Borkel, zaterdagochtend ongeveer 09:10 en 45 seconden. Borkel? Zitten de Spiders nu in Nederland of niet, waar ligt in vredesnaam Borkel? Borkel is een klein dorpje vlakbij de Belgische grens en behoort tot de gemeente Valkenswaard. Zo klein is het overigens niet want er bestaat ook nog een Klein Borkel en buiten dat heeft het een Wikipedia pagina, niet zo'n grote maar toch.
De Spiders hebben vier dagen Nederland achter de rug, vandaag is de vijfde dag. De tijd vliegt. We gaan in vogelvlucht door de week heen. Maandag 17 september bevonden wij ons nog op Curacao. Het was een relatief relaxte dag, immers alles was klaar. Om half drie kwam collega Lahrn ons ophalen en niet veel later waren we ingecheckt op luchthaven Hato en zaten achter een drankje op het terras. Ruim op tijd gingen we door de douane en dan begint het wachten.
De vlucht stond gescheduled om 17:40 en de MD-11 van de KLM was op tijd geland. Toch mochten we niet instappen. Ik liep wat rond met Diana (1) en zag op het beeldscherm dat de vlucht delayed was naar 20:40. Dat beloofde niet veel goeds. We besloten een biertje te kopen en net toen die aan de lippen stond kwam de melding dat we om 19:30 zouden vertrekken. Vrijwel direct daarna begon het instappen. Uiteindelijk zijn we met bijna twee uur vertraging vertrokken.
Het vliegtuig zette er flink de sokken in want dinsdagochtend kwamen we slechts een uurtje later dan gepland aan. Niemand deed moeilijk, douane, paspoortcontrole, geen honden, we konden zo doorlopen. Angstvallig hielden we de koffers en handbagage in de gaten. In april zijn we twee tassen kwijtgeraakt waarvan een met een zeer belangrijk onderdeel voor Diana, namelijk haar chupatina. Letterlijk betekent dat zuigertje en het is het kussen dat zij nodig heeft om in slaap te vallen.
Alles verliep echter voorspoedig, we misten niets en Diamond Piet stond ons gewoontegetrouw op te wachten. We begonnen aan de lange rit van Amsterdam naar Valkenswaard. Woensdag kon ik mijn lease-auto bij SQL Integrator ophalen in Rijswijk. Volgens Piet was dat een hele reis, daarom stelde hij voor om de auto ’s middags al op te halen. Hij wilde mij er wel naar toe rijden.
In Valkenswaard werden we hartelijk ontvangen door CasasPa en Truus. We dronken koffie, aten wat en daarna gingen Piet, CasasPa en CasaSpider op weg naar Rijswijk. CasasPa ging mee vanwege misschien optredende vermoeidheid bij mij. Op een bepaald moment is men daar echter over heen.
Het was een lange rit naar Rijswijk. Ik werd steeds blijer met Piet’s voorstel, anders had het ophalen van de auto me de hele woensdag gekost. In Rijswijk maakte ik kennis met een aantal collega’s van SQL Integrator Nederland en even later vertrok Piet richting Utrecht en wij terug naar Valkenswaard. Om kwart voor acht ’s avonds waren we thuis, ruim op tijd voor de Champions League.
Ik zeg wel Valkenswaard maar feitelijk was het Borkel, naar het huis van mijn zus Pascale en zwager Luc. Zij vertrokken de volgende dag naar Spanje voor een vakantie en zo kunnen wij de eerste twee weken in hun huis logeren. Hun huis is sowieso een soort van daklozenopvang, immers mijn andere zus Margriet en haar man Wiro wonen er ook al. Zij vertrekken lees emigreren in februari naar Portugal. Straks meer over Ik vertrek.
Leuk en aardig allemaal, zo’n opsomming van gebeurtenissen. Het moet nu eenmaal vastgelegd worden. Maar hoe is Nederland? Hoe verlopen de dingen? Zijn wij allemaal snipverkouden?
Laat ik met de deur in huis vallen, Nederland is overweldigend. Okay, dat is een beetje overdreven maar toch ook weer niet. Woensdag ging ik op pad om dingen te regelen. We wilden ons inschrijven in de gemeente Valkenswaard en ging daarvoor naar het gemeentehuis.
Ik was de schuifdeuren nog niet door of een receptioniste begon me al enthousiast te begroeten. Wat een vriendelijkheid. Na het uitleggen van de situatie overhandigde ze me een bonnetje en mocht ik plaatsnemen in de wachtkamer. Nog geen vijf minuten later was ik al aan de beurt en werd door een volgende vriendelijke dame, het lijkt wel of er niet alleen op Curacao maar ook in Nederland alleen maar vrouwen bij de overheid werken, te woord gestaan.
Er ontbrak een formuliertje, namelijk de toestemming van mijn vader om ons op zijn adres in te schrijven. Hetgeen op zich logisch is. Nu stond er toch al een afspraak met CasasPa om naar de Primafoon te gaan. Hij wilde zijn abonnement verlengen en ik een nieuwe. Het duurde allemaal vrij lang bij de Primafoon maar uiteindelijk verlieten we beiden het pand met een nieuw mobieltje. We waren mooi op tijd voor mijn middagafspraak op het gemeentehuis.
Nu werden we door een andere dame geholpen. Helaas kon de inschrijving nog steeds niet helemaal worden afgerond want de dame van die ochtend was vergeten te vermelden dat het hele gezin moest verschijnen, als een soort van visuele controle. Bovendien moeten alsnog de geboorte-actes worden overlegd van mijn mede-gezinsleden omdat zij nog nooit in Nederland ingeschreven zijn geweest. De actes liggen op de boot, dus dat duurt nog even. Nu worden we allemaal ingeschreven maar wel als individuele entiteiten. Lucy en ik zijn dus een soort van vrijgezel in Nederland.
Bij de Rabobank wilde ik een bankrekening openen. Ook hier was bijna sprake van ontroering door de service en vriendelijkheid. Probeer maar eens een rekening te openen bij de Maduro & Curiels Bank op Curacao. Nu stond ik een kwartier later buiten en was een kapstokrekening voor mij in voorbereiding maar ook een gewone voor Lucy, een simpele voor Luchiano (9) en een spaarrekening voor Luchiano en Diana. O ja, we zijn ook meteen WA verzekerd. De volgende dag (donderdag) konden we langskomen voor de bescheiden en het apparaatje om via internet te kunnen bankieren. Voor de kinderen lag er een mooi presentje klaar. Geweldig!
Ook Lucy is onder de indruk van de vriendelijkheid waarmee we worden bejegend. Alles gaat zo netjes en relaxed. Het enige wat er voor haar aan ontbreekt is ons eigen huis, dan kan ze echt aan de slag. Helaas loopt het qua huisvesting nog niet helemaal naar wens maar vanaf aanstaande maandag schakelen we een versnelling hoger.
Warme kleren hadden we niet echt. Daarom is er flink geshopped, niet bepaald mijn grootste hobby. Donderdagmiddag gingen we samen met zus Margriet naar Bergmans Outlet Store in Lommel (B). Het is een grote winkel, relatief goedkoop en dichtbij Borkel. We beschikken nu allemaal over een of meer jassen en andere warme lichaamsbedekkende kleding. Overigens hebben alleen de kinderen het koud, het is gewoon ongelofelijk hoe lekker het weer is. De zon schijnt bijna constant en we lopen zonder jas buiten. Als dat zo doorgaat stijgt de temperatuur in december boven de 30 graden. Wij krijgen gewoon al jaren verkeerde informatie vanuit Nederland over zogenaamd slecht weer want we zien met eigen ogen dat het allemaal heel anders is.
De meeste dingen lopen soepel, zo ook de school voor Luchiano. In Borkel is maar een schooltje, de St. Servatius school, en toevallig kent mijn zus Pascale het hoofd daarvan, meester Joop. Hij heeft vroeger samen met haar op school gezeten en ook nog bij de padvinders. Dat schept een band. Donderdag om twaalf uur hadden we een soort van afspraak om eens met meester Joop te gaan praten. Borkel heeft feitelijk maar een straat, toepasselijk de Dorpsstraat geheten. Vanuit het huis van Pascale kan men de school bijna zien liggen. Toen ik er naar toe wilde lopen jammerden Lucy en Luchiano tegelijkertijd: "Nee toch, we gaan wel met de auto hoor!"
Met het parkeren bij de kerk waren we uiteindelijk meer tijd kwijt dan als we gelopen hadden, maar het gaat om het idee. De school ging net uit en de kinderen keken ons aan. Een jongetje vroeg aan Luchiano of hij maandag bij hun op school kwam. "Ja", zei Luchiano. "Oh, dan kom je naast mij zitten", wist het jongetje te vertellen. We gingen op zoek naar meester Joop en die was snel gevonden. Van te voren hadden we op een kennismakingsgesprek van tien minuten gerekend maar het werd uiteindelijk een uur. De school pakt de dingen serieus aan en maakt daarmee meteen een goede indruk.
We kregen een uitgebreide rondleiding en maakten kennis met een aantal docenten. Een issue is in welke klas Luchiano komt, groep 6 of groep 7. Op Curacao zat hij in de vijfde (groep 7) en hij ziet het als een degradatie om nu in groep 6 te moeten beginnen. "Hij is wel klein", merkte meester Joop op. Qua methodes en leermateriaal zijn er vanzelfsprekend verschillen tussen de Marnixschool en de St. Servatius. Meester Joop toonde de taal- en rekenboeken van beide groepen en Luchiano moest laten zien wat hij kon. "Hmm... dat ben ik zo niet gewend met die tekeningen bij rekenen", zei hij eigenwijs. "Wij maken gewone sommen, zonder tekeningen".
Lucy vond het een hele mooie school en was onder de indruk van hoe netjes en goed geoutilleerd de klassen zijn. Ook de mooie gymzaal sprak tot haar verbeelding. We bedankten meester Joop voor de rondleiding en spraken af dat hij de volgende dag even zou bellen om te melden in welke klas Luchiano geplaatst wordt. Vrijdag belde hij en stelde voor om hem gedurende de eerste drie dagen 's middags in groep 6 te plaatsen en 's ochtends een zogenaamde LVS-test te laten doen. LVS staat voor Leerlingen Volg Systeem. Aan de hand van deze test wordt het niveau bepaald. Als groep 7 mogelijk is gaat Luchiano daar naar toe. Voordeel is dat als wij naar onze definitieve locatie verhuizen de nieuwe school met de resultaten van de LVS-test direct weet in welke klas Luchiano thuis hoort.
Diana hoeft nog niet naar school. Zij vermaakt zich prima in Nederland en is tot onze verbazing nog steeds niet verkouden. Dat was in april wel anders. Op Curacao liep zij altijd halfnaakt rond, nu is het leuk om te zien hoe zij eruit ziet met die dikke kleertjes. In een helicopter bij Albert Heijn of in de kinderstoel bij de eettafel.
Iets heel anders. Qua eten miste ik op Curacao twee van mijn favoriete gerechten. Het eerste is Grieks eten (Mixed grill met Tzatziki) en het tweede Babi Pangang. Vrijdag hadden we geen zin om te koken en daarom haalden we Babi Pangang. Ik kon haast niet wachten tot we thuis waren. Eerst een flesje Dommelsch uit de kelder halen en dan het bord volscheppen met witte rijst en daar boven op de Babi Pangang met een klodder sambal.
O, o, wat was die eerste hap lekker. Grommend nam ik een tweede en keek toen naar Lucy en Luchiano. "Het is best lekker", zei Lucy, "maar overdrijf je nu niet een beetje?" Luchiano haatte het eten niet en dat is al heel wat maar vond het ook niet echt lekker. Cultuurbarbaren. De Griek in Valkenswaard schijnt niet echt geweldig te zijn, die ervaring moet even wachten tot we een keer in Utrecht zijn.
"Hebben Nederlandse mannen nog wel tijd om serieuze dingen te doen?", vraag ik mij plotsklaps af. Dinsdag zijn wij aangekomen en diezelfde avond was er Champions League op televisie. Woensdagavond van hetzelfde laken een pak. Donderdagavond UEFA-Cup. Gelukkig kwam Margriet even bij mij zitten. Zij vindt voetballen drie keer niks en wilde weggaan om op haar eigen kamer Ik vertrek te kijken, toevallig een van mijn favoriete televisieprogramma's. Nog toevalliger was dat het een gezin uit Valkenswaard betrof dat een camping in Frankrijk wilde beginnen.
Hoofdschuddend keken we naar de slechte voorbereiding van deze mensen. Een slechte voorbereiding die natuurlijk wel voor de mooiste kijkmomenten zorgt. Toch heb ik zelf ook wel eens het idee me in een aflevering van Ik vertrek te bevinden, zonder huis, zonder spullen. Onze editie wordt zeker vervolgd. Vrijdagavond dachten we van voetbal verschoond te blijven, maar neen... liveVVV-NAC op televisie!
Een lang verhaal. Resumerend valt Nederland tot nu toe 100% mee, vooral qua mensen en klimaat. We zijn erg blij met de hulp van vrienden (Piet) en familie (CasasPa & Truus, Pascale & Luuk, Wiro & Margriet), waarvoor onze hartelijke dank. Het is zaterdag, de vijfde dag en ons eerste weekend. De groeten uit Borkel.