Zondagochtend om negen uur begon de finale op Roland Garros tussen Ferrero en Martin Verkerk. Van een Verkerk-gekte was hier niets te merken, maar ik wilde toch even kijken. Achteraf is het natuurlijk gemakkelijk praten, maar het verloop van de wedstrijd verbaasde mij niet echt. Lang geleden las ik eens een boekje van mijn vader, met de titel 'Mysterieuze krachten in de sportwereld'.
Een van de anecdotes in dat boekje ging over een Nederlandse hardloper (sprint), die tijdens een tournooi boven zichzelf uitsteeg en zich na series en halve finale onverwachts voor de finale wist te plaatsen. Toen ging het mis, hij kon zich niet meer voldoende opladen, omdat hij zijn target reeds voorbij was gestreefd.
Dat heb ik zelf ook eens gehad, toen ik tijdens het clubkampioenschap tafeltennisen (TTV Geenhoven) na onverwachte winst op twee sterker geachte tegenstanders in de finale terechtkwam. Ik was zo verheugd, dat ik vervolgens à la Verkerk werd weggespeeld. Later ben ik toch twee maal clubkampioen geworden, dus er is nog hoop voor Martin. Immers, de volgende keer ligt zijn target automatisch al hoger.