Kamp KBS Sint Jozef afgelopen
Bezorgdheid, loslaten, deze concepten klinken iedere ouder bekend in de oren. Ik herinner me nog toen Luchiano (11) voor het eerst op kamp ging, het was het karatekamp bij Landhuis Pannekoek op Curacao. Gek genoeg was dat op 23, 24 en 25 juni 2006, vrijwel precies dezelfde periode dat de KBS Sint Jozef haar kamp heeft in Westelbeers. Maar dan drie jaar later.
O ja, bezorgdheid en loslaten. Drie jaar geleden waren Lucy en ik tamelijk bezorgd en ondanks de zorg voor een net geboren baby Diana voelden we het gemis van Luchiano's aanwezigheid. Nu was dat helemaal niet zo, we kwamen de tijd prima door. Desalniettemin lieten we zijn fiets dinsdag repareren, zodat hij terug naar Rijen kon. Twee nieuwe binnenbanden, een buitenband en een zadel alles samen voor 71 euro. We kregen er wel een groen ballonnetje voor terug ook al moest ik hem zelf opblazen.
Woensdagochtend bracht ik de fiets naar school die hem vervolgens naar Westelbeers transporteerde. De aankomst van de kinderen bij de Sint Jozefschool stond om twee uur gepland. Ik vertrok wat eerder en reed richting Tilburg in de hoop het peloton te kunnen onderscheppen voor wat actiefoto's. Ze waren nergens te zien en ik keerde snel om, het is net iets voor mij dat zij een andere route hebben gekozen en al lang op school staan terwijl ik ergens op een binnenweggetje sta te wachten.
De bagage van de kinderen was vooruit gekomen en al snel vond ik de twee tassen van Luchiano. Door een slimme ingeving had ik daar namelijk met Duct-tape een grote 'L' op gefabriceerd. De tassen legde ik snel in de auto.
Op een strategisch punt in de Tuinstraat kwam ik Yusuf tegen, de vader van Ömer (links met het zwarte t-shirt) en wedstrijdcoach van Rijen D4. Ömer speelt volgend seizoen in de D2 en Luchiano blijft bij de D4, dus Yusuf zal ik minder vaak tegenkomen. We praten over de indeling van de D-pupillen en wat een klus dat is geweest. Ouders willen hun kind zo hoog mogelijk zien spelen en een complicerende factor is het feit dat er veel spelers van Turkse komaf zijn. Termen als vriendjespolitiek en discriminatie vallen dan al snel. Het bestuur heeft zelfs een toelichting moeten schrijven naar aanleiding van de indeling.
Maar daar kwamen we niet voor. De kinderen komen eraan. Wederom gebruik ik de Speed Burst Mode van mijn camera maar deze keer heb ik geluk. Luchiano komt precies voorbij als de camera weer paraat is. Hij ziet er ietwat vermoeid uit en heeft deze keer in ieder geval de volle 35 kilometer gefietst. Iedereen wordt de aula ingedirigeerd, hier Max en Luchiano, waar juffrouw Joke het winnende team uitroept tot "De Sheriffs van de Sint Jozefschool" en verder iedereen bedankt die mee heeft gewerkt.
Dan is het afgelopen en zit het erop. Juffrouw Joke besluit met: "Morgen wil ik jullie niet voor elf uur op school zien!" Een bevel dat zonder morren door de groep wordt geaccepteerd. We lopen naar buiten en Luchiano verzucht tegen mij: "Ik hoef toch niet met de fiets naar huis?" "Jawel jongen, want die past niet in mijn auto." Belachelijk natuurlijk, eerst 35 kilometer fietsen en dan één luttele kilometer al teveel vinden. Hij is eerder thuis dan ik.
Ongeveer 12 kinderen, toch zo'n 15%, heeft het kamp op maandag of dinsdag wegens heimwee moeten verlaten. Dat vind ik best veel. Waarschijnlijk hebben die kinderen hele leuke ouders, want Luchiano had nog wel een weekje weg willen blijven. Hij heeft een paar mooie dagen gehad in Westelbeers, waar de kinderen zich bezig hebben gehouden met spelletjes, sport, zwemmen, disco, singstar enzovoorts, enzovoorts.
's Avonds mag hij de eerste halve finale van de Confederations Cup zien tussen Spanje en de USA, een wedstrijd die verrassend met 2-0 door de Amerikanen wordt gewonnen. Spanje heeft weer geleerd wat verliezen is en wij zijn een stukje verder met Luchiano. Het leven is een leerschool waarvan men nooit het einddiploma overhandigd krijgt.
Mag ik even een tegeltje?