Elk jaar gaan wij naar de Efteling. Tot dusverre gebruikte ik daar mijn Airmiles-punten voor. Sinds de donkerzwarte Volkswagen Jetta lease-machine niet meer in mijn bezit is werd het ineens een stuk lastiger de benodigde Airmiles in de wacht te slepen. Gelukkig is daar de Personeelsvereniging van Brabant Water die een mooie aanbieding had om met het gezin naar de Efteling te gaan.
Om iets over tienen meldden wij ons bij de Brabant Water-stand, links voor de ingang, om de entreebewijzen in handen te krijgen. Daarna duurde het nog zeker twintig minuten voordat we het park konden betreden, grote genade wat een drommen mensen stonden daar te dringen. Misschien had het ermee te maken dat het uitgerekend op deze zaterdag 2 juni 2012 zulk mooi weer was? Of misschien had het ermee te maken dat de nieuwe attractie Aquanura voor de tweede dag geopend was? Wie zal het zeggen, in ieder geval was het tamelijk druk.
Lucy had het plan opgevat om die dag "locuras" (gekkigheden) te doen.
"O ja?", vroeg ik belangstellend. "Ga je dan bijvoorbeeld staan in het karretje van Joris en de draak?"
"Nee oen!", antwoordde Lucy. "Ik bedoel gekke gezichten trekken en mijn tong uitsteken, dat soort dingen."
Aha.
Een ander plan was dat we dingen gingen doen die we niet eerder gedaan hadden in de Efteling. Zo hadden we de show van Raveleijn -Waar Raven Ruiters zullen zijn- nog nooit gezien. Onze verwachtingen waren niet zo hoog gespannen, het voordeel daarvan is dat het niet snel tegenvalt. Dat klopte. De muziek, de paarden, de raven, de dames en niet te vergeten de vuurspuwende draak met de vijf koppen, dat alles maakte de show de moeite waard. En wat moet het toch heerlijk zijn een knappe vrouw in een ijzeren kooi op te sluiten, jaaah!
Voor Raveleijn waren we trouwens in de Pagode, dat ding dat een paar honderd meter opstijgt en van waaruit men een mooi overzicht over het park heeft. Ook een attractie waar we nooit eerder met het gezin in waren geweest. Later die dag tilde Lucy in het kader van haar locuras die Pagode eigenhandig op, hetgeen een hele prestatie is.
Toen we in augustus 2011 de Efteling bezochten was Diana (6) 1 meter 11 groot. Diverse attracties waren hierdoor taboe voor haar en vooral de Vogel Rok had een bijzondere aantrekkingskracht. Inmiddels is zij 1 meter 19 lang en die ene centimeter smokkelt zij er wel bij: "Ik doe gewoon mijn schoenen met hakjes aan". Toen we van Raveleijn naar de Vogel Rok liepen was ze ineens niet meer zo heldhaftig. "Nee, straks wil ik pas in de Vogel Rok".
Daarom liepen we naar Droomvlucht. De rij was niet zo gek lang. Toen riep een medewerkster om dat er een storing was, de zoveelste keer bij Droomvlucht. Snel baanden wij ons een weg naar buiten en gingen alsnog naar de Vogel Rok. Diana zat naast Lucy en ik naast Luchiano (14). Tijdens de woeste rit checkte ik mijn mail en deed een potje Wordfeud. Des te vreemder dat Luchiano mij een paar keer verzocht op te houden met schreeuwen, hij vond het gênant.
Na afloop had ook Diana commentaar op mijn geschreeuw, maar ik kon mij daar niets van herinneren. Bij het bekijken van de foto's zagen we wel een man met zilverkleurig haar in doodsangst met gesloten ogen die met enige fantasie op mij leek. Nee, dan kijkt Diana een stuk blijer tussen de poten van de gevaarlijke vogel.
Jammer genoeg was de kookpottenattractie met dat prachtige muziekje dicht wegens onderhoud. Gelukkig ging het muziekje gewoon door. De kinderen kregen zin in een suikerspin, een gewone voor Diana en een joekel voor Luchiano. Een van de leukste dingen vinden wij de Piraña omdat het verloop van de vaart enigszins onvoorspelbaar is. Soms wordt men gewoon nat en soms kletsnat, het ligt er maar net aan hoe de banden draaien.
In het kader van Lucy's locuras-project stak zij haar hoofd in de kont van een totempaal. "Wacht maar, jij komt straks aan de beurt", waarschuwde zij mij. Er ontstond enige discussie over het volgende evenement. De jonge, onstuimige Luchiano wilde naar de Vliegende Hollander. Lucy had daar geen greintje zin in en ik hield mij op de vlakte. We besloten het te laten afhangen van de lengte van Diana. Als zij erin mocht gingen we met zijn allen. Warempel, Diana slaagde voor de test met haar 1.19 meter en kreeg een echte Python-stempel op haar hand. Nu moesten we wel.
Gek genoeg was het juist Diana die ineens bang was door de geluiden en de duisternis van de Vliegende Hollander. Een beetje praten en afleiden hielp en toen we eindelijk in de boot mochten had ze er veel zin in. Lucy en ik een stuk minder. Toen de boot helemaal boven was en uit de grot kwam, zag ik alleen een blauwe hemel. "Dit was dus mijn leven, goodbye", ging er door mij heen maar toen doken we naar beneden, hingen half opzij en werden door buitenaardse krachten haast de boot uitgeslingerd. Het laatste heuveltje met de splash in het water was daarentegen een peulenschil.
Ook Luchiano heeft zich ontwikkeld sinds ons vorige bezoek aan de Efteling. Was hij vorig jaar bijna zo groot als zijn moeder, tegenwoordig is hij een halve kop groter. Alleen door haar hoge hakken, mijn complimenten om daar een hele dag op rond te lopen, kan Lucy op gelijke hoogte komen. Belangrijker nog dan zijn lengte is Luchiano's persoonlijke ontwikkeling. Hij gaat meer en meer zijn eigen gang en waar hij ons vorig jaar als Map Meister extra kilometers liet maken, wist hij deze keer verbazingwekkend goed de weg. Aangezien Lucy en ik onze leesbrillen niet bij ons hadden, waren we qua kaartlezen op Luchiano aangewezen en dat beviel zoals gezegd uitstekend.
In de namiddag hadden we allemaal zin in een tweede ritje Piraña, echter was het inmiddels zo druk in het park dat de rij te lang was. We gingen het Sprookjesbos in, dat bos dat geterroriseerd wordt door kinderwagens en geen tussentijdse uitgang kent. Hoe schattig keek Diana uit een raampje en hoe zoet was Lucy's wraak toen zij mij dwong plaats te nemen op een hekje met mijn hoofd tussen de benen van Langnek, die daar overigens niet vrolijker van ging kijken.
Precies als een jaar eerder was Diana met geen duizend paarden over te halen om op de bewegende tegel bij de trol te gaan staan. Die tegel is voor haar wel het engste onderdeel van het hele park. We hebben het echt op alle manieren geprobeerd, maar ze gaf geen krimp. Voor ons is het nu een running-gag: "Diana, we zetten je op een tegel hoor!"
Inmiddels begon Lucy een beetje in de war te raken aangaande haar locuras aangezien ik de twijfelachtige eer had daarin steeds meer de hoofdrol te mogen spelen. CasaSpider op een paddenstoel, embarrassing! Gelukkig was er zo nu en dan wat afleiding in de vorm van levende sprookjesfiguren, zoals de verrukkellijke Roodkapje. Toen ik even op een bankje zat om een appeltje te eten kwamen er twee sprookjesfiguren op mij af: "Oei-oei, een appel. Wat gevaarlijk! Wie heeft die aan u gegeven?"
CasaSpider: "Een oude heks."
Sprookjesfiguren: "Oh, dan kunnen we straks weer een glazen kistje laten maken."
Op dat moment kwam Lucy eraan. CasaSpider: "Kijk, zij heeft mij die appel gegeven!"
Sprookjesfiguren: "Ahum... is dat die oude heks?"
Eindelijk, eindelijk kwamen we bij de Sprookjesboom die een hypnotiserende uitwerking heeft op Diana. De Sprookjesboom is een interactief gebeuren, er staat een apparaat met een microfoon waarin kinderen hun naam en hun leeftijd kunnen inspreken. De boom anticipeert daarop en vraagt ook of ze het verhaal van Assepoester of van de draak willen horen. Diana wist een plekje achter de microfoon te bemachtigen. Waar ze normaal met een duidelijke, luide stem spreekt, verandert dit bij telefoongesprekken vaak in iets van mie-mie-mie (heel zachtjes). Zo ook bij de microfoon van de Sprookjesboom die niet kon ontcijferen hoe ze heette, hoe oud zij was en welk sprookje ze wilde horen. Een verbeterpunt voor volgend jaar.
Om kwart voor zes waren we bij de ingang van het park waar Aquanura om klokslag zes uur begint. De eerste rijen langs de hele plas waren bezet, toch was het uitzicht redelijk. Aquanura is een mooie show met mooie muziek waarbij de fonteinen ingezet worden als balletdansers. Het gedoe met de gouden bal ging enigszins aan mij voorbij, totdat Lucy na afloop zei: "Kijk, daar is die prinses met de gouden bal. Ga eens gauw een foto met Diana maken!"
Daar had Diana wel oren naar. Tot mijn schrik zag ik een hele rij voor de prinses staan, maar daar trok Diana zich niet veel van aan. Voor ik het wist stond ze al naast de prinses. Net op tijd had ik de camera in de aanslag en zo zijn beide prinsessen voor de eeuwigheid vastgelegd.
Nadeel van Aquanura was dat veel bezoekers nu tot het einde bleven en gelijktijdig naar huis wilden. We hebben zeker twintig minuten vastgestaan op de parkeerplaats en waren om kwart voor acht thuis. Een dag eerder had Lucy al een grote pan soep klaargemaakt, dat was werkelijk de ideale maaltijd op dat moment. Moe en voldaan zagen we hoe het Nederlands Elftal de uitzwaaiwedstrijd tegen Noord-Ierland met 6-0 won. Een dag later, zondag, regende het pijpenstelen. We hebben in alle opzichten geluk gehad.
Wie nog meer foto's wil zien van het jaarlijkse uitstapje van de Spiders naar de Efteling, die kan het album Efteling 02.06.2012 openen. Tip: druk op F11 voor full screen. Enjoy!