Baseball, basketball, ijshockey, American football. Zo ziet mijn ranglijst van Amerikaanse sporten eruit. Baseball is met afstand mijn favoriet. Basketball vond ik vroeger leuker. In 1994 waren we met een paar collega's in Orlando. Behalve de Disney-parken hebben we ook zeer veel T-shirt winkels bezocht. Uiteindelijk bezat ik zo'n 13 T-shirts van de Orlando Magic, waar op dat moment Shaquille O'Neal de grote ster was.
Met zoveel T-shirts gaat men zich automatisch meer interesseren voor de NBA. Jammer genoeg heeft de Orlando Magic het nooit ver geschopt. Met de overgang van Shaquille O'Neal naar de LA Lakers werd ik fan van de Lakers. Dat was een goede switch, want de Lakers wonnen de laatste drie NBA-kampioenschappen. Met dank aan Shaq en coach Phil Jackson.
Gisteren moesten de Lakers tegen de San Antonio Spurs. In de Best-of-Seven stonden de Lakers met 3-2 achter. Voordeel was dat ze thuis speelden. Lange tijd ging het enigszins gelijk op, maar de Spurs stonden steeds voor. Het publiek, waaronder sterren als Jack Nicholson en Pete Sampras, stond vierkant achter de thuisclub. Ik ook.
Hoe het komt weet ik niet, maar basketball werkt me toch enigszins op de zenuwen. Misschien komt het doordat er veel gescored wordt, of doordat de scheidsrechter erg belangrijk is, ik weet het niet maar ik word er wel nerveus van. Zeker als het slecht gaat met mijn favoriete team.
Eigenlijk was het de wedstrijd tussen de Lakers en Tim Duncan. Laatstgenoemde was niet te stuiten en scoorde 37 punten. Hij zou gedekt moeten worden door Shaq, maar deze goedmoedige reus was gisterenavond volstrekt kansloos tegen Duncan. Aan zijn ogen kon ik zien dat hij er niet echt meer in geloofde.
Ik heb het einde van de wedstrijd niet eens afgewacht, San Antonio heeft (ruim) gewonnen, dat moge duidelijk zijn.