CasaLog v2 | CasaSpider, El Hombre de tu Vida...

Wanneer ben ik fanatiek begonnen met fotograferen? Dat moet ergens begin jaren '80 zijn geweest. De Minolta X700 die ik toen kocht heb ik nog steeds, maar gebruik hem nooit meer. In 1998 woonde ik al bijna drie jaar op Curacao toen mij gevraagd werd een opdracht te doen in Zwitserland. Dat is een hele mooie tijd geworden. Van Curacao vloog ik naar Nederland waar ik bij logeerde bij Diamond Piet in Utrecht Overvecht. In die tijd had ik net mijn eigen domein nijhuis.net en schreef al verhalen op de voorloper van het CasaLog. Ja, dat was nog eens lachen en soms is daar weer die heimwee naar de Jumping Spider.

Als je naar Zwitserland gaat dan wil je foto's maken. In 1998 bestonden er al digitale camera's, maar ze hadden slechts een klein marktaandeel. In Rotterdam kocht ik een Ricoh RDC-300Z en Piet was de eerste die ermee op de foto werd gezet. Op mijn tochtjes in Zwitserland kreeg ik veel positief commentaar op de camera en ik was ermee in mijn nopjes, immers de foto's stonden in een oogwenk op de site.

Terug op Curacao begon de Ricoh na verloop van tijd te haperen. Net voor onze vakantie naar de Dominicaanse Republiek in 2001 kochten we een vervanger, de state-of-the-art Sony DSC-S75 met niet minder dan 3 megapixels. Een heerlijke camera die ons in de wereld van de MPEG-filmpjes bracht.

In 2005 werd het tijd voor iets nieuws en wederom viel de keuze op Sony, deze keer de DSC-V3. Ook een geweldige camera met als enige nadeel dat het lensdopje vervangen was door electronisch gestuurde lamellen. Al vrij snel begaf een lamel het waardoor de cameralens altijd voor de helft onbedekt was. Annoying. Pas echt vervelend werd het tijdens de voetbalderby Gilze-Rijen, toen de zoomfunctie gebreken vertoonde. Vanaf dat moment kon ik slechts tot twee keer inzoomen.

Dinsdag 8 februari gaat de boeken in als de dag waarop Casa's vierde digitale camera arriveert. Het is een Panasonic FZ38 en het allermooiste aan deze camera is juist het zoomen, niet minder dan 18 keer! Okay, onzichtbaar worden lukt me vooralsnog niet, maar dit is toch een redelijk alternatief voor mijn snode plannen. Hoe dan ook is het een impuls om te fotograferen en aan de hand van een foto komen de verhalen vanzelf. Diana (4) poseert met plezier, een typisch gevalletje win/win.

CasasPa is bezig om juist het verleden te doen herleven, hij scant zijn oude negatieven in. Regelmatig krijgen mijn drie zussen en ik een mail met een of meerdere foto's. Wij moeten dan raden wie erop staan en wanneer en waar het was. Best leuk, immers wat te denken van bijvoorbeeld deze foto van een jeugdige CasaSpider met Lee Towers-bril, waarschijnlijk uit 1979?

Overview van de CasaCamera's

• 20.08.1998 Ricoh RDC-300Z (mirror) (640x480, 350 kilopixel, 3xzoom)
  
• 06.07.2001 Sony DSC-S75 (mirror) (2048x1536, 3 megapixel, 3xzoom)
  
• 11.06.2005 Sony DSC-V3 (mirror) (3072x2304, 7.2 megapixel, 4xzoom)
  
• 08.02.2011 Panasonic Lumix DMC-FZ38 (mirror) (4000x3000, 12 megapixel, 18xzoom)

What's next, een inventarisatie van mijn auto's?

Posted by CasaSpider at 10:04 PM | Permalink | Comments (9)

De tweede aflevering van CasaSpider Stories in Pics, het begint al een rage te worden.

Posted by CasaSpider at 6:55 AM | Permalink | Comments (14)

Een experiment: Stories in Pics. Fokke en Sukke zijn ook klein begonnen.

Posted by CasaSpider at 6:42 AM | Permalink | Comments (11)

In de serie Foto's met een verhaal wordt elke keer een foto getoond waar op een of andere manier een verhaal achter zit. Dat is niet zo moeilijk, want dit geldt voor bijna iedere foto. Het idee is om foto's te gebruiken ouder dan vijf jaar. Alle posts over dit onderwerp zijn gebundeld in de category Foto's met een verhaal.

In januari 1997 zijn wij met zijn achten in Mexico op vakantie geweest. Om precies te zijn in Playa del Carmen dichtbij Cancun, de hoofdstad van Yucatan. Zeven vakantiegangers vertrokken vanaf Schiphol en deden nauwelijks langer over de reis dan CasaSpider die de route Curacao-Miami-Cancun aflegde.

Yucatan is de bakermat van de Maya-cultuur en men moet wel een bijzonder grote cultuurbarbaar zijn om daar niets van mee te pikken. Zo namen wij deel aan een excursie naar Chitzen Itza (Wikipedia), een complex met vele tempels en andere bezienswaardigheden. In het groepje voor ons liep zo'n bezienswaardigheid. Wij, tenminste de mannen, moesten ernaar blijven kijken. We konden er niets aan doen.

Henry Geerts beschikte over een camera met een forse telelens. Steeds weer zwenkte hij heen en weer op zoek naar de bezienswaardigheid. Zijn toenmalige vriendin Cynthia kwam maar eens bij ons staan en vroeg waar wij zoal naar keken. Met haar ogen volgde zij de loop van het tele-objectief en zag toen dit. "Nou ja! Hénry!", riep zij verontwaardigd uit.

Als laatste onderdeel van de excursie beklommen we El Castillo, de hoofdtempel van Chitzen Itza. Dat gaat via een zeer steile trap met 90 treden. Net toen wij naar boven klommen kwam het groepje met eerdergenoemde bezienswaardigheid naar beneden. Precies in het midden, bij de 45e tree ontmoetten wij elkaar. Ik trok de stoute schoenen aan ik bedoel zij kon toch geen kant op en begon een praatje.

Dit was voorbestemd dat kan gewoon niet anders, we voelden ons beiden een Maya op dat bijzondere moment. Zij kwam uit Argentinie, de bandoleonmuziek ontbrak maar wij waren de voorlopers van prinses Máxima en Willem Alexander. Even later boven op de tempel terwijl mijn Maya verder afdaalde schoot Henry de foto bij dit verhaal.

Maya's, Maya's, hoe komt men zo ineens bij Maya's? Wel, het is Juni Filmmaand bij de Spiders en woensdagavond hebben Lucy en ik Apocalypto (imdb) gezien. Een indrukwekkende film met prachtige beelden en een heroisch verhaal. De Maya's worden in deze film als sadistische monsters afgeschilderd en dat is een te eenzijdige voorstelling van zaken. Immers, zij waren ook zeer kundig op het gebied van astronomie.

Een voorbeeld daarvan is El Castillo te Chitzen Itza waarvan de openingen bovenaan zo zijn geconstrueerd dat precies op de eerste dag van de lente en de eerste dag van de herfst het zonlicht er zodanig doorheen komt dat een schaduw in de vorm van een slang over de treden van de tempel naar beneden lijkt te kruipen.

Hoe dan ook is Apocalypto de moeite meer dan waard. We begonnen om negen uur met kijken maar Diana (1) stoorde regelmatig. De aftiteling zagen we derhalve pas na twaalven. Een recensie is niet nodig want deze (mirror) verwoordt mijn gedachten voor 99%. Lucy geeft Apocalypto een 8 en ik 7.5 uit 10.

"No one can outrun their destiny". Na tien jaar voel ik mij weer een Maya.

Posted by CasaSpider at 5:54 PM | Permalink | Comments (26)

In de serie Foto's met een verhaal wordt elke keer een foto getoond waar op een of andere manier een verhaal achter zit. Dat is niet zo moeilijk, want dit geldt voor bijna iedere foto. Het idee is om foto's te gebruiken ouder dan vijf jaar. Alle posts over dit onderwerp zijn gebundeld in de category Foto's met een verhaal.

Heden, dinsdag 13 februari 2007, zijn Lucy en ik op de kop af acht jaar met elkaar getrouwd. Toen ik haar vanmorgen zoende zei ik: "Acht jaren, met jou lijken het slechts vijf dagen..."
"Mentiroso!", was Lucy's antwoord.

Onze trouwdag staat bij mij nog steeds in de boeken als een van de meest hectische dagen uit mijn leven. Nederlanders zijn zo een ongelofelijk regelneverig volk. Alles moet altijd tot in de puntjes van tevoren geregeld zijn, vooral bruiloften. Zo ben ik dus niet. Op vrijdagavond 12 februari 1999 arriveerde ik in Santo Domingo. Het eerste dat we deden was het bestellen van de bruidstaart. De avond werd doorgebracht met familie en enkele flessen Presidente.

Zaterdagochtend, de dag van de bruiloft, gingen we in gezelschap van Sugey en achternicht Jacqueline op pad om versiering te kopen voor het feest van die avond. Lucy had in die tijd een klein restaurantje en dat was een goede locatie. De dames deden er vrij lang over om de versieringen te kopen. Ergens begon ik ietwat nerveus te worden, immers Lucy's hele outfit moest nog gekocht worden en zo ook de ringen. Ja, gelukkig is CasaSpider niet zo'n regelneverige Nederlander.

Na de versieringen was het plan om naar de supermarkt te gaan om het eten voor het feest in te slaan. Maar eerst moesten we geld pinnen. Dat was mijn taak. Pinnen ging altijd heel gemakkelijk in Santo Domingo maar uitgerekend op deze dag niet. Mijn pinpas werd geweigerd. In het hotel lag mijn credit-card, maar dat was ongeveer drie kwartier rijden. Drie kwartier heen en drie kwartier terug.

Uiteindelijk zat er niets anders op. Met flinke vertraging werden de boodschappen gedaan. Om vier uur bevonden Lucy en ik ons in El Conde, een van de grote winkelstraten. Enige haast was geboden, want de trouwerij stond gepland om kwart over zes. En we moesten nog een jurk, schoenen en ringen kopen. Vreemd genoeg slaagden we snel maar helaas is Lucy nogal van het afdingen. Het scheelde een haar of ze had de zojuist uitgezochte spullen laten staan.

Om half zes arriveerden we in het restaurantje. Lucy moest haar haar laten doen en in de tussentijd haalde ik mijn broek op bij de stomerij. Er was geen tijd meer voor het colbert dat nog in het hotel lag. Ik kleedde me om en ging uiteindelijk samen met Lucy naar het Juzgado de Paz de la 3ra Circunscripción del Ensanche Luperón (archieffoto 2001). Het was kwart voor zeven. We waren niet het enige paar dat ging trouwen, er stond een hele rij.

"Waar heb jij de ringen eigenlijk gelaten?", vroeg ik aan Lucy. "Ojee, de ringen!", antwoordde zij. Die lagen nog in de kapsalon. We hadden nog even tijd en dus schoot Lucy met haar trouwjurk een taxi in om de ringen te halen. Ik drentelde wat heen en weer. Een man tikte mij op de schouder. "Meneer, uw broek."

"Wat is er met mijn broek?"
- "Er zit een scheur in uw broek."

Ik voelde en warempel, ik kon mijn hand er met gemak doorheen steken. Vanaf dat moment schuifelde ik gelijk een krab achterwaarts over het terrein, overal dekking zoekend voor mijn achterkant. Toen Lucy terugkwam met de ringen bracht ik haar op de hoogte. Zij zag er de humor wel van in.

Een man ging de in de rij staande bruidsparen langs om gegevens te noteren. Bijvoorbeeld wie de getuigen waren. Lucy gaf de namen op. "Zijn deze mensen familie van u?", vroeg de man. Een getuige was inderdaad familie en dat mag dus niet. We kwamen plotseling een getuige tekort. Kordaat sprak Lucy het paar na ons in de rij aan. Of ze ons een getuige konden lenen. Na kort overleg wilde hun getuige ook wel bij ons getuigen.

Eindelijk stonden we voor de ambtenares van Burgelijke Stand. In die tijd was mijn Spaans iets minder dan het nu is. Ze vroeg me naar mijn beroep. Database Administrator was haar onbekend en na wat heen en weer praten werd het uiteindelijk computer. Ook een mooi beroep.

De exacte tijd ben ik vergeten, maar vermoedelijk rond 19:40 zijn Lucy en ik in de echt verbonden. De feestavond erna verliep uitstekend en zowaar zonder verdere incidenten.

Posted by CasaSpider at 6:40 AM | Permalink | Comments (35)

In de serie Foto's met een verhaal wordt elke keer een foto getoond waar op een of andere manier een verhaal achter zit. Dat is niet zo moeilijk, want dit geldt voor bijna iedere foto. Het idee is om foto's te gebruiken ouder dan vijf jaar. Alle posts over dit onderwerp zijn gebundeld in de category Foto's met een verhaal.

Vermoedelijk is bovenstaande foto gemaakt in 1993. Het kan echter evengoed 1992 zijn, hier ziet men hoe belangrijk het is om gebeurtenissen vast te leggen voor later. Wellicht hebben sommigen een beter geheugen, correcties met betrekking tot datum en locatie zijn welkom.

Het was de tijd dat in onze kennissen-/vriendenkring veel relaties vrijwel tegelijkertijd strandden. Diamond Piet, Willem van Dijk, Ingrid Lucardie, CasaSpider en misschien nog wel meer mensen woonden ineens alleen. Willem had een leuk huisje op de Abstederdijk in de Utrechtse Sterrenwijk, overigens niet bepaald een wijk waar veel sterren wonen.

We kwamen vaak bij elkaar over de vloer en er werd veel georganiseerd zoals de befaamde ski-vakanties. Inmiddels was Diamond Piet bij Willem ingetrokken en werd het tijd voor een house-warming party. Zelf woonde ik op de achtste en tevens hoogste verdieping van de Rhodosdreef in Utrecht Overvecht.

Op televisie was een optreden te zien van Michael Jackson die zijn moon-walk deed. Ik hees mij overeind uit de bank en probeerde dat voor de gein eens na te doen. Gemakkelijk was het niet, maar na een uurtje had ik het in een geheel eigen stijl redelijk onder de knie.

Tijdens een van de avonden op de Abstederdijk liet ik terloops vallen dat ik tegenwoordig kon moon-walken. Diamond Piet en Willem van Dijk sprongen hier gretig in: "Dat is mooi, dan verzorg jij het hoofdoptreden bij de house-warming party." Het was niet de eerste keer dat ik achteraf beter mijn mond had gehouden.

Nu moest er echt geoefend worden, immers het beloofde bijzonder druk te worden op het feest. De woonkamer, de hal, de keuken, iedere kamer in huis werd oefenruimte. Op een ochtend was ik wederom in de keuken bezig toen de postbode langs kwam. Hij schrok danig van de achteruitglijdende robot achter het fornuis maar deed toch de post netjes in de brievenbus.

Op het feest had ik om een uur of twaalf 's avonds wel voldoende bier op om het geleerde in praktijk te brengen. Hoe het er in werkelijkheid uit zag, geen idee. Maar het was een succesvol optreden waarbij nadien zelfs We want more werd gescandeerd.

Posted by CasaSpider at 1:45 PM | Permalink | Comments (16)

In de serie Foto's met een verhaal wordt elke keer een foto getoond waar op een of andere manier een verhaal achter zit. Dat is niet zo moeilijk, want dit geldt voor bijna iedere foto. Het idee is om foto's te gebruiken ouder dan vijf jaar. Alle posts over dit onderwerp zijn gebundeld in de category Foto's met een verhaal.

In 1993 (of was het 1992? of 1994?) vertrokken wij met een man of zes naar een ski-gebied ergens in Italie. Het was de eerste keer dat ik ging skien. Ter voorbereiding oefenden we ergens in de buurt van Utrecht op een groene rolband. Tijdens de eerste sessie ging Hans Bisschop hard onderuit en liep een hersenschudding op.

Nadat we met de stoeltjeslift naar zo'n 2000 meter waren geklommen stond ik voor het eerst bovenaan een berg op ski's. De eerste afdaling verliep heel anders dan tijdens de oefeningen. In plaats van dat de berg onder mij omhoog schoof, stoof ik naar beneden. Me op tijd laten vallen was de enige remedie.

Gelukkig ging het snel beter. Op een bepaald moment waande ik mij de Alberto Tomba van de babyhelling. Later bij het bekijken van de foto's van deze leuke vakantie met Ingrid Lucardie verscheen de hierboven geplaatste foto. "Ha, dat ben ik!", riep ik uit. Ingrid schoot in de lach. "Nee joh, dat ben jij niet. Deze skiet veel te goed!"

"Ja maar, hij heeft wel een paars ski-pak aan", sputterde ik tegen. "Toch ben jij het niet", zei Ingrid. We gingen verder met de andere foto's. "Kijk, dit ben jij wel", zei Ingrid. "In jouw typische ik-zit-op-de-wc houding."

Ik beet hard op mijn tong. Angel, als jij nog aanvullende informatie hebt over de datum, de lokatie of iets anders dan hoor ik dat graag.

Posted by CasaSpider at 8:46 AM | Permalink | Comments (15)

In de serie Foto's met een verhaal wordt elke keer een foto getoond waar op een of andere manier een verhaal achter zit. Dat is niet zo moeilijk, want dit geldt voor bijna iedere foto. Het idee is om foto's te gebruiken ouder dan vijf jaar. Alle posts over dit onderwerp zijn gebundeld in de category Foto's met een verhaal.

Wat is het verhaal achter deze foto? Luchiano is een kleine vier maanden op Curacao. Hij heeft veel watervrees en alleen voorzien van diverse floating devices voelt hij zich een beetje veilig. In het water vertrouwt hij alleen op zijn vader, kennelijk voelt een kind of iemand wel of niet goed kan zwemmen. Handig in noodgevallen.

Wat valt het eerste op aan CasaSpider, dat zijn haar lang is of de kleur? Vanaf het moment dat Lucy voet op Curacao zette en dat was op 03.09.1999 mocht ik haast nooit meer naar de kapper. Lucy vond vindt lang haar mij beter staan en eerlijk is vals ze heeft nog gelijk ook. Helaas voel ik mij met lang haar een slappe miet.

Op mijn verjaardagsfeest ergens in mei 2000 hadden de collega's leuke kado's voor mij. Onder anderen een webcam. Voordat ik die in ontvangst mocht nemen moest echter eerst mijn haar zwart geverfd worden. Lucy vond het een prima idee en ging meteen aan de slag.

Toen ik de volgende ochtend met een lichte kater naar het toilet ging keek ik met een scheef oog in de spiegel en sprong van schrik een halve meter omhoog: "Wie is die enge vent, die Herman Brood in zijn nadagen lookalike?" Het was ook nog eens hele goede verf, veelvuldig wassen hielp niet. Na een maand of twee was het zwart er eindelijk uitgegroeid en kon ik mijn haar bij kapster Debbie laten millimeteren.

Luchiano (8) heeft dezelfde foto vandaag ook gebruikt op Latios.

Posted by CasaSpider at 8:08 PM | Permalink | Comments (19)