CasaLog v2 | CasaSpider, El Hombre de tu Vida...

Zaterdag kwam onze Housekeeper Paul Goodliffe (tevens collega-DBA) bij ons eten. Ik vind het leuk als er iemand komt eten, want dan krijg ik spare-ribs met knoflooksaus. 's Morgens hadden we alles al in huis, behalve de knoflook.

We reden naar de markt in Punda. Luchiano (6) had al geklaagd over misselijkheid, maar ik dacht dat dat wel los zou lopen. Op het moment dat ik met hem aan mijn hand de markt binnen wilde stappen, besloot Luchiano zijn maag eens grondig te ledigen. De hele vloer zag er rose uit. Meteen kwamen een paar standhouders aangesneld die ons van tips voorzagen. Appolinaris moest hij drinken.

We kochten onze spullen en Luchiano zeurde om een kadootje. Omdat hij zo zielig geweest was vond ik het best. Alleen konden we geen kadootje vinden. 's Middags zouden we een nieuwe poging wagen.

Samen met Luchiano ging ik eerst naar Centrum Supermarkt, om nog wat cheeseballs en cola in te slaan. Luchiano was niet zo levendig als normaal en ging op een kratje zitten. We reden naar onze favoriete speelgoedzaak in Salinja. De kleine man zocht naar een passend kado. Hij zei: "Papa, ik moet overgeven!"

Ik nam hem bij de hand en loodste de patient in hoog tempo de zaak uit. Vlak voor onze auto kwam alles eruit. Ditmaal was het bruin. Nu was Luchiano niet meer misselijk en konden we zonder problemen het kadootje kopen. Thuis voelde hij zich al snel wederom niet lekker. Ik bleef naast hem op bed liggen, beetje kletsen en een beetje kijken.

Om zeven uur kwam Paul. Hij vond de spare-ribs volgens mij wel lekker, maar het meest verzot was hij op de bonen. "Oh, ik heb de afgelopen dagen alleen op shoarama geleefd, mijn lichaam snakt naar groente!" Tussendoor hielden we in de gaten hoe het met Luchiano ging. Die ging verbazingwekkend snel vooruit. Of hij ook even buiten mocht zitten. Luchiano vindt bezoek erg leuk en hij begon meteen zijn favoriete raadseltjes in het Engels aan Paul te vertellen.

We gingen dominoën, zonder Lucy want die had geen zin. Luchiano voelde zich in zijn element en kletterde de stenen met luid gejoel op de tafel. Hij won. Als beloning mocht hij meteen naar bed.

Paul heeft op dit moment een nogal gecompliceerd leven, er was dus ruim voldoende gespreksstof. Ook wilde hij persé even met de honden spelen. Spider en Scooby Doo kenden hem uiteraard nog goed. Twee weken eten geven en poep opruimen schept een band voor het leven.

Volgend jaar mag Paul wat mij betreft weer op de honden passen!