CasaLog v2 | CasaSpider, El Hombre de tu Vida...

Voor het eerst sinds 2002 is de Mont Ventoux opgenomen in het rondeschema van de Tour de France. Mont Ventoux, de naam zegt het: de berg waar het altijd waait. Door de Mistral is de berg zo kaal als wijlen Kick Stokhuizen en ziet het bovenste gedeelte eruit als een maanlandschap. Zij is 1912 meter hoog en de combinatie van het woeste uiterlijk, de brandende zon en de harde wind verheffen haar tot mystieks proporties, helemaal nadat Tom Simpson er in het jaar 1967 op drie kilometer van de top uitgeput neerviel en stierf.

De afgelopen week is de Mont Ventoux veel in het nieuws, men blikt terug en allengs krijgt de berg haar mythische gloed. "Een onvergefelijke berg", noemt men haar ook wel hetgeen natuurlijk typisch vrouwelijk is. In 2000 waren Lance Armstrong en Marco Pantani samen ontsnapt. Armstrong was de veruit sterkere maar hij schonk de zege aan Pantani, daarmee het onheil over zich afroepend dat hij nooit meer kon winnen op de Mont Ventoux.

Zaterdagmiddag installeer ik mij met een notitieblok en een fles Westmalle Tripel voor de televisie. De etappe naar de Mont Ventoux belooft het spektakelstuk van de Tour te worden. Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot babbelen relaxed een eind in de ruimte. Ducrot heeft het er steeds over hoe iedereen op de kant gezet wordt als de Astana's er de vaart in zetten. En weer gaat het op de kant, het is voor het eerst dat ik dit hoor.

Er ontspint zich een interessante discussie. Ducrot vindt het maar gek dat de Noor Thor Hushovd in het groen rijdt terwijl Mark Cavendish toch duidelijk de betere sprinter is. Dijkstra relativeert en stelt dat het nu eenmaal om de punten gaat en die zijn niet alleen aan de meet te verdienen. Even later gooit hij er een schepje bovenop en vraagt aan Ducrot: "Wie is volgens jou dan de beste klimmer van deze Tour?" Ducrot moet even nadenken en zegt dan: "Ja, dat is Contador." Toch rijdt Franco Pellizotti in de bolletjestrui. Daarmee is de discussie over de groene trui direkt afgerond.

Zo nu en dan komt, met dank aan de helicopter, de Mont Ventoux in beeld. Zij is indrukwekkend, niet spits als bijvoorbeeld de Eiger of de Matterhorn en ook lang niet zo hoog, maar door de uitgestrektheid, het kale landschap en dat torentje buitengemeen indrukwekkend en door haar vermeende lelijkheid, immers welke vrouw wil met Kick Stokhuizen vergeleken worden, zelfs mooi.

Klim er maar eens tegenop. Er was een dichter die zei dat de rit naar de top van de Mont Ventoux, de Reus van de Provence, gelijk staat aan het voeren van een deugdzaam leven. Over leven gesproken, is het leven zelf niet een soort van Tour de France of misschien zelfs wel de barre tocht naar de Mont Ventoux? Soms lijkt het in ieder geval wel zo.

Terug naar de race. Raborenner Juan Manuel Garate en de Duitser Tony Martin demarreren uit de kopgroep. Vriend en vijand geloven niet dat zij het volhouden, immers achter hun wordt het spel gespeeld om de derde plaats in het algemeen klassement. Fränk Schleck heeft hier zijn zinnen op gezet maar moet dan nog wel even Lance Armstrong piepelen. Samen met broer Andy doet hij er alles aan, maar gele trui drager Alberto Contador, net als Armstrong van team Astana, kleeft in het wiel van vooral Andy Schleck. Juist als Andy Schleck, Contador en Vincenzo Nibali flink inlopen op de koplopers ziet Andy de zinloosheid van zijn missie in en laat gaan.

Voor mij bederft het de etappe een beetje, ja zelfs mag men van een deceptie spreken. Van de andere kant is het leuk voor de Rabo's dat na alle ellende uiteindelijk hun renner Garate de Koningsetappe zegevierend afsluit. Garate zelf is uiteraard dolblij met deze overwinning aan het eind van zijn carriere. Ducrot beschrijft de finale met Martin als een voetbalwedstrijd. Ook hier countert Dijkstra scherp: "Maar dan verlies je toch altijd van de Duitsers?"

Net als ik blijven de verslaggevers met een dubbel gevoel zitten. Ducrot: "Er is één dikke maar. Contador heeft zich ingehouden en zich ten dienste gesteld van Armstrong." Zo is het, maar het positieve nieuws is dat we deze metafoor van het leven met zijn allen hebben overleefd, vandaag dan toch.