Een week of drie geleden kreeg ik een heus dwangbevel in mijn brievenbus. Het betrof naheffingen Grondbelasting en Selikor (huisvuil). Maar dan wel m.b.t. een adres waar ik al ruim zes jaar niet meer woon. Ik heb onmiddellijk bezwaar aangetekend bij de Belasingdienst. Mevrouw Kelders, die mij overigens uitstekend hielp, zei dat ik ook bij Selikor zelf nog bezwaar moest indienen. Een gestempeld exemplaar diende ik vervolgens bij de Belastingdienst af te leveren.
Vakantie is de ideale tijd om belastingzaken te regelen, of niet soms. Lucy moest toch naar Punda en ging meteen even met mijn bezwaarschriften naar het Selikor-kantoor. De dienstdoende beambte had echter geen idee waar het over ging. In de praktijk blijkt dat 95% van hun werk bestaat uit het verlenen van uitstel van betalingen. Het innemen van bezwaarschriften valt in de categorie 'dit gaat boven mijn pet'. Uiteindelijk vroeg Lucy of de man dan in ieder geval een stempel wilde zetten, want die heeft het Belastingkantoor nodig. 'Uh, we hebben geen stempel, je moet naar Parera (hoofdkantoor Selikor, Red.) gaan. Die hebben een stempel.'
'Kunt u dan een handtekening plaatsen of iets anders als bewijs dat ik hier geweest ben?', vroeg Lucy nog. 'Kom maandag maar terug', zei de man.
's Middags togen we met het hele gezin naar Parera. Bij de inlichtingenbalie stond een niet onaantrekkelijke jongedame ons te woord. Ook zij wilde echter het bezwaarschrift niet innemen. Zij belde met Aqualectra, het bedrijf dat de Selikorrekeningen maakt, en concludeerde dat ik dus gewoon moest betalen. 'Ja, maar daar wil ik nu juist bezwaar tegen indienen', riep ik uit.
'Oh, maar als ik die brief neem, dan gebeurt er verder niets mee. U moet hem naar het Bestuurscollege brengen', zei de charmante inlichtingenverstrekster.
'Ja zeg, ik dien bezwaar in tegen mijn Selikor-nota en dat doe ik natuurlijk bij Selikor. Kan iemand nu even een stempel zetten?', aldus mijn steeds wanhopiger wordende tegenspel.
'Hmmm, gaat u naar de secretaresse, gang door, naar rechts, eerste deur links'. De jongedame begon genoeg van mij te krijgen. Uiteraard was de kamer die zij had aangewezen leeg, dus gingen wij een kamertje verder. Daar zaten een aantal mensen (stagiaires?), die duidelijk geen idee hadden wat ze in die kamer moesten doen. Met zijn tweeën kwamen ze op ons af. Neen, ze konden ons niet helpen, maar de secretaresse was vlakbij, ze zou zo terugkomen. Doordat wij voor hun raampje bleven wachten, werden de twee stagiaires wat nerveus. Een begon wat heen en weer te drentelen en zocht toch maar een stempel, die hij vervolgens op de balie deponeerde. Vervolgens ging hij weer zitten.
Een wat oudere dame van ongeveer 55 jaar kwam uit de belendende kamer. 'Bent u de secretaresse?', vroeg ik haar meteen. Zij beaamde dit. Wij volgden haar naar haar kamer en ik vroeg of ik bij haar een bezwaarschrift kon indienen. 'Maar natuurlijk!', zei de secretaresse. Ik kon haar wel zoenen. We praatten nog wat met elkaar, terwijl de secretaresse netjes stempels plaatste. Ik bedankte haar uitbundig en we gingen weg. Nog wel even de knappe inlichtingenverstrekster de procedure doorgegeven.
Nu moesten we nog naar de Belastingdienst. Ik vroeg direct naar mevrouw Kelders en even later overhandigde ik de papieren. Dat was maar goed ook, want het uitstel dat ik drie weken geleden schriftelijk van haar had gekregen, was door een foutje nog niet in de computer ingevoerd. En dus was er al een nieuw dwangbevel onderweg. Wel, nu heb ik dus uitstel tot 13 oktober. Als ik voor die tijd niets hoor, moet ik wederom uitstel gaan aanvragen. Dit scenario lijkt mij het meest waarschijnlijke.