Spiders denken ook in de Efteling
Het is herfstvakantie, tenminste in Zuid-Nederland dan toch. Het uitgelezen tijdstip om een pretpark te bezoeken, jammer is alleen dat veel mensen op hetzelfde idee komen. Best een vreemd proces, dat mensen onafhankelijk van elkaar hetzelfde bedenken. Het is de basis van een leuk en complex raadsel dat zomaar in de Efteling kan spelen.
In een groot gebied wonen honderd kabouters. Alle kabouters hebben een puntmuts op en die puntmuts kan rood of blauw zijn. De kabouters kunnen wel zien wat voor kleur puntmuts de andere kabouters op hebben maar er is geen enkele, ik herhaal geen enkele mogelijkheid dat een kabouter kan zien of hij zelf een rode dan wel een blauwe puntmuts op zijn kop heeft. Van belang is dat er minimaal één kabouter is met een rode puntmuts en minimaal één met een blauwe. Verder is niet bekend hoeveel rode en blauwe er zijn.
In het gebied staat een kasteel en daarin woont een koning. Elke dag, ik herhaal elke dag gaan alle kabouters naar een open plek in het bos. Op zekere dag hangt daar aan een boom een bericht van de koning:
"Over maximaal honderd dagen (mag ook eerder) verwacht ik ALLE, ik herhaal ALLE kabouters met een rode puntmuts tegelijkertijd bij mij in het kasteel. Als er ook maar één te weinig is of er één verschijnt met een blauwe puntmuts dan worden alle kabouters op gruwelijke wijze afgeslacht. Tot zover, jullie koning."
Vraag mij niet waarom. De basis van de oplossing is dat de kabouters allemaal op precies dezelfde wijze denken. In de tussentijd stappen de Spiders in de auto naar Kaatsheuvel. De trip wordt gedeeltelijk gesponsord door Airmiles, daar heb ik twee entreebewijzen bij elkaar gespaard. 28 Euro per kaartje is niet niks en we hebben geluk dat Diana (3) pas drie jaar is en gratis naar binnen mag.
Het is die maandag 26 oktober een tikkeltje regenachtig, maar dat is niet erg. We gokken erop dat de meerderheid van de mensen die allemaal hetzelfde denken denken dat ze beter op woensdag kunnen gaan, immers de vooruitzichten zijn dat er dan minder kans op neerslag is. Uiteindelijk zijn er nog heel wat mensen die zo denken als wij, maar de drukte valt alleszins mee.
Bij onze eerste attractie Droomvlucht dreigen we een half uur in de rij te staan. Na vijf minuten roept een vriendelijke vrouwenstem om dat er een technisch probleem is en kunnen we weer vertrekken. Villa Volta is heftiger dan we dachten c.q. ons herinnerden. Diana houdt zich echter goed in de ronddraaiende woonkamer.
Dan staan we in de rij voor Vogel Rok. Nu heb ik destijds wel hard gelachen om de foto van Diamond Piet, maar helaas het bijbehorende verhaal eigenlijk niet zo goed gelezen. Een jongetje zegt plotseling tegen ons: "Hey, maar dat meisje (Diana, red.) mag er niet in hoor. Zij is te klein." Lucy en Diana verwijderen zich daarop uit de rij en wachten buiten op Luchiano (12) en mij. De opmerking van het jongetje had iets van achterdocht in me los moeten maken.
Enfin, na een duizelingwekkende rit in het donker maar dat maakte verder niet uit want ik had mijn ogen stijf dicht geknepen zijn we er toch levend uitgekomen. Het begint te regenen en dat komt goed uit want we hebben honger. Als we het restaurant verlaten is het praktisch droog, welk een timing.
Tijdens het eten hebben we Lucy overgehaald om samen met Luchiano Vogel Rok te bezoeken en dat doet ze dapper. Diana en ik kijken naar een voorstelling van Tita Tovenaar. Door onze verhalen is Lucy goed voorbereid op Vogel Rok en valt het haar mee wat wel jammer is. Overigens had ook zij haar ogen dicht. Dan is deze idyllische scene toch minder eng.
Even later mag ze weer aan de bak of liever gezegd "De Boot" in. Typisch een attractie die er gewoontjes uitziet maar toch wel heftig is. Dat herinner ik me nog wel uit 1995 of daaromtrent en daarom bied ik snel aan om met Diana op het bankje te wachten. Daar verschijnen de helden en al snel begint het schip te zwiepen. Pas later als we weer thuis zijn zie ik op de uitvergroting hoe leuk Lucy het heeft gevonden. Het lijkt wel een scene uit Scream.
Als wisselgeld mag ik met Luchiano in de Python. Helemaal lekker voel ik me niet in de wachtrij. Een meisje zegt tegen een jongen: "Ik ben blij als we straks thuis zijn. Hier krijg ik altijd zo'n pijn van in mijn rug." Een tikkeltje blasé. We zijn aan de beurt en stappen in de ijzeren slang.
De eerste scherpe bocht naar links herinner ik me nog. Dan duiken we naar beneden richting de dubbele looping om daarna bulderend naar rechts geslingerd te worden in de aanloop naar de kurkentrekker. En dan is het alweer afgelopen. Op de foto die onderweg door de Efteling gemaakt is lijkt het alsof ik in de foetushouding zit maar schijn bedriegt. Ik was gewoon druk bezig mijn veters te strikken en ondertussen Luchiano aanwijzingen te geven niet in paniek te geraken. Het gekke is dat hij dit verstond: "Aaaaaaaaarrrrrrrrrrrgggggggggggghhhhhh". Toch maar eens beter leren articuleren.
Kijk eens hoe relaxed we uit de attractie komen. Luchiano heeft zelf even later behoorlijk last van het ritje. In de kurkentrekker is zijn hoofd een paar keer flink tegen de stootkussens geknald en hij heeft er flinke hoofdpijn aan overgehouden. Toch doen we de Piranha er meteen achteraan. Lucy en Diana genieten met volle teugen.
De dag zit er bijna op. We eten een suikerspin, zien een ganzenoptocht en doen een hernieuwde poging bij Droomvlucht maar inmiddels staan er zoveel mensen dat we het laatste uur in de draai- en zweefmolens doorbrengen. Vanaf twee uur heb ik de Nokia Sportstracker aangezet en tot mijn verbazing hebben we in die ruim drie uren meer dan zeven kilometer gelopen. Later realiseer ik me dat het ritje in de Piranha daar ook bij is opgeteld.
Vermoeid maar tevreden rijden we naar huis. En, zijn we eruit wie de rode puntmutsen op hebben? De koning wacht!
