Wie had dat durven denken, dat ik als geboren Rotterdammer en Feyenoord supporter nog eens Ajax in de titel zou zetten. Gisterenavond zapte ik wat op TV en viel midden in een documentaire over Ajax. Het was een uitstekende documentaire, met veel inkijkjes waar men normaal geen toegang toe heeft. Zoals een (kort) gesprekje of Richard Witschge wel of niet een aanbieding moet krijgen en een bestuursvergadering waar Jan Wouters en Danny Blind aan de tand werden gevoeld omtrent bepaalde spelers.
Misschien vond ik de documentaire wel extra leuk omdat hij zich afspeelde in een waar rampjaar voor Ajax, het jaar dat de club nota bene 100 jaar bestond. Jan Wouters was trainer, tot hij drie maanden voor het einde van het seizoen werd vervangen door Henk Westerhof. Het spel was bedroevend, de uitschakeling door Real Mallorca was onthutsend en als klap op de vuurpijl werd de thuiswedstrijd in de Arena op de dag van het 100-jarig bestaan verloren tegen FC Twente. Dat was dan meteen het einde van Jan Wouters.
Eigenlijk nog interessanter dan de verhalen over de profs, vond ik de twee sub-onderwerpen: de Ajax D1-jeugd en het scouten bij een satelliet-club van Ajax in ik meen Ghana. De jongens van de D1 werden hard aangepakt door hun trainer, een goeie kerel trouwens. Dat leverde wat traantjes op bij de spelertjes die het niet redden. Ik vond dat wel acceptabel, men wil immers van begin af aan een winnaarsmentaliteit kweken en de D1 werd overtuigend kampioen.
Minder vond ik het gebeuren in Afrika. Daar stonden een stuk of 20 voetballers op een rij. Voorwaarde om door te gaan in de afvalrace, die uiteindelijk zou kunnen leiden tot een contract bij Ajax in Amsterdam, was dat de voetballertjes na 1 januari 1985 geboren moesten zijn. In Afrika wordt nog wel eens de hand gelicht met geboortedata en het is niet verbazingwekkend dat een aantal jongens van 16 of 17 jaar hun geluk wilden beproeven om uit de armoede te kunnen ontsnappen. Er was speciaal iemand aangesteld om de jongens te ondervragen. Als hij twijfelde werd de jongen in kwestie bruusk achteruit geduwd. Afgewezen en een droom aan diggelen.
Ook in een later stadium werden uit een groep van circa 20 man twee of drie spelers geselecteerd. De rest droop dan verslagen af. Kijk, in Nederland heb ik geen bezwaar tegen harde selectie-methodes. De afgewezen jongens hebben keus te over, ze kunnen op iets lager nivo gaan voetballen, of hockeyen of ze worden accountant. Hun toekomst loopt geen gevaar. Voor die jongens in Afrika maakt een selectie nogal wat meer verschil. Persoonlijk vond ik het bijzonder mensonterend en vind ik het een slechte ontwikkeling dat de grote Europese clubs spelers scouten in Afrika, in de sloppenwijken van Rio de Janeiro of op andere plaatsen met grote armoede.
De andere kant van het verhaal is natuurlijk wel dat als een jongen uit een Ghanees dorp het ooit gaat maken bij Ajax, hij hoogstwaarschijnlijk het hele dorp zal laten meegenieten van zijn financiele succes. Wat is wijsheid in deze?