Zoals ik zondag al schreef kun je op Curacao de lekkerste Lomitu (ossenhaas) met Batata (patat) krijgen bij Nancy Snack aan de parallelweg van de Santa Rosaweg. De snack dankt zijn naam aan Nancy, de eigenaresse. Nu staat zij eigenlijk nooit meer (?) in haar snack, maar vroeger was zij er altijd. Vroeger waren de openingstijden voor alle snacks van elf uur 's avonds tot een uur of vijf, zes in de morgen. De bezoekers waren uitgeweest en hadden behoorlijk wat bier achter de kiezen. Want juist dan is die combinatie van lomitu, pika, batata en knoflooksaus onweerstaanbaar. Alleen de webmaster van Willemstad.net bestelde consequent erwtensoep.
Nu gaat het niet om het eten, maar om Nancy. Een heel bijzondere vrouw. Lelijk als de nacht (de tekening flatteert nog enigszins) met een vierkant hoofd en kort zwart haar erop. Ze werkte echter als een paard en had duidelijk de broek aan in de snack. Haar man Fred en een hulpje vlogen in ieder geval voor haar.
Een keer zal ik nooit vergeten. Ik was met ex-collega Cor van D. naar Nancy gegaan, Cor hield er eigenlijk niet zo van, want na zo'n bezoek kreeg hij altijd last van diarree. Zwakke maag zullen we maar zeggen. In die tijd had Nancy altijd een zwart T-shirt aan met de tekst 'Powered by Gatorade'. Nu stond ze met haar (brede) rug naar ons toe. Ze draaide zich om om de bestelling op te nemen en ik zag het gelijk, Nancy is ziek. Het zweet gutste over haar voorhoofd. 'Och, och wat heb ik toch een griep', steunde Nancy. Zij is echter bepaald niet het type om zich ziek te melden. Met haar armen veegde ze het zweet van haar voorhoofd en van onder haar neus, draaide zich om en begon onze ossenhaasjes met haar bezwete handen plat te drukken. Tevens ontsnapten wat rochels. Cor en ik keken elkaar wat angstig aan. We spraken elkaar moed in door te zeggen dat de hete grill de bacterieen wel zou doden.
De lomitu smaakt nog steeds goed bij Nancy, toch mis ik haar persoonlijke aanwezigheid.