CasaLog v2 | CasaSpider, El Hombre de tu Vida...

Donderdagmiddag om drie uur sharp neemt groep 7c van de KBS Sint Jozef afscheid van het schooljaar 2007-2008 en de ouders mogen daarbij aanwezig zijn. Dat laat ik me geen drie keer zeggen en neem die middag vrij. Er is precies één parkeerplaats onbezet en we sjokken met zijn drieën naar de school. Luchiano (10) staat ons al bij de ingang op te wachten. Het is acht minuten over drie.

"Kom snel", roept hij. "Ze wachten speciaal op jullie." Iedereen is er natuurlijk al en Luchiano heeft ons van boven zien aankomen. Het is bloedheet in het klasje waar zich nu 45 kinderen en volwassenen in bevinden. Groep 7c brengt een lied ten gehore dat ze woensdag bij het afscheid van de concierge, meneer Kees hebben voorgedragen. Het is het befaamde lied van Dorus met de titel R Zit Een Gat In Mijn Emmer. Een klassiek voorbeeld van een circelredenering.

Ivo heeft de eer meneer Kees te spelen, daarvoor heeft hij een soort van vleeskleurige badmuts over zijn hoofd getrokken. De kinderen beginnen te zingen. Het is allemaal niet echt enerverend, de vakantie ligt ook op de loer en het is zoals gezegd bloedheet. Maar ze kennen hun tekst! En het is geen eenvoudige tekst.

Luchiano en Fabian doen het gedeelte met de hakbijl die nodig is om een takkie te hakken maar bot blijkt te zijn. Die moet geslepen worden. Twee meisjes vertolken het filosofische middengedeelte: "Vlot. Ja, het is geen kwestie van vlot wezen. Daar gaat het helemaal niet om. 't Gaat er hierom: als je moet slijpen, moet er ook geslepen kunnen worden."

Kom er maar eens op. Wel, na een paar uur in de verzengende hitte is het lied eindelijk afgelopen. Het is tijd dat de klassenouders in het zonnetje worden gezet en datzelfde geldt voor juffrouw Joke die een mooie vaas krijgt. In die vaas zet ieder kind een bloem die het zelf heeft gemaakt. Ieder kind, behalve Luchiano want die wist dat te laat. Tsja.

Diana (2) vindt het leuk in Luchiano's klas, ze glimlacht naar iedereen. Dat doet ze later ook bij Hans waar we kleren kopen. Ze loopt de hele zaak door en stopt bij een staande ventilator. De koele lucht bevalt haar wel want ze spreekt haar favoriete zin uit: "Oeh, dat is lekker!"

Een verkoopster vindt het wel leuk en daar is ze niet meer bij weg te slaan. Als wij al wanhopig buiten staan te wachten lokt de vrouw Diana met een smoesje mee naar de deur: "Kom maar mee, dan gaan we kijken of het bij de deur ook zo lekker koel is."

Tot slot een link naar Luchiano's versie van het gat in de emmer en als bonus nog een naar hoe hij deze zeer enerverende dag met het bezoek van zijn ouders aan school heeft beleefd.

Posted by CasaSpider at 6:49 AM | Permalink | Comments (5)

Vorige week kreeg Luchiano (10) zijn eindrapport van de KBS Sint Jozef. Het is een redelijk rapport. Nu is redelijk niet echt een mooi woord, het doet me iets te veel aan D66 denken. Van de andere kant, die zijn wel populair bij de dames. Het gekke is dat men het met Luchiano nooit weet. Dan weer is hij goed in rekenen, dan scoort hij plotseling een M van matig. Ik vrees dat het te maken heeft met mijn bemoeienis.

Op Curacao gingen hoofdrekenen en daarmee samenhangend de tafels aanvankelijk slecht. Tijdens onze dagelijkse ritjes in de auto naar school liet ik Luchiano vervolgens twee tafels van vermenigvuldiging doen, meestal die van 16, 17 en 18. Oefening baart kunst en hij ging met sprongen vooruit.

Ja, de ritjes naar en van school mis ik wel. Als ik nu 's morgens om iets voor zeven uur naar mijn werk ga ligt Luchiano nog te slapen en ik zie hem pas 's avonds weer. Een ander aspect is dat ik op Curacao al zijn klasgenoten goed kende. Dat krijg je als je ze elke dag twee keer ziet. Bovendien was ik ook nog leesvader.

Dit jaar ben ik voor twee akkefietjes met Luchiano door de school gebeld. Beide gevallen hadden te maken met de vriendjes waar hij nu mee omgaat en zijn positie in die groep. Hij is met zijn tien jaren de jongste en er zit ook een jongen van twaalf in. Drie keer raden in welke richting de gesprekken tegenwoordig gaan. Juffrouw Joke vat het onder het kopje Sociaal Gedrag samen met: "Je bent wat drukker geworden."

Het zijn maar wat bespiegelingen want op zich gaat het uitstekend met Luchiano. Het blijft knap hoe snel hij aansluiting heeft gevonden. Ook aan zijn verhalen op Latios is te zien dat hij goed in zijn vel zit en bovendien oog heeft voor anderen. Dat stemt tot tevredenheid.

Volgend jaar zit Luchiano in groep 8, ja hij is dus over! Laatst zag ik op de website van het Cito dat men daar hulpmiddelen op cd-rom (voorbeeld) verkoopt. Wellicht kan dat helpen om op speelse wijze zijn prestaties in dat belangrijke laatste jaar te verbeteren.

Maar nu is het juli en gaan we eerst van een welverdiende vakantie genieten. Over juli gesproken, waarom is er de laatste dagen toch zoveel te lezen over Reinhard Mey, heb ik iets gemist?

Posted by CasaSpider at 6:20 AM | Permalink | Comments (11)

Kermis in de Hel was ook geen slechte benaming geweest. Net toen we zondagmiddag de deur uit wilden gaan begon het te stortregenen. Luchiano (10) en ik gingen maar even tennissen op de Wii. Na drie kwartier brak de zon door maar het bleef tegelijkertijd regenen. Dat noemt men Kermis in de Hel, tevens de naam van de eerste theatershow die ik ooit bezocht. Uitgevoerd door Proloog in de Globe-zaal van de Stadsschouwburg te Eindhoven. De slogan "IJs van Ola, warm aanbevolen!" kan ik mij nog herinneren (of was het Campina?) en ook dat ik hem niet begreep.

De kermis in Rijen speelt zich af op het Burgemeester Sweensplein, vlakbij de KBS Sint Jozef van Luchiano. We beginnen onze ronde de kindercaroussel, Lucy en Diana (2) staan te wachten. Luchiano is in de tussentijd naar de botsauto's gegaan, even later springt Lucy bij hem in de auto.

Dan is het weer Diana's beurt. Tot zijn ontzetting moet Luchiano met haar mee in een helicopter maar dan blijkt hij het erg leuk te vinden. Diana ook, ze is er bijna niet meer uit te trekken. Luchiano mag ingesnoerd op de trampoline. Na ettelijke salto's staat hij drie minuten later enigszins dizzy naast me.

Diana geeft te kennen dat zij naar het RainForest wil, een groot labyrint. Voor acht euro kunnen we er met zijn vieren in en het blijkt een schot in de roos. CasaSpider heeft wat moeite met de nauwe gangetjes maar Luchiano is het grappigst. "BAMMMM!!!", horen we als hij met zijn hoofd tegen een plexiglazen wand aanknalt. Terwijl wij onze weg proberen te vinden weerklinken er regelmatig meer "BAMMMM!!!" geluiden. Het is iedere keer Luchiano. Ik schiet ervan in de lach maar adviseer hem toch zijn handen vooruit te steken.

We moesten erin van Diana maar mevrouw vindt het al snel beangstigend. Ze is niet de enige. Ergens staat een jongetje te huilen maar we kunnen er niet zo een, twee, drie bijkomen vanwege de tactisch opgestelde wandjes. Lucy probeert hem van afstand moed in te spreken. Aan het eind van deze attractie staat een lachspiegel, een ideale manier om Diana iets langer te doen lijken.

Tot besluit mag de prinses in een autootje en dan zit het er weer op. Thuis eten we de restanten van de Chinees op die Diamond Piet gisteren bij ons heeft afgeleverd. Het smaakt voortreffelijk.

Last but not least de EK2008-poule en dan met name de situatie van de Webloggers:

• Stand in Webloggers subpoule, pagina 1.
  
• Stand in Webloggers subpoule, pagina 2.
  
• Positie Webloggers in algemeen subpoule klassement, we bezetten positie 187 op pagina 8. Een stijging van 101 posities en 5 pagina's, de dip van gisteren is weer goedgemaakt.

Posted by CasaSpider at 7:49 PM | Permalink | Comments (7)

Vrijdag 6 juni, de dag van de vaccinaties. Het duurde enige tijd voordat we een afspraak hadden gemaakt met een consultatiebureau in Nederland. De tijden zijn veranderd, het is niet meer een kwestie van het Wit-Gele Kruis. Neen, wij zijn verwezen naar Thebe Thuiszorg gevestigd aan de Rembrandtlaan 50 in Rijen.

Aan de buitenkant ziet men het er niet van af maar het is een verrassend groot pand. Na de intake mochten we door naar de dokter wier naam ik helaas alweer kwijt ben. We overlegden onze inentingskaarten en het baby-boek van het Curacaose consultatiebureau. De dokter bekeek het eens en constateerde dat Diana (2) nog een vaccinatie tegen Meningitis miste. Luchiano (10) was aan de beurt voor DTP en BMR.

Bij het onderzoeken van Diana vroeg de dokter of er nog iets bijzonders was de afgelopen tijd. "Le dolió la barriga la ultima semana", zei Lucy tegen mij. "Oh, had ze pijn in haar buik?", luidde het commentaar van de dokter die Spaans verstaat. "Ja, jullie kunnen niet in geheimtaal over mij praten", zei ze. "Dan doen we dat wel in het Chinees", grapte ik. De technische gegevens van Diana: lengte 86 centimeter, gewicht 10.725 kilo en op ontwikkelingsgebied overal een plus.

De naalden kwamen tevoorschijn. Eerst was Diana aan de beurt. Ze gaf geen krimp, keek naar de plaats op haar arm waar de naald binnen was gedrongen en zei alleen: "Pijn". Luchiano kreeg twee prikken. Hij vroeg meteen of hij er vandaag één en morgen de andere kon krijgen. Uitstelgedrag maar wel begrijpelijk. De ene prik waar hij de meeste last van zou krijgen ging in de linkerarm en de tweede die "cola-prik" genoemd werd in de rechter.

Ook Luchiano gedroeg zich voorbeeldig. Wij zijn trots op hem en brachten hem tegen zijn zin naar school. 's Middags om half twee waren Lucy en ik een beetje moe en gingen op bed liggen. Nog geen kwartier later ging de bel. Met een bepaald voorgevoel stormde ik naar beneden en inderdaad, het was een pakje van Neckermann. Na 11 dagen wachten arriveerde de Nintendo Wii.

Alle vermoeidheid was op slag vergeten en ik begon met het installeren van het apparaat. Zelden ging dat zo gemakkelijk hetgeen betekent dat Nintendo daar goed over heeft nagedacht. Binnen 20 minuten stond ik te tennissen en tussendoor had de Wii ook nog eens de laatste updates van het internet binnengehaald.

Lucy was gematigd enthousiast maar ik ken haar een beetje. Luchiano kwam thuis van school en het duurde even voordat hij de tactisch geplaatste Wii-console ontdekte. Een mooie pleister op de wonde maar we moesten eerst nog naar Albert Heijn. Daarna was er geen houden meer aan. Hij sloeg me van de mat met tennis en daarna op de bowlingbaan. Het is maar goed dat er tegenwoordig een plastic beschermhoes om de Wii-remotes zit en ze met een bandje aan je pols bevestigd zijn. Anders was de mijne al met een ferme boog door het woonkamerraam verdwenen.

Lucy nam mijn plaats in en blijkt verrassend goed te kunnen bowlen. Echt veel vond ze er echter niet aan. Luchiano selecteerde Boksen uit het menu. Dat is een spel naar ons hart. We juichten met hem mee toen hij drie tegenstanders k.o. geslagen had. "En nu wil ik!", schreeuwde Lucy. Het leek wel of een versie van Regilio Tuur met ADHD op ons rode kleed voor de televisie stond, gelukkig is hier ook bewegend materiaal van.

Er werd flink geslagen en wij juichten. Alhoewel, Luchiano begon Lucy's tegenstander aan te moedigen: "Sla mama knock-out!" De tijd vloog voorbij, Lucy gaf haar opponent de genadeklap en begon vis met asperges te bereiden, immers dat moet ook gebeuren. Het belooft nog een hete avond te worden.

Posted by CasaSpider at 8:15 PM | Permalink | Comments (18)

Alle moeders op de wereld van harte gefeliciteerd namens CasaSpider. Alhoewel er legio moeders zijn die in landen wonen waar ze vandaag geen Moederdag vieren. Maar zoals de Duitsers zeggen: "Doppelt genäht hält besser!"

Het is een prachtige dag, minstens een graad of 26. Behalve Moederdag is het ook nog eens Eerste Pinksterdag, hoe vaak komt dat tegelijkertijd voor? Vast vaker dan het kruisen der cycli van de Tzolkin en de Haab, immers dat gebeurt slechts eens in de 52 jaar.

Binnenkort moet Luchiano (10) een werkstuk afhebben voor school. Dit weet hij pas sinds een paar maanden. Het werkstuk gaat over een land naar keuze. Eerst koos hij Rusland maar dat was te veel en te moeilijk. Nu is het Zwitserland maar ook dat valt niet mee. Het luie varken verwacht dat als hij Zwitserland intikt in Wikipedia dat er dan automatisch een werkstuk uit rolt.

Gelukkig is dat niet zo. Vanmorgen hebben we een uur over Zwitserland gepraat, ik heb hem allerlei dingen verteld over mijn verblijf daar in 1998. Inside information over hoe de Zwitsers echt zijn en over hoe zij hun vier officiële talen gebruiken ter zelfprotectie. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Curacao waar men vier talen inzet als vehikel om mensen van verschillende achtergrond effectief met elkaar te laten communiceren.

Interessante shizzle. "Ga nu maar naar boven en schrijf alles wat ik gezegd heb op. En vergeet de structuur niet!", zei ik tegen Luchiano. Zelf ging ik ook naar boven, naar La Oficina om de administratie bij te werken. Op de eerste verdieping zag ik Luchiano van alles doen zoals uit het open raam kijken. Een uur of twee later kwam er een mail binnen.

Luie mensen zorgen voor vooruitgang maar dit gaat te ver.

Posted by CasaSpider at 12:04 PM | Permalink | Comments (11)

Zijn theorie had hij al binnen maar dinsdag 22 april moest Luchiano (10) naar buiten, de straat op voor zijn verkeersexamen. Van tevoren hadden de kinderen een routebeschrijving meegekregen. Het was de bedoeling dat ze de route met hun ouders oefenden, zo hoeft men zich op de dag van het examen alleen op het verkeer te concentreren.

Dat kon nooit moeilijk zijn en zo gingen Lucy en Luchiano zondag met de fiets op stap. Na een half uur belden ze al, ze konden het startpunt niet vinden. Uiteindelijk kwamen ze na bijna drie uren terug. Het rijden van de route was deels gelukt maar Luchiano kende hem nog lang niet uit zijn hoofd. Kennelijk was het een flink eind fietsen, Lucy klaagde tenminste over een houten kont.

Maandagavond na het eten was het mijn beurt. We fietsten naar De Boodschap, een gebouw waar onder andere de bibliotheek is gehuisvest en dat als startpunt was aangewezen. Ik moet bekennen heel wat meer van Rijen gezien te hebben dan onze gebruikelijke route richting het dak van de Albert Heijn. Het was heftig, Luchiano reed voorop en ik zag hem geen enkele keer kijken. Dat kwam wellicht ook doordat hij weigerde zijn capuchon af te doen.

"Zet je capuchon eens af, man", zei ik tegen hem. Dat deed hij toen maar. Bij iedere verplaatsing, vooral afslagen naar links, en elke zijweg, vooral die van rechts, hield ik mijn hart vast. Eerlijk gezegd interesseerde het verkeersexamen me geen fluit meer, als Luchiano het maar overleefde. De hele avond had ik een houten kont.

Een extra complicatie was dat zijn cross-fiets door de politie afgekeurd was, er zit geen licht op. Gelukkig mocht hij de fiets van klasgenoot Guus lenen. Een onbekende fiets is toch een extra handicap.

Gedurende de gehele dinsdagmiddag was ik nerveus. Om vier uur belde Luchiano dat hij geslaagd was. Achteraf was dat nog niet officieel maar het bleek gelukkig wel waar te zijn. Vrijdag was de uitreiking van het Verkeersdiploma. De kinderen kregen er een verkeerskwartet bij en tevens was het de laatste dag voor de mei-vakantie. Dubbele pret!, aldus de geslaagde.

Posted by CasaSpider at 8:37 PM | Permalink | Comments (11)

Donderdagmorgen was het zover dat het gips om de duim van Luchiano (10) eraf mocht. Hij was niet overmatig enthousiast, het groene gips bevalt blijkbaar. Onderweg naar het Amphia ziekenhuis in Oosterhout was hij wat stil.

In de wachtkamer kwamen de tranen. Het gedoe met die waterpokken zit hem dwars, ze zitten nu over zijn hele lichaam en doen pijn. Dat laatste komt omdat we er woensdagavond talkpoeder met menthol op hebben gestrooid. "Wat vind je erger", vroeg ik, "veel jeuk of een beetje pijn?"

Nadat het gips succesvol verwijderd was had Luchiano niet veel animo om naar school te gaan. Dat had vooral te maken met de waterpokken in zijn gezicht. "Ze noemen me pokkenjong." Ik vind het best meevallen en later krijgt hij toch jeugdpuisten. Maar donderdag en vrijdag mag hij thuisblijven.

Het zijn vreemde dagen. Het weer is prachtig, weliswaar slechts 13 graden maar de zon schijnt en de lucht is fris. Men krijgt zowaar zin in gekke dingen als wandelen. Gelukkig blijft het bij zin.

Spring is in the air! Donderdag na de lunch maakten collega Geoffrey en ik een kleine omweg over de zesde verdieping. Daar zitten de dames van Juridische Zaken, Communicatie en vooral Zakelijke Markt. Ze bekeken ons begerig een beetje verbaasd toen we daar met een bekertje warme chocomel (code 011) over hun gang liepen.

Jaja, het stuk over generaal Stanislaw Wladyslaw Maczek waarom hij op 30 oktober 1944 Ereburger van Breda is geworden komt eraan. Dat is geen belofte, immers CasaSpider belooft nooit iets. Maar het komt eraan.

Over eraan komen gesproken. Diana (1) praat tegenwoordig honderduit. Wel moeten we oppassen dat ze geen clone wordt van Dora. Bij het verzetten van een bierglas roept ze dan: "Trek Dora, trek!" Gisteren had ze een nieuw spelletje. Ze neemt een aanloop en botst met haar borst tegen mijn been dat lui op de salontafel ligt. Ik roep dan hard "Booooooo!" in diverse variaties. Vervolgens gaat Diana weer op een afstandje staan, kijkt mij ondeugend aan en zegt: "Nog een keer... komtie!"

En dat een keer of honderd achterelkaar. Het geduld van Cyberjunk en generaal Maczek wordt nog even op de proef gesteld. Zeker laatstgenoemde zal het allemaal een worst zijn, immers hij is 11 december 1994 in Edinburgh overleden op de respectabele leeftijd van 102 jaar.

Posted by CasaSpider at 6:54 AM | Permalink | Comments (6)

Luchiano (10) heeft waterpokken, iets waarvan hij zich elke dag afvroeg wanneer ze zouden komen. Wij denken tenminste dat het waterpokken zijn. Als dat niet zo is hebben we een vet probleem want waar komen dan in 's hemelsnaam al die puisten vandaan?

Dokteren doen we tegenwoordig via internet. Waterpokken worden veroorzaakt door het varicella-zoster virus dat via de lucht (hoesten) of direct contact met de blaartjes wordt overgedragen. De incubatietijd is twee tot drie weken, waar was Luchiano gedurende die tijd? Het kind blijft besmettelijk tot alle blaasjes ingedroogd zijn, dat kan een tot twee weken duren. Bij mensen die al eens waterpokken hebben gehad kan het varicella-zoster virus gordelroos veroorzaken. Behandeling van waterpokken is niet nodig, het gaat vanzelf over. (Bron)

Dinsdagmiddag belde ik mijn huisarts en kreeg logischerwijs de assistente aan de telefoon. Heeft zij het nu wel of niet gehoord? Of erger nog, leest zij misschien het CasaLog? Assistente, maakt u zich alstublieft bekend als dat zo is anders wordt de spanning ondragelijk voor mij!

Ze had wel weer een leuke. "Kunt u morgenvroeg terugbellen want ik heb nu een administratiescherm voor me en kan dus geen afspraken inboeken." In het oude MS-DOS tijdperk was dat misschien zo maar toch niet in de 21e eeuw? Wellicht is de Policy dat men 's middags geen afspraken maakt maar het komt toch een beetje vreemd over.

Grappig, want eigenlijk wilde ik het over Stanislaw Wladyslaw Maczek hebben, een man waar bruggen, wegen en wat dies meer zij in de omgeving van Breda naar zijn vernoemd. Qua naam is er een zekere verwantschap met Varicella Zoster, of niet soms?

Posted by CasaSpider at 6:38 AM | Permalink | Comments (15)

1.

Donderdag was ik voor de tweede opeenvolgende middag vrij en wederom voor Luchiano (10). We gingen naar het Amphia ziekenhuis in Oosterhout voor nieuw gips.

Luchiano werd direct geholpen, dat is mooi. Nog mooier was dat hij zelf de kleur van het gips mocht uitkiezen. Nu is blauw zijn lievelingskleur maar hij dacht dat dat wat donker uit zou vallen. Daarom koos hij voor groen. Niet alleen vrouwenlogica is moeilijk te doorgronden.

Dokter Vos kwam even langs om te kijken hoe het ervoor stond met de duim. Hij doet al bijna geen pijn meer en aangezien het een mooie breuk is verwacht zij geen problemen. Het groene gips hoeft er ook slechts twee weken omheen te zitten.

2.

Onder normale omstandigheden was Luchiano's duim zeker en vast een journaal-item geweest. Nu werd hij enigszins overschaduwd door de film van Geert Wilders: Fitna The Movie. Het duurde even voor hij gedownload was maar tegen tien uur konden Lucy en ik hem bekijken.

Wat moet men erover zeggen. Qua film is Fitna niet echt sterk. Over ieder land en iedere religie kan men 15 minuten ellendige zaken aan elkaar knippen en plakken. Zet er een dreigend muziekje met donder en bliksem achter en het resultaat is hetzelfde. En dan is daar de pijnlijke verwisseling van Mohammed B. met rapper Salah Edin.

Vanuit mijn lagere schooltijd herinner ik me de uitleg over het ontstaan en verloop van de Tweede Wereldoorlog. Nederland kon zich nauwelijks verdedigen omdat men na WO-I dacht dat zoiets nooit meer zou gebeuren. Een goed uitgerust leger was derhalve niet nodig.

"Stom, maar daar trappen we natuurlijk niet nog een keer in", dacht ik bij mijzelf. Men moet leren van de geschiedenis. Maar ook geldt dat de geschiedenis zich herhaalt, alleen wel in steeds andere gedaante. De moeilijkheid is om deze gedaante te herkennen. Als Geert Wilders de gedaante al herkend heeft is het de vraag of hij de juiste methode hanteert om de wereld daarop te attenderen.

3.

Vrolijker nieuws dat ook overschaduwd is: het voetbalteam van de Nederlandse Antillen onder leiding van bondscoach Leen Looyen heeft de eerste horde op weg naar kwalificatie voor het Wereldkampioenschap 2010 in Zuid-Afrika genomen. Nicaragua werd woensdagavond in het Ergilio Hato stadion verslagen met 2-0. Eerder was de uitwedstrijd al met 0-1 winnend afgesloten. De volgende tegenstander in de reeks van nog minimaal 18 (!) wedstrijden is Haiti. (Bron: Amigoe & Mirror)

Curacao weblogger numero uno Dick Drayer heeft een geweldige nieuwe baan en mocht samen met Maya van der Werve de wedstrijd live voor de radio verslaan. Hij deed het met verve.

Posted by CasaSpider at 7:46 PM | Permalink | Comments (14)

Vanuit school had Luchiano (10) de opdracht (mogelijkheid?) gekregen om zich op te geven voor Bekijk een Bedrijf. Via internet maakte hij een keuze uit enkele tientallen bedrijven in de regio en koos voor Installatie- onderhoud of servicemonteur, hoe hij daar nu bij kwam?. We kregen keurige vouchers toegestuurd en werden woensdag 26 maart verwacht bij het Praktijkcentrum aan de Apennijnenweg 5 te Tilburg.

In een grote hal met werktafels, draaibanken en veel gereedschap namen we plaats. Voor koffie en frisdrank was gezorgd en er waren veel kinderen met een vader of moeder als begeleider. Wij zaten aan tafel met een moeder en haar zoon. Luchiano keek de boel eens aan en begon tot mijn onthutsing commentaar te geven: "Sjezes, wat is dit? Moet ik dingen gaan doen met mijn handen? Dat ga ik dus nooit doen. Ik dacht dat dit iets met computers was. Neen, ik ga echt niks met mijn handen doen. Als ik dit had geweten!"

"Ja zeg, kunnen we even onze kop dicht houden?", voegde ik hem toe. "Wacht nu eerst maar eens af wat er gaat gebeuren en je hebt er tenslotte zelf voor gekozen. Ik vond het al zo vreemd." De moeder en de zoon keken ons met licht opgetrokken wenkbrauwen aan maar dat ben ik wel gewend.

Leon Uijtendaal van Sebregts Installatietechniek deed het openingswoord en legde het programma uit. Zijn stelling is dat installatietechniek een vak is met toekomst. Waar producten en diensten steeds meer verdwijnen richting lagelonenlanden geldt dit niet voor het installeren van bijvoorbeeld centrale verwarming. Dit moet nu eenmaal op de plaats zelf gebeuren. Uijtendaal haalde het voorbeeld aan van een kennis uit de USA. Deze wilde iets laten veranderen aan zijn dakgoten en had daarvoor een wachttijd van een jaar bij de loodgieter. Driemaal raden wat voor tarief deze vroeg.

"Er valt een goede boterham in het installatievak te verdienen, nu en in de toekomst", betoogt hij. "Vaak hebben juist de ouders een vooroordeel, dat zij een beetje neerkijken op de beroepsgroep. Maar dat is onterecht. Waarom doen wij zo'n dag als deze? Mijn doel is bereikt als over acht jaar één van deze kinderen aan de poort staat om bij ons te komen werken." Aldus Leon Uijtendaal.

De kinderen werden in drie groepen onderverdeeld. De groep van Luchiano begon met het maken van een zinken fotolijst. Dat betekende eerst meten, dan een krul aan beide kanten maken met een apparaat en vervolgens de plaat dubbelvouwen met een andere machine. Simpel maar leuk, Luchiano was in zijn nopjes met het zelfgemaakte fotolijstje.

We gingen naar buiten waar een promotie-truck geparkeerd stond. In de truck konden de kinderen naar interactieve demonstraties van verwarmingstechnieken kijken of met een computerprogramma een badkamer ontwerpen. Dat laatste deed Luchiano en al snel had hij de smaak te pakken. Uiteindelijk leverde het een 3D-impressie op van zijn design-badkamer die uitgeprint werd. De begeleider vond dat hij het goed had gedaan ook al was het een beetje aparte badkamer: "Dat zie je niet vaak, een schilderijtje en een plant in de badkamer."

Tijd voor de derde praktijkopdracht, het in elkaar solderen van een kandelaar. Luchiano had vanwege zijn gebroken duim wat extra hulp nodig bij het buigen en schuren van de koperen buizen. En helemaal bij het solderen met de gasbrander, immers hij was een beetje bang dat zijn gips vlam vatte.`Maar de kandelaar mag er zijn.

Het volgende onderdeel was een presentatie van Coen Oostelbos van Oostelbos Installatietechniek en hiervoor verkasten we naar het IJssportcentrum Tilburg (website). De presentatie ging voornamelijk over de verwarmings- en filterinstallatie van het Tilburgse Recreatiebad Stappegoor (website) alsmede het stokpaardje van Coen, het bestrijden van de Legionella bacterie. Hij deed zijn verhaal op enthousiaste wijze en ook ik weet nu meer over het automatisch doorspoelen van douches. Interessante shizzle.

Bijna zat het programma erop, er miste nog een rondleiding namelijk die in het tropische zwembad Stappegoor. Dat ligt gelukkig vlakbij de ijsbaan. We kregen blauwe plastic slofjes voor onze schoenen en liepen achter de rondleider aan door het tropische zwembad. Met de jas aan was dat best warm en gaf een beetje voyeuristisch gevoel. Alsof men gekleed over een naaktstrand banjert.

Via een deurtje kwamen we in het machinegedeelte van het zwembad. Een eigenschap van machines is dat ze tamelijk veel herrie maken. In ieder geval meer dan het aantal decibels dat de rondleider producereerde, per saldo heb ik in ieder geval niets verstaan. Maar het zag er indrukwekkend uit, al die buizen, machines en regeleenheden. Neen, een tropisch zwembad begint men niet zomaar.

Na afloop van de rondleiding mochten de kinderen gratis zwemmen, tot half elf 's avonds. Pech voor Luchiano met zijn gips. In plaats daarvan kochten we een ijsje en gingen naar huis. Hij vond het een puike middag en heeft achteraf geen spijt van zijn keuze. Een verslag van onze aanstaande installatiemonteur staat op zijn weblog.

Posted by CasaSpider at 4:52 PM | Permalink | Comments (5)

Woensdagmiddag belde Lucy me enigszins ongerust op mijn werk. "Luchiano (10) is gaan voetballen, ik heb geen idee waar, een jongen heeft hem opgehaald."
- "Hij komt wel terug, we kunnen nu toch niets doen", probeerde ik haar en mezelf gerust te stellen.

Toen ik om 17:15 thuiskwam was Luchiano er nog steeds niet. Hij had met de KBS Sint Jozef een voetbaltournooi. Ik besloot de school te bellen en hoorde van schoolhoofd Cor Zijlmans dat het tournooi werd gehouden op de velden van vv Rijen in Sportpark Vijf Eiken.

Het schoolhoofd was hulpvaardig en belde een van de docenten die met de kinderen mee was gegaan. Deze wist te vertellen dat de wedstrijden waren uitgelopen. Ik programmeerde de TomTom en reed erheen.

Op de twee hoofdvelden speurde ik naar de zwarte krullen van Luchiano, tevergeefs. In de kantine was hij ook al niet. "Speelt de Sint Jozefschool nog?", vroeg ik in het kamertje waar de organisatie zich schuil hield. "Ja, die zijn bezig op de achterste velden", zei een man. Snel beende ik er naartoe. De wedstrijd was net afgelopen en daar zag ik Luchiano staan, naast het doel.

"Hey swa", begroette ik hem, "alles kits?" Zijn mond zei ja en zijn ogen nee. Half huilend vertelde hij dat hij een bal hard en recht op zijn duim had gekregen. De duim van zijn rechterhand was dikker en Luchiano kon hem moeilijk bewegen. "Oen!", zei ik tegen hem met in gedachten een eerder bezoek aan het Máxima Medisch Centrum in Veldhoven voor zijn schouder en een ander aan een noodarts voor dezelfde duim.

Ik vroeg mij af hoe hij in vredesnaam in de kou met zijn kleine fietsje naar huis had moeten komen. Afijn, dat probleem was nu opgelost. Thuis hielden we de duim in de gaten, het ging niet vooruit en niet achteruit.

Donderdagochtend belde Lucy weer op mijn werk. De duim van Luchiano was nog steeds dik, deed pijn en begon blauw te worden. Ik belde onze huisarts waar we om tien uur terecht konden. Snel maar me wel keurig aan de verkeersregels houdend reed ik van Den Bosch naar Rijen.

Huisarts dokter Fleerakkers is met zwangerschapsverlof en wordt vervangen door een andere vrouw. "Jongetje Spider", riep zij in de wachtkamer om. Kennelijk is Luchiano's voornaam niet doorgedrongen tot de administratie van de huisartsenpraktijk. Later zag ik dat er meer niet klopte, zoals onze postcode.

De dokter was vriendelijk en bekeek de duim van Luchiano nauwgezet. Zij drukte hier en daar waarbij Luchiano duidelijk veel pijn had. "Waarschijnlijk is de duim flink gekneusd", luidde haar conclusie. "Je moet je duim zoveel mogelijk omhoog houden", zei ze erbij. "O ja, het kan ongeveer zes weken duren."

"Zes weken?!?", riep ik ongelovig uit. "In dat geval wil ik toch graag zeker weten of de duim niet gebroken is. Straks heeft die arme jongen zes weken zijn duim omhoog gehouden en blijkt hij alsnog gebroken te zijn."

Hier deed de dokter gelukkig niet moeilijk over. "Als u wilt schrijf ik een verwijzing voor het ziekenhuis om foto's te laten maken. Maar ik denk dat hij echt alleen gekneusd is." Wie weleens naar het programma Missers kijkt weet dat enige vasthoudendheid soms levensreddend kan zijn. In de laatste uitzending speelde Ramon Stoppelenburg de rol van een pissige co-assistent die bijna een oudere dame liet doodbloeden.

Vanuit de auto belde ik de Röntgenafdeling van het Amphia ziekenhuis in Oosterhout. Voordat de receptioniste een afspraak kon maken moest Luchiano ingeschreven worden. Na wat heen en weer doorverbinden en diverse malen zijn geboortedatum noemen konden we al om elf uur terecht voor de foto's.

In de wachtkamer begon Luchiano hem te knijpen. "Doen die foto's pijn?" "Neen jongen, een foto maken doet geen pijn." Het was zo gepiept. Even later was daar de uitslag: "Ja, je duim is wel degelijk gebroken. Er zit een barstje in. Je gaat nu naar de afdeling Spoedeisende Hulp waar een dokter er naar kijkt en bepaalt hoe het behandeld wordt."

Luchiano herinnert zich nog goed wat voor geluiden ik uitbracht toen mijn gebroken pols gezet moest worden. Er biggelde een traan. Gelukkig is het een mooie breuk en hoefde er alleen gips omheen, voor slechts vier weken. Op weg naar de gipskamer klonk het nummer Everybody has to learn sometime van The Korgis. "Dat dit lied precies nu moet spelen, ik haat het!", zei Luchiano.

Een ietwat (met respect) oudere dame legde het gipsverband aan en knipte een mooi draagverbandje bij elkaar. Luchiano was weer helemaal het mannetje en zei zelfs enkele malen dat hij toch zo'n geluk had. Achteraf was dat ook zo. Om kwart voor twaalf waren we weer thuis en aten een paar pannenkoeken met basterdsuiker.

Posted by CasaSpider at 8:58 PM | Permalink | Comments (25)

Vorige week kreeg Luchiano (10) zijn rapport, feitelijk is het zijn eerste rapport in Nederland. Lezen gaat erg goed maar dat was mij al bekend. Taal is iets minder, een C op Cito-niveau staat voor voldoende tot matig. Het heeft veel te maken met het verleden op Curacao. De woordenschat is anders en met lidwoorden heeft iedere rechtgeaarde Antilliaan problemen.

Donderdag is hij trouwens hard gevallen op school en zijn verhaal met de toepasselijke titel Ik ben gevallen vind ik erg leuk geschreven. Maar ja, Luchiano is dan ook mijn zoon dus helemaal objectief is dat niet.

Rekenen is vreemd, op school is het netaan voldoende maar op Cito-niveau scoort Luchiano een A: zeer goed tot goed. En zo ken ik hem ook. In het algemeen is er discrepantie tussen hoe hij het volgens de school doet en wat de Cito-toets zegt. Wellicht kan het verschil verklaard worden doordat de school Luchiano pas zes maanden kent?

De slotconclusie van juffrouw Joke Schoenmakers klopt overigens wel: "Luchiano, er zijn nog wel wat aandachtspunten, maar verder heb je een heel mooi rapport. Knap hoe snel je helemaal bij onze groep bent gaan horen." Dinsdagavond heb ik een afspraak met haar.

Zaterdag waren we met zijn tweeën op pad, eerst naar Gilze. Van Lucy mochten we pas thuis komen als we een microfoon voor Diana (1) hadden gekocht. In Gilze vonden we geen speelgoedwinkel, de Action had ze in ieder geval niet.

We reden door naar Oosterhout, daar bevindt zich een Bart Smit. En warempel, voor 12 euro zijn we een microfoon op standaard met applaus-button rijker. We mochten naar huis maar dat deden we niet. Het was prachtig weer (13.5 graden!) en de paar tafeltjes die buiten stonden in het centrum van Oosterhout waren bezet.

Na een rondje lopen bleken er ineens twee vrij te zijn. Een vrouw was me te snel af maar het tweede tafeltje was voor mij, ondanks dat een man nog snel een stoel probeerde te pakken. Even later zaten we aan de Duvel en een glas warme chocomel met slagroom.

Het deed denken aan het Wilhelminaplein op Curacao. Helaas moest ik het bij één Duveltje laten.

Posted by CasaSpider at 12:34 PM | Permalink | Comments (8)

De smurfenactie van Albert Heijn heeft een rage ontketend. Ook wij moeten eraan geloven, nou vooral ik dan ten gunste van Luchiano (10). Parallel loopt het project "Voetbalplaatjes" die me ook al € 1.50 per zakje kosten en waarvan het percentage dubbele onevenredig stijgt ten opzichte van de enkele.

Bij de smurfen is dat net zo legde ik aan Luchiano uit: "Kijk, als je nul smurfen hebt is de kans op een dubbele ook nul. Maar als je er 14 hebt kun je er donder op zeggen dat je een dubbele krijgt."

Vooral Grote Smurf is zeldzaam. Op de KBS Sint Jozef ruilen de kinderen onderling smurfen. Maarten, de gangmaker van klas 7c, had Grote Smurf dubbel en miste nog Potige Smurf en Lol Smurf.

Dit was Luchiano te weten gekomen en de volgende ochtend stond hij met de twee smurfen die in Maartens collectie ontbraken klaar en mocht in ruil daarvoor Grote Smurf in ontvangst nemen.

Tijd voor marktspider.nl vanuit de kinderstoel van Diana (1): wij missen nog de Bril Smurf, de Smurfin en Klus Smurf. Wie helpt Luchiano hieraan? De volgende smurfen heeft hij dubbel: Bak Smurf, Baby Smurf, Gargamel en Azraël.

De reden van de Albert Heijn smurfenactie is dat de blauwe mannetjes die voorheen door een waterkraan konden vijftig jaar bestaan. In de loop van de tijd zijn ze wel gegroeid, dat merkte ik vanmorgen bij de Druppel. Her en der in het gebouw hebben de viespeuken blauwe voetafdrukken achtergelaten, ik brak er bijna mijn nek over.

In het kader van de actie "Bravo" die iets met gezondheid te maken heeft worden wij aangespoord de trap te nemen in plaats van de lift. Ik voel mij niet aangesproken.

Posted by CasaSpider at 7:58 PM | Permalink | Comments (20)

Maandag had Luchiano (10) een akkefietje op school. De kinderen waren bezig met hun weektaak op de gang toen de juffrouw van een andere klas zei dat ze weg moesten, de klas in. Volgens Luchiano zei hij daarop tegen zijn vriend Max: "Wat een pech, hè?" Volgens de betreffende juffrouw klonk het meer als: "Pech voor jou". Hij mocht het om kwart over twaalf aan haar uit komen leggen.

In plaats van gewoon de waarheid te spreken draaide Luchiano er omheen. Ineens had hij het over "weg" en "zeg", de juf voelde zich in de maling genomen en meldde dat aan juffrouw Joke van Luchiano's klas en hij zei tegen haar dat hij wel vaker loog. Zij ging mij 's avonds om zeven uur bellen.

Dat gebeurde inderdaad en nadien hebben Lucy en ik even met Luchiano gesproken. Over het maken van keuzes en dat als iemand één keer liegt hij honderd keer de waarheid moet spreken voordat mensen die persoon weer vertrouwen. Luchiano was het met ons eens en beloofde zijn leven te beteren. "Dan ga je morgen je excuses aan die juffrouw aanbieden", zei Lucy.

Toen ik dinsdagavond thuis kwam vroeg ik meteen of hij dat nog had gedaan, die excuses aanbieden. "Ja hoor", zei Luchiano. "En? Wat zei de juffrouw?", vroeg ik. "Wel ik zei ik moet mijn excuses aanbieden en toen vroeg de juf moet je dat of wil je dat en toen zei ik dat dat moest. Kom dan maar terug als je het wilt zei de juf toen."

"Ja logisch, oen!", riep ik uit, "Als je zegt dat je je excuses moet aanbieden kun je nog beter niets zeggen!"
- "Oh, maar ik moest toch eerlijk zijn?", zei Luchiano.

Het is een dun lijntje.

Posted by CasaSpider at 8:03 PM | Permalink | Comments (12)

Op Curacao leeft de Tweede Wereldoorlog minder dan in Nederland. Dat is logisch, immers Europa bevindt zich op bijna 8000 kilometer afstand. Curacaose kinderen hebben over het algemeen geen geweldig besef van de geografische situatie in Europa. Hmm, kunnen Nederlandse leerlingen een land als Roemenie eigenlijk aanwijzen op de kaart?

Nu Luchiano (10) ruim vier maanden in Nederland op school zit begint hij meer en meer in aanraking te komen met de dingen die hier van belang zijn. Het verhaal van Anne Frank kwam aan de orde en het feit dat Joden vanwege hun geloofsovertuiging werden vervolgd heeft hem verbaasd.

Waar hij op de Sint Servatiusschool in Borkel zeer warm werd onthaald, alle kinderen wilden met hem afspreken, is in Rijen zijn getinte huidskleur wel eens aan de orde geweest. De populairste jongen van de klas zei tegen Luchiano dat hij anders is. Discrimineren betekent letterlijk onderscheid maken en dat doet iedereen. De populaire jongen zei ook niet dat Luchiano minder is maar dus wel anders. Dat bracht hem even uit zijn evenwicht.

Op Curacao speelde huidskleur op school geen enkele rol. Er zijn nu eenmaal witte, getinte, donkere en zwarte mensen. Op de Sint Jozefschool in Rijen is het aantal donkere kinderen op de vingers van een hand te tellen.

Een lange inleiding om te komen tot het werkstuk van Luchiano over de Tweede Wereldoorlog. Voor mij was het leuk om het proces te zien hoe hij zijn aanvankelijk beperkte kennis over het onderwerp ("die oorlog duurde van 1940 tot 1948", "op China werd een tijdbom gegooid" en meer feitelijke onjuistheden) met behulp van het internet in korte tijd flink heeft opgekrikt.

Het werkstuk De Tweede Wereldoorlog staat online, zowel in html als in Word.

Posted by CasaSpider at 6:11 AM | Permalink | Comments (17)

Koud drie dagen aan het werk was CasaSpider wel toe aan een vrije dag. Over koud gesproken, wat is het toch koud de laatste tijd. Donderdagmorgen reed ik naar Valkenswaard in de hoop wat dingen met de Postbank te kunnen regelen. Het leverde winterse tafereeltjes op (hallo Curacao!) maar verder niet het gewenste resultaat. Ach, de auto is gewassen, van binnen schoongemaakt en het adres van onze mobiele KPN-telefoons is aangepast naar Rijen.

Terwijl ik onderweg was ruimde Lucy onze schuur leeg. Tegen betaling van twee knippen hadden we de grofvuilophaaldienst besteld. Twee dagen geleden belden ze om door te geven dat men donderdagmiddag langs kwam. Diana (1) keek haar ogen uit in de tuin waar het gras plotseling wit was in plaats van groen.

Op de Sint Jozefschool was het de dag van de Kerstviering. De kinderen moesten allerlei spullen kopen om zelf een kerststukje te maken, voor mij was het compleet nieuwe kost. Zo stond er op het boodschappenlijstje van Luchiano (10) een oase. Dat blijkt een groen stuk spons te zijn dat eerst water op moet zuigen en waar men vervolgens takjes en versiering in kan steken. Een aardige dame van GardenMaster Rijen hielp ons daar gisteren bij.

Donderdagmiddag waren de kinderen vrij, om half vijf werden ze weer op school verwacht voor het Kerstdiner. Ik zat wat op hete kolen omdat het grof vuil nog steeds niet was opgehaald. Het gemeentehuis stelde me gerust: "Meneer, als ze u hebben gebeld dat ze donderdagmiddag komen, dan komen ze ook."

Overigens had ik het gemeentehuis eerder die dag al bezocht om een bewijs van goed gedrag te scoren ten behoeve van mijn huidige werkgever in Den Bosch. Tegen de vrouwelijke beambte zei ik quasi-lollig: "Eigenlijk vreemd dat ze daarom vragen". Terwijl ik enige minuten eerder bij de Marskramer op zoek naar stofzuigerzakken nog had gezegd dat de mannelijke eigenaar tamelijk vermoeiend was als hij grappig probeerde te zijn.

Maar zo ben ik.

Om precies vier uur arriveerden de mannen van het grof vuil. Afspraken worden in Nederland gewoon nagekomen, dat is even wennen. Onze schuur ziet er ineens een stuk groter uit. Even later reden we Luchiano in de zojuist schoongemaakte (Spic & Span) donkerzwarte Volkswagen Jetta naar de Sint Jozefschool voor zijn Kerstdiner. Het diner was een succes, alleen moesten de kinderen eerst een soort van speurtocht volbrengen waar hij niet helemaal op gekleed was.

En hij hoest al zo.

Het schijnt allemaal best leuk te zijn geweest en ook het eten was lekker. Patat friet met frikandel (of kroket), wie houdt daar nu niet van? In het klaslokaal kon ik Luchiano voor de kerstboom fotograferen met zijn zelfgemaakte kerststukje. Het staat nu op een prominente plaats bij ons in de woonkamer.

Posted by CasaSpider at 8:12 PM | Permalink | Comments (11)

Luchiano (10) kon dinsdagmorgen niet wachten om naar school te gaan. Niet dat de lessen nu plotseling zo interessant zijn of dat er wellicht een meisje naar hem aan het lonken is, neen hij mocht voor het eerst met zijn fiets naar school.

Maandagavond hadden we speciaal daarvoor een fietsslot bij Formido gehaald en zelf had hij aan de verhuizers van Voerman International gevraagd of het overdag verplicht is om verlichting op de fiets te hebben. Volgens de verhuizers hoeft dat overdag niet. Ik heb mijn twijfels.

Luchiano is apetrots op zijn fiets. Als ouder maakt men zich echter wat zorgen omtrent het zich zelfstandig in het verkeer begeven door iemand die daar niet aan gewend is. Helemaal als die iemand tamelijk eigenwijs is en voor wie Het Ene Oor In Het Andere Uit principe geldt.

Iets heel anders, gisteren verscheen een aantal malen de volgende stelling op TV: "De Nederlandse taal verengelst rap".

Indien men in plaats van het oud-Hollandse woord rap in de betekenis van vlug denkt met een nieuwe Ali B-song te maken te hebben dan bevestigt de stelling zichzelf.

Wij gaan verder met de familiebeslommeringen. Na Luchiano over het Turfpad te hebben zien wegfietsen was het tijd om voor Diana (1) te zorgen.

Zij is al een paar dagen niet helemaal lekker. Koortsig en haar mondhoeken vertonen scheurtjes. Soms wijst ze daar met haar wijsvinger naar en zegt dan heel zielig: "Au".

Aangezien we nog geen huisarts hebben belde ik mijn zus Margriet. De huisarts die zij kende was juist vandaag vrij. Zijn vervangster had morgen pas een gaatje.

Gelukkig vond ik nog een andere, dokter Robben gespecialiseerd in Schwalbes. Deze constateerde dat Diana inderdaad niet lekker was. Hij luisterde naar haar longen en die zijn in orde. "Waarschijnlijk is het een virus. We kijken het even aan. Als het aan het eind van de week niet verbeterd is wil ik haar opnieuw zien."

Hij schreef een vaseline-achtige zalf voor om de wondjes bij Diana's lippen te genezen. Het recept lag al klaar bij de aanpalende apotheek. Geweldig toch, gewoon doorlopen zonder te betalen en toch spullen meekrijgen. Dat zijn leuke dingen om aan te wennen.

Thuis mocht Diana op de bank slapen en begon Luchiano eindelijk aan zijn huiswerk. Volgens hem ruim op tijd, immers het hoeft morgen pas af te zijn. Hmm... zo deed ik het zelf ook altijd.

Posted by CasaSpider at 7:28 PM | Permalink | Comments (24)

De Latios-fans weten het al, sinds vandaag zijn de Spiders weer online. Daar is echter wel een week aan vooraf gegaan, een week die hier chronologisch-thematisch en tevens beknopt wordt beschreven.

Luchiano (10)

Vorige week maandag waren Lucy, Diana (1) en ik zonder Luchiano in Rijen om de laatste voorbereidingen voor de verhuizing te treffen. CasasPa en Truus haalden hem van school en brachten de avond met hem door. Voor Luchiano was het een spannende avond, immers dinsdag was zijn laatste dag op de Sint Servatiusschool te Borkel. Bij de Marskramer in Rijen hadden wij van tevoren 40 zeepsopsetjes gekocht bij wijze van traktatie.

Afijn, die avond belde Truus. "Kan een van jullie even met Luchiano praten? Hij is een beetje verdrietig." Het was zelfs zo erg dat hij met tranen in zijn ogen tegen Truus had gezegd: "Altijd als ik mijn papa en mama nodig heb dan zijn ze er niet." Met dit soort Drama Queen-achtig gedrag moet een carriere als presentator van RTL-Boulevard te zijner tijd tot de mogelijkheden behoren.

Toen dinsdagmiddag de school uit ging waren we allemaal present. Uiteraard wilden wij ook afscheid nemen van meester Joop en de juffrouwen van combinatieklas 7-8. Luchiano is er geweldig opgevangen en heeft er een prima tijd gehad. Als aandenken kreeg hij een placemat met een foto van de hele klas mee en zijn grote vriend Joey deed hem tot het laatst uitgeleide. Bij deze nogmaals onze hartelijke dank hiervoor richting alle mensen van de Sint Servatius te Borkel.

Dinsdagavond vertrokken we tegen een uur of negen naar Rijen waar we goed geslapen hebben. Woensdagmorgen was de grote dag dat Luchiano voor de derde keer dit jaar een andere school bezocht. Deze keer viel de eer ten beurt aan de Sint Jozefschool en wij hopen dat het hier voorlopig bij blijft.

Natuurlijk liep ik samen met hem de route naar school, een route die voornamelijk bestaat uit het zogenaamde Turfpad. Het is een op het oog eenvoudige route, ik kon de TomTom thuislaten en CasaSpider-kenners weten wat dit betekent. Luchiano liet ik achter bij juffrouw Joke, tot half een. Op de terugweg liet ik hem voorop lopen, om te zien of hij de weg wist. Dat ging bijna goed.

's Middags oefenden we nogmaals. Luchiano maakte grappen en liep expres verkeerd. "Dat is niet echt slim", riep ik ietwat chagrijnig tegen hem. "Als je iets goed kunt dan mag je grappen maken, zo niet dan slaat het als een tang op een varken."

Donderdag moest ik al vroeg naar Den Haag voor een intake bij T-Mobile, overigens niet als wielrenner. Op de terugweg maakte ik een tussenstop bij SQL Integrator in Rijswijk en kon net de lunch meepikken. Om 12:38 belde Lucy ongerust dat Luchiano nog steeds niet thuis was. Geen leuk bericht, maar zover van huis is men machteloos. Vijf minuten later belde zij wederom. Luchiano was zojuist huilend en nat gearriveerd. Bij het Burgemeester Sweensplein was hij abusievelijk de Margrietstraat in gelopen en wist toen niet meer waar hij was.

Om half vier haalde ik hem op van school en weer oefenden we de route. Het is gewoon niet te geloven maar inmiddels ken ik het Turfpad uit mijn hoofd, niet minder dan zeven keer hebben wij de afstand van een kilometer (enkele reis!) samen afgelegd. De beeldvorming dat CasaSpider alles met de auto doet mag bij deze worden bijgesteld.

Margriet en Wiro

Afgelopen weekend zijn mijn zus Margriet en zwager Wiro door zus/huisbazin Pascale haar huis uitgezet. Ze zochten en vonden onderdak bij ons. Zo konden zij na 12 jaar in Rijen gewoond te hebben eindelijk weer eens in dit prachtige dorp slapen. Bovendien zijn zij enorm goede klussers, kwam dat even goed uit.

Ze arriveerden om een uur of een. Na de koffie moesten er spijkers met koppen worden geslagen. We reden in twee auto's naar Ikea in Breda waar we een hoop insloegen maar niet de gewenste rolgordijnen vonden. Gelukkig is er ook nog een Praxis. Pas na zes uur waren we terug in Rijen waar we de auto's uitlaadden en ik Chinees ging halen.

Na het eten begon het werk en gewerkt is er. Om één uur 's nachts vonden we het welletjes. Het huis zag er een stuk leefbaarder uit. Zondagmorgen hadden Nico en Manon Wiro en Margriet nog even tijd voordat zij in Lommel werden verwacht voor een andere afspraak. Tijd genoeg om een paar lampen op te hangen.

Zondagmiddag heb ik tijdens Feyenoord-Ajax (2-2) de resterende lampen alsmede een schilderij opgehangen. Dat is heel mooi maar we zijn blij als Margriet en Wiro aanstaande donderdag ons nogmaals komen bezoeken. Qua handigheid spelen zij namelijk in een andere divisie.

Maandag

We zijn hier allemaal lekker aan het hoesten en snipverkouden, met name CasaSpider. Nederland is een prima land hoor, maar het klimaat sucks. Of is dat soms geen nieuws? Hoe dan ook, een van mijn primaire levensfilosofieën is dat men in elke situatie naar de postieve punten moet kijken.

Op vrijdag 2 november heb ik mij telefonisch aangemeld bij @Home voor al hun diensten: Basis TV, Digitale TV, Internet (8 Mb) en telefoon. Vorige week werd door TNT-Post een mooie installatiebox afgeleverd. "Zo, die gaan we straks eens even installeren", dacht ik in eerste instantie.

Na een paar bladzijden in de handleiding te hebben gelezen zonk de moed me in de schoenen. De woorden meterkast, wandcontactdoos en meer van dat soort technische termen deden mij al snel besluiten om een professionele installateur in te huren.

Die man kwam maandagochtend. Na het schudden van de handen was zijn eerste vraag: "Waar komt de groene kabel het huis binnen?" Dat is nog eens mannentaal. Ik wist dat dit in de meterkast gebeurde. Een half uurtje later was de meterkast voorzien van de meeste door @Home geleverde hulpstukken. Een en ander ziet er best chaotisch indrukwekkend uit. O ja, de bel heb ik nadien eigenhandig aangesloten.

Beide laptops werken nu draadloos, de televisie digitaal en de telefoon is aangesloten maar wordt pas over een dag of tien geactiveerd. Geen idee waarom dat zolang moet duren maar we doen het er maar mee.

De man van het installatiebedrijf was nauwelijks vertrokken of daar kwam een grote verhuiswagen van Voerman International de straat inrijden. Onze inboedel uit Curacao is aangekomen en door de douane ingeklaard. Een uur later stond ons huisje vol met dozen oude troep (Lucy's woorden).

Toen de mannen weg waren sleepten wij nog een hele tijd met dozen heen en weer. Het meeste heeft zijn plekje gevonden maar veel dingen gaan achteraf toch naar het grof vuil. Na vandaag kunnen we stellen dat de verhuizing erop zit. De spullen uit Curacao zijn er en wij zijn verbonden met de wereld.

We are @Home in Rijen.

Posted by CasaSpider at 11:31 PM | Permalink | Comments (22)