Diana is een hengst
Als Diana (5) de laatste weken iets op televisie ziet, verplaatst zij zich altijd in een van de hoofdpersonen. "Ik ben die-en-die, wie ben jij?", vraagt ze dan. Een hoofdpersoon kan een mens, een tekenfilmfiguur, maar evengoed een dier zijn.
We kijken naar Holland's Got Talent (sic!) en er is een meisje dat iets met een paard gaat doen. In het begeleidende filmpje zien we het meisje bij haar thuis in het weiland lopen met het betreffende paard.
"Ik ben dat paard", roept Diana onmiddellijk.
"Dat lijkt mij sterk, want het is een mannetjespaard", zeg ik.
"Nietes, het is een vrouwtjespaard", protesteert Diana.
Luchiano (013) en ik geven elkaar een knipoog, immers er bungelt overduidelijk iets van een centimeter of veertig tussen de achterbenen van het paard.
"Je hebt gelijk", het is een vrouwtjespaard", geven we ruiterlijk toe.
Op een dag rijden de BOA's vlakbij de Milieustraat en zien dat een man zijn hond laat poepen. Op zich is dit toegestaan, maar de viezigheid dient vervolgens wel door de eigenaar opgeruimd te worden. Dat lijkt hier niet te gebeuren. Meram's collega Stan Pagie spreekt de man aan:
El Sapo (50)
Engeland-Kroatie (2-3) was een heel ander verhaal, wat een geweldige wedstrijd. Overigens vooral van de kant van de Kroaten die op eerdergenoemde ranglijst om onverklaarbare redenen onder Nederland staan.
In de eindversie van het akkoord ontbreekt het woord Slotverklaring. Dit is op Curacao een heel gevoelig woord geworden, ik ken mensen die de Slotverklaring "Dat Ding" noemen en daar een wegwerpgebaar bij maken. Het is duidelijk dat PAR en PNP een partner in het kamp van de tegenstanders zochten die openingen ziet om alsnog de Slotverklaring te ondertekenen.
Ergens in september of oktober vorig jaar is Willy's tweede kind geboren, maar ik was compleet vergeten of het een jongetje of een meisje was. Laat staan dat ik de naam nog wist.
We moesten er meteen vandoor om wat dingen te doen maar eerst wilde ik een foto nemen van het dier dat inmiddels precies midden op de weg had plaatsgenomen.
Zo nu en dan probeer ik het geluid van pa of ma Suikerdief na te bootsen om de jongen beter te kunnen zien. Daar trappen ze echter niet in. Ik kan sowieso slecht stemmen nadoen.
Sinds ongeveer een week hebben twee kleine vogeltjes ons huis als hun broedplaats uitgekozen. Daar ging een periode van verkenning aan vooraf. Aanvankelijk bouwden ze hun nest in de vensterbank van de logeerkamer. Het zijn overigens 
El Sapo (10)
Op Curacao is het sinds september vorig jaar een gekkenhuis, onvoorstelbare hoeveelheden regen kregen wij over ons heen. Nog even en we konden hier rijst gaan verbouwen in sawa's. Inmiddels is het klimaat zich hier weer enigszins aan het herstellen, maar nu krijgen Venezuela en Colombia het voor hun kiezen.
De tapas moeten klein zijn, maar meestal zitten we er na de helft van het diner wel zo'n beetje doorheen. Volgevreten, dat past goed in de Kersttraditie!
Kwallen zijn fascinerende wezens, zowel de dierlijke als de menselijke variant. Een kwal wordt vaak gezien als een lelijk en vies ding zonder eigen wil. Toch kunnen ze knap vervelend zijn. Laatst was de wind hier enigszins gedraaid en dat zorgde ervoor dat er Portugese Oorlogsschepen voor de kust werden gesignaleerd. Het vervelende van deze kwallensoort is dat hun tentakels meer dan tien meter lang kunnen worden. Voordat ik het beest in de smiezen heb (min-zes aan beide ogen), heeft hij mij al te grazen genomen.
Kwallen zijn niet altijd lelijk, ja zelfs integendeel! Tijdens een duik keek ik eens naar boven en zag op een meter of tien een gigantische kwal zweven. Het was de echte klassieke kwal, die er enigszins uitziet als de wolk van een atoombom na detonatie. Heel statig dreef de bijna geheel witte kwal in de helderblauwe zee. Prachtig!
Ik wil hier een lans breken voor de kwal. Dat doe ik ook uit respect, want kwallen kunnen zeer gevaarlijk zijn. Neem bijvoorbeeld de Box Jellyfish (Chironex Fleckeri), die zich ophoudt in de kustwateren van Noord-Australie en gelukkig niet in de Cariben.
Niet zo giftig als de Box Jellyfish, maar door zijn veel kleinere omvang eigenlijk nog gevaarlijker, is de Irukandji kwal (Carukia Barnesi). Dit kwalletje is zo groot als een vingerhoed en heeft op iedere hoek een tentakel met een lengte varierend van een halve tot vijf centimeter. Irukandji is overigens de naam van een aboriginal-stam die ooit in de omgeving van Cairns in North Queensland (Australie) leefde.
De varken is een geweldige metgezel. Als je een heel goede varken vriend heb dan is daarmee nog niet alles gezegd. Varkens zijn trouw en geeft makkelijk maar alleen als zij jou mogen. Dus om je goede vriend voor altijd te behouden moet je niet proberen hem jou opinies op te dringen. Een varken vraagt zelden om hulp en als hij het echt nodig heeft dan wil hij het nog niet. 
