Luchiano heeft een nieuwe hobby. Iedere morgen krijgen zowel hij als ik een kartonnetje met orange juice mee naar school respectievelijk werk. Ja, hier noemen wij jus orange-juice en Spa sodawater.
Die kartonnetjes worden per drie verpakt en nu is er een merk dat daar mooie kaartjes van monsters en helden bij doet. Als je die kaartjes een beetje draait lijkt het of de monsters bewegen. Zaterdag kreeg Luchiano zijn eerste twee kaartjes en hij is er uren zoet mee. Hij laat de monsters denkbeeldig met elkaar vechten.
Sindsdien zeurt hij echter dat hij persé vijf kaartjes wil. Iedere dag vraagt het jong belangstellend wanneer we weer eens naar Centrum Supermarkt gaan. Normaal moet ik hem daar heensleuren. Ook droomde hij 's nachts over de kaartjes, toevallig hoorden we hem: 'Niet twee, vijf wil ik', zei hij in zijn slaap.
Gisteren had ik een afspraak om kwart voor vijf bij de mondhygiëniste. Om half vijf was ik thuis om nog even mijn tanden te poetsen. In mijn planning zou ik eerst naar de mondhygiëniste gaan, dan naar Centrum Supermarkt en tenslotte naar de dierenarts om Frontline te gaan halen voor de honden tegen de vlooien en karpatten.
Tot mijn verbazing stond Luchiano al helemaal aangekleed op mij te wachten. Hij wilde mee, ook naar de mondhygiëniste. Op 16 mei moeten we trouwens samen naar de tandarts, want Luchiano heeft een gaatje. Even later lag ik in de behandelstoel. De mondhygiëniste liet Luchiano meehelpen. Hij kreeg zelfs een heus operatiekamerlapje voor zijn gezicht. De kleine man vond het prachtig, vooral toen de mondhygiëniste met de stofzuiger mijn lip vastpakte. Heel leuk.
Na de grove tandsteenverwijdering ('Zo, je vader is weer een kilootje lichter') begon het gehak en getrek met een haak. Dat werd nog een bloederige boel. Luchiano zag dat zo eens aan en zei verontrust: 'Hé, het bloedt'. De mondhygiëniste probeerde hem gerust te stellen, dat dat niet zo erg was.
Luchiano werd wat nerveus en zei nogmaals: 'Het bloedt!'. Even later begon hij zwaar te ademen, ik vreesde dat hij flauw ging vallen. Snel zei ik dat hij maar even op de stoel moest gaan zitten. Hij kreeg een kleurplaat en kleurpotloden en daarmee was het leed geleden.
Na de behandeling gingen we dan eindelijk naar Centrum Supermarkt. Ik deed de gebruikelijke boodschappen en was de kaartjes helemaal vergeten. Luchiano niet. Bezorgd klonk het: 'Papa, we moeten toch nog juice kopen?'. Dat was waar ook. Ik ging naar de juice toe en deed één pak in mijn kar. 'Neen, nog een!'. En daarna nog een, want Luchiano wilde nu eenmaal vijf kaartjes.
Thuisgekomen was hij helemaal in zijn nopjes met zijn vijf kaarten. 's Avonds in bed lag hij wat te praten. 'Ik ga echt niet naar die tandarts', zei hij. Het bloedbad had kennelijk indruk gemaakt.