Sinds dinsdagmiddag bevinden Lucy en ik ons in Sosua, aan de noordkust van de Dominicaanse Republiek. Even wat korte nieuwsflitsen:
Hotel Don Antonio is nog steeds een aanrader. De prijs voor de meest luxueuze kamer (2 x tweepersoonsbed, airco, koelkast, tv) is gestegen van 500 naar 600 Peso's, equivalent van ongeveer 20 US Dollar. Door de vrije val van de Peso (nu 6 Antilliaanse centen in plaats van 10 vorig jaar) zijn we toch goedkoper uit.
Op filosofisch gebied ben ik in de slaapstand verzeild geraakt. Hier denkt men niet aan allerlei moeilijke levensvraagstukken. Hoewel... Gisteren op het strand heb ik nog zeker een uur liggen malen over hoe het ideale strandbedje eruit ziet. Dat ideale bedje ziet er in ieder geval niet zo uit als op het strand van Sosua. Als ik het bedje in de ligstand zet en ik ga erop zitten, om vervolgens te gaan liggen, dan klapt het kopstuk vanzelf weer omhoog. Ik moet dan allerlei toeren uithalen, zoals met een arm het kopstuk naar beneden duwen en langzaam omhoog schuiven met mijn lichaam, totdat het kopstuk niet meer omhoog kan komen. Ander nadeel van de bedjes hier is dat ze niet volledig horizontaal kunnen. Als je op je buik ligt is dat toch wel prettig, ter voorkoming van rugklachten. U ziet, het heeft mij aardig beziggehouden.
Vanmorgen hebben we per toeval onze favoriete ontbijt-locatie Rocky's Bar teruggevonden. Dinsdag hadden we hem al gezocht, maar in de plaats van Rocky's was een Dominicaanse bar gekomen, met veel dames. Helaas hebben we die bar verder links laten liggen. Vanmorgen liepen we er even langs, op weg naar de supermarkt. "He, daar is Rocky's!", riep Lucy. En inderdaad, Rocky's bevindt zich nu twee deuren verderop.
We ontbeten dus in Rocky's. De Engelse eigenaar zagen we niet. Er liepen twee Dominicaanse dames in de bediening. De koffie was nogal koud, dus ik vroeg aan de serveerster of we ook warme koffie konden krijgen. Nee, dat kon niet, de koffie kon niet heter. "Zo, en de eieren die we besteld hebben, zijn die straks net zo koud?", vroeg ik. "Ha, ha, natuurlijk niet", zei de serveerster. Ze probeerde me uit te leggen dat het koffie-apparaat niet heter kon, maar ik weigerde dat te geloven. De serveerster ging nieuwe koffie halen. Ditmaal verbrandde ik haast mij lippen. Zo ziet men maar.
Vorig jaar liep restaurant PJ als een trein, als gevolg van heerlijke maaltijden en attractieve bediening. Dit jaar zagen we er weinig mensen, een slecht voorteken. We gingen er toch maar eten en ik bestelde dezelfde Cordon Bleu die mij vorig jaar in extase bracht. Jezus, wat was deze slecht. Ik kon hem werkelijk niet opeten en snapte meteen waarom PJ niet meer liep. Ze hadden een nieuwe kok. Waarmee wederom is bewezen dat niet iedere verandering een verbetering is.
Wij gaan ons gereed maken voor een lekker middagje aan het strand. Echt vakantie, zonder Luchiano die bij zijn oma in Santo Domingo is. Na een uurtje bakken nemen we er een ijskoude fles Presidente bij en dan mag de oesterverkoper langskomen...