Waarschuwing: dit is een familiepost en bevat derhalve een hoog "om dit leuk te vinden moet je er waarschijnlijk bij geweest zijn" gehalte. Mensen met een allergie voor de Duitse taal wordt sterk afgeraden verder te lezen. Raadpleeg in twijfelgevallen uw (nij)huisarts.
Even voorstellen, het gezin waarmee CasaSpider (31 hex) is opgegroeid. Van links naar rechts Margriet (45), Monica (49), Pascale (37), CasasPa (75). Als enige zoon temidden van drie zussen, dat verklaart een hoop. De creativiteit zit duidelijk bij de dames. Ter gelegenheid van CasasPa's 75e verjaardag op donderdag 14 mei bedachten zij dat het leuk is om een dagje samen op stap te gaan.
Gelukkig kunnen we vrijdag allemaal vrijnemen. Bijzonder is dat Margriet speciaal voor deze dag uit Portugal overkomt, dat is meteen de eerste surprise voor CasasPa. Waar gaan we heen en wat gaan we doen? Diverse opties passeren de revue. De Keukenhof haalt het evenals Antwerpen net niet.
Al snel is duidelijk dat het Duitsland wordt, het land waar onze moeder Ilka is geboren. Vroeger reden we elk jaar minstens een keer van Valkenswaard via Aken, Monschau, Prüm (Wurstweck!), Bitburg en Trier naar Sankt Wendel in Saarland waar onze Duitse familie vandaan komt.
Deels vanwege de afstand en deels vanwege de bezienswaardigheden kiezen we voor Aken. Vrijdagochtend verzamelen we om half tien in het huis van CasasPa te Dommelen en zitten redelijk snel in de auto. De TomTom is ingesteld maar het feestvarken zelf weet nog van niets. Via een vanuit de achterbank geleid raadspelletje komt hij er na ongeveer een half uur achter dat we naar Aken gaan.
Konditorei Leo van den Daele
We parkeren de donkerzwarte Volkswagen Jetta in parkeergarage Rathausplatz, het is dan ongeveer half twaalf. We lopen iets achter op schema want een half uur eerder hadden we al in de beste Konditorei van Duitsland moeten zitten met de typisch Duitse naam Leo van den Daele. Naar verluidt maakt men hier de beste Apfelstrudel maar de Käse- en Stachelbeerenkuchen zijn toch echt lekkerder.
Het leukste van de Konditorei is de inrichting die uit allemaal kleine kamertjes bestaat. Wij hebben er een voor onszelf ook al staat er een bordje Reserviert op de tafel. "Ja, reserviert für Sie", zegt de serveerster vriendelijk.
Wij kletsen wat over het verleden, onder ander over onze tante Rita die veel mensen kende. CasasPa: "Tante Rita was echt het, hoe noem je dat daar is iets speciaals voor, het humhum und Angelpunkt." Wij kijken hem nietbegrijpend aan, die uitdrukking is ons onbekend.
Een verhaal van CasasPa over een crematorium leidt om tot dusverre onbekende redenen tot een slappe lachaanval van Monica en Margriet. "Nu moeten we eigenlijk kaarten", vervolgt de oudste man van het gezelschap meelachend. Tot zijn verbazing zet Margriet een tas op tafel en haalt daar een spel kaarten uit. Het is het Mad-spel, een soort pesten. Tussendoor genieten we natuurlijk van onze taart.
Het loopt tegen enen, volgens het strakke programma tijd voor een lichte lunch maar die slaan we even over. Als de ober komt afrekenen vragen we hem naar de uitdrukking met het Angelpunkt. De man heeft duidelijk geen idee waar het over gaat en lijkt van Franse afkomst. "Kunt u het in het Frans zeggen?", vraagt hij. Hoopvol kijken we naar Pascale die tenslotte doctorandus Frans is. Maar dat is alweer een tijdje geleden.
Dom und Schatzkammer
Via een plein waar Margriet haar man Wiro meent te ontwaren en nog meer moois te bezichtigen is lopen we naar de Dom. Het is geen gigantische Dom in de zin van groot maar hij is wel bijzonder mooi ingericht en bewerkt. Er is veel goud te zien. Om te mogen fotograferen moeten we twee euro betalen.
Via de Dom lopen we naar de belendende Domschatzkammer. Als we de entree betalen vragen we wederom naar het humhum und Angelpunkt. De man slaat zijn hand voor zijn gezicht en kermt dat hij dat moet weten maar er even niet op kan komen. "Weet jij het?", vraagt hij aan een collega en dan ineens schiet het hem te binnen. "Dreh- und Angelpunkt!", roept hij uit. CasasPa reageert verheugd. "Ja! Dat is het!" Een momentje van euforie daar bij de entree van de Domschatzkammer, we gaan nog net niet grouphuggen.
We zijn best een tijdje in de Domschatzkammer waar veel gouden spullen uit omstreeks het jaar 1000 zijn tentoongesteld. Vooral veel dingen van Karel de Grote die op 28 januari 814 in Aken is gestorven en begraven (Wikipedia). Aan zijn mantel, borstbeeld en vooral hand te zien deed Karel zijn naam eer aan. Margriet staat erop om even met Karel, zijn hand dan toch, high-five te doen.
Voor de rest zijn dergelijke musea tamelijk saai, vooral voor de wat jongere bezoekers. Ik verveel me dood. Nu loopt er ook een gids rond en Pascale heeft iets afgeluisterd. Later vertelt zij aan ons wat er zo bijzonder is aan een bepaald beeld. Het gezicht van het beeld heeft namelijk precies de goede kleuren maar dat is er niet opgeschilderd, neen men heeft stenen met exact de juiste kleuren uitgezocht. Zoals Pascale het vertelt hangen we aan haar lippen. Het irriteert de gids danig dat anderen leuker kunnen vertellen en hij komt vanuit de andere kamer op ons aflopen: "Stil zijn alstublieft!"
Bij een geschilderd paneel neemt Monica de uitleg voor haar rekening. Het moet gezegd, met uitleg klinkt het al een stuk interessanter. Geldt dit misschien voor meer dingen? Tegen half vijf verlaten we de Domschatzkammer, sommigen de indrukken verwerkend, anderen enigszins opgelucht.
King's College
We kunnen twee dingen doen, door Aken gaan lopen of een kroeg induiken. Aangezien het een beetje begint te miezeren is het niet moeilijk kiezen. Op zoek naar een geschikte lokatie valt mij het grote aantal print-shops op. "Wordt er in Aken zoveel geprint of hebben die mensen geen printer thuis of wat is dat?", vraag ik mij af. Het betreft echter de beroemde (?) Aachener Printen, een soort van speculaas met Braille-opdruk (Wikipedia).
Daar zien we een aardig café met de naam King's College, ze verkopen er Guiness. Als Bob mag ik er twee drinken en laat ze me goed smaken. De spelletjestas komt boven tafel en deze keer is het Triviant. Na de eerste vraag Welke wezel struint graag door de kruinen? waarop Monica het antwoord schuldig moet blijven zit de stemming er meteen goed in. Het antwoord is trouwens boommarter.
Terugkerend thema is het Dreh- und Angelpunkt en inmiddels is er discussie of het der Dreh- und Angelpunkt is of das. Ook de ober van King's College is erg aardig en behulpzaam, hij geeft een hele verhandeling over het woord Punkt dat duidelijk mannelijk is. Der Dreh- und Angelpunkt derhalve. Ik complimenteer de man en vraag hem of hij als hobby misschien elke avond Der Duden helemaal uitleest. Maar neen, de Duden is in zijn ogen niet meer helemaal up-to-date.
We hebben een prima tijd in deze kroeg en CasasPa geniet met volle teugen. En daar is het allemaal om begonnen. Bij het weggaan vragen we waar de leuke restaurants van Aken zich bevinden. Het personeel raadt ons aan de Pontstrasse in te lopen. Na een kwartier bereikt men het Ponttor en nog een kwartier later zit men in een draaiend restaurant boven op een berg met uitzicht over Aken. Mocht men niet zover willen lopen dan zijn er in de Pontstrasse ook genoeg restaurants. We zeggen dank je wel voor de tip en lopen de Pontstrasse in.
Die Pontstrasse und der Bus
De barkeeper heeft niets te veel gezegd, in de Pontstrasse stikt het van de eetgelegenheden. Aken is sowieso een toeristische stad met naar eigen zeggen in de zomer een Italiaans-Spaanse uitstraling. Opgewekt lopen we door de straat en bereiken al na tien minuten het Ponttor.
Dan begint het zachtjes te regenen. "Ach, kom op laten we doorlopen. Tot dat restaurant is het vast ook maar tien minuten", spreken we elkaar moed in. Na vijf minuten lopen kijken we eens naar boven en zien daar heel ver en boven op een berg het draaiende restaurant liggen. Als we al zo ver kunnen lopen duurt het toch tenminste een uur of twee, drie zo begroten wij. Het gaat harder regenen en wij besluiten unaniem rechtsomkeert te maken.
Als we net weer door het Ponttor doorgelopen zijn begint het te hozen. Snel zoeken we dekking bij de ingang van een winkel. Hoe lang kan zo'n bui duren? Voor onze neus staat een bushalte en er stopt een bus. "Zal ik even vragen of we met die bus mee kunnen?", vraagt Pascale. Goed idee, ook al heb ik de indruk dat de bus de verkeerde kant opgaat. Pascale stapt in en dan realiseren wij ons dat zij de pot met geld bij zich heeft. "Die gaat er vandoor!", zonder een sekonde na te denken wringen wij onszelf razendsnel tussen de reeds dichtklappende deuren.
Pascale koopt een dagkaart voor ons vijven. Deze kost slechts iets meer dan zeven euro en daarmee kunnen we tot twaalf uur onbeperkt gebruik maken van alle bussen in Aken. De conducteur geeft ons tips hoe we weer op de Markt moeten komen. Deze bus gaat namelijk naar de Kaiserplatz en de conducteur vindt ons er niet uitzien als mensen die daarheen willen. "Drugs en alcohol", zo spreekt hij.
Op de Kaiserplatz nemen we lijn 4 terug naar de Markt waar we onze zoektocht naar een geschikt restaurant als afsluiter van de dag starten.
Magellan
Als boommarters struinen we de kruinen van de Markt af en sturen in diverse gelegenheden twee verkenners vooruit die steeds nee-schuddend teruglopen. Uiteindelijk lopen we voor de tweede keer de Pontstrasse in. CasasPa heeft daar een restaurant gezien waar ze Spargeln bereiden. Dat restaurant ziet er niet slecht uit en heet Magellan.
Terwijl we op het voorgerecht wachten spelen we het derde spel, het Oranjespel. Het is een soort Triviant maar dan met vragen over het Koninklijk Huis, behoudens Maxima niet mijn sterkste kant. Gelukkig komt het voorgerecht snel.
We zitten er goed in stevige, loodzware houten stoelen. Als hoofdgerecht kiezen Pascale en ik voor Ali Nazik, CasasPa voor de Spargeln en Monica en Margriet voor Rumpfsteak. Het smaakt allemaal prima maar we moeten ook nog twee spellen spelen.
Het grote restaurant is inmiddels bijna helemaal volgelopen. Margriet haalt een voetbalspel uit de tas. Het betreft een groen wandje met twee witte circels waar men van een afstandje met duim en wijsvinger een bal tegenaan moet schieten. Monica ziet meteen voor zich wat hier allemaal mis kan gaan en oppert dat we dit spel misschien beter in de tas kunnen laten.
CasasPa mag beginnen. Hij mikt op het wandje en knalt de bal met duim en wijsvinger in een rechte lijn op het tafeltje van de mensen naast ons. De bal mist hun tomatensoep op een haar na. Het dagje uit begint warempel op een vrijgezellenparty te lijken. Toch worden we steeds geoefender in het schieten waardoor de andere bezoekers minder overlast van ons ondervinden.
Als de koffie op tafel komt wisselen we het voetbalspel in voor dominostenen. Daarmee kan niet veel misgaan en de obers halen opgelucht adem. Het dagje Aken met CasasPa zit erop en we lopen van Magellan naar de parkeergarage, plaats 321.
Om tien uur zijn we weer thuis in Dommelen. Een culturele, sportieve en vooral leuke dag in Aken is voorbij. Rest de vraag waar we over 25 jaar naartoe gaan. En wie dan der Dreh- und Angelpunkt is!
Wie was die iemand uit Portugal? Die iemand is niemand minder dan mijn zwager Wiro van Vilsteren, getrouwd met zus Margriet. Gedurende de twaalf jaren dat wij op Curacao woonden, waren zij inwoners van Rijen. En toen wij naar Rijen vertrokken namen zij de benen naar Portugal. Je zou er haast iets van gaan denken, neem maar eens een kijkje op hun website mudanca.nl.
Luchiano bevindt zich niet echt in een fase van zijn leven waarin veel plaats is voor autobiografische en poëtische beelden die gaan over verandering, tijd, herinnering en toekomst. De ornamenten met veel hout uit oude deuren toverden desalniettemin een glimlach op zijn gezicht.
Normaliter is de woonkamer de chique kamer, maar daar speelden mijn zussen en ik Mühle en andere spellen. We aten in de keuken en keken televisie in de eetkamer. Wel een beetje gek als men erover nadenkt, maar toen voelde het als vanzelfsprekend.
El Sapo (50)
"Waarom krijg ik het kado pas dinsdag?"
Ons huisvuil wordt op donderdagochtend opgehaald, meestal tussen zeven uur en half acht. Om zes uur wurmde ik de volle vuilniszak uit onze afvalemmer, deponeerde hem in de kliko van Selikor en zette deze buiten. Netjes als ik ben wilde ik een lege vuilniszak in de afvalemmer stoppen. Helaas, de vuilniszakken waren op.
Dagelijks schrijft Luchiano op zijn 
Ennia is er al een tijdje mee bezig en nu is het er dan echt, de Ennia Medicard. Voorlopig werkt hij alleen in de botika's (drogist/apotheek) en wel als volgt. Elk geneesmiddel dat men er op recept koopt wordt geswiped, met andere woorden men haalt de Ennia Medicard door een speciaal apparaatje. Er vindt een controle plaats of het geneesmiddel wel voor vergoeding in aanmerking komt en als dat het geval is mag men het zo meenemen.
