CasaLog v2 | CasaSpider, El Hombre de tu Vida...

Aan het eind van het schooljaar ontplooit de Marnix Basisschool leuke activiteiten. Gisteren gingen alle drie de eerste klassen naar de verkeerstuin, gelegen naast de dierentuin. De kinderen mochten hun eigen fiets of step meenemen. De avond ervoor kon Luchiano al haast niet slapen van opwinding. Hij is namelijk dol op fietsen.

Jammer genoeg fietsen we hier op Curacao eigenlijk nooit. Het eiland is er niet op ingericht en ingesteld. Fietspaden kennen we hier niet en automobilisten beschouwen fietsers als lastige objecten, te vergelijken met geiten, die nooit voorrang hebben en op hoge snelheid ontweken dienen te worden.

In de verkeerstuin komen geen auto's. Toen ik Luchiano er 's morgens heen had gebracht en het zaakje stond te observeren, had ik toch echt een hard hoofd in een goede afloop voor alle deelnemers. Er bestaat een groot leeftijdsverschil tussen de diverse eerste-klassers. Luchiano is zes, maar er zitten diverse kinderen van ruim acht jaar tussen.

Ik zag twee opgeschoten knapen op grote mountain-bikes meteen aan een wedstrijd beginnen. Ze raceten zo hard als ze konden door het park, alle geboden negerend. De veel kleinere kinderen op hun kleine fietsjes werden ternauwernood ontweken. "Als dat maar goed gaat", dacht ik bij mijzelf.

Juffrouw Monique Felida van klas 1A blies op haar fluit. Spoedig verzamelden alle kinderen en ik zich om haar heen. Eerst werden de juffrouwen gegroet en vervolgens zette juffrouw James van Luchiano's klas (1B) het gebed in. Het was een geïmproviseerd gebed met daarin onder anderen de volgende zinnen:

• Dank u Heer dat het geregend heeft.
• Dank u Heer voor het verkeerspark.
• Dat er alstublieft maar geen ongelukken gebeuren.
• Dat het alstublieft droog blijft.

Ik kan u mededelen dat het gebed is verhoord. Na even hard gewerkt te hebben bij UTS toog ik om half twaalf wederom naar de verkeerstuin. Luchiano bleek zich uitstekend te vermaken. De uniform t-shirts van vrijwel alle kinderen waren van wit naar zwart getransformeerd. Om twaalf uur wilde ik echt naar huis (voetbal!), maar Luchiano nog lang niet. Vooruit, nog één rondje dan.

In de auto begon het jong aan zijn brood. "Heb je niks gegeten dan?", vroeg ik hem. "Jawel, vier zakken chips!", antwoordde Luchiano. Heel vreemd, hij is geen grote en zeker geen snelle eter (eufemisme), maar bij chips is het een heel ander verhaal.

's Avonds hadden we een borrel bij SQL Integrator. Luchiano wilde persé zijn fiets meenemen, hij had de smaak te pakken gekregen. Op de parkeerplaats draaide hij zijn rondjes.

Volgende week gaan ze naar de bioscoop. Hmm, was ik nog maar jong!