Afscheid van Sugey
Vroeg in de ochtend van dinsdag 20 juni 2006 was Sugey druk in de weer met ramen lappen. Haar koffers, tassen en andere spullen waren allemaal ingepakt. De auto zat bomvol, er was geen plaats voor Lucy en Diana. Echt handig is een uitstapje naar het vliegveld ook niet voor een baby, daarom bleven zij thuis.
Om kwart over tien namen Lucy en Sugey in de keuken kort afscheid van elkaar. Daarna gingen we op pad, uiteraard met Luchiano (8). In de auto moest Sugey al snel huilen, ik probeerde haar te troosten.
Bij Hato International Airport aangekomen bleek mijn vrees voor een lange rij Dominicanen bij de Aeropostal incheck-balie ongegrond. We waren de enigen. De dingen zijn wel veranderd. We moesten eerst langs een grote tafel met security-officers. Alle spullen moesten op de tafel, als eerste de stereo-set die Sugey van ons heeft gekregen.
Thuis had ze er zorgvuldig een papier met haar naam en adresgegevens opgeplakt. De security-officer pakte een mes en sneed de doos over de naad open, dwars door het adres-etiket. Ik keek de man aan om te zien met wat voor soort lomperik we hier te maken hadden. Gelukkig greep zijn collega in en trok het etiket voorzichtig los. Na onderzoek van de doos kon het etiket er weer praktisch ongeschonden op.
"Die doos moet wel gesealed worden, zo accepteren ze hem niet", zei een van de security-mensen. Vlakbij de MCB-Bank staat een seal-apparaat. Met de stereo-set liep ik erheen. De vrouw die het apparaat bedient zei dat het 15 Antilliaanse guldens kostte, ongeveer € 6,50.
Terwijl zij bezig was de doos grondig in te sealen kwam Luchiano aanlopen met de haardroger. Ook deze diende gesealed te worden. Inmiddels was ik gezellig met de dame aan het kletsen, in het Papiaments. Dat heeft wel geholpen om voor het tweede object een betere prijs te kunnen bedingen, namelijk 5 gulden.
In de tussentijd was Sugey nog steeds aan het inchecken. Met name het overgewicht, van de bagage wel te verstaan, was een probleem. Uiteindelijk kwamen we er met 126 gulden ofwel € 56 vanaf voor ongeveer 50 kilo extra.
We waren klaar en wilden wat gaan eten en drinken. Vreemd genoeg was hiertoe geen enkele mogelijkheid. Geen idee of dit te maken heeft met de opening van de nieuwe luchthaven die een van deze weken moet gaan plaatsvinden. Er was een standje waar empañada's verkocht werden. We kochten een empañada en een flesje cola.
Daar stonden we dan. Er waren namelijk ook geen stoelen. We besloten dat het beter was om Sugey alvast door de douane te laten gaan. In de wachtruimte zijn in ieder geval zitplaatsen beschikbaar. We naderden de grijze schuifdeur waar iedereen nog één keer zwaait.
Het was tijd om afscheid te nemen. Eerst door Luchiano, die wederom niet wilde kussen. Met een snelle beweging nam Sugey hem te pakken. Luchiano bezwoer me die foto niet te plaatsen, maar ik doe het toch. Het was mijn beurt en het was vreemd om afscheid van Sugey te nemen.
Gedurende de twee maanden dat zij intensief bij ons heeft gewoond heb ik mij geen moment aan haar geërgerd, integendeel. Het was bijzonder gezellig met Sugey erbij. Ze pakte haar handbagage, liep naar de grijze schuifdeur en keek nog één keer om.
Engeland en Zweden zijn met hun tweede helft bezig, maar vandaag boeit het voetbal me niet zo. Om 16:28 ging de telefoon. Het was Sugey, ze is goed aangekomen in Santo Domingo en ook nog eens met al haar spullen. Dat is goed nieuws. Als ze zometeen thuis is horen we de rest.
Het is stil in huis met vier in plaats van vijf mensen.