CasaLog v2 | CasaSpider, El Hombre de tu Vida...

Zaterdag hadden we een BBQ bij Tom en Henriette. Tom is directeur van SQL Integrator Nederland en heeft met zijn gezin sinds een paar maanden een nieuw huis betrokken in Berkel en Rodenrijs. Alle medewerkers waren uitgenodigd en ondanks dat ik pas op 1 oktober daadwerkelijk in dienst treed mochten wij er ook bij zijn.

Hoewel beide dorpen met een B beginnen en een zekere klankverwantschap hebben is het een aardig eind rijden van Borkel naar Berkel en Rodenrijs. Gelukkig konden wij gebruik maken van Garmin nüvi. Tom had al gezegd dat zijn straat nog niet bekend is bij de diverse navigatiesystemen en voegde daarom een routebeschrijving bij.

Met zijn vijven stapten we om kwart voor drie in de auto: CasaSpider, Lucy, Luchiano (9), Diana (1) en Garmin (?). Twee minuten later konden we alweer uitstappen, Diana had haar Pamper helemaal volgesch precies gebruikt waarvoor deze ontworpen is. Zonder morren berekende Garmin de nieuwe verwachte aankomsttijd.

Ergens in Berkel en Rodenrijs reed ik verkeerd. "Herberekening", zei Garmin en ze probeerde me via een rondje terug te leiden naar het punt waar het mis ging. Helaas was de laatste afslag afgesloten en moesten we helemaal terug. Lucy en Garmin waren toch al niet de beste vriendinnen en nu kreeg ik een veeg uit de pan: "Wat ben je dan dom als je je door zo'n vrouw laat vertellen hoe je moet rijden."

Die kon ik in mijn zak steken, Garmin zat er verder niet zo mee. Even later bereikten we het huis van Tom en Henriette waar de party al in volle gang was. We konden direct aansluiten in de rij voor het vlees. Het smaakte even goed als op Daaibooibaai, alleen de bierconsumptie bleef deze keer beperkt tot twee blikjes in plaats van drie.

Er waren aardig wat bekende mensen, bekend in de zin van mensen die ik ken. Uiteraard waren daar Diamond Piet en zijn dochter Emmie (7), maar ook mensen die op Curacao voor SQL Integrator hebben gewerkt: Wij noemen een Alex Petri, een Erik de Haas en een Vivian Robles. Verder had ik een aantal SQL-medewerkers reeds eerder ontmoet op de cursus Effectief Leiderschap van Remco Claassen die in februari 2005 op Curacao werd gehouden.

Een paar foto's tussendoor:

• IJs eten op de schommelbank, zo koud was het dus niet.
• Marcel, Piet en Jorge, woorden schieten tekort.
• Ina verstopte zich achter de brede rug van Piet, maar deze sprong bij drie plotseling opzij.
• Ina en Bianca maken deel uit van de SQL Office.
• De BBQ is leeg en wordt als verwarming gebruikt door deze drie heren. In het midden Erik de Haas.
• Met enige moeite lieten Tom en Henriette zich samen portretteren en het resultaat mag er zijn.
• De kinderen vermaakten zich met een grote hoeveelheid Lego, rechts Luchiano en Emmie.

Tom en Henriette ken ik sinds 1996 toen zij naar Curacao emigreerden. In 1997 richtte Tom SQL Integrator Nederland op en vroeg mij om een paar maanden voor hem te werken. Dat heb ik gedaan bij de Gemeente Belastingen Amsterdam (GBA). En vanaf morgen in vaste dienst, hoe raar kan het lopen. We hebben weer wat bijgepraat.

Om half acht was het tijd om op te stappen, we hadden nog een hele reis voor de boeg. Dat is wel een klein nadeel van Nederland dat men onderhand langer onderweg is om ergens te komen dan er te blijven. Bij het verlaten van Berkel en Rodenrijs was er wederom sprake van lichte animositeit tussen Lucy en Garmin. Toen Lucy zag dat het allemaal nog niet zo eenvoudig is om steeds de goede richting te kiezen kwam er toch enige waardering van haar kant voor mijn byside.

Onderweg werden we vermaakt door Langs de Lijn met onder andere Feyenoord-Heerenveen. Wij namen wraak op Alves en wonnen met 2-0. It was a beautiful day.

Posted by CasaSpider at 12:54 PM | Permalink | Comments (16)

Donderdagavond waren we voor het eten uitgenodigd bij CasasPa en Truus in Dommelen. Even wat geografische informatie tussendoor, zowel Dommelen als Borkel behoren tot de gemeente Valkenswaard. Commercieel als hij is, familie kan niet weigeren, nam Luchiano (9) zijn kinderpostzegels mee en warempel, hij sloeg Truus aan de haak.

Prinses Diana en Koningin Lucy hoefden alleen maar mooi te zijn.

CasasPa legde de laatste hand aan de zalm en even later waren we lekker aan het eten. De rest van de avond brachten we door met Boerenbridge, voor het eerst tijdens onze vakantie (r)emigratie naar Nederland. Omdat Luchiano om negen uur in bed moest liggen waren we op tijd thuis voor de tweede aflevering over Ruud en Linda Moerman uit Valkenswaard in de serie Ik vertrek.

Wij hebben allemaal wel iets met dat programma. De buren van Margriet en Wiro in Portugal hebben aan het programma meegedaan en ook ik voel me regelmatig als een Ik vertrek-ker.

Het programma dramatiseert de gebeurtenissen nogal maar toch vroegen wij ons allemaal af wat mensen in het algemeen en het gezin Moerman in het bijzonder bezielt om een verwaarloosde camping in Frankrijk over te nemen.

Van ons vieren heeft Luchiano zich tot dusverre het beste aangepast in Nederland. Wilde hij eerst niet van Curacao weg, nu wil hij juist niet meer terug. Elke dag speelt hij met andere vriendjes, vandaag was Bruce aan de beurt.

Bruce woont een heel eind de andere kant op, in het dorpje Schaft. Hij had een extra fiets geregeld voor Luchiano en met zijn tweeën vertrokken ze vanuit ons huis. Ik reed er voor de zekerheid met de auto achteraan, ook om te weten waar die Bruce precies woont.

Om vijf uur haalde ik Luchiano op. De kinderen hadden leuk gespeeld. Nu kan Luchiano op een hele vreemde manier fluiten, hij trekt het vel onder zijn onderlip iets naar voren, blaast en dan klinkt er een schel geluid. "Papa, ik ben de enige op school die dat kan!", riep hij trots uit. "Krijg je daar een punt voor op je rapport?", reageerde ik kritisch.

Bruce, zijn broer en zijn zus vonden het echter prachtig en allemaal trokken ze aan het vel onder hun onderlip. Zonder het gewenste resultaat. Mocht het ooit lukken de kinderen van Borkel op deze manier aan het fluiten te krijgen zie ik in een verre fantasie ooit nog wel eens een standbeeld van Luchiano op het Borkelse dorpsplein verschijnen: Hij die ons leerde fluiten door aan het vel onder de onderlip te trekken.

Op zijn Latios weblog beschrijft Luchiano met welke geluiden hij nog meer indruk maakt in Borkel.

Posted by CasaSpider at 10:24 PM | Permalink | Comments (23)

1.

We zitten nu al ruim een week in Nederland en hebben nog steeds geen huis. Woensdagmorgen had ik een afspraak met Direct Wonen in Breda. Zij boden een woning in Oosterhout aan. Met Garmin nüvi (GPS) van Luc en Pascale reed ik gelijk een ervaren Bredaenaar door de Bredase straten. "Sla links af", zei Garmin nüvi uiteindelijk gevolgd door: "Bestemming bereikt aan rechterhand" (of zoiets) en inderdaad, rechts stond in grote letters Direct Wonen.

Ene Denise met Curacaose roots stond mij te woord en met haar ging ik twee huizen in Oosterhout bezichtigen. Eerst diende er afgerekend te worden, 35 euro inschrijfkosten. Dat valt nog te overzien. Minder grappig is dat bij het accepteren van een huis bemiddelingskosten betaald moeten worden ten bedrage van een volledige maand huur. Dat is geen kattenpis. Daar bovenop komt nog een maand borg alsmede eventuele overnamekosten.

Denise reed voorop en ik achter haar aan. Het eerste huis bevindt zich op de (het?) Vreeburg. Een redelijk huis waarvan alle kamers van laminaat dan wel vloerbedekking zijn voorzien. Vervolgens gingen we naar het tweede huis op de Zuylenburg dat er ongeveer hetzelfde uitziet maar iets dichter bij een school en winkels gelegen is.

Ik twijfelde. Het zijn geen slechte huizen en het is geen slechte locatie. Er moet echter veel aan gebeuren en vooral zat ik met de bemiddelingskosten en de borg in mijn maag. Het was nog vroeg. Ik nam afscheid van Denise en reed door naar Meeùs op de Markendaalseweg in Breda.

Wederom bracht de lieftallige Garmin nüvi mij vrijwel probleemloos naar gewenste locatie, alleen was er geen parkeergelegenheid en dus moest ik doorrijden. Dat doorrijden ging zover dat ik de weg kwijtraakte, moest stoppen en Garmin nüvi opnieuw programmeerde naar de Markendaalseweg.

Wegens werkzaamheden zijn sommige straten in de binnenstad van Breda afgesloten. Daar heeft Garmin nüvi geen boodschap aan, zij stuurde mij elke keer een dergelijke straat in. Met de knop Omrijden kon ik haar ertoe bewegen een andere route te kiezen. Om een lang verhaal kort te maken, ja ik ben bij Meeùs gearriveerd.

Ook bij deze makelaar ben ik nu bekend en de charmante Noortje van G. is een huis voor ons aan het zoeken. De bemiddelingskosten bij Meeùs zijn overigens een stuk sympathieker dan die bij Direct Wonen en aan borg doen ze niet.

2.

Bij thuiskomst lag er een briefje van mijn zus Margriet naast de laptop. Meester Joop had telefonisch gemeld dat Luchiano zijn testen goed heeft gemaakt en derhalve vanaf nu les krijgt in groep 7. Meester Joop verzocht om zijn sofinummer en een kopie van het paspoort.

Lucy, Luchiano en Diana (1) hebben echter nog geen sofinummer. Zij worden voor het eerst in Nederland ingeschreven. Deze procedure is ongeveer een week geleden gestart en daarom belde ik naar de gemeente Valkenswaard om te vragen hoe het ermee stond. Na drie keer doorverbonden te zijn kreeg ik een van de Senioren aan de telefoon. De inschrijvingen zijn naar het Vestigingsregister gestuurd om te verifiëren of wij niet per ongeluk, expres of toevallig in twee gemeenten tegelijkertijd staan ingeschreven. Als de formulieren terugkomen worden ze doorgestuurd naar de Belastingdienst welke voor sofinummers zorgt. Wij wachten af.

Het is natuurlijk geweldig nieuws dat Luchiano in groep 7 geplaatst is. Voor Luchiano en voor ons. Een groot compliment mag echter ook uitgaan naar de Marnixschool op Curacao. Het is een signaal dat men daar onder niet ideale omstandigheden uitstekend werk aflevert. Immers, er is veel minder geld beschikbaar voor lesmateriaal en faciliteiten dan in Nederland. Bovendien spreken veel kinderen normaliter Papiaments en hun Nederlands is daardoor van een lager niveau. Dit houdt in dat de docenten er harder aan moeten trekken om er aan het eind van het schooljaar voor te zorgen dat aan de eisen is voldaan.

Daarom nogmaals mijn complimenten aan de Marnixschool van Elizabeth Taylor en haar team van docenten. Luchiano voelt zich verder als een vis in het water. Even een stukje RealWrite™ tussendoor, op dit moment is hij met vriendje Rik van nummer 60A kinderpostzegels aan het verkopen. Nostalgie. Wij werden vroeger zo de straat opgestuurd en liepen rond met tientallen guldens in een grote envelop. Tegenwoordig krijgen de kinderen een lijst met adviezen en tips (Ga nooit maar echt nooit een huis binnen, ga altijd met zijn tweeën, etc.) mee. Contant geld is vervangen door een administratieve procedure waarbij de kinderpostzegelkoper een eenmalige machtiging afgeeft om het bedrag van zijn rekening te laten schrijven.

Ach, waarom vertel ik dit eigenlijk aan Nederlanders?

3.

In de twaalf jaar dat ik uit Nederland weg was is er heel wat veranderd. Het is echter niet moeilijk om weer in te ritsen. We hebben een bonuskaart van Albert Heijn en bankieren via internet bij de Rabobank. De kinderen hebben allemaal, nou ja alle twee een spaarrekening en Lucy en Luchiano hun eigen betaalrekening.

Probleem was alleen dat er nog geen eurocent op al die rekeningen van ons stond. De pinpas van de Postbank is nog steeds niet binnen en om via een Wire Transfer geld over te maken van mijn Curacaose rekening is een BIC en een IBAN nodig.

Maar eerst wilde ik geld op mijn eigen rekening storten. In de daarvoor bestemde ruimte was echter geen loket te zien, alleen maar zuiltjes. Onthutst liep ik naar de ruimte waar de informatiebalie zich bevindt. "Uhm, kan men in Nederland nog geld op zijn eigen rekening storten?", vroeg ik aan de dame. "Jazeker", antwoordde zij, "dat kunt u doen bij de zuiltjes in de andere ruimte. Als u hulp nodig heeft, er lopen altijd medewerkers rond die u kunnen helpen."

Dezelfde dame hielp mij tevens aan de benodigde BIC- en IBAN-codes en ontroerd namen we afscheid. Het storten op eigen rekening ging heel gemakkelijk en de volgende stop was KPN. Hier moesten wat administratieve mutaties worden gedaan en wilde ik weten wat MobielThuis precies inhoudt. Door middel van een SMS heeft KPN mij er namelijk mee gefeliciteerd dat deze service vanaf nu actief is.

De KPN-medewerker legde het mij uit. Als men binnen een straal van 100 meter van de geactiveerde postcode (=thuis) belt gaat dit tegen een lager tarief. Keerzijde van de medaille is dat KPN hiervoor vijf euro per maand in rekening brengt. Dat is toch een vorm van Spyware, dat men gratis iets activeert en even later de teller laat lopen.

Geen idee waarom ik dit aan Nederlanders vertel maar voor mij is het nieuw. Waarom spam ik niet een paar duizend mensen dat zij tot 1 december gratis het CasaLog mogen lezen en bereken vervolgens 1 euro per dag, kan dat zomaar?

Posted by CasaSpider at 5:27 PM | Permalink | Comments (38)

Maandag heb ik het reeds voorweggenomen, het was onmogelijk om te wachten. De eerste schooldag van Luchiano (9) op de St. Servatiusschool te Borkel. 's Morgens was hij enigszins gespannen, deels vanwege het nieuwe en deels vanwege de vele toetsen die op hem afkwamen. In zijn hoofd zit dat een advies voor groep 6 een enorme degradatie zou zijn, het moet en zal groep 7 worden.

We werden opgevangen door meester Joop en al snel nam ik afscheid van Luchiano. De hele ochtend was er de nieuwsgierigheid hoe het ging. Om twaalf uur gaat de school uit en ruim op tijd stond ik onder een boom te wachten, de camera in de aanslag. Daar was Luchiano en gelijk een Joop van Tellingen schoot ik een aantal verborgen foto's: 1, 2, 3. Hij voelt zich al aardig thuis en de wachtende moeders zullen wel gedacht hebben.

De vraag brandde op mijn lippen: "Hoe ging het, jongen?" "Goed", antwoordde Luchiano. Ondertussen werd hij door alle kinderen gegroet. "Dat Luchiano!", "Hai Luchiano!", "Dag Luchiano!" Ik vond de kinderen erg vriendelijk en aardig dat ze zo groetten. Luchiano ook, maar: "Ja, alleen dat doen ze de hele tijd." Hij wordt er een beetje moe van.

De testen verlopen uitstekend, hij vindt ze erg gemakkelijk. Dan vraag ik mij af waarom hij toch een paar domme fouten maakte maar daar doet onze wijsneus niet zo moeilijk over. Het feit dat hij een weblog heeft maakte indruk op zowel docenten als medescholieren.

Om tien over een begon de middagsessie. Luchiano kon niet wachten om te gaan. Telkens keek hij op de klok en eindelijk was het zover. Toen ik hem 's middags wilde ophalen begon het vies te regenen en daarom nam ik de auto voor die luttele 250 meter. Immers, dat waren we op Curacao ook zo gewend. Ondanks de auto vond Luchiano het afzien, die regen. Maar ook de middag is hem uitstekend bevallen.

Hij was nauwelijks thuis of ging alweer op pad om te spelen met de drie (3!) overbuurmeisjes. Om half zeven was hij nog niet terug en ging ik hem halen. Daar zat meneer aan de eettafel speklappen te eten. Het viel nog niet mee om hem bij deze gezellige familie vandaan te krijgen, sterker nog bijna zat ik zelf aan de spekjes.

We zijn echter al lang blij dat meneer het goed naar zijn zin heeft, zowel op school als daarbuiten. Dinsdagmorgen wilde hij alleen naar school, ik mocht niet meer mee. Om twaalf uur kon ik hem niet eens ophalen, want CasasPa en Truus kwamen met Ryanair uit Bergamo terug. Met de Garmin nüvi was het een fluitje van een cent.

Eindhoven Airport is een kleine en leuke luchthaven die een beetje aan Hato oude stijl doet denken. Slurven kennen ze er niet, de passagiers wandelen naar de vliegtuigen. Het restaurant beschikt over een mooie soort veranda waar men de vliegtuigen kan zien landen en opstijgen.

Om kwart voor een was ik alweer in Borkel, precies op tijd om afscheid van een van ongeduld trappelende Luchiano te nemen. Die wilde weer naar school. Ja, het zijn vreemde tijden. Zojuist kwam hij thuis, gaf een Nieuwsbrief waar hij zelfs in genoemd wordt af en rende naar de meisjes van de overburen. Nu is er eentje bij ons aan het spelen.

Hmm... Lucy heeft meer kleren nodig. Must dash.

Posted by CasaSpider at 6:59 PM | Permalink | Comments (29)

Op Curacao praat men vrijwel nooit over het weer maar hier is dat een ander verhaal. En dat terwijl elke dag de zon schijnt, afgelopen zondag tenminste wel. We vonden dat Luchiano (9) eens iets moest doen voor de kost en Margriet wist wel een leuke klus. Het maaien van het gras.

Luchiano's standaard antwoord op een vervelende vraag gesteld door persoon $X met onderwerp $Y is tegenwoordig: "Ik haat $X en ik haat $Y" maar daar trokken wij ons niet veel van aan. Even later liep hij met zijn tante, de electrische grasmaaier en een gezicht als een oorwurm baantjes over het grasveld te trekken.

Toen ik jong was moest ik dat ook, maar dan met zo'n smalle handmaaier. Dat was nog eens afzien. Toen ze eindelijk klaar waren durfde Margriet niet te zeggen dat het huis ook een voortuin heeft.

Waar ook wel eens de grasmaaier overheen mag is het kapsel van Diana (1). Ze begint inmiddels een aardige haardos te kweken en het staat haar eigenlijk wel charmant. Mijn theorie is dat echte vrouwen lange haren hebben. Voorlopig vragen we daarom niet aan Luchiano of hij het haar van zijn zusje wil snoeien.

Mijn laptop staat in Dommelen, gemeente Valkenswaard, omdat hij geen wireless netwerkkaart heeft. Tot nu toe reed ik van Borkel via Valkenswaard naar Dommelen maar binnendoor is behoorlijk korter. Toevallig hadden Pascale en Luc een TomTom Garmin nüvi navigatiesysteem besteld, speciaal voor hun vakantie in Spanje waar ze met een huurauto rondrijden. Helaas voor hun en gelukkig voor ons werd het apparaat een dag te laat bezorgd.

Om hem uit te testen reed ik ermee naar Dommelen, binnendoor. Het was voor mij de eerste keer met een navigatiesysteem en eigenlijk kan ik al niet meer zonder. Het werkt gewoon fantastisch. Mannen hebben in het algemeen een broertje dood aan naar de weg vragen. Dat is niet handig, zeker als men qua orientatievermogen niet hoogbegaafd is. GPS is werkelijk de uitvinding van de (vorige) eeuw. Even een vraag tussendoor, kan een navigatiesysteem gestolen worden? Immers, men weet altijd waar hij is.

Tot slot een voorproefje van een grote gebeurtenis voor Luchiano. Zijn eerste schooldag op de Sint Servatiusschool te Borkel. Ik kan al voorwegnemen (is dat Nederlands?) dat de ochtendsessie niet tegenviel. Morgen meer schoolbelevenissen.

Posted by CasaSpider at 2:29 PM | Permalink | Comments (41)

Wat is het toch een prachtig weer in Nederland. Zaterdagmorgen zaten we allemaal buiten in de tuin en ik las de krant. Het was allemaal zo relaxed en vredig. The silence before the storm, want ineens klonk er luid gekraak. Ik voelde mijzelf wegzakken. De houten tuinstoel was met donderend geraas in elkaar gestort. De komende week maar geen chips meer eten. Okay, nog een één bakje dan.

We gingen even kijken bij Montana, het nieuwe Snowcenter op het terrein van de Kempervennen. Vanuit het restaurant heeft men goed uitzicht op de piste. Het ziet er allemaal aardig uit maar de sfeer ontbrak een beetje. Nu konden wij niet horen of er misschien goede muziek (Anton aus Tirol?) in de sneeuw werd gedraaid.

Luchiano (9) heeft nog nooit sneeuw gezien en dacht aanvankelijk dat het wit zand betrof. Hij wilde meteen snowboarden, wie weet komt het er nog eens van. Toen we de wintersporters uit de ijskoude (-5 graden) hal zagen komen riep Lucy uit dat er echte sneeuw op hun schoenen zat.

De boodschappen deden we bij Albert Heijn in Valkenswaard. Boeien. Wat ons opvalt is dat de winkels zo vroeg sluiten. Door de week om zes uur, maar toen wij vrijdag om half zes de Hema binnen liepen en nog zo'n vette rookworst wilden kopen waren de dames alles al aan het opruimen en schoonmaken.

Gelukkig lag er nog een warme worst klaar en wilde de verkoopster ook nog wel ergens mosterd vandaan halen. Toch was de winkel al vrijwel helemaal leeg. Is dat een kwestie van dat de boodschappendoeners in Valkenswaard beter plannen en ruim op tijd klaar zijn?

Thuis liepen we meteen de tuin in. Ik zocht een plaatsje op de planken van de zandbak, het houten tuinmeubilair vertrouw ik niet meer. Zus Margriet zei dat ze de planken kon zien doorbuigen. "Laten we een Leffe Dubbel drinken", stelde Lucy voor. Een goed plan en het deed denken aan ons vertrouwde Pleincafé Wilhelmina op de zaterdagmiddag. De tuin van het huis van Pascale en Luc noemen we vanaf heden Pleincafé Borkel.

Is deze lang genoeg, Renesmurf?

Posted by CasaSpider at 1:53 AM | Permalink | Comments (27)

Borkel, zaterdagochtend ongeveer 09:10 en 45 seconden. Borkel? Zitten de Spiders nu in Nederland of niet, waar ligt in vredesnaam Borkel? Borkel is een klein dorpje vlakbij de Belgische grens en behoort tot de gemeente Valkenswaard. Zo klein is het overigens niet want er bestaat ook nog een Klein Borkel en buiten dat heeft het een Wikipedia pagina, niet zo'n grote maar toch.

De Spiders hebben vier dagen Nederland achter de rug, vandaag is de vijfde dag. De tijd vliegt. We gaan in vogelvlucht door de week heen. Maandag 17 september bevonden wij ons nog op Curacao. Het was een relatief relaxte dag, immers alles was klaar. Om half drie kwam collega Lahrn ons ophalen en niet veel later waren we ingecheckt op luchthaven Hato en zaten achter een drankje op het terras. Ruim op tijd gingen we door de douane en dan begint het wachten.

De vlucht stond gescheduled om 17:40 en de MD-11 van de KLM was op tijd geland. Toch mochten we niet instappen. Ik liep wat rond met Diana (1) en zag op het beeldscherm dat de vlucht delayed was naar 20:40. Dat beloofde niet veel goeds. We besloten een biertje te kopen en net toen die aan de lippen stond kwam de melding dat we om 19:30 zouden vertrekken. Vrijwel direct daarna begon het instappen. Uiteindelijk zijn we met bijna twee uur vertraging vertrokken.

Het vliegtuig zette er flink de sokken in want dinsdagochtend kwamen we slechts een uurtje later dan gepland aan. Niemand deed moeilijk, douane, paspoortcontrole, geen honden, we konden zo doorlopen. Angstvallig hielden we de koffers en handbagage in de gaten. In april zijn we twee tassen kwijtgeraakt waarvan een met een zeer belangrijk onderdeel voor Diana, namelijk haar chupatina. Letterlijk betekent dat zuigertje en het is het kussen dat zij nodig heeft om in slaap te vallen.

Alles verliep echter voorspoedig, we misten niets en Diamond Piet stond ons gewoontegetrouw op te wachten. We begonnen aan de lange rit van Amsterdam naar Valkenswaard. Woensdag kon ik mijn lease-auto bij SQL Integrator ophalen in Rijswijk. Volgens Piet was dat een hele reis, daarom stelde hij voor om de auto ’s middags al op te halen. Hij wilde mij er wel naar toe rijden.

In Valkenswaard werden we hartelijk ontvangen door CasasPa en Truus. We dronken koffie, aten wat en daarna gingen Piet, CasasPa en CasaSpider op weg naar Rijswijk. CasasPa ging mee vanwege misschien optredende vermoeidheid bij mij. Op een bepaald moment is men daar echter over heen.

Het was een lange rit naar Rijswijk. Ik werd steeds blijer met Piet’s voorstel, anders had het ophalen van de auto me de hele woensdag gekost. In Rijswijk maakte ik kennis met een aantal collega’s van SQL Integrator Nederland en even later vertrok Piet richting Utrecht en wij terug naar Valkenswaard. Om kwart voor acht ’s avonds waren we thuis, ruim op tijd voor de Champions League.

Ik zeg wel Valkenswaard maar feitelijk was het Borkel, naar het huis van mijn zus Pascale en zwager Luc. Zij vertrokken de volgende dag naar Spanje voor een vakantie en zo kunnen wij de eerste twee weken in hun huis logeren. Hun huis is sowieso een soort van daklozenopvang, immers mijn andere zus Margriet en haar man Wiro wonen er ook al. Zij vertrekken lees emigreren in februari naar Portugal. Straks meer over Ik vertrek.

Leuk en aardig allemaal, zo’n opsomming van gebeurtenissen. Het moet nu eenmaal vastgelegd worden. Maar hoe is Nederland? Hoe verlopen de dingen? Zijn wij allemaal snipverkouden?

Laat ik met de deur in huis vallen, Nederland is overweldigend. Okay, dat is een beetje overdreven maar toch ook weer niet. Woensdag ging ik op pad om dingen te regelen. We wilden ons inschrijven in de gemeente Valkenswaard en ging daarvoor naar het gemeentehuis.

Ik was de schuifdeuren nog niet door of een receptioniste begon me al enthousiast te begroeten. Wat een vriendelijkheid. Na het uitleggen van de situatie overhandigde ze me een bonnetje en mocht ik plaatsnemen in de wachtkamer. Nog geen vijf minuten later was ik al aan de beurt en werd door een volgende vriendelijke dame, het lijkt wel of er niet alleen op Curacao maar ook in Nederland alleen maar vrouwen bij de overheid werken, te woord gestaan.

Er ontbrak een formuliertje, namelijk de toestemming van mijn vader om ons op zijn adres in te schrijven. Hetgeen op zich logisch is. Nu stond er toch al een afspraak met CasasPa om naar de Primafoon te gaan. Hij wilde zijn abonnement verlengen en ik een nieuwe. Het duurde allemaal vrij lang bij de Primafoon maar uiteindelijk verlieten we beiden het pand met een nieuw mobieltje. We waren mooi op tijd voor mijn middagafspraak op het gemeentehuis.

Nu werden we door een andere dame geholpen. Helaas kon de inschrijving nog steeds niet helemaal worden afgerond want de dame van die ochtend was vergeten te vermelden dat het hele gezin moest verschijnen, als een soort van visuele controle. Bovendien moeten alsnog de geboorte-actes worden overlegd van mijn mede-gezinsleden omdat zij nog nooit in Nederland ingeschreven zijn geweest. De actes liggen op de boot, dus dat duurt nog even. Nu worden we allemaal ingeschreven maar wel als individuele entiteiten. Lucy en ik zijn dus een soort van vrijgezel in Nederland.

Bij de Rabobank wilde ik een bankrekening openen. Ook hier was bijna sprake van ontroering door de service en vriendelijkheid. Probeer maar eens een rekening te openen bij de Maduro & Curiels Bank op Curacao. Nu stond ik een kwartier later buiten en was een kapstokrekening voor mij in voorbereiding maar ook een gewone voor Lucy, een simpele voor Luchiano (9) en een spaarrekening voor Luchiano en Diana. O ja, we zijn ook meteen WA verzekerd. De volgende dag (donderdag) konden we langskomen voor de bescheiden en het apparaatje om via internet te kunnen bankieren. Voor de kinderen lag er een mooi presentje klaar. Geweldig!

Ook Lucy is onder de indruk van de vriendelijkheid waarmee we worden bejegend. Alles gaat zo netjes en relaxed. Het enige wat er voor haar aan ontbreekt is ons eigen huis, dan kan ze echt aan de slag. Helaas loopt het qua huisvesting nog niet helemaal naar wens maar vanaf aanstaande maandag schakelen we een versnelling hoger.

Warme kleren hadden we niet echt. Daarom is er flink geshopped, niet bepaald mijn grootste hobby. Donderdagmiddag gingen we samen met zus Margriet naar Bergmans Outlet Store in Lommel (B). Het is een grote winkel, relatief goedkoop en dichtbij Borkel. We beschikken nu allemaal over een of meer jassen en andere warme lichaamsbedekkende kleding. Overigens hebben alleen de kinderen het koud, het is gewoon ongelofelijk hoe lekker het weer is. De zon schijnt bijna constant en we lopen zonder jas buiten. Als dat zo doorgaat stijgt de temperatuur in december boven de 30 graden. Wij krijgen gewoon al jaren verkeerde informatie vanuit Nederland over zogenaamd slecht weer want we zien met eigen ogen dat het allemaal heel anders is.

De meeste dingen lopen soepel, zo ook de school voor Luchiano. In Borkel is maar een schooltje, de St. Servatius school, en toevallig kent mijn zus Pascale het hoofd daarvan, meester Joop. Hij heeft vroeger samen met haar op school gezeten en ook nog bij de padvinders. Dat schept een band. Donderdag om twaalf uur hadden we een soort van afspraak om eens met meester Joop te gaan praten. Borkel heeft feitelijk maar een straat, toepasselijk de Dorpsstraat geheten. Vanuit het huis van Pascale kan men de school bijna zien liggen. Toen ik er naar toe wilde lopen jammerden Lucy en Luchiano tegelijkertijd: "Nee toch, we gaan wel met de auto hoor!"

Met het parkeren bij de kerk waren we uiteindelijk meer tijd kwijt dan als we gelopen hadden, maar het gaat om het idee. De school ging net uit en de kinderen keken ons aan. Een jongetje vroeg aan Luchiano of hij maandag bij hun op school kwam. "Ja", zei Luchiano. "Oh, dan kom je naast mij zitten", wist het jongetje te vertellen. We gingen op zoek naar meester Joop en die was snel gevonden. Van te voren hadden we op een kennismakingsgesprek van tien minuten gerekend maar het werd uiteindelijk een uur. De school pakt de dingen serieus aan en maakt daarmee meteen een goede indruk.

We kregen een uitgebreide rondleiding en maakten kennis met een aantal docenten. Een issue is in welke klas Luchiano komt, groep 6 of groep 7. Op Curacao zat hij in de vijfde (groep 7) en hij ziet het als een degradatie om nu in groep 6 te moeten beginnen. "Hij is wel klein", merkte meester Joop op. Qua methodes en leermateriaal zijn er vanzelfsprekend verschillen tussen de Marnixschool en de St. Servatius. Meester Joop toonde de taal- en rekenboeken van beide groepen en Luchiano moest laten zien wat hij kon. "Hmm... dat ben ik zo niet gewend met die tekeningen bij rekenen", zei hij eigenwijs. "Wij maken gewone sommen, zonder tekeningen".

Lucy vond het een hele mooie school en was onder de indruk van hoe netjes en goed geoutilleerd de klassen zijn. Ook de mooie gymzaal sprak tot haar verbeelding. We bedankten meester Joop voor de rondleiding en spraken af dat hij de volgende dag even zou bellen om te melden in welke klas Luchiano geplaatst wordt. Vrijdag belde hij en stelde voor om hem gedurende de eerste drie dagen 's middags in groep 6 te plaatsen en 's ochtends een zogenaamde LVS-test te laten doen. LVS staat voor Leerlingen Volg Systeem. Aan de hand van deze test wordt het niveau bepaald. Als groep 7 mogelijk is gaat Luchiano daar naar toe. Voordeel is dat als wij naar onze definitieve locatie verhuizen de nieuwe school met de resultaten van de LVS-test direct weet in welke klas Luchiano thuis hoort.

Diana hoeft nog niet naar school. Zij vermaakt zich prima in Nederland en is tot onze verbazing nog steeds niet verkouden. Dat was in april wel anders. Op Curacao liep zij altijd halfnaakt rond, nu is het leuk om te zien hoe zij eruit ziet met die dikke kleertjes. In een helicopter bij Albert Heijn of in de kinderstoel bij de eettafel.

Iets heel anders. Qua eten miste ik op Curacao twee van mijn favoriete gerechten. Het eerste is Grieks eten (Mixed grill met Tzatziki) en het tweede Babi Pangang. Vrijdag hadden we geen zin om te koken en daarom haalden we Babi Pangang. Ik kon haast niet wachten tot we thuis waren. Eerst een flesje Dommelsch uit de kelder halen en dan het bord volscheppen met witte rijst en daar boven op de Babi Pangang met een klodder sambal.

O, o, wat was die eerste hap lekker. Grommend nam ik een tweede en keek toen naar Lucy en Luchiano. "Het is best lekker", zei Lucy, "maar overdrijf je nu niet een beetje?" Luchiano haatte het eten niet en dat is al heel wat maar vond het ook niet echt lekker. Cultuurbarbaren. De Griek in Valkenswaard schijnt niet echt geweldig te zijn, die ervaring moet even wachten tot we een keer in Utrecht zijn.

"Hebben Nederlandse mannen nog wel tijd om serieuze dingen te doen?", vraag ik mij plotsklaps af. Dinsdag zijn wij aangekomen en diezelfde avond was er Champions League op televisie. Woensdagavond van hetzelfde laken een pak. Donderdagavond UEFA-Cup. Gelukkig kwam Margriet even bij mij zitten. Zij vindt voetballen drie keer niks en wilde weggaan om op haar eigen kamer Ik vertrek te kijken, toevallig een van mijn favoriete televisieprogramma's. Nog toevalliger was dat het een gezin uit Valkenswaard betrof dat een camping in Frankrijk wilde beginnen.

Hoofdschuddend keken we naar de slechte voorbereiding van deze mensen. Een slechte voorbereiding die natuurlijk wel voor de mooiste kijkmomenten zorgt. Toch heb ik zelf ook wel eens het idee me in een aflevering van Ik vertrek te bevinden, zonder huis, zonder spullen. Onze editie wordt zeker vervolgd. Vrijdagavond dachten we van voetbal verschoond te blijven, maar neen... liveVVV-NAC op televisie!

Een lang verhaal. Resumerend valt Nederland tot nu toe 100% mee, vooral qua mensen en klimaat. We zijn erg blij met de hulp van vrienden (Piet) en familie (CasasPa & Truus, Pascale & Luuk, Wiro & Margriet), waarvoor onze hartelijke dank. Het is zaterdag, de vijfde dag en ons eerste weekend. De groeten uit Borkel.

Posted by CasaSpider at 11:17 AM | Permalink | Comments (38)

Over een uurtje gaat het adsl-modem terug naar UTS en zijn wij afgesneden van het internet. Hoe lang dit gaat duren? Geen idee. Om de tijd door te komen volgt hieronder integraal de tekst van mijn afscheidsspeech bij SQL Integrator.

Veel plezier daarmee en tot snel hoop ik. Groeten Lucy, Luchiano (9), Diana (1) en CasaSpider.

Elk afscheid is ooit voorafgegaan door een begin. Het begin van mijn relatie met SQL Integrator was in 1995. We waren al rond maar de arbeidsovereenkomst moest nog getekend worden. “Ah, kom gewoon naar Curacao”, zei Andre Fruitman. “Van zijn leven niet, eerst wil ik een arbeidscontract”, antwoordde ik. Een dag voor het verstrijken van de maand hadden we een date, Andre en ik, bij wegrestaurant De Meern. Ik was op tijd, Andre te laat. Sommige dingen blijven altijd hetzelfde en veranderen nooit.

Mede namens Lucy, Luchiano en Diana... dank jullie wel!

Posted by CasaSpider at 11:28 AM | Permalink | Comments (30)

Vrijdagavond na het afscheid bij SQL Integrator lag Luchiano (9) vrij laat in bed. Het viel niet mee hem er om half acht de volgende morgen uit te krijgen. Toch moest het voor zijn laatste karateles. Het karatepak zit in een van de dozen die meegaan op de boot, met een gewoon t-shirt en een gewone broek aan reden we naar de dojo van Curacao Karate-Do.

In het begin viel het niet mee en werd er behoorlijk gegaapt, gelukkig niet alleen door Luchiano. Gaandeweg de les ging het beter en kwam er wat energie terug. Voor het laatste vrije gevecht koos hij Delano uit en dat ging niet slecht.

Aan het einde van de les staan de leerlingen op één rij tegenover de Sensei's Ivonne en Anthony om te groeten. Ze riepen Luchiano naar voren om afscheid te nemen en spoorden hem aan om in Nederland zeker door te gaan met karate. Na afloop van de les bedankte ik Anthony en Ivonne. Luchiano heeft de laatste anderhalf jaar een goede ontwikkeling doorgemaakt en ik vermoed dat de karatelessen daaraan bij hebben gedragen.

Nederland is een stuk groter dan Curacao maar het zal niet meevallen om daar Sensei's van gelijke kwaliteit te vinden.

Zaterdagmiddag deden we inkopen, voornamelijk kleding. Schoenen voor Diana en bij Benetton zagen we een mooie roze jas. Hij leek wat aan de grote kant, maar paste Diana toch. Trots als een pauw liep ze ermee rond en zette een enorme keel op toen we de jas uit probeerden te trekken. Natuurlijk kochten we hem. Spijkerbroeken, gymschoenen, een overhemd en nog wat snuisterijen later waren we eindelijk klaar.

Gek is dat, terwijl de mannen (Luchiano & CasaSpider) na een paar uur inkopen doen van vermoeidheid met de tong over de straat rondkruipen tippelen de dames (Lucy in dit geval) fris op hun hoge hakken rond op zoek naar een volgende winkel.

Pas bij Pleincafé Wilhelmina herstelden wij enigermate. De daghap van 10 gulden (4 euro) was wederom voortreffelijk. Van de Duvel kennen we de smaak inmiddels wel.

Omdat we geen kinderwagen meer hebben zaten we iets meer in het midden van het terras. Aanvankelijk had Diana daarom niet in de gaten dat we vlakbij haar favoriete parkje zaten. Toen ze dat even later besefte was het hek van de dam. Waar zijn de tijden dat ze gewoon in slaap viel terwijl wij domino speelden?

Ondanks dat vond Lucy de tijd om een paar foto's te maken van onze stamkroeg voor de zaterdag namiddag. Een barkeeper met Luchiano en Diana binnen, waar wij natuurlijk nooit zitten. Dezelfde barkeeper met twee borden, maar niet de onze. Een andere barkeeper met Luchiano en het menu van zaterdag was ons galgenmaal. En tenslotte een laatste foto van het pleintje.

Nu is het zondagmiddag. Feyenoord staat warempel bovenaan in de Eredivisie, Lucy is nog steeds aan het schoonmaken, Luchiano kijkt Cartoon Network, Diana slaapt en ik ben de computers aan het backuppen en schoonmaken. Onder het genot van een Leffe Dubbel. Hopelijk halen we het strand nog vanmiddag.

Posted by CasaSpider at 9:19 PM | Permalink | Comments (13)

Toen de verhuizers vrijdagmiddag om half een weg waren en het huis lekker opgeruimd hadden we even een soort van vakantiegevoel. Al snel begon Lucy weer te poetsen en flanste ik een afscheidsspeech in elkaar. Bijna twee vellen A4 en die moesten uit het hoofd geleerd worden. Om zes uur vertrokken we naar de Neptunusweg alwaar het kantoor van SQL Integrator is gevestigd.

Tot onze verrassing was het geen gewone borrel. Op de parkeerplaats stonden ronde rood beklede tafeltjes opgesteld alsmede een catering service. Er waren al heel wat mensen, niet alleen van SQL maar diverse andere genodigden waar ik vroeger mee gewerkt heb. Dat was erg leuk. Na de begroeting begonnen we maar eens aan een Polar. Mijn UTS-collega's wisten twee bijzondere betekenissen van het woord Polar te vertellen, een normale en een andere als men er iets meer van gedronken heeft.

Ik maakte een rondje en behalve iedere keer vertellen waar we een huis gaan zoeken waren er filosofische bespiegelingen over afscheid, vertrek en het nut van af en toe opnieuw beginnen. Luchiano (9) speelde met de andere kinderen en Lucy verdween helaas al snel met Diana (1) in de auto. We hebben geen kinderwagen meer, die is door Caribbean Moving Services meegenomen. Gelukkig is de kleine prinses dol op de auto.

Het eten van de catering service smaakte uitstekend en de duisternis viel in. Speciaal voor de gelegenheid was Ivo Stomp gekomen, onze Prince2 trainer. Wij moesten nog steeds het certificaat van het examen in februari van dit jaar ontvangen. Aangezien ik Curacao verlaat wilde men graag de portokosten besparen en daarom was Ivo er.

Als zijnde het feestvarken mocht ik de namen van de geslaagden oproepen en het certificaat overhandigen. Maar wie moet er voortaan als fotograaf functioneren bij SQL-evenementen? Daarvoor hebben we niet minder dan drie kandidaten. Nathanael Zoetrum die mijn camera gebruikte, Lahrn van Hoop en semi-professional Pauline Alfonso. Voordeel van deze procedure is dat de meeste collega's nu handenschuddend met mij op de foto staan.

De beurt was aan direkteur Kees Barneveld om te speechen. Hij vertelde dat hij in november 1995 een weekje op proef naar Curacao kwam om te bekijken of hij hier wilde werken. Met een andere ex-collega gingen we ergens een hapje eten en Kees was verbaasd over mijn gebruinde teint, ja toen had ik die nog. "Hoef jij soms nooit te werken?", vroeg hij. Een goede DBA zorgt ervoor dat alles draait en heeft verder weinig omkijken naar de systemen. Dat sprak Kees wel aan. Om een lang verhaal kort te maken, dankzij CasaSpider is hij uiteindelijk direkteur geworden. Geen dank hoor, Kees.

Na de speech kwam het kado, een mooi fotoalbum, niet digitaal maar wel heel authentiek. Er stonden al een paar foto's in uit mijn beginperiode, bijzondere foto's mag ik wel zeggen. Over mooie foto's gesproken, deze van Diana op de arm van Rodney Rosenda mag er ook zijn.

Het was tijd voor mijn afscheidsspeech. Onderdeel daarvan was een anekdote over twee stagiares die SQL-collega's op hun website parodieerden. Over mij schreven ze dat DBA's heel vreemde wezens zijn die alleen met normale mensen kunnen communiceren door middel van twee 17-inch monitoren op hun neus. Ze hadden namelijk een foto toegespeeld gekregen van mij met een ietwat gedateerd model bril. Die bril hebben wij laatst bij het opruimen toevallig teruggevonden en ik had hem meegenomen, speciaal voor mijn speech. Het ziet er zo uit.

Toen ik uiteindelijk uitgesproken was kwam Lucy er even bij staan, immers ook zij neemt afscheid. Voorts vond zij de speech veel en veel te lang. Dat kan wel zo zijn, maar ik heb toch mooi even kunnen zeggen wat ik wilde zeggen. Ondertussen vermaakte Nathanael zich met mijn camera. Bij het bekijken van de foto's de volgende dag was er sprake van enige verbazing: 1, 2, 3, 4, 5 en 6.

Lucy en ik liepen een laatste ronde. Het was een mooi afscheidsfeest, om een uur of tien waren we thuis. Collega's van SQL Integrator en alle andere aanwezigen, onze hartelijke dank voor het op deze manier uitluiden van onze periode op Curacao!

De volledige fotoserie van 33 door Nathanael geschoten foto's staat online in het album SQL Afscheid CasaSpider.

Posted by CasaSpider at 10:01 AM | Permalink | Comments (13)

De gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op. Om enigszins bij te blijven worden ze daarom per twee gebundeld. We gaan van start op donderdagavond 13 september. Op de dag dat van mijn leuke afscheidsfeestje bij UTS werkte Lucy zich in het zweet om onze spullen in dozen te stoppen. Haast nog belangrijker was het weggooien van troep, daarvan hadden we namelijk nog meer.

's Avonds was aan mij de taak om de spullen naar een hoek in de kamer te schuiven. Luchiano (9) vindt zichzelf erg knap met zijn petje op. Tegen elf uur waren we klaar en vrijdag 14 september om kwart over acht kwamen de verhuizers van Caribbean Moving Services. Ze waren keurig op tijd. Terwijl Lucy en ik de tijd doodden klonk voortdurend het geluid van afrollende tape door de kamer. Alles werd heel secuur en netjes ingepakt.

Net voor de drie heren klaar waren moest ik Luchiano ophalen. Het was zijn laatste schooldag op de Marnixschool. Toevallig hadden ze juist die dag een uitje naar de Grotten van Hato. Voordat ze daarheen gingen heeft 5B speciaal voor Luchiano een klassenfoto laten maken. Toen ik het schoolterrein betrad zag ik hem samen met Christopher en Gabriel bordjes met taart rondbrengen voor de onderwijzers. Een ietwat late traktatie maar dat kwam dus door het uitje naar de Grotten van Hato.

Ik schoot mijn laatste foto's op het plein van de Marnixschool; met meester Peter, met schoolhoofd Elizabeth Taylor en met Luchiano's huidige juffrouw Poulina. Dan nog een ander stukje van het plein en om af te sluiten een onder het Marnix-embleem. We maakten onze laatste gang van circa 200 meter naar de auto. Luchiano liep achter mij en ik hoorde hem snotteren. Ook gedurende de terugweg in de auto snikte hij, onze jongen heeft het niet gemakkelijk met het vertrek.

Thuis was het huis lekker leeg, het ziet er ineens een stuk beter uit. In Nederland komt het gewichthefbankje in ieder geval niet meer midden in de woonkamer te staan, zo heeft Lucy inmiddels besloten. We maakten ons op voor het afscheid van SQL Integrator dat vrijdagavond om zes uur van start ging.

Posted by CasaSpider at 12:04 PM | Permalink | Comments (21)

Het loopt tegen twaalven op donderdagavond. Iedereen ligt al in bed, maar ik moest even Pauw & Witteman kijken over het uitzetten van (voor de afwisseling niet door) Rita Verdonk. We hebben de hele avond dozen ingepakt en spullen uitgezocht. Morgen om kwart over acht komen de verhuizers.

Daar hebben we het later nog wel eens over. Donderdag was namelijk mijn laatste werkdag bij UTS, de Curacaose telecommaatschappij Numero Uno. Vanaf 1 september 2002 ben ik daar gedetacheerd en in de loop van de tijd ben ik er me helemaal thuis gaan voelen. De IT-afdeling te Vredenberg bestaat uit leuke mensen waarmee het goed huggen is zoals te zien in deze serie van 14 foto's:

• Het "feestje" begint kalm. Van links naar rechts CasaSpider, Rensley Meulens en Maruga Epistola.
• De kantinedames Uka (Uka Chaka) en Denchi.
• CasaSpider te midden van de dames: Maya, Valesca, Denchi en beneden Maruga, Ingrid en Uka.
• Lekkere taarten, vruchten en ponchi crema, van Centrum Supermarkt.
• CasaSpider pakt het verrassende kado uit, een Digital Photo Frame!
• CasaSpider en George Broos van Mediation (BMP).
• CasaSpider en Elgeline Martis van Security (oppassen!), Shirley kijkt lachend toe.
• CasaSpider en Valesca Montonjo, wij hebben een lange historie.
• CasaSpider en Maya van Veldhuizen die om vijf uur altijd tijd heeft voor een praatje.
• Alirio de Boer die geen zin zonder dubbele betekenis kan uitspreken en CasaSpider.
• CasaSpider en Shirley Schoop, donderdag is van oudsher "haar" dag.
• CasaSpider en Edgar Wanga, de nieuwe DBA bij UTS.
• CasaSpider en Denchi, de beste kantine-cheffin die een bedrijf zich kan wensen.
• En last but not least CasaSpider en Uka, mijn rug doet nog pijn en haar verloofde Alirio keek jaloers toe.

Wie ontbreekt op de foto's is de nieuwe fotograaf van SQL Integrator Curacao, we proudly present Mr. Lahrn van Hoop! Om kort te gaan, ik was verrast door het leuke afscheid van mijn UTS-collega's en het mooie kado. Bovenstaande foto's zullen als eerste rouleren in de Digital Photo Frame, dat is beloofd.

Collega's van UTS, bedankt voor deze leuke middag. Ik ga jullie missen!

Posted by CasaSpider at 11:57 PM | Permalink | Comments (20)

Even recapituleren, maandag waren we met het hele gezin present bij Kranshi om ons uit te laten schrijven. Op mijn retorische vraag of we nog naar de Immigratiedienst moesten antwoordde de ambtenaar ontkennend, immers we hadden alle stempels al.

Uiteraard ging ik dinsdagochtend toch op pad naar Imigrashon dat in het postkantoor te Punda gehuisvest is. Het was ongewoon druk in Punda, in een lange file reden de auto's achter elkaar aan. Bij het Wilhelminaplein was de weg afgezet, er stonden een paar booskijkende agenten voor de linten. Alle parkeerplaatsen waren vol.

Plotseling klonken er schoten, dat is nooit grappig op 11 september. Maar het waren saluutschoten ter ere van de Opening van de Staten, een soort van Prinsjesdag zonder prinsen. Met het oog op het streven om per 15 december 2008 een autonome staat te zijn binnen het Koninkrijk kon het wel eens de laatste plechtige opening betreffen.

Voor mij persoonlijk was het op dat moment meer van belang de laatste vrije parkeerplaats in Punda te vinden. Zo heeft iedereen zijn eigen viewpoint. En warempel, vlak voor het bereiken van de McDonalds stapten twee dames in een auto die in het voorlaatste vak geparkeerd stond. "This must be my lucky day", floot ik tussen mijn tanden. Punda is momenteel een grote bouwput en dichterbij het Postkantoor kon men haast niet staan.

Voor de afwisseling was het niet druk bij de Immigratiedienst, waarschijnlijk door de slechte bereikbaarheid van Punda die dag. Al snel was het mijn beurt en vroeg ik de receptioniste om de benodigde uitreisstempels in onze paspoorten.

Tot mijn afgrijzen moest ik echter alles afgeven: vier paspoorten, vier bewijzen van uitschrijving en twee moeizaam van stempels voorziene formulieren. Het voelde alsof men gevraagd wordt in de supermarkt bij het afrekenen van een rolletje drop zijn kind achter te laten.

Niet eens een simpel papiertje als bewijs wilde de dame me geven. De volgende dag om dezelfde tijd was alles klaar, zei ze. Op de terugweg naar huis spookten ellendige scenario's door mijn hoofd. "Morgen zeggen ze vast van oh, die paspoorten zijn weg. Ja, dat is uw probleem dat u maandag naar Nederland wil."

Woensdag was ik de hele dag vrij. De paspoorten zaten in mijn hoofd en lagen op de maag. Om half negen sloot ik achteraan in de rij voor de receptie om tien minuten later het loket te bereiken. "Ik kom voor de paspoorten die ik gisteren heb achtergelaten." De vrouw wandelde wat rond, kwam terug en sprak: "Even wachten."

Terwijl zij doorging met de volgende client zocht ik een strategische plek met goed zicht op het loket en een meisje met mooie benen. Eindelijk, om negen uur overhandigde de receptioniste mijn spullen. Alles was compleet. Het enige wat men had gedaan was een kopie maken van de formulieren met de stempels en een stempel in de paspoorten zetten. Dit deed men live in de 20 minuten dat ik op mijn strategische plek stond.

Waarom kon dat dinsdag dan niet is de grote vraag. Nu moest ik een keer extra naar Immigratie en was als de dood dat de paspoorten er niet meer waren. Het totale aantal contacten met de Curacaose Autoriteiten voor iets simpels als het eiland verlaten is tamelijk groot:

• 5 maal Immigratiedienst
• 4 maal Belastingdienst
• 1 maal Justitie
• 1 maal Kranshi

Vind ik tamelijk heavy. Hoe dan ook, na het in ontvangst nemen van de paspoorten was er opluchting. Een een oud Indiaans spreekwoord zegt: "Beter opluchting na stress dan andersom". Buiten stortregende het, waarschijnlijk harder dan in Nederland. Met enig gevoel van drama kan men stellen dat Curacao huilt om het naderende vertrek van de Spiders.

Posted by CasaSpider at 2:49 PM | Permalink | Comments (25)

1.

Zondag hadden we wat tijd over en wilden we eens wat anders doen. De laatste weken dagen op Curacao vliegen om en er zijn nog zoveel indrukken die ingeprent moeten worden. We gingen naar Boca Sami, een samentrekking van San Michiel. Boca Sami is een klein pittoresk vissersdorpje en tevens bakermat van Frente Obrero, vrijwel iedereen met de naam Constancia komt er vandaan. Ook Ergilio Hato (1, 2, 3), de beste keeper van Curacao ooit, heeft hier lange tijd gewoond.

We keken wat rond en dronken een Amstel bij duikschool Wedervoort. Luchiano (9) zwom wat in het heldere water en Diana (1) bleef rondlopen. En ik er achteraan, hier peinzend in de verte. Sinds ze zo bewegelijk en mobiel is komen Lucy en ik niet echt aan relaxen meer toe. Hopelijk is dat over een jaar of drie, vier anders. Luchiano kwam uit het water en bestelde een cola. "Sjezus, wat is dit boring", zei hij. Een gedwongen foto met een vissersboot maakte het slechts erger.

Tijd om op te stappen.

2.

Een van de vreemdste dingen die ik de laatste dagen gehoord heb is toch wel de eis die aan topturner Yuri van Gelder is gesteld. Hij mocht alleen naar de Olympische Spelen van 2008 te Beijing als hij bij het WK in Stuttgart wereldkampioen op het onderdeel Ringen werd. Wereldkampioen! Yuri van Gelder won de zilveren medaille maar verloor zijn ticket naar Beijing. Wat wil ik graag de man, het kan geen vrouw zijn, interviewen die deze eis heeft verzonnen. Dat moet iemand zijn die nog een appeltje met Yuri te schillen heeft, bijvoorbeeld omdat die honderd jaar geleden op de peuterschool ooit een vriendinnetje voor zijn neus heeft weggekaapt.

En wat als alle landen de eis hanteerden dat per onderdeel slechts de wereldkampioen van het jaar voorafgaand aan de Olympische Spelen mag deelnemen aan deze Spelen? De winnaar van de gouden medaille staat dan in ieder geval vast.

3.

Sommige mensen vragen zich af of wij eigenlijk wel bezig zijn met onze aanstaande emigratie naar Nederland. Jazeker! Maandag moesten we met zijn allen naar Kranshi, het Gemeentehuis, om ons uit te schrijven. De dame in het zwart is overigens Jackeline. We hadden de nummers 597 en 598 maar toen we ons bij loket 10 vervoegden kregen we te horen dat we bij loket 12 moesten zijn. Ook goed.

De man bij loket 12 vroeg waar we naar toe gingen. "Valkenswaard", antwoordde ik. "Valkenswaard?", zei de man. "Valkenswaard", zei ik. In een boek waarin kennelijk alle Nederlandse gemeenten staan sloeg de man de bladzijde met de "V" open en zocht naar Valkenswaard. Uiteindelijk hief hij de handen op en zei in lichaamstaal duidelijk dat Valkenswaard dus gewoon niet bestaat, had hij het niet gezegd? Op zijn kop lezend zag ik dat de man in een totaal fout rijtje bezig was bijvoorbeeld dat van Vught en begon op een ander te wijzen. Uiteindelijk blijkt Valkenswaard gelukkig niet van de aardbodem verdwenen te zijn.

Na overhandiging van vier paspoorten, twee sedula's (ID-kaarten) en de twee vellen met moeizaam verkregen stempels verdween de man een tijdje uit zicht. Hij keerde terug met een aantal formulieren die ik allemaal moest ondertekenen. Vier bleven over voor mijzelf en ik controleerde ze nauwkeurig. Dat was maar goed ook want er zaten twee uitschrijvingsformulieren voor mij bij en nul voor Lucy.

Toen ik de ambtenaar hierop wees verdween de man enigszins nors terug naar zijn geheime locatie maar enige minuten later had ik ook Lucy's uitschrijvingsbewijs in handen. "Nu moet ik nog naar Immigratie, tog?", vroeg ik overbodigerwijs. Immers ik ken de procedure uit mijn hoofd. De man schudde wat met zijn hoofd en zei iets van dat de stempels voldoende waren.

De nieuwste procedure is nog niet helemaal doorgedrongen in Kranshi, desondanks ga ik morgen naar Imigrashon. Als we nog aan doelpunten deden was het nu 6-3 voor de Spiders. O ja, de verhuisdozen van Caribbean Moving Services zijn ook binnen. Het inpakken kan beginnen.

Posted by CasaSpider at 9:24 PM | Permalink | Comments (35)

Zaterdagochtend, 08:00 AM. Luchiano (9) en ik zitten aan tafel te wachten tot het tien voor half negen wordt. Dan moeten we weg voor zijn karateles. Plotseling begint het te regenen, niet te hard.

Luchiano: "Het regent!"
CasaSpider: "Nou en?"
Luchiano: "Als het straks nog steeds regent ga ik niet naar karate."

De auto parkeren we daar nota bene op maximaal 40 meter van de ingang.

Posted by CasaSpider at 4:58 PM | Permalink | Comments (29)

De post Brigadier Luchiano en Papiaments heeft heel wat reacties losgemaakt. Niet zozeer het punt dat Luchiano (9) voor een dag verkeersbrigadier was als wel het gedeelte over het Papiaments. Ik ben blij met de reacties en heb het gevoel dat enige verdieping en extra toelichting wenselijk is.

De stelling van vandaag luidt als volgt: "Hoe minder men weet, hoe gemakkelijker het is een mening te hebben."

Gewaardeerd reageerder Lennart stelt in een reactie op bovengenoemde post: "Fries, Papiaments het is allemaal hartstikke leuk en charmant alleen je komt er alleen niet zo ver mee. Je moet wel alles in proporties blijven zien wat mij betreft."

Van het Fries en dan met name de gevoelens van de Friezen weet ik onvoldoende, daarom houden we het voor nu bij het Papiaments. Het leuke is dat wat Lennart stelt precies is wat ik zelf ook vond vlak na mijn emigratie naar Curacao.

Op een bepaald moment volgde ik mijn derde cursus Papiamentu bij Laura Quast en moesten we een spreekbeurt voorbereiden. De mijne had als thema het afschaffen van het Papiaments. Stap voor stap beredeneerde ik waarom het verstandiger is om van het Papiaments als officiele taal over te stappen naar Nederlands, Spaans of Engels. Onderdelen van het betoog waren het kleine taalgebied, de te eenvoudige grammatica, de inconsequente spelling, het ontbreken van boeken en lesmateriaal en last but not least de toekomst van de kinderen.

Toen ik uitgesproken was was het stil. Na een tijdje reageerde Laura: "Qua opbouw, qua argumentatie en qua Papiamentu vind ik het een hele goede spreekbeurt. MAAR MET DE INHOUD BEN IK HET ABSOLUUT NIET EENS!!! Maar ik heb nu niet de tijd om daarover te discussieren want we moeten door met de volgende spreekbeurt."

Mede-cursiste Yvonne die na mij aan de beurt was zei echter snel dat we beter meteen konden discussieren, dan deed zij haar spreekbeurt wel de volgende week. Laura Quast nam het woord en hield een monoloog van zeker een half uur waarin zij het belang en vooral het gevoel van het Papiamentu duidelijk probeerde te maken. Na afloop was zij duidelijk geëmotioneerd en ik voelde me een beetje schuldig.

De volgende dag belde ik haar daarom op en zei dat het absoluut niet mijn bedoeling was haar te kwetsen. Daarvoor wilde ik mijn verontschuldigingen aanbieden. Maar neen, dat was absoluut niet nodig, zei Laura. Integendeel, ze was achteraf blij met mijn spreekbeurt omdat de pro-Papiamentu beweging niet bijzonder zelfkritisch is. Nu had zij in ieder geval argumenten gehoord waar ze over na moest denken. Mijn zorg voor de toekomst van de jeugd deelde zij.

Van mijn kant heb ik ook regelmatig nagedacht over het gebeurde: "Eigenlijk ben ik precies zo'n Makamba die de mensen hier wel eens komt vertellen wat ze moeten doen, zonder voldoende begrip van wat er allemaal achter zit". Het was een eerste aanzet tot een proces dat heeft geleid tot beter aanvoelen van het uiterst complexe dilemma op Curacao tussen het accepteren van de oude kolonisator en het zoeken naar dan wel in stand houden van de eigen identiteit.

Dit dilemma wordt perfect uitgedrukt door regeringspartij PAR (nadruk op economie en samenwerking met Nederland) en oppositiepartij MAN (nadruk op eigen identiteit en nationalisme). Let wel, zonder hierover enig waardeoordeel te geven. Het is geen kwestie van goed of fout maar een verschil in perceptie dat de bevolking op het eiland diep verdeelt.

Ik ben een groot tegenstander van het gebruik van analogieën. Om een poging te doen wat het voor een zesjarig kind dat louter Papiamentstalig is opgevoed betekent om in de eerste klas van de lagere school in het Nederlands les te krijgen wijk ik voor een keer af van mijn eigen principe.

Een analogie dus. Stel dat men om een in dit kader irrelevante reden besluit dat van de ene op de andere dag Arabisch de voertaal wordt in Nederland. Stel dat je een zesjarig kind hebt dat precies op die dag voor het eerst naar school gaat en dus in het Arabisch wordt toegesproken en onderwezen.

Het is zoals gezegd oppassen met analogieën, maar dat is ongeveer het gevoel dat een kind van Curacao heeft als het op school voor het eerst met Nederlands wordt geconfronteerd. Ze schrikken echt!

De spreekbeurt over het afschaffen van het Papiamentu heb ik ook op het examen gebruikt. Behalve Laura Quast was daar de bekende Curacaose schrijfster Diana Lebacs als gecommitteerde bij aanwezig. Laura had haar vantevoren echter reeds ingeseind. Ik ben geslaagd.

Posted by CasaSpider at 6:26 PM | Permalink | Comments (39)

Vrijdag had Lucy om twaalf uur een afspraak bij tandarts Wagner. Beelden van Der Ring des Nibelungen in de wachtkamer doemen op. Ik zette haar af en reed met Diana (1) door naar de Marnixschool. Het was de eerste keer dat zij mee ging. We waren vroeg en wachtten op het blauwe bankje tot de bel ging.

Inmiddels hadden een paar kinderen al lucht gekregen van Diana's komst. Toen de bel ging stormde iedereen naar buiten en alle meisjes wilden de kleine prinses vasthouden.

De jongens hadden iets minder belangstelling, uitgezonderd Nathan die altijd heel leuk omgaat met kleine kinderen. Dat is wel bijzonder want hij is tevens de grootste vechtersbaas van klas 5B.

Als de meisjes van 5B een camera in aanslag zien dwarrelen zij direct in fotogenieke posities.

• Diana op de arm bij Danielle met links van haar Anais en rechts het nichtje van Mary.
• Nathan is erg zorgzaam met kleine kinderen en dus ook met Diana.
• Diana op de arm bij Anais, op de achtergrond de juf van klas 5B.
• Van links naar rechts: Danielle, Michelle, Suena, Diana, Jacey, Nadiah en Anais.
• En nog een keer op het schoolplein: Michelle, Danielle, Diana, Anais, Suena en Jacey.

Diana liet het zich allemaal zonder problemen aanleunen en lachte vriendelijk. "Kom we gaan nog even naar meester Peter", zei Luchiano. Meester Peter zit in klas 4B en was druk met een paar leerlingen. De meisjes waren allemaal meegekomen en bleven om Diana fladderen. Ze maakten mede door de akoestiek van het klaslokaal een enorm kabaal, een kippenhok is er niets bij.

Op een bepaald moment werd het Diana teveel en begon ze te huilen. Snel nam ik haar over terwijl meester Peter half wanhopig de meisjes naar buiten dirigeerde. "Naar buiten, ik word helemaal gek!", riep hij uit. Daar kon ik mij iets bij voorstellen.

Het was tijd om Lucy op te halen. Met Diana op de arm en Luchiano achter me liepen we de 200 meter door de brandende zon langs de file met auto's naar de mijne. We waren nauwelijks onderweg toen Diana in een diepe slaap wegzonk. Een encounter met klas 5B gaat je niet in de koude kleren zitten.

Posted by CasaSpider at 1:51 PM | Permalink | Comments (23)

"Neem je camera morgen maar mee", voegde Luchiano (9) me dinsdag toe bij de Marnixschool. In de vijfde klas (groep zeven) neemt het verkeer een belangrijke plaats in, het is het jaar van het verkeersdiploma. Een ander onderdeel is dat ieder kind aan de beurt komt om als verkeersbrigadier c.q. klaarover op te treden.

Woensdag was Luchiano de gelukkige. En en ander verliep wel een beetje vreemd. Normaliter staan de brigadiers klaar bij de oversteekplaats als de school uit gaat en daar zit een bepaalde logica achter. Nu stormde Luchiano de klas uit toen de bel ging, drukte mij zijn schooltas in de handen en rende weg om zijn verkeersbrigadieruniform aan te trekken.

Op mijn dooie akkertje liep ik richting het oversteekpunt. Daar heb ik zeker tien minuten gewacht. Hordes kinderen staken de straat over. Eindelijk kwam Luchiano aankakken, samen met een juffrouw. Ze oefenden even. Als de juffrouw op haar fluitje blaast moet Luchiano met zijn spiegelei de straat op lopen. Hopelijk kijkt hij zelf een beetje uit zijn doppen, die SUV's komen namelijk hard aan. Hij neemt zijn taak wel serieus.

In totaal zijn uiteindelijk maarliefst en niet minder dan twee kinderen door Luchiano naar de overkant begeleid. Zijn klasgenoten Joash en Nathan haalden vreemde fratsen uit om onze brigadier af te leiden. Ze zijn tot de orde geroepen. Om half een vond de juffrouw het welletjes, het zag er niet naar uit dat er nog kinderen wilden oversteken.

In de Extra van vandaag staat een tamelijk tendentieus artikel dat de VPCO, de Vereniging Protestants Christelijk Onderwijs, het gebruik van Papiaments in de klas door docenten wil verbieden. Naar verluidt hebben de aangesloten scholen waaronder ook de Marnix-school een brief van het bestuur ontvangen waarin dit officieel wordt medegedeeld.

De reden van het verbod is een plausibele. Uit een enquete blijkt dat 84% van de kinderen thuis geen Nederlands spreekt. Aangezien de CITO-toetsen in het Nederlands zijn en een hoge leesvaardigheid vereisen is het logisch dat docenten er bij hun leerlingen op hameren Nederlands te oefenen, bijvoorbeeld door veel te lezen. Ook thuis. De Algemene Ledenvergadering van de VPCO heeft reeds een aantal jaren geleden een verbod (origineel) op Papiaments als instructietaal opgelegd.

En nu dus de brief. Een verbod op Papiaments ligt sowieso gevoelig op Curacao. Velen herinneren zich nog de koloniale tijden waarin Nederlandse paters het Papiaments op het schoolplein verboden. De kinderen werden gedwongen ook onder elkaar Nederlands te spreken. Okay, deze kinderen beheersten het Nederlands veel beter dan de huidige generatie maar het is iets dat onder water niet voor positieve gevoelens zorgt jegens de bezetter.

Inmiddels is er veel veranderd en op de meerderheid van de scholen is Papiaments de instructietaal. De drie basisscholen die geautoriseerd zijn om in het Nederlands les te geven zijn de Marnixschool, de Albert Schweitzerschool en het katholieke Vigdis Jonckheer-Mensing College (het voormalige Pire College). Dit jaar konden in totaal 258 kinderen op deze scholen geplaatst werden. De vraag naar onderwijs in het Nederlands is echter zo groot dat niet minder dan 813 kinderen buiten de boot vielen.

Er zit iets dubbels in de hele materie. Ouders van kinderen die thuis Papiaments spreken willen vaak juist dat deze kinderen op school zo goed mogelijk Nederlands leren, vandaar de expliciete keuze voor een van de drie bovengenoemde scholen. Anderzijds maakt een verbod ongewenste en onnodige sentimenten los. Mijn suggestie is dat het schoolbestuur via de respectievelijke schoolhoofden haar standpunt duidelijk maakt en uitlegt. Iedere docent begrijpt hoe belangrijk het Nederlands is voor de afsluitende CITO-toets. Daar is geen verbod voor nodig.

"Praat jouw juffrouw Papiaments in de klas?", vroeg ik aan Luchiano. "Ja, soms", zei hij. "Als ze boos is."

Posted by CasaSpider at 6:54 PM | Permalink | Comments (38)

Op dinsdag 14 augustus was ik bij het Belastingkantoor om een aantal achterstallige aangiftes te doen alsmede die van het lopende jaar 2007. In ruil daarvoor werd een afspraak geregeld op 10 september om de resultaten te bespreken. Indien positief was de beloning een stempel op het formulier Kennisgeving Definitief Vertrek, de tweede van vier benodigde.

Maandag 10 september is aan de late kant, immers op 17 september vliegen wij al naar het Koude Kikkerland. En wat als er iets niet in orde is? De tijd om dingen recht te breien is dan wel erg kort. Daarom zijn achter de schermen door diverse mensen dingen gedaan om de procedure te bespoedigen, waarvoor mijn hartelijke dank. Via via kon de afspraak van 10 september worden vervroegd naar dinsdagmiddag om drie uur.

CasaSpider heeft een hekel aan te laat komen en liep om tien voor drie de trap op naar de eerste verdieping van het Belastingkantoor, ietwat gespannen dat wel. Ik meldde me bij een aardige bewaakster en zei een afspraak om drie uur te hebben. "Wat is je naam? CasaSpider? Ja, maar de afspraak was om twee uur." Mijn onthutste blik beantwoordde ze geruststellend met: "Oh, maar u wordt wel geholpen hoor."

Mijn Samsonite zat vol met allerhande paperassen en ik was voorbereid op een pittig gesprek in een apart kamertje. Maar neen, de zaak werd gewoon bij het loket afgehandeld. De vrouwelijke belastingemployee kwam aanlopen met een mapje met daarin twee papieren. Een van Lucy en een van mij. Op die van Lucy stond overal Nihil en op die van mij ook, behoudens bij de jaren 2002 en 2006. Wat blijkt, we krijgen zelfs nog geld terug. Even later was de eerste stempel, die van de Inspekteur der Belastingen, een feit.

Op naar de Eilandsontvanger die op de begane grond in hetzelfde gebouw zit. De dame die me hielp probeerde eerst Lucy in het computersysteem te vinden. Tevergeefs, maar dat is ook logisch want zij heeft nooit op Curacao gewerkt. Mijn papieren waren ook in orde. De belastingteruggave is geautoriseerd per 28 september maar dan zijn wij niet meer op Curacao. Derhalve wordt het geld op mijn bankrekening gestort en hiervoor moet ik mijn rekeningnummer achterlaten. Maar dat gaat zomaar niet, hiervoor dient een door mij ondertekende brief geschreven te worden. Dat doen we morgen wel. De tweede stempel, die van de Eilandsontvanger, was een feit.

Er restte nog slechts één stempel, die van de Landsontvanger. Bij de receptie vroeg ik waar deze zich bevindt, in de kamer onder de trap. De receptioniste bracht mijn bescheiden er naar toe en ik nam plaats op een bankje. Na 5 minuten (alles ging relatief razendsnel!) kwam er een man naar buiten, ja echt er werken soms ook mannen bij het Belastingkantoor: "Ken ta Lucia Vasquez? (Wie is Lucia Vasquez)" vroeg hij. "E ta mi sposa" (Zij is mijn echtgenote), antwoordde ik. "Hopi bon! (Heel goed!)", besloot hij. We namen de cijfers samen door en de man concludeerde dat alles in orde is. Hij ging zijn kamer weer in en keerde even later terug met de laatste stempel. Drie stempels in nog geen drie kwartier, het is gewoon ongelofelijk.

Met deze hattrick heeft CasaSpider een 5-3 voorsprong genomen tegen de Curacaose autoriteiten. Vreemd genoeg voelt dat nu helemaal niet meer zo. Voor het eerst heb ik het idee dat er daadwerkelijk meegewerkt is en dat we deel uitmaken van hetzelfde team, het moet niet veel gekker worden. Vanaf nu wordt er derhalve niet meer over winnen en verliezen gesproken.

Qua formaliteiten hoeven we ons alleen nog uit te schrijven om vervolgens bij de Immigratiedienst een aantekening in de paspoorten te krijgen dat we Curacao op een nette manier verlaten waarbij aan alle verplichtingen is voldaan. Dat geeft wel een goed gevoel. Nu gaan we ons richten op de verhuizing.

Alle posts met betrekking tot onze verhuizing naar Nederland zijn gebundeld in de category Hulanda 2007.

Posted by CasaSpider at 8:53 PM | Permalink | Comments (27)

Ons leven staat even in het teken van Mexico, vooral culinair maar toch. Zondag aten we Burrito's en vandaag Chili con Carne. Kan het Mexicaanser? Naast mij staat een Tequila en volgens Lucy ontbreekt alleen de Mariachi.

En dan is er nog H3. Een maand of wat geleden dreigde hun lied Oh Mexico via Dolfijn FM een hit op Curacao te worden, echter dit was zelfs de Makamba-luisteraars te gortig. De lyrics bestaan slechts uit het tot in den treure herhalen van de titel. Behalve het laatste stukje waarin de ene H aan de andere vraagt waar ze op vakantie naar toe moeten. "Tenerife, dat lijkt me wel wat."

H3 staat voor Huub, Henk en Harrie. Voor wie dat teveel van het goede vindt is er ook een duo bestaande uit alleen Huub en Henk. Maar dan heten ze Toon & Ko. Speurend op het internet naar informatie over deze genieën stuitte ik in Google op de volgende titel: "Terra - Presentación oficial del H3 en México". Grote genade, zijn ze nu helemaal gek geworden in Mexico dat ze er daar een officiële presentatie tegenaan gooien?

Maar neen, het betrof gelukkig de introductie van de Hummer H3 aldaar.

Mexico is een enorm groot land met een oppervlakte van 1.972.550 km2 en 107 miljoen inwoners. Hoeveel keer groter is dat dan Nederland? De afstand tussen de plaatsen Tijuana gelegen vlak tegen California en Cancun aan de Caribische Zee bedraagt niet minder dan 5284 kilometer. Reken het zelf maar na.

Mexico en Curacao hebben iets gemeen, de dreiging van orkaan Felix. Ook al lijken Honduras, Belize en Guatemala een buffer te vormen. We schenken nog maar eens een Tequila in.

Posted by CasaSpider at 9:13 PM | Permalink | Comments (19)

"Moeten we wel naar het Wilhelminaplein?", vroeg Lucy. "In plaats van ons voor te bereiden op orkaan Felix zitten wij aan de Duvel." Daar had ze een punt. Anderszijds zijn we wel wat gewend qua achteraf onnodige paniek met de orkanen Ivan (07.09.2004) en Emily (14.07.2005). Maar niets is zo veranderlijk als het weer.

Om 02:11 (NL 08:11) werd ik wakker van een heftige regenbui. Jetzt geht's los! Na een minuut of tien was het alweer afgelopen. In de verte klonk gerommel en gedonder en om 02:33 volgde de tweede bui. Lucy vroeg of we niet moesten kijken of er nieuws was. Dat was er niet echt, ja behalve dat de voormalige Tropical Storm Felix nu met windsnelheden van 80 mph een hurricane is van de tweede categorie.

Het is precies 03:21 (NL 09:10) en Felix is op weg richting Bonaire, het meest rechtse eilandje in het donkerblauwe gebied, dat hij op circa 100 kilometer ten noorden passeert. Curacao is om ongeveer 05:00 (NL 11:00) aan de beurt en een paar uur later Aruba. Het is stil en klam, de vogels fluiten en de krekels tsjirpen.

Update 02.09.2007 / 04:44 (NL 10:44)

Het regent sinds 04:13 (NL 10:13) aanhoudend, in het begin hard nu wat zachter. Het bliksemde een keer dichtbij gevolgd door een harde donderslag, maar dat was er maar een. Het is vrijwel windstil hetgeen altijd wat vreemd is in het geval van een orkaan.

Update 02.09.2007 / 08:34 (NL 14:34)

We hebben lekker wat uurtjes slaap kunnen pakken. Dat zegt al genoeg, Felix heeft ons met rust gelaten. Okay, het regent nog steeds en het waait ook behoorlijk. Misschien dat er in het laaggelegen Punda wateroverlast is. Het is ook altijd afwachten hoe de stranden erbij liggen, op The Day After.

Op dit overzicht van 5 uur EDT hetgeen staat voor 6 uur Curacao tijd en 12 uur Nederlandse tijd ziet men het oog van de orkaan recht boven Curacao liggen. De maximale windsnelheden zijn opgelopen tot 100 mph. De orkaan moet bijna Aruba bereikt hebben. Hopelijk spaart Felix ons buureiland net zoals het onze. Via Langs de Lijn was zojuist live te horen hoe het op Aruba is, het regent er.

Posted by CasaSpider at 3:26 AM | Permalink | Comments (33)

Zaterdag stond een upgrade op de planning van één van de twee Oracle installaties op een testserver naar RDBMS-versie 9.2.0.6. Na de software-upgrade moesten vier databases gepatched worden naar de nieuwe versie. Wat is DBA toch een prachtberoep. Sommigen scheren in een F16 met Mach-2 een paar meter boven een zoutvlakte en anderen drukken op wat knoppen om van 9.2.0.5 naar 9.2.0.6 te gaan.

Ik zou het wel weten!

"Wat zal ik eens aantrekken?", dacht ik bij mijzelf. Niet onbelangrijk, wat men aantrekt voor een upgrade. Ik ben een winnaar en sinds jaar en dag is AC Milan mijn club nummer één.

Ja, eigenlijk Feyenoord maar die zien we niet zo vaak in actie op Europees nivo. De liefde dateert uit de tijd van Prati, Schnellinger en de weergaloze Gianni Rivera maar dat is een ander verhaal.

Ik trok mijn AC Milan shirt aan. Het sloot als een tweede huid om mijn lichaam.

Vrijdagavond won AC Milan in Monaco de strijd om de Supercup tegen Sevilla met 3-1. Het was een wedstrijd die overheerst werd door de dood van de 22-jarige Sevilla-speler Antonio Puerta op dinsdag 28 augustus.

Toen Renato na een kwartier de score opende voor Sevilla vierden de spelers de goal op ingetogen wijze, allen met de blik en de wijsvinger naar de hemel gericht.

De upgrade verliep zonder noemenswaardige problemen. Zonder naar de hemel te hoeven kijken hebben we afscheid genomen van RDBMS-versie 9.2.0.5.

Posted by CasaSpider at 3:55 PM | Permalink | Comments (18)