CasaLog v2

Veel dingen worden interessanter naarmate men er meer van weet. Het vreemde, ja zelfs rare is dat men dat meestal pas beseft op het moment dat men zijn kennis verdiept. Zo gaan die dingen. Neem nu bijvoorbeeld de Beach Management Authority (BMA).

In het kader van als de politiek niet naar het volk komt loopt CasaSpider wel naar de politiek heb ik een aantal politieke partijen op Curacao alsmede de stichting USONA een mailtje gestuurd. In dat schrijven wordt gevraagd wat het standpunt van de betreffende partij/organisatie is met betrekking tot de BMA.

Het versturen van de email is een verhaal apart. Net voor de Statenverkiezingen in januari van dit jaar hebben de meeste partijen hun website tijdelijk nieuw leven ingeblazen. Inmiddels zijn ze bijna allemaal weer op sterven na dood.

Zo werd de email gericht aan Frente Obrero onmiddellijk gebounced en die van de PLKP twee dagen later. De website van de oude LNPA, de partij heeft onlangs haar naam gewijzigd in NPA, verwijst nu naar een hypotheken-site.

Twee reacties zijn tot dusverre binnengekomen. Een hele snelle en uitgebreide van Norbert George, lijsttrekker van Ban Vota. Samengevat is hij van mening dat er politieke belangen aan de BMA ten grondslag liggen. George vraagt zich af waarom een nieuwe organisatie in het leven geroepen moet worden die belast wordt met taken waar reeds een organisatie voor bestaat, namelijk de Dienst Landbouw, Veeteelt en Visserij (LVV).

Over de economische vooruitgang die door het opknappen van de stranden en het bieden van extra faciliteiten geboekt kan worden zegt Norbert George dat met name de hotel-sector nu al genoeg voordelen heeft op het gebied van belastingen en energiekosten. Hij vraagt zich af wat de Return On Investment hiervan is voor de gemeenschap.

De conclusie van Norbert George: "Kortom, waarom niet gewoon 'eenvoud' en 'effectiviteit' als uitgangspunten? LVV is de meest geschikte organisatie om de klus te klaren, mits zij van de financiele middelen (en materieel) wordt voorzien om haar taak op een deugdelijke wijze te kunnen uitvoeren. Zij beschikt reeds over de benodigde expertise, contacten en infrastructuur. Dus, kan LVV de klus met 4 miljoen gulden klaren?"

Een dag later arriveerde de reactie van Frans Versteeg, directeur van USONA, de stichting die beslist over het al dan niet toewijzen van de vier miljoen gulden voor het opknappen van de stranden. Tot nu toe dacht ik dat USONA het oprichten van een Beach Management Authority eiste.

Frans Versteeg schrijft echter dat USONA voor het Beach Improvement Project slechts een duurzaamheidseis heeft gesteld. De projecteigenaar, het Eilandgebied Curacao, heeft zelf aangegeven dit met een BMA te gaan verwezelijken. Voor mij een verrassende wending. Derhalve schreef ik een nieuwe mail aan Frans Versteeg met de vraag of de duurzaamheidseis in de ogen van USONA ook ingevuld kan worden door de Dienst LVV. Hierop heb ik nog geen antwoord ontvangen.

De grote vraag die bij mij opdoemt na dit alles is waarom de Dienst LVV gepasseerd wordt. Immers, het lijkt veel eenvoudiger en goedkoper om een bestaande organisatie aan te passen op een aantal nieuwe taken die in het verlengde van haar doelstellingen liggen dan een geheel nieuwe organisatie uit de grond te stampen.

Derhalve mag ook de Dienst LVV zich verheugen op een email van mijn kant over hoe zij de komst van de Beach Management Authority ziet. Het antwoord moet nog komen.

Interessant is wat Gerrit Schotte (MPK), de gedeputeerde van Toerisme, in La Prensa over de Beach Management Authority te zeggen heeft. Allereerst ontzenuwt Schotte een punt van zorg dat is ingebracht door FOL-leider Anthony Godett. Deze beweert dat de directeur van de BMA 56.000 Antilliaanse guldens (25.000 euro) per maand gaat verdienen. Dat is dus niet waar, althans niet in de eerste drie jaren. Maar hoeveel dan wel?

Schotte benadrukt dat de 13 door de BMA beheerde stranden vrij toegankelijk blijven voor het publiek en dat voedsel en drank meegenomen mogen worden. Over waarom men het beheer van de stranden niet aan de Dienst LVV overlaat zegt hij dat niemand bij het LVV zijn baan verliest. Immers, deze dienst doet veel meer dan het beheren van stranden. Aangezien men bij het LVV over veel expertise beschikt krijgt deze Dienst de positie van vice-president in het BMA-bestuur. Het enige dat daadwerkelijk verandert zijn regels hoe de stranden schoon te houden.

Tot slot meldt Anthony Godett dat hij al weet wie de nieuwe directeur van de BMA wordt. Diens achternaam begint met een 'H'. Kennelijk beschikt hij over een kristallen bol.

Alle posts over de Curacaose BMA zijn gebundeld in de category Beach Management Authority. Wordt vervolgd.

Posted by CasaSpider at 7:11 PM | Permalink | Comments (14)

Op maandag 3 juli is de oprichting van de Beach Management Authority (BMA) goedgekeurd in de Eilandsraad van Curacao. Alle elf coalitieleden stemden voor, alle tien oppositieleden tegen. De krappe meerderheid geeft aan dat de BMA een controversieel thema is. Alvorens over te gaan wat de BMA voor Curacao gaat betekenen is het belangrijk te weten waarom zij is opgericht.

USONA, Uitvoeringsorgaan Stichting Ontwikkeling Nederlandse Antillen, is een stichting die grotendeels door Nederland wordt gefinancierd. Deze stichting stelt vier miljoen gulden ter beschikking voor ontwikkeling en onderhoud aan de Curacaose stranden, onder voorwaarde dat er een Beach Management Authority in het leven wordt geroepen.

Vorig jaar heeft USONA het project geweigerd omdat de regering te traag was. Op 25 augustus 2005 ontving Gezaghebber Lisa Richards-Dindial een brief van USONA dat het project van haar lijst is geschrapt omdat er nog steeds geen Beach Management Authority in het leven was geroepen.

Met de oprichting van de BMA is de weg vrij voor de injectie van vier miljoen gulden. Overigens dient het business- en marketingplan van de beheersstichting nog uitgewerkt te worden. En daar zit hem nu de kneep.

De BMA kent veel tegenstand. De lokale bevolking met weinig geld, de vissers, Stichting Uniek Curaçao (Theo van der Giessen), Amigu di Tera (Lloyd Narain) en vele anderen. Waarom zijn deze mensen tegen een beheersorganisatie die als oogmerk heeft juist het verbeteren van de stranden?

De BMA krijgt het beheer over 13 van de 21 openbare stranden. Tegenstanders zijn bang dat deze stranden zodanig verbeterd worden dat de lokale bevolking er feitelijk niet meer welkom is.

Nu kan men op een zondag met het hele gezin of een groep vrienden naar Playa Kalki. Thuis wordt de jug (koelbox) volgeladen met voedsel en drank, op het strand spreidt men een kleed uit en de beach-picknick kan beginnen.

Op Playa Kalki schijnt het zelf meenemen van eten en drinken nu reeds verboden te zijn. Andere maatregelen die genomen kunnen worden zijn het heffen van parkeergeld, het neerzetten van (dure) strandstoelen, het exploiteren van een restaurant met verplichte consumptie etc.

Ondanks dat het strand volgens de regels vrij toegankelijk blijft is het dat in de praktijk dan niet meer. Uitgezonderd voor mensen met geld.

De kritiek van natuurorganisaties is dat de BMA zich vooral op het economische aspect richt, hetgeen ten koste gaat van duurzaam tourisme met aandacht voor het rif.

Het economische aspect mag echter niet vergeten worden. Er dient werk verricht te worden om de stranden op te knappen. Tevens wordt de infrastructuur aangepakt. Volgens MAN-leider Charles Cooper levert dit arbeidsplaatsen op voor lokale mensen, de Yu'Korsou. Bovendien is men een dief van zijn eigen portemonnaie als men vier miljoen gulden zomaar laat lopen.

Wat gebeurt er met bestaande werkgelegenheid in de zogenaamde snèks, een soort kleine restaurantjes, op bijvoorbeeld Lagun en Westpunt? Zij mogen blijven, maar wat als straks uit het businessplan blijkt dat exorbitante bedragen voor concessierechten betaald moeten worden?

Saillant detail in deze kwestie is dat de BMA het eerste grote project is van gedeputeerde van Toerisme Gerrit Schotte van de MPK. De MPK is de partij van Rignald Lak die zich heeft afgesplitst van Frente Obrero (FOL), de partij van Anthony Godett. Godett en Errol Cova (PLKP) zijn als vertegenwoordigers van de arme bevolking fel tegenstander van de BMA.

De BMA hoeft niet slecht te zijn, ook niet voor de minderbedeelden. Veel hangt af van hoe het business- en marketingplan eruit gaan zien. Belangrijk is het tijdig geven van informatie. Dat is de kritiek die vooral de vissers hebben, ze zijn nooit bij de plannen betrokken terwijl de BMA directe invloed op hun boterham kan hebben.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Posted by CasaSpider at 7:14 AM | Permalink | Comments (17)

Deze post is tamelijk ingewikkeld en dient vanwege onverwachte sprongen in de tijd als literatuur beschouwd te worden. De AKO-prijs kan doorkomen.

Kwartfinale #03: Engeland-Portugal 0-0 (Portugal wint na strafschoppen)

De eerste 70 minuten van deze kraker heb ik noodgedwongen aan mij voorbij moeten laten gaan wegens het gele band examen van Luchiano (8). Een goede reden. De resterende minuten plus de verlenging kort samenvattend, was het een spannende wedstrijd. Engeland moest het met tien man doen omdat Wayne Rooney het veld in de 62e minuut met een rode kaart moest verlaten.

Portugal was derhalve het meer voetballende team terwijl Engeland zich tot enkele counters beperkte. Wat doet het ertoe, immers het bleef 0-0. De penalty-serie was bijzonder spannend. Eerst miste Engeland, daarna Portugal twee keer en vervolgens de Engelsen twee keer. Dan is het over en uit.

Behalve Beckham werden ook andere Engelse supporters hier niet bijzonder vrolijk van, gezien het grote aantal arrestaties dat nadien helaas heeft plaats moeten vinden.

Kwartfinale #04: Brazilie-Frankrijk 0-1

Het hoofdgerecht van die dag werd om drie uur 's middags geserveerd. Vroeger was ik een fervent Brazilie-fan en Frankrijk-hater. Tegenwoordig hangt het meer van het moment en kleine dingen af wie mijn voorkeur krijgt. Wijsheid komt met de jaren.

Vrijdag zag ik Studio Sportzomer met als gasten Felix Meurders, Johan Neeskens en Piet de Visser. Het tegenvallende spel tot dusverre van Brazilie was een van de topics. Piet de Visser, die uitstekende contacten heeft met het Braziliaanse team, bagatelliseerde dat. Hij had contact met het team gehad en men vertelde hem dat hij zich geen zorgen moest maken. "Ze spelen nu op 80%, bij iedere volgende wedstrijd gaat er een tandje bij", aldus Piet.

Johan Neeskens bracht naar voren dat hij niet begreep dat Ronaldinho zover teruggetrokken speelde. Hij zag hem veel liever voorin. Piet de Visser gaf Neeskens hierin volledig gelijk en zette uiteen dat ook volgens hem Ronaldinho voorin moest spelen. Samen met Robinho en Adriano, ten koste van Ronaldo.

In die opstelling heeft Brazilie het afgelopen jaar namelijk het echte Samba-voetbal laten zien. De Visser was ervan overtuigd dat coach Carlos Alberto Parreira tegen Frankrijk voor deze opstelling zou kiezen. "Anders krijgt Brazilie het heel moeilijk."

Dat is gebleken. Waar de oude Franse garde bezig is haar tweede jeugd te ontdekken oogde Brazilie statisch en machteloos. Vooral Zinedine Zidane deed dingen die ik al lang niet meer van hem heb gezien, dat was genieten. En ook de jonge Franck Ribéry bleek een voortdurende plaag voor de Braziliaanse verdediging. Het doelpunt van Thierry Henry had voor mij een buitenspelsmaak, maar was van grote klasse en dik verdiend.

Bijna heel Curacao zag geel-groen, maar was bijzonder stil na afloop van deze wedstrijd.

Diana zwemt in zee op Dia di Bandera

Een dag later, op zondag 2 juli 2006, was het geel-groen van Brazilie verdreven door het blauw-geel van Curacao zelf. Het was Dia di Bandera, ofwel Dag van de Vlag. Normaliter trekken wij er altijd op uit op deze grote feestdag.

Vooral op het Brionplein te Otrabanda is veel te doen: toespraken, traditionele dansen in authentieke klederdracht afgewisseld met moderne varianten en street-dancing. Verder is er veel muziek, drank, voedsel en gezelligheid.

Dit jaar viel 2 juli op een zondag en dat is onze rust- en stranddag. Derhalve verwijs ik naar eerdere artikelen over de Dia di Bandera. Een post met Droste-effect en een CasaMovie met een sfeerimpressie, voor de liefhebber.

Zelf gingen wij naar Mambo Beach. Als teken dat de Dia di Bandera niet geheel aan ons voorbij is gegaan hebben we de auto voorzien van een Curacaose vlag. We hadden een missie die zondag. Diana was 58 dagen oud en zou op de Dia die Bandera voor het eerst de zee ingaan.

"Is het water niet te koud", vroeg Lucy ietwat benauwd. Neen, het water was niet te koud. Langzaam liep ik met Diana in mijn armen het water in. Voorzichtig sprenkelde ik wat water op haar lichaam. Toen zakten we zodat ze tot haar nek in het water zat. Even leek het of ze wilde gaan huilen, maar door haar een beetje heen en weer te bewegen (niet te hard) werd ze rustig.

Luchiano hield de Curacaose vlag erbij en zo hielden we het een tijdje vol. Diana leek het zelfs wel leuk te vinden. Voor een eerste keer was vijf minuten lang genoeg. Lucy droogde haar goed af en legde haar in de Evenflow-Hummer. Volgende week zwemmen we naar Venezuela.

Tijdens het Happy Hour bij Wet&Wild maakte Lucy een paar leuke foto's van Diana, bijvoorbeeld met haar witte hoedje.

Voetbalpoule

Terug in de tijd, naar zaterdag 1 juli. Literair schrijven is knap vermoeiend. De uitschakeling van Brazilie heeft bepaalde gevolgen voor de stand in de voetbalpoule. Immers, een grote meerderheid heeft Brazilie als wereldkampioen getipt. Hier het eerste en hier het tweede rijtje. In het algemeen klassement van de subpoules staan de Webloggers op een 46e plaats, nog steeds op pagina twee.

Vergeet niet de uitslagen van de halve finales op tijd te voorspellen.

Posted by CasaSpider at 12:06 PM | Permalink | Comments (13)

Het was druk zondagmiddag op de stranden van Lion's Dive, Mambo en Kontiki. Niet verwonderlijk want de toegang was gratis, vanwege het Te land ter zee en in de lucht spektakel.

Om kwart voor een waren Luchiano (8) en ik present. Jack van Gelder was er niet, die keek in Rotterdam naar de vriendschappelijke wedstrijd tussen Nederland en Australie die in 1-1 eindigde. Wij waren er zo vroeg voor Roland Becht en Richard Visser die de tweede startpositie hadden met hun act.

Barbara, haar zus en Kyra zaten al paraat om de twee helden toe te juichen. Peter Cuppen was er met Arwin, Kees en Natascha heb ik gezien en even later ook Krijn. Kortom, het was gezellig druk.

Precies op het afgesproken tijdstip schoot het eerste vehikel van de schans af en deed dat in een uitstekende tijd. Het tweede team werd zoals gezegd gevormd door Roland en Richard met de AFSure, een samensmelting van hun bedrijven AFS en Sure Caribbean.

Volgens Richard was het zondag Opa en Omadag. Daarom had hij zich als oma verkleed terwijl Roland overtuigend de opa-rol voor zijn rekening nam. De speaker vond het voertuig er nogal sober uitzien waarop Richard zei dat het nu eenmaal een karig pensioentje was waar ze het mee moesten doen.

Halverwege de schans begaf de fragiele constructie het. Richard zwom nog naar de bel maar de kans op een goede tijd was verkeken. Met hulp van de in het water liggende duikers bereikten Roland en Richard die eerst nog zijn omapruik te pakken moest zien te krijgen de kant.

Wij bleven nog even en zagen hoe diverse groepen van het Vespucci College verwoede pogingen ondernamen de toptijd tot dusverre te verbeteren. Ondanks de vele vrouwelijke supporters lukte dit niet. Nu konden we echt naar huis.

Om iets na vieren reden Luchiano, Sugey en ik opnieuw naar Mambo waar het inmiddels bijzonder druk was geworden. De auto's stonden buiten het parkeerterrein op straat. Gelukkig waren er vlak voor de ingang een paar lege plekken ontstaan.

Tijdens het eerste Happy Hour werd omgeroepen dat Jong Oranje dankzij een 3-0 overwinning op Jong Oekraine Europees Kampioen geworden is. Voorwaar een prestatie en ik heb het nog voorspeld ook. Toen de zon onder dreigde te gaan wilde Sugey graag op de foto. De lichtval zorgt voor een bijzonder effect. Zoals gebruikelijk werd de avond afgesloten met Chinees van de Chinees en Pan Dushi van de befaamde Panaderia Marie Pampoen.

Lucy en Diana wachtten met smart op ons.

Posted by CasaSpider at 10:47 PM | Permalink | Comments (13)

De parallelle zwangerschap en bevalling van Lucy en de Koningin Emmabrug is te mooi om niets mee te doen. Op vrijdag 19 mei maakte de op dat moment precies twee weken oude Diana haar eerste uitstapje, anders dan naar dokter of consultatieburo.

Zelf waren wij ook nieuwsgierig naar het nieuwe uiterlijk van de Koningin Emmabrug ofwel Pontjesbrug. Uit het geschoten filmmateriaal is de nieuwste CasaMovie ontstaan met de wonderlijke titel Princess Diana on Queen Emma Bridge.

Voor het eerst is een CasaMovie niet te downloaden, maar slechts te bezichtigen in Google Video. Dit heeft voor- en nadelen, feedback is welkom. Bekijk de nieuwste CasaMovie en geniet van de gerestaureerde Pontjesbrug alsmede een paar beelden van Diana.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 11:59 AM | Permalink | Comments (27)

Vrijdagmiddag vijf uur, een mooi tijdstip om er even tussenuit te gaan met het gezin. We gingen de Koningin Emmabrug bekijken, in de volksmond Pontjesbrug genoemd. Vorige week vrijdag 12 mei is deze zojuist gerestaureerde brug officieel geopend.

De 168 meter lange Pontjesbrug is ongeveer negen maanden uit de roulatie geweest, frappant genoeg vrijwel parallel aan de zwangerschap van Lucy. De restauratie heeft iets van tien miljoen gulden gekost, een bedrag dat overigens is opgehoest door de Europese Unie. De voetgangersverbinding tussen Punda en Otrabanda werd verzorgd door de twee gratis veerbootjes.

Voordat we bij de Pontjesbrug aankwamen moesten we nog wel met zijn allen de auto in. Als vervoermiddel voor Diana hebben wij een Evenflow-karretje, een soort kinderwagen-Hummer. Het werkt allemaal bijzonder eenvoudig, alles klikt in en op elkaar. Zelfs ik kan ermee overweg en dat is een groot compliment voor de firma Evenflow.

Luchiano (8) reed de kinderwagen en op ons gemak slenterden we van Pleincafé Wilhelmina door de Breedestraat naar de Pontjesbrug. Het moet gezegd, de brug is er door de restauratie een stuk mooier op geworden.

Het oude asfalt is vervangen door mooi tropisch hardhout. De twee trottoirs aan weerszijden die vroeger nodig waren omdat er tot 1974 auto's over de Koningin Emmabrug reden zijn weg. Hierdoor oogt de brug een stuk breder.

Lucy kon het niet laten om aan de brugwachter te vragen of die hele restauratie nu echt zo duur moest zijn. De man gaf wijselijk geen antwoord.

Vlak nadat wij in Otrabanda aankwamen ging de brug dicht. Dat kwam mooi uit want nu kon ik het open- en dichtvaren vastleggen. Op ons gemak wandelden we terug naar Pleincafé Wilhelmina waar ik na vele weken eindelijk een Duvel of twee aan de dorstige lippen kon zetten. Lucy moet het helaas nog steeds met frisdrank doen.

Om zeven uur had Diana het wel gehad met haar eerste echte uitstapje. Zij zal de Koningin Emmabrug nooit meer vergeten. Als toetje dit uitzicht vanaf het Brionplein te Otrabanda.

Posted by CasaSpider at 11:12 AM | Permalink | Comments (16)

Formeel kan men niet van Koninginnedag spreken als het feest een dag voor de eigenlijke datum wordt gevierd. Nu, zondag 30 april, is het Koninginnedag. Ondanks dat vertrokken wij zaterdagmorgen om een uur of negen naar Punda. Er waren meer mensen die één dag voor Koninginnedag op dit idee waren gekomen. Het was erg druk.

Met enige moeite vonden we een parkeerplaats op het Waaigat. Voor de gelegenheid had Lucy niet haar hoge hakken aan maar schoenen met een normaal hakje. Dat was maar goed ook, want er moest flink gewandeld worden. Eerst om van het Waaigat naar het Wilhelminaplein te komen. We maakten gebruik van de kortgeleden aangelegde noodbrug om het water over te steken. Dat scheelde heel wat meters met de Wilhelminabrug.

De Columbusstraat in Punda is opengebroken, alle kabels en leidingen worden vervangen. Er staan nog meer wijzigingen op het programma. Het gehele project duurt meer dan een jaar.

De eerste attractie die we zagen was een vrouw met wit haar en een chihuahua in haar handen. Ondanks de vlooienmarkt zag het hondje er schoon uit en was het niet te koop. Wel mocht ik er een foto van maken.

Even later kwamen we de Hogenessen welbekend van de Kridan-website tegen. Ze zijn koud een week terug uit Nederland. De eerste artikelen werden aangeschaft, een Teletubbie-mobile voor de baby. Men kan niet snel genoeg met traumatiseren beginnen. Op een meter of 50 zag ik een jongedame heftig naar mij gebaren. Het was Cubaanse Yohanna die met man, kind en schoonmoeder de vrijmarkt onveilig maakte.

Heel vreemd, maar deze keer hebben we veel babyspullen gekocht. Schoentjes, iets om het hoofdje te ondersteunen in het kinderzitje en nog wat dingen. De dames vonden het allemaal schattig. Tussendoor was er gelukkig ook tijd om even te zitten met een flesje Amstel.

We maakten een laatste rondje, Lucy begon nu moe te worden. Luchiano (8) werd door het meisje met de witte hoofddoek verleid om ballen te gooien. Hij deed dat met verve maar won niets.

Wij sjokten richting de parkeerplaats op het Waaigat. Lucy voelde zich een beetje duizelig en nam een paar slokken cola. Zij ging even op een bankje zitten tussen wat oudere Antillianen. Die begonnen meteen tips te geven. "Geen cola drinken, dat is heel slecht!" en "Hebben jullie de tas voor het ziekenhuis wel in de auto? Dat is belangrijk!" Ze hadden gelijk.

Toen we de auto bereikt hadden waren we nog niet weg. Het verkeer op de parkeerplaats stond muurvast. Ik voorzag dat dit meer dan een uur ging duren en keerde de auto om tegen het verkeer in naar de uitgang te rijden. Het was een geslaagde actie, want vijf minuten later lieten we het parkeerterrein achter ons.

Thuis aten we wat en rustten voornamelijk uit. Om een uur of zes besloten we te gaan biljarten bij Granbeeuw. Een paar jaar geleden was het de bedoeling dat Granbeeuw een groot uitgaanscentrum werd. Met theater, restaurants en een biljartcentrum. Het geheel ziet er inmiddels wat verwaarloosd uit, met uitzondering van de biljartzaal.

Sugey kan een aardige partij poolen en verzorgde op elegante wijze de afstoot. Het was lang geleden dat ik gepooled heb, te lang. De biljarts en de lampen zorgen altijd voor een bijzondere sfeer.

Luchiano stond te popelen om mee te doen. Eigenlijk is hij nog iets aan de kleine kant, zeker voor het formaat biljart dat in Granbeeuw gebruikt wordt. Ik vreesde voor het laken. Maar het moet gezegd, de kleine man heeft talent. Hij scoorde enkele punten diagonaal over de volle lengte van de tafel. Wat hem betreft gaan we elke dag biljarten.

We sloten de dag af met McDonalds, om mee te nemen. Dat laatste was maar goed ook want bij thuiskomst kreeg Lucy een pijnscheut te verwerken. Snel ging zij liggen. Na zes minuten kwam de tweede. Wij timeden. Er kwam er nog een, maar daarna werd het rustiger. Toch hadden we allemaal het idee dat het die nacht zou gebeuren. Het was echter vals alarm.

Zometeen gaan we naar de dierentuin om foto's van Sugey te nemen. Niet de ideale plaats voor een bevalling. Voor de zekerheid gaat de babytas mee.

Posted by CasaSpider at 10:46 AM | Permalink | Comments (16)

Gewaardeerde lezer Hubertus vroeg in een commentaar bij AFV en Ibbeltje naar het gedicht He Patu van Elis Juliana. Wel, eigenlijk vroeg hij naar Ellis met twee ellen.

Als service voor de lezer en bovendien uit eigen interesse ging ik op onderzoek uit. Na de ontdekking dat Elis niet Ellis heet maar Elis was dat niet zo moeilijk. Er bestaat zelfs een mooie, geheel Papiamentstalige website over Elis Juliana.

Op deze website is te lezen waarom Elis slechts één 'l' in zijn naam heeft:

"Elis ku un èl pasobra mama n’ ta’tin sèn pa paga dos èl dia a bai òp mi, haha!"
(Elis met één 'l' omdat mama niet genoeg geld had om twee ellen te betalen op de dag dat ze mij aangaf, haha!)

Even later vond ik onder het hoofstuk Deklamadó het door Hubertus gevraagde gedicht, hieronder het eerste couplet alsmede het refrein.

De hele tekst is zoals gezegd te vinden onder Deklamadó.

Juliana noemt het zelf een ritmisch gedicht. De tekst is simpel, het gaat over een eend (patu). De eend zwaait (janga) met de kont, de eend loopt rond (rondia) en zoekt een beetje eten (cuminda) voor haar kinderen (muchanan). In het vervolg van het gedicht vinden de eenden wat voedsel (derde couplet) en eten ze hun buikjes vol (vierde couplet). Dan gaan de eenden er in een rijtje weer vandoor (vijfde couplet).

Belangrijker dan de tekst is het ritme en het gevoel: "E ta krea potrèt bibu di tipo i situashonnan verídiko, konbèrtiendo e mes den tipo i situashon. Tur sentido ta aktivo, tin mímika, kanto, paso, zonidu."
(Hij creëert een levend schilderij van een waarachtig type en situatie waarbij hij zichzelf verplaatst in dat type en die situatie. Alle zintuigen zijn aktief, er wordt gebruik gemaakt van mimiek, zang, dans en geluid.)

Van dezelfde website www.elisjuliana.info is de volgende mp3 afkomstig met een vertolking van Hé patu.

Elis Juliana is op 8 augustus 1927 geboren als helft van een tweeling waarvan de andere helft Gladys is. Hij is te veelzijdig om in één hokje te plaatsen: dichter, voordrager, beeldhouwer, archeoloog, filosoof, schilder, onderwijzer... er is nauwelijks een terrein te bedenken waarop Elis Juliana niet aktief is geweest.

78 Jaar. Een man om zuinig op te zijn.

Posted by CasaSpider at 7:04 AM | Permalink | Comments (17)

Tweemaal per jaar organiseert de Curacao Triathlon Association (CTA) een Off-Road Triathlon. In het najaar op Boca Sami en in het voorjaar op Porto Marie. Feitelijk is het hier het hele jaar zomer, maar officieel zitten we nu in het voorjaar. De triathlon bestaat uit de onderdelen zeezwemmen (750 meter), mountain biken (16 kilometer) en trail running (5 kilometer).

Het was alweer een paar jaar geleden dat wij naar een triathlon zijn gaan kijken. Het is echter eens iets anders dan elke week naar Kontiki en Mambo Beach waar we bovendien toch geen abonnement meer hebben. Met een biertje in de hand kijken naar sporters is een ontspannen gebeuren. Doordat de dames en heren zich zo uitsloven ontstaat de perceptie dat men zelf ook wel een extra slokje koud bier heeft verdiend.

We waren precies op tijd voor de start van het zeezwemmen om vier uur 's middags. Gelukkig stond er deze keer nauwelijks wind. Golven slopen de krachten van met name de minder geoefende zwemmer. Tot veler verrassing kwamen twee jeugdige Antillianen als eerste uit het water tevoorschijn.

Van onze groep deden drie mannen mee, Roland (waarover straks meer), Peter Cuppen en Frank -Bodo- Hogenes. Toen iedereen al lang en breed op de fiets zat zagen wij een bootje met een net door de zee varen. Het leek erop of ze aan het dreggen waren. Wellicht was de organisatie er niet van op de hoogte dat Kees B. momenteel op vakantie in Nederland is en dachten ze dat hij deze keer verdronken was.

The year after

Dat Roland zondag meedeed aan de triathlon mag als een klein wonder worden beschouwd. Op woensdag 13 april 2005, vandaag precies elf maanden geleden, werd hij met spoed opgenomen in het Sehos ziekenhuis. Hij was geveld door het Guillain-Barré Syndroom (GBS) met als gevolg dat hij in zeer korte tijd volledig verlamd raakte.

Rolands ouders kwamen onverwijld uit Nederland over. De eerste dagen in het ziekenhuis waren zeer kritiek, vooral 's nachts. Zolang de ziekte niet stabiliseert worden meer spieren aangetast. Dit kan tot gevolg hebben dat zelfs de ademhaling stopt, hetgeen op zondag 17 april dreigde te gebeuren. Via een infuus kreeg Roland toen plasma toegediend. Gelukkig sloeg deze behandeling aan.

Op maandag 9 mei was de ziekte zodanig onder controle dat de nog steeds vrijwel compleet verlamde Roland ter revalidatie naar het Monseigneur Verriet instituut werd overgebracht. Daar stelde hij zich tot doel om voor zijn verjaardag op 12 juli weer thuis te zijn en te kunnen lopen. En zowaar, op vrijdag 8 juli werd hij ontslagen uit het Verriet en kwam thuis. Een dag later vierde hij zelf zijn 40e verjaardag en dochter Kyra haar eerste.

Beetje bij beetje kreeg Roland zijn krachten weer terug. Meedoen aan de triathlon op Porto Marie was de volgende mijlpaal in het revalidatieproces. Veel mensen kwamen speciaal voor Roland kijken en ook de speaker refereerde diverse malen aan het herstel vanuit een rolstoel naar het deelnemen aan de triathlon.

Roland is een uitstekend zwemmer, een goede mountain biker en een redelijke loper. Hij kwam als zesde uit het water en moest later iets toegeven. Een tijd onder de twee uur was het doel en tot ieders verbazing finishte hij in ongeveer 1 uur en 48 minuten, nog voor Peter en Frank. Een formidabele prestatie!

Niet alleen Roland heeft een zwaar jaar achter de rug, zijn vrouw Barbara mag in dit verhaal niet ontbreken. Zij werd ineens geconfronteerd met een man die helemaal niets meer kon, heeft zelf een zware baan en moest ook nog eens in haar eentje voor hun toen negen maanden oude dochter Kyra zorgen. Een grote geestelijke en lichamelijke belasting.

Barbara is dan ook ontzettend blij dat Roland er weer zo bovenop gekomen is. Tevens vindt zij het zeer belangrijk dat meer mensen weten wat het Guillain-Barré Syndroom is, zeker omdat het relatief zo vaak voorkomt op Curacao. Daarom heeft zij de Amigoe ingeschakeld voor een interview dat als alles doorgaat maandag gehouden wordt.

Terug naar de triathlon. Vrijwel iedere editie wordt gewonnen door krachtpatser Iwan Jonker. Deze keer was geen uitzondering. Met een enorme voorsprong zegevierde Iwan de Verschrikkelijke ook dit jaar. Bij ons laatste triathlon-bezoek daterend van 31 januari 2004 wilde Lucy wel eens samen met deze bikkel op de foto.

Het was niet erg druk op Porto Marie. Met minder drukte is er meer parkeerruimte, kan men gemakkelijker drankjes bestellen en last but not least is het eenvoudiger om charmant publiek te ontdekken. Onze eigen dames mogen er ook zijn. En nog een keer.

Wij besloten al voor de prijsuitreiking naar huis te gaan. Immers, Luchiano (8) moest de volgende dag om zes uur opstaan. De kinderen van Peter C. gingen op dat moment lekker aan het bier. Het was een sportief dagje. De serie van niet minder dan 47 foto's is te vinden onder Triathlon Porto Marie 2006.

Alle posts over Roland en Guillain-Barré Syndroom (GBS) staan in de Category Roland en GBS.

Posted by CasaSpider at 1:25 PM | Permalink | Comments (16)

In plaats van naar Otrabanda om deel te nemen aan het Carnavalsfeest gingen wij zondagmiddag naar Kontiki Beach. We waren extra vroeg want het jaarabonnement moest vernieuwd worden. Kostte een gezinsabonnement vorig jaar nog ANG 390 (€ 180), dit jaar moet het niet minder dan 600 gulden opbrengen ofwel € 280.

Gezien de aankomende baby verwachten wij dit jaar minder naar het strand te gaan. We hebben daarom afgezien van het jaarabonnement. Omdat we toch al gratis binnen waren hebben we daar optimaal van geprofiteerd, dat zal ze leren.

Tegen vijf uur verkasten we naar Mambo Beach waar het Happy Hour al bijna was begonnen. Vanwege Carnaval was het niet erg druk. Om zes uur wandelden we naar Wet&Wild. Daar kwamen we de Kridans tegen. Zij waren wel naar Carnaval geweest en net terug. Het was erg gezellig en relaxed geweest tot het moment dat een agent in burger vlak voor hun neus met een pistool begon te zwaaien.

De paniek was groot, kinderen doken naar de grond. In eerste instantie wist men ook niet dat het een agent was die daar voor McCloud speelde. Toen de eerste paniek voorbij was en een verdachte gearresteerd moesten de kinderen worden verzameld. Het duurde even voordat Elly haar dochter Kristi (9) gevonden had. Kristi was tamelijk overstuur. De feeststemming was er na dit incident wel uit en de Kridans besloten even uit te blazen met een biertje op het altijd rustige Wet&Wild.

"Hé kijk uit, daar ligt er een op de grond", riep Lucy plotseling. Ik draaide mij om en zowaar, achter mij lag een corpulente Colombiaans ogende man met een lengte van ongeveer 1 meter 50 op de grond. Eerst dacht ik dat hij gevallen was, maar hij kreeg nog een paar rake klappen.

De Colombiaan was samen met zijn maat van ongeveer hetzelfde postuur. Hij was bijzonder agressief en wilde zijn belagers alweer te lijf gaan. De toegesnelde security-mensen namen hem als een saucijzenworstje onder de arm mee naar de uitgang. Vlak voor de uitgang was er wederom een opstootje en lag de Colombiaan weer op de grond, volgens sommigen buiten westen.

Wij dronken ons biertje op en toen was het tijd om te gaan. Ik liep voorop, Lucy en Luchiano (8) volgden op een meter of 20. Buiten bij de ingang stonden de twee Colombianen. Het slachtoffer was nog flink opgefokt en wilde alweer naar binnen. Zijn maat was gelukkig iets rustiger en zei iets van: "Nee Alfredo, zij hebben gewonnen, niet doen."

Aha, hij heette dus Alfredo. Nieuwsgierig bleef ik staan luisteren. Lucy gebaarde dat ik door moest lopen, maar ik kon mijn vrouw en zoon toch niet alleen langs Alfredo laten lopen?

We reden naar de Chinees vlak bij ons huis en bestelden een Nasi Goreng. Tijdens het wachten waren we blij dat de Kridans niet in de buurt waren. Anders was het bij de Chinees vast ook uit de hand gelopen.

Posted by CasaSpider at 10:08 AM | Permalink | Comments (14)

Ondanks dat het vandaag Carnavalszondag is, de dag van de Gran Marcha, is het voor ons geen Carnaval. Dat heeft alles te maken met Lucy's zwangerschap. Het is niet handig om urenlang met een dikke buik aan de kant van de weg te staan.

Bovendien is het een hele afdaling om vanaf Seru Domi naar beneden naar de Roodeweg te lopen. Om maar te zwijgen over de klim terug om een uur of zes, zeven. Helemaal met naaldhakken.

Geïnteresseerden mogen het verslag en de foto's van vorig jaar bekijken: Gran Marcha en Marcha di Despedida. Heel anders gaat het er dit jaar vast niet aan toe.

De Marnix-school vierde vrijdag Carnaval. Alle kinderen mochten verkleed komen, er was muziek, versnaperingen, limonade en banana-split. Luchiano (8) verheugde zich enorm op deze dag en het was een groot succes. Spelen, eten en dansen... alles behalve leren. Waar een school toch eigenlijk voor gemaakt is.

Vorig jaar waren de kinderen nog druk aan het feesten toen ik aankwam. Nu zaten ze in de klassen en waren diverse volwassenen de muziekinstallaties en dergelijke aan het afbreken. Snel schoot ik een foto van Luchiano en zijn klasgenoot Migael. Ze zijn chipito's aan het eten.

Zojuist is AZ-PSV afgelopen, de uitslag (1-2) was conform mijn voorspelling in de voetbalpoule. Groots was het allemaal niet. Beste speler van het veld vond ik Arouna Koné. Voorts was er sprake van enige belangenverstrengeling.

Waarom liet Guus Hiddink anders de slecht voetballende Jason Culina staan? Alleen om hem zoveel mogelijk minuten te laten maken voor het Wereldkampioenschap waar hij voor Hiddinks team Australie uitkomt. Voor Marcus Beasley is het derhalve pech dat Guus niet de trainer van de USA is.

Posted by CasaSpider at 10:19 AM | Permalink | Comments (15)

Alweer een hele tijd geleden reden wij over de Koralspechtweg, van de Bramendiweg richting hotel Breezes. Het voormalige Princess Beach. Plotseling zag ik aan mijn linkerhand een vliegtuigje. Een aantal scenario's schoot door mijn hoofd:

• De Toyota had het luchtruim gekozen
• Ik was de weg kwijt en ongemerkt op de landingsbaan van International Airport Hato beland
• Een vliegtuigje van DCA was de weg kwijt en ongemerkt op de Koralspechtweg beland

Niets van dit alles. Later vernam ik dat het vliegtuigje daar neer was gezet als restaurant. Niet echt voor de hand liggend, immers vliegtuigen staan niet in de eerste plaats bekend om hun voortreffelijke maaltijden. Bovendien eet het ook niet echt gemakkelijk, met die klaptafeltjes.

Van anderen hoorde ik dat het enorm stonk in de buurt van het vliegtuigje. Niet echt een stimulans om ernaar toe te gaan. Uit dezelfde bron vernam ik een tijdje later dat het restaurant gesloten was.

Afgelopen vrijdag kwamen semi-collega's Alirio de B. en Diangelo M. terug van hun lunch. Die hadden zij genoten in het vliegtuigje. De officële naam is overigens niet vliegtuigje maar Air Curacao Restaurant. Maar wij noemen het vliegtuigje.

Behalve directeur van een automatiseringsbedrijf is Diangelo ook piloot. Geen wonder dat hij graag eens in het vliegtuigje ging eten. De mannen waren enthousiast over zowel het eten als de prijs. Ze hadden een Seafood Combo gegeten, met jumbo-shrimps en diverse soorten vis. Het was veel en goed en dat voor slechts 25 Antilliaanse guldens ofwel € 11.62 bij een koers van 2.15.

Luchiano (8) en ik kwamen thuis van Lennons verjaardagsfeest. Lucy stond al klaar om naar Punda te gaan. We moesten mijn trouwring ophalen, die werd een maatje groter gemaakt wegens bijzonder gespierde vingers. Helaas was de betreffende winkel gesloten, ik ben nog even vrij man.

We kochten twee stretch-rokken voor Lucy. Door haar groeiende buik passen gewone exemplaren niet of nauwelijks meer. Even later schoven we bij Pleincafé Wilhelmina aan bij Ino en Bente. Een goed koud glas Duvel doet een mens goed. Peter en Loes kwamen langs met Arwin en de tweeling. Zo had Luchiano ook iemand om mee te spelen, al had hij met name oog voor de zojuist aangeschafte Transformers Cybertron.

Toen de anderen weg waren vroeg ik aan Lucy wat zij wilde eten. Het maakte haar niets uit. Ik vertelde over het vliegtuigje en het lekkere visgerecht. "We gaan naar het vliegtuigje!", zei Lucy. Zij is dol op vis en helemaal op jumbo-shrimps.

In het vliegtuigje was het niet druk. We werden vriendelijk ontvangen door een Antilliaanse dame. Het vliegtuigje is een echt Krioyo-restaurant, men serveert er typisch Curacaose gerechten als kabrito-stoba (geitenvlees stoofpot), komkomber-stoba (komkommer stoofpot), maar ook normale zaken als de befaamde Seafood Combo.

Het vliegtuigje zit vast aan een houten gebouwtje. De gast mag kiezen of hij in het vliegtuigje wil zitten of in het gebouw. Wij kozen uiteraard voor het vliegtuigje. Twee andere tafels waren bezet maar na een tijdje hadden wij het hele vliegtuigje voor ons alleen. Men kan zich dan iets meer laten gaan bij het fotograferen: foto#1, foto#2, foto#3.

Het eten kwam snel en was werkelijk voortreffelijk. Eigenlijk moet ik dat niet zeggen, want straks wordt het vliegtuigje nog overboekt met klanten. Dat is meestal funest voor de prijs-kwaliteitsverhouding. Maar ik mag ook niet liegen. We bedankten de Antilliaanse dame en maakten buiten nog een paar foto's van de achterkant en de zijkant van het vliegtuigje.

Het was zonder twijfel de beste maaltijd die wij ooit in een vliegtuigje hebben gehad.

Posted by CasaSpider at 7:18 AM | Permalink | Comments (23)

Donderdagmorgen belde ik Curgas, waar ons gas toch bleef. Ik kreeg de dame aan de lijn die altijd zegt dat het vandaag komt. Zij verbond mij door met de dame die ik woensdag al gesproken had. Inmiddels heeft Curgas uitgevonden dat het gas dat begin september bij ons bezorgd zou zijn op een verkeerd adres is afgeleverd. Die mensen koken er nu lustig op los.

's Middags was het gas er nog niet, daarom besloot ik nogmaals te bellen. "Het komt er zo aan", zei de vriendelijke dame. "Vooruit, ik zal jullie nog één keer geloven", antwoordde ik half geamuseerd. Even voor vijf uur belde Lucy mij voor iets anders maar meldde tevens dat het gas was gearriveerd.

Aan de ene kant was ik blij, aan de andere kant viel ik in een diep, zwart gat. Vermoedelijk is hier sprake van een variant van het Stockholm Syndroom. Ik ben inmiddels bijzonder gehecht geraakt aan de Curgas baliemedewerksters.

Werd bij ons het gas bezorgd, enige dagen eerder is het splinternieuwe straatnaambordje van de rotonde Rafik Hariri voorheen Palu Blanku verdonkeremaand. Voor wie het zich niet meer herinnert, van 20 tot en met 23 november vond de Planet Lebanon conferentie plaats op Curacao. Uit eerbetoon dan wel commerciele motieven heeft men besloten om tijdens deze conferentie de Palu Blanku rotonde om te dopen in Rafik Hariri, de man die gedurende dertien jaar president van Libanon is geweest totdat hij op 14 februari 2005 werd vermoord.

Onder de Curacaose bevolking ontstond een storm van protest. Hoe kon men de rotonde van Palu Blanku nu een andere naam geven? En als men dat al wilde, was de meest voordehand liggende naam Wilhelm Canword, een groot sportman en tevens eigenaar van het befaamde benzinestation op Palu Blanku.

Saad Hariri, de zoon van Rafik, maakte deel uit van de Libanese delegatie die ter gelegenheid van Planet Lebanon ons eiland bezocht. Hij was de eregast bij het omdopen van de rotonde.

Begin deze week was het zover. Onder grote (?) belangstelling kreeg de rotonde zijn nieuwe naam, Rafik Hariri. Het naambordje prijkte trots op de rotonde. Trots, maar niet lang. Want één dag later was het bordje al door iemand gejat. In het ontstane gat kunnen mensen mooi hun hoofd steken, aldus de Vigilante in het onderschrift bij deze foto.

Donderdagavond hadden wij een Technical Meeting van SQL Integrator. Tijdens de aansluitende borrel sprak ik de Curacaose vrouw van een collega. "Wat vind jij ervan dat ze Palu Blanku hernoemd hebben naar Rafik Hariri?", vroeg ik haar. Moraima: "Ik vind het belachelijk. Wij hebben toch ook geen plein in Libanon?"

Zo had ik het nog niet bekeken. "En wat vind je ervan dat ze het bordje al na één dag gestolen hebben?", vervolgde ik. Moraima: "Geweldig. Van mij mogen ze het iedere keer als het er weer hangt meteen weghalen." Ook Moraima is van mening dat als de rotonde een andere naam moet krijgen het Wilhelm Canword moet zijn.

Zoals de zaken er nu voorstaan lijkt mij Rotonde van het gestolen naambordje een redelijk alternatief.

Posted by CasaSpider at 1:49 PM | Permalink | Comments (13)

De nieuwe TDS-box doet het nog steeds uitstekend. Maandag schreef ik dat TDS ons soort van kabelsysteem is. Brillie reageerde daar als volgt op: "Kabel? Wat doet die antenne dan daar op het dak?"

Wel, ons soort van kabelsysteem werkt gewoon door de ether. Met antennes. Een soort van draadloos kabelsysteem dus eigenlijk, heel modern. Curgas kwam maandag niet opdagen en daarom verblijdde ik ze dinsdagochtend met een telefoontje.

CasaSpider: "Maandag zou er iemand van Curgas langskomen, maar hij is niet geweest."
Mevrouw Curgas: "Oh, ze komen vandaag."
CasaSpider: "Ja maar, vrijdag zei u dat ze maandag zouden komen."
Mevrouw Curgas: "Nee, ze komen vandaag."
CasaSpider: "Zeker weten?"
Mevrouw Curgas: "Zeker weten."

Ik kreeg tegelijkertijd zowel een flashback als een Aha-Erlebnis. Op 19 maart 2003, de datum kende ik echt niet uit mijn hoofd maar dit is nu het voordeel van bloggen, had ik een soortgelijk gesprek met Curgas. Hier het kernfragment:

--- Begin Flashback / Aha-Erlebnis dd. 19.03.2003 ---

Afgelopen vrijdag nam ik de telefoon in mijn hand en belde Curgas.
CasaSpider: 'Ja hallo, wanneer komt mijn gas?'.
Mevrouw Curgas: 'Begin volgende week'.
CasaSpider: 'Ja, wanneer precies?'.
Mevrouw Curgas: 'Belt u begin volgende week terug'.

Maandag was ik het vergeten, maar dinsdag belde ik voor de tweede keer.
CasaSpider: 'Ja hallo, wanneer komt mijn gas?'.
Mevrouw Curgas: 'Belt u morgen terug'.
CasaSpider: 'Dat zei u vrijdag ook'.
Mevrouw Curgas: 'Doei'.

Vandaag wederom gebeld.
CasaSpider: 'Ja hallo, ik moest even terugbellen over wanneer mijn gas komt'.
Mevrouw Curgas: 'Momentje'.

--- Einde Flashback / Aha-Erlebnis dd. 19.03.2003 ---

Op dat moment kreeg ik toen een andere dame aan de lijn. Een hele aardige dame die mij onomwonden vertelde dat het gas nog zeker tien dagen op zich liet wachten. Ze zei het op zo'n leuke manier dat ik haar bijna voor het slechte nieuws wilde bedanken.

Eerlijkheid duurt het langst. Dinsdag is er wederom niemand geweest. Welk scenario speelt zich woensdag af?

Posted by CasaSpider at 8:44 PM | Permalink | Comments (21)

De Tripeltjes deden me goed zaterdagavond. Lucy dronk een glas rode wijn, dat mocht wel weer eens. Het mooiste was echter dat zondagochtend sinds lange tijd (een week?) de zon 's morgens volop scheen.

Luchiano (8) kon meteen buiten zijn kunsten vertonen aan de waslijn. Daarna mocht hij op de computer. Hij wilde met opa (CasasPa) praten op MSN. "Ja! Opa is online!" Voordat hij iets kon schrijven kwam de eerste message al binnen.

Na afloop zei Luchiano: "Het was heel leuk om met opa te praten." Een van de nadelen van twee ouders die naar een vreemd land zijn verhuisd: er is geen familie in de buurt.

Feyenoord wint met 2-3 bij Roda JC. De derde mok koffie staat voor me. Bij UTS is de koffie-automaat enige tijd geleden weggehaald.

Sindsdien drink ik er alleen maar water, hetgeen veel gezonder is. In het weekend is de koffie-behoefte daardoor wel iets groter geworden.

Het ziet ernaar uit dat vanmiddag een ouderwetse stranddag wordt, mijn lichaam snakt ernaar. En de zee snakt naar mijn lichaam. Is het nu allemaal rozegeur en manenschijn? Neen, bij Pleincafé Wilhelmina heeft Lucy mij met domino genadeloos ingemaakt.

Posted by CasaSpider at 11:15 AM | Permalink | Comments (25)

Als het in Nederland 20 dagen achterelkaar regent en dan breekt ineens de zon door voor een dag of drie, dan... ja, dan trekt iedereen zijn of haar zomerkleren aan, rijdt naar het strand en of een terras en verkeert in stralend humeur.

Het regent hier nu al een hele week onafgebroken. Een tropische depressie trok precies over de ABC-eilanden. Hoe groot is de aarde, hoe klein zijn de ABC-eilanden en hoe heeft die depressie precies ons gevonden. Een van de raadselen des levens.

Op Curacao worden we tamelijk chagrijnig als het zeven dagen achtereen regent, zeker de Nederlanders. De Curacaoenaar houdt wel van regen, want het is zo goed voor de tuin. Nog even en we kunnen hier rijst gaan verbouwen. De sawa's liggen er al.

Donderdagochtend om 06:35 zat ik in de auto met Luchiano (8) om hem naar school te brengen. Na zo'n 300 meter hoorde ik op de radio dat op last van de Gouverneur alle scholen die dag gesloten waren. Luid gejuich op de achterbank. Zelf vond ik het een tikkeltje overdreven, er lag wat grind op de weg maar niet zodanig dat er niet gereden kon worden.

Later hoorde ik van collega Maya dat het in haar buurt wel degelijk flink te keer was gegaan. De huizen in Montaña liggen iets ongunstiger en sommige mensen hebben hun terrein ook nog eens ommuurd. Hierdoor creëerden zij voor zichzelf een soort zwembassin. Maya wist te vertellen dat mensen verderop de nacht zittend op de eettafel moesten doorbrengen, alles stond blank.

Is er nog meer tegenslag? Jazeker! Onze TDS (kabel-tv) doet het al een week niet en de monteur komt pas aanstaande maandag. Verder is ons gas bijna op, terwijl ik op 22 augustus een nieuwe fles heb besteld. Volgens Curgas is die ergens begin september geleverd, maar dat is niet zo. Ook Curgas komt maandag langs om de zaak te bekijken.

Kwaad dient met kwaad bestreden te worden en vocht met vocht. Over een uur of twee is het Abfahrt richting Pleincafé Wilhelmina. Voor een broodnodige Tripel van La Trappe.

Tot slot een paar links die niet in vergetelheid mogen raken:

• Steun Katja in haar strijd tegen Bridget, de teller staat op 26.361. CasaSpider is door zijn Katja gelinked!
• Zet u zelf op de kaart bij Frappr Webloggers. We zijn met zijn 35-en.
• Houd de Webloggers Voetbalpoule in de gaten. Uitslagen kunnen al weken van tevoren worden ingevuld. Eendracht maakt macht, samen zijn wij sterk.

Posted by CasaSpider at 3:27 PM | Permalink | Comments (13)

De tijd voor het Sinterklaasfeest is altijd een interessante periode op Curacao. In het Amigoe-forum keert dit onderwerp ieder jaar steevast terug, al zijn de scherpe randjes na het vertrek van enige Surinaamse forumleden er -helaas- wel af.

Sleutelpersoon in de kwestie is Zwarte Piet en dan met name diens dommige en ondergeschikte rol ten opzicht van de blanke Sinterklaas. Voorstanders van het Sinterklaasfeest stellen dat het hier een eeuwenoude traditie betreft zonder enige kwade intentie. Tegenstanders zien een veranderde maatschappij met een steeds groter wordend aantal donkergekleurde mensen. Voor hun is de Zwarte Piet-rol nogal beledigend. Tijd om de traditie aan te passen, zie Xaviera.

Het frappante is dat de Curacaoenaar die steeds verder van Nederland afstaat dol is op Sinterklaas en zijn Pieten. Niet zelden is het hier juist de Sint wiens gezicht met een soort plakaatverf wit wordt geschilderd. Sinterklaasliedjes worden uit volle borst meegezongen, geen andere Nederlandse teksten worden zo goed onthouden. In dat opzicht is het jammer dat er zoveel nutteloze woorden als kapoentje in voorkomen.

Surinamers haten Sinterklaas vrijwel collectief. Op Curacao wonen veel Surinamers die vaak in het onderwijs werkzaam zijn. De Sinterklaasdiscussie op het Amigoe-forum loopt bijna altijd uit op het over en weer met modder gooien. "Jullie laten je nog steeds onderdrukken door de witte man, bevrijd jezelf toch eens", zegt de Surinamer. Waarop de Curacaoenaar antwoordt: "Ja, kijk maar eens hoe jullie in principe zo rijke land er nu voor staat."

Op Curacao speelt op dit ogenblik een heel andere discussie met betrekking tot Sinterklaas. Niet het wel of geen Sinterklaas is het punt, maar één of twee Sinterklazen. Een nieuw fenomeen!

Al 22 jaren lang wordt de intocht van de Goedheiligman georganiseerd door de Curacao Parades and Festival Foundation van mevrouw Poppy Cratz. Nu is er echter een coupe gepleegd door The Masters en komt als het allemaal doorgaat aanstaande zaterdag een andere Sint de Annabaai binnenvaren.

Deze Sint is geregeld door Adrian Leesly, nota bene een ex-Zwarte Piet van Poppy alsmede door Cesar Rodriguez die voorheen de catering van de intocht voor Poppy Cratz verzorgde. De overheid heeft Poppy haar vergunning geweigerd en deze aan The Masters verleend.

Poppy Cratz is naar de rechter gestapt en eist een verbod op de intocht van 19 november. Op zaterdag 26 november wil zij met haar eigen Sinterklaas op Curacao aankomen. Wat moeten de kinderen hier wel of niet van denken, twee Sinterklazen die elkaar straks met hun stafjes te lijf gaan?

Inmiddels is er in Nederland ook een verbod geëist op negerzoenen.

Posted by CasaSpider at 1:41 PM | Permalink | Comments (13)

Er zijn een paar dingen die ik niet of nauwelijks begrijp. Neem nu ontwikkelingshulp. Het rijke westen geeft al decennia lang ontwikkelingshulp aan arme landen, zoals bijvoorbeeld in Afrika. Ook al decennia lang heerst het besef dat geld of voedsel geven niet voldoende is, de bevolking van deze landen dient opgeleid te worden om zichzelf te kunnen bedruipen.

Veelal begint de zelfbedruiping op het gebied van voedselvoorziening, dat is logisch. Minder logisch (voor mij) is dat de rijke landen vervolgens hun eigen landbouw- en veeteeltbedrijven fors subsidi�ren. Ik wil niet met de vinger wijzen, maar met name de Fransen schijnen hier wat van te kunnen.

Gevolg is dat de ontwikkelingslanden ondanks hun veel lagere lonen nog steeds grote moeite hebben om zich op de wereldmarkt te manifesteren.

• Als een bank aan iemand geld leent om bijvoorbeeld een auto te kopen berekent zij daar rente voor.
• Als men een vriend 100 gulden leent is het wel mooi als dat geld ooit terugkomt, maar over het algemeen berekent men hem geen rente.
• Als men een zwerver een paar gulden in de hand drukt verwacht men over het algemeen niet dit geld ooit nog terug te zien.

Het land de Nederlandse Antillen heeft een schuld van 4.7 miljard gulden (2.2 miljard Euro) aan Nederland. Ieder weldenkend mens beseft dat een of liever nog de oplossing voor deze schuldenlast uit Nederlandse hoek moet komen. Tenzij wij morgen onder de Christoffelberg op de grootste olievoorraad ter wereld stuiten.

President van de Centrale Bank van de Nederlandse Antillen, de heer Emsley Tromp, heeft een zevenpuntenplan bedacht. Even tussendoor, dingen die op detailnivo bijzonder gecompliceerd zijn, blijken als men maar genoeg abstraheert verrassend helder en eenvoudig.

Dat geldt ook voor de oplossing van Emsley Tromp: Nederland moet de hele schuld van 2.2 miljard Euro aan de Antillen gewoon volledig kwijtschelden. In ruil daarvoor mag Nederland de jaarlijkse bijdrage aan de Antillen van 175 miljoen gulden (80 miljoen Euro) in zijn zak houden. Als detaillist komt men daar niet op!

De reactie van onze minister van Bestuurlijke Vernieuwing en Koninkrijkszaken, Alexander Pechtold: "Dat is een interessant voorstel."

Het idee van Emsley Tromp is op zich nog niet zo gek. Wat hij eigenlijk wil is de jaarlijkse rentelast van 300 miljoen gulden (140 miljoen Euro) terugbrengen naar nul. Per saldo houden wij dan per jaar 125 miljoen gulden (60 miljoen Euro) meer over om te besteden dan nu.

Volgens minister Pechtold is er op de Antillen echter toch behoefte aan een directe financi�le injectie. Dat kan wel zo zijn, maar het elimineren van rente op alle leningen die uitgegeven worden als ontwikkelingshulp lijkt mij een noodzakelijke stap. Wereldwijd wel te verstaan.

Nu hangen de torenhoge rentelasten als een molensteen om de nek van de ontwikkelingslanden. Dit zorgt voor een afhankelijkheidsrelatie die tot in het oneindige voortduurt.

Is dit expres zo bedacht of is er hier een econoom in de zaal die deze scheve situatie uit kan leggen?

Posted by CasaSpider at 1:38 PM | Permalink | Comments (21)

Terwijl de bevolking en de politiek steeds meer aansturen op autonomie jegens Nederland denkt het weer daar heel anders over. Een aantal jaren geleden kon ik als het eens regende nog tegen onwetenden zeggen: "Maak je geen zorgen, over een half uurtje is het weer stralend blauw!"

Nu kan ik dat nog steeds wel zeggen, maar dan regent het toch gewoon de hele dag door. Als dat een paar jaar zo doorgaat zijn wij een Tropisch Regenwoud of is het eiland kopje ondergegaan in de Caribische Zee.

Van een dagje regen gaat men niet dood, de temperatuur is nog steeds aangenaam, dat tenminste wel. Ik zit hier met ontbloot bovenlijf in mijn sportbroek te eten. Electronica is kwetsbaarder. Zo ligt ons kabelsysteem TDS er tegenwoordig na iedere regenbui urenlang uit. Dat betekent geen televisie kijken.

Zaterdag spraken we Ino & Bente even bij Pleincafé Wilhelmina. Zij hadden vanaf 's morgens vier uur die dag geen stroom meer. Het schijnt dat een aantal belangrijke kabels het begeven heeft. Voorlichtster Sharo Bikker van Aqualectra deelde zojuist voor de radio mede dat als de situatie om zes uur nog niet hersteld is er geschakeld gaat worden tussen de diverse wijken.

Dit houdt in dat de stroom ieder moment uit kan vallen. We zijn al niet naar het strand geweest, dit kan er ook nog wel bij. Mocht het licht blijven branden gaan we zometeen buiten op de porch dominoën.

Het voordeel is wel dat ons Happy Hour vandaag niet gelimiteerd is tot tweemaal een uur, tenminste zolang er Polar in de koelkast staat.

Posted by CasaSpider at 6:33 PM | Permalink | Comments (23)

Door het leven in de Cariben en nog meer door Lucy kom ik regelmatig in aanraking met voedingsmiddelen waar ik het bestaan eerder niet van kende. Of die ik gewoon niet of nauwelijks at.

Bij supermarkt Mangusa kopen wij op maandagmiddag regelmatig een pak patas de pollo, kippenpoten in goed Nederlands. Het betreft hier echter niet de kippenpoten zoals die in Nederland bekend staan, maar de voeten van de kip.

Volgens Lucy is het nogal bewerkelijk om patas de pollo te bereiden. Vraag mij niet om het recept, het is hier per slot van rekening geen joopbraakhekke.blogspot.com. Patas de pollo smaken best lekker, zeker als snack. Ze zijn wat vettig en wat zoutig.

Het leukste is echter de manier van eten. De voetjes lijken met een beetje fantasie op mensenhanden, inclusief kootjes. Het gemakkelijkst eet men de handjes door een kippenvinger in de mond te steken en hem bij het laatste kootje af te bijten. Vervolgens weekt men met de tong het vlees los van de kootjes en tenslotte spuugt men de drie overgebleven kootjes uit. Die zijn voor de honden.

Het kippenhandgedeelte neemt men eenvoudigweg in de mensenhand en kluift, zuigt en slurpt het kippenvel naar binnen. Echt heel lekker. Nadeel zijn de ontzettend vieze, vette handen die men er aan overhoudt. Zelfs met keukenrolpapier zijn ze nauwelijks schoon te krijgen. Het papier kleeft onmiddellijk vast aan de huid. Met zeep gaat het een stuk gemakkelijker.

Nederland is een echt kippenland, vooral in Barneveld dan toch. Merkwaardig dat ik er nooit patas de pollo ben tegengekomen.

Posted by CasaSpider at 1:06 PM | Permalink | Comments (28)

Tot voor een paar jaar kende Curacao drie grote rotondes, die van Zegu, Salinja en Palu Blanku. Inmiddels zijn rotondes ook hier in de mode gekomen, waarbij met name de mini-uitvoeringen vaak voor problemen zorgen. Mensen die niet op de hoogte zijn rijden daar nog wel eens gewoon rechtdoor. Dit heeft menig sierpalmpje het leven gekost.

Palu Blanku, letterlijk Witte Boom, is de rotonde die de Ring aan de Rooseveltweg knoopt, niet ver van de Isla Raffinaderij. Zelf kom ik niet vaak op Palu Blanku, maar de naam is welbekend en staat als een huis. De grote Carnavalsoptochten gaan er altijd overheen.

Nu heeft het Bestuurscollege van Curacao in al haar wijsheid besloten om de naam van deze rotonde eens te veranderen. Men moet niet te negatief doen over veranderingsprocessen, de wereld verandert immers doorlopend. Van de andere kant is niet iedere verandering een verbetering.

"Ja, boeien! Vertel nou eindelijk maar eens hoe ze Palu Blanku gaan noemen!", hoor ik sommigen denken. De naam Palu Blanku wordt vervangen door... Rafik el Hariri. Welk een typisch Curacaose naam.

Rafik Hariri (01.11.1944 - 14.02.2005) was een Libanees zakenman, miljardair en gedurende een tiental jaren premier van Libanon. (Bron: Wikipedia).

Nu wonen er op Curacao wel een aantal Libanezen, maar dat voor deze kleine groep Palu Blanku wordt gerenamed naar Rafik el Hariri lijkt wat vergezocht.

Het toeval wil dat op 20 november op Curacao Planet Lebanon plaatsvindt, een conferentie die door een grote delegatie Libanese zakenlieden wordt bezocht. Naar het schijnt is nu reeds bekend dat Saad Hariri, zoon van wijlen Rafik, ergens in die week de rotonde zal inwijden met zijn nieuwe naam.

Als het moet kan een dergelijke naamwijziging kennelijk snel geregeld worden. Dit stuit op fel verzet bij diverse groeperingen in de bevolking. Zo las ik in de Vigilante van donderdag dat sedert lange tijd bijna niemand meer refereert aan Palu Blanku als Palu Blanku, maar als Canword. Canword naar Wilhelm Canword, een van Curacao's grote sportmannen, sinds deze eigenaar werd van het benzinestation te Palu Blanku.

Voor mij was dit compleet nieuwe informatie, ik had de naam Canword nooit eerder gehoord. Een trieste bijkomstigheid is dat precies op het moment van de beslissing tot naamwijziging in Rafik El Hariri de heer Wilhelm Canword stierf.

De politieke partij MAN zit in de Eilandsregering met FOL en PLKP. Zij moet derhalve de beslissing van het Bestuurscollege wel verdedigen. Dat doet gedeputeerde Charles Cooper op bijzondere wijze. Volgens hem is de naamwijziging niet zo'n probleem, want iedereen vergeet de nieuwe naam van de rotonde toch weer meteen en zal hem gewoon Palu Blanku blijven noemen.

Volgens die redenatie kunnen we Curacao officieel dan ook wel omdopen in FC Twente.

Posted by CasaSpider at 8:49 PM | Permalink | Comments (14)

De Curacao Lions Club bestaat 60 jaar en haalde Johnny Ventura naar het eiland. Wie is Johnny Ventura? Geboren op 8 maart 1940 te Santo Domingo, Republica Dominicana, als Juan de Dios Ventura Soriano nam hij in 1959 de artiestennaam Johnny Ventura aan.

Johnny Ventura is een van de grote Merengue-vertolkers uit de Dominicaanse Republiek, zowel door zijn zang als door zijn fabelachtige heupbewegingen. Zijn optredens in alle belangrijke clubs van Amerika en Europa hebben de Merengue feitelijk buiten Santo Domingo op de kaart gezet. Hieraan heeft hij zijn bijnaam El Caballo Mayor (Het Oudste Paard) te danken.

Op politiek gebied was Johnny Ventura actief als lid van de PRD, de partij van ex-president Hippolito Mejilla. In de jaren '90 is hij een aantal jaren burgemeester van de hoofdstad Santo Domingo (3 miljoen inwoners) geweest. Voorts presenteerde hij het veelbekeken televisie-programma Cuanto vale el show? (Hoeveel is de show waard?).

Een man die men graag eens wil zien optreden! De Curacao Lions Club maakte dit mogelijk. Ieder jaar organiseert deze club een concert ten behoeve van locale jeugdprojecten op telkens andere, speciale locaties. Zaterdagavond had men het schiereilandje Bati Paña omgedoopt tot Isla di Aventura. Bati Paña betekent letterlijk "kleren slaan", dit om ze schoon te krijgen.

De auto moesten we op een groot veld dat als parkeerterrein was ingericht achterlaten. Met bussen werden de gasten naar het feestterrein vervoerd. Daar stonden vele ronde tafels opgesteld, alsmede een groot podium. Wij zochten een plaatsje aan een tafel en haalden wat te eten. Eten en drank was in de toegangsprijs inbegrepen en we werden goed verzorgd door de vele serveersters.

"Hmm... ik voel een druppeltje", zei ik tegen Lucy. Even later begon het te hozen. Iedereen zocht een goed heenkomen bij een van de vele overdekte standjes met drank en voedsel. Daar stonden we dicht tegen elkaar gedrukt te wachten tot de bui over was. Het duurde een minuut of 20 voordat de menigte haar stoelen weer op kon zoeken. Stoelen die wel even drooggemaakt moesten worden.

We zaten nog geen tien minuten of de volgende bui sloeg toe. Daar gingen we weer met zijn allen. De eerste keer stond ik nog direct tegen de bar aan, de tweede keer bij de zoete nagerechten. Cakes, koekjes en wat dies meer zij, allemaal een stuk minder lekker dan een biertje natuurlijk. Dit was het uitzicht vanuit de toetjestent in de regen. Lucy hield zich kranig staande op haar hoge hakken.

Het ritueel van gaan zitten en vluchten voor de regen herhaalde zich enige malen. Tussendoor aten we nog een erg lekker soepje. De muziekapparatuur op het podium was afgedekt met witte doeken. Om iets na twaalven was het voor het eerst ongeveer een half uur achter elkaar droog.

Er werd omgeroepen dat Johnny Ventura zich reeds op het schiereiland zou bevinden. Mensen begonnen te lopen. In zulke gevallen weet Lucy in tegenstelling tot mij altijd precies waar het te doen is. We spoedden ons richting podium en daar, als uit het niets, doemde Johnny Ventura op. Vastberaden liep Lucy op hem af en zo stond ze even later met haar jeugdidool op de foto.

Johnny had haast. Veel fans wilden hem even zien en er waren de veiligheidsmannen. In minder dan een minuut was hij achter het podium verdwenen.

Het concert kon nu niet lang meer op zich laten wachten. Wij rukten op naar voren en stonden even later tegen het podium aan. De muzikanten kwamen op en begonnen alvast wat in te spelen. Er werd een Merengue ingezet. Een man verscheen vlak voor mijn neus on stage en kondigde Johnny Ventura aan. Daar stond hij ineens en het publiek vooraan ging meteen uit zijn dak.

Johnny Ventura bevond zich ongeveer een meter voor mij. Ik zag de geestdrift en voelde de energie. De man is 65 jaar maar heeft op het podium een enorme power. Bovendien straalt het plezier er zichtbaar van af. Lucy was van het lange wachten, de regen en het in verband met haar status nauwelijks alcohol mogen drinken ietwat slaperig geworden. Bij de eerste klanken van het concert veranderde dat op stel en sprong. Zij joelde, zong en danste hartstochtelijk mee.

Na drie of vier nummers verscheen de ongenode gast in de gedaante van regen wederom. Het podium was weliswaar overdekt, maar ook zo lek als een mandje. Dat kon ik goed constateren omdat ik onder het afdak stond en toch kletsnat werd. De band ging nog even door en Johnny Ventura improviseerde nog snel iets over de regen. Maar al snel moest men het voor gezien houden. Electronische apparatuur en water gaan nu eenmaal niet goed samen.

Het hoosde. Lucy verschool zich onder het podium. Langzaam maar zeker gingen steeds meer mensen weg, richting de pendelbus. Toen het iets minder hard ging regenen waagden ook wij de oversteek. Na even in de toiletruimte geschuild te hebben zagen wij een bus arriveren. We waren niet de enigen. Op slimme wijze wurmde Lucy zich tussen de dringende menigte en was binnen. Toen kon ik niet achterblijven. Er werd flink geduwd en getrokken, niemand wilde in de regen op de volgende bus wachten. Even later zat ik erin.

Vanaf de plek waar de bus stopte moesten we nog naar de auto lopen. Het parkeerveld was inmiddels tot een modderpoel verworden. Dit was geen avontuur meer, dit was Extreme Sports! Glibberend en glijdend bereikten we de auto. Tegen drieën waren we thuis. De babysit wachtte al op ons.

Een avond die we ondanks de regen niet graag hadden willen missen. Met dank aan Johnny Ventura.

Posted by CasaSpider at 2:39 PM | Permalink | Comments (15)

Op Curacao bestaan vier (niet privé) basisscholen met Nederlands als instructietaal, de taal waar les in wordt gegeven: de Marnix, de Alber Schweitzer, het Pire College en de Johan van Walbeeckshool. De Römerschool beschouwde zichzelf als tweetalig, men maakt er gebruik van Nederlands instructiemateriaal.

In die situatie dreigt spoedig hardhandig verandering te komen. De Dienst Openbare Scholen (DOS) verplicht de Römerschool nu om gebruik te maken van Papiamentstalig materiaal. De ouders staan op hun achterste benen omdat deze wijziging komt drie maanden na begin van het schooljaar. Had men dit van tevoren geweten was dit in veel gevallen een reden geweest te trachten het kind op een andere school te plaatsen.

De maatregel past in een strategie waarvan het uiteindelijke doel is dat het Papiaments op Curacao eenzelfde positie heeft als het Nederlands in Nederland. Iedereen spreekt het overal en dus ook op de scholen. Andere talen als Engels, Spaans en Nederlands worden als een gewoon vak onderwezen.

Het grote voordeel van deze gedachte is dat de Curacaoenaars eindelijk gelijke kansen krijgen. Een gevolg van de huidige situatie is dat het Nederlandstalige gedeelte van de bevolking bevoordeeld is.

Hierbij mag niet vergeten worden dat Nederland nog altijd gelijkstaat aan de oude kolonisator. Het is niet moeilijk in te zien dat Curacao er van alles aan doet om zich aan de afhankelijkheid van Nederland en het Nederlands te ontworstelen.

Tot zover de theorie. In de praktijk kan het afwijzen van Nederland en het Nederlands leiden tot een verslechtering. Waar de Bovenwindse Eilanden (Sint Maarten, Sint Eustatius en Saba) van het Nederlands naar het Engels overgaan, zit men op de Benedenwinden met het Papiamentu.

Rationeel gezien is kiezen voor het Papiaments geen slimme keuze. Het wordt gesproken door ongeveer 500.000 mensen, er is nauwelijks lesmateriaal en de taal is chaotisch en verdeeld. Het Papiaments bevat zeer veel leenwoorden uit het Nederlands, Engels en Spaans. Standaard werden deze woorden op dezelfde wijze geschreven als in de taal waarvan ze geleend zijn. Op Curacao is echter besloten om tot een soort fonetische schrijfwijze over te gaan.

In theorie valt daar wat voor te zeggen, in de praktijk leidt het tot chaos. Het woord weekend dient officieel geschreven te worden als wikènt (of was het nu wiekènt?). En wat te denken van zuembruk voor zwembroek. Zelfs kranten hebben vaak geen idee meer hoe iets geschreven moet worden en het wemelt er dan ook van de fouten. En dan is er nog de jeugd. Door hen wordt vaak de term hopi great! gebezigd. Het betekent dat iets erg leuk is. Geen jongere haalt het in zijn hoofd om great fonetisch te schrijven.

Een op zich interessante situatie ware het niet dat een aantal generaties kinderen er de dupe van (kunnen) worden. Het is niet voor niks dat de wachtlijsten voor de Nederlandstalige basisscholen lang zijn. Eigenlijk moet men er iemand kennen om erop te kunnen komen. Ouders denken uiteraard aan de toekomst van hun kinderen en hebben maling aan een lange-termijn visie. Ik wel tenminste.

Mijn suggestie is dat met betrekking tot het Papiaments gekozen dient te worden voor een uniforme schrijfwijze binnen het gehele taalgebied. Arubaanse Papiamentstalige kranten komen op mij professioneler en eenduidiger over dan hun Curacaose tegenhangers. Ik pleit derhalve voor de Arubaanse manier. Dit geldt ook voor de 'o-' versus de 'u-' uitgang: Papiamento (Aruba) versus Papiamentu (Curacao). Op straat mag men best om een broodje lomitu vragen als men het officieel maar met een 'o' schrijft: lomito.

Immers, nu lijkt het voor de kranten allemaal niets uit te maken hoe woorden geschreven moeten worden. Niemand weet het precies. Gevolg is dat men zelfs met eigennamen ongehoord slordig is en vele fouten maakt. Is het nu Mirna of Myrna Godett? In het geval van de ontvoerders van Claudia Melchers werd Quentin Wong Loi Sing net zo vaak Quinten genoemd. Naar mijn mening een gevolg van een slordige basistaal.

De ouders van de Römerschool hebben een enquete gehouden. Met grote meerderheid hebben zij gekozen voor tweetalig onderwijs, met Nederlandstalig instructiemateriaal. De vraag is of Gedeputeerde van Onderwijs Eduardo Cova (PLKP) hierin mee zal gaan.

Posted by CasaSpider at 10:01 AM | Permalink | Comments (16)

Dit weekend vinden de Vlootdagen plaats op Curacao. Aan de Mottetwerf te Otrabanda liggen zo'n vijf grote marineschepen achter elkaar. Op de kade staan allerlei standjes met info over de marine en natuurlijk eten en drinken in overvloed. Er komen veel mensen op af.

Het publiek mag op en in de schepen. Wij begonnen met de Hr. Ms. Tjerk Hiddes (F830). Een mooi schip maar het bezoek viel tegen. We mochten alleen een rondje over het dek lopen. Op de terugweg naar de trap kwamen we in een file terecht. Het duurde zeker een kwartier voordat we van het schip afkonden. Een kwartier recht in de brandende zon wel te verstaan.

Gelukkig stond er beneden een aantal kratten met gratis flesjes water klaar, een uitstekende service van de marine. Ook op andere plekken was gratis koffie en limonade te verkrijgen. Overal liepen mariniers rond om informatie te geven of op andere manieren behulpzaam te zijn.

Luchiano (nog 1 dag 7) en ik hadden wel zin in een rondvaart met een speedboat. We sloten aan in de rij, maar zagen al snel dat dit veel te lang ging duren. Op naar het volgende schip. Na de slopende ervaring op de Tjerk Hiddes had Luchiano hier absoluut geen zin meer in. Gelukkig bepalen wij (Lucy en in mindere mate ik) zelf nog waar we naar toe gaan.

Het Mexicaanse kustwachtschip de Sonora was ons doel. Een mooi schip van de buitenkant, het heeft wel iets weg van een duikboot aangezien het vrijwel geheel gesloten is. Lucy kletste wat met de Mexicaanse bemanning, aardige mensen trouwens. Op dit schip kregen we wel een heuse rondleiding. Onderin verscholen bevond zich een snelle Go-Fast voor speciale operaties.

De keuken was helaas dicht en Lucy had nog wel zo'n zin in een Burrito. Na zo'n 20 minuten hadden we het wel weer gezien op het schip, men zal er maar een paar maanden op moeten zitten!

Tegenover de Sonora op de kade was een stormbaan aangelegd. Luchiano wilde hier dolgraag op. Hij deed het goed. Het aan een touw over de waterbak zwieren vond hij het leukste onderdeel. Van de activiteiten op de stormbaan had ik nogal honger gekregen. Een broodje Lomito ging er dan ook wel in.

Lucy hield het goed vol, zo'n middag in de hitte en niet te vergeten op hoge hakken. We eindigden zoals gebruikelijk bij Pleincafé Wilhelmina waar de eigenaar het goede nieuws vertelde dat er Duvel onderweg is naar het eiland. Maar ja, dat belooft hij al een paar jaar.

De fotoserie met een selectie van 16 foto's staat klaar voor de liefhebber van schepen, Curacao en/of de Spiders.

Posted by CasaSpider at 8:33 AM | Permalink | Comments (13)

Het goede nieuws is dat de Flashback's op zijn, vanaf nu schrijven we weer in het heden. Het nog betere nieuws is dat het vandaag Antillendag is, tenminste op de Antillen. Een vrije dag dus.

Wat Antillendag precies inhoudt is ieder jaar opnieuw de grote vraag. In 2003 was er een quiz, in 2004 dacht ik dat het de laatste editie was en dit jaar? Dit jaar zorgde Luchiano (7) voor het Antillengevoel.

Luchiano kwam de keuken in, waar ik wat stond te rommelen. Hij stak een been in de lucht en wees naar de achterkant van zijn voet. "Hoe heet dat ook al weer?", vroeg hij. "Dat is je hiel, je Achilleshiel", antwoordde ik.

"Oh ja Achilles. Maar wie is dan Antilla de Hun?"

Posted by CasaSpider at 1:20 PM | Permalink | Comments (14)

Vanaf 1 augustus 2005 tot 1 april 2006 is onze Koningin Emmabrug, in de volksmond Pontjesbrug genoemd, in groot onderhoud. De Pontjesbrug is de enige drijvende houten draaibrug ter wereld. Voor de restauratie wordt 478 kuub Afrikaans hardhout gebruikt. De kosten bedragen 10 miljoen Antilliaanse guldens (4.5 miljoen Euro), betaald door de Europese Unie.

Toen Lucy dit hoorde was zij verontwaardigd. "Tien miljoen gulden voor dat houten bruggetje? Ik doe het voor 100.000, ongelofelijk wat een geldverspilling!"

Op Curacao heerst armoede, scholen hebben weinig middelen en dan tien miljoen besteden aan een houten bruggetje, tja... Het gebruik van Afrikaans hardhout is voorts niet erg milieuvriendelijk te noemen.

Uiteraard kan er voor veel minder geld een kwalitatief betere Pontjesbrug geleverd worden, gebouwd van kunststof en staal. Aan het feit dat deze brug de enige drijvende houten draaibrug ter wereld is hebben vooral arme mensen hier maling.

Van de andere kant, de restauratie kost het Eiland Curacao niets en de brug in originele staat heeft zeker touristische waarde. Het verwaarlozen en laten vergaan van monumenten uit het verleden kan men slechts éénmaal doen. Wat eenmaal weg is, komt nooit meer terug.

Uit de Amigoe van vrijdag 14 oktober:

"GroenLinks-Kamerlid Ineke van Gent maakte zich tijdens het debat over de begroting van Koninkrijksrelaties woensdag sterk voor de monumenten op de eilanden die de ‘eeuwen bestaande verbondenheid tussen de Antillen en Nederland’ bewijzen."

Minister Pechtold van Koninkrijksrelaties heeft het monumentenbeleid niet hoog op zijn prioriteitenlijst staan. Hij geeft de voorkeur aan menselijke aspecten in plaats van aan de monumenten. Dat laatste moeten wij nog maar zien. Het voordeel van het restaureren van een monument is dat het resultaat al vrij snel concreet zichtbaar is.

Het is geen eenvoudige zaak een balans te vinden tussen investeren in een mooier Curacao met veel aandacht voor de historie en een aanvaardbaar welvaartsnivo voor met name de onderkant van de bevolking. Een onderkant die op dit moment nog steeds groeiende is.

Posted by CasaSpider at 1:31 PM | Permalink | Comments (17)

Economisch gezien verkeert Curacao al jarenlang in zwaar weer. Dit kan men goed zien aan de onderkant van de samenleving, bij de zogenaamde chollers. Een choller is een drugsverslaafde. Veel chollers komen aan hun geld om drugs te kopen door, al dan niet ongevraagd, auto's te wassen of, al dan niet ongevraagd, op auto's te passen.

Als er weer eens goed op mijn auto is gepast geef ik de betreffende choller met plezier een gulden. Beter zo dan dat hij auto's openbreekt of laptops steelt.

De middenstand in Punda heeft de laatste tijd echter steeds meer last van de chollers. Iedere winkel beschikt wel over één of meerdere airco's. Deze steken aan de buitenkant van de winkel uit de muur.

's Nachts zijn deze airco's een geliefd object voor chollers om open te breken. Niet om een handel in airco's te beginnen, maar voor het vele koperdraad dat erin zit. Het koper wordt voor een habbekrats verkocht, maar de winkelier blijft met een grote schadepost zitten.

Aan de bovenkant van de samenleving is ook goed te merken dat het steeds slechter gaat op het eiland.

Ongeveer in augustus 2004 stopte vliegmaatschappij DCA haar activiteiten hetgeen tot een direct verlies van 600 banen leidde. In oktober 2004 staakte ADM Milling (meelproducten) haar productie-activiteiten en liet personeel afvloeien. Op 22 maart 2005 werd de naam gewijzigd in ADM Trading, van productie- naar handelsbedrijf.

Hetzelfde geschiedde met de Amstel Bierbrouwerij. Op 23 september 2005 sloot het bedrijf de poorten qua bierproductie. Van de 108 banen verdwenen er 55 direct. Op termijn blijven er 25 over. Amstel is nu een distributiebedrijf.

Toko Zuikertuintje was een hele tijd lang een goeddraaiende supermarkt. Ruim opgezet, met brede gangen en artikelen die rechtstreeks van Albert Heijn afkomstig leken. Hij was wel iets duurder dan Centrum Supermarkt, Mangusa en Esperamos. De laatste jaren begon de klad erin te raken en kwamen er steeds minder mensen naar Zuikertuintje.

Her en der verschenen onofficiële berichten over betalingsachterstanden. Een tijdje geleden stuntte Zuikertuintje nog met een grote lading Belgische bieren. Toen ben ik er ook weer eens naar toe gegaan. Maar donderdagmiddag 6 oktober 2005 is het doek dan toch gevallen.

Toko Zuikertuintje is dicht. Een aantal werkneemsters zit er gelaten bij (800x596). De sluiting van de toko heeft indirect zeker gevolgen voor de vele winkeltjes eromheen. De supermarkt was de magneet van Zuikertuintje en Bloempot Shopping Center.

Posted by CasaSpider at 10:08 AM | Permalink | Comments (13)

Er gebeuren veel dingen bij ons momenteel, leuke dingen en minder leuke dingen. Zo is het leven. Woensdag was een vrije dag voor mij en een drukke op het CasaLog. Een paar honderd mensen kwamen binnen met Izaan als zoekargument.

Het Algemeen Dagblad is van alle Nederlanse dagbladen het actiefst in haar speurtocht naar achtergrondinformatie. De krant heeft nu de claimbrief (pdf-file) waarin de ontvoerders van Claudia Melchers om 300 kilo cocaine vragen in handen gekregen.

Izaan Moenir-Alam is een man van 12 ambachten 13 ongelukken. Zo bracht hij onder de naam Sunsation een cd uit. Verder is hij een meer dan verdienstelijk tafeltennisser en ook op basketbalgebied staat hij zijn mannetje. In de jaren '90 werkte Izaan als verslaggever op de sportredactie van het al enige tijd geleden ter ziele gegane dagblad Beurs & Nieuwsberichten. (Bron: Vigilante)

Luchiano (7) en ik zijn al op bladzijde 90 van Paulus en de insecten. Het praten met een hoog stemmetje bij de passages van Paulus gaat me steeds beter af. Nu nog een grijze baard en ik ben een heuse boskabouter. Over het ouderwetse taalgebruik, we zijn inmiddels de tel kwijtgeraakt hoe vaak het woord herademen in het boek voorkomt.

Als we een hoofdstuk uit hebben wil Luchiano steeds dat we verder gaan met de eerste pagina's van het volgende. Een teken dat hij het een leuk boek vindt. Maar wat is er dan zo leuk aan Paulus de boskabouter? Ik besloot het onze tuinkabouter zelf te vragen, hij lag toch naast mij op bed.

"Waarom vind jij Paulus wel leuk en Pietje Puk niet?" Luchiano stak meteen van wal: "1. Bij Pietje Puk wordt niet gevochten. 2. Bij Pietje Puk komt niemand in gevaar. 3. Ik hou meer van fantasie. Paulus de boskabouter is fantasie."

Nu hij het zo stelde kon ik mij er wel in vinden. Schrijver Jean Dulieu verzint trouwens grappige woorden. De gevaarlijke insecten waar Paulus en de zijnen het tegen moeten opnemen hebben namen als oorslibbers, kruljuffers, snuitzuigers, dribbeldreumesen, sprietwezens, groensprinken en kreeftkrabbers. Neem nu dat laatste woord. Een kreeftkrabber is een insect dat lekker kan krabben.

Leuk gevonden toch, die combinatie van kreeft en krab. Heel andere koek dan zo'n claimbrief.

Posted by CasaSpider at 1:02 PM | Permalink | Comments (16)

De ontknoping van de ontvoering van Claudia Melchers (Deel 1) lijkt dichterbij te komen. Van de twee verdachten Quentin Wong Loi Sing en Sergio Patricio Wawoe heeft volgens bronnen Quentin inmiddels een volledige bekentenis afgelegd. Een bekentenis die nog niet officieel is bevestigd.

Brein achter de ontvoering volgens Quentin's bekentenis is Izaan (Izzy) Moenir-Alam. In de jaren '90 maakte hij onder de naam Sunsation een cd met zijn broer waarop hij te zien is met een draagbare synthesizer. Dat was heel modern in die tijd. Inderdaad lijkt Izaan een beetje op Bobby Farrell.

Izaan (Izzy) heeft de Antillianen Quentin en Patricio geronseld om een klus te klaren. Naar verluidt heeft Quentin een schuld van 45.000 Euro bij hem. Dat zorgt voor enige druk.

Op de tweede dag van de ontvoering sprak Izaan Moenir-Alam langdurig met Claudia Melchers. Eigenlijk was het de bedoeling om haar een boodschap op cassette te laten inspreken.

Na afloop van het gesprek meldde Izaan echter dat er een oplossing was gevonden en dat Claudia vrijgelaten werd, hetgeen kort daarop ook gebeurde.

Volgens Quentin is Izaan (Izzy) Moenir-Alam naar Brazilie gevlucht waar hij vrouw en kind schijnt te hebben. Vorige week zondag, 23 september, zou hij op Curacao in het vliegtuig zijn gestapt. Eventuele uitlevering door Brazilie wordt een langdurige procedure.

Is de zaak met de bekentenis van Quentin Wong Loi Sing helemaal opgelost? Ik denk het niet. Er zijn nog veel vragen die beantwoord dienen te worden. Een greep:

• Wat is er afgesproken tussen Izaan Moenir-Alam en Claudia Melchers op woensdag 14 september 2005?
• Is er een link met de zaak van de Limburgse Hell's Angels (Nomads) en de 300 kilo zoekgeraakte cocaine? De ten gevolge hiervan aan stukken gesneden Steve Chocolaad was een vriend van Lorenzo Moenir-Alam. Izaan Moenir-Alam schijnt banden te hebben met een gang van Colombianen.
• Is het toeval dat Lorenzo Moenir-Alam juist in Nederland en bij bridgeclub Het Hok opdook ten tijde van de ontvoering van Claudia Melchers?
• Op welke wijze is Claudia's vader Hans Melchers bij deze zaak betrokken?

• 05.10.2005 Algemeen Dagblad: 'We gaven Claudia Happy Meals...'
• 05.10.2005 Algemeen Dagblad: Uitlevering uit Brazilië lastige klus
• 05.10.200 Telegraaf: Klopjacht op Izaan M. in zaak-Melchers

Posted by CasaSpider at 8:50 AM | Permalink | Comments (17)

Op maandagavond 12 september wordt Claudia Melchers ontvoerd uit haar woning door twee Zuid-Amerikaans ogende mannen. Een bovenbuurman is bij haar die avond. De ontvoerders binden hem vast op een stoel.

Claudia is de dochter van Hans Melchers, eigenaar van Melchemie Holland, een groothandel in kunstmest, waterzuiveringsstoffen en andere chemicaliën. Hij staat met een geschat vermogen van 460 miljoen euro op de 36e plaats van de Quote 500-lijst met rijkste Nederlanders. Naast zijn kasteel in de Achterhoek bezit een appartement in het Royal Palm Resort op Curaçao.

Het is een merkwaardige zaak. In plaats van het gebruikelijke losgeld wordt door de ontvoerders 300 kilo cocaine geëist met een straatwaarde van 15 miljoen Euro.

Op woensdag 14 september laten haar ontvoerders Claudia plotseling gaan. Zij is ergens in Arnhem uit een auto gezet. Tijdens haar ontvoering is zij vastgehouden op bungalowpark Stroombroek van Landal Greenparks in het dorpje Braamt, vlak bij Doetinchem. Haar ontvoerders hebben haar goed behandeld.

Op dinsdag 20 september wordt de (ex-)vrouw van hoofdverdachte Izaan (Izzy) Moenir-Alam, Anita van H. alsmede een andere vrouw gearresteerd. Anita's (meisjes-?)naam is gebruikt bij het huren van de bungalow. Advocaat van Anita is Cees Korvinus. Hij meldt dat zijn cliente Anita niets met de zaak van doen heeft. De andere gearresteerde vrouw betitelt hij als een vage kennis. Op donderdag 29 september worden de twee vrouwen vrijgelaten. Izaan bevindt zich volgens de laatste berichten mogelijk in Brazilie.

Uit een rapportage van het kadaster blijkt dat op de villa van Izaan Moenir-Alam die voor 812.000 euro was aangeschaft executoriaal beslag is gelegd. Het echtpaar woonde eerder in het dorp Braamt, waar Claudia Melchers werd vastgehouden. Uit een verslag van de belastingdeurwaarder blijkt dat het paar de laatste maanden werd bestookt met dwangbevelen van de fiscus.

Op dinsdag 27 september wordt op Curacao de 37-jarige Quentin Wong Loi Sing gearresteerd. Men verdenkt hem van betrokkenheid bij de ontvoering van Claudia. Op donderdag 29 september wordt Quentin, begeleid door twee rechercheurs van het RST, op het vliegtuig naar Nederland gezet.

Op woensdag 28 september wordt op Curacao een tweede verdachte gearresteerd. Het betreft de 45-jarige Lorenzo Moenir-Alam die in Papiamentstalige kranten overigens consequent Lorenso wordt genoemd. Lorenzo is een neef van Izaan (Izzy) en zoon van de bekende Curacaose advocaat Ali Alam Moenir-Alam die tevens de verdediging op zich neemt.

Lorenzo is een fascinerende figuur. Hij is een uitstekend bridger die een tijd samengewoond heeft met een Nederlandse, wier bedrijf bridgetoernooien sponsort. Op Curacao speelde Lorenzo in 2004 regelmatig bij bridgeclub Het Signaal. Ivo Kistemaker, een van de oprichters van deze bridgeclub is bevriend met Claudia Melchers. Ivo en Lorenzo hebben er samen gebridged. Laatstgenoemde ontwikkelde een revolutionair biedsysteem Maxi Majors dat hij in Nederland wilde uitproberen en verdiepen.

Voorheen was Lorenzo in Nederland een stamgast bij bridgevereniging Het Hok, waar Claudia Melchers, haar echtgenoot Bert Verheij en huisvriend Floris Nijland elkaar wekelijks treffen. Op de avond van de ontvoering, maandag 12 september, speelt Lorenzo nog samen met Floris zijn partijen. De afgelopen drie jaar was hij niet meer op Het Hok gesignaleerd, hij zou definitief zijn teruggekeerd naar de Antillen. "Ineens was-ie er weer."

Merkwaardig is dat de vader en advocaat van Lorenzo beweert dat zijn zoon de vaste bridge-partner van Hans Melchers was. Hans Melchers zelf zegt Lorenzo namelijk nauwelijks te kennen en hem nooit de hand te hebben geschud. Hij heeft hem 13 jaar geleden eens ontmoet. Dat is vreemd, want hoe weet men van mensen die men nauwelijks kent zo goed dat men ze 13 jaar geleden heeft ontmoet?

Nog een interessante uitspraak van Lorenzo's vader is de volgende: "Dat er naar verluidt een zekere Moenir-Alam en een gang van Colombianen debet zouden zijn aan de ontvoering van Claudia en uit het feit dat Lorenzo op Izaan een beroep heeft gedaan om hem enkele keren een lift te geven naar de desbetreffende bridgeclub, mag niet worden afgeleid als zou Lorenzo iets maar dan ook iets te maken hebben met de ontvoering." Legt de advocaat hier een link tussen Izaan en een gang van Colombianen?

In maart van dit jaar is Lorenzo Moenir-Alam op Curacao in aanraking met de politie geweest. Op 23 maart werd hij aangehouden op verdenking van ontvoering, bedreiging en overtreding van de Opiumlandsverordening. Dat gebeurde bij een spectaculaire actie van het Arrestatieteam en Bureau Narcotica. Lorenzo werd bij een bar-restaurant voor de kerk van Janwe samen met vijf andere mannen aangehouden. Hiermee was de gijzeling direct beëindigd. Lorenzo heeft een maand in voorarrest gezeten. Door de vele tegenstrijdige verklaringen is er tot op heden nog geen vervolgingsbeslissing genomen.

Donderdag 29 september is Lorenzo Moenir-Alam voor verder verhoor in de zaak Claudia Melchers naar Nederland gevlogen. Op vrijdag 30 september is Sergio Patricio Wawoe als verdachte nummer drie op Curacao aangehouden. Ook hij mag zijn verhaal in Nederland gaan doen. De man was net met een vlucht van de KLM uit Nederland gekomen.

En dan is daar nog Bobby Farrell, de zanger van popgroep Boney M. Het gerucht ging dat Bobby betrokken zou zijn bij de ontvoering van Claudia Melchers. Radio Dolfijn DJ Maarten Schakel besloot Bobby live op te bellen in zijn ochtendshow. Na wat speurwerk kreeg hij hem aan de lijn, in Estland. Het werd een bijzonder interview waarin Bobby zich in het laatste gedeelte nogal liet gaan.

Hier valt het interview te beluisteren. CasaSpider himself heeft voor een transcript gezorgd. Voor alle duidelijkheid, Bobby Farrell heeft niets te maken met de ontvoering van Claudia Melchers.

Het is een rare zaak waarbij nog vele vragen onbeantwoord zijn.

Belangrijkste bronnen:

• Diverse artikelen en foto's uit het Papiamentstalige dagblad Vigilante
• Bridgeclub Het Signaal
• 29.09.2005 Amigoe: Lorenzo bridgepartner van Hans Melchers
• 29.09.2005 Amigoe: Twee arrestaties op Curaçao in ontvoeringszaak-Melchers
• 30.09.2005 Amigoe: Verdachten ontvoering Melchers naar Nederland
• 30.09.2005 Volkskrant: Verdachte van ontvoering Melchers is bridgevriend
• 30.09.2005 Volkskrant: Melchers: 'Ik ken Lorenzo M. nauwelijks'
• 01.10.2005 Volkskrant: Lorenzo M. eerder al in voorarrest

(Het vervolg: Deel 2)

Posted by CasaSpider at 12:58 PM | Permalink | Comments (18)

Als er iemand gek is op brillen dan is het wel Brillie. Jammer genoeg is het niet mogelijk direct naar Brillie-posts te linken, maar de laatste over brillen staat onder donderdag 8 september. Voor de liefhebbers.

Zaterdag werd ik gebeld door Pearle met de mededeling dat mijn nieuwe brillen klaar lagen. Een gewone en een zonnebril. Een week of twee geleden heb ik de brillen uitgezocht en een paar dagen later een oogmeting laten doen.

Dat laatste gebeurde zeer secuur. Toen na het eindeloos wisselen van de glaasjes (is deze beter of deze, 1 of 2?) uiteindelijk mijn keus voor links en rechts in de testbril zat, zag ik beduidend beter dan met mijn eigen bril.

Dat kon heel goed kloppen want de afwijking aan mijn rechteroog was van 6.50 naar 5.75 met cylinder gegaan. Ook links had ik een minder sterk glas nodig.

De vraag is nu of mijn ogen beter zijn geworden of dat de voorgaande meting een paar jaar geleden in Punda niet zo secuur was. Ik hou het op een combinatie van beiden.

's Avonds gingen Luchiano (7) en ik met zijn tweeën naar Pleincafé Wilhelmina. Lucy had geen zin. We vermaakten ons prima, Luchiano kletste honderduit.

We hadden het over mijn nieuwe bril. "Ja papa, het is een hele mooie bril." Dat vond ik nog wel een leuke opmerking. Het vervolg was minder. "Met bril ben jij ook mooier. Zonder bril zie je die streepjes en zo. Met bril lijk je ook intelligenter."

Met de nadruk op lijk zullen we maar zeggen. Even later wilde Luchiano weten sinds wanneer ik een bril heb: "Ben jij blind geboren?" Ik vertelde hem dat ik tien of elf jaar was toen ik samen met mijn moeder naar de GGD-keuring ging. Bestaat dat eigenlijk nog, de GGD-keuring?

Ik werd gewogen en kreeg een pollepel beurtelings voor mijn linker- en mijn rechteroog. Na afloop van de oogtest zei de keuringsarts dat ik slechtziend was en een bril nodig had. Mijn moeder schrok enorm, dat weet ik nog goed. Maar mijn hart maakte een vreugdesprongetje. Een bril, dat leek me wel wat. Immers, mijn vader had ook al een bril.

Apetrots was ik op mijn eerste bril. Bijkomend voordeel was dat ik ineens veel beter zag wat er op het schoolbord stond geschreven. Inmiddels ben ik niet meer zo trots op mijn bril, het is eerder lastig.

Steeds meer mensen in mijn omgeving laten hun ogen laseren. Afgezien van de kosten is er ook de angst. De angst dat het net bij mij, bij wie anders, mis gaat en ik vervolgens als goedmakertje een nieuwe hond krijg.

Op Curacao wordt veel reclame gemaakt voor het laseren. Wat mij echter telkens weer opvalt is dat de oogchirurgen die bij het instituut in dienst zijn zowat allemaal een bril dragen.

Nog wat foto's met mijn brillen. Model is Luchiano, jaartallen Ohne Gewähr.

• Bril 1994
• Bril 1997
• Zonnebril 2005
• Bril 2005

Posted by CasaSpider at 10:17 AM | Permalink | Comments (27)

In een reactie op Geluid als selectiecriterium schreef gewaardeerd reageerster Cyberjunk:

"Leer jij dat joch trouwens geen Nederlands? Ik kan me wel voorstellen dat Nederlands niet DE taal is in jullie gezin, maar ik denk toch dat het helemaal niet fout zou zijn als Luch de Nederlandse taal zou leren, al was het alleen maar uit respect voor zijn Hollandse familie."

Op die reactie werd door diverse personen gereageerd dat het toch juist leuk is als een kind meertalig wordt opgevoed. Even tussendoor hoor, maar wat is het toch geweldig om een statief in huis te hebben! Men kan er echt heel bijzondere foto's mee maken. Vandaag gaan we er ook weer iets zeer bijzonders op zetten. Zonder statief gaat dat toch minder gemakkelijk.

Alles heeft zijn voor- en nadelen. Het voordeel van eentalig opgroeien is dat men een grotere kans heeft om die ene taal tot in de perfectie te beheersen dan als men 150 talen moet leren. Kwaliteit versus kwantiteit. Het leren van 150 talen lijkt onmogelijk, twee is heel goed te doen. De vraag is nu met hoeveel talen het ideaal bereikt wordt.

Veel Curacaoenaars zijn viertalig. Zij beheersen aflopend in nivo Papiamentu, Engels, Spaans en Nederlands. Voor oudere Antillianen geldt dit niet zo, zij spreken vaak nog zeer goed Nederlands, met dank aan de fraters.

Luchiano (7) spreekt Spaans met Lucy, Nederlands met mij en de voertaal met zijn vrienden op school is Engels. Wie zei laatst ook weer dat dronken mensen en kinderen de waarheid spreken? Luchiano vindt Engels een veel intuitievere taal dan Nederlands. Als ik hem weer eens corrigeer met een lidwoord, een verleden tijd of zinsbouw verzucht hij vaak: "Wat is Nederlands toch een rare taal".

Iets waar we tegenwoordig beter op letten is het vermengen van de verschillende talen. In het begin, toen Luchiano een jaar of drie was en zijn woordenschat beperkt, haalde hij het Spaans en het Nederlands nooit doorelkaar. Nu is dat anders. Doordat zijn vocabulaire gegroeid is worden hiaten in de ene taal aangevuld met woorden uit een andere. Dat levert soms koddige zinnen op.

Ik ben blij met de Marnix Basisschool en zeker ook met juffrouw Margriet. Zij is een Nederlandse en probeert de kinderen goed Nederlands te leren. Dat is geen sinecure. Luchiano en ik lezen elke avond op bed een hoofdstuk uit een boek. Het zijn geen eenvoudige boeken. Ik weet dat dergelijke Nederlandstalige stof voor veel klasgenoten te hoog gegrepen is.

Een groot voordeel van de meertaligheid waarvan het eiland doordrenkt is, is dat men heel gemakkelijk van de ene taal overschakelt naar de andere. Daar staat men niet eens bij stil. Tevens spreekt men talen uit verschillende werelden vloeiend, Papiamentu en Spaans uit Latijns-Amerika versus Nederlands en Engels uit Europa. Volgens mij is dat redelijk uniek.

Op Curacao wonen veel Chinezen. Deze mensen zijn goed ingeburgerd en spreken allemaal goed Papiaments. Dat ziet er heel grappig uit, een Chinees die Papiamentu spreekt. Gezien de onstuimige groei van de Chinese economie is het wellicht een goed idee om op Curacao het Chinees als vijfde taal te introduceren, om vanuit Zuid-Amerika via Europa de brug naar Azie te slaan.

Een andere optie is het Portugees, maar gezien de grote hoeveelheid aantrekkelijke Braziliaanse vrouwen heeft Lucy hier voor mij een embargo op gezet.

Posted by CasaSpider at 6:56 PM | Permalink | Comments (20)

Veel mensen maken dagelijks gebruik van diverse computersystemen en elk computersysteem heeft zijn leercurve. Hoe vaker men bepaalde software gebruikt, hoe gecompliceerder zij mag zijn. Immers, na een tijdje went de gebruiker er vanzelf aan en vergeet dan al snel hoe hij het programma heeft vervloekt.

Gebruikt men daarentegen een programma eenmalig dan is het handig als men direct doorheeft hoe het werkt. Ook software waar geld mee gemoeid is dient eenvoudig en duidelijk te zijn. Als het electronisch kopen van een treinkaartje een half uur kost of erger nog een verkeerd resultaat oplevert zijn de rapen gaar.

Sinds vrijdag bankier ik bij de MCB via internet. Het was er nooit van gekomen, maar nadat de baliemedewerkster aan mij vroeg wat het adres van mijn vrouw is vond ik de tijd rijp. Na mijn toegangscode te hebben opgehaald bij loket 17 probeerde ik thuis in te loggen. Dat ging nog niet zonder slag of stoot, wat is in hun ogen een User ID, maar lukte uiteindelijk wel.

De volgende stap was het doen van een testtransactie, wederom van mijn rekening naar die van Lucy. In het menu koos ik voor de optie Payments, dat leek het meest logisch. In principe kan men hier echter alleen geld overmaken aan geregistreerde bedrijven. Voor een betaling aan een gewone persoon dient een zogenaamde Beneficiary te worden aangemaakt. Inclusief een Schedule en een Customer Number. Nu weet ik heel goed dat mijn vrouw op mijn adres woont, maar haar Customer Number is mij onbekend. Voor de goede orde, het is iets anders dan het Account Number.

Ik kreeg de betaling er niet door en belde Ino voor raad en daad. Hij is een ervaren thuisbankier. "Ja, dat had ik eerst ook", zei Ino, "Je moet ook niet bij Payments zijn, dat is voor betalingen aan bedrijven. Betalingen aan gewone mensen moet je doen via Wire Transfers".

CasaSpider: "Wire Transfers? Hoe komt een normaal mens daar in vredesnaam op?"
Ino: "Ja, dat vroeg ik ook aan die dame. Maar volgens haar is dat een hele normale term die iedereen gebruikt."
CasaSpider: "Ik heb er nog nooit van gehoord."
Ino: "Ik voorheen ook niet."
CasaSpider: "Ik ga het proberen."
Ino: "Succes."

Met enige moeite lukte het me vervolgens om via Wire Transfers geld over te maken op Lucy's rekening. Wel vond ik het ietwat vreemd dat ik het adres van mijn eigen bank op moest geven. Ook werd het geld steeds maar niet daadwerkelijk overgemaakt.

Vanmiddag ging de telefoon. Het was de Maduro & Curiels Bank (MCB). De dame aan de andere kant van de lijn vroeg zich af waarom ik een Wire Transfer had gedaan voor een overboeking tussen twee MCB-rekeningen. Of ik niet wist dat Wire Transfers voor internationale overboekingen waren. Neen, dat wist ik niet.

"Maar hoe moet ik dan geld overmaken naar mijn vrouw?", vroeg ik haar haast ten einde raad en de wanhoop nabij.

MCB-dame: "Gewoon, via Payments natuurlijk."
CasaSpider: "Maar dat heb ik geprobeerd, dat is alleen voor bedrijven."
MCB-dame: "Nietes! U moet een Benificiary aanmaken."
CasaSpider: "Heb ik gedaan, heb ik gedaan, maar dan moet ik ook een Schedule aanmaken en het Customer Number van mijn vrouw weten. En dat weet ik niet."
MCB-dame: "Bij Customer Number kunt u drie x-jes invullen."
CasaSpider: "En hoe moet ik dat weten?"
MCB-dame: "Heeft u de Help geraadpleegd?"
CasaSpider, lichtelijk bluffend: "Jazeker, maar daar stond niets over het invullen van drie x-jes bij Customer Number."

Inmiddels begon ik aardig op dreef te raken en vertelde de dame dat ik in 1993 met Girotel in Nederland doodsimpel geld kon overmaken naar wie ik maar wilde, in 1993. "Ja, maar nu is het 2005 en bent u op de Antillen", klonk het aan de andere kant. Ik moest naar mijn werk en maakte een einde aan het gesprek door de dame te bedanken voor de in ieder geval attente telefonische service.

Om kort te gaan, ik vind de MCB-Online applicatie tamelijk gebruikersonvriendelijk. Toen ik het verhaal aan Lucy vertelde zei zij dat het waarschijnlijk expres zo gemaakt was om misbruik moeilijker te maken. Voordat een potentiele boef het systeem doorheeft is er namelijk heel wat Tequila door onze kelen gegaan.

Posted by CasaSpider at 8:48 PM | Permalink | Comments (22)

Het ongelofelijke is gebeurd... in de finale van de International Division (Little League) van het Wereldkampioenschap Honkbal heeft Curacao de gedoodverfde favoriet Chiba City uit Japan verslagen met 2-0. Hetzelfde Japanse team waarvan we in de pool nog met 9-0 hadden verloren. Het is zaterdagavond 21:46 en het vuurwerk vliegt ons hier om de oren.

Even terug in de tijd. Om precies half acht waren wij terug van ons obligatoire maar ook plezierige bezoek aan Pleincafé Wilhelmina. Van de eerste tot en met de zesde inning zaten Lucy en ik gespannen in onze stoelen. Nou ja, in de derde en vierde inning hadden de Japanners drie respectievelijk twee mensen op de honken en had Lucy bedacht dat zij moest gaan staan om het gele gevaar te bezweren.

Het hielp. Maar vooral lag het aan de voortreffelijke Curacaose pitcher Jurickson Profar die de ene na de andere spleetoog Japanner in vertwijfeling af liet druipen. Met name in eerder genoemde derde en vierde inning was de druk groot, met een tegenstander op het derde honk.

In de jaren 2001, 2002 en 2003 werd Curacao in de International Final uitgeschakeld door een Japans team. Vorig jaar bereikten we voor het eerst de finale van de World Series, via Mexico. De finale die we wonnen tegen California. En nu hebben we voor het eerst een Japans team verslagen in de finale van de International Division.

Zondag om half vier speelt het formidabele Curacaose team in de Finale van de World Series tegen de winnaar van de USA Division, het ongeslagen Ewa Beach uit Hawaii. Wij weten nog niet wat we doen, het strand en Happy Hour overslaan? Of op Kontiki Beach kijken, ongetwijfeld staan de televisietoestellen afgestemd op TeleCuracao dat integraal de ESPN-uitzending overneemt.

Heel mooi om te zien en horen trouwens hoeveel aandacht ESPN besteedt aan Curacao en Papiamentu. We zijn daar natuurlijk al bekend door middel van Andruw Jones die, spelend voor de Atlanta Braves, dit seizoen tot dusverre de meeste homeruns in de Major League achter zijn naam heeft staan.

Het CasaLog is het eerste medium dat verslag doet van het honkbal van vanavond. Spoedig zal de website van de Little League volgen, vermoedelijk hier.

Korsou, masha pabien!

Posted by CasaSpider at 10:07 PM | Permalink | Comments (9)

We zijn er nog niet helemaal uit wat nu precies de definitie van een soap is, maar een ding is zeker: hij moet langer duren dan twee afleveringen. Op donderdag 18 augustus verscheen alhier het eerste deel van de Sehos Soap en nu is deel twee aan de beurt.

Na enige twijfel heeft Minister van Volksgezondheid Joan Theodora-Brewster (PNP) besloten om het rapport Onderzoek naar de kwaliteit van zorg in het Sint Elisabeth Hospitaal toch openbaar te maken. Aanvankelijk hield zij het rapport onder zich omdat er nogal gevoelige dingen in staan. Al snel besefte de minister echter dat degenen die het rapport niet mogen lezen zelf wel gaan speculeren omtrent de inhoud.

Het rapport van de Inspectie voor Volksgezondheid is vernietigend. Als het Sehos in Nederland had gestaan werd het onmiddellijk gesloten. Dat is een conclusie die niets aan duidelijkheid te wensen over laat.

Als schuldigen wijst het rapport met name Bestuur en Directie aan. Zij zijn niet in staat gebleken om het conflict met de medisch specialisten op te lossen. Overigens wordt deze specialisten ook een onwrikbare houding verweten. Belangrijkste aanbeveling van de Inspectie is dat de situatie dermate kritiek is dat ingrijpen van de Minister voor Volksgezondheid dringend gewenst is.

In juli heeft het Bestuur een statuutswijziging voorgesteld waarin het Bestuur vervangen wordt door een Raad van Toezicht (RvT) en een Raad van Bestuur (RvB). Dit is gedaan onder begeleiding van Berenschot. De kritiek op de nieuwe structuur is tweeledig.

Ten eerste heeft het er alle schijn van dat bijna alle leden van het Bestuur overstappen in de RvT. Met dezelfde mensen in de RvT is de kans niet bijzonder groot dat conflicten die jaren geleden zijn begonnen nu ineens opgelost gaan worden.

Ten tweede heeft de nieuwe RvT zich dermate veel bevoegdheden toegeëigend dat de RvB, waarin ook de medisch specialisten een plaats krijgen, feitelijk niets te vertellen heeft.

Een van de knelpunten is het aanname- en ontslagbeleid. Voor een aanmerkelijk aantal werknemers is bij ontslag de toestemming van de RvT vereist. Vriendjes van het huidige Bestuur kunnen bij wanprestatie dus niet door de RvB ontslagen worden. Het feit dat een dergelijke zin alleen al wordt uitgesproken geeft het bestaande wantrouwen uitstekend weer.

De Minister voor Volksgezondheid Joan Theodora-Brewster volgt de aanbeveling van de Inspectie om in te grijpen op. Zij heeft inmiddels het Bestuur van het Sehos opgeroepen om de eer aan zichzelf te houden en af te treden. Dit om een rechtzaak te vermijden. De verwachting is dat het Bestuur geen gevolg aan deze oproep geeft.

De minister heeft de steun van de ministerraad alsmede de huisartsen, verpleegkundigen en medisch specialisten. Dat lijkt mij wel voldoende. Het bestuur bij monde van voorzitster Helga Prince-Prins weet echter van geen wijken. Zij is het niet eens met het rapport en vindt dat samen met de specialisten een oplossing gevonden moet worden. Sterker nog, de specialisten moeten volgens haar contractueel met het Bestuur samenwerken, hier is haast sprake van dwang. En van oogkleppen.

Voor de Sehos Soap zou het een goede zaak zijn als het Bestuur zijn poot stijf houdt, voor het landsbelang en de gesondheidszorg kunnen zij het beste zo snel mogelijk vertrekken.

Bronnen, allen Amigoe:

• 19.08.2005 Minister houdt rapport Inspectie nog onder zich
• 22.08.2005 Nieuwe statuten Sehos veranderen bijna niets
• 24.08.2005 Inspectie Volksgezondheid: ‘Overheid moet ingrijpen’
• 25.08.2005 Minister: ‘Sehos-bestuur moet weg’

Posted by CasaSpider at 6:44 AM | Permalink | Comments (7)

World Series Baseball, Little League. De halve finale van de International Division tussen Curacao en Guam, vertegenwoordiger van de regio Pacific zit erop.

Zoals Cerito reeds voorspelde heeft Curacao gehakt gemaakt van Guam. Na zes innings was het 16-1.

Foto's en een verslag van deze wedstrijd zijn hier te vinden. Een alinea:

"The Curacao of old showed up at just the right time, precisely the right time."

Helaas moest ik zelf werken maar gelukkig bevindt zich in de hal van ons gebouw een tv. Daar was het verdacht druk en uiteraard stond hij op baseball. Zo heb ik toch zo her en der wat minuten mee kunnen pikken van de wedstrijd.

Zaterdag om half acht 's avonds staat Curacao voor de tweede maal tegenover het ijzersterke team van Chiba City uit Japan, de winnaars van de regio Asia.

In de pool verloor Curacao met 9-0 en in de andere halve finale versloegen de Japanners Canada, de nummer één van Pool C, met niet minder dan 11-0. Hopelijk knijpen de Aziaten zaterdag een oogje dicht.

In dat geval staan wij zondag in de finale van de World Series tegen de winnaar van de USA Division.

Posted by CasaSpider at 6:40 PM | Permalink | Comments (8)

Toen wij op zondag 29 augustus 2004 terugkwamen van het Happy Hour was op televisie de finale van de Little League aan de gang tussen California en Curacao. De finale ging om niets minder dan het Wereldkampioenschap honkbal en werd gewonnen door Curacao met 5-2. Een ongekende sensatie.

De Little League is voor honkballers van 11 en 12 jaar. Dit jaar worden de World Series (Wereldkampioenschappen) gehouden van 19 tot en met 28 augustus in Williamsport, Pennsylvania.

In de voorrondes is gestreden in vier Pools elk bestaande uit vier teams. Pool A en B vormen de United States Division, Pool C en D de International Division. De winnaars van de twee Divisions maken uiteindelijk onderling uit wie er Wereldkampioen is.

Inmiddels zijn de voorrondes achter de rug. Curacao, uitkomend voor de regio Caribbean, is in Pool D achter het team van Asia (Chiba City, Japan) tweede geworden. De winnaars van Latin-America (Valencia, Venezuela) en Transatlantic (Saudi Arabia) hield men knap achter zich.

Woensdag en donderdag vinden de halve finales plaats. Curacao treedt donderdag aan tegen de nummer één van Pool C, Mangilao-Barrigada uit Guam, de winnaars van de regio Pacific. Mochten de Curacaose baseballers deze wedstrijd winnen dan komen zij zondag 28 augustus voor de tweede opeenvolgende keer uit in de finale van de Little League.

Donderdagmiddag zit half Curacao voor de tv, dat is zeker.

Posted by CasaSpider at 5:59 PM | Permalink | Comments (10)

Mensen zijn net dieren, in een groep heeft iedereen na een bepaalde tijd zijn functie. Voor Natascha betekent dit dat zij is uitgegroeid tot Chef Activiteiten en Evenementen. Er was al een tijdje geen aanleiding meer voor een barbecue geweest en dus begon een aantal mensen vragend naar de Chef A&E te kijken.

In minder dan een week ging er een email uit vanuit het hoofdkantoor en werd geïnventariseerd wie mee wilde doen. Vervolgens werd het halen van de boodschappen verdeeld. De locatie stond al vast, bbq-en doen we altijd op Daaibooibaai. Het tijdstip was zaterdag 20 augustus en alles verliep op rolletjes.

Dat kwam mede doordat de lomitu (ossenhaas) deze keer van geweldige kwaliteit was. Het vlees wordt geïmporteerd door Wladek en Marie-Jose en komt uit Argentinie. Wladek vond de kwaliteit ook duidelijk beter dan normaal. Binnenkort gaan we eens kijken in hun zaak, op zoek naar hompen lomitu uit dezelfde zending.

Later op de avond hadden we een discussie over de Verenigde Staten en de positie van de Europese landen met betrekking tot de oorlog in Irak.

Mijn stelling is dat iedereen ten allen tijde probeert invloed uit te oefenen op anderen. Bij de Verenigde Staten valt het wat meer op, omdat zij meer mogelijkheden tot invloed hebben dan de overige landen.

Maar neem nu Venezuela. Door de aanwezigheid van de PdVSA-raffinaderij heeft men een vinger in de pap op Curacao, denk aan de werkgelegenheid. Toen in maart van dit jaar het vliegdekschip USS Saipan Curacao aandeed, leverde de Venezolaanse consul-generaal Lorenzo Angiolillo Fernandez hier hevige kritiek op. Het was een daad van intimidatie van Amerikaanse kant jegens Venezuela en Curacao mocht daar van hem niet aan meedoen.

Na nog wat andere incidenten houdt de consul-generaal zich tegenwoordig koest. Ik heb tenminste niets van hem vernomen omtrent het bezoek afgelopen vrijdag van het Amerikaanse vliegdekschip USS Bataan dat nog steeds bij de Megapier voor anker ligt. Maar neem van mij aan dat hij op zijn tong heeft moeten bijten.

Ook op micro-nivo wordt invloed aangewend. Zo krijgen Benno en Noelle van CasaSpider een pluim voor de razendsnelle updates en lange verhalen van de laatste tijd. Dit ondanks de grote drukte waarin zij zich bevinden. Mijn complimenten. Niet de complimenten en belangrijker, géén link krijgen Ino en Bente. Hun website is namelijk sinds 20 juni niet meer ge-update. Dat kan natuurlijk niet en daarom krijgen zij straf. Hetgeen overigens niet wil zeggen dat zij vanavond geen Polar van ons krijgen, er zijn wel grenzen.

Na deze beschouwingen is menigeen wel toe aan wat plaatjes. Het album BBQ Daaibooibaai "Zomaar" bevat 40 foto's.

Posted by CasaSpider at 1:22 PM | Permalink | Comments (14)

Iedere morgen word ik om circa vijf over zes wakker met Maarten Schakel. Godzijdank ligt hij niet in mijn bed maar presenteert de ochtendshow Schakel Op! van Dolfijn FM.

Muziek wordt afgewisseld met anekdotes en soms een spelletje. Eigenlijk lijkt dit type disc-jockey best veel op een weblogger. Immers, voor iedere dag moet iets voorbereid worden, iets waar een verhaal in zit.

Maarten Schakel is pas 22 jaar oud en moet daarom nog veel ontdekken, vooral 's nachts. Dat combineert niet echt met een ochtendshow waar men om vijf uur voor op moet staan. Niet zelden presenteert Schakel derhalve met een vermoeide stem.

Op deze vrijdagochtend was dat anders. Maarten was zowaar uitgeslapen. Hij vertelde het ongeveer zo:

"Gisteren ging ik na de ochtendshow even ontbijten in Punda en om elf uur lag ik al in bed. Om vier uur werd ik wakker, o nee ik werd om half vijf wakker gebeld.

Toen had ik er dus al vijfeneenhalf uur slaap op zitten. Om half negen lag ik er alweer in en om vijf uur vanmorgen stond ik op. Nogmaals achteneenhalf uur geslapen. In totaal heb ik de afgelopen 24 uur dus 16 uur geslapen."

Achteraf toch niet zo uitgeslapen dus, maar we luisteren er daarom niet met minder plezier naar. Maarten Schakel heeft overigens, speciaal voor de fans, ook een weblog.

En er is meer Maarten Schakel op het CasaLog.

Posted by CasaSpider at 12:53 PM | Permalink | Comments (10)

Toen ik laatst over het fenomeen soap schreef vroeg Cyberjunk (ik mis haar!) zich af of Medisch Centrum West er ook een was. Ik vond van niet. Op Curacao hebben wij het Sint Elisabeth Hospitaal (Sehos). Wat zich daar aan het afspelen is mag met recht een soap genoemd worden.

Het begon met het bezoek va de Antilliaanse en Nederlandse Inspectie voor de Volksgezondheid. De uitgelekte bevindingen van de inspectie repten over ernstige tekortkomingen in het ziekenhuis en zijn bestuur. Een vernietigend rapport. Minister van Volksgezondheid Joan Theodora Brewster (PNP) eiste daarop bestuurlijke veranderingen. De ziekenhuisdirectie gaf aan op 26 juli met een statuutswijziging te komen.

Het Sehos kent twee kernproblemen. Ten eerste een volledig verstoorde verhouding tussen het Stichtingsbestuur en de medische specialisten en ten tweede een chronisch tekort aan financiele middelen.

Door het geldgebrek is de infrastructuur van het ziekenhuis sterk verouderd. Een van de gevolgen hiervan is dat de pseudomonas bacterie zich in het waterleidingnet van het Sehos bevindt. Deze bacterie is gevaarlijk voor zwakke patienten omdat zij immuun is tegen antibiotica.

Om de bacterie te verdrijven werd het water gechloreerd. Helaas gingen zowel het chloreerapparaat als het apparaat om de hoeveelheid chloor te kunnen doseren kapot. De zwakke patienten kregen toen flessenwater.

Na reparatie van de apparaten was de concentratie van de bacterie te hoog om nog met chloor tegen te kunnen gaan. Daarom werden filters geplaatst. De leverancier van de filters is hier echter mee gestopt toen bleek dat het Sehos de rekeningen niet betaalde. Inmiddels drinken bijna alle patienten voor de zekerheid flessenwater.

Volgens de nieuwe statuten wordt het Stichtingsbestuur vervangen door een Raad van Bestuur (RvB) en een Raad van Toezicht (RvT). De RvB is belast met de dagelijkse gang van zaken en hierin zijn ook de medisch specialisten vertegenwoordigd. De RvT houdt toezicht op de RvB.

Het huidige Sehos-bestuur minus één persoon stapt volgens eigen planning in haar geheel over naar de Raad van Toezicht. De Vereniging van Medisch Specialisten wil echter helemaal niets meer met het zittende bestuur te maken hebben, wat voor naam zij zichzelf ook geven.

Een paar punten uit de statuten geven een indruk van de macht van het Bestuur en de verhouding met de medisch specialisten:

• Alleen het Bestuur kan het Bestuur naar huis sturen.
• Sinds 1987 heeft het Bestuur zich het recht toegeëigend om in plaats van maximaal negen jaren voor onbeperkte tijd te mogen bijven zitten.
• In het Bestuur mogen geen medisch specialisten zitting hebben.
• Ook de echtgenoten van medisch specialisten zijn uitgesloten om in het Bestuur te zitten.

En dan is er nog de bisschop. Voor een wijziging van de statuten is de handtekening van bisschop Mgr. Luis Secco nodig. Aanvankelijk werd gemeld dat de bisschop op dienstreis was en onmiddellijk daarna op vakantie zou gaan. Welingelichte bronnen wisten echter te vertellen dat Mrg. Luis Secco reeds gesprekken heeft gevoerd met belanghebbenden.

Op 17 augustus stond in de Amigoe dat de concept-statuten aanvankelijk niet eens naar de bisschop waren gestuurd. Of hij ongezien maar zijn goedkeuring wilde geven. Na de gesprekken die Mgr. Secco vorige week heeft gevoerd met alle betrokkenen concludeert hij dat er geen vertrouwen is in het huidige Bestuur. Tot tweemaal toe heeft hij daarom het Bestuur gevraagd de eer aan zichzelf te houden en op te stappen. Dat is tot op heden niet gebeurd.

Een feodaal Bestuur, waterleidingen met de pseudomonas bacterie, een kapot chloorapparaat, geen geld voor filters, een bisschop als ijsbreker... alleen een knappe verpleegster (rolletje voor Annemiek Verdoorn?) ontbreekt nog om de soap helemaal af te maken.

Bronnen, allen Amigoe:

• 26.07.2005 Nog geen nieuwe structuur Sehos
• 10.08.2005 Inspectierapport Sehos nog altijd niet openbaar
• 15.08.2005 Uitstel voor nieuwe structuur ziekenhuis
• 17.08.2005 Bisschop vraagt Sehos-bestuur af te treden

Posted by CasaSpider at 12:59 PM | Permalink | Comments (13)

Van een aantal mensen is mij bekend dat zij op dinsdag verlangend uitzien naar de nieuwe Chica de la Semana. Bijna nog meer dan ik naar een glas trappistenbier op zaterdagmiddag. Sommigen vinden het vast niet erg dat Katherine de kroon nog een week mag dragen.

Wat ik niet erg vind is dat vroeger een muzieknummer met gemak een kwartier kon duren. Neem nu bijvoorbeeld Get Ready van Rare Earth in zijn full version van 20:06 minuten.

Rare Earth, een band die van alle CasaLog-lezers waarschijnlijk alleen nog bij gerontorocker Eric bekend is. In combinatie met Tequila is Get Ready trouwens prima weblogmuziek.

Lucy liep tevergeefs haar rondes, het was ook heel rustig op het strand. Toen zij zich ging omkleden voor het Happy Hour schoot ik daarom maar een paar foto's van Luchiano (7) die druk in de weer was met zijn handdoek.

Soms denkt hij dat hij Batman is, andere keren dat hij kan vliegen. Als zevenjarige kan dat nog, op mijn leeftijd wordt men ervoor opgesloten. Even later kwam Lucy terug, klaar voor het Happy Hour van Wet&Wild.

Het was gezellig daar. Ino en Bente, neen, neen, nog steeds geen link, moesten lang nadenken en veel overleggen voordat zij de einduitslag van de quiz bekend maakten. Barbara, een verrassend kwieke Roland en Kyra arriveerden, gevolgd door Peter en Loes met hun kinderschare. Roland gaat hard vooruit, want hij dronk alweer drie Polartjes.

Toen was het tijd om langs de Chinees te gaan.

Posted by CasaSpider at 6:43 AM | Permalink | Comments (16)

Op zaterdag zijn Luchiano (7) en ik er samen op uitgetrokken. Lucy had geen zin en ik voelde me weer een stukje beter dan vrijdag. Eerst gingen we naar de bibliotheek om de boeken terug te brengen en te vragen waarom het voorheen geweldige systeem waarmee men kan reserveren en de uitleentermijn verlengen nu niet meer werkt. Daarop is de bibliotheek het antwoord nog steeds schuldig.

Toen we thuiskwamen wilde Luchiano meteen door. Naar de dierentuin. Best vreemd, want over het algemeen moeten wij hem het huis altijd uitsleuren. Maar nu had Luchiano ineens haast, waarom wist hij zelf eigenlijk ook niet.

Om half twee laadde ik zijn gewonnen en door Lucy inelkaar gezette mountain-bike in de Toyota en vertrokken we, voorzien van flink wat koud drinkwater en orange-juice. Het is tamelijk heet om half twee in de dierentuin.

We slenterden langs de kooien die we zo goed kennen. We gaan best vaak naar de dierentuin, het is niet ver weg (10 minuten rijden), goedkoop (gratis) en rustig (niet veel bezoekers). Opvallend is dat veel dieren die er bij het ene bezoek nog goed uitzien er de volgende keer niet meer zijn. Neem nu bijvoorbeeld de tapir, hij was in geen velden of wegen meer te bekennen. Voor het ergste wordt gevreesd.

Er waren wel bijzonder veel wasberen. Gezien het enthousiasme waarmee ze op ons afkwamen toen ze in de gaten kregen dat wij brood bij ons hadden vermoed ik dat het dagelijkse voedselbudget niet op zo'n grote populatie is afgestemd. Luchiano was een beetje bang voor de wasberen, met hun scherpe nagels graaien ze het brood uit je handen.

Een heel verschil met de papegaaien en hun vervaarlijk ogende snavels. Deze vogels pakken het brood juist heel behoedzaam uit je handen. Net als de ezels trouwens. De apen verzinnen allerlei trucs en proberen ondertussen nog je zakken te rollen.

De krokodil die eigenlijk een kaaiman is lag er even doods bij als altijd. Alhoewel hij ons volgens Luchiano met één oog aankeek. Maar dat kan ook verbeeling zijn geweest. We hebben hem geen brood gegeven.

Als men na de krokodil rechtsaf slaat komt men bij een grote vijver, mooi gedeeld door een houten bruggetje. Aan de ene kant zitten de watervogels. Eenden, ganzen en een zwarte zwaan. Die laatste regeert als een soort Saddam.

Hij staat vooraan als Luchiano het brood gooit, drie ganzen achter hem. Die krijgen regelmatig een paar venijnige beten van de soepele zwanenhals. Het lijkt echter of ze de pijn iedere keer onmiddellijk vergeten. De ganzen doen overigens hetzelfde met de achter hun opgestelde eenden.

Aan de andere kant van het bruggetje bevinden zich de waterschildpadden. Het zijn er veel, heel veel. Van bovenaf gezien lijkt het net schildpaddensoep.

We besloten onze ronde bij het paard en de ezels. Voor ik het wist was Luchiano echter al naar de ernaast gelegen speeltuin gevlucht. Ja, gevlucht want hij is bang voor de ezels. Uiteindelijk heb ik hem kunnen laten zien dat ezels geen kwaad in de zin hebben en het brood voorzichtig aanpakken.

We zijn nog een hele tijd in de speeltuin gebleven, alwaar Luchiano gevaarlijke capriolen uithaalde en de middag besloot op de schommel.

Een serie met 16 (high family-alert) foto's van onze middag in de Curacao Zoo is hier te vinden.

Posted by CasaSpider at 10:07 AM | Permalink | Comments (15)

Toen ik in 1995 naar Curacao verhuisde kostte een doos Amstelbier ongeveer 34 gulden, equivalent van 15 à 16 Euro. Bovendien mocht men de kartonnen doos met de lege flesjes alleen inleveren als men een nieuwe kocht. Concurrentie was er niet, de Amstel Brouwerij had een leven als een luis op een zeer hoofd.

Dat gold niet alleen voor de bierbrouwers, ook de Coca Cola fabriek, de matrassenfabriek en de makers van het kwalitatief verschrikkelijke toiletpapier voeren wel bij de geldende marktprotectie. Met name de PAR was tegenstander van ongebreidelde bescherming. Door het ontbreken van concurrentie zijn de producten onnodig duur en de consument is daarvan de dupe.

De parallel-import (legaal en illegaal) kwam op gang en zo konden we hier op een bepaald moment een treetje Polar bier kopen voor 19 gulden, nog geen 9 Euro. Let wel, het is dan inmiddels een jaar of acht later!

Het gaat nu erg slecht met de lokale bier- en frisdrankindustrie. Amstel heeft al aangegeven de poorten waarschijnlijk ver voor het einde van het jaar te moeten sluiten. En dat terwijl er per 1 augustus een oplossing in het verschiet lag. Hier komt de politiek om de hoek kijken.

Na ongeveer vijf jaar steggelen over hoe de lokale markt op een verantwoorde wijze te beschermen was een van de laatste daden van ex-minister Errol Cova (PLKP) in april (22) van dit jaar het instellen van een speciaal etiket op alle bier- en frisdrankproducten. De regering bepaalt wie voor zo'n etiket in aanmerking komt. Voor buitenlandse producten wordt het zeer moeilijk zo niet onmogelijk om de Curacaose markt binnen te komen.

In mei werd de PLKP uit de Landsregering (Nederlandse Antillen) gewipt. Errol Cova werd als Minister van Economische Zaken vervangen door Alex Rosaria (PNP). Deze is een principieel tegenstander van marktprotectie. Een van zijn eerste acties was dan ook het terugdraaien van de Ministeriële Beschikking inzake etikettering.

Belanghebbenden Curacao Beverage Bottling, Antilliaanse Brouwerij en Caribbean Bottling slepen de regering nu voor de rechter om alsnog invoering van het verplichte etiket af te dwingen.

Een aantal lijnen lopen hier door elkaar. Van nature is marktprotectie ongewenst, door de kleinschaligheid van Curacao met zeer beperkte job-hop mogelijkheden leidt sluiting van de Amstel Brouwerij tot veel extra werkloosheid. Werkloosheid die in veel gevallen permanent is.

Dan de politieke lijn. Politiek hoort zich bezig te houden met middellange en lange termijn. Steeds vaker ziet men, ja ook in Nederland, dat vooral ad-hoc wordt ingegrepen zonder rekening te houden met gevolgen over een aantal jaren. Het hier genoemde voorbeeld van in april een regeling instellen voor marktprotectie en die in juni alweer afschaffen is echter wel een beetje gortig.

Overigens kan de PLKP er ook wat van. Op Eilandsnivo (Curacao) zit deze partij koud in het pluche of de plannen voor een lokale luchtvaartmaatschappij komen weer uit de kast. Met veel pijn en moeite is ALM/DCA ontmanteld. Dit bedrijf heeft het Eiland en het Land tientallen miljoenen guldens gekost. Het was echter het stokpaardje van de PLKP, diverse hooggeplaatste partijleden (Frensel Marchena en vooral Cesar Prince), hadden ook belangrijke functies bij DCA.

Het adagium: "Het maakt niet uit waarvoor je kiest, als je er dan maar wel voor gaat" lijkt met de verschillende belangen van onze partijen bijzonder moeilijk hard te maken. Dit leidt tot een vorm van onbestuurbaarheid.

Posted by CasaSpider at 10:28 AM | Permalink | Comments (4)

Het is een Koninklijke bedoening deze week op Curacao. Van zaterdag 23 juli tot en met vandaag, vrijdag 29 juli, vinden op Curacao de Koninkrijksspelen plaats. Dit is een groot sportevenement voor sporters tot en met 17 jaar uit het Koninkrijk der Nederlanden.

Een stukje historie (bron). De Koninkrijksspelen werden voor het eerst in 1965 gehouden. Tot 1975 vond dit evenement plaats met als deelnemers Nederland, Suriname en de Nederlandse Antillen. Op 25 november 1975 werd Suriname onafhankelijk en maakte geen deel meer uit van het Koninkrijk.

De Koninkrijksspelen stopten daardoor tot 1979 en werden toen hervat met alleen Nederland en de Nederlandse Antillen. Dit duurde slechts vier jaren. Na 1983 werden de spelen niet meer gehouden.

Op 15 december 1994 vond de viering van het 40-jarig bestaan van het Statuut van het Koninkrijk plaats. Nederland, de Nederlandse Antillen en Aruba kozen hier voor voortzetting van de Koninkrijksband.

Gevolg was dat de Koninkrijksspelen vanaf 1995 om de twee jaar weer plaatsvinden. In 1995 op Aruba, in 1997 op Curacao, in 1999 op Sint Maarten, in 2001 in Rotterdam, in 2003 op Aruba en in 2005 dus op Curacao.

Tot zover de geschiedenis, nu de actualiteit. Afgelopen woensdag kwam Koningin Beatrix aan op Curacao, speciaal om het slot van de Koninkrijksspelen mee te maken. Eerlijk gezegd deden de spelen mij niet zoveel, tot ik donderdag wegens griep thuis bleef. Op maarliefst drie zenders tegelijk waren finales te zien in verschillende sporten.

Zo zag ik de damesvolleybalfinale tussen Nederland en de Antillen (gemakkelijke 3-0 overwinning voor Nederland), de basketbalfinale eveneens tussen Nederland en de Antillen (ook een gemakkelijke Nederlandse overwinning) en als geweldige uitsmijter de honkbalfinale met de Nederlandse Antillen en Aruba.

Honkbal is dé sport op met name Curacao. Het team had de afgelopen drie maanden in afzondering keihard getraind. Men wilde persé de gouden medaille op Curacao houden. Na een gemakkelijke 14-1 overwinning op Nederland kregen de Antillen in hun tweede wedstrijd echter een enorm pak slaag van Aruba: 13-3.

Nederland en de Nederlandse Antillen moesten vervolgens onderling uitmaken wie in de finale tegen Aruba mocht aantreden. In een dramatische wedstrijd wonnen de Antillen met 4-3. Donderdagavond stonden zij dus opnieuw tegenover het sterke Aruba. Het Tio Daou Ballpark was afgeladen vol en barstte uit zijn voegen.

In een wedstrijd met vele kansen voor beide teams liepen de Nederlandse Antillen uit naar 6-3. Het was de negende inning. De Antillen waren net aan slag geweest en wisten niet meer te scoren. Aruba stond klaar voor de gelijkmakende slagbeurt.

De formidabele Curacaose pitcher Dennis Neuman maakte echter korte metten met de Arubaanse slagploeg. Toen de derde man uit was ontplofte het stadion (figuurlijk dan). Het onmogelijke was toch mogelijk gemaakt. Op straat werd vuurwerk afgestoken. Het was een groot feest.

Vandaag vinden de laatste finales plaats. Om vijf uur zit ik weer voor de buis voor de voetbalfinale tussen Nederland en de Nederlandse Antillen. De Koningin zal aanwezig zijn bij de aansluitende slotceremonie.

Posted by CasaSpider at 10:15 AM | Permalink | Comments (11)

Een week na het debacle bij Wulfsen & Wulfsen bevonden wij ons wederom met twee gift-cheques in Punda. De eerste mocht ik besteden, de tweede was derhalve voor Lucy. Zij had de Wulfsen & Wulfsen gift-cheque.

We liepen het trapje op naar de damesafdeling. Het allergoedkoopste wat er te vinden was kostte 93 gulden, het equivalent van bijna 45 Euro. Het was een t-shirt-achtig blousje, netjes maar zonder knopen. Hoe heet zoiets... hemdje?

Lucy wees nog op een ander blousje. Toen ik het prijskaartje zag vond ik het gelijk al niet meer mooi. Uiteindelijk namen we het eerste blousje/hemdje mee. Ik moest 18 gulden bijbetalen. Achteraf zei Lucy dat ze dat hemdje in een andere winkel nooit voor 18 gulden had gekocht. Het belangrijkste is dat we van die gift-cheque af zijn.

Het heeft er niets mee te maken, maar ik parkeer mijn auto vaak naast of achter de auto van aantrekkelijke vrouwen. Geen idee wat daar nu weer achter zit.

Het boek Wulfsen & Wulfsen is wat ons betreft gesloten.

Posted by CasaSpider at 1:29 PM | Permalink | Comments (22)

Ons was het ook al opgevallen. In het straatbeeld van Curacao komt men steeds meer auto's tegen met het stuur aan de verkeerde kant. Op Engelstalige Caribische eilanden als Trinidad & Tobago en Barbados rijden de auto's net als in Engeland links en zit het stuur dus rechts. In het Papiaments: stürwil règts met dezelfde uitspraak als in het Nederlands.

Door Eilandsraadslid Frensel Marchena (PLKP) zijn over deze kwestie inmiddels vragen gesteld aan Gezaghebber Lisa Richards-Dindial. Brengen dergelijke auto's de verkeersveiligheid nu wel of niet in gevaar? Kunnen, ja zelfs moeten deze auto's bij de keuring geweigerd worden?

Dave Levenstone, leider van de Democratische Partij van Saba is een fel tegenstander van maatregelen tegen auto's met het stürwil règts. Volgens hem is dit type auto een stuk goedkoper. Bovendien vinden op Saba niet meer ongelukken dan normaal plaats. Dat laatste wil ik wel geloven, want op Saba (13 km2, 1400 inwoners) is maar één straat die heel toepasselijk The Road heet.

Volgens Levenstone moet de regering maar eens met de autodealers gaan praten over de door hun gehanteerde prijzen. Mijn eerste gedachte was dat Levenstone misschien zelf wel importeur is van auto's met stürwil règts.

Gezaghebber Lisa Richards-Dindial heeft inmiddels laten weten dat er op dit moment geen wettelijke bezwaren zijn tegen deze auto's.

Hoe zit dat eigenlijk in Nederland?

Posted by CasaSpider at 10:15 AM | Permalink | Comments (22)

Van mijn werkgever had ik voor mijn verjaardag een gift-cheque gekregen. Iedere zaterdag vergaten we dat ding mee naar Punda te nemen. Het is een gift-cheque voor de luxe kledingzaak Wulfsen & Wulfsen, een zaak duidelijk boven ons budget.

Iedere keer als we de auto in Punda parkeren komen we langs deze klerenwinkel die vlak naast Pleincafé Wilhelmina is gelegen. Ditmaal zorgde Lucy ervoor dat we de gift-cheque wel meenamen. Ik hees me in een oud t-shirt van de Miami Heat en we gingen op pad. Even later bevonden wij ons in de winkel van Wulfsen & Wulfsen alwaar wij wat ronddrentelden.

Een verkoopster zag mij enigszins besluiteloos heen en weer lopen en vroeg of zij mij kon helpen. "Nou, ik heb een gift-cheque en kijk even rond wat ik daarvoor kan kopen", antwoordde ik haar. "O, u kunt ook over een paar maanden terugkomen hoor, als u het nog niet weet", zei de verkoopster vriendelijk.

Die opmerking heeft ze nog zeker tweemaal herhaald. Daarom besloot ik juist nu iets te kopen. Bovendien stond Lucy niet ver van de ingang. Zij wees een lichtblauwe polo aan. Die kostte slechts 89 gulden. Ik besloot de XL-versie maar eens te passen. In het kleedhokje trok ik eerst het Miami Heat t-shirt uit. "Krak!", hoorde ik achter op mijn rug. Een flinke scheur.

Tot overmaat van ramp paste de polo niet. Even later kwam de verkoopster aan met een XXL, met hetzelfde resultaat. Sommige kleren vallen nu eenmaal klein uit. Voor mij was het genoeg. Ik trok heel voorzichtig de restanten van mijn Miami Heat t-shirt aan en beende de winkel uit, even later gevolgd door een verbaasde Lucy.

Toen zij de scheur zag moest ze hard lachen. Snel reden we naar huis om een nieuw t-shirt aan te trekken. Luchiano (7) vond dat prima, bij de eerste rit was hij namelijk vergeten om zijn GameBoy mee te nemen.

Even later zaten we bij Pleincafé Wilhelmina te dominoën onder het genot van een Tripel van La Trappe. Het winkelen is uitgesteld tot nader order.

Posted by CasaSpider at 1:02 PM | Permalink | Comments (12)

Tropische storm Emily is in de loop van de dag in kracht toegenomen tot een orkaan van categorie 2. Zelfs hoorde ik al spreken over categorie 3. Vooralsnog merken wij er bijzonder weinig van. Vanmiddag om half een was er een kort onweer met flinke regenval, maar nadien was het droog, windstil en warm.

Inmiddels is het acht uur 's avonds. Emily's hoogtepunt voor wat betreft Curacao wordt om twee uur vannacht verwacht. Een mooie tijd voor een hoogtepunt. Overigens kan de staart van een orkaan nog voor verrassingen zorgen. Nadat Ivan vorig jaar voorbij was getrokken liep alsnog half Aruba onder water. Gelukkig wonen wij op een heuveltje.

Lucy en Luchiano (7) zijn Zelda aan het spelen op de GameBoy. Zelf ben ik maar vast aan het noodrantsoen Tequila begonnen. Kortom, wij maken er een gezellig avondje van.

Links

• Worldwide Tropical Cyclone Names
• FEMA For Kids: Hurricane Names
• National Hurricane Center / Tropical Prediction Center
• National Hurricane Center / Tropical Prediction Center RSS-Feeds
• CasaLog September 2004 Archive (vanaf 7 september)

Posted by CasaSpider at 8:06 PM | Permalink | Comments (10)

Eerst een update van donderdagmorgen zeven uur. Het is windstil, de zee ligt erbij als een spiegel. Vlaggen hangen loodrecht naar beneden, hetgeen vaker gebeurt als het windstil is. Het is warm. De stilte voor de storm?

Bevonden de ABC-eilanden zich gisteren nog in het groene gebied, inmiddels zitten we in geel. Dat is beter. Het lijkt erop dat Emily naar het noorden aan het afbuigen is.

Volgens Amaro hebben de Benedenwindse Eilanden een soort van natuurlijke bescherming, ja zelfs een beschermingsschild tegen orkanen. Nu ben ik geen Erwin Kroll, maar naar het ontstaan en gedrag van orkanen is veel onderzoek gedaan.

De onze ontstaan ergens in de Atlantische oceaan en trekken vervolgens het Caribisch gebied in. De gebruikelijke route is net onder de Dominicaanse Republiek richting Cuba om vervolgens ergens in Florida aan land te gaan.

Op Curacao merkt men het wel als een orkaan op 800 kilometer ten noorden voorbijtrekt. Het stormt, regent en onweert dan flink. Het gebeurt echter hoogst zelden dat een orkaan of zware tropische storm zo zuidelijk in de Caribische zee huishoudt. De laatste keer was in 1988 met Joan, een tropische storm. Vorig jaar zaten we er even heel dicht bij, toen Ivan de gebruikelijke weg even niet kon vinden.

Cyberjunk vroeg zich af hoe de namen van orkanen toch worden bepaald. Reageerders helpen elkaar, want Ennu gaf kort na haar vraag al antwoord. Het is echter een dermate interessant onderwerp dat ik enkele op het internet gevonden gegevens hier wil samenvatten.

Orkanen krijgen namen om ze uit elkaar te kunnen houden, dat is logisch. Aan het eind van de 19e eeuw begon een Australische metereoloog met het toekennen van vrouwennamen aan orkanen. In 1953 volgde de U.S. National Weather Service dit voorbeeld.

Vanaf 1979 worden orkanen afwisselend voorzien van een vrouwen- dan wel mannennaam. Dit om te voorkomen dat rampen alleen met vrouwen worden geassocieerd. De World Meteorological Organization gebruikt zes lijsten met namen die steeds rouleren. Als een orkaan heel veel schade of doden heeft veroorzaakt wordt diens naam uit de lijst geschrapt en vervangen door een nieuwe. De volgende Atlantische orkaan heet Franklin.

CasaSpider komt niet voor op de lijst.

Links

• Worldwide Tropical Cyclone Names
• FEMA For Kids: Hurricane Names
• National Hurricane Center / Tropical Prediction Center
• National Hurricane Center / Tropical Prediction Center RSS-Feeds
• CasaLog September 2004 Archive (vanaf 7 september)

Posted by CasaSpider at 6:51 AM | Permalink | Comments (15)

Mijn gedachten gaan terug naar 7 september 2004. Voor het eerst sinds ik op Curacao woonde deed zich het zeldzame verschijnsel voor dat een orkaan bijna recht over Curacao zou kunnen passeren. Het was de verschrikkelijke Ivan, die als categorie-5 orkaan zo her en der veel schade heeft veroorzaakt.

Vandaag hoorde ik dat in het nog jonge orkaanseizoen alweer nummer vijf door de Cariben trekt. Het is Emily die waarschijnlijk nog steeds kwaad is op Willem Alexander. Of Beatrix. Emily is op dit moment overigens nog een tropische storm en dus geen orkaan.

Bij het vergelijken van de plaatjes van Ivan met die van Emily valt op dat de situatie vrijwel identiek is. Een uur of zes voordat Ivan daadwerkelijk voorbij kwam meldde men nog dat dit op minder dan 80 kilometer ten noorden van Curacao zou gebeuren. Uiteindelijk werd het iets van 180 kilometer.

Curacao prepareerde zich massaal en snel voor Ivan. Supermarkten werden leeggekocht, batterijen en zaklampen waren overal uitverkocht. Ook ducktape, hout, kaarsen, lucifers, water en wat dies meer zij vloog de winkels uit. Er was een crisis-centrum, huizen die vlak aan zee lagen werden ontruimd.

Toen Ivan uiteindelijk voor Curacao, in tegenstelling tot Aruba, met een sisser afliep klaagden (!) veel mensen. Zij vonden dat de overheid hen voor niets bang had gemaakt. Onbegrijpelijk voor mij, beter zo dan andersom.

Nu lijkt het of niemand zich zorgen maakt. Wij waren zojuist in Centrum Supermarkt en het was er niet druk. Alle spullen waren volop te koop. Voor de zekerheid gooide ik op de terugweg mijn tank vol. Ook bij de pomp stonden geen files. Vreemd.

Laten we hopen dat de overlast van Emily niet meer is dan die van Ivan. Helemaal gerust ben ik daar echter niet op. Donderdagavond ongeveer om acht uur 's avonds wordt Emily verwacht. Hopelijk is zij dan al ver naar het noorden afgebogen en niet in kracht toegenomen. Het CasaLog doet als gebruikelijk live verslag van dit natuurverschijnsel.

Links

• National Hurricane Center / Tropical Prediction Center
• CasaLog September 2004 Archive (vanaf 7 september)

Posted by CasaSpider at 8:16 PM | Permalink | Comments (7)

Als men op Curacao met zijn auto de weg op wil dient men de volgende documenten bij zich te hebben: rijbewijs van de bestuurder, keuringskaart, verzekeringspapieren en het bewijs dat belasting is betaald.

Met name het betalen van de belasting wordt nogal eens vergeten. Om de controle door de politie gemakkelijker te maken introduceerde men in 2004 iets geniaals: stickers.

De belasting mag men naar keuze in één of in twee termijnen betalen. Wie voor het hele jaar ineens betaalde kreeg een rode sticker, de overigen een blauwe. Op 1 juli diende het resterende bedrag betaald te zijn en ontvingen de blauwe stickerhouders alsnog een rood exemplaar.

De sticker zat duidelijk zichtbaar op de voorruit. Van verre kon men zien of men met een belastingontduiker van doen had. Zo'n sticker is spotgoedkoop om te maken en niet te stelen. Een geweldig concept.

Dat moest dus helemaal anders.

In 2005 kregen wij nieuwe nummerplaten. Iemand die de schoenen van Einstein nog niet mag poetsen bedacht een soort van opzetplaatje dat ongeveer een vijfde gedeelte van de nummerplaat bedekt.

Op dit opzetplaatje ofwel nummerplaatbelastingaddendum, over twee dagen sta ik hiermee op eenzame hoogte in Google, staat het jaartal waarover belasting is betaald. De bedoeling is dat het opzetplaatje ieder (half) jaar wordt vervangen door een nieuw exemplaar.

Het opzetplaatje werd groots gepresenteerd op het journaal. Toen ik het zag viel ik stijl achterover uit mijn stoel. "Hoe kunnen ze zoiets doms verzinnen? Die plaatjes worden binnen de korste keren gestolen. Bovendien is het stukken duurder dan een sticker. Waarom?! Waarom?!"

Bijkomend nadeel is dat het nummerplaatbelastingaddendum op de nummerplaat aan de achterkant van de auto bevestigd wordt. Lekker makkelijk voor de politie, zo ontdekken ze de belastingontduiker pas als hij al honderd meter voorbijgezoefd is.

In het begin van het jaar regende het klachten over gestolen nummerplaatbelastingaddendums. Vreemd hè? Gevolg was dat veel eigenaren de met één plastic schroefje bevestigde plaatjes losmaakten en thuis bewaarden tot 1 juli. Onze lease-maatschappij deed hetzelfde.

Eind vorige week kwam een monteur van Star Lease de plaatjes bevestigen. Voor de zekerheid werden ze vastgeklonken. Met een beetje pech nemen de dieven nu de hele nummerplaat mee, deze zit namelijk met twee plastic schroefjes vast. Thuis kunnen ze dan op hun gemak het nummerplaatbelastingaddendum lospeuteren.

De grote vraag blijft: waarom?

Posted by CasaSpider at 6:09 AM | Permalink | Comments (26)

Dia di Bandera (Dag van de Vlag) is de nationale feestdag van Curacao en lijkt ieder jaar wel belangrijker te worden. Zaterdag 2 juli werd Dia di Bandera voor de 21e keer gevierd en wij waren erbij.

Dat wil zeggen, het officiele gedeelte 's morgens vroeg dat voornamelijk bestaat uit het hijsen van de vlag, het zingen van het Volkslied en vervolgens eindeloos lang durende toespraken hebben wij aan ons voorbij laten gaan. We volgden het met een half oog op televisie.

Om ongeveer half drie 's middags togen wij naar het Brionplein in Otrabanda. Het was er gezellig druk. Er waren vele eetstandjes waar gebarbecued werd en ook hotdogs waren volop te verkrijgen. Luchiano (7) wilde een suikerspin. Van tevoren wisten Lucy en ik al dat hij hem niet helemaal op zou eten en dat was ook zo.

Er waren diverse optredens op het Brionplein, het hoogtepunt waar iedereen op leek te wachten waren echter de Curacao Street Rockers. Dat was inderdaad leuk om te zien. Meteen erna stond een typisch Curacaose dans geprogrammeerd, meer voor de ouderen onder ons. Het plein stroomde snel leeg.

Wij gingen er ook vandoor. Vlakbij het Wilhelminaplein in Punda werd druk getrommeld. Deze activiteit bleek georganiseerd te zijn door een Evangelisch genootschap. Juist toen wij de overstap naar Pleincafé wilden maken werd ik geroepen door een jongedame die ik nog ken uit mijn begintijd bij Aqualectra, toen Kodela geheten. Het was de sympathieke Kenia. Zij heeft in Enschede gestudeerd en komt oorspronkelijk net als Lucy uit de Dominicaanse Republiek. We hebben een tijdje over allerlei zaken maar met name het geloof gesproken.

Even later zaten we dan toch achter onze La Trappe Tripel. Luchiano speelde op zijn GameBoy, Lucy en ik domino. Het werd 1-1.

Download Dia di Bandera 2005 (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 9,816,330 bytes.
Duration: 4.27 minutes.

Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 6:45 AM | Permalink | Comments (9)

Qua feestdagen zitten wij duidelijk in de magere jaren. Voor de werkgevers ofwel imperialistische uitbuiters (Hiram) is het tegenwoordig daarentegen Luilekkerland. Zij verdienen miljoenen, ja misschien wel miljarden extra.

Kerstmis 2004 viel op zaterdag en zondag, Nieuwjaar op zaterdag, Koninginnedag zaterdag. De Dag van de Arbeid was op zondag, maar werd gelukkig gecompenseerd met een vrije dag op maandag. Tenminste op Curacao. Moederdag? Op zondag.

O, was ik maar een imperialistische uitbuiter!

Vandaag, zaterdag 2 juli 2005, is het voor de 21e keer Dia di Bandera op Curacao. Voluit heet deze feestdag Dia di Himno i Bandera, in gewoon Nederlands de Dag van het Volkslied en de Vlag.

In het kader van het Droste-effect even een terugblik naar 2 juli 2004: "Grappig (vind ik zelf tenminste) is dat ik elk jaar min of meer hetzelfde schrijf, gelukkig heb ik een slecht geheugen!"

Vanaf 10 uur 's morgens vinden op het Brionplein in Otrabanda diverse activiteiten plaats. Vanmiddag gaan wij er een kijkje nemen. Vanmiddag, op zaterdagmiddag. Maar niet eerder dan dat wij onze twee Curacaose vlaggetjes aan de auto hebben bevestigd.

Posted by CasaSpider at 9:03 AM | Permalink | Comments (9)

Eind oktober vorig jaar kreeg Luchiano (7) voor zijn verjaardag een Nintendo GameBoy Advance SP. Zijn eerste spel was Power Rangers. Na een week of twee kwam daar Super Mario bij. Dat spel was een grote hit in ons huis. Lucy en Luchiano vochten bijna om de GameBoy. Op andere momenten speelden zij broederlijk samen om Mario door het avontuur te loodsen.

Honderden uren speelplezier zitten er in Super Mario. Tijd voor een nieuwe uitdaging. Zaterdag liepen we door Punda, op zoek naar een camera. Bij Boolchands zag Luchiano het spel The Legend of Zelda - The Minish Cap liggen. Over Zelda had ik al eens zeer positieve reviews gelezen. We besloten het spel te kopen. Niet bij Boolchands maar bij een iets goedkopere zaak.

Luchiano vond Zelda al snel leuker dan Super Mario. Lucy moest er even aan wennen, met name aan de lappen (Engelse) tekst die men gedurende het spel te verwerken krijgt. Luchiano leest ze probleemloos. De batterij van de nieuwe camera was aan het chargen en zou daar rond zes uur mee klaar zijn. Dan konden we hem mooi uitproberen bij Pleincafé Wilhelmina had ik bedacht.

"We gaan vandaag niet naar Pleincafé Wilhelmina", maakte Lucy mij duidelijk. Zelda's schuld.

Zondagmorgen zaten Lucy en Luchiano gezellig samen in een stoel. Ze waren Zelda aan het spelen. Bij het gevecht tegen de Big Green ChuChu leken ze even vast te zitten. "Hoe moeten we dat monster verslaan?" Om een of andere reden word ik in dergelijke gevallen ingeschakeld, terwijl ik helemaal niets van dat spel afweet. "Ga op internet zoeken wat we moeten doen!"

Vrij snel vond ik een gedetailleerde beschrijving (zie ook hier en zelfs in het Spaans) van het hele avontuur. Er stond ook in hoe de Big Green ChuChu verslagen diende te worden. Even later lukte het Luchiano waarna hij juichend door de kamer liep.

Jaren geleden speelde ik Leisure Suit Harry, Police Quest en Space Quest. Bij mijn illegale kopie van Space Quest zat een document met tips. Eigenlijk was het een volledige handleiding om het spel te spelen. Dat is niet leuk. In plaats van na te denken grijpt men bij het minste of geringste probleem al naar de handleiding.

Na het verslaan van de Big Green ChuChu belandden de twee spelverslaafden al snel in een andere moeilijke situatie. Meteen vroeg Luchiano mij wat ze moesten doen. "Neen, dat moeten jullie zelf maar uitvinden", vond ik. Gelukkig drongen ze niet aan.

Meestal vertrekken wij op zondagmiddag om tien voor drie naar het strand. Zaterdagnacht hadden we onweer gehad en de gehele zondag was het enigszins bewolkt. Geen enkele belemmering om te gaan zwemmen.

"Het is slecht weer. Het lijkt me beter om iets later naar het strand te gaan", gaf Lucy te kennen. Zelda's schuld.

En dus vertrokken we pas tegen half vijf naar Mambo Beach. We wilden erg graag een Chica de la Semana vinden om de nieuwe camera op uit te testen. Helaas is dat niet gelukt. Lucy sprak nog een mooie Nederlandse blondine in groene bikini aan. Ik moest erbij komen, maar het mocht niet baten. De schone dame vond van zichzelf dat zij niet fotogeniek was. Zij wilde wel, maar durfde niet.

Ter compensatie een foto van het gezelschap bij het Happy Hour. Tevens in 800x787. Het is nog laat geworden met Zelda.

Posted by CasaSpider at 6:24 AM | Permalink | Comments (13)

Ter gelegenheid van de elfde verjaardag van Elanna organiseerden Mark en Jackeline vanaf vijf uur 's middags een borrel. Tevens was het een kinderfeestje. Als aperitief luisterde ik zaterdagmiddag naar het verslag van de interland Nederland-Roemenie die wij met 2-0 wonnen.

Tegen zessen arriveerden wij in Emmastad, een van de betere wijken van Willemstad. Het kinderfeest was reeds in volle gang, wij namen er snel een Polartje op.

Luchiano (7) had een rugzak met gameboys bij zich en concentreerde zich aanvankelijk daarop. Al snel zat de stemming er goed in, zeker toen de muziek aan ging en Braziliaanse Jackeline een demonstratie Samba dansen gaf.

De kinderen hadden de gameboys inmiddels opgeborgen en renden wat heen en weer. Af en toe was er gekrijs. Eenmaal was Luchiano de veroorzaker. "Ik mag toch wel even zijn neus dichthouden?", legde hij mij uit.

Het was tijd om de taart(en) aan te snijden. Jarige Elanna deed dit op professionele wijze. Inmiddels was de vrijdag nog uit het Verriet instituut ontsnapte Roland met vrouw Barbara en dochter Kyra ook gearriveerd.

Zo langzaam maar zeker was het kinderfeestgedeelte wel voorbij. Wij gingen naar huis. Wel, eerst nog even langs Nancy snack voor een Lomitu ku Batata (ossenhaas met patat).

Elanna's elfde levensjaar is goed ingeluid. Klik op de foto of hier voor de complete serie van 37 foto's.

Posted by CasaSpider at 11:08 AM | Permalink | Comments (10)

Luchiano (7) is een exponent van onze consumptiemaatschappij. Het leven draait al snel om Cartoon Network, de Gameboy en de computer in het algemeen. Wij hadden vroeger De Meccanodoos, maar of ik daar nu echt zoveel mee speelde?

Feit is dat er vroeger meer boeken gelezen werden dan nu. In een land als Cuba waar het onderwijs zich op een hoog nivo bevindt maar computes, gameboys en electriciteit schaarse goederen zijn wordt nog steeds ontzettend veel gelezen. Mijn stelling is dat lezen goed is voor het concentratievermogen en de fantasie.

Hoogste tijd om Luchiano te stimuleren meer te lezen. Curacao beschikt over een moderne Openbare Bibliotheek. Voor kinderen tot 17 jaar is het nog gratis ook. Volwassenen betalen 15 gulden (minder dan 7 Euro) per jaar, eigenlijk voor niks dus.

Luchiano werd ingeschreven en we liepen de trap op naar de kinderafdeling. Luchiano had nog wel oog voor het grote aquarium dat op de afdeling stond, de computerhoek met een stuk of zes mooie computers ontging hem vreemd genoeg. Even later keerden we met drie boeken terug.

Misschien wordt Lucy de volgende keer ook wel lid. Op de volwassenenafdeling staan computers en tevens leent men video's, cd's en talencursussen uit. De website geeft veel informatie. In principe kan men zelfs zien welke boeken men heeft geleend en wanneer ze terug moeten worden gebracht. Dat is mij helaas nog niet gelukt. Ook de navigatie is voor verbetering vatbaar.

Toen we het pand wilden verlaten was er een (piep)klein incidentje. Een man met lang grijs haar en een wit t-shirt stond bij de uitgang het bord met de openingstijden boven hem aandachtig te bestuderen. Hierdoor stond hij een beetje in de weg. Een medewerker van de bibliotheek sprak hem aan en posteerde zich naast hem. Om voor te doen hoe hij in de weg stond.

Maar nu was de uitgang daadwerkelijk geblokkeerd. Mijn "Sorry, mag ik even passeren?" werd domweg genegeerd. De bibliotheekmedewerker was stukken irritanter dan de man met lang grijs haar en het witte t-shirt. Die bleef vervolgens provocatief staan. Volgens mij houdt hij het wel vol tot sluitingstijd.

Ja, ja, bij de Openbare Bibliotheek is het te doen!

Posted by CasaSpider at 12:58 PM | Permalink | Comments (14)

Het Brionplein ook wel Awasa genoemd te Otrabanda, donderdagavond 26 mei 2005. Alles wat met politiek en vakbond te maken heeft riep het Curacaose volk op om hier naartoe te komen. Voor het eerst sinds lange tijd stonden alle politieke partijen en de vakbonden op één lijn. De door Rita Verdonk bedachte vermaledijde Toelatings- en Verwijderingsregeling voor Antillianen moet van tafel.

Toen wij tegen zevenen het Brionplein opliepen was het redelijk druk. Het programma was al in volle gang en bestond uit een mix van toespraken en muziek. Opvallend was het grote aantal Curacaose vlaggen, de Antillen bestaan nu eenmaal niet. De sfeer was uitstekend, de sprekers enthousiast.

De eerste spreker die wij hoorden belichtte zijn standpunt vanuit de bijbel. Hij was dan ook een dominee als ik mij niet vergis. Hoe is het mogelijk dat een groot en rijk land als Nederland zo omgaat met haar eigen Rijksgenoten? Hiervoor is volgens de bijbel maar één woord: barbaars!

Ik zag spandoeken en kartonnen borden met meestal Rita Verdonk erop en Alexander Pechtold als een goede tweede. Gerrit Zalm was onterecht afwezig. Als ik aan dit drietal denk strijden de woorden onmenselijk, harteloos en hypocriet om voorrang. Welk bijvoeglijk naamwoord bij welke minister hoort mag men zelf invullen.

Luchiano (7) vond er allemaal niet zoveel aan. Hij kon vanwege zijn geringe lengte ook niet veel zien. Om acht uur gingen we daarom naar huis. We lazen nog wat in de Donald Duck en van negen tot één uur werkte ik aan de laatste CasaMovie. Hopelijk is mijn poging om het gevoel wat op Curacao leeft erin te leggen, ook voor Nederlanders in Nederland.

Om met Martin Luther King te spreken: "I have a dream!" Een droom dat er in Nederland een ommezwaai ontstaat qua mentaliteit. Als Antillianen en andere groeperingen die in het verdomhoekje zitten daadwerkelijk geholpen worden en kansen krijgen levert dit op langere termijn een win/win situatie op. En bespaart het nog geld ook.

Download Korsou kontra Verdonk (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 9,566,584 bytes.
Duration: 4.26 minutes.

Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 6:05 AM | Permalink | Comments (16)

Hoe merkt men het, dat men al bijna tien jaar weg is uit Nederland? Dat men al bijna tien jaar op Curacao woont?

• Doordat men nul jassen bezit laat staan winterkleding.
• Doordat men steeds vaker moet nadenken of er het of de voor een zelfstandig naamwoord moet.
• Doordat de Champions League finale tussen AC Milan en Liverpool compleet aan hem voorbij is gegaan.
• Doordat het aanvliegen op Hato International Airport betekent dat men weer thuis is.
• Doordat men vanavond aanwezig is bij de demonstratie op het Brionplein tegen de onzalige plannen van Rita Verdonk.

Posted by CasaSpider at 1:11 PM | Permalink | Comments (14)

We reden over de Schottegatweg (Ring) volgens mij richting Cerito, maar dat kijk ik morgen wel even na. Het was vlak voor het nieuws van half een. De tijd werd door Radio Hoyer opgevuld met Message in a Bottle van The Police.

Op de achterbank werden de oren gespitst en even later gaf Luchiano (7) te kennen dat dit nummer echt op zijn CD moest. "Weet je wel hoe oud dat nummer is?", vroeg ik hem om meteen zelf het antwoord te geven: "1979!"

"Zo oud?", klonk het op de achterbank. Ja, zo oud. Het nummer klinkt qua muziek eigenlijk nog best hip. De tekst is daarentegen duidelijk uit de vorige eeuw.

I’ll send an s.o.s. to the world

Bij het horen van deze regel uit het refrein vervormde het s.o.s. zich in mijn hoofd automatisch tot het meer eigentijdse SMS. We hadden het nog even over Morse en de betekenis van SOS. Kort-kort-kort, lang-lang-lang, kort-kort-kort (...---...) en Save Our Souls.

Verder maakte Luchiano zich nog enige zorgen hoe de brief uit de fles gehaald moest worden. Laatst hadden we het omgekeerde probleem. Hoe krijg je een modelbootje in een fles. Flink proppen is mijn eerste gedachte.

Sting is vermoedelijk een echte vrouwenman. Ik heb er nooit veel mee opgehad en zijn solo-carriere boeit me niet zo. Sommige nummers van The Police zijn echter gewoon klassiekers. So Lonely herinner ik me nog goed uit mijn studententijd. En dan met name in de Utrechtse studentendisco Woolloomooloo. Veel vrouwen zijn vreemd genoeg nogal idolaat van Sting, de huidige versie.

Met Limewire was Message in a Bottle snel gelocaliseerd. Als toegift deed ik er Roxanne bij. Na het beluisteren van dit nummer was Luchiano's commentaar: "Boring!"

Posted by CasaSpider at 1:47 PM | Permalink | Comments (16)

Het hing al een beetje in de lucht. Nadat de PLKP onder leiding van Errol Cova uit de Landsregering (Nederlandse Antillen) was gezet behield de coalitie een minieme meerderheid en kon dus doorregeren.

Nu is de PLKP op eigen initiatief uit de Eilandsraad, de regering van het eiland Curacao, gestapt. Hierdoor komt de coalitie twee zetels tekort voor een meerderheid.

Bemanning voor deze zetels kon gevonden worden bij twee eenmans-fracties: de LNPA (Lista Ni Un Paso Atras) van Nelson Pierre en de van Frente Obrero (FOL) afgescheiden Rignald Lak. Dit is niet gelukt en daarmee is de Eilandsregering gevallen.

De Papiamentstalige kranten brengen dit soort berichten op plastische wijze. Iedere partij is verbonden met een kleur. Zo is de PAR van premier Etienne Ys de gele partij. De Vigilante schreef met een grote kop: "De regering is ontploft als een gele pompoen". Over de toenaderingspoging tot Nelson Pierre: "Pierre hoeft de shoarma van de PAR niet".

Voor de volledigheid de huidige zetelverdeling in de Eilandsraad, er zijn 21 zetels in totaal:

• 7 - Frente Obrero, eigenlijk 8 maar Rignald Lak heeft zich afgescheiden
• 5 - PAR
• 3 - PLKP
• 2 - PNP
• 2 - MAN
• 1 - LNPA
• 1 - Rignald Lak

De coalitie bestond uit PAR, PNP, PLKP en MAN. Zij beschikte derhalve over 12 van de 21 zetels. De PAR heeft reeds aangegeven in de oppositie te gaan. Frente Obrero leidt de formatiebesprekingen.

Posted by CasaSpider at 12:26 PM | Permalink | Comments (10)

De 21e eeuw kan tot dusverre niet bepaald de Eeuw van de Politici genoemd worden. In Nederland knoeien Gerrit Zalm, Rita Verdonk en Alexander Pechtold er op los. Maar op Curacao kunnen we er ook wat van.

Curacao is een groot dorp. Iedereen in de politiek kent elkaar van haver tot gort. Het aantal partijen en daarmee politieke leiders is groot en iedereen heeft op een of andere manier nog wel een appeltje met een ander te schillen. Dit is niet de beste basis voor constructieve samenwerking.

Nadat Frente Obrero (FOL) van Anthony Godett ruim een jaar geleden het veld moest ruimen in de Landsregering waren bijna alle overgebleven partijen tot elkaar veroordeeld om een coalitie te vormen. De FOL was namelijk ruim de grootste partij. Langzaam maar zeker vulde de emmer zich met irritaties. Irritaties met name tussen de roze PLKP van Errol Cova en de gele PAR van Etienne Ys.

Op zaterdag 7 mei begon de emmer daadwerkelijk over te lopen. Errol Cova bevond zich met een Curacaose delegatie in Venezuela en deed daar enige uitspraken die tot in Nederland de wenkbrouwen deden fronsen. Volgens hem is door de Nederlandse kolonisator een kolonialistisch complex opgedrongen. Een complex dat intelligent en zeer diepgaand is en waaraan zo snel mogelijk een einde dient te komen.

Voorts uitte Errol Cova zijn bewondering voor het glorieuze proces dat in Venezuela onder leiding van president Hugo Chávez en zijn Movimiento Quinta Republica (MVR) in gang is gezet. Tenslotte bedankte hij deze partij namens de Antilliaanse regering, het Antilliaanse volk, de PLKP en de Curaçaose delegatie.

Minister-president Etienne Ys was duidelijk not amused door dit staaltje van eigenmachtig handelen en riep Cova op het matje. Die vond echter dat hij absoluut niets fout had gedaan en hooguit verantwoording schuldig was aan zijn eigen partij. De vraag was welke pet Cova op had tijdens het bezoek aan Venezuela. Saillant detail is dat Cova geboren is uit Venezolaanse ouders en zowel een Nederlands als een Venezolaans paspoort bezit.

De verhouding tussen de Venezolaanse consul-generaal Lorenzo Angiolillo Fernandez en minister-president Etienne Ys is ook al niet geweldig. Begin maart was er een incident met de komst van het Amerikaanse vliegdekschip USS Saipan. Fernandez noemde dit een intimiderende actie van de Verenigde Staten gericht tegen Venezuela.

Naar aanleiding van het bezoek van de Curacaose delegatie met Errol Cova aan Venezuela had Etienne Ys wederom enige vragen voor de consul-generaal. Deze had tijdens dat bezoek namelijk verklaard dat Curacao Venezuela steunt in de strijd tegen de bedreigingen van de Amerikaanse president George W. Bush. Ys vroeg Fernandez uitleg te komen geven, maar dat weigerde laatstgenoemde omdat hij ziek was. Pas na 30 mei was hij in staat om met Etienne Ys te spreken.

Nog diezelfde middag betrapten fotografen de consul-generaal tijdens een gezellige lunch met ja daar is hij weer Errol Cova en wat mensen van de Amstel Brouwerij. De zieke Hernandez proostte gezellig met een flesje Amstel Bright. Dat Amstel bier moet toch wel een bijzonder geneeskrachtige werking hebben.

De verhouding Ys-Cova was door de ontwikkelingen praktisch onhoudbaar geworden. De PAR eiste bij monde van de premier het vertrek van Cova. Toen deze dat niet deed trok Ys de stekker uit het kabinet. Alle ministers dienden daarop hun ontslag in. Alle ministers behalve twee: Errol Cova en diens partijgenoot Wini Poulo, staatssecretaris van Arbeidszaken.

Dit leverde een politiek gezien unieke situatie op. Toen Etienne Ys naar buiten kwam vroeg een journalist hem: "Hebben we nog een regering?", waarop Ys antwoordde: "Helaas wel!"

Ook in Nederland werd verbaasd gereageerd op deze toestand. Harry van Bommel (SP): "Onbegrijpelijk wat Cova doet. Hij schaadt het belang van de Nederlandse Antillen, zeker nu met de terugkeerregeling voor Antillianen. Hij zit er voor zijn eigen belang. In Nederland hebben we ook wel van die figuren die nog niet met een stok uit het pluche zijn te slaan."

Uiteindelijk werd in de Staten een motie van wantrouwen tegen Errol Cova ingediend. Wat volgde was een klucht waarin Cova om uitstel vroeg en over en weer beschuldigingen werden geuit. Ook de zaak Omayra Leeflang werd erbij gehaald. Uiteindelijk werd de motie met 12 stemmen tegen 10 aangenomen. Gelukkig had Cova vooraf gesteld de uitspraak te respecteren.

Voor de PAR is het een Pyrrusoverwinning. Leonard Coffi stemde ondanks dat hij lid is van de PAR tegen de motie. Inmiddels is hij geswitched van de PAR naar Frente Obrero (FOL). Hij behoudt echter zijn zetel.

Bovenstaande slaat allemaal op de Landsregering, de regering van het Land de Nederlandse Antillen. Het uitstappen van de PLKP en het overlopen van Coffi kan hier nog net door de coalitie worden opgevangen. Uiteraard blijft het aftreden van Errol Cova niet zonder gevolgen voor de Eilandsraad, de regering van het Eiland Curacao. Zonder PLKP verliest de coalitie hier haar meerderheid en moet proberen Nelson Pierre (LPNA) en Rignald Lak erbij te krijgen om door te kunnen regeren.

Gelukkig zijn er absoluut geen belangrijke dingen die dringend aangepakt moeten worden op het eiland. Vrijdagmiddag is het weer Happy Hour en het zonnetje schijnt.

Posted by CasaSpider at 6:34 AM | Permalink | Comments (13)

Toen Luchiano (7) naar Curacao kwam was hij erg bang voor water. We deden hem op zwemles en dat vond hij bepaald geen leuk uitje. Dat kan echter ook gelegen hebben aan het vroege tijdstip, zaterdagmorgen 8 AM.

Op een zeker moment kon het jong toch zwemmen en langzaam maar zeker is hij zijn watervrees aan het verliezen. Vroeger mocht ik hem bijna nooit in zee smijten. Andere kinderen vinden dat juist heerlijk. Luchiano liet het alleen toe als er andere kinderen in de buurt waren. Om indruk te maken.

Een week of wat geleden was hij met een nieuw vriendje in zee aan het spelen. Ik stelde voor om eens een salto te proberen en tot mijn verbazing stemde Luchiano toe. Het ging nog goed ook trouwens. We gingen steeds hoger. Op een bepaald moment deed hij al bijna twee hele salto's. Bijna, het werd anderhalve en Luchiano kwam hardhandig op zijn buik terecht.

Daarmee was het even afgelopen met de salto's. Hij wilde er nog wel eentje doen, maar dan voor een filmpje. Als de actie op film was vastgelegd hoefde hij namelijk nooit meer live een salto uit te voeren.

Afgelopen zondag was het zover. De angst zat er nog een beetje in dus het zijn niet zijn allerbeste salto's, maar ik doe ze hem toch niet na. Twee keer mislukte het. Laten dat nu net de fragmenten zijn die Luchiano het leukst vindt. De bloopers. Verlaat de bioscoop dus niet bij de aftiteling, er komt nog een blooper aan!

Over bloopers gesproken. Toen deze CasaMovie af was liet ik hem gewoontegetrouw aan Lucy zien. Zij vond er niet veel aan. Het was allemaal iets te braaf. "Zal ik die foto's van mij met Angeline da Silva de Goës in de aftiteling monteren?", vroeg ik daarom. "Ja, dan wordt het misschien iets interessanter", vond Lucy.

Het was een heel geknip en geplak, maar uiteindelijk had ik ze erin. Met als overgang tussen de foto's een hartje, dat vond ik wel passend. Lucy keek naar het filmpje en zag de eerste foto met Angeline verschijnen. Die kon haar goedkeuring wel wegdragen. Toen kwam het hartje als overgang naar de volgende foto. Pets! Kreeg ik een klap op mijn achterhoofd en een origineel Dominicaans scheldwoord gratis erbij.

Wat men als man ook doet, met doet het toch nooit goed...

Download Salto & Sandman at Kontiki Beach (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 5,940,002 bytes.
Duration: 2.32 minutes.

Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 6:40 AM | Permalink | Comments (24)

Wederom had Lucy zondagmiddag geen succes met het vinden van een Chica de la Semana. Desondanks gingen de Happy Hours op Mambo en Wet&Wild gewoon door, gelukkig maar. We dronken wat bier, kletsen wat, hielden Luchiano in de gaten en keken naar passerende mensen.

Er liep een oogverblindende vrouw in een strak rood pakje langs. Al mijn quarks, gluonen en wat dies meer zij kleefden aan haar lichaam als... ja als wat eigenlijk. "Ih... ih... is dat niks als Chica de la Semana?", vroeg ik aan Lucy. "Ja, dat zou je wel willen, dat is de Miss Universe Curacao van vorig jaar!"

Het kostte me een paar minuten voor ik op haar naam kwam. Angeline da Silva de Goës zong het even later in mijn hoofd en andere lichaamsdelen. Lucy moest naar het toilet. Prompt verscheen Angeline voor de tweede maal om vlak bij ons op een tafel te gaan zitten. Zij had een cameraploeg om zich heen, waarschijnlijk voor haar programma Caribe Awe dat iedere dinsdag om negen uur op TV-11 (Dies-Un) wordt uitgezonden.

"Waar blijft Lucy toch?", spookte het door mijn hoofd. De aanblik van Angeline deed de verlegen persoon die ik in wezen ben smelten. Ik moest met haar op de foto. Gelukkig kwam Lucy er al snel aan.

Samen liepen we naar Angeline die druk in gespek was. Op het juiste moment raakte ik haar schouder en sprak haar in mijn beste Papiaments aan. Ze moest er in ieder geval om lachen. Wie raadt wat mijn openingszin was verdient een fles Duvel.

Na een paar foto's (klik op de foto voor groter) genomen te hebben namen we afscheid. Angeline da Silva de Goës, sympathiek en bloedstollend mooi. Een gevaarlijke combinatie...

Terug in ons groepje vroeg Ino wie dat wel was. Ik vertelde het hem, waarop Ino mij verraste door te zeggen dat hij haar helemaal niks vond, qua schoonheid dan. Nu zijn er ongetwijfeld ook mensen die zeggen dat de nieuwe BMW M5 een rammelbak is, maar toch stond ik even perplex. En dan ben ik notabene degene met tweemaal min zes!

In de auto op weg naar huis bleek Luchiano (7) de wijste te zijn: "Papa, jij snapt de mannen niet. Als iemand zegt dat hij haar helemaal niets vindt, dan is hij juist verliefd op haar."

Toevallig is de maand mei de maand van de Miss Universe verkiezing. Op maandag 30 mei wordt in Bangkok de nieuwe Miss Universe 2005 gekozen. Sinds vorig jaar besteedt lachicamerengue.com veel aandacht aan deze verkiezing. De afgelopen dagen heb ik diverse uren doorgebracht met het verzamelen van informatie.

Op dit moment zijn op de Miss Universo 2005 pagina al 12 landen vertegenwoordigd. Onze favorieten tot dusverre zijn Natalie Glebova uit Canada en de Noorse Helene Traasavik. De Curacaose Rychacviana Coffie is een hele mooie dame, maar ik vrees dat zij de voorronden niet overleeft.

De binnenkant van mijn hoofd is voorlopig helemaal rood gekleurd: Angeline da Silva de Goës.

Posted by CasaSpider at 6:26 AM | Permalink | Comments (21)

Voor de zoveelste keer probeert de androïde Rita Verdonk om een Toelatings- en zelfs Verwijderingsregeling voor Antillianen erdoor te drukken. Deze keer kennelijk met succes. Haar voorstel mag rekenen op steun van het Kabinet.

Uitspraken van de hoofdrolspelers:

Rita Verdonk: "Zij stellen ook eisen aan ons als wij ons op de Antillen willen vestigen. Dat is dus precies hetzelfde."

Neen, dat is helemaal niet precies hetzelfde. Ten eerste zijn beperkende maatregelen voor Nederlanders om op Curacao te wonen en te werken lang geleden afgesproken met instemming van Nederland.

Ten tweede is de situatie nogal anders. Op Curacao was men bevreesd voor een grote toeloop van Nederlanders die de toch al schaarse baantjes, met name voor ongeschoolden, gedurende een jaartje in kwamen nemen.

Rita Verdonk over het feit dat de Antillen niet op de hoogte zijn gesteld van de plannen: "Wij hebben de medewerking van de Antillen helemaal niet nodig met betrekking tot dit onderwerp."

Ja, hier spreekt echt een minister van Integratie. Nog erger dan Rita Verdonk vind ik Gerrit Zalm. Ten eerste weet men van Rita wat men aan haar heeft en ten tweede is zij geen mens maar een androïde.

Gerrit Zalm: "En het is ook heel goed voor de Antillianen zelf. Ja, we doen het niet alleen om de overlast in de gemeentes te beperken... neen, ook voor de Antillianen zelf is het veel beter! Daar kunnen zij een mooie opleiding volgen..."

Net of Zalm er geen enkel benul van heeft dat overheidsinstellingen op Curacao geen cent te makken hebben. Iedere maand is het een opluchting als de salarissen betaald kunnen worden.

Onderwijzers houden stakingsacties, de opleiding voor verpleegkundigen dreigde te sluiten als er niet iets aan de abominabele omstandigheden gedaan werd. Ja, een ideale plaats voor ontspoorde jongeren om eens een fijne opleiding te gaan volgen.

De volledig overbelaste reclassering op het eiland heeft al aangegeven totaal niet in staat te zijn de extra aanvoer van criminele Antilliaanse jongeren op te kunnen vangen.

Het commentaar op de uitlatingen van Gerrit Zalm kan men in twee woorden samenvatten: "Puke, puke!" In mijn ogen is Gerrit Zalm een slecht mens, ja dat durf ik hier en nu te stellen.

De burgemeester van Den Helder (J. Staatsen?): "Als Antillianen zonder baan of opleiding, alsmede de criminele Antillianen worden teruggestuurd naar de Antillen, dan scheelt ons dat miljoenen Euro's per jaar. Die miljoenen Euro's kunnen dan op de Antillen besteed worden."

Als ik burgemeester van Den Helder was wilde ik waarschijnlijk ook dat de Antillianen er zo snel mogelijk vertrekken. Het is nu eenmaal een feit dat zij voor problemen zorgen. In Nederland ontbreekt echter de wil om echt iets aan deze overlast te doen.

Daarbovenop worden de subsidies om de situatie te verbeteren, met dank aan Rita Verdonk, drastisch gekort. Ja, in dat licht bezien begrijp ik de burgemeester van Den Helder wel. Alleen hoeft men zich geen illusies te maken dat het in Nederland uitgespaarde geld ooit op de Antillen terechtkomt.

De laatste hoofdrolspeler is Alexander Pechtold die een maand of wat geleden Thom de Graaf is opgevolgd. Thom de Graaf had ik niet hoog zitten, veel blabla weinig daden. Maar in ieder geval had hij een goede verstandhouding met onze minister-president Etienne Ys en droeg in woorden de Antillen een warm hart toe.

Alexander Pechtold: "Het is juist goed dat zij (criminele en kansloze Antilliaanse jongeren, red.) op de Antillen een tweede kans krijgen."

Pechtold is het helemaal eens met Rita Verdonk en bedient zich van min of meer dezelfde argumentatie als Gerrit Zalm. Hetzelfde commentaar is dus van toepassing: "Puke, puke!"

De Nederlandse (!) Antillen mogen in hun handjes knijpen met een minister van Integratie en een van Koninkrijksrelaties als Rita Verdonk en Alexander Pechtold.

"Puke, puke!"

Posted by CasaSpider at 10:17 AM | Permalink | Comments (24)

Het was een week van ontmoetingen. Zaterdag Peter Hoppenbrouwers, zondag kwam Esther aan de beurt. Wij nipten op onze vaste plek bij het Happy Hour van Wet&Wild aan een blikje Amstel. Amstel is nu ongeveer even duur als Polar.

Plotseling stond daar een struise blondine voor mijn neus die me als CasaSpider herkende. Dat is weer eens wat anders dan aangezien te worden voor de oude Kruisinga!

Esther zei dat ze altijd zo vrolijk wordt van het CasaLog en met name van films als die van onze reis naar Westpunt.

Zij is dol op Curacao, overweegt net als Peter Hoppenbrouwers om hier te komen wonen en vindt het daarom leuk om de haar inmiddels bekende plekjes in een CasaMovie terug te zien.

Haar Cubaanse vriend keek wat argwanend en daarom moest ik hem maar even uitleggen wat de bedoeling was. Dat is gelukt, maar dat geldt helaas niet voor het vinden van een nieuwe Chica de la Semana.

Als compensatie een link naar een aardig spelletje. Vergeet Patience en Spider Solitaire. De nieuwe rage heet Su Doku. Dat klinkt in ieder geval een stuk hipper. Ik zie grote overeenkomsten met de aloude Logiquiz, maar dan zonder verhaaltje en dus iets abstracter. Su Doku puzzles kan men zelf genereren met deze Su Doku Puzzle Maker.

Posted by CasaSpider at 6:21 AM | Permalink | Comments (10)

Soms krijg ik mail van mij onbekende mensen die toch geen spammer zijn. Het is voor die mensen wel zaak om een goede tekst bij het subject in te vullen.

Zo schreef eind maart een zekere Peter Hoppenbrouwers mij dat hij de maand mei op Curacao wilde doorbrengen. Peter is op Curacao geboren uit Nederlandse ouders en die gingen toen hij negen jaar was weer terug naar Nederland. Geboortegrond blijft altijd trekken en Peter denkt erover om zich op Curacao te vestigen. Hij is nu hier om te kijken of het wat voor hem is. Qua leven, qua wonen en qua werk.

Graag wilde Peter hier eens met mij over van gedachten wisselen en buiten dat ook gewoon voor de gezelligheid. Het betreft hier een trouwe lezer die al drie jaar het CasaLog volgt. Dan heeft men wel een afspraak verdiend!

Aangezien wij elke zaterdag vanaf ongeveer zes uur bij Pleincafé Wilhelmina zitten, we kunnen er inmiddels wel kantoor houden, besloten we daar af te spreken.

Wij wisten absoluut niet hoe Peter eruit zag, hij had ons daarentegen zo gevonden. Onder het genot van een paar biertjes zijn vele onderwerpen de revue gepasseerd en het was nog gezellig ook. Derhalve is een vervolgafspraak gemaakt op ons tweede kantoor, het Happy Hour van Mambo en Wet&Wild.

Afspraken met onbekenden leveren vaak bijzondere situaties op. Voordat ik naar Curacao emigreerde had ik een afspraak met directeur Andre Fruitman bij wegrestaurant De Meern. Ik kende hem niet en hij kende mij niet. Ik was op tijd, Andre hield er een Curacaos schema op na, en posteerde mijzelf tactisch aan een tafel bij de ingang. Zo kon ik alle binnenkomers goed observeren.

Nu komen er in een wegrestaurant best veel mannen in hun eentje binnen. In het begin keek ik elke binnenkomer indringend aan, het kon immers Andre Fruitman zijn. Na een tijdje viel mij op of leek mij op te vallen dat veel van die mannen mij ook met speciale aandacht bekeken. Waarschijnlijk waren zij allemaal op zoek naar iets. Echt gemakkelijk voelde ik mij er niet onder. Toen Andre even later binnenstapte wist ik vreemd genoeg direct dat hij het was.

Dat was nog in de tijd voor de weblogs.

Posted by CasaSpider at 9:08 AM | Permalink | Comments (14)

Het Algemeen Dagblad vraagt bij diverse evenementen aan lezers in binnen- en buitenland om digitale foto's in te sturen. Zo ook bij Koninginnedag. Alle ingezonden foto's zijn hier te bekijken, eenmalige registratie verplicht.

(Klik op de foto voor groter)

Een selectie van deze foto's is afgedrukt in de maandag-editie van het AD. Dinsdag kreeg ik een mailtje waarin stond dat mijn De Koning van Punda één van de uitverkoren foto's is.

Een exemplaar van de krant alsmede een kleine attentie is onderweg naar Curacao. De spanning stijgt hier tot ondraaglijke hoogte.

Helemaal interessant wordt het als er (ooit?) korte movies ingestuurd mogen worden.

Posted by CasaSpider at 6:27 AM | Permalink | Comments (15)

Alle levende organismen hebben het vermogen om al dan niet bewust te leren van eerdere ervaringen. Ik ben daar geen uitzondering op. Elk jaar als wij op Koninginnedag naar de vrijmarkt gaan gebeurt hetzelfde. Onmiddellijk vinden we boeken, spelletjes en ander snuisterijen die direct gekocht dienen te worden.

Wij hebben nooit een plastic tas bij ons en dus loop ik even later met allerlei spul in mijn handen. Uiteindelijk kopen we een tas of zelfs twee die ik (who else) moet dragen. Bijzonder onhandig.

Dit jaar gingen we dat anders aanpakken. We namen een koffer mee. Geen grote, maar zo'n ding dat veel mensen als handbagage in het vliegtuig meenemen. Met wieltjes eronder. Zo liep ik dus even later met een koffer over de drukke vrijmarkt.

Wat gebeurt er als men met een lege koffer naar de vrijmarkt gaat? Er wordt bijna niets gekocht. Twee dunne boekjes en een paar spelletjes was de oogst. Dat had gemakkelijk in een klein plastic tasje gepast. Het is tamelijk onhandig om met een koffer over de vrijmarkt te lopen, zeker als men daarbij ook nog eens foto's en filmpjes maakt.

In Otrabanda was weinig te doen, maar in Punda was het gezellig druk. We liepen wat rond, keken naar voorstellingen en dronken een paar Amstels. Om een uur of één waren we thuis en misten het optreden van Guus Meeuwis. Men kan niet alles hebben!

Download Koninginnedag 2005 (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 10,011,222 bytes.
Duration: 3.22 minutes.

Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 9:53 AM | Permalink | Comments (11)

Curacao is een eiland met een beperkte grootte en de bevolking van een middelgrote Nederlandse stad, ongeveer 140.000 mensen. Toch is het een soort land, straks helemaal als de Status Aparte is geëffectueerd. Lokale politici willen dit in 2007 gerealiseerd zien, naar mijn persoonlijke mening gaat het proces wel wat langer duren.

Maar dat is een ander verhaal. De schaalgrootte heeft vele gevolgen, positieve en negatieve. Zo komt men elkaar steeds weer overal tegen. Bij evenementen als carnaval, sinterklaas, maar ook bij het boodschappen doen en andere triviale bezigheden loopt men een grote kans een of meerdere lokale beroemdheden tegen te komen. Ministers, sportlieden, een Miss Curacao en ga zo maar door.

Elke morgen tussen zes en zeven uur (ja, 's morgens!) doet Radio Dolfijn disc-jockey Maarten Schakel een telefoonspelletje. Het gaat zo. Iemand spreekt een Wakker worden! boodschap in op een bandje voor een bekende. Maarten Schakel belt de volgende morgen de betreffende persoon op en laat hem de boodschap horen. Het wakker gebelde slachtoffer moet raden wie hem de streek geleverd heeft en spreekt meteen zelf een boodschap in voor een kennis van hemzelf. Dit kan in principe eindeloos doorgaan.

Op zekere ochtend nam een zekere Ribeiro op. Jammer genoeg was hij al wakker. Er ontspon zich een aardig gesprek tussen Maarten Schakel en deze meneer Ribeiro. Het bleek uiteindelijk te gaan om ex-minister van Justititie Norberto Ribeiro (rechts op de foto, David Dick links). Nog niet zolang geleden is hij afgetreden omdat het Openbaar Ministerie in zijn hemd werd gezet in de Campo-2 zaak.

Persoonlijk had ik Ribeiro wel hoog zitten als politicus. Toen Schakel hem vroeg waarom iemand nu toch de politiek in ging, wat daarvoor de speciale drijfveer was, gaf Norberto Ribeiro echter een ietwat merkwaardig antwoord. In mijn ogen dan.

Ribeiro noemde het feit dat zijn auto een politie-escorte kreeg en er ruim baan voor hem werd gemaakt toen hij eens in zijn functie van minister in Nederland onderweg was. Dat vond hij geweldig. Een eerlijk antwoord wellicht, maar toch meer passend bij regeringsleiders uit Nigeria.

Maar toch, het heeft wel iets dat zo'n (ex-)minister gewoon in een radioprogramma meedoet.

Zaterdag 16 april werd Rychacviana Coffie, Vantje voor intimi, geheel terecht tot Miss Universe Curacao 2005 gekroond.

Lucy heeft regelmatig (goede) ideeën om onze website lachicamerengue.com te gebruiken voor Curacao promotie. Zij belde met de organisatie van Miss Curacao om hierover te praten. Of wij iets aan (internet-) promotie voor de nieuwe Miss Curacao konden doen.

Zojuist zijn Lucy en ik er live achter gekomen dat er een misverstandje tussen ons bestond. Eigenlijk had ik van haar begrepen dat zij met Rychacviana Coffie zelf had gesproken. Dat had overigens zomaar gekund en is helemaal niet gek in het dorp Curacao. Ik moest van Lucy een email sturen, kreeg van haar een hotmail-adres en was in de veronderstelling dat het van Rychacviana was. Het werd dus een nogal romantische mail. Zo ben ik.

Tja, vijf minuten geleden vertelt Lucy mij dat het het email-adres van de organisatie betreft. Geen wonder dat ze nooit meer geantwoord hebben!

Concluderend zijn de communicatielijnen in het dorp Curacao stukken korter dan in pak hem beet Nederland. Misverstanden vindt men echter overal.

Posted by CasaSpider at 6:42 AM | Permalink | Comments (19)

We gingen vrijdagavond nog iets spectaculairs doen op Wet&Wild. Spectaculair is het niet echt geworden, maar wel gezellig. Er was een gedeeltelijke zonsverduistering aangekondigd. Om 18:21 lokale Curacaose tijd vond het hoogtepunt plaats, de zon was op dat moment voor 82% bedekt. Een goede timing, want midden in het Happy Hour.

Zeven jaar geleden, in 1998 dus, was de zonsverduistering wèl spectaculair. Het maakte dermate veel indruk op mij dat ik er een stuk over heb geschreven. Helaas beschikte ik toen nog niet over een weblog. Na koortsachtig in mijn oude files te hebben gespeurd bleek het document helaas onvindbaar.

We waren met een hele groep naar Willibrordus gereden waar Cees en Marielle woonden. 's Morgens was het bewolkt en regenachtig. Maar al snel klaarde het weer op en opende zich een helderblauwe hemel. Het hoogtepunt van de totale zonsverduistering bevond zich ergens tussen Curacao en Aruba. Wetenschappers uit de hele wereld waren hiervoor naar onze eilanden gekomen.

In Willibrordus konden we meen ik een seconde of 30 genieten van de totale verduistering. Voor het zover was keken we met speciale brilletjes naar de zon en zagen hoe er een steeds groter hapje uit genomen werd. Zonder dat brilletje was er niets te zien, de zon leek zelfs wel feller te schijnen dan zonder hapje eruit.

We aten wat, we dronken wat, er werd gekletst en gelachen. Maar toen kwam het moment suprême waarop het laatste stukje van de zon werd bedekt. Alleen de corona was nog zichtbaar. Het werd iets donkerder en in één klap een graad of acht kouder. Iedereen was doodstil, behalve de vogels die begonnen te fluiten alsof het vier uur in de ochtend was. Een haan kraaide.

Het was een magisch moment, een van de meest fascinerende dingen die ik ooit heb meegemaakt. Toen schoof de maan langs de zon en konden de eerste zonnestralen erlangs. Onmiddellijk werd het oogverblindend licht en was het gedaan met het nachtgevoel. Iedereen wilde iedereen vertellen wat men zojuist gezien had, terwijl we er allemaal bij waren geweest.

De zonsverduistering vrijdagavond op Wet&Wild ging heel anders. Wij hadden geen brilletjes en konden dus niet veel zien. Wel leek ook nu de zon veel feller te schijnen. We zaten aan een grote houten tafel met Piet en Verina en dronken een Polar. Om 18:20 maakten we enige foto's. Bij gebrek aan de juiste filters zijn het gewone zonsondergangsfoto's geworden. Een jongen op het strand zag mij fotograferen en haalde een speciaal brilletje voor me. Zo konden Lucy en ik even in de zo kijken en constateren dat hij toch echt voor het grootste gedeelte bedekt was.

Het grootste eclipse-gevoel was dat op een bepaald moment Loes, die over anderhalve week van een tweeling gaat bevallen, met haar immense buik tussen de zon en mij kwam lopen.

Voor de liefhebber twee overzichtskaarten, een van Venezuela en een van de wereld (Curacao ligt onder de 'a' van 'contact'), met de routen van de zonsverduistering. Luchiano (7) heeft een eigen interpretatie gemaakt van het natuurverschijnsel.

Piet en Verina nodigden ons uit om bij El Canario te gaan eten. Dat aanbod sloegen wij niet af want de lomitu (ossenhaas) daar is ongelofelijk lekker. Na een heerlijke maaltijd gingen we allemaal nog even naar ons huis waar Piet en Verina achter de computers doken.

Ik zag dat Curacao gekozen heeft voor Optie A, autonomie.

Posted by CasaSpider at 10:57 AM | Permalink | Comments (15)

De (voorlopige?) uitslag van het Referendum over de staatkundige toekomst van Curacao is bekend.

• Optie A: 68% (Autonomie / Status Aparte)
• Optie B: 5% (Onafhankelijkheid)
• Optie C: 4% (Status Quo: Nederlandse Antillen zoals zij zijn)
• Optie D: 23% (Curacao onderdeel van Nederland)

Met een grote meerderheid heeft de bevolking van Curacao zich uitgesproken voor een Status Aparte. Hoe dit ingevuld wordt dient onderhandeld te worden met de overige Koninkrijkspartners.

Het totaal aantal uitgebrachte stemmen (tot zover) is 62.245 hetgeen een opkomstpercentage betekent van 54%. Voor mij een tegenvaller.

Bron: www.registrosivil.an

Posted by CasaSpider at 11:15 PM | Permalink | Comments (7)

Tussen half vier en kwart voor vier op vrijdagmiddag 8 april 2005 heb ik mijn stem uitgebracht voor het Referendum over de staatkundige toekomst van Curacao. Een en ander is vastgelegd door fotograaf Luchiano (7).

Het stembiljet in groter formaat.
CasaSpider staat voor de ingang van Bokshal Marie Pompoen.
Na alle controles krijgt CasaSpider authorisatie om zijn stem uit te brengen.
De stemcomputer.
Luchiano in de boksring, uitgeteld.

Nu is het afwachten. Om zeven uur sluiten de stemburo's en de einduitslag wordt rond negen uur vanavond verwacht. Tussendoor gaan wij naar het Happy Hour bij Wet&Wild. Daar staat nog iets (spectaculairs?) te gebeuren...

Posted by CasaSpider at 4:22 PM | Permalink | Comments (15)

Vrijdag 8 april. De dag van het Referendum op Curacao is aangebroken. Men verwacht een hoge opkomst, meer dan 80% van de stemgerechtigden heeft aangegeven ook daadwerkelijk te gaan stemmen.

In tegenstelling tot normale verkiezingen wordt Curacao vandaag niet drooggelegd door middel van de Lei Seku. Er worden geen problemen verwacht tussen verhitte partijleden. Dat is alvast een voordeel.

Om de bevolking in staat te stellen haar stem uit te brengen geldt hier een wet dat iedere werkgever verplicht is om zijn personeel vier aaneengesloten uren vrij te geven op elke dag dat er verkiezingen zijn. Dat is nog eens mooi! De wet dateert waarschijnlijk uit de tijd dat mensen uit kleine gehuchten met paard en wagen naar het stemburo moesten gaan. Dat haalde men niet meer na werktijd.

Tegenwoordig is het stemmen in tien minuten gepiept. Het stemlokaal is vlakbij, wij hebben auto's en het stemmen zelf geschiedt met de computer. Maar de halve vrije dag bestaat nog steeds.

Mocht geen van de vier opties de absolute meerderheid behalen, dan volgt een tweede stemronde op vrijdag 15 april tussen de twee opties met de meeste stemmen. Met een beetje geluk zit er dus nog een tweede halve vrije dag in. Er zijn zelfs al mensen die proberen zodanig te stemmen dat die tweede stemronde noodzakelijk wordt.

Voor de werkgevers is dit niet leuk. Zeker niet als men zijn geld verdient met het verkopen van uren. De economische situatie van en op Curacao is niet bepaald florissant. Dat werpt de vraag op of het moreel wel juist is om die ene of twee vrije middagen op te nemen.

Van de andere kant vallen dan wel vielen Kerstmis, Oud en Nieuw, Koninginnedag in 2004/2005 allemaal bijzonder gunstig voor de werkgevers, namelijk in het weekend.

Zelf ga ik minimaal zes uren werken op deze verkiezingsdag. Luchiano (7) is vrij, ja het onderwijzend personeel hoeft zich niet over dit soort zaken te buigen, die zijn altijd vrij. Hierdoor hoef ik hem niet naar school te brengen en kan om zeven uur al op mijn werk zijn.

Mijn werkgever mag met mij wel in zijn handjes knijpen! Ik ben katholiek, zelfs misdienaar geweest, en heb daardoor naar mijn mening een moreel recht om de begrafenis van de Paus bij te wonen. Van dat recht maak ik geen gebruik.

Later vandaag een live-reportage over het verloop van het Referendum. Lees het complete Dossier Referendum Curacao.

Posted by CasaSpider at 6:37 AM | Permalink | Comments (11)

Aanstaande donderdag arriveren Diamond Piet en Verina op het eiland. Zij komen hier al voor de derde (of vierde?) keer en kennen het klappen van de zweep. Tijdens hun vakantie vindt op 8 april het Referendum plaats, waarbij de Curacaose bevolking zich uitspreekt over welke staatkundige verhouding men het liefst met Nederland heeft.

Bij normale verkiezingen geldt hier de Lei Seku ofwel de Droge Wet. Vanaf 18:00 uur voorafgaand aan de dag van de verkiezingen mag nergens meer alcohol worden verkocht. Niet in de snacks, niet in café's en niet in supermarkten. Alleen in hotels, daar mag het wel.

De reden voor de drooglegging is dat de autoriteiten vrezen dat de gemoederen nog wel eens hoog op kunnen lopen bij een verkiezing. De in hun kleuren gehulde partij-aanhangers vormen 's avonds met hun auto's lange optochten. Als de whiskey en rum vloeien, is de kans aanmerkelijk groter dat de zaak uit de hand loopt is het idee. Men is hier ietwat warmbloediger dan het gemiddelde D'66-lid.

Om een of andere reden waren de laatste verkiezingen altijd op een donderdag. Op woensdagavond doe ik altijd boodschappen bij Centrum Supermarkt, meestal om een uur of zes. Iedere keer trapte ik er weer in. "Nog snel even een flesje Tequila halen!" Helaas waren de schappen met alcoholhoudende drank dan al afgedekt met grote doeken.

Dit jaar voorzie ik geen problemen, het Referendum valt op een vrijdag. Woensdagavond is er dus nog volop drank te koop. Dat mailde ik dan ook aan Piet, ter geruststelling. Deze vakantievierder is echter bezorgder hoe hij dan die hele vrijdag op het strand zonder biertje moet doorkomen.

De plaatselijke horeca vindt de drooglegging op de populaire vrijdag drie keer niks. Men betoogt, met enig recht van spreken, dat het Referendum niet partijgebonden is. Confrontaties tussen karavanen partij-aanhangers lijken hierdoor onwaarschijnlijk. Bovendien is men bang dat er een tweede stemronde nodig is. Als dat zo is vindt deze twee weken later, wederom op vrijdag plaats. Een duur geintje voor de kroegbazen.

In een comment schreef Tashita dat ik inmiddels beroemd ben! Nederlands grootste en beste weblog GeenStijl raadt mensen die geïnteresseerd zijn in het Referendum op Curacao aan om zich bij CasaSpider in te lezen. Dat vat ik toch zeker op als een compliment.

Posted by CasaSpider at 11:17 AM | Permalink | Comments (16)

Het was druk op de stranden met Eerste Paasdag. Er viel veel te genieten, dan heb ik mijn zonnebril (op sterkte!) namelijk veel langer op dan normaal.

Deze dames had ik al een paar keer individueel langs zien komen. Bij het Happy Hour op Wet&Wild stonden ze ineens op een rijtje. Lucy kijkt met een professioneler oog dan ik: "Geef me de camera, snel!"

Vier vrolijke gezichten, dat is nog eens Curacao Promotion!

Posted by CasaSpider at 1:21 PM | Permalink | Comments (15)

Afgelopen donderdag keerden Lucy en ik onverrichterzake terug van Kranshi, ons gemeentehuis. We probeerden Lucy's aanvraag voor een Nederlands paspoort er doorheen te krijgen. De beambten daar wilden toch een poging ondernemen om tegelijkertijd Luchiano's aanvraag mee te sturen. Ondanks dat Luchiano (7) dankzij mijn erkenning op Curacao een andere achternaam (en dus identiteit) heeft dan in Santo Domingo.

Vandaag hadden wij een afspraak met Mr. Max Grüning, de topjurist van Kranshi. Hij wilde mij graag even in persoon spreken en zien. Mr. Grüning legde uit dat er een probleem is met de twee identiteiten. Dat moet opgelost worden.

Hij vond mijn verhaal plausibel klinken en stelde voor dat ik dit heel beknopt opschrijf. Vervolgens gaat de paspoort-aanvraag voor zowel Lucy als Luchiano door. Mr. Grüning ondertekent mijn verklaring en dan is het afwachten of het strenge Nederland hier genoegen mee neemt. Parallel gaan wij proberen om Luchiano ook in Santo Domingo van mijn achternaam te voorzien. Wie wil er immers niet Spider van achteren heten?

Deze week mogen we dus nog een keer richting Kranshi. Toen we vanmorgen onderweg waren gebeurde er nog iets geks. Eerst zag ik een leguaan van een centimeter of 40 op de weg zitten. Een lokaal autoverhuurbedrijf adviseert in het geval van leguanen altijd door te rijden, de leguaan redt zich wel. Als zowel auto als leguaan uitwijken is de kans op fysiek contact beduidend groter.

Toen ik linksaf richting de Julianabrug afsloeg hoorde ik een raar geluid. Een lekke band! Het sturen ging meteen wat moeilijker en ik minderde vaart. De band liep niet snel leeg en zo konden we tot Kranshi doorrijden. Ik stapte uit en controleerde de banden. Er was er geen een lek.

Na Kranshi besloot ik door te rijden naar Star Lease, want inmiddels had ik het idee dat de hele stuurinrichting af kon breken. Yair van Star was gelukkig aanwezig en hij maakte een testrit. Volgens hem was er niets aan de hand. Nu rijdt een Suzuki Baleno altijd al wat sponzig en tijdens een tweede gezamelijke testrit begon ik mij af te vragen of ik mij de hele kwestie had ingebeeld.

Later viel het kwartje. Kennelijk had ik de leguaan toch te grazen genomen met mijn linker voorwiel. Ik vermoed dat het beest een tijdje half om het wiel heeft gehangen. Dat stuurt een stuk lastiger en maakt een beetje klapperend geluid, alsof men een lekke band heeft.

Het is hier af en toe net Jurassic Park.

Posted by CasaSpider at 1:14 PM | Permalink | Comments (17)

Bij SQL Integrator Curacao hebben wij tegenwoordig een heuse Personeelscommissie. Voor donderdagavond had deze commissie een avondje karten en poolen georganiseerd. Bij Tracks, tegenover Toyota-garage Cordia.

Het duurde even voor we compleet waren. Op Curacao komt iedereen (behalve Frank, Kees en CasaSpider) chronisch te laat. Daarom begon ik maar met poolen tegen collega-DBA Paul. Deze mocht de Magic Keu van Nathaniel gebruiken en dat was te merken! Bij de afstoot schoot Paul meteen een gestreepte bal in de pocket en in zijn tweede beurt vlogen er op miraculeuze wijze nog eens twee in de gaten. Tegen deze keu was geen kruid gewassen. Paul won dus verdiend.

Poolen heb ik al zovaak gedaan, het hoofdgerecht was natuurlijk het karten. Vergeleken met een kartparadijs als dat van de gebroeders Coronel in Huizen stelt de baan van Tracks niets voor. Er is geen viaduct laat staan tunnel te bekennen. Maar de karts rijden als een tiet!

De eerste heat was een warming-up. Dat is gelukt want iedereen was hierna flink bezweet. Steeds volgas en dan het schokkende stuurtje maar stevig vasthouden, zes minuten lang. Jammer van deze baan is wel dat inhalen vrijwel onmogelijk leek. Ik schrijf leek maar dat is voor later.

Vooral in de heats met grote snelheidsverschillen tussen de verschillende deelnemers wapperde de gele vlag nogal eens. Een gele vlag betekent stapvoets rijden en niet inhalen. Meestal zit er dan iemand klem in de vangrail.

Leuk om te zien waren de dames, maar is dat niet altijd zo? In de opwarm-heat reden ze alsof ze een boodschap bij Centrum Supermarkt moesten doen. Maar toen het erom ging, vlogen ook hun rondetijden naar beneden. Bij het karten moet men even wennen om zich helemaal te kunnen laten gaan.

Om half elf startte de finale. De twee beste rijders van SQL zijn Ted en Lahrn. Lahrn noteerde de snelste rondetijd, maar de race werd vrij eenvoudig door Ted gewonnen. Een CD (met wat erop?) en een zoen van Manja vielen de geluksvogel ten deel.

Wij waren klaar. Na ons begon een ander gezelschap te karten. Ze waren met een man of zeven, acht. Allemaal middelmatige karters, behalve eentje met een rood t-shirt aan. Die verpulverde al snel het SQL ronderecord van de avond en passeerde zijn opponenten alsof ze niet bestonden.

Er waren er een paar die het het rode t-shirt moeilijk wilden maken en toen leerde ik hoe men in moet halen: een paar meter achter de opponent hangen als hij de bocht in gaat en vervolgens op het moment dat deze begint te remmen zelf vol gas geven. De armzalige opponent wordt aldus de vangrail in gecatapulteerd en het rode t-shirt kwam precies goed uit voor een keurig bochtje.

Het was voor ons bijzonder amusant om te zien. Af en toe leek het erop dat de coureurs na afloop van de race slaande ruzie zouden krijgen, vooral met het rode t-shirt. Wij wisten niet van welk bedrijf ze waren en tipten op de Capriles Kliniek (gekkenhuis) of Bon Futuro (gevangenis). In vergelijking met deze mannen reden de IT-ers van SQL in ieder geval als mietjes.

Maar dat is de volgende keer heel anders! Bij het naar huis rijden moet men trouwens nog knap oppassen de andere automobilisten niet als tegenstanders te zien waar men zijn auto voor kan gooien!

De foto-serie (39 stuks) staat inmiddels online: SQL Karting.

Posted by CasaSpider at 12:14 PM | Permalink | Comments (15)

Donderdagmorgen gingen Lucy en ik naar Kranshi, ons gemeentehuis zeg maar. Voor de volgende stap in het traject om een Nederlands paspoort voor haar te bemachtigen. De vorige keer is dat niet gelukt. In principe kan Luchiano (7) meeliften op Lucy's aanvraag, maar helaas heb ik hem op 25 oktober 2004 erkend. Derhalve staat Luchiano op Curacao geregistreerd met mijn achternaam.

Men gaf ons het advies om via het Dominicaanse Consulaat papieren naar Santo Domingo te sturen om de naamwijziging ook daar te laten plaatsvinden. Dit is jammer genog niet gelukt, de wet in de Dominicaanse Republiek is net even anders dan hier.

Voordat de wet met betrekking tot Naturalisatie in Nederland wederom strenger wordt, willen wij persé tenminste Lucy's aanvraag erdoor hebben. Dan maar even zonder Luchiano. Hij komt drie jaar na de datum van erkenning in aanmerking voor een aanvraag van een Nederlands paspoort. Tenminste zoals de zaken er nu voor staan.

We vervoegden ons bij dezelfde beambte die ons de vorige keer geholpen had, de heer Marten. Ook deze keer bekeek hij toch Luchiano's papieren. Hij wilde weer een poging doen om diens aanvraag gelijktijdig met die van Lucy mee te sturen. Op zich heel aardig, maar wij wilden absoluut geen vertraging van Lucy's aanvraag.

De heer Marten overlegde met mevrouw Pauletta. Even later kwam zij met ons praten. We moesten naar Santo Domingo om toch te proberen Luchiano daar op mijn achternaam te zetten. Lucy en ik keken elkaar aan en zeiden tegelijkertijd: "Geen denken aan!" De vorige keer had hetzelfde geintje ons al een hoop geld en tijd gekost.

Nogmaals trachtte ik de zaak uit te leggen. "Hoe kan het toch zo zijn dat als ik mijn zoon niet erkend had hij wel mee mag in het traject voor een Nederlands paspoort en nu ik hem wel erkend heb niet?" Voor mij is dit de wereld op zijn kop!

"Ok, kan ik Luchiano ook de-erkennen?", vroeg ik aan mevrouw Pauletta. Zij dacht van wel, maar wist het niet zeker. Even later kwam mevrouw Pauletta met de suggestie om de papieren naar Nederland te sturen voor een beslissing. Daar voelden wij niets voor, dat kon wel eens maanden gaan duren. Wij bleven erop staan om in dat geval alleen met Lucy's aanvraag door te gaan.

Mevrouw Pauletta ging even weg voor nader advies. Even later, we zaten er toen al twee uur, bood zij aan dat ik aanstaande dinsdag om tien uur met de heer Grüning over deze kwestie mag praten. De heer Grüning is de top-jurist van Kranshi. Die paar dagen kunnen er nog wel bij. Mocht het gesprek negatief uitpakken, gaan wij diezelfde ochtend nog verder met de paspoort-aanvraag van Lucy. In dit soort zaken leeft men bij de dag. Nu kunnen we in ieder geval nog verder met Lucy, over drie jaar zien we wel wat er voor Luchiano mogelijk is.

Men zou wel eens het idee kunnen krijgen dat de medewerkers van Kranshi er alles aan doen om iedere aanvraag te traineren. Terwijl wij zaten te wachten liepen twee andere clienten totaal gefrustreerd weg. De andere kant van de medaille is dat de wetten met betrekking tot vreemdelingen en naturalisatie zeer gecompliceerd zijn en bovendien aan verandering onderhevig. De beambten zijn als de dood een fout te maken, in die zin dat zij te soepel zijn geweest. Wat dat betreft heb ik enig begrip voor hun handelswijze.

En toch staat bij mij het kippenvel op de armen als ik Kranshi binnenstap. "Wat zullen ze nu weer bedacht hebben om ons tegen te werken?" is een gedachte die regelmatig door mijn hoofd flitst. Het is een kwestie van positief blijven en eerst maar eens aanstaande dinsdag afwachten...

Posted by CasaSpider at 12:08 PM | Permalink | Comments (13)

Vraag: "Wat is de overeenkomst tussen de Chica de la Semana en de antwoorden op de vragen die ik her en der heb gesteld aangaande het Referendum dat op 8 april op Curacao plaatsvindt?"

Antwoord: "Dat beiden nogal lang op zich hebben laten wachten, maar inmiddels wel binnen zijn."

Vorige week donderdag ontving ik een mail namens de Minister voor Bestuurlijke Vernieuwing en Koninkrijksrelaties. Zie punt 3 van El Sapo (10). Kern van de brief was dat men niet op de zaak (het Referendum) vooruit wil lopen om het verloop niet te beïnvloeden. Niet onlogisch, maar wel voorspelbaar.

Maandag werd ik gebeld door de heer Keursly Concincion, tweede secretaris van de Referendumcommissie Curacao. We hebben ongeveer een kwartier gesproken over mijn vragen en het was een plezierig gesprek.

De heer Concincion is eveneens bang om de bevolking te beïnvloeden en wil alleen objectieve informatie verstrekken. Een begrijpelijk maar niet opwindend standpunt.

Al pratend kwamen we tot de conclusie dat het wellicht meer de taak van de lokale politieke partijen is om het volk te informeren over verdergaande consequenties van de diverse opties. Zoals wanneer men bijvoorbeeld als werkloze conreet zijn uitkering van 600 Euro kan ophalen. Of juist niet.

De heer Concincion was het eens met mijn standpunt over de positie van het Papiamentu. Het Papiamentu krijgt als wordt gekozen voor Optie D waarschijnlijk dezelfde status als het Fries in Nederland.

Veel verandert er volgens hem in dat geval niet, want het Nederlands is nu ook al de officiële taal op de Nederlandse Antillen. Hierover verschillen wij duidelijk van mening. In mijn ogen is het Papiamentu het Nederlands op Curacao in rap tempo aan het verdringen.

Dat vindt ook John Leerdam, lid van de Tweede Kamer voor de PvdA. Dinsdag ontving ik per mail zijn antwoord. Over de positie van het Papiamentu zegt John Leerdam: "Voor de taal Papiaments hoeven er in dat geval volgens mij geen consequenties te zijn. Het komt natuurlijk wel vaker voor dat er in één land meerdere talen worden gesproken." Dat staat haaks op de opvatting van Keursly Concincion.

Zelf neig ik er inmiddels naar om voor Optie D (integratie met Nederland) te stemmen. Juist omdat dit de meest interessante optie is en dan met name hoe Nederland hier op reageert. Ja, ik heb wel een idee. Als men al instemt met integratie geschiedt dit met zoveel voorbehouden en moeten er voordien zoveel rapporten door Curacao opgeleverd worden, dat er effectief de komende vijf à tien jaar echt niets verandert.

Datzelfde geldt overigens ook als Curacao kiest voor de Status Aparte. Nederland komt alleen snel in beweging als hier onverhoopt voor onafhankelijkheid wordt gekozen, zoveel is wel zeker.

Na vele weken schoot Lucy zondagmiddag eindelijk weer eens raak voor lachicamerengue.com. Model van de week is Curacaose Monique geworden. Het is erg jammer dat wij haar niet hebben gevraagd voor welke optie zij gaat stemmen. Monique is ook meer het type vrouw waar anderen op stemmen, ik wel tenminste. Monique, optie E?

Posted by CasaSpider at 12:42 PM | Permalink | Comments (19)

1.

Zondagmorgen had ik net mijn eigen stukje geschreven over onze avonturen bij onder anderen Watamula toen ik via MSN een bericht van Ino kreeg. "Wat jullie hebben meegemaakt gisteren dat valt in het niet bij wat wij vannacht hebben gezien, kijk maar op mijn site!"

Uiteraard nam ik direct een kijkje en ja, ik geef het toe: dit is echt spectaculairder! (directe referentie naar pagina)

2.

Dezelfde zondagmorgen, iets later. Ik was geconcentreerd aan het werk met de koptelefoon op. Toch hoorde ik ineens wat consternatie. Luchiano (7) was aan het jammeren en Lucy liep er omheen. Luchiano had zijn vinger door een gaatje van zijn plastic stoeltje gestoken en kreeg hem er niet meer uit. De vinger was inmiddels opgezwollen en deed pijn.

Met een stanley-mes (ik) en een verhit steak-mes (Lucy) sneden we met enige moeite een circeltje uit de stoelleuning. Zo hoefde Luchiano tenminste niet de rest van zijn leven met een stoeltje om zijn vinger rond te lopen. Met wat snij- en wrikwerk lukte het uiteindelijk om de vinger uit zijn benarde positie te bevrijden.

Luchiano heeft de wijze les geleerd dat wat je ergens insteekt er niet automatisch even gemakkelijk weer uitkomt.

3.

Ik heb één antwoord binnen op mijn vragen omtrent het Referendum dat op 8 april 2005 op Curacao plaatsvindt. De mail is namens de Minister voor Bestuurlijke Vernieuwing en Koninkrijksrelaties (Thom de Graaf) geschreven door de directeur van Koninkrijksrelaties (G.E.A. van Craaikamp) en verstuurd door de secretaresse (Fanny Holder).

Inhoudelijk koop ik er helemaal niets voor, maar dat was te verwachten:

"De standpunten van de referendumcommissie komen voor rekening van de commissie. Ik ga niet in discussie over deze standpunten. Een reactie kan uitgelegd worden als beïnvloeding van de uitkomst van het referendum. Ik vind het ook niet wenselijk vooruit te lopen, op welke wijze dan ook, op de consequenties van de uitkomst van het referendum."

Wel interessant is dat in de mail een duidelijk voorbehoud wordt gemaakt omtrent het zelfbeschikkingsrecht van die eilanden die de voorkeur geven aan het behouden van staatsrechtelijke banden met Nederland. De Referendumcommissie op Curacao gaat juist uit van dit zelfbeschikkingsrecht van oude kolonieën, zoals vastgelegd door de Verenigde Naties. Volgens de mail heeft Nederland wel degelijk het recht om mee te beslissen over de toekomstige verhoudingen met de afzonderlijke eilanden.

Laat Geert Wilders het maar niet lezen!

Vorige week heb ik een vergelijkbare vragenlijst naar de Curacaose Referendumcommissie gestuurd. Tot op heden is hier niet op geantwoord.

Posted by CasaSpider at 6:15 AM | Permalink | Comments (15)

We hadden om een uur 's middags bij ons thuis afgesproken met Wim Jans. Zoals altijd was Wim precies op tijd. Het plan van de middag was om wat rond te gaan crossen door Curacao. Helaas hebben we niet alle targets kunnen vinden.

De Vlakte van Hato hebben we nog wel gevonden, maar al vrij snel besloot ik om te keren. De ondergrond met stenen en kuilen was duidelijk meer geschikt voor een Jeep dan voor een donkerblauwe Suzuki Baleno Stationwagon zonder moon-/sunroof.

Het dieptepunt was onze speurtocht naar Watamula. Watamula is de naam van het ruige gebied aan de noordwestkant van het eiland en staat ook voor het gat in de rotsen waardoor het zeewater soms met grote kracht naar boven spuit. Het is een bezienswaardigheid die ik in de bijna tien jaar dat ik nu op Curacao woon nog nooit heb gezien.

Gisteren is daar geen verandering in gekomen. Na een barre tocht over een slechte weg kwamen we ergens uit waar het niet verantwoord was om nog verder te rijden. Wim moest namelijk wel voor half zes zijn was ophalen bij wasserette Zuikertuintje! Ook hadden we geen idee in welke richting dat gat in de grond zich bevond, laat staan hoe ver het nog was. De felbegeerde Watamula-foto heb ik dus niet zelf gemaakt, maar geleend van Robert Noordberger die notabene nog geen jaar op het eiland zit, maar het ding wèl heeft gevonden!

We reden naar het restaurant op Playa Forti. Een van de mooiste uitkijkpunten van het eiland en een schitterende locatie voor een restaurant. Jammer dat de bediening in handen was van een misschien wel goedwillende maar niet erg capabele man. We besloten er maar niets te eten.

Ik had zo'n beetje uitgerekend hoeveel minuten film er nog op de memory-stick van de camera kon. Lucy maakte nog een extra filmpje bij Playa Forti. Kennelijk gaat er meer op zo'n memory-stick dan men denkt. De laatste twee minuten had ik bedacht voor de twee bulten bij Playa Kenepa ofwel Knip-baai.

De weg splitst zich daar in twee eenrichtingswegen waar twee grote heuvels inzitten. Het is de sport om die bobbels met zo'n 80 kilometer per uur te nemen, dat geeft een soort van achtbaangevoel. Wij deden het deze keer met 60 en Wim filmde.

Het was nog een heel eind terugrijden. Om 17:15 arriveerden we bij de Kentucky Fried Chicken (KFC) te Santa Maria. Lucy nam de camera mee naar binnen en maakte nog wat leuke filmpjes. We haalden Wim's was bij Zuikertuintje op en reden naar huis. Met twee auto's gingen we naar Pleincafé Wilhelmina, de perfecte afsluiting van een avontuurlijke middag.

Ik werd op mijn schouder getikt en daar stonden onze oude buren uit Dommelen (gemeente Valkenswaard), de heer en mevrouw Maenen. Van CasasPa hadden ze gehoord dat wij op zaterdagavond bijna altijd bij Pleincafé Wilhelmina te vinden zijn. Wat een ongelofelijke gewoontedieren zijn we toch! Het was leuk om ze even te spreken.

Wij gingen dominoën. Lucy had deze keer erg veel pech en ondanks dat ze van plaats mocht veranderen bleef zij op nul overwinningen steken. Gedeelde tweede werden Wim en ik met vier overwinningen. We zijn echter allemaal in de pan gehakt door Luchiano (7) die vijf keer wist te winnen en dat iedere keer met zoveel enthousiasme deed dat de mensen aan de aanpalende tafeltjes erom moesten lachen.

Toen ik thuis de filmpjes op de laptop zette was er helaas weer een dieptepunt. De memory-stick was op Playa Forti wel degelijk volgeraakt, maar dat heeft niemand gemerkt. De filmpjes met de bulten van Knip en de scenes in KFC zijn dus met een volle camera geschoten en derhalve niet vastgelegd. Tot Lucy's verdriet moeten we nog een keer terug om het af te maken...

Posted by CasaSpider at 10:12 AM | Permalink | Comments (17)

Naar aanleiding van de post met de prachtige naam Tuut Tuut stelde Roos de volgende vraag: "Waarom gaat iedereen op Curacao eigenlijk altijd met de auto?"

Een hele goede vraag waarop het eenvoudige antwoord als volgt luidt: "Iedereen doet het en dan ga je vanzelf meedoen."

Dit klinkt wellicht wat al te simplistisch, maar toch zit er een kern van waarheid in. In mijn beginperiode zat ik bij het toenmalige Kodela, tegenwoordig Aqualectra Distribution geheten, tegenover half-Belg/half-Nederlander Joep Koyen.

Joep deed werkelijk alles met de auto. "Als het zou kunnen reed ik nog met de auto naar het toilet", was een van zijn befaamde uitspraken. De volgende anekdote vergeet ik nooit meer. Joep had een vrouwelijke tandarts die aan het eind van zijn straatje woonde, op nog geen 100 meter afstand van zijn huis. Toch ging Joep altijd met de auto naar de tandarts. Op zekere dag moest hij weer naar de tandarts en kreeg een bevlieging. Of een opvlieger. "Laat ik eens gek doen! Ik ga lopen!", dacht Joep bij zichzelf en hij ging op pad. Bij de tandarts nam hij plaats in de wachtkamer. Het duurde nogal lang voordat de tandarts hem kwam halen en daarom ging Joep op onderzoek uit. Even later liep hij de tandarts tegen het lijf. "Meneer Koyen!", riep de tandarts verbaasd, 'U bent er al? Ik heb nog buiten gekeken, maar zag uw auto niet staan dus ik dacht die is er nog niet!" Vanaf dat moment wist Joep zeker dat hij voortaan altijd de auto moest nemen.

Nu de normale redenen op een rijtje:

• Ontbreken van infrastructuur: op Curacao zijn nauwelijks trottoirs, laat staan fietspaden. Lopen geschiedt aan de kant van de weg en dat is niet ongevaarlijk qua langsrazend verkeer. Zeker niet na ongeveer zeven uur 's avonds als de zon is ondergegaan.
  
• Honden: er lopen veel honden los rond op straat. De meeste zijn lief en doen niets, maar men kan ook een verkeerd exemplaar tegenkomen. Vanmorgen hoorde ik op de radio dat een vrouw op straat was aangevallen door een pitbull.
  
• Hitte: Overdag is het tamelijk heet. Na een korte wandeling kan men beter douchen en schone kleren aantrekken.
  
• Heuvelachtig: Curacao is nogal heuvelachtig. Gecombineerd met de hitte maakt dit wandelingen tot een vermoeiende gebeurtenis.
  
• Criminaliteit: Vooral 's avonds weet men maar nooit wat men tegenkomt onderweg. Ook mensen met minder goede bedoelingen in voorbijrijdende auto's kunnen door wandelaars wel eens op een idee worden gebracht.
  
• Vrouwen: Als Lucy een stukje loopt, naar de bus of een winkel, heeft zij over aandacht niet te klagen. Tientallen automobilisten bieden haar een lift aan. Niet iedereen kan met die aandacht omgaan.
  
• Parkeerplaatsen: In Nederland moet men na het parkeren van de auto meestal nog een (heel) eind lopen. Op Curacao kan men de auto vrijwel altijd voor de deur parkeren. Parkeermeters zijn er vrijwel niet en als ze er wel zijn, zijn ze kapot.
  

Als men maar lang genoeg de auto voor alles pakt, weet men op een bepaald moment niet meer beter. Aan het begin van mijn straat staat een restaurantje. Ik had eens bezoek van een dame, dit was voor Lucy's tijd, en we wilden daar wat gaan eten. Het restaurant ligt op zo'n 60 meter van mijn huis. Mijn straat is een eenrichtigsweg. Om met de auto bij het restaurant te komen moet ik dus drie keer linksaf slaan en meer dan 300 meter afleggen. We gingen lopen. Voor ik het goed en wel doorhad waren we er al. Binnen de minuut. "Dat is snel!", zeiden we verbaasd tegen elkaar.

Posted by CasaSpider at 6:25 AM | Permalink | Comments (19)

Wim Jans is weer eens op het eiland. Woensdagavond kwam hij bij ons spare-ribs eten, Duvel & Tequila drinken en natuurlijk dominoën. Aan het eind van de avond hadden Wim en ik precies evenveel partijen gewonnen als Lucy in haar eentje.

Vanmorgen om kwart voor zeven reden Luchiano (7) en ik richting Marnix-school. Vlak voor kruispunt Biesheuvel hoorde ik een zwak stemmetje achterin de auto: "Papa, ik geloof dat ik moet overgeven, maar ik probeer het in te houden." Onmiddellijk maakte ik rechtsomkeert en nog voor de klok van zeven waren we alweer thuis.

Nu kon ik nog even op bed uitrusten met Nieuwe Revu nummer tien. Die had ik gewoontegetrouw woensdagavond gekocht. Door Wim's bezoek lag hij er nog ongelezen bij. Op de cover stond een foto van vissersboot Make my Day uit Curacao met daarop een visser met de naam Angelo.

De afgelopen weken had ik regelmatig gehoord en gelezen over de Limburgse Nomads die op 11 februari 2004 drie van hun eigen leden hebben vermoord. Ook de Amsterdamse Hells Angels waren hierbij betrokken. Het hele drama begon met een cocaine-transport van 293 kilo met een straatwaarde van 7.5 miljoen Euro.

De cocaine was geleverd door Colombianen uit Carthagena. Curacaoenaar Angelo Diaz verzorgde de contacten en de verpakking van de drugs. Er gingen een heleboel dingen fout. Volgens het verhaal hebben een paar Nomads-leden uiteindelijk de drugs geripped, waardoor de Colombianen naar hun aandeel van 150 kilo konden fluiten.

Het is vaak niet verstandig om Colombiaanse drugsbazen kwaad te maken. Een aantal Nomads kwam op een dodenlijst terecht, hetgeen voor enige nervositeit zorgde in Limburg. Hierop besloot men in eigen gelederen de drie verantwoordelijk gehouden Nomads, waaronder president Paul de Vries, te vermoorden. De nieuwe Nomads-leiding ontbood Angelo Diaz om uitleg te komen geven. Angelo reisde af naar Limburg, maar voelde zich ernstig bedreigd. Via via schakelde hij de politie in. De Nomads werden opgepakt, evenals Angelo zelf.

Waar alle betrokken Nomads en Hells Angels de kaken stijf op elkaar hielden, praatte Angelo honderduit. Hij wees Marco H. en Jack S. aan als daders van de drievoudige moord. Bovendien verklaarde hij dat de liquidatie was uitgevoerd in opdracht van Big Willem van Boxtel, toenmalig president van de Hells Angels Amsterdam. Dat laatste had Angelo weer in vertrouwen gehoord van Ron van W., oprichter van de Curacaose motorclub Brothers Caribbean. Zowel Willem van Boxtel als Ron van W. ontkennen dit overigens ten stelligste.

Op dit moment ziet het ernaar uit dat 14 leden van de Nomads zware straffen opgelegd krijgen, er is tegen elk van hen levenslang geëist. Angelo Diaz is dankzij zijn openhartigheid in een getuigenbeschermingsprogramma opgenomen. Hierdoor krijgt hij een relatief erg lage straf en bovendien een nieuwe identiteit.

(Edited)

Posted by CasaSpider at 1:15 PM | Permalink

Neen, deze post gaat niet over Ruud Lubbers. Op Curacao zijn niet veel huizen voorzien van een deurbel. Zelfs huisnummers ontbreken vaak, dus deurbellen helemaal.

Dat doet mij terugdenken aan de tijd dat ik in Utrecht op de Rhodosdreef woonde. Op zekere dag deed mijn deurbel het niet meer. Nu ben ik niet bepaald Mr. Handyman, maar ik vond het wat overdreven om hier een electricien voor te laten opdraven. Ik had wel eens ergens gelezen dat deurbellen nog best gevaarlijk kunnen zijn, men kan er een flinke electrische schok van oplopen!

Omdat ik niet wist op welke zekeringgroep de deurbel was aangesloten schakelde ik alle stroom uit. Voor de zekerheid gaf ik met een spanningzoeker voorzichtig nog wat tikjes op de deurbel, maar zoals verwacht lichtte het lampje niet op.

Voorzichtig schoefde ik het bovenste gedeelte van de deurbel eraf. Nu bevond deze deurbel zich aan de binnenkant van de voordeur. Toen het bovenste gedeelte eraf was, zag ik tot mijn niet geringe verbazing dat mijn deurbel eigenlijk gewoon een fietsbel was! Ik vond het al zo bijzonder hoe men de draden in de voordeur had weggewerkt.

Op Curacao gaat het dus anders. Mensen komen nooit te voet langs, altijd met de auto. Om te kijken of er iemand thuis is claxonneert men een paar keer. Mijn eerste huisje bevond zich aan de Schooneboom nummer 1 in de wijk Kwartje. Tegenover een buurtwinkeltje. Het was er nogal druk en er werd ontzettend vaak geclaxonneerd. Het was nooit voor mij, dus ik sloeg er verder ook geen acht meer op.

's Morgens zei mijn collega Lahrn, die regelmatig door mijn straat reed, wel eens tegen mij: "He, was je niet thuis gisteren? Je auto stond er en ik heb geclaxonneerd, maar je kwam niet kijken!" Ja, dan kon ik wel aan de gang blijven.

Gisteren lag er een briefje van de postbode in de brievenbus dat hij een aangetekend stuk had willen bezorgen, maar dat wij niet thuis waren. Lucy was echter de gehele middag gewoon thuis. Volgens mij heeft de postbode zelfs niet geclaxonneerd. Het poststuk heb ik inmiddels opgehaald. Mijn nieuwe rijbewijs zat erin. Het oude was in november vorig jaar gestolen, samen met de hele auto trouwens. Ach, het verliep toch op 19 januari 2005, dus een nieuwe moest er sowieso komen.

Bedankt CasasPa, voor de moeite!

Posted by CasaSpider at 6:51 AM | Permalink | Comments (26)

Het boek dat Lijn mij vanuit het koude kikkerland heeft toegestuurd is uit. Ik heb beloofd een soort van recensie te schrijven. Overigens vind ik het enorm leuk dat iemand in Nederland dit boek heeft gekocht en gelezen. Nu heeft Lijn in Suriname gewoond en mijn theorie is dat mensen die buiten Nederland hebben geleefd automatisch meer interesse hebben voor ontwikkelingen in de rest van de wereld.

Het boek De Antillen bestaan niet is geschreven door Miriam Sluis. Een Nederlandse vrouw. Ik ben in beginsel nogal sceptisch ten aanzien van door Nederlanders geschreven artikelen of boeken over de Nederlandse Antillen, behalve als ik er zelf iets over schrijf natuurlijk.

Miriam Sluis is geboren in 1967 (wat heeft dat er mee te maken?) en werkte op Curacao als correspondent voor het NOS-journaal. Ik dacht dat zij ook journaliste was voor de alweer enige jaren geleden opgeheven krant Beurs en Nieuwsberichten.

In het boek wordt ieder eiland van de Nederlandse Antillen en Aruba afzonderlijk beschreven. Voor mij is vooral opvallend de gedegenheid waarmee dit gebeurt. Heel analytisch wordt de historie van ieder eiland uitgediept waardoor uiteindelijk symptomen die men vandaag de dag nog duidelijk waarneemt veel beter te verklaren zijn.

Een klein voorbeeld. Toen ik net op Curacao was vertelde een man wiens vrouw van Aruba afkomstig is dat Arubanen erom bekend staan dat zij donkere mensen discrimineren. Toen de Lago olieraffinaderij zich vestigde bij San Nicolas trok dit vele zwarte arbeiders aan uit het Caribisch gebied. Britse West-Indiërs, Franse West-Indiërs en Nederlandse Bovenwinders. Deze arbeiders spraken allen Engels en waren vaak beter geschoold dan de achterlijke plattelandendse autochtone bevolking. Deze had geen schijn van kans in de concurrentiestrijd om baantjes bij de raffinaderij. San Nicolas kreeg door de zwarte import de bijnaam Chocolate City.

Als men de geschiedenis per eiland leest wordt goed duidelijk dat de verzonnen constructie het land de Nederlandse Antillen tot mislukken gedoemd is. Door het ontbreken van een natuurlijke band en met name door de dominantie van Curacao, waartegen de andere eilanden aangevoerd door het welvarendere Aruba zich al snel afzetten.

Waar veel Nederlanders al snel hun oordeel klaar hebben over de familie Godett en hun partij Frente Obrero (FOL) wordt dit onderwerp door Miriam Sluis veel genuanceerder benaderd. Zij bezocht vergaderingen van Frente en sprak met diverse leden, waaronder Anthony Godett en de gevreesde Nelson Monte.

Interessant is de beschrijving van het proces tegen Frente-kopstukken Nelson Monte en Anthony Godett vorig jaar aangaande het aannemen van steekpenningen. Zonder de gepleegde feiten te vergoeilijken nuanceert Miriam Sluis deze zaak wel. Het was de wijze waarop dingen op Curacao altijd al werkten. Ook de andere, fatsoenlijke partijen doen hieraan mee.

Godett werd veroordeeld tot 15 maanden en Monte tot 4 jaar. Het contrast met de boete van 300 Antilliaanse guldens die bouwbedrijf De Antillen NV, onderdeel van Koninklijke Wegenbouw Stevin (KWS), opgelegd krijgt is groot. Het woord klassenjustitie valt.

Concluderend is het boek De Antillen bestaan niet een uitstekende weergave van historie en actualiteit op de Antillen. Wat mij betreft mag dit boek verplichte kost zijn bij het vak geschiedenis op Nederlandse middelbare scholen.

Eén grappig ding nog, nou ja grappig. Op de website van Minister voor Bestuurlijjke Vernieuwing en Koninkrijksrelaties, de heer Thom de Graaf, is het volgende te vinden in zijn dagboek-entry van 11 augustus 2004:

Freelance-journaliste Miriam Sluis had ik voor de vakantie nog een interview over de toekomst van de Antillen toegezegd, dus praat ik ook een uur vol over dit mij dierbaar onderwerp. Zij schrijft een boek dat eind van deze maand af moet zijn. Volgens mij is vooral het komende jaar cruciaal voor zowel de Antillen als het Koninkrijk, dus komt haar werkstuk wellicht iets te vroeg.

"dus praat ik ook een uur vol over dit mij dierbaar onderwerp"

Na lezing van Miriam Sluis' boek is de prangende vraag wie er in dit geval nu een uurtje naar wie had moeten luisteren!

Miriam Sluis, De Antillen bestaan niet
Uitgeverij Bert Bakker
ISBN 90 351 2686 6

Posted by CasaSpider at 11:20 AM | Permalink | Comments (19)

Er gebeurt veel op politiek gebied op Curacao. Gisteren is de Campo-II zaak in de prullenbak verdwenen. Het betrof aantijgingen jegens wijlen minister van Justitie Ben Komproe, FOL-kopstukken Anthony Godett en Nelson Monte, Campo Alegre eigenaar Giovanni van Ierland, Campo-advokaat Leslie Franklin en Campo-beheerster Xiomara Bakhuis.

Volgens een mij welbekend iemand die over nogal wat voorkennis beschikt aangaande deze zaak zouden er spectakulaire feiten boven tafel komen. Nu liggen die dus in de prullenbak. Het Hof acht het hoogst onwaarschijnlijk dat de rechter zal oordelen dat het ten laste gelegde bewezen kan worden. Minister van Justitie Norberto Ribeiro is naar aanleiding van deze uitspraak afgetreden.

Er zit een vreemd luchtje aan deze zaak. Ik kom hier waarschijnlijk nog op terug, maar niet nu.

Het aankomende referendum 2005 houdt mijn gemoederen meer bezig. Lucy is net als ik zeer geïnteresseerd in politiek. We hadden het over de verschillende opties. Voor haar ging het tussen A (Status Aparte) en D (Provincie van Nederland).

We hadden het over de consequenties van deze keuzes en dan met name van optie D. Tot verbazing van sommigen (velen?) schijnt Nederland iedere keuze te moeten respecteren: "Hallo, wij zijn jullie nieuwe provincie!". Maar dan. Wat gebeurt er dan concreet? Daarover is tot op heden geen informatie te krijgen!

Een paar voorbeelden:

• Krijgt iedere werkloze Curacaoenaar direct een bijstandsuitkering van 600 Euro?
  
• Wordt de benzineprijs direct aan Nederlands nivo aangepast?
  
• Wanneer gaan Curacaose werknemers premie WW en WAO afdragen en wanneer krijgen zij recht op uitkering van deze wetten?
  
• Wat gebeurt er met de taal Papiamentu?
  

Om met dat laatste te beginnen. Volgens mij krijgt Papiamentu op het moment dat Curacao een provincie van Nederland wordt dezelfde status als het Fries. Concreet houdt dit in dat Nederlands weer de instructietaal op alle scholen gaat worden en dat Papiamentu als vak onderwezen wordt. En dat terwijl men er hier juist jaren voor heeft gestreden om het gehate Nederlands langzaam te verdrijven als instructietaal.

Veel mensen die voor optie D gaan kiezen doen dit voor het geld, zoals een uitkering. Ik heb een sterk voorgevoel dat het vanuit Nederland niet zo'n vaart zal lopen. Lucy vindt dat maar niks: "F*cking Holandeses! Ze zijn precies zoals jij!" Daar moest ik haar gelijk in geven: "Ja, jij hebt nu eenmaal voor jouw optie D gekozen!"

Op www.referendum2005.an staat een contact-form. Ik dacht kom ik stuur ze een mailtje. Maar er staan alleen telefoonnummers. Ik dacht kom laat ik ze eens bellen. Echt veel wijzer ben ik er niet van geworden, maar ik kan het niet nalaten het telefoongesprek hier integraal weer te geven. Het gebelde telefoonnummer is +599-9-4610487.

Dame: "Bon tardi (goedenmiddag, red.)"
CasaSpider: "Goedenmiddag, met CasaSpider. Ik heb wat vragen over het referendum en dan met name over Optie D."
Dame: "Zegt u het maar."
CasaSpider: "Wat zijn de consequenties als Curacao onderdeel van Nederland wordt, met name op het gebied van uitkeringen en de taal Papiamentu?"
Dame: "Oh... uhm... De tweede krant (informatiekrantje, red.) is volgende week."
CasaSpider: "Staat daar het antwoord op mijn vragen in?"
Dame: "Ik denk het wel. Als het er niet in staat dan kun je terugbellen."

Hoogste tijd om Thom de Graaf eens een mailtje te sturen.

Posted by CasaSpider at 1:54 PM | Permalink | Comments (13)

Op 8 april 2005 vindt op Curacao een belangrijk referendum plaats over de staatkundige toekomst van het eiland. Wij mogen kiezen uit vier opties: onafhankelijkheid, status quo, status aparte of provincie van Nederland.

De informatie-campagne is op stoom aan het raken. Zo is er een mooie website gebouwd met de naam www.referendum2005.an. De informatie in onderstaande tabel is direct afkomstig van deze website. De consequenties per keuze aangaande het Nederlanderschap, bevoegdheden en het aantal bestuurslagen staan er duidelijk in beschreven.

Het is erg moeilijk om de financiële consequenties van iedere optie goed in te schatten. Mogelijke scenario's ontbreken volledig op de website en dat vind ik een gemiste kans. Immers, weinig zaken beïnvloeden meningsvorming meer dan geld.

In mijn ogen gaat de strijd straks tussen twee opties: Status Aparte (optie A) en Onderdeel van Nederland (optie D).

Optie A Deze optie houdt in dat Curaçao een autonome status als land binnen het Koninkrijk krijgt, die vergelijkbaar is met de status aparte van Aruba. Curaçao heeft een eigen regering en een eigen parlement. Curaçao beschikt over alle bevoegdheden die niet ingevolge het Statuut aan het Koninkrijk der Nederlanden toekomen. Curaçao is zelfstandig in de behartiging van de eigen, autonome aangelegenheden. Er is op Curaçao één bestuurslaag.	Optie B Deze optie houdt in dat Curaçao in volkenrechtelijke zin onafhankelijk wordt. Curaçao vormt geen deel meer van het Koninkrijk der Nederlanden. Dit houdt in dat de inwoners van Curaçao die de Nederlandse nationaliteit hebben, het Nederlanderschap opgeven en een eigen nationaliteit krijgen. Het Statuut geldt niet meer voor Curaçao. Curaçao is geheel onafhankelijk en vrij in de behartiging van alle aangelegenheden, inclusief buitenlandse betrekkingen en defensie.
Optie C Deze optie houdt in dat Curaçao een staatkundige band behoudt met de eilanden van de Nederlandse Antillen die dat willen. Er kan wel een wijziging komen in de verdeling van bevoegdheden tussen het Koninkrijk, het land de Nederlandse Antillen en de eilandgebieden. Er blijft naast het eilandsbestuur een centrale bestuurslaag.	Optie D Deze optie houdt in dat Curaçao met Nederland integreert, op basis van gelijkwaardigheid van alle burgers. Regering en parlement van Nederland zijn ook de regering en het parlement voor Curaçao. De ingezetenen van Curaçao hebben stemrecht voor het Nederlandse parlement. De Nederlandse wet is van toepassing op Curaçao. Curaçao heeft eigen plaatselijke bevoegdheden, maar de aard en omvang daarvan worden door de Nederlandse wetgever bepaald, zoals dat ook ten aanzien van de Nederlandse provincies en gemeenten het geval is. Er is op Curaçao één bestuurslaag.

Het Land de Nederlandse Antillen houdt op te bestaan, zoveel is zeker. Mocht Curacao voor een Status Quo kiezen (optie C) is het direct het enige eiland van de Nederlandse Antillen. Alle andere eilanden kiezen voor iets anders.

Sommige politieke leiders als Errol Cova van de PLKP zijn van mening dat Curacao uiteindelijk richting onafhankelijkheid (optie B) moet gaan. Gevoelsmatig snap ik dat wel, maar echt reëel is het niet. Curacao is domweg te klein. Waarom spreekt iemand als Errol Cova zich dan toch voor deze optie uit? Is het macht, winnen van kiezers of geld?

De meeste Curacaoenaars die ik heb gesproken gaan voor optie A, de Status Aparte. Met in het achterhoofd het succesverhaal van Aruba dat hier reeds in 1986 voor gekozen heeft. Mijn onderzoek is echter zeker niet representatief, ik heb geen interviews in Seru Fortuna, Kura Piedra, Souax en andere achterstandswijken afgenomen.

Daarvoor heb ik tot 8 april de tijd.

Posted by CasaSpider at 6:50 AM | Permalink | Comments (22)

Volgens TPG Post duurt het 10 tot 12 dagen om een brief naar de overzeese gebiedsdelen (is dat nu geen mooie uitdrukking?) te krijgen, maar uit niets blijkt dat het twee-en-een-halve week geleden verzonden pakje ook aangekomen is.

Dit las ik in de post getiteld Meta op Lijn Logt. Grappig als ik ben gaf ik de volgende reactie:

Stuur mij maar eens een pakje, ik beloof je dat ik je laat weten wanneer het is aangekomen. Moet er wel wat leuks inzitten natuurlijk… :-)

Waarop Frans schreef:

Kijk, het bewijs.

Bij mij ging er geen lichtje branden. Vrijdag gaf SQL Integrator een borrel naar aanleiding van de cursus Effectief Leiderschap. Vanaf de cursuslocatie hotel Van der Valk reed ik naar huis om Lucy en Luchiano (7) op te halen. Bij SQL Integrator aangekomen haalde ik de camera alvast uit de auto en legde hem op de kast met de postvakjes.

"Hé, een pakje!" Er lag een pakketje in mijn postvak. Het was geadresseerd aan SQL Integrator. Hierdoor vermoedde ik een demo-cd.

Toen we thuiskwamen kon ik het pakketje in eerste instantie niet vinden. Lucy die bij ons Chef Pakketten is had hem al opengemaakt. Leg dan maar eens uit dat je een kado van een dame hebt gekregen! Dit ging overigens onverwacht soepel.

Het pakket was afkomstig van niemand minder dan Lijn en bevatte het boek De Antillen bestaan niet van Miriam Sluis alsmede een nieuwjaarskaart met de gelukswensen voor 2015. Kennelijk had Lijn toch niet zoveel vertrouwen in TPG Post!

Een kadootje krijgen is leuk. Eigenlijk maakt het dan niet eens zoveel uit of het nu een goed of een slecht boek is. Ik zit nu op 25% en kan reeds stellen dat De Antillen bestaan niet een erg goede weergave is van wat er op de zes eilanden leeft.

Zelf probeer ik dat gevoel al tijden in mijn diverse Curacao-posts over te brengen, zonder het gevoel te hebben daar echt in te slagen. Daarom kan ik dit boek warm aanbevelen. Voor Nederlandse politici is het boek zelfs verplichte kost. Als ik het uit heb volgt een uitgebreide recensie.

Cathelijne, hartelijk dank voor deze ontzettend leuke verrassing!

Posted by CasaSpider at 11:05 AM | Permalink | Comments (25)

Gelukkig is het pauze. Gewoontegetrouw ging de wekker vanmorgen om tien over zes af. Afwisselend mijn linker- en mijn rechteroog samenknijpend probeerde ik de kleine LCD-cijfertjes eerst te ontcijferen en daarna het alarm een uurtje later te zetten.

Om tien over zeven ging de wekker wederom af. Bovenstaande procedure herhaalde zich, het alarm stond inmiddels op tien over acht. Ja, toen moest ik er wel uit. Van harte ging het niet.

Het was dus leuk dinsdagavond! Het afscheid van het Carnaval met de Marcha di Despedida. Het is precies dezelfde optocht als zondag maar dan anders. Ten eerste is het donker, ten tweede is het avond en ten derde is iedereen uitgelatener. De sfeer is altijd wat broeierig, meestal in positieve zin.

Foto's maken in het donker is met mijn camera moeilijker dan overdag. In zo'n geval kan men maar het beste zoveel mogelijk foto's maken, dan blijven er altijd wel een paar over die het aanzien waard zijn. Jammer genoeg heb ik vooral foto's van mooie dames moeten deleten. Als er een groep voorbij trekt, scanned mijn oog automatisch naar fotogenieke exemplaren. Haast altijd zijn dit dames, dat komt door het zogenaamde Camarados-filter.

Het dieptepunt van de avond was dat ik bijna slaande ruzie had met een Colombiaan. Die beschuldigde Lucy en mij ervan dat wij voor zijn kinderen gingen staan. We stonden wat naar elkaar te schreeuwen, het was hem gelukt om mij bijzonder kwaad te maken.

Toevallig bevond Errol Caprino zich precies achter ons, een vriendelijke oudere man die een paar jaar geleden met Binnenstebuiten een van de beste Curacaose televisieprogramma's ooit had. Hij probeerde mij wat te kalmeren. Even later kwamen er een paar agenten bij staan. We moesten wel rustig blijven, anders zouden er aanhoudigen plaatsvinden. Sensatie!

Verder hebben we de hele avond geen narigheid meegemaakt of gezien. Het was een ouderwets feest. Krijn was er ook weer bij, zondag moest hij het laten afweten. Krijn is de enige die qua enthousiasme Lucy nog enigszins naar de kroon kan steken.

Op een bepaald moment kwam minister-president Etienne Ys eraan. Lucy en Krijn doken op hem af en ik maakte De Foto (klik voor groter). Tot ontsteltenis van Etienne Ys gaf Krijn hem een vette zoen op zijn wang. Het was een bijzonder komisch gezicht!

Behalve Etienne Ys zagen we qua politici Charles Cooper, Emily de Jong-Elhage en Dudley Lucia. Hoogtepunt voor mij was echter het voorbijkomen van Juffrouw Monique van klas 1A. Behalve dat is zij als Monique Felida presentatrice van het programma Glamur en ook nog eens nieuwslezeres. Sommigen weten wat het effect van een nieuwslezer(es) kan zijn, maar dit is een inside-joke.

De laatste groep arriveerde pas om ongeveer half een. Hierna vonden wij het welletjes. We gingen snel naar huis, waar de sympathieke babysit Sigmara goed voor Luchiano had gezorgd. Sigmara is een jonge dame en Luchiano (7) vond haar direct leuk. Toen Sigmara namelijk vroeg hoe oud hij was, loog hij er een jaar bij. Nou, dan weet men wel hoe laat het is.

Het foto-album van de Marcha di Despedida met niet minder dan 60 pictures staat hier. Carnaval is ten einde, hoogste tijd om te gaan vasten!

Posted by CasaSpider at 1:48 PM | Permalink | Comments (25)

Een van de absolute hoogtepunten qua feesten op Curacao is Carnaval. In januari was er het Tumba Festival, alsmede een groot aantal Jump-Up's waarbij de deelnemers dansend achter geluidswagens door de straten trekken.

Het ging verder met de Optocht van de Paarden, vervolgens vorige week zondag het Kindercarnaval en afgelopen vrijdag de Teener Parade. Dit hebben wij allemaal aan ons voorbij laten gaan. Gisteren waren we er uiteraard wel bij.

De Grote Optocht, hier Gran Marcha genoemd, is The Main Event. Weken van tevoren reserveren mensen hun plaats langs de route door er stoelen, banken of zelfs hele tribunes neer te zetten.

Officieel moet iedereen achter de hekken blijven, maar vooral Nederlanders hebben daar een broertje dood aan. Ik moet wel foto's maken namelijk.

Zo werd ik tot de orde geroepen door een vrouw die mij toebeet dat haar stoel daar stond en dat ik daar dus niet voor mocht staan. Haar stoel, het leek verdacht veel op mijn kuil.

Van onze groep was vrijwel iedereen er. We moesten nog een hele tijd wachten en Luchiano (7) maakte van de gelegenheid gebruik om zich met een echte slang te laten vereeuwigen.

Even dreigde de regen roet in het eten te gooien. Nooit eerder heeft het met Carnaval geregend, tenminste niet dat ik mij kan herinneren. Gezien de vele buien van de afgelopen maanden mochten we met dit miezerige buitje van tien minuten in onze handen knijpen.

Om ongeveer half vier kwam de eerste Carnavalsgroep voorbij denderen. Wij stonden er toen al bijna twee uur te wachten, te drinken en vooral te kijken naar de paraderende jeugd. Vitamine voor de ogen!

Bijna iedere groep werd begeleid door de winnende Tumba van Farley Lourens: Lòs laga bai (Púluwe, Púluwe). Daar had ik geen problemen mee, want het is een hele goede Tumba. Ook '10' van Ike Jesurun kwam een aantal malen voorbij.

Er lopen altijd veel bekenden mee in de optocht. Mijn probleem is dat ik ze nooit herken, dus moet ofwel betrokkene zichzelf bij mij kenbaar maken, ofwel moet Lucy mij op hem of haar wijzen. Van de ministers heb ik alleen Errol Cova gezien, hij kreeg de eer met Lucy op de foto te mogen.

Tegen zeven uur was het feest ten einde en mochten wij vanaf de Roodeweg de berg oplopen. Bovenaan stond onze auto op de Ring geparkeerd, dat doen veel mensen met Carnaval.

Gelukkig was de trap die de berg opging flink opgeknapt. Lucy vergeet namelijk ieder jaar op zondag dat het een fikse klim is en niet eenvoudig als men naaldhakken aanheeft. Niet dat ik dit uit eigen ervaring weet overigens. Dinsdagavond, bij de Marcha di Despedida, neemt zij vervolgens extra gymschoenen mee, speciaal voor de beklimming.

Vandaag is heel Curacao vrij en uit aan het rusten van het feest van gisteren. Carnavalsmaandag hebben wij als vrije dag geruild tegen Tweede Pinksterdag. Dat komt mij nu wel goed uit.

De complete foto-serie (58 pictures) is hier te vinden. Viel Spass!

Posted by CasaSpider at 10:45 AM | Permalink | Comments (33)

Nadat Lucy haar Inburgeringsexamen had gehaald vervoegden wij ons op dinsdag 11 januari bij Kranshi (Burgerlijke Stand) om de volgende stap te zetten in het Nederlands paspoort traject.

Lucy's papieren waren in orde, maar de ambtenaar struikelde over Luchiano's achternaam. Eind oktober heb ik Luchiano (7) na diverse pogingen eindelijk kunnen erkennen. Sinds dat moment draagt hij mijn achternaam. Op zijn geboorte-acte uit Santo Domingo staat nog de achternaam van Lucy.

Dat kon niet. Eerst moest Luchiano's achternaam ook in Santo Domingo worden veranderd. Vraag mij niet waarom. We gingen naar het Consulaat van de Domincaanse Republiek waar we de erkenningsverklaring lieten vertalen en legaliseren. Samen met de andere papieren stuurden we dit naar Santo Domingo.

Lucy's nicht Sugey nam een dag vrij van haar werk en probeerde de zaak te regelen. Eerst kreeg ze te horen dat ze over twee weken terug moest komen. Dat was eergisteren. Sugey nam wederom vrij en ging naar de betreffende instantie. Daar wilde men echter niets voor haar doen, er ontbrak nog een papiertje. Namelijk het bewijs dat Lucy en ik samen waren op het moment dat Luchiano geboren werd.

De wet in Santo Domingo is net iets anders dan in Nederland met betrekking tot erkennen. Dat is onze pech, de naamwijziging gaat niet lukken. Wat moeten we nu doen?

Mijn eerste optie is trachten om Luchiano te de-erkennen, dan heeft hij zijn oude naam weer en kan hij de procedure voor het Nederlandse paspoort in. Vervolgens kan ik hem dan weer erkennen. Ik vrees echter dat de-erkennen niet mogelijk is.

In dat geval rest ons niets anders dan het paspoort alleen voor Lucy aan te vragen. Luchiano moet dan drie jaar wachten vanaf het moment van erkennen. Daarna kan hij zijn paspoort aanvragen. Als er tegen die tijd door de knappe koppen in Den Haag geen andere hindernissen zijn bedacht.

Posted by CasaSpider at 6:45 AM | Permalink | Comments (24)

De afgelopen weken is onrust ontstaan onder spaarders van MoneyPlan (Ennia) en XL-Rate (Fatum). Het beleggingsproduct MoneyPlan bestaat nu vijf jaar en Ennia heeft de polishouders geïnformeerd over de waarde van hun beleggingen.

Die viel voor sommigen vies tegen!

Kort hierna trok ook een belegger/spaarder van XL-Rate aan de bel. Deze man had zijn ingelegde tegoed in twee jaar tijd zien halveren. Voor een dergelijk rendement kan men ook wel terecht bij een plan van mij.

Het gaat nu even niet om de specifieke producten MoneyPlan en XL-Rate. Voor mij interessanter is hoe de rechter straks oordeelt en wat zijn motivatie is.

Het draait allemaal om hebzucht. Sinds mensenheugnis kunnen mensen sparen bij een bank. Een verwaarloosbaar risico en een niet al te hoog rendement. Het hele aandelencircus, begonnen in 1996, 1997 heeft voor een ongekende hebzucht gezorgd. Zowel van klant als van leverancier.

Ennia heeft het product MoneyPlan in de markt gezet. Ik heb de folders niet gelezen, maar over het algemeen wordt daarin veel meer over torenhoge rendementen gesproken dan over risico's. In mijn ogen is een bedrijf als Ennia, een stabiele verzekeringsmaatschappij, daarmee fout. Bovendien is er sprake van een onbalans: groot bedrijf versus minder deskundige individuen.

Van de andere kant is daar de hebzucht van de klanten. Die hebben domweg boter op hun hoofd. Bij MoneyPlan kan men zelf bepalen hoe lang men mee wil doen en in welke fondsen men wil beleggen. Men zou het risico enigszins kunnen spreiden, hierdoor wordt het maximaal haalbare rendement echter automatisch verlaagd. Dat wilden sommige mensen niet en die zitten nu met de gebakken peren. Er is het voorbeeld van iemand met een inleg van 10.000 gulden die daar na vijf jaar 3.000 van overhoudt.

De eis van de gedupeerden in deze zaak vind ik dan ook aburd. Men wil de inleg terug, plus het beloofde rendement, maar in elk geval de wettelijke rentevergoeding (Amigoe, Gedupeerden MoneyPlan stappen naar de rechter). In één woord belachelijk.

Ennia zal terecht aanvoeren dat op zijn minst schriftelijk nooit enig rendement is beloofd. En hoe kan men nu om de wettelijke rente vragen. Nog even en beleggers die 1000 aandelen Philips hebben gekocht en daarmee geld verliezen, gaan vervolgens ook voor de rechter de inleg plus wettelijke rente eisen. Mooie boel zal dat worden.

Net als bij Dexia in Nederland wordt ook in deze zaken waarschijnlijk geschikt. Ik vermoed dat Ennia de pijn iets moet verzachten bij haar spaarders, maar deze dienen ongetwijfeld ook een gedeelte van hun verlies te nemen.

In dit soort gevallen moet ik altijd terugdenken aan de eerste oplichtingszaak waar ik van hoorde. Mijn moeder vertelde mij heel lang geleden dat er mensen waren die in ons dorp langs de deur waren gegaan met Perzische tapijten. De waarde van die tapijten was ongeveer 6.000 gulden, maar de gelukkigen waar men bij op bezoek kwam hoefden slechts 1.500 te betalen. Vreemd genoeg bleken de tapijten achteraf hooguit enige tientjes waard.

Deze truc is in ontelbaar veel varianten herhaald. De bottom-line: Niemand, maar dan ook niemand komt uit eigen beweging jou rijk maken!

Onthoud dat goed!

Posted by CasaSpider at 6:02 AM | Permalink | Comments (20)

Op verschillende plaatsen is de zoektocht naar de betekenis van Púluwe uitgezet. De eerste resultaten zijn inmiddels binnengekomen. Púluwe is inderdaad een oud-Papiaments woord en is synonyiem aan trahadó en luchadó. In goed Nederlands een harde werker en strijder.

Ik was weer in de kamer met de man en de twee vrouwen. Ik liep naar de man, laten we hem R noemen. 's Morgens had hij gezegd: "Voor twaalf uur zul je het weten." Nu was het kwart voor elf en hij zei: "Er is nog tijd!"

Toch ging R rondbellen. Helaas kreeg hij de juiste mensen niet aan de lijn. "Vanmiddag ga ik Farley zelf proberen te bereiken", beloofde R mij.

De dame die 's morgens de suggestie Pull away had gedaan bleek meer te weten. Laten we haar S noemen. Zij had op de radio gehoord dat Púluwe hard werken betekent maar dus ook expres met het Engelse Pull away is geassocieerd. In de zin van heen en weer bewegen. Farley Lourens beweegt zijn vinger ook van links naar rechts (en weer terug) als hij Púluwe! Púluwe! zingt.

In mijn kamer vertelde ik aan een collega die we hier voor het gemak C noemen wat ik te weten was gekomen. Toen C hoorde dat R Farley Lourens zelf ging bellen schoot hij in de lach. "Ja, dan zegt Farley zeker: kom vanavond langs, dan zul je het weten!", refererend aan R's eerdere twaalf-uur opmerking en Farleys voorkeur voor de herenliefde.

Voor mij volledig onverwacht heeft iemand uit Nieuwegein met de bijnaam Angel via Google de goede oplossing gevonden! Mijn complimenten aan Angel en ook aan Wordgumbo, an archive of public domain and redistributable language learning resources.

Zeer interessant. Ook het Papiamentu maakt deel uit van het archief. In Wordgumbo noemen ze het Papiamento met een 'o' aan het eind, dat is de Arubaanse variant. Ten onrechte wordt vermeld dat het Papiamentu gebaseerd is op het Engels, maar het woord Púluwe staat wèl in de woordenlijst!

Dat kan Don Amaro toch niet lang op zich laten zitten?

Update 28.01.2005 / 18:00
Inmiddels staan de lyrics van Lòs laga bai door Farley Lourens online.

Posted by CasaSpider at 1:17 PM | Permalink | Comments (11)

Farley Lourens is vrijdag Rei di Tumba (Koning van de Tumba) geworden met zijn lied Lòs laga bai (Laat je gaan). Ik heb deze Tumba nu een paar keer gehoord en gezien en het is een goede Tumba.

Nu is er iets vreemds aan de hand. Twee of drie keer tijdens het lied is er een stukje waarin Farley Lourens vlak voor het publiek gaat staan, een beetje door zijn knieën zakt en met zijn vinger wijst terwijl hij zingt: Púluwe! Púluwe!
Dit dient uitgesproken te worden als Poeloewee met de klemtoon op de eerste lettergreep.

Ik kan redelijk goed Papiamentu verstaan, maar van Púluwe had ik nog nooit gehoord. Gelukkig heb ik vele Curacaoenaars als collega waar ik het aan kon vragen. Ik ging een kamer binnen met twee vrouwen en een man en vroeg wat Púluwe betekent. Het werd geheimzinnig stil, waarna de man de mysterieuze woorden sprak: "Voor twaalf uur zul je het weten".

Een dame wendde haar hoofd ietwat verlegen af en zei geen idee te hebben wat Púluwe betekent. "Ja, ja", dacht ik bij mijzelf. Heel veel Papiamentse woorden hebben een dubbele betekenis en de normaalst ogende zinnen zijn vaak al sexueel getint. Laat staan Púluwe dus!

Dat vermoeden werd nog versterkt doordat de man vervolgens zei: "Sommige woorden kun je wel zingen, maar je moet oppassen ze te te zeggen". De andere dame dacht dat het een verbastering was van het Engelse Pull away. Ze keek er ondeugend bij.

Ik werd alleen maar nieuwsgieriger en ondervroeg de mensen in mijn kamer. Ook zij hadden geen idee waar Púluwe voor staat. Volgens hun is het een heel oud Papiaments woord. Een collega gaat straks Elia Isenia bellen. Deze vrouw is al enigszins op leeftijd en tevens oud-winnares van het Tumba Festival. Zij gebruikt ook vaak hele oude woorden en uitdrukkingen in haar liederen.

De quiz-vraag van gisteren was (te) gemakkelijk, die van vandaag is in ieder geval niet via Google op te zoeken. Zelfs Don Amaro's geweldige Papiamentu Translator laat het ditmaal afweten!

Wat betekent Púluwe?

Posted by CasaSpider at 6:26 AM | Permalink | Comments (9)

Elke woensdag koop ik twee pakken Liga bij Centrum Supermarkt te Mahaai. Ik geloof dat het product MilkBreak heet. Vorige week woensdag was er net een nieuwe lading binnengekomen, met aardbei als smaak van het MilkBreak-oppervlak.

Thuisgekomen zag Lucy al snel dat een van de Liga's ver over de houdbaarheidsdatum heen was. Oktober 2004 stond er op de verpakking. Centrum Supermarkt heeft daar een handje van, spullen van ver over de houdbaarheidsdatum voor een spotprijs inkopen en doodleuk op de normale schappen leggen. Ik was woedend.

"Je gaat er toch niet mee terug, dat doe je nooit", zei Lucy uitdagend. Aangezien het een schadepost van bijna vier gulden betrof nam ik het betreffende pak gisteren dus wèl mee. In mijn fantasie speelde zich een heftige discussie met de bedrijfsleider af met aan het eind het dreigement van mijn kant de Keuringsdienst van Waren in te schakelen.

Al snel zag ik mijn favoriete boodschappeninpakster Leidy en stapte op haar af. Zij regelde voor mij dat de caissière me meteen mijn geld terug gaf. Ergens was dat wel jammer, de troefkaart van de Keuringsdienst van Waren hou ik nog even op zak.

De moderne Liga is lekker, de beste herinneringen heb ik aan de oude. Mijn moeder maakte voor mijn toen jongste zus zo'n echt baby-prakje. Een Liga op een bord, roosvicee erop, geraspte appel, schijfjes banaan, vers geperst sinaasappelsap en prakken maar. Vaak heb ik dit prakje voor mijzelf klaargemaakt, het geeft de indruk bijzonder gezond te zijn en het is berelekker.

Op de Liga-website kan men een oude verpakking op ware grootte downloaden om uit te printen en in elkaar te vouwen. Er staan mooie teksten op als deze:

"Liga-kinderen kunnen tegen een stootje, omdat ze een gezondheidsreserve bezitten. Ze hebben weerstand, de beste bescherming tegen gezondheidsstoringen. De beste lofprijzing voor een product is nog steeds het resultaat. En dit wordt geleverd door al de duizenden stoere kinderen die dagelijks met Liga worden gevoed!"

De combinatie Liga-kinderen en stoer, het is even wennen!

Liga bestaat overigens al sinds 1920 en komt uit Bergen op Zoom. De vraag voor de quiz luidt als volgt: waar komt de naam Liga vandaan?

Posted by CasaSpider at 6:38 AM | Permalink | Comments (27)

De afgelopen week was Curacao in de ban van het Tumba Festival. Van maandag tot en met donderdag werden de voorrondes gehouden en vrijdag was de dag van de grote finale.

Wat is het Tumba Festival? Dat is een Festival waar Tumba's ten gehore worden gebracht.

Een Tumba is een carnavalslied dat aan speciale eisen moet voldoen om zich Tumba te mogen noemen.

Men moet het horen om te weten wat het is, ik kan het niet uitleggen. Niet onbelangrijk is de tekst van een Tumba, die vaak een actuele lading heeft.

Heel Curacao was dus in de ban van het Tumba Festival. Zo'n 10.000 mensen trokken iedere dag naar het Curacao Festival Center om het gebeuren live mee te maken.

Vele anderen bekeken het Festival via TDS/PayPerView. Vooral op donderdag- en vrijdagmorgen oogden veel werknemers ietwat vermoeid.

De laatste dag, de finale op vrijdag, werd gelukkig ook door TeleCuracao uitgezonden, want dat is gratis. Van tien uur tot iets over enen hebben Lucy en ik het volgehouden. Voor het horen van de einduitslag hadden we tot ongeveer half vijf moeten opblijven.

Normaliter ben ik niet echt een Tumba-liefhebber, tenminste niet om zo naar te luisteren. Het echte Tumba-gevoel krijg ik pas bij de grote Carnavalsoptochten: Gran Marcha op zondag en Marcha di Despedida op dinsdagavond, als de geluidswagens langsrijden met de populairste Tumba's op vol volume.

Het Tumba Festival vond voor de 35e keer plaats. Ik vond het nivo hoog, vandaar dat we het zolang uithielden. De strijd om de titel Rei di Tumba (Koning van de Tumba) ging ook dit jaar weer tussen Ike Jesurun met zijn Tumba '10' en Farley Lourens met 'Lòs laga bai' (Laat je gaan).

'10' hebben we gezien en klinkt aanstekelijk. De Tumba gaat erover dat wij onszelf een '10' moeten geven en die uiteraard ook moeten verdienen. Tijdens de Tumba komt er een gemaskerde overvaller op Ike Jesurun af, maar deze weert hem af en dan klinkt weer '10'.

De Tumba van Farley Lourens heb ik nog niet echt gehoord. Lucy wel en zij vindt hem duidelijk minder dan die van Ike Jesurun.

De jury dacht hier anders over, want Farley Lourens werd voor de derde achtereenvolgende keer gekroond tot Rei di Tumba. Karnaval kan beginnen!

Posted by CasaSpider at 8:12 AM | Permalink | Comments (7)

Sommige mensen hebben het idee dat het CasaLog een communistisch manifest is. Zelf ben ik al (gekscherend) Kameraad CasaSpider genoemd. Ik vind dat wel grappig, maar hoe onterecht is het!

Mijn voorbeeldland is altijd de Verenigde Staten geweest. Zelfs nu is dat nog zo, al zijn er in de loop der tijd zo links en rechts wat barstjes in dat beeld gekomen. De controles die men tegenwoordig als niet-Amerikaan op Amerikaanse luchthavens moet ondergaan, geven een soortgelijk beklemmend gevoel als ik vroeger eens had in Oost-Berlijn toen ik bij Checkpoint Charly er weer uit wilde.

Informatie is het sleutelwoord. Waarom staan duizenden vrouwen in burka vol overtuiging te schreeuwen tegen de Verenigde Staten, de Satan in hun ogen? Waarom denken veel mensen nog steeds dat Cubanen marionetten zijn die nooit en nergens hun mond open durven te doen?

Zelfs in Nederland, waar men in principe vrijelijk over alle informatie over ieder onderwerp kan beschikken, wordt vaak zeer ongenuanceerd gedacht. Men denkt het allemaal te weten. Vrije informatievergaring lijkt heel mooi, maar hoe weet men zeker dat de diverse invalshoeken gelijkelijk aan bod komen en wie bepaalt welke pagina's bovenaan verschijnen bij Google?

Op dit moment is er een issue bij CDM, de Curacaose Dok Maatschappij. CDM maakt net als een aantal andere bedrijven op Curacao gebruik van (spot)goedkope Cubaanse arbeidskrachten. In de Amigoe stond zaterdag een artikel met de kop Moderne slavernij bij Dokmaatschappij.

Drie Cubanen die bij CDM werkten zijn daar 'ontsnapt' en gaven een interview aan een Spaanstalig weekblad. Zij beweren dat de Cubaanse werknemers bij CDM als slaven worden behandeld. Zij moeten 15 uur per dag werken, vaak 10 tot 15 dagen achtereen, voor een loon van 12 dollar per dag.

Zij zijn gratis gehuisvest in barakken op het terrein van CDM, beschikken over TV en mogen drie keer per dag gratis eten. De bewegingsvrijheid van de werknemers is volgens de drie drastisch ingeperkt doordat hun paspoorten zijn ingenomen of worden bewaard (dat is de vraag) door ene Rosana Grau. Rosana Grau is volgens de drie dissidenten een agente van de Cubaanse Staatsveiligheidsdienst. Mijn Cubaanse collega Yohanna kent haar wel en kan dit niet bevestigen. Volgens haar is Rosana Grau de contactpersoon voor de Cubanen en regelt zij allerlei zaken voor hen.

Wat is waar... informatie is het sleutelwoord. Men kan het ook niet zomaar aan de Cubaanse werknemers zelf vragen, want als het inderdaad waar is lopen zij bij uit de school klappen het risico van gevangenisstraf op Cuba. Niemand van de directie van CDM was voor Amigoe te bereiken voor commentaar. Hetzelfde gold voor Rosana Grau.

Vanmorgen las ik in de Vigilante dat er plotseling zeven Cubanen die werkzaam waren bij CDM terug zijn gevlogen naar Havana, Cuba. Niemand weet de reden tot nu toe.

Posted by CasaSpider at 6:16 AM | Permalink | Comments (15)

Vanmorgen hadden Lucy en ik een gezellige discussie bij de koffie met als thema het homohuwelijk. Aanleiding voor de discussie was de clash tussen de Arubaanse minister van Justitie Rudy Croes (foto) en Boris Dittrich.

De zaak begon met de weigering door Aruba om een in Nederland gesloten homohuwelijk in te schrijven bij de Burgerlijke Stand. Betrokkenen gingen naar de rechter en werden in het gelijk gesteld. Volgens Artikel 40 van Het Statuut dient iedere officiële akte van een land binnen ons Koninkrijk door ieder ander land binnen het Koninkrijk geaccepteerd te worden. Rudy Croes sprak van Een zwarte dag voor Aruba. De Arubaanse regering is tegen de uitspraak in beroep gegaan.

Wat moeten wij hier nu mee?

Op de Nederlandse Antillen en Aruba is homosexualiteit een taboe. Homosexualiteit komt er net zo vaak voor als in Nederland, maar het is hier meer een taboe. Als argument tegen homosexualiteit wordt vaak de Bijbel aangevoerd. Hierin zou homosexualiteit expliciet worden verboden (Romeinen 1 18:32, ohne Gewähr).

Op zich is dat gegeven wel interessant maar verder van weinig belang. Er bestaat immers iets als de scheiding van Kerk en Staat. De kwestie is ook niet of er een homohuwelijk op Aruba wordt afgesloten (dat zal voorlopig niet gebeuren) en al helemaal niet of dit voor de Kerk gebeurt, maar betreft slechts het inschrijven van een in Nederland afgegeven huwelijksakte bij de Burgerlijke Stand.

De Bijbel is wat mij betreft in deze geen argument. Wel van belang is of een volk er 'klaar' voor is. Boris Dittrich stapt daar wel heel gemakkelijk overheen. Globaal zei hij het volgende: "In Nederland en Belgie is het homohuwelijk al legaal. In Spanje, Zweden en Canada wordt erover gepraat. Ik denk dat het homohuwelijk binnen 20 jaar dezelfde positie in Europa heeft als het gewone huwelijk."

20 Jaar! In Europa!

Ja, dan kan ik mij er iets bij voorstellen dat men in het Caribisch gebied niet staat te springen om in de voorhoede mee te doen voor een zaak waar men in meerderheid niets voor voelt.

Al helemaal niet omdat deze wet door de oude kolonisator Nederland wordt opgelegd. Nederland, dat in de ogen van veel Antillianen toch al een synoniem is voor verderf, kinderporno en bestialiteit. Of dit nu terecht is of niet.

We deden een experiment.

Lucy is afkomstig uit de Dominicaanse Republiek. Daar is homosexualiteit nog minder geaccepteerd dan op Curacao en Aruba. Ik vroeg aan haar hoe zij tegenover het thema staat. "Puh, van mij mogen ze. Wat mij betreft mogen homosexuelen hier ook gewoon trouwen, waarom niet?"

Nu denkt Lucy vaak iets anders dan anderen, dus ik vroeg haar wat haar vader en haar nicht Sugey hiervan zouden vinden. "Hetzelfde als ik!", antwoordde zij resoluut. "Zal ik ze nu bellen?"

"Ja, doe maar!", zei ik nieuwsgierig. Eerst kreeg Lucy haar vader aan de lijn. Hij heeft niets met het homohuwelijk, vindt het zelfs een beetje raar, maar wat hem betreft mogen twee mensen van hetzelfde geslacht met elkaar trouwen. "Ze doen er toch niemand kwaad mee", was zijn argumentatie. Ik zei tegen Lucy dat haar vader wel erg liberaal denkt. "Welnee", aldus Lucy, "hij denkt helemaal niet liberaal. Het kan hem gewoon niks schelen!" Dat kon natuurlijk ook.

Lucy belde haar nicht Sugey. Tot haar verbazing zag deze het homohuwelijk niet zo zitten. De reden hiervoor was dat God er tegen zou zijn. Toen Lucy de hoorn neerlegde zei zij: "Ok, ik had een keer gelijk en een keer niet."

Ik ben benieuwd naar de uitspraak in Hoger Beroep in deze zaak. Formeel heeft het homo-paar het recht aan haar zijde en dient het huwelijk te worden ingeschreven. Slechts met een beroep op redelijkheid en billijkheid kan hier in mijn ogen van af worden geweken: als een dermate grote meerderheid van het Arubaanse volk dusdanige problemen met het homohuwelijk heeft dat het belang van dit en alle andere homo-paren geringer geacht dient te worden dan dat van het Arubaanse volk.

In ieder geval een sterkere argumentatie dan die van Rudy Croes (scheer die enge baard eraf, man!) die hevig geëmotioneerd niet verder kwam dan: "Ja, en wat als er straks een andere gek in het Nederlandse parlement iets nog gekkers verzint dat wij hier op Aruba moeten implementeren? Nou, dat doen wij dus niet!"

Meer info over het homohuwelijk in de Cariben:

• Aruba gaat in beroep (Gay Krant, vooral de reacties zijn interessant!)
  
• Aruba op rampkoers met Nederland (Homo LesBische Federatie Nederland)
  
• Aruba: Presidente di Parlamento ta bisa e berdad pa Minister Croes (La Prensa, Papiaments)

Posted by CasaSpider at 11:38 AM | Permalink | Comments (29)

Lucy had dinsdagmorgen een afspraak bij Kranshi. Na het slagen voor het inburgeringsexamen dienden alle papieren nogmaals overlegd te worden om uiteindelijk een Nederlands paspoort aan te kunnen vragen.

De dienstdoende beambte controleerde de papieren nauwgezet. Ik heb altijd het gevoel dat men op zoek is naar 'iets' om de aanvraag niet te hoeven honereren of tenminste te vertragen, maar misschien ben ik wel wat paranoide. Geworden.

Op 25 oktober 2004 is het mij na vele vergeefse pogingen eindelijk gelukt om Luchiano (7) te erkennen. Sindsdien draagt hij ook mijn achternaam en staat aldus geregistreerd in het Curacaose Bevolkingsregister. "Hmm... op de geboorteacte staat iets anders dan in ons register", zei de ambtenaar.

Had ik Luchiano niet erkend dan waren de papieren zo doorgegaan. Nu moeten wij eerst Luchiano's nieuwe achternaam in Santo Domingo registeren. Het erkenningsformulier dient hiervoor in het Spaans vertaald en gelegaliseerd te worden door het Dominicaanse Consulaat alhier.

Vervolgens dient dit papier samen met de geboorteacte naar Santo Domingo te worden gestuurd. Daar dient Lucy's moeder of nicht het papier nogmaals te legaliseren en vervolgens bij de Burgerlijke Stand de naamwijziging door te voeren. De aldus verkregen nieuwe geboorteacte dient op haar beurt weer bij de Nederlandse Ambassade in Santo Domingo gelegaliseerd te worden.

We gingen meteen naar het Dominicaanse Consulaat. Behalve gelegaliseerd kon het formulier daar gelukkig ook vertaald worden, voor in totaal 165 Antilliaanse guldens. Alles bij elkaar gaat dit geintje ons zo'n 1000 gulden kosten, nog afgezien van de tijd en moeite.

Paso a paso... we houden de moed er maar in!

Posted by CasaSpider at 6:20 AM | Permalink | Comments (22)

Zaterdag regende het de hele dag. Het begon al op vrijdagavond. Ik haalde de honden binnen. Vlakbij de televisie hebben we een aantal dozen neergezet in een halve kring. Daarbinnen moeten de honden blijven en dat weten ze goed.

Omdat het echter zolang regende, moest Scooby Doo 's nachts toch eens zijn behoefte doen. Dat deed hij in de logeerkamer. Volgende keer blijft hij dus lekker buiten, dat zal hem leren!

Eind november regende het nog veel harder dan nu. Ik wilde toen op een donderdagmorgen een filmpje maken vanuit de auto. Helaas was precies op die dag mijn auto door onverlaten meegenomen. We hadden zaterdag toch niet veel te doen en daarom stapten we met zijn drieën in de witte donkergrijze Peugeot 206. Aangezien dit een schakelauto is moest Lucy het filmpje maken.

Thuis monteerde ik het ruwe materiaal. Het doet pijn om in eigen werk te moeten snijden! Isla di Awaseru (Eiland van de Regen) bestaat uit twee delen. Deel 1 getiteld Op weg naar Salinja is nu te bezichtigen. In de loop van de week verschijnt de spectaculaire sequel Bij McDonalds linksaf. Deze wordt echter alleen bij voldoende enthousiasme getoond.

Download Isla di Awaseru (1): Op weg naar Salinja (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 4,067,291 bytes.
Duration: 1.12 minutes.

Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 7:15 PM | Permalink | Comments (14)

Van zeven tot negen uur was er donderdagavond een Ban Topa in Punda. Ban Topa betekent letterlijk "Wij gaan ontmoeten" of "Laten wij ontmoeten". Iedereen gaat de straat op en komt dus automatisch anderen tegen. Op diverse plaatsen in Punda en Otrabanda werden optredens verzorgd door bekende Curacaose bands.

Lucy wilde er graag heen. Om zes uur werd ik echter gebeld voor een probleem op het werk. Daar ben ik tot half acht zoet mee geweest. Snel stapten we in de auto en reden naar Punda. Een ritje van vijf minuten. In Punda was het erg druk en we belanddden in een file om te kunnen parkeren. Het ging Luchiano (7) allemaal veel te langzaam. "Rij eens een beetje door", riep hij ongeduldig tegen mij. Ik probeerde hem uit te leggen dat er een auto 50 centimeter voor mij reed.

Luchiano: "Ik bedoel ook niet jou, vooraan moeten ze doorrijden."
CasaSpider: "Ja, maar daar is het ook druk."
Luchiano: "De voorste, die helemaal vooraan rijdt. Die heeft de schuld, die moet doorrijden!"

Het fileprobleem is zo moeilijk nog niet. Ergens zit er ook een kern van waarheid in. Jaren geleden woonde Tanja op Curacao. Zij had een oude Toyota Corona. Die auto had nogal eens problemen. Per ritje van tien kilometer moesten er twee grote flessen water in de koeling. Heel regelmatig stond Tanja stil of kwam de auto bijna niet vooruit. Als er op de Weg naar Westpunt een file ontstond was er een redelijke kans dat Tanja voorop reed.

Afgezien van een auto-achtervolging vlak naast onze file waarbij vier potentiele criminelen werden ingerekend (we hadden naar ze kunnen zwaaien) en een incident met een asociale dame bij het uiteindelijk parkeren was de Ban Topa gezellig. Heel veel jonge mensen op straat.

Na afloop wilde Luchiano wat eten. Dit is bijzonder vreemd, want hij is een buitengewoon slechte eter. Maar neen, hij had zo'n honger, hij wilde toch wel graag naar McDonalds. Dat is sinds gisteren ook zo'n beetje de enige optie. Alle filialen van Kentucky Fried Chicken (minimaal vijf) en Pizza Hut (minimaal drie) zijn door eigenaar Hubert van Grieken op donderdagmiddag om vier uur gesloten tot nader order. (Artikel in La Prensa, Papiaments)

De reden hiervoor is het grote aantal atrako's (overvallen) dat de laatste tijd heeft plaatsgevonden op Fastfood-restaurants. Bijna alle filialen zijn al één of zelfs meerdere malen aan de beurt geweest. De overvallen worden vaak zeer bruut uitgevoerd door gewapende criminelen. Van Grieken is uitermate teleurgesteld dat er door de overheid niets wordt gedaan om dit geweld te keren. Sterker nog, de Gezaghebber, geen enkele gedeputeerde of andere politicus hebben iets van zich laten horen.

Hubert van Grieken is hierdoor zodanig gefrustreerd dat de kans groot is dat de filialen helemaal niet meer opengaan, laat staan dat er nieuwe bij komen. Het hoofdkantoor in de USA is op de hoogte gebracht. Minder fris is dat er een link wordt gelegd met terrorisme, waar men in de States bijzonder allergisch voor is. De berovingen op Curacao hebben alleen met hebzucht van doen.

In zijn emotionele toestand is Van Grieken bereid om een miljoen gulden te besteden om Curacao in een kwaad daglicht te stellen met betrekking tot tourisme. Dit uiteraard tot verdriet van Gezaghebber Lisa Richards-Dindial.

"Dus je hebt honger?", vroeg ik aan Luchiano. "Ja, heel veel", kwam het antwoord van de achterbank. "Mooi! Thuis hebben we nog heel veel spinazieballetjes (een experiment van Lucy), die mag je allemaal hebben!", zei ik sadistisch.

De honger was meteen over.

Posted by CasaSpider at 6:26 AM | Permalink | Comments (8)

Begin oktober hebben wij alle benodigde papieren overhandigd bij Kranshi, zeg maar ons gemeentehuis, om Lucy aan een Nederlands paspoort te helpen. De volgende stap in het nog lange traject was het afleggen van een inburgeringsexamen.

Maandagavond om negen uur werd Lucy gebeld dat zij op woensdagmorgen voor het examen verwacht werd. Een raar tijdstip, maandagavond om negen uur, dat werd studeren geblazen! Belangrijkste eis is dat de kandidaat vloeiend Papiamentu spreekt en verstaat. Voorts worden vele vragen gesteld over de Curacaose cultuur, verleden, politiek, scholen en eten. Als klap op de vuurpijl dient het Curasaose Volkslied ten gehore gebracht te worden.

Zowel dinsdag als woensdag werd Lucy geplaagd door hoofdpijn. Van de zenuwen. Woensdag om kwart voor tien meldden wij ons bij Kranshi. Het examen duurt ongeveer een uur. Een kandidaat was bezig en er zat een dame in de wachtkamer. Het kon nog wel eens anderhalf uur duren voordat Lucy aan de beurt was.

Ik ging er vandoor om Luchiano (7) te halen. Het was zijn laatste schooldag voor de kerstvakantie en daarom (waarom?) ging de school om half elf uit. Thuis wachtten wij op het telefoontje van zijn moeder. Om iets over elven was het zover, we konden haar in Otrabanda ophalen. Hoe het ging? Lucy heeft er gemengde gevoelens over.

De kandidate voor haar was gezakt, haar examen duurde nog geen tien minuten. Lucy heeft er ruim een uur gezeten, wat op zich positief is. De mensen die het examen afnamen vonden dat ze het Papiamentu niet actief genoeg beheerst. Ze begrijpt alles, maar heeft moeite om zich erin uit te drukken. Dat is niet zo vreemd, want Lucy spreekt met vrijwel niemand Papiamentu.

De vragen heeft ze denk ik wel voldoende beantwoord. Lucy's Papiamentu-lerares die ook veel van het inburgeringsexamen weet, zei dat je pas weet of je geslaagd bent als ze je feliciteren. De officiele uitslag komt na twee weken, schriftelijk. Aan het eind van de sessie moest Lucy het Volkslied ten gehore brengen. Dat deed zij met verve en de gecommiteerden feliciteerden haar.

Nu weten we alleen niet of de felicitaties louter op het zingen van het Volkslied sloegen of dat ermee bedoeld werd dat het wel goed zit. Wij hopen op het laatste. Luchiano zei nog dat de gecommiteerden zeker snel vroegen of Lucy wilde stoppen met zingen. Want ze zingt nogal vals.

We moeten dus twee weken wachten op de uitslag. In de tussentijd had ik hier al een mpeg-movie willen plaatsen met een zingende Lucy. Vanmiddag had ik haar bijna zover. Ze beloofde het te doen als ze geslaagd is.

Posted by CasaSpider at 6:48 AM | Permalink | Comments (24)

Elke morgen koop ik een Vigilante, een Papiamentstalige krant. De krant wordt verkocht op straathoeken door voornamelijk Dominicaanse verkoopsters. Een paar weken geleden is Grecia naar Venezuela en de Dominicaanse Republiek vertrokken. De Dominicaanse dame waarbij ik nu mijn krantje koop is denk ik wel de allervriendelijkste die ik ken. Haar naam weet ik niet maar daar kom ik nog wel achter. Het is gelukt, ze heet Maritza!

Behalve de Vigilante verkoopt men ook de Extra en het (Nederlandstalige) Antilliaans Dagblad. Op zaterdag koop ik behalve de Vigilante ook een Extra. Dan hebben we extra (...) veel te lezen op het toilet.

Tot nu toe heb ik twee Papiamentstalige kranten op internet gevonden, de Extra en La Prensa. Vanaf vandaag is ook de Vigilante online en wel in een zeer modern jasje. Bijna zonder tekst en met (heel) veel videos. De site is voornamelijk gericht op Antillianen in het buitenland, aangezien er met een inbelverbinding nauwelijks doorheen te komen is.

Het adres van de nieuwe site is http://www.vigilantetv.com. Voorlopig (?) alleen goed te bekijken in Internet Explorer. Dit zal een aantal hardcore-browserpuristenfetishisten er zeker van weerhouden een bezoek aan de website te brengen. Zelf gebruik ik bij het openen van de link de handige Firefox plugin ieview.

Men dient zich te registreren alvorens toegang te krijgen tot de site, maar dit is een heel kort en simpel proces. Neem eens een kijkje!

Posted by CasaSpider at 6:49 AM | Permalink | Comments (10)

Geert den Ouden Sjaak Polak hebben mijn zondag slecht laten beginnen. Dank u wel heren! Het leven van een Feyenoord-supporter gaat bepaald niet over rozen...

Zaterdag was aanzienlijk leuker. Omdat het de laatste dag was dat Walter en Chandra op het eiland waren had organisatie-deskundige Natascha een barbecue georganiseerd. De locatie was, uiteraard, Daaibooibaai. Volgens mij heb ik zo'n 22.000 foto's van BBQ's op Daaibooibaai. Na gisteren staat de teller op 22.039.

Natascha had aan diverse mensen gevraagd om wat boodschappen te doen. Nadeel van deze approach was dat de spullen gefaseerd aankwamen. Zo beschikten we om half vijf over vele treetjes bier, maar hadden we geen ijs om de blikjes in te koelen. Gelukkig duurde het niet (al) te lang voordat Benno met het ijs aan kwam zetten.

Voor de rest was alles perfect in orde. Vlees, salades, stokbrood, sauzen (sateh en knoflook), drank, knakworsten voor de kinderen, fakkels noem het maar op en het was er. Zelfs het budget werd niet overschreden!

's Middags kwamen Luchiano (7) en ik Walter en Chandra tegen bij Centrum Supermarkt. Op eigen gelegenheid vroeg Luchiano aan Walter of deze wel zijn gitaar zou meenemen. Luchiano is dol op gitaren. Walter nam de gitaar mee. Wij kletsen wat, wij dronken wat en de kinderen vermaakten zichzelf met elkaar.

Het allerlaatst kwamen Roland en Mark binnen. Dat is op zich niet zo vreemd, want zij kwamen per mountain-bike. Toch een ritje over geaccidenteerd terrein van ruim 30 kilometer. Tot overmaat van ramp brak de derailleur van Marks fiets. Hierdoor moest de een de ander ook nog eens op sleeptouw nemen. Het eerste koude biertje smaakt de heren hierdoor wel des te beter.

's Avonds laat bracht Walter traditiegetrouw enige liederen ten gehore onder begeleiding van zijn gitaar. Het was een ouderwetse BBQ. Om iets na tienen hielden wij het voor gezien. De volledige fotoserie BBQ Daaibooi "Chandra" bevat 39 foto's.

De mannen uit Groningen hebben mijn zondag er niet beter op gemaakt. Die taak is dan maar voorbehouden aan het Happy Hour later vandaag.

Posted by CasaSpider at 11:01 AM | Permalink | Comments (14)

Op 15 december 1954 werd het Statuut van het Koninkrijk der Nederlanden ondertekend door vertegenwoordigers van Nederland, Suriname en de Nederlandse Antillen. Voor de Antillen was dit Efrain Jonckheer. Vandaag is het Statuut 50 jaar geworden.

Het Statuut is niet zomaar een papiertje, neen het is de hoogste wettelijke regeling binnen ons Koninkrijk en staat zelfs boven de Grondwet. In het huidige Statuut is vastgelegd dat er één Koninkrijk is, bestaande uit Nederland, Aruba en de Nederlandse Antillen. Suriname werd in 1975 onafhankelijk en Aruba splitste zich in 1986 af van de Nederlandse Antillen en verwierf de Status Aparte.

Tot 1945 waren Suriname en de Nederlandse Antillen kolonieën van Nederland. Na 1945 waren kolonieën uit de tijd. Zelfstandigheid was geen optie in verband met de schaalgrootte. Er moest iets anders worden verzonnen: zelfstandige rijksdelen, die uit vrije wil een band met Nederland onderhielden. Dat werd op 15 december 1954 vastgelegd in het Statuut.

Volgens het Statuut dienen de rijksdelen elkaar te helpen. Dit is de reden dat Nederland feitelijk verplicht is om Aruba en de Antillen bij te staan. Een ander gevolg van het Statuut is dat alle inwoners van het Koninkrijk gelijk zijn. Ze zijn allen Nederlander en hebben één paspoort, het Nederlandse. Maatregelen die minister Verdonk graag ingevoerd wil zien als het terugsturen van criminele Antillianen botsen derhalve al snel met het Statuut.

Op dit moment dreigen de Nederlandse Antillen uit elkaar te vallen. Indien men dit wil effectueren is een wijziging van het Statuut noodzakelijk. De staatkundige verhoudingen tussen de partners veranderen in dat geval. De commissie Jesurun heeft hieromtrent een voorstel gedaan.

Het 50-jarig bestaan van het Statuut is hier niet echt een feestdag. Er vinden wel een aantal activiteiten plaats. Voornamelijk kransleggingen en het veelvuldig zingen van het Nederlandse en het Antilliaanse volkslied.

• http://koninkrijksstatuut.kennisnet.nl/hetstatuut
• http://www.cmo.nl/pe/pe25/pe-256.html
• http://www.amigoe.com/artman/publish/article_10552.shtml

Posted by CasaSpider at 6:30 AM | Permalink | Comments (13)

Op 8 april 2005 wordt op Curacao een referendum gehouden over de gewenste staatkundige verhouding van het eiland binnen het Koninkrijk. We hebben de volgende opties:

• Behoud van de huidige situatie: onderdeel van het Land der Nederlandse Antillen
  
• Onafhankelijkheid
  
• Status Aparte, vegelijkbaar met Aruba
  
• Provincie van Nederland

Wie mag hierover beslissen? Dat zijn de mensen die nu op Curacao wonen. Het merendeel is Curacaoenaar, maar er is ook een grote groep Nederlanders, Colombianen en Dominicanen die inmiddels stemgerechtigd zijn. Ik ben er ook zo eentje.

Een groep die vaak wordt vergeten zijn de Antillianen (Curacaoenaars) die in Nederland wonen. Volgens het rapport Allochtonen in Nederland 2004 van het CBS wonen er 131.000 Antillianen en Arubanen in Nederland. Dat zijn er net zoveel als op heel Curacao wonen. Met een natte vinger denk ik dat er van die 131.000 mensen ongeveer 100.000 van Curacao afkomstig zijn.

In Nederland wonende Curacaoenaars hebben geen stemrecht op Curacao en de Antillen. Ook bij het aankomende referendum vallen zij buiten de boot. Dit is een aantal mensen hier op Curacao en daar in Nederland in het verkeerde keelgat geschoten.

Daar vindt men dat men als Curacaoenaar wel degelijk over de toekomst van het eiland moet kunnen meebeslissen, ook al woont men er (tijdelijk?) niet. Voor dit standpunt valt iets te zeggen. Immers, als in het buitenland woonachtige Nederlander mag ik wel mijn stem uitbrengen bij de verkiezingen in Nederland. Hiervoor hoef ik alleen een formuliertje in te vullen. Ik heb dat nooit gedaan, maar het kan wel.

Het verschil zit hem in het aantal. Het aantal Nederlanders in het buitenland is procentueel dermate klein dat de invloed van deze groep zeer beperkt is. Dat geldt niet voor Curacaoenaars, in Nederland wonen er bijna net zoveel als op het eiland zelf. Het is een vreemd idee dat mensen op 8.000 kilometer afstand voor een groot gedeelte kunnen bepalen wat we hier doen.

Hier wordt als argument aangevoerd dat de vele (legaal) op Curacao wonende buitenlanders wel hun stem mogen uitbrengen over de toekomst van het eiland. Het betreft Colombianen, Venezolanen, Dominicanen en Nederlanders.

Een Colombiaan heeft een heel ander gevoel over onafhankelijkheid van Nederland dan een Curacaoenaar. Deze buitenlanders zijn meer geneigd naar de korte termijn en persoonlijk voordeel te kijken dan naar wat op langere termijn de wil van het Curacaose volk is. Dit geldt overigens eveneer voor op Curacao wonende Nederlanders!

Een moeilijke zaak. Mijn persoonlijke verwachting van de uitslag van het referendum is dat men in meederheid voor een Status Aparte gaat kiezen. Het is interessant om parallel een enquete te houden onder de Curacaoenaars in Nederland. Ik heb namelijk geen idee wat daarvan de uitslag zou zijn.

Posted by CasaSpider at 6:46 AM | Permalink | Comments (16)

Maandag plaatste ik een foto van de Pontjesbrug in stromende regen. Het was een mooie foto waarvan ik zei dat hij genomen was door Karen de Grood. Daar was haar vriend Herman niet zo blij mee, want hij was de auteur van het tafereel.

Een dag later reageerde een zekere Judith van de Nederlandstalige krant Amigoe dat zij het zo'n bijzondere foto vond. Of Amigoe hem mocht gebruiken. Ik schreef terug dat ik de foto niet zelf had genomen maar vermoedde dat het geen probleem was om hem in de krant af te drukken.

Vandaag sprak ik Karen op MSN en zij wist te vertellen dat een vriendin van haar op Curacao de foto gisteren in de Amigoe had zien staan. Deze vriendin wist zich te herinneren dat Karen en Herman een dergelijke foto hadden gemaakt. Toen kon Karen haar vertellen dat het hun foto was die daar te bezichtigen was.

Wat een toeval!

Over toeval gesproken. Lucy speelt regelmatig in Robbie's Lottery het spel Wega di Number Korsou. Men kan meespelen op reeksen van vier, drie of twee cijfers. Indien men vier cijfers opgeeft en deze worden getrokken wint men uiteraard (veel) meer dan als men op twee cijfers speelt.

Wij winnen niet vaak. Niet zelden ontploft Lucy tijdens de trekking. Ofwel omdat zij er slechts één cijfer naast zit, ofwel omdat heel vaak dezelfde cijfers vallen. Bijvoorbeeld 77. Laatst viel 77 weer eens. "Fraude! Zie je wel! Wéér 77!", brieste Lucy. Mijn stelling was dat hoe voorspelbaarder de cijfers zijn, hoe gemakkelijker het is om te winnen. "Je moet dan juist de volgende keer op 77 spelen", zei ik tegen haar.

Gisteren moest ik van Lucy naar Robbie's om op 8081 te spelen. Ach, ik was er toch en dus besloot ik ook maar een paar cijfertjes in te vullen. Uiteraard begon ik conform mijn theorie met 77, voor een gulden. Maar ik zei niets tegen Lucy. Het eerste getal dat 's avonds werd getrokken eindigde op 77. Lucy gilde het uit van verontwaardiging. Ik zei niets.

Na afloop van Wega di Number liep ik naar haar toe en hield het biljet voor haar ogen. We hadden 40 gulden gewonnen. "Jij, valserik!", zei Lucy.

Posted by CasaSpider at 1:19 PM | Permalink | Comments (15)

Terwijl ik in de auto zat bladerde ik wat in de Vigilante. Een moord, een paar overvallen, het gebruikelijke werk. Plotseling viel mijn oog op de volgende kop: Franklin Lasten un artista di MCB a selebrá 45 aña den servisio.

Vrij vertaald betekent dit zoveel als: Franklin Lasten een artiest van de MCB (Maduro en Curiels Bank) vierde dat hij 45 jaar in dienst is. Dat is nogal wat, 45 jaar.

Het toeval wil dat Franklin Lasten onze huisbaas is. Toen ik in 1995 naar Curacao emigreerde heb ik eerst korte tijd op de Slokeweg 12 in Jongbloed gewoond en daarna een paar maanden in Kwartje op de Schooneboom 1. Ik meen dat het februari 1996 was dat ik naar mijn huidige woning in Vredenberg verhuisde.

Voor mij woonde een ex-collega met zijn vrouw en twee kinderen in dat huis. Zij keerden terug naar Nederland en ik trok erin. Ineens had ik veel ruimte tot mijn beschikking. En maakte ik voor het eerst kennis met Franklin Lasten.

Helemaal vertrouwen deed Lasten het niet, zo'n Hollandse man alleen in zijn huis. Zo kon ik niet direct naar het buitenland bellen en eiste hij dat ik een werkster zou nemen.

De telefoon was snel geregeld. De werkster wilde ik zelf ook wel. Op een bepaald moment was ik in Nederland voor een cursus en paste Tanja op mijn huis. Zij sloot zichzelf echter buiten en moest de hulp van de huisbaas inschakelen.

Deze schrok zich een hoedje toen hij mijn halterbank pontificaal midden in de woonkamer zag staan. "Het lijkt hier wel een fitness-ruimte! Daar gaan mijn mooie tegels!" Nou ja zeg, ik ken iemand die heeft zijn motorfiets midden in de kamer staan.

Op 3 september 1999 kwam Lucy bij mij wonen. De werkster vertrok en het huis werd meteen een stuk menselijker. Franklin Lasten vond het volgens mij een hele verbetering, hij kan wel goed met Lucy opschieten geloof ik. Het jaar erop is de woning drastisch gerenoveerd. Wij mochten toen een dag of drie, vier in het Princess Beach hotel verblijven op zijn kosten. Een soort korte vakantie, om daarna in een mooier huis thuis te komen.

In het (Papiaments-talige) artikel in de Vigilante staat dat Franklin Lasten erg populair is bij zijn clienten. Dat geloof ik direct. Het is een bijzonder sympathieke man die de handen flink uit de mouwen kan steken en eigenlijk nooit ergens een probleem van maakt. Een huisbaas om te koesteren.

Franklin Lasten, masha pabien!

Posted by CasaSpider at 6:34 AM | Permalink | Comments (13)

Zondagmorgen zat ik even te chatten met Karen de Grood. Zij is met vriend Herman net terug van een vakantie op Curacao. Hun vakantie viel bijna in het ergste gedeelte van de regentijd.

Karen stuurde me de volgende foto van de Koningin Emmabrug, ook wel Pontjesbrug genoemd. De foto zal een dag of tien geleden gemaakt zijn.

Het water in de Annabaai was dermate wild dat de Pontjesbrug tijdelijk elders een goed heenkomen moest zoeken. Heeft Pascal meteen een zeer bijzondere foto van deze mooie brug! Zie het verhaal en de comments over de Julianabrug.

De dame in de rolstoel is overigens niet over het randje gekukeld, maar was wel drijfnat. Karen kwam haar later tegen in een winkel om een nieuw en vooral droog t-shirt te kopen.

Zondagmiddag was het gelukkig weer stralend weer. Week 48 is begonnen!

Posted by CasaSpider at 7:02 AM | Permalink | Comments (13)

Het is nog steeds week 47. Toch lijkt er langzaam maar zeker enige verbetering in te treden. Dat begon gisterenavond toen ik mijn eerste glas Tequila inschonk. Via internet luisterde ik naar Twickelstad FM waar GeenHeld en Sander gedurende de Nederlandse nacht en Curacaose avond het programma Nachtkoorts presenteerden.

Ik stuurde een verzoek in om een nummer van Primal Scream te draaien en ze deden het nog ook. Leuk om je naam op Twickelstad FM voorbij te horen komen! Na een uurtje of twee begon de Tequila zijn genezende werk te doen en schakelde ik over op Merengue en Bachata. Niet echt muziek voor Twickelstad geloof ik.

Zaterdagmorgen was ik een beetje moe maar verder fit als een hoen. Sinterklaas zou om negen uur aankomen op het Waaigat in Punda. Om half tien gingen we er heen. Met een beetje geluk vonden we een parkeerplaats vlakbij het Waaigat waar het erg druk was. Sint was net van zijn bootje afgestapt.

Ik zou nu ergens achteraansluiten bij de mensenmassa en heel weinig zien. Gelukkig hebben wij Lucy. Kordaat en standvastig beende zij richting het schip, wrong zich langs wat mensen en stapte brutaal op het platform. Luchiano en ik liepen gedwee achter haar aan. Niemand hield ons tegen, terwijl een badge toch echt vereist was. Even later stonden we helemaal vooraan en kon Luchiano Sint een handje geven. De brutalen hebben de halve wereld.

Het was warm. Het zweet gutste langs mijn lijf, de camera besloeg ervan. De Pieten deden een acrobatiek-show. Na een uurtje hadden wij het wel gezien, het was tenslotte al de vijfde keer dat we Sint Nicolaas op Curacao hebben zien aankomen. De Sinterklaas Fotoserie bevat dan ook maarliefst negen (9!) foto's.

Nadeel van de intocht is dat Luchiano vanavond zijn schoen wil zetten. Drie keer raden wie er straks een kadootje mag gaan kopen. Laatst beklaagde ik me bij Luchiano dat ik zo vaak dingen voor hem moet aanschaffen. Dat zag hij heel anders, het viel allemaal best mee volgens hem. "O ja?", zei ik, "Met je verjaardag, voor je rapport, met Kerstmis, met Sinterklaas, met..."

"Ho,ho!", onderbrak de kleine man mij, "De Sinterklaas-kado's koopt Sinterklaas en niet jij!"

Volgend jaar zorg ik ervoor dat hij begrijpt wie hier de echte Goedheiligman is.

Posted by CasaSpider at 12:02 PM | Permalink | Comments (17)

Week 47 is duidelijk niet mijn week.

• Het heeft deze week op Curacao meer geregend dan normaliter in een heel jaar.
  
• Door de regen zijn er veel muggen en zit ik onder de jeukende muggenbultjes.
  
• Ik heb nog steeds pijn in mijn zij van toen ik drie weken geleden met Luc de Christoffelberg beklom en bij de afdaling uitgleed, mij vast wilde pakken, net op tijd zag dat het een cactus was, me krampachtig omdraaide en daarbij waarschijnljik een spiertje heb verrekt.
  
• Onverlaten zijn er vandoor met mijn donkerblauwe Toyota Corolla met moon-/sunroof.
  
• In de Toyota lag mijn rijbewijs.
  
• Weliswaar heb ik sinds zaterdag ADSL, maar zowel eergisteren als gisteren lag het er vanaf één uur 's middags tot de volgende ochtend uit.
  
• Ik had slechts een 4.8 voor De Nationale Bijbeltest.

Vanavond ga ik een fles Tequila (José Cuervo) kopen.
Gelukkig is week 47 bijna voorbij.

Posted by CasaSpider at 6:23 AM | Permalink | Comments (27)

Om iets over negen werd ik opgehaald door Yair Bakhuis van Star Lease. In een witte Peugeot 206 diesel. We reden samen naar de hoofdpolitiepost aan de Garipitoweg. Daar aangekomen bleken er bijzonder weinig agenten te zijn. We moesten maar even wachten.

Na een half uur werden Yair en ik geroepen. De agent die de aangifte moest opnemen had net de laatste hap van zijn broodje verorberd. Het was tien uur. De man was eigenlijk van Trafiko (Verkeer) en niet van Joy Riding. De mannen van Joy Riding waren er geen van allen, waarschijnlijk waren ze druk aan het joy-riden.

De aangifte opnemen ging erg langzaam. Na een half uur was het klaar. Vreemd genoeg kregen wij geen copie van de aangifte, die moesten we later maar bij Joy Riding gaan halen. Gelukkig heeft Yair nogal wat contacten, dus hij gaat er achteraan. Bij het doorlezen van de aangifte zag ik dat de naam van de agent E.S.C. Donker was. Of zoiets. Wie weet komt dat nog van pas.

Om elf uur waren we bij Star Lease. Daar overhandigde Yair mij de sleutel van de Peugeot en reed ik naar huis. Het was even wennen om na ruim drie jaar voor het eerst te moeten schakelen. Ik voelde me meteen weer Michael Schumacher!

Nu ga ik wat eten, dat is er helemaal bij ingeschoten. Lucy is ook boos op de dieven want door hun schuld heeft zij nu geen krant.

Posted by CasaSpider at 11:43 AM | Permalink | Comments (16)

Het regent pijpenstelen op het eiland. Toen ik gisteren Luchiano (7) naar school bracht was het helemaal erg. De ruitenwissers deden hun werk en ik voer meer door kolkende riviertjes dan dat ik reed op een weg. "Daar zou ik een leuk mpeg-filmpje van kunnen maken", dacht ik bij mijzelf. Met Luchiano hoefde ik hier niet over te communiceren, die zat achterin druk met zijn GameBoy SuperMario 3 te spelen.

Het had zo hard geregend dat de kinderen vandaag vrij kregen van school. Ergens vond ik dat jammer, want nu viel mijn filmpje in het water. Alhoewel, ik moest toch de krant voor Lucy halen bij mijn krantenverkoopster Grecia op de Caracasbaaiweg. Even vroeg als gebruikelijk stond ik op, telde het geld voor de krant, pakte de camera en liep naar buiten.

Waar normaliter mijn donkerblauwe Toyota Corolla met moon-/sunroof mij trots tegemoet blikt gaapte nu een groot gat.

"Huh???"

Ik liep naar het hek en keek een stukje naar links. Een onzinnige actie, net alsof de auto besloten had om onder een boom te schuilen tegen de regen. De realiteit drong langzaam tot mij door: de Toyota was gestolen!

's Nachts had ik de honden nog wel gehoord, maar ja die blaffen zo vaak dat men daar niet meer op let. Tot overmaat van ramp zit mijn bijna verlopen Nederlandse rijbewijs in het handschoenenkastje. Ik belde de politie. De agent nam de aangifte op en zei me dat ik toch ook naar de dichtstbijzijnde politiepost moest gaan.

Aangezien het pas half zeven was, inmiddels zeven uur, zijn er nog maar weinig mensen op hun werk. Mijn contactman van de lease-maatschappij arriveert om acht uur. Als ik hem het slechte nieuws heb gebracht is het wachten op een vervangende auto. Via VPN (en ADSL) kan ik gelukkig wel wat werk verrichten tot die tijd.

Het is de eerste keer dat ik met heuse criminaliteit word geconfronteerd op Curacao als ik het gestolen gastankje in 1995 even niet meetel.

Ik baal hier flink van.

Posted by CasaSpider at 7:17 AM | Permalink | Comments (13)

Veel mensen geloven dat vrijdag de dertiende ongeluk brengt. Volgens mij ligt dat meer aan de vrijdag dan aan de dertiende. Zo zijn Lucy en ik op een zaterdag de dertiende getrouwd en dat was geen slechte dag voor ons.

Gisteren was het vrijdag de twaalfde. Potentieel een goede dag voor mij. Sinds jaar en dag internetten wij thuis met een inbelmodem. In 1995 nog met 9600 bps, inmiddels met 45 kbps. Het blijft behelpen. Gisteren wilde UTS bij mij ADSL installeren, daar verheugde ik mij nogal op. 's Morgens zou de man die het werk kwam doen mij bellen.

Ik was lekker aan het werk bij UTS Vredenberg toen om iets over achten het licht uitviel. De PC's bleven het gewoon doen, die zijn aangesloten op een UPS. Even later startte de generator en hadden we weer licht en koffie. Dat gold helaas niet voor de rest van het eiland. Er was een heuse Black-Out uitgebroken! De laatste Black-Out werd door Aqualectra nog eufemistisch Brown-Out genoemd, het effect is echter precies hetzelfde: gedurende vele uren geen stroom.

En zo was het ook ditmaal. Van acht uur 's morgens tot half vijf 's middags had Vredenberg, onze wijk, geen electriciteit. Om iets over half vijf belde Luchiano (7) me verheugd op: "Papa, we hebben weer stroom!" Onmiddellijk belde ik de ADSL-installeur, maar ik wist ook wel dat vrijdagmiddag half vijf niet het ideale tijdstip is om aan een nieuwe klus te beginnen.

Ik rekende al op volgende week maar tot mijn verbazing vroeg de man of hij op zaterdagmorgen mocht komen. Natuurlijk mocht dat. Om tien uur was hij er en om half elf waren onze beide computers aangesloten via ADSL.

We zijn allemaal blij, maar Luchiano is het allerblijste. "Wat gaat dat snel!", was zijn eerste en logische reactie. Minder logisch maar wel erg Hollands was zijn tweede: "En papa, we hoeven nu niet meer te betalen als we connecten, toch?"

Het feit dat connecten geld kost gebruikten wij tot nu toe om hem van de computer af te krijgen. We moeten op zoek naar nieuwe argumenten. Of vaker vriendjes uitnodigen, zoals zijn klasgenoot Tariq die donderdag kwam spelen.

Op een bepaald moment, waarschijnlijk toen de batterij van hun GameBoys opraakte, gingen ze buiten op het hek zitten lezen. Ondertussen Lucy commanderend: "We willen cola!" of "We hebben honger!" of "Geef me een ander boek!" Het zag er wel koddig uit.

Hoe dan ook, zaterdag de dertiende is voor mij een geluksdag. Maar over geluksdagen wordt niet zo snel een film gemaakt.

Posted by CasaSpider at 11:47 AM | Permalink | Comments (23)

1.

In Nederland heerst er consternatie vanwege de gebeurtenissen in de Haagse Antheunisstraat. Zwaarbewapende Moslim-extremisten vermoedelijke terroristen hielden zich schuil in een pand en hebben twee agenten ernstig verwond door het werpen van een handgranaat. Inmiddels zijn er twee mannen gearresteerd en is de rust teruggekeerd.

Op Curacao bevinden wij ons in een negatieve geweldspiraal. Mensen worden in hun huizen overvallen. Kwamen de slachtoffers aanvankelijk nog met de schrik vrij, de afgelopen dagen hebben afzonderlijk van elkaar twee oudere mannen de overval met hun leven moeten bekopen. Toen ik dinsdag om 13:00 net geknipt was door Debbie van Kapsalon Chadé hoorde ik van haar moeder Dolly dat er op de Van Engelenweg een oudere Europese Nederlander was vermoord.

Het bleek te gaan om de 77-jarige Willem Maarten Hoekstra, voormalig directeur van OGEM.

2.

De Curacaose luchtvaartmaatschappij DCA is al een tijdje failliet. Voor 109 onschuldige passagiers heeft het faillissement een naar staartje. Zelf zijn deze passagiers meer dan een maand geleden met enige moeite van Miami op Curacao geraakt, hun bagage bleef echter achter.

DCA maakte geen aanstalten en had ook geen geld om deze bagage alsnog op te halen. Het bedrijf dat de bagage in Miami beheert rekent hiervoor een bedrag van USD 20,= per stuk bagage per dag. Voor sommige gedupeerden loopt de schuld reeds tegen de USD 500,=. Niemand doet iets. Met name de overheid als grootaandeelhouder van DCA kan dit aangerekend worden.

Morgen wordt de bagage vernietigd (!), zo is door Miami te verstaan gegeven. Een absurde situatie. Op dit moment keert de verzekering niet uit omdat geen sprake is van vermissing of schade. Vanaf morgen dus wel! Volgens een verzekeringsdeskundige komt de verzekeringsmaatschappij ook na vernietiging van de bagage onder de claims uit. Waarom verbaast mij dit niet?

Ik vind het allemaal heel gewoon, maar het is toch een beetje vreemd.

3.

Campo Alegre is het nationale prostitutie-park van Curacao. Het is een complex vlakbij vliegveld Hato en er wonen zo'n 150 à 200 dames semi-permanent, met name uit Colombia en de Dominicaanse Republiek. Van oudsher kregen deze dames een speciaal visum voor drie maanden om in Campo Alegre te werken. Na drie maanden kwam er nieuwe aanvoer.

De huidige Gezaghebber Lisa Richards-Dindial houdt er qua vreemdelingen een strikt Zero-Tolerance beleid op na. Dagelijks worden illegale buitenlanders van de straten geplukt en naar hun thuisland gedeporteerd. Voor Campo Alegre maakte zij geen uitzondering. De inmiddels overleden ex-minister van Justitie Ben Komproe deed dat wel. Hij maakte een speciale brief waarmee de dames de douane konden passeren. Deze brief is hem uiteindelijk fataal geworden.

De Gezaghebber wilde de dames die er op dat moment zaten het liefste per ommegaande uitzetten. Zij spanden echter een Kort Geding aan en mochten voor de afgesproken periode blijven van de rechter. Nieuwe aanvoer kwam er echter niet meer. Aanstaande vrijdag zouden er nog slechts tien dames overblijven in het resort. Die zouden het wel erg druk krijgen.

Als Campo Alegre haar poorten moet sluiten (welk een beeldspraak!) staan volgens de in de Bon Futuro gevangenis verblijvende eigenaar Giovanni van Ierland 125 mensen op straat. Lokaal personeel van Curacao wel te verstaan. Waar DCA en de Amstel Brouwerij met betrekking tot gevaar lopende werkgelegenheid ruimschoots in de belangstelling staan in de Staten geldt dit niet voor Campo Alegre. In mijn ogen wordt hier struisvogelpolitiek bedreven. De overheid dient aan te geven wat men met dit pretpark wil en vervolgens adequaat te handelen.

Vandaag is bekend geworden dat er 103 vergunningen zijn verleend aan buitenlandse dames. De nood is weer even geledigd.

Posted by CasaSpider at 12:46 PM | Permalink | Comments (12)

Intro.

Pinnacle is het assurantiebedrijf van Lucette Komproe-Kwidama, echtgenote van voormalig directeur Post NV Hedwig Komproe. Via Pinnacle is in totaal meer dan een miljoen gulden onttrokken aan het noodlijdende Post NV. Op 5 november is de strafzaak begonnen.

De hoofdrolspelers zijn inmiddels verhoord en/of zitten nog vast. Langzaam komt er enige duidelijkheid in de zaak. Met een beetje fantasie kan iemand van het kaliber John Lanting er een leuke klucht van schrijven. Laat ik eens een poging doen.

1.

De drijvende kracht in deze klucht is huisarts Roy Heerenveen. Deze arts staat bekend als casanova en hij kende Lucette Komproe-Kwidama vanuit haar medische verleden bij de Kraamkliniek. Lucette startte in de jaren '90 een assurantie-kantoor.

Roy Heerenveen zocht toenadering. Het schijnt dat beiden een sexuele relatie onderhielden, tenminste dit heeft Lucette tijdens een van de verhoren bekend.

Later trok zij die bekentenis overigens weer in, zij zou hem onder druk hebben afgelegd. Hedwig (mannennaam alhier!) Komproe gelooft daar niets van en heeft inmiddels de scheiding aangevraagd.

2.

Roy Heerenveen kreeg Lucette Komproe-Kwidama zover dat zij ermee accoord ging om haar bedrijf te gebruiken om alle verzekeringen van Post NV te regelen.

Heerenveen was inmiddels president-commissaris van Post NV. Zowel Lucette als haar man Hedwig zagen dat aanvankelijk niet zitten. De belangenverstrengeling lag te zeer voor de hand. Ondanks dat het bedrijf haar naam veranderde van Lucette Insurance in Pinnacle.

3.

Op een dienstreis naar Londen bewerkte Roy Heerenveen Hedwig Komproe. Heerenveen noemde Komproe pendeu, wat zoveel betekent als schijterd. Uiteindelijk is Hedwig Komproe na Londen omgegaan. Vanaf dat moment is het leeghalen van Post NV begonnen.

Als voorbeeld wordt genoemd de 105.000 gulden die voor een brandverzekering aan Pinnacle werd betaald. Dit terwijl Pinnacle helemaal niet aan brandverzekeringen deed.

Pinnacle verhoogde het uurtarief, berekende extra fees die in de branche zeer ongebruikelijk zijn en vroeg hoge bedragen voor divers niet gespecificeerd (en niet uitgevoerd) meerwerk.

De cheques werden door financieel directeur Edsel Lourens onder druk van Hedwig Komproe uitgeschreven. Toen Lourens er bijvoorbeeld achterkwam dat de brandverzekering al lang was betaald (deze werd door een ander bedrijf dan Pinnacle beheerd), wilde hij dat Pinnacle de premie van 105.000 gulden terugstortte.

Hedwig Komproe gaf Edsel Lourens opdracht om het geld als arbeidskosten te boeken. Lourens ontving nooit een specificatie van dit werk.

4.

Ondertussen werden premiegelden ten bedrage van 650.000 gulden niet afgedragen aan de verzekeringsmaatschappijen. In de Raad van Commissarissen had Pinnacle de steun van president-commissaris Roy Heerenveen en lid Rufus McWilliam.

In 1995 werd Roy Heerenveen al eens veroordeeld tot twee jaar cel wegens het medeplegen van oplichting van de overheid en meermalen gepleegde valsheid in geschrifte.

5.

Interessant is ook hoe men ertoe kwam om Pinnacle alle verzekeringszaken voor Post NV te laten doen. Volgens de notulen heeft de Raad van Commissarissen op 12 juli 2000 unaniem besloten dat het werk aan Pinnacle werd gegund.

Notuliste in die tijd was Nirayca Louisa, dochter van ex-premier Mirna Louisa-Godett. Nirayca gaf te kennen dat zij de notulen altijd opstuurde naar Roy Heerenveen. Deze haalde de fouten eruit.

Op 15 oktober 2000 heeft Roy Heerenveen de passage dat alle commissarissen unaniem voor Pinnacle waren eigenhandig in de notulen van 12 juli ge-insert. Roy Heerenveen zelf ontkent dit overigens met klem. (Bron: Extra, zaterdag 6 november)

Epiloog

Uitgebreidere informatie vindt men onder anderen in de Amigoe:

• 06.11.2004: We spraken thuis alleen nog maar over geld
  
• 05.11.2004: Echtelijke twist over Pinnacle-contract

Tweemaal eerder schreef ik over de Pinnacle Zaak:

• 13.03.2004: Pinnacle
  
• 18.12.2003: De Komproe Clan

Posted by CasaSpider at 6:32 AM | Permalink | Comments (7)

Curacao kent drie bruggen die genoemd zijn naar Nederlandse vorstinnen. De kleinste is de Wilhelminabrug, een hangbrugje. Uniek in de wereld is de Emmabrug, in de volksmond Pontjesbrug genoemd. Een drijvende pontonbrug die als een schip de haven van Willemstad binnen wil komen om een vast punt naar de kant vaart. Wie dan te voet van Otrabanda naar Punda wil dient gebruik te maken van een gratis veerdienst. Totdat de pontjesbrug weer dichtklapt.

Meest in het oog springend is de 55 meter hoge Julianabrug. Deze brug maakt deel uit van de 11 kilometer lange Ring (Schottegatweg) rondom het Schottegat en verbindt Punda en Otrabanda. Het is de enige manier om met de auto van Punda naar Otrabanda (en vice versa) te geraken, aangezien de Emmabrug al geruime tijd niet meer voor auto's is opengesteld.

Op de (niet door mij gemaakte) foto vaart een tanker vanaf de Isla raffinaderij de haven van Willemstad uit. Op de achtergrond ziet men het Van der Valk hotel liggen. Inmiddels is de Julianabrug in frisse geel/blauwe kleuren overgeschilderd.

De Julianabrug kent een tragisch verleden. Tijdens de constructiewerkzaamheden is deze brug op 6 november 1967, precies 37 jaar geleden, aan de oostelijke helft ingestort. Hierbij verloren 15 werklieden het leven. Ieder jaar wordt deze gebeurtenis herdacht. Vanmiddag om 12 uur wordt er een krans aan de voet van de brug gelegd.

Uiteindelijk is de Julianabrug in 1974 geopend.

Posted by CasaSpider at 9:48 AM | Permalink | Comments (19)

Zaterdag was het wielrennen geblazen op Curacao. Voor de derde maal in successie werd de Amstel Curacao Race gehouden, de afsluiting van het Wereldbeker seizoen.

Wielrennen volg ik eigenlijk nog maar nauwelijks, toch is een dergelijk evenement erg leuk om naar toe te gaan. Omdat het niet erg druk is kan men eenvoudig op de foto met beroemde wielrenners.

Ik geloof dat Lucy al met iedereen minus Lance Armstrong op de foto heeft gestaan. Gisteren voegde zij Davide Rebellin aan haar verzameling toe. Zelf had ik wel op de foto gewild met Leontien Zijlaard-van Moorsel, maar ik was te laat.

Het was de laatste officiele wegwedstrijd van Leontien en zij eindigde in het sterke mannelijke deelnemersveld op een heel verdienstelijke elfde plaats. Bij de huldiging na afloop stond ik vooraan. Zo kon ik Leontien eens goed bekijken. Ze zag er heel ontspannen uit en is knapper dan ik dacht.

Het is regentijd op Curacao. Zaterdagmorgen regende het hard. Later hoorde ik dat men al had overwogen om de wedstrijd uit te stellen tot zondag. Gelukkig heeft men dat niet gedaan, want op dit moment (zondagmorgen 10:00 uur) regent het nog veel harder dan gisteren.

Als ik het allemaal goed heb gevolgd werd deze editie van de Amstel Curacao Race gewonnen door wereldkampioen Oscar Freire. Ook een hele relaxte kerel trouwens.

Als men zich zo tussen die topsporters begeeft voelt men zichzelf gek genoeg ook steeds sportiever worden. Dat gevoel is inmiddels overigens weer helemaal verdwenen.

Prins Albert van Monaco was aanwezig om 's avonds de Wereldbeker uit te reiken. We zagen hem staan met zijn kale hoofd en liepen er samen met Benno en Noelle op af. De dames wilden maar wat graag met een echte prins op de foto. Helaas had de prins aangegeven daar niet van gediend te zijn. Toch heb ik hem er nog snel op kunnen krijgen, CasaSpider laat zich niet zomaar aftroeven!

Mijn persoonlijke hoogtepunt was dat Lucy een foto nam van mij met Ayanette Statia van kikotakiko.com. Ayanette heeft diverse Miss-titels op haar naam staan en nam in 2002 voor Curacao deel aan de Miss Universe verkiezingen. Tegenwoordig presenteert zij samen met Trevor Nisbeth het programma KikoTaKiko.tv. Letterlijk vertaald betekent kiko ta kiko wat is wat. Een erg sympathieke dame!

Ik heb er een foto-album van gemaakt, van de Amstel Curacao Race 2004, met 23 foto's deze keer.

Posted by CasaSpider at 10:41 AM | Permalink | Comments (6)

Waar kun je je bezoek beter mee naar toe nemen dan naar een Oktoberfest? Pascale en Luc hadden geluk, of misschien hebben ze het expres zo uitgemikt. Vrijdagavond was het Oktoberfest bij Pleincafé Wilhelmina. Om vijf uur haalde ik ze op bij Carvahome (Marinka!) waar de Pausmobiel werd afgeleverd. Even later zaten we thuis aan de kip.

Met de kip nog achter de kiezen gingen we op weg naar Punda. Pleincafé Wilhelmina zat helemaal vol. Met een beetje geluk konden we vier stoelen aanschuiven bij een man alleen. Hij bleek Klaus te heten. "Hoe weet jij dat hij Klaus heet? Ken je hem?", vroeg Luc. "Neen, maar toen de ober net een groot bord patat kwam brengen zei die tegen de man: dit is voor Klaus!"

Een aanpalend tafeltje kwam vrij en wij verhuisden. Een man op leeftijd met een glas whiskey in zijn hand vroeg of hij op het muurtje bij ons mocht zitten. Vlak naast Lucy. De man zei de ambassadeur van Venezuela in Suriname te zijn. Hij probeerde in contact te komen en Lucy praatte wat met hem.

Wij bestelden een rondje en de ambassadeur wilde het betalen. Lucy en ik zeiden eerst netjes dat dat niet nodig was. De ambassadeur bleef aandringen bij de ober dat hij wilde betalen. Kijk, dat vind ik nu niet leuk. Dus ik zei tegen de ober dat wij niets met die man te maken hadden en onze eigen drank betaalden. De ambassadeur taaide af en stond even later binnen met een andere donkere schone aan te pappen.

Inmiddels had een blaaskapel uit Oldenzaal al opgetreden. Pascale en Luc, zelf gerenommeerde toeteraars, luisterden met een professioneel oor. Inmiddels hadden de mannen aan het tafeltje naast ons demonstratief papiertjes in hun oren gestoken. Luchiano (7) vond het ook te hard.

Na de blaaskapel verscheen een Curacaose drumband. Ik hou daar wel van, de jongens drummen als bezetenen onder leiding van de opperdrummer die met scheidsrechtersfluit, gebaren en gedrum aangeeft wat en hoe er gespeeld moet worden. Wij zaten er vlak naast, het effect drong dus goed door. Luchiano vond het veel te hard.

De entourage. Vorig jaar kregen we ons bier nog in glazen met een handvat. Het waren kleine glazen, maar tenminste hadden ze een handvat. Een soort kabouterpulletjes.

Dit jaar werd het bier in gewone glazen geschonken! Op een Oktoberfest! Eigenlijk moet wegens een dergelijke misdaad onmiddellijk de licentie worden ingetrokken om een dergelijke avond Oktoberfest te noemen. Wel was er Bratwurst en had het personeel zich in Lederhosen en Dirndl gestoken. Waarschijnlijk waren de Lederhosen snel op, want sommige mannelijke obers hadden ook een Dirndl aan. Lucy wilde meteen op de foto met een van deze exemplaren.

Om iets over negenen trad de Oldenzaalse blaaskapel voor de tweede keer aan en al spoedig werd de polonaise ingezet. Er gebeurde iets wonderbaarlijks. Normaliter is Luchiano zijn bed niet in te krijgen en blijft hij in het weekend met gemak tot half twaalf op. Nu vielen zijn ogen op drie meter van de Oldenzaalse blaaskapel dicht. Gelukkig heb ik een mpeg-filmpje van het optreden gemaakt. Wellicht komt dat filmpje nog eens van pas als slaaplied.

Toen we naar huis reden regende het. Op de porch heeft men daar geen last van en wij hebben nog een groot aantal partijen domino gespeeld. Een typisch Oktoberfest-spel.

Posted by CasaSpider at 11:09 AM | Permalink | Comments (8)

Om kwart voor acht vertrokken Luc en ik naar het Christoffelpark om de Christoffelberg te beklimmen. Voor Luc was het de eerste keer, voor mij al de veertiende. Daarbij dient aangetekend te worden dat de dertiende keer alweer drie jaar geleden plaatsvond, zie de uiterst informatieve tabel onderaan deze post.

Wat er precies in die drie jaar gebeurd is weet ik niet, maar CasaSpider had zijn dag niet qua klimmen. De route naar de top van de 370 meter hoge Christoffelberg kent drie fases.

De eerste fase gaat over redelijk vlak terrein en wordt normaliter in 20 minuten afgelegd. De tweede fase is slopend, het is een lang stuk dat flink omhoog loopt en duurt ongeveer 15 minuten. De derde en laatste fase is het leukst, hier moet echt geklommen worden en minder gelopen. Over deze fase doet men ongeveer 10, 15 minuten.

Wel, vandaag heb ik er een stuk langer over gedaan. Halverwege fase 3 heb ik Luc maar vooruit gestuurd. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om gisterenavond nog eens flink aan de Beerenburg (het was frisjes!) te gaan. Voorlopig heb ik het wel even gehad met die Christoffelberg.

Luc wandelde hem vrolijk op en af. Met plezier nam hij de foto van een uitgetelde CasaSpider. We dronken en kletsten nog wat bij het startpunt en waren om 13:00 uur alweer thuis. O ja, eigenlijk hebben we nog geluk gehad. Ik ging ervan uit het hele stuk vanaf Landhuis Savonet te moeten lopen. Met de auto kan men een heel eind afleggen, maar dat weggetje was in de loop der tijd zo slecht geworden dat het alleen nog per jeep te berijden was. Autoverhuurbedrijven zeiden ook altijd: "Niet ermee in het Christoffelpark rijden!"

Inmiddels is het weggetje echter keurig geasfalteerd. Dat was maar goed ook, want een uur extra wandelen had ik niet overleefd.

CasaSpider Christoffel Tabel

Posted by CasaSpider at 6:17 PM | Permalink | Comments (14)

We lagen weer eens op bed te kletsen, Luchiano (nog 2 dagen 6) en ik. Het is echt niet zo dat wij altijd op bed liggen, maar daar voeren wij wel vaak relaxte gesprekken, van man tot man.

Feyenoord had met 3-0 van Hearts gewonnen. Luchiano vroeg me waarover ik wilde kletsen. Ik dacht koortsachtig na en zei toen dat Feyenoord had gewonnen en dat Dirk Kuyt twee keer had gescored. "Kuit, kuit? Dat is een gekke naam", vond Luchiano. Het was een mooi moment voor een anatomie-les. Nu weet hij tenminste waar zijn kuiten zitten.

"Dirk Kuyt is de beste Feyenoorder, nu Pierre van Hooydonk er niet meer is", vertelde ik. "Is Pierre van Hooydonk er niet meer? Waar is hij dan?", vroeg Luchiano. "Oh, die is naar Turkije vertrokken, daar kon hij meer geld verdienen."

Nu brak Luchiano's klomp. "Hoe kan hij de beste groep verlaten, voor alleen geld?!?", riep hij uit. Dat vond ik nu weer mooi, want daar ben ik het volledig mee eens. Ik moest meteen denken aan de roemruchte Curacaose keeper Ergilio Hato die vorig jaar op 18 december is overleden. Deze man was zo goed dat hem in de jaren vijftig en zestig lucratieve profcontracten zijn aangeboden. Ergilio Hato was echter van mening dat geld zeer negatief zou uitwerken op het voetbal. Clubliefde bestaat voor spelers niet meer.

Ik ben blij dat Luchiano niet zo materialistisch is als ik dacht. Hij was nog steeds verbijsterd dat iemand voor geld kiest. "Ik niet, als ik een andere familie zie met meer geld, dan ga ik niet changen hoor! Ook al zijn het multi-miljonairs. Jullie zijn the best!

Dat is toch aardig van de kleine man.

Posted by CasaSpider at 6:43 AM | Permalink | Comments (16)

Volgens Lucy ben ik een 'conformista', een gewoontedier. Vandaag, donderdag 21 oktober 2004, is het Antillendag. Officieel ben ik net als heel Curacao (en de andere Antillen) vrij, het zou echter goed kunnen dat ik gebeld word in verband met een grote SAP-upgrade. Een gewoontedier dus. Elk jaar vraag ik mij af: "Wat is Antillendag ook weer precies? Wanneer begon het?" Zo ook nu.

Het eerste telefoontje van de SAP-upgrade is al binnen.

In Google sta ik bovenaan met Antillendag, gevolgd door Benno, die er het volgende over schrijft:

"Het is de vervanger van de statuutdag die in december werd gevierd en na de laatste wijziging en het uittreden van Aruba (1986) is dus de Antillendag ontstaan."

Het doet er ook allemaal niet zoveel toe. Gezien de referendums (referenda mag ook) op de diverse eilanden en het Rapport Jesurun ziet het er naar uit dat de Antillen, beter gezegd het Land de Nederlandse Antillen spoedig verdwijnt.

Misschien is het wel de laatste Antillendag, dit jaar is er al niets meer georganiseerd. Zolang de vrije dag in stand wordt gehouden is er geen hond die daar om maalt.

Posted by CasaSpider at 10:13 AM | Permalink | Comments (8)

Het land de Nederlandse Antillen heeft een zogenaamde Gevolmachtigd Minister in Nederland. Deze heeft zitting in de Rijksministerraad en neemt namens de Antillen en Aruba deel aan vergaderingen over koninkrijksaangelegenheden. Een goede Gevolmachtigd Minister vond ik Carel de Haseth. Hij schreef onder anderen een krantencolumn over het werk dat hij verrichtte.

Na Carel de Haseth werd Maurice Adriaens van Frente Obrero Gevolmachtigd Minister. Er werd wat gesteggeld over de ambtswoning, waar De Haseth niet snel genoeg uitwilde. Als lid van de FOL had Maurice Adriaens het niet gemakkelijk in Nederland. De politiek liet duidelijk blijken dat men niet van de oranje partij gecharmeerd was. Adriaens liet zijn stem regelmatig horen en persoonlijk vind ik dat hij het onder de gegeven omstandigheden niet slecht heeft gedaan.

Het gebeurt niet vaak dat ik de rillingen van iemand krijg, maar de nieuwe Gevolmachtigd Minister Paul Comenencia heeft het nu al tweemaal voor elkaar gekregen! Comenencia is 44 jaar en namens de PAR van premier Ys afgevaardigd. Hij had een goede baan bij de Kamer van Koophandel. Paul Comenencia vertegenwoordigt voor mij de regenten van de 17e, herstel 14e eeuw. Een ongelofelijk arrogante man! De eerste kwestie herinner ik me niet meer. Ik weet alleen nog dat hij nul informatie wenste te verschaffen aan de interviewster van Radio Hoyer.

Ayaan Hirsi Ali heeft voor opschudding gezorgd op de Antillen. Ayaan Hirsi Ali valt bij mij in de categorie zout-in-de-pap, maar heeft nu de plank misgeslagen. Ik durf te stellen meer van besnijdenissen af te weten dan Ayaan Hirsi Ali van de Antillen. Volgens haar bestaan de Antillen nog steeds uit zes eilanden.

Ernstiger zijn haar volledig ongefundeerde beschuldigingen aan het adres van Frente Obrero (FOL) en de familie Godett. Volgens Ayaan Hirsi Ali heeft de familie Godett een schuld achtergelaten van 2.4 miljard Euro. Dit terwijl de nationale staatsschuld, die opgebouwd is gedurende tientallen jaren, circa 4.9 miljard gulden bedraagt. 4.9 Miljard gulden staat ongeveer gelijk aan 2.4 miljard Euro.

Ook verkeert zij in de veronderstelling dat Anthony Godett ooit premier van de Nederlandse Antillen is geweest. Dat is niet zo. Toen de FOL de verkiezingen won kwam Anthony Godett niet door de screening. Aanvankelijk is de inmiddels overleden Ben Komproe aangesteld als premier. Na ongeveer een maand is hij vervangen door Myrna Godett.

Dergelijke missers zijn niet handig voor de toch al broze betrekkingen tussen Nederland en de Antillen. Aanhangers van Frente Obrero kunnen stellen dat zelfs vooraanstaande Nederlandse politici geen benul hebben van de Antillen en Curacao. En niet geheel ten onrechte!

Daar gaat het nu echter niet over. De interviewster van Radio Hoyer stelde vragen omtrent deze kwestie aan Gevolmachtigd Minister Paul Comenencia. Ik ging er eens voor zitten. En inderdaad, een hoop blabla, een aantal weigeringen om informatie te geven en als klap op de vuurpijl probeerde hij de interviewster belachelijk te maken. Dat terwijl zij alleen maar vroeg waarom er geen officiële reactie van de Gevolmachtigd Minister op de gewraakte column was gekomen.

Het enige dat Paul Comenencia hierop te zeggen had was dat de zaak intern binnen de VVD reeds was afgehandeld en dat hij hier dus niet achteraan hoefde te komen schreeuwen. Wat een ongelofelijke flauwekul! Terwijl de interviewster wanhopige pogingen deed om relevante informatie uit onze middeleeuwse regent te trekken, bralde Comenencia onverdroten door dat hij het belangrijker vond dat er een voorstel kwam tot belastingaftrek van een vliegticket per twee jaar van en naar de Antillen voor iedere ingezetene van het Koninkrijk.

Ja, ja, heel interessant. Ik kijk nu al reikhalzend uit naar de volgende kwestie.

Posted by CasaSpider at 6:20 AM | Permalink | Comments (11)

Op zondag 11 juli 2004 werd Kyra Margaritha Marianne Soraya Becht geboren, dochter van Roland en Barbara. Ze was 56 centimeter lang (dat is lang!) en woog 3.885 gram.

Zaterdag 16 oktober is er heel wat meer vlees doorheen gegaan bij de speciaal voor Kyra georganiseerde barbecue op Daaibooibaai.

Roland's zus Alexandra was met haar man Benno en kinderen op bezoek en verder waren dezelfde mensen als altijd present. Inmiddels heb ik door de jaren heen al zo'n keer of 40 (schat ik) gebarbecued op Daaibooibaai.

De foto's moet ik er nog eens op nakijken, maar volgens mij was er op de eerste BBQ's geen kind te zien. Dat is nu wel anders. Om een uur of acht, het is dan al ruim een uur donker, overstemmen de kinderstemmen tegenwoordig die van de volwassenen. We worden ouder! Behalve ik dan.

Voor het overige verloopt een BBQ als vanouds. Even zwemmen, dan het eerste biertje met wat chips. Kletsen met het tweede biertje en dan verschijnt als door een wonder het eerste vlees. Het wonder wordt steevast verricht door Roland, de vaste BBQ-er, ditmaal geassisteerd door Kees. Roland kan het nu eenmaal met afstand het beste en never change a winning team.

De BBQ-foto's staan online, het zijn er 27. Ik denk dat Kyra het een geslaagde BBQ vond.

Posted by CasaSpider at 10:30 AM | Permalink | Comments (13)

In 1984 sloot de Shell haar poorten in Willemstad. De raffinaderij werd voor het symbolische bedrag van 1 gulden verkocht aan de Curacaose overheid op voorwaarde dat de maatschappij gevrijwaard zou worden van schadeclaims. De raffinaderij heet vanaf dat moment Refineria Isla (Curaçao) S.A. en wordt beheerd door de Venezolaanse staatsoliemaatschappij PDVSA.

"Voor één gulden verkocht Shell de Isla-raffinaderij in 1985 aan de Curacaose overheid. De erfenis van Shell bedraagt onder meer een 840 duizend vierkante meter asfaltmeer van productieresten, en twintigduizend ton zuurteer. Langer dan een half uur is het niet uit te houden in Buena Vista, bij de haven van Curacao waar de Isla-raffinaderij ligt, dan is de aanslag op de longen en de ogen niet meer te harden." (Bron: Milieu Latino)

Ik heb wel eens gelezen dat de Shell-onderhandelaars zich verkneukeld hebben hoe zij deze deal bij de veel lichtere tegenonderhandelaars van Curacao er door hebben gedrukt. Zo nu en dan worden er nog steeds pogingen ondernomen om Shell en/of de Nederlandse overheid hierop aan te spreken. Deze pogingen lijken niet veel kans te maken.

De raffinaderij, kortweg Isla genoemd, zorgt nog steeds voor veel vervuiling en overlast. Met name de wijken Veeris, Wishi, Marchena, Jan Doret tot aan Boca Sami die in de windrichting van de uitstoot van de Isla liggen hebben veel te lijden. Zo zijn daar de stank en de stofdeeltjes, waardoor men nauwelijks de was buiten kan hangen. De bewoners zijn hier inmiddels aan gewend in de wetenschap dat de Isla voorlopig toch niet weggaat.

In de nacht van 8 op 9 mei is er door de Isla 80 tot 90 ton katalysatorstof over de wijken Wishi en Marchena uitgestoten. Grote gedeeltes van deze wijken waren bedekt met een wit poeder. Lange tijd werd ontkend dat het hier schadelijke stoffen betrof. Noch door de Isla, noch door de overheid werden activiteiten ondernomen om het poeder op te ruimen. Informatie uit welke stoffen het poeder bestond bleef uit.

Inmiddels is vast komen te staan dat het stof hoge concentraties nikkel en lood bevatte. De Stichting Schoon Milieu op Curaçao (SMOC) zet zich in om dit soort misstanden aan de kaak te stellen. Toen mijn huisarts Harry Jansen, drummer van de niet meer bestaande band Diverse Sauzen, me laatst vroeg om een sticker te kopen aarzelde ik geen moment.

Een Curacao zonder raffinaderij zou een kleine economische ramp betekenen. Zeker in deze tijden waarin DCA reeds failliet is gegaan en zelfs de Amstelbrouwerij misschien haar poorten moet sluiten. Daarom knijpt de overheid een oogje dicht bij de wijze waarop Isla met de milieuproblematiek omgaat. Ik ben blij dat ik aan de goede kant woon.

Links aangaande dit onderwerp:

• Vraagtekens bij competentie GGD
  
• Raffinaderij zaait verderf op Curaçao (Het Parool, 01.11.2003)
  
• Sticker tegen milieuvervuiling (Amigoe, 29.09.2004)
  
• Persbericht Van der Gen leidt tot meer juridische actie (Amigoe, 06.10.2004)

Posted by CasaSpider at 11:10 AM | Permalink | Comments (9)

Op 22 september is de poll over de staatkundige positie van Curacao in het Koninkrijk der Nederlanden gestart. Zestig mensen hebben hun mening gegeven. Als ik de antwoorden wat indik komt het volgende beeld tevoorschijn:

• 35% vindt dat Curacao een nauwere band met Nederland moet krijgen (provincie-model).
• 5% vindt dat de huidige status gehandhaafd moet blijven (Antillen-model).
• 15% vindt dat Curacao een directe band met Nederland moet krijgen (anti-Antillen-model).
• 45% vindt dat Curacao geen band met Nederland moet hebben (onafhankelijkheids-model).

Bijna de helft van de stemmers ziet Curacao liever uit het Koninkrijk der Nederlanden verdwijnen. De reden hiervoor kan zijn dat men het eiland onafhankelijkheid gunt, maar ik vrees dat men Curacao liever kwijt dan rijk is.

Deze maand presenteerde de werkgroep Bestuurlijke en Financiële Verhoudingen onder leiding van Edsel Papy Jesurun het rapport Nu kan het ... nu moet het!. Het rapport adviseert het Land de Nederlandse Antillen af te schaffen. Sint Maarten en Curacao krijgen een aparte status binnen het Koninkrijk, vergelijkbaar met Aruba.

Bonaire, Saba en Sint Eustatius krijgen de nieuwe status van Koninkrijkseiland waarin zij direct zaken doen met Nederland. Tevens heeft de werkgroep aanbevelingen gedaan op het terrein van Financiën en Rechtsorde.

Persoonlijk kan ik mij goed vinden in het rapport. Het weerspiegelt de balans die gevonden moest worden tussen de mogelijkheden (voornamelijk financieel) en de wensen (het gevoel) van betrokkenen. Ik denk dat ook Nederland het rapport een goed en vooral werkbaar compromis vindt. Niet geheel onbelangrijk is dat elk rapport, na goedkeuring, gevolgd dient te worden door daden!

Artikelen verschenen in Amigoe betreffende het rapport van de Commissie Jesurun:

• 07.10.2004: Werkgroep-Jesurun: ‘Rechtshandhaving deels naar Koninkrijk’
• 08.10.2004: Eigen gouverneur voor Curaçao en St. Maarten
• 08.10.2004: Antillen willen ‘snel’ uitvoering rapport

Posted by CasaSpider at 6:08 AM | Permalink | Comments (7)

Bij het inburgeringsexamen dat Lucy binnenkort moet afleggen dient zij onder anderen het Volkslied ten gehore te brengen. Pascal vroeg zich af of zij werkelijk het Wilhelmus gaat zingen.

Neen, Lucy gaat niet het Wilhelmus zingen maar wel het Curacaose Volkslied. De Curacaoenaar is tamelijk nationalistisch en ik vind het een mooie gelegenheid om de tekst van de eerste twee coupletten met de wereld te delen. Voor het gemak met de Nederlandse vertaling erbij, van mijn hand dus met kans op fouten!

Als ik Lucy een halve fles tequila laat opdrinken krijg ik haar misschien zover dat ze het Volkslied voor de camera voordraagt. In dat geval krijgt men een (vaag) idee van de melodie. Tegelijk zou het een mooie bijdrage voor de CasaMpeg afdeling zijn.

Reken daar echter niet op!

Posted by CasaSpider at 6:25 AM | Permalink | Comments (17)

Mijn moeder heet niet Beatrix. Anders had ik wel Willem Alexander geheten en was ik nu getrouwd met Prinses Maxima. Hmmm... dat leidt tot enige wilde fantasieën! Een overeenkomst tussen Maxima en Lucy is dat beiden uit Zuid-Amerika komen. Voor het overige zijn er voornamelijk verschillen. Toen Willem Alexander zijn Maxima leerde kennen woonden Lucy en ik al samen. Toch was het Nederlanderschap van Maxima in een vloek en een zucht geregeld. Dat is bij Lucy wel anders. Maar ja, mijn moeder heet niet Beatrix.

Vandaag hadden we om half twaalf een afspraak bij Kranshi (Burgerlijke Stand). Het was het moment om alle papieren te overhandigen en te laten verifiëren om uiteindelijk te komen tot een Nederlands paspoort voor Lucy. Een belangrijk document is een recente, maximaal een half jaar oude geboorte-acte. Deze dient tevens door de Nederlandse Ambassade in Santo Domingo gelegaliseerd te zijn. Dat laatste grapje kostte ons 250 Euro, nog afgezien van de vele vragen omtrent doop, familie, school en andere zaken die beantwoord moesten worden. Inmiddels is de prijs van het legaliseren per document verlaagd naar 136 Euro.

Van tevoren maakte ik me enige zorgen. De Nederlandse overheid doet er werkelijk alles aan om naturalisatie-aanvragen niet te honoreren. Anne Frank kan daar posthuum over meepraten. Ik had daarom al een aantal doemscenario's voor ogen. Bijvoorbeeld dat de huwelijksacte ook ineens maximaal 1 jaar oud mag zijn. Of dat alle documenten in het Nederlands vertaald moeten worden. Of dat men wel iets anders zou verzinnen.

Gelukkig gebeurde dat niet. Binnenkort mag Lucy een oproep verwachten om een soort van inburgeringsexamen af te leggen. Zij dient vloeiend Papiamentu te kunnen spreken. Ook komt de Curacaose cultuur aan bod. Een vast nummer op zo'n examen is dat de kandidaat het nationale volkslied moet zingen.

Als Lucy het examen haalt moeten we 400 Euro betalen en wordt de aanvraag naar Nederland doorgezonden. Daarna is het afwachten, tussen de zes en twaalf maanden, op de beschikking. Als deze positief uitvalt mag uiteindelijk het felbegeerde Nederlandse paspoort worden aangevraagd.

We hebben nog een heel traject voor de boeg!

Posted by CasaSpider at 1:10 PM | Permalink | Comments (18)

Als ik zeg: "Waar zijn wij altijd op zondagmiddag om vijf uur?" dan roepen veel mensen simultaan en tegelijk: "Op het Happy Hour van Mambo Beach!" Sommige tradities dienen in ere gehouden te worden. Zondag was het erg druk op Kontiki Beach. Er was een voetbaltournooi, er voer een gratis boot van Kontiki naar Punda (en weer terug) en de entreeprijs was gehalveerd. Het was de Dag van het Tourisme geloof ik.

De muziek stond extra hard en het was gezellig. Even later bij Mambo ook en zo lagen wij tevreden op onze bedjes met een blikje Amstel naar de zee te kijken en naar de muziek te luisteren. Om tien over vijf was het ineens doodstil. Ik zei "vuile honden!" tegen mezelf om er zeker van te zijn dat ik niet plotseling doof was geworden.

Een minuut of vijf later hoorden we een generator opstarten en even later klonk er weer muziek. Wel een stuk zachter dan voorheen. We dronken onze biertjes en gingen om zes uur naar het aanpalende Wet&Wild voor het tweede Happy Hour. Er was niemand van de vaste club en na een tijdje vonden wij het welletjes. Bovendien hadden we honger.

Ik draaide de Hugenholtzweg op en wilde de auto bij onze Chinees parkeren. Lucy zei echter meteen: "Jezus, alles is donker, we hebben geen licht!" Ik besloot verder te rijden naar de KFC te Salinja. Deze was dicht, er zaten een paar werknemers buiten. We reden door, op zoek naar een wijk met licht. De hele Ring (ruim 11 kilometer) hebben we in het pikkedonker afgereden, maar er was geen wijk met licht! Achteraf bleek Otrabanda wel licht te hebben, maar ja, dat zie je bijna niet vanuit het donker.

Thuis was het inmiddels aardedonker. Dankzij orkaan Ivan hadden we enige nuttige zaken in huis: een campinglamp, netjes opgeladen, zorgde voor een zee van licht. Twee hoofdzaklantaarns bleken het ook uitstekend te doen. Na Ivan had ik nog gezegd nooit een dergelijk mallotige zaklantaarn om mijn kop te doen. Het apparaat bleek echter enorm praktisch toen ik twee handen nodig had om de honden eten te geven.

Lucy bereidde een eenvoudige maaltijd en even later zaten we rondom mijn laptop. Ik op het internet en Lucy en Luchiano luisterend naar Tego Calderon en Fat Joe. Ik kon het niet laten er even Ja, dat is Peter van Sweet Sixteen doorheen te programmeren. Wel een contrast trouwens! Luchiano verzuchtte: "Het lijkt hier wel Santo Domingo!"

We gingen vroeg naar bed, wat kan men immers doen zonder electriciteit? Na Ivan is het een poos bloedheet geweest op Curacao, er waaide geen zuchtje wind. Gelukkig stond er nu een briesje, anders is het echt niet om uit te houden zonder ventilator. Om precies half drie werd ik gewekt door het aanslaan van de fan. De stroom was terug!

Toen ik Luchiano (6) vanmorgen naar school bracht deden niet alle verkeerslichten het. Op Biesheuvel, de grootste kruising van Curacao, was het een complete chaos. Ik passeer deze kruising op het voorrangsgedeelte, maar stond er zowel op de heen- als de terugweg even stil. Op school wachtte ons een andere verrassing. Onverlaten hadden ingebroken in klas 2B, Luchiano's klas. Het was een ravage, een raam was ingeslagen en de inhoud van kasten en laden lag over de grond verspreid. De computers stonden er gelukkig nog. Waarschijnlijk sloegen de dieven hun slag in de terechte veronderstelling dat het alarm niet werkt zonder stroom.

Aqualectra, het bedrijf dat zorgt voor water en electriciteit, gaat nu onderzoeken hoe het mogelijk is dat in één klap 80% van het eiland zonder stroom komt te zitten. Nog een geluk dat de stroomuitval niet een dag eerder plaatsvond, tijdens het concert van Juan Luis Guerra met zijn band 440!

(Dat is trouwens twee keer 220)

Posted by CasaSpider at 6:27 AM | Permalink | Comments (21)

Wie kan uit zijn blote hoofd de eilanden van de Nederlandse Antillen opnoemen? Ik denk dat de score nog lager ligt dan bij de Waddeneilanden! Een opfrisser:

Bovenwindse (Windward) Eilanden:

• Sint Maarten (NL / Frans gedeelte): 93 km2 (NL: 34 km2 / F: 59 km2), hoofdstad Philipsburg (NL) / Marigot (F), 32.000 inwoners (NL) / 32.000 (F).
  
• Sint Eustatius: 21 km2, hoofdstad Oranjestad, 2100 inwoners.
  
• Saba: 13 km2, hoofdstad The Bottom, 1300 inwoners.

Benedenwindse (ABC) Eilanden:

• Curacao: 472 km2, hoofdstad Willemstad, 150.000 inwoners.
  
• Bonaire: 288 km2, hoofdstad Kralendijk, 13.000 inwoners.

Een Status Aparte binnen het Koninkrijk heeft Aruba: 190 km2, hoofdstad Oranjestad, 100.000 inwoners.

Op alle vijf eilanden van de Nederlandse Antillen is of wordt een Referendum gehouden met betrekking tot de status binnen het Koninkrijk.

Er heerst grote onvrede over de huidige situatie van het kunstmatig gecreërde land Nederlandse Antillen. Met name tussen Sint Maarten en Curacao botst het.

Een groot nadeel van het land Nederlandse Antillen is de zogenaamde dubbele bestuurslaag: ieder eiland vaardigt leden af voor de Landsregering en onderhoudt tegelijkertijd een Eilandsregering.

Gezien de schaalgrootte zorgt dit voor buitensporige overhead. Tevens blijkt in de praktijk dat het niet mogelijk is om voldoende capabele politici voor zoveel functies te vinden.

De meeste Antillianen willen van de Nederlandse Antillen af. Wat wil men dan wel? De opties zijn globaal de volgende:

• Provincie van Nederland.
  
• Directe band per eiland met Nederland in plaats van via de Nederlandse Antillen.
  
• Status Aparte, zoals Aruba die sinds 1 januari 1986 heeft.
  
• Onafhankelijkheid.

Onafhankelijkheid is het grootste ideaal maar tevens een illusie. Op Sint Maarten heeft het Referendum reeds plaatsgevonden en daar kiest men voor de Status Aparte. Sint Eustatius en Saba zijn zo klein dat ze het liefst helemaal onder Nederland vallen. Bonaire heeft gekozen voor een directe band met Nederland.

In maart 2005 is Curacao aan de beurt. Mijn inschatting is dat men ook hier voor een directe band met Nederland gaat kiezen. De meeste mensen zien in dat Nederlandse hulp op diverse terreinen onontbeerlijk is, hoewel het Curacaose hart klopt voor onafhankelijkheid. Vergelijk Curacao maar met een vrouw in de jaren '20 van de vorige eeuw die financieel gevangen zit in een slecht huwelijk. Mocht zij ooit de lotto winnen dan trok zij diezelfde dag nog een lange neus naar haar man.

Allemaal heel interessant, die referendums. Wat denken de Nederlanders hier nu van? Vroeger was Curacao voor de Nederlander een soort van Bounty-eiland in de Caribische zee. Inmiddels worden steden als Den Helder en Dordrecht geconfronteerd met groepen kansarme, criminele en gewetenloze Antilliaanse (voornamelijk afkomstig van Curacao) jongeren. Over het eiland Curacao weet men voornamelijk dat corrupte politici de door Nederland gedoneerde miljoenen vooral in eigen zak steken. Voor het overige komen er alleen drugs vandaan.

Links onder het klokje vindt u de nieuwe Poll. Hier kunt u als Nederlander uw mening geven over de positie van Curacao in het Koninkrijk. Motivaties, redeneringen en meningen kunt u kwijt in de comments.

Posted by CasaSpider at 6:46 AM | Permalink | Comments (14)

Op 28 en 30 december schreef ik over Ergilio Hato, de beste keeper die Curacao ooit gehad heeft. Vorig jaar op 18 december is Ergilio Hato overleden. Geruime tijd voor zijn dood zijn Nancy van der Wal en Valdemar Marcha begonnen om Ergilio's levensverhaal op te tekenen. Een verhaal deels verteld door Ergilio, maar ook door zijn vrouw Catharina (Catan) en hun kinderen.

Het is een boek dat niet alleen laat zien wat een uitzonderlijk sportman Ergilio was, maar ook dat op 18 december 2003 een heel bijzonder mens van ons heen is gegaan. Ergilio was erg geliefd en populair, al zijn kinderen vertellen hoe moeilijk het was om met hun vader ergens heen te gaan. Om de tien meter moest er gestopt worden voor een praatje.

Bijzonder is ook de in het boek opgenomen brief van niemand minder dan Edson Arantes do Nascimento, beter bekend als Pelé, voor wie Ergilio Hato meer dan een kennis was. Vaak lees ik lees nog in het boek, getiteld Ergilio Hato: Simpel, sierlijk, sensationeel.

Door een combinatie van het boek, mijn weblog en het toeval gebeurde er iets leuks. In augustus liet Nancy van der Wal een reactie achter bij mijn tweede stukje over Ergilio. Ik stuurde haar vervolgens een mailtje dat zij forwarde naar Wendell Hato, het derde kind van Ergilio en Catharina, geboren in 1959. Wendell, woonachtig in Nederland, stuurde mij vervolgens een bijzonder aardige mail en sindsdien schrijven we elkaar zo eens per twee weken.

Het boek Ergilio Hato is nog niet gesloten!

Ergilio Hato: Simpel, sierlijk, sensationeel
ISBN: 90 6665 546 1 / NUR 523
2003, Uitgeverij SWP Amsterdam

Posted by CasaSpider at 9:19 AM | Permalink | Comments (3)

Aruba, Bonaire en Curacao liggen vlak bij elkaar. Toch heeft de staart van Ivan speciaal op Aruba voor veel ellende gezorgd. Zelfs nadat hij eigenlijk al voorbij was.

Op het Amigoe-Forum stond dit bericht van Aruba2020. Het is gedateerd 10.09.2004 / 08:15.

"Gisteravond 9 september om 8:00pm zagen veel mensen bliksemflitsen in de horizon richting Venezuela. Vannacht 10 september zo rond 12:00am snachts begon het heel hard te regenen, met een donder om je oor te doven en veel enge bliksem flitsen. Het regende katten en honden twee uur lang tot een uurtje of 3:00am. Na een half uurtje begon het weer zwaar te regenen non stop tot zo rond 6:00am vandaag. Grote delen van Aruba zit onder water, vooral West Aruba is zwaar getroffen.

Scholen en zaken zijn op Aruba dicht vandaag."

De maatregelen op de ABC-eilanden waren kennelijk toch niet overdreven! Met name de filmpjes uit de links hieronder laten goed zien hoe de toestand op Aruba nu is.

Zie de volgende links:

• Forum Aruba Station
  
• Foto's ramp op Aruba
  
• Film#1 ATV (23.9 Mb)
  
• Film#2 ATV (23.8 Mb)

Posted by CasaSpider at 1:14 PM | Permalink | Comments (5)

In mijn worst case scenario hadden Lucy, Luchiano en ik nu sidderend onder een stuk plastic in de badkamer gezeten terwijl brokstukken van onze huisraad links en rechts om ons heenvlogen. Het dak van ons huis lag een paar honderd meter verderop.

In werkelijkheid ligt Luchiano op bed en zitten Lucy en ik achter de computers aan een glaasje Champagne te nippen. En het is algemeen bekend: als een fles Champagne eenmaal open is moet hij op.

Hurricane Ivan heeft de ABC-eilanden letterlijk links laten liggen. Waar hij sinds gisteren een steeds zuidelijkere (=dichterbij Curacao) route aannam, boog Ivan op het laatst toch duidelijk naar het noorden af. Als men onderstaand plaatje vergelijkt met dat van gisteren is dit duidelijk te zien.

(Klik op de foto voor een vergroting)

Daar zitten we dan met de nieuw aangeschafte campinglamp, de met ducktape volgeplakte ramen en de twee mallotige hoofd-zaklantaarns. Waar ik echt niet mee ga rondlopen. HET REGENT NOG GEENEENS!

Dat is het stomme van gevaarlijke situaties. Men is er bang voor, maar het is ook enigszins opwindend. Als er dan helemaal niets gebeurt voelt men zich toch een beetje voor aap gezet. Dat geldt niet voor de hardware-stores Kooyman, Marchena en Building Depot. Zij hebben voor kapitalen aan plastic zeil, hout, spijkers, noodlampen etc. verkocht. Ook de supermarkten zijn redelijk door hun voorraden (Spam!) heen.

Mijn verstand zegt mij dat we geluk hebben gehad. Orkanen zijn wispelturig, vooral die met een vrouwelijke naam trouwens. Was Ivan verder naar het zuiden afgebogen was de ramp niet te overzien geweest. Curacao is er absoluut niet op berekend om snel van een dergelijke noodsituatie te herstellen.

Bij deze wil ik iedereen nogmaals hartelijk danken voor het getoonde meeleven, dat heeft zeker goed gedaan. Wij laten de ducktape op de ruiten zitten tot het orkaanseizoen definitief is afgelopen.

Overigens hoop ik dat Jamaica, Cuba en Florida evenveel geluk als wij hebben, qua Ivan...

Posted by CasaSpider at 9:01 PM | Permalink | Comments (15)

Cellular-telefoons (mobieltjes) doen het al niet meer sinds vanmorgen vroeg. Onze vaste telefoon gelukkig wel. Net heeft het even hard geregend, nu is het weer rustig. Spider en Scooby Doo (de honden) zijn naar buiten.

Het leuke van een middagje vrij wegens Hurricane-alert is dat ik nu op ESPN de wedstrijd Nederland-Tsjechie kan zien. Tot nu toe is het tenminste leuk, want het is 1-0 voor ons. Dat komt hoogstwaarschijnlijk doordat Van Basten veel (ex-)Feyenoorders heeft opgesteld. Heel verstandig.

Wij wonen op zo'n 400 meter van de zuidkust van Curacao, tegen de wijk Marie Pompoen aan. Alle huishoudens die zich op 50 meter of minder van de kust bevinden worden geëvacueerd. De bewoners dienen onderdak te zoeken bij familie of vrienden. Indien zij die niet hebben kunnen ze terecht bij een van de drie speciaal ingerichte Shelters.

De tweede helft gaat beginnen. Even een glas cola en een stuk koude kip pakken.

Posted by CasaSpider at 3:31 PM | Permalink | Comments (14)

Vanmorgen werden alle consultants bij UTS weggestuurd. Dat gaf mij de gelegenheid snel nog wat spullen te kopen: plastic, ducktape, campinglamp en twee hoofdzaklantaarns.

De meeste ruiten hebben we ingetaped met de superstevige ducktape. Het is benauwd warm. Zo nu en dan regent het een beetje, maar niet heftig. Was er gisteren nog sprake van dat Ivan 280 kilometer ten noorden van Curacao zou passeren, inmiddels is die verwachting bijgesteld tot 130 kilometer. Ivan is niet echt een welkome tourist hier, dus laat hem maar naar het noorden afbuigen.

Het is een gek gevoel, wachten op iets dat niet leuk is maar zeker komt. Straks nog even naar het verslag van Nederland-Tsjechie proberen te luisteren.

Posted by CasaSpider at 1:11 PM | Permalink | Comments (9)

Het is een spannende dag vandaag. Het is iets over zevenen en ik heb net een Vigilante gehaald voor Lucy. Luchiano (6) is thuis, zojuist hoorden we dat alle scholen dicht zijn. Het was dan ook onwerkelijk rustig op straat. Mijn Dominicaanse krantenverkoopster Grecia was bezorgd, zij heeft al eens een orkaan meegemaakt in de Dominicaanse Republiek.

Ivan schijnt in kracht toe te nemen. Op dit moment is het al een orkaan van categorie 4, hij schijnt zich te ontwikkelen tot 5 wat meteen de hoogste categorie is. Gisterenavond keek ik naar het Nederlandse journaal op BVN. Het weerbericht sla ik meestal over, behalve als Erwin Kroll halfdronken lijkt. De nieuwe weerman ken ik niet, heet hij Marco Verhoef?

Geruime tijd wordt niet alleen het weer in Nederland en Europa behandeld, maar komt de hele wereld aan de beurt. Ik vind dat volslagen onzin. Ten eerste wie interesseert het nu of er in Madagascar een bui valt en ten tweede is de informatie dermate globaal en vrijwel iedere dag hetzelfde dat men er concreet niets aan heeft.

Dat bleek gisteren weer. Zowaar noemde Marco Vehoef de orkaan Ivan (dat was al heel wat), maar de Benedenwindse Eilanden hoefden zich geen zorgen te maken: "Een verdwaalde regenbui misschien, maar voor de rest zonnig. 34 Graden" Kom jij hier straks maar eens aan het strand liggen, Marco Verhoef!

Vroeger kregen orkanen altijd vrouwennamen. Ik vond dat stukken beter. Zeg nu zelf, het is toch veel aangenamer om een Raisa over je heen te krijgen dan Ivan? Raisa is Chica de la Semana deze week en te vinden op lachicamerengue.com. Het zal mij benieuwen hoe de Curacaose stranden er morgen bij liggen en of er op korte termijn nieuwe Chica-foto's te maken zijn.

Nu nog een beetje werken en dan is het wachten op de dingen die gaan komen. Vanaf 15:00 lokale tijd (21:00 in Nederland) zou het gaan onweren en stormen, om 20:00 lokale tijd (04:00 morgenvroeg in Nederland) vindt de climax plaats.

Niet dat ik verwacht het loodje te leggen, maar toch wil ik de reageerders alvast bedanken voor de gegeven mentale steun.

Posted by CasaSpider at 7:11 AM | Permalink | Comments (10)

Vanmorgen vroeg mijn Venezolaanse collega Heliana plotseling of er hier wel eens orkanen langskwamen. "Haha, nee die komen hier niet. Maximaal een Tropical Wave. Orkanen trekken een kilometer of 1000 noordelijker voorbij, langs de Dominicaanse Republiek via Cuba naar Florida", orakelde ik wijs.

Even later zag ik dit.
(Klik op de foto voor een groter exemplaar)

Hurricane Ivan is on it's way. Hij bevindt zich nu ergens voorbij Trinidad & Tobago en wordt morgen in de namiddag in de buurt van Curacao verwacht. Tot op heden op ruim 270 kilometer afstand. Dichterbij hoeft van mij ook niet.

Luchiano (6) is een beetje bang van orkanen en tornado's. Maar hij wil morgen wel met mij zwemmen bij Mambo Beach.

Volg Hurricane Ivan:

• http://www.quehubo.com/eng/hurricane_ivan.html
  
• http://www.hurricaneadvisories.com/
  
• http://www.leonardsworlds.com/info/hurricane.htm

Posted by CasaSpider at 1:33 PM | Permalink | Comments (19)

Ik ben boos. Het is belangrijk om boosheid een richting te geven. Ik ben boos op Rita Verdonk. Dit gewetenloze sujet heeft al eens een plan gelanceerd dat buitenlanders die naar Nederland willen komen in eigen land zelfstandig de Nederlandse taal dienen te leren èn een examen af te leggen.

Een aantal termen: geld, achtergrond qua schloling en taalverwerving, analfabetisme. Neen, de kans dat een buitenlander zonder scholing ooit voor een dergelijk examen slaagt is nihil. Dat is natuurlijk precies de bedoeling.

Langzamerhand krijg ik het idee dat Nederland bestuurd wordt door een aantal extraterrestrials. Rita Verdonk komt waarschijnlijk van dezelfde planeet als Piet Hein Donner.

Continue reading "Verwijder Verdonk" »

Posted by CasaSpider at 6:57 AM | Permalink | Comments (18)

Iedere automatiseerder herkent dit vast wel. Als men even een bestandje moet aanmaken geeft men het vaak eenzelfde soort naam. Bijvoorbeeld bla en blabla. Mijn werkbestanden heten hond, hond.dat of hond.ksh.

Als de honden op zijn, schakel ik over op kat, vervolgens op kip en eindig met tapir.

Zondag gingen we 's morgens naar de dierentuin. Die is dichtbij, gratis en men is er weer even uit. Qua dieren wordt het helaas met het jaar triester. Een aantal dieren was verdwenen (lees: dood) en anderen waren flink aan het wegkwijnen. Alleen de krokodil die niemand ooit heeft zien bewegen zag er kwieker uit dan voorheen. De tapir gaat ook nog wel even mee, want die is er pas een jaartje.

Klik op de tapir voor de fotoserie van ons dierentuinbezoek (23 foto's). Hoog familiegehalte-alert!

Posted by CasaSpider at 6:54 AM | Permalink | Comments (18)

De Papiamentstalige ochtendkranten Extra en Vigilante openden vanmorgen met de chaotische taferelen bij de DCA-balie op luchthaven Hato. Woedende passagiers belaagden het personeel met als doel een plaats op een vlucht, restitutie van betaalde ticketgelden of desnoods wat informatie.

Op Schiphol staan ook vele, voornamelijk Antilliaanse reizigers, zich af te vragen hoe ze naar Curacao kunnen komen. Om er naartoe op vakantie te gaan, dan wel van een reeds genoten vakantie terug te keren. De Antilliaanse luchtvaartmaatschappij DCA is alle credits aan het verspelen, KLM de lachende derde.

Om de acute problemen op te lossen heeft DCA een onmiddellijke injectie van 4.5 miljoen Antilliaanse guldens aan de regering gevraagd. Structureel gezond maken van het bedrijf vergt maarliefst 50 miljoen gulden. Ik ben geen econoom, maar kan wel naar de geschiedenis kijken. Uit wat er in het verleden gebeurd is kan men vaak met meer zekerheid de toekomst voorspellen dan op grond van wat zogenaamde deskundigen berekenen. Zeker als die deskundigen niet helemaal onafhankelijk zijn. Een stukje geschiedenis dus...

In 1964 nam de Antilliaanse Luchtvaart Maatschappij NV (ALM, ICAO code ALM 119) de plaats in van de KLM West Indian Divison, die de vluchten van en naar Curacao sinds 1935 had verzorgd. In augustus 1964 startte men met Convair 340 vliegtuigen.
In 1969 kocht de Antilliaanse overheid zich in door overname van 96 procent van de aandelen.

Vanaf 1997 is getracht de ALM te privatiseren. Diverse CEO's ondernamen pogingen hiertoe, welke allen faalden. Sinds haar ontstaan heeft ALM als typische overheidsinstelling nooit (direct) geld opgeleverd. Een onderneming die gebukt gaat onder een zware schuldenlast is geen erg gewilde overnamepartner.

In 2001 nam het Eilandsgebied Curacao de failliete boedel over. Hiermee was de ALM geen Antilliaanse Luchtvaartmaatschappij meer. De nieuwe naam werd Dutch Caribbean Express (DCE). Er kwam een nieuw logo en met voortvarendheid werden de vliegtuigen in de nieuwe kleuren gespoten. Iets te voorbarig, want de naam DCE was reeds in diverse landen beschermd.

Op 1 april 2002 werd de maatschappij derhalve omgedoopt tot Dutch Caribbean Airlines (DCA).

Een succes voor DCA was het openen van de luchtverbinding met Amsterdam. Deze route werd zeer populair. Enerzijds door de concurrerende tarieven, anderzijds vanwege een boost in het aantal bolletjesslikkers. Verscherpte eisen en controles vanuit Nederland en plaatsing van de bodyscan op Hato dreigden de markt te verpesten. Het faillissement van Sobelair, de maatschappij die de mid-Atlantische vluchten voor DCA uitvoerde, bracht DCA echter pas echt in zwaar weer.

Vluchten konden niet meer uitgevoerd worden en het vertrouwen van potentiele passagiers nam af. Even was er sprake van samenwerking met Air Holland, maar deze onderneming verkeerde zelf al op de rand van de afgrond en ging even later failliet.

Uit alle macht probeerde DCA vervangende vliegtuigen te regelen. Als men over weinig (geen) liquide middelen beschikt komt men al snel terecht bij enigszins louche aanbieders uit bijvoorbeeld Joegoslavie en Portugal. De gehuurde vliegtuigen hadden grote problemen dan wel voldeden niet aan de Europese normen zoals een kogelvrije cabine-deur. Het uit Portugal gehuurde vliegtuig moest op Schiphol tijdens de start een noodstop maken. Toen het vliegtuig een paar dagen later (leeg) ter reparatie naar Portugal wilde vliegen, vloog een van de motoren in brand. Ook deze take-off moest voortijdig afgebroken worden.

Een speciale rol vervult voorlichter (Vice President Commercial Sales) Cesar Prince. Na de problemen door het faillisement van Sobelair verbaasde ik mij iedere keer weer als ik Cesar Prince de situatie hoorde uitleggen. Er was geen enkel probleem en DCA draaide als nooit tevoren. Dat men even niet over vliegtuigen beschikte, mwoah... dat was slechts tijdelijk (alles is tijdelijk!) en uiteindelijk zou er met meer en betere vliegtuigen gevlogen worden. Ik moest steeds aan Mohammed Saeed al-Sahaf denken, de Irakese Minister van Informatie. U kent hem nog wel.

De laatste tijd is Cesar Prince echter muisstil. Volgens mij betekent dat impliciet dat DCA het loodje heeft gelegd. Directeur Mario Evertsz wil graag een doorstart maken. De naam van de nieuwe maatschappij zou Curacao Airlines worden. De vele toeleveranciers van DCA houden hun hart vast. De nieuwe maatschappij zal doodleuk zeggen dat zij niet verantwoordelijk is voor vorderingen jegens DCA. Dezelfde streek heeft DCA hen namelijk ook al eens geleverd met hun vorderingen op ALM. Uiteraard zullen ook vele passagiers nooit meer geld voor hun inmiddels waardeloze tickets zien.

Concurrentie op de route Willemstad-Amsterdam is van groot belang. In de tijd dat alleen met KLM gevlogen kon worden waren de tarieven aanzienlijk hoger. Door de komst van DCA, Air Holland en Holland Exel heeft KLM haar tarieven drastisch (naar beneden) aangepast.

Of Curacao Airlines de aangewezen partij is om voor die concurrentie te zorgen?

Posted by CasaSpider at 11:21 AM | Permalink | Comments (4)

Vroeger gaf Don Amaro nog wel eens een lesje Papiamentu op zijn log. Tegenwoordig is hij met zijn hoofd meer bij Madeira, en bij zijn vrouw natuurlijk. Daarom combineer ik hier een amusant bericht uit de Vigilante met wat elementair Papiamentu onderricht.

Het artikel in de Vigilante ging over een meisje dat gevangen zat in onze Bon Futuro gevangenis. Zij zat daar wegens het smokkelen van drugs, maar dat is hier niet relevant. Haar vriend logeerde toevallig ook in Hotel Mirashelu wegens verboden wapenbezit. Ook dat is hier niet relevant. Hotel Mirashelu betekent letterlijk Hotel Kijk naar de Hemel, zo wordt de gevangenis hier ook wel genoemd.

De jongedame is inmiddels weer op vrije voeten, maar is naar nu blijkt tijdens haar verblijf in de gevangenis zwanger geraakt. De vraag is nu van wie. Hier begint de Papiamentu-les. De woorden 'Rarara' uit de titel kunt u één op één vertalen. Veel woorden komen direct uit het Nederlands alleen worden ze op Curacao geschreven zoals men ze uitspreekt. Voorbeeld: zuembruk=zwembroek. Op Aruba schrijft men leenwoorden op dezelfde wijze als in de leentaal.

Het werkwoord zijn wordt weergegeven door ta in het Papiamentu. Het woord ta is rechtstreeks afkomstig van het Spaanse werkwoord estar. Als een Zuid-Amerikaan plat praat zegt hij ook ta in plaats van está. Een van de grote voordelen van het Papiamentu is dat werkwoordvervoegingen kinderlijk eenvoudig zijn. Mi (ik), bo (jij), e (hij/zij/het), nos (wij), boso (jullie) en nan (zij meervoud), het is altijd gewoon ta.

Blijven twee woorden uit de titel over: di en ken. Di betekent van en ken wie. Vertaald levert dit op: "Ra,ra,ra... van wie is het?"

Dat is nu de grote vraag. Vigilante beschikt over informatie dat de dader een lid is van het RIOT-team. Het is echter niet eenvoudig voor een mannelijk lid van zo'n team om intiem contact te hebben met een vrouwelijke gedetineerde. Van de andere kant, waar een wil is is een weg.

Als men naar aanleiding van dit stukje meer wil weten over enerzijds de zwangerschap van de ex-gedetineerde jongedame, dan wel de taal Papiamentu, dan verneem ik dat graag.

Posted by CasaSpider at 1:28 PM | Permalink | Comments (3)

Vandaag hadden we een begrafenis van iemand die ik eigenlijk niet ken. Via via is Lucy erbij betrokken en daarmee ik ook. En wel als chauffeur van de ex-vrouw van de overledene. In mei 2003 was ik ook al hun chauffeur, toen bij de Eerste Communie van dochter Melissa. Nu dus bij een minder plezierige gebeurtenis.

Vanaf 12 uur was er gelegenheid tot condoleren bij El Consolador, een soort rouw-centrum. Ik werkte zo lang mogelijk door, aangezien ik vrijwel de gehele middag afwezig zou zijn. Om twee uur haalde ik Lucy en Luchiano op. Op mijn werk had ik gevraagd waar El Consolador te vinden was.

Om half drie stonden we voor een rouw-centrum. Alleen heette dit rouw-centrum niet El Consolador maar El Señorial net als ons hotel in Santo Domingo. Daar wil Lucy dus nooit meer heen. Aan iemand die buiten stond bij El Señorial vroeg ik waar El Consolador gelegen was.

Aanvankelijk wist de man van niets, later bleek dat hij uit mijn Papiamentu had opgemaakt dat ik vroeg waar het Consulaat was. Beetje dom van die man! Gelukkig ligt El Consolador vlakbij El Señorial. We waren ruim op tijd. Het was er druk. We groetten de mensen die we kenden en liepen langs de kist. De overledene lag er bijzonder vredig bij, bijna onwerkelijk. Luchiano durfde niet te kijken.

Het wachten duurde lang. Steeds druppelden mensen binnen om te condoleren. Om ongeveer half vier begon de kerkdienst ter ere van de gestorvene. Het zaaltje was helemaal vol. Er werd wat gegild, wij stonden buiten. Inmiddels wilde Luchiano wel graag naar binnen om het lijk te zien, maar nu was het te laat.

Na de dienst reden wij met Elsa (tante van Lucy), M. de ex-vrouw van de overledene en haar twee dochters in een lange stoet richting Willibrordus. Een rit van ruim 20 kilometer. Daar aangekomen ging het aanvankelijk snel. De kist werd bijgezet in een nis van een stenen huisje. Iedereen gooide bloemen of een schep zand op de kist.

De familie stelde zich op in een lange rij en de overige aanwezigen gaven hen een hand. Er moesten nog wat zaken geregeld worden en er ging een fles whiskey rond. Wachten in de brandende zon. Om half zes zaten we eindelijk in de auto en een half uur later zetten we beide dames af bij hun huis. Wij gingen Kentucky Fried Chicken eten.

P.S. Er zit een heel verhaal vast aan de begrafenis van deze pas 36-jarige man. Dat verhaal is helaas niet geschikt voor een (dit) weblog.

Posted by CasaSpider at 8:08 PM | Permalink | Comments (5)

Er is een circus op het eiland! Los Hermanos Suarez uit Mexico. Vier jaar geleden waren Los Hermanos (gebroeders) Gasca hier en die verzorgden een geweldige show. Luchiano was toen twee jaar oud en eigenlijk te jong om het bewust mee te maken.

Zes jaar is een veel mooiere leeftijd om naar het circus te gaan of misschien kan ik beter zeggen vanaf zes jaar. Tot mijn verbazing was de voorstelling lang niet uitverkocht, ik denk dat de tent voor een derde gevuld was. Voor de pauze was de act van het opwindbare mini-olifantje één van de hoogtepunten. Zeker voor Luchiano. "Zo'n olifantje wil ik óók!", gevolgd door de verbazing als aan het eind een kleine fox-terrier uit het olifantenpakje opduikt.

Waar Los Hermanos Gasca het vier jaar geleden voornamelijk van hun dieren moesten hebben (weergaloze giraffen!), lag het sterke punt van Los Hermanos Suarez bij de clowns. Meestal vind ik dat erg flauw, maar deze waren leuk en hadden veel interactie met het publiek. Luchiano was volledig gebiologeerd door de clowns en kwam niet meer bij van het lachen.

In de pauze werd de arena geprepareerd voor de wilde dieren: tijgers. Lucy kneep hem en was blij dat we niet helemaal vooraan zaten: "Als zo'n tijger door het hek breekt, begint hij natuurlijk met de eerste rij!"

Het leuke is dat ze het nog meent ook. Dat komt omdat zij absoluut niet kan begrijpen hoe iemand vrijwillig zijn leven in gevaar brengt. Daar valt een circusbezoek ook min of meer onder.

Het budget van Los Hermanos Suarez is niet bijzonder groot. Tenminste, dat concludeerde ik uit het feit dat bij de acrobatiek- en koorddans-acts geen vangnetten worden gebruikt. Het kan ook zijn dat er hoge levensverzekeringen zijn afgesloten op de deelnemers. Gevolg is wel dat de spanning stijgt.

Er werd afgesloten met twee motorcrossers in een metalen bol. Ook dat liep goed af. Even later namen de Hermanos Suarez afscheid van het publiek en namen het welverdiende applaus in ontvangst. Klik op de foto of hier voor een impressie.

Hoe lang het circus er nog staat weet ik niet, maar het is een aanrader. Zeker met kinderen!

P.S. Circussen die gebruik maken van (wilde) dieren staan regelmatig ter discussie met betrekking tot de behandeling van die dieren. Los Hermanos Suarez zijn hier geen uitzondering op. Een aantal jaren geleden hadden zij ijsberen in hun shows. Deze ijsberen zouden slecht behandeld worden en één van deze dieren is overleden. Hier en hier kunt u daar meer over lezen.

Posted by CasaSpider at 10:54 AM | Permalink | Comments (5)

Afgelopen maandag vond voor de tweede keer dit jaar een ernstig incident plaats met betrekking tot de Luchtverkeersleiding te Curacao. Beter gezegd het ontbreken ervan gedurende de nacht van maandag op dindag. Concreet betekende dit dat vliegtuigen binnen het luchtruim van de Nederlandse Antillen geen informatie kregen omtrent de positie van eventuele andere vliegtuigen. Zie ook dit artikel in de Amigoe.

Een belangrijke oorzaak is het falende personeelsbeleid. Het management slaagt er niet in om voldoende luchtverkeersleiders aan te trekken. Nu was er één op vakantie, één op cursus en één ziek. Hierdoor kon het zeer krappe rooster niet meer worden uitgevoerd. De gemiddelde leeftijd van de luchtverkeersleiders is ook (veel) te hoog, het merendeel schijnt ouder dan 50 te zijn. Een leeftijd die in die kringen als te hoog wordt beschouwd om nog achter de microfoon te zitten.

Dan is er ook nog de kwestie van hopeloos verouderde apparatuur. Om de haverklap vallen essentiële apparaten uit. Een verhaal apart is de radar. In 1995 emigreerde ik naar Curacao. Ter ontspanning ging ik regelmatig naar de Royal Red Pool Lounge aan de Caracasbaaiweg. Helaas, helaas, is deze schitterende locatie al enige jaren niet meer in gebruik en verkeert nu in ernstige staat van verval.

In de Royal Red Pool Lounge speelde ik pool-biljart met mijn toenmalige collega Cor van Donge. Cor was bezig om zijn vliegbrevet te halen en hij kende ene Heidi, een stamgast van de Pool Lounge. Heidi was (is?) luchtverkeersleider op Hato. In 1995 vertelde Heidi over de noodzaak van de radar en hoe het project tot dan toe was verlopen.

Als ik het me goed herinner (pin me er niet op vast) zou eerst Philips de radar leveren. Ongeveer in 1995 besloot de Antilliaanse regering dat het juist niet een Nederlands bedrijf moest zijn, maar liever een Amerikaans. Toen was er iets met het geld, waardoor de hele boel stil kwam te liggen.

Volgens mij, maar pin me er wederom niet op vast, is inmiddels tot aanschaf van een radarsysteem overgegaan. De cursus waar die ene verkeersleider (zie boven) naar toe was, is kennelijk een cursus voor de nieuwe radar. Laten we het hopen.

Minister van Verkeer en Vervoer Omayra Leeflang (PAR) heeft gesteld dat een incident als dat van afgelopen maandagnacht nooit meer mag voorkomen. Het Antilliaanse luchtruim is relatief erg groot en Aruba heeft al eens een poging gewaagd om dat luchtruim geheel of gedeeltelijk over te nemen. Dat mag natuurijk niet gebeuren!

Voorlopig kan men vooral het 's nachts vliegen toch beter vermijden.

Graag zou ik over feitenmateriaal omtrent (problemen met) de Luchtverkeersleiding te Curacao en het radarproject beschikken. Wie helpt mij?

Posted by CasaSpider at 10:45 AM | Permalink | Comments (11)

Zaterdag kwam onze Housekeeper Paul Goodliffe (tevens collega-DBA) bij ons eten. Ik vind het leuk als er iemand komt eten, want dan krijg ik spare-ribs met knoflooksaus. 's Morgens hadden we alles al in huis, behalve de knoflook.

We reden naar de markt in Punda. Luchiano (6) had al geklaagd over misselijkheid, maar ik dacht dat dat wel los zou lopen. Op het moment dat ik met hem aan mijn hand de markt binnen wilde stappen, besloot Luchiano zijn maag eens grondig te ledigen. De hele vloer zag er rose uit. Meteen kwamen een paar standhouders aangesneld die ons van tips voorzagen. Appolinaris moest hij drinken.

We kochten onze spullen en Luchiano zeurde om een kadootje. Omdat hij zo zielig geweest was vond ik het best. Alleen konden we geen kadootje vinden. 's Middags zouden we een nieuwe poging wagen.

Samen met Luchiano ging ik eerst naar Centrum Supermarkt, om nog wat cheeseballs en cola in te slaan. Luchiano was niet zo levendig als normaal en ging op een kratje zitten. We reden naar onze favoriete speelgoedzaak in Salinja. De kleine man zocht naar een passend kado. Hij zei: "Papa, ik moet overgeven!"

Ik nam hem bij de hand en loodste de patient in hoog tempo de zaak uit. Vlak voor onze auto kwam alles eruit. Ditmaal was het bruin. Nu was Luchiano niet meer misselijk en konden we zonder problemen het kadootje kopen. Thuis voelde hij zich al snel wederom niet lekker. Ik bleef naast hem op bed liggen, beetje kletsen en een beetje kijken.

Om zeven uur kwam Paul. Hij vond de spare-ribs volgens mij wel lekker, maar het meest verzot was hij op de bonen. "Oh, ik heb de afgelopen dagen alleen op shoarama geleefd, mijn lichaam snakt naar groente!" Tussendoor hielden we in de gaten hoe het met Luchiano ging. Die ging verbazingwekkend snel vooruit. Of hij ook even buiten mocht zitten. Luchiano vindt bezoek erg leuk en hij begon meteen zijn favoriete raadseltjes in het Engels aan Paul te vertellen.

We gingen dominoën, zonder Lucy want die had geen zin. Luchiano voelde zich in zijn element en kletterde de stenen met luid gejoel op de tafel. Hij won. Als beloning mocht hij meteen naar bed.

Paul heeft op dit moment een nogal gecompliceerd leven, er was dus ruim voldoende gespreksstof. Ook wilde hij persé even met de honden spelen. Spider en Scooby Doo kenden hem uiteraard nog goed. Twee weken eten geven en poep opruimen schept een band voor het leven.

Volgend jaar mag Paul wat mij betreft weer op de honden passen!

Posted by CasaSpider at 10:12 AM | Permalink | Comments (6)

Vandaag, vrijdag 2 juli, wordt voor de twintigste keer de Dia di Bandera op Curacao gevierd. De Dag van de Vlag en officieel ook van het Volkslied. Het is een feestdag en heel Curacao is vrij. Ik helemaal, want het is het begin van mijn vakantie.

De Curacaoenaar is enorm nationalistisch en trots op zijn eiland, hetgeen wordt geprojecteerd op de Curacaose vlag. Deze mag zeker niet verward worden met de vlag van de Nederlandse Antillen. Die leeft hier namelijk absoluut niet. Vele auto's zijn inmiddels getooid met één, twee of zelfs drie vlaggen en de overheid heeft ter ere van het 20-jarig bestaan van de vlag aan ieder huishouden een grotere vlag ter beschikking gesteld voor de symbolische prijs van één gulden.

Een stukje historie. Op 12 mei 1981 werd een wedstrijd uitgeschreven om tot een voorstel voor een Curacaose vlag te komen. Uit de 1700 inzendingen werd het ontwerp van Martin den Dulk gekozen.

Goedkeuring en installatie van de nieuwe vlag vond plaats op 2 juli 1984. De datum 2 juli is niet toevallig, op 2 juli 1951 hield de Eilandsraad van Curacao haar eerste vergadering. Dit wordt gezien als het in de praktijk brengen van het begin van autonomie.

De Gedeputeerde van Onderwijs en Cultuur, wijlen ing. W.M. Franco, had de eer om op 2 juli 1984 als eerste de Curacaose vlag te hijsen. Hiermee werd de Dia di Bandera officieel.

De vlag heeft de volgende betekenissen in zich: het bovenste blauwe gedeelte symboliseert de hemel, de onderste blauwe band is de zee die ons eiland omsluit. De kleur blauw staat voor trouw.

De gele streep symboliseert de felle zon en het opgewekte karakter van ons volk. De vijf punten van de sterren staan voor de vijf continenten waar de diverse bevolkingsgroepen van Curacao vandaan komen. De ster is het symbool van vertrouwen, hoop en vooruitzicht. De witte kleur van de sterren staat voor het geluk dat wij nastreven.

De grote ster is Curacao, de kleine duidt op Klein Curacao, een klein onbewoond eilandje met slechts een vuurtoren vlak voor de oostkust van het grote Curacao.

Het is overigens het eerste jaar dat ik informatie over de Dia di Bandera op het internet kan vinden. Geïnteresseerden die het Papiaments machtig zijn kunnen hier meer lezen. Grappig (vind ik zelf tenminste) is dat ik elk jaar min of meer hetzelfde schrijf, gelukkig heb ik een slecht geheugen!

Posted by CasaSpider at 10:35 AM | Permalink | Comments (12)

Robbie's Lottery is een begrip op Curacao, evenals Joe Black. Het betreft zogenaamde nummerkantoren waar dagelijks vele Curacaoenaars geld inzetten op getallen van twee, drie of vier cijfers. 's Avonds om negen uur is er dagelijks een trekking van Wega di Number Korsou (Spel van het Getal Curacao). Er worden drie getallen van vier cijfers getrokken.

Als men voor vier cijfers speelt en het eerste getrokken getal goed heeft, wordt 3000 keer de inzet uitgekeerd. Voor het tweede getrokken getal is dat 1500 keer en voor het derde 750 maal de inzet. Lucy speelt heel regelmatig mee en gokt alleen op vier cijfers. Zelf zet ik zo nu en dan een gulden op twee cijfers, dat levert respectievelijk 40, 20 of 10 maal de inzet op bij winst. "Ja, zo word je dus nooit rijk", luidt Lucy's commentaar steevast.

Getallen hebben in Latijns-Amerika iets magisch. Als iemand over een getal droomt, moet die persoon daar de volgende dag op spelen. Anders ben je wel ongelofelijk stom. Ook als een getal op een andere manier tot iemand komt, moet daar op gespeeld worden. Zo was er afgelopen maand een man die een missed call op zijn cellular kreeg. Onmiddellijk zette hij in totaal ruim 5000 gulden (ja, 5000 gulden) in bij diverse nummerkantoren op de laatste vier cijfers van de missed call. En het nummer viel nog ook! Dat kostte Robbie Dos Santos, eigenaar van Robbie's Lottery, meer dan een ton.

Heel veel mensen hebben iets met het getal 13. Lucy ook. Diverse malen wilde zij het getal 1313 spelen, maar dit wordt altijd geweigerd door de dames van de nummerkantoren. Op het getal 1313 mag maximaal 25 cent worden ingezet. De reden daarvan is dat zoveel mensen 1313 willen spelen, dat áls 1313 daadwerkelijk valt Robbie's Lottery best failliet zou kunnen gaan.

Op dinsdag 22 juni is 1313 gevallen, nog wel als eerste getal: 3000 maal de inzet. Nu zijn de rapen gaar. In de Vigilante las ik vanmorgen dat een man zich beklaagde dat Robbie zijn prijs niet wil uitbetalen. Hij had 50 cent ingezet op 1313, maar had zijn biljet gekocht van een Rebendedó ofwel een wederverkoper. Nu wordt het ingewikkeld.

Loterijen en Kansspelen vallen op Curacao onder de Fundashon Wega di Number Korsou. Voor ieder verkocht lot dienen bedrijven als Robbie's Lottery en Joe Black (echte naam Nelson Franklin Farah) een percentage af te dragen. Tevens zijn zij OB-plichtig (omzetbelasting). Alle nummers die bij de talrijke Robbie's Lottery vestigingen worden gekocht, hebben een stempel van de Fundashon Wega di Number Korsou. De id's van deze biljetten zijn geregistreerd bij deze stichting.

Robbie's Lottery en Joe Black hebben echter mensen in een soortement van dienstverband die op straat dezelfde biljetten verkopen, maar dan zonder de stempel van de stichting Wega di Number Korsou. Voor de klant is het voordeel dat deze Rebendedó's (straatverkopers) geen omzetbelasting rekenen. De grootste winst gaat echter naar de eigenaren van de nummerkantoren, zij dragen hiervoor namelijk geen geld af aan de stichting Wega di Number Korsou.

Dit is volstrekt illegaal en voor iedere uitzending van het spel Wega di Number wordt een hilarisch filmpje, dat evenwel serieus bedoeld is, getoond waarin iemand die een illegaal biljet heeft gekocht uiteindelijk met de gebakken peren zit. Heel bijzonder dat de stichting Wega di Number Korsou in zee blijft gaan met bedrijven die de regels van de stichting dermate flagrant schenden. Het is heel gewoon, maar ik vind het toch een beetje raar.

Robbie Dos Santos beweert dat hij het spelen op 1313 en vele andere combinaties met 13 een maand geleden verboden heeft. Hij wil de prijs van de eerst zo gelukkige winnaar nu niet uitbetalen. Het slachtoffer wilde aangifte doen bij de politie, maar de agenten zeiden doodleuk dat zijn biljet illegaal was. Nu wil hij naar de rechter. Ook vanuit Aruba wordt er driftig meegespeeld met het Curacaose Wega di Number en ook daar schijnen vele winnaars met 1313 op uitbetaling te wachten.

De 1313-Affaire is donderdag op het journaal geweest. Er gaan geruchten dat de lotto-machine gemanipuleerd is. Dit wordt stellig ontkend door de Fundashon Wega di Number Korsou. Luchiano (6) heeft het niet zo op het kansspelgebeuren. Volgens hem staat Robbie's gelijk aan het Engelse to rob en het Spaanse robar (wat hetzelfde betekent): "Mami, Robbie es robar!", zegt hij altijd tegen Lucy.

Tegenwoordig kunt u via http://www.kumpranumber.com ook vanuit Nederland meedoen met Wega di Number Korsou. Grijp uw kans!

Posted by CasaSpider at 6:22 AM | Permalink | Comments (5)

Aan het eind van het schooljaar ontplooit de Marnix Basisschool leuke activiteiten. Gisteren gingen alle drie de eerste klassen naar de verkeerstuin, gelegen naast de dierentuin. De kinderen mochten hun eigen fiets of step meenemen. De avond ervoor kon Luchiano al haast niet slapen van opwinding. Hij is namelijk dol op fietsen.

Jammer genoeg fietsen we hier op Curacao eigenlijk nooit. Het eiland is er niet op ingericht en ingesteld. Fietspaden kennen we hier niet en automobilisten beschouwen fietsers als lastige objecten, te vergelijken met geiten, die nooit voorrang hebben en op hoge snelheid ontweken dienen te worden.

In de verkeerstuin komen geen auto's. Toen ik Luchiano er 's morgens heen had gebracht en het zaakje stond te observeren, had ik toch echt een hard hoofd in een goede afloop voor alle deelnemers. Er bestaat een groot leeftijdsverschil tussen de diverse eerste-klassers. Luchiano is zes, maar er zitten diverse kinderen van ruim acht jaar tussen.

Ik zag twee opgeschoten knapen op grote mountain-bikes meteen aan een wedstrijd beginnen. Ze raceten zo hard als ze konden door het park, alle geboden negerend. De veel kleinere kinderen op hun kleine fietsjes werden ternauwernood ontweken. "Als dat maar goed gaat", dacht ik bij mijzelf.

Juffrouw Monique Felida van klas 1A blies op haar fluit. Spoedig verzamelden alle kinderen en ik zich om haar heen. Eerst werden de juffrouwen gegroet en vervolgens zette juffrouw James van Luchiano's klas (1B) het gebed in. Het was een geïmproviseerd gebed met daarin onder anderen de volgende zinnen:

• Dank u Heer dat het geregend heeft.
• Dank u Heer voor het verkeerspark.
• Dat er alstublieft maar geen ongelukken gebeuren.
• Dat het alstublieft droog blijft.

Ik kan u mededelen dat het gebed is verhoord. Na even hard gewerkt te hebben bij UTS toog ik om half twaalf wederom naar de verkeerstuin. Luchiano bleek zich uitstekend te vermaken. De uniform t-shirts van vrijwel alle kinderen waren van wit naar zwart getransformeerd. Om twaalf uur wilde ik echt naar huis (voetbal!), maar Luchiano nog lang niet. Vooruit, nog één rondje dan.

In de auto begon het jong aan zijn brood. "Heb je niks gegeten dan?", vroeg ik hem. "Jawel, vier zakken chips!", antwoordde Luchiano. Heel vreemd, hij is geen grote en zeker geen snelle eter (eufemisme), maar bij chips is het een heel ander verhaal.

's Avonds hadden we een borrel bij SQL Integrator. Luchiano wilde persé zijn fiets meenemen, hij had de smaak te pakken gekregen. Op de parkeerplaats draaide hij zijn rondjes.

Volgende week gaan ze naar de bioscoop. Hmm, was ik nog maar jong!

Posted by CasaSpider at 6:54 AM | Permalink | Comments (8)

Afgelopen maandag omstreeks tien uur 's avonds vond er een ernstig ongeluk plaats op de Julianabrug, in de richting van Punda naar Otrabanda.

Een witte Mazda 323 Stationwagon reed met hoge snelheid achterop een personenauto. Een vrouwelijke passagier van deze personenauto, Mildred Wawoe-Martina van 47 jaar oud, kwam hierbij om het leven.

De bestuurder van de witte Mazda 323 was Ensley Bulo, ex-minister van Verkeer en Vervoer. Bij UTS heeft het bericht voor behoorlijk wat opschudding gezorgd, Ensley Bulo is namelijk een sympathieke en gewaardeerde collega. Ik spreek hem regelmatig.

Zoals zo vaak is ook dit ongeluk veroorzaakt door een samenloop van omstandigheden. Ik heb het nog niet officieel gehoord, maar het schijnt dat de geraakte personenauto door een defect stilstond op de rijbaan. De rijbaan van een vierbaansweg waar menigeen met circa 100 kilometer per uur overheen raast.

De met hoge snelheid rijdende Mazda kon het stilstaande object niet meer ontwijken en boorde zich in de achterkant. In Ensley Bulo's nadeel spreekt verder dat er indicaties zijn dat hij onder invloed van alcohol was.

Gisterenavond is de heer Bulo daarom aangehouden en gedetineerd in de Bon Futuro gevangenis. Hem wordt Dood door schuld ten laste gelegd.

Er is nog een complicerende factor. Ten tijde van zijn ministerschap voor Frente Obrero (FOL) heeft Ensley Bulo meegewerkt aan frauduleuze praktijken met betrekking tot Post NV.

In het grootscheepse fraude-proces van vorig jaar, waarbij Anthony Godett en Nelson Monte werden veroordeeld tot gevangenisstraffen, kwam hij er redelijk goed vanaf met een straf van 12 maanden voorwaardelijk.

De rechter waardeerde de openhartigheid en medewerking van Bulo, die de banden met Frente Obrero verbrak. Mocht hij nu veroordeeld worden voor het auto-ongeluk, dan is het de vraag wat er met de voorwaardelijke straf gaat gebeuren. Is er een lezer met juridische kennis hieromtrent?

Al met al een heel trieste gebeurtenis die laat zien hoe een leven in één klap een volledig andere wending kan nemen. Met name in het geval van Mildred Wawoe-Martina...

Posted by CasaSpider at 6:49 AM | Permalink | Comments (21)

Met Centrum Supermarkt te Mahaai heb ik een haat/liefde verhouding. Het is de prettigste supermarkt om boodschappen te doen, ruim, niet té druk en ook niet teveel mensen die met drie karren een gangpad blokkeren om een praatje te maken. Tot zover het goede nieuws.

Iedereen die werkt wil wat verdienen, dat kan ik billijken. De methodes die Centrum Supermarkt (te Mahaai) aanwendt, schieten mij regelmatig in het verkeerde keelgat. Zo is het inkoopbeleid erop gericht om zo oud mogelijke spullen aan te schaffen. Dat is natuurlijk goedkoper. Zelfs koopt men bewust producten in die al (ver) over de houdbaarheidsdatum heen zijn.

Eens had ik ontzettende zin in kroepoek. Dat had Centrum Supermarkt (te Mahaai) al een paar weken niet. Op een vrijdagavond lagen de schappen vol kroepoek. Ik kocht een zak en kon haast niet wachten tot ik thuis was om hem open te maken. Bij de eerste hap hoorde ik geen olijk krak maar hing er een soort slappe kauwgom in mijn mond. De kroepoek was een maand of twee over tijd.

Ik zal het u sterker vertellen, eens kocht ik een krant, een Amigoe, bij Centrum Supermarkt te Mahaai. Kom ik thuis, blijkt het de krant van twee dagen geleden te zijn! Over het algemeen kijk ik bij ieder artikel naar de houdbaarheidsdatum, dat is pure noodzaak bij Centrum Supermarkt te Mahaai.

De meeste boodschappen doen wij al geruime tijd bij Mangusa te Rio Canario. Deze zaak is goedkoper en bovendien hoef ik er nooit naar de houdbaarheidsdatum te kijken, dat scheelt tijd. Bij Centrum koop ik de tijdschriften, Nieuwe Revu en Donald Duck, en de Tequila. Een fles José Cuervo van 75 ml. kost er namelijk ANG 28.70. Normaal kost zo'n fles ongeveer 33 gulden.

Gisteren had ik een fles José Cuervo in mijn handen en om een of andere reden besloot ik hem eens door de scanner te halen. Volgens de computer was de prijs ANG 36.00! Ik vroeg om uitleg bij de caissière, maar die verwees mij naar de bedrijfsleider.

Ik zei tegen hem dat ik de fles graag voor ANG 28.70 wilde meenemen, want dat stond op het prijskaartje onder de flessen José Cuervo. "Neen, wat de scanner zegt dat telt", antwoordde de bedrijfsleider. "Nou wordt hij helemaal mooi", reageerde ik verbijsterd, "dus u kunt gewoon op de prijskaartjes zetten wat u wilt en bij de kassa komt de klant dan wel achter de echte prijs?".

We discussieerden wat heen en weer en liepen richting het schap van de Tequila. "Ahaaa!", riep de bedrijfsleider uit, "kijk, hier staat 28.70 voor een fles José Cuervo Gold en dit is José Cuervo Especial!"
"O ja, o ja? En waar staat dan de José Cuervo Gold? En waar staat dan het prijskaartje van de José Cuervo Especial?", counterde ik geagiteerd.

De bedrijfsleider rukte het prijskaartje uit het schap en bleef op zijn standpunt staan. Prinses Maxima zou zeggen dat dat een beetje dom was van de bedrijfsleider. Had hij mij die fles voor 28.70 meegegeven, of op zijn minst zich verontschuldigd voor de foute prijsindicatie, dan had ik er geen woorden aan vuilgemaakt. Nu kreeg ik sterk de indruk dat het prijsbeleid erop gericht is om mensen erin te luizen. "Ik vind dit crimineel gedrag", voegde ik de man derhalve toe.

Qua omzet zal Centrum Supermarkt te Mahaai het nog wel gaan merken, ik ga er vanaf nu alleen nog bij hoge uitzondering naar toe. De Tequila koop ik voortaan bij Mangusa en de tijdschriften bij Mensing's Caminada. Alleen mensen met tijd teveel raad ik aan nog naar Centrum Supermarkt te Mahaai te gaan. Men dient namelijk ieder aan te schaffen product eerst te controleren op houdbaarheidsdatum en vervolgens door de scanner te halen om de prijs te controleren. Veel plezier daarmee!

Posted by CasaSpider at 6:05 AM | Permalink | Comments (19)

Het is geen officiële feestdag en ergens vind ik dat vreemd, ergens ook weer niet. Op 30 mei 1969 escaleerde een conflict tussen de directie van Wescar en de Curaçaose Federatie van Werknemers. Voor de poorten van de Shell verzamelden zich stakers om werkwillige werknemers tegen te houden.

Er volgde een mars naar Punda, het centrum van de stad. Daar kwam veel alcohol aan te pas en de stakers sloegen aan het plunderen. Toen de leider van de havenarbeiders, Papa Wilson Godett, in de rug werd geraakt en twee betogers door politiekogels werden gedood, sloeg de vlam in plan. Een groot aantal panden in Punda ging in vlammen op. Nederlandse mariniers moesten de orde herstellen.

De diepere grondslag van het conflict lag in de wijze waarop de Nederlandse kolonisator zijn kolonie behandelde. Het blanke hoger- en middenkader woonde in afgesloten luxe woonoorden. Donkere Curacaoenaars moesten zich bij de portier melden en mochten alleen naar binnen als ze werden opgehaald. Soulmuziek was op de radio verboden en het Papiamentu was een verboden taal in de Statenraad. Ja, nog in 1969 maakte Nederland zich schuldig aan apartheid!

Papa Wilson Godett, overleden in 1995 en vader van Anthony en Mirna, werd veroordeeld tot vier maanden cel. Samen met mede-stakingsleider Stanley Brown richtte hij de partij Frente Obrero (FOL) op. Stanley Brown is nog steeds actief op politiek gebied en al vele jaren getrouwd met Annemarie Braafheid, first runner-up van een Miss Universe verkiezing. De naam van de derde leider mag hier niet ontbreken: Amador Nita.

Plunderen en huizen in brand steken is nooit goed. In mijn ogen moest er wel een 30 mei 1969 komen. Er zijn mensen die beweren dat toen de ellende is begonnen, met corruptie en incapabele bestuurders. Het zijn in ieder geval wel de bestuurders van het eigen land.

Waar de Dia di Bandera (Dag van de Vlag) op 2 juli heel erg leeft onder de Curacaose bevolking, veel mensen rijden nu al met de Curacaose vlag op hun auto, geldt dit absoluut niet voor 30 mei. Op de radio hoorde ik een reportage over 30 mei 1969. De interviewster vroeg aan kinderen op schoolpleinen wat zij wisten van deze belangrijke dag. De meesten wisten helemaal niets! Diegenen die er wel iets van afwisten en in ieder geval de namen van Papa Wilson Godett en Stanley Brown konden noemen, werden niet echt koud of warm van de gebeurtenissen van 35 jaar geleden.

Op de Middelbare School in Nederland heb ik nooit iets over 30 mei 1969 mogen vernemen. Dat geeft te denken!

Posted by CasaSpider at 1:57 PM | Permalink | Comments (10) | TrackBacks (1)

Vrijdagavond moest Luchiano (6) zeer tegen zijn zin op een normale tijd naar bed. Om een uurtje of half negen. Ik had een leuke mededeling voor hem. "Morgen mag je zolang opblijven als je wilt. Dan hebben we een feestje." Voor kinderen telt het nu vele malen zwaarder dan het straks, maar uiteindelijk had de kleine man er toch vrede mee.

Het feest werd gegeven door Ariel en Cai in hun betrekkelijk nieuwe huis te Cas Grandi en was ter ere van Cai's 40e verjaardag. Wij komen eigenlijk nooit in Cas Grandi, de laatste keer was een jaar of vier geleden. Ook voor een feestje. De straten die Cai in zijn ietwat gebrekkige routebeschrijving had genoemd stonden niet op mijn kaart.

Het werd nog lastiger. We reden over de Weg naar Montaña, een grote en lange weg waar men op een bepaald moment rechtsaf naar Cas Grandi kan. Helaas bleek de rechter rijbaan veranderd te zijn in een diepe geul. Graafwerkzaamheden. Er stonden wel veel rood-witte paaltjes langs voor de veiligheid.

Ariel en Cai wonen in een heel mooi huis. De tuin was als feestruimte ingericht, compleet met dansvloertje en twee dj's. Het uitzicht vanaf de heuvel was wijds en mooi.

Het was leuk om Larissa na heel lange tijd weer eens te zien en te spreken. Met Larissa, Cai en zijn toenmalige vriendin Yvonne vormden wij een paar jaar geleden het Papiamentu-clubje. Eenmaal per week gingen we naar Papiamentu-les en vervolgens naar het huis van een der clubleden. Daar werd gegeten, het Papiamentu-huiswerk gemaakt en dan kletsten we nog wat of kwamen de kaarten (Boerenbridge!) op tafel.

Larissa woont al weer een aantal jaren in Nederland en heeft een zoon van zes maanden. Haar vriend komt over anderhalve week naar Curacao. We gaan zeker nog een avondje boerenbridgen.

Luchiano hield zich uitstekend en genoot met volle teugen van mijn belofte van vrijdag en van zijn nieuwe kleren: "Nu ben ik een swa!" Aan het eind van het feest was hij de enige die steeds op de dansvloer stond. Tussendoor maakte hij nog foto's. Toen begon het te regenen, een mooi moment om af te bouwen.

De vraag was hoe we naar huis moesten rijden. De rijbaan van de Weg naar Montaña die wij nodig hadden was een diepe geul. Nu had ik honger en zin in Lomitu ku Batata (Ossenhaas met patat) van Nancy aan de Santa Rosaweg.

Precies op het punt waar de geul ophield en de Weg naar Montaña weer gewoon werd, draaide ik naar rechts richting Santa Rosa. Er stonden heel wat mensen te kijken. Ze keken niet blij. Er bleek een auto op zijn kop in de diepe geul te liggen. Ik had de indruk dat er geen gewonden waren. Wij reden door naar Nancy. De Lomitu ku Batata smaakte als vanouds.

Posted by CasaSpider at 12:22 PM | Permalink | Comments (2)

Vrijdagmiddag hadden we een afdelingsvergadering op het werk. Tegen vijf uur was die afgelopen. Hoogste tijd voor een kopje warme chocolademelk.

We stonden buiten en hoorden sirenes. Politie-auto's reden af en aan. Eerst was er sprake van een ongeluk, maar ja, meestal zijn daar ambulances bij betrokken en geen af-en-aan rijdende politie-auto's.

Er bleek een atrako (overval) te hebben plaatsgevonden bij Izi-Travel aan de dr. Maalweg, die op die plaats waarschijnlijk dr. Hugenholtzweg heet. Aan deze weg ligt het gebouw van UTS Vredenberg, waar ik warme chocolademelk aan het drinken was. De twee overvallers gingen er vandoor met geld en de zilvergrijze Ford Focus van een medewerker van Izi-Travel.

Iemand had echter de politie gewaarschuwd en deze was reeds ter plekke. De overvallers begonnen direct op de politie te schieten. We zijn hier niet in Nederland, dus de politie mocht terugschieten.

In de achtervolging wilden de overvallers rechtsaf slaan, de Heelsumstraat in. Dat is de afslag naar UTS Vredenberg en vlakbij ons huis. Bij het afslaan veroorzaakte de criminele bestuurder een ongeluk, de Focus kon niet verder en beide jongemannen stapten uit. De politie ging erachter aan.

Wij stonden nog steeds chocolademelk te drinken. Achter het hek van UTS Vredenberg begint de mondi (bush-bush). Diverse politie-agenten waren deze aan het uitkammen. Wij gingen iets meer achter het muurtje staan, in verband met mogelijke verdwaalde kogels. Een net nieuwe Indische consultant vroeg zich bezorgd af of er op Curacao ook al overvallen op klaarlichte dag werden uitgevoerd. Ja, dat is inderdaad zo.

Later bleek dat de politie één van de boeven te grazen kon nemen. Hij had zich verstopt in een huis in de Vlissingenstraat. De ander is nog voortvluchtig. Meer details in dit artikel uit La Prensa (Papiamentstalig). Het is allemaal wat!

Wat vindt u trouwens van de Poll Zone hier links net onder het klokje?

Posted by CasaSpider at 11:05 AM | Permalink | Comments (10)

Gisterenmiddag zat ik de Nederlandse kranten op internet door te lezen. Het Algemeen Dagblad deed een oproep aan mensen die Koninginnedag in het buitenland vieren, om foto's in te sturen.

Bij tijdige inzending maakte men zelfs kans op plaatsing in de papieren editie. Ik was precies drie uur te laat, het tijdverschil werkte in mijn nadeel. Zeker ten opzichte van Singapore waar Koninginnedag al lang weer voorbij was.

Toch stuurde ik vier foto's in en ze staan nu allemaal in het Algemeen Dagblad. Tot op heden zijn het de enige foto's uit Curacao. Klik op de foto (of hier) om naar de betreffende pagina in het AD te gaan (registratie verplicht).

Achteraf gezien had ik wellicht beter meer foto's van Lucy gemaakt. Volgend jaar!

Posted by CasaSpider at 10:19 AM | Permalink | Comments (6)

Koninginnedag is een heus feest op Curacao. Misschien nog wel meer dan in Nederland, maar dat kan ook komen omdat we hier erg veel van vrije dagen houden. Zo haalde ik Luchiano (6) dinsdag op van zijn school. In de auto zei het jong: "Ha, morgen hoef ik niet naar school, ik heb vijf dagen vakantie!" Dat was dus dinsdag.

Ik geloofde er geen snars van. "O ja, waar is de brief waar dat in staat?" Achterin de auto werd driftig in een schooltas gezocht, maar geen brief gevonden. Ik belde de school. Tot mijn onthutsing had Luchiano nog gelijk ook. Of het de normaalste zaak van de wereld was, vertelde de vertegenwoordigster van de school me dat er de rest van de week geen les meer werd gegeven. Het is niet vreemd, maar ik vond het toch een beetje raar.

Luchiano is gek op Koninginnedag. Hij heeft zich in zijn hoofd gehaald dat hij dan kadootjes krijgt. Mijn uitleg dat het absoluut niet logisch is dat uitgerekend hij kadootjes krijgt op de verjaardag van inmiddels wijlen koningin Juliana nam hij voor kennisgeving aan.

Vanmorgen om kwart voor tien gingen we op pad. De auto moesten we op flinke afstand (10 minuten lopen) van Punda (centrum) parkeren. Lucy had mooie, maar ongemakkelijke laarsjes aan. Nu hadden we nog geen week geleden twee paar schoenen voor haar gekocht, waarmee ze gemakkelijk kan lopen. "Waarom heb je de schoenen die we vorige week hebben gekocht niet aangedaan?", vroeg ik haar. "O, dat kan niet. De hakjes van die schoenen zijn namelijk iets lager en nu moest ik mijn spijkerbroek aandoen maar die is net iets te lang en met die hakjes komt de stof eronder, dus moest ik wel de laarsjes aandoen, want die hebben hogere hakken." Ik zweeg.

De vrijmarkt was ontzettend druk. Mijn primaire doel waren leesoeken voor Luchiano. Al snel hadden we vier mooie boeken op de kop getikt voor één gulden. Daarna volgden kleurpotloden, stiften en nog wat klein speelgoed. De meegebrachte rugzak was al snel vol. Boeken zijn zwaar. Lucy's koopoog wordt vreemd genoeg altijd getrokken door nogal zware dingen. Toen ze naar de prijs van twee dumbells vroeg, hield ik mijn hart vast. Even later scheelde het niet veel of ik had de rest van de dag met een compleet plastic kinderzwembad (met grote deksel) op mijn rug gelopen.

We gingen een hotdog eten bij de Dominicanen op de Plasa Jojo Correa, aan het eind van de Heerenstraat. Ze waren heerlijk, de hotdogs. Ik had zin om nog een rondje te maken en even te gaan zitten bij Pleincafé Wilhelmina. We stonden op van ons bankje en muilezel CasaSpider pakte de blauwe rugzak en nog een plastic tas met drie spijkerbroeken. Even later zaten we aan de cola en sprite bij Pleincafé Wilhelmina.

Toen moest Lucy naar het toilet. Ze zocht haar handtas, maar kon hem niet vinden. Paniek in de tent! Onder anderen zat Lucy's sedula erin, het identiteitsbewijs dat tegenwoordig hard nodig is in verband met het optreden van het team Sero Toleransha. We waren de handtas vergeten bij de hotdogs.

Lucy ging praten met de dames van de hotdogs. Eentje opende een klep van de hotdogmobiel, graaide wat en haalde tot onze grote opluchting Lucy's tas eruit. Wij vonden het welletjes en gingen naar huis. Misschien gaan we in de late namiddag nog even kijken bij Pleincafé Wilhelmina.

Posted by CasaSpider at 1:54 PM | Permalink | Comments (6)

De trouwe lezer(es) van het CasaLog herinnert zich wellicht nog onze beslommeringen om een strand-abonnement aan te schaffen. Mambo Beach had zijn prijs dermate verhoogd, terwijl er nota bene minder geboden werd, dat wij switchten naar het aanpalende Kontiki Beach.

Vervolgens bleek dat abonnementhouders van Kontiki Beach niet over het strand naar Mambo Beach mogen lopen. Mensen die een los toegangskaartje voor Kontiki hebben gekocht, mogen dat wel. Het is heel gewoon, maar ik vind het toch een beetje raar. Maar goed, wij blijven lekker tot half vijf op Kontiki Beach liggen en daarna lopen Lucy en Luchiano naar Mambo. Ik rij de auto naar de parkeerplaats van Mambo, dan hoeven we na het Happy Hour niet zover meer te lopen.

Gisteren liep ik om 16:34 door de ingang van Mambo Beach, maar werd (vriendelijk) staande gehouden door de bewaker. Ik moest betalen. "Get out of the city!", dacht ik bij mijzelf. De regels waren veranderd. In plaats van tot half vijf moet nu tot zeven uur entree betaald worden. Dus precies tot het tweede Happy Hour (van Wet&Wild) is afgelopen.

Ik maakte aanstalten om me om te draaien, wilde de auto weer bij Kontiki neerzetten. Na wat heen en weer gepraat hoefde dat echter niet. Mijn Kontiki Beach Pas was goed voor gratis entree. Wat op zich heel erg vreemd is. Kan ik nu ook om twee uur 's middags met mijn Kontiki Beach Pas binnenkomen? Het is heel gewoon, maar ik vind het toch een beetje raar.

Om 16:45 arriveerden de Cubanen. Zij moesten inderdaad entree betalen. Hoogst verontwaardigd zaten we op onze bedjes. Ja, dergelijke ellende schept wel een band.

In 1996 ging het erg goed met Mambo Beach. Toen introduceerde men eenzelfde maatregel. Het management wist echter niet hoe snel ze die terug moesten draaien, massaal koos Het Volk voor andere Happy Hour gelegenheden. Het heeft weken geduurd voordat men de oude bezoekers weer terug had.

Geboefte, dat is het!

Posted by CasaSpider at 6:12 AM | Permalink | Comments (10)

Van het artikel hiernaast uit de Vigilante schoot ik vanmorgen in de lach. Betrokkene werd samen met een andere automobilist staande gehouden door het team van Sero Toleransha.

De man was duidelijk bou di su awa (onder invloed). Op Curacao wordt bij mijn weten geen gebruik gemaakt van blaaspijpjes om het alcoholpercentage te meten. Neen, wij moeten over een witte streep lopen, op één been staan of, zoals in het onderhavige geval, onze wijsvinger in een sierlijke boog naar de neus brengen.

De vrolijke Frans hiernaast wees in plaats van zijn neus zijn wenkbrouw aan. De politie heeft hem naar huis gebracht om uit te rusten. Dat is dan wel weer sympathiek.

Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in Papiamentu volgt hier de originele tekst, alsmede mijn vrije vertaling:

Originele tekst: "E tipo supuestamente mustrando polisnan su punta di nanishi, pero ta na su wènkbrou e dede tabata mustra. E tabata poko bou di su awa i polis a hib'é kas pa el a sosegá su kurpa."

CasaSpider's vertaling: "De man is kennelijk de politie de punt van zijn neus aan het wijzen, maar het is zijn wenkbrouw waar zijn vinger naar wijst. Hij was enigszins onder invloed en de politie heeft hem naar huis gebracht om uit te rusten."

Voor Amaro's onvolprezen Papiamentu Translator is een dergelijke tekst vooralsnog te hoog gegrepen. In losse woorden is hij een stuk beter, probeer het maar eens!

Posted by CasaSpider at 3:07 PM | Permalink | Comments (1)

Vooroordelen zijn nooit goed. Gelukkig heb ik er geen last van. Op Curacao lopen best veel Rastamannen rond, het is algemeen bekend dat die allemaal aan de marihuana zijn. Dat is geen vooroordeel, want het roken van marihuana maakt deel uit van hun geloof. Rastamannen geloven met overtuiging.

Bij de botica (apotheek/drogist) in de Madurostraat te Punda staat sinds jaar en dag Rasta Rish relaxed tegen de muur geleund. Het zou bijna een standbeeld kunnen zijn, want ten eerste beweegt hij nauwelijks en ten tweede staat hij er altijd. In zijn mond bungelt een sigaar, volgens mij een Velasquez. In zijn linkerhand houdt hij een plastic cup, gevuld met Guinness.

De man doet geen vlieg kwaad en hoort bij ons stadsbeeld. Woensdag is Rasta Rish, samen met nog een paar rasta's gearresteerd door het team van Sero Toleransha. Op Brakkeput Meimei werden meer dan 1000 marihuana-plantjes aangetroffen. Dat was niet voor het eerst. Vorig jaar gebeurde namelijk hetzelfde. De plantjes zijn inmiddels vernietigd.

Lucy was gisteren even in Punda en het was haar ook al opgevallen: Rasta Rish stond er niet meer, daar bij de botica in de Madurostraat te Punda.

De foto heb ik gevonden op Sjakie's Weblog (nsfw!). Sjakie bezocht Curacao in de zomer van 2003. Overigens bestaat er nóg een beroemde Rastaman op Curacao: Rasta Mozes. Deze man is altijd in het zwart gekleed en fietst rond in Punda. Tot mijn grote spijt heb ik Rasta Mozes echter nooit bewust waargenomen.

Posted by CasaSpider at 6:08 AM | Permalink | Comments (10)

Op Curacao wordt veel gedanst. Ook als Makamba ontkom je daar haast niet aan en al helemaal niet als je getrouwd bent met een Dominicaanse. Nu ben ik van nature geen danstype en dus moest ik op les. We gaan terug in de tijd naar... 1997!

Samen met Yvonne schreef ik me in bij dansschool Salsipuedes. De lessen werden gegeven in Hotel Holland, vlakbij luchthaven Hato. En zo leerde ik in les één het zwaartepunt van het ene been naar het andere te verplaatsen, waarbij het de bedoeling is dat de kont wel beweegt, maar de schouders niet. De volgende dag had ik spierpijn.

Bij de tweede en derde les kreeg ik er plezier in. Voor mijn gevoel swingde ik als een tiet, maar toch zei leraar Steven Walroud dat ik nog wat losser in de heupen moest worden. In het begin dansten we slechts de relatief gemakkelijke Merengue. Ik verheugde me al op les acht, waarin de beginselen van de Salsa onderwezen zouden worden.

Mijn werkgever gooide echter roet in het eten. De directie was niet blind en zag ook wel dat er een nieuwe Rudolf Nureyev aan het opstaan was. Daarom stuurden ze mij, na les vier, naar Nederland om een paar maanden in Amsterdam te gaan werken. Dag danscarrière!

Dansleraar Steven Walroud bleef op vele terreinen actief. Ik zag hem zo nu en dan als ik Luchiano bij zijn toenmalige school Chispita ging ophalen. In het jaar 2000 organiseerde Steven de eerste, en tot nu toe enige, Curacao Salsa Tour. Dit jaar, van 2 tot en met 8 augustus, staat de tweede editie in de steigers: de Curacao Salsa Tour 2004. Vandaar de banner bovenaan deze post.

Wie weet worden Salsa-Loggers als Gooly (oranje band) en Amaro (zwarte band) wel op een idee gebracht om hun vakantie in augustus op Curacao door te brengen.

Met Angelica, de nieuwe Chica de la Semana, wil ik graag op de dansvloer oefenen! Dat lijkt me bepaald geen straf. Klik op lachicamerengue en kies voor Chica Semana!

Posted by CasaSpider at 6:35 AM | Permalink | Comments (8)

Gisteren kregen alle werknemers hier bij UTS Vredenberg een mailtje dat we vandaag (vrijdag) onze auto niet op de parkeerplaats moesten neerzetten. Ze gingen met salpeterzuur spuiten.

Vanmorgen parkeerde ik mijn auto dus ietsjes verder weg, dichtbij de grote schotelantennes. Even later werd ik er door iemand op attent gemaakt dat dat geen veilige plek was en dus liep ik dat hele eind naar mijn auto toe om hem nog iets verder weg te parkeren. Om het hoekje. Maar nog steeds erg dicht bij de schotelantennes.

In mijn ochtendpauze stond ik buiten een kopje koffie te drinken. Er stonden twee brandweerauto's bij de schotelantennes. "Wat is er aan de hand?", vroeg ik aan collega George. "Oh, ze gaan straks de schotelantennes met salpeterzuur schoonspuiten", zei George. "Potverdriedubbeltjes! Ik dacht dat ze de parkeerplaats gingen reinigen! Mijn auto staat vlak bij die antennes!", schreeuwde ik uit.

"Ja, maar de wind staat deze kant op, vandaar", stelde George mij gerust. "En bovendien, ze hebben geen water. Foutje in de planning." Vooral het feit dat ze geen water hadden stelde mij enigszins gerust. De mannen waren flink tegen elkaar aan het schreeuwen, daar bij die schotelantennes.

Ik ging een Johnny-Cake met kip halen bij Momo's Hut, met de Cubanen. Toen we terugliepen zagen we de brandweerauto's onverrichterzake wegrijden. De zee ligt op zo'n 300 meter afstand, water genoeg dacht ik zo. Vanmiddag neem ik de camera maar eens mee naar mijn werk.

Posted by CasaSpider at 6:40 AM | Permalink | Comments (5)

Niet dat ik denk dat er iemand is die niet weet wat een instructietaal is, maar toch vertel ik het even. Met instructietaal wordt hier bedoeld de taal waarin scholieren les krijgen. In Nederland is de instructietaal Nederlands. Vakken als Frans, Engels, Wiskunde en Aardrijkskunde worden in het Nederlands onderwezen.

Op Curacao is de instructietaal ook altijd Nederlands geweest. Van de ene kant erg handig, zo was het geen probleem om aan schoolboeken te komen, die konden rechtstreeks uit Nederland worden geïmporteerd. Ten tijde van de Paters mocht er op school (ook in de pauzes) alleen Nederlands worden gesproken. Papiamentu was verboden!

Dit was goed voor het nivo van het Nederlands op Curacao. Daarvan profiteerden met name die scholieren die door wilden stromen naar het HBO of de universiteit. Zij konden gemakkelijk in Nederland terecht met hun goede beheersing van het Nederlands en kregen er bovendien een studiebeurs.

Continue reading "Instructietaal" »

Posted by CasaSpider at 6:46 AM | Permalink | Comments (9)

Regelmatig doet een groot (oorlogs-)schip de haven van Willemstad aan. Vliegtuigen, auto's, schepen en treinen zijn onweerstaanbaar voor mannen. Toen ik vanmorgen in de Extra (mooie foto!) las dat de B.A.P. Mollendo uit Peru vandaag Open Dag hield, begon ik de familie direct aan te sporen om zich gereed te maken.

Om kwart over een vertrokken we richting Otrabanda, naar de Mottet Werf. Het goede nieuws was dat het schip er lag, het slechte nieuws dat het vanaf 13:00 uur niet meer open stond voor publiek. Het is niet de eerste keer dat ons dit overkomt. Eens meldden wij ons om 16:45 bij een Nederlands oorlogsschip om te horen te krijgen dat het schip sinds 16:30 dicht was. Dat is niet grappig.

Lucy wierp al haar charmes in de strijd om het piepkleine Peruaanse mariniertje te vermurwen voor ons een uitzondering te maken. Waren Luchiano en ik er niet bij geweest, was het haar misschien nog gelukt ook. Maar wij waren er bij.

In plaats van een cultureel uurtje op een oorlogsbodem hebben we er toen maar een boodschappenronde van gemaakt: de DA-drogist voor vitamines en shampoo, Building Depot voor vergif tegen karpatten en vlooien (zonder succes) en Mangusa voor de weekboodschappen.

Als het begint te kriebelen gaan we straks nog even naar Pleincafé Wilhelmina, voor de broodnodige Duvel. Hmm, gek is dat. Ik denk zo min mogelijk aan maandag, maar toch komt hij met rasse schreden dichterbij!

Posted by CasaSpider at 2:55 PM | Permalink | Comments (4)

De wekelijkse speurtocht naar Chica's de la Semana verloopt de laatste tijd niet zo geweldig. Laten we de oorzaken eens op een rijtje zetten.

Ten eerste moet Lucy nog erg wennen aan ons nieuwe strand, Kontiki Beach. Meestal arriveren we daar om een uur of drie 's middags. Om precies half vijf verkassen we naar het aanpalende Mambo Beach. Vanaf dat tijdstip hoeft daar namelijk geen entree meer te worden betaald. Feitelijk begint het zoeken naar geschikte kandidates pas na half vijf.

Ten tweede is er de vermaledijde Salsa Man. Sinds Lucy ook mannen (brr!) op de foto zet, zoekt zij ook actief naar deze species. Die tijd gaat ten koste van diverse aantrekkelijke vrouwspersonen die Reynaldo, Willy en ik vanaf onze positie in zee duidelijk waarnemen, maar nu aan Lucy's blik ontsnappen.

Ten derde is door het hier gevoerde Sero Toleransha-beleid het aantal illegale vreemdelingen duidelijk aan het afnemen. Helaas geldt dat niet zozeer voor de mannelijke drugscriminelen, maar wel voor leuke dames uit Colombia, Venezuela en de Dominicaanse Republiek. Lucy spreekt nu eenmaal gemakkelijker een Latijns-Amerikaanse dame aan dan een Nederlandse.

Gelukkig is de toestand nog niet rampzalig. Een week of twee geleden liep Lucy de bevallige Fransisca tegen het lijf. Dit tot enthousiasme van de Cubanen en CasaSpider. Fransisca is een Nederlandse, maar heeft duidelijk een Zuid-Amerikaanse uitstraling.

Fransisca is werkzaam bij Totolika, een in 1973 door acht ouders van verstandelijk gehandicapte kinderen opgerichte vereniging. De vereniging zet zich in om verstandelijk gehandicapten een rechtmatige plaats in de maatschappij te laten innemen. Vorig jaar vierde Totolika haar 30-jarig bestaan. Totolika is overigens een duivensoort.

Het liep al tegen vijven afgelopen zondag en Lucy had nog geen nieuwe Chica. Toen zag zij Fransisca op het strand in een groepje met een paar andere ladies. Lucy's oog viel op Joni, die -heel toevallig- ook werkzaam is bij Totolika. Gelukkig hielp Fransisca haar uit te leggen wat de bedoeling was en even later gingen Lucy en Joni op pad.

Na afloop van de foto-sessie vullen de modellen een formulier in met een aantal vragen over hun hobby's, favoriete man en wat dies meer zij. Op de vraag wat zij in het dagelijks leven deed, antwoordde Joni: "I work with mentally disabled people". De eerste opmerking die mij te binnen schoot was: "Dat doe ik ook!".

Meer foto's en informatie vindt u op LaChicaMerengue. Voor Joni klikt u vervolgens op Chica Semana en Fransisca vindt u hier.

Posted by CasaSpider at 6:21 AM | Permalink | Comments (8)

Een klein eilandje van circa 60 kilometer lang, maximaal 12 kilometer breed en een oppervlakte van 440 km2 heeft specifieke problemen. Zo is een eiland als Curacao minder gemakkelijk te bereiken dan een mini-staatje als Liechtenstein. Helemaal als de ene na de andere luchtvaartmaatschappij in de problemen komt.

Een ander specifiek probleem is schaalgrootte. Voor 140.000 mensen dient voorzien te worden in veelal dezelfde faciliteiten waar normaal een heel land van meeprofiteert: een luchthaven, een universiteit, ziekenhuis, douane etc. Nog gecompliceerder wordt het als dit eilandje ten opzichte van het meerendeel van de omgeving een hoger welvaartsnivo heeft.

Curacao heeft haar lokale industrie. Vlaggeschip, tenminste wat mij betreft, is de Amstel Brouwerij. Verder hebben we de Coca Cola fabriek, ADM Milling (meelproducten) en een matrassenfabriek. De producten die deze ondernemingen maken moeten concurreren met hun tegenhangers uit met name Venezuela.

Salarissen in Venezuela zijn veel lager dan op Curacao, terwijl de afzetmarkt er veel groter is. Dit resulteert in een aanzienlijk lagere kostprijs van bijvoorbeeld een blikje Polar ten opzichte van een blikje Amstel.

Het hebben van lokale industrie heeft een aantal voordelen. Zo is men minder afhankelijk van het buitenland en schept het werkgelegenheid. Om lokale industriële bedrijven op de been te houden, heeft men op Curacao marktbescherming geïntroduceerd.

Met dank aan de marktbescherming deden de lokale bedrijven het goed. Dit was onder anderen te merken aan diverse sponsor-activiteiten van deze bedrijven bij sportevenementen en Carnaval. Van de andere kant betaalde ik destijds 34 gulden voor een kratje Amstel. Een van de nadelen van marktbescherming is dat het beschermde bedrijf nagenoeg geen concurrentie ondervindt, hetgeen de efficiency niet ten goede komt. Uiteindelijk betaalt de consument hierdoor een (veel) te hoge prijs.

Een paar jaar geleden is besloten om in fases een einde te maken aan de marktbescherming. Plotseling hadden de bewoners van Curacao de mogelijkheid om een krat Venezolaanse Polar te kopen voor 26 of zelfs 22 gulden. Voor een lokale fles Coca Cola van twee liter betaalt men 4.95 gulden, voor dezelfde fles maar dan uit Venezuela 2.75 gulden.

Op het eerste gezicht is dit prachtig voor de consument. Inmiddels is echter een aantal lokale bedrijven ter ziele gegaan, zoals importeur Consales. Nu hangt het voortbestaan van ADM Milling aan een zijden draadje en daarmee gepaard de werkgelegenheid van 51 mensen. Ook het voortbestaan van de Amstel Brouwerij is niet gegarandeerd.

Regeringspartij PLKP onder leiding van Errol Cova wil nu de marktbescherming opnieuw invoeren. Coalitiepartner Frente Obrero (FOL) is het hier mee eens. De andere belangrijke coalitiepartner PNP is tot haar verbazing buiten het overleg gehouden. Dat is niet zo heel vreemd als men bedenkt dat in het jaar 2000 de toenmalige PNP-leidster Suzy Camelia-Römer juist de drijvende kracht achter het afschaffen van de marktbescherming was.

Marktbescherming is een interessant thema. Ik ben er voor mijzelf nog niet helemaal uit. In principe ben ik tegen kunstmatige maatregelen, maar een eiland als Curacao kan ook niet helemaal zonder enige vorm van protectie.

Op een klein eiland heeft een issue als marktbescherming al snel een grote impact. Het leuke is dat uiteindelijk, door de Globalisering alle landen te maken krijgen of zelfs al hebben met vormen van marktbescherming.

Zo zijn we eigenlijk allemaal een klein, tropisch eilandje.

Posted by CasaSpider at 8:51 AM | Permalink | Comments (8)

Na vele toezeggingen en de pech van vorige week zaterdag was het vrijdagavond eindelijk zo ver. De Cubanen gingen hun eerste Belgische biertje drinken: Duvel!

De mannen bleven tot zeven uur werken en zouden van daaruit naar ons toe komen. Een ritje van toch al gauw anderhalve minuut. Om precies zeven uur werd ik echter gebeld door UTS. Het was Venezolaanse consultant William. Er moest een database in de lucht worden gebracht. Aanvankelijk probeerde ik het af te handelen door telefonisch de commando's door te geven, maar al snel besefte ik dat het wellicht sneller en gemakkelijker was om zelf even te gaan. Ik vloekte een paar keer hardgrondig (potverdriedubbeltjes enzo), trok mijn schoenen aan, pakte mijn telefoon en constateerde dat de lijn nog openstond. Venezolanen kennen waarschijnlijk geen Hollandse krachttermen, maar ik denk dat hij wel in de gaten had hoe de vlag erbij stond.

Luchiano ging met me mee en binnen vijf minuten was het probleem opgelost. Nu konden we meteen de Cubanen meenemen, die zaten nog vrolijk te werken. Even later zaten we bij ons op de porch en kon ik de eerst ijskoude Duveltjes aanrukken. Het bier viel goed in de smaak, ondanks dat Willy geen echte bierdrinker is. Reynaldo was meteen verkocht en begon steeds meer op een Belg te lijken.

Lucy had een heerlijke maaltijd bereid: spare-ribs met knoflooksaus, rijst, salade en platano (bakbanaan). Het pannetje voor de afgekloven botjes vulde zich gestaag. Onze honden Spider & Scooby Doo vinden het prima als wij spare-ribs eten. Luchiano vermaakte het bezoek met verhalen wat er allemaal op school gebeurt en later met zijn piano.

Inmiddels was het tijd voor het serieuzere werk: domino! Het was lang geleden dat ik met twee tegen twee gedominoot heb. Het moeilijkste vind ik beslissen of je voor het spel van je partner gaat of je eigen spel wilt maken. Dat kan namelijk wel eens botsen. De eerste boom verloren we nipt.

Het dominoën verliep overigens niet snel. Met name Lucy zat op haar praatstoel en behandelde iedere keer als zij aan de beurt was een episode uit haar leven. Dat was best leuk en we wonnen nog ook. Het was al zo laat geworden dat we besloten de beslissende boom op een andere dag te spelen. De Cubanen gingen naar huis en wij kropen ons bed in.

Ik heb zo'n vermoeden dat Vreugdenhil Supermarket binnenkort twee vaste klanten uit Cuba erbij krijgt.

Posted by CasaSpider at 10:46 AM | Permalink | Comments (7)

Zondag vond de Gran Marcha plaats, maar op dinsdagavond wordt er afscheid (despedida) genomen van het Carnaval en gaan we officieel de Vastentijd in. Dat laatste moeten we nog maar afwachten, met aanstaande vrijdag een Duvel & Spare-ribs party in het vooruitzicht.

Op dinsdagavond wordt precies dezelfde optocht gelopen als op zondag, maar dan in het donker. Dat geeft een heel bijzondere sfeer. De stemming is (nog) uitgelatener. Het leek ons geen goed plan om Luchiano mee te nemen. Weliswaar heeft hij dankzij het Carnaval de hele week vrij, maar zondag wilde hij na tien minuten al naar huis.

We besloten een babysit in te huren. Zij kwam om half acht en wij vertrokken meteen. Op de Julianabrug was het druk, ook reed er veel politie, ambulance en brandweer af en aan met zwaailichten en sirenes. In de Bon Futuro gevangenis was een vechtpartij uitgebroken, waarbij geschoten is. Drie gewonden moesten naar het Sehos ziekenhuis worden afgevoerd.

Gelukkig konden wij de auto op ons gebruikelijke plekje parkeren, niet ver van de lange trap naar beneden, naar Otrabanda. Lucy nam de trap ditmaal op blote voeten, de sportschoenen hadden we thuisgelaten. Beneden bij het ISAC-gebouw aangekomen, stortten we onze bijdrage in de pot, namen een Amstel en keken naar de heen en weer paraderende jeugd.

De optocht was meer dan een uur vertraagd. Ach, men staat daar lekker hoor, vlakbij het biertentje en met een mooi uitzicht. Een soort staand terras. Om ongeveer half tien bereikte de stoet onze lokatie. De politie was goed vertegenwoordigd en wilde ons al snel weer achter de hekken hebben. Cubaan Willy ondervond dat aan den lijve, hij kreeg een stevige por op zijn schouder toen hij niet snel genoeg gehoor gaf aan hun oproep.

Toch vond ik de agenten sympathieker dan zondag. Mijn vriend Bromsnor heb ik zelfs nog met Lucy op de foto gezet. Krijn was er ook weer bij, dat leverde een groot aantal compromitterende foto's op. Cubanen Reynaldo en Willy waren erg enthousiast, die houden wel van een feestje. Dat laatste geldt ook voor Lucy, die ik op de foto moest zetten met ex-premier Etienne Ys, drie politie-agenten, twee body-builders en nog wat losse mannen.

Om kwart voor twaalf kwamen de laatste deelnemers voorbij. Wij gingen er meteen vandoor, richting Nancy's Trucki Pan, om lomitu ku batata te gaan eten. Van al dat gefeest krijgt men namelijk honger! Helaas was Nancy dicht. Bij eetgelegenheden die wel open waren, stond zoveel volk dat de wachttijd meer dan een half uur zou bedragen. Uiteindelijk heb ik thuis twee bruine bolletjes met knakworst opgegeten. Met een glas chocolademelk.

Het verbranden van Rei Momo hebben we niet meegemaakt, maar dat is ongetwijfeld gelukt. Het was een perfecte feestavond, waarvan u in beperkte mate mee kunt genieten door middel van maarliefst 58 foto's. Gaat dat zien!

Overzicht van alle CasaSpider Carnaval Albums:

• 2004 Marcha di Despedida
• 2004 Gran Marcha
• 2003 Marcha di Despedida
• 2003 Gran Marcha

Posted by CasaSpider at 6:36 AM | Permalink | Comments (9)

Carnaval is feest Numero Uno op Curacao. Om een of andere merkwaardige reden valt het altijd op een zondag. Wij offeren er onze vaste stranddag met plezier voor op. De auto parkeren we een eindje over de Julianabrug, vlakbij een lange trap die naar beneden leidt, rechtstreeks naar het ISAC-gebouw aan de Roodeweg. De beste plek om de optocht langs te zien komen.

Lucy was uiteraard hooggehakt. Van vorig jaar had zij onthouden dat het niet echt gemakkelijk is om met hoge hakken de lange trap af te dalen. Dit jaar hadden we haar sportschoenen meegenomen. Bovenaan de trap, precies bij de eerste trede, werden de naaldhakken verwisseld voor de sportschoenen en beneden, precies bij de laatste trede, vond het omgekeerde proces plaats.

Van ons clubje arriveerden wij als eersten bij ISAC, gevolgd door Roland en Barbara en haar moeder. Voordat de optocht langskomt, loopt met name de jeugd heen en weer om elkaar te bekijken en te groeten: Ban Topa ofwel Laten wij ontmoeten. Het viel zowel Roland als mij op dat met name de jonge dames tegenwoordig schrikbarende lengtes bereiken. Zo schat ik de gemiddelde lengte van een Curacaose dame van ongeveer 18 jaar op 1.98 meter, met uitschieters tot om en nabij de 3.12! Regelmatig stond ik op ooghoogte met een knieholte.

Net voordat de optocht langskwam, dirigeerde de politie iedereen achter de hekken. Niemand mocht over de straat verder lopen vanaf het punt waar wij stonden. Dit jaar hield de politie hier zeer streng de hand aan, ja het is een en al Sero Toleransha wat de klok slaat. Tijdens de optocht gingen veel mensen, wij ook, natuurlijk toch voor de hekken staan om alles beter te kunnen bekijken en op de foto te zetten.

De meeste agenten maakten daar geen probleem van, een bruinhemd en een blauwhemd (met grote snor) echter wel. Uiteraard besef ik dat deze lieden slechts hun werk doen, maar hun toon paste bepaald niet bij een feest als Carnaval. Bromsnor was boos op mij, omdat ik me niet zo heel veel van zijn woorden aantrok. "Dan moet je straks niet kwaad worden he, dan moet je straks ook niet kwaad worden!", beet hij me toe.

Volgens mij was hij van plan om me of een knal te geven of te arresteren. Wijselijk hield ik me wat gedeisd, maar voelde wel eenzelfde soort afschuw tegen de agent als een (goedwillende) voetbalsupporter of demonstrant. Ja zeg, het is wel Carnaval!

Voor de rest was de sfeer uitstekend. Jammer genoeg was Krijn er niet, volgens mij voor het eerst in zijn leven. Tijdens de Carnavalsoptocht weet Krijn namelijk door zijn enthousiasme altijd de aandacht van alle passerende dames op zich te vestigen. Dat maakt het voor mij heel eenvoudig om een leuke foto te schieten.

In de optocht ontwaarden wij als deelnemers SQL Integrator collega's Kees Barneveld en Nathaniel Zoetrum. Verder werden Mila, Normelyn en Nohelia gesignaleerd. Voorts werd ik nog herkend als CasaSpider! Door Natascha van Xanga, ik snap niet dat zij mij niet eerder is opgevallen. Van de politici waren Etienne Ys en Errol Cova present. De foto van Lucy met Cova is helaas mislukt.

Over foto's gesproken, klik hier voor een impressie van de Gran Marcha 2004 met maarliefst 50 foto's!

Overzicht van alle CasaSpider Carnaval Albums:

• 2004 Gran Marcha
• 2003 Marcha di Despedida
• 2003 Gran Marcha

Dinsdagavond trekt dezelfde optocht nogmaals door de straten van Otrabanda: de Marcha di Despedida ofwel Afscheidsmars.

Posted by CasaSpider at 8:16 AM | Permalink | Comments (4)

Donderdag was het bij ons al Duvel-avond, met Wim Jans. Als rechtgeaarde Belg heeft Wim in zijn leven al heel wat Duveltjes door de aderen laten vloeien. Zo niet mijn Cubaanse collega's Reynaldo en Willy. Die hebben nog nooit een druppel Belgisch bier geproefd.

Wel heb ik het er regelmatig met Reynaldo over gehad, dat Duvel zo ontzettend lekker is. "Goh, dat zou ik ook wel eens willen proeven", zei Reynaldo likkebaardend. Daarop antwoord ik steevast: "Ja, ik zal eens wat Duvel en Westmalle inslaan, dan gaan we een avondje bierproeven!". Met een doffe blik in zijn ogen en met matte stem verzucht Reynaldo vervolgens: "Ja, ja, dat zeg je iedere keer...". Als de Hollandse krenterigheid er niet zo duimendik bovenop lag, zou men het bijna Camp kunnen noemen, onze conversatie.

Bijna iedere zaterdag zitten Lucy, Luchiano en ik om een uur of zes op het terras van Pleincafé Wilhelmina. Aan de Duvel. "Waarom komen jullie zaterdag ook niet naar Pleincafé Wilhelmina?", vroeg ik Reynaldo. Hij vond het een goed idee. Wij waren er iets eerder en besloten alvast onze eerste Duvel te bestellen.

"De Duvel is op", sprak de serveerster. Dat zal men nu net zien. Komen er twee mensen helemaal uit Cuba om voor het eerst in hun leven een Duvel te proberen, is hij op! We bestelden twee Tripel van La Trappe, niet slecht maar hij haalt het niet bij de Tripel van Westmalle.

Reynaldo en Willy waren zwaar teleurgesteld en bestelden een ordinaire Amstel. Er moesten spijkers met koppen geslagen worden. Gewoontegetrouw begon ik: "Binnenkort zal ik eens wat Duvel inslaan en dan gaan we die met zijn vieren opdrinken!". Nu had ik echter buiten de waard in de persoon van Lucy gerekend: "En waarom maak je dan nu niet meteen een afspraak? Aanstaande vrijdag!". Reynaldo en Willy hadden daar geen probleem mee.

"Goed idee!", zei ik, "dan maken we meteen weer zo'n lekkere bak spare-ribs met knoflooksaus erbij". Ja, soms heeft CasaSpider een zetje nodig!

Posted by CasaSpider at 8:25 AM | Permalink | Comments (5)

Mijn gewaardeerde semi-ex-collega Wim Jans is op het eiland! Wim is net als ik DBA en is daarenboven nog een Belg ook. Gisteren kwam Wim bij ons eten. Lucy had een grote schaal spare-ribs gemaakt met een voortreffelijke knoflooksaus.

Ik ben dan wel geen Belg, maar hou wel ontzettend van Belgisch bier. Mijn persoonlijke favorieten zijn Duvel en Westmalle Dubbel, die van Wim is Hoegaarden Grand Cru. Woensdag heb ik bij Supermarkt Vreugdenhil bijna de hele voorraad Duvel en Westmalle Dubbel weggekocht en Wim was zo vriendelijk om een driekwart literfles Duvel mee te brengen.

Na het eten wilde Lucy boerenbridgen. Terwijl ik de kaarten aan het uitzoeken was bedachten we dat dominoën eigenlijk veel leuker is. Wim kon nog niet (echt) dominoën, maar dat zouden Lucy en ik hem wel even leren. Ik denk dat wij ontzettend goede domino-leraren zijn, want al snel stond Wim op 8 winstpartijen en wij allebei slechts op 3.

Om kampioen van de avond te worden, diende men 20 partijen te winnen. Aan het eind werd het nog spannend, uiteindelijk stond Wim op 20, Lucy op 19 en ik op 14 verder weet ik het niet meer, want het scoreformulier is op mysterieuze wijze zoekgeraakt.

Eerlijk is vals, Wim heeft gewonnen en krijgt als prijs een kopie van de Merengue/Bachata-mix die tijdens het dominoën opstond.

Wellicht kan Wim een volgende keer ons wat extra domino-les geven...

Posted by CasaSpider at 6:02 AM | Permalink | Comments (5)

Toen ik Luchiano vanmorgen in zijn klas afzette en de juffrouw groette, kwam zij naar mij toe: "Meneer, het was een misverstand gisteren!". Nieuwsgierig geworden hing ik aan haar lippen.

Wat bleek, toen Luchiano met het wisselgeld (2,50) naar het rek achter in de klas liep waar de tassen van de kinderen in staan, heeft hij het in de verkeerde tas gestopt. Er is namelijk één andere leerling met precies dezelfde Spiderman-tas als Luchiano. Dat is zijn vriendje Joash.

Toen de moeder van Joash vanmorgen de tas van haar zoon in gereedheid bracht, vond ze het geld. Zij vroeg onmiddellijk aan haar zoon hoe hij aan dat geld gekomen was. Joash had geen flauw idee. De moeder gaf het geld aan juffrouw James, die uiteraard wel meteen begreep hoe de vork in de steel zat.

Ik kreeg de 2 gulden 50 terug, maar was eerlijk gezegd veel blijer met het feit dat de situatie in klas 1B niet zo bedroevend is als ik gisteren vreesde. En met het feit dat de moeder van Joash precies de reactie vertoonde die ik in het stukje van gisteren voor mij zelf in een dergelijk geval in gedachten had.

Alle omstandigheden wezen in een andere richting, zelfs had ik al een "dader" op het oog. Ik heb echter te snel geoordeeld.

Posted by CasaSpider at 6:12 AM | Permalink | Comments (5)

Het is Carnavalstijd, hèt feest van het jaar op Curacao. Aanstaande zondag is de Gran Marcha, de grote optocht. Deze week worden er nog vele zogenaamde Jump-up's georganiseerd door bedrijven, scholen en carnavalsverenigingen. Bij een Jump-up kopen de deelnemers een t-shirt en mogen vervolgens enige kilometers achter of zelfs tussen een aantal geluidswagens met Tumba-muziek lopend dansen. Of dansend lopen.

Ook de Marnix School van Luchiano (6) heeft zijn Jump-up. Ik vind Luchiano nog iets te klein om mee te lopen. Als we van Centrum Supermarkt naar de Bankomatico lopen om geld op te nemen, vindt hij het al te ver. "Waarom gaan we niet met de auto, papa?". "Omdat het maar 250 meter lopen is, luilak!".

Het t-shirt wilde ik wel voor hem kopen, 7 gulden 50 is niet te duur dacht ik. Vanmorgen overhandigde ik 10 gulden aan juffrouw James. Toen ik Luchiano om kwart over 12 op kwam halen, vroeg ik hem naar het wisselgeld. Hij doorzocht zijn tas, zijn zakken, alles, maar vond het geld niet.

Ik had al zo'n vermoeden dat dit zou gebeuren. Het is onvoorstelbaar, maar in Luchiano's klas wordt veel gestolen! De kinderen moeten hun tas achterin de klas in een soort rek zetten. Het vermoeden is nu dat een van de kinderen die achter in de klas zitten, heeft gezien dat Luchiano geld in zijn tas stopte en het er vervolgens doodleuk uit heeft gehaald.

Ik was hierdoor enigszins geshockeerd en vind dat hier iets aan gedaan moet worden. Toevallig kreeg Luchiano gisteren nog een brief mee van juffrouw James. Een brief, waarvan ik u de volgende passage niet wil onthouden:

"Zij (de kinderen, red) verstoren de dagelijkse orde door te LIEGEN en te STELEN: dingen stiekem wegpakken als de ander naar het toilet gaat of even bij mij staat, zodat wanneer die weer naar zijn plaats terugkeert hij opeens iets kwijt is. Dan komt er ruzie, want die weet ongeveer wel wie het heeft genomen, maar kan het niet bewijzen, want die ander blijft volhouden dat hijzelf de eigenaar is van dat potlood, die gum, die slijper, die stift, enz. Dit moet eens een keertje afgelopen zijn!!!! Want dat is gewoonweg LIEGEN en STELEN en ik tolereer het niet."

Nu moeten de ouders elke stift, elk potlood en elk ander attribuut van hun kind van een merkteken voorzien. Dat vind ik best, maar het is natuurlijk wel de omgekeerde wereld. De "daders" en met name hun ouders dienen aangesproken te worden. Als ik zou merken dat Luchiano met andermans spullen thuiskwam, dan was hij nog niet jarig. De volgende dag mag hij het persoonlijk aan de eigenaar teruggeven, met de excuses erbij.

Nou ja, ik moet nog even wat stoom afblazen. Als dat gebeurd is, schrijf ik wel een briefje aan de juffrouw met mijn visie, opbouwende kritiek en tips. Op dit moment bevindt Curacao zich in de ban van atrako's, ofwel overvallen. Meestal gepleegd door jongeren met een zeer slecht ontwikkeld geweten. Het lijkt mij erg zinvol om in klas 1 van de basisschool aan het ontwikkelen van dat geweten te beginnen.

Normaliter zeg ik altijd Zeg nooit nooit, voor deze keer maak ik ervan Beter laat dan nooit.

Update 19.02.2004
Dingen zijn niet altijd wat ze lijken. Leest u s.v.p. ook het vervolg (19.02.2004) op deze post.

Posted by CasaSpider at 12:49 PM | Permalink | Comments (6)

De meeste activiteiten die we op Curacao ondernemen worden georganiseerd door de dames. Nu was het de beurt aan Barbara (van Roland) om een BBQ te organiseren op Daaibooibaai.

Aanleiding was Valentijnsdag. Wat is er romantischer dan elkaar aan het strand bij zonsondergang diep in de ogen te kijken. Bovendien was Barbara's moeder op bezoek. Zij wilde graag zien hoe Barbara's buik zich aan het ontwikkelen is. Voor de duidelijkheid, Barbara is ongeveer vijf maanden zwanger.

Al met al meer dan voldoende aanleiding om de 26 kilometer naar Daaibooibaai te rijden. BBQ's op Daaibooibaai verlopen volgens een vast ingesleten ritme, zeg maar een soort Missionarishouding. Het vlees en het bier smaken daar echter niet minder om, zeker in combinatie met de voortreffelijke knoflooksaus.

Wij gingen relatief vroeg weg en waren tegen half tien weer thuis. Kon ik nog mooi even Studio Sport zien, waar PSV in een uitermate slechte wedstrijd door een doelpunt van Mateja Kezman in de laatste minuut FC Twente versloeg. Een waardige afsluiting van Valentijnsdag, of niet soms.

Meer foto's van de Valentijnsdag-BBQ op Daaibooibaai vindt u hier.

Posted by CasaSpider at 9:02 AM | Permalink | Comments (3)

Mijn vijfjarighuwelijksdag werd gisteren nogal overschaduwd door slecht nieuws. Zelf ben ik vrijwel altijd voor half acht op mijn werk. Via MSN en Yahoo zie ik vervolgens collega's, vrienden en bekenden binnendruppelen.

Cubaanse collega Reynaldo arriveert meestal zo tegen kwart over acht. Daarom was ik om kwart voor negen verbaasd dat hij er nog steeds niet was. Toen startte Yohanna vanuit Cuba een Yahoo-sessie met mij. Zij vroeg me hoe het met Reynaldo en Willy (een andere Cubaanse collega) was. Ik antwoordde haar dat dat toch wel toevallig was, want ik vroeg me net af of er misschien iets gebeurd was.

Dat was ook het geval. Reynaldo en Willy waren 's avonds gaan hardlopen bij de Korredor achter de waterfabriek van Aqualectra. Onderweg naar huis kochten zij een portie Chinees, die ze vervolgens in Reynaldo's huis op wilden eten. Reynaldo laat de deur naar de porch altijd open.

Plotseling kwamen er twee gewapende mannen via de porch naar binnen. Het ging allemaal erg snel. Ze trokken electriciteitsdraden en computersnoeren her en der vandaan en bonden hiermee de handen van de Cubanen op hun rug. Vervolgens moesten ze op de grond gaan liggen.

"Waar zijn de drugs!", snauwde de een hen toe. "Wij hebben geen drugs, wij zijn Cubanen en alleen hier om te werken". De overvallers geloofden dat niet. Een schopte Willy tegen zijn hoofd en zette vervolgens de punt van zijn mes op Reynaldo's keel. Maar als je geen drugs hebt, kun je ook niet vertellen waar ze zijn.

Gelukkig had de andere crimineel iets meer hersens. Hij zag dat ze kennelijk het verkeerde huis waren binnengegaan. Dat maakte Reynaldo op uit een telefoongesprek dat een van de overvallers hield met een handlanger. Hij wist zijn agressieve maat tot bedaren te brengen. Ze doorzochten het huis op waardevolle zaken en gingen weg met een laptop, twee cellulars, alle sleuteles en nog wat kleinigheden.

Nadat Reynaldo en Willy zich wisten te bevrijden, klopten zij aan bij de buren en lichtten de politie in. Diezelfde nacht werden alle sloten vervangen. Tegen elf uur verscheen Reynaldo op het werk, nog zichtbaar nerveus. "We leven nog", relativeerde hij de afschuwelijke gebeurtenis.

En zo is het. Vanmorgen kocht ik gewoontegetrouw een Vigilante. Gisterenavond is op soortgelijke wijze een Colombiaans echtpaar in hun huis overvallen. Ook deze personen waren geboeid en lagen met hun gezicht naar beneden op de grond. Bij het verlaten van het huis meende een van de overvallers nog wat schoten in de richting van de man te moeten lossen. Daarbij is de Colombiaan in zijn hoofd geraakt en overleden.

In dat licht bezien hebben Reynaldo en Willy heel veel geluk gehad. Maar dan ook alleen in dat licht bezien.

Posted by CasaSpider at 8:28 AM | Permalink | Comments (9)

Vandaag, vrijdag 13 februari 2004, zijn Lucy en ik vijf jaar met elkaar getrouwd. Dat mag voorwaar een prestatie genoemd worden. Ja, ja, met name van Lucy's kant uiteraard.

Vijf jaar, het lijkt wel een eeuwigheid! Niet dat het zo erg is dat de dagen voorbijkruipen, integendeel, we hebben veel dingen samen beleefd en dat schept een sterke band. Dat begon al op de eerste dag van ons prille huwelijk.

Zaterdag 13 februari 1999, de dag dat Lucy en ik te Santo Domingo trouwden, staat bij mij te boek als de meest hectische dag uit mijn leven. Wat mij betreft blijft dat ook zo. Het feit dat mijn nette broek precies in de bilnaad scheurde vlak voor we bij het Stadhuis verschenen was nog een van de minder spectaculaire gebeurtenissen. Het verklaart waarom ik in spijkerbroek op de foto sta.

Geen enkel huwelijk is gemakkelijk. Er zijn echter diverse factoren die de kans van slagen groter dan wel kleiner maken. Een kansverlagende factor is een huwelijk tussen twee mensen uit verschillende culturen.

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik in het begin van onze relatie tegen Lucy zei dat wij anders zijn. Lucy was het daar absoluut niet mee eens en bewees daarmee het gelijk van mijn stelling.

Na een jaartje of twee was het Lucy die meldde dat wij toch wel heel erg verschillend zijn. Uiteraard was ik het daar ook niet mee eens. Neen, ik geloof dat wij in de kern heel erg op elkaar lijken, of in ieder geval goed bij elkaar passen. Qua randverschijnselen, zoals daar zijn discussie-technieken, hebben we beiden naar elkaar toe moeten groeien.

Lucy's situatie is overigens veel moeilijker dan de mijne. Zij verliet haar thuis-omgeving en moest haar weg zien te vinden op Curacao. In Santo Domingo is zij de spil van de familie. Een stelling (niet van mij ditmaal) doet de ronde dat in een relatie tussen twee mensen uit een verschillend land, men zich in het land van de vrouw moet vestigen om deze relatie te doen slagen. Dat hebben wij niet gedaan, nog niet in ieder geval. Daarom verdient Lucy een extra compliment!

Lucía, te quiero y te amo...

Para siempre, tu CasaSpider.

Posted by CasaSpider at 6:57 AM | Permalink | Comments (22)

Elke morgen om kwart voor zeven breng ik Luchiano (6) naar school. De Marnix Basisschool. Als ik van de Dr. Maalweg rechtsaf de Caracasbaaiweg opdraai, stop ik even aan de rechterkant van de weg om een Vigilante te kopen voor Lucy. Kranten kan men op alle drukke straathoeken kopen. De verkopers zijn bijna altijd vrouwen en volgens mij voor het grootste gedeelte afkomstig uit de Dominicaanse Republiek.

Het is geen licht werk. De dames lopen met een flinke stapel kranten onder hun arm heen en weer naar auto's die even claxonneren, ten teken dat men een krantje wil kopen. Daar komt bij dat het hier sinds december vaak regent, dan moeten de dames behalve de kranten ook nog een paraplu zien vast te houden.

Net als aan de tandarts en de kapper (en aan Lucy niet te vergeten) ben ik trouw aan mijn krantenverkoopster. Soms staat ze op zaterdag op een andere kruising. Als ik haar te laat heb opgemerkt prefereer ik een blokje om te rijden en de krant alsnog bij haar te kopen in plaats van bij een vreemde krantenverkoopster.

Mijn krantenverkoopster heet Grecia, dat betekent Griekenland. Elke morgen voeren we een kort gesprekje. Grecia is een jaar of 35, heeft zwart krullend haar en kijkt altijd (vr)olijk. Op Curacao gaat het er amicaal aan toe. Zo noemde Grecia mij al snel dushi, wat zoveel als schatje betekent, en mi Amor. Dat zegt zij overigens tegen al haar klanten.

Soms praten we in het Papiamentu tegen elkaar, soms in het Spaans. Na een tijdje begon ik ook Hola mi Amor tegen Grecia te zeggen. Of Buenos dias, mi Reina (Goedenmorgen, mijn Koningin). Voor de gezelligheid. Niets aan het handje.

Totdat Luchiano de krantenverkoopsterkwestie eens ter sprake bracht bij zijn moeder. "Weet je dat papa altijd mi Amor of mi Reina tegen die mevrouw van de kranten zegt?". U begrijpt dat Lucy meteen verhaal kwam halen. "En hij heeft ook haar naam gevraagd enzo", ging de kleine rat onverstoorbaar verder.

Ik kon me nog net uit mijn penibele situatie redden door te stellen dat Nederlanders nu eenmaal wat warmbloediger zijn en dat dit soort woordjes er bij ons gewoon standaard inzit. Maar dan ook alleen omdat Lucy daarvan nogal in de lach schoot.

Posted by CasaSpider at 6:16 AM | Permalink | Comments (8)

Net als in alle andere landen dient ook op Curacao belasting te worden betaald. Een heleboel Nederlandse belastingen, zoals bijvoorbeeld de Zuiveringsheffing, kent men hier niet. Als een soort van Onroerend Goed belasting hebben wij de Gebruiksbelasting.

Op zich is daar niets mis mee. Het bedrag is voor mij ook niet al te hoog, 450 Antilliaanse guldens per jaar. Toch wist de Eilandsontvanger Curacao mijn middag te vergallen niet met één, niet met twee, maar met maarliefst drie aanslagen tegelijk. Over de jaren 1998, 1999 en 2000! Zelfs zat er nog een aanslag 1997 bij, maar die bedroeg nul gulden aangezien ik in 1996 nog niet op mijn huidige adres woonde.

Daar kan ik dus niet goed tegen, dat zo'n Belastingdienst zijn achterstanden nu in één keer wil inhalen. Hoe kunnen normale mensen nu aanslagen over zeven jaren (die van 2001, 2002, 2003 en 2004 zijn in aantocht) betalen?

Inmiddels zijn 10.000 aanslagen verzonden. De overige 30.000 zijn door de regering tijdelijk On Hold gezet. Vanwege het Carnaval dat nu los gaat barsten.

Wat mij betreft betalen de ambtenaren die voor de achterstand hebben gezorgd, alle aanslagen en vooral de mijne uit eigen zak!

(CasaSpider is ietwat gepikeerd)

Posted by CasaSpider at 9:19 AM | Permalink | Comments (6)

Mensen, wat is Duits toch een mooie taal hè? Zeker als het gaat om exacte wetenschappen als wiskunde en filosofie. Das Finanzamt is ook zo'n mooi Duits woord. Het klinkt veel krachtiger dan het Nederlandse Belastingdienst.

Op Curacao betalen wij ieder jaar autobelasting. De belastingpapieren dient men in het dashboardkastje te bewaren. Om het de politie bij controles gemakkelijker te maken moet zich op de voorruit een sticker bevinden. Het is nu 2004, dus de sticker moet ook van 2004 zijn. Da's logisch.

In december worden al via radio en TV boodschappen uitgezonden dat de autobelasting voldaan moet worden en waar men dat kan doen. Er staan dan nog geen lange rijen bij de betreffende loketten, men kan er de pin uit een granaat trekken. Over het algemeen heeft slechts een enkele Streber (weer zo'n prachtig Duits woord) betaald. De rest rijdt nog vrolijk rond met de 2003-sticker. Ik ook, na een jaar plakt hij nog best.

Op een bepaald moment vindt de overheid het te gortig worden en stelt men een limiet. Vanaf die datum wordt er veelvuldig en streng gecontroleerd, conform het Zero Tolerance beleid (Sero Toleransha).

Aan de sticker kunnen de agenten eenvoudig zien wie ze van de weg moeten halen. Dat laatste mag men letterlijk opvatten, want de auto wordt in beslag genomen en naar de Kurá, letterlijk tuin, gebracht. Daar kan men later zijn eigendom ophalen, na overleggen van de juiste papieren en sticker en het betalen van de stallingskosten. Die stallingskosten kunnen dermate snel hoog oplopen dat veel eigenaars hun auto nooit meer komen claimen. De Kurá is dan ook tjokvol.

Op maandag 9 februari beginnen de strenge controles. Vanmorgen werd ik gebeld door office-manager Manja dat de 2004-sticker klaar lag op kantoor. Ik heb hem meteen op de voorruit van mijn donkerblauwe Toyota Corolla met moon-/sunroof geplakt. Als u goed kijkt, kunt u nog een stukje van de moon-/sunroof op de foto zien. En ja, u kunt ook zien dat de voorruit nodig gewassen moet worden.

Veel mensen mogen op 1 juli nogmaals door het sticker-circus heen. Het is namelijk mogelijk de autobelasting in twee gedeeltes te betalen. Mensen die voor het hele jaar hebben betaald, krijgen een rode sticker, de armoedzaaiers die in juli terug moeten komen een blauwe.

Mocht u omstreeks deze tijd als tourist Curacao bezoeken en in een huurauto willen rondrijden, let er dan op dat er een 2004-sticker op de voorruit zit!

Posted by CasaSpider at 12:48 PM | Permalink | Comments (11)

Onze tot op heden rimpelloze relatie met Kontiki Beach heeft wat haarscheurtjes opgelopen. De situatie: Kontiki Beach ligt direct naast Mambo Beach. Men kan eenvoudig van het ene strand naar het andere wandelen, ze lopen namelijk naadloos in elkaar over.

Lucy maakt graag gebruik van deze mogelijkheid. Zo kan zij op Mambo Beach ook naar Chicas, Parejas en Salsa Mannen speuren. Gisteren ging dit echter mis. Lucy werd tegengehouden door een corpulente bewaakster. Ja, ik geef het toe, dat corpulente is in deze irrelevant. De bewaakster vroeg om een groen kaartje.

Wij hebben een jaarabonnement bij Kontiki. Andere mensen moeten een toegangsbewijs kopen en dat is het betreffende groene kaartje. "Nu breekt mij de klomp", dacht ik bij mijzelf. Een abonnement dient in mijn ogen minimaal dezelfde rechten te verschaffen als een individueel kaartje. Ook al is het groen.

Meteen ging ik verhaal halen bij de entree. De kaartjesverkoopster had weinig zin in een discussie (ik wel) en ze bleef erbij dat alleen mensen die een los kaartje kochten over het strand naar Mambo Beach mochten lopen.

Volgende week gaan we met de manager praten. Ik heb echter zo'n voorgevoel dat ook de chef deze merkwaardige regeling gaat verdedigen. Ik hoop wel dat hij meer zin in een discussie heeft dan de kaartjesverkoopster.

Posted by CasaSpider at 6:29 AM | Permalink | Comments (4)

Gisteren hadden we een sportief dagje, we gingen naar de Curacao Olympic Triathlon kijken, op Jan Thiel. Twee keer per jaar wordt er een mini-triathlon georganiseerd, de ene keer op Porto Marie, de andere keer op Boka Sami. Deze Olympic Triathlon kwam er tussendoor.

Het kijken naar een triathlon is een relaxed gebeuren. Het ernaartoe rijden viel echter niet mee. Jan Thiel ligt aan het einde van de lange Caracasbaaiweg (aan het eind rechtsaf) en die Caracasbaaiweg was zo tegen half drie al afgezet. Dat betekende een touristische route over weggetjes die ik nog nooit had gezien. Tweemaal moesten we toch echt dringend aan de politie-agenten vragen of we alsjeblieft door de afzetting mochten.

Na enige moeite bereikten we het parkeergebied. Ino & Bente kwamen daar net vandaan lopen. Even later liepen we met zijn vijven de heuvel af richting Jan Thiel. Dat is toch een wandeling van ongeveer een kilometer! Lucy had schoenen met hoge hakken aan, maar ze hield zich kranig. Opmerkingen als: "Maar je had toch ook je gymschoenen aan kunnen trekken", resulteren in een serie dodelijke blikken. Een beetje vrouw vertoont zich natuurlijk niet op gymschoenen! Natuurlijk niet.

Vanwege de langere, olympische, afstanden waren er twee soorten deelnemers, de individuele en de estafettes. We waren precies op tijd om de estafette-zwemmers te zien starten. De individuelen kwamen toen al bijna uit het water. Bij de individuele heren deed collega Ahmed Mohammed mee. Verder waren er twee estafette-teams belangrijk voor ons. SQL Integrator met Mark Janssen, Frank Hogenes en Kees Barneveld en AFS met Roland Becht, een onbekend talent en Peter Cuppen.

Heren zijn leuk, maar dames zijn leuker. Mijn favoriete was uiteraard mijn lerares Spaans, Paloma Herrewijn. Sinds jaar en dag regeert zij met ijzeren vuist het dames triathlon- en hardloopgebeuren op Curacao. Vorige week dinsdag was Paloma echter nogal nerveus, er bleken namelijk 25 atletes uit de Verenigde Staten over te komen voor de triathlon!

Haar angst was terecht, na het zwemmen lag Paloma op ruime afstand. Na het fietsen was zij weliswaar tweede (als ik het goed heb), maar wel op bijna tien minuten achterstand! "Dat haalt zij nooit meer in", dacht ik. "Dat red ik nooit meer", dacht Paloma. Groot was de vreugde dat zij uiteindelijk toch met grote voorsprong eerste werd bij de dames.

Paloma's geheim? Lippenstift! Andere vrouwelijke topatleten als Nellie Cooman, Leontien Zijlaard en Florence Griffith zorgden er ook altijd voor er picobello uit te zien. Paloma: "Ja, goed hè die lippenstift, die kan echt overal tegen". Het is een leuk gezicht een wedstrijdzwemster met lippenstift op uit het water te zien komen.

Lucy kreeg de winnaar bij de mannen, Ivan Jonker, in het zicht. Ze wilde wel, niet, wel, niet met hem op de foto. In zo'n geval zeg ik niets meer, ik weet toch wat er gaat gebeuren. "Ja! Ik wil op de foto met hem!" Zo gaat het namelijk altijd. Helaas was Ivan Jonker net op weg naar de kleedruimtes. Hij had er flink de pas in, dat is niet zo vreemd voor een tri-atleet. We liepen nauwelijks op hem in. Uiteindelijk moesten we zelfs sprinten. Ivan Jonker is een sympathieke kerel en wilde zelfs graag met Lucy op de foto. Tri-atleten zijn net mensen!

Inmiddels begon het al bijna donker te worden. Dat is het tijdstip dat onze SQL Integrator directeur Kees Barneveld meestal binnenkomt. Hij was van start gegaan voor de 10 kilometer hardlopen, ondanks dat SQL Integrator niet meer echt meedeed. Dat kwam omdat fietser Frank Hogenes helaas op moest geven wegens kramp in zijn bil. De details omtrent deze opgave heb ik nog niet vernomen, maar het parcours bevatte een paar gemene heuveltjes en er moesten vier ronden worden afgelegd.

Kees kwam opvallend fit binnen, met name het niet hebben hoeven zwemmen heeft hier ongetwijfeld mee te maken gehad. Hoeveel werkwoorden passen er in een zin. Hij bleef Luchiano met een neuslengte voor. Luchiano sprintte het laatste stukje met veel deelnemers mee. Ook in zee had hij zich al uitstekend vermaakt.

Het werd tijd om te beginnen met de wandeling naar de auto, een kilometer bergop. Maar na een hele middag sporten leverde dat klimmetje geen enkel probleem op. Ja, we hadden de shoarma en patat van De Happenkar dik verdiend!

Meer foto's? Klik op Curacao Olympic Triathlon!
Uitslagen? Waarschijnlijk vanaf maandag op Triathlon Curacao!

Posted by CasaSpider at 9:01 AM | Permalink | Comments (3)

Ongeveer 600 jaar geleden werd Tros Aktua (bestaat dat nog?) gepresenteerd door Wibo van der Linde. De TROS was een echte familie-omroep, met voornamelijk spelletjes in de programmering. Als ik het me goed herinner schreef de Mediawet voor dat omroepen een bepaald percentage van hun zendtijd aan serieuze onderwerpen moesten besteden.

Daarom werd een aktualiteitenrubriek uit de grond gestampt. Om enigszins serieus over te komen zaten er achter Wibo van der Linde een stuk of 12 typistes druk te typen. Zo leek het net een dampend perscentrum, waar de allerlaatste nieuwsfeiten werden vergaard. Een CNN in het klein, zeg maar. Heel Nederland wist dat het ingehuurde uitzendkrachten betrof en lachte erom.

Als ik tegenwoordig naar Telenotisia (Journaal) op Telecuracao kijk, moet ik telkens aan Wibo van der Linde en zijn typistes denken. Sinds enige tijd is er een nieuw Nederlandstalig dagblad op de markt met de naam Antilliaans Dagblad. Dit dagblad heeft het voor elkaar gekregen om zo'n vijf minuten zendtijd van het journaal te mogen vullen.

De regie switcht naar de redactieruimte van het Antilliaans Dagblad. De presentator zit al klaar en begint voor te lezen. Achter hem zit een blonde medewerkster. Meestal is zij wat aan het surfen op het web. De laatste tijd is zij, laten we haar voor het gemak Sjoukje noemen, steeds nadrukkelijker aanwezig. Zo was zij laatst aan het telefoneren. En wel met een zodanig volume dat ik moeite had om te kunnen verstaan wat de nieuwslezer van het Antilliaans Dagblad te melden had.

Soms loopt Sjoukje lekker door het beeld, dat is ook bepaald niet goed voor de concentratie. Sjoukje is een soort van running gag aan het worden. Iedere avond ben ik benieuwd wat ze nu weer heeft verzonnen. De vijf minuten uitzending van het Antilliaans Dagblad zijn het hoogtepunt van het journaal geworden. Voor mij tenminste wel.

Gisteren verkneukelde ik mij alweer, maar het ongelofelijke gebeurde... Sjoukje was er niet! De nieuwslezer, laten we hem Fred noemen, zat er in zijn eentje! Lucy zag de ontzetting op mijn gezicht en stelde me gerust: "Maak je geen zorgen, ze komt heus nog wel".

Sjoukje kwam niet meer opdagen, maar tot mijn opluchting wandelde er wel een schoonmaakster op haar dooie gemak vlak achter de presentator langs. "Die moet vast ook weer terugkomen", raadde ik in mijzelf. En ja hoor, een minuut later kwam ze nogmaals langs sloffen. Als bonus verscheen er nòg een medewerker van het Antilliaans Dagblad onbedoeld in beeld. Waarschijnlijk ook op zoek naar de eeuwige roem.

Wibo van der Linde had zijn typistes, maar Sjoukje & Fred (en de schoonmaakster) mogen er ook zijn!

Posted by CasaSpider at 6:13 AM | Permalink | Comments (9)

Lucy had zondag een zware middag, er moest flink gewerkt worden! Alle Chicas, Parejas en Salsa Mannen waren al een week opgedroogd. Terwijl mevrouw aan de wandel was, lag ik met Luchiano in de zee bij Kontiki Beach te spartelen. Even later kwamen Los Cubanos, Reynaldo en Willy, ons gezelschap houden.

Tot dan toe was de aanblik van het strand qua vrouwelijk schoon vrij treurig. Al snel veranderde dat. Reynaldo werd enthousiast! Dat kwam ook omdat hij de schone die in zijn blikveld gevallen was kende, het betrof namelijk een landgenote. Toen Lucy onverrichterzake terugkeerde van Mambo Beach, attendeerden we haar op de net aangekomen Cubaanse. Reynaldo bracht het groepje in contact met Lucy en even later was zij een Salsa Man en twee Chica's rijker.

Susell moest nog wel even een promotie-filmpje maken, maar daarna was de eer aan haar (en aan lachicamerengue.com) om de eerste Cubaanse Chica de la Semana te worden. Van mij mogen er nog vele volgen! In de tussentijd maakte Lucy ook nog foto's van een Pareja en van nòg een Chica. Wie denkt dat het strand er is om te luieren, die heeft het goed mis. Wat Lucy betreft dan, ik doe voer verder niet zoveel uit.

Het Happy Hour was als vanouds, wij vermaakten ons uitstekend tot ongeveer kwart over zeven. Dan nadert Luchiano's bedtijd. Reynaldo en Willy hielden het langer uit. Willy wilde dansen en Reynaldo is daar ook niet vies van. Probleem van dansen is dat men wel een vrouwelijke partner moet hebben. Twee mannen die met elkaar dansen, tja... dat is zo MASH...

Met enige moeite wist Reynaldo een dansje van een Colombiaanse los te peuteren. Vervolgens liepen ze naar twee Nederlandse meisjes toe, die ritmisch op de muziek aan het bewegen waren. Duidelijk in voor een dansje. Maar niet met Los Cubanos! Neen, ze dansten liever met elkaar gaven ze onze jongens te verstaan.

Reynaldo vertelde me later dat hij zich daardoor erg slecht voelde. Hij is ervan overtuigd dat de meisjes hem afwezen omdat hij een Latino is en zij daarom op hem neerkijken. Als iemand die alleen op economisch gewin uit is. Hij noemde het discriminatie.

Ik was hier zeer verbaasd over, ik had het niet verwacht. Heel vreemd, maar discriminatie is iets waar ik mij eigenlijk niet mee bezig hou. En volgens mij haast geen enkele Nederlander. "Ja, maar waarom wezen ze me dan af?", vroeg Reynaldo. Ik weet het niet. Misschien omdat Nederlandse meisjes vooroordelen hebben ten opzichte van Latinos, dat ze nogal opdringerig zijn, een neen als een probeer het eens beter opvatten of misschien wel als drugscriminelen worden gezien?

Ik weet het niet, maar discriminatie kwam niet in mij op. Als rasechte Latina was ook Lucy het niet met Reynaldo eens. "Wel is het zo dat als hier een man je ten dans vraagt, dan bekijk je hem. Hoe zijn haar eruit ziet, hoe hij gekleed is en dan besluit je: ja en als je niet wilt dan zeg je iets van hmmm misschien later, want ik moet eerst met die en die dansen. Botweg nee zeggen, dat doen wij niet, daar kunnen de mannen niet zo goed tegen. Soms worden ze dan zelfs agressief!".

Interessante kwestie. Gelukkig heb ik er niet zo'n last van. Als Susell mij ten dans vraagt en Lucy 500 kilometer uit de buurt is, dan zeg ik met alle plezier: "Claro que si!".

Posted by CasaSpider at 6:32 AM | Permalink | Comments (9)

Het is enige tijd geleden dat onze honden Spider en Scooby Doo in een stukje voorkwamen. Geen nieuws is goed nieuws zullen we maar zeggen. Vanmiddag, net voor wij naar het strand wilden gaan, sloegen de honden aan. Lucy ging kijken en begon direct te krijsen.

In zo'n geval weet ik meteen wat er aan de hand is: de honden hebben een leguaan te pakken. "T'is de natuur", denk ik dan bij mezelf. Lucy vindt het echter crimineel wat de honden doen en dat komt vooral omdat zij de leguaan alleen dood willen maken en vervolgens niet opeten.

Spider en Scooby Doo worden echter helemaal gek als ze een leguaan aantreffen. Onze tuin verandert dan in een soort Jurassic Park. Ik vrees dat alleen de Martin Gaus Methode ofwel De Slipketting hier soelaas biedt.

Het vangen en opruimen van leguanen zit in mijn takenpakket, gelukkig gebeurt het niet al te vaak. Ditmaal betrof het een groot exemplaar. Het eerste wat ik zag was zijn afgebeten staart. De staart had een lengte van zo'n 30, 40 centimeter. Ik schoof de bak waar de honden in slapen wat aan de kant en achter de bak zat een doodsbange leguaan, zonder staart.

Lucy had de honden inmiddels naar binnen gehaald en ik stond koortsachtig na te denken hoe ik de leguaan uit de tuin moest krijgen. Het beest was gewond en liep nogal moeilijk. Uiteindelijk kreeg ik hem in een kartonnen doos en droeg hem naar buiten. Luchiano stelde nog voor om zijn staart naast hem te leggen.

Toen we even later naar de auto liepen om naar het strand te gaan, was het beest al uit de doos gekropen. Bij terugkomst was hij geheel verdwenen. Wij nemen aan dat hij niet zo dom is geweest om nogmaals bij Spider en Scooby Doo op bezoek te gaan.

Posted by CasaSpider at 6:26 PM | Permalink | Comments (7)

Ino & Bente zijn beiden in december jarig, Ino zelfs op de 31e. Als de storm qua feestjes enigszins geluwd is vieren zij hun verjaardagen. Het luwen van de storm vond dit jaar plaats op 17 januari.

Kunt u goed naaien zonder naaimachine? Lucy moest wel, want er dienden in allerijl drie kostuums in elkaar gezet worden. Het thema van het feest was namelijk Vicars & Tarts. En wij hebben geen naaimachine.

Dat themafeest was een slim idee, met name van Bente. Zij kan namelijk heel goed kleren in elkaar zetten en beschikt bovendien over een naaimachine. Ino had dan ook het mooiste pak.

Vrijwel iedereen hield zich aan de dresscode. Gelukkig waren vrijwel alle dames Tarts, daar was het natuurlijk om te doen. Misschien kwam het ook daardoor dat er veel ge(buik)danst werd en dat maakt een feest stukken dynamischer.

Een hoogtepunt qua dansen, dat jammer genoeg niet (door mij) op foto's is vastgelegd, was de show die Richard en Janet weggaven. Janet is ooit tweede (of eerste?) geworden op het wereldkampioenschap Latin-American Dancing. Dat was goed te zien!

Ik geloof dat wij het om half vier voor gezien hielden. Luchiano lag toen al een uurtje op de bank te slapen. Dat mocht ook wel, want hij had zijn piano meegenomen en daarmee een gastoptreden verzorgd.

Een impressie van deze gebeurtenis kunt u vinden in de Tarts & Vicars fotoserie.

Ik heb een vermoeden dat wij binnenkort een naaimachine gaan aanschaffen.

Posted by CasaSpider at 11:29 AM | Permalink | Comments (4)

In de comments van de vorige post verbaasde Verbal Jam zich erover dat er voor strandgebruik op Curacao betaald moet worden.

Wel, dat geldt voor de zogenaamde geprivatiseerde stranden. Mambo Beach is er daar één van. De eigenaar zorgt voor faciliteiten als toiletten, palmbomen, security en niet te vergeten zand. Volgens mij zijn alle stranden hier opgespoten met zand. Correct me if I'm wrong. Bij een Tropical Wave (heftige storm) worden hele stukken strand compleet weggeslagen.

De eigenaar van een strand draagt er ook zorg voor dat het strand wordt schoongehouden. Op zich is hier niet zoveel mis mee. Belangrijk is dat de overheid goed in de gaten houdt dat het percentage geprivatiseerde stranden niet te groot wordt ten opzichte van de vrij toegankelijke stranden.

Stranden als Mambo Beach, Kontiki Beach, Barbara Beach en niet te vergeten de hotelstranden worden voornamelijk bezocht door buitenlanders, en daar reken ik in dit geval ook de Nederlanders onder. Antillianen gaan liever naar stranden als Grote en Kleine Knip en Lagun, met veel helderder water en gratis toegang. Cas 'Abou is hun favoriete betaalde strand.

Het is ietwat wrang als Curacaoenaars steeds minder in de gelegenheid zijn om hun eigen stranden te bezoeken, ongeacht of dat nu komt door een hoge concentratie Nederlanders, de hoge toegangsprijzen of een combinatie van beide.

Een tijd geleden onstond er een conflict om het strand van Daaibooibaai, vlakbij het dorpje Sint Willibrordus. Dit is een strand dat altijd gratis toegankelijk was. Het wordt druk bezocht door zowel Curacaoenaars als Nederlanders, met name vanwege de uitstekende barbecue-mogelijkheden.

Op zekere dag lag er een ketting op de weg en moesten bezoekers vijf gulden per auto betalen. Een stichting had besloten om het strand te gaan onderhouden en vond dat zij recht had op een vergoeding. Dit viel niet in goede aarde bij de bewoners van Sint Willibrordus en omstreken. Het heeft even geduurd, maar Daaibooibaai is nu weer gratis.

Overigens is strandbezoek op Curacao altijd nog goedkoper dan in Nederland. Ik herinner mij nog wel dat ik vanuit Utrecht naar Wassenaar reed. Aldaar moest ik 7,50 gulden parkeergeld betalen en 12,50 voor een windscherm met bedje. Bovendien moet het benzinegeld (ca. 35 gulden) er nog bij opgeteld worden.

Een niet onbelangrijke aftrekpost op Curacao is het ontbreken van file-leed. Mijn reistijd naar Mambo Beach bedraagt om en nabij de vier minuten...

Posted by CasaSpider at 8:54 AM | Permalink | Comments (19)

Vrijdag hebben wij met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid voor het laatst officieel Mambo Beach bezocht. Neen, het is nog niet op CNN geweest.

Wat is er gebeurd? Die dag wilden wij ons nieuwe jaarabonnement voor Mambo Beach kopen. Normaliter doet men dit bij de ingang van het Seaquarium, voor de kenners: de meest linkse van de drie ingangen. Bij Seaquarium wist men ons te vertellen dat de abonnementen voor het Seaquarium en Mambo Beach met ingang van 2004 losgekoppeld zijn, omdat het Seaquarium een andere eigenaar heeft gekregen.

Wij hadden geen behoefte aan een Seaquarium abonnement, die paar aquaria hebben we al vaak genoeg gezien. "Dat komt mooi uit, nu is het abonnement voor Mambo Beach vast 50 gulden goedkoper", zo redeneerden wij. We reden naar de middelste ingang om nieuwe pasjes te laten maken. De vrouw achter de kassa meldde ons echter dat dat nu niet ging. We moesten 's morgens komen, want de pasjes-dame werkte alleen 's morgens. En ook niet in het weekend. En o ja, het abonnement was ook duurder geworden.

Duurder? Nou ja, vijf gulden of daaromtrent zeker? Vorig jaar betaalden we ongeveer 265 gulden (USD 147) voor ons drieën. Nu wil men 425 gulden (USD 236) hebben! Het voordeel is wel dat de toegang tot het Seaquarium niet meer inbegrepen is. Dit noem ik openbare struikroverij!

We gingen naar de meest rechtse ingang, we wilden toch even zwemmen. Aanvankelijk vond de kassa-dame dat wij moesten betalen, maar Lucy zei doodleuk: "Zo, wij hebben een pasje van 2003, dus we betalen niet en gaan nu naar binnen". Tegen zoveel logica kon de verbouwereerde kassa-dame niet op en even later zaten we ons op het strand te beraden over de toekomst. Qua strand wel te verstaan.

We liepen naar het naast Mambo gelegen Kontiki Beach om naar hun prijzen te informeren. Voor ons gezin zijn we daar 395 gulden (USD 219) kwijt. Bovendien mogen we gratis gebruik maken van de strandbedjes. Op Mambo kost ons dat nog eens 10 gulden extra per strandbezoek, als we tenminste de Usurpadora niet hebben kunnen ontlopen.

Het meeste verbaast mij het waarom. Waarom verhoogt Mambo Beach haar tarieven voor abonnementhouders met 62.35 procent? De enige reden die ik kan bedenken is om aan het begin van het jaar snel wat extra contant geld te innen. Men loopt wel het risico dat een aantal abonnementhouders kwaad wegloopt. Indirect heeft dat gevolgen voor bijvoorbeeld de strandbedjes-verhuurder, voor de bar en voor andere winkeltjes aan het strand.

Vandaag gaan we ons eerste jaarabonnement bij Kontiki Beach kopen. Nu maar hopen dat niet al teveel mensen op hetzelfde idee komen, dat strand is namelijk aanmerkelijk kleiner dan het uitgestrekte Mambo Beach.

Het zou er wel eens druk kunnen worden!

Posted by CasaSpider at 9:33 AM | Permalink | Comments (13)

31 December, de laatste dag van het jaar. Ik ben een van de zeer weinigen die nog aan het werk is. Vandaag maar tot 11 uur gelukkig. Op Curacao is het traditie dat bedrijven vanaf een uur of 12 een zogenaamde Pagara afsteken. Een Pagara is een lange mat met zwaar knalmateriaal. De lengte van de mat varieert van één tot enkele honderden meters. Lange Pagara's bestaan uit miljoenen kanonslagen.

Ik ben niet zo goed in terugkijken, zeker niet over een periode van een jaar. De best beschreven terugblik vind u bij Planeet Vandenb. Ik kijk liever vooruit. Ook niet te ver, tot de Pagara is voor nu al genoeg. Het afsteken van een Pagara gebeurt om kwade geesten te verjagen. Het is gebruik dat er lekker bij gegeten en gedronken wordt. Na ruim negen jaar Curacao geniet ik er nog steeds enorm van om buiten in het zonnetje te staan met een flesje bier of een glas whiskey.

Whiskey. Sinds gisteren besef ik dat dit een van de vreemdste woorden is die ik ken, want ik heb geen flauw idee hoe het geschreven wordt. Is het nu whisky of whiskey? In zo'n geval doe ik een GoogleFight. Het werd een nipte overwinning voor whiskey met 1.270.000 tegen 1.220.000.

Thuis ging ik eens kijken naar onze whiskey-fles. Daar stond whisky op. Na enig speurwerk heb ik bedacht dat men met name in Schotland whisky schrijft en in bijvoorbeeld Ierland whiskey. Kan iemand deze theorie bevestigen, weerleggen dan wel completeren?

Na de Pagara van SQL Integrator zijn er nog vele andere Pagara's te bezichtigen en vooral ook te beluisteren. De beste herinneringen heb ik aan die van café De Tropen op oudjaarsdag 1999. Het was er een drukte van belang en iedereen stond gezellig mee te deinen met een drumband. De Pagara was ietwat verlaat, het effect des te groter. Onverlaten hadden de enkele honderden meters lange mat precies voor het café met benzine overgoten. Toen het vuur daar aanbelandde ontstond er een metershoge steekvlam. De mensen die vooraan stonden, deinsden verschrikt achteruit en hielden er geschroeide haren aan over. Ja, dat waren nog eens tijden!

CasaSpider wenst iedereen alvast een HEEL GELUKKIG NIEUWJAAR!

Posted by CasaSpider at 6:41 AM | Permalink | Comments (17)

Zoals maandag gemeld heb ik het boek over Ergilio -Orilio- Hato gekocht en inmiddels ook gelezen. Dat was een tijd geleden, dat ik een boek heb gekocht! Gelukkig is het een zeer leesbaar boek. Niet te dik, veel foto's en bovendien zowel Nederlands- als Papiamentstalig. Dat scheelt dus de helft bij het doorlezen.

Het is een inspirerend boek, met vele verhalen. Uiteraard over Ergilio als sportman, maar het geeft ook inzicht in de Curacaose maatschappij van destijds. Ik kom daar zeker nog op terug, maar voor nu een kleine anekdote.

Ergilio Hato is geboren op 7 november 1926. In 1945 was hij dus 19 jaar oud en moest in militaire dienst. De CVB (Curacaose Voetbalbond) organiseerde een groot internationaal tournooi met als deelnemers Curacao, Colombia, Aruba, Suriname en Feyenoord. Het Curacao Dreamteam won al haar wedstrijden.

Feyenoord werd tweede in dat tournooi, een teleurstelling. Daarom organiseerden de Nederlanders in 1946 een rematch. In juli 1946 ging het Curacao Dreamteam met Ergilio Hato aan boord van het stoomschip Boissevain. De reis naar Nederland duurde drie weken en de Curacaoenaars zouden drie maanden in Nederland verblijven.

De eerste wedstrijden tegen de Volewijckers, Feyenoord, NEC en de Limburgse Mijnwerkerscombinatie gingen verloren. Men moest nog wat wennen. Hierna werden overwinningen geboekt op achtereenvolgens LONGA, Groningen, Vught en Blauw Wit.

De volgende passage kan ik echt niet leuker opschrijven, vandaar het volgende citaat:

"De Curacaoenaars hadden het enorm naar hun zin in Nederland. In zijn boek Geen woorden maar daden schrijft Phida Wolff jr., voormalig administrateur van Feyenoord:

Het grootste probleem was om het gezelschap weer naar Curacao terug te krijgen. Iedereen slaakte een zucht van verlichting toen dat gelukt was."

Tot zover het citaat. Met het stoomschip Stuyvesant van de KNSM keerden de helden terug naar Curacao.

Het boek is een aanrader voor eenieder die van sport en/of van Curacao houdt.

Valdemar Marcha / Nancy van der Wal: Ergilio Hato: simpel, sierlijk, sensationeel.
ISBN 90 6665 546 1 / NUR 523
Uitgeverij SWP Amsterdam

Posted by CasaSpider at 1:57 PM | Permalink | Comments (7)

Als het Kerstmis is denken alle mensen die werken aan kerstpakketten. Van tevoren is het altijd een verrassing wat er nu weer allemaal ingestopt is, achteraf valt dat eigenlijk meestal tegen. De fles whiskey weet ik nog wel te waarderen, de rest bestaat meestal toch uit prullaria die ergens in juni van het volgende jaar worden weggegooid.

Wij van SQL Integrator kregen dit jaar geen kerstpakket. In plaats daarvan werd aan medewerkers en hun partner een diner aangeboden bij Bistro Le Clochard op het Riffort. Hun website is overigens een bezoek waard!

Het oude Riffort, op de punt van Otrabanda, is geheel gerenoveerd en heet nu Riffort Village. Het ziet er goed uit, jammer is alleen dat veel winkels leeg staan. Qua horeca is Le Clochard van oudsher de kern van het Riffort en tevens een van de beste restaurants die Curacao rijk is.

Van acht tot negen werd er geborreld, daarna werden we naar het buitenterras van Le Clochard gedirigeerd. De menu's hadden we ruim van tevoren al mogen uitzoeken. Alles verliep derhalve vlekkeloos en snel.

Om half een ging iedereen voldaan naar huis met een soort van kerstbrood (?), een CD van Doble-R en een fles champagne. Leek het toch nog een beetje op een kerstpakket!

Wilt u ook zien hoe SQL-Integrator werknemers dineren? Ga da naar de SQL dineert in Le Clochard fotoserie!

Posted by CasaSpider at 6:45 AM | Permalink | Comments (3)

Op donderdag 18 december is de Curacaose voetballegende Ergilio Hato overleden. Uit wat ik over hem heb gelezen kan ik opmaken dat het hier een bijzondere man betreft. Frappant is dat er op het www bijna niets over Ergilio Hato te vinden is! In een Googlefight tegen CasaSpider gaat hij hard (en onverdiend) onderuit.

Ergilio Hato werd in 1926 in de Hoogstraat in Otrabanda geboren. De achternaam van zijn moeder was Hatot, maar die naam was de ambtenaar van de Burgerlijke Stand onbekend, vandaar dat hij ingeschreven werd als Hato.

In Ergilio's jeugd werd veel gevoetbald. Dat kwam door de fraters, die zelfs schoolpleinen als voetbalveld inrichtten. Voordat de school begon, tijdens de pauzes en na school werd er gevoetbald.

Toen Hato internationaal bekend begon te worden als keeper, waren er mogelijkheden om hier financieel munt uit te slaan. Ergilio Hato bleef Curacao echter altijd trouw en zag niets in de combinatie sport en geld. Hij was ervan overtuigd dat de normen en waarden (ja, toen al!) die destijds binnen de sport golden, verloren gingen toen het betaalde voetbal zijn intrede deed. Op Curacao kwam hij uit voor het team van Jong Holland.

Dit jaar is er een boek over Ergilio, die overigens ook Orilio genoemd wordt, verschenen. De auteurs zijn dr. Valdemar Marcha en Nancy van der Wal. Maandag ga ik het boek kopen. Het heeft wel een lange titel: "Simpel, sierlijk, sensationeel: de hoge vlucht van een voetballegende".

In de jaren vijftig schijnt Hato voor het Nederlands Elftal uitgekomen te zijn. Ik weet niet of dit waar is en kan er weer eens niets over vinden. Frustrerend!

Wel las ik ergens dat de Surinamer Humphrey Mijnals in het voorjaar van 1960 als eerste overzeese Nederlander in Oranje debuteerde. Aldus de Volkskrant van maandag 4 april 1960. De vader van Mijnals, zijn medespelers van het Utrechtse Elinkwijk en tientallen Surinamers, onder wie sommigen met vochtige ogen, zaten op de tribune van het Olympisch Stadion in Amsterdam als getuigen van dit voetbalhistorisch moment. Later heb ik Humphrey Mijnals nog wel eens gezien, toen hij net als ik bij de Detam in Utrecht werkte.

Nergens wordt gerept over Ergilio Hato, die bijnamen had als Pantera Negra (Zwarte Panter), de Vliegende Vogel en de Man van Elastiek, in relatie tot het Nederlands Elftal.

Ergilio -Orilio- Hato is op 77-jarige leeftijd overleden in zijn woonplaats Boca St. Michiel.

Posted by CasaSpider at 8:18 AM | Permalink | Comments (10)

Op tweede Kerstdag wordt door de Chinese importeur Moo ieder jaar een grandioos vuurwerk afgestoken. Tenminste, dat had ik van horen zeggen, want ik was nog er nooit gaan kijken. Colleaga Ino wel en hij wist mij te vertellen dat je op tijd aanwezig moet zijn, want het vuurwerk begint stipt om acht uur.

Het is zeer ongebruikelijk dat op Curacao iets stipt op tijd begint, maar Moo's Vuurwerkshow dus wel. Behalve vorig jaar dan, toen de show pas om negen uur begon wegens technische problemen.

Om kwart over zeven begon ik als een ware herder mijn twee schapen bijelkaar te drijven en tot spoed aan te manen. Lucy heeft het nooit zo op mijn gehaast. Doordat ik een tijdmens ben, wil ik altijd stipt op tijd komen. Hier resulteert dat er vaak in dat wij na een hoop gehaast de eersten zijn. Wat mij (terecht) wat kwade blikken van Lucy oplevert. Maar ja, Moo's Vuurwerkshow begint stipt om acht uur, dus nu moest ik er toch echt even aan trekken.

Op de Caracasbaaiweg was het al erg druk. "Wat druk", zei Lucy, "zou dat restaurant hier een feestje hebben?". Gelukkig voor mij kon ik antwoorden dat al die mensen voor Moo's Vuurwerkshow kwamen, omdat die nu eenmaal stipt om acht uur begint.

Met wat geluk kregen we een goede parkeerplek, op een minuut of vijf lopen van een goede staanplaats. Om het wachten wat te veraangenamen had ik een six-pack Polar meegenomen. Mijn secondenwijzer wees 30 seconden over acht aan en ik keek al wat nerveus naar Lucy. Daar gingen de eerste pijlen echter al de lucht in. Ja, Moo's Vuurwerkshow begint echt stipt om acht uur!

Wat zich in de volgende 20 minuten afspeelde was indrukwekkend. Ik had uitzicht op de lanceerinrichting en daar werden de pijlen en bommen met een duizelingwekkende snelheid de lucht ingejaagd. Zet die inrichting horizontaal en Willemstad zou vanaf de Caracasbaaiweg tot aan Otrabanda weggeblazen zijn.

Lucy stond met Luchiano tussen twee auto's, voor het geval dat. Luchiano hield zijn vingers stijf in de oren, hij heeft het niet zo op dat geknal begrepen. Maar dat had ik vroeger ook niet.

Na afloop baanden wij ons een weg naar de auto. We hadden wederom geluk (geen file) en waren om 20:40 alweer thuis. Een bijzondere ervaring. Niet alleen het vuurwerk, maar ook de enorme mensenmassa die hiervoor op de been kwam.

En bijna allemaal nog stipt op tijd ook!

Posted by CasaSpider at 8:32 AM | Permalink | Comments (8)

Op Eerste Kerstdag is het traditie het Kerstdiner bij Roland & Barbara te genieten. Er was wat onduidelijkheid of dit traditionele diner nu voor de tiende of de elfde keer plaatsvond, voor mij was het de negende keer.

We zijn altijd met een groep van een man of 28, die in vier groepen worden ingedeeld onder leiding van een heuse teamleader. De groepen verzorgen diverse tapas. We zijn overgeschakeld op tapas, omdat anders de neiging bestond om veel te veel klaar te maken. Sommige tapas bleken echter ook tot flinke proporties te zijn uitgegroeid.

Zoals gebruikelijk verzorgde Roland, verkleed als Kerstman, de openingsspeech. Hij had verrassend nieuws, Barbara is namelijk drie maanden zwanger! Toen kon Krijn ook wel uit de kast komen en melden dat zijn Gerbys ook drie maanden zwanger is.

Even later knalden de champagnekurken. Nog even later kwam het eerste gerecht door, een Thaise soep. Zelf hadden Lucy en ik, nou ja Lucy dan, lasagna klaargemaakt. Deze was erg goed gelukt, al was het nog even improviseren toen we onze grote bak in de iets te kleine oven van Roland wilden stoppen. We sneden de aluminium bak in tweeën, alsmede de reserve bak die we hadden meegenomen en fabriceerden hier twee kleinere bakken van. Die pasten keurig boven elkaar in de oven.

Voor het eerst had iedereen een kerstmuts op. De meesten waren in het wit, dat verzoek had ons niet op tijd bereikt. Daarom was ik zelf in het bruin. Dat Lucy wel in het wit was, valt onder de noemer Toeval te scharen.

Koortsachtig pijnigde ik mijn hersens of er nog iets bijzonders gebeurde. Voor ons toch wel een beetje. Luchiano (6) hield het voor het eerst in zijn carriere de hele avond vol, hij wilde niet slapen. En niet alleen dat, hij verzorgde vier optredens met Kerstliederen. Staand op een stoel kwamen Midden in de Winternacht, Komt allen tezamen en De herdertjes lagen bij nachte voorbij.

Bij dat laatste lied weigerde Luchiano hardnekkig en terecht om na Daar hoorden zij d'engelen zingen, "AJAX!, AJAX!" te brullen.

Het eten was lekker, de drank vloeide en het was gezellig. Wat wil men nog meer op het Elfde Kerstdiner?

Een foto-impressie van het Kerstdiner op Santa Rosa staat inmiddels online.

Posted by CasaSpider at 9:23 AM | Permalink | Comments (9)

Het team Sero Toleransha heeft stof doen opwaaien. Regelmatig wordt er geklaagd over het harde optreden van deze mannen. Maar ach, waar gehakt wordt vallen spaanders, nietwaar, en het betrof wel criminelen.

Dat was ook de opvatting van onze Minister-President Mirna Godett. Opvallend trouwens dat Papiamentstalige kranten consequent Myrna schrijven en de Nederlandstalige pers het bij Mirna houdt. Ik zal het haar eens persoonlijk vragen.

We dwalen af. Gisteren werd Johnny Louisa Jr., zoon van Mirna Louisa-Godett, in de Chevrolet Blazer van zijn moeder aangehouden. Samen met zijn vriendin. Sero Toleransha wilde onderzoeken of er drugs en/of wapens in de auto aanwezig waren.

Volgens Johnny begonnen de problemen doordat Sero Toleransha hem als een hond behandelde, manera kachó in zijn eigen woorden. Vervolgens werd hij geduwd en werd hem te verstaan gegeven dat hij zijn smoel moest houden. "Smoel!" zeggen tegen iemand is hier een van de ergste beledigingen.

Johnny pikte de behandeling niet en hij gaf een van de agenten een stomp in zijn gezicht. Hij beoefent Oosterse vechtsporten en wist dus wel waar hij moest raken. Hierna was het hek van de dam. De overige agenten beukten op Johnny in. Ook Johnny's vriendin mocht zich er niet mee bemoeien en moest haar smoel houden.

Op het politieburo Rio Canario aangekomen werd Johnny geboeid op een stoel gezet. Drie agenten kwamen binnen, deden de deur dicht en gingen nog even tekeer. Aldus Johnny.

Zowel vader Johnny Sr. als moeder Mirna nemen de zaak hoog op en willen dat een en ander tot op de bodem wordt uitgezocht. Terecht, al blijft het triest dat dat pas gebeurt als het een VIP overkomt.

En dat allemaal zo kort voor Kerst!

Posted by CasaSpider at 12:53 PM | Permalink | Comments (2)

Op zaterdagmiddag gaan wij vaak een Duveltje drinken bij Pleincafé Wilhelmina. Bijna altijd wordt daar een tafel bezet door een grote groep doven. Volgens Lucy zijn ze behalve doof ook stom. Het Spaanse woord voor doofstom is sordomudo, wat veel beter klinkt. Maar ja, dat horen die doven weer niet.

Het is een gezellig groepje, dat altijd druk in de weer is met gebarentaal. Soms, als het heel gezellig is, worden er ook wat klanken uitgestoten. Ze horen er helemaal bij, daar bij Pleincafé Wilhelmina.

Zondag was Lucy voor haar Chica Merengue website zoals gebruikelijk op zoek naar een Chica de la Semana, een Pareja de la Semana en last but not least een Salsa Man!

Het zoeken verliep wat stroef, tot zij plotseling bij de douche een groep bekenden zag: de sordomudos van Pleincafé Wilhelmina! Even was Lucy benauwd hoe ze met hun moest communiceren, maar dat ging gemakkelijker dan verwacht. Bovendien hadden er twee meteen zin om als Pareja de la Semana te fungeren.

Martina (de man) en Windster (de vrouw) zijn ongeveer van gelijke grootte en omvang. Een derde sordomudo was aanmerkelijk groter en forser. Hij wilde ook op de foto. Toen zij klaar was met de foto's beklaagde Lucy zich daarover enigszins bij mij. "Steeds wilde die dikke man op de foto!". Wel, ik vind juist de foto met deze man in een woord geweldig. Als een Boeddha torent hij uit boven de anderen. Nou ja, dat hij op een balkje staat, helpt daar ook een beetje bij.

Het is een leuke serie geworden en even later vond Lucy nog twee Salsa Mannen ook, klik maar eens op Ivan. Jammer genoeg geen Chica deze week. Hmm, volgens mij is er iets fout aan het gaan met de site.

Posted by CasaSpider at 6:24 AM | Permalink | Comments (3)

Het was al weer een tijdje geleden dat er een Pool Party gehouden werd. Voor de duidelijkheid, dit heeft niets met biljarten te maken. Neen, Noelle (van Benno) wordt over een paar dagen 30 en dat moet gevierd worden.

Benno & Noelle hebben een mooi huis met een groot en ontzettend diep zwembad. Als je het zwembad zo ziet dan denk je: "wel een aardig zwembad". Er gaat echter maarliefst 120 kubieke meter water in dat zwembad en dat is veel! Bij het laatste onderhoud van het zwembad, ruim een week voor de geplande poolparty, kreeg Benno te horen dat de waterkwaliteit niet meer optimaal was. Met andere woorden: het water moest vervangen worden.

Voordat er nieuw water in een zwembad kan, moet het oude eruit. "Begin daar maar 's nachts om 12 uur mee", had de onderhoudsmonteur Benno aangeraden, "dan valt het niet zo op". De volgende morgen bleek de kruising bij Biesheuvel (de grootste kruising van Curacao) echter helemaal ondergelopen te zijn en het zwembad was nog geeneens leeg. Inmiddels hadden diverse mensen Aqualectra gebeld dat er ergens in de buurt een leiding gesprongen moest zijn.

Toen de Aqualectra-man bij Benno & Noelle aankwam, vermoedde hij waarschijnlijk wel iets, maar ach het zwembad was nu bijna leeg. En dus kon het vullen beginnen. Dat is ook nog een hele klus. Gisteren lag de Pool er echter stralend en olympisch bij en we zijn de party dan ook begonnen met zwemmen.

Een relaxte middag/avond, beetje zwemmen, wat Polar-tjes en daarna de barbecue. Roland had voor zijn traditionele pindasaus gezorgd, maar ook de knoflooksaus mocht er zijn!

Noelle vond het een leuk idee om 30 kado's te krijgen, ja dat zou ik ook wel een leuk idee vinden. Zoveel kado's heb ik van mijn leven nog niet gehad! Maar goed, voor Noelle hebben we dat geregeld. Een grote zak, het leek wel Sinteklaas, was gevuld met kadootjes. Noelle is er zeker een half uur mee in de weer geweest. Aan het eind moest ze alle kado's nog wel even opnoemen, naar het idee van Een van de Acht, maar ook dat leverde geen probleem voor haar op.

We hadden de domino-stenen meegenomen, maar helaas zijn we niet meer aan het dominoën toegekomen. Wat mij betreft laat de volgende Pool Party niet lang op zich wachten.

Foto's? Klik op Pool Party Noelle 30!

Posted by CasaSpider at 10:13 AM | Permalink | Comments (5)

De Zaak Komproe heeft inmiddels ook Nederland bereikt. Feitelijk zijn er twee Zaken Komproe. Eerst was daar Hedwig Komproe, de man die ervan wordt beschuldigd Post NV voor zes ton (Antilliaanse guldens) te hebben benadeeld en nu is daar zijn broer, minister van Justitie Ben Komproe.

In het kort, al is dat niet eenvoudig. Hedwig Komproe was directeur van Post NV. Zijn vrouw is directeur van Pinnacle, een assurantiebedrijf. Alle verzekeringspremies van Post NV liepen via Pinnacle (...), als broker. In assurantiekringen vond men het niet gebruikelijk dat Pinnacle daarvoor een fee vroeg. In totaal is door Post NV ruim een miljoen Antilliaanse guldens overgemaakt aan Pinnacle.

Van die miljoen gulden is echter slechts 418.000 gulden daadwerkelijk aan de verzekeraars (ING Fatum, Nagico) afgedragen. De rest van het geld is spoorloos. Tevens ligt Pinnacle onder vuur voor immense declaraties voor extra werk waar nooit specificaties van zijn overlegd. Ook dit bedrag loopt inmiddels in de tonnen.

Hedwig Komproe zelf was vrijwel continue op reis, dat is weer een ander issue in de tragische geschiedenis van Post NV. In de jaren 2000 en 2001 heeft de directie van Post NV voor 600.000 gulden verreisd! En het betreft hier toch echt slechts Hedwig Komproe en Roy Heerenveen en niet een Madonna of een Jennifer Lopez. Extra triest is het feit dat Post NV in 2000 een verlies leed van 4.1 miljoen gulden.

Dit jaar is er op grote schaal onderzoek gedaan in diverse grote fraudezaken. Maandag 22 december vindt de uitspraak plaats in de zaken Nelson Monte en Anthony Godett. Het onderzoekswerk is grotendeels gedaan door het Recherche Samenwerkings Team (RST), een voornamelijk uit Nederlandse rechercheurs bestaande club, die eigenlijk in het leven is geroepen om grensoverschrijdende criminaliteit aan te pakken. De Landsrecherche is in principe de aangewezen organisatie om nationale fraudezaken te onderzoeken. De Landsrecherche heeft echter veel minder capaciteit ("acht man") dan het RST ("tientallen rechercheurs") en heeft niet eens tijd om de lopende zaken (Forti-gate, zaken tegen politiemannen en andere ambtenaren) adequaat af te handelen.

Het onderzoek tegen het bedrijf Pinnacle en de persoon Hedwig Komproe liep vertraging op wegens de vele andere fraudezaken. Nu was het RST juist in de afrondingsfase beland. Zo stond er al een huiszoeking bij Hedwig Komproe gepland. Hier komt broer Ben Komproe in beeld. Op 4 december heeft hij een brief uit doen gaan, waarin hij het RST opdraagt om alle opsporingswerk in deze zaak te staken. Het RST dient de zaak over te dragen aan de Landsrecherche en zich weer bezig te gaan houden met haar eigenlijke taken.

Ben Komproe ontkent dat hij deze maatregel heeft genomen om zijn broer te beschermen. Tevens ontkent hij dat het onderzoek hiermee is stopgezet. Ja, formeel is het onderzoek niet stopgezet, maar praktisch wel! En het is wel heel toevallig dat precies zijn broer nu de dans dreigt te ontspringen. Commentaar van Ben Komproe: "Of je nu linksom of rechtsom gaat, de timing is nooit goed".

Saillant detail is dat FOL-leider Anthony Godett een paar maanden geleden flink ruzie heeft gehad met Ben Komproe (ook FOL), omdat Komproe toen niet alle mogelijke middelen had ingezet om het onderzoek tegen Nelson Monte en hemzelf te dwarsbomen. Bijna was Ben Komproe zijn functie kwijt. Premier Myrna Godett heeft destijds persoonlijk bemiddeld. Zowel Ben Komproe als Myrna Godett verdienden hiermee mijn respect. Dat respect is Ben Komproe bij mij inmiddels weer helemaal kwijt.

De laatste tijd hoor ik bijzonder weinig van Thom de Graaf. In de zomer had hij, na zijn bezoek aan Curacao, nog de mond vol over "en nu moet er daadwerkelijk iets gaan gebeuren!". Hij had de werkelijke armoede en daarmee het licht gezien. Veel vertrouwen had ik er toen al niet in en ook hierin dreig ik gelijk te krijgen. De kwestie Komproe-Clan verdient in mijn ogen toch wat extra aandacht.

Bij deze!
(Nu Thom de Graaf nog)

Posted by CasaSpider at 6:34 AM | Permalink | Comments (13)

Sinds een tijdje is op Curacao het zogenaamde Sero Toleransha-Team actief. Zij voeren grootscheepse controles uit, met name gericht op illegalen en auto's.

Als een mogelijke illegaal niet (met papieren) kan aantonen dat hij niet illegaal is, verdwijnt hij meteen in de bak. Na verder onderzoek kan hij/zij onmiddellijk worden uitgezet. Meestal naar Colombia, Venezuela of de Dominicaanse Republiek.

Ik ben niet illegaal, maar heb wel een auto. Sinds vrijdag heb ik weer de beschikking over de prachtige donkerblauwe Toyota met moon-/sunroof. Hij was netjes gerepareerd. Bij de aflevering door Star Lease kwam echter aan het licht dat de papieren niet geheel waren bijgewerkt. Dat heb ik diezelfde dag nog in orde gemaakt.

Autopapieren houdt hier het volgende in:

• Verzekeringsbewijs
  
• Belastingkaart
  
• Belastingsticker op de voorruit
  
• Keuringskaart
  
• Rijbewijs van de bestuurder

Het team Sero Toleransha kontroleert bovengenoemde zaken. Volgens hun moeten de originele papieren in het dashboardkastje liggen. En hier zit hem nu de kneep.

Alle autoverhuurbedrijven houden de originele papieren zelf en stoppen copieën in de huur- of lease-auto. Als deze papieren zoek raken, is het namelijk een hels karwei om nieuwe te krijgen. Iedereen die ooit aangifte heeft gedaan bij de recherche alhier kan hierover meepraten.

Concreet betekent het verschil in inzicht echter dat alle bestuurders en inzittenden van huur- en lease-auto's het risico lopen om op ieder moment hun auto kwijt te raken. Want dat is wat Sero Toleransha doet. Indien de papieren of andere zaken niet in orde zijn, wordt de auto in beslag genomen en naar de Kurá (letterlijk: tuin) gebracht.

De eigenaar kan hem daar ophalen, als hij tenminste de juiste papieren laat zien en een opslagpremie betaalt. Die opslagpremie is per dag en kan behoorlijk oplopen.

Tot nu toe heb ik nog niet van collega's of bekenden gehoord dat hun auto in beslag is genomen. Ik hoop in ieder geval niet de eerste te zijn...

Posted by CasaSpider at 8:21 AM | Permalink | Comments (4)

Op vrijdagavond 5 december organiseerde de Marnix Basisschool een Sinterklaasfeest voor de kinderen. Nou ja, ook een (heel) klein beetje voor de ouders.

Het feest begon om zes uur en we moesten onze eigen stoelen meebrengen. Bij de entree kreeg iedereen een puntzak met snoep. Vervolgens moesten bonnen worden aangeschaft om deze even later bij de diverse standjes op het schoolplein in te wisselen tegen hotdogs, suikerspinnen, limonade, popcorn en andere lekkernijen.

Het schoolplein zag er gezellig uit, zo vol kinderen. Om half zeven kwam Sinterklaas aan. Het betrof een ietwat merkwaardige versie, hij was namelijk helemaal wit geverfd. Het was niet moeilijk te raden dat er een donkere Antilliaan onder de Goedheiligman verscholen ging.

Even later werd Sinterklaas het podium opgehesen, alwaar hij werd opgewacht door juffrouw Monique Felida, die de regie in haar vakkundige handen had. Diverse kinderen mochten liedjes zingen of andere voorstellingen verzorgen. Sint vond het allemaal prachtig. Luchiano was meer met zijn suikerspin bezig.

Iets voor half acht vertrok Sinterklaas alweer. Het volgende onderdeel op het programma was het bekijken van een film op het schoolplein. Dit onderdeel was duidelijk minder geslaagd. Ten eerste kunnen kinderen onmogelijk stil zitten, dus het was een komen en gaan, uiteraard dwars door de projectie-straal heen. Dat geeft een bijzonder onrustig beeld kan ik u vertellen.

Maar dat was nog niet het ergste, neen, men had gekozen voor een Engelstalige Kerstfilm! Met Kerstmis zullen we de Paashaas dus wel mogen begroeten. Luchiano vond er geen bal aan en na een half uurtje pakten wij onze stoelen op en verlieten de party.

Meer foto's zien? Klik op het Sinterklaas bij de Marnix Basisschool foto album!

Thuisgekomen was Luchiano bijzonder opgewonden. Hij wilde persé twee schoenen buiten zetten, met een appel en een wortel. Dat had vorig jaar immers goed geholpen, Sint bracht toen veel kado's. Ook moest ik een hele brief schrijven, waarin nogmaals om specifieke kado's werd gevraagd.

Belangrijkste items die hij vanmorgen bij zijn schoenen aantrof, waren een spelletjesdoos, met onder anderen een schaak- en damspel, en een set met autootjes, loopings en andere attributen. Zo'n set die er in de reclame op TV heel spectaculair uitziet, maar in het echt uit een nogal krakkemikkige verzameling plastic bestaat. Ach, Luchiano is er nu toch druk mee aan het spelen.

De CasaSpider zelf is dit jaar kennelijk niet zo braaf geweest, want hij kreeg helemaal niets.

Posted by CasaSpider at 9:18 AM | Permalink | Comments (7)

Dankzij de slecht werkende radio van de Suzuki Baleno luister ik noodgedwongen naar Radio Dolfijn. Ach, het is geen straf hoor. Het leuke (leukste) van Radio Dolfijn is dat zij de hele dag prijzen uitdelen. Gezien het relatief geringe aantal luisteraars is de kans op het winnen van zo'n prijs best groot.

Sinds gisteren doe ik mee aan de Bumpersticker-actie. Dat houdt in dat men een Radio Dolfijn sticker op zijn bumper moet plakken. Deze stickers zijn onder anderen verkrijgbaar bij Centrum Supermarkt en daar waren Luchiano (6) en ik gisterenavond. Deels uit luiheid, deels als onderdeel van de opvoeding, geef ik Luchiano tegenwoordig kleine opdrachten in de supermarkt.

Laatst moest hij maiskorrels zoeken, of een pot zout en nu zei ik tegen hem: "Zorg er maar voor dat je zo'n bumpersticker krijgt". Eerst keerde hij onverrichterzake terug. De cassière wist blijkbaar niets van de actie en ondernam er verder ook geen. "Vraag het maar aan iemand anders, maar zorg dat je terugkomt met zo'n sticker", hield ik aan.

Even later kwam Luchiano inderdaad met de felbegeerde sticker aanzetten. "Waar heb je hem nu gevonden?", vroeg ik. "Och, bij de sigaren", antwoordde hij.

Vandaag rijdt er een busje van Radio Dolfijn door de stad, op zoek naar auto's met hun bumpersticker. Die wordt vervolgens klemgereden en de bestuurder krijgt live in de uitzending een prijs. Toen ik vanmorgen Luchiano naar school bracht, was het nog te vroeg, maar vanmiddag rij ik voor de zekerheid een extra rondje door Punda.

In de hoop klemgereden te worden door een Dolfijn.

Posted by CasaSpider at 6:22 AM | Permalink | Comments (1)

Om een of andere reden waren we vroeg vanmorgen. Om tien over half zeven zaten Luchiano en ik al in de auto. Het voordeel van vroeg zijn is dat de wegen leger zijn, met als gevolg dat men nòg sneller zijn doel kan bereiken.

Dat zat ik zo te bedenken toen ik over de Schottegatweg, ofwel De Ring, richting Biesheuvel reed. Ik naderde de T-splitsing, waar de Santa Rosaweg aansluit op De Ring. Een drukke splitsing met verkeerslichten, die echter pas om zeven uur beginnen te functioneren.

Ik zag twee auto's op de Santa Rosaweg die linksaf de Schottegatweg op wilden draaien. Dat kon gemakkelijk en ik liet ze voorgaan. De Ring is namelijk een voorrangsweg. Een eind achter die twee auto' reed een grijze bus met passagiers. Die kon nooit van zijn leven voor mij langs en moest dus stoppen.

Dat leek hij ook te doen, met de nadruk op leek. Op het allerlaatst zag ik de snoodaard toch de weg opschieten. Kaboem! Dit woord komt vaak voor in de verhalen die ik Luchiano voorlees en dit lijkt een mooi moment het eens te gebruiken.

Het was een flinke klap, maar toch voelde ik niets. Eerst vroeg ik aan Luchiano of hij OK was. Gelukkig heeft hij altijd zijn gordels vast. Daarna stapte ik uit en ging eens aan de buschauffeur vragen wat hem bezielde. "Ja, ik wilde remmen, maar ze deden het niet goed omdat de weg nat was". Volgens mij had de man meer dan voldoende tijd gehad om te remmen, maar ja, een foutje maken is menselijk. Hij zei nog wel dat de passagiers allemaal hadden geschreeuwd: "Remmen!".

Ik belde 199, het nummer van Curacao Road Service. Deze service regelt alle auto-ongelukken, neemt foto's, beschrijft de situatie, laat betrokkenen hun verhaal opschrijven en controleert de papieren. Men mag de auto's nooit weghalen van de plaats van het ongeluk voordat Road Service is langsgeweest. Doet men dat toch, dan kan men gedonder met de verzekering krijgen.

Wij versperden 90% van de kruising Santa Rosaweg - Schottegatweg, een bijzonder druk punt. De Roadwatch liet ruim 20 minuten op zich wachten, u begrijpt dat we nog heel wat smerige blikken van bestuurders toegeworpen kregen. Inmiddels stonden er ook twee sleepwagens klaar, de aasgieren van verkeersland. Toen ik de auto van Road Service aan de kant mocht zetten, merkte ik dat mijn rechter voorwiel niet helemaal lekker liep. Die Towing-service zou ik nog wel kunnen gebruiken.

Om kwart voor acht waren we klaar met de Road Service. Ik verzamelde alle belangrijke spullen uit de auto en even later zagen Luchiano en ik hoe de Corolla op de oplegger werd getakeld. "Daar gaat onze mooiste auto!", zei Luchiano. Dat klopte ook wel, want we hebben er maar één.

Daar stonden Luchiano en ik, zonder auto, maar wel met mijn laptop, mijn koffer, Luchiano's tas en nog wat atributen. "Zo, nu gaan we lekker kamperen", zei ik tegen Luchiano. We nuttigden allebei een boterham. Star Lease was al op de hoogte en zou ons op komen halen. Ach, een kwartiertje extra wachten kon er nog wel bij.

Op dat moment begon het te hozen als een waanzinnige. In luttele seconden was ik doorweekt. Luchiano stak snel zijn kinderparaplu op en ik realiseerde me dat onze grote Amstel-paraplu nog in de achterbak van de Corolla lag. Heel gek, dat men in de regen sneller nat wordt dan onder de douche.

Terwijl wij daar stonden te verzuipen belde ik mijn bedrijf, met het verzoek om ons op te komen halen. Even later verscheen collega Ted en, dat zal men altijd zien, de medewerker van Star Lease.

Even later waren we thuis. Nu staat er een lekkere mok koffie naast me. Een nieuwe auto wordt geregeld en zo dreigt alles toch nog goed af te lopen.

Posted by CasaSpider at 8:16 AM | Permalink | Comments (15)

Vanmorgen, zo'n twee uur geleden, is Sint Nikolaas op Curacao aangekomen. Hier heet hij trouwens Sanikolas. De aankomstlocatie was ditmaal het Waaigat in Punda. Het was er een drukte van belang. Antillianen zijn dol op Sinterklaas en hebben gelukkig geen complexen ten opzichte van een Witte Sint en zijn Zwarte Pieten.

Het was daarom veel drukker bij het Waaigat dan tijdens de Amstel Bright Race van drie weken geleden. Het viel niet mee om een goed plekje te bemachtigen, eigenlijk lukte dat helemaal niet. Op een bepaald moment ergerde ik me aan een vrouw die met twee kinderen flink aan het voordringen was.

Intermezzo
Wat is asociaal? Wel, mijn definitie van asociaal is de volgende: "Als men een actie uitvoert, die als iedereen die actie ook zou uitvoeren, tot een chaos leidt, dan is er sprake van een asociale actie". (C)opyrights (C)asaSpider. Ik nodig u bij deze uit om deze stelling aan te scherpen, dan wel lek te schieten. (Einde Intermezzo)

Lucy vond het maar niks dat wij de intocht van de Sint niet zo goed konden zien en begon voor te dringen tot zij bij het voor speciale genodigden gereserveerde gedeelte stond. 's Morgens had zij nog aan mij gevraagd of dat bloesje wel kon, het was nogal open. Nu kwam dat van pas, want Lucy praatte even met de bewaker en zij mocht met Luchiano doorlopen. Even later volgde ik.

Luchiano en ik hadden nu vrije doortocht naar het schip van Sinterklaas en stonden midden tussen organisatoren en televisie-mensen. Lucy werd in de gaten gehouden door de bewaker. Zij had namelijk beloofd om snel weer terug naar het gewone volk te gaan. Toen de man zijn ogen even van haar afhield, ontsnapte zij en voegde zich bij ons.

Toen de Goedheiligman van de loopplank afkwam, tilde ik Luchiano op. Sint gaf hem een hand en aaide hem over zijn wangen. Dat maakte wel indruk op Luchiano! Juffrouw Monique Felida was er ook, zij hield gesprekken met deze en gene. Ook met Sinterklaas uiteraard. Verder waren er veel politici: Gedeputeerde van Cultuur Eduardo Cova, Gezaghebber Lisa Richards-Dindial en onze Minister President Mirna Godett.

Mirna hield een toespraak en ik moet zeggen, dat deed zij erg goed. Later wilde Lucy persé met Mirna op de foto. Uiteraard lukte haar dat, maar helaas... net die foto heb ik verprutst! De hoofden staan er niet op! Wat een afgang! Het zal de opwinding wel geweest zijn.

Wat gebeurde er verder nog? Wel, plotseling was er consternatie bij het paard van Sinterklaas, deze liet zijn urine de vrije loop. Er werd gezongen, gedanst en acrobatiek uitgevoerd door de Zwarte Pieten. Sint is op Curacao en de ouders mogen vanaf vandaag weer voor gevulde schoenen zorgen.

Wij aten bij Ortega's in Punda nog een lekkere hotdog en gingen naar huis. Ik vroeg mij af of wij asociaal waren geweest.

Posted by CasaSpider at 11:01 AM | Permalink | Comments (12)

Curacao is een groot dorp. Een van de gevolgen daarvan is dat men veel sneller beroemdheden tegen het lijf loopt dan in een groot land als Nederland. Ministers, TV-presentatoren en musici moeten tenslotte ook boodschappen doen.

Monique Felida is de juf van klas 1A op de Marnix Basisschool. Buiten dat presenteert zij een aantal televisie-programma's bij Tele Curacao. Zo leest zij regelmatig het nieuws voor, staat bij de lottoballen van Wega di Number en heeft een eigen programma Glamur over schoonheid en verzorging.

Mensen komen niet zomaar op televisie, tenminste niet als presentator. Daar moet men enige uitstraling voor bezitten. Zo heb ik lang geleden Tineke Verburg eens ontmoet. Zij deed iets van teambuilding bij de Detam, waar ik toen werkte. Geloof het of niet, maar zij is een vrouw die indruk maakt.

Zo ook Monique Felida. Ook al is zij niet de jongste meer, zij is typisch een vrouw die haar aantrekkelijkheid blijft behouden. Ik vroeg aan Luchiano of hij nog wat bijzonderheden over haar wist. "Als je jarig bent geeft ze altijd een Spiderman-gum en een sticker", wist hij me te vertellen. Kijk, dat is nou eens informatie waar men iets aan heeft!

Zelf zit Luchiano in klas 1B, bij juffrouw James. Met juffrouw James is helemaal niets mis hoor, ze is aardig, streng op een goede manier en bekwaam. Toch vind ik het wel eens jammer dat hij niet in klas 1A zit.

Bij juffrouw Monique...

Posted by CasaSpider at 12:31 PM | Permalink | Comments (5)

Paul, Janet en hun dochtertje Faith komen uit Engeland. Paul is als DBA (Database Administrator) naar Curacao gekomen. Ondanks het feit dat het gezin geen Nederlands, laat staan Papiamentu spreekt, hebben ze zich heel snel aangepast aan het leven op Curacao.

Na een tijdje in een huurhuis aan het Spaanse Water te hebben gewoond, hebben ze kort geleden een mooi huis in Emmastad gekocht. Gisteren werd het nieuwe huis ingewijd met een House Warming Party. Aangezien het Engelsen betreft werden we vergast op een heuse Tea Party.

's Morgens had het Nederlands Elftal nog verloren van Schotland. Wat mij altijd weer opvalt is dat de bewoners van vrijwel alle landen ter wereld ontzettend trots zijn op hun land, behalve Nederlanders dus.

Zo hing het hele huis, binnen en buiten, vol met Union Jack's, de Engelse vlag. Wel, ik zou me geen Nederlander voor de geest kunnen halen die zijn huis volstopt met onze nationale driekleur.

Tegen vijf uur werd de thee geserveerd, Engelse thee. Met melk dus. Lucy keek heel vies en zei dat ze dat nooit zou drinken. Gelukkig hadden we al een paar Polartjes op en ik moet zeggen dat de smaak van de thee me niet tegenviel. Normaliter drink ik alleen thee als ik ziek ben.

De (vele) kinderen vermaakten zich ondertussen met diverse badjes en speelapparaten. Sebastian (van Karin) wilde de hele middag schaken. Ik vroeg hem hoe lang hij dat al deed, schaken. "Uhm, ongeveer sinds vanmorgen", was zijn antwoord.

Om ongeveer zeven uur vond er een grote wissel plaats. Voornamelijk de Engelse gasten met kinderen verlieten de Party en de collega's van SQL Integrator kwamen opzetten. Ik denk dat ze wat huiverig waren voor de thee. Of voor de kinderen.

Om tien uur hielden wij het voor gezien. Het was met afstand de beste Tea Party die ik op Curacao heb meegemaakt. Jammer was alleen dat Paul ondanks diverse beloftes Boney M niet heeft opgezet. Dat voorrecht hou ik nog even tegoed.

Klik op de link indien u nieuwsgierig bent geworden naar meer foto's van deze Tea Party.

Posted by CasaSpider at 9:14 AM | Permalink | Comments (7)

Veel Nederlanders doen enigszins geringschattend over de taalcapaciteiten van Curacaoenaars. Hun Nederlands is vaak niet perfect en daardoor komen ze meteen dommer over.

Ik durf uw hoofd ervoor in het vuur te steken dat de gemiddelde Curacaoenaar die vijf jaar of langer in Nederland woont, beter Nederlands spreekt dan de gemiddelde Nederlander die vijf jaar of langer op Curacao verblijft Papiamentu.

En niet alleen dat. Weinig mensen switchen zo gemakkelijk tussen talen als Curacaoenaars. Niet zelden wordt tijdens één vergadering moeiteloos overgeschakeld tussen Papiamentu, Nederlands, Engels en Spaans.

Van oudsher is de Curacaoenaar erg sterk in het vinden of verzinnen van dubbelzinnige woorden. Vandaag schoot ik in de lach bij een artikel in de Vigilante, alhoewel de aanleiding helemaal niet grappig was.

Veel mensen die in de Bon Futuro gevangenis verblijven, ook wel Hotel Mirashelu (Hotel Hemelzicht) genaamd, zitten daar wegens drugs. Ook in de gevangenis wordt veel gebruikt. Die drugs moeten (uiteraard) van buiten naar binnen komen.

Niet zelden gebeurt dit door vrouwen die wat marihuana of cocaine in hun vagina verstoppen. Tegenwoordig worden bezoekers inniger gescreened dan voorheen en zo zijn er al heel wat dames gepakt.

Vandaag stond echter zelfs de Vigilante versteld. Bij een dame werden zoveel attributen in haar vagina aangetroffen dat de krant sprak van een grabbelton. In de grabbelton van de vrouw werden onder anderen aangetroffen een zak marihuana, een zak cocaine, een headset voor een telefoon en nog een groot aantal andere dingen.

Ik heb de foto gezien en was onder de indruk!

Posted by CasaSpider at 12:08 PM | Permalink | Comments (8)

Dé Nederlandse radiozender op Curacao is Radio Hoyer, opgericht in 1954 door Horacio Hoyer. Mijn favoriet is Hoyer 2 op FM 105.1. Men biedt het lokale Curacaose nieuws en overzichten uit de ochtendbladen, maar ook Nederlands en Internationaal nieuws. Langs de Lijn wordt integraal uitgezonden.

Naar mijn smaak worden top-DJ's schromelijk overgewaardeerd. Ach, de DJ's zitten op een tijdelijke golf net als de top-modellen een aantal jaren geleden. Ik vind het best een koddig gezicht hoor, daar niet van, zo'n DJ die als een soort Hogepriester achter zijn draaitafels staat, terwijl duizenden mensen hun blikken op de Verlosser hebben gericht. Neen, geef mij maar een ouderwetse band als de Jimi Hendrix Experience: drums, bas, gitaar & zang. Eventueel aangevuld met keyboards en zweet.

Toch is Disc Jockey een echt vak. Jaren geleden draaide ik wel eens een paar uurtjes in studentencafé De Shelter op het Van Lieflandlaan-complex te Utrecht. In die tijd hoefde een DJ alleen maar plaatjes te draaien, scratchen was er nog niet bij. Zonde van de platen!

Uit de beschikbare platen maakte ik een in mijn ogen best aardige mix. Mijn probleem was alleen dat ik altijd min of meer dezelfde platen draaide. Een goede DJ varieert op subtiele wijze en dat deed ik niet.

Radio Hoyer 2 associeer ik nog steeds met Guus Meeuwis. Wat een nacht en Kedeng kedeng zijn nergens ter wereld zo vaak gedraaid als op Curacao, met dank aan Radio Hoyer 2. In die tijd presenteerde ene Maya (Van der Werven?) veel programma's en zij was helemaal leip van Guus Meeuwis.

Dat was het probleem van Radio Hoyer 2, steeds kwam dezelfde muziek weer langs. Vergelijk het met jaar in jaar uit dezelfde drie afleveringen van Arbeidsvitaminen aan te moeten horen.

Ik weet niet precies wat er veranderd is bij Radio Hoyer 2. Is Maya weg of is ze verliefd geworden? Geen idee, maar tegenwoordig klinkt er andere muziek: Bachata! 's Morgens om half zeven worden we al vergast op Joe Veras (bekend van El Hombre de tu Vida...) met Intentalo tu, een hele vooruitgang.

Dat hou ik zonder problemen een aantal jaren vol!

Posted by CasaSpider at 9:40 AM | Permalink | Comments (3)

Gisteren is La Chica Merengue ge-update met een nieuwe Chica de la Semana. Ditmaal is Lisbeth Desiree de gelukkige. Maar evengoed kan men stellen dat wij de gelukkigen zijn.

Lucy vraagt de Chica's altijd naar een message. Wel, de message van Lisbeth Desiree luidt: 'Zeg NEE tegen drugs en geniet van je jeugd', wijze woorden.

Minister Ben Komproe van Justitie wil de bodyscan terugsturen naar Nederland. Zijn motivatie is dat hij het niet fair vindt dat zo'n apparaat alleen op Curacao staat. De reactie van zijn collega-minister Donner in Nederland was verrassend mild. Zou hij dan toch geleerd hebben van zijn onhandige opmerking met betrekking tot het verbieden van vliegverbindingen?

Op Curacao heerst verdeeldheid aangaande dit onderwerp. Ik heb het al eerder gezegd, de Bandbreedte is wat betreft integratie van de drugswereld in het dagelijks leven reeds lang overschreden. Gewone maatregelen werken niet meer. Vanmorgen las ik dat vier mannen die vorige week gepakt zijn met 2500 kilo cocaine alweer op vrije voeten staan.

Het douane-personeel op Hato International Airport wordt stelselmatig bedreigd door drugscriminelen. Curacao is een groot dorp, het is niet moeilijk voor kwaadwillenden om achter de namen en adressen van de douaniers te komen. Bedreiging van familie en kinderen heeft een enorme impact, dat mag duidelijk zijn. De douane-vakbond wil dat Nederlandse douaniers het vuile werk komen opknappen. Immers, de gebruikers van de cocaine wonen in Nederland.

Ik weet niet of dat een oplossing is. Volgens mij worden Nederlandse douaniers nog eerder geïntimideerd en al spoedig zal er niet een meer beschikbaar zijn. De vraag is wat men dan wèl kan doen.

Als iedereen nu eens net zo over drugs denkt als Lisbeth Desiree en er ook nog eens net zo goed uitziet, dan geloof ik dat het wel goed komt met Curacao!

Posted by CasaSpider at 6:35 AM | Permalink | Comments (5)

Vandaag 21 oktober is het Antillendag, net als vorig jaar trouwens. Het levert een vrije dag op, maar verder maakt het weinig emoties los. De Antillen zijn in de harten van veel Antillianen ondertussen zo goed als dood.

De meeste Curacaoenaars schaffen deze feestdag met plezier af, als er maar wel een andere voor in de plaats komt. Een vrije dag is immers een vrije dag.

Gisteren zat ik op MSN met Luchiano. We speelden Checkers, daar is hij dol op. Tussendoor stuurt hij mij wat berichtjes. Ruim twee maanden lees- en schrijfles beginnen hun vruchten af te werpen. Roos, maan, vis leest en schrijft Luchiano zonder problemen. Nu is hij zover dat hij zelf probeert andere woorden fonetisch te schrijven.

Wat denkt u van een Antillendag Quiz? Wat probeert Luchiano aan mij te schrijven? Het voordeel is dat de oplossing van deze quiz (nog) niet via Google te vinden is! Om u een beetje te helpen heeft Luchiano symbolen toegevoegd om de tekst te verduidelijken.

On your marks...

Opmerking: Luchiano was ingelogd als Lucy. Bonusvraag: wie heeft het potje Checkers gewonnen?

Posted by CasaSpider at 9:45 AM | Permalink | Comments (7)

Bij het bedrijf waar ik gedetacheerd ben, hebben we dit weekend de belangrijkste computer vervangen. Ander Operating System, nieuwe Oracle installatie, noem maar op. Gisteren was ik er tien uur, vandaag nog maar twee. Er zit dus vooruitgang in!

Met een beetje geluk is alles nu in orde en heb ik in ieder geval de middag vrij. Vandaag is er de Curacao Triathlon op Porto Marie, een eindje rijden maar wel erg leuk. Van de andere kant ben ik een beetje moe en vind het gebruikelijke middagje Mambo met een paar biertjes erna ook wel leuk.

Met andere woorden: wij staan in dubio! Over twee uur vertrekken we, maar waar gaan we heen? Lucy vindt vandaag alles goed wat ik doe, dus voor deze ene keer mag u het zeggen!

Posted by CasaSpider at 1:00 PM | Permalink | Comments (4)

«Das Oktoberfest ist unser Exportschlager Nummer 1 - neben dem FC Bayern», berichtet Münchens Wiesn-Chefin Gabriele Weishäupl. «Bisher sind uns etwa 2000 Oktoberfeste auf allen Kontinenten bekannt geworden.» Tendenz steigend: Jedes Jahr feiert irgendwo in der Welt ein neues Oktoberfest seine Premiere.

Afgelopen weekend vond voor de tweede opeenvolgende maal het Curacaose Oktoberfest plaats. Ik weet dat vorig jaar ex-medelogger Guillermo als enige dit feest bezocht heeft en er weinig aan vond.

Wij kozen voor Pleincafé Wilhelmina. Vorige week was ons gezegd dat je daar een eerste pul bier voor ANG 6,50 (3 dollar) kon kopen en daarna een refill voor slechts ANG 3,50. Jammer genoeg waren er geen pullen en moesten we het doen met redelijk gewone glazen. Wel met handgreep, maar thuis drink ik uit grotere.

Tijdens het bierdrinken gingen we eerst dominoën. Luchiano won de match, hij is best goed in dominoën (heeft hij van zijn moeder), maar jammer genoeg kan hij heel slecht tegen zijn verlies (heeft hij van zijn vader).

Inmiddels werd het podium geprepareerd, later op de avond stonden twee bands geprogrammeerd. Normaal vertrekken wij om een uur of acht, nu bleven we lekker zitten. De eerste (cover-)band was erg leuk, bovendien werd een gastoptreden verzorgd door twee deelneemsters aan Curacao Talents, zeg maar Idols.

Het Oktoberfest-gevoel moest komen van het bedienend personeel, dat keurig in Lederhosen en Dirndl was gestoken. Voordat de band van start ging, werden we vermaakt met Duitstalige muziek. Lucy vond het gezellige muziek en dan hebben we het over Blau, blau, blau ist der Enzian van (inmiddels) cult-zanger Heino en andere diamantjes.

Het was erg jammer van het ontbreken van de juiste pullen. Dat is toch wat de meesten bijblijft van de Oktoberfeste, die serveersters met een stuk of 20 grote pullen aan hun gespierde armen. Eigenlijk was het nog ontluisterender, de glazen bier die nu werden ingezet moesten op de kassa worden aangeslagen als Potje Thee.

Om half elf waren we thuis. Vanmorgen bij het wakker worden realiseerde ik me voor het eerst dat men van ettelijke Potjes Thee een flinke kater kan krijgen!

Posted by CasaSpider at 2:23 PM | Permalink | Comments (5)

Prostitutie komt overal ter wereld voor. Op sommige plaatsen (Nederland) gebeurt dat openlijk, op andere plaatsen moeten er wat contacten worden gelegd, maar het is er altijd.

Op Curacao zijn we een beetje dubbel. Van de ene kant kan er veel niet. Zo is een Escort-Agency hier vooralsnog ondenkbaar. Ook bestaat er geen enkele sex-shop. Van de andere kant zijn er diverse gelegenheden waar mannen een biertje kunnen drinken en vermaakt worden door dames, een soort clubs.

Die dames komen uit Zuid-Amerika, met name Colombia en de Dominicaanse Republiek. Opvallend is dat er nooit een Curacaose tussen zit. Eigenlijk is dat ook wel logisch, Curacao is net een groot dorp. Een potentiele prostituee uit een Nederlands dorp biedt haar diensten waarschijnlijk ook liever niet in haar eigen woonplaats aan.

En dan is er Campo Alegre, een compound niet ver gelegen van Hato Airport, waar tientallen voornamelijk Colombiaanse prostituees in een soort van reservaat zitten. Tot een jaar of vier, vijf geleden was dat een vrij armoedige bedoening. Toch was het er gezellig. Er waait een lekker windje bij de bar, er klinkt leuke Bachata-muziek, het bier is goedkoper dan bij café De Tropen en men kan er goed zijn Spaans oefenen. De dames krijgen een visum voor drie maanden, worden medisch gekeurd (AIDS) en zijn verplicht zich vanaf zes uur 's avonds op het terrein te bevinden. Op woensdag- en zaterdagavond is er om twaalf uur een Show.

Ongeveer vijf jaar geleden werd Campo Alegre drastisch verbouwd. Het lijkt nu meer een vakantiepark, keurige appartementen, leuke straatjes met palmbomen, pool-tafels, kapsalon, alles is er. Algemeen bekend was dat eigenaar Giovanni van Ierland dit project gebruikte om geld wit te wassen. Geld dat hij verdiende met omvangrijke drugstransporten naar Nederland. Dat was nog in de tijd dat de Grote Jongens zich onaantastbaar voelden. Inmiddels zit Giovanni van Ierland in de Bon Futuro gevangenis, hij is veroordeeld tot twaalf jaar gevangenisstraf. Zijn advocaat Lesley Franklin kreeg 7,5 jaar.

Een ijzeren regel op Campo Alegre, overigens ook Hotel Mirage of C&A genoemd, is dat er alleen mannelijke bezoekers worden toegelaten. Dat heeft twee voordelen redenen: ten eerste weet men dat iedere vrouw daar dus een prostituee is en ten tweede loopt men niet het risico een buurvrouw of vrouwelijke kennis tegen te komen. Het tegenkomen van mannelijke kennissen wordt overigens totaal niet als een probleem gezien. Anders zou men de tent ook wel kunnen sluiten.

Wat las ik echter vanmorgen in de Vigilante? Vanaf december 2003 gaat Campo Alegre vrouwelijke bezoekers toelaten! Ik dacht eerst dat dit in het kader van Gelijke Behandeling of iets dergelijks gebeurde, maar wat blijkt: de lesbische gemeenschap op Curacao heeft hier behoefte aan. Ik heb het artikel slechts vluchtig gelezen. Er stond iets in over een Membership Card, die de vrouwelijke bezoekers moeten hebben. Ook worden ze gescreend, al zou ik niet weten waarop en hoe.

Als het allemaal doorgaat kan dit in 2004 nog tot hilarische taferelen leiden...

Posted by CasaSpider at 7:00 AM | Permalink | Comments (9)

Niet zo lang geleden was ik kwaad op iemand die ik niet ken. Toen ik Luchiano van school ophaalde, stond hij te huilen. Een jongetje uit klas 5 had zand in zijn haar gegooid. Mijn eerste impuls was dat ettertje achter mijn uitlaat vast te binden en driemaal rond de school te rijden. Gelukkig konden we het ventje niet vinden.

Vandaag vertelde Luchiano me dat de pestkop uit klas 5 een broertje heeft in klas 1C. Luchiano zit zelf in 1B, maar in de pauze spelen de kinderen samen. Het broertje uit klas 1C had iets tegen Luchiano gezegd. 'Papa, weet jij wat pulushi betekent?'. Ik dacht heel diep na, maar had geen flauw idee. 'Nee, ik zou het niet weten, wie zei dat en waarom?', antwoordde ik. Wellicht zou de betekenis duidelijk worden uit de context.

'Dat jongetje dat zand in mijn haar heeft gegooid heeft een broertje in klas 1C en die zei het tegen mij. Ik denk dat het halve gare betekent', aldus Luchiano. Ik raadde hem aan om het de volgende dag aan de juffrouw te vragen.

Zelf besloot ik mijn collega's G en C te raadplegen. Het leuke van Papiamentu is dat veel woorden een soort gevoel in zich hebben, dat niet zo 1, 2, 3 in het Nederlands te vertalen is. Op het moment dat ik vroeg wat pulushi betekende, gingen ze er allebei nadenkend bijstaan, steeds maar pulushi mompelend.

Na een tijdje werd langzaam duidelijk wat het was, het hoort meer bij oudere mensen. Tegen jongere mensen kan men wel zeggen dat ze al aardig op weg zijn om pulushi te worden. Het Nederlandse woord dat er uiteindelijk het dichtste bij in de buurt komt is zaniken, of zanikerd als zelfstandig naamwoord.

Voor de zekerheid vroeg ik het ook nog aan collega A. Ook deze moest even nadenken. Woorden als betweter en altijd het laatste woord hebben kwamen naar boven. A dacht nog even na en riep toen uit: 'Thuis heb je dat vaak! Met je vrouw of je vriendin, die hebben altijd wat te mekkeren!'.

In Amaro's prachtige Papiamentu-Translator bestaat het woord (nog) niet. Amaro kennende is dit gemis snel opgelost...

Posted by CasaSpider at 8:30 AM | Permalink | Comments (10)

Nog niet zo lang geleden bezochten de Nederlandse fractievoorzitters Curacao. Men keek zich de ogen uit of misschien beter gezegd: men hoorde zich de oren uit en dat gold met name voor wat Anthony Godett van Frente Obrero (FOL) te vertellen had.

De Hollandse politici vonden het een hoop geschreeuw, maar voorspelden weinig daadkracht. Wel, de afgelopen dagen heeft de regering beslist daadkracht getoond. Er zijn brieven gestuurd naar alle (semi-)overheidsinstellingen met het verzoek aan de zittende commissarissen om af te treden en plaats te maken voor regeringsgezinde exemplaren.

Bij Post NV is een groot deel van de commissarissen ontslagen, met name Canadezen van Canada Post (CPIL). Raymond Heerenveen en Rufus McWilliam zijn er benoemd. Tegen deze twee laatstgenoemden, alsmede tegen ex-directeur Hedwig Komproe loopt een aanklacht wegens verduistering bij Post NV in de afgelopen jaren. Raymond Heerenveen is in 1995 veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf wegens valsheid in geschrifte, meermalen gepleegd.

CPIL-baas Gilbert Hébert is furieus, maar krijgt niet de gelegenheid om met minister Richard Salas (Verkeer & Vervoer) over deze kwestie te spreken, hij wordt door de minister compleet genegeerd.

Ander nieuws is dat Darwin Gregg tot commissaris bij UTS (United Telecom Services) is benoemd. Ik ken de beste man niet. Op Curacao is hij echter wereldberoemd als voormalig DJ, arrangeur bij het Tumba-Festival en verkoper van mobiele telefoons. Zijn benoeming leidde tot grote hilariteit onder de Antilliaanse medewerkers. Meest gehoorde uitspraak: De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Darwin Gregg heeft onder anderen de tumba gecomponeerd waarmee Anthony Godett vorig jaar optrad.

Waarom de foto van La Chica de la Semana bij deze post hoor ik u denken. Ach, politici komen, politici gaan, maar mooie meisjes blijven altijd bestaan. In het kader van benoemingen mag deze Chica niet ontbreken. Zij heet overigens Shan en is verpleegster van beroep.

Posted by CasaSpider at 10:49 AM | Permalink | Comments (7)

Als je niet uitkijkt kabbelt het leven maar een beetje aan en is het zelfs bijna saai te noemen. Gelukkig zijn er regelmatig kwesties, voor het broodnodige zout in de pap.

Jacob Gelt Dekker is een controversieel man die wel overweg kan met het zoutvaatje. Behalve controversieel is hij, als voormalig eigenaar van Super Photo en Budget Rent a Car, vermogend. Overigens is John Padget het zakelijk brein en Jacob Gelt Dekker de man van de ideeën. Tweemaal overwon hij kanker, hetgeen ongetwijfeld grote invloed heeft gehad op de prioriteiten in zijn leven.

Gelt Dekker heeft veel geld (en tijd) geïnvesteerd in de voorheen slecht onderhouden wijk Otrabanda. Zijn hotel Kurá Hulanda is een (eigenlijk te) mooie parel in deze wijk. Tot zijn verbazing ontving Gelt Dekker niet veel waardering van de Curacaose bevolking voor al zijn inspanningen. Wel werd hij benaderd door politieke partijen om geld te doneren, verzoeken waar hij uit principe niet aan wenste te voldoen. Dat kwam Gelt Dekker, volgens zijn eigen lezing, op tegenwerking te staan met betrekking tot zijn projecten. Mede hierdoor is hij enigszins verbitterd geraakt.

John Leerdam is Tweede Kamerlid voor de PvdA. In juli verbleef hij in Gelt Dekker's hotel Kurá Hulanda. Volgens hem zelf was Leerdam thuis te gast bij Gelt Dekker en hoefde daarom niets te betalen. Laatstgenoemde zag dat toch anders en presenteerde een rekening van ruim 2800 dollar voor het verblijf, een bedrag dat na een aanmaning van advocaat Spong door Leerdam is voldaan.

Nu had Gelt Dekker aan Leerdam gevraagd of deze ervoor kon zorgen dat de fractievoorzitters tijdens hun reis eind augustus in zijn hotel konden verblijven. Dit is niet doorgegaan, de politici kozen voor het Avila Beach Hotel. Volgens Leerdam was Gelt Dekker hier kwaad over en moest hij daarom alsnog zijn rekening betalen.

Dat de fractievoorzitters voor Avila Beach kozen kan te maken hebben met het feit dat Gelt Dekker zich nogal negatief heeft uitgelaten over Haagse politici, die volgens hem allemaal corrupt zijn. Deze uitlatingen zijn deels ingegeven door de reeds eerder genoemde verbittering en frustratie, maar volgens mij ook doordat hij financieel volledig onafhankelijk is en zich geen blad voor de mond hoeft te nemen.

Dat is heel mooi, maar nu klaagt Gelt Dekker dat Nederlandse politici hem boycotten. Dat zou niet fair zijn, want het hotel en de arme medewerkers lijden daar onder. Tja, daar had hij eerder aan moeten denken. Ik geef de politici groot gelijk. Als Gelt Dekker luidkeels zou verkondigen dat Amerikanen onbeschofte varkens zijn, heeft dat naar alle waarschijnlijkeid ook een negatief effect op de bezoekersaantallen uit de USA.

Ik zag een analogie met een andere kwestie, van GJ en Dreknek. Maar die hou ik voor me...

Posted by CasaSpider at 2:17 PM | Permalink | Comments (6)

Neen, het is niet zo erg als op 30 mei 1969, toen Punda en Otrabanda in brand stonden. Maar toch, met Centrum Supermarkt Mahaai (in Piscadera staat het andere filiaal) heb ik een haat-liefde verhouding. En juist bij deze supermarkt woedde gisteren een flinke brand.

De brand is ontstaan in het magazijn, terwijl in de winkel gewoon gewinkeld werd, tja, wat moet men anders in een winkel. Er schijnt enige paniek te zijn uitgebroken toen rookontwikkeling ontstond.

Het fijne weet ik er niet van, maar het magazijn schijnt verloren te zijn. De lokale kranten laten niets van zich horen, daarom neem ik het journalistieke gedeelte maar voor mijn rekening. Over de oorzaak is officieel niets bekend, wel dat het reeds de derde keer in niet al te lange tijd is...

Vanmorgen ging ik boodschappen doen met Luchiano. Ondanks de brand reden we gewoontegetrouw richting Centrum Supermarkt. In een brede circel rondom de supermarkt zijn de straten echter afgezet. Van een afstand kon ik zien dat er nog steeds rookontwikkeling is.

We hebben onze boodschappen bij Supermarkt Mangusa, Rio Canario, gedaan. Stuk goedkoper!

Posted by at 1:00 PM | Permalink | Comments (7)

Ik weet niet of het typisch Curacao's is, of een algemeen verschijnsel dat zich over de wereld uitspreidt. Het gaat over telefoneren en wie er wanneer zijn naam moet zeggen.

Persoonlijk ben ik opgevoed om meteen mijn naam te zeggen, dus als mijn telefoon rinkelt gaat het ongeveer zo:
Tringggggg!!! (U hoort, ik ontbeer nog een hippe beltoon)
CasaSpider: 'Goedenmorgen, met de CasaSpider!'.

Zo begint het en nu komt de splitsing. Eerst de Nederlandse situatie:
Beller: 'Ook goedenmorgen knapperd, met Katja Schuurman'.
Vervolgens ontspint zich het gesprek.

Nu de Curacaose versie:
Beller: 'Ja, ik wil graag bla bla bla'.
Terwijl de beller aan het praten is, zit ik mij koortsachtig af te vragen wie mij daar toch belt. Ik merk dat dit gesprekspatroon steeds meer oprukt. Men vindt het interessant om zijn naam niet te (hoeven) zeggen. Eigenlijk vind ik dit helemaal geen leuke gewoonte, maar inmiddels ben ik zover dat ik er haast aan mee ga doen, onder het motto If you can't beat them, join them.

Het wordt wel genant als de andere kant na een paar minuten nog steeds niet weet met wie hij aan het spreken is. Dat doet me enigszins denken aan een anekdote uit een ver verleden bij de toenmalige Detam in Utrecht. Een programmeur belde naar de afdeling en dacht dat hij daar bekender was dan hij was:
Ad V.: 'Ja hallo, met mij!'.
Afdeling: 'Met wie?'.
Ad V.: 'Ja met mij, met Adje hier!'.
Afdeling: 'Hmmm, wie???'.
Ad V.: 'Adje! Adje Verdiessen!'
Afdeling: 'Oh ja'.

Jammer genoeg is het de laatste dagen vrijwel onmogelijk om te reageren, de YACCS website ligt eruit en dankzij een of andere Amerikaanse feestdag schijnt dit tot morgen aan te houden. Mijn excuses!

Posted by at 2:44 PM | Permalink | Comments (7)

Jan is een Rechtenstudent van 21 jaar. Zijn motivatie om te studeren is flink afgenomen de laatste tijd en hij hakt de knoop door: stoppen met studeren. Na een tijd als uitzendkracht gewerkt te hebben maakt hij carriere in een middelgroot bedrijf en op zijn veertigste schopt hij het tot directeur. Op feestjes en partijen vertelt Jan zijn verhaal en besluit als volgt: 'Als ik toen niet met mijn studie was gestopt, was ik nu nooit directeur van dit bedrijf geweest!'.

Er zijn mensen die dit verschijnsel Lotsbestemming noemen en dat is hun goed recht. Naar mijn (bescheiden) mening heeft het meer te maken met de Wet van de Grote Getallen en de Theorie van de Vertakte Boom.

De levensweg is een weg met oneindig veel Y-splitsingen. Continu moeten we kiezen, naar links of naar rechts. Of wordt er voor ons gekozen. Deze splitsingen kan men zien als de vertakkingen van een boom. Sommige splitsingen (keuzes) zijn belangrijker (dikker) dan andere, maar ze hebben allemaal met elkaar gemeen dat er geen weg terug is.

Niemand zal ooit weten wat er met Jan gebeurd was als hij zijn Rechtenstudie wèl had afgerond. Hij zou op dit moment op een heel andere tak zitten, misschien was hij Minister President of een succesvol advocaat.

Jarenlang heeft de politieke partij PAR op Curacao in de persoon van Miguel Pourier, later opgevolgd door Etienne Ys, geprobeerd om door middel van dialoog en het voldoen aan allerlei eisen het Nederland naar de zin te maken. Tot echte resultaten hebben deze pogingen niet geleid, Nederland was nauwelijks geïnteresseerd in de Antillen.

Frente Obrero (FOL) van Anthony Godett gedijde uitstekend op een voedingsbodem van onvrede en frustratie en werd de grootste partij. De Nederlandse fractievoorzitters die de afgelopen week op Curacao de Anthony Godett Show ondergingen, zijn waarschijnlijk nog druk bezig de opgedane ervaringen te verwerken. Gevolg is echter dat Curacao in Nederland nu ineens wel een thema is. Alle kranten en nieuwszenders besteden er volop aandacht aan!

De verwachting van veel Curacaoenaars is dat de FOL de problemen op Curacao ook niet kan oplossen. Het is goed mogelijk dat in dat geval de PAR bij de volgende verkiezingen weer in de regering plaats neemt. Misschien dat dan de Nederlandse politici zo blij zijn dat ze weer op normale wijze met de Antillen kunnen communiceren, dat men dan opeens wel met substantiële hulp komt.

Als dat het geval is kunnen we met recht zeggen: 'Achteraf is het goed dat Frente Obrero in 2003 aan de macht kwam'.

Posted by at 2:43 PM | Permalink

Iedere morgen staan op tal van kruispunten op Curacao vrouwen kranten te verkopen. Nou ja, er zit ook wel eens een man tussen, maar bijna altijd zijn het vrouwen. Op weg naar Luchiano's school koop ik altijd een krant voor Lucy, meestal een Vigilante, soms een Extra. Dit zijn overigens Papiamentstalige kranten.

Ik kan mij redelijk redden in het Papiamentu, het journaal volg ik zonder problemen en ook de krant gaat er in als koek. Zo zat ik op een middag op het toilet de Vigilante te lezen. De kop van het artikel was Pelea entre homoseksualnan ku klientenan, hetgeen zoveel betekent als Ruzie tussen homosexuelen en hun klanten.

Een paar homosexuelen liepen in de vroege ochtend over de markt in Punda. Twee mannen vonden dat wel interessant en zochten contact. Er werd wat geflirt, maar plotseling begon een van de mannen aan de kleren van een van de homosexuelen te trekken. Die laatste zin luidde in het Papiamentu als volgt:

'..., a kuminsá ranka paña for di kurpa di e pòlsje.'

Even een kleine cursus Papiamentu: a kuminsá is begon, ranka is trekken, paña is kleren en for di kurpa is van het lijf. Het was echter het woord pòlsje dat mijn aandacht trok. Dit woord was ik nooit eerder tegengekomen. Door de context was het niet moeilijk om de betekenis te raden: pols, handtas, homosexueel. Ik vond het een grappig woord.

Collega-logger Don Amaro heeft een heus Papiamentu vertaalprogramma ontwikkeld. Op zijn log meldde hij dat die vertaalsite de laatste tijd opmerkelijk veel bezoekers trekt. Vooral vanuit Den Haag. Het is een leuk programma, maar het woord pòlsje zit (nog) niet in de database.

Vertaalmachines zijn vaak leuk, met name omdat ze vrijwel altijd nogal rechttoe, rechtaan zijn. Amaro's engine is hierop geen uitzondering. Het programma vertaalt vanuit het Engels naar het Papiamentu en andersom. Ik tikte voor de grap eens in: 'Watch out! There are the cops!' Dit werd vertaald als: 'oloshi afó! tin e cops!'.

Het woord oloshi betekent horloge, hetgeen ook een van de betekenissen van watch is. Afó betekent uit of buiten, samen leidt dit tot Horloge buiten!. Oloshi afó klinkt echter zeer goed, dus nu gebruiken wij deze woorden in plaats van Kijk uit!. Met dank aan Amaro.

Posted by at 2:42 PM | Permalink | Comments (3)