CasaLog v2 | CasaSpider, El Hombre de tu Vida...

Was vorige week Dokter Christien Chica de la Semana, deze week is het de beurt aan haar vriendin Fleur. Fleur is net als Christien vijfdejaars studente Medicijnen. Haar favoriete dier is de koalabeer. Aparte keuze!

Het verhaal (Spaans en Engels) en de foto's van Fleur staan op lachicamerengue.com onder Chica Semana.

Lucy vond het wel weer eens tijd worden voor een Salsa Man. Ik van de ene kant ook, de dames willen tenslotte ook wat leuks zien, maar van de andere kant heb ik het er niet zo op. Foto's van mannen in zwembroeken. Desalniettemin staat vandaag Anthony echter als Salsa Man! te pronken.

Voordat het zover was gebeurde er nog iets grappigs. Nou ja, grappigs. Zondag was het bewolkt, winderig en zelfs regenachtig. Echt veel mensen waren er niet op Mambo Beach. Wij installeerden ons op onze bedjes en ik haalde blikjes Amstel bier. Nippend aan het blikje speurde ik het strand af naar potentiele Chica's, maar de spoeling was bijzonder dun.

Als men het niet verwacht dan gebeurt het vaak. Ineens ontwaarde ik op grote afstand een groep van zeker tien leuke jongedames, volgens mij was het een dans- of modellengroep. Ze zagen er in ieder geval zeer appetijtelijk uit. Langzaam bewogen ze zich in mijn richting. "Het zal toch niet!", hoopte ik in stilte.

En ja hoor, even later streken de dames op zo'n tien meter van mijn stoel op het strand neer. Mijn ogen kregen vitamine en ik ging er eens goed voor zitten. Maar hoe gaat het in dat soort gevallen, het geluk mag nooit te lang duren zo lijkt het wel.

Het begon te druppelen. Het begon te regenen. Ik bleef stoïcijns liggen, maar de dames slaakten een paar gilletjes en namen de benen. Geluk en pech liggen vaak dicht bij elkaar.

Vanwege de regen en de kou, het zal net 28 graden geweest zijn, besloten we het tweede Happy Hour te laten voor wat het was.

Posted by CasaSpider at 6:05 AM | Permalink | Comments (18)

Op 8 april 2005 wordt op Curacao een referendum gehouden over de gewenste staatkundige verhouding van het eiland binnen het Koninkrijk. We hebben de volgende opties:

• Behoud van de huidige situatie: onderdeel van het Land der Nederlandse Antillen
  
• Onafhankelijkheid
  
• Status Aparte, vegelijkbaar met Aruba
  
• Provincie van Nederland

Wie mag hierover beslissen? Dat zijn de mensen die nu op Curacao wonen. Het merendeel is Curacaoenaar, maar er is ook een grote groep Nederlanders, Colombianen en Dominicanen die inmiddels stemgerechtigd zijn. Ik ben er ook zo eentje.

Een groep die vaak wordt vergeten zijn de Antillianen (Curacaoenaars) die in Nederland wonen. Volgens het rapport Allochtonen in Nederland 2004 van het CBS wonen er 131.000 Antillianen en Arubanen in Nederland. Dat zijn er net zoveel als op heel Curacao wonen. Met een natte vinger denk ik dat er van die 131.000 mensen ongeveer 100.000 van Curacao afkomstig zijn.

In Nederland wonende Curacaoenaars hebben geen stemrecht op Curacao en de Antillen. Ook bij het aankomende referendum vallen zij buiten de boot. Dit is een aantal mensen hier op Curacao en daar in Nederland in het verkeerde keelgat geschoten.

Daar vindt men dat men als Curacaoenaar wel degelijk over de toekomst van het eiland moet kunnen meebeslissen, ook al woont men er (tijdelijk?) niet. Voor dit standpunt valt iets te zeggen. Immers, als in het buitenland woonachtige Nederlander mag ik wel mijn stem uitbrengen bij de verkiezingen in Nederland. Hiervoor hoef ik alleen een formuliertje in te vullen. Ik heb dat nooit gedaan, maar het kan wel.

Het verschil zit hem in het aantal. Het aantal Nederlanders in het buitenland is procentueel dermate klein dat de invloed van deze groep zeer beperkt is. Dat geldt niet voor Curacaoenaars, in Nederland wonen er bijna net zoveel als op het eiland zelf. Het is een vreemd idee dat mensen op 8.000 kilometer afstand voor een groot gedeelte kunnen bepalen wat we hier doen.

Hier wordt als argument aangevoerd dat de vele (legaal) op Curacao wonende buitenlanders wel hun stem mogen uitbrengen over de toekomst van het eiland. Het betreft Colombianen, Venezolanen, Dominicanen en Nederlanders.

Een Colombiaan heeft een heel ander gevoel over onafhankelijkheid van Nederland dan een Curacaoenaar. Deze buitenlanders zijn meer geneigd naar de korte termijn en persoonlijk voordeel te kijken dan naar wat op langere termijn de wil van het Curacaose volk is. Dit geldt overigens eveneer voor op Curacao wonende Nederlanders!

Een moeilijke zaak. Mijn persoonlijke verwachting van de uitslag van het referendum is dat men in meederheid voor een Status Aparte gaat kiezen. Het is interessant om parallel een enquete te houden onder de Curacaoenaars in Nederland. Ik heb namelijk geen idee wat daarvan de uitslag zou zijn.

Posted by CasaSpider at 6:46 AM | Permalink | Comments (16)

Laat ik beginnen met wat ik nog wel begrijp. Kinderen willen zich uitdrukken (express themselves). Dat is van alle tijden en dat is goed. Dat een kind met een stift op zijn vaders voet wil schrijven... ja, ook daar kan ik inkomen.

Een mooie, gladde, blanke voet staat ter beschikking van het kind in kwestie. Kijk, ik verwacht niet direct teksten als "O goede vader, dank u wel voor alle prachtige dingen die u voor mij doet!".

Het past er anders best op. Een korte one-liner als "E=MC2" zou verrassend geweest zijn, toch ben ik niet teleurgesteld dat het hem niet is geworden.

Maar waarom, waarom, waarom staan uiteindelijk de volgende teksten op mijn voeten:

• papa ben ik en ik ben dom
  
• papa eet poep dat vint hij lekker
  
• dag kindje papa is dom en ik ben ook gek dag poep

Onbegrijpelijk.

Vandaar de Zondagvraag: Waarom schrijven kinderen behalve die van Piet Hein Donner dergelijke dingen op de voeten van hun vaders?

Posted by CasaSpider at 12:41 PM | Permalink | Comments (19)

Dit jaar zat er plotseling een nieuwe jongen in Luchiano's klas. Het is Tariq (8) en hij is met ouders en zus uit Nederland naar Curacao gekomen. Op donderdagmiddag spelen hij en Luchiano (7) regelmatig thuis bij elkaar.

Lucy heeft het liefst dat Tariq naar ons toe komt. Hij is namelijk een Super Mario 3 Expert, op de GameBoy Avance. In het begin kon Tariq haar een eind op weg helpen. Inmiddels is Lucy zelf een autoriteit op het gebied van Super Mario 3. Dat meldde Tariq aan zijn moeder: "De mama van Luchiano is wel erg goed!" Dat kan ik beamen.

De jongens kunnen goed met elkaar opschieten. Eerst eten ze een hotdog, dan rennen ze naar hun GameBoys en daarna wordt er tikkertje gespeeld en gevoetbald. Lucy maakt af en toe een foto.

Jammer genoeg keert Tariq's gezin in december terug naar Nederland.

Posted by CasaSpider at 9:47 AM | Permalink | Comments (5)

In de serie Mannen komen van Mars. Samen met Luchiano (7) had ik twee kranten gekocht, de Vigilante en de Extra, en was naar de botika (apotheek/drogist) geweest om wat spullen voor Lucy's haar te kopen.

Thuis zette ik een grote pot koffie. Lucy was wat aan het schoonmaken en de was aan het doen. De koffie was klaar. Hmm, wat had ik zin in koffie!

CasaSpider (tegen Lucy): "Wil je koffie?"
Lucy: "Tsj! Koffie moet je drinken als je rustig zit! Ik ben aan het schoonmaken!"
CasaSpider: "Dus ik hoef maar één kopje in te schenken?"
Lucy: "Neen! Ik ga nu zitten, schenk er maar mooi twee in!"

Posted by CasaSpider at 9:24 AM | Permalink | Comments (15)

In veel discussies na de dood van Theo van Gogh op 2 november 2004 wordt het begrip Vrijheid van Meningsuiting aangehaald. Vanwege de raakvlakken met andere wetten en vrijheden, maar ook de plaatsing in Ruimte en Tijd is dit gecompliceerde materie. Vaak wordt het begrip Vrijheid van Meningsuiting in mijn ogen niet correct gebruikt.

Ondanks dat ik eergisteren met het getal 77 een prijsje bij Robbie's Lottery wegsleepte heb ik de wijsheid jammer genoeg niet in pacht. Wat ik wel kan doen is trachten een aantal zaken op een rijtje zetten. Wie weet leidt dit uiteindelijk tot een dieper begrip van de materie.

Achterliggende gedachte
Wat is de achterliggende gedachte van de Vrijheid van Meningsuiting? Naar mijn mening is dat het formaliseren van de mogelijkheid verschillende levensbeschouwingen naast elkaar te kunnen laten bestaan. Een beweging die gelooft in het bestaan van God dient een beweging die dat niet doet te respecteren en vice versa.

Onderdeel van het geheel
Het recht op Vrijheid van Meningsuiting staat niet op zichzelf in onze rechtsorde. Het gevolg daarvan is dat er frictie ontstaat met andere rechten en wetten. Neem als voorbeeld de Anti-discriminatiewet. Hierin wordt discriminerend gedrag verboden en daarmee ook bepaalde uitlatingen in woord en/of geschrift.

Ruimte en tijd
Bij een bepaalde uitspraak is het van belang wat er is gezegd door wie, waar en wanneer. Neem de uitspaak: "Ik heb een bom in mijn koffer". Dit kan men beter niet in een vliegtuig tegen een stewardess zeggen. Dertig jaar geleden had het Koninklijk Huis niet geparodieerd kunnen worden op een wijze als Kopspijkers dit vorig jaar heeft gedaan.

Wat is gepast?
In veel discussies waar de Vrijheid van Meningsuiting erbij wordt gehaald gaat het eigenlijk om de vraag: "Wat is gepast?" In een periode vlak na de moord op Theo van Gogh is het niet gepast verkapte bedreigingen of doodswensen uit te spreken aan het adres van mensen die evenals Theo van Gogh kritisch tegenover de Islam staan.

Epiloog
Wat er wel of niet gepast is, is heel persoonlijk. Veel autochtone Nederlanders zijn er waarschijnlijk niet rouwig om als de CIA of een andere organisatie Osama Bin Laden ombrengt. Volgens wiens normen en waarden is iets wel of niet gepast?

Toevallig hebben we het laatst over de normen en waarden binnen ons bedrijf gehad. Er kwamen nogal verschillende inzichten naar boven drijven. We hebben het over een piepkleine, redelijk homogene groep mensen. Tja, dan is het goed te begrijpen dat het op één lijn krijgen van 17 miljoen Nederlanders bijna (?) onbegonnen werk is.

Posted by CasaSpider at 6:21 AM | Permalink | Comments (15)

Maandag plaatste ik een foto van de Pontjesbrug in stromende regen. Het was een mooie foto waarvan ik zei dat hij genomen was door Karen de Grood. Daar was haar vriend Herman niet zo blij mee, want hij was de auteur van het tafereel.

Een dag later reageerde een zekere Judith van de Nederlandstalige krant Amigoe dat zij het zo'n bijzondere foto vond. Of Amigoe hem mocht gebruiken. Ik schreef terug dat ik de foto niet zelf had genomen maar vermoedde dat het geen probleem was om hem in de krant af te drukken.

Vandaag sprak ik Karen op MSN en zij wist te vertellen dat een vriendin van haar op Curacao de foto gisteren in de Amigoe had zien staan. Deze vriendin wist zich te herinneren dat Karen en Herman een dergelijke foto hadden gemaakt. Toen kon Karen haar vertellen dat het hun foto was die daar te bezichtigen was.

Wat een toeval!

Over toeval gesproken. Lucy speelt regelmatig in Robbie's Lottery het spel Wega di Number Korsou. Men kan meespelen op reeksen van vier, drie of twee cijfers. Indien men vier cijfers opgeeft en deze worden getrokken wint men uiteraard (veel) meer dan als men op twee cijfers speelt.

Wij winnen niet vaak. Niet zelden ontploft Lucy tijdens de trekking. Ofwel omdat zij er slechts één cijfer naast zit, ofwel omdat heel vaak dezelfde cijfers vallen. Bijvoorbeeld 77. Laatst viel 77 weer eens. "Fraude! Zie je wel! Wéér 77!", brieste Lucy. Mijn stelling was dat hoe voorspelbaarder de cijfers zijn, hoe gemakkelijker het is om te winnen. "Je moet dan juist de volgende keer op 77 spelen", zei ik tegen haar.

Gisteren moest ik van Lucy naar Robbie's om op 8081 te spelen. Ach, ik was er toch en dus besloot ik ook maar een paar cijfertjes in te vullen. Uiteraard begon ik conform mijn theorie met 77, voor een gulden. Maar ik zei niets tegen Lucy. Het eerste getal dat 's avonds werd getrokken eindigde op 77. Lucy gilde het uit van verontwaardiging. Ik zei niets.

Na afloop van Wega di Number liep ik naar haar toe en hield het biljet voor haar ogen. We hadden 40 gulden gewonnen. "Jij, valserik!", zei Lucy.

Posted by CasaSpider at 1:19 PM | Permalink | Comments (15)

Terwijl ik in de auto zat bladerde ik wat in de Vigilante. Een moord, een paar overvallen, het gebruikelijke werk. Plotseling viel mijn oog op de volgende kop: Franklin Lasten un artista di MCB a selebrá 45 aña den servisio.

Vrij vertaald betekent dit zoveel als: Franklin Lasten een artiest van de MCB (Maduro en Curiels Bank) vierde dat hij 45 jaar in dienst is. Dat is nogal wat, 45 jaar.

Het toeval wil dat Franklin Lasten onze huisbaas is. Toen ik in 1995 naar Curacao emigreerde heb ik eerst korte tijd op de Slokeweg 12 in Jongbloed gewoond en daarna een paar maanden in Kwartje op de Schooneboom 1. Ik meen dat het februari 1996 was dat ik naar mijn huidige woning in Vredenberg verhuisde.

Voor mij woonde een ex-collega met zijn vrouw en twee kinderen in dat huis. Zij keerden terug naar Nederland en ik trok erin. Ineens had ik veel ruimte tot mijn beschikking. En maakte ik voor het eerst kennis met Franklin Lasten.

Helemaal vertrouwen deed Lasten het niet, zo'n Hollandse man alleen in zijn huis. Zo kon ik niet direct naar het buitenland bellen en eiste hij dat ik een werkster zou nemen.

De telefoon was snel geregeld. De werkster wilde ik zelf ook wel. Op een bepaald moment was ik in Nederland voor een cursus en paste Tanja op mijn huis. Zij sloot zichzelf echter buiten en moest de hulp van de huisbaas inschakelen.

Deze schrok zich een hoedje toen hij mijn halterbank pontificaal midden in de woonkamer zag staan. "Het lijkt hier wel een fitness-ruimte! Daar gaan mijn mooie tegels!" Nou ja zeg, ik ken iemand die heeft zijn motorfiets midden in de kamer staan.

Op 3 september 1999 kwam Lucy bij mij wonen. De werkster vertrok en het huis werd meteen een stuk menselijker. Franklin Lasten vond het volgens mij een hele verbetering, hij kan wel goed met Lucy opschieten geloof ik. Het jaar erop is de woning drastisch gerenoveerd. Wij mochten toen een dag of drie, vier in het Princess Beach hotel verblijven op zijn kosten. Een soort korte vakantie, om daarna in een mooier huis thuis te komen.

In het (Papiaments-talige) artikel in de Vigilante staat dat Franklin Lasten erg populair is bij zijn clienten. Dat geloof ik direct. Het is een bijzonder sympathieke man die de handen flink uit de mouwen kan steken en eigenlijk nooit ergens een probleem van maakt. Een huisbaas om te koesteren.

Franklin Lasten, masha pabien!

Posted by CasaSpider at 6:34 AM | Permalink | Comments (13)

Deze week was het hommeles op Mambo Beach qua fotogenieke Chica's. Tweemaal is Lucy vergeefs het hele strand afgelopen. Best vreemd, want het was voor het eerst sinds tijden mooi weer.

Vandaag is het trouwens weertechnisch helemaal mis. Na met de witte Peugeot 206 Diesel door een aantal vaargeulen te zijn gereden, bereikte ik de arme krantenverkoopster. Ik zag nog net hoe een auto van de andere kant een flinke plens water over haar uitspreidde, kocht een krant en maakte rechtsomkeert. Luchiano (7) had een vrije dag verdiend.

O ja, de witte Peugeot 206 Diesel heeft dan wel geen moon-/sunroof, maar wat ik vanmorgen ontdekte is een hendel aan het stuur waarmee ik de radio/cd-speler kan bedienen. Dat geeft een gevoel van luxe in mijn Dorpsstraattractor. Mooi is ook het langzaam opgloeiende lampje in het dak als de sleutel uit het contact wordt gehaald.

We dwalen af.

Niet afgelopen zondag, maar de zondag daarvoor ging het een stuk beter met lachicamerengue.com. Na het gebruikelijke biertje te hebben gedronken stapte Lucy op een Nederlandse blondine af. Het bleek Christien uit Alkmaar te zijn. Maar dat wisten we toen nog niet.

Haar vriendin Fleur kwam voor de zekerheid met haar mee. Ook Fleur mocht er zijn en daarom vroeg Lucy ook aan haar of zij Chica de la Semana wilde worden. Fleur had geen bezwaar en is volgende week te bewonderen.

Beide dames zijn lang, slank en blond. Wat voor beroep zouden zij hebben? Men denkt in een dergelijk geval al snel aan stewardess of verpleegster. Warm! Beiden zijn vijfde-jaars studenten medicijnen. Stel nu dat zij later huisarts worden, mijn fantasie slaat direct helemaal op hol!

Mijn huisarts is dokter Harry Janssen. Een hele aardige man die nog bij Diverse Sauzen heeft gedrumd. Wie kent niet de hit Chillen op de Antillen? Maar hij is wat gezet en kalend. Neen, dan is Christien toch meer mijn type. Er zit duidelijk toekomst in de beroepsgroep.

Op lachicamerengue.com vindt u onder Chica Semana de fotoserie van dokter Christien.

Posted by CasaSpider at 6:16 AM | Permalink | Comments (9)

Zondagmorgen zat ik even te chatten met Karen de Grood. Zij is met vriend Herman net terug van een vakantie op Curacao. Hun vakantie viel bijna in het ergste gedeelte van de regentijd.

Karen stuurde me de volgende foto van de Koningin Emmabrug, ook wel Pontjesbrug genoemd. De foto zal een dag of tien geleden gemaakt zijn.

Het water in de Annabaai was dermate wild dat de Pontjesbrug tijdelijk elders een goed heenkomen moest zoeken. Heeft Pascal meteen een zeer bijzondere foto van deze mooie brug! Zie het verhaal en de comments over de Julianabrug.

De dame in de rolstoel is overigens niet over het randje gekukeld, maar was wel drijfnat. Karen kwam haar later tegen in een winkel om een nieuw en vooral droog t-shirt te kopen.

Zondagmiddag was het gelukkig weer stralend weer. Week 48 is begonnen!

Posted by CasaSpider at 7:02 AM | Permalink | Comments (13)

Zaterdagmiddag reden we via Salinja naar Punda. In Salinja moesten we nog een kleinigheid kopen om 's avonds in de schoen van Luchiano (7) te stoppen. Lucy leidde hem af en ik zocht wat kado's, of andersom. We hadden tegen hem gezegd dat we potloden en lijm nodig hadden. Er was geen greintje achterdocht bij Luchiano te bespeuren.

We dronken onze gebruikelijke Triples van La Trappe bij Pleincafé Wilhelmina. Eten deden we ondanks dit afschrikwekkend voorbeeld bij Kentucky Fried Chicken. Er liepen een paar jonge, halfdronken Zwarte Pieten rond bij KFC. Mede door het bier popelde Lucy om een belangrijk thema aan te snijden: De Waarheid omtrent Sinterklaas.

Lucy begon hints te geven aan Luchiano dat de ware Sinterklaas nu naast hem zat. Dat was ik dus. "Is papa Sinterklaas? Ah nee, dat geloof ik niet!" Ik voegde wat technisch bewijs toe: "Hoe denk je dat Sinterklaas op zoveel plaatsen tegelijk kan zijn? Hij is nu bijvoorbeeld ook in Nederland, vind je dat niet gek?"

Op een bepaald moment hield Lucy op, ze had de indruk dat er zich een traantje in Luchiano's oog aan het ontwikkelen was. Hij wilde ons niet geloven. We kwamen nog wel zover dat de Zwarte Pieten zich zwart schminken. Maar Sint was echt.

In de auto discussieerden we nog wat heen en weer. Koortsachtig was Luchiano op zoek naar tegenargumenten. Plotseling meende hij er een gevonden te hebben: "O ja? O ja? En die wortel dan? Wat gebeurt er dan met die wortel? Zie je wel!", riep hij alsof hij zojuist het sluitend bewijs voor de Big Bang theorie had gevonden.

"Die eet jij de volgende dag in de soep, jongen", antwoordde ik. "We halen hem daarom zo snel mogelijk uit jouw schoen!" Toen Luchiano voor het naar bed gaan zijn schoen zette, zong hij zeer enthousiast zijn Sinterklaas Kapoentje. Nog steeds gelooft hij ons niet of wil ons niet geloven.

We hebben hem op het hart gedrukt om niets tegen de andere kinderen op school te zeggen. Toch denk ik dat het onderwerp maandag ter sprake gaat komen op het jongenstoilet, als de Gang-of-Four daar samenschoolt.

Posted by CasaSpider at 8:49 AM | Permalink | Comments (23)

Het is nog steeds week 47. Toch lijkt er langzaam maar zeker enige verbetering in te treden. Dat begon gisterenavond toen ik mijn eerste glas Tequila inschonk. Via internet luisterde ik naar Twickelstad FM waar GeenHeld en Sander gedurende de Nederlandse nacht en Curacaose avond het programma Nachtkoorts presenteerden.

Ik stuurde een verzoek in om een nummer van Primal Scream te draaien en ze deden het nog ook. Leuk om je naam op Twickelstad FM voorbij te horen komen! Na een uurtje of twee begon de Tequila zijn genezende werk te doen en schakelde ik over op Merengue en Bachata. Niet echt muziek voor Twickelstad geloof ik.

Zaterdagmorgen was ik een beetje moe maar verder fit als een hoen. Sinterklaas zou om negen uur aankomen op het Waaigat in Punda. Om half tien gingen we er heen. Met een beetje geluk vonden we een parkeerplaats vlakbij het Waaigat waar het erg druk was. Sint was net van zijn bootje afgestapt.

Ik zou nu ergens achteraansluiten bij de mensenmassa en heel weinig zien. Gelukkig hebben wij Lucy. Kordaat en standvastig beende zij richting het schip, wrong zich langs wat mensen en stapte brutaal op het platform. Luchiano en ik liepen gedwee achter haar aan. Niemand hield ons tegen, terwijl een badge toch echt vereist was. Even later stonden we helemaal vooraan en kon Luchiano Sint een handje geven. De brutalen hebben de halve wereld.

Het was warm. Het zweet gutste langs mijn lijf, de camera besloeg ervan. De Pieten deden een acrobatiek-show. Na een uurtje hadden wij het wel gezien, het was tenslotte al de vijfde keer dat we Sint Nicolaas op Curacao hebben zien aankomen. De Sinterklaas Fotoserie bevat dan ook maarliefst negen (9!) foto's.

Nadeel van de intocht is dat Luchiano vanavond zijn schoen wil zetten. Drie keer raden wie er straks een kadootje mag gaan kopen. Laatst beklaagde ik me bij Luchiano dat ik zo vaak dingen voor hem moet aanschaffen. Dat zag hij heel anders, het viel allemaal best mee volgens hem. "O ja?", zei ik, "Met je verjaardag, voor je rapport, met Kerstmis, met Sinterklaas, met..."

"Ho,ho!", onderbrak de kleine man mij, "De Sinterklaas-kado's koopt Sinterklaas en niet jij!"

Volgend jaar zorg ik ervoor dat hij begrijpt wie hier de echte Goedheiligman is.

Posted by CasaSpider at 12:02 PM | Permalink | Comments (17)

Week 47 is duidelijk niet mijn week.

• Het heeft deze week op Curacao meer geregend dan normaliter in een heel jaar.
  
• Door de regen zijn er veel muggen en zit ik onder de jeukende muggenbultjes.
  
• Ik heb nog steeds pijn in mijn zij van toen ik drie weken geleden met Luc de Christoffelberg beklom en bij de afdaling uitgleed, mij vast wilde pakken, net op tijd zag dat het een cactus was, me krampachtig omdraaide en daarbij waarschijnljik een spiertje heb verrekt.
  
• Onverlaten zijn er vandoor met mijn donkerblauwe Toyota Corolla met moon-/sunroof.
  
• In de Toyota lag mijn rijbewijs.
  
• Weliswaar heb ik sinds zaterdag ADSL, maar zowel eergisteren als gisteren lag het er vanaf één uur 's middags tot de volgende ochtend uit.
  
• Ik had slechts een 4.8 voor De Nationale Bijbeltest.

Vanavond ga ik een fles Tequila (José Cuervo) kopen.
Gelukkig is week 47 bijna voorbij.

Posted by CasaSpider at 6:23 AM | Permalink | Comments (27)

Om iets over negen werd ik opgehaald door Yair Bakhuis van Star Lease. In een witte Peugeot 206 diesel. We reden samen naar de hoofdpolitiepost aan de Garipitoweg. Daar aangekomen bleken er bijzonder weinig agenten te zijn. We moesten maar even wachten.

Na een half uur werden Yair en ik geroepen. De agent die de aangifte moest opnemen had net de laatste hap van zijn broodje verorberd. Het was tien uur. De man was eigenlijk van Trafiko (Verkeer) en niet van Joy Riding. De mannen van Joy Riding waren er geen van allen, waarschijnlijk waren ze druk aan het joy-riden.

De aangifte opnemen ging erg langzaam. Na een half uur was het klaar. Vreemd genoeg kregen wij geen copie van de aangifte, die moesten we later maar bij Joy Riding gaan halen. Gelukkig heeft Yair nogal wat contacten, dus hij gaat er achteraan. Bij het doorlezen van de aangifte zag ik dat de naam van de agent E.S.C. Donker was. Of zoiets. Wie weet komt dat nog van pas.

Om elf uur waren we bij Star Lease. Daar overhandigde Yair mij de sleutel van de Peugeot en reed ik naar huis. Het was even wennen om na ruim drie jaar voor het eerst te moeten schakelen. Ik voelde me meteen weer Michael Schumacher!

Nu ga ik wat eten, dat is er helemaal bij ingeschoten. Lucy is ook boos op de dieven want door hun schuld heeft zij nu geen krant.

Posted by CasaSpider at 11:43 AM | Permalink | Comments (16)

Het regent pijpenstelen op het eiland. Toen ik gisteren Luchiano (7) naar school bracht was het helemaal erg. De ruitenwissers deden hun werk en ik voer meer door kolkende riviertjes dan dat ik reed op een weg. "Daar zou ik een leuk mpeg-filmpje van kunnen maken", dacht ik bij mijzelf. Met Luchiano hoefde ik hier niet over te communiceren, die zat achterin druk met zijn GameBoy SuperMario 3 te spelen.

Het had zo hard geregend dat de kinderen vandaag vrij kregen van school. Ergens vond ik dat jammer, want nu viel mijn filmpje in het water. Alhoewel, ik moest toch de krant voor Lucy halen bij mijn krantenverkoopster Grecia op de Caracasbaaiweg. Even vroeg als gebruikelijk stond ik op, telde het geld voor de krant, pakte de camera en liep naar buiten.

Waar normaliter mijn donkerblauwe Toyota Corolla met moon-/sunroof mij trots tegemoet blikt gaapte nu een groot gat.

"Huh???"

Ik liep naar het hek en keek een stukje naar links. Een onzinnige actie, net alsof de auto besloten had om onder een boom te schuilen tegen de regen. De realiteit drong langzaam tot mij door: de Toyota was gestolen!

's Nachts had ik de honden nog wel gehoord, maar ja die blaffen zo vaak dat men daar niet meer op let. Tot overmaat van ramp zit mijn bijna verlopen Nederlandse rijbewijs in het handschoenenkastje. Ik belde de politie. De agent nam de aangifte op en zei me dat ik toch ook naar de dichtstbijzijnde politiepost moest gaan.

Aangezien het pas half zeven was, inmiddels zeven uur, zijn er nog maar weinig mensen op hun werk. Mijn contactman van de lease-maatschappij arriveert om acht uur. Als ik hem het slechte nieuws heb gebracht is het wachten op een vervangende auto. Via VPN (en ADSL) kan ik gelukkig wel wat werk verrichten tot die tijd.

Het is de eerste keer dat ik met heuse criminaliteit word geconfronteerd op Curacao als ik het gestolen gastankje in 1995 even niet meetel.

Ik baal hier flink van.

Posted by CasaSpider at 7:17 AM | Permalink | Comments (13)

Luchiano (7) en ik lazen de Donald Duck. Dat doen we iedere avond voor het slapen. Hij mag een verhaaltje uitkiezen en leest de eerste pagina zelf hardop voor, de andere zijn voor mij. Tot mijn verbazing las Luchiano gisteren het hele verhaal van Madam Mikmak in één ruk uit.

Er kwam het woord Bibelebontse pap in voor. Ik groef een diepe geul in mijn geheugen om het hele lied (of was het een versje?) naar boven te halen en kwam een aardig eind. Maar internet was beter.

Het nieuws kwam eraan en dus zei ik welterusten tegen de kleine man. Hij begint dan altijd te onderhandelen. Of we zijn favoriete spel Knussieknussieknusknusknus nog even kunnen doen, of Op een grote paddestoel of Alles op hem gooien. Ik vrees deze dingen als hij 32 is nog steeds te moeten doen.

"Neen, het is tijd. Nu slapen!", zei ik. "Altijd moet ik doen wat jij zegt, nooit wat ik wil. Dat is niet eerlijk!", vond Luchiano. "Hé, dat lijkt op Calimero!", schoot mij te binnen. Ik vertelde hem over het kuiken met de halve eierdop op zijn kop. Luchiano vond het fascinerend, maar dat kan ook komen omdat hij zo uitstel van executie kreeg met betrekking tot het slapen gaan.

Op internet had ik de Calimero-song snel gevonden. Ik riep Luchiano en was benieuwd wat hij van het liedje vond. Tot mijn verbazing stond hij met glinsterende ogen te luisteren, hij vond het geweldig. Met name de taalfout in de zin "want zij zijn groot en ik is klein". Zeker vier keer moest het nummer gedraaid worden.

Ik heb er maar meteen een CasaPoll van gemaakt: Wat is uw favoriete kinderprogramma? Hij is zoals gebruikelijk te vinden links onder het klokje.

Meer Calimero-info:

• Calimero Official Website
  
• Calimero Song (3.157.888 bytes)
  
• Calimero Lyrics

Posted by CasaSpider at 6:43 AM | Permalink | Comments (29)

Gisterenavond is in Nederland de Grootste Nederlander Aller Tijden gekozen. Op Curacao gebeurt dat later deze week. Om te voorkomen dat ik voor de zoveelste keer (zie Missie Kilimanjaro) dagen of zelfs weken later met oud nieuws kom, publiceer ik hier en nu de winnaar: Pim Fortuyn!

Wat moet men met zo'n uitslag. Persoonlijk heb ik helemaal niets tegen Pim Fortuyn. Ik heb genoten van de debatten na de gemeenteraadsverkiezingen waarin Fortuyn met name Melkert flink de oren waste. Dat de LPF later de Nederlandse politiek tot een soap-serie deed degraderen is niet de schuld van Pim Fortuyn.

Zelf heb ik voor Johan Cruyff gestemd. Het belangrijkste bij een verkiezing waar appels met peren worden vergeleken is dat er duidelijke criteria worden opgesteld en gebruikt. Ik zet de mijne nog even op een rijtje:

• Tijdsduur. De GNAT kan in principe geen eendagsvlieg zijn. Als dat wel zo is dient hier een buitengewone, ja bijna buitenaardse prestatie aan ten grondslag te liggen. Dankzij Pim Fortuyn won de LPF de gemeenteraadsverkiezingen in onder anderen Rotterdam. Na zijn dood haalde de partij ook bij de echte verkiezingen een enorm goede uitslag. Dat mag men op het conto van Pim Fortuyn schrijven, in mijn ogen is het geen buitenaardse prestatie.
• Internationaal. De GNAT moet internationale allure hebben. Anders kan men ook Klazien uit Zalk nomineren. Hij of zij hoort in het rijtje Adenauer, Churchill niet uit de toon te vallen. In het buitenland kent men Pim Fortuyn hoogstens op grond van de laffe daad van Volkert van der G., niet vanwege Fortuyns uitmuntende politieke prestaties. Daarvoor heeft hij domweg de tijd niet gekregen.
• Genialiteit. Voor dit criterium slaagt Pim Fortuyn. Zijn denkwijze was baanbrekend en sneller dan die van zijn tegenstrevers.
• Controversialiteit. De GNAT mag niet controversieel zijn. Het overgrote deel van het volk dient vrede te hebben met de uitverkiezing. Ik heb stellig de indruk dat van de tien uiteindelijk genomineerde kandidaten juist Pim Fortuyn het meest ter discussie stond.

Wel, Pim Fortuyn slaagt slechts op één van mijn vier criteria en kan naar mijn bescheiden mening dus nooit de Grootste Nederlander Aller Tijden zijn. Maar dat zijn mijn criteria en het was niet mijn programma. Overigens is Pim Fortuyn wel degelijk ook winnaar geworden van mijn eigen GNAT-poll!

Concluderend zegt de GNAT-verkiezing veel meer over het gevoel dat op dit moment in Nederland leeft dan over wie nu in historisch perspectief de allergrootste Nederlander is.

Update 16.11.2004 / 13:30

De KRO geeft toe dat eigenlijk Willem van Oranje heeft gewonnen. Niet alle stemmen waren op tijd geteld volgens dit KRO-bericht.

Ik geloof er helemaal niets van!

Posted by CasaSpider at 6:14 AM | Permalink | Comments (16)

Het was zondagmiddag een beetje regenachtig en donker maar we gingen toch naar Kontiki Beach. In de auto gaf Luchiano al te kennen dat hij niet de zee in ging. "Tot 2006 ga ik niet meer in zee zwemmen!"

Dat komt door een klein stukje film dat hij laatst bij De Happenkar heeft gezien. Volgens mij was het een stukje uit Jaws, in ieder geval beet een haai het been van een zwemmer af. Luchiano en ik keken naar het afgescheurde onder het bloed zittende been dat langzaam naar de bodem zonk. Die scene heeft indruk op hem gemaakt. Volgens Luchiano duurt het tot 2006 voordat het fragment uit zijn hoofd is verdwenen.

Toen we op het strand lagen praatten we wat. Ik probeerde Luchiano de zee in te praten. Mijn argument dat er in de Caribische Zee geen grote witte haaien zwemmen maakte weinig indruk. Toen deed ik iets niet zo slims.

"Jij bent bang voor haaien hè? Nou, ik zal je eens wat vertellen, veel gevaarlijker dan een haai is het Portugese Oorlogsschip. Dat is een kwal met supergiftige tentakels van wel 30 meter. En omdat de wind op dit moment de andere kant op staat kunnen die kwallen heel gemakkelijk hier komen!"

Nu had Luchiano helemaal geen zin meer om nog een teen in het water te steken. Ja, dat had ik slim aangepakt.

Ik ging met Lucy het water in. Omdat Lucy's haar niet nat mocht worden moest ik met haar op mijn rug zwemmen. Hoe zegt men zoiets, ik zwom dus op mijn buik, maar Lucy hield zich aan mij vast en bevond zich op mijn rug. Niet dat we op onze rug(gen) zwommen.

Luchiano bekeek het tafereel van een afstand en voelde zich ietwat alleen en in de steek gelaten. Zonder dat hij het merkte zag ik hoe hij stiekem de zee inging en naar ons toe zwom. Hij zwom heel dicht tegen mij aan, het verhaal over het Portugese Oorlogsschip zat nog vers in zijn hoofd.

Een Portugees Oorlogsschip (Physalia physalis) is feitelijk geen kwal maar een verzameling kolonies van poliepengroepen waarbij iedere groep zijn eigen taak heeft. Ze werken samen om te kunnen zwemmen, eten en voortplanten (bron).

Toen we daar zo zwommen met Lucy op mijn rug en Luchiano vlak tegen mijn linkerzij aan leken we warempel zelf wel een Portugees Oorlogsschip!

Na het zwemmen staan we altijd nog wat in het water te spelen. Ik gooi Luchiano een paar meter verderop het water in of hij gaat op mijn schouders staan en springt er vanaf. Elke keer als ik Luchiano nu echter in zee gooide zwom hij zo hard hij kon naar mij toe en klemde zich aan mij vast. Het was een bijzondere variant. Op een bepaald moment noemde ik hem De Magneet.

Als iemand zo lang mogelijk zijn adem probeert in te houden is het niet het gebrek aan zuurstof dat uiteindelijk de ademprikkel activeert, maar het teveel aan koolzuur. Een buitenstaander die het tafereel met De Magneet gadesloeg zou wellicht denken dat Luchiano wel erg veel van zijn vader houdt.

Deze liefde was echter ingegeven door de angst voor het Portugese Oorlogsschip.

Posted by CasaSpider at 12:55 PM | Permalink | Comments (13)

Alfred Nobel (1833-1896) ontdekte in 1866 het dynamiet. Met dynamiet is ontzettend veel goeds gedaan, maar helaas kan het ook ingezet worden voor minder nobele doelen.

Toen Alfred Nobel overleed bepaalde hij bij testament dat zijn fortuin aangewend diende te worden om ieder jaar op 10 december een prijs uit te rijken voor buitengewone prestaties op diverse terreinen. Als een soort compensatie voor de ellende die met zijn uitvinding was aangericht.

Op zaterdag 13 november gaf ik Luchiano (7) een hotmail-adres en leerde hem emailen. Hij pikte het snel op en stuurde mailtjes naar zijn opa, zijn moeder en naar mij. Een dag later leerde ik hem hoe een attachment te versturen. Als beloning ontving ik een leuke tekening.

Luchiano is snel op de computer maar helaas niet met eten. Op zondagmorgen had hij een schamel boterhammetje met chocoladepasta verorberd.

Ik kookte vijf eieren. Drie voor mij, een voor Lucy en een voor Luchiano. Die had echter geen zin in een ei. Lucy dwong hem het ei op te eten, eerder mocht hij niet op de computer.

"Wacht maar! Wacht maar!" roepend at Luchiano nurks zijn ei op. Toen hij klaar was rende hij naar de computer. Er werd hard gewerkt en even later had Lucy mail. Met Paint had hij de hier afgebeelde figuur getekend en als attachment naar zijn mama gemaild.

Wel, ik heb heel even moeten helpen omdat hij het file niet zo snel kon vinden. Dat was in My Documents terechtgekomen. "Tja, ook bij computers moet je goed weten waar je je spullen opbergt", kon ik niet nalaten te zeggen.

Lucy vond het van de ene kant knap dat Luchiano zo snel een attachment kon mailen maar van de andere kant drie keer niks dat hij de zojuist aangeleerde techniek had aangewend om haar terug te pakken voor het ei.

Alfred Nobel kan erover meepraten.

Posted by CasaSpider at 6:16 AM | Permalink | Comments (12)

08:14

De eerste helft van Ajax-Feyenoord is bijna afgelopen. Het staat 1-0 voor Ajax en dat is dik verdiend moet ik helaas met dikke tegenzin toegeven.

Vanaf half acht zit ik voor de TV met een paar mokken koffie, serieel natuurlijk. "Laat ik er maar een RealWrite™ post van maken", dacht ik bij mijzelf. Voor de onwetende, RealWrite™ is mijn concept om live verslag te doen van dingen.

Een jaar of twee geleden was dat nog niet mogelijk. Als Ajax voorstond tegen Feyenoord zette ik onmiddellijk de TV uit. Dat is nu niet meer zo, ik ben milder geworden. Bij een nederlaag van Feyenoord neem ik Studio Sport nog steeds niet op, men hoeft zich natuurlijk ook weer niet in de ellende te wentelen.

De pauze komt eraan. RealWrite™ gaat gewoon door, we hebben immers toch ADSL. Even tussendoor: als iemand raadt waar wij gisterenavond (18:00 uur) naar toe geweest zijn, dan eet ik mijn Feyenoord-pyjama op.

08:22

ONGELOFELIJK!!! Uit het niets komt de gelijkmaker uit de lucht vallen! Wie anders dan Dirk Kuyt! Even koffie voor Lucy halen.

08:57 (62e minuut)

Een Ajax-goal hangt in de lucht. Sjonge, sjonge, wat speelt Feyenoord slap! Passes zijn te slap en de zwakke Ajax-verdediging blijft zonder problemen overeind. Brekebeen Heitinga speelt zelfs een foutloze wedstrijd!

Ik erger mij dood.

09:24 (89e minuut)

O, o wat speelt Feyenoord slecht! Ik zit hier met samengeknepen billen te kijken. De hoop gevestigd op een oude voetbalwet dat als het ene team beter is en aandringt maar niet scoort, dat de bal er dan aan de andere kant ingaat. Maar dat zou echt teveel eer zijn. Nog twee minuten extra speeltijd...

09:28 (Einde)

Met een heleboel geluk hebben we het gelijke spel uit het vuur gesleept. De veelgeroemde Feyenoord-aanval maakte niets klaar tegen een Ajax-defensie die (onder anderen) door Heerenveen nog compleet overlopen werd. Zoals Nienke in de commentaren schreef is het puur psychisch, Ajax is nu eenmaal de Angstgegner. In dat licht bezien is een 1-1 in Amsterdam een overwinning voor ons.

Mauro Rosales werd tot Man of the Match uitgeroepen en daar ben ik het mee eens. Aan Feyenoord-kant zag ik maar één uitblinker: doelman Babos.

Eens kijken of Luchiano al wakker is.

Posted by CasaSpider at 8:25 AM | Permalink | Comments (18)

Veel mensen geloven dat vrijdag de dertiende ongeluk brengt. Volgens mij ligt dat meer aan de vrijdag dan aan de dertiende. Zo zijn Lucy en ik op een zaterdag de dertiende getrouwd en dat was geen slechte dag voor ons.

Gisteren was het vrijdag de twaalfde. Potentieel een goede dag voor mij. Sinds jaar en dag internetten wij thuis met een inbelmodem. In 1995 nog met 9600 bps, inmiddels met 45 kbps. Het blijft behelpen. Gisteren wilde UTS bij mij ADSL installeren, daar verheugde ik mij nogal op. 's Morgens zou de man die het werk kwam doen mij bellen.

Ik was lekker aan het werk bij UTS Vredenberg toen om iets over achten het licht uitviel. De PC's bleven het gewoon doen, die zijn aangesloten op een UPS. Even later startte de generator en hadden we weer licht en koffie. Dat gold helaas niet voor de rest van het eiland. Er was een heuse Black-Out uitgebroken! De laatste Black-Out werd door Aqualectra nog eufemistisch Brown-Out genoemd, het effect is echter precies hetzelfde: gedurende vele uren geen stroom.

En zo was het ook ditmaal. Van acht uur 's morgens tot half vijf 's middags had Vredenberg, onze wijk, geen electriciteit. Om iets over half vijf belde Luchiano (7) me verheugd op: "Papa, we hebben weer stroom!" Onmiddellijk belde ik de ADSL-installeur, maar ik wist ook wel dat vrijdagmiddag half vijf niet het ideale tijdstip is om aan een nieuwe klus te beginnen.

Ik rekende al op volgende week maar tot mijn verbazing vroeg de man of hij op zaterdagmorgen mocht komen. Natuurlijk mocht dat. Om tien uur was hij er en om half elf waren onze beide computers aangesloten via ADSL.

We zijn allemaal blij, maar Luchiano is het allerblijste. "Wat gaat dat snel!", was zijn eerste en logische reactie. Minder logisch maar wel erg Hollands was zijn tweede: "En papa, we hoeven nu niet meer te betalen als we connecten, toch?"

Het feit dat connecten geld kost gebruikten wij tot nu toe om hem van de computer af te krijgen. We moeten op zoek naar nieuwe argumenten. Of vaker vriendjes uitnodigen, zoals zijn klasgenoot Tariq die donderdag kwam spelen.

Op een bepaald moment, waarschijnlijk toen de batterij van hun GameBoys opraakte, gingen ze buiten op het hek zitten lezen. Ondertussen Lucy commanderend: "We willen cola!" of "We hebben honger!" of "Geef me een ander boek!" Het zag er wel koddig uit.

Hoe dan ook, zaterdag de dertiende is voor mij een geluksdag. Maar over geluksdagen wordt niet zo snel een film gemaakt.

Posted by CasaSpider at 11:47 AM | Permalink | Comments (23)

Deze week werd ik plotseling gebeld op mijn cellular. Twee opmerkingen hierover:
1. Eigenlijk wordt men altijd plotseling gebeld.
2. Op Curacao noemen wij een mobieltje cellular.

Ik werd gebeld door mijn ex-collega Edgar Dijkhuizen, via Skype maar daar merkte je niets van. Dat was een verrassing. Ik had Edgar al een hele tijd niet meer gesproken. Ik ken weinig mensen die in een periode van pak hem beet acht jaar zoveel gebeurtenissen met impact hebben meegemaakt als hij.

In 1996 kwam Edgar op Curacao werken als Database Administrator (DBA). Zijn vriendin Jacqueline kwam met hem mee en kon ook bij ons bedrijf SQL Integrator aan de slag. In 1997 ging ik vier maanden voor het GBA in Amsterdam werken. Toen ik terugkwam vroeg men of Edgar mijn werk bij het GBA drie maanden wilde voortzetten. Daar had hij absoluut geen zin in, hij vermaakte zich uitstekend op Curacao!

Er is met hem gepraat. Heel veel gepraat. Uiteindelijk gaf Edgar toe, hij ging naar Nederland. "De Hel", noemde hij het in de maanden die daarop volgden. Na het afscheidsfeestje reed hij in zijn auto naar het vliegveld. Jacqueline was in haar auto al op Hato aangekomen en wachtte met een paar mensen op Edgar. Die kwam maar niet. Hij bleek met zijn auto geslipt te zijn en kon uiteindelijk nog net op tijd in het vliegtuig naar De Hel stappen.

Tussen Kerst en Nieuwjaar bezocht Jacqueline Edgar in Nederland. Toen zij terugkeerde vroeg de douane op Curacao wat zij hier kwam doen. "Op vakantie", antwoordde Jacqueline conform de bedrijfsinstructie. De verblijfsvergunningen waren namelijk nog niet rond. De douane-beambte vertrouwde het niet en bleef doorvragen. Toen bleek dat Jacqueline slechts iets van 200 gulden bij zich had werd zij stante pede terug op het vliegtuig naar Nederland gezet. Dat waren hilarische tijden.

Helaas werd dat snel minder. In 1998 werkte ik drie maanden in Zwitserland. Via mail bereikte mij het bericht dat Edgar op 18 oktober 1998 een zwaar auto-ongeluk had gekregen. Een tegenligger haalde in, Edgar week uit en reed tegen een boom. Hij was verlamd en kon niet meer praten.

Er volgde een aantal operaties. Het herstel ging langzaam en moeizaam. Na het ziekenhuis revalideerde Edgar in het Monseigneur Verriet instituut. Zijn relatie met Jacqueline was op de klippen gelopen. Regelmatig ging ik met ex-collega Teus van Lingen bij Edgar op bezoek. We dronken dan een flesje Amstel en kletsten wat over werk en andere dingen.

Langzaam ging het iets beter. Op een bepaald moment kon Edgar zelfstandig, met behulp van krukken, uit zijn bed komen. Een overwinning. Het herstel vorderde zodanig dat hij weer op zichzelf kon wonen. Ook begon hij weer te werken, maar dit bleek toch iets te zwaar. Edgar verhuisde naar Siberie, niet ver van het strand van Daaibooibaai.

Hij had daar een mooi huis waar Lucy, Luchiano en ik regelmatig een biertje gingen drinken. Edgar vermaakte zich wel met zijn PC en via ICQ leerde hij Rejane kennen, een Braziliaanse schone. Zij kwam een weekje op vakantie en daarna was het hek van de dam. Binnen de kortste keren trok zij met haar acht-jarige zoontje Rodrigo bij Edgar in.

Om een lang verhaal kort te maken, Edgar en Rejane verhuisden naar Nederland. Dat was geen succes. Na een paar maanden vertrokken zij naar Porto Alegre in Brazilie, waar zij trouwden. Een bruiloft die ik via de webcam heb gevolgd. Helaas zijn Edgar en Rejane inmiddels gescheiden en leeft Edgar weer in Nederland. Na een tijdje bij zijn moeder te hebben gewoond beschikt hij nu over zijn eigen flatje. Met PC en Skype. En toen belde hij.

Op de foto lijkt Edgar enigszins op Saruman uit de Lord of the Rings. Het was niet zijn beste periode. Gelukkig ziet hij er inmiddels weer een stuk beter uit, maar hij had geen bezwaar tegen plaatsing van dit portret.

Posted by CasaSpider at 6:33 AM | Permalink | Comments (8)

"Kom je nog even met me kletsen?", vroeg Luchiano (7) me om half negen 's avonds. Eigenlijk moest hij slapen maar ik zwichtte. Even later lagen we op bed over vrouwen te praten.

Was vorig jaar Rosmijna zijn grote favoriet, dit jaar is Suena de uitverkorene. Ik heb haar gezien en het is een knappe meid. Mijn persoonlijke voorkeur ging tot ontzetting van Luchiano uit naar Danielle, maar Suena mag er zeker wezen. "Danielle? Hoe kun je die nou mooier vinden dan Suena?"

Ik zei dat het juist bijzonder handig is dat niet iedereen dezelfde smaak heeft, maar volgens Luchiano is Suena toch echt het populairste meisje van de klas. Twee meisjes weten het al, dat Luchiano verliefd is op Suena. Suena zelf echter niet. "Ik ga haar een briefje schrijven", filosofeerde de kleine romanticus. "Maar ik zet niet mijn naam eronder!"

CasaSpider: "Hmm, dat moet je juist wel doen, anders weet ze toch niet van wie het briefje is?"
Luchiano: "Nee, maar vorig jaar heb ik een briefje geschreven voor Rosmijna met mijn naam erop. En zij verscheurde hem!"

Ik moest even aan Koos Alberts denken.

Het lijkt erop dat Luchiano zich uit de mannenwereld aan het ontworstelen is. Tot voor kort praatte hij niet met meisjes. "Waarom praat je niet met meisjes, die zijn toch veel gezelliger?", probeerde ik dan.

Luchiano: "Neen, daar heb ik geen tijd voor."
CasaSpider: "Geen tijd? En in de pauze dan?"
Luchiano: "Neen, dan ben ik met mijn vrienden op de jongens WC."
CasaSpider: "Zo, en wat doen jullie daar dan als ik vragen mag?"
Luchiano: "Ach, daar praten we over dingen. Over de vakantie enzo."

Ik probeerde mij hier een voorstelling van te maken.

Toen ik Luchiano gisteren ophaalde kwam zijn vriend Joash naar me toe. "Meneer, twee meisjes pesten Luchiano!" Luchiano stond er wat bedremmeld bij, dus ik vroeg hem of dat waar was. "Mwoah...", zei hij. Toen Joash weg was en we samen naar de auto liepen kwam de verklaring: "Ze pesten me helemaal niet, maar Joash vindt het niet leuk als ik met meisjes praat!"

Straks ga ik buiten een lekker kopje koffie drinken met mijn Cubaanse collega Yohanna. Een stuk leuker dan met mannen converseren op het mannentoilet.

Posted by CasaSpider at 6:08 AM | Permalink | Comments (19)

1.

In Nederland heerst er consternatie vanwege de gebeurtenissen in de Haagse Antheunisstraat. Zwaarbewapende Moslim-extremisten vermoedelijke terroristen hielden zich schuil in een pand en hebben twee agenten ernstig verwond door het werpen van een handgranaat. Inmiddels zijn er twee mannen gearresteerd en is de rust teruggekeerd.

Op Curacao bevinden wij ons in een negatieve geweldspiraal. Mensen worden in hun huizen overvallen. Kwamen de slachtoffers aanvankelijk nog met de schrik vrij, de afgelopen dagen hebben afzonderlijk van elkaar twee oudere mannen de overval met hun leven moeten bekopen. Toen ik dinsdag om 13:00 net geknipt was door Debbie van Kapsalon Chadé hoorde ik van haar moeder Dolly dat er op de Van Engelenweg een oudere Europese Nederlander was vermoord.

Het bleek te gaan om de 77-jarige Willem Maarten Hoekstra, voormalig directeur van OGEM.

2.

De Curacaose luchtvaartmaatschappij DCA is al een tijdje failliet. Voor 109 onschuldige passagiers heeft het faillissement een naar staartje. Zelf zijn deze passagiers meer dan een maand geleden met enige moeite van Miami op Curacao geraakt, hun bagage bleef echter achter.

DCA maakte geen aanstalten en had ook geen geld om deze bagage alsnog op te halen. Het bedrijf dat de bagage in Miami beheert rekent hiervoor een bedrag van USD 20,= per stuk bagage per dag. Voor sommige gedupeerden loopt de schuld reeds tegen de USD 500,=. Niemand doet iets. Met name de overheid als grootaandeelhouder van DCA kan dit aangerekend worden.

Morgen wordt de bagage vernietigd (!), zo is door Miami te verstaan gegeven. Een absurde situatie. Op dit moment keert de verzekering niet uit omdat geen sprake is van vermissing of schade. Vanaf morgen dus wel! Volgens een verzekeringsdeskundige komt de verzekeringsmaatschappij ook na vernietiging van de bagage onder de claims uit. Waarom verbaast mij dit niet?

Ik vind het allemaal heel gewoon, maar het is toch een beetje vreemd.

3.

Campo Alegre is het nationale prostitutie-park van Curacao. Het is een complex vlakbij vliegveld Hato en er wonen zo'n 150 à 200 dames semi-permanent, met name uit Colombia en de Dominicaanse Republiek. Van oudsher kregen deze dames een speciaal visum voor drie maanden om in Campo Alegre te werken. Na drie maanden kwam er nieuwe aanvoer.

De huidige Gezaghebber Lisa Richards-Dindial houdt er qua vreemdelingen een strikt Zero-Tolerance beleid op na. Dagelijks worden illegale buitenlanders van de straten geplukt en naar hun thuisland gedeporteerd. Voor Campo Alegre maakte zij geen uitzondering. De inmiddels overleden ex-minister van Justitie Ben Komproe deed dat wel. Hij maakte een speciale brief waarmee de dames de douane konden passeren. Deze brief is hem uiteindelijk fataal geworden.

De Gezaghebber wilde de dames die er op dat moment zaten het liefste per ommegaande uitzetten. Zij spanden echter een Kort Geding aan en mochten voor de afgesproken periode blijven van de rechter. Nieuwe aanvoer kwam er echter niet meer. Aanstaande vrijdag zouden er nog slechts tien dames overblijven in het resort. Die zouden het wel erg druk krijgen.

Als Campo Alegre haar poorten moet sluiten (welk een beeldspraak!) staan volgens de in de Bon Futuro gevangenis verblijvende eigenaar Giovanni van Ierland 125 mensen op straat. Lokaal personeel van Curacao wel te verstaan. Waar DCA en de Amstel Brouwerij met betrekking tot gevaar lopende werkgelegenheid ruimschoots in de belangstelling staan in de Staten geldt dit niet voor Campo Alegre. In mijn ogen wordt hier struisvogelpolitiek bedreven. De overheid dient aan te geven wat men met dit pretpark wil en vervolgens adequaat te handelen.

Vandaag is bekend geworden dat er 103 vergunningen zijn verleend aan buitenlandse dames. De nood is weer even geledigd.

Posted by CasaSpider at 12:46 PM | Permalink | Comments (12)

Intro.

Pinnacle is het assurantiebedrijf van Lucette Komproe-Kwidama, echtgenote van voormalig directeur Post NV Hedwig Komproe. Via Pinnacle is in totaal meer dan een miljoen gulden onttrokken aan het noodlijdende Post NV. Op 5 november is de strafzaak begonnen.

De hoofdrolspelers zijn inmiddels verhoord en/of zitten nog vast. Langzaam komt er enige duidelijkheid in de zaak. Met een beetje fantasie kan iemand van het kaliber John Lanting er een leuke klucht van schrijven. Laat ik eens een poging doen.

1.

De drijvende kracht in deze klucht is huisarts Roy Heerenveen. Deze arts staat bekend als casanova en hij kende Lucette Komproe-Kwidama vanuit haar medische verleden bij de Kraamkliniek. Lucette startte in de jaren '90 een assurantie-kantoor.

Roy Heerenveen zocht toenadering. Het schijnt dat beiden een sexuele relatie onderhielden, tenminste dit heeft Lucette tijdens een van de verhoren bekend.

Later trok zij die bekentenis overigens weer in, zij zou hem onder druk hebben afgelegd. Hedwig (mannennaam alhier!) Komproe gelooft daar niets van en heeft inmiddels de scheiding aangevraagd.

2.

Roy Heerenveen kreeg Lucette Komproe-Kwidama zover dat zij ermee accoord ging om haar bedrijf te gebruiken om alle verzekeringen van Post NV te regelen.

Heerenveen was inmiddels president-commissaris van Post NV. Zowel Lucette als haar man Hedwig zagen dat aanvankelijk niet zitten. De belangenverstrengeling lag te zeer voor de hand. Ondanks dat het bedrijf haar naam veranderde van Lucette Insurance in Pinnacle.

3.

Op een dienstreis naar Londen bewerkte Roy Heerenveen Hedwig Komproe. Heerenveen noemde Komproe pendeu, wat zoveel betekent als schijterd. Uiteindelijk is Hedwig Komproe na Londen omgegaan. Vanaf dat moment is het leeghalen van Post NV begonnen.

Als voorbeeld wordt genoemd de 105.000 gulden die voor een brandverzekering aan Pinnacle werd betaald. Dit terwijl Pinnacle helemaal niet aan brandverzekeringen deed.

Pinnacle verhoogde het uurtarief, berekende extra fees die in de branche zeer ongebruikelijk zijn en vroeg hoge bedragen voor divers niet gespecificeerd (en niet uitgevoerd) meerwerk.

De cheques werden door financieel directeur Edsel Lourens onder druk van Hedwig Komproe uitgeschreven. Toen Lourens er bijvoorbeeld achterkwam dat de brandverzekering al lang was betaald (deze werd door een ander bedrijf dan Pinnacle beheerd), wilde hij dat Pinnacle de premie van 105.000 gulden terugstortte.

Hedwig Komproe gaf Edsel Lourens opdracht om het geld als arbeidskosten te boeken. Lourens ontving nooit een specificatie van dit werk.

4.

Ondertussen werden premiegelden ten bedrage van 650.000 gulden niet afgedragen aan de verzekeringsmaatschappijen. In de Raad van Commissarissen had Pinnacle de steun van president-commissaris Roy Heerenveen en lid Rufus McWilliam.

In 1995 werd Roy Heerenveen al eens veroordeeld tot twee jaar cel wegens het medeplegen van oplichting van de overheid en meermalen gepleegde valsheid in geschrifte.

5.

Interessant is ook hoe men ertoe kwam om Pinnacle alle verzekeringszaken voor Post NV te laten doen. Volgens de notulen heeft de Raad van Commissarissen op 12 juli 2000 unaniem besloten dat het werk aan Pinnacle werd gegund.

Notuliste in die tijd was Nirayca Louisa, dochter van ex-premier Mirna Louisa-Godett. Nirayca gaf te kennen dat zij de notulen altijd opstuurde naar Roy Heerenveen. Deze haalde de fouten eruit.

Op 15 oktober 2000 heeft Roy Heerenveen de passage dat alle commissarissen unaniem voor Pinnacle waren eigenhandig in de notulen van 12 juli ge-insert. Roy Heerenveen zelf ontkent dit overigens met klem. (Bron: Extra, zaterdag 6 november)

Epiloog

Uitgebreidere informatie vindt men onder anderen in de Amigoe:

• 06.11.2004: We spraken thuis alleen nog maar over geld
  
• 05.11.2004: Echtelijke twist over Pinnacle-contract

Tweemaal eerder schreef ik over de Pinnacle Zaak:

• 13.03.2004: Pinnacle
  
• 18.12.2003: De Komproe Clan

Posted by CasaSpider at 6:32 AM | Permalink | Comments (7)

Luchiano (7), terwijl hij een computer spelletje speelde: "Papa, wat is nieuwsgierigheid?"
CasaSpider: "Dat je graag dingen wilt weten. Waarom?"
Luchiano: "Dat vroeg de juffrouw."

Luchiano: "Wie is er nieuwsgierig?"
CasaSpider: "Ik denk dat iedereen wel nieuwsgierig is."
Luchiano: "Ik ben nieuwsgierig wat nieuwsgierig is."

Dat vond ik wel een leuke. Ik dacht er over na. Luchiano ook, dat kon ik zien. We keken elkaar aan en zeiden vrijwel tegelijkertijd allebei hetzelfde: "Neen, dat kan niet! Want als je nieuwsgierig bent naar wat nieuwsgierig is dan weet je al wat het is!"

Posted by CasaSpider at 6:05 AM | Permalink | Comments (12)

Woensdag waren Pascale en Luc voor een paar dagen naar Bonaire vertrokken. Zaterdag kwamen ze terug, voor twee uurtjes. Daarna moesten ze aan boord van de KLM-Jumbo die hen weer naar het Koude Kikkerland terugbrengt.

Wij hadden een rustig dagje, beetje lezen, beetje internetten, Kopspijkers kijken. Lucy was grieperig. Pascale en Luc zouden om half zes op Hato International Airport aankomen, wij vertrokken derhalve iets voor vijf uur. Ik wilde het vliegtuig van Bonaire Exel wel zien landen.

Op Hato aangekomen zaten Pascale en Luc tot mijn verbazing al buiten aan een drankje te nippen. Dat was snel!

Luc en ik namen onze laatste Polartjes (van de vakantie) en Pascale haalde een kadootje voor Luchiano (7) uit haar tas: een T-shirt met drie piranhas. Niet geheel toevallig had Luc precies zo'n T-shirt.

Om zeven uur was het tijd voor de vakantiegangers om door de douane te gaan. Lucy was niet helemaal lekker, maar we besloten toch naar boven te lopen.

Daar heeft men achter wat tralies uitzicht op de mensen die van en naar de vliegtuigen lopen. Hato International Airport heeft (nog) geen slurven.

Pas om acht uur mochten de passagiers instappen en zagen wij Pascale en Luc voor het laatst. Nou ja, ik hoop dat ze inmiddels veilig zijn geland! We zwaaiden nog een keer en gingen richting Kentucky Fried Chicken. Door wat misverstanden aldaar met de bestelling in de Drive-thru scheurde ik er weg en reed door naar de Happenkar.

We aten shoarma die avond. Dag Pascale en Luc!

Update 08.11.2004

Voor wie nog geen genoeg heeft van Pascale en Luc: Het Pascale en Luc Foto Album is af en bevat inmiddels 51 foto's!

Posted by CasaSpider at 10:08 AM | Permalink | Comments (10)

Curacao kent drie bruggen die genoemd zijn naar Nederlandse vorstinnen. De kleinste is de Wilhelminabrug, een hangbrugje. Uniek in de wereld is de Emmabrug, in de volksmond Pontjesbrug genoemd. Een drijvende pontonbrug die als een schip de haven van Willemstad binnen wil komen om een vast punt naar de kant vaart. Wie dan te voet van Otrabanda naar Punda wil dient gebruik te maken van een gratis veerdienst. Totdat de pontjesbrug weer dichtklapt.

Meest in het oog springend is de 55 meter hoge Julianabrug. Deze brug maakt deel uit van de 11 kilometer lange Ring (Schottegatweg) rondom het Schottegat en verbindt Punda en Otrabanda. Het is de enige manier om met de auto van Punda naar Otrabanda (en vice versa) te geraken, aangezien de Emmabrug al geruime tijd niet meer voor auto's is opengesteld.

Op de (niet door mij gemaakte) foto vaart een tanker vanaf de Isla raffinaderij de haven van Willemstad uit. Op de achtergrond ziet men het Van der Valk hotel liggen. Inmiddels is de Julianabrug in frisse geel/blauwe kleuren overgeschilderd.

De Julianabrug kent een tragisch verleden. Tijdens de constructiewerkzaamheden is deze brug op 6 november 1967, precies 37 jaar geleden, aan de oostelijke helft ingestort. Hierbij verloren 15 werklieden het leven. Ieder jaar wordt deze gebeurtenis herdacht. Vanmiddag om 12 uur wordt er een krans aan de voet van de brug gelegd.

Uiteindelijk is de Julianabrug in 1974 geopend.

Posted by CasaSpider at 9:48 AM | Permalink | Comments (19)

Wij hebben TDS. TDS is onze toegang tot tientallen tv-programma's die vanaf een satelliet naar de aarde worden gestraald. Belangrijkste nadeel van TDS is dat ieder huishouden het tegenwoordig digitale signaal met een TDS-antenne ontvangt en dus niet via een kabel. Dit leidt tot diverse storingen.

Als men van zender wisselt gebeurt het regelmatig dat het signaal wegvalt. De TDS-box knippert dan wat, gaat een paar keer uit en aan en na een seconde of 30 heeft men weer beeld. Het kan nog erger. Ongeveer eenmaal per maand komt er helemaal geen signaal meer uit de decoder. Dan ga ik voor de TDS-box liggen, haal het witte code-kaartje er even uit, steek hem er opnieuw in, druk de aan-/uitknop een minuut in, wacht even, druk hem nogmaals in en herhaal dit proces net zolang tot er weer beeld is.

Gisteren had TDS serieuze problemen. Ik geloof dat er onderhoudswerkzaamheden waren aan een belangrijke antenne op de Berg Ararat. Ik schreef bijna Berg Arafat, wat ook best toepasselijk zou zijn geweest. Het gevolg van dit alles was dat we de hele dag geen TV konden kijken.

"Zullen we een video huren?", vroeg ik aan Lucy. "Ja, leuk! Harry Potter 3!", riep Lucy verheugd. Harry Potter and the Prisoner of Azkaban bleek nog niet in de videotheek te liggen. Ik scande de videos met mijn ogen, maar kon zo snel geen leuke film vinden. Kill Bill leek me niet zo gezellig. Het werd Jersey Girl. Dat zei ik niet tegen Lucy, want bij thuiskomst was ik de naam van de film alweer vergeten.

Na nog geen minuut kijken wist Lucy echter al waar het over ging. "Man, dat is die mislukte film van Ben Affleck en Jennifer Lopez! Toen ging het uit tussen hun!" Het was geen leuke film. Een slechte film kan nog leuk zijn door zijn slechtheid. Daarvoor is Jersey Girl te slecht. Het werd ook steeds slechter. Grote genade, wat is dit een slechte film!

Nog voor de helft van de film besloten we hem uit te zetten. Een normaal mens kan hier niet naar kijken. Tot mijn verbazing blijkt de film in de Internet Movie Data Base nog een 6.4 te scoren! Wel, ik geef hem een vette 0 en nomineer Jersey Girl als Slechtste Film Aller Tijden (SFAT).

Of weet iemand soms een betere kandidaat?

Posted by CasaSpider at 6:28 AM | Permalink | Comments (23)

De laatste weken regent het hard, veel en vaak op Curacao. Gelukkig zijn er altijd de periodes met zon, maar zoveel water als er de laatste weken naar beneden is gekomen heb ik niet eerder meegemaakt. Voor zover ik mij dat kan herinneren.

Gisteren heb ik Pascale en Luc naar luchthaven Hato gebracht. Zij gaan voor een paar dagen naar Bonaire. Zaterdag vliegen ze via Curacao terug naar Nederland. Pascale vroeg me, gelet op de vele regen: "Wanneer is het eigenlijk de beste tijd om naar Curacao te komen?" Wel, dat is de carnavalstijd: geen regen, nog niet te heet en carnaval!

Zondag regende het de hele ochtend en een gedeelte van de middag. Wij gingen toch naar Kontiki en Mambo Beach, we hebben immers een abonnenement! Pascale en Luc wilden ook veel liever naar het Happy Hour dan op de porch blijven zitten. Ik denk dat er nog geen 30% van het normale aantal bezoekers was.

Voordeel was dat degenen die wel kwamen de ruimte hadden. Nadeel met name voor Lucy was dat er geen Chica te vinden was voor lachicamerengue.com.

Terwijl we een Amstel-biertje dronken maakte ik wat vakantiekiekjes van ons groepje. Toen kreeg Lucy een goed idee: "Pascale en Luc, jullie worden Pareja de la Semana!" Het Paar van de Week.

Pascale en Luc stemden in, alhoewel Pascale vond dat ze te dik was. Dat is niet zo vreemd als je vijf maanden zwanger bent. Persoonlijk vind ik de foto's juist extra mooi geworden, maar dat kan ook komen doordat we familie zijn. Klik op de foto om naar de pagina van La Pareja de la Semana te gaan.

Onderweg naar luchthaven Hato hadden we het over links en rechts. Pascale haalt deze richtingen nogal eens door elkaar. "Ga hier naar links!", roept zij bijvoorbeeld tegen Luc. Als deze braaf gehoorzaamt, schreeuwt Pascale: "Nee, naar links!!!" Het schijnt iets van het vrouwelijke brein te zijn, dat probleem met links en rechts. Misschien een onderwerp voor Serendips?

Ik moest er wel bij vermelden dat Pascale heel goed kan kaartlezen.

Waarvan acte.

Posted by CasaSpider at 6:37 AM | Permalink | Comments (13)

Sinds elf dagen heeft Luchiano (7) een GameBoy. Afgelopen zaterdag kochten we er een spelletje bij: Super Mario Bros. 3.

Luchiano hoeft (nog) niets in het huishouden te doen. Toch wordt ons huishouden sinds zaterdag zwaar verwaarloosd.

Hoe kan dit?

Posted by CasaSpider at 1:09 PM | Permalink | Comments (10)

In de Verenigde Staten hebben op 2 november de presidentsverkiezingen plaatsgevonden. De officiele einduitslag staat nog niet vast, met name de stemmen in swingstate Ohio zijn beslissend. De verwachting is dat George W. Bush zijn tegenstrever John Kerry heeft verslagen.

Verkiezingen zijn inherent aan een democratie. Toch is kiezen niet altijd even democratisch als men zou wensen.

Dinsdagmiddag belde Lucy's nicht Sugey (spreek uit: Soe-hei) vanuit Santo Domingo. Sugey studeert op zaterdag voor kleuterleidster en werkt gedurende de week halve dagen op een kleuterschool. De directrice van de school stemt wit, op de Partido Revolucionario Dominicano (PRD) van ex-president Hipolito Mejia. Zij liet haar medewerkers, waaronder Sugey, een papier tekenen dat zij ook wit zouden stemmen. Het dwangmiddel was de baan.

De overwinning ging dit jaar echter naar paars. Dr. Leonel Fernandez van de Partido de la Liberación Dominicana (PLD) is nu president van de Dominicaanse Republiek. Aldaar is het gebruik dat heel veel gewone mensen bij een politieke wisseling van de macht hun baan verliezen. Het betreft niet alleen topambtenaren, maar bijvoorbeeld ook kleuterjuffrouwen. Die worden ingeruild voor in dit geval paarse exemplaren. Tegenwoordig vind ik dat heel gewoon. Maar het is wel een beetje vreemd.

De directrice kwam uiteraard als eerste aan de beurt. Na haar volgden 56 medewerkers. Sugey bleef met drie anderen over. Ze belde nog dat ze zo blij was dat ze haar niet hadden ontslagen. Gisteren is dat helaas alsnog gebeurd. Zo gaan de dingen daar.

Toen ik voor het eerst hoorde over deze gang van zaken, raadde ik Sugey na de overwinning van paars meteen aan om haar politieke kleur daarin te wijzigen. Ze heeft dat wel overwogen maar niet gedaan.

Op Curacao speelde vroeger hetzelfde. In de tijd dat de PNP (groen) en de DP (rood) de dienst uitmaakten, schilderden mensen hun huis in de kleur van hun favoriete partij. Als die vervolgens de verkiezingen won werden de goed gekleurde huizen overgeslagen bij het innen van bijvoorbeeld de water- en electriciteitsrekening.

Er wordt wel eens geringschattend gedaan over verkiezingen in een land als Cuba. Verkiezingen en democratie betekenen echter lang niet altijd vrijheid van keuze.

Posted by CasaSpider at 6:53 AM | Permalink | Comments (5)

Bijna alles wordt vandaag overschaduwd door de moord op cineast Theo van Gogh. Op talloze websites kan men erover lezen. Aan die informatie heb ik niets toe te voegen. Theo van Gogh is 47 jaar geworden.

Het heeft even geduurd, maar Walter van den Berg's boek De Hondenkoning heeft Curacao gehaald. Volgens mij heb ik het eerste en (voorlopig) enige exemplaar op het eiland. Ik ben bepaald geen lezer, maar het boek van vandenb.com had ik snel uit. Mijn zus Pascale is bij ons op bezoek en zij is literair beter onderlegd dan ik. Daarom heb ik haar gevraagd een recensie te schrijven. Zelf heb ik mij geen moment verveeld met het boek.

De Hondenkoning – kort maar krachtig

Na aankondiging van ons bezoek aan broer CasaSpider op Curacao, verzocht hij het boek De Hondenkoning voor hem mee te nemen. Kleine moeite groot plezier dacht ik zo. Ik was wel benieuwd er naar, vooral omdat het geschreven is door weblogger Walter van den Berg, alias Vandenb.com. Eerlijk gezegd lees ik zelf zijn logs nooit, maar dat maakt niet uit. In Casa's goedheid mocht ook ik het boek lezen. En aangezien Casa het weblog van Vandenb.com vrijwel dagelijks leest, waardoor je toch bijna denkt de logger te kennen, zag hij zichzelf niet meer als objectief recensent. Daarom voor mij deze eer... En ik ben nogwel helemaal geen echte recensent, o, o.

Ik heb het boek gisteravond even gelezen. Even inderdaad, en dat is meteen een minpuntje (voor mij althans) aan het boek; ik had het in 2 uur lezen uit. Dat is nog minder dan ik vorige week over het boekje van Daphne Dekkers deed! Maar vrees niet, ik vond de Hondenkoning toch wel beter dan De geboorte van een moeder. De Hondenkoning is een dun boekje, met weinig letters per bladzijde en daarbij leest het heel makkelijk, wat ik overigens weer een pluspunt vind. Totzover de kwantitatieve kant van het boek.

De Hondenkoning gaat nergens over, of beter gezegd er gebeurt niet echt iets, en ik vind dat dat mooi beschreven is. Het lezen ervan gaf mij een gevoel van mislukking en ik had echt te doen met hoofdpersoon Eug. Ik hoopte dat Helen zou bellen, of dat er toch iets leuks zou gebeuren in zijn leven. Zelfs de volgende dag dacht ik nog aan Eug en aan dat het leven van iemand die zichzelf als sukkel beschouwt.

Het enige wat hij goed kan is met honden omgaan, vandaar neem ik aan dat ook de titel van het boek gekozen is. Dat vind ik dus wel knap van Vandenb.com, dat ie dat gevoel teweegbracht in een boek wat ik in 2 uur tijd uit had. Gedeeltelijk ligt dat natuurlijk aan de gevoeligheid van de lezer (ik jank al snel mee), maar ook aan het feit dat Eug aardig is, hoewel sociaal niet vaardig. Grotendeels komt het echter door de schrijfstijl, de korte zinnen, het herhalen van zinnen en het zo gelaten mogelijk weergeven van de gevoelens van de hoofdpersoon. Deze stijl deed mij erg herinneren aan de (paar) boeken die ik heb gelezen uit de 50-er en 60-er jaren, waarin een zinloos bestaan ook vaak onderwerp was. De korte zinnen vond ik lijken op die van Marguerite Dumas, hoewel zij andere onderwerpen heeft en dieper op de personen ingaat.

Dit laatste, wat meer inhoud voor de personages, had voor mij persoonlijk wel gemogen. Ik vraag mezelf af of iemand wel echt zo ontzettend verlegen en eenzaam kan zijn, en als dat zo is, hoe komt dat dan. Waarom gaat hij met kerst niet naar zijn moeder en wat is er nou met zijn vader aan de hand. En zou het boek dan wellicht in bepaalde mate autobiografisch zijn, maar als dat weer zo is, hoe kan dat dan want op de foto op de achterkant van het boek ziet de schrijver er leuk en zeker niet sukkelachtig uit (dit kan natuurlijk ook iets over mij en mijn smaak zeggen). Misschien heeft de schrijver het allemaal expres zo oppervlakkig mogelijk gelaten, echter met wat meer inhoud had ik niet alleen langer over het boek gedaan, maar was het verhaal voor mij ook geloofwaardiger geweest.

Ik zal er maar een eind aan breien. Kort gezegd vond ik het een mooi geschreven boekje, maar door de paar genoemde minpunten zou ik het niet snel aanraden om het te kopen, wel om het te lezen als je het toch ergens hebt liggen. Een beetje zoals sommige films; die wil je wel graag zien, maar dan op dvd thuis in plaats van in de bioscoop. Wel ben ik nu al erg benieuwd naar een eventueel tweede boek van deze schrijver, dusseh, vooral doorgaan. En nu ga ik es kijken wat anderen er eigenlijk van vonden.

Tot zover de recensie van Pascale. Einstein had gelijk, De Hondenkoning is langer dan Pascale's recensie. Sommige mensen zullen het boek kort en de recensie lang vinden. Ik kan mij erg goed vinden in wat Pascale over De Hondenkoning heeft geschreven. Toen ik het boek uit had checkte ik mijn email. Tot mijn verbazing kreeg ik meteen een bericht van Jennifer...

Posted by CasaSpider at 6:45 AM | Permalink | Comments (6)

1.

Pas drie dagen geleden schreef ik over het Scanner Locked probleem. Nu al staat deze entry bovenaan in de Nederlandse Google (query)! Problemen met groene schuifjes horen vanaf nu ook in Nederland tot het verleden.

2.

Op verschillende weblogs wordt geschreven over het inburgeringsexamen. Anja Meulenbelt heeft de test online gezet:

• Het Examen
  
• De Antwoorden

Van de 30 vragen mag men er 8 fout hebben. Ik had 6 fouten. Het examen is in één woord te betitelen als ridicuul!

Posted by CasaSpider at 12:22 PM | Permalink | Comments (7)

Guus Meeuwis is op het eiland! Afgelopen donderdag had hij een optreden op Mambo Beach en tevens was hij te gast bij Radio Dolfijn DJ Jules van Hest. Niet te gast bij Jules van Hest, maar wel op het eiland is mijn zwager Luc van Deuren (foto) samen met mijn zus Pascale. Sinds jaar en dag wordt Luc beschouwd als een Guus Meeuwis LookaLike.

Tot ieders verbazing noemde Luchiano (7) Luc in het begin van hun vakantie Guus. Luchiano heeft nog nooit van Guus Meeuwis gehoord. Inmiddels zegt hij weer gewoon Luc tegen Guus Luc. Tijdens het Oktoberfest werden wij door een aantal mensen aangestaard: "Is hij het nu wel of is hij het nu niet?"

Veel mensen weten dat Guus Meeuwis op het eiland is en dus was het heel goed mogelijk dat hij een potje bier ging drinken bij Pleincafé Wilhelmina.

Overigens is Luc niet alleen de LookaLike van Guus Meeuwis, het werkt ook andersom. Zo kwam een kennis van Pascale en Luc in Tilburg eens Guus Meeuwis tegen en was in de veronderstelling dat het Luc van Deuren was. Dat is toch wel een domper voor een bekende Nederlander.

Gisteren tijdens het Happy Hour hadden we het over Guus en andere Nederlandse zangers. Pascale zei dat Guus best goed kan zingen. Dat geloofde ik wel, maar hij is natuurlijk geen Lee Towers, Marco Borsato of Rene Froger. Pascale verdedigde Guus hartstochtelijk, hij lijkt immers op Luc, en zei dat Marco Borsato toch een enigszins afgeknepen stemmetje heeft bij de hogere tonen.

Een groep die haar qua zang wel was meegevallen is Kane. "Aha, met Dinand Woesthoff", wist ik uit verhalen van de Nieuwe Revu. "Ja", zei Pascale, "die kan best goed zingen!"

CasaSpider: "En hij is zeer geliefd bij de dames!"
Pascale: "Nou, hij ziet er heel goed uit!"
CasaSpider: "Beter dan Guus Meeuwis?"

Luc keek Pascale vorsend aan. Na enige aarzeling zei mijn zus: "Ja, hij is wel knapper!"
Dat is nu weer het nadeel van LookaLike van Guus Meeuwis zijn.

P.S.
Speciaal voor CasasPa: het Pascale en Luc op Curacao 2004 foto-album telt inmiddels 43 foto's!

Posted by CasaSpider at 6:01 AM | Permalink | Comments (3)