CasaLog v2 | CasaSpider, El Hombre de tu Vida...

Waar kun je je bezoek beter mee naar toe nemen dan naar een Oktoberfest? Pascale en Luc hadden geluk, of misschien hebben ze het expres zo uitgemikt. Vrijdagavond was het Oktoberfest bij Pleincafé Wilhelmina. Om vijf uur haalde ik ze op bij Carvahome (Marinka!) waar de Pausmobiel werd afgeleverd. Even later zaten we thuis aan de kip.

Met de kip nog achter de kiezen gingen we op weg naar Punda. Pleincafé Wilhelmina zat helemaal vol. Met een beetje geluk konden we vier stoelen aanschuiven bij een man alleen. Hij bleek Klaus te heten. "Hoe weet jij dat hij Klaus heet? Ken je hem?", vroeg Luc. "Neen, maar toen de ober net een groot bord patat kwam brengen zei die tegen de man: dit is voor Klaus!"

Een aanpalend tafeltje kwam vrij en wij verhuisden. Een man op leeftijd met een glas whiskey in zijn hand vroeg of hij op het muurtje bij ons mocht zitten. Vlak naast Lucy. De man zei de ambassadeur van Venezuela in Suriname te zijn. Hij probeerde in contact te komen en Lucy praatte wat met hem.

Wij bestelden een rondje en de ambassadeur wilde het betalen. Lucy en ik zeiden eerst netjes dat dat niet nodig was. De ambassadeur bleef aandringen bij de ober dat hij wilde betalen. Kijk, dat vind ik nu niet leuk. Dus ik zei tegen de ober dat wij niets met die man te maken hadden en onze eigen drank betaalden. De ambassadeur taaide af en stond even later binnen met een andere donkere schone aan te pappen.

Inmiddels had een blaaskapel uit Oldenzaal al opgetreden. Pascale en Luc, zelf gerenommeerde toeteraars, luisterden met een professioneel oor. Inmiddels hadden de mannen aan het tafeltje naast ons demonstratief papiertjes in hun oren gestoken. Luchiano (7) vond het ook te hard.

Na de blaaskapel verscheen een Curacaose drumband. Ik hou daar wel van, de jongens drummen als bezetenen onder leiding van de opperdrummer die met scheidsrechtersfluit, gebaren en gedrum aangeeft wat en hoe er gespeeld moet worden. Wij zaten er vlak naast, het effect drong dus goed door. Luchiano vond het veel te hard.

De entourage. Vorig jaar kregen we ons bier nog in glazen met een handvat. Het waren kleine glazen, maar tenminste hadden ze een handvat. Een soort kabouterpulletjes.

Dit jaar werd het bier in gewone glazen geschonken! Op een Oktoberfest! Eigenlijk moet wegens een dergelijke misdaad onmiddellijk de licentie worden ingetrokken om een dergelijke avond Oktoberfest te noemen. Wel was er Bratwurst en had het personeel zich in Lederhosen en Dirndl gestoken. Waarschijnlijk waren de Lederhosen snel op, want sommige mannelijke obers hadden ook een Dirndl aan. Lucy wilde meteen op de foto met een van deze exemplaren.

Om iets over negenen trad de Oldenzaalse blaaskapel voor de tweede keer aan en al spoedig werd de polonaise ingezet. Er gebeurde iets wonderbaarlijks. Normaliter is Luchiano zijn bed niet in te krijgen en blijft hij in het weekend met gemak tot half twaalf op. Nu vielen zijn ogen op drie meter van de Oldenzaalse blaaskapel dicht. Gelukkig heb ik een mpeg-filmpje van het optreden gemaakt. Wellicht komt dat filmpje nog eens van pas als slaaplied.

Toen we naar huis reden regende het. Op de porch heeft men daar geen last van en wij hebben nog een groot aantal partijen domino gespeeld. Een typisch Oktoberfest-spel.