Begrafenis in Willibrordus
Vandaag hadden we een begrafenis van iemand die ik eigenlijk niet ken. Via via is Lucy erbij betrokken en daarmee ik ook. En wel als chauffeur van de ex-vrouw van de overledene. In mei 2003 was ik ook al hun chauffeur, toen bij de Eerste Communie van dochter Melissa. Nu dus bij een minder plezierige gebeurtenis.
Vanaf 12 uur was er gelegenheid tot condoleren bij El Consolador, een soort rouw-centrum. Ik werkte zo lang mogelijk door, aangezien ik vrijwel de gehele middag afwezig zou zijn. Om twee uur haalde ik Lucy en Luchiano op. Op mijn werk had ik gevraagd waar El Consolador te vinden was.
Om half drie stonden we voor een rouw-centrum. Alleen heette dit rouw-centrum niet El Consolador maar El Seņorial net als ons hotel in Santo Domingo. Daar wil Lucy dus nooit meer heen. Aan iemand die buiten stond bij El Seņorial vroeg ik waar El Consolador gelegen was.
Aanvankelijk wist de man van niets, later bleek dat hij uit mijn Papiamentu had opgemaakt dat ik vroeg waar het Consulaat was. Beetje dom van die man! Gelukkig ligt El Consolador vlakbij El Seņorial. We waren ruim op tijd. Het was er druk. We groetten de mensen die we kenden en liepen langs de kist. De overledene lag er bijzonder vredig bij, bijna onwerkelijk. Luchiano durfde niet te kijken.
Het wachten duurde lang. Steeds druppelden mensen binnen om te condoleren. Om ongeveer half vier begon de kerkdienst ter ere van de gestorvene. Het zaaltje was helemaal vol. Er werd wat gegild, wij stonden buiten. Inmiddels wilde Luchiano wel graag naar binnen om het lijk te zien, maar nu was het te laat.
Na de dienst reden wij met Elsa (tante van Lucy), M. de ex-vrouw van de overledene en haar twee dochters in een lange stoet richting Willibrordus. Een rit van ruim 20 kilometer. Daar aangekomen ging het aanvankelijk snel. De kist werd bijgezet in een nis van een stenen huisje. Iedereen gooide bloemen of een schep zand op de kist.
De familie stelde zich op in een lange rij en de overige aanwezigen gaven hen een hand. Er moesten nog wat zaken geregeld worden en er ging een fles whiskey rond. Wachten in de brandende zon. Om half zes zaten we eindelijk in de auto en een half uur later zetten we beide dames af bij hun huis. Wij gingen Kentucky Fried Chicken eten.
P.S. Er zit een heel verhaal vast aan de begrafenis van deze pas 36-jarige man. Dat verhaal is helaas niet geschikt voor een (dit) weblog.
Comments
Casa, als het verhaal dat vast zit aan de begrafenis van deze pas 36-jarige man niet geschikt is voor een (dit) weblog, zou je me het dan kunnen mailen? Thanks!
Posted by: Henk | August 4, 2004 9:43 PM
Als ik hier verhalen vertel dat het normaal is om na de begrafenis op Curacao " de handen te gaan wassen (alcohol drinken)" met alcohol, krijg ik scheve gezichten. " is er geen koffietafel" vragen ze me dan? Ik leg dan uit dat bij elke kerkhof wel een snackbar in de buurt is om bier te drinken en dat dat de Antilliaanse manier is van koffietafelen.
Tja wij Antillianen kunnen inderdaad heel emotioneel reageren op een begrafenis. Ik heb hele bizare dingen meegemaakt: van een moeder die de doodkist van haar overleden kind wild zat te schudden en schreeuwde " wordt wakker, wordt wakker, slaap niet" tot het flauwvallen van mensen die de doodkist zien. Ik denk niet dat je zulke taferelen hier in Nederland zal tegenkomen... RIP
Posted by: Tashita | August 5, 2004 1:36 AM
die laatste regel wekt natuurlijk wel de (mijn) nieuwsgierigheid op, als je die er nu niet bij gezet had... Maar wat was er dan aan de hand???
Posted by: Pascale | August 5, 2004 4:42 AM
Ja, nu ben ik ook nieuwsgierig!
Posted by: anoniem | August 5, 2004 10:27 AM
36... allemachtig.... wat vreselijk...
Posted by: Paola | August 5, 2004 11:53 AM