CasaLog v2 | CasaSpider, El Hombre de tu Vida...

Om een of andere reden waren we vroeg vanmorgen. Om tien over half zeven zaten Luchiano en ik al in de auto. Het voordeel van vroeg zijn is dat de wegen leger zijn, met als gevolg dat men nòg sneller zijn doel kan bereiken.

Dat zat ik zo te bedenken toen ik over de Schottegatweg, ofwel De Ring, richting Biesheuvel reed. Ik naderde de T-splitsing, waar de Santa Rosaweg aansluit op De Ring. Een drukke splitsing met verkeerslichten, die echter pas om zeven uur beginnen te functioneren.

Ik zag twee auto's op de Santa Rosaweg die linksaf de Schottegatweg op wilden draaien. Dat kon gemakkelijk en ik liet ze voorgaan. De Ring is namelijk een voorrangsweg. Een eind achter die twee auto' reed een grijze bus met passagiers. Die kon nooit van zijn leven voor mij langs en moest dus stoppen.

Dat leek hij ook te doen, met de nadruk op leek. Op het allerlaatst zag ik de snoodaard toch de weg opschieten. Kaboem! Dit woord komt vaak voor in de verhalen die ik Luchiano voorlees en dit lijkt een mooi moment het eens te gebruiken.

Het was een flinke klap, maar toch voelde ik niets. Eerst vroeg ik aan Luchiano of hij OK was. Gelukkig heeft hij altijd zijn gordels vast. Daarna stapte ik uit en ging eens aan de buschauffeur vragen wat hem bezielde. "Ja, ik wilde remmen, maar ze deden het niet goed omdat de weg nat was". Volgens mij had de man meer dan voldoende tijd gehad om te remmen, maar ja, een foutje maken is menselijk. Hij zei nog wel dat de passagiers allemaal hadden geschreeuwd: "Remmen!".

Ik belde 199, het nummer van Curacao Road Service. Deze service regelt alle auto-ongelukken, neemt foto's, beschrijft de situatie, laat betrokkenen hun verhaal opschrijven en controleert de papieren. Men mag de auto's nooit weghalen van de plaats van het ongeluk voordat Road Service is langsgeweest. Doet men dat toch, dan kan men gedonder met de verzekering krijgen.

Wij versperden 90% van de kruising Santa Rosaweg - Schottegatweg, een bijzonder druk punt. De Roadwatch liet ruim 20 minuten op zich wachten, u begrijpt dat we nog heel wat smerige blikken van bestuurders toegeworpen kregen. Inmiddels stonden er ook twee sleepwagens klaar, de aasgieren van verkeersland. Toen ik de auto van Road Service aan de kant mocht zetten, merkte ik dat mijn rechter voorwiel niet helemaal lekker liep. Die Towing-service zou ik nog wel kunnen gebruiken.

Om kwart voor acht waren we klaar met de Road Service. Ik verzamelde alle belangrijke spullen uit de auto en even later zagen Luchiano en ik hoe de Corolla op de oplegger werd getakeld. "Daar gaat onze mooiste auto!", zei Luchiano. Dat klopte ook wel, want we hebben er maar één.

Daar stonden Luchiano en ik, zonder auto, maar wel met mijn laptop, mijn koffer, Luchiano's tas en nog wat atributen. "Zo, nu gaan we lekker kamperen", zei ik tegen Luchiano. We nuttigden allebei een boterham. Star Lease was al op de hoogte en zou ons op komen halen. Ach, een kwartiertje extra wachten kon er nog wel bij.

Op dat moment begon het te hozen als een waanzinnige. In luttele seconden was ik doorweekt. Luchiano stak snel zijn kinderparaplu op en ik realiseerde me dat onze grote Amstel-paraplu nog in de achterbak van de Corolla lag. Heel gek, dat men in de regen sneller nat wordt dan onder de douche.

Terwijl wij daar stonden te verzuipen belde ik mijn bedrijf, met het verzoek om ons op te komen halen. Even later verscheen collega Ted en, dat zal men altijd zien, de medewerker van Star Lease.

Even later waren we thuis. Nu staat er een lekkere mok koffie naast me. Een nieuwe auto wordt geregeld en zo dreigt alles toch nog goed af te lopen.