto-serie (39 stuks) staat inmiddels online: SQL Karting.

Posted by CasaSpider at 12:14 PM | Permalink | Comments (15)

Donderdagmorgen gingen Lucy en ik naar Kranshi, ons gemeentehuis zeg maar. Voor de volgende stap in het traject om een Nederlands paspoort voor haar te bemachtigen. De vorige keer is dat niet gelukt. In principe kan Luchiano (7) meeliften op Lucy's aanvraag, maar helaas heb ik hem op 25 oktober 2004 erkend. Derhalve staat Luchiano op Curacao geregistreerd met mijn achternaam.

Men gaf ons het advies om via het Dominicaanse Consulaat papieren naar Santo Domingo te sturen om de naamwijziging ook daar te laten plaatsvinden. Dit is jammer genog niet gelukt, de wet in de Dominicaanse Republiek is net even anders dan hier.

Voordat de wet met betrekking tot Naturalisatie in Nederland wederom strenger wordt, willen wij persé tenminste Lucy's aanvraag erdoor hebben. Dan maar even zonder Luchiano. Hij komt drie jaar na de datum van erkenning in aanmerking voor een aanvraag van een Nederlands paspoort. Tenminste zoals de zaken er nu voor staan.

We vervoegden ons bij dezelfde beambte die ons de vorige keer geholpen had, de heer Marten. Ook deze keer bekeek hij toch Luchiano's papieren. Hij wilde weer een poging doen om diens aanvraag gelijktijdig met die van Lucy mee te sturen. Op zich heel aardig, maar wij wilden absoluut geen vertraging van Lucy's aanvraag.

De heer Marten overlegde met mevrouw Pauletta. Even later kwam zij met ons praten. We moesten naar Santo Domingo om toch te proberen Luchiano daar op mijn achternaam te zetten. Lucy en ik keken elkaar aan en zeiden tegelijkertijd: "Geen denken aan!" De vorige keer had hetzelfde geintje ons al een hoop geld en tijd gekost.

Nogmaals trachtte ik de zaak uit te leggen. "Hoe kan het toch zo zijn dat als ik mijn zoon niet erkend had hij wel mee mag in het traject voor een Nederlands paspoort en nu ik hem wel erkend heb niet?" Voor mij is dit de wereld op zijn kop!

"Ok, kan ik Luchiano ook de-erkennen?", vroeg ik aan mevrouw Pauletta. Zij dacht van wel, maar wist het niet zeker. Even later kwam mevrouw Pauletta met de suggestie om de papieren naar Nederland te sturen voor een beslissing. Daar voelden wij niets voor, dat kon wel eens maanden gaan duren. Wij bleven erop staan om in dat geval alleen met Lucy's aanvraag door te gaan.

Mevrouw Pauletta ging even weg voor nader advies. Even later, we zaten er toen al twee uur, bood zij aan dat ik aanstaande dinsdag om tien uur met de heer Grüning over deze kwestie mag praten. De heer Grüning is de top-jurist van Kranshi. Die paar dagen kunnen er nog wel bij. Mocht het gesprek negatief uitpakken, gaan wij diezelfde ochtend nog verder met de paspoort-aanvraag van Lucy. In dit soort zaken leeft men bij de dag. Nu kunnen we in ieder geval nog verder met Lucy, over drie jaar zien we wel wat er voor Luchiano mogelijk is.

Men zou wel eens het idee kunnen krijgen dat de medewerkers van Kranshi er alles aan doen om iedere aanvraag te traineren. Terwijl wij zaten te wachten liepen twee andere clienten totaal gefrustreerd weg. De andere kant van de medaille is dat de wetten met betrekking tot vreemdelingen en naturalisatie zeer gecompliceerd zijn en bovendien aan verandering onderhevig. De beambten zijn als de dood een fout te maken, in die zin dat zij te soepel zijn geweest. Wat dat betreft heb ik enig begrip voor hun handelswijze.

En toch staat bij mij het kippenvel op de armen als ik Kranshi binnenstap. "Wat zullen ze nu weer bedacht hebben om ons tegen te werken?" is een gedachte die regelmatig door mijn hoofd flitst. Het is een kwestie van positief blijven en eerst maar eens aanstaande dinsdag afwachten...

Posted by CasaSpider at 12:08 PM | Permalink | Comments (13)

Vraag: "Wat is de overeenkomst tussen de Chica de la Semana en de antwoorden op de vragen die ik her en der heb gesteld aangaande het Referendum dat op 8 april op Curacao plaatsvindt?"

Antwoord: "Dat beiden nogal lang op zich hebben laten wachten, maar inmiddels wel binnen zijn."

Vorige week donderdag ontving ik een mail namens de Minister voor Bestuurlijke Vernieuwing en Koninkrijksrelaties. Zie punt 3 van El Sapo (10). Kern van de brief was dat men niet op de zaak (het Referendum) vooruit wil lopen om het verloop niet te beïnvloeden. Niet onlogisch, maar wel voorspelbaar.

Maandag werd ik gebeld door de heer Keursly Concincion, tweede secretaris van de Referendumcommissie Curacao. We hebben ongeveer een kwartier gesproken over mijn vragen en het was een plezierig gesprek.

De heer Concincion is eveneens bang om de bevolking te beïnvloeden en wil alleen objectieve informatie verstrekken. Een begrijpelijk maar niet opwindend standpunt.

Al pratend kwamen we tot de conclusie dat het wellicht meer de taak van de lokale politieke partijen is om het volk te informeren over verdergaande consequenties van de diverse opties. Zoals wanneer men bijvoorbeeld als werkloze conreet zijn uitkering van 600 Euro kan ophalen. Of juist niet.

De heer Concincion was het eens met mijn standpunt over de positie van het Papiamentu. Het Papiamentu krijgt als wordt gekozen voor Optie D waarschijnlijk dezelfde status als het Fries in Nederland.

Veel verandert er volgens hem in dat geval niet, want het Nederlands is nu ook al de officiële taal op de Nederlandse Antillen. Hierover verschillen wij duidelijk van mening. In mijn ogen is het Papiamentu het Nederlands op Curacao in rap tempo aan het verdringen.

Dat vindt ook John Leerdam, lid van de Tweede Kamer voor de PvdA. Dinsdag ontving ik per mail zijn antwoord. Over de positie van het Papiamentu zegt John Leerdam: "Voor de taal Papiaments hoeven er in dat geval volgens mij geen consequenties te zijn. Het komt natuurlijk wel vaker voor dat er in één land meerdere talen worden gesproken." Dat staat haaks op de opvatting van Keursly Concincion.

Zelf neig ik er inmiddels naar om voor Optie D (integratie met Nederland) te stemmen. Juist omdat dit de meest interessante optie is en dan met name hoe Nederland hier op reageert. Ja, ik heb wel een idee. Als men al instemt met integratie geschiedt dit met zoveel voorbehouden en moeten er voordien zoveel rapporten door Curacao opgeleverd worden, dat er effectief de komende vijf à tien jaar echt niets verandert.

Datzelfde geldt overigens ook als Curacao kiest voor de Status Aparte. Nederland komt alleen snel in beweging als hier onverhoopt voor onafhankelijkheid wordt gekozen, zoveel is wel zeker.

Na vele weken schoot Lucy zondagmiddag eindelijk weer eens raak voor lachicamerengue.com. Model van de week is Curacaose Monique geworden. Het is erg jammer dat wij haar niet hebben gevraagd voor welke optie zij gaat stemmen. Monique is ook meer het type vrouw waar anderen op stemmen, ik wel tenminste. Monique, optie E?

Posted by CasaSpider at 12:42 PM | Permalink | Comments (19)

1.

Zondagmorgen had ik net mijn eigen stukje geschreven over onze avonturen bij onder anderen Watamula toen ik via MSN een bericht van Ino kreeg. "Wat jullie hebben meegemaakt gisteren dat valt in het niet bij wat wij vannacht hebben gezien, kijk maar op mijn site!"

Uiteraard nam ik direct een kijkje en ja, ik geef het toe: dit is echt spectaculairder! (directe referentie naar pagina)

2.

Dezelfde zondagmorgen, iets later. Ik was geconcentreerd aan het werk met de koptelefoon op. Toch hoorde ik ineens wat consternatie. Luchiano (7) was aan het jammeren en Lucy liep er omheen. Luchiano had zijn vinger door een gaatje van zijn plastic stoeltje gestoken en kreeg hem er niet meer uit. De vinger was inmiddels opgezwollen en deed pijn.

Met een stanley-mes (ik) en een verhit steak-mes (Lucy) sneden we met enige moeite een circeltje uit de stoelleuning. Zo hoefde Luchiano tenminste niet de rest van zijn leven met een stoeltje om zijn vinger rond te lopen. Met wat snij- en wrikwerk lukte het uiteindelijk om de vinger uit zijn benarde positie te bevrijden.

Luchiano heeft de wijze les geleerd dat wat je ergens insteekt er niet automatisch even gemakkelijk weer uitkomt.

3.

Ik heb één antwoord binnen op mijn vragen omtrent het Referendum dat op 8 april 2005 op Curacao plaatsvindt. De mail is namens de Minister voor Bestuurlijke Vernieuwing en Koninkrijksrelaties (Thom de Graaf) geschreven door de directeur van Koninkrijksrelaties (G.E.A. van Craaikamp) en verstuurd door de secretaresse (Fanny Holder).

Inhoudelijk koop ik er helemaal niets voor, maar dat was te verwachten:

"De standpunten van de referendumcommissie komen voor rekening van de commissie. Ik ga niet in discussie over deze standpunten. Een reactie kan uitgelegd worden als beïnvloeding van de uitkomst van het referendum. Ik vind het ook niet wenselijk vooruit te lopen, op welke wijze dan ook, op de consequenties van de uitkomst van het referendum."

Wel interessant is dat in de mail een duidelijk voorbehoud wordt gemaakt omtrent het zelfbeschikkingsrecht van die eilanden die de voorkeur geven aan het behouden van staatsrechtelijke banden met Nederland. De Referendumcommissie op Curacao gaat juist uit van dit zelfbeschikkingsrecht van oude kolonieën, zoals vastgelegd door de Verenigde Naties. Volgens de mail heeft Nederland wel degelijk het recht om mee te beslissen over de toekomstige verhoudingen met de afzonderlijke eilanden.

Laat Geert Wilders het maar niet lezen!

Vorige week heb ik een vergelijkbare vragenlijst naar de Curacaose Referendumcommissie gestuurd. Tot op heden is hier niet op geantwoord.

Posted by CasaSpider at 6:15 AM | Permalink | Comments (15)

We hadden om een uur 's middags bij ons thuis afgesproken met Wim Jans. Zoals altijd was Wim precies op tijd. Het plan van de middag was om wat rond te gaan crossen door Curacao. Helaas hebben we niet alle targets kunnen vinden.

De Vlakte van Hato hebben we nog wel gevonden, maar al vrij snel besloot ik om te keren. De ondergrond met stenen en kuilen was duidelijk meer geschikt voor een Jeep dan voor een donkerblauwe Suzuki Baleno Stationwagon zonder moon-/sunroof.

Het dieptepunt was onze speurtocht naar Watamula. Watamula is de naam van het ruige gebied aan de noordwestkant van het eiland en staat ook voor het gat in de rotsen waardoor het zeewater soms met grote kracht naar boven spuit. Het is een bezienswaardigheid die ik in de bijna tien jaar dat ik nu op Curacao woon nog nooit heb gezien.

Gisteren is daar geen verandering in gekomen. Na een barre tocht over een slechte weg kwamen we ergens uit waar het niet verantwoord was om nog verder te rijden. Wim moest namelijk wel voor half zes zijn was ophalen bij wasserette Zuikertuintje! Ook hadden we geen idee in welke richting dat gat in de grond zich bevond, laat staan hoe ver het nog was. De felbegeerde Watamula-foto heb ik dus niet zelf gemaakt, maar geleend van Robert Noordberger die notabene nog geen jaar op het eiland zit, maar het ding wèl heeft gevonden!

We reden naar het restaurant op Playa Forti. Een van de mooiste uitkijkpunten van het eiland en een schitterende locatie voor een restaurant. Jammer dat de bediening in handen was van een misschien wel goedwillende maar niet erg capabele man. We besloten er maar niets te eten.

Ik had zo'n beetje uitgerekend hoeveel minuten film er nog op de memory-stick van de camera kon. Lucy maakte nog een extra filmpje bij Playa Forti. Kennelijk gaat er meer op zo'n memory-stick dan men denkt. De laatste twee minuten had ik bedacht voor de twee bulten bij Playa Kenepa ofwel Knip-baai.

De weg splitst zich daar in twee eenrichtingswegen waar twee grote heuvels inzitten. Het is de sport om die bobbels met zo'n 80 kilometer per uur te nemen, dat geeft een soort van achtbaangevoel. Wij deden het deze keer met 60 en Wim filmde.

Het was nog een heel eind terugrijden. Om 17:15 arriveerden we bij de Kentucky Fried Chicken (KFC) te Santa Maria. Lucy nam de camera mee naar binnen en maakte nog wat leuke filmpjes. We haalden Wim's was bij Zuikertuintje op en reden naar huis. Met twee auto's gingen we naar Pleincafé Wilhelmina, de perfecte afsluiting van een avontuurlijke middag.

Ik werd op mijn schouder getikt en daar stonden onze oude buren uit Dommelen (gemeente Valkenswaard), de heer en mevrouw Maenen. Van CasasPa hadden ze gehoord dat wij op zaterdagavond bijna altijd bij Pleincafé Wilhelmina te vinden zijn. Wat een ongelofelijke gewoontedieren zijn we toch! Het was leuk om ze even te spreken.

Wij gingen dominoën. Lucy had deze keer erg veel pech en ondanks dat ze van plaats mocht veranderen bleef zij op nul overwinningen steken. Gedeelde tweede werden Wim en ik met vier overwinningen. We zijn echter allemaal in de pan gehakt door Luchiano (7) die vijf keer wist te winnen en dat iedere keer met zoveel enthousiasme deed dat de mensen aan de aanpalende tafeltjes erom moesten lachen.

Toen ik thuis de filmpjes op de laptop zette was er helaas weer een dieptepunt. De memory-stick was op Playa Forti wel degelijk volgeraakt, maar dat heeft niemand gemerkt. De filmpjes met de bulten van Knip en de scenes in KFC zijn dus met een volle camera geschoten en derhalve niet vastgelegd. Tot Lucy's verdriet moeten we nog een keer terug om het af te maken...

Posted by CasaSpider at 10:12 AM | Permalink | Comments (17)

Naar aanleiding van de post met de prachtige naam Tuut Tuut stelde Roos de volgende vraag: "Waarom gaat iedereen op Curacao eigenlijk altijd met de auto?"

Een hele goede vraag waarop het eenvoudige antwoord als volgt luidt: "Iedereen doet het en dan ga je vanzelf meedoen."

Dit klinkt wellicht wat al te simplistisch, maar toch zit er een kern van waarheid in. In mijn beginperiode zat ik bij het toenmalige Kodela, tegenwoordig Aqualectra Distribution geheten, tegenover half-Belg/half-Nederlander Joep Koyen.

Joep deed werkelijk alles met de auto. "Als het zou kunnen reed ik nog met de auto naar het toilet", was een van zijn befaamde uitspraken. De volgende anekdote vergeet ik nooit meer. Joep had een vrouwelijke tandarts die aan het eind van zijn straatje woonde, op nog geen 100 meter afstand van zijn huis. Toch ging Joep altijd met de auto naar de tandarts. Op zekere dag moest hij weer naar de tandarts en kreeg een bevlieging. Of een opvlieger. "Laat ik eens gek doen! Ik ga lopen!", dacht Joep bij zichzelf en hij ging op pad. Bij de tandarts nam hij plaats in de wachtkamer. Het duurde nogal lang voordat de tandarts hem kwam halen en daarom ging Joep op onderzoek uit. Even later liep hij de tandarts tegen het lijf. "Meneer Koyen!", riep de tandarts verbaasd, 'U bent er al? Ik heb nog buiten gekeken, maar zag uw auto niet staan dus ik dacht die is er nog niet!" Vanaf dat moment wist Joep zeker dat hij voortaan altijd de auto moest nemen.

Nu de normale redenen op een rijtje:

• Ontbreken van infrastructuur: op Curacao zijn nauwelijks trottoirs, laat staan fietspaden. Lopen geschiedt aan de kant van de weg en dat is niet ongevaarlijk qua langsrazend verkeer. Zeker niet na ongeveer zeven uur 's avonds als de zon is ondergegaan.
  
• Honden: er lopen veel honden los rond op straat. De meeste zijn lief en doen niets, maar men kan ook een verkeerd exemplaar tegenkomen. Vanmorgen hoorde ik op de radio dat een vrouw op straat was aangevallen door een pitbull.
  
• Hitte: Overdag is het tamelijk heet. Na een korte wandeling kan men beter douchen en schone kleren aantrekken.
  
• Heuvelachtig: Curacao is nogal heuvelachtig. Gecombineerd met de hitte maakt dit wandelingen tot een vermoeiende gebeurtenis.
  
• Criminaliteit: Vooral 's avonds weet men maar nooit wat men tegenkomt onderweg. Ook mensen met minder goede bedoelingen in voorbijrijdende auto's kunnen door wandelaars wel eens op een idee worden gebracht.
  
• Vrouwen: Als Lucy een stukje loopt, naar de bus of een winkel, heeft zij over aandacht niet te klagen. Tientallen automobilisten bieden haar een lift aan. Niet iedereen kan met die aandacht omgaan.
  
• Parkeerplaatsen: In Nederland moet men na het parkeren van de auto meestal nog een (heel) eind lopen. Op Curacao kan men de auto vrijwel altijd voor de deur parkeren. Parkeermeters zijn er vrijwel niet en als ze er wel zijn, zijn ze kapot.
  

Als men maar lang genoeg de auto voor alles pakt, weet men op een bepaald moment niet meer beter. Aan het begin van mijn straat staat een restaurantje. Ik had eens bezoek van een dame, dit was voor Lucy's tijd, en we wilden daar wat gaan eten. Het restaurant ligt op zo'n 60 meter van mijn huis. Mijn straat is een eenrichtigsweg. Om met de auto bij het restaurant te komen moet ik dus drie keer linksaf slaan en meer dan 300 meter afleggen. We gingen lopen. Voor ik het goed en wel doorhad waren we er al. Binnen de minuut. "Dat is snel!", zeiden we verbaasd tegen elkaar.

Posted by CasaSpider at 6:25 AM | Permalink | Comments (19)

Neen, deze post gaat niet over Ruud Lubbers. Op Curacao zijn niet veel huizen voorzien van een deurbel. Zelfs huisnummers ontbreken vaak, dus deurbellen helemaal.

Dat doet mij terugdenken aan de tijd dat ik in Utrecht op de Rhodosdreef woonde. Op zekere dag deed mijn deurbel het niet meer. Nu ben ik niet bepaald Mr. Handyman, maar ik vond het wat overdreven om hier een electricien voor te laten opdraven. Ik had wel eens ergens gelezen dat deurbellen nog best gevaarlijk kunnen zijn, men kan er een flinke electrische schok van oplopen!

Omdat ik niet wist op welke zekeringgroep de deurbel was aangesloten schakelde ik alle stroom uit. Voor de zekerheid gaf ik met een spanningzoeker voorzichtig nog wat tikjes op de deurbel, maar zoals verwacht lichtte het lampje niet op.

Voorzichtig schoefde ik het bovenste gedeelte van de deurbel eraf. Nu bevond deze deurbel zich aan de binnenkant van de voordeur. Toen het bovenste gedeelte eraf was, zag ik tot mijn niet geringe verbazing dat mijn deurbel eigenlijk gewoon een fietsbel was! Ik vond het al zo bijzonder hoe men de draden in de voordeur had weggewerkt.

Op Curacao gaat het dus anders. Mensen komen nooit te voet langs, altijd met de auto. Om te kijken of er iemand thuis is claxonneert men een paar keer. Mijn eerste huisje bevond zich aan de Schooneboom nummer 1 in de wijk Kwartje. Tegenover een buurtwinkeltje. Het was er nogal druk en er werd ontzettend vaak geclaxonneerd. Het was nooit voor mij, dus ik sloeg er verder ook geen acht meer op.

's Morgens zei mijn collega Lahrn, die regelmatig door mijn straat reed, wel eens tegen mij: "He, was je niet thuis gisteren? Je auto stond er en ik heb geclaxonneerd, maar je kwam niet kijken!" Ja, dan kon ik wel aan de gang blijven.

Gisteren lag er een briefje van de postbode in de brievenbus dat hij een aangetekend stuk had willen bezorgen, maar dat wij niet thuis waren. Lucy was echter de gehele middag gewoon thuis. Volgens mij heeft de postbode zelfs niet geclaxonneerd. Het poststuk heb ik inmiddels opgehaald. Mijn nieuwe rijbewijs zat erin. Het oude was in november vorig jaar gestolen, samen met de hele auto trouwens. Ach, het verliep toch op 19 januari 2005, dus een nieuwe moest er sowieso komen.

Bedankt CasasPa, voor de moeite!

Posted by CasaSpider at 6:51 AM | Permalink | Comments (26)

Het boek dat Lijn mij vanuit het koude kikkerland heeft toegestuurd is uit. Ik heb beloofd een soort van recensie te schrijven. Overigens vind ik het enorm leuk dat iemand in Nederland dit boek heeft gekocht en gelezen. Nu heeft Lijn in Suriname gewoond en mijn theorie is dat mensen die buiten Nederland hebben geleefd automatisch meer interesse hebben voor ontwikkelingen in de rest van de wereld.

Het boek De Antillen bestaan niet is geschreven door Miriam Sluis. Een Nederlandse vrouw. Ik ben in beginsel nogal sceptisch ten aanzien van door Nederlanders geschreven artikelen of boeken over de Nederlandse Antillen, behalve als ik er zelf iets over schrijf natuurlijk.

Miriam Sluis is geboren in 1967 (wat heeft dat er mee te maken?) en werkte op Curacao als correspondent voor het NOS-journaal. Ik dacht dat zij ook journaliste was voor de alweer enige jaren geleden opgeheven krant Beurs en Nieuwsberichten.

In het boek wordt ieder eiland van de Nederlandse Antillen en Aruba afzonderlijk beschreven. Voor mij is vooral opvallend de gedegenheid waarmee dit gebeurt. Heel analytisch wordt de historie van ieder eiland uitgediept waardoor uiteindelijk symptomen die men vandaag de dag nog duidelijk waarneemt veel beter te verklaren zijn.

Een klein voorbeeld. Toen ik net op Curacao was vertelde een man wiens vrouw van Aruba afkomstig is dat Arubanen erom bekend staan dat zij donkere mensen discrimineren. Toen de Lago olieraffinaderij zich vestigde bij San Nicolas trok dit vele zwarte arbeiders aan uit het Caribisch gebied. Britse West-Indiërs, Franse West-Indiërs en Nederlandse Bovenwinders. Deze arbeiders spraken allen Engels en waren vaak beter geschoold dan de achterlijke plattelandendse autochtone bevolking. Deze had geen schijn van kans in de concurrentiestrijd om baantjes bij de raffinaderij. San Nicolas kreeg door de zwarte import de bijnaam Chocolate City.

Als men de geschiedenis per eiland leest wordt goed duidelijk dat de verzonnen constructie het land de Nederlandse Antillen tot mislukken gedoemd is. Door het ontbreken van een natuurlijke band en met name door de dominantie van Curacao, waartegen de andere eilanden aangevoerd door het welvarendere Aruba zich al snel afzetten.

Waar veel Nederlanders al snel hun oordeel klaar hebben over de familie Godett en hun partij Frente Obrero (FOL) wordt dit onderwerp door Miriam Sluis veel genuanceerder benaderd. Zij bezocht vergaderingen van Frente en sprak met diverse leden, waaronder Anthony Godett en de gevreesde Nelson Monte.

Interessant is de beschrijving van het proces tegen Frente-kopstukken Nelson Monte en Anthony Godett vorig jaar aangaande het aannemen van steekpenningen. Zonder de gepleegde feiten te vergoeilijken nuanceert Miriam Sluis deze zaak wel. Het was de wijze waarop dingen op Curacao altijd al werkten. Ook de andere, fatsoenlijke partijen doen hieraan mee.

Godett werd veroordeeld tot 15 maanden en Monte tot 4 jaar. Het contrast met de boete van 300 Antilliaanse guldens die bouwbedrijf De Antillen NV, onderdeel van Koninklijke Wegenbouw Stevin (KWS), opgelegd krijgt is groot. Het woord klassenjustitie valt.

Concluderend is het boek De Antillen bestaan niet een uitstekende weergave van historie en actualiteit op de Antillen. Wat mij betreft mag dit boek verplichte kost zijn bij het vak geschiedenis op Nederlandse middelbare scholen.

Eén grappig ding nog, nou ja grappig. Op de website van Minister voor Bestuurlijjke Vernieuwing en Koninkrijksrelaties, de heer Thom de Graaf, is het volgende te vinden in zijn dagboek-entry van 11 augustus 2004:

Freelance-journaliste Miriam Sluis had ik voor de vakantie nog een interview over de toekomst van de Antillen toegezegd, dus praat ik ook een uur vol over dit mij dierbaar onderwerp. Zij schrijft een boek dat eind van deze maand af moet zijn. Volgens mij is vooral het komende jaar cruciaal voor zowel de Antillen als het Koninkrijk, dus komt haar werkstuk wellicht iets te vroeg.

"dus praat ik ook een uur vol over dit mij dierbaar onderwerp"

Na lezing van Miriam Sluis' boek is de prangende vraag wie er in dit geval nu een uurtje naar wie had moeten luisteren!

Miriam Sluis, De Antillen bestaan niet
Uitgeverij Bert Bakker
ISBN 90 351 2686 6

Posted by CasaSpider at 11:20 AM | Permalink | Comments (19)

Er gebeurt veel op politiek gebied op Curacao. Gisteren is de Campo-II zaak in de prullenbak verdwenen. Het betrof aantijgingen jegens wijlen minister van Justitie Ben Komproe, FOL-kopstukken Anthony Godett en Nelson Monte, Campo Alegre eigenaar Giovanni van Ierland, Campo-advokaat Leslie Franklin en Campo-beheerster Xiomara Bakhuis.

Volgens een mij welbekend iemand die over nogal wat voorkennis beschikt aangaande deze zaak zouden er spectakulaire feiten boven tafel komen. Nu liggen die dus in de prullenbak. Het Hof acht het hoogst onwaarschijnlijk dat de rechter zal oordelen dat het ten laste gelegde bewezen kan worden. Minister van Justitie Norberto Ribeiro is naar aanleiding van deze uitspraak afgetreden.

Er zit een vreemd luchtje aan deze zaak. Ik kom hier waarschijnlijk nog op terug, maar niet nu.

Het aankomende referendum 2005 houdt mijn gemoederen meer bezig. Lucy is net als ik zeer geïnteresseerd in politiek. We hadden het over de verschillende opties. Voor haar ging het tussen A (Status Aparte) en D (Provincie van Nederland).

We hadden het over de consequenties van deze keuzes en dan met name van optie D. Tot verbazing van sommigen (velen?) schijnt Nederland iedere keuze te moeten respecteren: "Hallo, wij zijn jullie nieuwe provincie!". Maar dan. Wat gebeurt er dan concreet? Daarover is tot op heden geen informatie te krijgen!

Een paar voorbeelden:

• Krijgt iedere werkloze Curacaoenaar direct een bijstandsuitkering van 600 Euro?
  
• Wordt de benzineprijs direct aan Nederlands nivo aangepast?
  
• Wanneer gaan Curacaose werknemers premie WW en WAO afdragen en wanneer krijgen zij recht op uitkering van deze wetten?
  
• Wat gebeurt er met de taal Papiamentu?
  

Om met dat laatste te beginnen. Volgens mij krijgt Papiamentu op het moment dat Curacao een provincie van Nederland wordt dezelfde status als het Fries. Concreet houdt dit in dat Nederlands weer de instructietaal op alle scholen gaat worden en dat Papiamentu als vak onderwezen wordt. En dat terwijl men er hier juist jaren voor heeft gestreden om het gehate Nederlands langzaam te verdrijven als instructietaal.

Veel mensen die voor optie D gaan kiezen doen dit voor het geld, zoals een uitkering. Ik heb een sterk voorgevoel dat het vanuit Nederland niet zo'n vaart zal lopen. Lucy vindt dat maar niks: "F*cking Holandeses! Ze zijn precies zoals jij!" Daar moest ik haar gelijk in geven: "Ja, jij hebt nu eenmaal voor jouw optie D gekozen!"

Op www.referendum2005.an staat een contact-form. Ik dacht kom ik stuur ze een mailtje. Maar er staan alleen telefoonnummers. Ik dacht kom laat ik ze eens bellen. Echt veel wijzer ben ik er niet van geworden, maar ik kan het niet nalaten het telefoongesprek hier integraal weer te geven. Het gebelde telefoonnummer is +599-9-4610487.

Dame: "Bon tardi (goedenmiddag, red.)"
CasaSpider: "Goedenmiddag, met CasaSpider. Ik heb wat vragen over het referendum en dan met name over Optie D."
Dame: "Zegt u het maar."
CasaSpider: "Wat zijn de consequenties als Curacao onderdeel van Nederland wordt, met name op het gebied van uitkeringen en de taal Papiamentu?"
Dame: "Oh... uhm... De tweede krant (informatiekrantje, red.) is volgende week."
CasaSpider: "Staat daar het antwoord op mijn vragen in?"
Dame: "Ik denk het wel. Als het er niet in staat dan kun je terugbellen."

Hoogste tijd om Thom de Graaf eens een mailtje te sturen.

Posted by CasaSpider at 1:54 PM | Permalink | Comments (13)

Op 8 april 2005 vindt op Curacao een belangrijk referendum plaats over de staatkundige toekomst van het eiland. Wij mogen kiezen uit vier opties: onafhankelijkheid, status quo, status aparte of provincie van Nederland.

De informatie-campagne is op stoom aan het raken. Zo is er een mooie website gebouwd met de naam www.referendum2005.an. De informatie in onderstaande tabel is direct afkomstig van deze website. De consequenties per keuze aangaande het Nederlanderschap, bevoegdheden en het aantal bestuurslagen staan er duidelijk in beschreven.

Het is erg moeilijk om de financiële consequenties van iedere optie goed in te schatten. Mogelijke scenario's ontbreken volledig op de website en dat vind ik een gemiste kans. Immers, weinig zaken beïnvloeden meningsvorming meer dan geld.

In mijn ogen gaat de strijd straks tussen twee opties: Status Aparte (optie A) en Onderdeel van Nederland (optie D).

Optie A Deze optie houdt in dat Curaçao een autonome status als land binnen het Koninkrijk krijgt, die vergelijkbaar is met de status aparte van Aruba. Curaçao heeft een eigen regering en een eigen parlement. Curaçao beschikt over alle bevoegdheden die niet ingevolge het Statuut aan het Koninkrijk der Nederlanden toekomen. Curaçao is zelfstandig in de behartiging van de eigen, autonome aangelegenheden. Er is op Curaçao één bestuurslaag.	Optie B Deze optie houdt in dat Curaçao in volkenrechtelijke zin onafhankelijk wordt. Curaçao vormt geen deel meer van het Koninkrijk der Nederlanden. Dit houdt in dat de inwoners van Curaçao die de Nederlandse nationaliteit hebben, het Nederlanderschap opgeven en een eigen nationaliteit krijgen. Het Statuut geldt niet meer voor Curaçao. Curaçao is geheel onafhankelijk en vrij in de behartiging van alle aangelegenheden, inclusief buitenlandse betrekkingen en defensie.
Optie C Deze optie houdt in dat Curaçao een staatkundige band behoudt met de eilanden van de Nederlandse Antillen die dat willen. Er kan wel een wijziging komen in de verdeling van bevoegdheden tussen het Koninkrijk, het land de Nederlandse Antillen en de eilandgebieden. Er blijft naast het eilandsbestuur een centrale bestuurslaag.	Optie D Deze optie houdt in dat Curaçao met Nederland integreert, op basis van gelijkwaardigheid van alle burgers. Regering en parlement van Nederland zijn ook de regering en het parlement voor Curaçao. De ingezetenen van Curaçao hebben stemrecht voor het Nederlandse parlement. De Nederlandse wet is van toepassing op Curaçao. Curaçao heeft eigen plaatselijke bevoegdheden, maar de aard en omvang daarvan worden door de Nederlandse wetgever bepaald, zoals dat ook ten aanzien van de Nederlandse provincies en gemeenten het geval is. Er is op Curaçao één bestuurslaag.

Het Land de Nederlandse Antillen houdt op te bestaan, zoveel is zeker. Mocht Curacao voor een Status Quo kiezen (optie C) is het direct het enige eiland van de Nederlandse Antillen. Alle andere eilanden kiezen voor iets anders.

Sommige politieke leiders als Errol Cova van de PLKP zijn van mening dat Curacao uiteindelijk richting onafhankelijkheid (optie B) moet gaan. Gevoelsmatig snap ik dat wel, maar echt reëel is het niet. Curacao is domweg te klein. Waarom spreekt iemand als Errol Cova zich dan toch voor deze optie uit? Is het macht, winnen van kiezers of geld?

De meeste Curacaoenaars die ik heb gesproken gaan voor optie A, de Status Aparte. Met in het achterhoofd het succesverhaal van Aruba dat hier reeds in 1986 voor gekozen heeft. Mijn onderzoek is echter zeker niet representatief, ik heb geen interviews in Seru Fortuna, Kura Piedra, Souax en andere achterstandswijken afgenomen.

Daarvoor heb ik tot 8 april de tijd.

Posted by CasaSpider at 6:50 AM | Permalink | Comments (22)

Volgens TPG Post duurt het 10 tot 12 dagen om een brief naar de overzeese gebiedsdelen (is dat nu geen mooie uitdrukking?) te krijgen, maar uit niets blijkt dat het twee-en-een-halve week geleden verzonden pakje ook aangekomen is.

Dit las ik in de post getiteld Meta op Lijn Logt. Grappig als ik ben gaf ik de volgende reactie:

Stuur mij maar eens een pakje, ik beloof je dat ik je laat weten wanneer het is aangekomen. Moet er wel wat leuks inzitten natuurlijk… :-)

Waarop Frans schreef:

Kijk, het bewijs.

Bij mij ging er geen lichtje branden. Vrijdag gaf SQL Integrator een borrel naar aanleiding van de cursus Effectief Leiderschap. Vanaf de cursuslocatie hotel Van der Valk reed ik naar huis om Lucy en Luchiano (7) op te halen. Bij SQL Integrator aangekomen haalde ik de camera alvast uit de auto en legde hem op de kast met de postvakjes.

"Hé, een pakje!" Er lag een pakketje in mijn postvak. Het was geadresseerd aan SQL Integrator. Hierdoor vermoedde ik een demo-cd.

Toen we thuiskwamen kon ik het pakketje in eerste instantie niet vinden. Lucy die bij ons Chef Pakketten is had hem al opengemaakt. Leg dan maar eens uit dat je een kado van een dame hebt gekregen! Dit ging overigens onverwacht soepel.

Het pakket was afkomstig van niemand minder dan Lijn en bevatte het boek De Antillen bestaan niet van Miriam Sluis alsmede een nieuwjaarskaart met de gelukswensen voor 2015. Kennelijk had Lijn toch niet zoveel vertrouwen in TPG Post!

Een kadootje krijgen is leuk. Eigenlijk maakt het dan niet eens zoveel uit of het nu een goed of een slecht boek is. Ik zit nu op 25% en kan reeds stellen dat De Antillen bestaan niet een erg goede weergave is van wat er op de zes eilanden leeft.

Zelf probeer ik dat gevoel al tijden in mijn diverse Curacao-posts over te brengen, zonder het gevoel te hebben daar echt in te slagen. Daarom kan ik dit boek warm aanbevelen. Voor Nederlandse politici is het boek zelfs verplichte kost. Als ik het uit heb volgt een uitgebreide recensie.

Cathelijne, hartelijk dank voor deze ontzettend leuke verrassing!

Posted by CasaSpider at 11:05 AM | Permalink | Comments (25)

Gelukkig is het pauze. Gewoontegetrouw ging de wekker vanmorgen om tien over zes af. Afwisselend mijn linker- en mijn rechteroog samenknijpend probeerde ik de kleine LCD-cijfertjes eerst te ontcijferen en daarna het alarm een uurtje later te zetten.

Om tien over zeven ging de wekker wederom af. Bovenstaande procedure herhaalde zich, het alarm stond inmiddels op tien over acht. Ja, toen moest ik er wel uit. Van harte ging het niet.

Het was dus leuk dinsdagavond! Het afscheid van het Carnaval met de Marcha di Despedida. Het is precies dezelfde optocht als zondag maar dan anders. Ten eerste is het donker, ten tweede is het avond en ten derde is iedereen uitgelatener. De sfeer is altijd wat broeierig, meestal in positieve zin.

Foto's maken in het donker is met mijn camera moeilijker dan overdag. In zo'n geval kan men maar het beste zoveel mogelijk foto's maken, dan blijven er altijd wel een paar over die het aanzien waard zijn. Jammer genoeg heb ik vooral foto's van mooie dames moeten deleten. Als er een groep voorbij trekt, scanned mijn oog automatisch naar fotogenieke exemplaren. Haast altijd zijn dit dames, dat komt door het zogenaamde Camarados-filter.

Het dieptepunt van de avond was dat ik bijna slaande ruzie had met een Colombiaan. Die beschuldigde Lucy en mij ervan dat wij voor zijn kinderen gingen staan. We stonden wat naar elkaar te schreeuwen, het was hem gelukt om mij bijzonder kwaad te maken.

Toevallig bevond Errol Caprino zich precies achter ons, een vriendelijke oudere man die een paar jaar geleden met Binnenstebuiten een van de beste Curacaose televisieprogramma's ooit had. Hij probeerde mij wat te kalmeren. Even later kwamen er een paar agenten bij staan. We moesten wel rustig blijven, anders zouden er aanhoudigen plaatsvinden. Sensatie!

Verder hebben we de hele avond geen narigheid meegemaakt of gezien. Het was een ouderwets feest. Krijn was er ook weer bij, zondag moest hij het laten afweten. Krijn is de enige die qua enthousiasme Lucy nog enigszins naar de kroon kan steken.

Op een bepaald moment kwam minister-president Etienne Ys eraan. Lucy en Krijn doken op hem af en ik maakte De Foto (klik voor groter). Tot ontsteltenis van Etienne Ys gaf Krijn hem een vette zoen op zijn wang. Het was een bijzonder komisch gezicht!

Behalve Etienne Ys zagen we qua politici Charles Cooper, Emily de Jong-Elhage en Dudley Lucia. Hoogtepunt voor mij was echter het voorbijkomen van Juffrouw Monique van klas 1A. Behalve dat is zij als Monique Felida presentatrice van het programma Glamur en ook nog eens nieuwslezeres. Sommigen weten wat het effect van een nieuwslezer(es) kan zijn, maar dit is een inside-joke.

De laatste groep arriveerde pas om ongeveer half een. Hierna vonden wij het welletjes. We gingen snel naar huis, waar de sympathieke babysit Sigmara goed voor Luchiano had gezorgd. Sigmara is een jonge dame en Luchiano (7) vond haar direct leuk. Toen Sigmara namelijk vroeg hoe oud hij was, loog hij er een jaar bij. Nou, dan weet men wel hoe laat het is.

Het foto-album van de Marcha di Despedida met niet minder dan 60 pictures staat hier. Carnaval is ten einde, hoogste tijd om te gaan vasten!

Posted by CasaSpider at 1:48 PM | Permalink | Comments (25)

Een van de absolute hoogtepunten qua feesten op Curacao is Carnaval. In januari was er het Tumba Festival, alsmede een groot aantal Jump-Up's waarbij de deelnemers dansend achter geluidswagens door de straten trekken.

Het ging verder met de Optocht van de Paarden, vervolgens vorige week zondag het Kindercarnaval en afgelopen vrijdag de Teener Parade. Dit hebben wij allemaal aan ons voorbij laten gaan. Gisteren waren we er uiteraard wel bij.

De Grote Optocht, hier Gran Marcha genoemd, is The Main Event. Weken van tevoren reserveren mensen hun plaats langs de route door er stoelen, banken of zelfs hele tribunes neer te zetten.

Officieel moet iedereen achter de hekken blijven, maar vooral Nederlanders hebben daar een broertje dood aan. Ik moet wel foto's maken namelijk.

Zo werd ik tot de orde geroepen door een vrouw die mij toebeet dat haar stoel daar stond en dat ik daar dus niet voor mocht staan. Haar stoel, het leek verdacht veel op mijn kuil.

Van onze groep was vrijwel iedereen er. We moesten nog een hele tijd wachten en Luchiano (7) maakte van de gelegenheid gebruik om zich met een echte slang te laten vereeuwigen.

Even dreigde de regen roet in het eten te gooien. Nooit eerder heeft het met Carnaval geregend, tenminste niet dat ik mij kan herinneren. Gezien de vele buien van de afgelopen maanden mochten we met dit miezerige buitje van tien minuten in onze handen knijpen.

Om ongeveer half vier kwam de eerste Carnavalsgroep voorbij denderen. Wij stonden er toen al bijna twee uur te wachten, te drinken en vooral te kijken naar de paraderende jeugd. Vitamine voor de ogen!

Bijna iedere groep werd begeleid door de winnende Tumba van Farley Lourens: Lòs laga bai (Púluwe, Púluwe). Daar had ik geen problemen mee, want het is een hele goede Tumba. Ook '10' van Ike Jesurun kwam een aantal malen voorbij.

Er lopen altijd veel bekenden mee in de optocht. Mijn probleem is dat ik ze nooit herken, dus moet ofwel betrokkene zichzelf bij mij kenbaar maken, ofwel moet Lucy mij op hem of haar wijzen. Van de ministers heb ik alleen Errol Cova gezien, hij kreeg de eer met Lucy op de foto te mogen.

Tegen zeven uur was het feest ten einde en mochten wij vanaf de Roodeweg de berg oplopen. Bovenaan stond onze auto op de Ring geparkeerd, dat doen veel mensen met Carnaval.

Gelukkig was de trap die de berg opging flink opgeknapt. Lucy vergeet namelijk ieder jaar op zondag dat het een fikse klim is en niet eenvoudig als men naaldhakken aanheeft. Niet dat ik dit uit eigen ervaring weet overigens. Dinsdagavond, bij de Marcha di Despedida, neemt zij vervolgens extra gymschoenen mee, speciaal voor de beklimming.

Vandaag is heel Curacao vrij en uit aan het rusten van het feest van gisteren. Carnavalsmaandag hebben wij als vrije dag geruild tegen Tweede Pinksterdag. Dat komt mij nu wel goed uit.

De complete foto-serie (58 pictures) is hier te vinden. Viel Spass!

Posted by CasaSpider at 10:45 AM | Permalink | Comments (33)

Nadat Lucy haar Inburgeringsexamen had gehaald vervoegden wij ons op dinsdag 11 januari bij Kranshi (Burgerlijke Stand) om de volgende stap te zetten in het Nederlands paspoort traject.

Lucy's papieren waren in orde, maar de ambtenaar struikelde over Luchiano's achternaam. Eind oktober heb ik Luchiano (7) na diverse pogingen eindelijk kunnen erkennen. Sinds dat moment draagt hij mijn achternaam. Op zijn geboorte-acte uit Santo Domingo staat nog de achternaam van Lucy.

Dat kon niet. Eerst moest Luchiano's achternaam ook in Santo Domingo worden veranderd. Vraag mij niet waarom. We gingen naar het Consulaat van de Domincaanse Republiek waar we de erkenningsverklaring lieten vertalen en legaliseren. Samen met de andere papieren stuurden we dit naar Santo Domingo.

Lucy's nicht Sugey nam een dag vrij van haar werk en probeerde de zaak te regelen. Eerst kreeg ze te horen dat ze over twee weken terug moest komen. Dat was eergisteren. Sugey nam wederom vrij en ging naar de betreffende instantie. Daar wilde men echter niets voor haar doen, er ontbrak nog een papiertje. Namelijk het bewijs dat Lucy en ik samen waren op het moment dat Luchiano geboren werd.

De wet in Santo Domingo is net iets anders dan in Nederland met betrekking tot erkennen. Dat is onze pech, de naamwijziging gaat niet lukken. Wat moeten we nu doen?

Mijn eerste optie is trachten om Luchiano te de-erkennen, dan heeft hij zijn oude naam weer en kan hij de procedure voor het Nederlandse paspoort in. Vervolgens kan ik hem dan weer erkennen. Ik vrees echter dat de-erkennen niet mogelijk is.

In dat geval rest ons niets anders dan het paspoort alleen voor Lucy aan te vragen. Luchiano moet dan drie jaar wachten vanaf het moment van erkennen. Daarna kan hij zijn paspoort aanvragen. Als er tegen die tijd door de knappe koppen in Den Haag geen andere hindernissen zijn bedacht.

Posted by CasaSpider at 6:45 AM | Permalink | Comments (24)

De afgelopen weken is onrust ontstaan onder spaarders van MoneyPlan (Ennia) en XL-Rate (Fatum). Het beleggingsproduct MoneyPlan bestaat nu vijf jaar en Ennia heeft de polishouders geïnformeerd over de waarde van hun beleggingen.

Die viel voor sommigen vies tegen!

Kort hierna trok ook een belegger/spaarder van XL-Rate aan de bel. Deze man had zijn ingelegde tegoed in twee jaar tijd zien halveren. Voor een dergelijk rendement kan men ook wel terecht bij een plan van mij.

Het gaat nu even niet om de specifieke producten MoneyPlan en XL-Rate. Voor mij interessanter is hoe de rechter straks oordeelt en wat zijn motivatie is.

Het draait allemaal om hebzucht. Sinds mensenheugnis kunnen mensen sparen bij een bank. Een verwaarloosbaar risico en een niet al te hoog rendement. Het hele aandelencircus, begonnen in 1996, 1997 heeft voor een ongekende hebzucht gezorgd. Zowel van klant als van leverancier.

Ennia heeft het product MoneyPlan in de markt gezet. Ik heb de folders niet gelezen, maar over het algemeen wordt daarin veel meer over torenhoge rendementen gesproken dan over risico's. In mijn ogen is een bedrijf als Ennia, een stabiele verzekeringsmaatschappij, daarmee fout. Bovendien is er sprake van een onbalans: groot bedrijf versus minder deskundige individuen.

Van de andere kant is daar de hebzucht van de klanten. Die hebben domweg boter op hun hoofd. Bij MoneyPlan kan men zelf bepalen hoe lang men mee wil doen en in welke fondsen men wil beleggen. Men zou het risico enigszins kunnen spreiden, hierdoor wordt het maximaal haalbare rendement echter automatisch verlaagd. Dat wilden sommige mensen niet en die zitten nu met de gebakken peren. Er is het voorbeeld van iemand met een inleg van 10.000 gulden die daar na vijf jaar 3.000 van overhoudt.

De eis van de gedupeerden in deze zaak vind ik dan ook aburd. Men wil de inleg terug, plus het beloofde rendement, maar in elk geval de wettelijke rentevergoeding (Amigoe, Gedupeerden MoneyPlan stappen naar de rechter). In één woord belachelijk.

Ennia zal terecht aanvoeren dat op zijn minst schriftelijk nooit enig rendement is beloofd. En hoe kan men nu om de wettelijke rente vragen. Nog even en beleggers die 1000 aandelen Philips hebben gekocht en daarmee geld verliezen, gaan vervolgens ook voor de rechter de inleg plus wettelijke rente eisen. Mooie boel zal dat worden.

Net als bij Dexia in Nederland wordt ook in deze zaken waarschijnlijk geschikt. Ik vermoed dat Ennia de pijn iets moet verzachten bij haar spaarders, maar deze dienen ongetwijfeld ook een gedeelte van hun verlies te nemen.

In dit soort gevallen moet ik altijd terugdenken aan de eerste oplichtingszaak waar ik van hoorde. Mijn moeder vertelde mij heel lang geleden dat er mensen waren die in ons dorp langs de deur waren gegaan met Perzische tapijten. De waarde van die tapijten was ongeveer 6.000 gulden, maar de gelukkigen waar men bij op bezoek kwam hoefden slechts 1.500 te betalen. Vreemd genoeg bleken de tapijten achteraf hooguit enige tientjes waard.

Deze truc is in ontelbaar veel varianten herhaald. De bottom-line: Niemand, maar dan ook niemand komt uit eigen beweging jou rijk maken!

Onthoud dat goed!

Posted by CasaSpider at 6:02 AM | Permalink | Comments (20)

Op verschillende plaatsen is de zoektocht naar de betekenis van Púluwe uitgezet. De eerste resultaten zijn inmiddels binnengekomen. Púluwe is inderdaad een oud-Papiaments woord en is synonyiem aan trahadó en luchadó. In goed Nederlands een harde werker en strijder.

Ik was weer in de kamer met de man en de twee vrouwen. Ik liep naar de man, laten we hem R noemen. 's Morgens had hij gezegd: "Voor twaalf uur zul je het weten." Nu was het kwart voor elf en hij zei: "Er is nog tijd!"

Toch ging R rondbellen. Helaas kreeg hij de juiste mensen niet aan de lijn. "Vanmiddag ga ik Farley zelf proberen te bereiken", beloofde R mij.

De dame die 's morgens de suggestie Pull away had gedaan bleek meer te weten. Laten we haar S noemen. Zij had op de radio gehoord dat Púluwe hard werken betekent maar dus ook expres met het Engelse Pull away is geassocieerd. In de zin van heen en weer bewegen. Farley Lourens beweegt zijn vinger ook van links naar rechts (en weer terug) als hij Púluwe! Púluwe! zingt.

In mijn kamer vertelde ik aan een collega die we hier voor het gemak C noemen wat ik te weten was gekomen. Toen C hoorde dat R Farley Lourens zelf ging bellen schoot hij in de lach. "Ja, dan zegt Farley zeker: kom vanavond langs, dan zul je het weten!", refererend aan R's eerdere twaalf-uur opmerking en Farleys voorkeur voor de herenliefde.

Voor mij volledig onverwacht heeft iemand uit Nieuwegein met de bijnaam Angel via Google de goede oplossing gevonden! Mijn complimenten aan Angel en ook aan Wordgumbo, an archive of public domain and redistributable language learning resources.

Zeer interessant. Ook het Papiamentu maakt deel uit van het archief. In Wordgumbo noemen ze het Papiamento met een 'o' aan het eind, dat is de Arubaanse variant. Ten onrechte wordt vermeld dat het Papiamentu gebaseerd is op het Engels, maar het woord Púluwe staat wèl in de woordenlijst!

Dat kan Don Amaro toch niet lang op zich laten zitten?

Update 28.01.2005 / 18:00
Inmiddels staan de lyrics van Lòs laga bai door Farley Lourens online.

Posted by CasaSpider at 1:17 PM | Permalink | Comments (11)

Farley Lourens is vrijdag Rei di Tumba (Koning van de Tumba) geworden met zijn lied Lòs laga bai (Laat je gaan). Ik heb deze Tumba nu een paar keer gehoord en gezien en het is een goede Tumba.

Nu is er iets vreemds aan de hand. Twee of drie keer tijdens het lied is er een stukje waarin Farley Lourens vlak voor het publiek gaat staan, een beetje door zijn knieën zakt en met zijn vinger wijst terwijl hij zingt: Púluwe! Púluwe!
Dit dient uitgesproken te worden als Poeloewee met de klemtoon op de eerste lettergreep.

Ik kan redelijk goed Papiamentu verstaan, maar van Púluwe had ik nog nooit gehoord. Gelukkig heb ik vele Curacaoenaars als collega waar ik het aan kon vragen. Ik ging een kamer binnen met twee vrouwen en een man en vroeg wat Púluwe betekent. Het werd geheimzinnig stil, waarna de man de mysterieuze woorden sprak: "Voor twaalf uur zul je het weten".

Een dame wendde haar hoofd ietwat verlegen af en zei geen idee te hebben wat Púluwe betekent. "Ja, ja", dacht ik bij mijzelf. Heel veel Papiamentse woorden hebben een dubbele betekenis en de normaalst ogende zinnen zijn vaak al sexueel getint. Laat staan Púluwe dus!

Dat vermoeden werd nog versterkt doordat de man vervolgens zei: "Sommige woorden kun je wel zingen, maar je moet oppassen ze te te zeggen". De andere dame dacht dat het een verbastering was van het Engelse Pull away. Ze keek er ondeugend bij.

Ik werd alleen maar nieuwsgieriger en ondervroeg de mensen in mijn kamer. Ook zij hadden geen idee waar Púluwe voor staat. Volgens hun is het een heel oud Papiaments woord. Een collega gaat straks Elia Isenia bellen. Deze vrouw is al enigszins op leeftijd en tevens oud-winnares van het Tumba Festival. Zij gebruikt ook vaak hele oude woorden en uitdrukkingen in haar liederen.

De quiz-vraag van gisteren was (te) gemakkelijk, die van vandaag is in ieder geval niet via Google op te zoeken. Zelfs Don Amaro's geweldige Papiamentu Translator laat het ditmaal afweten!

Wat betekent Púluwe?

Posted by CasaSpider at 6:26 AM | Permalink | Comments (9)

Elke woensdag koop ik twee pakken Liga bij Centrum Supermarkt te Mahaai. Ik geloof dat het product MilkBreak heet. Vorige week woensdag was er net een nieuwe lading binnengekomen, met aardbei als smaak van het MilkBreak-oppervlak.

Thuisgekomen zag Lucy al snel dat een van de Liga's ver over de houdbaarheidsdatum heen was. Oktober 2004 stond er op de verpakking. Centrum Supermarkt heeft daar een handje van, spullen van ver over de houdbaarheidsdatum voor een spotprijs inkopen en doodleuk op de normale schappen leggen. Ik was woedend.

"Je gaat er toch niet mee terug, dat doe je nooit", zei Lucy uitdagend. Aangezien het een schadepost van bijna vier gulden betrof nam ik het betreffende pak gisteren dus wèl mee. In mijn fantasie speelde zich een heftige discussie met de bedrijfsleider af met aan het eind het dreigement van mijn kant de Keuringsdienst van Waren in te schakelen.

Al snel zag ik mijn favoriete boodschappeninpakster Leidy en stapte op haar af. Zij regelde voor mij dat de caissière me meteen mijn geld terug gaf. Ergens was dat wel jammer, de troefkaart van de Keuringsdienst van Waren hou ik nog even op zak.

De moderne Liga is lekker, de beste herinneringen heb ik aan de oude. Mijn moeder maakte voor mijn toen jongste zus zo'n echt baby-prakje. Een Liga op een bord, roosvicee erop, geraspte appel, schijfjes banaan, vers geperst sinaasappelsap en prakken maar. Vaak heb ik dit prakje voor mijzelf klaargemaakt, het geeft de indruk bijzonder gezond te zijn en het is berelekker.

Op de Liga-website kan men een oude verpakking op ware grootte downloaden om uit te printen en in elkaar te vouwen. Er staan mooie teksten op als deze:

"Liga-kinderen kunnen tegen een stootje, omdat ze een gezondheidsreserve bezitten. Ze hebben weerstand, de beste bescherming tegen gezondheidsstoringen. De beste lofprijzing voor een product is nog steeds het resultaat. En dit wordt geleverd door al de duizenden stoere kinderen die dagelijks met Liga worden gevoed!"

De combinatie Liga-kinderen en stoer, het is even wennen!

Liga bestaat overigens al sinds 1920 en komt uit Bergen op Zoom. De vraag voor de quiz luidt als volgt: waar komt de naam Liga vandaan?

Posted by CasaSpider at 6:38 AM | Permalink | Comments (27)

De afgelopen week was Curacao in de ban van het Tumba Festival. Van maandag tot en met donderdag werden de voorrondes gehouden en vrijdag was de dag van de grote finale.

Wat is het Tumba Festival? Dat is een Festival waar Tumba's ten gehore worden gebracht.

Een Tumba is een carnavalslied dat aan speciale eisen moet voldoen om zich Tumba te mogen noemen.

Men moet het horen om te weten wat het is, ik kan het niet uitleggen. Niet onbelangrijk is de tekst van een Tumba, die vaak een actuele lading heeft.

Heel Curacao was dus in de ban van het Tumba Festival. Zo'n 10.000 mensen trokken iedere dag naar het Curacao Festival Center om het gebeuren live mee te maken.

Vele anderen bekeken het Festival via TDS/PayPerView. Vooral op donderdag- en vrijdagmorgen oogden veel werknemers ietwat vermoeid.

De laatste dag, de finale op vrijdag, werd gelukkig ook door TeleCuracao uitgezonden, want dat is gratis. Van tien uur tot iets over enen hebben Lucy en ik het volgehouden. Voor het horen van de einduitslag hadden we tot ongeveer half vijf moeten opblijven.

Normaliter ben ik niet echt een Tumba-liefhebber, tenminste niet om zo naar te luisteren. Het echte Tumba-gevoel krijg ik pas bij de grote Carnavalsoptochten: Gran Marcha op zondag en Marcha di Despedida op dinsdagavond, als de geluidswagens langsrijden met de populairste Tumba's op vol volume.

Het Tumba Festival vond voor de 35e keer plaats. Ik vond het nivo hoog, vandaar dat we het zolang uithielden. De strijd om de titel Rei di Tumba (Koning van de Tumba) ging ook dit jaar weer tussen Ike Jesurun met zijn Tumba '10' en Farley Lourens met 'Lòs laga bai' (Laat je gaan).

'10' hebben we gezien en klinkt aanstekelijk. De Tumba gaat erover dat wij onszelf een '10' moeten geven en die uiteraard ook moeten verdienen. Tijdens de Tumba komt er een gemaskerde overvaller op Ike Jesurun af, maar deze weert hem af en dan klinkt weer '10'.

De Tumba van Farley Lourens heb ik nog niet echt gehoord. Lucy wel en zij vindt hem duidelijk minder dan die van Ike Jesurun.

De jury dacht hier anders over, want Farley Lourens werd voor de derde achtereenvolgende keer gekroond tot Rei di Tumba. Karnaval kan beginnen!

Posted by CasaSpider at 8:12 AM | Permalink | Comments (7)

Sommige mensen hebben het idee dat het CasaLog een communistisch manifest is. Zelf ben ik al (gekscherend) Kameraad CasaSpider genoemd. Ik vind dat wel grappig, maar hoe onterecht is het!

Mijn voorbeeldland is altijd de Verenigde Staten geweest. Zelfs nu is dat nog zo, al zijn er in de loop der tijd zo links en rechts wat barstjes in dat beeld gekomen. De controles die men tegenwoordig als niet-Amerikaan op Amerikaanse luchthavens moet ondergaan, geven een soortgelijk beklemmend gevoel als ik vroeger eens had in Oost-Berlijn toen ik bij Checkpoint Charly er weer uit wilde.

Informatie is het sleutelwoord. Waarom staan duizenden vrouwen in burka vol overtuiging te schreeuwen tegen de Verenigde Staten, de Satan in hun ogen? Waarom denken veel mensen nog steeds dat Cubanen marionetten zijn die nooit en nergens hun mond open durven te doen?

Zelfs in Nederland, waar men in principe vrijelijk over alle informatie over ieder onderwerp kan beschikken, wordt vaak zeer ongenuanceerd gedacht. Men denkt het allemaal te weten. Vrije informatievergaring lijkt heel mooi, maar hoe weet men zeker dat de diverse invalshoeken gelijkelijk aan bod komen en wie bepaalt welke pagina's bovenaan verschijnen bij Google?

Op dit moment is er een issue bij CDM, de Curacaose Dok Maatschappij. CDM maakt net als een aantal andere bedrijven op Curacao gebruik van (spot)goedkope Cubaanse arbeidskrachten. In de Amigoe stond zaterdag een artikel met de kop Moderne slavernij bij Dokmaatschappij.

Drie Cubanen die bij CDM werkten zijn daar 'ontsnapt' en gaven een interview aan een Spaanstalig weekblad. Zij beweren dat de Cubaanse werknemers bij CDM als slaven worden behandeld. Zij moeten 15 uur per dag werken, vaak 10 tot 15 dagen achtereen, voor een loon van 12 dollar per dag.

Zij zijn gratis gehuisvest in barakken op het terrein van CDM, beschikken over TV en mogen drie keer per dag gratis eten. De bewegingsvrijheid van de werknemers is volgens de drie drastisch ingeperkt doordat hun paspoorten zijn ingenomen of worden bewaard (dat is de vraag) door ene Rosana Grau. Rosana Grau is volgens de drie dissidenten een agente van de Cubaanse Staatsveiligheidsdienst. Mijn Cubaanse collega Yohanna kent haar wel en kan dit niet bevestigen. Volgens haar is Rosana Grau de contactpersoon voor de Cubanen en regelt zij allerlei zaken voor hen.

Wat is waar... informatie is het sleutelwoord. Men kan het ook niet zomaar aan de Cubaanse werknemers zelf vragen, want als het inderdaad waar is lopen zij bij uit de school klappen het risico van gevangenisstraf op Cuba. Niemand van de directie van CDM was voor Amigoe te bereiken voor commentaar. Hetzelfde gold voor Rosana Grau.

Vanmorgen las ik in de Vigilante dat er plotseling zeven Cubanen die werkzaam waren bij CDM terug zijn gevlogen naar Havana, Cuba. Niemand weet de reden tot nu toe.

Posted by CasaSpider at 6:16 AM | Permalink | Comments (15)

Vanmorgen hadden Lucy en ik een gezellige discussie bij de koffie met als thema het homohuwelijk. Aanleiding voor de discussie was de clash tussen de Arubaanse minister van Justitie Rudy Croes (foto) en Boris Dittrich.

De zaak begon met de weigering door Aruba om een in Nederland gesloten homohuwelijk in te schrijven bij de Burgerlijke Stand. Betrokkenen gingen naar de rechter en werden in het gelijk gesteld. Volgens Artikel 40 van Het Statuut dient iedere officiële akte van een land binnen ons Koninkrijk door ieder ander land binnen het Koninkrijk geaccepteerd te worden. Rudy Croes sprak van Een zwarte dag voor Aruba. De Arubaanse regering is tegen de uitspraak in beroep gegaan.

Wat moeten wij hier nu mee?

Op de Nederlandse Antillen en Aruba is homosexualiteit een taboe. Homosexualiteit komt er net zo vaak voor als in Nederland, maar het is hier meer een taboe. Als argument tegen homosexualiteit wordt vaak de Bijbel aangevoerd. Hierin zou homosexualiteit expliciet worden verboden (Romeinen 1 18:32, ohne Gewähr).

Op zich is dat gegeven wel interessant maar verder van weinig belang. Er bestaat immers iets als de scheiding van Kerk en Staat. De kwestie is ook niet of er een homohuwelijk op Aruba wordt afgesloten (dat zal voorlopig niet gebeuren) en al helemaal niet of dit voor de Kerk gebeurt, maar betreft slechts het inschrijven van een in Nederland afgegeven huwelijksakte bij de Burgerlijke Stand.

De Bijbel is wat mij betreft in deze geen argument. Wel van belang is of een volk er 'klaar' voor is. Boris Dittrich stapt daar wel heel gemakkelijk overheen. Globaal zei hij het volgende: "In Nederland en Belgie is het homohuwelijk al legaal. In Spanje, Zweden en Canada wordt erover gepraat. Ik denk dat het homohuwelijk binnen 20 jaar dezelfde positie in Europa heeft als het gewone huwelijk."

20 Jaar! In Europa!

Ja, dan kan ik mij er iets bij voorstellen dat men in het Caribisch gebied niet staat te springen om in de voorhoede mee te doen voor een zaak waar men in meerderheid niets voor voelt.

Al helemaal niet omdat deze wet door de oude kolonisator Nederland wordt opgelegd. Nederland, dat in de ogen van veel Antillianen toch al een synoniem is voor verderf, kinderporno en bestialiteit. Of dit nu terecht is of niet.

We deden een experiment.

Lucy is afkomstig uit de Dominicaanse Republiek. Daar is homosexualiteit nog minder geaccepteerd dan op Curacao en Aruba. Ik vroeg aan haar hoe zij tegenover het thema staat. "Puh, van mij mogen ze. Wat mij betreft mogen homosexuelen hier ook gewoon trouwen, waarom niet?"

Nu denkt Lucy vaak iets anders dan anderen, dus ik vroeg haar wat haar vader en haar nicht Sugey hiervan zouden vinden. "Hetzelfde als ik!", antwoordde zij resoluut. "Zal ik ze nu bellen?"

"Ja, doe maar!", zei ik nieuwsgierig. Eerst kreeg Lucy haar vader aan de lijn. Hij heeft niets met het homohuwelijk, vindt het zelfs een beetje raar, maar wat hem betreft mogen twee mensen van hetzelfde geslacht met elkaar trouwen. "Ze doen er toch niemand kwaad mee", was zijn argumentatie. Ik zei tegen Lucy dat haar vader wel erg liberaal denkt. "Welnee", aldus Lucy, "hij denkt helemaal niet liberaal. Het kan hem gewoon niks schelen!" Dat kon natuurlijk ook.

Lucy belde haar nicht Sugey. Tot haar verbazing zag deze het homohuwelijk niet zo zitten. De reden hiervoor was dat God er tegen zou zijn. Toen Lucy de hoorn neerlegde zei zij: "Ok, ik had een keer gelijk en een keer niet."

Ik ben benieuwd naar de uitspraak in Hoger Beroep in deze zaak. Formeel heeft het homo-paar het recht aan haar zijde en dient het huwelijk te worden ingeschreven. Slechts met een beroep op redelijkheid en billijkheid kan hier in mijn ogen van af worden geweken: als een dermate grote meerderheid van het Arubaanse volk dusdanige problemen met het homohuwelijk heeft dat het belang van dit en alle andere homo-paren geringer geacht dient te worden dan dat van het Arubaanse volk.

In ieder geval een sterkere argumentatie dan die van Rudy Croes (scheer die enge baard eraf, man!) die hevig geëmotioneerd niet verder kwam dan: "Ja, en wat als er straks een andere gek in het Nederlandse parlement iets nog gekkers verzint dat wij hier op Aruba moeten implementeren? Nou, dat doen wij dus niet!"

Meer info over het homohuwelijk in de Cariben:

• Aruba gaat in beroep (Gay Krant, vooral de reacties zijn interessant!)
  
• Aruba op rampkoers met Nederland (Homo LesBische Federatie Nederland)
  
• Aruba: Presidente di Parlamento ta bisa e berdad pa Minister Croes (La Prensa, Papiaments)

Posted by CasaSpider at 11:38 AM | Permalink | Comments (29)

Lucy had dinsdagmorgen een afspraak bij Kranshi. Na het slagen voor het inburgeringsexamen dienden alle papieren nogmaals overlegd te worden om uiteindelijk een Nederlands paspoort aan te kunnen vragen.

De dienstdoende beambte controleerde de papieren nauwgezet. Ik heb altijd het gevoel dat men op zoek is naar 'iets' om de aanvraag niet te hoeven honereren of tenminste te vertragen, maar misschien ben ik wel wat paranoide. Geworden.

Op 25 oktober 2004 is het mij na vele vergeefse pogingen eindelijk gelukt om Luchiano (7) te erkennen. Sindsdien draagt hij ook mijn achternaam en staat aldus geregistreerd in het Curacaose Bevolkingsregister. "Hmm... op de geboorteacte staat iets anders dan in ons register", zei de ambtenaar.

Had ik Luchiano niet erkend dan waren de papieren zo doorgegaan. Nu moeten wij eerst Luchiano's nieuwe achternaam in Santo Domingo registeren. Het erkenningsformulier dient hiervoor in het Spaans vertaald en gelegaliseerd te worden door het Dominicaanse Consulaat alhier.

Vervolgens dient dit papier samen met de geboorteacte naar Santo Domingo te worden gestuurd. Daar dient Lucy's moeder of nicht het papier nogmaals te legaliseren en vervolgens bij de Burgerlijke Stand de naamwijziging door te voeren. De aldus verkregen nieuwe geboorteacte dient op haar beurt weer bij de Nederlandse Ambassade in Santo Domingo gelegaliseerd te worden.

We gingen meteen naar het Dominicaanse Consulaat. Behalve gelegaliseerd kon het formulier daar gelukkig ook vertaald worden, voor in totaal 165 Antilliaanse guldens. Alles bij elkaar gaat dit geintje ons zo'n 1000 gulden kosten, nog afgezien van de tijd en moeite.

Paso a paso... we houden de moed er maar in!

Posted by CasaSpider at 6:20 AM | Permalink | Comments (22)

Zaterdag regende het de hele dag. Het begon al op vrijdagavond. Ik haalde de honden binnen. Vlakbij de televisie hebben we een aantal dozen neergezet in een halve kring. Daarbinnen moeten de honden blijven en dat weten ze goed.

Omdat het echter zolang regende, moest Scooby Doo 's nachts toch eens zijn behoefte doen. Dat deed hij in de logeerkamer. Volgende keer blijft hij dus lekker buiten, dat zal hem leren!

Eind november regende het nog veel harder dan nu. Ik wilde toen op een donderdagmorgen een filmpje maken vanuit de auto. Helaas was precies op die dag mijn auto door onverlaten meegenomen. We hadden zaterdag toch niet veel te doen en daarom stapten we met zijn drieën in de witte donkergrijze Peugeot 206. Aangezien dit een schakelauto is moest Lucy het filmpje maken.

Thuis monteerde ik het ruwe materiaal. Het doet pijn om in eigen werk te moeten snijden! Isla di Awaseru (Eiland van de Regen) bestaat uit twee delen. Deel 1 getiteld Op weg naar Salinja is nu te bezichtigen. In de loop van de week verschijnt de spectaculaire sequel Bij McDonalds linksaf. Deze wordt echter alleen bij voldoende enthousiasme getoond.

Download Isla di Awaseru (1): Op weg naar Salinja (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 4,067,291 bytes.
Duration: 1.12 minutes.

Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 7:15 PM | Permalink | Comments (14)

Van zeven tot negen uur was er donderdagavond een Ban Topa in Punda. Ban Topa betekent letterlijk "Wij gaan ontmoeten" of "Laten wij ontmoeten". Iedereen gaat de straat op en komt dus automatisch anderen tegen. Op diverse plaatsen in Punda en Otrabanda werden optredens verzorgd door bekende Curacaose bands.

Lucy wilde er graag heen. Om zes uur werd ik echter gebeld voor een probleem op het werk. Daar ben ik tot half acht zoet mee geweest. Snel stapten we in de auto en reden naar Punda. Een ritje van vijf minuten. In Punda was het erg druk en we belanddden in een file om te kunnen parkeren. Het ging Luchiano (7) allemaal veel te langzaam. "Rij eens een beetje door", riep hij ongeduldig tegen mij. Ik probeerde hem uit te leggen dat er een auto 50 centimeter voor mij reed.

Luchiano: "Ik bedoel ook niet jou, vooraan moeten ze doorrijden."
CasaSpider: "Ja, maar daar is het ook druk."
Luchiano: "De voorste, die helemaal vooraan rijdt. Die heeft de schuld, die moet doorrijden!"

Het fileprobleem is zo moeilijk nog niet. Ergens zit er ook een kern van waarheid in. Jaren geleden woonde Tanja op Curacao. Zij had een oude Toyota Corona. Die auto had nogal eens problemen. Per ritje van tien kilometer moesten er twee grote flessen water in de koeling. Heel regelmatig stond Tanja stil of kwam de auto bijna niet vooruit. Als er op de Weg naar Westpunt een file ontstond was er een redelijke kans dat Tanja voorop reed.

Afgezien van een auto-achtervolging vlak naast onze file waarbij vier potentiele criminelen werden ingerekend (we hadden naar ze kunnen zwaaien) en een incident met een asociale dame bij het uiteindelijk parkeren was de Ban Topa gezellig. Heel veel jonge mensen op straat.

Na afloop wilde Luchiano wat eten. Dit is bijzonder vreemd, want hij is een buitengewoon slechte eter. Maar neen, hij had zo'n honger, hij wilde toch wel graag naar McDonalds. Dat is sinds gisteren ook zo'n beetje de enige optie. Alle filialen van Kentucky Fried Chicken (minimaal vijf) en Pizza Hut (minimaal drie) zijn door eigenaar Hubert van Grieken op donderdagmiddag om vier uur gesloten tot nader order. (Artikel in La Prensa, Papiaments)

De reden hiervoor is het grote aantal atrako's (overvallen) dat de laatste tijd heeft plaatsgevonden op Fastfood-restaurants. Bijna alle filialen zijn al één of zelfs meerdere malen aan de beurt geweest. De overvallen worden vaak zeer bruut uitgevoerd door gewapende criminelen. Van Grieken is uitermate teleurgesteld dat er door de overheid niets wordt gedaan om dit geweld te keren. Sterker nog, de Gezaghebber, geen enkele gedeputeerde of andere politicus hebben iets van zich laten horen.

Hubert van Grieken is hierdoor zodanig gefrustreerd dat de kans groot is dat de filialen helemaal niet meer opengaan, laat staan dat er nieuwe bij komen. Het hoofdkantoor in de USA is op de hoogte gebracht. Minder fris is dat er een link wordt gelegd met terrorisme, waar men in de States bijzonder allergisch voor is. De berovingen op Curacao hebben alleen met hebzucht van doen.

In zijn emotionele toestand is Van Grieken bereid om een miljoen gulden te besteden om Curacao in een kwaad daglicht te stellen met betrekking tot tourisme. Dit uiteraard tot verdriet van Gezaghebber Lisa Richards-Dindial.

"Dus je hebt honger?", vroeg ik aan Luchiano. "Ja, heel veel", kwam het antwoord van de achterbank. "Mooi! Thuis hebben we nog heel veel spinazieballetjes (een experiment van Lucy), die mag je allemaal hebben!", zei ik sadistisch.

De honger was meteen over.

Posted by CasaSpider at 6:26 AM | Permalink | Comments (8)

Begin oktober hebben wij alle benodigde papieren overhandigd bij Kranshi, zeg maar ons gemeentehuis, om Lucy aan een Nederlands paspoort te helpen. De volgende stap in het nog lange traject was het afleggen van een inburgeringsexamen.

Maandagavond om negen uur werd Lucy gebeld dat zij op woensdagmorgen voor het examen verwacht werd. Een raar tijdstip, maandagavond om negen uur, dat werd studeren geblazen! Belangrijkste eis is dat de kandidaat vloeiend Papiamentu spreekt en verstaat. Voorts worden vele vragen gesteld over de Curacaose cultuur, verleden, politiek, scholen en eten. Als klap op de vuurpijl dient het Curasaose Volkslied ten gehore gebracht te worden.

Zowel dinsdag als woensdag werd Lucy geplaagd door hoofdpijn. Van de zenuwen. Woensdag om kwart voor tien meldden wij ons bij Kranshi. Het examen duurt ongeveer een uur. Een kandidaat was bezig en er zat een dame in de wachtkamer. Het kon nog wel eens anderhalf uur duren voordat Lucy aan de beurt was.

Ik ging er vandoor om Luchiano (7) te halen. Het was zijn laatste schooldag voor de kerstvakantie en daarom (waarom?) ging de school om half elf uit. Thuis wachtten wij op het telefoontje van zijn moeder. Om iets over elven was het zover, we konden haar in Otrabanda ophalen. Hoe het ging? Lucy heeft er gemengde gevoelens over.

De kandidate voor haar was gezakt, haar examen duurde nog geen tien minuten. Lucy heeft er ruim een uur gezeten, wat op zich positief is. De mensen die het examen afnamen vonden dat ze het Papiamentu niet actief genoeg beheerst. Ze begrijpt alles, maar heeft moeite om zich erin uit te drukken. Dat is niet zo vreemd, want Lucy spreekt met vrijwel niemand Papiamentu.

De vragen heeft ze denk ik wel voldoende beantwoord. Lucy's Papiamentu-lerares die ook veel van het inburgeringsexamen weet, zei dat je pas weet of je geslaagd bent als ze je feliciteren. De officiele uitslag komt na twee weken, schriftelijk. Aan het eind van de sessie moest Lucy het Volkslied ten gehore brengen. Dat deed zij met verve en de gecommiteerden feliciteerden haar.

Nu weten we alleen niet of de felicitaties louter op het zingen van het Volkslied sloegen of dat ermee bedoeld werd dat het wel goed zit. Wij hopen op het laatste. Luchiano zei nog dat de gecommiteerden zeker snel vroegen of Lucy wilde stoppen met zingen. Want ze zingt nogal vals.

We moeten dus twee weken wachten op de uitslag. In de tussentijd had ik hier al een mpeg-movie willen plaatsen met een zingende Lucy. Vanmiddag had ik haar bijna zover. Ze beloofde het te doen als ze geslaagd is.

Posted by CasaSpider at 6:48 AM | Permalink | Comments (24)

Elke morgen koop ik een Vigilante, een Papiamentstalige krant. De krant wordt verkocht op straathoeken door voornamelijk Dominicaanse verkoopsters. Een paar weken geleden is Grecia naar Venezuela en de Dominicaanse Republiek vertrokken. De Dominicaanse dame waarbij ik nu mijn krantje koop is denk ik wel de allervriendelijkste die ik ken. Haar naam weet ik niet maar daar kom ik nog wel achter. Het is gelukt, ze heet Maritza!

Behalve de Vigilante verkoopt men ook de Extra en het (Nederlandstalige) Antilliaans Dagblad. Op zaterdag koop ik behalve de Vigilante ook een Extra. Dan hebben we extra (...) veel te lezen op het toilet.

Tot nu toe heb ik twee Papiamentstalige kranten op internet gevonden, de Extra en La Prensa. Vanaf vandaag is ook de Vigilante online en wel in een zeer modern jasje. Bijna zonder tekst en met (heel) veel videos. De site is voornamelijk gericht op Antillianen in het buitenland, aangezien er met een inbelverbinding nauwelijks doorheen te komen is.

Het adres van de nieuwe site is http://www.vigilantetv.com. Voorlopig (?) alleen goed te bekijken in Internet Explorer. Dit zal een aantal hardcore-browserpuristenfetishisten er zeker van weerhouden een bezoek aan de website te brengen. Zelf gebruik ik bij het openen van de link de handige Firefox plugin ieview.

Men dient zich te registreren alvorens toegang te krijgen tot de site, maar dit is een heel kort en simpel proces. Neem eens een kijkje!

Posted by CasaSpider at 6:49 AM | Permalink | Comments (10)

Geert den Ouden Sjaak Polak hebben mijn zondag slecht laten beginnen. Dank u wel heren! Het leven van een Feyenoord-supporter gaat bepaald niet over rozen...

Zaterdag was aanzienlijk leuker. Omdat het de laatste dag was dat Walter en Chandra op het eiland waren had organisatie-deskundige Natascha een barbecue georganiseerd. De locatie was, uiteraard, Daaibooibaai. Volgens mij heb ik zo'n 22.000 foto's van BBQ's op Daaibooibaai. Na gisteren staat de teller op 22.039.

Natascha had aan diverse mensen gevraagd om wat boodschappen te doen. Nadeel van deze approach was dat de spullen gefaseerd aankwamen. Zo beschikten we om half vijf over vele treetjes bier, maar hadden we geen ijs om de blikjes in te koelen. Gelukkig duurde het niet (al) te lang voordat Benno met het ijs aan kwam zetten.

Voor de rest was alles perfect in orde. Vlees, salades, stokbrood, sauzen (sateh en knoflook), drank, knakworsten voor de kinderen, fakkels noem het maar op en het was er. Zelfs het budget werd niet overschreden!

's Middags kwamen Luchiano (7) en ik Walter en Chandra tegen bij Centrum Supermarkt. Op eigen gelegenheid vroeg Luchiano aan Walter of deze wel zijn gitaar zou meenemen. Luchiano is dol op gitaren. Walter nam de gitaar mee. Wij kletsen wat, wij dronken wat en de kinderen vermaakten zichzelf met elkaar.

Het allerlaatst kwamen Roland en Mark binnen. Dat is op zich niet zo vreemd, want zij kwamen per mountain-bike. Toch een ritje over geaccidenteerd terrein van ruim 30 kilometer. Tot overmaat van ramp brak de derailleur van Marks fiets. Hierdoor moest de een de ander ook nog eens op sleeptouw nemen. Het eerste koude biertje smaakt de heren hierdoor wel des te beter.

's Avonds laat bracht Walter traditiegetrouw enige liederen ten gehore onder begeleiding van zijn gitaar. Het was een ouderwetse BBQ. Om iets na tienen hielden wij het voor gezien. De volledige fotoserie BBQ Daaibooi "Chandra" bevat 39 foto's.

De mannen uit Groningen hebben mijn zondag er niet beter op gemaakt. Die taak is dan maar voorbehouden aan het Happy Hour later vandaag.

Posted by CasaSpider at 11:01 AM | Permalink | Comments (14)

Op 15 december 1954 werd het Statuut van het Koninkrijk der Nederlanden ondertekend door vertegenwoordigers van Nederland, Suriname en de Nederlandse Antillen. Voor de Antillen was dit Efrain Jonckheer. Vandaag is het Statuut 50 jaar geworden.

Het Statuut is niet zomaar een papiertje, neen het is de hoogste wettelijke regeling binnen ons Koninkrijk en staat zelfs boven de Grondwet. In het huidige Statuut is vastgelegd dat er één Koninkrijk is, bestaande uit Nederland, Aruba en de Nederlandse Antillen. Suriname werd in 1975 onafhankelijk en Aruba splitste zich in 1986 af van de Nederlandse Antillen en verwierf de Status Aparte.

Tot 1945 waren Suriname en de Nederlandse Antillen kolonieën van Nederland. Na 1945 waren kolonieën uit de tijd. Zelfstandigheid was geen optie in verband met de schaalgrootte. Er moest iets anders worden verzonnen: zelfstandige rijksdelen, die uit vrije wil een band met Nederland onderhielden. Dat werd op 15 december 1954 vastgelegd in het Statuut.

Volgens het Statuut dienen de rijksdelen elkaar te helpen. Dit is de reden dat Nederland feitelijk verplicht is om Aruba en de Antillen bij te staan. Een ander gevolg van het Statuut is dat alle inwoners van het Koninkrijk gelijk zijn. Ze zijn allen Nederlander en hebben één paspoort, het Nederlandse. Maatregelen die minister Verdonk graag ingevoerd wil zien als het terugsturen van criminele Antillianen botsen derhalve al snel met het Statuut.

Op dit moment dreigen de Nederlandse Antillen uit elkaar te vallen. Indien men dit wil effectueren is een wijziging van het Statuut noodzakelijk. De staatkundige verhoudingen tussen de partners veranderen in dat geval. De commissie Jesurun heeft hieromtrent een voorstel gedaan.

Het 50-jarig bestaan van het Statuut is hier niet echt een feestdag. Er vinden wel een aantal activiteiten plaats. Voornamelijk kransleggingen en het veelvuldig zingen van het Nederlandse en het Antilliaanse volkslied.

• http://koninkrijksstatuut.kennisnet.nl/hetstatuut
• http://www.cmo.nl/pe/pe25/pe-256.html
• http://www.amigoe.com/artman/publish/article_10552.shtml

Posted by CasaSpider at 6:30 AM | Permalink | Comments (13)

Op 8 april 2005 wordt op Curacao een referendum gehouden over de gewenste staatkundige verhouding van het eiland binnen het Koninkrijk. We hebben de volgende opties:

• Behoud van de huidige situatie: onderdeel van het Land der Nederlandse Antillen
  
• Onafhankelijkheid
  
• Status Aparte, vegelijkbaar met Aruba
  
• Provincie van Nederland

Wie mag hierover beslissen? Dat zijn de mensen die nu op Curacao wonen. Het merendeel is Curacaoenaar, maar er is ook een grote groep Nederlanders, Colombianen en Dominicanen die inmiddels stemgerechtigd zijn. Ik ben er ook zo eentje.

Een groep die vaak wordt vergeten zijn de Antillianen (Curacaoenaars) die in Nederland wonen. Volgens het rapport Allochtonen in Nederland 2004 van het CBS wonen er 131.000 Antillianen en Arubanen in Nederland. Dat zijn er net zoveel als op heel Curacao wonen. Met een natte vinger denk ik dat er van die 131.000 mensen ongeveer 100.000 van Curacao afkomstig zijn.

In Nederland wonende Curacaoenaars hebben geen stemrecht op Curacao en de Antillen. Ook bij het aankomende referendum vallen zij buiten de boot. Dit is een aantal mensen hier op Curacao en daar in Nederland in het verkeerde keelgat geschoten.

Daar vindt men dat men als Curacaoenaar wel degelijk over de toekomst van het eiland moet kunnen meebeslissen, ook al woont men er (tijdelijk?) niet. Voor dit standpunt valt iets te zeggen. Immers, als in het buitenland woonachtige Nederlander mag ik wel mijn stem uitbrengen bij de verkiezingen in Nederland. Hiervoor hoef ik alleen een formuliertje in te vullen. Ik heb dat nooit gedaan, maar het kan wel.

Het verschil zit hem in het aantal. Het aantal Nederlanders in het buitenland is procentueel dermate klein dat de invloed van deze groep zeer beperkt is. Dat geldt niet voor Curacaoenaars, in Nederland wonen er bijna net zoveel als op het eiland zelf. Het is een vreemd idee dat mensen op 8.000 kilometer afstand voor een groot gedeelte kunnen bepalen wat we hier doen.

Hier wordt als argument aangevoerd dat de vele (legaal) op Curacao wonende buitenlanders wel hun stem mogen uitbrengen over de toekomst van het eiland. Het betreft Colombianen, Venezolanen, Dominicanen en Nederlanders.

Een Colombiaan heeft een heel ander gevoel over onafhankelijkheid van Nederland dan een Curacaoenaar. Deze buitenlanders zijn meer geneigd naar de korte termijn en persoonlijk voordeel te kijken dan naar wat op langere termijn de wil van het Curacaose volk is. Dit geldt overigens eveneer voor op Curacao wonende Nederlanders!

Een moeilijke zaak. Mijn persoonlijke verwachting van de uitslag van het referendum is dat men in meederheid voor een Status Aparte gaat kiezen. Het is interessant om parallel een enquete te houden onder de Curacaoenaars in Nederland. Ik heb namelijk geen idee wat daarvan de uitslag zou zijn.

Posted by CasaSpider at 6:46 AM | Permalink | Comments (16)

Maandag plaatste ik een foto van de Pontjesbrug in stromende regen. Het was een mooie foto waarvan ik zei dat hij genomen was door Karen de Grood. Daar was haar vriend Herman niet zo blij mee, want hij was de auteur van het tafereel.

Een dag later reageerde een zekere Judith van de Nederlandstalige krant Amigoe dat zij het zo'n bijzondere foto vond. Of Amigoe hem mocht gebruiken. Ik schreef terug dat ik de foto niet zelf had genomen maar vermoedde dat het geen probleem was om hem in de krant af te drukken.

Vandaag sprak ik Karen op MSN en zij wist te vertellen dat een vriendin van haar op Curacao de foto gisteren in de Amigoe had zien staan. Deze vriendin wist zich te herinneren dat Karen en Herman een dergelijke foto hadden gemaakt. Toen kon Karen haar vertellen dat het hun foto was die daar te bezichtigen was.

Wat een toeval!

Over toeval gesproken. Lucy speelt regelmatig in Robbie's Lottery het spel Wega di Number Korsou. Men kan meespelen op reeksen van vier, drie of twee cijfers. Indien men vier cijfers opgeeft en deze worden getrokken wint men uiteraard (veel) meer dan als men op twee cijfers speelt.

Wij winnen niet vaak. Niet zelden ontploft Lucy tijdens de trekking. Ofwel omdat zij er slechts één cijfer naast zit, ofwel omdat heel vaak dezelfde cijfers vallen. Bijvoorbeeld 77. Laatst viel 77 weer eens. "Fraude! Zie je wel! Wéér 77!", brieste Lucy. Mijn stelling was dat hoe voorspelbaarder de cijfers zijn, hoe gemakkelijker het is om te winnen. "Je moet dan juist de volgende keer op 77 spelen", zei ik tegen haar.

Gisteren moest ik van Lucy naar Robbie's om op 8081 te spelen. Ach, ik was er toch en dus besloot ik ook maar een paar cijfertjes in te vullen. Uiteraard begon ik conform mijn theorie met 77, voor een gulden. Maar ik zei niets tegen Lucy. Het eerste getal dat 's avonds werd getrokken eindigde op 77. Lucy gilde het uit van verontwaardiging. Ik zei niets.

Na afloop van Wega di Number liep ik naar haar toe en hield het biljet voor haar ogen. We hadden 40 gulden gewonnen. "Jij, valserik!", zei Lucy.

Posted by CasaSpider at 1:19 PM | Permalink | Comments (15)

Terwijl ik in de auto zat bladerde ik wat in de Vigilante. Een moord, een paar overvallen, het gebruikelijke werk. Plotseling viel mijn oog op de volgende kop: Franklin Lasten un artista di MCB a selebrá 45 aña den servisio.

Vrij vertaald betekent dit zoveel als: Franklin Lasten een artiest van de MCB (Maduro en Curiels Bank) vierde dat hij 45 jaar in dienst is. Dat is nogal wat, 45 jaar.

Het toeval wil dat Franklin Lasten onze huisbaas is. Toen ik in 1995 naar Curacao emigreerde heb ik eerst korte tijd op de Slokeweg 12 in Jongbloed gewoond en daarna een paar maanden in Kwartje op de Schooneboom 1. Ik meen dat het februari 1996 was dat ik naar mijn huidige woning in Vredenberg verhuisde.

Voor mij woonde een ex-collega met zijn vrouw en twee kinderen in dat huis. Zij keerden terug naar Nederland en ik trok erin. Ineens had ik veel ruimte tot mijn beschikking. En maakte ik voor het eerst kennis met Franklin Lasten.

Helemaal vertrouwen deed Lasten het niet, zo'n Hollandse man alleen in zijn huis. Zo kon ik niet direct naar het buitenland bellen en eiste hij dat ik een werkster zou nemen.

De telefoon was snel geregeld. De werkster wilde ik zelf ook wel. Op een bepaald moment was ik in Nederland voor een cursus en paste Tanja op mijn huis. Zij sloot zichzelf echter buiten en moest de hulp van de huisbaas inschakelen.

Deze schrok zich een hoedje toen hij mijn halterbank pontificaal midden in de woonkamer zag staan. "Het lijkt hier wel een fitness-ruimte! Daar gaan mijn mooie tegels!" Nou ja zeg, ik ken iemand die heeft zijn motorfiets midden in de kamer staan.

Op 3 september 1999 kwam Lucy bij mij wonen. De werkster vertrok en het huis werd meteen een stuk menselijker. Franklin Lasten vond het volgens mij een hele verbetering, hij kan wel goed met Lucy opschieten geloof ik. Het jaar erop is de woning drastisch gerenoveerd. Wij mochten toen een dag of drie, vier in het Princess Beach hotel verblijven op zijn kosten. Een soort korte vakantie, om daarna in een mooier huis thuis te komen.

In het (Papiaments-talige) artikel in de Vigilante staat dat Franklin Lasten erg populair is bij zijn clienten. Dat geloof ik direct. Het is een bijzonder sympathieke man die de handen flink uit de mouwen kan steken en eigenlijk nooit ergens een probleem van maakt. Een huisbaas om te koesteren.

Franklin Lasten, masha pabien!

Posted by CasaSpider at 6:34 AM | Permalink | Comments (13)

Zondagmorgen zat ik even te chatten met Karen de Grood. Zij is met vriend Herman net terug van een vakantie op Curacao. Hun vakantie viel bijna in het ergste gedeelte van de regentijd.

Karen stuurde me de volgende foto van de Koningin Emmabrug, ook wel Pontjesbrug genoemd. De foto zal een dag of tien geleden gemaakt zijn.

Het water in de Annabaai was dermate wild dat de Pontjesbrug tijdelijk elders een goed heenkomen moest zoeken. Heeft Pascal meteen een zeer bijzondere foto van deze mooie brug! Zie het verhaal en de comments over de Julianabrug.

De dame in de rolstoel is overigens niet over het randje gekukeld, maar was wel drijfnat. Karen kwam haar later tegen in een winkel om een nieuw en vooral droog t-shirt te kopen.

Zondagmiddag was het gelukkig weer stralend weer. Week 48 is begonnen!

Posted by CasaSpider at 7:02 AM | Permalink | Comments (13)

Het is nog steeds week 47. Toch lijkt er langzaam maar zeker enige verbetering in te treden. Dat begon gisterenavond toen ik mijn eerste glas Tequila inschonk. Via internet luisterde ik naar Twickelstad FM waar GeenHeld en Sander gedurende de Nederlandse nacht en Curacaose avond het programma Nachtkoorts presenteerden.

Ik stuurde een verzoek in om een nummer van Primal Scream te draaien en ze deden het nog ook. Leuk om je naam op Twickelstad FM voorbij te horen komen! Na een uurtje of twee begon de Tequila zijn genezende werk te doen en schakelde ik over op Merengue en Bachata. Niet echt muziek voor Twickelstad geloof ik.

Zaterdagmorgen was ik een beetje moe maar verder fit als een hoen. Sinterklaas zou om negen uur aankomen op het Waaigat in Punda. Om half tien gingen we er heen. Met een beetje geluk vonden we een parkeerplaats vlakbij het Waaigat waar het erg druk was. Sint was net van zijn bootje afgestapt.

Ik zou nu ergens achteraansluiten bij de mensenmassa en heel weinig zien. Gelukkig hebben wij Lucy. Kordaat en standvastig beende zij richting het schip, wrong zich langs wat mensen en stapte brutaal op het platform. Luchiano en ik liepen gedwee achter haar aan. Niemand hield ons tegen, terwijl een badge toch echt vereist was. Even later stonden we helemaal vooraan en kon Luchiano Sint een handje geven. De brutalen hebben de halve wereld.

Het was warm. Het zweet gutste langs mijn lijf, de camera besloeg ervan. De Pieten deden een acrobatiek-show. Na een uurtje hadden wij het wel gezien, het was tenslotte al de vijfde keer dat we Sint Nicolaas op Curacao hebben zien aankomen. De Sinterklaas Fotoserie bevat dan ook maarliefst negen (9!) foto's.

Nadeel van de intocht is dat Luchiano vanavond zijn schoen wil zetten. Drie keer raden wie er straks een kadootje mag gaan kopen. Laatst beklaagde ik me bij Luchiano dat ik zo vaak dingen voor hem moet aanschaffen. Dat zag hij heel anders, het viel allemaal best mee volgens hem. "O ja?", zei ik, "Met je verjaardag, voor je rapport, met Kerstmis, met Sinterklaas, met..."

"Ho,ho!", onderbrak de kleine man mij, "De Sinterklaas-kado's koopt Sinterklaas en niet jij!"

Volgend jaar zorg ik ervoor dat hij begrijpt wie hier de echte Goedheiligman is.

Posted by CasaSpider at 12:02 PM | Permalink | Comments (17)

Week 47 is duidelijk niet mijn week.

• Het heeft deze week op Curacao meer geregend dan normaliter in een heel jaar.
  
• Door de regen zijn er veel muggen en zit ik onder de jeukende muggenbultjes.
  
• Ik heb nog steeds pijn in mijn zij van toen ik drie weken geleden met Luc de Christoffelberg beklom en bij de afdaling uitgleed, mij vast wilde pakken, net op tijd zag dat het een cactus was, me krampachtig omdraaide en daarbij waarschijnljik een spiertje heb verrekt.
  
• Onverlaten zijn er vandoor met mijn donkerblauwe Toyota Corolla met moon-/sunroof.
  
• In de Toyota lag mijn rijbewijs.
  
• Weliswaar heb ik sinds zaterdag ADSL, maar zowel eergisteren als gisteren lag het er vanaf één uur 's middags tot de volgende ochtend uit.
  
• Ik had slechts een 4.8 voor De Nationale Bijbeltest.

Vanavond ga ik een fles Tequila (José Cuervo) kopen.
Gelukkig is week 47 bijna voorbij.

Posted by CasaSpider at 6:23 AM | Permalink | Comments (27)

Om iets over negen werd ik opgehaald door Yair Bakhuis van Star Lease. In een witte Peugeot 206 diesel. We reden samen naar de hoofdpolitiepost aan de Garipitoweg. Daar aangekomen bleken er bijzonder weinig agenten te zijn. We moesten maar even wachten.

Na een half uur werden Yair en ik geroepen. De agent die de aangifte moest opnemen had net de laatste hap van zijn broodje verorberd. Het was tien uur. De man was eigenlijk van Trafiko (Verkeer) en niet van Joy Riding. De mannen van Joy Riding waren er geen van allen, waarschijnlijk waren ze druk aan het joy-riden.

De aangifte opnemen ging erg langzaam. Na een half uur was het klaar. Vreemd genoeg kregen wij geen copie van de aangifte, die moesten we later maar bij Joy Riding gaan halen. Gelukkig heeft Yair nogal wat contacten, dus hij gaat er achteraan. Bij het doorlezen van de aangifte zag ik dat de naam van de agent E.S.C. Donker was. Of zoiets. Wie weet komt dat nog van pas.

Om elf uur waren we bij Star Lease. Daar overhandigde Yair mij de sleutel van de Peugeot en reed ik naar huis. Het was even wennen om na ruim drie jaar voor het eerst te moeten schakelen. Ik voelde me meteen weer Michael Schumacher!

Nu ga ik wat eten, dat is er helemaal bij ingeschoten. Lucy is ook boos op de dieven want door hun schuld heeft zij nu geen krant.

Posted by CasaSpider at 11:43 AM | Permalink | Comments (16)

Het regent pijpenstelen op het eiland. Toen ik gisteren Luchiano (7) naar school bracht was het helemaal erg. De ruitenwissers deden hun werk en ik voer meer door kolkende riviertjes dan dat ik reed op een weg. "Daar zou ik een leuk mpeg-filmpje van kunnen maken", dacht ik bij mijzelf. Met Luchiano hoefde ik hier niet over te communiceren, die zat achterin druk met zijn GameBoy SuperMario 3 te spelen.

Het had zo hard geregend dat de kinderen vandaag vrij kregen van school. Ergens vond ik dat jammer, want nu viel mijn filmpje in het water. Alhoewel, ik moest toch de krant voor Lucy halen bij mijn krantenverkoopster Grecia op de Caracasbaaiweg. Even vroeg als gebruikelijk stond ik op, telde het geld voor de krant, pakte de camera en liep naar buiten.

Waar normaliter mijn donkerblauwe Toyota Corolla met moon-/sunroof mij trots tegemoet blikt gaapte nu een groot gat.

"Huh???"

Ik liep naar het hek en keek een stukje naar links. Een onzinnige actie, net alsof de auto besloten had om onder een boom te schuilen tegen de regen. De realiteit drong langzaam tot mij door: de Toyota was gestolen!

's Nachts had ik de honden nog wel gehoord, maar ja die blaffen zo vaak dat men daar niet meer op let. Tot overmaat van ramp zit mijn bijna verlopen Nederlandse rijbewijs in het handschoenenkastje. Ik belde de politie. De agent nam de aangifte op en zei me dat ik toch ook naar de dichtstbijzijnde politiepost moest gaan.

Aangezien het pas half zeven was, inmiddels zeven uur, zijn er nog maar weinig mensen op hun werk. Mijn contactman van de lease-maatschappij arriveert om acht uur. Als ik hem het slechte nieuws heb gebracht is het wachten op een vervangende auto. Via VPN (en ADSL) kan ik gelukkig wel wat werk verrichten tot die tijd.

Het is de eerste keer dat ik met heuse criminaliteit word geconfronteerd op Curacao als ik het gestolen gastankje in 1995 even niet meetel.

Ik baal hier flink van.

Posted by CasaSpider at 7:17 AM | Permalink | Comments (13)