Zaterdag liepen we door een overdekte winkelgalerij in het centrum van Tilburg. Het was er druk, het zag oranje van de studenten. Vreemd genoeg, alhoewel waarom is zoiets vreemd, trokken veel vooral vrouwelijke studenten hun kleren uit. Als sterreporter van het CasaLog moest ik hier het fijne van weten.
Nadat ik twee dames op de foto had gezet vroeg een andere aan mij of ik ook mijn kleren uit wilde trekken. Ach, dat overkomt me zo vaak maar deze keer had ik geen zin. De bedoeling was om een zo lang mogelijke sliert van kleren door de winkelgalerij te leggen. Als Luchiano (11) iets onzinnigs goed kan vraag ik altijd: "Krijg je daar een punt voor op je rapport?"
Een beetje lange inleiding voor iets anders dat ook lang is. Maandagmiddag ben ik vrij en we doen boodschappen. De zon brandt alsof het nog hartje zomer is en op de terugweg gaan er stemmen op om te bbq-en. Net thuis besluiten we het te doen en we rijden met zijn allen richting C1000 alwaar men het beste bbq-vlees verkoopt.
"Zullen we even snel langs de Gall & Gall rijden voor een flesje cognac, dat is lekker bij de koffie?" Iedereen vindt het een goed plan. Ik ga in mijn eentje de Gall & Gall in en de rest wacht in de auto, met draaiende motor en de airco aan. Een overblijfsel van ons verblijf op Curacao zullen we maar zeggen.
De Marquis cognac is zowaar in de aanbieding, van 23 voor 18 euro. Verheugd neem ik een fles van het schap en loop naar de kassa. Er staat een vrouw met een kind en de Gall & Gall baas is voor haar een wijnpakket aan het inpakken.
En dat gaat l-a-n-g-z-a-a-m.... h-e-e-l l-a-n-g-z-a-a-m. Hij pakt een stuk papier in zijn hand en v-o-u-w-t dat heel langzaam en p-r-e-c-i-e-s naar de bovenkant. Dan pakt hij een plakbandje en p-l-a-k-t dat heel voorzichtig op het papier. Dan s-t-r-i-j-k-t hij het zojuist gevouwen papier plat en pakt weer een plakbandje en dan een minuut of acht later (zo langzaam kan geen mens typen) is één zijde van het pakket bedekt met rood papier.
Kalm, immers er is tijd genoeg, reken ik uit hoeveel zijden een kubus heeft. De uitkomst is zes. Zes keer acht minuten staat gelijk aan achtenveertig. Redden we het bbq-en diezelfde dag nog wel? De man is inmiddels bijna halverwege de tweede zijde. "Zit ik misschien in een aflevering van Bananasplit?", vraag ik mij af al speurend naar een plots opduikende Ralph Inbar.
Af en toe werp in een blik in de auto, maar daar ziet alles er nog kalm uit. Dan gaat men calculeren, moet ik blijven wachten of is het beter om weg te gaan. Dat laatste is zonde van de verloren tijd en ik sta er al zeker 25 minuten. De Gall & Gall man ligt iets voor op schema want na een half uur is het pakket ingepakt. "Hehe!", denk ik opgelucht, "Eindelijk!"
Dan pakt de in rood uniform gehulde Gall & Galler doodkalm een paar linten en begint die met een schaar in k-r-u-l-l-en te v-e-r-a-n-d-e-r-e-n. Er onstaat lichte aandrang om een gigantische Jalapeno peper in de man's aars te rammen. Maar het is geen onvriendelijke kerel en hij straalt ontegenzeggelijk rust uit, meer dan ik. Na de gekrulde linten zoekt hij zorgvuldig een Gall & Gall sticker uit en plakt die h-e-e-l s-e-c-u-u-r in een hoek van het pakket.
Nu slaak ik hardop een zucht van opluchting, de fase van deze Jiskefetaflevering grappig te vinden ben ik reeds lang voorbij. "Kom op, moven mensen. Ik wil mijn cognac betalen. Over betalen gesproken, heeft die vrouw nu al afgerekend of moet dat ook nog gebeuren?"
Maar het wordt nog erger. De Gall & Gall man haalt twee kleine flesjes onder het pakket vandaan. "Is dit ook een kado?", vraagt hij. Zonder blikken of blozen antwoordt de vrouw dat die twee flesjes inderdaad ook een kado zijn. Gall & Gall pakt nu een lange strook doorzichtig plastic en begint dat in s-l-o-w m-o-t-i-o-n om het eerste flesje te w-i-k-k-e-l-e-n.
Okay, er gebeuren echt wel ergere dingen in de wereld maar relativering is even aan mij niet besteed. Dan zie ik Lucy vanuit de auto heftig gebaren. Ik zet de fles Marquis terug in het schap en been de zaak uit, zonder een woord. In de auto moeten we allemaal even bijkomen. Nog stoom afblazend neem ik een verkeerde afslag, dat kan er ook nog wel bij. Toevallig, maar wat is toeval, rijden we daardoor langs een slijter die we niet kennen.
"Hier ga ik de cognac kopen en het maakt me geen donder meer uit wat hij kost", roep ik vol bravoure. De winkel is behoudens de winkelier leeg, dat is alvast een pluspunt. Bij de cognac's aangekomen schrik ik van de prijzen, 35 euro is toch wel veel. "Heeft u ook Marquis?", vraag ik. "Dat zouden we wel moeten hebben maar als hij er niet tussen staat niet." Daar heeft men iets aan. "Daag!", roep ik.
In de auto lacht Luchiano zich een bult. "Haha, ja hier ga ik die cognac kopen het maakt niet uit hoeveel hij kost. En dan komt hij terug met nou die was toch wel erg duur. En nog steeds geen cognac." Kinderen hebben een vreemd gevoel voor humor.
Eindelijk komen we aan bij de C1000. Het vlees is zo gekocht en ik zoek een likeur uit voor bij de koffie. Dan hebben we toch nog wat. Mijn oog valt op de Passoa ook al vindt Lucy acht euro eigenlijk te veel. Enfin, de bbq is een succes, het vlees smaakt heerlijk en het weer werkt ook al mee. Dan zet ik koffie en schenk de Passoa in. "Wat? Is dat spul roze?"
Wij drinken nooit Passoa en in plaats van een met Tia Maria of Baileys vergelijkbare likeur staat er nu een mierzoete roze ranja voor onze neus. Die is uiteindelijk voor de gootsteen. Het is wel een lang verhaal, maar wat is nu de moraal?