CasaLog v2 | CasaSpider, El Hombre de tu Vida...

Op de dag dat de Tour de France 2011 eindigt op de Champs-Élysées in Parijs, met onthutsend slecht commentaar bij de NOS, eindigt na acht films tevens de Harry Potter-cyclus. Even over de Tour en het commentaar: Iedereen maar dan ook iedereen weet dat een voorsprong van 35 seconden op de Champs-Élysées op een ontketend peloton never nooit standhoudt, en al helemaal niet als het slechts één man alleen betreft. Toch presteert Maarten Ducrot het om telkens weer te brullen: "Het zal toch niet gebeuren, hij houdt het!"

Geleend van Gary Lineker zegt CasaSpider: "Ze fietsen een uur of vier en aan het eind wint Cavendish de sprint". NOS, voor volgend jaar ben ik nog beschikbaar maar wees er wel snel bij, hè?

Joanne Rowling kan wel een stukje schrijven, het verhaal rondom Harry Potter en zijn strijd tegen Het Kwaad, verpersonaliseerd in Lord Voldemort zit goed in elkaar. Ik heb alle delen gezien, al doet zich het zogenaamde James Bond-effect voor. Het James Bond-effect houdt in dat je de films allemaal hebt gezien, ze ook tamelijk leuk vond, maar je er geen snars van herinnert.

In wezen zijn Harry Potter-films tamelijk absurd. Hele legers begenadigde tovenaars staan tegenover elkaar en wat doen ze? Met hun stafjes naar elkaar wijzen op een manier als cowboys met hun pistolen in een slechte Western uit de jaren zestig. C'mon tovenaars, dat kan anno 2011 toch wel iets geavanceerder?

[Spoiler-alert] Het thema van de film waarin Harry erachter komt dat hij moet sterven om uiteindelijk Het Kwaad te verslaan, doet denken aan de Bijbel. De plaats waar hij terechtkomt (de Hemel?) lijkt volgens Harry op metrostation Kings Cross in Londen. Als hij vraagt of hij terug kan, luidt het antwoord dat hij een trein kan nemen. "Waarheen brengt die trein mij dan?", wil Harry weten. "Verder." [/Spoiler-alert]

Niet zelden ligt de kracht van een film in de ruimte die hij overlaat om de gedachten van de toeschouwer de vrije loop te laten. De uitslagen zijn bekend, we nemen nog een Duvel en morgen verhuizen de DBA's van Brabant Water naar een andere kamer met een iets ander uitzicht dan de Champs-Élysées.

Posted by CasaSpider at 7:11 PM | Permalink | Comments (4)

Ondanks dat mijn Vaderdag-credits vorige week zondag eigenlijk al grotendeels opgesnoept waren, heeft mijn gezin me ook vandaag weer in de watten gelegd. Mij hoor je niet klagen. Vroeg in de ochtend verrast Diana (5) me met een sleutelhanger. Het hoogtepunt wordt een bezoek aan Euroscoop in Tilburg waar Kung Fu Panda 2 op het programma staat. Mijn lievelingsfilm!

Dat is een beetje overdreven, maar hardcore porno is nu eenmaal niet echt geschikt voor kinderen van 13 en 5. Derhalve gaan we naar een dikke panda kijken, ook dat is Vaderdag.

Kung Fu Panda 2 3D

Een week of wat geleden zagen we thuis voor de buis het eerste deel en dat was leuker dan we vooraf gedacht hadden. De recensies van deel twee zijn redelijk lovend en dat willen wij wel eens met eigen ogen zien. Ergens onder het bed ligt nog een stapel 3D-brillen en daarmee rijden we naar de Euroscoop in Tilburg. Het is ons eerste bezoek aan deze bioscoop, alleen Luchiano (013) is er al vaker geweest. Voordien gingen wij standaard naar MustSee (Pathé) aan het Pieter Vreedeplein.

Euroscoop is echter veel mooier, groter en als klap op de vuurpijl nog goedkoper ook. Zelfs het parkeren is er gratis en wat is er nu leuker dan gratis? De film is onderhoudend en qua beelden af en toe zelfs spectaculair. Wat er op het scherm vertoond wordt is niet zelden mooier dan de werkelijkheid kan zijn, helemaal in 3D.

De slechterik in de film is deze keer een pauw genaamd Shen, die volgens een voorspelling verslagen zal worden door een panda. De pauw heeft alle panda's in China laten vermoorden, maar dat is een methode waar ik mordicus tegen ben. Immers, kijk naar Doornroosje. Het is zo zinloos om alle spinnenwielen te verbranden als er een voorspelling is dat de prinses zich aan een spinnenwiel zal prikken. Je weet gewoon dat het toch gebeurt.

Een tweede verhaallijn is de zoektocht van panda Po naar zijn eigen ik, naar zijn identiteit. Hij wil weten waar hij vandaan komt, hetgeen niet zo vreemd is als men weet dat hij een gans (sic!) heeft als vader. Het duurt even, maar dan begint het te dagen: Po is geadopteerd. Toen de pauw Shen alle panda's vermoordde, vluchtte Po's moeder met hem. Toen zij dacht ten prooi te vallen aan de wolven, verstopte ze baby Po in een rieten mand met radijsjes die later terechtkomt in het restaurant van de gans. Deze gans verzorgt Po en voedt hem op, als een echte vader.

De vijf Kung Fu-experts en vrienden van panda Po zijn uitstekend gecast, ik kan niet anders zeggen. Een tijger, een aap, een slang, een bidsprinkhaan en een kraanvogel vormen samen met de panda een uitstekend team, zowel qua vechten als qua visueel. We hebben ons allemaal prima vermaakt. Het spannendste moment voor Diana vindt plaats aan het einde van de pauze. Ze is bezig met een paar andere meisjes de trappen op en af te rennen als ineens het licht uitgaat en de film weer begint. "Mama! Mama!", klinkt het angstig door de donkere zaal. Als een ware panda-moeder redt Lucy haar dochter.

Ik geef de film een 8.

Grenzenloos Gilze-Rijen

In het kader van haar inburgeringscursus heeft Lucy een uitnodiging gekregen om naar het multiculturele festival Grenzenloos Gilze-Rijen te komen. Waar anders kan dit festival plaatsvinden dan op het befaamde Burgemeester Sweensplein? Inderdaad, nergens.

Om ongeveer half vijf rijden we Rijen binnen en besluiten het festival met een bezoek te vereren. Het is niet druk en dat is een understatement. Het blijkt de gehele middag te hebben geregend en veel tentjes zijn reeds afgebroken. We maken nog net het optreden van Predestinated mee.

De band spreekt het publiek toe en dat heeft gezien de opkomst haast iets persoonlijks. Lucy kent een paar mensen van het inburgeringsgebeuren en we schudden wat handen. Veel meer kunnen we niet doen en na een minuut of 20 houden we het voor gezien.

Nu is het kwart voor negen.
Oh, wat ben ik benieuwd wat Vaderdag 2011 nog meer voor mij in petto heeft.

Posted by CasaSpider at 8:45 PM | Permalink | Comments (6)

We moeten een aantal boodschappen doen in Tilburg. Bovendien gaat Luchiano (013) samen met klasgenoot Martijn naar Pirates of the Caribbean - On Stranger Tides. De film heeft tamelijk slechte recensies, maar dat gold ook voor Big Momma's House 3 en die vonden ze allebei beregoed.

Voor mijn verjaardag heb ik een week of drie geleden een ruggenkrabber gekregen. Handig, want ofwel is mijn rug te breed ofwel zijn mijn armen te kort. Vrolijk sta ik mijn rug te schrobben. Lucy ziet mij bezig en biedt aan even te helpen. Zij neemt de ruggenkrabber in haar hand en al snel gaat die van de rug iets naar beneden.

Ik maak er wat specifieke bewegingen bij en net op dat moment komt Diana (5) de trap op. Zij ziet de scene even aan, loopt naar het raam in de slaapkamer en schreeuwt het van de daken: "Noria! Mijn mama is mijn papa's kont aan het wassen!"

Net als in Rijen is het ook in Tilburg schitterend zomerweer. We zetten de jongens af bij Euroscoop en rijden door naar het centrum om onze dingen te doen. In de Willem-II straat, een van de zijstraatjes van de Heuvelstraat richting het Pieter Vreedeplein, staat een mooi bankje in Willem-II motief. Bereidwillig poseert Diana erop, ik heb haar maar niet verteld dat Willem-II volgend seizoen in de Jupiler League speelt.

Om tien over half vier staan we weer bij Euroscoop. Volgens onze berekening is de film dan tien minuten afgelopen. Ik stuur Luchiano een SMS en verwacht een bericht terug. Als dat niet komt bel ik hem. Er wordt niet opgenomen, maar even later komt er alsnog een SMS binnen: "Hij is nog niet afgelopen dit is spannendste stuk!!!!!" Ik had al zo'n vermoeden. Het blijkt dat er een pauze van vijftien minuten is geweest, vandaar de uitloop.

In de auto zijn Luchiano en Martijn nog steeds vol van die vette film in 3D. In hun geval dienen de recensies andersom gelezen te worden, films met één ster uit vijf zijn top en die met vijf uit vijf oersaai. Of zoiets.

Posted by CasaSpider at 8:20 PM | Permalink | Comments (11)

"Zullen we weer eens naar de bioscoop gaan", stel ik vragend voor op zondagochtend. Men heeft er wel zin in. Naar welke film, is de logische vervolgvraag. Harry Potter? Te spannend voor Luchiano (013) en helemaal voor Diana (4). Narnia 3? Te lang en niet te begrijpen voor Diana. Rapunzel? Tikkeltje kinderachtig voor Luchiano, maar wel geschikt voor ons alle vier.

In maart zijn we naar de Prinses en de Kikker geweest, ook van Disney en deze kreeg een vette acht van ons. Bioscoopkaartjes kopen wordt meer en meer een online aangelegenheid. Op de Mustsee-website zie ik zelfs geen telefoonnummer meer voor reserveringen. We besluiten de gok te nemen en de kaartjes gewoon aan de kassa te kopen.

Dat is meteen een tweede punt van kritiek. Waarom staan de prijzen nergens duidelijk vermeld? Tot mijn verbazing moet ik voor twee volwassenen en twee kinderen 42 Euro afrekenen. "Ja, het is een 3D-film", zegt de kaartjesverkoper. Ja, natuurlijk. Okay, we krijgen er wel vier 3D-brillen bijgeleverd, maar wat doet men daar verder in het dagelijks leven mee?

Genoeg typisch Hollands gezeur over kwartjes en dubbeltjes. Met popcorn en cola enteren we zaal 3. Als het voorprogramma van start gaat, wordt gevraagd om de 3D-brillen op te zetten.

Het is voor het eerst sinds bijna 20 jaar dat ik een 3D-film bekijk en het moet gezegd, het is fantastisch. Destijds was het zo'n groen-rood brilletje, maar dit is een grote bril met heldere glazen die comfortabel over mijn eigen bril heen gaat. Hetzelfde model staat ook Diana goed.

Dan begint Rapunzel. Wat zal ik ervan zeggen? Het is een mooie film, met verbluffende (3D-)effecten. Dialogen lijken zich op een meter afstand af te spelen en vooral in het geval van prinses Rapunzel is dat geen straf. Ik betrap mij erop regelmatig de V-blik te hanteren bij haar ranke figuurtje. De vrouwelijke bezoekers hebben met ridder Flynn evenmin weinig reden tot klagen. Het paard Maximus steelt echter de show met zijn hondse gedrag.

Dat hondse gedrag is een welkome afwisseling, voor mij is de film zeker aan het eind iets aan de zoetsappige kant. Nog lang niet zo erg als bij die vermaledijde Hobbits in de Lord of the Rings, maar toch aan de zoetsappige kant. Desondanks krijgt de film van mij een 7.75. Na afloop rijden we meteen door naar de Chinese Muur voor een portie Babi Pangang. Wat dat betreft lijkt Rapunzel wel op de voetbalklassieker Gilze - Rijen.

Posted by CasaSpider at 8:52 PM | Permalink | Comments (5)

Sooo, dat is even afkicken. Twee dagen zonder WK-voetbal, wat moet men ineens met al die vrije tijd. Alvast een voorproefje voor de pensionering, het gat waar men dan in valt. Het is maar goed dat die grens steeds verder opschuift. Ik zie dat Ali op televisie komt, de film uit 2001 over het leven van bokslegende Muhammad Ali. Van kleins af aan is Ali een van mijn helden, aanvankelijk zonder het besef van de politiek-religieuze achtergronden.

Muhammad Ali is geboren op 17 januari 1942 als Cassius Clay en was bevriend met Malcolm X en Elijah Muhammed (Nation of Islam). Zijn keuze voor de Islam en principiële weigering om in militaire dienst te gaan ten tijde van de Vietnam-oorlog leveren hem de nodige kritiek op. Er hangt Ali een gevangenisstraf van vijf jaar boven het hoofd wegens dienstweigering.

Op de vraag waarom hij tegen de oorlog in Vietnam is, antwoordt Ali: "Ik heb geen problemen met hun, de Vietcong heeft mij nooit een neger genoemd. De vijand komt van binnenuit, vanuit de Verenigde Staten zelf. Hier heeft men problemen met mijn keuze voor een geloof, hier heeft men problemen met mijn vrije mening over de oorlog in Vietnam."

Zijn keuze is principieel, terwijl er elegante ontsnappingsmogelijkheden uitgedokterd worden. Dat verdient veel respect, hoe vaak gebeurt het niet dat mensen juist van binnenuit gevangen gehouden worden? Niemand hoeft zich te laten chanteren!

De film Ali komt wat langzaam op gang. Luchiano (12) kijkt met mij mee, hij gaapt en vindt het allemaal tamelijk saai. Bij een vrijscene merkt hij op: "Ha, n**ken met een topje aan. Dat geloof je toch niet?" Hij is de hele dag met school in de Efteling geweest en heeft voor het eerst in het echt, buiten school, Duits gesproken. Het heeft niet direkt met Muhammad Ali te maken, maar toch citeer ik hem even:

maar toen ik wou gelijk met mijn vrienden in de vogelrok. maar er zat daar een meneer. ik probeerde de meneer te vragen of ik naast hem kon zitten maar hij verstond het niet. het was een duitse man. dus dacht ik even na en zei: darf ich hier komen setzen. en hij verstond het. dus ik mocht naast hem zitten en heb ik toch met mijn vrienden tegelijk kunnen gaan. En dat was de eerste keer dat duits echt van pas is gekomen buiten school. (Bron)

Ja, Luchiano is ook een van mijn helden. Gaandeweg vindt hij de film steeds interessanter. Ik vertel de dingen die ik mij nog haarscherp herinner, zoals het legendarische titelgevecht van Muhammad Ali tegen de reusachtige George Foreman: The Rumble in the Jungle, 30 oktober 1974 in Kinshasa. Schoolvriend Paul Erken had destijds een Panorma bij zich. Op de middenpagina's stonden de vuisten van Ali en Foreman afgebeeld. Die van Ali paste bijna drie keer in die van Foreman, wat een gigant is dat.

Hoe het gevecht verliep is algemeen bekend. De film Ali is an sich niet supergeweldig, het zijn de man en het thema die zo boeien. Will Smith vertolkt Muhammad Ali verdienstelijk, maar is toch werkelijk geen schim van de echte sportman. Niet qua hoofd en niet qua lichaam. Een echte held.

Posted by CasaSpider at 7:00 AM | Permalink | Comments (5)

Zondag zijn we naar de bioscoop geweest. Twee volwassenen, een jongen van 12 en een meisje van 3 limiteren de keuze. Geweld, complexiteit en harde porno zijn uitgesloten en daarom kiezen we voor de Disney-film De Prinses en de Kikker. Lokatie: Mustsee in Tilburg.

Diverse media staan onder druk. Kranten, boeken, video's, cd's, iedereen die zich daar commercieel mee bezig houdt bevindt zich in een hevig veranderende markt. Dat is algemeen bekend. Met bioscopen is iets geks aan de hand. Van de ene kant is het steeds gemakkelijker om films te downloaden en op de huidige Home Entertainment Systems ziet het er allemaal puik uit.

Waarom dan toch de reis naar Tilburg maken? Het kost benzine, parkeergeld, kaartjes, popcorn en ga zo maar door. Met zijn vieren zijn we 50 euro kwijt. Toch staan er lange rijen en de voorstelling van Alice in Wonderland (3D) is al snel uitverkocht.

Dat geldt niet voor De Prinses en de Kikker. Met een portie nacho's voor Lucy en mij en een grote zak popcorn voor Luchiano (12) en Diana (3) lopen we de donkere zaal in. Er is nog plek genoeg. De film gaat wat langzaam van start maar hoe langer hij duurt, hoe beter hij wordt.

Prins Naveen is door de slechterik in een kikker veranderd. Als hij de serveerster Tiana tegenkomt bij een gekostummerd bal denkt hij dat zij een prinses is. Hij vraagt haar om hem te kussen. In ruil belooft hij Tiana geld voor haar grote droom, een eigen restaurant. Tiana overwint haar weerzin en kust de kikker, maar in plaats van dat hij een prins wordt verandert zij zelf in een kikker.

Tsja, hoe vaak moet ik het zeggen. Niet iedere verandering is een verbetering.

Enfin, er volgt een heel avontuur in de buurt van New Orleans met door Randy Newman verzorgde muziek. Hoogtepunt wat mij betreft is het door Mama Odie gezongen "Graaf een beetje dieper" (Dig a little deeper). Een stukje uit de Engelse versie:

Wat wil je echt is de bottom-line. Het is geen verrassing dat de twee kikkers verliefd op elkaar worden, als prins en prinses met elkaar trouwen, het kwaad verslaan en een mooi restaurant openen. Maar ja, is het bouwen van een modelspoorbaan niet juist nog leuker dan het eindresultaat? Zo gaan die dingen.

Nog even over het kussen van kikkers, na het zien van deze film is wel duidelijk dat hier een risico aan kleeft. Via de Twitter van Paul de Leeuw komt een voor mij nieuwe openingszin binnen:

Jongen: "Mag ik je kussen?"
Meisje: "Neen."
Jongen: "Oh, dan blijf je toch lekker een kikker."

Succes gegarandeerd? Voor Diana is het haar eerste bioscoopbezoek en ze heeft van begin tot einde geboeid gekeken. Luchiano vindt het een vette film en dat geldt ook voor Lucy en mij. We geven de film daarom een vette 8. Een facet aan bioscoopbezoek dat meer mensen opvalt is dat men zich na afloop voorneemt vaker te gaan.

Om dit voornemen vervolgens weer in de kast te laten verdwijnen.

Posted by CasaSpider at 7:00 AM | Permalink | Comments (11)

Aangezien Lucy een echte Harry Potter-fan is dacht ik haar zaterdag te verrassen. "Wat denk je ervan als ik twee kaartjes bestel voor Harry Potter en de Halfbloed Prins (Wikipedia), een voor jou en een voor Luchiano (11)?" Lucy vond het een goed plan. Ik reserveerde twee kaartjes bij bioscoop MustSee in Breda voor de voorstelling van 14:00 uur.

De hele familie was zich aan het prepareren en bij wijze van grap zei ik tegen Luchiano: "Of zal ik in jouw plaats gaan, dat jij op Diana (3) past?" Tot mijn verrassing zei hij dat dat best was. Luchiano vindt Harry Potter wel leuk maar ook een tikkeltje spannend. Bovendien was hij bang tegengehouden te worden aangezien de minimum leeftijd 12 jaar is en hij gezien zijn lengte eerder voor 10 door kan gaan.

Enfin, om iets over enen zitten Lucy en ik in de auto en rijden we richting Breda. De MustSee bioscoop ligt aan het Chasséveld, alles in die buurt heet Chassé en wij dachten automatisch dat de bioscoop zich in het Chassé-complex met theater, casino en bioscoop bevond. We parkeren derhalve in de bijbehorende parkeergarage. Na tien minuten strompelen wegens mijn manke rechterbeen komen we erachter dat Harry Potter daar in ieder geval niet draait, alle deuren zijn namelijk pot(ter)dicht.

Gelukkig resteren nog vier minuten op de parkeerkaart om gratis uit te rijden en de tegenoverliggende parkeerplaats op te zoeken. Het loopt inmiddels tegen twee uur en onze reservering is al verlopen. Door de commotie vergeet ik een kaartje voor de parkeerplaats te kopen en strompelen we, nou ja ik dan, rechstreeks naar de MustSee bioscoop. Er staan lange rijen voor de drie geopende kassa's, dat belooft weinig goeds.

Toch blijkt onze reservering nog open te staan en haasten we ons snel naar de oranje zaal die niet geheel uitverkocht is. Vrije plaatsen zijn er echter alleen in de eerste rijen. Dat betekent nekken draaien. Het betreft ons eerste bioscoopbezoek in Nederland en er doen veel verhalen de ronde over het slechte gedrag van de gasten alhier. We zijn benieuwd.

Al snel begint de hoofdfilm. Het betreft het zesde deel van de door J.K. Rowling geschreven reeks en naarmate de sfeer in zowel boeken als films duisterder wordt neemt mijn interesse toe. Wat mij betreft is dit een van de betere episodes, niet in het minst vanwege het voor sommigen wellicht ietwat teleurstellende einde. De helden winnen uiteindelijk niets, ja ze behouden hun leven. Iets wat niet gezegd kan worden van Dumbledore (Perkamentus).

Over een einde met een dreigende Lord Voldemort die uit de wolken op aarde neer lijkt te dalen ben ik aanzienlijk meer te spreken dan als Potter en Voldemort een duel met toverstokjes uitvechten. Alleen daarom al scoort de Halfblood Prince hoger. Een ander nieuw facet is het introduceren van romantiek. Potter en zijn vrienden worden ouder en ontdekken hun seksuele gevoelens. En niet alleen zij, tijdens de betreffende scenes roert het (jongere) publiek zich voor het eerst, met gefluit en gelach. Kennelijk bevinden zij zich in een zelfde fase. Het stoort mij absoluut niet.

Tegen Luchiano hebben we gezegd ongeveer om vier uur thuis te zijn. De film duurt echter 2,5 uur en juist als Harry en Perkamentus in een zeer spannende scene met Necroten, een soort Zombie's, zitten belt Luchiano om te vragen waar wij blijven. Zachtjes sis ik of alles goed is. Dat is zo.

Lucy is aanzienlijk minder gecharmeerd van het enigszins open einde, de film is duidelijk een voorportaal naar de twee delen die van boek zeven worden gemaakt. Ik geef Harry Potter and the Half-Blood Prince 76 punten uit 100. Aangekomen bij de parkeerplaats is er enige opluchting dat er geen bon onder mijn ruitenwisser zit. Is die film in ieder geval goed afgelopen.

Posted by CasaSpider at 7:23 PM | Permalink | Comments (8)

We zagen Harry Potter en de Orde van de Feniks (Wikipedia) uit 2007. Deze vijfde HP-film werkt toe naar het zwarte en donkere einde. Eindelijk is bekend wat De Profetie inhoudt: "de één kan niet leven als de ander bestaat". Dit slaat op Lord Voldemort, Heer van de Duisternis, en Harry Potter zelf. Ook daar geen vreedzame coëxistentie.

Het is een onderhoudende film met een ietwat mager (lees: kinderachtig) einde. Bij duivels kwaad denk ik niet direkt aan het naar elkaar wijzen met toverstokjes. Maar voordien heeft Harry heerlijk gezoend met een Aziatisch type. Als ik het goed heb begrepen wordt hij later door haar verraden. Nou ja, in ieder geval toch lekker gezoend zullen we maar zeggen.

Een opvallend en nieuw karakter in de film is de altijd in het roze geklede Dorothea Omber. Een dominante vrouw die al snel de macht op Zweinstein grijpt. De gangen worden volgespijkerd met tegels waarop verboden staan.

Zo ongeveer alles wat het leven aangenaam maakt staat erop. Geen muziek meer en alle verenigingen worden verboden. Als men Dorothea zo bezig ziet is het niet moeilijk in te zien dat verboden een negatieve flow zijn.

Het boek Harry Potter en de Orde van de Feniks dateert uit 2003. Tussen 2003 en 2009 lijkt het of er in Nederland ook een soort van Dorothea Omber rondwaart.

Immers steeds meer dingen worden verboden of staan op het punt dat te worden. Binnen roken mag niet meer, Sinterklaas krijgt ieder jaar hevigere aanvallen te verduren en als het aan sommigen ligt wordt met Oudjaar het vuurwerk door overheidsinstanties keurig volgens de regels afgestoken.

Ja zelfs vrijbuiter ReneSmurf is op de verbiedende toer. Na de Koningin en de commerciele omroep verbiedt de blauwgeverfde schilder uit Winschoten nu ook al nieuwjaarswensen op zijn blog. Ik word hier zo rebels van. Bij deze roept CasaSpider derhalve iedereen op: "Verbied de Verboden!"

Men zegt wel eens dat men milder wordt naarmate de jaren verstrijken. Maar of dit nu een uiting is van milder?

Posted by CasaSpider at 11:06 AM | Permalink | Comments (13)

Kerstmis zit er weer op. We zijn lekker uitgerust, alhoewel... het vuilnisophaalschema in Rijen is gewijzigd. Omdat Eerste Kerstdag op een donderdag viel werden de grijze vuilnisbakken zaterdagochtend geleegd. Ik was net lekker aan het computeren toen het geluid van de vuilniswagen door het dakraam van La Oficina (Het Kantoor) naar binnen drong.

Beneden hoorde ik Lucy Luchiano (11) al aansporen. Voor de zekerheid rende ik zelf ook naar beneden en dat was maar goed ook. In noodsituaties acht De Nieuwe Afellay (DNA) het nodig om eerst op zijn gemak de schoenen aan te trekken.

Neen, dan De Oude Moulijn (DOM). Binnen drie seconden verplaatste hij zich van de zolder naar de begane grond, stormde op zijn sokken de voordeur uit, groette de verbouwereerde vuilnismannen en stoof linksom de hoek om op zoek naar Luchiano met de vuilnisbak.

We waren net op tijd, eigenlijk al wel een hoogtepuntje (HP). Een van de lekkerste dingen die we met Kerstmis aten was de door Lucy zelfgemaakte Sushi: Dushi Sushi di Lucy. Zoek zelf maar op wat dat betekent. Luchiano nam er onder dwang eentje en wil de rest van zijn leven geen Sushi meer. Ja, hij is een moeilijke eter.

Drie avonden achtereen keken wij Harry Potter. Of het nu kwam door de Home-Cinema, door het Kerstfeest of doordat ik wijzer ben geworden geen idee, maar we vonden ze allemaal erg goed. Dat terwijl we The Goblet of Fire eind 2005 nog in de bioscoop op Curacao hebben gezien en ik een niet zo heel positieve recensie schreef.

Een recensie waar ik overigens nog steeds achter sta, alleen heb ik deze keer dus meer van de film genoten. Zo kan men de ene keer zeggen dat patat diverse nadelen heeft zoals dat men er dik van wordt maar er op een ander moment flink van smullen. Zoiets.

Diana wilde mij in La Oficina gezelschap houden. Eerst tekent ze altijd wat en dan stevent ze op de twee vlaggetjes van Curacao af. "Dat is de vlag van Curacao", leg ik haar uit. "Neen, dat is de vlag van sterretjes", legt Diana mij uit. Een hoogtepuntje toch terwijl de laatste dagen van 2008 linksom draaiend door de gootsteen wegsijpelen.

Posted by CasaSpider at 11:19 AM | Permalink | Comments (4)

Thomas Jefferson (13.04.1743 - 04.07.1826), derde president van de Verenigde Staten, is een van de grondleggers van de Onafhankelijkheidsverklaring van 1776. Ieder mens heeft een natuurlijk recht op individuele vrijheid, leven en the pursuit of happiness. Jefferson was geïnspireerd door de Engelse filosoof John Locke. (Bron)

Iedereen streeft geluk na. Jammer is alleen dat het nastreven van het geluk van de een het geluk van de ander nog wel eens dwarsboomt. We zullen het ermee moeten doen. Of zelf gewoon wat harder nastreven. Maandag reed ik daarom naar de Woonboulevard in Breda. Deze keer niet naar Ikea maar naar winkels die mannenharten wel sneller doen kloppen: de Mediamarkt en BCC. Bij laatstgenoemde kocht ik een JVC home-cinema.

Het installeren daarvan vergde ongeveer twee uren. Kom er maar eens op dat men een onder het deksel van de afstandsbediening verborgen button met de naam Scan twee seconden moet indrukken en vervolgens 576P moet selecteren om de Component goed in te stellen. Deze truc stond in de handleiding.

Als men dan uiteindelijk beeld heeft levert dat zeker een geluksgevoel op. We besloten een dvd te bekijken: The Pursuit of Happyness (imdb).

Beeld en geluid waren van grote klasse, hopelijk vonden de buren dat ook, en de film paste precies ook al is het in principe waargebeurde verhaal zwaar aangezet. Zo kreeg de echte Chris Gardner wel degelijk betaald voor zijn stage bij makelaarsbedrijf Dean Witter.

Dinsdag ging ik nogmaals naar BCC omdat twee kleine dingetjes niet werkten. De verkoper hielp mij uitstekend en als beloning liep ik naar de Mediamarkt. Immers, op woensdag 21 november wordt onze @Home vaste telefoon aangesloten. Iedere verdieping in ons huis beschikt nu over een telefoon en onderling kunnen we gratis bellen.

Winkels als Mediamarkt maken hebberig. Met de dvd Zij gelooft in mij (imdb) van Andre Hazes voor vier euro en de telefoons hield ik het bescheiden. Na het eten verzamelden wij ons op de bank. De Hazes-film is van geheel andere orde dan die van Will Smith. Het geheel komt langzaam op gang maar als men er eenmaal in zit is het een uniek document van een bijzondere man.

Ongelofelijk trouwens hoeveel sigaretten en blikjes bier erin voorkomen. Meest opvallend is echter de continue spanning en stress waar Andre Hazes onder lijdt. Het is niet moeilijk om een link te leggen naar The Pursuit of Happyness, ik moest daar tenminste regelmatig aan denken.

Lucy kon ondanks mijn tussentijdse vertalingen niet alles even goed volgen maar toch was zij onder de indruk. Andre Hazes is 100% echt, echt in de zin van zichzelf. Hij kon ook gewoon niet anders. Zij gelooft in mij is een rauw document van een klein deel (1999) van zijn leven.

Beide films krijgen van mij een 8.

Posted by CasaSpider at 9:55 AM | Permalink | Comments (17)

Jaren geleden, we spreken over het jaar 98 uit de vorige eeuw, trad op mijn verjaardagsfeest een Mariachi-band live op. Het was een gezellige band die repeteerde in een klein kroegje aan het begin van de weg naar Willibrordus, niet ver van Landhuis Daniel. Het optreden was op zich gratis maar de band liep 1 op 3: een fles whiskey per drie nummers.

De muzikanten waren mannen op leeftijd maar lang niet bedaard. Zij hadden een Booswichtenclub opgericht en noemden zichzelf Goede Slechterikken. Goede Slechterikken en Slechte Goeierikken, daar moest ik aan denken bij het zien van de film The Departed (imdb). Een nette jongen (niet Ivar Asjes) gaat voor de politie undercover bij criminelen en een jongen uit het milieu doet hetzelfde maar dan voor de gangsters bij de politie.

Een interessant gegeven dat in de film niet slecht wordt uitgewerkt. Aan het eind verliest de film echter kracht door een overdaad aan geweld. Voor mij heeft subtiel, onderhuids geweld veel meer suspense dan wanneer de hoofden van de een na de ander door pistoolschoten uitelkaar spatten. Maar maak dat Martin Scorsese maar eens wijs. Van mij krijgt The Departed derhalve een 6.5, van Lucy slechts een 1. Zij ergerde zich enorm aan de stupide manier waarop de chef van politie zich liet koudmaken en is rigoreus in haar oordeel.

Verder met de Slotverklaring. In de nacht van dinsdag 28 op woensdag 29 november 2006 werd de Slotverklaring in de Eilandsraad verworpen. Curacao had de trein gemist. Op 20 april 2007 waren er Eilandsraadverkiezingen waarin voorstanders van de Slotverklaring PAR (7) en PNP (2) samen negen zetels behaalden. Enigszins verrassend voor sommigen kon men een coalitie vormen met de FOL met hun twee zetels.

In de nacht van vrijdag 6 op zaterdag 7 juli stemde de nieuwe Eilandsraad opnieuw over de Slotverklaring. Het werd wederom nachtwerk doordat iedereen gebruik maakte van zijn spreektijd en bovendien moest men halverwege noodgedwongen verhuizen wegens een bommelding. Ja, ergens is de Eilandsraad ook maar gewoon een Booswichtenclub, met Goede Slechterikken en Slechte Goeierikken.

Zonder uitlatingen te doen over wie nu de slechterikken dan wel de goeierikken zijn is de Slotverklaring deze keer wel aangenomen met 12 stemmen voor en 7 tegen. De volledige coalitie stemde voor alsmede oppositielid Norbert George van de DP. Van de oppositie kwam Nelson Pierre (LNPA) niet opdagen wegens ziekte en verliet Gregory Damoen (Forsa Korsou) de vergadering omdat hij het niet eens was met de gang van zaken.

Helmin Wiels (Pueblo Soberano) is van mening dat geen tweede keer over de Slotverklaring gestemd had mogen worden. Hij stapt naar de rechter en ziet zelfs mogelijkheden de voorstemmers juridisch aan te pakken. Vooralsnog zitten we weer in de trein. Van euforie is echter geen sprake. Men beseft terdege dat er een zwaar traject te wachten staat waarbij de oppositie van elke tegenslag gebruik zal maken. Zoals het een goede Booswichtenclub betaamt.

Voor de volledigheid volgt hier de stemming per Eilandsraadslid:

Voor de Slotverklaring stemden:

• Marilyn Alcala-Walle (PAR) Gedeputeerde + Raadslid
• Nicolaus Cornelisse (PAR)
• Remco Gomez (PAR)
• Dennis Jackson (PAR)
• Zita Jesus-Leito (PAR) Gedeputeerde + Raadslid
• Eugene Rhuggenaath (PAR) Gedeputeerde + Raadslid
• Stephen Walroud (PAR)
• Gimena van der Gen (PNP)
• Gisette Seferina (PNP)
• Anthony Godett (FOL) Gedeputeerde + Raadslid
• Renfred Rojer (FOL)
• Norbert George (Democraat)

Tegen de Slotverklaring stemden:

• Eugene Cleopa (MAN)
• Charles Cooper (MAN)
• Hensley Koeiman (MAN)
• Urvin Macaay (MAN)
• Gerrit Schotte (MAN)
• Farley Hernandez (LNPA)
• Helmin Wiels (Pueblo Soberano)

Nelson Pierre (LNPA) en Gregory Damoen (Forsa Kòrsou) stemden niet. De oplettende lezer is ongetwijfeld opgevallen dat de Eilandsraad in zijn nieuwe constellatie heeft gestemd. Indien het niet is opgevallen wordt dit voor deze keer door de vingers gezien.

Posted by CasaSpider at 8:41 PM | Permalink | Comments (15)

Dinsdagavond om 20:50 nestelde ik mij comfortabel in de tv-stoel met een flesje Westmalle Tripel en maakte me op voor een spannende pot voetbal. Copa América, laatste wedstrijd Groep A, Venezuela-Uruguay.

Het pakte anders uit. Door de situatie in de poules en het feit dat de andere wedstrijd in Groep A tussen Peru en Bolivia al eerder was gespeeld hoefde men geen rekenwonder te zijn om te becijferen dat een gelijkspel beide team goed uitkwam. Het door Richard Páez getrainde Venezuela werd in dat geval groepswinnaar en Uruguay plaatste zich als beste of een na beste nummer drie ook voor de kwartfinales.

Natuurlijk werd er zo nu en dan wel iets geprobeerd maar uiteindelijk bleef het bij een bloedeloze 0-0. Het Venezolaanse thuispubliek is nog niet zo gewend aan resultaatvoetbal en ergerde zich mateloos aan La Vinotinto. Als de bal weer eens op knappe wijze vijf minuten in de ploeg was gouden kwam dit Venezuela op een striemend fluitconcert te staan. Men had de dure kaartjes niet voor een salonremise gekocht.

Breaking news voor alle voetbalmakelaars, CasaSpider heeft een zeer getalenteerde Venezolaan gespot. Het is de nummer 16, Edder Pérez (Wikipedia) die op leenbasis uitkomt voor het Portugese Maritimo. Kennelijk is hij dus al eens door iemand anders gespot. Hoe dan ook, hij is een begenadigd technicus. Feyenoord?

Aanstaande zaterdag treedt Venezuela in de kwartfinales aan tegen... wederom Uruguay, maar deze keer in San Cristóbal. Een salonremise is uitgesloten. Ook Brazilie-Chili gaat in de herhaling. De Chilenen hebben vast extra aandacht voor Robinho die alle goals tot dusverre van Brazilie voor zijn rekening nam.

In de film The Prestige (imdb) uit 2006 worden de illusionisten Robert Angier en Alfred Borden na een noodlottig ongeval rivalen voor het leven. In deze film is geen plaats voor salonremises, gedreven door haat en obsessie gaat men over lijken. Het verhaal speelt aan het eind van de negentiende eeuw, in de tijd dat Edison en Tesla met electriciteit experimenteerden.

In het begin was de film voor mij moeilijk te volgen, niet zozeer omdat wij hem in het Spaans bekeken maar veel meer door de kostuums van meer dan 200 jaar geleden. Hierin ziet iedereen er al ongeveer hetzelfde uit. Voeg daarbij dat er heel wat vermommingen plaatsvinden met mijn toch al slechte gezichtsherkenningsvermogen en het wordt duidelijk dat ik regelmatig aan Lucy moest vragen wie nu wie was.

Desalniettemin is The Prestige een ijzersterke film die van mij een 8 krijgt. Een cijfer waar La Vinotinto zaterdag blind voor tekent.

Posted by CasaSpider at 3:53 PM | Permalink | Comments (11)

Schreef ik zondag nog "desnoods verf ik me eerst groen", maandag na een blik in de spiegel leek dat niet meer nodig. Mijn linkerwang was groen uitgeslagen te beginnen bij de bakkebaard. Luchiano (9) die nieuwsgierig kwam kijken riep uit: "Papa, je verandert in Shrek!" Gelukkig bleken het niet de symptomen van een nieuwe ziekte maar lekkend groen uitgeslagen koper afkomstig van mijn linker brillenpootje. Duidelijk goedkope Pearle-kwaliteit.

Onze hoelahoep-hoepel is ook groen. Zonder me op de borst te kloppen hoor, maar ik ben een niet onverdienstelijk hoepelaar. Of liever gezegd was want met een arm in het gips lukt het niet meer. Heel vreemd. Als test moest Luchiano met een hand op zijn rug hoepelen en vervolgens met een dik boek in zijn opgestoken linkerhand. Hij hoepelde zonder problemen verder.

Rest mij een bruggetje te slaan naar het Juni Filmmaand thema, want we hebben dinsdag weer een film gezien. Bruggetjes slaan is typisch iets voor amateurs, te vergelijken met overmatig gebruik van verschillende transitions in Windows MovieMaker.

Een leuk bruggetje was laatst te horen bij De Zomer Draait Door met Matthijs van Nieuwkerk en de grappige Marc-Marie Huijbregts.

Lucy: "Wat doet die man een raar stemmetje na."
CasaSpider: "Neen, dat is zijn echte stem."
Lucy: "Grote genade."

Het ging over een bruggetje dat een nieuwslezer wilde leggen tussen een item over de natuur in het nieuws en het erna volgende programma en hij deed dat ongeveer zo: "Straks meer prachtig natuurschoon, maar nu eerst Marjon de Hond."

Wij zagen Night at the Museum (imdb) uit 2006. Een film over een werkloze vader die ten einde raad een baantje als nachtwaker in een museum aanvaardt. Al spoedig komt hij erachter dat alle tentoongestelde mensen en dieren 's nachts tot leven komen. Het verhaal is flinterdun maar aardig uitgewerkt. Een echte familiefilm die wij in april al in het vliegtuig gezien schijnen te hebben.

Night at the Museum krijgt van Lucy een 7, van Luchiano een 8.5, van mij een 6.5 en toch hadden we een erg leuke middag. Hebben cijfers überhaupt zin? De getoonde still is gemaakt met het uitstekende programma PowerDVD, een tip op de valreep.

Welke bruggetjes heb ik laten liggen?

Posted by CasaSpider at 9:31 PM | Permalink | Comments (14)

Het is nog steeds Juni Filmmaand bij de Spiders maar vrijdag hebben we een dagje vrijgenomen. We waren gewoon te moe om nog een film te bekijken. Donderdagavond zagen we Cars (imdb), een film voor kinderen en waarschijnlijk speciaal voor jongens. Immers alle personages worden vertolkt door auto's.

De recensie op movie2movie.nl geeft hem 3 uit 5 sterren, omgerekend naar mijn model dus een 6. Samengevat is de kritiek dat het verhaal afgezaagd, sentimenteel en voorspelbaar is en dat het tempo van de film vaak te laag ligt.

Ik ben het daar niet mee eens.

Het verhaal van een aanvankelijk verwend kind nu in de vorm van race-auto Lightning McQueen dat langzaam maar zeker verandert in iemand die ziet wat werkelijk belangrijk is wordt niet voor het eerst verteld. Maar daarmee is het nog niet afgezaagd. En 99% van de films is voorspelbaar, ze lopen bijna allemaal goed af.

De opmerking dat het tempo van de film vaak te laag ligt is grappig want dat idee had ik ook even. Maar dat is achteraf juist de grote kracht van de film, hij neemt zijn tijd. Dat is enigszins ouderwets in dit tijdperk van clips en flashes maar voor mij een verademing. Het doet me terugdenken aan 1 van de 8 met Mies Bouwman op de zaterdagavond. Een show die duurde van 20:20 tot pak hem beet 22:30. Zelfs het tussentijds schoonmaken en opbouwen van het decor werd uitgezonden.

Gejaagdheid en stress leken destijds onbekende begrippen.

Wij hebben lekker zitten genieten van de auto's, de getekende natuurbeelden en de muziek zonder ons om de tijd te bekommeren. Een 7.5 is derhalve verdiend, hetzelfde cijfer als Apocalypto kreeg ondanks dat het twee niet te vergelijken films zijn.

Zaterdagmorgen moest ik mijn camera meenemen voor de karateles van Luchiano (9). Vorige week is namelijk de nieuwe definitieve mat gelegd. De dojo is nu bijna helemaal klaar, alleen de nieuwe ventilatoren moeten nog komen. Het is een heel verschil met minder dan een jaar geleden zoals afgebeeld op de onderste helft van de Before and After foto. Let op de deplorabele staat van de groene matten die met duct-tape bij elkaar werden gehouden.

De spiegels helpen de leerlingen beter op hun houding te letten. Wel is het oppassen geblazen voor de fotograaf, deze staat al gauw onbedoeld zelf op de foto zoals het bovenste gedeelte aantoont.

Is er een associatie tussen Cars en de steeds mooier wordende dojo van Curacao Karate-Do? Jazeker, geïnspireerd door Lightning McQueen renoveren de inwoners van het slaperige stadje Radiator Springs aan de Route 66 hun winkels en infrastructuur. Soms is het even zoeken maar alles valt met elkaar te relateren. Als men zijn best maar doet.

Posted by CasaSpider at 3:49 PM | Permalink | Comments (13)

In de serie Foto's met een verhaal wordt elke keer een foto getoond waar op een of andere manier een verhaal achter zit. Dat is niet zo moeilijk, want dit geldt voor bijna iedere foto. Het idee is om foto's te gebruiken ouder dan vijf jaar. Alle posts over dit onderwerp zijn gebundeld in de category Foto's met een verhaal.

In januari 1997 zijn wij met zijn achten in Mexico op vakantie geweest. Om precies te zijn in Playa del Carmen dichtbij Cancun, de hoofdstad van Yucatan. Zeven vakantiegangers vertrokken vanaf Schiphol en deden nauwelijks langer over de reis dan CasaSpider die de route Curacao-Miami-Cancun aflegde.

Yucatan is de bakermat van de Maya-cultuur en men moet wel een bijzonder grote cultuurbarbaar zijn om daar niets van mee te pikken. Zo namen wij deel aan een excursie naar Chitzen Itza (Wikipedia), een complex met vele tempels en andere bezienswaardigheden. In het groepje voor ons liep zo'n bezienswaardigheid. Wij, tenminste de mannen, moesten ernaar blijven kijken. We konden er niets aan doen.

Henry Geerts beschikte over een camera met een forse telelens. Steeds weer zwenkte hij heen en weer op zoek naar de bezienswaardigheid. Zijn toenmalige vriendin Cynthia kwam maar eens bij ons staan en vroeg waar wij zoal naar keken. Met haar ogen volgde zij de loop van het tele-objectief en zag toen dit. "Nou ja! Hénry!", riep zij verontwaardigd uit.

Als laatste onderdeel van de excursie beklommen we El Castillo, de hoofdtempel van Chitzen Itza. Dat gaat via een zeer steile trap met 90 treden. Net toen wij naar boven klommen kwam het groepje met eerdergenoemde bezienswaardigheid naar beneden. Precies in het midden, bij de 45e tree ontmoetten wij elkaar. Ik trok de stoute schoenen aan ik bedoel zij kon toch geen kant op en begon een praatje.

Dit was voorbestemd dat kan gewoon niet anders, we voelden ons beiden een Maya op dat bijzondere moment. Zij kwam uit Argentinie, de bandoleonmuziek ontbrak maar wij waren de voorlopers van prinses Máxima en Willem Alexander. Even later boven op de tempel terwijl mijn Maya verder afdaalde schoot Henry de foto bij dit verhaal.

Maya's, Maya's, hoe komt men zo ineens bij Maya's? Wel, het is Juni Filmmaand bij de Spiders en woensdagavond hebben Lucy en ik Apocalypto (imdb) gezien. Een indrukwekkende film met prachtige beelden en een heroisch verhaal. De Maya's worden in deze film als sadistische monsters afgeschilderd en dat is een te eenzijdige voorstelling van zaken. Immers, zij waren ook zeer kundig op het gebied van astronomie.

Een voorbeeld daarvan is El Castillo te Chitzen Itza waarvan de openingen bovenaan zo zijn geconstrueerd dat precies op de eerste dag van de lente en de eerste dag van de herfst het zonlicht er zodanig doorheen komt dat een schaduw in de vorm van een slang over de treden van de tempel naar beneden lijkt te kruipen.

Hoe dan ook is Apocalypto de moeite meer dan waard. We begonnen om negen uur met kijken maar Diana (1) stoorde regelmatig. De aftiteling zagen we derhalve pas na twaalven. Een recensie is niet nodig want deze (mirror) verwoordt mijn gedachten voor 99%. Lucy geeft Apocalypto een 8 en ik 7.5 uit 10.

"No one can outrun their destiny". Na tien jaar voel ik mij weer een Maya.

Posted by CasaSpider at 5:54 PM | Permalink | Comments (26)

1.

Bij het terugbrengen van The Ant Bully en The Sentinel kon ik het niet laten en huurde wederom een video dvd. Deze keer Mean Girls met Lindsay Lohan die tegenwoordig schijnbaar meer is geïnteresseerd in het slagersvak en dan speciaal de messenafdeling.

Het thema van de film klinkt tamelijk uitgekauwd. Cady, een meisje dat opgegroeid is in Afrika en altijd thuis is onderwezen door haar ouders verhuist naar de Verenigde Staten en komt op een High School terecht. De klas is verdeeld in groepjes en een daarvan zijn The Plastics, drie mooie en rijke meisjes die de dienst uitmaken.

Aanvankelijk sluit Cady vriendschap met twee paria's in de klas maar krijgt dan de gelegenheid om lid te worden van The Plastics. De paria's juichen dit toe, want zo kunnen zij veel te weten komen is het idee. Al snel blijkt Cady zich te goed in haar rol in te leven en wordt een echte Plastic, helemaal nadat haar door haar zogenaamde vriendin Regina, de leidster van The Plastics, een gemene streek is geleverd.

Aan het eind komt Cady er als beste uit en loopt alles goed af. Zo verteld lijkt het een draak van een film maar dat is zeker niet het geval. Mean Girls is onderhoudend en zit vol aardige momenten. Ik geef hem een 7.5 en Lucy zelfs een 8.

2.

Heden dinsdagochtend was mijn laatste leesvaderles voor klas 4B van de Marnix-school. Het schooljaar loopt ten einde en volgende week staan slechts ludieke activiteiten op het programma. Mijn laatste groep bestaat uit Marry, Melany, Shalina, Migaël en Nathan. Een leuke groep maar dat waren ze allemaal.

Aan het eind van de les overhandigde meester Peter namens de klas een presentje met een kaartje waarop de namen staan van de kinderen die met mij gelezen hebben. Ik dacht altijd dat de dolfijn het beeldmerk was van Fa en niet van Sanex for Men Dermo Active.

3.

De tenten van het benoemingencircus op Curacao staan nog stevig met hun haringen in de grond. Het is haast niet bij te houden wie er allemaal benoemd wordt en opletten geblazen of mijn eigen naam niet per ongeluk ergens voorbij komt. De laatste grote benoeming is die van Farley Hernandez van Lista Niun Paso Atras (LNPA) als directeur bij CDM, de Curacaose Droogdok Maatschappij. Ook wel Dok genoemd.

Hernandez beschikt absoluut niet over de papieren en de kennis voor een dergelijke functie. Bij CDM zelf is men hoogst verbaasd. Opvallend is dat voor het eerst de LNPA betrokken is bij een dergelijke vriendjespolitieke benoeming. Tot nu toe profileerde partijleider Nelson Pierre zich als een integer man. In zijn hoedanigheid van gedeputeerde bij CDM heeft hij er persoonlijk voor gezorgd dat Farley Hernandez tot directeur is benoemd. Behalve partijgenoot is Hernandez ook nog eens een neef van Nelson Pierre.

Alsof dat niet genoeg is reist Nelson Pierre wat af naar Cuba, een van zijn favoriete vakantielanden. Hij is meer daar dan hier. Dit verleidde Bosina Bla Bla, mijn favoriete column in de Extra, tot het schrijven van het volgende stukje proza. Hier volgt de vertaling te beginnen bij "Anto" in de tweede alinea:

Van degenen die recentelijk naar Cuba zijn afgereisd heeft Bosina begrepen dat er een zeer belangrijke vergadering heeft plaatsgevonden in het Tropicana. Deze vergadering was er een van groot belang en er werden onderwerpen behandeld die zeer belangrijk zijn voor Dok en voor Curacao.

Enkele van de belangrijke onderwerpen die in het Tropicana behandeld werden zweefden aan touwen rond volgens onze informanten. Schijnbaar bleef iedereen die aan de vergadering deelnam met open mond en de ogen naar boven gericht kijken naar de belangrijke dingen voor de toekomst van Dok die daar aan de touwen in het Tropicana hingen.

Menig Curacaoenaar kan haast niet wachten op het officiele verslag van deze dienstreis geschreven door Nelson Pierre.

Posted by CasaSpider at 6:06 PM | Permalink | Comments (11)

Het was niet helemaal wat ik me ervan had voorgesteld, vaderdag 2007. Lucy feliciteerde me 's morgens en Luchiano (9) zei: "O ja, je kado krijg je maandag wel. Ik bedoel dinsdag." Dat is ook niet leuk.

"Waarom krijg ik het kado pas dinsdag?"
- "Nou, dan maken we het af in de handenarbeidles. Het zijn twee dingen van klei, een peer en een paar slangen. En dan schrijven we erbij Papa is een toffe peer!"
"Leuk! Maar wat gek dat het pas dinsdag klaar is dan."

Verder besteedden we hier geen aandacht aan en deden onze dingen. 's Avonds keken Lucy en ik naar The Sentinel, een film met Michael Douglas in de hoofdrol. Sentinel betekent letterlijk schildwacht en Pete Garrison is er eentje. Hij redde al eens het leven van Ronald Reagan.

Nu is er echter een mol binnengedrongen in de Geheime Dienst en het doel is de president van de USA te vermoorden tijdens de G8 te Toronto. Complicerende factor is dat Garrison een verhouding heeft met de vrouw van de president die overtuigend wordt gespeeld door Kim Basinger. Die vrouw dan.

Op zoek naar de mol valt Garrison door de mand aan de leugendetector bij de vraag of hij het leven van de president de afgelopen zes maanden in gevaar heeft gebracht. Hij dacht hoogstwaarschijnlijk aan diens vrouw.

Garrison wordt aangehouden maar ontsnapt vrijwel onmiddellijk. Zijn vriend/vijand Breckinridge gespeeld door Kiefer Sutherland leidt de klopjacht. In een andere recensie (dit is er ook één!) wordt op dat punt het routinematige van het script duidelijk gemaakt. Breckinridge instrueert de agenten namelijk met dooddoeners als: "you're chasing your worst nightmare" en "he knows exactly how you think and will use that against you."

Nog ergerlijker is het plot en de ontknoping. Dit gebeurt allemaal zo dun en ongeloofwaardig dat Lucy en ik elkaar meesmuilend aankeken. Knoeiwerk. We geven hem een 5 voor de moeite.

Maar er was ook een lichtpuntje. Lucy keek nog even wat televisie en riep ineens uit: "Hé, het is vandaag helemaal geen vaderdag. Dat is pas volgende week." Heb ik toch nog iets om me op te verheugen.

Posted by CasaSpider at 6:25 PM | Permalink | Comments (25)

Vrijdag hebben we twee dvd's gehuurd bij Movie Time. The Ant Bully voor Luchiano (9) en The Sentinel voor ons. Om een uur of negen zaten we met zijn vieren knus rondom de laptop. Ja, met zijn vieren want Diana (1) zat bij Lucy op schoot. We dachten laat haar maar even vijf minuten kijken, dan valt ze wel in slaap. Maar ze was helemaal gebiologeerd door het scherm en als er water vloeide riep ze luidkeels: "Awa!"

De film gaat over mieren, neen over een jongetje dat niet lekker in zijn vel zit. Hij heet Lucas en wordt gepest door zijn vriendjes. Uit verveling en frustratie spuit hij water in een mierennest. Als zijn ouders op vakantie gaan wil hij geen dag zeggen tegen zijn moeder. Hij blijft alleen met zijn zus en zijn oma in huis achter.

Een slimme mier heeft een toverdrankje bereid en daarmee willen ze Lucas straffen. 's Nachts gieten ze een druppel van het drankje in zijn oor en dan wordt Lucas net zo groot klein als een mier. Ze nemen hem mee en richten een tribunaal in. Lucas verdedigt zich door te zeggen dat hij toch niet kon weten dat mieren ook gevoel hebben en familie.

Hij moet met de mieren verder leven en bewijst per toeval zijn nut als ze worden aangevallen door een kolonie libelles. Per toeval, want eigenlijk is hij nog steeds de egoistische Lucas van vroeger. Een nieuwe vijand doemt op, the Ant Bully. Dit is een man met een insectenverdelgingsbedrijf, gespecialiseerd in mieren.

Na een spannende (ahum) strijd waarin de mieren en de libelles hun krachten bundelen weten de zij een druppel van het toverdrankje in het oor van the Ant Bully te krijgen. Uiteindelijk fietst hij schreeuwend en tierend op een driewielertje weg. De mieren vinden dat Lucas genoeg heeft geleerd en geven hem het drankje om weer groter te worden. Wel adviseren zij hem om het drankje buiten het mierennest op te drinken.

Het dikke jongetje dat Lucas altijd pestte komt eraan met zijn gang. Maar Lucas is niet meer bang en blijft staan als het dikke jongetje beveelt: "Met zijn allen op hem." De andere kinderen kiezen nu partij voor Lucas en met zijn allen verjagen ze de dikkerd.

Als de vader en moeder van Lucas thuiskomen geeft hij zijn moeder een extra knuffel. Ja, het is natuurlijk wel een kinderfilm en nog een Amerikaanse ook.

Wij hebben ons met de film geamuseerd en geven hem derhalve een 7 uit 10.

Zaterdagmiddag ging Luchiano bij Gerard, een vriendje van de karateles, spelen. Lucy had geen zin in Pleincafé Wilhelmina en daarom reed ik naar Albert Heijn om wat lekkere dingen te kopen.

Sushi en frikandel, een prima combinatie die me terug doet denken aan het huwelijk van mijn zus Pascale met zwager Luc in september 2000.

Tijdens het feest werden veel mooie acts opgevoerd maar degene die het meeste indruk maakte was die van de Pimpelmezen, het orkest waar ook Pascale en Luc deel van uitmaakten. Zij hadden een lied gecomponeerd met in het refrein de boodschap dat Pascale van olijven houdt en Luc van friet. Dat deze op het oog merkwaardige combinatie toch kan werken toonde men aan met het bijbehorende kado, een potje olijvenmayonaise. Of zoiets.

Om half zes was Luchiano thuis en begonnen we aan ons Happy Hour. Een ijskoude Duvel en mozarella in zoetzure paprika als aperitief. Tijdens het dominoën begonnen we aan de sushi, Osaka style. Die viel niets tegen, neen die was zelfs lekker. En datzelfde gold voor de frikandellen met ketchup en mayonaise (mosterd voor Lucy!) die we een uur of twee later aten.

Aan de hoofdfilm van de avond zijn we niet meer toegekomen. The Sentinel bekijken we vandaag. Hoe heet het eigenlijk als woorden overeenkomen qua klank zoals bij de films Bully en Sentinel en de gerechten sushi en frikandel?

Posted by CasaSpider at 10:03 AM | Permalink | Comments (23)

Lucy vindt mij soms wat langzaam als het gaat om het vervullen van door haar uitgesproken wensen. Zo moest zij een jaar of twee wachten op een blender, het is maar een voorbeeld. Vrijdag ging ik na lange tijd weer eens naar videotheek Movie Time, speciaal voor haar. Eind vorig jaar is deze videotheek verhuisd van winkelcentrum Vredenberg naar een nieuw aangelegd winkelcentrum 200 meter verderop, schuin tegenover Robbie's Lottery. In het oude pand zit tegenwoordig de politieke partij Lista Niun Paso Atras (LNPA) van Nelson Pierre.

Pirates

De nieuwe ruimte van Movie Time is een stuk kleiner dan de oude. "Klopt", zei de bazin, "maar we verhuren nu geen video's meer, alleen DVD's." Dat scheelt inderdaad een slok op de borrel.

"Heeft u Pirates of the Caribbean?", vroeg ik.
- "De nieuwe? Neen, die hebben we niet."
"Neen, deel twee."
- "Ja, die hebben we wel."

Thuis overhandigde ik de DVD aan Lucy. "Eindelijk! Na meer dan een jaar wachten krijg ik Pirates of the Caribbean!", was haar reactie. Er was maar een probleem, ik dacht dat zij deel één al had gezien maar dat was dus niet zo. Lopend gingen Luchiano (9), Diana (1) en ik nogmaals naar Movie Time. Helaas was deel één niet meer voorradig.

's Avonds begonnen naar Dead Man's Chest te kijken. Een film met grappige fragmenten, nooit gedacht dat Johnny Depp er als een kruising tussen Michael Jackson en Gordon in rond zou lopen. Mijn genre is het echter niet, monsters met inktvishoofden horen thuis in tekenfilms voor kinderen. Lucy vond het daarentegen een erg goede film en dat is wat telt.

Grote Berg

Elke dag om kwart over twaalf zit ik op een bankje voor klas 4B te wachten tot Luchiano eruit komt. Rechts naast mij zit meestal een iets oudere man (dat ik dat nog kan zeggen, haha) op zijn zoon Rutger te wachten die in klas 4C zit. We doen altijd een wedstrijdje wie het eerst op het bankje zit, een wedstrijdje dat ik bijna altijd win.

Laatst hadden we het over de GameBoy en andere computerspelletjes. Gerard vertelde dat Rutger een programma heeft om Nintendo-64 en GameBoy spelletjes op zijn PC te spelen. We mochten wel eens langskomen, dan kon Luchiano het programma en een paar spellen op zijn memory-stick zetten. Dat gingen we zaterdag doen.

Om een uur reden we met zijn allen richting Grote Berg, net buiten Willemstad. Het huis was gemakkelijk te vinden en even later zaten Luchiano en Rutger achter diens computer spellen uit te proberen.

Gerard liet wat leuke dingen zien in zijn huis. Hij is een gepensioneerde treinmachinist. In de woonkamer staan vier grote opgezette vogels, twee uilen en twee buizerds. Allemaal doodgereden met de trein. Op de terugweg wist Gerard nog precies waar de aangereden vogel moest liggen. Dan stopte hij de trein onder het mom van een plaspauze, haalde de vogel snel binnen en vervolgde zijn route.

Lucy ging even zitten en Gerard zei: "Hier, deze film heb ik vanmorgen gekocht. Pirates of the Caribbean deel drie." Dat was toevallig. We vertelden dat we de dag daarvoor net deel twee hadden gezien. Gerard maakte een piratencopie voor ons. In de tussentijd kwam zijn vrouw Ruth met een enorme mok cappuccino aanzetten en zong liedjes met Diana.

Na een bezoek aan Pleincafé Wilhelmina hadden we geen energie meer om Pirates of the Caribbean, At World's End te bekijken. Luchiano is erg blij met de nieuwe spellen maar helaas moet hij hard werken aan zijn boekbespreking voor aanstaande woensdag.

Posted by CasaSpider at 10:30 AM | Permalink | Comments (11)

Lucy is niet echt van de telenovelas (soap-series) maar er zijn er een paar die springen eruit. Zoals ieder genre zijn diamantjes kent.

Een van de eerste telenovelas die Lucy volgde sinds zij op 3 september 1999 bij mij is komen wonen is Girasoles para Lucía. In deze Peruviaanse serie speelt Lucía Trevi (Gianella Neyra) de hoofdrol.

Girasoles zijn zonnebloemen en, wat een toeval, Lucy is dol op zonnebloemen. Een keer nam ik een plastic exemplaar voor haar mee, maar daar was ze helemaal niet blij mee. Romantiek is net als veel andere dingen een kwestie van timing.

Vandaag is Lucy in een opperbest humeur ondanks dat ze jarig is. "Ik geloof dat ik op mijn xx-ste levensjaar rijper ben geworden." Nu ik nog.

We gingen naar buiten om een paar foto's te maken op deze mooie zondag 7 januari 2007. Een zonnebloem ging mee.

• Is ze niet om op te eten?
• De vliegende zonnebloem.
• De zonnebloem krijgt straf.

Zaterdagavond zaten we traditioneel aan de Duvel bij Pleincafé Wilhelmina. Tijdens het dominoën kregen we gezelschap van collega-DBA Wim Jans uit Belgie. Zondagmorgen maakte Luchiano een kunstwerk in Paint voor zijn moeder.

Posted by CasaSpider at 1:40 PM | Permalink | Comments (22)

Diana (3 maanden) wordt steeds grappiger. Sinds twee weken kan ze haar tong uitsteken en afgelopen vrijdag zei ze voor het eerst bewust 'AAA'. Volgens Lucy was de kleine prinses daar zo blij mee dat ze het bijna een uur volhield, dat 'AAA' zeggen.

Soms lijkt het net of je een gesprek met haar hebt. Diana vormt haar mondje en lippen in allerlei bochten en kronkels en probeert met veel inzet klanken uit te stoten. Behalve 'AAA' is het nog niet zoveel, we zijn nu bezig met 'OOO'. Als dat lukt is hallo zeggen een kwestie van dagen.

Ja, dat is nog eens andere koek dan voetballen.

Zondag hebben we voor de zoveelste keer in zee gezwommen. Bij het in het water zakken huilde Diana even. Het water was koud voor 27 graden, maar al snel was ze gewend en deden we onze zwemoefeningen. Ook het afdouchen nadien liet ze gelaten over zich heenkomen, verse moedermelk was haar beloning.

Gewoontegetrouw schoot ik een paar foto's. Pas bij het ontwikkelen viel mij op dat Diana op een foto druk aan het gapen is. Mijn eerste associatie: Scream 1, 2 en 3.

Ter vergelijking hier de close-up's van het originele Scream masker en Diana's editie van Scream 4. Hoe oud was Linda Blair eigenlijk toen ze haar carriere begon?

Posted by CasaSpider at 1:29 PM | Permalink | Comments (12)

Er kwam een mailtje binnen uit Doetinchem met globaal de volgende inhoud: "Deze kwam ik tegen on the net..... ik durf het bijna niet te vragen maar ben jij dit? :-) hihi"

Het was LogSpider-winnares Paola, alleen wat heeft dat hihi nu weer te betekenen. Toen ik de link opende en een grijze, ietwat duffe man ontwaarde die aan het jugglen was dacht ik even: "Hé, die lijkt inderdaad een beetje op mij."

Dat was echter maar heel even. Het betreft een optreden van comedian Chris Bliss wiens naam net als de mijne met een 'C' begint. Dat kan geen toeval zijn. Mijn advies: verspil geen tijd en bekijk nu de volledige 4 minuten en 27 seconden van deze movie.

Het prachtige Abbey Road van de Beatles is de perfecte muziek voor deze superbe performance van Chris Bliss. Zelden zoveel ophemelende bijvoegelijke naamwoorden in een zin gebruikt en zelden was het zo terecht. Volgens het interview dat hij aan SonnyRadio gaf is de muziekkeuze helemaal bij toeval tot stand gekomen.

Luchiano (8) vond het vooral knap van Chris Bliss dat hij de ballen van achter zijn rug kan gooien. "Kun jij dat ook, papa?" Ik antwoordde dat ik inderdaad in staat ben om de ballen ook van achter mijn rug te gooien. "Alleen kan ik ze dan niet opvangen." Desondanks is een carriere als comedian dichterbij dan een als professioneel juggler.

Dank je wel Paola voor deze magnifieke link. En nu snel de ballen bij elkaar graaien. Ik moet (heel veel) oefenen.

Posted by CasaSpider at 7:27 AM | Permalink | Comments (26)

Toen mijn moeder zwanger was van mijn jongste zusje Pascale was ik twaalf. We waren alleen thuis. Ineens zei ze: "Ga jij eens een portie saté halen bij de Chinees, daar heb ik nu zo'n zin in." Nooit eerder had ik mijn moeder saté zien eten, maar een zwangerschap doet vreemde dingen met vrouwen.

"Ik heb zin in popcorn", zei Lucy, "maar alleen in de popcorn van de bioscoop."
- "Maar jouw popcorn is veel lekkerder dan die van de bioscoop."
"Ja, maar nu wil ik de popcorn van de bioscoop."

Heel Curacao is vrij op Carnavalsmaandag, wij ook maar gelukkig de bioscoop niet. Nu we er toch waren konden we net zo goed een film gaan bekijken. Big Momma's House 2 zou net beginnen. Het leek mij drie keer niks maar Luchiano (8) wilde hem graag zien. Lucy kon het niets schelen zolang zij haar popcorn maar kreeg.

Even later had ik drie toegangskaarten in mijn kontzak en bestelden we twee hotdogs (met zuurkool), twee medium cola's en een large popcorn. Gretig graaide Lucy in de gepofte maiskorrels.

Een geweldige film is het niet die Big Momma's House 2, in de IMDb-database krijgt hij een 2.9. Omdat ik geen enkele verwachting van de film had viel hij mij niet eens tegen.

Er zitten een paar grappige scenes in en of we wilden of niet, we moesten regelmatig lachen. Mensen die het verhaaltje wensen te analyseren zitten per definitie verkeerd bij Big Momma's House 2.

Van mij krijgt de film 65 uit 100, dat is 10 meer dan King Kong. De reden hiervoor is dat Big Momma's House 2 veel en veel minder pretentieus is en daardoor wel waarmaakt wat het belooft.

De scene waarin Big Momma even hard over een paar torens pallets rent, evenwijdig aan een vluchtende auto verdraag ik heel wat beter dan het legioen avonturiers in King Kong dat minutenlang tussen de poten van een kudde galopperende dinosaurussen meeholt.

En Lucy verliet de bioscoop met een tevreden gevoel, dat is ook heel wat waard.

Posted by CasaSpider at 7:18 AM | Permalink | Comments (13)

Als men op maandag en dinsdag de drie uur durende movie King Kong heeft gezien en toch zit slechts het woord nummerplaatbelastingaddendum in iemands hoofd, wat zegt dit dan over de kwaliteit van de film?

De DVD met King Kong mocht ik lenen van een collega. Er stond met stift King Kong op geschreven, de gebruikelijke features als ondertiteling werkten niet en de geluidskwaliteit was ronduit slecht. Aangezien ik geen expert ben kan ik niet beoordelen of de DVD onverhoopt een illegaal exemplaar was.

Een van de fascinerende eigenschappen van de mens is dat hij beschikt over een soort van basistevredenheid. Stel men doet een test met een groep waarbij elke deelnemer aangeeft hoe hij zichzelf met betrekking tot de kwaliteit van zijn leven ziet ten opzichte van de anderen.

Stelt men de werkelijk gemiddelde kwaliteit van leven op 55 uit 100 punten dan is het frappante dat de gemiddelde score van de groep aanzienlijk hoger ligt. Bijna alle mensen denken dat zij het beter doen ten opzichte van anderen. Dat is goed want hierdoor ontstaat het gevoel van basistevredenheid. Pessimisten noemen het een pyramidespel.

Mensen die een film in de bioscoop zien zeggen vaak: "Het is best een goede film. Maar je moet hem wel in de bioscoop zien." Mensen die dezelfde film thuis op video of DVD zien zeggen vaak: "Een aardige film, maar ik ben blij dat we hem thuis hebben gezien. Hij is het geld niet waard om voor naar de bioscoop te gaan."

In de film King Kong zitten mooie beelden. Ook van het geweldige geluid kan ik mij een voorstelling maken. Toch ben ik blij dat wij hem thuis hebben gezien. Ooit en misschien wel twee keer heb ik de originele King Kong gezien uit 1933. Dat vond ik een mooie film, met voor die tijd geniale effecten en een erg sexy Fay Wray in de rol van Ann Darrow. Tenminste, dat vond ik toen.

Regelmatig dacht ik bij het zien van de nieuwe King Kong terug aan de oude. Wellicht vertekenen de herinneringen en lijkt de oude versie nu mooier dan hij in werkelijkheid is. Hoe dan ook, ik heb me danig geërgerd. De budgetten voor films stijgen tot onbeschrijfelijke hoogtes. En wat doet men met al dat geld? Meer, meer en meer van hetzelfde.

Alles gaat in golfbewegingen. Na een sobere periode komen de tierelantijnen. Op een bepaald moment is er echter geen plekje meer in een barokke kerk te vinden waar nog een engeltje of een krul kan worden aangezet. Dan houdt het op en moet men terug naar de basis.

King Kong is een exponent van de barokke film. Het beste is dit te zien aan het gigantische aantal dinosaurussen. Meer nog dan in Jurassic Park, de film die juist ging over dinosaurussen. Het waren er niet alleen veel, het was ook nog eens lachwekkend onrealistisch.

Niet zozeer de dinosaurussen, maar het feit dat ongeveer 20 mensen zonder geraakt te worden met 40 kilometer per uur over een enorme afstand tussen de poten van de dravende giganten meerennen, waarbij er één zelfs een zwaar houten statief meetorst en er ondertussen ook nog eens door iets kleinere dinosaurussen met vervaarlijke tanden naar hun gehapt wordt.

In de versie uit 1933 vecht Kong één keer met één T-Rex. Dat is geloofwaardiger dan het technische hoogstandje van 72 jaar later. Het menselijker maken van Kong is een mooi streven. Meneer is bijzonder snel beledigd en draait dan nukkig zijn hoofd om. "Hij is precies jij", zei Lucy. Dat mocht hij willen. De scene waarin de aap romantisch naar een zonsondergang staart werkt gewoon op mijn lachspieren.

Valt er ook nog iets positiefs te melden? Jawel, ondanks dat de film drie uur duurt hebben Lucy en ik hem met plezier uitgekeken. Weliswaar in twee dagen, maar toch. Het is zeker geen vervelende film, maar hier geldt minder (tijd, geld, effecten, dinosaurussen) is meer.

Waar normaal gesproken een mindere film, voor mij dan toch, gered kan worden door een mooie vrouwelijke hoofdrol is ook dit bij King Kong niet gelukt. Tussen Naomi Watts en CasaSpider was geen enkele vorm van electricity. Ik zal haar derhalve niet snel vragen voor een CasaMovie, ook al ligt Naomi Watts daar misschien geen seconde wakker van.

Van mij krijgt King Kong 55 uit 100 punten, waar zijn we deze getallen eerder tegengekomen. Lucy waardeert hem nog iets lager met 50 uit 100.

Posted by CasaSpider at 7:19 AM | Permalink | Comments (21)

Zo gaat men nooit naar de bioscoop, zo twee dagen achter elkaar. Lucy wilde graag het vierde deel van de Harry Potter cyclus zien, The Goblet of Fire. Na de Prisoner of Azkaban heb ik het eigenlijk wel gehad met de Potter-rage. Weinig gaat mij echter te ver om mijn echtgenote te behagen. Daarom bracht ik Luchiano (8) naar speelschool Popchi Suku en reden wij door naar bioscoop The Movies. Waar de hotdogs overigens bijzonder lekker zijn.

Rode draad in The Goblet Of Fire is het zogenaamde Triwizard Tournament waarin de representanten van drie Tovenaarsscholen drie loodzware opdrachten moeten vervullen. Iedereen die deel wil nemen dient zijn of haar naam in The Goblet Of Fire te gooien, een grote kelk waar blauwe vlammen uitkomen. De minimumleeftijd om te mogen participeren is 17 jaar.

Na het verstrijken van de inschrijftermijn bepaalt The Goblet Of Fire zelfstandig wie de drie uitverkorenen zijn. Tot verrassing van alle aanwezigen spuugt de kelk nadien nòg een naam uit, die van Harry Potter. Niemand weet hoe dit kan, immers Harry Potter is drie jaar te jong om mee te mogen doen en hij houdt bij hoog en laag vol niet zijn naam in de kelk te hebben gegooid.

De drie opdrachten zijn achtereenvolgens het uitschakelen van een draak, het redden van een schoolgenoot vanaf de bodem van een meer met gevaarlijke dieren en tenslotte het vinden van een beker in een immens en levend doolhof.

Het levert vele spectaculaire beelden op en de film raast in een hoog tempo voort. Veel trucs en bijzondere dingen uit de eerdere delen komen in iets andere vorm terug. Het verrassingselement van een vliegende Harry Potter is hierdoor inmiddels wel enigszins uitgewerkt.

Een nieuw aspect is de langzame integratie van vrouwelijkheid. Een van de drie participerende Tovenaarsscholen komt uit Frankrijk en bestaat uit louter Franse meisjes, gekleed in een soort van KLM-stewardessenuniformen. Dat ziet er nog eens vrolijk uit.

Helaas gooit het einde van de film een beetje roet in het eten. In ieder deel wordt de invloed van Het Kwaad in de persoon van Lord Voldemort groter. Uiteindelijk wint Harry Potter het Triwizard Tournament, maar dit was -uiteraard- een vooropgezet plan om hem naar de plek te brengen waar Lord Voldemort tot leven gewekt wordt. Hiervoor zijn een paar druppels van Harry's bloed nodig.

Het tot leven komen van Lord Voldemort moet eigenlijk een erg spannend moment zijn, ja zelfs een hoogtepunt. Misschien is dat zo voor een (heel klein) kind, maar niet voor mij. De verpersoonlijking van Het Kwaad lijkt op niemand minder dan Pierluigi Collina met een platgeslagen neus!

Als de Collina-wannabee even later tegenover Harry Potter staat, beiden met hun toverstafje in de hand, ontstaat er een goudkleurige straal tussen de twee stafjes. Dit duurt enige minuten hetgeen lang genoeg is om de waardering voor deze film met een vol punt te doen zakken. Een complete afgang wat mij betreft.

Inmiddels heb ik heel wat recensies over The Goblet of Fire gelezen. Interessant daarin is of de schrijver van de recensie al dan niet een boeklezer is. Over het algemeen zijn de boeklezers kritischer. Zij vinden dat teveel relevante zaken van het verhaal uit de film zijn weggelaten. Daarentegen worden sluimerende sexuele gevoelens zoals bijvoorbeeld tijdens het bal overbelicht.

Ook kan Michael Gambon in zijn rol als Dumbledore volgens de meesten niet in de schaduw staan van zijn overleden voorganger Richard Harris. De nieuwe straalt weinig rust uit en is soms ronduit paniekerig.

Aangezien ik geen boeklezer ben -ik heb al een boek- maak ik mij daar niet zo druk om. Opvallend is de aandacht voor details in de film. Bij het zien van de grote eetzaal beeld ik mij in verantwoordelijk te zijn voor de inrichting en alle attributen. Men wordt al moe als men er aan denkt. Van de andere kant was er een budget van 308 miljoen dollar. Met dat geld kan zelfs een Casamovie aardig opgepimpt worden.

Al met al komen zowel Lucy als ik, ja we zijn het vaak eens, uit op een score van 73 uit 100.

Posted by CasaSpider at 1:52 PM | Permalink | Comments (7)

Voor Luchiano (8) begon dinsdagmorgen om elf uur de kerstvakantie, de mijne zit er bijna op. We besloten naar de film te gaan. Aanvankelijk viel de keuze op Chicken Little, maar Lucy zei meteen al dat dat wel een erg kinderachtige film was. Dan maar The Chronicles of Narnia: The Lion, The Witch, and The Wardrobe, een titel die geen zinnig mens kan onthouden. Volgens diverse recensies een goede movie.

Narnia begon pas om vijf uur, ik kon eerst nog even naar het strand. Om vijf voor vijf was ik er helemaal klaar voor, maar de rest van de familie bevond zich nog op het toilet en/of riep dat het vast een hele saaie film was. De lust om te gaan werd er niet groter op. Het kon wel eens een lange zit worden, immers de film duurt meer dan twee uur. Dat is lang, helemaal voor een kind.

In de bioscoop kochten we hotdogs, popcorn en cola. Al vrij snel begon de hoofdfilm. De Tweede Wereldoorlog was in volle gang. Bommen vielen, kinderen vluchtten. "Volgens mij zitten we in de verkeerde film", zei Luchiano, "dit is Doom!" Ik twijfelde ook. Even later bevonden de vier kinderen Peter, Susan, Edmund en Lucy Pevensie zich in een trein, op weg naar het relatief veilige platteland.

Ze logeren in een oud landhuis bij een oude professor en een akelige huishoudster. Via een klerenkast belanden ze in het land Narnia waar het al 100 jaar winter is maar nooit Kerstmis. Narnia wordt geregeerd door de wrede witte heks Jadis, een rol van Tilda Swinton. Luchiano over haar: "Die heks lijkt wel een mevrouw uit Nederland". Dit niet vanwege het feit dat Nederlandse vrouwen op heksen lijken maar door haar witte kleur.

Uiteindelijk wordt de heks verslagen door de leeuw Aslan en de vier mensenkinderen. Voor het zover is worden thema's als verraad, schuld en vergeving op knappe wijze in de avonturen verweven. Mooi is de rol van de sprekende dieren en hoe zij als computeranimaties samenwerken met de levenden.

Aan het eind van de film worden de vier kinderen gekroond tot Koningen. Een grappig detail is dat het bij mijn weten de eerste film is waarin Queen Lucy en King Peter samen voorkomen. Prince Luchiano was waarschijnlijk iets teveel gevraagd.

Is The Lion, The Witch, and The Wardrobe een kinderfilm? Voor Luchiano was hij eigenlijk iets te heftig. Binnen vijf minuten klemde hij zich al aan mij vast om me pas ruim twee uur later weer los te laten. Behoudens de drie minuten plaspauze. Wel begreep hij de Engelstalige film zonder ondertitels uitstekend, inclusief het verraad en wat er gebeurde op de Stone Table. Hij heeft verder geen nachtmerries gehad, dus ja de film is geschikt voor kinderen.

Luchiano had nog iets opgemerkt. Aan het eind vindt de grote veldslag plaats tussen de goeden en de kwaden. "Papa, aan het begin van de film moeten de kinderen met de trein weg omdat het oorlog is en nu doen ze zelf mee aan een oorlog!" Ja, het kan soms raar lopen.

The Lion, The Witch, and The Wardrobe is het eerste deel van de zevendelige serie The Chronicles of Narnia, welke is gebaseerd op de boeken van C.S. Lewis (29.11.1898 - 22.11.1963). Lewis was een goede vriend van J.R.R. Tolkien en dat is te merken.

Het eerste deel The Lion, The Witch, and The Wardrobe, geschreven in 1950, werd in literaire kringen matig ontvangen. Ook Tolkien had kritiek op het boek. Lewis ging echter onverdroten door en met succes. Het laatste deel The Last Battle geschreven in 1956 werd beloond met de hoogste literatuurprijs voor kinderboeken, de Carnegie Award.

In de IMDb haalt Narnia een 7.5 als gemiddelde waardering. Inmiddels wantrouw ik deze waardering nogal. Ik heb stellig de indruk dat tegenstanders van Disney opzettelijk extreem lage waarderingen (enen en tweeën) invoeren om het gemiddelde naar beneden te halen. Smaak is iets persoonlijks, maar deze film een één of een twee geven is absoluut buiten iedere proportie.

Hier een technisch commentaar van iemand die de film met een één waardeerde:

"...even the editing was sloppy (the kids are running from wolves, as the shot changes, we actually see them waiting on their mark when the director apparently says "action" and they start running again - lame!); special effects are really poorly executed - it has none of the "seamlessness" we were wowed with in lord of the rings (in one scene the girls are riding the lion as he runs full-tilt through a forest, the girls robes hang limp and motionless as if they are sitting on a chair...); even the character make-up was less believable than many "b" horror movies - tufts of fur glued to the fawn's arm look like plugs in a bad hair transplant."

Zelf vind ik The Lion, The Witch, and The Wardrobe een verfrissende en mooie film in het genre waarin ook Lord Of The Rings en Harry Potter meespelen. Lucy waardeert hem met 85 uit 100 en ik sluit mij daar helemaal bij aan.

Voornaamste bron: www.narniafilms.nl

Posted by CasaSpider at 10:55 AM | Permalink | Comments (17)

Ergens in april maakte Don Amaro mij attent op het fenomeen Google Video (Beta). Het was naar aanleiding van een CasaMovie en ik besloot als test om een stuk of elf filmpjes te uploaden.

Aangezien dit project nog in testfase verkeert duurde het enige tijd voordat de movies daadwerkelijk te vinden waren.

Wederom Don Amaro (who else?) schreef in een comment dat het zover was. Als men CasaSpider intikt komen elf CasaMovies boven. Inmiddels staan ze allemaal geregistreerd, de laatste acht zijn waarschijnlijk echter pas over een maand of twee beschikbaar.

Een leuke, nou ja leuke, feature bij het uploaden van de movies is dat men kan aangeven of er betaald moet worden om ze te kunnen zien. Vooralsnog zie ik hier maar vanaf. Minder leuk is dat om de movies te bekijken een Google Video Viewer gedownload dient te worden. Waar dat nu weer goed voor is.

Het handigste overzicht van alle CasaMpeg's vindt men overigens hier.

Posted by CasaSpider at 8:28 PM | Permalink | Comments (11)

Goede Vrijdag. Een dagje eerder weekend, dat geeft nu net dat beetje extra energie! Behalve relaxen zijn de volgende punten aan de orde gekomen:

• Twee uurtjes strand leverden mij sinds lange tijd weer een rode gloed op. Lucy en Luchiano lagen in de schaduw.
  
• Er is hard gewerkt aan het tweede en laatste deel van de CasaMpeg cyclus Sabado 12.03.2005. Het slotaccoord is getiteld Naar Westpunt en de Gran Première staat gescheduled voor dinsdag 29 maart 2005. Kaarten zijn nog volop verkrijgbaar.
  
• Voor de film Robots waren gisteren ook volop kaarten verkrijgbaar, ik denk dat we met een man of tien in zaal 1 van bioscoop The Movies Curacao zaten. Verslag hieronder.
  

Robots is een computer-animatiefilm. De kritieken voor deze film zijn niet geweldig.

Recensie-technisch kan ik me daar bij aansluiten: het verhaal is dun en niet bijster origineel. De strijd tussen goed en kwaad in de vorm dat er geen reserve-onderdelen meer voor robots worden gemaakt, maar dat zij ge-upgrade moeten worden. Wat uiteraard veel duurder is.

De beste graadmeter voor het succes van een kinderfilm blijven echter de reacties van de kinderen zelf.

Wij hadden Luchiano (7) als occurrence van de entiteit Kind voor dit doel meegenomen. In het begin moest hij even wennen en was ook meer met zijn popcorn bezig. Maar al snel begon Luchiano mij te vertellen wat er allemaal ging gebeuren, hij had grote gedeeltes van de film al op Cartoon Network gezien. Dat vertellen ging op steeds luidere toon, gelukkig zat er bijna niemand in de zaal. Regelmatig, en nu volgt iets tenenkrommends, kraaide Luchiano van plezier.

Dan kan zo'n film al niet meer stuk. Lucy en ik hebben ons anderhalf uur lang goed vermaakt. In Robots zit het nodige aantal grappen die eigenlijk meer voor volwassenen zijn bedoeld. Zo haalt iedereen eruit wat hij wil dan wel kan.

De slechte recensies kan men derhalve beschouwen als scorebord-journalistiek. Dank u meneer Adriaense.

Posted by CasaSpider at 9:52 AM | Permalink | Comments (10)

De tweede helft tussen Feyenoord en PSV staat op het punt van beginnen. De stand is 0-2. Het vreemde is dat ik me niet eens erger! PSV is een à twee klasses beter dan Feyenoord. Het enige dat er op de mannen van Philips is aan te merken is dat ze niet fanatiek doordrukken. Gallery-play is leuk om te zien, maar één toevalstreffer van Feyenoord kan de wedstrijd doen kantelen. Daar hoop ik dan maar op.

Luchiano (7) had gisteren iets leuks en iets niet leuks. Het niet leuke was dat hij voor controle naar de tandarts moest. Dat hebben we zonder problemen overleefd.

's Middags had hij een afscheidsfeestje van klasgenoot Tariq die op 18 december terugkeert naar Nederland. Het feestje vond plaats in het bowling-centrum. Er werd dus gebowled.

Voor Luchiano was het de eerste keer. Waar Tariq de bal........ Salomon Kalou scoort de 1-2, de vlam slaat in de pan!!! ....... al met één hand kan gooien, heeft Luchiano er twee nodig. Het ziet er koddig uit. De jongens gooiden allebei een aantal spares, Tariq zelfs twee strikes.

Ik denk er zelf over om ook weer eens te gaan bowlen. Dan neem ik Luchiano zeker mee. Hij is mijn excuus om de hekjes langs de goten omhoog te laten zetten. Dat scheelt aanzienlijk!

's Avonds had Lucy zin in een film. The prisoner of Azkaban moest het worden. Ik vond het geen onaardige film, maar ik heb het wel een beetje gehad met de Potter-mania. Lucy vond deel 1 en 2 ook beter.

Zo, nu even een tweede pot koffie zetten en dan gaan we er nog eens goed voor zitten...

Posted by CasaSpider at 8:47 AM | Permalink | Comments (19)

Wij hebben TDS. TDS is onze toegang tot tientallen tv-programma's die vanaf een satelliet naar de aarde worden gestraald. Belangrijkste nadeel van TDS is dat ieder huishouden het tegenwoordig digitale signaal met een TDS-antenne ontvangt en dus niet via een kabel. Dit leidt tot diverse storingen.

Als men van zender wisselt gebeurt het regelmatig dat het signaal wegvalt. De TDS-box knippert dan wat, gaat een paar keer uit en aan en na een seconde of 30 heeft men weer beeld. Het kan nog erger. Ongeveer eenmaal per maand komt er helemaal geen signaal meer uit de decoder. Dan ga ik voor de TDS-box liggen, haal het witte code-kaartje er even uit, steek hem er opnieuw in, druk de aan-/uitknop een minuut in, wacht even, druk hem nogmaals in en herhaal dit proces net zolang tot er weer beeld is.

Gisteren had TDS serieuze problemen. Ik geloof dat er onderhoudswerkzaamheden waren aan een belangrijke antenne op de Berg Ararat. Ik schreef bijna Berg Arafat, wat ook best toepasselijk zou zijn geweest. Het gevolg van dit alles was dat we de hele dag geen TV konden kijken.

"Zullen we een video huren?", vroeg ik aan Lucy. "Ja, leuk! Harry Potter 3!", riep Lucy verheugd. Harry Potter and the Prisoner of Azkaban bleek nog niet in de videotheek te liggen. Ik scande de videos met mijn ogen, maar kon zo snel geen leuke film vinden. Kill Bill leek me niet zo gezellig. Het werd Jersey Girl. Dat zei ik niet tegen Lucy, want bij thuiskomst was ik de naam van de film alweer vergeten.

Na nog geen minuut kijken wist Lucy echter al waar het over ging. "Man, dat is die mislukte film van Ben Affleck en Jennifer Lopez! Toen ging het uit tussen hun!" Het was geen leuke film. Een slechte film kan nog leuk zijn door zijn slechtheid. Daarvoor is Jersey Girl te slecht. Het werd ook steeds slechter. Grote genade, wat is dit een slechte film!

Nog voor de helft van de film besloten we hem uit te zetten. Een normaal mens kan hier niet naar kijken. Tot mijn verbazing blijkt de film in de Internet Movie Data Base nog een 6.4 te scoren! Wel, ik geef hem een vette 0 en nomineer Jersey Girl als Slechtste Film Aller Tijden (SFAT).

Of weet iemand soms een betere kandidaat?

Posted by CasaSpider at 6:28 AM | Permalink | Comments (23)

Lucy was wat aan het zappen en stopte bij een biografie over Sophia Loren.

"Sophia Loren!", riep ik uit, "daar ben ik vroeger erg verliefd op geweest!"

Nu was ik vroeger bijzonder vaak verliefd, zelfs nog op Mies Bouwman (verdringen lukt niet).

Maar Sophia Loren heeft toch wel de meeste indruk op mij gemaakt. Mede door haar rol in Arabesque uit 1966.

Een klassieke schoonheid zoals ze tegenwoordig niet meer worden gemaakt. Alhoewel, in letterlijke zin worden vele (vergeefse) pogingen ondernomen, met al die plastische chirurgie en botox.

Sophia had (heeft) het allemaal: de drie B's, volle lippen, prachtige ogen en dan dat lange, soepelvallende haar. Wat een vrouw...

Toen het programma was afgelopen schakelden we over naar BVN, de Tokkies. Dat was een nogal abrupte overgang.

Posted by CasaSpider at 12:41 PM | Permalink | Comments (11)

Rechts naast mij loopt de Harry Potter video The Scorcerer's Stone uit 2001 net af. Luchiano (6) heeft er gefascineerd naar gekeken. Lucy en ik ook, gisterenavond, en dat had ik niet van mijzelf gedacht. Het is vast niet het enige ding, waarvan ik er zo'n beetje als laatste op Aarde achterkom dat het leuk is.

Met The Lord of the Rings is min of meer hetzelfde gebeurd. Toen leidde onze inhaalrace ertoe dat we het derde deel nog net in de bioscoop konden meepikken. Bij Harry Potter gaat dat ook lukken, want deel twee Chamber of Secrets uit 2002 staat voor vanavond op het programma. De video ligt al klaar.

Zojuist heb ik het halve internet met betrekking tot Harry Potter gedownload. Dat viel nog niet mee met mijn inbelverbinding! Schrijfster J.K. Rowling heeft hier echt een meesterwerk afgeleverd, al geef ik toe ietwat aan de late kant te zijn met deze opmerking. En dan heb ik het boek nog geeneens gelezen!

We hadden de Engelstalige versie gehuurd, zonder ondertiteling. Het is leuk om te zien hoe gemakkelijk Luchiano deze bepaald niet eenvoudige film toch grotendeels begrijpt. Termen als de Cloak of Invisibility rollen zo uit zijn mond, het resultaat van een paar jaar intensief Cartoonnet kijken.

De Scorcerer's Stone is op bepaalde momenten best spannend te noemen, zeker voor een zesjarige. Gek genoeg had Luchiano geen problemen met de soms gewelddadige scenes, zoals de driekoppige hond en het schaakspel aan het eind. Bij Finding Nemo durfde hij op soms niet te kijken, ja kinderen zijn vreemde mensen.

Inmiddels kijken wij reikhalzend uit naar de Chamber of Secrets!

Posted by CasaSpider at 11:34 AM | Permalink | Comments (8)

Zo vaak komt hij niet voor, 29 februari. Ik zou eens goed moeten tellen hoeveel ik er in mijn leven heb meegemaakt. Het zijn er in ieder geval lang geen 29.

Het was een bijzondere dag en zo hoort het ook. Ajax en PSV verloren, terwijl Feyenoord won. De volgende keer dat dit gebeurt kan het zomaar weer 29 februari zijn. Nog even over Feyenoord, mijn persoonlijke uitblinker in de uitwedstrijd tegen Willem II was Patrick Mtiliga. Een klein, ietwat ielig, donker ventje, afkomstig uit Denemarken en net weggeplukt bij Excelsior. Volgens het Algemeen Dagblad komt hij tekort voor de top, maar dat moet ik nog zien. Voor het eerst sinds lange tijd deed een Feyenoord-verdediger mij weer aan Theo Laseroms denken. Niet qua postuur, maar wel qua fanatisme. Romano Denneboom heeft er volgens mij een slechte nacht van gehad.

Na het Happy Hour, de patat met shoarma en Studio Sport zaten Lucy en ik nog even TV te kijken. Eigenlijk waren we moe en wilden om tien uur naar bed. Maar de Oscar-uitzending trok. Enerzijds omdat de Nederlandse film De Tweeling genomineerd was en anderzijds vanwege de nieuwsgierigheid of de Lord of the Rings dit jaar echt zou toeslaan.

De Nederlandse delegatie was optimistisch. Daar begrijp ik nu helemaal niets van, dat vind ik zo ongelofelijk stom. Kijk, als men een finale moet spelen, ja dan kan ik begrijpen dat men zegt: "Ja, ik voel me sterk, ik voel dat ik ga winnen!". In het geval van een Oscar is men echter compleet afhankelijk van een paar mensen, wier oordeel door van alles en nog wat wordt bepaald. Men heeft hier hoegenaamd geen invloed op. In zo'n geval zou ik mij heel wat bescheidener opstellen. En het is niet de eerste keer dat dit Nederland overkomt.

Dat de Lord of the Rings vet in de prijzen viel was te verwachten. Persoonlijk vind ik 11 Oscars ietwat overdreven, met name gezien het oersaaie laatste halve uur van The Return of the King. Ook vond ik het sneu voor (steeds dezelfde) films die genomineerd waren en het dus iedere keer tegen LOTR moesten afleggen. De Lord of the Rings cyclus is en blijft echter een meesterwerk, dus ik gun het die Hobbits dan maar voor een keer.

De Oscars voor beste acteur/actrice gingen aan LOTR voorbij. Grote genade, wat kwam Best Leading Actor Sean Penn slecht uit zijn woorden!

29 Februari had de dag moeten zijn dat het Consejo Nacional Electoral (CNE) te Venezuela de resultaten van El Firmazo, het inzamelen van handtekeningen om een Referendo Revocatorio af te dwingen, bekend zou maken. De officiële uitslag is een dag uitgesteld en wordt derhalve vandaag verwacht. Wel is al bekend dat over meer dan een miljoen handtekeningen twijfel is gerezen. Het CNE wil dat die mensen allemaal naar haar toe komen om hun handtekeningen te valideren. Nogal een operatie. Inmiddels zijn de marsen pro- en contra Chavez begonnen. De eerste doden zijn reeds gevallen.

Een bijzondere dag, 29 februari. Even off-topic: Lucy vroeg zich af of de menstruatie-cyclus er weet van heeft dat het een schrikkeljaar is.

Posted by CasaSpider at 6:13 AM | Permalink | Comments (7)

De titel van deze post had ook kunnen zijn: Bekentenissen. Om met de deur in huis te vallen, ik vind Costa! een van de betere Nederlandse televisieprogramma's. Zo, dat is eruit.

In de aflevering van gisteren met Claudette, de lerares Frans, zat een aantal erg goed (leuk) geschreven scenes. De rol van Claudette werd vertolkt door Ariane Meijer, die in haar weblog schreef over het optreden als paaldanseres in Costa!.

Hoofdrolspeler Kurt Rogiers deed niet eens mee, is hij wellicht uit de serie geschreven?

Ik heb een advies aan de schrijvers van Costa!: "Jullie hebben talent, begin ook een weblog!"

Posted by CasaSpider at 8:49 AM | Permalink | Comments (14)

Toen ik door middel van enkele weblogs werd geattendeerd op de film Finding Nemo was hij op Curacao al uit de roulatie. Dat vond ik jammer. Daarom was ik verheugd dat wegens grote vraag Finding Nemo terug is in The Movies, onze bioscoop op het Waaigat.

We zijn niet naar de bioscoop gegaan, maar hebben gisteren twee films gehuurd bij onze videotheek, die heel toepasselijk Movie Time heet. Jackass en Finding Nemo. Op vrijdagavond laat keken Lucy en ik naar Jackass, onder het genot van een paar flessen Westmalle Dubbel en een salami van Stegeman. Finding Nemo hebben we met zijn drieën op zaterdagmorgen gezien (koffie en cake).

Als een man twee vrouwen ziet, gaat hij ze (onbewust?) met elkaar vergelijken. Generaliserend kan men stellen dat ieder mens steeds twee dingen met elkaar vergelijkt. Maar het liefst toch twee vrouwen. Zowel Jackass als Finding Nemo zijn fascinerende films. Laten we ze eens op enige aspecten met elkaar vergelijken...

Continue reading "Nemo vs Jackass" »

Posted by CasaSpider at 11:20 AM | Permalink | Comments (3)

Om acht uur zaten Ilonka en ik als enig overgeblevenen van de cursus Spaans voor Gevorderden in het leslokaal te wachten op onze docente, Paloma. We begonnen met een herhaling van wat theorie over esdrújulas, llanas en agudas. Wie het weet mag het zeggen.

Kennelijk hebben wij ons gedurende de cursus goed gedragen, want als beloning kregen we film! Het kan natuurlijk ook zijn dat Paloma meer zin had in een DVD'tje dan ons twee uur les te geven.

Het werd Carne Tremula van Pedro Almodovar. Een film uit 1998 die in het Engels Live Flesh heet. Toeval is een van de thema's van de film, het op een bepaald moment op een bepaalde plaats zijn.

Wie meer wil weten over deze boeiende film, klikt op onderstaande link.

Continue reading "Carne Tremula" »

Posted by CasaSpider at 6:50 AM | Permalink | Comments (4)

... van die twee jongens die naar Parijs gingen?

Het gekke of leuke van een film of een boek is dat het completeren van het aangeboden materiaal met eigen ervaring en situatie de waardering bepaalt.

Ja, ik had eens behoefte om een iets gecompliceerdere zin in elkaar te flansen, moest hem zelf ook zeker drie keer teruglezen.

Om invulling te geven aan het integratie-debat heb ik samen met Lucy naar Turks Fruit gekeken. Lucy's Nederlands is nog niet zodanig dat zij een Nederlandstalige film kan volgen, met de beelden had zij echter totaal geen moeite. Met het Nederlands hielp ik haar.

"Ken jij die bak van die twee jongens die naar Parijs gingen?". Deze mop (...) wordt telkens weer verteld door de vader van Olga. Het zijn ook zijn laatste woorden op zijn sterfbed.

Ik zat te bedenken wat het budget van Turks Fruit geweest was. Het is namelijk een erg goede film. Uiteraard oogt hij enigszins gedateerd, mag het voor een film uit 1973? In relatie tot een mega-project als The Lord of the Rings komt Turks Fruit opvallend fris voor de dag!

Lucy vond het ook een goede film, vooral het begin. Het laatste gedeelte waarin Olga de strijd tegen kanker verliest vond zij minder. Ik niet, ik vond het een aangrijpend en mooi einde.

Wat mij betreft mogen veel meer films slecht aflopen en volgens mij gaat dat ook gebeuren. Alles in het leven geschiedt in golfbewegingen, de tijd van zoetsappige of zelfs kleffe (LOTR) eindes is bijna ten einde, let maar op.

"Ken jij die bak van die twee jongens die naar Parijs gingen?".

(Ze gingen niet)

Posted by CasaSpider at 8:54 AM | Permalink | Comments (13)

Ter gelegenheid van Lucy's verjaardag zijn we gisterenavond naar de Return of the King geweest, het laatste deel van de Lord of the Rings trilogie.

Dwergen, Elfen, Hobbits en andere buitenissige wezens zijn niet mijn ding en films daarover al helemaal niet. Toch was ik enigszins enthousiast gemaakt door mijn collega Reynaldo. In Cuba wordt ontzettend veel gelezen. Reynaldo heeft de Lord of the Rings boeken al zo'n zes keer helemaal gelezen en hij kan er boeiend over vertellen. Met name over passages waar de film afwijkt van het boek.

Hij vertelde dat het boek gelijkenissen vertoont met de tijd van Nazi-Duitsland. Het eerste boek, The Fellowship of the Ring verhaalt over het bijeenbrengen van diverse volkeren om als geallieerde macht ten strijde te trekken tegen Het Kwaad. De vergelijking wekte mijn interesse en ik copieerde deel één en twee van de film op mijn laptop. Lucy en ik hebben ze gezellig thuis bekeken.

Deel drie, de Return of the King, besloten we in de bioscoop te kijken. Wat vond ik nou van deze film en van de trilogie? Wel, het is een meesterwerk! Dan heb ik het niet specifiek over de kwaliteit van de film, maar sjonge sjonge, wat een werk moet het geweest zijn om de decors, complete steden, kostuums, computeranimaties enzovoorts te maken! De beelden zijn werkelijk indrukwekkend.

De tegeltjesspreuk "Als de nood het hoogst is..." schoot mij regelmatig te binnen. Vooral als de goede legers in de pan gehakt dreigden te worden door Het Kwaad. Telkens weer dook er uit het niets hulp op: eerst bevriende legers, vervolgens een kolonne dode geesten en tenslotte reuzen-adelaars. Allemaal uiteraard precies op tijd.

Belangrijker is het thema Verleiding, met name geconcretiseerd in De Ring en mijn favoriete figuur Gollum/Smeagol. De begeerte om iets te krijgen, de moeite om er afstand van te doen, de tweestrijd, het bedrog om het doel te bereiken... men hoeft geen bijzonder rijke fantasie te hebben om daarmee uit de voeten te kunnen.

Dwergen, Elfen, Hobbits en ik zullen niet snel vrienden worden. En dan bedoel ik met name die kleffe Hobbits in hun kitscherige kabouterhuisjes. Om nog maar te zwijgen van hun glazige, verliefde blikken naar elkaar. De popcorn en de hotdog kwamen spontaan bijna weer naar boven. Na tien minuten Hobbits had ik een dringende behoefte om Saruman weer eens te zien. Of Sauron in het feeërieke Mordor.

Het is natuurlijk niet allemaal kommer en kwel, daarbij hou ik ook nog eens van overdrijven. De scene waarin Pippin, een Hobbit nota bene, een lied moet zingen voor Denethorn, de waanzinnige stadhouder van Gondor, terwijl deze zojuist zijn laatst overgebleven zoon Faramir een ongelijke strijd in heeft gejaagd, is van immense schoonheid.

Het uitzitten van de laatste 20 minuten, waar de ene Hobbit de andere in de armen valt, was een aantal bezoekers te gortig. Zij verlieten de zaal, wij bleven zitten tot het bittere einde. Waarschijnlijk ligt het aan mij, bij de sterfscene in de Titanic aan het eind, had de mannelijke hoofdpersoon van mij ook zeker tien minuten eerder van die ijsschots af mogen glijden.

Het is niet dat ik geen emoties heb, ja zelfs integendeel! Maar als een opgebouwde spanning van emotioneel via sentimenteel naar mierzoet verloopt, ga ik al snel het absurde van de situatie inzien. Dan is de film mij kwijt.

Maar ik ben blij dat ik hem gezien heb! Voor een professionelere recensie verwijs ik u naar de website van VW & LePaulski.

Posted by CasaSpider at 12:30 PM | Permalink | Comments (13)