CasaLog v2 | CasaSpider, El Hombre de tu Vida...

Update zondag 31.05.2009 / 15:30

Aan de foto is het te zien, Sugey is aangekomen! (Ahum) Om iets voor elven nemen wij plaats bij een koffiebar tegenover Aankomsthal 3 en wachten af. Diana (3) koopt een gigantische rode I Love You ballon, gelukkig is Joris Linssen van Hello Goodbye in geen velden of wegen te bekennen. Vanaf tien over half twaalf zien we ineens veel mensen naar buiten komen. "Hier zou ze tussen kunnen zitten", zeg ik tegen Lucy.

Dan gaat mijn mobieltje over. Het is de Marechaussee, daar valt niet mee te spotten. Of ik op iemand wacht. "Jazeker!", antwoord ik. O ja, en wie dan wel precies? Ik zeg Sugey's naam en de man bevestigt dat zij bij hem staat, maar hij wil eerst met mij spreken. "Gaat u maar naar het Informatiepunt tussen Aankomsthal 1 en 2 staan. Lucy wordt nerveus en wil mee, maar dat lijkt mij geen goed plan.

Ik loop naar het betreffende informatiepunt en ga daar voor staan. Er staat wel een soort van agent maar ik denk dat het een bewaker is. Na een paar minuten beent deze man weg. "Is hij misschien die Marechaussee?", flitst het door me heen. Even later gaat mijn mobieltje weer over. "Waar bent u?", vraagt de Marechaussee. "Ik sta bij het afgesproken informatiepunt, volgens mij zag ik u net weglopen. Ik ben die man met die camera op zijn borst." "Oh, dan weet ik wie u bent ja. Ik kom er meteen aan", zegt de man.

Even later lopen we met zijn tweeën naar de douanepost. Onderweg zegt de man dat men zekerheid wil hebben wat Sugey hier komt doen. Ik vertel hem hoeveel moeite het heeft gekost om haar hier te krijgen, meer dan een jaar. En dat ik ervoor naar de rechter ben geweest, dus dat heus wel voldoende is geverifieerd wat Sugey hier komt doen. Dat begrijpt de Marechaussee ook wel en daarmee is de kous af. Ik zie Sugey staan en omhels haar. We mogen doorlopen naar bagageband 18 waar zij meteen haar tas vindt.

De bagage moet nog wel door een scan. De beambte ziet twee flessen. "Dat is zeker wijn voor meneer?", vraagt hij. "Nou, ik hoop op rum van Brugal", zeg ik. We mogen door en buiten begroet Sugey Lucy, Luchiano (11) en Diana. Ze vindt het allemaal even prachtig in Nederland. "Ja, wacht maar tot je ons huis ziet dan piep je wel anders", zegt Lucy.

Ach, nu zitten de dames gezellig te keuvelen in de slaapkamer van Luchiano. Dat wordt Sugey's domein de komende maanden. De familie in Santo Domingo is al gebeld en ervan op de hoogte gebracht dat het in Nederland minstens zo warm is als daar, behalve dat vreselijk koude kraanwater dan. Jaja, we zullen wel zien.

Een samenvatting tot dusverre. Lucy's nicht Sugey woont in Santo Domingo en wil in juli 2008 naar ons in Nederland op vakantie. Dominicanen zijn visumplichtig en een Visum Kort Verblijf krijgt men niet zomaar. In de eerste aflevering leest men over de procedure bij de Nederlandse Ambassade in Santo Domingo. De tweede post is een terugblik naar begin 2006 toen Sugey met enige moeite een visum kreeg voor Curacao om Lucy bij te staan bij de bevalling van Diana (2). Dit is dankzij een invoelende medewerkster van de Ambassade gelukt. Het feit dat Sugey keurig op tijd is teruggekeerd naar Santo Domingo achten wij een sterk punt om het visum voor een vakantie in Nederland te honoreren. In deel drie van deze soap wordt het visum door de Nederlandse Ambassade in Santo Domingo afgewezen en mogen wij in beroep bij de IND in Nederland. In de vierde post stuur ik eind augustus 2008 een vragenlijst van 16 pagina's naar de IND op met diverse andere formulieren. Begin oktober wordt het beroep door de IND afgewezen. De in onze ogen positieve historie van Sugey wordt negatief uitgelegd: "Betrokkene heeft de verzorging en opvoeding van haar kinderen eerder voor een langere periode aan derden overgelaten." We mogen in beroep bij de Vreemdelingenkamer van de rechtbank te 's-Gravenhage. Naar de rechter om iemand op vakantie te laten komen. Het is inmiddels november 2008 en in de vijfde post wordt beschreven hoe formulieren, bezwaarschriften en machtigingen de beroepszaak bij de rechtbank voorbereiden. In episode zes wordt een brief van de rechtbank begin januari door mij abusievelijk geïnterpreteerd als een uitspraak, het betreft echter slechts het verweerschrift van de Minister van Buitenlandse Zaken. Ik bel de rechtbank en maak een afspraak voor de zitting. Deze is op donderdag 26 februari 2009. In Zittingszaal Acht mag ik mijn zegje doen en houd hier een goed gevoel aan over in de zevende aflevering. In deel acht ontvangen wij per post het vonnis, een vonnis waarin de rechter gehakt maakt van het verweerschrift van de IND en deze instantie beveelt met iets beters op de proppen te komen en in deel negen is te lezen dat de IND gehoor heeft gegeven aan de uitspraak en een visum verleent voor de duur van twee maanden. De Nederlandse Ambassade in Santo Domingo geeft zich in de persoon van een norse bewaker niet meteen gewonnen, dat staat in aflevering tien. Lees nu deel elf van deze vervolgserie.

Op weg naar Schiphol

Sugey heeft haar paspoort ingeleverd bij de Nederlandse Ambassade in Santo Domingo (Dominicaanse Republiek) en wacht op haar visum. De dingen gaan voorspoedig want de Ambassade belt keurig op dat haar visum is goedgekeurd en aangebracht. Ze mag langskomen om het paspoort op te halen. Dat gebeurt op dinsdag 26 mei 2009. Zelfs de bewaker sputtert niet meer tegen.

Het vliegticket was al gekocht, een chartervlucht met Martinair vanaf Punta Cana dat op ongeveer vier uur rijden van Santo Domingo ligt. Een vriend van Sugey's vriend Alex heeft een auto en daarin zijn zaterdag 30 mei 2009 om twaalf uur 's middags zoveel mogelijk mensen gestapt om afscheid van haar te nemen. Onder de passagiers bevinden zich uiteraard haar kinderen Nathaly (10) en Esmerlin (7).

Als alles volgens plan verloopt zit Sugey nu op ongeveer drie uur vliegen van Amsterdam en zet zij op zondag 31 mei 2009 om 11:05 uur voet op Nederlandse bodem. Wij stappen zo met zijn allen in de auto naar Schiphol. Het zal nog rumoerig worden in Rijen...

(Wordt vervolgd)

Alle posts over de aanvraag van een Visum Kort Verblijf voor Sugey zijn gebundeld in de categorie Visum Sugey 2008.

Posted by CasaSpider at 8:00 AM | Permalink | Comments (28)

Donderdag 28 mei staat er een buitenkantoorse activiteit op het programma bij Brabant Water. Het is een activiteit in het kader van TeamBuilding (TB) en derhalve verplicht voor de gehele afdeling ICT die uit een man of 60 bestaat. Een belangrijk GIS-project (Poseidon) staat op het punt om in productie te gaan en dat levert her en der wat stress op. Samen met collega-DBA Judith assisteer ik wat en om half twee kunnen wij ons bij de rest van het gezelschap vervoegen dat in De Toemaat aan het lunchen is. Gelukkig zijn er nog voldoende lekker belegde broodjes over.

Om twee uur gaat de activiteit van start. Met behulp van een GPS-device moeten wij in groepjes opdrachten in het centrum van Den Bosch oplossen. De GPS kan gebruikt worden om de diverse objecten waar de vragen over gaan te lokaliseren. In iedere groep zit echter wel minimaal één persoon die de stad op zijn duimpje kent. Dat werkt effectiever dan een GPS. Degenen die Den Bosch minder goed kennen zoals ik hobbelen gezellig mee.

De trekkers in onze groep zijn Ben met zijn goede stadskennis en de fanatieke Simone. We vinden nagenoeg alle objecten maar blijken achteraf de vragen niet altijd even goed te hebben geïnterpreteerd. Dat kan ook aan de vragen liggen, want hoeveel draken zitten er op dat drakenmonument vlakbij het station? Wij zeggen zes, maar kennelijk tellen de twee opengesperde monden ook mee terwijl ieder normaal mens ziet dat dat geen draken zijn. Maar ach, het is maar een spelletje.

Onderweg komen we regelmatig andere groepen tegen, de vijand zeg maar. Zoals hier Edy de Schepper en Niels Coehorst. In onze groep bedient projectleider René -Techno- van den Berg de GPS maar gedurende het eerste uur is hij continu aan het bellen, het lijkt wel een wandelend kantoor. SAP-specialist Ron Palm kijkt omhoog om het aantal torentjes van een bepaald gebouw te tellen. Wij komen uit op 1 maar het zijn er 29, wederom een kwestie van interpretatie.

Door een dergelijk uitje komt men zelfs in aanraking met cultuur, immers er zit een vraag bij over het Noordbrabants Museum. Ook moeten we raden hoe hoog de torenspits van de Sint Janskathedraal is, wij denken 73 meter en dat klopt ook volgens de website. Jaren geleden zijn wij eens op schoolreis naar Den Bosch geweest en toen al stond de Sint Jan in de steigers. Komt dat gebouw ooit af?

Op diverse panden in Den Bosch staan gedichten geschilderd en dat is leuker dan graffiti. Hier de opdracht en hier het geschilderde gedicht van Lucebert. Om precies half vijf worden we verwacht op de Parade bij café Cinq. Er is ruimte voor ons vrijgehouden en voldaan nemen we plaats. Meteen komt er een ober aangelopen en even later zit ik achter mijn eerste glas Westmalle Tripel. Ik ben geen Calvinist, neen zelfs integendeel, maar na ruim twee uur rondwandelen smaakt hij nog beter dan anders.

Om vijf uur gaan we bij Cinq naar binnen voor de prijsuitreiking. Collega-DBA Stefan maakt een foto van Judith en mij maar even later pak ik hem terug, samen met Kathleen. De groep van Kathleen waar DBA Jan de Bever (links) deel van uit maakt wint de wedstrijd, wij eindigen als vierde van de acht en zijn daar heel tevreden mee.

Het laatste onderdeel is het diner bij De 4 Azen in de Vughterstraat. In een lange sliert lopen we door de straatjes van het centrum, wat stelt zo'n Vierdaagse van Nijmegen eigenlijk voor? In het restaurant wordt de groep in tweeën gesplitst. Dat klinkt ongezellig maar valt in de praktijk best mee. Door het enorme kabaal dat de Brabant Water medewerkers maken kan men toch niet verder communiceren dan met de naaste buren. Ik heb het goed getroffen met Roland Leenders rechts en Hans Tan links van mij.

Het driegangen menu is verrassend lekker en ik heb drie keer een goede keuze gemaakt, voor de volledigheid:

• Salade ’paysanne’ met gekonfijte eend, krokant spek, eendenlever en croûtons
  
• Tranches van in z'n geheel gebraden kalfslende met tzaziki en rozemarijn-knoflooksaus
  
• Citroentaart met citroensorbetijs en een toefje slagroom

Buurman Hans heeft als toetje Sorbetijs dat wordt opgediend in een bord met een soort van put. Zoals het eruit ziet vindt hij het een bummer maar de smaak is goed. In mijn beleving is een Sorbet een enorm ijsgerecht op een glazen schaal met veel slagroom. Maar dat schijnt dus niet zo te zijn.

Om half negen houdt een groepje het voor gezien en wandelt gezamenlijk terug naar parkeergarage Paleiskwartier. Het was een leuk uitje en we zijn nu echt weer een team. Jaja. Nou, niet helemaal want de dag erop vrijdag 31 mei is mijn laatste werkdag bij Brabant Water. Het is einde contract, dat hoort nu eenmaal bij het leven van mensen die in de detachering werken. Op Curacao heb ik zeven jaar bij Aqualectra (voorheen Kodela) gezeten en vijf jaar bij UTS. In Nederland anderhalf jaar bij Brabant Water.

Afscheid nemen is niet mijn sterkste kant en zeker niet als het een leuke tijd met plezierige collega's is geweest. De vrijdag breng ik door met opruimen, leegmaken, overdragen en afscheidsgesprekjes voeren. Mijn collega's Judith, Stefan en Jan hebben een leuk kado, een mand met een verzameling Belgische bieren. Hoe ze daar nu weer op zijn gekomen?

Om tien over vier lever ik mijn Druppel, de zwarte toegangspas van Brabant Water in de vorm van een druppel, in bij Judith en neem voor het laatst afscheid. Ook de pas van parkeergarage Paleiskwartier wissel ik in voor de borg en daarmee is de missie in Den Bosch afgelopen. Het is de E van Exit. Een nieuwe opdracht is er nog niet en dat is gezien het zomerse weer echt jammer.

Vanuit het CasaLog, speciaal voor de medewerkers van Brabant Water Den Bosch: CasaSpider wenst jullie allemaal veel succes en plezier en nogmaals bedankt voor de goede tijd.

Posted by CasaSpider at 1:19 PM | Permalink | Comments (6)

Het is een niet algemeen bekend feit maar CasaSpider is compleet vrouwengek, al weet hij dat bij tijd en wijle goed te camoufleren. Het is eigenlijk precies hetzelfde als met wiskunde, ik ben er dol op maar snap er weinig van.

Jaren wat zeg ik, bijna eeuwen geleden was er eens een feestje in unit Schulyenburglaan 68 van studentencomplex Van Lieflandlaan te Utrecht Tuinwijk. We zaten op de grond en lurkten aan een flesje Brand of Heineken of Grolsch. Een van de jongens haalde de toen actuele reclame aan van Vim, een schuurmiddel dat later is overgegaan in Jif of Cif of misschien nog wel iets anders. Poetsen is waarachtig niet mijn ding.

"Ze zeggen dat Vim 99% van de huishoudbacteriën doodt", oreert de jongen. "Dat lijkt veel, maar is het dat ook? Stel dat er in een willekeurige gootsteen 10 tot de macht 18 (dat is een 1 met 18 nullen) huishoudbacteriën rondkruipen. Als de huisvrouw deze beesten met Vim te lijf gaat doodt ze hier 99% van. Hoeveel bacteriën blijven er dan over?" Niemand van onze groep kan zo snel rekenen. Triomfantelijk geeft hij daarom zelf het antwoord: "10 tot de macht 16!"

Zo beschouwd bakte Vim er weinig van. Het gaf mij inzicht in de mysteries van grote getallen, getallen die menselijke verbeelding te boven gaan. Een vergelijkbaar voorbeeld las ik bij de Wiskundemeisjes. Wat een heerlijke combinatie toch, zie alinea één.

Het gaat over de bezuinigingen die president Barack Obama heeft ingesteld, bezuinigingen die tamelijk rigoreus klinken: 100 miljoen dollar in een jaar. Afgezet tegen een overheidsbudget van 3.5 biljoen dollar en een tekort van 1.2 biljoen blijkt 100 miljoen echter slechts een schijntje. Een citaat uit de post van de Wiskundemeisjes:

"Econoom Greg Mankiw maakte duidelijk hoe klein de bezuiniging is door de getallen terug te schalen naar een gezin. Stel dat een huishouden jaarlijks 100.000 dollar uitgeeft en dat het een tekort van 34.000 dollar heeft. Nu neemt het hoofd van de familie de drastische beslissing om dit jaar 3 dollar te bezuinigen. Kortom, je hebt een tekort ter grootte van een fraaie middenklasser en om te bezuinigen drink je een kop koffie minder. Dit voorbeeld klinkt belachelijk, maar de verhoudingen tussen de bedragen zijn precies die van de voorgestelde overheidsbezuinigingen." (De Wiskundemeisjes, Een triljoen dollar)

Aan Obama kan Vim nog wel een puntje zuigen en zo ook CasaSpider aan de Wiskundemeisjes.

Posted by CasaSpider at 7:22 PM | Permalink | Comments (14)

Zaterdag was het geweldig zomerweer en ook op zondagochtend ziet het er allemaal niet verkeerd uit. Op Curacao haalt men er de neus voor op, maar hier gonst het direct van de activiteiten. We beginnen met een kleine quiz.

Vraag: Waarom is CasaSpider zaterdag omstreeks een uur of twaalf een tikkeltje duizelig?

Mogelijke antwoorden:

1. Eerder die ochtend heeft hij reeds drie flessen Westmalle Tripel soldaat gemaakt.
2. CasaSpider is aan het trainen voor de halve marathon.
3. Zojuist heeft CasaSpider een heel zwembad opgeblazen. (In de zin van lucht erin blazen)
4. CasaSpider is zwanger.

Sjongesjonge, wat gaat er veel lucht in zo'n zwembad. Gelukkig hebben we niet het iets grotere formaat gekocht en die gedachte komt straks nogmaals naar boven drijven als we zondagavond de stop eruit trekken en het water onze tuin (en misschien die van de buren) blank zet.

Voor de rest is een zwembad een schot in de roos, het verleidt Luchiano (11) tot de volgende bespiegeling: "Gek is dat, dat zo iets simpels als een zwembad voor zoveel plezier kan zorgen." Het doet mij terugdenken aan de tijd in Curacao toen hij drie was en Lucy een spercieboon aan een touwtje bond. Luchiano deed net of de boon een slang was en kon er uren mee rondlopen.

Vuile honden, inmiddels is hij wel een stukje veeleisender geworden. Vrijdag gingen we met zijn tweeën naar Breda om een aantal dingen aan te schaffen, onder andere overhemden voor mij.

Het is altijd gezellig als wij samen op stap zijn, alleen jammer dat Luchiano daar vaak misbruik van maakt door heel geniepig dingen aan mij te vragen. "Pap, koop je alsjeblieft Fifa 2009 voor mij, alsjeblieft?" Hij weet dat ik in dergelijke situaties kwetsbaar ben. Ach, het voordeel is dat we nu minder televisie kijken, Fifa 2009 slaat de klok en Feyenoord kan daar nog wel van NAC winnen.

Terug naar het zwembad. Na een tijdje in de zon te hebben gelegen houd ik het niet meer uit en duik er ook in. Ja, het is echt een fijn zwembad met water enzo. Met moeite krijg ik de kinderen mee naar Albert Heijn en als we terugkomen willen ze er meteen weer in. We eten buiten kip met rijst en sla en drinken er een flesje koude Rosé bij. Ik maak nog een foto van Luchiano waar hij mee in zijn nopjes is, immers zijn buikspieren zijn zichtbaar en dat gaat indruk maken op de meisjes. Niet op Diana (3) want die loopt al in pyjama. CasaSpider knapt een uiltje.

's Avonds kijken we naar Scary Movie 4 waarin de wereld wordt bedreigd door Aliens, de zogenaamde Tripods. "Om hun te verslaan bouwen wij ook een Tripod, maar dan een met vier poten", dat soort gein. De zon begint alweer te branden, hoogste tijd om Duinrell Rijen open te gooien.

Posted by CasaSpider at 10:16 AM | Permalink | Comments (11)

Man, man, wat zit ik lekker in het zonnetje in de achtertuin. Diana (3) speelt eerst in de zandbak en bekijkt dan de insecten die in de tuin rondkruipen. "Kijk, een rups en een mier. En daar vliegt een bij, oeh!" Ze is een beetje bang voor bijen.

Diana: "Straks pikt die!"
CasaSpider: "Nee joh, laat maar lekker vliegen. Bijen maken honing."
Diana: "Ja, en mieren maken aardbeienjam."

Posted by CasaSpider at 11:46 AM | Permalink | Comments (4)

We waren voor Diana (3) bij oogarts Vrijland in het Amphia ziekenhuis Breda Langendijk. Zij heeft regelmatig ineens een stekende pijn achter haar oog. De oogarts had het al snel gezien, niets aan de hand. Wel krijgt ze een vervolgafspraak bij orthopist Patricia Neomagus die we al kennen via Luchiano (11). De vraag is altijd hoever men door moet gaan als een arts zegt dat er niets aan de hand is. Niemand wil later in een aflevering van Missers terecht komen, missers die niet zelden voorkomen hadden kunnen worden als de patient en/of zijn omgeving assertiever was geweest.

Toevallig zijn we enkele dagen later op bezoek bij neuroloog Sanders in de vestiging Molengracht van het Amphia ziekenhuis. Niets ernstigs, hoor. Bij het inschrijven staat er een oudere dame voor me. Als ze aan de beurt is vraagt de receptioniste: "Heeft u de geheugentest al gedaan of komt u net binnen?" Een beetje verward antwoordt de oudere dame: "Ik kom net binnen." Hoe weet men nu of dit de waarheid is, vraag ik mij af.

Om af te sluiten Diana's verjaardagsfeestje bij speelschool 't Hummeltje op maandag 11 mei. Lucy maakte de foto en die was raak.

Posted by CasaSpider at 7:32 PM | Permalink | Comments (4)

Een samenvatting tot dusverre. Lucy's nicht Sugey woont in Santo Domingo en wil in juli 2008 naar ons in Nederland op vakantie. Dominicanen zijn visumplichtig en een Visum Kort Verblijf krijgt men niet zomaar. In de eerste aflevering leest men over de procedure bij de Nederlandse Ambassade in Santo Domingo. De tweede post is een terugblik naar begin 2006 toen Sugey met enige moeite een visum kreeg voor Curacao om Lucy bij te staan bij de bevalling van Diana (2). Dit is dankzij een invoelende medewerkster van de Ambassade gelukt. Het feit dat Sugey keurig op tijd is teruggekeerd naar Santo Domingo achten wij een sterk punt om het visum voor een vakantie in Nederland te honoreren. In deel drie van deze soap wordt het visum door de Nederlandse Ambassade in Santo Domingo afgewezen en mogen wij in beroep bij de IND in Nederland. In de vierde post stuur ik eind augustus 2008 een vragenlijst van 16 pagina's naar de IND op met diverse andere formulieren. Begin oktober wordt het beroep door de IND afgewezen. De in onze ogen positieve historie van Sugey wordt negatief uitgelegd: "Betrokkene heeft de verzorging en opvoeding van haar kinderen eerder voor een langere periode aan derden overgelaten." We mogen in beroep bij de Vreemdelingenkamer van de rechtbank te 's-Gravenhage. Naar de rechter om iemand op vakantie te laten komen. Het is inmiddels november 2008 en in de vijfde post wordt beschreven hoe formulieren, bezwaarschriften en machtigingen de beroepszaak bij de rechtbank voorbereiden. In episode zes wordt een brief van de rechtbank begin januari door mij abusievelijk geïnterpreteerd als een uitspraak, het betreft echter slechts het verweerschrift van de Minister van Buitenlandse Zaken. Ik bel de rechtbank en maak een afspraak voor de zitting. Deze is op donderdag 26 februari 2009. In Zittingszaal Acht mag ik mijn zegje doen en houd hier een goed gevoel aan over in de zevende aflevering. In deel acht ontvangen wij per post het vonnis, een vonnis waarin de rechter gehakt maakt van het verweerschrift van de IND en deze instantie beveelt met iets beters op de proppen te komen en in deel negen is te lezen dat de IND gehoor heeft gegeven aan de uitspraak en een visum verleent voor de duur van twee maanden. Maar we zijn er nog niet. Lees nu deel tien van deze vervolgserie.

De laatste loodjes...

De dingen gaan nu snel. Terwijl ik uitzoek of en hoe we het visum voor 60 dagen kunnen verlengen naar 90 krijgt Sugey ergens eind april bericht van de Nederlandse Ambassade in Santo Domingo. Zij krijgt te horen dat zij via internet een afspraak moet maken. Dat kan niet door langs te komen en ook niet telefonisch, het moet via internet.

In de Dominicaanse Republiek hebben bij lange na niet alle huishoudens een internetverbinding en dat geldt ook voor Sugey. Zij gaat naar een internet-café en probeert via de website een afspraak te maken. Als het niet lukt belt ze maar wordt door de Ambassade-medewerkster afgeblaft. Het gesprek duurt een half uur en het enige wat Sugey vraagt is een beetje hulp bij het maken van de afspraak. Of ze soms superstom is, vraagt de medewerkster. Een andere perceptie van klantvriendelijkheid zeg maar. Uiteindelijk is het desalniettemin gelukt en wordt zij op dinsdag 19 mei 2009 op de Nederlandse Ambassade verwacht met een gekocht (niet gereserveerd) vliegticket, een reisverzekering en haar paspoort.

Parallel ben ik bezig om het visum te verlengen. Op woensdag 29 april 2009 bel ik de IND en word telkens doorverbonden om uiteindelijk na een kwartier wachten weer bij de eerste persoon uit te komen. De medewerker die onze zaak behandelt is niet aanwezig en donderdag en vrijdag is de IND gesloten. Maandag mag ik het nogmaals proberen, maar men geeft aan dat als ik destijds zelf twee maanden heb gevraagd dit niet meer verlengd kan worden.

Thuis kijk ik mijn papieren na en zie dat de uitnodiging inderdaad over een periode van slechts twee maanden gaat, ongeveer van half augustus 2008 tot half oktober 2008. Formeel heeft de IND dus een punt, maar aangezien we nu bijna een jaar verder zijn is het duidelijk dat de vakantieplannen niet meer matchen. Na zoveel procedures en gedoe lijkt enige coulance van de IND mij op zijn plaats maar dat woord staat kennelijk niet in hun woordenboek. Mijn moeite is toch vergeefs als blijkt dat Sugey alleen een ticket voor twee maanden kan kopen. Zij betaalt daar 1000 euro voor en vliegt, als alles doorgaat, op zaterdag 30 mei 2009 vanuit Santo Domingo via Parijs naar Amsterdam. De tussenstop in Parijs duurt slechts een uur en Sugey blijft dan in het vliegtuig zitten.

Conform afspraak meldt Sugey zich dinsdag 19 mei 2009 bij de Nederlandse Ambassade in Santo Domingo. Voor het gebouw staat een bewaker die een lijst bij zich heeft van mensen die op die dag een afspraak hebben. Sugey staat niet op deze lijst en mag derhalve niet naar binnen.

Sugey: "Ja maar, ik heb via internet een afspraak gemaakt en een vliegticket gekocht voor 30 mei."
Bewaker: "Niets mee te maken! Waar is het bewijs?"
Sugey: "Dat heb ik niet, maar ik kan het bericht wel uitprinten in een internet-café."
Bewaker: "Ga dat dan maar doen!"

Sugey vertrekt met een taxi naar een internet-café en heeft de bevestiging van de afspraak gelukkig nog in haar mailbox staan. Ze laat hem uitprinten en keert samen met haar vriend Alex terug naar de norse bewaker.

Sugey: "Hier is het bewijs."
Bewaker, het printje nauwkeurig bekijkend: "Neen, er staat geen stempel op!"

Alex, de vriend van Sugey, bemoeit zich ermee en zegt dat ze echt naar binnen willen om daar te zien of er nu wel of geen afspraak is. Het gaat immers wel om een ticket van 1000 euro. Na een flinke discussie mogen ze eindelijk naar binnen. Daar staat de afspraak gewoon op de rol en de dame die de zaak behandelt is vriendelijk. Sugey mag dinsdag 26 mei 2009 terugkomen om haar paspoort met visum op te halen. Maar mijn naam is Thomas: "Eerst zien, dan geloven".

(Wordt vervolgd)

Alle posts over de aanvraag van een Visum Kort Verblijf voor Sugey zijn gebundeld in de categorie Visum Sugey 2008.

Posted by CasaSpider at 7:00 AM | Permalink | Comments (15)

Mij is gevraagd een samenvatting voor het vv Rijen clubblad te schrijven over de belevenissen van Rijen D4 in het seizoen 2008-2009. Geen probleem en een goed idee, maar dan eerst de speciale versie voor het CasaLog waarbij uiteraard Luchiano (11) in het middelpunt staat.

Op dinsdag 14 oktober 2008 traint Luchiano aka De Nieuwe Afellay (DNA) voor het eerst mee met de D4, onder leiding van Ton. De wedstrijdleider heeft gezegd dat hij wel mee mag trainen maar geen wedstrijden spelen omdat alle teams vol zitten.

Rijen D4 is ingedeeld in de derde klasse D312 (najaar). De competitie is precies op de helft en als ik de uitslagen bekijk schrik ik, de geel-groenen worden iedere week afgeslacht. Kanonnenvlees. Dat beeld wordt bevestigd als we zaterdags voor het eerst een wedstrijd bekijken uit tegen Boeimeer D3 en kansloos met 6-1 verliezen.

Op zaterdag 1 november 2008 lopen we met het hele gezin rond in de Albert Heijn als mijn telefoon overgaat. Het is Marco, elftalleider van de D4. Of Luchiano snel zijn spullen kan pakken om naar Breda te vertrekken. Zijn KNVB-pas is binnen en er zijn afmeldingen, Luchiano mag meedoen tegen SAB D2! Het is zijn debuut en ik ben zo mogelijk nog trotser dan DNA zelf als hij voor het eerst in zijn geel-groene vv Rijen-shirt verschijnt. De wedstrijd gaat met 6-0 verloren, maar dat is normaal voor ons team. Luchiano heeft zich goed geweerd in zijn debuutwedstrijd.

Het is geen verrassing dat we aan het einde van de competitie stijf onderaan staan met indrukwekkende cijfers: 10 wedstrijden gespeeld, 10 wedstrijden verloren, 9 doelpunten voor en 79 tegen. (Eindstand en Uitslagen)

Gelukkig is er ook nog een voorjaarscompetitie en we zijn nu iets beter ingedeeld in de derde klasse D317. Alleen het team van The Gunners D2 steekt er qua niveau iets bovenuit. Maar met de twee ploegen uit Zundert, Wernhout D4 en Moerse Boys D3, vecht Rijen D4 spannende duels uit en strijden we om de tweede plaats.

Twee bijzondere momenten lichten we er even uit. Eerst is daar zaterdag 28 februari 2009, de dag dat Rijen D4 haar eerste overwinning boekt. Tot vreugde, opluchting en verbazing van alles en iedereen verslaan we het sterke team van Moerse Boys met maarliefst 5-2. Het is een geweldige dag.

Dat geldt ook voor zaterdag 28 maart als Wernhout D4 op bezoek komt, het team waar we uit nog met 3-2 van verloren. Nu zijn de rollen omgedraaid en winnen we afgetekend met 3-0. Het mooiste, voor mij tenminste, is echter dat Luchiano voor het eerst scoort. In het zestienmetergebied speelt hij een man uit en schuift de bal bekeken langs de keeper. Drie weken later herhaalt hij dat kunstje nog eens uit bij Jeka D9 waar hij als een van de kleinsten van het veld scoort met een kopbal. Bij corners roepen de Jeka verdedigers daarna: "Pas op dat kleintje!"

Rijen D4 eindigt in deze competitie op een verdienstelijke derde plaats en de cijfers zijn een stuk positiever dan in het najaar: 10 wedstrijden gespeeld, 5 gewonnen, 1 gelijk, 4 verloren, 24 doelpunten voor en 17 tegen. (Eindstand en Uitslagen)

Het seizoen is afgelopen, op 8, 9 en 10 mei was er het kampeerweekend en afgelopen vrijdag heeft de D4 gezwommen. Wat nog rest is een toernooi op vrijdagavond 29 mei en dan zit het er echt op. Volgend seizoen gaan de meesten naar een nieuw D-elftal. Waar Luchiano terechtkomt is nog niet bekend maar waarschijnlijk wordt het de D3. Hij heeft zich in dit halve jaar goed ontwikkeld en is een nuttige speler.

Seizoen 2009-2010, de doorbraak van De Nieuwe Afellay?

Posted by CasaSpider at 7:00 AM | Permalink

Waarschuwing: dit is een familiepost en bevat derhalve een hoog "om dit leuk te vinden moet je er waarschijnlijk bij geweest zijn" gehalte. Mensen met een allergie voor de Duitse taal wordt sterk afgeraden verder te lezen. Raadpleeg in twijfelgevallen uw (nij)huisarts.

Even voorstellen, het gezin waarmee CasaSpider (31 hex) is opgegroeid. Van links naar rechts Margriet (45), Monica (49), Pascale (37), CasasPa (75). Als enige zoon temidden van drie zussen, dat verklaart een hoop. De creativiteit zit duidelijk bij de dames. Ter gelegenheid van CasasPa's 75e verjaardag op donderdag 14 mei bedachten zij dat het leuk is om een dagje samen op stap te gaan.

Gelukkig kunnen we vrijdag allemaal vrijnemen. Bijzonder is dat Margriet speciaal voor deze dag uit Portugal overkomt, dat is meteen de eerste surprise voor CasasPa. Waar gaan we heen en wat gaan we doen? Diverse opties passeren de revue. De Keukenhof haalt het evenals Antwerpen net niet.

Al snel is duidelijk dat het Duitsland wordt, het land waar onze moeder Ilka is geboren. Vroeger reden we elk jaar minstens een keer van Valkenswaard via Aken, Monschau, Prüm (Wurstweck!), Bitburg en Trier naar Sankt Wendel in Saarland waar onze Duitse familie vandaan komt.

Deels vanwege de afstand en deels vanwege de bezienswaardigheden kiezen we voor Aken. Vrijdagochtend verzamelen we om half tien in het huis van CasasPa te Dommelen en zitten redelijk snel in de auto. De TomTom is ingesteld maar het feestvarken zelf weet nog van niets. Via een vanuit de achterbank geleid raadspelletje komt hij er na ongeveer een half uur achter dat we naar Aken gaan.

Konditorei Leo van den Daele

We parkeren de donkerzwarte Volkswagen Jetta in parkeergarage Rathausplatz, het is dan ongeveer half twaalf. We lopen iets achter op schema want een half uur eerder hadden we al in de beste Konditorei van Duitsland moeten zitten met de typisch Duitse naam Leo van den Daele. Naar verluidt maakt men hier de beste Apfelstrudel maar de Käse- en Stachelbeerenkuchen zijn toch echt lekkerder.

Het leukste van de Konditorei is de inrichting die uit allemaal kleine kamertjes bestaat. Wij hebben er een voor onszelf ook al staat er een bordje Reserviert op de tafel. "Ja, reserviert für Sie", zegt de serveerster vriendelijk.

Wij kletsen wat over het verleden, onder ander over onze tante Rita die veel mensen kende. CasasPa: "Tante Rita was echt het, hoe noem je dat daar is iets speciaals voor, het humhum und Angelpunkt." Wij kijken hem nietbegrijpend aan, die uitdrukking is ons onbekend.

Een verhaal van CasasPa over een crematorium leidt om tot dusverre onbekende redenen tot een slappe lachaanval van Monica en Margriet. "Nu moeten we eigenlijk kaarten", vervolgt de oudste man van het gezelschap meelachend. Tot zijn verbazing zet Margriet een tas op tafel en haalt daar een spel kaarten uit. Het is het Mad-spel, een soort pesten. Tussendoor genieten we natuurlijk van onze taart.

Het loopt tegen enen, volgens het strakke programma tijd voor een lichte lunch maar die slaan we even over. Als de ober komt afrekenen vragen we hem naar de uitdrukking met het Angelpunkt. De man heeft duidelijk geen idee waar het over gaat en lijkt van Franse afkomst. "Kunt u het in het Frans zeggen?", vraagt hij. Hoopvol kijken we naar Pascale die tenslotte doctorandus Frans is. Maar dat is alweer een tijdje geleden.

Dom und Schatzkammer

Via een plein waar Margriet haar man Wiro meent te ontwaren en nog meer moois te bezichtigen is lopen we naar de Dom. Het is geen gigantische Dom in de zin van groot maar hij is wel bijzonder mooi ingericht en bewerkt. Er is veel goud te zien. Om te mogen fotograferen moeten we twee euro betalen.

Via de Dom lopen we naar de belendende Domschatzkammer. Als we de entree betalen vragen we wederom naar het humhum und Angelpunkt. De man slaat zijn hand voor zijn gezicht en kermt dat hij dat moet weten maar er even niet op kan komen. "Weet jij het?", vraagt hij aan een collega en dan ineens schiet het hem te binnen. "Dreh- und Angelpunkt!", roept hij uit. CasasPa reageert verheugd. "Ja! Dat is het!" Een momentje van euforie daar bij de entree van de Domschatzkammer, we gaan nog net niet grouphuggen.

We zijn best een tijdje in de Domschatzkammer waar veel gouden spullen uit omstreeks het jaar 1000 zijn tentoongesteld. Vooral veel dingen van Karel de Grote die op 28 januari 814 in Aken is gestorven en begraven (Wikipedia). Aan zijn mantel, borstbeeld en vooral hand te zien deed Karel zijn naam eer aan. Margriet staat erop om even met Karel, zijn hand dan toch, high-five te doen.

Voor de rest zijn dergelijke musea tamelijk saai, vooral voor de wat jongere bezoekers. Ik verveel me dood. Nu loopt er ook een gids rond en Pascale heeft iets afgeluisterd. Later vertelt zij aan ons wat er zo bijzonder is aan een bepaald beeld. Het gezicht van het beeld heeft namelijk precies de goede kleuren maar dat is er niet opgeschilderd, neen men heeft stenen met exact de juiste kleuren uitgezocht. Zoals Pascale het vertelt hangen we aan haar lippen. Het irriteert de gids danig dat anderen leuker kunnen vertellen en hij komt vanuit de andere kamer op ons aflopen: "Stil zijn alstublieft!"

Bij een geschilderd paneel neemt Monica de uitleg voor haar rekening. Het moet gezegd, met uitleg klinkt het al een stuk interessanter. Geldt dit misschien voor meer dingen? Tegen half vijf verlaten we de Domschatzkammer, sommigen de indrukken verwerkend, anderen enigszins opgelucht.

King's College

We kunnen twee dingen doen, door Aken gaan lopen of een kroeg induiken. Aangezien het een beetje begint te miezeren is het niet moeilijk kiezen. Op zoek naar een geschikte lokatie valt mij het grote aantal print-shops op. "Wordt er in Aken zoveel geprint of hebben die mensen geen printer thuis of wat is dat?", vraag ik mij af. Het betreft echter de beroemde (?) Aachener Printen, een soort van speculaas met Braille-opdruk (Wikipedia).

Daar zien we een aardig café met de naam King's College, ze verkopen er Guiness. Als Bob mag ik er twee drinken en laat ze me goed smaken. De spelletjestas komt boven tafel en deze keer is het Triviant. Na de eerste vraag Welke wezel struint graag door de kruinen? waarop Monica het antwoord schuldig moet blijven zit de stemming er meteen goed in. Het antwoord is trouwens boommarter.

Terugkerend thema is het Dreh- und Angelpunkt en inmiddels is er discussie of het der Dreh- und Angelpunkt is of das. Ook de ober van King's College is erg aardig en behulpzaam, hij geeft een hele verhandeling over het woord Punkt dat duidelijk mannelijk is. Der Dreh- und Angelpunkt derhalve. Ik complimenteer de man en vraag hem of hij als hobby misschien elke avond Der Duden helemaal uitleest. Maar neen, de Duden is in zijn ogen niet meer helemaal up-to-date.

We hebben een prima tijd in deze kroeg en CasasPa geniet met volle teugen. En daar is het allemaal om begonnen. Bij het weggaan vragen we waar de leuke restaurants van Aken zich bevinden. Het personeel raadt ons aan de Pontstrasse in te lopen. Na een kwartier bereikt men het Ponttor en nog een kwartier later zit men in een draaiend restaurant boven op een berg met uitzicht over Aken. Mocht men niet zover willen lopen dan zijn er in de Pontstrasse ook genoeg restaurants. We zeggen dank je wel voor de tip en lopen de Pontstrasse in.

Die Pontstrasse und der Bus

De barkeeper heeft niets te veel gezegd, in de Pontstrasse stikt het van de eetgelegenheden. Aken is sowieso een toeristische stad met naar eigen zeggen in de zomer een Italiaans-Spaanse uitstraling. Opgewekt lopen we door de straat en bereiken al na tien minuten het Ponttor.

Dan begint het zachtjes te regenen. "Ach, kom op laten we doorlopen. Tot dat restaurant is het vast ook maar tien minuten", spreken we elkaar moed in. Na vijf minuten lopen kijken we eens naar boven en zien daar heel ver en boven op een berg het draaiende restaurant liggen. Als we al zo ver kunnen lopen duurt het toch tenminste een uur of twee, drie zo begroten wij. Het gaat harder regenen en wij besluiten unaniem rechtsomkeert te maken.

Als we net weer door het Ponttor doorgelopen zijn begint het te hozen. Snel zoeken we dekking bij de ingang van een winkel. Hoe lang kan zo'n bui duren? Voor onze neus staat een bushalte en er stopt een bus. "Zal ik even vragen of we met die bus mee kunnen?", vraagt Pascale. Goed idee, ook al heb ik de indruk dat de bus de verkeerde kant opgaat. Pascale stapt in en dan realiseren wij ons dat zij de pot met geld bij zich heeft. "Die gaat er vandoor!", zonder een sekonde na te denken wringen wij onszelf razendsnel tussen de reeds dichtklappende deuren.

Pascale koopt een dagkaart voor ons vijven. Deze kost slechts iets meer dan zeven euro en daarmee kunnen we tot twaalf uur onbeperkt gebruik maken van alle bussen in Aken. De conducteur geeft ons tips hoe we weer op de Markt moeten komen. Deze bus gaat namelijk naar de Kaiserplatz en de conducteur vindt ons er niet uitzien als mensen die daarheen willen. "Drugs en alcohol", zo spreekt hij.

Op de Kaiserplatz nemen we lijn 4 terug naar de Markt waar we onze zoektocht naar een geschikt restaurant als afsluiter van de dag starten.

Magellan

Als boommarters struinen we de kruinen van de Markt af en sturen in diverse gelegenheden twee verkenners vooruit die steeds nee-schuddend teruglopen. Uiteindelijk lopen we voor de tweede keer de Pontstrasse in. CasasPa heeft daar een restaurant gezien waar ze Spargeln bereiden. Dat restaurant ziet er niet slecht uit en heet Magellan.

Terwijl we op het voorgerecht wachten spelen we het derde spel, het Oranjespel. Het is een soort Triviant maar dan met vragen over het Koninklijk Huis, behoudens Maxima niet mijn sterkste kant. Gelukkig komt het voorgerecht snel.

We zitten er goed in stevige, loodzware houten stoelen. Als hoofdgerecht kiezen Pascale en ik voor Ali Nazik, CasasPa voor de Spargeln en Monica en Margriet voor Rumpfsteak. Het smaakt allemaal prima maar we moeten ook nog twee spellen spelen.

Het grote restaurant is inmiddels bijna helemaal volgelopen. Margriet haalt een voetbalspel uit de tas. Het betreft een groen wandje met twee witte circels waar men van een afstandje met duim en wijsvinger een bal tegenaan moet schieten. Monica ziet meteen voor zich wat hier allemaal mis kan gaan en oppert dat we dit spel misschien beter in de tas kunnen laten.

CasasPa mag beginnen. Hij mikt op het wandje en knalt de bal met duim en wijsvinger in een rechte lijn op het tafeltje van de mensen naast ons. De bal mist hun tomatensoep op een haar na. Het dagje uit begint warempel op een vrijgezellenparty te lijken. Toch worden we steeds geoefender in het schieten waardoor de andere bezoekers minder overlast van ons ondervinden.

Als de koffie op tafel komt wisselen we het voetbalspel in voor dominostenen. Daarmee kan niet veel misgaan en de obers halen opgelucht adem. Het dagje Aken met CasasPa zit erop en we lopen van Magellan naar de parkeergarage, plaats 321.

Om tien uur zijn we weer thuis in Dommelen. Een culturele, sportieve en vooral leuke dag in Aken is voorbij. Rest de vraag waar we over 25 jaar naartoe gaan. En wie dan der Dreh- und Angelpunkt is!

Posted by CasaSpider at 11:20 AM | Permalink | Comments (16)

Het kost enige moeite om op zaterdagochtend de uitslag van het referendum te vinden. Vreemd genoeg is de officiele website referendummei15.com nog niet geüpdate. Teletekst gelukkig wel. Si wint met 52% tegen 48% voor No. De kop is niet geheel correct, immers ook No is voor autonomie maar onder andere voorwaarden.

Pabien Korsou! Gefeliciteerd Curacao, maar gaat alles vanaf nu van een leien dakje? Dat is niet erg waarschijnlijk. Winnen is leuk maar betekent ook dat men aan het roer blijft staan. Het is gemakkelijker om langs de kant toe te kijken en kritiek te spuien. Dat is een van de belangrijkste functies van de oppositie.

CasaSpider hoopt dat het No-kamp de uitslag als een feit aanvaardt en vanaf nu samen met de coalitie de schouders eronder zet om in januari 2010 de autonomie te vieren. Het is gemakkelijker om in de jaren daarna bepaalde twistpunten zoals de ongewenste binding met Sint Maarten bespreekbaar en ongedaan te maken dan nu helemaal opnieuw te beginnen.

In het No-kamp zitten slimme mensen, een man als Charles Cooper (MAN) realiseert zich dit echt wel. Het is 100% zeker dat er in de relatie met Nederland en de afhandeling om tot autonomie te komen nieuwe conflicten en ergernissen opduiken. Wat men zich op Curacao niet voldoende realiseert is dat het eiland hier in Nederland absoluut niet leeft.

Vrijdagavond kwam ik thuis van een leuk dagje Aken waarover later meer. Snel dook ik achter de computer om iets over het referendum te lezen en keek met een schuin oog naar Pauw en Witteman. Misschien zat pak hem beet John Leerdam er wel om een toelichting te geven.

Niets van dit alles, de uitschakeling van de Toppers (Gordon, Froger en Van der Boom) acht men momenteel in Nederland van aanzienlijk groter belang dan de staatkundige toekomst van Curacao.

Alle posts over het Referendum van 15 mei 2009 zijn gebundeld in de categorie Curacao Referendum 15.05.2009.

Posted by CasaSpider at 8:56 AM | Permalink | Comments (26)

Si of No?

Vrijdag 15 mei 2009 is een belangrijke dag in de staatkundige geschiedenis van Curacao. Vandaag vindt het referendum plaats waarin de bevolking al dan niet akkoord gaat met de wijze waarop de weg naar autonomie binnen het Koninkrijk is ingezet.

Bij een Si (Ja) gaat men verder op de ingeslagen weg en is Curacao in 2010 een autonoom land met een praktisch schone lei qua schulden aan Nederland. Bij een No (Nee) ontstaat een interessante situatie. Waarschijnlijk treedt de huidige regering af, moet er opnieuw gestemd worden, worden vervolgens nieuwe onderhandelingen met Nederland opgestart en voor men het weet is het jaar 2011 voorbij. Voor de duidelijkheid, als men vindt dat de huidige weg niet de goede is moet men die konsequenties ook aanvaarden.

Inhoudelijk hebben beide kampen zich al diverse malen uitgesproken en herhaald, daar hoef ik niet verder op in te gaan. Wat mij het meest bevreemdt, ja zelfs verontrust is dat landen die richting onafhankelijkheid gaan normaliter als één blok optreden. Dat mis ik in het geval van Curacao.

Het doet mij denken aan dat bekende verhaal over Koning Salomo. Si en No zijn de twee moeders en Autonomie de baby. Okay, aan elke analogie zit een luchtje en in dit geval is geen van beide de echte moeder. Wat overblijft is dat het getrek van beide kampen uiteindelijk ten koste kan gaan van het beoogde resultaat. En dat is zonde.

Mijn voorspelling 46% voor Si en 54% voor No blijft overigens staan.

Alle posts over het Referendum van 15 mei 2009 zijn gebundeld in de categorie Curacao Referendum 15.05.2009.

Posted by CasaSpider at 7:38 AM | Permalink | Comments (12)

Do you want to work? - NO
Are you gonna have fun? - YEAH
Do you want to be a jerk? - NO
Are you gonna stay young? - YEAH
Everybody say Wham! - WHAM!
Say Bam! - BAM!
Everybody say Wham! - WHAM!
Say Wham! Bam! - WHAM! BAM!

Begin jaren '80 was de Wham Rap van Wham mijn favoriete disco-single. Als werkloze gesjeesde student sprak de tekst mij wel aan: "I'm a soul boy - I'm a dole boy, Take pleasure in leisure, I believe in joy!" George Michael was toen pas een jaar of 18 en ik wist niet van zijn geaardheid. Niet dat die er overigens toe doet.

Stelling: de meeste mannelijke kijkers van het Eurovisie Songfestival zijn homo. Ik ben het daar niet mee eens, immers veel mannen worden gewoon door hun vrouw gedwongen te kijken. Okay, in zekere zin zijn het hierdoor natuurlijk ook mietjes. Ik zelf echter niet, want ik kijk voor de leuke dames.

De leukste dame van de eerste halve finale is de blonde leadzangeres Hadise die voor Turkije uitkomt en dat terwijl ze een ontsteking in haar gezicht heeft. Ze zingt het lied Dum Tek Tek, woorden zonder betekenis die een ritme aangeven zoals bijvoorbeeld pom-tie-dom. Haar uitstraling doet me aan Katja Schuurman denken en prompt droom ik die nacht over Katja.

Ik zit op school aan mijn tafeltje en Katja verschijnt in de deuropening. Ze heeft een nogal klein en open bloesje aan en een korte hotpants van spijkerstof. Haar lippen zijn roodgestift. Tot mijn verbazing komt ze naast mij zitten, heel relaxed in een soort van kleermakerszit. Dromen zijn net echt en daarom zit ik mij ook echt te verbazen waarom zoveel geluk mij ten deel valt. Toen werd ik wakker en neen, we hebben niet samen behangen.

Verandert stront niet slechts luiers bij babies
Stijg uit boven de achtergrondzangers als je zingt, zingt
Okay als je zingt

Een kwart eeuw na de Wham Rap luister ik gefascineerd naar Change van Daniel Merriweather. De song gaat over veranderen of de onmogelijkheid daarvan als er niemand wakker wordt die vraagt wie de leiding heeft. De kunst van een goede songtekst is een ingewikkeld thema in zo simpel mogelijke zinnen te verwoorden. Hallo Zeeland, lezen jullie dit?

Wham!, Wham Rap (YouTube & Lyrics)
Daniel Merriweather, Change (YouTube & Lyrics)

Posted by CasaSpider at 7:00 AM | Permalink | Comments (10)

Zondagochtend kom ik een stuk kwieker mijn bed uit dan een dag eerder. Alleen voelen de benen wat stram aan. De Moederdagkado's heb ik zaterdag al aan Lucy gegeven, daar kan men beter niet te laat mee zijn. Voor half acht ben ik in sportpark Vijf Eiken. De kinderen zitten nog niet aan tafel maar zijn druk met het inpakken van de spullen.

Zondag 10 mei 2009: Moederdag, de Laatste Dag

Bij de Schutterij legt Luchiano de laatste hand aan het oprollen van zijn matrasje. Even later draag ik zijn tassen, slaapzak en matras naar de auto, dat gaat straks enorm veel tijd schelen. De jongens hebben hun voetbalschoenen aan want op het programma staan diverse voetbalspelvarianten.

Alle teams worden in tweeën gesplitst, de jongsten spelen op het hoofdveld en de ouderen op het B-veld. Nou ja, spelen is een groot woord. Twee dagen kamp hebben de meesten danig gesloopt. Dat blijkt als ze op de tribune zitten. Braken ze zaterdag nog de tent af en moesten ze voortdurend tot stilte gemaand worden zodat de organisatie haar mededelingen kon doen, nu zitten ze er als dode kuikens bij. "Jullie mogen best praten hoor!", moedigt de microfonist ze aan. Het blijft stil aan de overkant.

Al geruime tijd vraag ik mij af hoe het toch kan dat er tegenwoordig zoveel kinderen in Nederland rondlopen met ADHD. Het antwoord is heel simpel, kinderen kunnen met al dat televisie kijken en computerspelletjes spelen hun energie niet meer kwijt. Put ze een weekend fysiek uit met veel activiteiten in combinatie met weinig slaap en de grootste druktemaker wordt een mak lammetje.

Overigens waren de kussengevechten van zaterdagnacht tamelijk heftig, aldus Luchiano (11). "Man, die grote jongens waren ruw! Een kind is knock-out geslagen en bij een ander was er een tand door de lip."

Ook op het veld ziet het er allemaal erg statisch uit. In de Hospikken is haast geen beweging te krijgen. Ja, Mitchell gaat onverstoorbaar door. Hij is een ideaal teamlid dat altijd zijn taken naar vol vermogen uitvoert en nooit valt er een onvertogen woord. Ook Luc heeft het op zijn heupen op de laatste dag. In zijn eentje verslaat hij in de afsluitende partij de F-16's met vier puike doelpunten. Luchiano heeft last van zijn benen en is wat rustiger dan normaal.

Thuis hebben we het hier later over als ik Lucy probeer duidelijk te maken dat de functie van teamleider toch echt geen lolletje is.
Lucy: "Ach man, je doet het gewoon voor je eigen plezier. Geef maar toe."
CasaSpider: "Nou, we moesten anders best hard werken en de hele dag staan."
Luchiano: "Ja, papa ligt in het zonnetje op het gras en roept de hele tijd tegen ons: 'Lopen jongens! Lopen!'"

Om elf uur zijn we klaar met voetballen en maken ons op voor de sluitingsceremonie en niet te vergeten de prijsuitreiking. De tribune stroomt vol met ouders en wij wachten rustig af aan de zijkant. Sommige vaders fluiten op hun vingers om de aandacht van hun kind te trekken. "Hoe doen die dat, ze kunnen het allemaal", zegt Luchiano. "Gewoon, op je vingers fluiten. Maar ik kan het ook niet", antwoord ik.

Dan herinnert Luchiano zich dat hij ook iets kan, namelijk lipfluiten. Hij trekt aan het vel onder zijn onderlip en even later klinkt er een oorverdovend schril geluid. De andere kinderen schrikken zich een hoedje en schieten daarna in de lach als ze hem zo vreemd aan zijn lip zien trekken. Iedereen wil dit leren maar zoals bekend is Luchiano een van de weinigen op aarde die deze vaardigheid beheerst. Jammer dat je er geen cijfer op je rapport voor krijgt.

De teams stellen zich op in rijen van twee en marcheren naar de vlaggen die recht voor de tribune staan opgesteld. We gaan allemaal in het gras zitten. Er volgt een toespraak van de voorzitter, Leo de Jong aka Ali Bierbuik laat voor de laatste keer zijn buik zien en de prijzen worden uitgedeeld. Tien teams zijn derde geworden, waaronder de Hospikken. Eerste zijn de rode Verzetstrijders, mannen gefeliciteerd.

Onder de klanken van het Wilhelmus strijken twee F-spelers de vlaggen en hiermee is het Kampeerweekend officieel gesloten. Een pluim voor de organisatie die ondanks de verbouwing van het sportpark alle onderdelen precies volgens planning afwerkte. Behalve 120 kinderen en 10 teamleiders waren er ook ongeveer 40 hulpouders die in blokuren ingezet zijn. En wat te denken van de catering, het iedere dag voor schone tafels zorgen, de slaapplaatsen, de EHBO, enfin zo'n weekend is een heel project.

De meeste kinderen hebben het wel gehad en Luchiano is hier geen uitzondering op. We lopen naar de auto en zijn blij dat onze spullen daar al in liggen gezien de lange sliert ouders die in de legertent op zoek mogen naar de bagage van hun zonen.

Thuis omhelst Luchiano zijn moeder en feliciteert haar met Moederdag. Het Kampeerweekend 2009 zit erop. Wij zijn blij dat we erbij waren.

(Slot)

Posted by CasaSpider at 4:25 PM | Permalink | Comments (5)

Ondanks de vermoeidheid en het om 1 uur naar bed gaan kon ik vrijdagnacht de slaap niet onmiddellijk vatten. Ruim zes uur omgeven zijn door grote aantallen herrie makende kinderen is toch anders dan een kabbelend DBA-dagje. Ook denk ik aan Luchiano (11) en hoop dat hij de veldslag met kussens ongeschonden doorkomt.

Zaterdag 9 mei 2009: D-Day

Om half zeven gaat de wekker maar ik voel mij geradbraakt. Geheel tegen mijn gewoonte in zet ik hem een kwartiertje later. Om iets voor half acht arriveer ik in de tent die tegen de kantine is aangezet en waar mijn team, de Hospikken, zijn tafel heeft.

De kinderen zitten er al en zijn ondanks het vroege tijdstip tamelijk wakker. Iedereen heeft het over de kussengevechten waarbij het er tamelijk ruw aan toe ging, met andere woorden de grote jongens sloegen de kleine in elkaar. Dat is een geheel natuurlijk proces, het dunne laagje chroom komt er later nog wel om heen. Als men zich maar realiseert dat het een erg dun laagje is. Luchiano heeft zich kranig geweerd. Hij kon een klein kussentje van iemand anders lenen en heeft daarmee van zich af geslagen. Toch was hij erg blij met het grote kussen dat ik voor hem meegebracht had.

Zaterdag is D-Day, de Langste Dag. We zijn in touw van 's morgens half acht tot 's avonds twaalf uur en het vrijwel voortdurende staan is vermoeiend voor mensen met een zittend beroep. In de ochtend is er een voetbaltoernooi. Voor de teamleiders is dat gemakkelijk, we hoeven alleen de wissels te regelen en kijken verder hoe de jongens erin kletsen. Prima geregeld dus.

Na het voetballen heeft iedereen berehonger. Op het B-veld staat een frietkar, wij Hollanders noemen friet trouwens patat maar het smaakt hetzelfde en is even lekker. Team na team mag zich daar melden en een bak patat met snack in ontvangst nemen. De meesten kiezen voor een frikandel, daarna volgen de kroketten en kaassoufflé's.

Het is werkelijk schitterend weer en de zon brandt op het veld. Sommige kinderen dreigen te verbranden, hun huid dan toch. Liggend in het gras met een patatje en een frikandel is het leven van een teamleider zo slecht nog niet.

Na het eten start een atletiek-circuit op het hoofdveld. De spelletjes lijken een beetje op die van vrijdagavond. Vooral het als stormbaan ingerichte luchtkussengevaarte is populair. Hierna krijgen de kinderen een versnapering en worden de teamleiders bij elkaar geroepen voor de uitleg van het spel dat straks aan de beurt is.

Het betreft het zogenaamde bommenspel. Op het veld staan twee specie-kuipen als doel. De spelers mogen niet met de bal lopen, alleen overgooien. Als de bal de grond raakt is hij voor de partij die hem niet als laatste heeft aangeraakt. Klinkt dit ingewikkeld? In de praktijk levert het veel chaos en discussie op. Normaal wil geen enkel kind reserve zijn maar na twee rondes bommenspel smeken ze me er haast om. Gelukkig spelen we op het laatst vijf tegen vijf, zoveel krijg ik er met moeite nog net op het veld. Wat mij betreft is er volgend jaar geen bommenspel meer.

Het commentaar van Daan: "Dit spel is vast door een heel oud iemand bedacht." Bommenspel of geen bommenspel, de honger slaat toe bij de jonge soldaten. "Wat eten we?", is een veelgestelde vraag. Niels en Stef uit mijn team lusten geen Chinees maar de kok heeft wel Chinees gekookt. Ontzetting op hun gezichten.

Ons kleinste teamlid is Menno die in het hele weekend nog geen seconde ergens over heeft geklaagd. Hij vindt alles prachtig en heeft een aanstekelijk goed humeur. Bij een spel moet Menno een penalty nemen op een doelman van de C-jeugd. Aangezien hij niet verder dan een meter of twee kan schieten helpt de keeper hem een beetje en laat de bal door zijn benen lopen. Menno komt stralend op mij aflopen: "Zag je dat? Hij had zijn benen te ver uit elkaar staan en ik schiet hem er zo tussendoor, goed he?" Niels hoort dat zo eens aan en zegt: "O ja, geweldig. En jij denkt dat die keeper dat per ongeluk deed?" Maar Menno lust wel Chinees en zit even later achter een enorm bord nasi met saté. In een mum van tijd is het leeg.

Na het avondeten lopen we de hei op om het spel Levend Stratego te spelen. Het lijkt mij drie keer niets maar dat valt 100% mee. De teamleider zit op een boomstronk in zijn basiskamp en deelt stratego-kaartjes (generaal, bom, maarschalk etc.) uit aan de kinderen. Die gaan op zoek naar kinderen van andere teams en mogen hun aantikken. Degene met het hoogste kaartje wint en mag dat van de ander meenemen naar het basiskamp. Daar wordt flink bij gerend als bekend is dat de ander een hoger kaartje heeft.

Het avondprogramma wordt besloten met een "Shoot-out" op het hoofdveld. Er zijn tien opstellingen gemaakt met doelen die verdedigd worden door doelmannen uit de C-jeugd. Het is allemaal prima vol te houden. Een onderdeel is een quiz. We zitten met zijn tienen op de tribune. De drie F-jes vooraan, dan de drie E-tjes en bovenin de 4 D-spelers.

Nu hebben wij Ferry in het team, een jongen van zeven jaar. Al snel heb ik interessante gesprekken met hem. Zo is er iemand die zich wat verveelt. Ik vertel die jongen dat verveling eigenlijk een gebrek aan creativiteit is. Ferry beaamt dat onmiddellijk en we diepen het onderwerp verder uit. Ik verbaas me daar een beetje over. Even later test ik de jongens door te vragen wat 40% van 15 euro is. Binnen een paar sekonden weet Ferry het juiste antwoord.

"Goed man!", complimenteer ik hem. "Ach, ik krijg extra lessen op school anders verveel ik me. Ze zeggen dat ik hoogbegaafd ben. Maar eigenlijk interesseer ik me alleen voor voetbal." Wij zijn blij dat we hem erbij hebben, bij die quiz. "Wat is de naam van het stadion van FC Twente?", vraagt de quizmaster aan de D-tjes. Ze hebben geen idee. "De Grolsch Veste", zegt Ferry laconiek. De laatste vraag is voor de teamleider: "Welke ploeg behalve Nederland speelde op het WK van 2006 ook in het oranje?" Ik denk even na en gok op een Afrikaans team, maar hoe heette dat ook alweer. "Senegal", antwoord ik maar het is fout. "Ivoorkust", fluistert Ferry mij toe. Dat is wel goed.

Het is na elven als we aan onze tafel zitten met chips en cola. De jongens verheugen zich op het aanstaande kussengevecht. Om half twaalf begeven ze zich naar hun respectievelijke slaapplaats, eerst de kleintjes naar de Scouting onder luid gejoel van de groten ("De F-jes gaan naar bed, de F-jes gaan naar bed") die vervolgens zelf richting de Schutterij gaan.

Zelf ga ik netjes naar huis waar Lucy nog op is en we nog een uurtje napraten over de belevenissen. Zij is namelijk met Diana (3) naar Circus Bongo geweest, met dank aan Albert Heijn. De show was echter vrijwel identiek aan die van vorig jaar. Diana was het meest onder de indruk van het feit dat haar jasje onder de tribune was gevallen en dat ze een ijsje kreeg.

Zondag, moederdag. De laatste loodjes.

(Wordt vervolgd)

Posted by CasaSpider at 4:55 PM | Permalink | Comments (9)

Elk jaar organiseert vv Rijen voor de D, E en F-jeugd, dat zijn kinderen van (ongeveer) 7 tot en met 12 jaar, een kampeerweekend op de velden van de sportclub zelf. Een complicatie dit jaar is de grootscheepse verbouwing van sportpark Vijf Eiken die in volle gang is. Dit houdt in dat het terrein ten eerste niet meer afgesloten is en ten tweede het ontbreken van douchegelegenheid omdat de kleedkamers afgebroken zijn. Niet dat veel kinderen overigens veel problemen hebben met dat laatste gegeven.

Op subtiele wijze ben ik door Marco Fischer, teamleider van onze D4 en een van de mede-organisatoren van het kampeerweekend, gestrikt als teamleider. Teamleiders zijn het hele weekend aanwezig, alleen mogen ze 's avonds wel thuis slapen. UIteraard is Luchiano (11) er ook bij, het wordt na het karatekamp op Curacao zijn tweede kampeerervaring.

Vrijdag 8 mei 2009: Wij zijn de Hospikken

Vrijdag ga ik niet werken, immers er moeten nog een paar spullen gekocht worden en als er tijd voor is zijn een paar extra uurtjes rust ook zeer welkom. Om kwart over vijf vertrekken we met twee grote tassen naar Vijf Eiken. Bij de entree worden we opgevangen en meteen ingeschreven. De twaalf groepen van tien kinderen hebben mooie en stoere namen zoals Apaches, Scherpschutters, Chinooks, F-16 en Verzetstrijders. Helaas zijn Luchiano en ik ingedeeld bij de Hospikken. De Hospikken of all names! En onze kleur is lichtgrijs.

We richten Luchiano's slaapplaats in bij de Schutterij waar de D- en E-jeugd slaapt. Dan posteren we ons op het welkomstveld met ons Hospikkenbord. We zien een lange sliert ouders die hun kinderen af komen leveren. Een voor een komen de Hospikken binnen en maak ik kennis met hun en hun ouder(s). De Hospikken zijn Stef (F6), Daan (E9), Lars (E5), Mitchell (D3), Ferry (F2), Tom (E2), Luchiano (D4), Menno (F7), Niels (D6) en Luc (D2). Allemaal prima jongens.

Als iedereen er is wordt er van ieder team een foto gemaakt bij een legerjeep en daarna doen we de opening. Het kampeerweekend staat namelijk in het teken van het leger en de teamleiders krijgen allemaal een groene legerjas aan. De mijne zit tamelijk krap. Dan marcheren we het hoofdveld op en stoppen voor de hoofdtribune waar de ouders hebben plaatsgenomen. De vlaggen worden onder de klanken van het Wilhelmus gehesen onder leding van Leo de Jong en daarmee is het weekend officieel geopend.

We beginnen met een spellencircuit op het hoofdveld waar de kinderen mogen tijgeren, boogschieten, een auto trekken en duwen, een brug bouwen, een quiz doen, ballen in een teil mikken en nog veel meer. Het zijn leuke activiteiten die tot kwart voor tien duren. Tijd om een broodje te eten in de kantine waar ieder team zijn eigen tafel heeft. Het is een lawaai van jewelste, de kinderen joelen, schreeuwen en zingen.

Favoriet is het noemen van de naam van een kind gevolgd door "Látjebuikzien!" Als de genoemde durft klimt hij op een stoel spreidt net als alle toeschouwers de handen en onder het geluid van iets als "wawawawaaaaaa" (lijkt er niet echt op) trekt hij drie keer zijn t-shirt omhoog waardoor de buik zichtbaar wordt. Gek genoeg versta ik in het begin: "Duikbootzien". Het is me allemaal wat.

Na deze onderbreking gaat het programma verder met een beeld- en geluidspel in het pikdonker op en rond de voetbalvelden. We moeten aan de hand van kaartjes objecten zoeken, bijvoorbeeld een symbool voor een kanon of een legertent. De plaats van de symbolen is met kleine led-lampjes verlicht. Jammer genoeg zijn de lampjes erg gewild bij sommige kinderen die er vrolijk mee rondlopen. Hierdoor is het voor de anderen nagenoeg onmogelijk om nog iets te kunnen vinden, dat is wel een beetje jammer.

Om half twaalf krijgen we chips en cola in de kantine. Het is nog steeds rumoerig, alleen sommige F-jes krijgen nu echt slaap en verlangen naar hun bed. Naar bed gaan betekent overigens nog niet meteen slapen, neen eerst is er het kussengevecht. Ik ben benieuwd hoe Luchiano het daar vanaf brengt, zeker gezien het feit dat wij zijn kussen vergeten zijn.

Als de D-jeugd naar de Schutterij is vertrokken kan ik naar huis. Daar is het helemaal donker maar meteen slapen lukt niet. Ik moet nog wat dingen doen en drink daar een lekker biertje bij. Niet meer dan één want zaterdag om half acht moeten de teamleiders alweer aanwezig zijn, bij het ontbijt.

(Wordt vervolgd)

Posted by CasaSpider at 5:18 PM | Permalink | Comments (4)

Letselschade is een moeilijk begrip, een begrip dat al snel geassocieerd wordt met ranzig. Hoe komt dat toch, immers als iemand schade lijdt door een onrechtmatige daad van een ander is het billijk dat die schade wordt vergoed. Het ranzige zit hem erin dat directe schade in geld is uit te drukken maar leed niet. Waar overlevenden van een ramp als het neerstorten van het vliegtuig van Turkish Airlines of de aanslag van Karst Tates op Koninginnedag voorheen blij waren er goed vanaf gekomen te zijn lijkt het tegenwoordig normaal om hiervoor ook nog eens financieel gecompenseerd te (willen) worden.

Amerikaanse toestanden rukken op en dan niet de beste Amerikaanse toestanden. Hoe lang is het niet geleden dat de vrouw die haar kat in de magnetron droogde een flinke som geld ontving? Collega-DBA Stefan heeft het juiste antwoord: "Als jij dat zo vindt dan is er toch vast een politieke partij die jouw mening deelt..." Obstinaat zeg ik: "Neen, er zijn te weinig mensen met gezond verstand. Ik kan ze op de vingers van een hand tellen."

Stefan: "Richt dan zelf een politieke partij op, als jij degene bent met het gezonde verstand." Soms zijn collega's ronduit onuitstaanbaar. "Neen Stefan, daar liggen mijn capaciteiten niet. Ik ben gewoon beter als stuurman aan de wal." Maar als, als ik toch de wetten kon maken dan, dan komt menig gelukszoeker op letselschadegebied van een koude kermis thuis bij het uitspreken van het oordeel: "50 zweepslagen op de markt!"

We kwamen erop door het programma Missers. Een echtpaar had al twee kinderen en vond dat voldoende, ja dat begrijp ik ook wel. De man liet zich steriliseren, dat begrijp ik dan weer iets minder, en na de nodige checks van het sperma ging het sein op groen. Ze mochten seks hebben zonder voorbehoedsmiddelen. Promt raakte de vrouw zwanger van het derde kind, wel dat kan gebeuren.

Nu was het echt welletjes qua aantal kinderen en de man vroeg via zijn huisarts en de chirurg om een extra sterilisatie, hij vertrouwde zijn zaakje niet. Maar volgens de heren medici was alles goed, geen levende zaadcel te zien in het sperma. Kort daarna werd de vrouw zwanger van het vierde kind. De man ging altijd vroeg van huis en kwam laat thuis. Toen hij de huisarts wederom om een extra operatie vroeg antwoordde die: "Dit is medisch gezien onmogelijk, weet u wel zeker dat de kinderen van u zijn?"

Een DNA-test toonde aan dat de kinderen nummer drie en vier echt van hem waren. Inmiddels moest het gezin verhuizen, het oude huis was te klein voor zes personen. Er worden diverse kosten gemaakt, zoals bekend zijn kinderen niet goedkoop. De man wil hiervoor een tegemoetkoming ook al realiseert hij zich dat het moeilijk is in het geval van twee gezonde kinderen te spreken van leed en een misser. Een complexe zaak derhalve.

Terugkomend op mijn politieke partij en de wet. Is de wet altijd rechtvaardig? Dit is natuurlijk een retorische vraag. In het geval van voetbalwetten luidt het antwoord zeker neen. Zelden heb ik zo'n slecht Barcelona gezien, Chelsea speelde in de tweede halve finale van de Champions League de sterren van de langs de lijn steeds wanhopiger gebarende trainer Guardiola van de mat en had met 3-0 moeten winnen. Aangezien het slechts 1-0 was zei ik al tegen Luchiano (11): "Alles kan nog gebeuren, immers één lucky goal van Barcelona is genoeg."

In de 92e minuut scoorde Iniesta, de enige Barca-speler die samen met doelman Valdes zijn normale niveau haalde, met een prachtig afstandsschot de onverdiende gelijkmaker. Het was het enige schot op goal van Barcelona gedurende de gehele wedstrijd. De verslagenheid bij alles wat Chelsea een warm hart toedraagt was enorm. Een finale in Roma tussen Manchester United en Barcelona is mooier dan een met Chelsea, dat is zeker. Maar het blijft onverdiend.

Ballack, Drogba en Hiddink mogen nog deze week het bezoek van een legertje letselschade-advocaten tegemoet zien.

Posted by CasaSpider at 6:33 AM | Permalink | Comments (15)

Dinsdag is het Bevrijdingsdag, een dag die traditiegetrouw altijd op 5 mei valt. Een dag waarop CasaSpider heel toepasselijk vrij is en de dag dat onze Diana (3!) zich bevrijdde uit de buik van haar moeder. Dat was dus drie jaar geleden oftewel 1095 dagen.

Hoe begint men zo'n dag? Een echte prinses wil zich eerst even opmaken, dat is logisch. Dan komt ze even naast de leeuw met de zilveren manen die goed bij het kussen kleuren liggen en maken we met zijn tweeën gezellig een foto. Beneden wacht een verrassing, de zojuist in elkaar gezette glijbaan van Little Tikes. Het was zelfs voor Lucy nog een hele klus.

De hele kamer ligt bezaaid met ballonnen, net als bij Diana's eerste verjaardag op Curacao. Ze kruipt er meteen als een baby doorheen, waarschijnlijk de herinnering aan toen. CasasPa, Truus en Tom (4), de zoon van Pascale en Luc, komen op koffievisite. Ze brengen veel pakjes mee, het lijkt warempel Sinterklaas alleen is nu alles voor Diana.

Er is een prinsessenjurk, prinsessenoorbellen, prinsessenkettinkjes, een prinsessenkroon en prinsessenschoenen met hakjes. Een vrouw kan niet snel genoeg beginnen te leren op hakken te lopen dat is algemeen bekend. De aardbeientaart met slagroom komt op tafel met drie kaarsjes. Eerst zingen we het standaard repertoire aan verjaardagsliederen. Diana staat erbij en luistert ernaar, als een prinses.

Als het bezoek vertrokken is mag ze even slapen. Inmiddels klinkt de Bachata-muziek weer vanaf beneden en maken we ons op om uit eten te gaan, een idee van Luchiano: "Pap, wat zou je ervan zeggen... om Diana nog een leuk kado te geven... dat we bij McDonalds gaan eten?"

- "Goed idee man", antwoord ik. "Dan ga ik nu met Diana naar McDonalds en eten wij straks spruitjes met witlof." Dat was echter niet de bedoeling. We gaan op pad naar het filiaal in De Reeshof te Tilburg. Het toetje van Diana's verjaardag is de halve finale Champions League tussen Arsenal en Manchester United. Wat leggen we haar toch in de watten.

Posted by CasaSpider at 4:13 PM | Permalink | Comments (18)

De datum 4 mei bereidt voor op 5 mei, daar zit een logische sequentie in. Op 4 mei herdenken wij de doden die sinds de Tweede Wereldoorlog gevallen zijn, overal ter wereld. Lucy kent deze traditie nog niet en Luchiano (11) is wat dat betreft net als alle jeugd, het zegt hem niet zoveel.

Toch kijken we allemaal om acht uur stil naar de televisiebeelden. Hoe meer mensen tegelijkertijd stil zijn hoe indrukwekkender het is. Gek genoeg kan onze prinses Diana (2) niet zo goed tegen de abrupte stilte, zij begint zachtjes te huilen.

Op 4 mei 2006 wisten we nog van niets, maar vrijdag 5 mei van dat jaar braken bij Lucy de vliezen en om 21:57 uur kwam Diana ter wereld. Maar daarover morgen meer. Voor nu zes foto's van de voorbereidingen op haar verjaardagsfeest.

• Op maandagmorgen speelt Diana in haar nieuwe zandbak, het zonnetje schijnt zowaar.
• Verdwaald zand wordt er in haar badje netjes weer afgespoeld.
• We (Lucy) zetten het zojuist gekochte kinderfietsje in elkaar, Diana helpt mee.
• Het is ongelofelijk maar de fiets doet het, nu nog leren fietsen.
• Daar heeft Diana haar grote broer Luchiano voor, die is namelijk heel geduldig.
• Bij een verjaardag hoort een taart, de prinses kiest zelf voor aardbeien met slagroom.

De ballonnen zijn opgeblazen en straks zetten we (Lucy) de Little Tikes glijbaan in elkaar. We zijn er bijna klaar voor.

Posted by CasaSpider at 9:09 PM | Permalink | Comments (7)

Opkomst en ondergang in zeven foto's

Op de Dag van de Arbeid zijn de werknemers van Brabant Water vrij en CasaSpider dus ook. Niet zelden is een vrije dag voor de gehuwde man een stuk zwaarder dan een werkdag en voor CasaSpider dus ook.

Om half twaalf vertrekken we richting Breda en na een tussenstop bij schoenenzaak Scapino parkeren we met enige moeite op de Houtmarkt. Het is druk. "Het lijkt wel zaterdag", zegt Lucy. We eten wat bij McDonalds en kopen een glijbaan van Little Tikes bij Bart Smit. Het is een verjaardagskado voor Diana (2). De jongen van Bart Smit sleurt het ding over de grond, het is een grote doos van minstens mijn afmeting. "Kunt u hem even omhoog houden?", vraagt hij beleefd. Zo kan hij het gevaarte scannen, ik moet er nog het hele eind mee terug naar de parkeerplaats lopen.

Bij de Blokker kopen we een blauw goaltje voor Luchiano (11). Lucy heeft de hoop dat het blauwe goaltje ervoor zorgt dat hij haar pas gezaaide zonnebloemen minder snel raakt. Ik heb zo mijn twijfels maar tel dertien euro neer voor het pakket dat Luchiano zelf mag dragen.

Bekaf kom ik bij de donkerzwarte Volkswagen Jetta aan met de glijbaan die in mijn gedachten inmiddels bij Disneyworld niet misstaat. In ieder geval past hij niet in de kofferbak van de Volkswagen. Na het opklappen van de achterbank kunnen we hem er net inschuiven. Diana moet op de terugweg bij Luchiano op schoot.

Thuis wil Luchiano meteen beginnen het blauwe goaltje in elkaar te zetten. Na twee minuten geeft hij het op en mag Lucy het overnemen. Het is duidelijk van wie hij zijn technische genen heeft. Vanuit een tuinstoel gezeten met een glas Leffe Dubbel in de hand adviseer ik Luchiano de handleiding eens door te lezen. "Mannen lezen geen handleidingen", oreert hij. Ik vraag me af van wie hij dat heeft.

Uiteraard lukt het Lucy het blauwe ding in elkaar te zetten. Met een soort van tentharingen verankeren ze het blauwe goaltje in de tuin. Ik heb zo mijn twijfels. Okay, hier in stripvorm de opkomst en ondergang van het blauwe goaltje in zeven foto's.

• #1: Luchiano keept en Diana mag het eerste schot op doel lossen.
• #2: Luchiano haalt zelf maar eens uit.
• #3: Lucy en Luchiano herstellen de schade na het eerste schot.
• #4: Luchiano lost een tweede schot en het blauwe goaltje gaat reeds door de knieën.
• #5: De Nieuwe Afellay kan er wel om lachen.
• #6: Hij doet nog een laatste poging om het blauwe goaltje te reanimeren.
• #7: R.I.P. het blauwe goaltje.

Lucy breekt het ding af en stopt alles zo goed en zo kwaad als het kan weer in de doos. Eens zien of we het bonnetje van de Blokker nog hebben. Als het blauwe goaltje niet geruild kan worden moeten we er helaas als cadeautje vanaf zien te komen. Iemand jarig binnenkort?

In de spullen van Little Tikes heb ik een onverwoestbaar vertrouwen. Maandag zetten we de glijbaan in elkaar.

Posted by CasaSpider at 7:38 PM | Permalink | Comments (11)