CasaLog v2 | CasaSpider, El Hombre de tu Vida...

Maandag 26 februari 2007 is de dag dat de deelnemende partijen aan de Eilandsraadverkiezingen van 20 april 2007 hun kandidatenlijst moeten inleveren. Het is dan ook een drukte van belang bij Kranshi waar de ene na de andere partij met zijn volgelingen op de stoep staat.

Huidige zetelverdeling en prognose

De Curacaose Eilandsraad bestaat uit 21 zetels. De huidige zetelverdeling is weergegeven in deze schets met de opmerking dat de eenmansfracties Frensel Marchena en Cesar Prince tegenwoordig samenwerken als Movementu Soshal Laboral (MSL). Mijn inschatting is dat de volgende partijen het merendeel van de 21 zetels onder elkaar gaan verdelen met tussen haakjes mijn prognose (min - max):

• Frente Obrero (5 - 10)
• PAR (3 - 8)
• PNP (3 - 7)
• MAN (2 - 5)
• Forsa Korsou (1 - 3)
• MSL (1 - 2)
• NPA (1 - 2)

Wellicht wordt deze prognose in de aanloop naar de verkiezingen bijgesteld. Een beslissend onderwerp bij de komende Eilandsraadverkiezingen is het al dan niet accepteren van de Slotverklaring.

Slotverklaring

Even het geheugen opfrissen. Op 2 november 2006 hebben Nederland, Sint Maarten en Curacao in Den Haag de Slotverklaring ondertekend. De Slotverklaring is de blauwdruk om te komen tot een Status Aparte ofwel autonomie binnen het Koninkrijk voor de eilanden Sint Maarten en Curacao.

Het bereikte slotaccoord moest nog wel geratificeerd worden door de Eilandsraden van de twee eilanden. Op Sint Maarten was dit geen probleem, Sarah Wescott-Williams leidde het stuk er met bekwame hand doorheen. Op Curacao gaat alles altijd anders. In de nacht van dinsdag 28 op woensdag 29 november 2006 werd de Slotverklaring door alle partijen minus twee afgewezen. Alleen de fracties van de PAR en de PNP, goed voor 7 van de 21 zetels, stemden voor. Ik schreef toen dat Curacao de laatste trein had gemist.

Op 20 april krijgt Curacao een nieuwe kans. Indien de pro-Slotverklaring partijen een meerderheid behalen kan het accoord alsnog geratificeerd worden. Naar verluidt is behalve PAR en PNP nu ook Forsa Korsou na gesprekken met Atzo Nicolaï genegen het slotaccoord te accepteren.

Vrouwen wijzen de weg

In Nederland is de verdeling tussen respectievelijk het aantal mannen-vrouwen dan wel autochtonen-allochtonen op de kandidatenlijst een regelmatig terugkerend issue bij verkiezingen. Wat dat betreft is Curacao een stuk verder.

Opvallend is dat de zojuist genoemde pro-Slotverklaring partijen de meeste vrouwen op hun kandidatenlijst hebben staan. De PAR-fractie wordt aangevoerd door Emily de Jongh-Elhage, op drie staat Omayra Leeflang, op vier Zita Jesus-Leito en op vijf Marilyn Alcala-Wallé. Ook de PNP heeft een vrouwelijke lijsttrekker in de persoon van Ersilia (Zus) de Lannooy. Op vier staat Gimena van der Ven en op zes Gisette Seferina. Forsa Korsou doet het iets kalmer aan met Sandra Smith op vier en Patricia Pinedo op zes.

Met andere woorden zijn het juist vrouwen die zich voor de Slotverklaring uitspreken. Mijn theorie is dat vrouwen in het algemeen, immers uitzonderingen bevestigen de regel en generaliseren is niet per definitie slecht, meer dan mannen kijken naar het belang van het eiland Curacao en minder last hebben van een bepaalde geldingsdrang. Een geldingsdrang die misschien is ontstaan door teleurstelling in en gezond wantrouwen jegens de oud-kolonisator? Of vanuit een jarenlang sluimerend minderwaardigheidscomplex?

Ik hoor het een intelligente mannelijke Curacaose concullega zeggen: "Wij zijn hier de baas." Dat is ook het gevoel dat leeft bij politieke leiders als Anthony Godett (Frente Obrero), Charles Cooper (MAN) en Errol Cova (PLKP).

Stoelendans

Waar het in Nederland niet gebruikelijk is dat prominente leden van partij wisselen leidt de pre-verkiezingstijd op Curacao tot een ware stoelendans. Dit wordt veroorzaakt door ten eerste het feit dat een hoge positie op de kieslijst keihard bepaalt of men al dan niet in de Eilandsraad zitting mag nemen met eventueel uitzicht op de functie van gedeputeerde.

Zo kwam Sandra Smith niet verder dan een vierde plaats op de kandidatenlijst van de MAN. Volgens eigen zeggen was haar door partijleider Charles Cooper minimaal een derde positie beloofd. De MAN is een partij die goed is voor twee of drie zetels, vier lijkt te hoog gegrepen. Mede door gekibbel met partijgenote Eunice Eijsden stapte Sandra Smith over naar Forsa Korsou waar zij meteen als nummer drie op de kandidatenlijst binnenkwam.

Een andere reden voor het gemakkelijk switchen van partij is het veelal ontbreken van een helder en hard programma. In feite zit iedereen er voor zichzelf en bij enige frictie splitst men zich gewoon af. Dat is in de afgelopen maanden de PLKP van Errol Cova overkomen. De PLKP had drie zetels in de Eilandsraad totdat Frensel Marchena en Cesar Prince zich afsplitsten. Eerst individueel maar inmiddels dus samen in de nieuwe partij MSL.

Andere stoelendansers zijn Gerrit Schotte die de MPK van Rignald Lak inruilde voor de MAN, Ivar Asjes die van de PLKP naar Frente Obrero switchte en Sedney Ignacio die van Frente Obrero naar Forsa Korsou ging. Kampioen is Leonard Coffie die oorspronkelijk lid was van de PAR, vervolgens overstapte naar Frente Obrero en nu deel uitmaakt van de PNP-fractie.

Binnenkort in Van Dale het woord Coffie-shoppen voor iemand die veelvuldig van politieke partij wisselt.

WVTTK

Er zijn twee lijsten ingediend met dezelfde naam: LNPA. De letters van deze door Nelson Pierre opgerichte partij LNPA staan voor Lista Niun Paso Atras. Ex-partijgenoot Victor van Rosberg vindt echter dat hij statuair recht heeft op de partijnaam en diende daarom zijn eigen kandidatenlijst in onder dezelfde naam. Waarschijnlijk moet de rechter zich over deze kwestie uitspreken.

De nieuwbakken staatssecretaris voor Koninkrijkszaken, Ank Bijleveld-Schouten (CDA), heeft te kennen gegeven dat zij hoopt dat de verkiezingen gewonnen worden door een partij die voorstander is van de Slotverklaring. Dat staat met grote koppen in de krant en is niet zo slim. Deze verklaring is koren op de molen voor tegenstanders van de Slotverklaring die dit direct negatief interpreteren als inmenging van Nederland.

Tot zover. Alle posts over de Curacaose Eilandsraadverkiezingen zijn gebundeld in de category Eilandsraadverkiezingen 20.04.2007.

Posted by CasaSpider at 7:52 PM | Permalink | Comments (19)

Zaterdagochtend tijdens de karateles leerde Luchiano (9) een nieuwe techniek, kette gyakuzuki. Het is een speciale stand waarbij de karateka in een diepe zit van links naar rechts en vice versa steeds één voetstap naar voren schuift. Iedere keer staan de tenen van de achterste voet op een lijn met de hiel van de voorste. Het lijkt een beetje op lange afstanden schaatsen. Er hoort ook een stoottechniek bij maar die is nu even irrelevant.

Dagelijks schrijft Luchiano op zijn Latios weblog en dat doet hij verrassend goed. Vooral in het weekend ontbreekt soms de inspiraratie. Als ik hem vraag of hij al een verhaaltje heeft antwoordt hij vanuit zijn televisiestoel met verveelde stem van niet en of ik misschien iets weet.

De kunst van dagelijks webloggen is het uitvergroten van kleine dingen. De techniek van associaties maakt huis-, tuin- en keukenverhaaltjes net iets interessanter. Regelmatig lopen Luchiano en ik samen met Diana (9 maanden) door de kamer. We zingen dan eerst Heb je wel gehoord van de zeven de zeven en vervolgen met de meezinger Heya Jan Bols, heya Jan Bols, heya heya heya Jan Bols.

"Weet jij eigenlijk wel wie Jan Bols is?", vroeg ik vanmiddag aan Luchiano. Neen, die kende hij niet. Jan Bols was een uitstekend schaatser in de tijd van Ard Schenk en Kees Verkerk. In het jaar 1971 werd hij Nederlands kampioen en was kanshebber voor het Europees kampioenschap. Op de 5000 meter wisselde Jan Bols echter verkeerd en ondanks dat hij daardoor een extra buitenbocht reed werd hij gediskwalificeerd.

"Kijk jongen, als je dat nu allemaal combineert... de kette gyakuzuki van de karateles, het heya Jan Bols zingen voor Diana en de achtergrondinformatie over de befaamde schaatser... dan heb je een interessant verhaal." Luchiano ging met enige tegenzin achter de computer zitten. "Ik ga niet schrijven over Jan Boring", zei hij recalcitrant. Een paar minuten later was hij klaar met een ietwat overdreven verhaal over Diana. Overdreven omdat zij helemaal geen koorts had en zondagmiddag juist in een uitstekende bui verkeerde, maar affijn.

"Schrijf jij maar over Jan Bols", besloot de jonge Mulisch.

Posted by CasaSpider at 9:38 PM | Permalink | Comments (17)

Stelling: complottheorieën halen het slechtste in de mens naar boven. Snel naar een aangenamer onderwerp derhalve. Zaterdagmiddag om ongeveer vijf uur vertrokken wij traditiegetrouw richting Punda.

Het Pleincafé was ons doel, HPOD. Diana (9 maanden) was de hele middag een beetje huilerig. Op het terras gedroeg zij zich aanvankelijk voorbeeldig.

Toen de eerste Duvels alsmede het dagmenu bestaande uit een halve kip op tafel stonden leek de kleine prinses wel uitgehongerd. Zij bleef aanvallen. Luchiano (9) was verdiept in zijn GameBoy die hij na een paar dagen straf eindelijk weer terughad.

Wij zaten aan een tafeltje op de hoek, vlak bij de straat vanwege de bereikbaarheid met de Evenflow Hummer. Er stopte een rode cabrio vlak achter onze rug. Een met respect ietwat oudere dame stapte uit en tikte mij op de schouder. "Bent u de familie Spider?", vroeg zij. "Jazeker", antwoordde ik en vervolgde: "Dan moet u de moeder van Donna zijn."

Met iets andere woorden hadden wij een Stanley meets dr. Livingstone experience.

Donna's moeder nam plaats en we praatten over kinderen, het leven op Curacao en niet te vergeten Donna. Na een minuut of tien nam zij afscheid, haar chauffeuse zat te wachten en de dames hadden nog wat boodschappen te doen in Punda. Donna, ik kan niet anders zeggen dat je een hele leuke en vitale moeder hebt. Soepel stapte zij in de rode cabrio.

Na het eten startten Lucy en ik onze domino-match. Helaas begon Diana zich te vervelen, dat bemoeilijkte het spel. Net voordat ik de eindoverwinning kon behalen besloot Lucy dat we naar huis gingen. Weer niet gewonnen.

Ter afsluiting een door Lucy gemaakte foto met Luchiano en Diana daterend van woensdag 21 februari.

Posted by CasaSpider at 7:59 PM | Permalink | Comments (12)

Hartelijk welkom bij de eerste les Papiaments voor beginners op het CasaLog. Konsul Venesolano betekent natuurlijk de Venezolaanse consul. Het woordje ta is heel bijzonder, het betekent zijn en wordt tevens gebruikt om aan te geven dat het volgende werkwoord een tegenwoordige tijd uitdrukt. Het werkwoord mira is afgeleid van het Spaanse mirar dat zien betekent en spoki komt uit ons eigen Nederlands. Driemaal raden wat spoki zijn, een wit laken met ronde gaten erin is een goede hint.

Alle gekheid op een stokje, het betreft hier een heuse politieke rel in de kiem met onze grote buur aan het vaste land Venezuela. Wat is er aan de hand? Een zekere mevrouw Eva Golinger die tegelijkertijd schrijfster, advocate en wetenschapster is heeft op de Venezolaanse staatszender kanaal 7 haar visie gegeven op de branden in de Curacaose Free Zone.

Volgens mevrouw Golinger zitten de Amerikanen en meer specifiek de CIA achter deze branden. Het motief hiervoor is dat de USA alle Venezolaanse ondernemers met de branden van Curacao weg willen jagen waardoor zij het eiland op termijn gemakkelijker als springplank kunnen gebruiken voor een aanval op Venezuela. Om het helemaal af te maken besluit zij met de woorden dat het Curacaose volk God zij dank over verse groenten en fruit beschikt dankzij de Venezolaanse fruitbarkjes.

Mijn eerste gedachte was dat mevrouw Golinger niet meer van die goedkope alcohol moet drinken. Als belangrijkste bron noemt zij Lorenzo Angiolillo Fernandez, de Venezolaanse consul op Curacao. Even later belt Eva Golinger hem rechtstreeks in de uitzending op. Lorenzo Angiolillo Fernandez bevestigt in dit gesprek dat inderdaad Amerikaanse belangen achter de branden in de Free Zone zitten.

Een beetje prematuur lijkt mij. Waarom stelt de consul zich zo vreemd op? Het is niet het eerste incident waar hij bij betrokken is. In maart 2005 legde het Amerikaanse vliegdekschip USS Saipan voor een paar dagen aan op Curacao. De consul protesteerde direct en noemde de aanwezigheid van de USS Saipan (LHA-2) pure intimidatie jegens het op 35 mijl gelegen Venezuela.

Kort hierna was er een conflict tussen ex-premier Etienne Ys en PLKP-leider Errol Cova die op een reis in Venezuela politieke uitspraken had gedaan. Consul Angiolillo Fernandez was ook van de partij en verklaarde tijdens diezelfde reis dat Curacao Venezuela steunt in de strijd tegen de bedreigingen van de Amerikaanse president George W. Bush.

Na diens terugkomst op Curacao vroeg Etienne Ys de consul om uitleg maar deze zei dat hij ziek was. Diezelfde middag betrapten fotografen de consul in gezelschap van Errol Cova tijdens een lunch in een lokaal etablissement samen met wat mensen van de Amstel Brouwerij. De consul proostte gezellig mee met een flesje Amstel Bright. Dit speelde in mei 2005.

Van 23 mei tot 14 juni 2006 vond in en rondom Curacao de grote militaire oefening Joint Caribbean Lion plaats. Bij deze oefening waren meerdere landen betrokken en Venezuela volgde het gebeuren met argusogen. Enkele dagen na begin van de operatie meldde Lorenzo Angiolillo Fernandez een schietpartij bij zijn ambtswoning. Er is geen enkele patroonhuls gevonden maar de consul is ervan overtuigd dat het een aanslag van de CIA gericht op zijn persoon betrof.

Dit om aan te geven dat er al enige historie is opgebouwd met de heer Angiolillo. Mijn favoriete column Bosina Bla Bla is helder over het gebeuren. "Als een consul zich in Venezuela zo zou gedragen als Lorenzo Angiolillo Fernandez had president Chávez hem al lang het land uitgestuurd." En over het Venezolaanse fruit: "Curacao is gezegend met supermarkten die hun fruit uit de USA en Canada halen."

Drie artikelen uit de Extra van vrijdag 23 februari dienen als de tweede les Papiaments voor beginners:

• Editorial: Konsul Venesolano ta mira spoki
• Konsul Venesolano ta denunsia plan pa kore ku komersiantenan Venesolano
• Bosina Bla Bla

Posted by CasaSpider at 6:42 PM | Permalink | Comments (11)

Neen, dit gaat niet over geweren, dan had er wel process gestaan. Fenerbahçe kwam op bezoek in Alkmaar. De heenwedstrijd was in 3-3 geëindigd en dus had AZ aan een 0-0 gelijkspel voldoende om de laatste 16 van de UEFA-Cup te bereiken. Na 34 minuten stond het echter 0-2 in het voordeel van de Turken.

Een week of wat geleden zag ik Louis van Gaal in een interview. AZ had zojuist in Eindhoven PSV verslagen en was duidelijk als beste uit de winterstop gekomen. De interviewer vroeg hoe dat kwam. Het enige juiste antwoord luidt: "Pure mazzel."

Van Gaal begon echter een ingewikkeld verhaal over geen wedstrijden in het buitenland gespeeld hebben, gewoon door blijven trainen bla bla ja dat is de filosofie, neen... een visie.

Puke, puke. De radioverslaggevers verbaasden zich over de opstelling van AZ. Never change a winning team, maar Van Gaal had AZ tegen Fenerbahçe op essentiele plaatsen gewijzigd. Waarom? Na de 0-2 door Alex schoot het woord visie door mijn hoofd en ik grinnikte.

Wat is dat toch een merkwaardig proces, om iemand iets wel of juist niet te gunnen. Soms wil men iemand best iets gunnen, maar doet die ander er (waarschijnlijk) onbewust alles aan om dat gungevoel te sabotteren saboteren. Louis van Gaal is daar een exponent van. Vooral Ron Jans moet wel een heel groot mens zijn om Van Gaal nog ooit iets te gunnen.

Affijn, in de tweede helft tapte AZ uit een geheel ander vaatje en toen Martens in de 64e minuut de Anschlusstreffer maakte begonnen het stadion en ik er weer in te geloven. AZ is een leuke ploeg en ik gunde hen de volgende ronde volop. Drie minuten voor tijd scoorde Opdam de bevrijdende gelijkmaker.

Na afloop van de wedstrijd werd Van Gaal wederom geïnterviewd en deze keer toonde hij zijn menselijke gezicht. Geen visie en andere grootspraak, neen de eerste helft was ronduit slecht. Pas in de tweede begon hij er zelf weer in te geloven. Bovendien prees hij Demy de Zeeuw uitbundig, die had een wereldwedstrijd gespeeld.

Na die paar minuten spreektijd gunde ik Louis van Gaal zowaar het succes van die avond. Hoe zit dat toch in elkaar, dat gun-proces?

Posted by CasaSpider at 9:38 PM | Permalink | Comments (11)

Het gesprek van de dag is het nog net niet, maar inmiddels is wel een nationale crisis uitgeroepen. Het betreft de vijf grote branden in de Free Zone, een plaats waar voornamelijk Arabieren en Hindoestanen veel goederen (kleding) opslaan en tax-free verkopen.

De branden

Op 13 november 2006 breekt de eerste brand uit. Kan gebeuren. Op 8 januari 2007 is het wederom raak. Nu gaat Loods B2 in vlammen op en de wenkbrauwen omhoog.

Sommigen opperen dat begin januari een wel erg handig gekozen tijdstip is in verband met het uitvoeren van de verplichte inventaris in relatie tot de belastingdienst. Probleem van dit soort aantijgingen is dat de slachtoffers plotseling ook als daders gezien worden.

Op 23 januari mag de brandweer wederom uitrukken naar het terrein van de Free Zone. De bevolking begint er lacherig over te doen, hoe ernstig de situatie ook is. Deze keer gaat loods L1 met een oppervlakte van 3800 vierkante meter verloren. De kans op toeval lijkt miniem en die op brandstichting neemt toe.

Afgelopen weekend werd het voorlopige dieptepunt bereikt. Op 17 februari 2007 vindt de vierde en twee dagen later op 19 februari de vijfde brand plaats. Bij deze laatste brandt het hoofdgebouw van Hermanos Lalo af.

De woordvoerders

Wat is er in vredesnaam aan de hand in de Free Zone? Niemand van de woordvoerders zegt het te weten. Enkele namen van betrokkenen:

• Eric Smeulders, directeur Curinde. Curinde staat voor Curaçao Industrial and International Trade Development Company en is de Vrije Zone-beheersmaatschappij.
• Xerxes 'Checo' Nepomuceno, voorzitter van FrezaCur. Frezacur staat voor Free Zone Association of Curaçao en is de vereniging van ondernemers in de Vrije Zone.
• Elvin Regina, brandweercommandant.
• Jos Dijk, van bureau Cunningham Linzey dat door de verzekeraars in aangesteld om experts uit Nederland en de VS de oorzaken van de brand te laten onderzoeken.
• Richard Keulen, woordvoerder van het Ministerie van Defensie.

De geraamde schade bedraagt volgens Checo Nepomuceno tot nu toe ongeveer 100 miljoen Antilliaanse guldens (€ 43.478.260). Behalve dat loopt de directe en indirecte werkgelegenheid van 1500 tot 4500 mensen gevaar. Tel daarbij op dat oorzaak en dader(s) niet bekend zijn, dat er ondanks alles een aantal loodsen in de Free Zone nog steeds overeind staat (hoelang?) en het uitroepen van een nationale crisis lijkt gerechtvaardigd.

De oorzaken

Over de oorzaken wordt druk gespeculeerd. Vertegenwoordigers van de ondernemers ontkennen in alle toonaarden dat er verzekeringsfraude in het spel is. Het is sowieso de vraag of en wanneer er uitgekeerd wordt. Volwassen mannen hebben bij de brand staan huilen en getracht om spullen, waaronder vergunningen en paspoorten, in veiligheid te brengen.

Een ander gerucht is dat criminele Colombianen de handelaren proberen af te persen. Tevens is er het gerucht dat een container met drugs op het terrein van de Free Zone is verdwenen. Het ontbreken van werkelijke feiten levert vruchtbare grond op voor speculatie.

De buitenlanders

Onder de Curacaose bevolking hoort men stemmen dat het probleem met de branden wordt veroorzaakt door de buitenlanders. Immers, zoals eerder gezegd betreft het Arabieren en Hindoestanen afkomstig uit Indie. De ondernemers reageren heftig en beschouwen zichzelf als lokale ondernemers.

De lezenswaardige column Bosina Bla Bla in de Papiamentstalige ochtendkrant Extra zegt het daarom nu als volgt: "Tot voor kort zijn bedrijven afgebrand van lokale ondernemers van origine Arabier en afgelopen zondag is het eerste bedrijf afgebrand van een lokale ondernemer van origine Hindoe. Is het zo goed gezegd, heren lokale ondernemers?"

De oplossing

Een oplossing is er nog niet, ieder spoor van de dader(s) ontbreekt. Curacao heeft daarom de hulp van Nederland ingeroepen. Men vraagt om militairen die het terrein van de Free Zone kunnen bewaken alsmede experts om het onderzoek een impuls te geven. Volgens woordvoerder van Defensie Richard van Keulen worden op dit moment de procedures in gang gezet om concrete hulp toe te kunnen zeggen.

De vraag is wie eerder toeslaat, de politie samen met de experts of de brandstichters met brand nummer zes.

Posted by CasaSpider at 6:39 PM | Permalink | Comments (16)

Dinsdagmorgen om 09:10 werden wij met Diana (9 maanden) verwacht bij het Departamentu Salú Hubenil aan de Van Leeuwenhoekstraat 15. In dit gezondheidscentrum voor kinderen moest zij een gehoortest ondergaan. "Een niet dadelijk opvallend verlies aan gehoorscherpte kan een belemmering betekenen voor de ontwikkeling van een kind", aldus het begeleidende schrijven.

Het gebouw bevindt zich naast El Señorial. Aan de naam El Señorial hebben Lucy en ik goede herinneringen. Het is ons vaste hotel in Santo Domingo. In El Señorial op Curacao kan men beter niet te vroeg terechtkomen, dat is namelijk een uitvaartcentrum.

Het Departamentu Salú Hubenil is gevestigd in een mooi authentiek gebouw dat enigszins aan een museum doet denken. Jammer genoeg is er behoorlijk wat achterstallig onderhoud. We gingen naar binnen en een paar tellen later sloot de zware deur met een enorme knal. Een leuke binnenkomer voor een gehoortest.

De onderzoeksmethode die voor de gehoortest wordt gebrukt is de Ewing screening. Onwillekeurig denk ik terug aan mijn studententijd in het begin van de jaren '80. De tv-serie Dallas was hot en bij de naam Ewing komen herinneringen boven aan Sue-Ellen die getrouwd was met JR. Laatstgenoemde had (heeft) echter meer problemen met zijn lever dan met zijn gehoor. Ofwel luisterde hij nooit naar goede raad.

We waren aan de beurt. Met Diana op mijn arm liepen we naar beneden. In een klein kamertje wachtten twee dames ons op. Aan Luchiano (9) vroeg een van de vrouwen of hij Papiaments begrijpt. En vervolgens of hij heel stil wilde zijn of liever nog buiten wilde wachten. Maar ook buiten moest hij heel stil zijn. Luchiano ging naar buiten.

Lucy nam achterin de kamer plaats op een stoel en ook zij moest heel stil zijn. Diana zat op mijn schoot. De ene dame bewoog gelijk een illusioniste drie gekleurde bekertjes in ovalen voor haar gezicht. Diana volgde haar bewegingen nauwgezet. Ik ook. Tegelijkertijd maakte de andere dame achter ons heel zachte geluidjes met achtereenvolgens een soort bel, een soort getik op een blokje (wat het precies was kon ik niet zo goed horen) en spraak. Zowel links als rechts.

Diana draaide steeds op het juiste moment haar hoofd naar achteren en nog naar de goede kant ook. Aan het einde van de test complimenteerden de dames haar. Voor alle onderdelen scoorde zij '++'. In de carnavalstijd is dat opmerkelijk, veel kinderen hebben dan last van tijdelijke doofheid.

Als Diana in het vervolg niet naar ons luistert ligt het in ieder geval niet aan haar gehoor.

Posted by CasaSpider at 12:45 PM | Permalink | Comments (12)

Carnavalsmaandag is dus een vrije dag op Curacao. Om 12:10 meldde Lucy dat de Nutrilon-2 op dreigt te raken en niet meer voldoende is tot dinsdagmorgen. Wat is Nutrilon-2? Fabriceren de Spiders thuis kernwapens? Neen, het betreft hier melkpoeder voor baby's vanaf negen maanden.

Ik wilde meteen naar Mangusa te Rio Canario maar Lucy zei terecht dat de winkels misschien wel dicht waren. Mangusa bevindt zich op zeven kilometer van ons huis tegenover 500 meter voor de Pita supermarkt. Maar ja, ik vind dat geen fijne supermarkt. Een slim plan bracht uitkomst. Als Pita open is geldt dit ongetwijfeld ook voor Mangusa.

Zo reed ik eerst langs Pita die inderdaad open was. Vol gas door naar Mangusa te Rio Canario. De parkeerplaats daar was leeg, een veeg teken en inderdaad was Mangusa gesloten. De klok sloeg bijna half één. Terwijl de Toyota terugstoof richting Pita schoot het door mijn hoofd dat deze met mijn geluk misschien om half één ging sluiten.

Had ik de Nutrilon-2 nu maar bij Pita gekocht. Dat krijg je ervan als je nadenkt. Vroeger zeiden ze al tegen mij, je moet niet denken. Denken moet je overlaten aan een paard. Immers die heeft een grotere kop.

Ik kon me wel voor de mijne slaan maar had me weer eens voor niets druk gemaakt. Pita was gewoon open en het zag er niet naar uit dat ze snel gingen sluiten. Voor de zekerheid kocht ik twee blikken Nutrilon-2.

Na dit spannende avontuur is het hoogste tijd om een paar uurtjes te gaan bijkleuren op het strand.

Posted by CasaSpider at 12:59 PM | Permalink | Comments (18)

Zondag 18 februari 2007 was de dag van de Gran Marcha, de grote carnavalsoptocht in Otrabanda. Wij gingen niet maar bleven wel thuis. Over een paar maanden als Diana (9 maanden) ouder dan een jaar is beginnen we met een oppas.

Wat dat betreft heeft collega Nathaniel het een stuk gemakkelijker, zowel zijn ouders als die van zijn vrouw vechten bij wijze van spreken om op te mogen passen.

Wij gingen traditioneel naar Mambo Beach waar het opvallend rustig was. Pas later bij Wet & Wild werd het wat drukker, mensen die naar carnaval waren geweest kwamen binnendruppelen.

Diana houdt absoluut niet van zand. Lucy zette haar neer op het strand en zij trok direct haar voetjes hoog op om geen enkele zandkorrel te hoeven voelen.

Na een tijdje ging het iets beter maar nog steeds niet van harte. Een photo-shoot in zesvoud.

• Diana en Lucy vredig op het strand liggend.
• Is dit een eigenwijze blik of is dit geen eigenwijze blik?
• Diana reikt naar het lege ijsbekertje.
• Diana kijkt ietwat nurks.
• Lucy, verdere woorden overbodig.
• Lucy onderneemt een nieuwe poging om Diana's voeten met het zand te laten kennismaken.

Maandag is heel Curacao vrij. Ooit heeft men besloten Tweede Pinksterdag als vrije dag in te ruilen voor carnavalsmaandag. Wat is een zondag toch veel fijner in de wetenschap dat men de volgende dag vrij is.

Posted by CasaSpider at 8:17 PM | Permalink | Comments (7)

Er gebeurt veel in Nederland hetgeen op zich niet vreemd is met net een nieuw kabinet in de steigers. Drie dingen springen het meest in het oog, hier komen ze in (niet geheel) willekeurige volgorde.

• Met stip op één de Croissantenkwestie. Twee agenten sommeren een vrouw die in de Amsterdamse metro een croissantje eet mee naar buiten te komen en slingeren haar op de bon. 50 Euro. GeenStijl ziet als een van de weinigen de ernst van de zaak in: "Zelfs een klein kind weet namelijk dat croissants kruimen bij het het leven."
• We vervolgen met de kwestie Bram Moszkowicz, een achternaam die ik nooit in één keer goed schrijf. Goed aangeschreven staat de advocatuur sowieso niet als beroepsgroep en de Moszkowiczen dragen daar aardig aan bij. Op 12 mei 2006 schreef ik in De twee karaffen over de integriteit van Bram Moszkowicz. Inmiddels is bekendgemaakt dat Moszkowicz de verdediging van Willem Holleeder neerlegt. Waarschijnlijk neemt Gerard Spong deze taak over. Spong heeft geen banden met wijlen Willem Endstra maar voor de rest is het lood om oud ijzer.
• Last but not least de dubbele nationaliteitenkwestie. De beoogde PvdA-staatssecretarissen Ahmed Aboutaleb en Nebahat Albayrak bezitten behalve de Nederlandse ook respectievelijk de Marokkaanse en de Turkse nationaliteit. Volgens PVV-leider Geert Wilders is dit onacceptabel, immers door het feit dat men ook over een ander paspoort dan het Nederlandse beschikt kan men in bepaalde gevallen nooit 100% de belangen van Nederland behartigen. Deze kwestie breidt zich als een sneeuwbal uit en heeft nu het koningshuis bereikt. Prinses Máxima moet volgens sommigen met Rita Verdonk op kop afstand doen van haar Argentijnse paspoort. Complicerende factor is dat Argentinie het Argentijnse staatsburgers niet toestaat om hun nationaliteit op te geven. Ditzelfde geldt overigens ook voor Marokko.

Croissants eten we eigenlijk nooit, van advokaat hou ik niet maar we hebben in ons gezin van vier personen wel zes paspoorten. Daarom de mening van CasaSpider over de dubbele nationaliteitenkwestie.

Allereerst dit. Indien er wettelijk niets op tegen is dat een staatssecretaris twee paspoorten heeft moet men daar ook niet over zeuren. Datzelfde geldt voor het Argentijnse paspoort van prinses Máxima.

Als ik het voor het zeggen had en er moest een nieuwe wet gemaakt worden met betrekking tot dit issue, wel in dat geval pleit ik ervoor om de aanvrager bij het verkrijgen van de Nederlandse nationaliteit de oorspronkelijke verplicht op te laten geven. Als iemand Nederlander wil worden moet dat niet alleen uit praktische overwegingen zijn, neen men moet daar bewust voor kiezen en de consequenties aanvaarden.

In het geval bepaalde landen als Marokko en Argentinie niet toestaan dat hun burgers de nationaliteit opgeven dient er druk op de betreffende regeringen te worden uitgeoefend. Als de Europese Unie als een geheel optreedt en nationalisatieverzoeken afwijst op deze grond kiest men hoogstwaarschijnlijk snel eieren voor zijn geld.

En wat betreft ons gezin. Indien er geen druk is gaan wij natuurlijk geen moeite doen en kosten maken om de Dominicaanse nationaliteit van Lucy en Luchiano (9) op te laten heffen.

Posted by CasaSpider at 2:03 PM | Permalink | Comments (26)

Donderdagavond om 17:30 hadden we Prince2-examen bij SQL Integrator. Onze trainer Ivo Stomp zag aan de achterkant van de Memotrainer-website dat er de laatste dagen druk door de kandidaten was geoefend. Door mij ook natuurlijk, vandaag nog drie proefexamens gedaan. Na het invullen van de 75e en laatste vraag is er steeds de spanning: hoeveel vragen zijn fout beantwoord? Het waren er maar weinig.

Anderzijds had ik het leerboek nauwelijks ingekeken, het maakt domweg te slaperig. Kort samengevat is er het gevoel nu meer te weten over Prince2 dan een paar weken geleden, maar het Fingerspitzengefühl op detailnivo ontbreekt.

Voor aanvang van het examen waren er kroketten met mosterd en cola. Daar had geen van de kandidaten problemen mee. Het examen was andere koek. 's Middags vroeg ik aan een collega die in de eerste groep aan de cursus heeft deelgenomen of de vragen op het examen overeenkwamen met die van de Memotrainer. "Over het algemeen wel", luidde zijn antwoord.

Wel, daar heb ik niets van gemerkt. Het merendeel van de vragen was volslagen nieuw voor mij en dan komt het aan op nadenken. En van nadenken krijgt men slaap. Ik teken voor een zes.

Update 16.02.2007 / 21:25

Zojuist werd ik gebeld door coach Ivo Stomp. We zijn allemaal geslaagd, ik had zeven fouten hetgeen min of meer gelijk staat aan een negen. Het officiële resultaat moet nog komen. Opluchting!

Posted by CasaSpider at 7:50 PM | Permalink | Comments (20)

Dinsdagmiddag haalde ik onder anderen garnalen welke 's avonds door Lucy werden bereid. Voor de afwisseling aten we buiten, ter ere van ons achtjarige huwelijk. Buiten eten doen we niet vaak en dat is eigenlijk wel een beetje vreemd ja misschien zelfs raar. Immers, het is lekker zitten in de buitenlucht en gezinstechnisch ook beter.

Desondanks eten we vanavond hoogstwaarschijnlijk weer binnen.

Later op de avond gingen Lucy en ik klaverjassen, ook buiten. Met een glaasje koude witte wijn. Lucy haalde alles uit de kast om te winnen en tegen alles, maar dan ook echt alles uit de kast ben ik niet opgewassen. Zij won en wilde als overwinningspremie een foto. Bij deze, Lucy mi ganadora.

Woensdagmorgen moest Diana (9 maanden) naar het consultatieburo. Wij besloten met haar mee te gaan, immers we waren erg benieuwd naar haar gewicht en andere ontwikkelingen.

Op 20 december woog zij 7580 gram en dat was nu 8230. Nog steeds iets onder het gemiddelde maar wel de lijn volgend.

Terwijl Diana in de weegschaal lag begon zij ineens te plassen, het was behoorlijk veel. Toch werd het gewicht niet minder, hoe kan dat? Ze is inmiddels 73 centimter lang en ligt voor het overige prima op schema. Op 20 februari krijgt zij een officiële gehoortest. Wat zegt u? Een gehoortest.

Woensdag Valentijnsdag. Via een tip van Cockie stuurde ik Lucy deze Valentijnskaart. Het was inderdaad too good to be true, want hij is niet aangekomen. Tot slot een bonusfoto van Luchiano (9) en Diana samen in bad.

Posted by CasaSpider at 1:38 PM | Permalink | Comments (25)

In de serie Foto's met een verhaal wordt elke keer een foto getoond waar op een of andere manier een verhaal achter zit. Dat is niet zo moeilijk, want dit geldt voor bijna iedere foto. Het idee is om foto's te gebruiken ouder dan vijf jaar. Alle posts over dit onderwerp zijn gebundeld in de category Foto's met een verhaal.

Heden, dinsdag 13 februari 2007, zijn Lucy en ik op de kop af acht jaar met elkaar getrouwd. Toen ik haar vanmorgen zoende zei ik: "Acht jaren, met jou lijken het slechts vijf dagen..."
"Mentiroso!", was Lucy's antwoord.

Onze trouwdag staat bij mij nog steeds in de boeken als een van de meest hectische dagen uit mijn leven. Nederlanders zijn zo een ongelofelijk regelneverig volk. Alles moet altijd tot in de puntjes van tevoren geregeld zijn, vooral bruiloften. Zo ben ik dus niet. Op vrijdagavond 12 februari 1999 arriveerde ik in Santo Domingo. Het eerste dat we deden was het bestellen van de bruidstaart. De avond werd doorgebracht met familie en enkele flessen Presidente.

Zaterdagochtend, de dag van de bruiloft, gingen we in gezelschap van Sugey en achternicht Jacqueline op pad om versiering te kopen voor het feest van die avond. Lucy had in die tijd een klein restaurantje en dat was een goede locatie. De dames deden er vrij lang over om de versieringen te kopen. Ergens begon ik ietwat nerveus te worden, immers Lucy's hele outfit moest nog gekocht worden en zo ook de ringen. Ja, gelukkig is CasaSpider niet zo'n regelneverige Nederlander.

Na de versieringen was het plan om naar de supermarkt te gaan om het eten voor het feest in te slaan. Maar eerst moesten we geld pinnen. Dat was mijn taak. Pinnen ging altijd heel gemakkelijk in Santo Domingo maar uitgerekend op deze dag niet. Mijn pinpas werd geweigerd. In het hotel lag mijn credit-card, maar dat was ongeveer drie kwartier rijden. Drie kwartier heen en drie kwartier terug.

Uiteindelijk zat er niets anders op. Met flinke vertraging werden de boodschappen gedaan. Om vier uur bevonden Lucy en ik ons in El Conde, een van de grote winkelstraten. Enige haast was geboden, want de trouwerij stond gepland om kwart over zes. En we moesten nog een jurk, schoenen en ringen kopen. Vreemd genoeg slaagden we snel maar helaas is Lucy nogal van het afdingen. Het scheelde een haar of ze had de zojuist uitgezochte spullen laten staan.

Om half zes arriveerden we in het restaurantje. Lucy moest haar haar laten doen en in de tussentijd haalde ik mijn broek op bij de stomerij. Er was geen tijd meer voor het colbert dat nog in het hotel lag. Ik kleedde me om en ging uiteindelijk samen met Lucy naar het Juzgado de Paz de la 3ra Circunscripción del Ensanche Luperón (archieffoto 2001). Het was kwart voor zeven. We waren niet het enige paar dat ging trouwen, er stond een hele rij.

"Waar heb jij de ringen eigenlijk gelaten?", vroeg ik aan Lucy. "Ojee, de ringen!", antwoordde zij. Die lagen nog in de kapsalon. We hadden nog even tijd en dus schoot Lucy met haar trouwjurk een taxi in om de ringen te halen. Ik drentelde wat heen en weer. Een man tikte mij op de schouder. "Meneer, uw broek."

"Wat is er met mijn broek?"
- "Er zit een scheur in uw broek."

Ik voelde en warempel, ik kon mijn hand er met gemak doorheen steken. Vanaf dat moment schuifelde ik gelijk een krab achterwaarts over het terrein, overal dekking zoekend voor mijn achterkant. Toen Lucy terugkwam met de ringen bracht ik haar op de hoogte. Zij zag er de humor wel van in.

Een man ging de in de rij staande bruidsparen langs om gegevens te noteren. Bijvoorbeeld wie de getuigen waren. Lucy gaf de namen op. "Zijn deze mensen familie van u?", vroeg de man. Een getuige was inderdaad familie en dat mag dus niet. We kwamen plotseling een getuige tekort. Kordaat sprak Lucy het paar na ons in de rij aan. Of ze ons een getuige konden lenen. Na kort overleg wilde hun getuige ook wel bij ons getuigen.

Eindelijk stonden we voor de ambtenares van Burgelijke Stand. In die tijd was mijn Spaans iets minder dan het nu is. Ze vroeg me naar mijn beroep. Database Administrator was haar onbekend en na wat heen en weer praten werd het uiteindelijk computer. Ook een mooi beroep.

De exacte tijd ben ik vergeten, maar vermoedelijk rond 19:40 zijn Lucy en ik in de echt verbonden. De feestavond erna verliep uitstekend en zowaar zonder verdere incidenten.

Posted by CasaSpider at 6:40 AM | Permalink | Comments (35)

De Dutch Bloggies verkiezingen zijn in volle gang en deze week is het de beurt aan de categorie Best Geschreven Weblog. Het CasaLog is één van de elf genomineerden en ja ik weet dat ik beloofd heb niet meer om stemmen te leuren. Helaas moet het toch gebeuren en dat heeft een reden.

Na zorgvuldig onderzoek ben ik tot de conclusie gekomen dat het werkelijk best geschreven weblog dat van Marten Hoepla is. Jammer genoeg voor Marten geldt dit voor het jaar 2005, zijn topjaar. Een van mijn favoriete posts is Abricoteren: bedrijf 1 van 5. Maar ja, abricoteren deed hij in 2005 en aangezien de verkiezingen gaan over het afgelopen jaar valt Marten dus af.

Maar er is een alternatief. Luchiano (9) had zondagavond zichtbaar plezier bij het maken van het dagelijkse verhaal voor zijn Latios weblog. Uiteindelijk moest ik hem een klein beetje helpen om met behulp van Microsoft Image Composer 1.5 (!) enige effecten toe te voegen. De regie was hierbij helemaal in handen van de kleine man.

Bij het lezen en zien van het resultaat getiteld De wereld in karton dacht ik meteen en direct: "Luchiano is de nieuwe Marten Hoepla!"

Aangezien Luchiano niet meedoet aan de verkiezingen ligt het voor de hand de stem uit te brengen op dat andere weblog binnen hetzelde domein. En dan komt men uit bij het CasaLog. Dat is logisch. Een mooi overzicht van de genomineerden inclusief hun laatste entries vindt men bij originalsignal.nl.

Verder is het wachten op de jaarlijkse uitreiking van de LogSpiders® die traditioneel gelijktijdig plaatsvindt met de Dutch Bloggies. Twee genomineerden zitten reeds in mijn hoofd, een man en een vrouw. De criteria zijn helder, alleen met een goede motivatie kan daarvan afgeweken worden.

Stemt allen CasaSpider, ja ook gij Brillie en Renesmurf!
Voor Luchiano aka de nieuwe Marten Hoepla.

Posted by CasaSpider at 12:00 PM | Permalink | Comments (25)

Ieder jaar ergens in januari of februari vieren Ino en Bente hun verjaardagen die eigenlijk in december vallen. De feesten hebben altijd een thema. In 2004 Vicars & Tarts, in 2005 Arabian Nights, in 2006 Mexican Party en in het jaar 2007 gaan wij terug naar de jaren '70 en '80 van de vorige eeuw met een Disco Party.

In ons gezin speelt omtrent de feesten van Ino en Bente nog een ander thema, dat van de naaimachine. Ieder jaar wil Lucy wel iets moois maken, maar daarvoor heeft ze een naaimachine nodig. In 2005 hadden we er bijna een, maar helaas was het gewenste model toen net uitverkocht. Daarna is het er niet meer van gekomen. De outfits voor de Disco Party hebben we derhalve gewoon in Punda gekocht.

Tegen half tien arriveerden wij op de feestlocatie aan de Stakamahachiweg te Montaña. Er waren al wat mensen aanwezig en zij waren uitgedost in wonderlijke outfits. Wonderlijk in die zin dat ik dergelijke kledij in mijn tijd nooit in de disco tegen ben gekomen. Het leek meer op Woodstock, het enige wat ontbrak was de geur van marihuana.

We hadden Diana (9 maanden) bij ons en Luchiano (9) natuurlijk ook. Hij vermaakte zich in de hangmat met zijn GameBoy totdat hij in slaap viel. Dat deed Diana niet, Lucy is daardoor steeds in haar nabijheid gebleven. Vanaf een afstandje kon zij mij goed in de gaten houden terwijl ik aan het fotograferen was, vooral dames. Een impressie in zeven foto's.

• Er waren veel pruiken te zien, de blauwe van Bente en de blonde van Simona combineren goed.
• Oudere jongeren Ino en Bente presenteren enkele van de talrijke zelfgemaakte hapjes.
• Disco-dames mogen gezien worden, van links naar rechts Loes, Bente en Jackeline.
• Mark en Kees hebben plaats genoeg onder hun zwarte pruiken, het was ergens ver weg in de vorige eeuw dat zij nog over hoofdhaar beschikten.
• Een overzicht van de kleurige feestlocatie.
• Benita is een echt danstype en het maakt haar niet uit of de muziek Arabisch, Mexicaans of Disco is.
• Ino denkt al aan het thema van volgend jaar, Farao's en Cleopatra?

Over foto's gesproken. Was CasaSpider voorheen de enige die op feesten en partijen rondging met de camera, tegenwoordig ondervindt hij serieuze concurrentie van Loes van Tellingen. Regelmatig liep zij me voor de voeten en schoot de betere plaatjes. Tot overmaat van ramp stonden het verhaal en de foto's van het feest enkele uren eerder op haar weblog Beslommeringen dan op het mijne. Iets om in de gaten te houden.

Al met al was het een uitstekende editie in de serie van Ino & Bente feesten. Tips voor het thema van volgend jaar zijn welkom. Het album met 35 foto's getiteld 10.02.2007 Ino & Bente Disco Party staat online.

Posted by CasaSpider at 3:30 PM | Permalink | Comments (13)

Luchiano (9) zeurt mij al wekenlang de kop gek voor het GameBoy spel Pokemon Emerald. Steeds houd ik de boot af. Ten eerste zijn dit soort spellen duur, ten tweede heeft hij hetzelfde spel al in een aantal varianten en ten derde laat meneers prestatie- en concentratienivo de laatste tijd enigszins te wensen over.

Maar hij is wel lekker enthousiast en doet werkelijk alles om in het bezit van het felbegeerde spel te komen. Zo krijg ik tegenwoordig zelfs rugmassages van hem.

Vandaag verscheen het tweede tussenrapport van de Marnix-school. Het is niet slecht, eerlijk is vals, maar toch iets minder dan het vorige. Voor schrijven heeft hij nu een matig en dat was een 6.5. Irritant is dat de tussenrapporten werken met omschrijvingen als onvoldoende, matig, voldoende en goed terwijl op de echte rapporten cijfers staan.

Luchiano maakt daar handig gebruik van. Volgens hem staat een voldoende gelijk aan een 8. En dat het schrijven verslechterd is komt doordat meester Peter hem bij het vorige rapport anderhalf punt kado heeft gegeven. Die 6.5 was dus eigenlijk een 5 wat gelijk staat aan matig en derhalve niet als achteruitgang mag worden gezien.

Affijn, thuis speelden Lucy en ik enigszins de rol van teleurgestelde en daardoor boze ouders om Luchiano scherp te houden. Dat lukte heel aardig, hij zag Pokemon Emerald al in rook opvliegen en de tranen schoten in zijn ogen. Ik kalmeerde hem wat en zei dat hij die middag maar extra zijn best op het huiswerk moest doen.

De telefoon ging op mijn werk. Het was Luchiano. Huilend deelde hij mij mede dat hij zijn huiswerk was vergeten mee te nemen. Nu kon hij het niet maken. Het liefst wilde hij meteen met mij naar school om het op te halen, want meester Peter zou daar nog zijn. Dat ging mij te ver.

Pokemon Emerald leek onbereikbaarder dan ooit toen Luchiano aan zijn verhaaltje voor Latios begon. Ik was benieuwd hoe hij het leed van die dag verwerkt had. Het resultaat verraste me, het beste oordeelt men zelf.

Posted by CasaSpider at 5:29 PM | Permalink | Comments (20)

1.

Woensdagmorgen om 09:52 belde een zekere mevrouw Maduro me op het werk. Het duurde een paar seconden voor het kwartje viel, maar zij is de moeder van lezeres Donna die laatst het huis van haar tante Mireya herkende. Donna zei vervolgens tegen haar moeder die op Cuaracao vakantie viert dat ze die CasaSpider maar eens moest bellen om hem de groeten te doen.

Zo gemakkelijk is het niet mijn telefoonnummer bij UTS te achterhalen, hulde dus voor mevrouw Maduro. Wellicht komen we elkaar nog eens tegen bij Pleincafé Wilhelmina. Donna, je moeder heeft haar missie met verve volbracht.

2.

Op diezelfde woensdagmorgen luisterde ik toevallig even naar Dolfijn FM. Om 10:53 klonk er een bekende stem, het was meester Peter van de Marnix-school. Hij had klas 4B opgegeven voor een Dolphin Encounter, zeg maar zwemmen met dolfijnen. En nu waren ze live op de radio. Slechts één leerling kon de prijs winnen en via het lot was Meredith de gelukkige. Een oorverdovend gekrijs barstte los.

Toen ik Luchiano (9) van school ging ophalen kwam de moeder van Nathan naast me zitten. We moesten even wachten, de jongens hadden weer eens straf wegens propjes gooien. Ik vertelde haar over de Dolphin Encounter. "Een van die jongens had dat moeten winnen", aldus Nathans moeder, "dat is therapie voor hun."

Maar ja, willen wij dan getraumatiseerde dolfijnen?

3.

Luchiano schreef woensdag ook over de Dolphin Encounter maar niet over zijn straf. Daarentegen heeft hij wel een mooie foto van Diana (9 maanden) gemaakt met de gitaar. Die steel ik even.

O ja, donderdagmorgen om 09:50 is Anthony Godett vrijgelaten uit de Bon Futuro gevangenis.

Posted by CasaSpider at 1:50 PM | Permalink | Comments (15)

Om een uur of acht 's avonds haal ik de camera tevoorschijn en maak een rondje door ons huis. Verschuif de zware koelkast en de flitser doet zijn werk.

"Wat ben je nou weer aan het doen?", vraagt Lucy.
- "Oh, even onze stopcontacten fotograferen."
"Waar is dat nu weer goed voor?"
- "Ik ben bezig met een artikel over stopcontacten op Curacao."
"Interessannnnnnt. Not!"

Okay, CNN halen we er wellicht niet mee maar belofte maakt schuld. Op Curacao worden veel types stopcontact doorelkaar gebruikt. Dientengevolge is ook de handel in verloopstekkers lucratief. Eigenlijk heet een stopcontact niet stopcontact maar wandcontactdoos (Wikipedia). Maar dan denk ik eerder aan een muurbloempje.

Stopcontact dus. Waarom kent Curacao zoveel types? Dat komt doordat we hier zowel het Europese als het Amerikaanse systeem kennen. Qua spanning wordt gebruik gemaakt van 127 en 220 volt.

Complicerende factor is dat de 127 volt wordt geleverd op 50 herz terwijl de meestal op de Amerikaanse markt afgestemde apparatuur met 60 herz bij 110 volt werkt. De lampen gaan iets eerder stuk.

Hier volgt een galerij van stopcontacten op Curacao. Opvallend is dat Google meer dan één miljoen pagina's vindt met gallerij als schrijfwijze.

• Foto #1: Ongeaard stopcontact, Amerikaans systeem, 127 volt.
• Foto #2: Geaard stopcontact, Amerikaans systeem, 127 volt.
• Foto #3: Geaard stopcontact (Chineesje), Amerikaans systeem, 220 volt.
• Foto #4: Ongeaard stopcontact, Europees systeem, 127 volt.
• Foto #5: Ongeaard stopcontact, Europees systeem, 127 volt, verloopstekker naar Amerikaans systeem.
• Foto #6: Geaard stopcontact, Amerikaans systeem, 127 volt, met verrassende drukknopjes in onze badkamer.

Het verschil tussen stopcontacten met 127 en 220 volt kan men bij het Amerikaanse systeem zien door de stand van de oogjes. Bij 220 volt lijkt het stopcontact op een Chinees, met alle respect.

Onze Nederlandse strijkbout werkt op 220 volt. Hiervoor gebruiken wij een verlengsnoer met vierwegstopcontact waarbij de stroom uit een Chinees stopcontact komt. Vergissen doet men zich niet snel. Eens sloot ik de geluidsinstallatie die toen ingesteld was op 220 volt aan op een stopcontact met 127 volt. De lampjes branden dan op halve kracht en er komt geen geluid uit.

Update 08.02.2007 / 07:55

Met dank aan Bodo een link naar de website van Henk Pasman die echt verstand heeft van electriciteit en dan in het bijzonder op Curacao.

Posted by CasaSpider at 1:51 PM | Permalink | Comments (27)

De rechtszaak die luchtvaartmaatschappij DAE op 24 januari 2007 aan wilde spannen tegen concurrent Insel Air is niet doorgegaan. Het was dan ook een kansloze zaak geweest waarin DAE dacht aan te kunnen tonen dat er geen behoefte aan extra-capaciteit is op de route Curacao-Sint Maarten.

Oud nieuws is geen nieuws, tijd voor een samenvatting voor dummy's. Lange tijd had de Bonairiaanse luchtvaartmaatschappij DAE het monopolie op de route Curacao-SXM waarbij SXM staat voor Sint Maarten. Men vliegt met een ATR 42 propellervliegtuig tegen een prijs van ongeveer 800 Antilliaanse guldens (€ 350).

Het vliegtuig maakt veel lawaai, de prijs is hoog, de duur van de vlucht relatief lang en er kan slechts een beperkte hoeveelheid bagage mee. Edward Heerenveen, directeur van Insel Air, springt in dit gat. Hij wil een MD-82 jet inzetten en tevens aanzienlijk goedkoper vliegen, tegen de helft van het door DAE gevraagde tarief.

DAE heeft er weinig behoefte aan de monopoliepositie op te geven en laat de aan Insel Air verleende vergunning op vrijdag 22 september 2006 door rechter Drop vernietigen. Een vonnis waar luchtvaartkenners hun wenkbrauwen bij fronsen.

Insel Air vindt een andere manier om toch te kunnen vliegen en wederom dreigt DAE met de rechter. Op 29 december 2006 doet rechter Kort uitspraak, deze keer in het voordeel van Insel Air. Op 5 januari 2007 vindt de eerste officiële Insel Air-vlucht CUR-SXM plaats.

Insel Air heeft grote plannen. Na Sint Maarten volgen in hoog tempo andere bestemmingen waaronder Venezuela, Haiti en Trinidad. Op 24 januari vliegt men voor het eerst op Paramaribo, Suriname. De tarieven zijn scherp en het cabinepersoneel bestaat voor een groot gedeelte uit oud DCA-werknemers.

DAE gaat in de tegenaanval. Plotseling zijn er plannen om ook een jet in te zetten op de route CUR-SXM, worden meerdere bestemmingen aangeboden en dalen de prijzen. Op zich niet vreemd om met Insel Air te kunnen concurreren, de wijze waarop Managing Director Floris van Pallandt de plannen presenteert komt tamelijk hypocriet over. Men was het al lang van plan. Ja, ja.

Nog een klein beetje extra info alvorens bij het thema van deze post te komen. DAE heeft een sterk blok achter zich staan. Financieel is daar Niek Sandmann, de rijkste man van Bonaire, en politieke steun is er van Ramonsito Booi, partijleider van de UPB. Eerder genoemde Floris van Pallandt is afkomstig van de KLM, een partij die ook een belang heeft in DAE (Dutch Antilles Express). De talloze Express-maatschappijen waren allen KLM-dependances.

Ook Insel Air beschikt over mensen met invloed. Naar het schijnt zijn er bedrijven in de Free Zone die financiele hulp bieden en ook de naam van de Maduro & Curiëls Bank (MCB) wordt genoemd. Politiek is de ex-minister van Verkeer & Vervoer voor de MAN Kenneth Gijsbertha degene waar Insel Air veel aan te danken heeft. Onvermoeibaar zoekt Gijsbertha met zijn team steeds naar nieuwe wegen om Insel Air te kunnen laten vliegen. Vergunningen worden bijzonder snel geregeld. Voorts heeft de maatschappij op Curacao veel draagvlak doordat men werkgelegenheid verschaft aan oud-piloten en -cabinepersoneel van de ter ziele gegane Curacaose ALM en DCA.

Hoogste tijd voor Omayra Leeflang. Na het afwijzen van de slotverklaring waarbij de MAN een dubieuze rol speelde is deze partij door coalitiepartners PAR en PNP uit de Landsregering gezet. Dat betekent het einde van Kenneth Gijsbertha als minister van Verkeer & Vervoer. Omayra Leeflang van de PAR is zijn vervangster.

Vanaf het allereerste begin heeft Omayra Leeflang een vruchtbare relatie met het op 1 mei 2005 gestarte DAE. In de beginperiode heeft Leeflang voor de noodzakelijke vergunningen gezorgd en tevens een aanvraag van Insel Air afgewezen. Inmiddels vliegt Insel Air dus, maar er zijn twee kwesties. De eerste is het loslaten van de minimumtarieven. DAE is hier een voorstander van en Insel Air niet.

Het is een moeilijke kwestie, immers mag men vluchten onder de kostprijs aanbieden om de concurrent kapot te maken? In Nederland kende men de supermarktoorlog en die was toegestaan. Toch ligt het althans volgens Insel Air hier iets anders. Directeur Edward Heerenveen beweert dat DAE glashard gezegd heeft over vijf miljoen dollar verliesgarantie van de KLM te kunnen beschikken om Insel Air kapot te maken. Als dit klopt is sprake van oneerlijke concurrentie. Vreemd genoeg beslist Omayra Leeflang al heel snel dat het een goed idee is om af te stappen van minimumtarieven, conform het voorstel van DAE.

De tweede kwestie is dat Insel Air samenwerkt met de Surinaamse SLM en het alleenrecht heeft om vanuit de Nederlandse Antillen op Paramaribo te vliegen. Op het moment dat DAE hier achterkomt wil men ook op Paramaribo vliegen. Echter, vanwege het huidige verdrag mag dit niet. Meteen schiet Omayra Leeflang te hulp. Vanwege gezonde concurrentie is zij van mening dat er meer partijen op de betreffende route moeten kunnen vliegen. Zij zoekt onmiddellijk contact met haar Surinaamse ambtsgenoot om dit te regelen. Indertijd was gezonde concurrentie echter absoluut geen overweging voor haar om Insel Air een vergunning voor de route CUR-SXM te verlenen.

Ik heb werkelijk mijn best gedaan om mij in de beweegredenen van Omayra Leeflang te verdiepen. Ondanks dat zij het zelf ontkent heeft zij ofwel een belang dat DAE het goed doet ofwel een belang dat Insel Air niet vliegt. Of een combinatie van beiden.

Iemand vertelde mij dat hij het ook niet weet, maar dat zowel Edward Heerenveen (directeur Insel Air) als Omayra Leeflang Surinamers zijn. "Surinamers onder elkaar", zo sprak deze iemand maar dan in negatieve zin. Toen ik deze uitspraak voorlegde aan iemand anders lachte deze andere iemand bevestigend.

Eerdere posts over Insel Air / DAE op het CasaLog:

• Gevecht om route CUR-SXM (1)
• Gevecht om route CUR-SXM (2)
• Gevecht om route CUR-SXM (3)
• Gevecht om route CUR-SXM (4)

Posted by CasaSpider at 1:43 PM | Permalink | Comments (10)

Natuurlijk is competitiedrang iets aangeborens, kijk maar naar hoe honden en katten met elkaar vechten om te laten zien wie de baas is. In een geciviliseerde maatschappij waar men zich niet meer zo heel druk hoeft te maken over het dagelijkse voedsel en een dak boven het hoofd vertaalt dit haantjesgedrag zich vaker in een spelvorm.

De voetbalsport is een van deze spelvormen. Geen mannelijke man die er ongevoelig voor is terwijl vrouwen vooral tijdens het WK pieken. De Eredivisie is in volle gang en het afgelopen weekend heeft AZ de spanning geheel teruggebracht door in Eindhoven titelfavoriet PSV met 2-3 te verslaan.

Op meta-nivo vindt er rondom de Eredivisie nog meer sport spel plaats, namelijk de voetbalpoule. Ook hier wil iedere deelnemer de beste zijn. Bij de Webloggers is dat tot dusverre team Tjebbe. De weekprijs ging voor de tweede maal naar Willisha van team Madeirensers met 53 punten. Belangrijker nog dan de individuele prestatie is het subpoules-klassement.

In het klassement van de subpoules is de ster van de Webloggers rijzende. Dat heeft twee oorzaken. Ten eerste zijn we met 30 deelnemers een bovengemiddeld grote poule en ten tweede hebben 20 van de 30 leden reeds meer dan 800 punten verzameld. Dit betekent dat er veel discipline heerst om de uitslagen op tijd in te vullen. Een uitstekende team-spirit waardoor we ons nu op de 27e plaats bevinden, bijna bovenaan op pagina twee.

Ter vergelijking, de @Anti-Racism poule staat 32e en heeft niet minder dan 115 leden. Zoomt men echter in dan blijkt de poule relatief tamelijk doods met slechts 26 mensen die 800 punten of meer hebben. Kunnen de Webloggers nog stijgen? Jazeker, op pagina één staan acht teams met 20 deelnemers of minder. Die kunnen wij hebben.

Belangrijk is dat eerder genoemde team-spirit op peil blijft en dat niemand verzaakt. We hebben een W, we hebben een E, we hebben een B... neen, dit gaat te ver. Ik liet me even gaan. Wij zijn volwassen mensen en geen dellerige cheerleaders.

En eigenlijk is dat best jammer.

Posted by CasaSpider at 8:26 PM | Permalink | Comments (15)

Een weekend in het teken van Win some, lose some. Feyenoord natuurlijk, Robertico Balentien die het Curacaose Tumbafestival won met de Tumba Karnaval Metamorfósis en zo zijn er meer die iets gewonnen dan wel verloren hebben... Bij de Dutch Bloggies is het stemmen voor de eindronde pas begonnen. Weest echter niet bevreesd, ik doe geen oproep om op het CasaLog te stemmen. Met twee nominaties (hier en daar) is het doel al ruimschoots bereikt. Mijn oprechte dank daarvoor.

Sinds vorige maand wacht een fotoreportage om geplaatst te worden. Aangezien het een reportage van 31 januari betreft is het toch slechts vijf dagen geleden. Op 31 januari was niet alleen koningin Beatrix jarig, neen precies twee jaar geleden op diezelfde dag werd Anna-Maria geboren, dochter van mijn Cubaanse collega Yohanna die over anderhalve maand wederom gaat bevallen. De kleine meid loopt inmiddels als een kievit en zit op kinderdagverblijf Pinky & Ponky achter supermarkt Vreugdenhil. Op woensdagmorgen stond aldaar een verjaardagsfeestje gepland en Yohanna vroeg mij foto- en filmmateriaal te schieten.

Een impressie in tien foto's. Voor de niet-kenners, de party stond in het teken van een zekere Elmo.

• Yohanna, Anna-Maria en een ander meisje bij de blauwe verjaardagstaart.
• Het kostte enige moeite om het kaarsje uit te blazen, het is hier juist gelukt.
• Terwijl Anna-Maria haar vingers aflikt kijken de overige kinderen uitgehongerd toe.
• Twee vrolijke kindergezichtjes.
• De activiteitenbegeleidsters verrichtten uitstekend werk en hadden er nog plezier in ook.
• De juffrouws deden ook mee aan de wedstrijden, tot groot vermaak van de kinderen.
• Welke man wil niet ruilen met een van beide kinderen?
• Deze wedstrijd is gewonnen door het rechter kind, de begeleidster applaudiseert.
• Anna-Maria lachend op haar lichtblauwe stoel.
• Het feest is afgelopen en we keren terug naar de auto's.

Uiteraard gebeurde er nog veel meer op het feestje. Wat mij vooral opviel was de inzet van de activiteitenbegeleidsters. Ze zongen met de kinderen, vertelden een spannend verhaal en organiseerden diverse wedstrijdspelletjes. Dat was grappig omdat de kinderen nog iets te jong zijn om het wedstrijdelement goed te begrijpen. Als de muziek uitging tijdens het stoelendansen bleven de meeste kinderen wat besluiteloos voor de stoelen drentelen terwijl de volwassenen hen toeschreeuwden dat ze moesten gaan zitten.

Sommigen zullen beweren dat hiermee bewezen is dat competitiedrang iets aangeleerds is. Hoe dan ook was het een leuk feest en is Anna-Maria's tweede verjaardag goed gevierd.

Update dd. 05.02.2007 / 07:55

Speciaal voor lezeres Donna een foto van haar Tante Mireya die het kinderdagverblijf Pinky & Ponky leidt. Is ze het echt?

Posted by CasaSpider at 8:57 PM | Permalink | Comments (18)

Iets voor kerstmis verzorgden Sensei Anthony en Sensei Ivonne de laatste karateles van het jaar 2006. De eerste les van 2007 stond gepland voor half januari 2007. In de tussentijd was het de bedoeling het op zijn tandvlees lopende gebouw grondig op te knappen.

De lessen werden echter uitgesteld tot februari. Eerst omdat er tegen witte mieren was gespoten en later omdat de zaal niet klaar was. Met de camera onder de arm en nieuwsgierig hoe mooi alles geworden was togen Luchiano (9) en ik zaterdagochtend naar de Lindberghweg. Frank (Bodo) stond boven aan de trap met zijn dochter Kristi te wachten.

We waren niet onder de indruk van de verbouwing die gezien de status van de douche- en kleedruimte duidelijk niet onder Prince2-projectmanagement heeft plaatsgevonden. Een nieuwe mat is het enige werkpakket dat daadwerkelijk opgeleverd is, maar voldoet niet aan de kwaliteitsverwachting van de klant zijnde Sensei Anthony. Het belangrijkste voor ons was echter dat de lessen hervat konden worden.

Ivonne, Anthony en de vrouw met de groene band hadden een pittig programma samengesteld voor de eerste les in het nieuwe jaar. De kinderen moeten snel op het peil gebracht worden waar ze twee maanden geleden op zaten. Een impressie in zeven foto's.

• Warming-up op de nieuwe mat.
• Onbegrijpelijk dat Sensei Ivonne Leito-Senff nog niet is gevraagd voor een Jackie Chan movie.
• Sensei Anthony en Sensei Ivonne doen het voor, alle kinderen staan hier nog met het juiste been voor.
• Sensei Ivonne in actie.
• Luchiano oefent met Denzel die heel snel met zijn hoofd beweegt.
• Sensei Anthony controleert of de aangeleerde technieken op de juiste wijze worden toegepast.
• Ivonne en Anthony laten zien waar men in het gevecht op moet letten.

Het was een nuttige les voor Luchiano die het goed deed. Als er een sparring-partner uitgekozen moet worden heeft hij soms de neiging passief af te wachten wie hem kiest. Nu koos hij zelf en sparde daardoor tegen twee van de sterkste jongens, Denzel (zoon van Ivonne en Anthony) en vechtmachine Dean. Luchiano bleef goed overeind tegen beide oranje-band dragers.

Posted by CasaSpider at 12:16 PM | Permalink | Comments (12)

De cursus Prince2 zit erop. Gedurende twee maandag- en twee woensdagavonden maakte docent Ivo Stomp (Manoa Management) ons wegwijs in de wondere wereld van projectmanagement met Prince2. Maar first things first, eerst het eten. Op maandag kregen we pizza van de Pizza Hut en op woensdag broodjes van Delifrance. Gisteren had ik een langwerpig bruin broodje met filet-americain, ei, uitjes en kappertjes.

Het was heerlijk.

Voordat we aan de les begonnen was het tijd voor een groepsfoto. Niet iedereen staat erop, Norwin en Mark kwamen wat later binnen. Met dank aan Het Statief is CasaSpider daarentegen wel present. Wie er ook op staat, weliswaar een beetje op de achtergrond maar toch, is Richard Maat. Speciaal voor de familie Maat in Zeeland hier een uitvergroting van hun zoon, rechts in beeld. Nog even en we kunnen op het CasaLog de groeten doen. Andrew Solomon is de meest expressieve medewerker van SQL, ook al doet hij dat altijd in een soort van Hulk-pose.

Nu kon de les beginnen. Het was de vierde en laatste sessie van vijf tot negen 's avonds en de sfeer kan het best beschreven worden als jolig. Dat jolige gaat er straks wel af als we voor het examen moeten studeren. Het examen vindt plaats op donderdag 15 februari van 17:00 tot 18:00 uur.

Wat vond CasaSpider van de cursus? Van tevoren zag ik enigszins op tegen vier uur les in een donkere, ietwat bedompte ruimte na een dag werken. Achteraf is dat meegevallen. Om iets over negenen was ik thuis en had dan zelfs wat extra energie. Zonder meer een verdienste van de docent en ook wel een beetje van onszelf, ahum.

Behalve het cursusmateriaal hebben wij toegang tot de zogenaamde Memotrainer van 4PSO via internet. Per dagdeel krijgt men oefeningen en een toets. Fout beantwoorde vragen komen automatisch terug en tevens kan men een extra oefening genereren of zich laten drillen. Voor mij werkt dit bijzonder prettig. Waar ik normaal één of hooguit twee dagen voor een examen de boeken eens in kijk heb ik nu iedere dag trouw mijn online oefeningen gemaakt. Processen, componenten, producten etc. zijn hierdoor meer gaan leven.

Over de methodiek Prince2. De achterliggende gedachte van een methodiek is dat het onzinnig is om iedere keer opnieuw het wiel uit te moeten vinden. Mensen met veel projectmanagementervaring kennen inmiddels de valkuilen en weten op welke wijze een project het beste tot een goed einde kan worden gebracht. Door hun werkwijze te formaliseren, te documenteren en te voorzien van templates is het voor minder ervaren en/of capabele soortgenoten aanzienlijk eenvoudiger om in te stappen.

Dat is meteen ook het gevaar van methodieken, ze kunnen veel onkunde en gebrek aan verantwoordelijkheid verhullen. Voor een hele tijd dan toch. Het doet mij terugdenken aan de jaren '80 bij de Detam in Utrecht. De Detam, tegenwoordig opgegaan in het UWV, voerde een aantal sociale verzekeringswetten uit, zoals de Ziektewet (ZW), de Wet op de Arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) en de Werkloosheidswet (WW).

Het betrof complexe, aan verandering onderhevige wetgeving. De geautomatiseerde systemen zijn voor ieder van bovengenoemde wetten uitgevoerd door precies één Systeemontwerper. Deze werd bijgestaan door een Systeemanalyst en een paar programmeurs. De betreffende Systeemontwerper wist minstens zoveel van de betreffende wet als de afdelingsspecialisten.

Ergens in 1988 besloot de Detam gebruik te maken van SDM als systeemontwikkelingsmethodiek. Men startte een groot project om een nieuw WW-systeem te bouwen. Op een bepaald moment waren tientallen mensen, vooral dure consultants van Cap Gemini, bezig met het maken van de Definitiestudie, datamodellen en wat dies meer zij. De Systeemontwerper die het oude WW-systeem in zijn eentje gebouwd had was in dit proces niet meer dan een klein radertje en zag het met lede ogen aan.

Het project is een groot fiasco geworden ook al werd het later (uiteraard) anders verkocht. Het heeft de mensen die toch al sceptisch waren ten aanzien van de nieuwe methodieken alleen maar sceptischer gemaakt. Niet helemaal terecht, immers de methodiek treft op zich geen blaam.

Het gevaar van grote hoeveelheden kant en klare templates voor op te leveren documenten en rapporten is echter dat er in veel gevallen niet daadwerkelijk wordt nagedacht. De opgeleverde producten ogen professioneel ook al schieten zij inhoudelijk tekort.

Ach, het blijft mensenwerk. Uitgaande van bekwame mensen is Prince2 een goede, ietwat zware methodiek. En ondanks dat tijdens de laatste sessie de naam Bonnie St. Claire (Wikipedia) een paar keer viel is vooralsnog niemand er dommer van geworden.

Posted by CasaSpider at 12:35 PM | Permalink | Comments (21)