Sint Jan

In Cairns zijn we ook nog naar het zogenaamde Tjapukai Cultural Park geweest, een park door en over de Aboriginals, o.a. boomerang-gebruik, bespelen van de didgeridoo, het gebruik van verschillende bosvruchten en de geschiedenis, de film over dit laatste was erg indrukwekkend, belachelijk dat pas onlangs excuses zijn aangeboden. Aan de andere kant ook triest te zien dat veel Aboriginals er slecht uitzien en duidelijk aan de drank zijn.

In Cairns vervolgens een auto gehuurd en naar Port Douglas gegaan, zo' n 35 km ten noorden van Cairns. Best apart langs de regenwouden en stranden rijden, borden die waarschuwen voor overstekende emoe's, etc. Er staat op heel veel plaatsen goed aangegeven " keep left" , dat gaat dus goed. Af en toe even nadenken bij een kruising, maar geen probleem. Er is ook niet super veel verkeer, dat scheelt. Wel regelmatig van die grote Macks, dat geeft toch een soort western-gevoel. Gezwommen in zee, ondanks prachtig weer en stranden, toch maar niet. Borden die waarschuwen voor krokodillen, pijlstaartroggen, kwallen, en dan zijn er ook de haaien nog.

In Port Douglas ergens gegeten waar een jongen uit Hamont werkte, daar een tijdje mee gekletst, die heeft ons ook nog wat tips gegeven. Verder een Engels stel al op twee verschillende plaatsen gezien, evenals een ouder stel uit Mons (Bergen). Ongelooflijk, die zijn overal al geweest, en spreken alleen Frans, geen woord Engels, geen woord Nederlands. Ik heb voor hen getolkt tijdens een excursie door een Aboriginal in een strook regenwoud, hij liet ons zien hoe zij van alles maakten en hoe ze alles van de natuur gebruikten. Ik moest van die Belgen vragen waarvan zij jachtmessen maakten, of waar ze die vandaan haalden. Antwoord: uit de supermarkt.
Verder de meest rare aanbiedingen, je kunt de hokey-pokey leren dansen, Toch maar even niet! Padden-races ook nog niet. Wel met een boot naar het Great Barrier Reef om daar op verschillende plaatsen te snorkelen, ongelooflijk zoveel kleuren rif, zoveel vissen in alle maten en soorten, echt een soort Disney-wereld. Ook behoorlijk verbrand aan de rug, gewoon door dit snorkelen in een behoorlijk wilde zee.

In het noord-oosten ook nog naar Cape Tribulation geweest, in dit gebied komen tropisch regenwoud en zee bij elkaar, erg de noeite waard. Voor ons Nederlanders blijft het apart, warm weer, zee, en daar niet kunnen zwemmen vanwege krokodillen, (soms) haaien, pijlstaartroggen,enz. Via de zogenaamde Wetlands terug naar Cairns gereden, speciaal om onderweg de stoppen om drie emoe's te laten oversteken.

Na Cairns en Port Douglas hebben we een vlucht genoemen naar Darwin, midden-noord, in de provincie Northern Territory. Ongelooflijk, deze provincie heeft de grootte van twee keer Frankrijk en 200.000 inwoners, waarvan bijna de helft in Darwin zelf. Volgens onze reisgids staat Darwin bekend als de hoofdstad van de bierdrinkende wereld, dat is iets overdreven, maar het is duidelijk dat hier veel wordt gedronken. De stad zelf is leuk, maar niet super interessant, het achterland (the outback) daarentegen is heel speciaal. Zo'n 250 km onder Darwin heb je het Kakadu National Park en Arnhem Land (apart voor iemand die al een tijd in Nijmegen woont). Het is er vrij leeg en droog, je komt bijvoorbeeld een bord tegen Alice Springs 1465 km (dat is de eerstvolgende grote stad).

In dit gebeid veel gezien, boottocht tussen watervogels en krokodillen, erg oude rotstekeningen, het gebied waar de eerste Crocodile Dundee film is opgenomen, maar ook uranium-mijnen, Australie blijkt het eerste uranium-producerende land ter wereld te zijn.

In Darwin zelf is de bevolking enigszins onbehouwen, elkaar stompen verkopen, het hoofd van een ander onder de arm pakken en dan een vriendschappelijke stomp verkopen, enz. Aan de andere kant weer super beleefd, vreemde combinatie. Een bordje in een winkel: " Get lost, we're closed" en zo zie je meer voorbeelden. Het is hier echt tropisch, tussen de 32 en 38 graden meegemaakt. Verder weer een groot aandeel Aziaten, zogenaamde food courts met allerlei Aziatische standjes, ook een markt met dit soort standjes, overigens ook een poffertjes-kraam. De bangers en mash, worstjes en aardappelpuree, en lamb shank met mash hebben we in deze tropische temperaturen uiteindelijk ook gegeten.

Na een weekje weer terug naar Sydney, een vlucht van ongeveer 4 uur om de grootte van het land aan te geven. Daar was het de eerste dag druilerig en zo' n 17 graden. Hier maar ouderwets naar een film, de Franse film " Bienvenue chez les ch' tis" met Engelse ondertiteling. Als je van komische films houdt is dit een aanrader. De dagen erna weer een stuk warmer, o.a. met een ferry overgestoken naar een dierentuin.
De dag van mijn vertrek uit Australie was het zelfs 31 graden. Ik ben toen naar Tasmanie vertrokken, terwijl mijn tijdelijke reisgenoot weer naar Nederland gegaan is.

Ik ben nu sinds drie dagen in Tasmanie, een eiland van ongeveer twee keer Nederland ten zuiden van Australie. Het lijkt dicht bij Antarctica te liggen, omdat het de laatste bestemming is voor dat gebied, maar die afstand is even groot als van Bordeaux naar de Noordpool, zoveel water ligt er tussenin.

Qua weer is het nu een beetje een raar gebeid, per uur kan het anders zijn, regen, zon, koud ('s nachts 5 graden, dat is ineens heel erg wennen), veel regenbogen. Ik ben nu een weekje bij een vriend/studiegenoot die een paar jaar geleden naar Tasmanie (good old Tassie volgens de Australiers) is geemigreerd. Erg landelijk gebied buiten de vrij kleine hoofdstad Hobart, strijd tussen rednecks (de voorstanders van het houthakken) en de greenies (tegenstanders, meer op het milieu gericht). Elk dorp kent een overwegend redneck of greeny bevolking. De natuur is hier erg mooi, groen, heuvels, stroompjes, een beetje wat ik me bij Nieuw-Zeeland voorstel. Ook hier weer rainforest, maar verre van tropisch. Ook hier weer een soort canopy-walk gedaan, de Tahune Air Walk, over soort bruggetjes ter hoogte van de boomtoppen gelopen, de constructie hiervan was wel wat steviger dan die in Maleisie.
Ook wat recht-door-zee bevolking, zoals de voorpagina van de regionale krant: " Tasmanian kids fat and lazy" .

Wat wel opvalt is dat de Aziaten ineens ontbreken, de bevolking is hier voornamelijk blank, wel van allerlei afkomsten, zoals het oliebollenfestival dat overal aangekomdigd staat al laat zien.

Tot een volgende keer

Groeten

Frits

Beste klasgenoten,

Nog anderhalve maand te gaan en dan is het eindelijk zover: De Reünie van Lagere School St. Jan 1971. Afgelopen zaterdag is de feestcommissie bestaande uit Roel, Cynthia en Ine bij elkaar geweest en dat was al dikke pret: elkaar weerzien, herinneringen ophalen. Het was meteen ook al heel vertrouwd.

Intussen is iedereen benaderd op twee na: Erik van Veldhoven en Marijke Tonino. We hebben van hen geen enkele informatie teruggehoord of kunnen vinden. Voor de reünie zijn enkelen verhinderd en sommigen hebben geen belangstelling maar ongeveer veertig klasgenoten en twee à drie leerkrachten zullen komen.

We hebben het volgende programma gemaakt en vragen hierbij ook jullie hulp:

Denken sommigen nog aan de aanmelding door het overmaken van 15 euro naar rekening: Postbank 19 27 352?

TOT ZIENS BIJ DE REÜNIE.

Cynthia, Ine en Roel

In Tasmanie heb ik wat rare dingen meegemaakt, niet bestemd voor al te tere zieltjes. Ik ben een dag of 10 bij Erik, een studiegenoot die hier woont en met een Australische getrouwd is, geweest. Daarna, vanaf afgelopen zondag, ben ik terug naar de hoofdstad, Hobart, gegaan, hier een uurtje rijden vandaan. Ik heb daar een auto gehuurd om nog een weekje op eigen gelegenheid rond te trekken, wat meer zien dan deze erg landelijke streek. Vervolgens naar Melbourne, op 21 oktober, en daarna op 24 oktober weer naar Kuala Lumpur. Het begint nu echt lente te worden, van koud weer, regenachtig (al kan dat per 10 minuten anders zijn, zelfs iets hier vandaan is het weer anders dan in deze straat) tot zonnig de laatste paar dagen. De winkels vullen zich langzaam met kerstartikelen, opvallend is dat overal schappen met cd's en dvd's van Andre Rieu zijn, opvallend veel.

Het was trouwens weer heel normaal Erik en Nina hier te zien toen ze me kwamen ophalen, alsof dat er niet toe doet, hoe ver het ook is. Aangezien ik die week bij hen steeds de beschikking had over internet heb ik ook steeds de Nederlandse krant gelezen, lastig wel dat hij door 9 uur tijdsverschil (vorige week is hier de zomertijd ingegaan) pas eind van de middag op internet staat. Ben ik ook weer meer op de hoogte van het nieuws al is dat niet veel meer dan de crisis en dat zie je ook hier op het nieuws, dus eigenlijk mis je het nieuws niet echt. Ik merk ook dat het niets zoveel zegt als je zo' n tijd zo ver weg bent. Langzaamaan loopt de reis toch richting eind, ik kan niet zeggen dat ik daarnaar uitkijk, dit bevalt best wel.

Erik en Nina hebben me hun deel van het eiland laten zien, zuid-oosten ook bekend als de Huon-valley, door de Huon pine, een boomsoort die alleen daar in in het westen voorkomt, veel velden met grazende koeien, heuvels, bos, water. Deze boomsoort kan erg oud worden, er zijn er gezien van meer dan 2000 jaar oud en men denkt dat er nog veel oudere zijn. De houtsoort is erg goed, en duur, en de boomsoort is beschermd hier.

Met Erik ben ik naar de zuidelijkste punt geweest, alleen veel water scheidt je dan van Antarctica. Ik heb toen met de 4x4, de Ut ([joet], Utility Car), soort kleine vrachtwagen, gereden, omdat door een rare Tasmaanse regel Erik alleen hiermee mag rijden als er iemand met een Tasmaans rijbewijs naast zit, maar een toerist mag dat ook. Hij mag dat volgend jaar pas zelfstandig. Je komt dan in totaal afgelegen gebied, het plaatsje Cockle's Creek met 3 inwoners, je ziet de laatste electriciteitspaal, geen telefoonbereik, Wel kicken met zo' n wagen te rijden, je hoort er echt bij, andere chauffeurs groeten ook steeds als je in zo' n landbouwvoertuig rijdt. Links rijden wordt intussen redelijk normaal, ik vond het zelfs vreemd te zien op een film dat er rechtsrijdend verkeer was. Al besef ik goed dat het opletten blijft.
.
Het is wel heel erg platteland, als je bij Erik naar buiten keek zag ik de koeien, hoorde ik de kikkers, met weinig inwoners die allemaal een eind van elkaar zitten. Voorbeeld, Erik heeft 1,1 ha grond, de buren 16 ha. Het deed mij wel goed vandeweek even in de stad Hobart te zijn, even meer volk om je heen.

Dan de meer smeuiige details. Twee weken geleden naar een soort buurt-feest hier geweest, gelukkig was ik gewaarschuwd wat ik kon verwachten. Je moet ervan uitgaan dat het normale mensen zijn van allerlei achtergronden, maar .... ineens is er een soort tupperware party-achtige consulente die alleen geen tupperware verkoopt, maar allerlei sex-toys. Er is dan een hoop flauwekul, maar verbazingwekkender, iedereen zit op zijn gemak de catalagus in te kijken, men vertelt elkaar openlijk hoe bepaalde dingen die de vorige keer waren gekocht bevallen zijn.

Na de presentatie nog een flauw spel, vervolgens een hoop drank. Ze hebben in dat huis, echt ver van de bewoonde wereld, een soort spa, jacuzzi-achtige ruimte met tv erin, waar sommigen verdwijnen. Af en toe verschijnt er iemand om drank te halen. Wij hadden light-beer omdat Erik van de vorige keer wist hoe er gezopen was, er was allerlei zelf gemaakte sterke drank, je zag velen langzamerhand dronken worden, maar verbazingwekkend genoeg .. ok degenen die net als wij light-bier dronken. Een hoop gelal, maar hoe vrij ook en hoe vreemd dit mag klinken, niet ordinair, maar wel heel vrij allemaal. Zoals die keurig ogende dame die riep dat ze na haar 7e kind nog " fuckable" was.

Een man kon er niet overuit dat Erik al lang was, maar ik nog langer. de oplossing was volgens hem de vergelijking met rain forests. Aangezien Nederland zo crowded is, groeien wij zoals de bomen in een rain forest naar het licht toe.(Je moet weten Tassie nog geen half miljoen inwoners, heet Australie rond de 22 miljoen)
Een meisje viel vrij hard, haar moeder lachtte erom en vroeg hoeveel vingers ze omhoog hield.

Door deze avond ben ik wel opgenomen in deze gemeenschap, wel heftig, bv het feit dat ik uitgenodigd ben mee op wallaby te gaan jagen komende vrijdag. Verder wordt er zo' n beetje ter ere van mij nog voor mij vertrek bij Erik een barbecue (barbee) georganiseerd en ben ik uitgenodigd op een afscheidsfeest van een meisje dat voor een a twee jaar naar Europa gaat.

Nu, eerst de barbecue met een man of 25-30, een stel kwam op het laatste moment toch nog met hun 6 kindertjes, geen probleem allemaal. Erg gezellig, je merkt dat er weinig echte Tasmaniers zijn, het merendeel heeft een Australische of Europese achtergrond, veel Australiers zijn hier komen wonen om de hitte te ontvluchten.
Dan daarna de jacht op wallabies, soms even slikken. Met een man of 7 de velden in, allemaal eigen terrein. De reden dat ze erop jagen is ook vooral dat die beesten het gras opeten dat voor de koeien bestemd is. Ik had er al behoorlijk wat doodgereden gezien.

Uiteindelijk 5 van die beesten geschoten, ze schieten er ook wel eens 40. Vooral na het schieten slikken, ter plaatse wordt het lichaam in 2en gesneden en ingewanden eruit gehaald. Bij de dieren die niet meteen dood zijn wordt de voet op de nek gezet om die te breken. Bij het laatste dier was ik niet zeker dat het dood was toen het werd opengesneden. Je ziet tussen de verschillende jagers ook wel verschil in subtiliteit. Aangezien Erik wat vlees wilde mochten wij de achterkant van die dieren naar huis dragen, aan de staart. Je doet dat dan gewoon, want het is wel bedoeld als een soort eer dat ik voor zoiets werd uitgenodigd (als ik de keus gehad had ....). Bijkomend, de slangen die hier ook kunnen zitten, er wordt wel gezegd dat ze 's nachts slapen, maar toch.

Een kinderboekenschrijfster hier uit de straat vertelt dat haar hond slangen pakt en doodt, en dat ze weet dat de hond op een gegeven moment niet terug zal komen als hij niet snel genoeg is. Haar man overigens weigerde mee te gaan gisteren, omdat de wallabies de oorspronkelijke bewoners van dit land zijn. Hij wordt dan als een soort greeny beschouwd.

Na terugkomst worden de beesten gevild, dat kost me niet zoveel moeite te zien, eigenlijk is het geen dier meer op het moment dat de kop er niet meer op zit. Alles overblijfselen worden op het veld gegooid, die worden door de Tasmaanse duivels weer opgeruimd, soort wilde hond-achtigen.

Achteraf viel het me niet zo tegen, al zou het mijn hobby niet zijn en al zou ik het zelf niet kunnen en willen doen, maar ja, die beesten hebben wel een goed leven gehad, en je weet waar vlees vandaan komt. Overigens ook een niet zoveel voorkomende buidelmarter gezien die avond, natuurlijk werd daar niet op geschoten.
Het zijn wel zaken waar je als toerist normaal gesproken geen weet van hebt en die in georganiseerde reizen niet zijn opgenomen. Raad eens wat we een avond later hebben gegeten....?

Dit samen met de buren verorberd. Er werd gesproken over eend en deze buurman ging zijn geweer halen, vertelde dat we in de auto moesten gaan zitten en we zouden wat eend "halen". Het was te lcht, geen eend te zien. Wel een possum, een kwaadaardig (voor de boeren) marterachtig dier. Ik was zo stom om te vragen hoe dat dier eruit zag, hij zou er wel eentje voor me schieten om het te laten zien.
Toen puntje bij paaltje kwam stond ik dus met een geweer in mijn hand om dat beest uit de boom te schieten, dat lukte niet al viel het beest wel een tak lager, dus of tak geraakt of toch beest geraakt.

Vervolgens moest Erik, het lukte hem wel. Jager enthousiast, raak, wacht even, je hoort over een paar seconde een plof, als hij uit de boom valt. Jawel, dat klopte. Daarna moesten we hem aan de staart optillen om te voelen dat hij zwaarder was dan een walibi.
Deze man gaat overigens elke keer op jacht als hij niet bij zijn vrouw kan/mag ..... juist.
Op het moment dat je meegaat is het af en toe spannend, maar je doet vanzelf wel mee. Achteraf toch tweeledig gevoel, om te eten .. ok, vlees komt nu eenmaal van dieren, gewoon om te doden, mmm ... als de dieren echt schadelijk zijn, ok, maar dat is erg subjectief. Een jager zal ik niet worden, maar ik zal ook geen lapje vlees minder eten. Erik dacht er hetzelfde over, maar hij woont in deze buurt, zal iets moeilijker zijn afstand te nemen.

Ik heb al verteld dat hier in Tasmanie, ongeveer 0,5 miljoen inwoners zijn, heel Australie heeft er 22 miljoen, kun je nagaan zo' n groot land. Zij kunnen zich ook niets voorstellen bij ons dichtbevolkte land. Zoals een ranch in Northern Territory, de grootte van Belgie!
Ik heb die leegte nu met eigen ogen gezien, een autorit van Hobart naar het westen, Strahan, van zo' n 290 km, waarvan de laatste 200 door het " niets" , egenwoud, bergen, etc., ik ben wel zo' n 50 auto's tegengekomen. Heel raar af en toe. Maar zo mooi, je ziet van alles, besneeuwde bergtoppen (Australiers komen hier speciaal naar toe om dat te zien, zij kennen geen sneeuw), bergmeren, ontboste bergtoppen (soort maanlandschappen), regenwoud, en dat in steeds veranderende weersomstandigheden, dat gaat hier heel snel, onderweg ook twee hele regenbogen gezien. De natuur is echt overweldigend.

Je komt dan eerst in "de stad" Queenstown, mijnwerkersstadje van wel iets meer dan 2000 km, kun je nagaan dit staat dan bijna 300 km verderop aangegeven. Beetje western-sfeer, een General Store etc. Sowieso doen bepaalde zaken je een beetje aan het wilde westen denken, veel Creeks, Junctions die staan aangegeven, veel mannen met hoeden en vervaarlijk uitziende (ZZ Top-)baarden. Dan nog 40 km tot Strahan (uitspraak: Strawn). Daar twee nachten gebleven, een rit met een oude stoomtein, de Westcoast Wilderness Railway, over een oude gerestaureerde rails die voor de mijnen werd gebruikt, dat gaat dan door het rainforest heen, hoge bomen, diepe dalen, mooie uitzichten.

Dan gisteren eerst naar Cradle Mountain gereden, nationaal park met dieren, van dichtbij nu wel levende walibi's, prachtige bergmeren, watervallen, ruwe bergtoppen, besneeuwde toppen. Dan rijd je weer een stuk verder, en kom je weer door groene glooiende hellingen. Nooit gedacht dat het hier zo mooi zou zijn.

De eerste dag dat ik mijn auto had, een schakelauto dit keer, ik moet zeggen dat ik me langzamerhand als een vis in het water voel met links rijden, ben ik ook nog naar Port Arthur in het zuidoosten gegaan vanuit Hobart, een gebied waar de criminelen vroeger werden heropgevoed, zij konden hier nauwelijks weg met zee aan de ene kant en aan de andere kant een landstrook van nog geen 100 m breed, aan beiden kanten ingesloten door water. Het is het tasmaanse schiereiland. Een rondleiding gehad van een ex-convict, best indrukwekkend wat daar allemaal is gebeurd.

Ik zit nu aan de noordkust in Devonport, zodadelijk ga ik door naar de 2e stad van het (ei)land, Launceston. Toch nog even wat zaken die hier dagelijks voorkomen, je wordt overla vriendelijk begroet met " How are you today", dan is het echt de bedoeling dat je een antwoord geeft als " good, and what about yourself?". Verder hoot je heel vaak " no worries" als " niets aan de hand" of ook " geen dank".

Veel restaurants hebben het bordje BYO, oftewel Bring your own, eigen drank meebrengen dus. Dan de hoeveelheid bottle shops, zelfs drive in, waar je je drank kunt kopen. En natuurlijk het malse veggie en brekkie voor vegetables en breakfast. En niet te vergeten het veelvuldig gebruik van darling, love, folks, guys, en dat alles in dat malse accent van hier.

Als laatste, bij films wordt overal aangegeven wat erin voorkomt, bv adult themes, coarse language, sexual references, enz. Goed, nog een paar dagen Tasmanie/Australie, dan nog een weekje Maleisie en het zit er weer op.

Groeten

Frits

Beste Oud klasgenoten.

Ik heb alvast in de oude doos gekeken en heb nog 1 foto gevonden van alle leraren die op dat moment bij de school betrokken waren. De foto is genomen bij Kasteel Well.

Weer in Maleisie - de laatste loodjes

Even omschrijven, het is nu zondagmiddag, en ik zit in Kuala Lumpur in een internetcafe vol met jongetjes die bezig zijn met allerlei computerspelen,muziek luisteren via internet, filmjes kijken, enz. En dat allemaal met het geluid aan, met intussen nog onderling geschreeuw. Kortom,ik ben weer terug in Azie. Eergisteren avond aangekomen, tijdsverschil van drie uur bijna moeiteloos overbrugd.

Maar eerst het resterende deel van Tasmanie: Toen ik de laatste mail stuurde zat ik nog in Devonport in Noord-Oost Tasmanie.Van daaruit ben ik naar de 2e stad van het (ei)land, Launceston oftewel Lonnie, gereden. Die steden zijn niet bijzonder, maar de weg er naar toe wel.

Dan via de oostkust (in de editie van komend jaar van Lonely Planet aangekondigd als " the place to be" volgens lokale krant), o.a. het kustplaatsje Bicheno. Daar heb ik gegeten als enige klant in een restaurant van een in Casablanca geboren Franse zeeman die overal gewoond heeft, Fiji-eilanden, Tahiti, etc. Hij had een heerlijke couscous, leuk weer eens Frans te kletsen. Ook de volgende dag daar ontbeten, even croissantje ham en kaas, eens een keer geen bacon and eggs of iets dergelijks.

Net daaronder ligt Wineglass Bay, een ontzettend mooie baai met een soort bounty-strand, je klimt eerst naar een uitkijkpunt, onderweg nog een meisje gesproken dat een Nederlandse moeder bleek te hebben (" Ben jij hek" ; " Hoe haat het" ), Dan een fikse afdaling naar de baai zelf. Er staan dan vantevorern borden dat je goed schoeisel moet dragen, enz,, maar je ziet dan gewoon Chinezen op teenslippers. Aan het strand kwamen de walibi's gewoon een meter van je vandaan zitten. Een heerlijk rustige plek.

Dan als laatste terug via de Midlands, het als een western-plaatsje overkomende Oatlands, kroegje met allerlei mensen met volle baarden, flinke buiken, en vooral jong en oud met een hoed op. De vrouwen hadden hier ook grotendeels een behoorlijke omvang en natuurlijk weer de onvermijdelijke tattoos. Maar wel supervriendelijk. Achteraf baal ik wel dat ik geen foto heb gemaakt, maar dat doe je dan toch op de een of andere manier niet snel. In dit plaatsje stonden nogal veelVictoriaans aandoende huizen, met o.a. een bed & breakfast genaamd" The Bouquet Residence".

Daarna dus via een laatste dagje Hobart (o.a. nog een foto van het standbeeld van ons aller Abel Tasman gemaakt)naar Melbourne, weer de grote stad, brede winkelstraten, een beetje de allure van een grotere Franse stad. Ook hier valt de vriendelijkheid weer op, zoals de buschauffeur vanaf het vliegveld wiens eerste woorden luidden: " Welcome in Melbourne, folks" . Dat ga ik volgens mij in Nederland het meest missen.

De stad is vooral's avonds de moeite waard met al die hoge verlichte gebouwen, een enkele mooi plein, en de erg Brits aandoende stations. Er was een cultureel festival aan de gang, maar meteen weer eens iets aan cultuur gedaan, een voorstelling van een theatergroep uit Litouwen die Romeo and Juliet speelden, zeker de moeite waard.
Op deze zelfde dag bereiket me het nieuws van het overlijden van een ex-collega, 55 jaar pas en voor ons in ieder geval onverwacht. Dat komt hard aan en meteen besef ik dat ik de juiste beslissing heb genomen door nu een paar maanden echt te profiteren.

Langzamerhand toch maar afscheid genomen van Australie, afgelopen vrijdag de vlucht van Melbourne terug naar Kuala Lumpur. Het vliegtuig zat niet bepaald vol, je had meerdere stoelen tot je beschikking.Ik heb aan het raam gezeten en heb met verbazing en ontzag naar buiten gekeken. Die leegte van Australie,onbeschrijfelijk, meer dan drie uur lang alleen woestijnachtig gebied gezien, rood zand, wit zand, met en zonder heuvels, echt enorm leeg.Dan besef je dat Australie gigantisch groot is en begrijp je waarom er relatief zo weinig mensen wonen.

Ook opvallend is dat in Maleisie homosexualiteit strafbaar is, maar dat veel stewards van Malaysia Airlines zeer verwijfd overkomen. Als je dan als man alleen reist wordt er meteen goed voor je gezorgd, tussendoor ineens twee keer een blikje bier terwijl ik daar niet om gevraagd had, en eeen extra glas witte wijn.

Nog een paar opvallende dingen uit Australie:

• iedere fietser draagt verplicht een fietshelm, ziet er af en toe erg dom uit.
  
• grote hoeveelheid take-aways, veel koffie wordt meegenomen voor onderweg (wat koffie betreft ben ik blij naar een ander land te gaan, die is me hier veel te slap)
  
• eten bestel je aan de bar, je rekent meteen af en krijgt dan een bordje op een standaard mee met daarop een nummer, zo weet de bediening waar het eten bezorgd moet worden
  
• er mag nergens binnen worden gerookt, je ziet voor allerlei gebouwen groepjes rokende mensen (de hoeveelheid Chinese meisjes lopend met sigaret in de hand is erg groot)

Nu dus weer voor een paar dagen in Kuala Lumpur in Maleisie, ik moet zeggen het voelt enigszins als thuiskomen.Meteen weer overal de mensen die de beste massage aanbieden (dan heb je het over een straat lang voor elke winkel), of de zonnebrillen, t-shirts (van Oranje nota bene, toen ik hierom begon te lachen kwam deze jongen terug met een shirt van het Maleisisch voetbalelftal), taxichauffeurs voor elke prijs, noem maar op.

Ook weer de tropische warmte, best weer lekker, ook de typische geur van de tropen. De herrie, maar ook de hunor en gastvrijheid van de verschillende bevolingsgroepen, Chinezen, Indiers,Maleisiers. Toch echt een volkomen andere wereld dan Australie.
Nog maar even genieten voordat ik volgende week weer de Hollandse herfst in ga.

Marc, de broer van een vriend, die ik tijdens mijn eerste week Maleisie al een paar keer had ontmoet en die mij toen wat wegwijsgemaakt heeft in allerlei gebruiken hier, had me uitgenodigd in zijn net nieuw betrokken appartement te logeren. Van daaruit, 36e verdieping middenin de stad, heb je echt een fantastisch uitzicht, zeker 's avonds is dat indrukwekkend.

Nog vier dagen, dan kom ik weer naar Nederland. Ik heb met volle teugen genoten. Het werk weer oppakken zal best lastig zijn, maar ik hoop dat ik het relaxte gevoel nog een tijd kan vasthouden.

Groeten

Frits