« March 2004 | Main | May 2004 »

April 30, 2004

Koninginnedag 2004

Koninginnedag is een heus feest op Curacao. Misschien nog wel meer dan in Nederland, maar dat kan ook komen omdat we hier erg veel van vrije dagen houden. Zo haalde ik Luchiano (6) dinsdag op van zijn school. In de auto zei het jong: "Ha, morgen hoef ik niet naar school, ik heb vijf dagen vakantie!" Dat was dus dinsdag.

Ik geloofde er geen snars van. "O ja, waar is de brief waar dat in staat?" Achterin de auto werd driftig in een schooltas gezocht, maar geen brief gevonden. Ik belde de school. Tot mijn onthutsing had Luchiano nog gelijk ook. Of het de normaalste zaak van de wereld was, vertelde de vertegenwoordigster van de school me dat er de rest van de week geen les meer werd gegeven. Het is niet vreemd, maar ik vond het toch een beetje raar.

Luchiano is gek op Koninginnedag. Hij heeft zich in zijn hoofd gehaald dat hij dan kadootjes krijgt. Mijn uitleg dat het absoluut niet logisch is dat uitgerekend hij kadootjes krijgt op de verjaardag van inmiddels wijlen koningin Juliana nam hij voor kennisgeving aan.

Vanmorgen om kwart voor tien gingen we op pad. De auto moesten we op flinke afstand (10 minuten lopen) van Punda (centrum) parkeren. Lucy had mooie, maar ongemakkelijke laarsjes aan. Nu hadden we nog geen week geleden twee paar schoenen voor haar gekocht, waarmee ze gemakkelijk kan lopen. "Waarom heb je de schoenen die we vorige week hebben gekocht niet aangedaan?", vroeg ik haar. "O, dat kan niet. De hakjes van die schoenen zijn namelijk iets lager en nu moest ik mijn spijkerbroek aandoen maar die is net iets te lang en met die hakjes komt de stof eronder, dus moest ik wel de laarsjes aandoen, want die hebben hogere hakken." Ik zweeg.

Koninginnedag 2004 te Punda, Curacao

De vrijmarkt was ontzettend druk. Mijn primaire doel waren leesoeken voor Luchiano. Al snel hadden we vier mooie boeken op de kop getikt voor één gulden. Daarna volgden kleurpotloden, stiften en nog wat klein speelgoed. De meegebrachte rugzak was al snel vol. Boeken zijn zwaar. Lucy's koopoog wordt vreemd genoeg altijd getrokken door nogal zware dingen. Toen ze naar de prijs van twee dumbells vroeg, hield ik mijn hart vast. Even later scheelde het niet veel of ik had de rest van de dag met een compleet plastic kinderzwembad (met grote deksel) op mijn rug gelopen.

We gingen een hotdog eten bij de Dominicanen op de Plasa Jojo Correa, aan het eind van de Heerenstraat. Ze waren heerlijk, de hotdogs. Ik had zin om nog een rondje te maken en even te gaan zitten bij Pleincafé Wilhelmina. We stonden op van ons bankje en muilezel CasaSpider pakte de blauwe rugzak en nog een plastic tas met drie spijkerbroeken. Even later zaten we aan de cola en sprite bij Pleincafé Wilhelmina.

Toen moest Lucy naar het toilet. Ze zocht haar handtas, maar kon hem niet vinden. Paniek in de tent! Onder anderen zat Lucy's sedula erin, het identiteitsbewijs dat tegenwoordig hard nodig is in verband met het optreden van het team Sero Toleransha. We waren de handtas vergeten bij de hotdogs.

Lucy ging praten met de dames van de hotdogs. Eentje opende een klep van de hotdogmobiel, graaide wat en haalde tot onze grote opluchting Lucy's tas eruit. Wij vonden het welletjes en gingen naar huis. Misschien gaan we in de late namiddag nog even kijken bij Pleincafé Wilhelmina.

April 29, 2004

Het Indische gevaar

Lokale bedrijven op Curacao staan onder hevige druk van concurrentie uit het buitenland. De vraag is of de Curacaose overheid deze bedrijven kunstmatig in leven moet houden. Daarover heb ik bericht in de post Marktbescherming.

De Globalisering is aan een onstuitbare opmars bezig. Het is geen kwestie van voor of tegen, Globalisering is een feit. Tot nu toe werden voornamelijk op handarbeid gebaseerde beroepen getroffen. Zie bijvoorbeeld de naai-ateliers.

Gisteren hoorde ik dat de Koninklijke Shell van zins is om een kwart van zijn ICT-afdeling te verhuizen naar India en/of Maleisie. Automatiseerders zijn kennelijk de naaisters van de 21e eeuw.

De ontwikkelingen gaan bijzonder snel in de ICT. In 1986 leerde ik COBOL (soort roman-schrijftaal) programmeren. Het stadium dat programmeurs als Einsteins werden gezien, was toen al voorbij. In rap tempo is de ICT zichzelf gaan automatiseren. Niet elke oude COBOL-krasser kon daar in meegaan. Datzelfde geldt tegenwoordig voor bijvoorbeeld Oracle Designer specialisten, moeten die zich nu bekwamen in JAVA?

Behalve bovengenoemde ontwikkelingen in het vakgebied, worden automatiseerders direct bedreigd door de Globalisering. Op Curacao zie ik het ook gebeuren. Diverse bedrijven werken al met Indiërs en Cubanen. Soms komen deze mensen fysiek naar het eiland toe, maar er wordt ook al veel werk ginds gedaan. Hun tarieven liggen op pakweg 50% van de onze.

Deze ontwikkeling is niet tegen te houden, dat is heel simpel. De vraag is of we er gelukkig mee moeten zijn. In een pessimistische bui zie ik een toekomstbeeld voor me waar enkele managers stinkend rijk zijn. Shell maakte meer dan 4 miljard dollar winst afgelopen jaar. Multinationals laten het werk doen in landen als India, China of straks in Afrika. In Nederland zelf stijgt de werkloosheid tot grote hoogte.

Op lange termijn is het een goede ontwikkeling. Niet dat de werkloosheid stijgt uiteraard, maar uiteindelijk zal door het marktmechanisme gelijksoortige arbeid overal even duur zijn. Globalisering houdt zich aan de Wet van de communicerende vaten. Dat is heel mooi voor landen waar de levensstandaard nu erg laag is, maar enigszins lullig voor gebieden/beroepen waar op dit moment feitelijk teveel wordt verdiend.

Deze ontwikkelingen gaan snel, sneller dan menigeen denkt!

April 28, 2004

Politiek onder vuur

Misschien had u de indruk dat het op Curacao op politiek gebied rustig was, gezien de posts van uw verslaggever over kwallen en verjaardagen. De schijn bedriegt in dit geval.

De regeringen van het Land (Nedelandse Antillen) en het Eiland (Curacao) zijn demissionair. Dat feit heeft echter voor verhoogde activiteit gezorgd. Een greep:

  • Een van de eerste maatregelen die genomen zijn na het demissionair worden, is het verlagen van het daggeld op buitenlandse tripjes van 200 naar 120 Euro. Dat lijkt heel nobel, maar deze stap komt in een ander licht te staan als men weet dat de allereerste maatregel die de regering nam toen zij aan de macht kwam een verhoging van het daggeld van 100 naar 200 Euro was. En vervolgens ging men met zijn allen op reis.
  • Direct na het demissionair worden van de Eilandsregering bezorgden alle vier FOL-gedeputeerden zichzelf riante baantjes bij de overheid. Die mensen moeten natuurlijk ook een hypotheek aflossen en/of een gezin onderhouden. Een dergelijk staaltje van eigenbelang is echter not-done en naar ik meen zelfs strafbaar. Onder druk van de oppositie zijn de baantjes teruggedraaid.
  • Minister Ben Komproe van Justitie (FOL) veroorzaakte de val van de regering. Nu is hij opnieuw in het nieuws. Personen uit Colombia en de Dominicaanse Republiek hebben een visum nodig om Curacao te mogen bezoeken. Gezaghebber Lisa Richards-Dindial houdt daar streng de hand aan: wie illegaal op het eiland verblijft, wordt onmiddellijk teruggestuurd. In het prostitutie-resort Campo Alegre werken vrijwel uitsluitend Colombiaanse en Dominicaanse dames. Deze verblijven drie maanden in het Vrolijk Kamp en keren dan terug naar hun vaderland. De immigratiedienst op Curacao wordt steeds vaker geconfronteerd met dames die over een bepaalde brief beschikken, waarmee zij zonder visum op Curacao toegelaten konden worden. Hij dient als toelatings- en landingsbewijs. Deze brief heet inmiddels de Komproe-brief, want hij is persoonlijk door minister Ben Komproe opgesteld. Gezaghebber Lisa Richards-Dindial is het hier absoluut niet mee eens en het lijkt erop dat haar autoriteit in deze verder gaat dan die van Ben Komproe. Rest de vraag waarom Ben Komproe zijn brief heeft geschreven. Eigenaar van Campo Alegre is Giovanni van Ierland. Hij en zijn advokaat Leslie Franklin zitten beiden gevangen in onze Bon Futuro gevangenis. Het is niet onwaarschijnlijk dat er via via banden zijn tussen bepaalde FOL-kopstukken en deze twee heren. Bron: Amigoe.

Het heeft niet echt met politiek te maken, maar gedeputeerde Jacintha Constancia (FOL) heeft zichzelf in een moeilijk parket gebracht. Met haar dienstauto is een ongeluk veroorzaakt. Van de lease-maatschappij mogen slechts twee personen deze auto besturen: Jacintha Constancia en haar chauffeur. Volgens diverse getuigen, waaronder het slachtoffer van het ongeval, zat echter iemand anders achter het stuur en wel Siegfried Constancia, de broer van Jacintha.

Op zich is dat niet zo dramatisch, op zijn hoogst heeft het financiele consequenties. Volgens de Papiamentstalige krant La Prensa heeft Jacintha zich echter onmiddellijk naar de plek van de aanrijding begeven waar zij claimde dat zijzelf de bestuurder was. Tevens is zij, wederom volgens La Prensa, samen met haar broer naar het huis van het slachtoffer gegaan om haar te bewegen die versie van het verhaal te bevestigen. Mocht wat La Prensa beweert op waarheid berusten, dan heeft Jacintha Constancia een strafbaar feit gepleegd.

Toch is het niet allemaal ellende wat de klok slaat. Gisteren heeft het voetbalelftal van de Nederlandse Antillen in een vriendschappelijke wedstrijd de Dominicaanse Republiek met 3-1 verslagen!

April 27, 2004

Iedereen is jarig

Desde Aruba: Chica de la Semana Stephany!Er zijn van die dagen dat het lijkt of iedereen jarig is. Vandaag is het zo'n dag. Prins Willem-Alexander is vandaag 37 jaar geworden, gefeliciteerd Prins!

Cabaretier/weblogger Menno Nicolai heeft heden de gedenkwaardige leeftijd van 59 jaren bereikt, gaat hem allen feliciteren op zijn website.

En dan mijn Cubaanse collega en vriend Reynaldo, ook al jarig vandaag. Reynaldo is 33 geworden en zal over circa 33 minuten, wat een toeval, op zijn werk arriveren. Over toeval gesproken. Reynaldo is net als ik volgens onze horoscoop een Stier en een Varken volgens de Chinezen. Oink, oink!

Inmiddels is Reynaldo een groot Belgisch bierliefhebber. Hij schudt de merken zo uit zijn mouw: Duvel, Westmalle Tripel, Hoegaarden. Dit alles uitgesproken met een zwaar Russisch accent, het verleden verloochent zich niet. Het bier smaakt er niet minder om.

Stephany (zie foto) is de enige die niet vandaag jarig is, dat gebeurt pas op 30 november. En toch, als men de foto bekijkt, zijn we dan niet allemaal een beetje jarig? Ik dacht het wèl! Op lachicamerengue vindt u meer foto's van deze Arubaanse schone, klik op Chica Semana.

Bij deze feliciteer ik u allen!

Update 27.04.2004 / 10:58
Merel is ook jarig, zij bestaat al drie jaar! Nou ja, haar weblog dan.

April 26, 2004

Mambo is gek geworden

De trouwe lezer(es) van het CasaLog herinnert zich wellicht nog onze beslommeringen om een strand-abonnement aan te schaffen. Mambo Beach had zijn prijs dermate verhoogd, terwijl er nota bene minder geboden werd, dat wij switchten naar het aanpalende Kontiki Beach.

Vervolgens bleek dat abonnementhouders van Kontiki Beach niet over het strand naar Mambo Beach mogen lopen. Mensen die een los toegangskaartje voor Kontiki hebben gekocht, mogen dat wel. Het is heel gewoon, maar ik vind het toch een beetje raar. Maar goed, wij blijven lekker tot half vijf op Kontiki Beach liggen en daarna lopen Lucy en Luchiano naar Mambo. Ik rij de auto naar de parkeerplaats van Mambo, dan hoeven we na het Happy Hour niet zover meer te lopen.

Gisteren liep ik om 16:34 door de ingang van Mambo Beach, maar werd (vriendelijk) staande gehouden door de bewaker. Ik moest betalen. "Get out of the city!", dacht ik bij mijzelf. De regels waren veranderd. In plaats van tot half vijf moet nu tot zeven uur entree betaald worden. Dus precies tot het tweede Happy Hour (van Wet&Wild) is afgelopen.

Ik maakte aanstalten om me om te draaien, wilde de auto weer bij Kontiki neerzetten. Na wat heen en weer gepraat hoefde dat echter niet. Mijn Kontiki Beach Pas was goed voor gratis entree. Wat op zich heel erg vreemd is. Kan ik nu ook om twee uur 's middags met mijn Kontiki Beach Pas binnenkomen? Het is heel gewoon, maar ik vind het toch een beetje raar.

Om 16:45 arriveerden de Cubanen. Zij moesten inderdaad entree betalen. Hoogst verontwaardigd zaten we op onze bedjes. Ja, dergelijke ellende schept wel een band.

In 1996 ging het erg goed met Mambo Beach. Toen introduceerde men eenzelfde maatregel. Het management wist echter niet hoe snel ze die terug moesten draaien, massaal koos Het Volk voor andere Happy Hour gelegenheden. Het heeft weken geduurd voordat men de oude bezoekers weer terug had.

Geboefte, dat is het!

April 25, 2004

Respect voor kwallen!

Box JellyfishKwallen zijn fascinerende wezens, zowel de dierlijke als de menselijke variant. Een kwal wordt vaak gezien als een lelijk en vies ding zonder eigen wil. Toch kunnen ze knap vervelend zijn. Laatst was de wind hier enigszins gedraaid en dat zorgde ervoor dat er Portugese Oorlogsschepen voor de kust werden gesignaleerd. Het vervelende van deze kwallensoort is dat hun tentakels meer dan tien meter lang kunnen worden. Voordat ik het beest in de smiezen heb (min-zes aan beide ogen), heeft hij mij al te grazen genomen.

Irukandji (1/3)Kwallen zijn niet altijd lelijk, ja zelfs integendeel! Tijdens een duik keek ik eens naar boven en zag op een meter of tien een gigantische kwal zweven. Het was de echte klassieke kwal, die er enigszins uitziet als de wolk van een atoombom na detonatie. Heel statig dreef de bijna geheel witte kwal in de helderblauwe zee. Prachtig!

Irukandji (2/3)Ik wil hier een lans breken voor de kwal. Dat doe ik ook uit respect, want kwallen kunnen zeer gevaarlijk zijn. Neem bijvoorbeeld de Box Jellyfish (Chironex Fleckeri), die zich ophoudt in de kustwateren van Noord-Australie en gelukkig niet in de Cariben.

De Box Jellyfish is een van de allergiftigste creaturen op aarde na de schoonmoeders. Hij kan tot zes kilo zwaar worden. De zijden van de kubus halen soms dertig centimeter en zijn tentakels reiken tot twee meter.

Irukandji (3/3)Niet zo giftig als de Box Jellyfish, maar door zijn veel kleinere omvang eigenlijk nog gevaarlijker, is de Irukandji kwal (Carukia Barnesi). Dit kwalletje is zo groot als een vingerhoed en heeft op iedere hoek een tentakel met een lengte varierend van een halve tot vijf centimeter. Irukandji is overigens de naam van een aboriginal-stam die ooit in de omgeving van Cairns in North Queensland (Australie) leefde.

In 1964 ging de medicus Jack Barnes urenlang in een wetsuit in het water vlakbij Cairns liggen, in de hoop (...) het kwalletje tegen te komen dat verantwoordelijk werd gehouden voor het Irukandji Syndrome. Tot Barnes' grote vreugde (...) kwam er plotseling een kwalletje ter grootte van een thumbnail (niet op klikken!) langszwemmen. Barnes liet zichzelf, zijn zoon en een reddingszwemmer door de kwal steken. Alle drie belandden ze in het ziekenhuis. Door dr. Barnes' toewijding kreeg de kwal de naam Carukia Barnesi.

Leuke anekdotes over kwallen kunt u kwijt in de comment-box.

April 24, 2004

Poko bou di su awa

Dat valt nog niet mee, je neus aanwijzen...Van het artikel hiernaast uit de Vigilante schoot ik vanmorgen in de lach. Betrokkene werd samen met een andere automobilist staande gehouden door het team van Sero Toleransha.

De man was duidelijk bou di su awa (onder invloed). Op Curacao wordt bij mijn weten geen gebruik gemaakt van blaaspijpjes om het alcoholpercentage te meten. Neen, wij moeten over een witte streep lopen, op één been staan of, zoals in het onderhavige geval, onze wijsvinger in een sierlijke boog naar de neus brengen.

De vrolijke Frans hiernaast wees in plaats van zijn neus zijn wenkbrauw aan. De politie heeft hem naar huis gebracht om uit te rusten. Dat is dan wel weer sympathiek.

Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in Papiamentu volgt hier de originele tekst, alsmede mijn vrije vertaling:

Originele tekst: "E tipo supuestamente mustrando polisnan su punta di nanishi, pero ta na su wènkbrou e dede tabata mustra. E tabata poko bou di su awa i polis a hib'é kas pa el a sosegá su kurpa."

CasaSpider's vertaling: "De man is kennelijk de politie de punt van zijn neus aan het wijzen, maar het is zijn wenkbrauw waar zijn vinger naar wijst. Hij was enigszins onder invloed en de politie heeft hem naar huis gebracht om uit te rusten."

Voor Amaro's onvolprezen Papiamentu Translator is een dergelijke tekst vooralsnog te hoog gegrepen. In losse woorden is hij een stuk beter, probeer het maar eens!

April 23, 2004

Rangorde

Onze honden Scooby Doo en Spider maken deel uit van het gezin, dat heb ik zojuist weer eens ondervonden.

Ik lag even op bed uit te rusten, waarvan in 's hemelsnaam, en Luchiano (6) hield mij gezelschap. Hij vindt het leuk om over van alles en nog wat met mij te kletsen.

Dit keer was het thema: "Wie is de mooiste bij ons thuis?". Hier volgen de resultaten, afkomstig van Luchiano:

  1. Lucy
  2. Scooby Doo
  3. Luchiano
  4. Spider
  5. CasaSpider

U ziet het, bij ons thuis gaat het er precies zo aan toe als bij de Dutch Bloggies!
(Morgen prijsuitreiking)

Rasta Rish

Vooroordelen zijn nooit goed. Gelukkig heb ik er geen last van. Op Curacao lopen best veel Rastamannen rond, het is algemeen bekend dat die allemaal aan de marihuana zijn. Dat is geen vooroordeel, want het roken van marihuana maakt deel uit van hun geloof. Rastamannen geloven met overtuiging.

Rasta Rish, woensdag gearresteerd, samen met SjaakBij de botica (apotheek/drogist) in de Madurostraat te Punda staat sinds jaar en dag Rasta Rish relaxed tegen de muur geleund. Het zou bijna een standbeeld kunnen zijn, want ten eerste beweegt hij nauwelijks en ten tweede staat hij er altijd. In zijn mond bungelt een sigaar, volgens mij een Velasquez. In zijn linkerhand houdt hij een plastic cup, gevuld met Guinness.

De man doet geen vlieg kwaad en hoort bij ons stadsbeeld. Woensdag is Rasta Rish, samen met nog een paar rasta's gearresteerd door het team van Sero Toleransha. Op Brakkeput Meimei werden meer dan 1000 marihuana-plantjes aangetroffen. Dat was niet voor het eerst. Vorig jaar gebeurde namelijk hetzelfde. De plantjes zijn inmiddels vernietigd.

Lucy was gisteren even in Punda en het was haar ook al opgevallen: Rasta Rish stond er niet meer, daar bij de botica in de Madurostraat te Punda.

De foto heb ik gevonden op Sjakie's Weblog (nsfw!). Sjakie bezocht Curacao in de zomer van 2003. Overigens bestaat er nóg een beroemde Rastaman op Curacao: Rasta Mozes. Deze man is altijd in het zwart gekleed en fietst rond in Punda. Tot mijn grote spijt heb ik Rasta Mozes echter nooit bewust waargenomen.

April 22, 2004

Antennes reinigen

Vorige week blies de brandweer onverrichterzake de aftocht, ze waren het water vergeten om de schotelantennes van UTS Vredenberg schoon te spuiten. Toch slordig van de brandweer.

Vandaag was het wederom zover. De werknemers moesten hun auto's buiten parkeren. Om tien uur zag ik nog geen enkele brandweerauto. In de Vigilante had ik al gelezen dat er gisteren een brandweerauto was gecrashed op de Schottegatweg. Misschien hadden ze nu water genoeg, maar geen auto's. Het is ook altijd wat met de brandweer.

De Brandweer heeft water gevonden en reinigt de UTS-antennesTegen elf uur verschenen er eindelijk twee brandweerauto's. Spuiten met salpeterzuur, dat klinkt niet ongevaarlijk. Toen ik met de camera in de aanslag op weg ging naar het schouwspel, viel het me toch tegen. Eén brandweerman was in de weer met zijn slang. Hier kwam een lullig straaltje uit, niet bepaald het hogedrukspektakel waar ik op had gehoopt.

Ook zag ik het verschil niet tussen het gedeelte dat reeds gereinigd was en het gedeelte dat nog gedaan moest worden. De grootste antenne lieten ze met rust. Die leek me ook al wat hoog voor de meegebrachte ladderwagen.

Het gebouw waar ik werk ligt naast de lege parkeerplaats. "Hmm, als er geen auto's mogen staan vanwege dat salpeterzuur, is het voor mij dan wel veilig om daar te lopen?", vroeg ik mij af. Hypochonder als ik ben voelde ik me onmiddellijk beroerd worden.

Nog voor twaalf uur waren ze alweer weg, de twee brandweerauto's.

Baseball en Carnaval

Gisteren hebben we sinds lange tijd weer eens Baseball gekeken. Ieder jaar is het hetzelfde liedje, het lijkt net op Carnaval vroeger. Destijds studeerde ik in Utrecht en moest ik na aankomst in Het Zuiden in korte tijd aan de Carnavals-sfeer wennen. Dat heb ik met Baseball dus ook. Ieder jaar duurt het even, maar dan krijgt deze geweldige sport me toch weer bij de kladden.

We vielen erin bij de zevende inning, met een glas witte wijn. De Atlanta Braves speelden uit tegen de Cincinatti Reds en het was 3-2 voor Cincinatti. In de achtste inning brandde het geweld los. Atlanta was aan slag en alle honken waren bezet. Dat doet me overigens denken aan een grapje waarin een man zijn vriendin meeneemt naar een honkbalwedstrijd. "Kijk", zegt de man, "nu heeft Sparta alle honken bezet, dat is heel goed!" Waarop de vriendin antwoordt: "Ja, maar die anderen hebben toch ook alle honken bezet?" Je moet erbij geweest zijn zullen we maar zeggen.

Andruw Jones en Rafael Furcal (foto) slaan homeruns in de tiende inning!Met twee man uit sloeg DeRosa een twee-honkslag. Twee Atlanta-spelers liepen binnen, waarmee de Braves de stand ombogen naar 4-3 in hun voordeel. In de gelijkmakende slagbeurt sloeg Casey van de Reds echter een homerun: 5-4 voor Cincinatti.

Wij schonken nog een glas wijn in en gingen er eens goed voor zitten. De negende inning. Als ik het me goed herinner stond er een Atlanta-speler op het tweede honk met twee man uit. Marcus Giles was aan slag en had al twee strikes aan zijn broek. Normaliter zou het bij de volgende fout gedaan zijn. Op mirakuleuze wijze sloeg Giles echter een twee-honkslag en scoorde Atlanta de gelijkmaker.

In de tiende inning (verlenging) werd het helemaal feest. Curacao-sterspeler Andruw Jones kwam aan slag en sloeg meteen een homerun: 6-5 voor Atlanta! De pitcher van de Reds werd wat nerveus en gaf aan twee Atlanta-spelers 4-wijd, waarmee de honken één en twee bezet waren. Op dat moment besloot de Cincinatti-coach zijn pitcher te wisselen.

Soms gokt men goed, soms gokt men verkeerd. Dit was nu zo'n moment dat de coach verkeerd gokte. De allereerste bal die de nieuwe pitcher wierp, levede een homerun op van de Dominicaan Rafael Furcal. Hiermee kwam de stand op 9-5. Cincinatti kon daar in de gelijkmakende slagbeurt niets meer aan veranderen.

Sensatie dus! Ik vrees voor u dat er de komende tijd vaker over Baseball geschreven gaat worden.

April 21, 2004

Drie voor Taal

Op 18 september 2003 schreef ik dat Weerman wel het domste beroep op aarde moest zijn. Deze logische conclusie trok ik destijds na een uitzending van Tien voor Taal. Sinds gisteren zijn de Weermannen van hun solide eerste plaats qua domheid verdrongen door de Kinderboekenschrijvers.

Het is met geen pen te beschrijven hoe dom Kinderboekenschrijvers zijn! Het is me inmiddels wel duidelijk waarom deze personen kinderboeken schrijven: ze kunnen gewoon niet beter! Ik zal geen namen noemen, ben ze trouwens gelukkig ook vergeten, maar als een schrijfster (de vrouw voor de kijker rechts) een spelfout uit een zin moet halen en het eerste woord is onmiddelijk en ze ziet dat niet, tja...

Dat was echter niet het ergste. Consequent drukte men te laat op de antwoordknop, waardoor er natuurlijk geen punten werden verdiend. Nooit eerder heb ik het zo zout gegeten. De eindscore bedroeg iets van 420 punten, dat aantal haal ik met gemak in mijn eentje!

Er is nog maar één oplossing: ik moet stoppen met naar Tien voor Taal kijken. Het is trouwens ook een dom programma. Ten eerste heeft het geen eigen website en als het die wel heeft weten ze hem goed te verstoppen. Ten tweede presteerde men het ergens in 2002 om dode dichters uit te nodigen. Te weten J.C. Bloem (1887-1966) en Gerrit Achterberg (1905-1962). Nou, dan weten we wel genoeg! Bij deze doop ik het programma om tot Drie voor Taal.

Pure nieuwsgierigheid, weet iemand misschien toch de namen van de Nederlandse kinderboekenschrijvers die meededen?

April 20, 2004

Salsa & Merengue

Curacao Salsa Tour 2004!

Op Curacao wordt veel gedanst. Ook als Makamba ontkom je daar haast niet aan en al helemaal niet als je getrouwd bent met een Dominicaanse. Nu ben ik van nature geen danstype en dus moest ik op les. We gaan terug in de tijd naar... 1997!

Samen met Yvonne schreef ik me in bij dansschool Salsipuedes. De lessen werden gegeven in Hotel Holland, vlakbij luchthaven Hato. En zo leerde ik in les één het zwaartepunt van het ene been naar het andere te verplaatsen, waarbij het de bedoeling is dat de kont wel beweegt, maar de schouders niet. De volgende dag had ik spierpijn.

Desde Colombia: Chica de la Semana Angelica!Bij de tweede en derde les kreeg ik er plezier in. Voor mijn gevoel swingde ik als een tiet, maar toch zei leraar Steven Walroud dat ik nog wat losser in de heupen moest worden. In het begin dansten we slechts de relatief gemakkelijke Merengue. Ik verheugde me al op les acht, waarin de beginselen van de Salsa onderwezen zouden worden.

Mijn werkgever gooide echter roet in het eten. De directie was niet blind en zag ook wel dat er een nieuwe Rudolf Nureyev aan het opstaan was. Daarom stuurden ze mij, na les vier, naar Nederland om een paar maanden in Amsterdam te gaan werken. Dag danscarrière!

Dansleraar Steven Walroud bleef op vele terreinen actief. Ik zag hem zo nu en dan als ik Luchiano bij zijn toenmalige school Chispita ging ophalen. In het jaar 2000 organiseerde Steven de eerste, en tot nu toe enige, Curacao Salsa Tour. Dit jaar, van 2 tot en met 8 augustus, staat de tweede editie in de steigers: de Curacao Salsa Tour 2004. Vandaar de banner bovenaan deze post.

Wie weet worden Salsa-Loggers als Gooly (oranje band) en Amaro (zwarte band) wel op een idee gebracht om hun vakantie in augustus op Curacao door te brengen.

Met Angelica, de nieuwe Chica de la Semana, wil ik graag op de dansvloer oefenen! Dat lijkt me bepaald geen straf. Klik op lachicamerengue en kies voor Chica Semana!

April 19, 2004

Leren houden van

De Stones zongen jaren geleden al You can't always get what you want, waarbij can't op zijn Engels uitgesproken dient te worden. Een levensmotto zo waar als een koe, dat in de praktijk vaak leidt tot You better want what you get.

Al weken lang, wat zeg ik, al maanden lang is de Duvel op bij Pleincafé Wilhelmina. Inmiddels reken ik al niet eens meer op een lekker koud glas Duvel als we op zaterdagmiddag aldaar plaatsnemen op het terras. In plaats van Duvel bestellen we tegenwoordig een Tripel van La Trappe uit Berkel Enschot.

Ik vind het bier van La Trappe niet supergeweldig, het haalt het niet bij de Belgische trappistenbieren zoals bijvoorbeeld Westmalle. Mijn grootste bezwaar is dat er te weinig prik in zit. Nu wordt het bier van La Trappe bij Pleincafé Wilhelmina altijd in kleine bolle glazen geschonken. Ik hou niet van kleine bolle glazen. Geef mij maar het grote, sierlijke Duvel-glas.

Afgelopen zaterdag waren de kleine bolle La Trappe-glazen kennelijk op. Ik zag twee collega's op het terras, die zaten aan de Dubbel van La Trappe. Misschien hadden zij de laatste twee kleine bolle glazen in gebruik. Hoe dan ook, de serveerster verontschuldigde zich en zette twee grote, sierlijke Duvel-glazen naast onze flesjes Tripel van La Trappe.

Nooit eerder smaakte me het bier van La Trappe zó goed! Dat moet dus wel aan die glazen hebben gelegen. Lucy was het overigens geheel met mij eens (en dat gebeurt niet vaak!). Of zouden we ons na zoveel tijd zonder Duvel hebben geconformeerd aan wat we wèl kunnen krijgen?

April 18, 2004

Met de Spider naar Carré (3)

Situatie: Kontiki Beach. De Spider ligt op zijn strandbedje, precies voor een rij met Nederlandse stagiaires.

Scene 1: (Telefoon)
CasaSpider: "Hey Angelo!"
Angelo: "......................."
CasaSpider: "Ja, ik heb ze gekilled."
Angelo: ".............."
CasaSpider: "Allebei, was eenvoudig."
Angelo: "....................."
CasaSpider: "Neen, je zult er geen last meer van hebben."

Scene 2: (Doodse stilte bij de stagiaires)

Doek.

April 17, 2004

De Belgen uit het Dennenbos

Ieder land heeft zijn Belgie, in die zin dat er over een bepaalde bevolkingsgroep geringschattende grapjes worden gemaakt. Dat is voor een land als Belgie best lastig, en het ergste is: je komt er nooit meer vanaf. Ook al win je Tien voor Taal honderd keer achterelkaar.

Het feit dat de Belgen de Nederlandse zuinigheid op de hak nemen deert ons hoegenaamd niet. Ergens zijn we er zelfs trots op. De Belgen kunnen daarentegen niet echt om onze Belgenmoppen lachen. Er bestaat zelfs vrees voor een oorlog tussen Nederland en Belgie, over een jaar of 20. Als de Belgen onze moppen beginnen te snappen. Hahaha.

Nou ja, laten we maar niet over Bier beginnen. Wat mij opvalt is dat sommige landen de slachtoffers binnen de eigen grenzen zoeken (en vinden), zoals bijvoorbeeld de Duitsers met hun Ost-Friesland en de Spanjaarden met Los Gallegos.

Zouden met name kleinere landen graag over de grens pesten? Dominicanen maken laatdunkende grappen over Haitianen. Cuba is bijna drie keer zo groot als Nederland. Helemaal links op het uitgestrekte eiland (meer dan 1000 kilometer lang!) ligt Pinar del Rio.

Een pino is een dennenboom en een pinar is een dennenbos. Alle hoofdrolspelers in Cubaanse moppen over mensen met beperkte intellectuele capaciteiten komen uit Pinar del Rio.

De zogenaamd domme Belgen maken het lekkerste bier, in Pinar del Rio wordt de beste tabak ter wereld verbouwd. Pinar del Rio, ook wel de Groene Provincie genaamd, beschikt over zeer vruchtbare landerijen.

Voor wie meer wil lezen over Pinar del Rio, zie de volgende links (Engels):

Nog een vraag: Over wie maken Belgen, Haitianen, Ost-Friesen, Gallegos en mensen uit Pinar del Rio eigenlijk grappen?

April 16, 2004

Brandweer zoekt water

Gisteren kregen alle werknemers hier bij UTS Vredenberg een mailtje dat we vandaag (vrijdag) onze auto niet op de parkeerplaats moesten neerzetten. Ze gingen met salpeterzuur spuiten.

Vanmorgen parkeerde ik mijn auto dus ietsjes verder weg, dichtbij de grote schotelantennes. Even later werd ik er door iemand op attent gemaakt dat dat geen veilige plek was en dus liep ik dat hele eind naar mijn auto toe om hem nog iets verder weg te parkeren. Om het hoekje. Maar nog steeds erg dicht bij de schotelantennes.

In mijn ochtendpauze stond ik buiten een kopje koffie te drinken. Er stonden twee brandweerauto's bij de schotelantennes. "Wat is er aan de hand?", vroeg ik aan collega George. "Oh, ze gaan straks de schotelantennes met salpeterzuur schoonspuiten", zei George. "Potverdriedubbeltjes! Ik dacht dat ze de parkeerplaats gingen reinigen! Mijn auto staat vlak bij die antennes!", schreeuwde ik uit.

"Ja, maar de wind staat deze kant op, vandaar", stelde George mij gerust. "En bovendien, ze hebben geen water. Foutje in de planning." Vooral het feit dat ze geen water hadden stelde mij enigszins gerust. De mannen waren flink tegen elkaar aan het schreeuwen, daar bij die schotelantennes.

Ik ging een Johnny-Cake met kip halen bij Momo's Hut, met de Cubanen. Toen we terugliepen zagen we de brandweerauto's onverrichterzake wegrijden. De zee ligt op zo'n 300 meter afstand, water genoeg dacht ik zo. Vanmiddag neem ik de camera maar eens mee naar mijn werk.

April 15, 2004

Met de Spider naar Carré (2)

(Werktitel: Zonder woorden)

Inleiding: In onze straat wordt het huisvuil op donderdagochtend opgehaald. De arrival-time van de vuilnismannen varieert nogal. Er valt geen peil op te trekken. Meestal verschijnen ze pas laat in de middag.

Situatie: CasaSpider ligt in zijn bed te dromen. In verband met Luchiano's Paasvakantie staat de wekker op 06:45. In plaats van op 06:15.

Scene 1: Casa's droom wordt om 06:24 woest verstoord door het geluid van een achteruitrijdende vuilnisauto (wij wonen in een eenrichtingsstraat). Haast is geboden. CasaSpider springt met een machtige sprong uit zijn bed, beseft gelukkig (voor de vuilnismannen) dat hij naakt is, trekt zijn rode sportbroek achterstevoren aan en rent zonder zelfs maar zijn bril op te zetten naar buiten. Trekt de kliko-bak over het pad door het hek naar buiten. Daar komt de vuilnisauto al aan.

Scene 2: Nahijgend kijkt CasaSpider naar de naderende vuilnisauto. Hij steekt vriendelijk zijn hand op richting een vuilnisman. Het blijkt echter gewoon een onbekende passant te zijn. CasaSpider heeft -6 aan beide ogen.

Doek.

Met de Spider naar Carré (1)

(Werktitel: My name is Nobody)

Situatie: CasaSpider entert 's morgens om 07:31 als eerste van acht collega's zijn kamer. IJverig begint hij te werken.

Scene 1: Om 07:40 komt een medewerker van een andere afdeling de kamer binnen, kijkt rond en zegt: "Hé, er is nog niemand!"

Scene 2: Om 07:50 komt een medewerkster van diezelfde andere afdeling de kamer binnen, kijkt rond en zegt tegen mij: "Hé, alleen jij bent er maar!"

Doek.

April 14, 2004

What can I do

What can I do sunder you Rosmijna!
What can I do!
What can I do!
What can I do sunder you Rosmijna!

What! What! What can I do!
Say me it now! What can I do!

What can I do! And I love you!
I love you! But what can I do!

Music & Lyrics by Luchiano©

Luchiano rapt zijn nieuwe hit: What can I do!


Download WhatCanIdo.mpeg (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 2,259,303 bytes.
Duration: 24 seconds.

Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

April 13, 2004

Dingen die ik niet begrijp (5)

Ik hou erg veel van spelletjes. Vooral als ik iets goed kan, zoals de paardensprong bij Triviant. Of ingewikkelde rekensommen. Of vragen op het gebied van Aardrijks- en Natuurkunde. Het spelletje moet uitdagend zijn.

Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat mensen een uur (of duurt het nog langer?) naar een programma kijken, waar men door volslagen random koffertjes te kiezen heel veel geld kan verdienen. We hebben het hier over de Nationale Postcode Loterij.

Het spel is volledig op toeval gebaseerd. Het is eigenlijk te simpel voor woorden. Vanmorgen zaten Lucy en ik op het puntje van onze stoel, nummers radend en adviserend aan de kandidate.

Uiteindelijk ging José uit Amsterdam naar huis met 278.000 Euro. Was zij nog even doorgegaan, had zij iets van 850.000 Euro of zelfs 2.6 miljoen Euro in haar zak mogen steken. In de laatste twee koffertjes zat namelijk het kleinste (1 Eurocent) en het grootste (5 miljoen Euro) bedrag.

José had echter (terecht) al eieren voor haar geld gekozen. Ik gunde het haar wel. Ze kende haar man al 26 jaar, maar ze waren niet getrouwd. Hadden elkaar leren kennen op de tram waar de man werkte. "Goh!", zei Linda de Mol, "en zittie nou nog steeds op de tram?". "Neen", antwoordde José, "nu zittie op de metro". Amsterdamse humor is onvergelijkbaar.

Al met al is het allemaal onbegrijpelijk in het kwadraat!

Ik ben heet!

Wat zijn vrije dagen toch lekker, dit is nu nummer vier en ik voel me uitgerust. Vandaag, tweede Paasdag, zijn we thuisgebleven om nog wat meer uit te rusten. Heerlijk is dat, uitrusten! Er is maar één klein probleempje: Luchiano. Een kind van zes houdt niet van uitrusten, die wil spelen.

Desde Cali, Colombia: Chica de la Semana Mayra!Lucy keek naar de televisie, ik hield mij bezig met Mi Mujer (mijn vrouw) zoals Lucy de computer noemt. Tijd om aandacht aan de kleine man te besteden. "Luchiano, zullen we even gaan voetballen?", offerde ik mijzelf op. "Dat is goed, papa. Alleen één vraag. Waaróm?" Tja, bij het wijzer worden komen ook negatieve, maar noodzakelijke eigenschappen als achterdocht tot ontwikkeling. Mijn antwoord dat ik het voor hem deed was bevredigend.

Wat later in de middag wilde Luchiano Paasverstoppertje spelen. In plaats van een ei verstopten we om beurten een mandarijn, vanwege de (on)breekbaarheid. Ik verstopte de mandarijn in een la. Luchiano zocht ongestructureerd en was al even bezig. Ik besloot hem te helpen met het koud-warm-heet-concept. Het ging wat stuntelig, maar hij kwam eruit.

Luchiano verstopte de mandarijn. Toen ik twee stappen had gezet begon hij al warm te roepen. Nu hebben wij een hele grote la (eentje maar hoor) vol met troep. Daar moest de mandarijn ergens tussen liggen, maar ik had geen zin om hem eruit te halen. "Ga jij hem zelf maar halen, ik weet dat hij in die la ligt", zei ik tegen Luchiano. Terwijl hij naar de la liep schreeuwde Luchiano: "Ik ben heet!". Dat was wel koddig.

De titel sloeg ditmaal dus niet op het plaatje. Zondag zag het er wederom somber uit qua nieuwe aanvoer van een Chica de la Semana. Om 17:15 ontdekte Lucy echter een potentiële kandidate en ik had er zelf ook een op de korrel. Lucy's chica moest echter toestemming aan haar vader vragen en de mijne was aan het zwemmen. Toen zij eindelijk uit het water kwam, vroeg ze bedenktijd.

Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen en heeft Lucy beide dames op de foto gezet. Deze week kunt u op LaChicaMerengue genieten van Mayra, afkomstig uit Cali, Colombia.

April 12, 2004

Waar heb ik het gejat vandaan?

LogSpiders 2004Artistiek gezien beschik ik over twee linker handen. Een kind van vijf tekent beter dan ik. Gelukkig zijn op het internet op ieder gebied plaatjes in overvloed te vinden. Op ieder gebied.

Tevens bestaan er vele programma's om foto's te editen. Zo is de LogSpider® tot leven gekomen. Ik vind hem er nog best chique uitzien!

De LogSpider® bestaat uit twee plaatjes, het onderste is het CasaSpider handelsmerk: de spin.

Maar wat is het bovenste plaatje? Dat is de vraag van de Tweede Paasdag Quiz.

LogSpiders® 2004

Het is de tijd van de Dutch Bloggies. Op zaterdag 24 april worden deze trofeeën Oscar-stylee uitgereikt in het Museum voor Communicatie te Den Haag.

Het CasaLog is dit jaar zowaar genomineerd in de categorie Beste Lifelog. Als aanhanger van de Theorie van de Grote Getallen besef ik als geen ander geen schijn van kans te maken.

Dat is helemaal niet erg (@#$@$!@, even afreageren). Net als Brillie met zijn Weblinten en Verbal Jam met zijn Awards heb ook ik mijn eigen trofee: de befaamde LogSpider®!

Vorig jaar (24.02.2003) gingen de LogSpiders® naar Charlotte, GeenHeld, Nico Dijkshoorn en Verbal Jam.

Inmiddels is de spanning tot ondragelijke hoogte gestegen. Daarom maak ik nu Non-Oscar-stylee bliksemsnel de twee winnaars van de LogSpider® 2004 bekend:

And the winners are........... Cockie and Bijzinnen!

LogSpiders 2004Waarom Cockie?

Ten eerste is haar log dit jaar ingrijpend gewijzigd. Het ziet er mooier uit en Cockie heeft een mogelijkheid tot reageren ingebouwd. Wat mij betreft een onmisbaar onderdeel van een weblog. Sterker nog, de reacties zeggen vaak meer over een log dan het log zelf.

Ten tweede ken ik Cockie helemaal niet, maar volgens mij is zij een vrouw die haar zaakjes goed voor elkaar heeft. Twee grote zonen, een veeleisende baan, sport (tennis) en een PT-Cruiser.

Inhoudelijk komt een grote diversiteit van onderwerpen voorbij. Haar relaxte, ironische en zelfrelativerende schrijfstijl zorgt ervoor dat Cockie op mij (en niet op mij alleen) overkomt als een sympathieke vrouw, waar ook buiten het internet een onderhoudend gesprek mee gevoerd moet kunnen worden.

Bovendien ziet Cockie er volgens mij ook nog eens leuk uit, ook al is dat uiteraard niet van invloed geweest op het toekennen van de prijs. Die is gewoon dik verdiend!

LogSpiders 2004Waarom Bijzinnen?

Ook Mies (vreemde naam voor een man die mij meestal aan mevrouw Bouwman doet denken) ken ik slechts van zijn weblog. Een jonge wetenschapper, wellicht professor in spé, Margarita-liefhebber met een Vriendin die vooral Bijzonder is. Bijzonder in de zin van Schaars denk ik dan bij mezelf, want volgens mij zien ze elkaar ongeveer eenmaal per zes maanden. Als de agenda's matchen zeg maar.

Mies lijkt daar niet zo mee te zitten. Op onderhoudende en relaxte wijze verhaalt hij over zijn belevenissen. Diverse malen is mij daarbij opgevallen dat Mies analytisch zeer scherp is en, niet onbelangrijk op een weblog, dat ook zeer goed en helder weet te verwoorden.

Webloggers horen op zijn minst te filosoferen over Het Schrijven van een Boek, nou ja behalve ik dan. In het geval Mies vind ik dat hij die capaciteit wel degelijk heeft. Mijn advies: Mies, schrijf een boek! En dan bedoel ik niet een of andere wetenschappelijke verhandeling, maar een echt boek over Het Leven.

Hiermee is het officiële gedeelte ten einde. Zelf ga ik richting strand met aansluitend Happy Hour, alwaar ik een Polar zal nemen op de twee winnaars van de LogSpiders® 2004. Cockie en Mies, gefeliciteerd!

April 11, 2004

Brief aan Donald D.

Iedere avond lees ik een verhaaltje voor Luchiano. Heel vroeger Regenboog, het mooiste visje van de zee, vervolgens Het Rode Boek met vele verhalen en liedjes en tenslotte het erg leuke verhaal De Bende van Jutta Langreuter en Vera Sobat. Sinds ongeveer een jaar is de periode Donald Duck aangebroken, in vrij definitieve vorm. We zitten er middenin.

Het leuke van Donald Duck vind ik de gelaagdheid van de verhalen. Iedere leeftijdscategorie haalt er andere dingen uit. Het taalgebruik is complex en er zitten veel naamgrapjes in. Die laatste gaan (nog) volledig aan Luchiano voorbij, daar komt hij wel achter als hij dezelfde verhalen over drie jaar nog eens leest.

Klik op de foto voor een vergrotingDe rubriek Oom Donald's Brievenbus staat vol met leuke brieven van kinderen aan oom Donald, die er op zijn beurt snedig commentaar onder zet. Luchiano en ik hebben de stoute schoenen aangetrokken en een brief geschreven. Klik op de foto voor een vergroting.

Als beloning voor het schrijven van de brief, het moest zelfs twee keer, eenmaal in klad eenmaal in net, gingen we 's middags een horloge voor Luchiano uitzoeken. Dat was nog niet zo eenvoudig, de exemplaren die ik op het oog had (met analoge wijzerplaat) waren allemaal te groot voor zijn polsje.

Uiteindelijk kwamen we in een winkeltje terecht waar digitale horloges lagen met een klepje erop. In dat klepje zaten gaatjes en twee balletjes die in de gaatjes moesten. Dat was precies het horloge dat Luchiano wilde. Nu is hij de hele dag met zijn horloge bezig.

"Hoe laat is het bij jou, papa?", vroeg hij. "18:27", antwoordde ik. "Hoe kan dat? Bij mij is het 18:26!", vroeg Luchiano zich af. Ik legde hem uit dat niet alle klokken op aarde precies dezelfde tijd aanwijzen.

"Nu is het bij jou 18:33", voorspelde Luchiano zes minuten later. "Ja, dat klopt", zei ik terwijl ik me afvroeg of Luchiano's horloge het mijne aan het inhalen was. "Dat weet ik, want op mijn horloge is het 18:32", luidde de logische verklaring.

Nu is het afwachten. Staan we over een week of vier in de Donald Duck?

April 10, 2004

Kunstmatige verhoging

Toen ik student was, reisde ik veel met de trein. In mijn eerste jaar iedere zondag van Eindhoven naar Utrecht en op vrijdag het omgekeerde traject. Het was de Pre-OV-Jaarkaart periode. De NS klaagde, de treinen zaten lang niet vol genoeg. En dus moest het tarief verhoogd worden.

De trein werd duurder, maar de auto ook. Inmiddels begonnen de treinen overvol te raken en het overheidsbeleid richtte zich steeds duidelijker op het Openbaar Vervoer. "Da's heel mooi!", dacht ik bij mijzelf, "Nu gaan de tarieven dus omlaag." Ja, ja, naïef.

Uiteindelijk buitelden de verhogingen voor zowel auto als Openbaar Vervoer over elkaar heen. Deze tactiek ziet men nu ook bij de Nederlandse topsalarissen. Jarenlang werd er gelobbied en gemasseerd om salarissen in het bedrijfsleven en semi-overheid tot grote hoogtes te doen stijgen.

En nu? Ja, nu steken de salarissen van ministers en staatssecretarissen daar ineens schril tegen af. Gisteren zag ik een staatje van (semi-)overheidsfunctionarissen die meer verdienden dan een minister. Dat waren er inderdaad heel wat. Koploper was tot mijn verbijstering de directeur van de NS met als ik mij niet vergis een jaarsalaris van om en nabij de 450.000 Euro!

Wat moet zo'n man nou helemaal doen, een paar treinen heen en weer laten rijden en op tijd nieuwe kopen. Stakingen zijn helemaal nergens voor nodig als het personeel normaal wordt behandeld en vooral voldoende wordt geïnformeerd.

Ik ben er voor mijzelf wel uit: ambieerde ik heimelijk een carriere als staatsman, inmiddels heb ik nog maar één doel en dat is directeur van de Spoorwegen worden. Wat mij betreft start ik tegen slechts de helft van het salaris hier op Curacao. Om te oefenen.

April 8, 2004

Dat is nou pech!

Toen de zojuist gevallen Landsregering van de Nederlandse Antillen in de zomer van 2003 aantrad, heeft zij onmiddellijk twee belangrijke zaken geregeld. Ten eerste werd het daggeld voor dienstreizen verhoogd van 100 naar 200 Euro en ten tweede werd besloten dat de nieuwe Auto van de Regering door Mercedes Benz geleverd zou worden.

Het goede nieuws is dat de Mercedesvloot gisteren op Curacao is aangekomen, het slechte nieuws dat er geen (missionaire) regering meer is. Wie moet er nu in de nagelnieuwe Mercedessen gaan rijden?

Volgens mij zijn de Mercedessen overigens niet voorzien van een moon-/sunroof. Daarom blijf ik trouw aan mijn donkerblauwe Toyota Corolla.

April 7, 2004

Gemeentepolitiek

Politiek op Curacao is ingewikkeld. Kijk maar naar de nu ontstane situatie. De Landsregering (Nederlandse Antillen) is gevallen, alle coalitiepartners van Frente Obrero (FOL) hebben hun steun ingetrokken. Aanvankelijk weigerden de FOL-ministers hun ontslag in te dienen. Ze bleven doodleuk zitten.

Landsregering Nederlandse Antillen gevallen, toch lachende gezichten bij Frente ObreroDat deed mij enigszins denken aan een anekdote van Herman Finkers over een wielrenner in de Tour de France. Tijdens een etappe kwam deze renner op ruim een uur van de winnaar binnen. "Maar hij behield de gele trui. (Finkers laat hier een korte pauze vallen.) Er is met hem gepraat... maar hij behield de gele trui".

Daar moest ik aan denken toen ik het Amigoe-artikel las over de FOL-ministers die hun positie niet op wilden geven. Uiteindelijk hebben de FOL-ministers dinsdagavond om half negen toch hun ontslag ingediend.

Curacao heeft te kampen met twee bestuurslagen: de Landsregering en de Eilandsraad. In de Eilandsraad heeft de FOL bij de verkiezingen van 2003 maarliefst 8 zetels behaald. Voormalige coalitie-partners PLKP en PNP hebben er respectievelijk 3 en 2. Oppositiepartij PAR beschikt over 5 zetels, de MAN over 2 en de LPNA moet het met 1 doen. Om een coalitie te kunnen vormen zonder Frente Obrero moeten dus alle partijen minus 1 hieraan meedoen.

Een lachende Minister-President, Mirna Louisa-GodettHet is niet eenvoudig om een coalitie van vier partijen gedurende langere tijd in de lucht te houden. Zeker niet op een eilandje als Curacao, waar diverse threads en belangen door elkaar heenlopen. Gisteren schreef ik dat PLKP-leider Error Cova boos was omdat Ben Komproe een benoeming van Jaime Saleh had geblokkeerd. De reden dat Ben Komproe Jaime Saleh weigerde te benoemen is met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid het feit dat Jaime Saleh jaren geleden als Gouverneur (1990-2002) met het Openbaar Ministerie tegenover Nelson Monte, de grote man achter de schermen bij Frente Obrero, stond betreffende diens fraude met de LGO-regeling.

Nog bozer was Errol Cova echter, toen de zoon van zijn broer en gedeputeerde Eduardo Cova niet werd aangesteld als directeur van Curoil. Ook hier zat Ben Komproe hem in de weg. En zo bestaan er talrijke vetes tussen diverse politici. FOL-leider Anthony Godett weigerde naar Gouverneur Frits Goedgedrag te gaan ("Ik ga niet naar zijn huis, niet ter ere van de verjaardag van de Koningin en niet voor welke gelegenheid dan ook"). Reden hiervoor is dat Frits Goedgedrag voordat hij Gouverneur werd Procureur-Generaal was. In die tijd heeft hij de vervolging tegen onder anderen Anthony Godett opgestart. In zijn functie als Gouverneur stond hij op de screening die kandidaat-ministers moesten ondergaan en die in het geval van Anthony Godett voor hem negatief uitpakte.

Het lijkt een Story of Privé-achtig stukje, maar gelooft u mij maar, wat hier is beschreven is slechts het topje van de ijsberg. Het zegt overigens niets over de Cuacaoenaar in het algemeen. Een dergelijke situatie ontstaat al snel als men 150.000 mensen op een eilandje zet. Vergelijkbaar gedrag ziet men in Nederland op gemeentenivo terug.

Vanmiddag wordt verder vergaderd over de situatie in de Eilandsraad. CasaSpider houdt u op de hoogte.

In mijn speurtocht naar meer informatie stuitte ik op een interessant artikel uit de Groene Amsterdammer. Het artikel van 23.08.2003 heeft niet direct met deze post te maken, maar geeft goed weer hoe er op de Antillen gedacht wordt over de nieuwe verhoudingen op politiek gebied, nadat de FOL aan de macht is gekomen.

April 6, 2004

Stok (3/3)

De stok van majriM is voor 66.67% af, een evenhoog percentage als de kans dat volgens de Britse natuurkundige Stephen Unwin God bestaat. Puur toeval en gelezen bij Jnnk.

De derde vraag van majriM luidt als volgt:

3. Je wrijft, per ongeluk natuurlijk, over een olielampje dat ~surprise~ zomaar ineens op je tafel staat. De geest uit de fles verschijnt en je mag 3 wensen doen. Welke?

Ik heb al vaker nagedacht over dit soort jammer genoeg imaginaire siutaties en ben dus goed voorbereid. De eerste wens dient altijd te zijn: "Ik wens dat ik onbeperkt veel wensen mag doen". Die dan ook vervuld worden, uiteraard. Maar ik begrijp wat je bedoelt majriM, dus hier volgen de echte antwoorden.

Ten eerste wil ik financiële onafhankelijkheid. Lucy zou veel liever in de Dominicaanse Republiek (haar vaderland) wonen dan op Curacao. Als geld geen rol speelt, verhuizen we daar naartoe. Het zou haar gelukkiger maken en Luchiano en ik vinden er onze draai ook zeker wel.

Als tweede wil ik de mogelijkheid om individuen op afstand te kunnen straffen of belonen. Zie ik bijvoorbeeld iemand op TV die iets slechts doet of heeft gedaan, dan wil ik deze persoon live kunnen straffen. Door hem bijvoorbeeld een ontzettende kramp in zijn been (of erger) te laten krijgen. En personen die wel een steuntje kunnen gebruiken, winnen door mijn ingrijpen plotseling de loterij of valt op andere wijze iets positiefs ten deel.

Mijn derde en laatste wens is louter ingegeven door egoisme: ik wil wanneer ik dat wil onzichtbaar kunnen zijn! En dan precies op de manier die ik wil. Daarmee bedoel ik dat objecten die ik vasthoud of aan heb (kleren) ook onzichtbaar kunnen zijn, als ik dat wil. Wellicht interessanter is wat ik vervolgens met deze nieuwe eigenschap uit zou gaan spoken, maar dat wordt niet gevraagd in deze stok.

Zo, de stok is af. Bij deze bedank ik majriM voor haar leuke vragen en vraag meteen om begrip voor het feit dat ik de stok niet doorgeef, ik ben namelijk CasaSpider en geen estafette-team!

Antilliaanse Regering gevalllen

Zondagavond trok de PNP (Partido Nashonal di Pueblo) van Erslilia de Lannooy haar steun aan het Kabinet Mirna Louisa-Godett in en daarmee was de val van het kabinet een feit. Ook de PLKP (Partido Laboral Krusada Popular) van Errol Cova stapte uit de regering.

Directe aanleiding voor het intrekken van de steun was de positie van Minister van Justitie Ben Komproe. Dit lid van de FOL (Frente Obrero) heeft in de acht maanden dat de huidige regering aan de macht is voor een aantal incidenten gezorgd.

En het begon allemaal nog niet eens zo slecht. Aanvankelijk had Ben Komproe zelfs een conflict met Anthony Godett. Laatstgenoemde vond dat Komproe aan de kant van de Nederlanders stond, toen de Spin in het Web van de FOL, Nelson Monte, door het Openbaar Ministerie op de korrel werd genomen. Komproe wilde toen tegen de zin van Anthony Godett geen onderzoek naar het O.M. laten instellen door de Landsrecherche.

Hierna volgden de incidenten (een selectie):

  • December 2003: Ben Komproe draagt het RST (Recherche Samenwerkings Team) op om alle opsporingswerk in de zaak van zijn broer Hedwig Komproe te staken en over te dragen aan de Landsrecherche.
  • Januari 2004: Ben Komproe zegt het vertrouwen op in Procureur-Generaal Dick Piar, naar aanleiding van een Geheime Lunch van het Antilliaanse Openbaar Ministerie met Thom de Graaf en Piet Hein Donner. Komproe zou zelfs een ontslagbrief klaar hebben, iets waar hij helemaal niet bevoegd voor was.
  • Februari 2004: Ben Komproe blokkeert eigenhandig de benoeming van de reeds lang genomineerde Jaime Saleh als voorzitter van de evaluatiecommissie-Rechtspersonenrecht. Met name PLKP-leider Error Cova schoot deze beslissing in het verkeerde keelgat.
  • Maart 2004: FOL-financier Nelson Monte verblijft al maanden in het SEHOS-ziekenhuis (1e klas) in plaats van in de Bon Futuro gevangenis. In december 2003 is Monte namelijk uit het ziekenhuis ontslagen. Hij bleef daar echter liggen, genietend van speciale privileges, met name ten aanzien van de bezoekregeling. Ben Komproe verzette zich hevig tegen het overplaatsen van Monte naar Bon Futuro en bleek achteraf gelogen te hebben over de gang van zaken.

De regering is gevallen, ministers en gedeputeerden van de PNP en PLKP hebben inmiddels hun ontslag ingediend bij Gouverneur Frits Goedgedrag. Dat geldt echter niet voor de leden van Frente Obrero. Tot op heden heeft niemand van deze partij zijn positie neergelegd. Wel wordt er door de FOL koortsachtig gelobbied om op een of andere wijze in ieder geval in de Eilandsraad in de coalitie te kunnen blijven zitten.

Voor de duidelijkheid: de Landsregering (Nederlandse Antillen) is gevallen, de Eilandsraad (Curacao) is echter op Curacao eigenlijk van groter belang. Om goed bestuur te kunnen waarborgen is het niet handig als in de Eilandsraad een andere coalitie de dienst uitmaakt (qua Curacaose partijen) dan in de Landsregering.

Wordt zeker vervolgd!

April 5, 2004

De kunst om te verliezen

Het spelen van spelletjes is een belangrijk onderdeel in de opvoeding van een kind. Bij spelletjes is er een winnaar en een verliezer. Op zich weinig opzienbarend, maar wel van belang voor de context.

Luchiano kan, zeker voor een zesjarige, vrij goed dominoën. Ik speel altijd op mijn best tegen hem, in de eerste plaats omdat ik graag win, maar ook omdat de geluksfactor bij dominoën met zijn tweeën relatief hoog is. De stand was 4-4 en we gaan tot de zeven. Door een foutje van Luchiano en wat geluk aan mijn kant, won ik met 7-4.

Als Luchiano aan de winnende hand is, gilt hij van plezier: "Domino!" en "Ik ben de beste domino-speler!". Van wie zou hij dat hebben. Toen hij met 6-4 achterstond, begon zijn bovenlip te trillen en bij de 7-4 barstte hij uit in gesnik. Daarmee was de ongelukkige jonge speler bij Lucy aan het verkeerde adres. Zij dwong hem tot nog een partij. Die hij ook verloor.

Op bed ging ik met Luchiano praten. De gebruikelijke dingen, dat verliezen er nu eenmaal bijhoort. En dat het beter is om na te denken hoe je de volgende keer wèl kunt winnen in plaats van te huilen. En dat je sportief moet zijn, geef de ander een hand en feliciteer hem.

Een dag later wilde Luchiano een kaartspelletje met mij doen: tres-dos. Ieder heeft vijf kaarten in zijn hand. Als je aan de beurt bent pak je een kaart van de stapel en gooi je er een weg. Doel is om drie en twee gelijken in je hand te hebben, dan heb je gewonnen.

Het eerste potje won ik. Beleefd stak Luchiano zijn hand uit: "Gefeliciteerd papa, je hebt goed gespeeld". Het tweede potje won ik ook en wederom werd ik netjes gefeliciteerd. Ik vond het tijd worden dat Luchiano een potje zou winnen en besloot hem te helpen.

Zelf had ik al twee achten in mijn hand en Luchiano gooide er een weg. Had ik hem genomen, had ik direct gewonnen. In plaats daarvan nam ik een kaart van de stapel. Luchiano won en was dolblij. Gehaast pakte hij mijn kaarten en keek ernaar. "Hé papa, je hebt dom gespeeld! Kijk, als je die acht had gepakt die ik weggooide, dan had jij gewonnen!".

Behalve dat ik hem had laten winnen moest ik nu ook nog toegeven dat ik dom had gespeeld. Dat had ik een paar jaar geleden nog niet gekund! Toen Luchiano uiteindelijk met 6-4 won, zei hij: "Als ik blij ben gaan mijn oren omhoog!".

Nou ja, zolang hij maar niet gaat kwispelen.

April 4, 2004

Pequeño gran amor

Als ik zeg dat er veel verschillen bestaan tussen de diverse culturen, trap ik een open deur in. In Nederland wordt vaak enigszins smalend naar de Verenigde Staten gekeken, waar men er op seksueel gebied in onze ogen een merkwaardige of hypocriete moraal op na houdt.

"Ach", denk ik dan, "ik ben benieuwd hoe zo'n verlichte Nederlandse geest tegen zichzelf aan zou kijken, ware hij in de USA geboren".

Bij Kopspijkers verscheen gisteren een gestudeerde dame die vond dat scholen seksuele voorlichting moeten geven aan kinderen vanaf vier jaar. In haar optiek moet een kind van vier jaar leren dat baby's ontstaan doordat papa tegen mama aan gaat liggen, zijn piemel in haar gaatje steekt en zijn zaadcellen vervolgens naar haar eicel zwemmen.

Mwoah, van mij hoeft dat niet. In zo'n geval is het handig om mijn Dominicaanse klankbord Lucy naast me te hebben. Wel, zij vond het drie keer niks, dat idee van die mevrouw. Laat het kind zelf maar met vragen komen, dat gebeurt vroeg genoeg. Ok, als Luchiano op zijn 31e nóg niets heeft gevraagd, dan grijpen we heus wel in.

's Avonds keken we naar de Peruaanse talkshow Mónica, waar ik al eerder over heb geschreven. Het thema van de aflevering was Pequeño gran amor, hetgeen letterlijk Kleine grote liefde betekent.

Twee meisjes van een jaar of tien namen plaats op een stoel, in afwachting van hun grote liefde, een voetballer van Alianza Lima. De meisjes waren heftig aan het bekvechten wie er het meest van hem hield. Toen de man tussen hun in ging zitten, haakten de jongedames meteen een arm in de zijne en gingen verleidelijk tegen hem aanhangen.

Het feit dat de man al een vriendin had, maakte geen enkele indruk op hun. "Hij wordt de vader van mijn kinderen", orakelde de tienjarige Lolita.

Er verscheen een meisje van elf, ook zij was verliefd op een (andere) speler van Alianza Lima. Ongelofelijk hoe serieus, geraffineerd en fel de meisjes het object van hun begeerte probeerden in te palmen.

De voetballers hadden geen kwade bedoelingen, zij waren slechts uitgenodigd. Toch had het iets pedofiels. Voor mij was het op het randje om meisjes van tien jaar zich op TV zo te zien gedragen, voor Lucy (mijn Dominicaanse klankbord) was het erover. "Als ze dit in Santo Domingo uitzenden, wordt het programma van de TV gehaald en gaat iedereen linea recta naar de gevangenis!".

Henny Huisman's Mini Playback-show kreeg in Nederland al kritiek, met name omdat jonge meisjes op expliciete wijze sexy idolen als Madonna en Mariah Carey uitbeelden.

Tsja...

April 3, 2004

Stok (2/3)

Bestaat er een perfectere dag dan zaterdag om vraag 1 van majriM's stok te beantwoorden? Ik dacht het niet! De vraag luidt als volgt:

1. Welke 5 mensen, die je uit 't oog verloren bent, zou je graag weer spreken?

Dat is een hele moeilijke vraag! Eufemistisch gezegd ben ik niet goed in het onderhouden van relaties, met als gevolg dat ik veel mensen uit het oog verlies. Neen, ik ben meer het type dat na vijf jaar iemand niet gezien en gesproken te hebben zo de draad weer oppakt.

Ik woon nu bijna negen jaar op Curacao. In de loop der tijd verwateren contacten met Nederland. Ik heb hier mijn leven met zijn beslommeringen en Nederland is dan ver weg, zo'n 8000 kilometer. Email en MSN zorgen er weliswaar voor dat die afstand virtueel een stuk kleiner is, maar toch is het anders.

Mensen die ik graag zou willen spreken kan ik bijna altijd wel vinden op het Internet. Iemand die ik weleens via Google heb gezocht, maar niet heb gevonden is Susan G. In 1979 verhuisde ik naar de Willem Schuylenburglaan 68 te Utrecht. Op het studentencomplex Van Lieflandlaan. De eenheid Schuylenburglaan 68 bevatte tien kamers en een daarvan werd bewoond door Susan.

Met haar raakte ik bevriend en we kregen een soort van studentenrelatie. Achteraf kan ik zeggen dat ik behoorlijk verliefd op haar was, maar in die tijd was het not done om dat uit te spreken. Later kreeg zij een vriend met wie ze volgens mij getrouwd is. Ik ben haar volledig uit het oog verloren.

Het antwoord op vraag 1 luidt dus: Susan G.
(Wie weet leest ze inmiddels wel weblogs!)

April 2, 2004

Stok (1/3)

Als een der allerlaatsten van de Nederlandstalige Blogcommunity ben ik getroffen door een stok. De stok was afkomstig van majriM. Als ik zo'n naam lees ga ik meteen alles omdraaien, zo ben ik. Ik begon met stok.

Nu heb ik het inderdaad niet zo op stokken (verkleinwoorden zijn voor baby's en bejaarden) begrepen. Vraag mij bijvoorbeeld niet om een foto van een boekenkast. De stok die nu rondwaart vind ik een van de interessantere, de stok-pitcher verzint zelf drie vragen die voor de stok-catcher in principe drie posts op kunnen leveren. Een klassieke win-win situatie.

Ik begin met vraag twee van majriM en deze luidt als volgt:

2. Welk dier zou je willen zijn? En waarom dat dier?

Ik zou best veel dieren willen zijn. De poedel van Thalia lijkt me wel wat. Even serieus. Het dier dat ik zou willen zijn moet aan een aantal voorwaarden voldoen:

  • Het dier moet sterk zijn. Hiermee vallen kwallen bijvoorbeeld af.
  • Het dier hoeft niet superintelligent te zijn, maar uit zijn ogen moet toch een soort van begrip af te lezen zijn. Geen struisvogel dus.
  • Het dier moet "aanraakbaar" zijn. Dat wordt moeilijk met tijgers en leeuwen.
  • Het dier moet beschikken over humor. Denk aan een pinguin, maar niet aan een haai.
  • Het dier moet buiten leven, bij voorkeur in een warme streek. Dag huisdieren.

Eigenlijk zou ik er een quiz van moeten maken. Volgens mij komt er na bovenstaande filters nog slechts één dier in aanmerking. Zal ik een hint geven? Wel, de meeste van deze dieren heten Skippy.

Ik vind kangoeroes al heel lang ontzettend leuk. Volgens mij kun je ze ontzettend goed omhelzen, zijn hoofd dicht tegen het mijne en onze poten om elkaars schouder. Vaak doe ik daarom of onze honden een kangoeroe zijn.

Eens zag ik op TV een programma van wijlen Boudewijn Büch. Hij bezocht (in Nederland) een man die kangoeroes hield. Het was een forse man en hij hield ervan om met zijn kangoeroes te stoeien. Dat ging er behoorlijk ruig aan toe. Als je niet uitkijkt springt zo'n kangoeroe op, leunt op zijn staart en trapt je met beide poten tegelijk in je kruis. Lekker speels.

Ga ook nooit vlak bij een zwembad staan met je rug naar een kangoeroe. Hij trapt je er zo in. Met kangoeroes kun je lachen! Ook de manier waarop ze hun jongen grootbrengen, in de buidel van de moeder, vind ik heel bijzonder en mooi.

Resumerend is het antwoord op vraag 2 dus: een kangoeroe!

April 1, 2004

Twee keer drie nul

Woensdag 31 maart was een bijzondere dag. Allereerst was mijn zus Pascale jarig (gefeliciteerd, Pascale!) en ten tweede was het de laatste dag van het vermaledijde Bandwith probleem op het LaChicaMerengue domein. Anderhalve gigabyte datatransfer per dag was mijn provider kennelijk te gortig.

Maar daar gaat het nu niet over. Voetbal zorgde voor de hoogtepunten van woensdag 31 maart. Dan heb ik het niet over de bloedeloze 0-0 van het Nederlands Elftal tegen Frankrijk. Van mij mogen ze alle vriendschappelijke voetbalwedstrijden afschaffen, met uitzondering van Nederland-Duitsland. Die wedstrijd is nooit vriendschappelijk en zo hoort het ook. Heeft u wel eens van een vriendschappelijke bokswedstrijd gehoord?

Om half zeven ging ik er eens goed voor zitten, met heel toepasselijk een blikje Polar. Toepasselijk, want Polar komt uit Venezuela en laat dat nu precies het land zijn waar ik op voetbalgebied fan van ben geworden. Dat is gebeurd na een werkelijk weergaloze wedstrijd van Venezuela in Maracaibo tegen Bolivia. Lees mijn verslag er maar op na.

In de kwalificatie voor het WK 2006 in Duitsland begon Venezuela met nederlagen tegen Ecuador en Argentinie. Vervolgens werd uit verrassend gewonnen van Colombia en daarna werd Bolivia dus thuis aan de paal geregen. Venezuela begon in kwalificatie te geloven!

Woensdag 31 maart stond La Vinotinto echter voor een loodzware opgave. In Montevideo wachtte het sterke Uruguay de Venezolanen op. Het werd een bloedstollend gevecht. Venezuela hield zich verrassend goed staande en combineerde als het Nederlands Elftal in betere tijden. Helaas met af en toe dezelfde nonchalance (balletje breed in de defensie), maar toch, naast passie zit er daadwerkelijk voetbal in het team.

Rey, de vrijetrappenspecialist van Venezuela!In de 19e minuut scoorde Gabriel Urdaneta vanaf 25 meter met een afstandsschot de openingsgoal voor Venezuela. Hierna drong Uruguay aan en raakte tweemaal het houtwerk, onder meer via een vrije trap van Recoba. Toch bleef Venezuela de gevaarlijkere ploeg, met bliksemsnelle uitvallen van met name Alexander El Pequeño Rondón.

Vanzelfsprekend startte Uruguay de tweede helft met een offensief. Al snel bleek dat Venezuela voetbaltechnisch een maatje te groot was voor de blauw-witten. Wie had dat een paar jaar geleden kunnen denken! Met levensgevaarlijke uitvallen had Venezuela de wedstrijd al lang kunnen beslissen. Dat gebeurde echter pas nadat Héctor El Turbo (spreek uit: el toerrrbo) González in het veld kwam en luttele momenten later in de 62e minuut de 0-2 naar binnen schoof.

Uruguay geloofde er niet meer in. Het publiek floot de eigen spelers uit en begon Venezuela toe te juichen. In de 78e minuut brak La Vinotinto wederom massaal door de defensie van Uruguay en scoorde sterspeler Juan Arango op aangeven van El Turbo (spreek uit: el toerrrbo) González de dikvediende 0-3.

Carrasco en naast hem ArrangoLucy en ik stonden op de banken, nou ja figuurlijk dan. Venezuela kolkt en staat inmiddels op een gedeelde derde plaats naast niemand minder dan wereldkampioen Brazilie. Op twee punten achterstand van Argentinie. Het kan raar lopen in de voetbalwereld!

Nog steeds in de roes van het spektakel te Montevideo schakelden we over naar Telecuracao. Ook daar werd gevoetbald. In stadion Ergilio Hato speelden de Nederlandse Antillen tegen Antigua, ook voor de WK 2006 kwalificatie. Op Antigua hadden we met 2-0 verloren. Nu moest er dus dik gewonnen worden.

De wedstrijd was al een tijdje bezig in de eerste helft en het stond 1-0 voor de Nederlandse Antillen. Vlak voor rust werd het 2-0 en in de 47e minuut scoorde Brutil Hosé de verlossende 3-0. Het nivo was niet om over naar huis te schrijven, maar de spanning en de sfeer in het uitverkochte (15.000 mensen) stadion vergoedden heel veel. Na het verlossende eindsignaal werd in het stadion Ergilio Hato nog een hele tijd gefeest. Ik denk dat onze trainer Pim Verbeek dergelijke taferelen niet vaak heeft meegemaakt. Hij was er duidelijk van onder de indruk.

De volgende horde in de kwalificatie voor het WK 2006 is Honduras, een tegenstander van een heel ander kaliber dan Antigua.

Rosmijna

Aan het begin van het schooljaar maakten Lucy en ik ons wat zorgen over Luchiano (6). Hij distantieerde zich nogal van meisjes. Die kletsten teveel. Zelfs had Luchiano besloten om nooit meer met meisjes te praten.

Deze houding veranderde drastisch toen hij in zijn klas verhuisde en de lieftallige Rosmijna als buurvrouw kreeg. Het was duidelijk aan zijn gedrag te merken.

Een week of twee geleden (doordat mijn weblog eruit lag weet ik niet meer precies wanneer, anders had ik er namelijk zeker over geschreven) kreeg Luchiano zijn tweede rapport. Op een avond moest ik bij juffrouw James verschijnen om het rapport en met name Luchiano's vorderingen te bespreken.

Het was ook juffrouw James opgevallen dat hij dol is op Rosmijna. "De hele dag zitten ze te lachen en elkaar aan te raken", aldus juffrouw James.

Laatst besloot ik om 's morgens weer eens aftershave op te doen, ik had van Lucy een flesje geurige Paco Rabanne gekregen met Valentijnsdag. In de auto leverde Luchiano commentaar: "Papa, je stinkt!".

Gisteren was Luchiano opgewonden, hij wilde een briefje schrijven voor Rosmijna. Vanmorgen kwam hij bij me toen ik me aan het scheren was. "Papa, ik ga een briefje schrijven voor Rosmijna!".
"O ja, en wat schrijf je dan?", vroeg ik. "Ik kan het niet zeggen met mijn mond, maar I love you", zei Luchiano.

Woorden van die strekking schreef hij op een papiertje. "Kom, we gaan!", zei ik, "we zijn al laat". Toen vroeg Luchiano: "Papa, mag ik een beetje van je perfume (aftershave) opdoen?". Dat mocht.

Over drieëneenhalf uur weet ik het resultaat: een schoondochter voor mij of een blauwtje voor Luchiano.