CasaLog v2 | CasaSpider, El Hombre de tu Vida...

Zojuist hebben Luchiano (8) en ik het hoofdstuk Sommen, sommen uit het zeer dikke boek Ibbeltje gelezen. In het kort gaat het erover dat Ibbeltje slecht is in rekenen, maar daar met de hulp van een toverparaplu juist ontzettend goed in wordt.

Alleen slaat ze een beetje door, ze kan niet meer stoppen met het declameren van moeilijke sommen. Ten einde raad maken Ibbeltjes ouders de toverspreuk met behulp van de paraplu weer ongedaan. De opluchting is groot als Ibbeltje vervolgens als vanouds beweert dat twee keer twee drie is.

"Ik kan veel beter rekenen dan Ibbeltje", schreeuwde Luchiano trots. Nou, gelukkig maar. We oefenden een aantal moeilijke sommen.

Luchiano: "Nu doe ik 8x18!"
CasaSpider: "Laat maar horen..."
Luchiano: "Uhm... 146!"
CasaSpider: "Fout."
Luchiano: "Huh? 144."
CasaSpider: "Klopt, maar je had het eerst fout."
Luchiano: "Niet! Ik had het niet fout, ik heb me vergist!"

Mocht een carriere als wiskundeleraar mislukken kan Luchiano wellicht de politiek in.
Maar voor welke partij?

Posted by CasaSpider at 8:19 PM | Permalink | Comments (20)

1.

Op zondag 26 maart zijn de nieuwe Statenleden en het kabinet De Jongh-Elhage beëdigd door gouverneur Frits Goedgedrag. Dat is snel, want op vrijdag 27 januari heb ik mijn stem uitgebracht. In de tussentijd moest er een coalitie op Landsnivo worden gevormd en bij voorkeur een die mogelijkheden bood tot synchronisatie op Eilandsnivo. Voorwaar geen gemakkelijke taak.

Er speelden kwesties met betrekking tot het aantal Staatssecretarissen dat van twee uitgebreid werd tot vijf en de verhoging van de salarissen in de Staten van 9000 naar 13000 Antilliaanse guldens per maand. In ruil voor deze verhoging werd de riante pensioenregeling voor nieuwe leden wat minder riant.

Hoe dan ook, het is een prestatie dat de Landsregering er nu is. Dat moest ook wel, veel mensen gaan er immers nog steeds van uit dat op 1 juli 2007 de Nederlandse Antillen ophouden te bestaan. Na de eenzijdige afgelasting door minister Alexander Pechtold van de Ronde Tafel Conferentie (RTC) die op 28 maart van start had moeten gaan mag er wel hier en daar een belletje gaan rinkelen.

Voor de volledigheid volgt hier de opstelling van de nieuwe regering:

• Premier: Emily de Jongh-Elhage (PAR, Curacao)
  
• Vice-premier en minister van Financiën: Ersilia de Lannooy (PNP, Curacao)
  
• Minister van Binnenlandse en Constitutionele Zaken: Roland Duncan (NA, Sint Maarten)
  
• Minister van Justitie: David Dick (PAR, Curacao)
  
• Minister van Volksgezondheid: Sandra Smith (MAN, Curacao)
  
• Minister van Onderwijs en Cultuur: Omayra Leeflang (PAR, Curacao)
  
• Minister van Economische Zaken: Burney El Hage (UPB, Bonaire)
  
• Minister van Verkeer en Vervoer: Kenneth Gijsbertha (MAN, Curacao)
  
• Staatssecretaris van Financiën: Alex Rosaria (PNP, Curacao)
  
• Staatssecretaris van Volksgezondheid: Rodolphe Samuel (NA, Sint Maarten)
  
• Staatssecretaris belast met het Solidariteitsfonds: Shamara Nicholson (WIPM, Saba)
  
• Staatssecretaris van Justitie: Ernie Simmons (DP, Sint Eustatius)
  
• Staatssecretaris van Binnenlandse en Constitutionele Zaken: Hubert Martis (UPB, Bonaire)
  
• Gevolmachtigde Minister: Paul Comenencia (PAR, Curacao)
  
• Waarnemend Gevolmachtigde Minister: Mavis Brooks-Salmon (NA, Sint Maarten)

2.

Maandagmiddag om 13:00 uur hadden we onze zevende afspraak bij gynaecoloog dr. A.J. Henriquez. Tenminste als ik goed heb geteld. Eerst haalden we Luchiano (8) van school. Hij had hoofdpijn en zijn been deed weer eens zeer na het zwemmen, waardoor hij erg moeizaam liep. Om de tijd tot 13:00 te doden deden we boodschappen bij Mangusa.

Bij Emma Care moesten we bijna een uur wachten. Dat uur was dr. Henriquez 's morgens kwijtgeraakt vanwege een spoedoproep. We kwamen snel ter zake, het was tijd om een echo te maken. Toen dr. Henriquez gel op Lucy's buik smeerde vroeg Luchiano, die hier voor het eerst bij aanwezig was, aan mij: "Waarom smeert de dokter die gel erop?" De dokter antwoordde voordat ik dat kon doen: "Dan kunnen we beter zien wat erin zit."

"Misschien kan de dokter ook wat gel op jouw hoofd smeren", zei ik tegen Luchiano, "dan kunnen we zien of daar ook iets in zit." De maten van de foetus zijn in orde, evenals de ligging. Veel is er op de echo-foto's niet te zien. Voor de ware liefhebber is er hier een van het hoofd en hier een van het hoofd met een stukje van de wervelkolom. Op 13 april worden we wederom verwacht.

3.

Op donderdag 23 maart waren Lucy en ik enigszins uit het veld geslagen doordat de visumaanvraag van Lucy's nicht Sugey, spreek uit Soehei, afgewezen dreigde te worden. In mijn ogen was dit dermate onrechtvaardig dat ik tegen beter weten in direct een email naar de Nederlandse Ambassade te Santo Domingo stuurde. Tegen beter weten in omdat dergelijke algemene mailboxen meestal door niemand worden uitgelezen.

Tot mijn verrassing ontving ik op maandagmiddag van een medewerkster visumzaken een concreet antwoord. De belangrijkste reden om negatief te beschikken was dat Sugey in een profiel past van personen met een verhoogd risico om illegaal op Curacao te blijven. Een jonge vrouw met weinig geld en twee kinderen heeft volgens het profiel minder banden met haar moederland dan iemand die bijvoorbeeld in het laatste jaar van haar studie zit.

Een tweede punt was het feit dat Sugey op 20 april naar Curacao komt en op 5 mei alweer teruggaat naar Santo Domingo terwijl de baby is uitgerekend op 3 mei. Dit vond de medewerkster een merkwaardige planning.

Per ommegaande beantwoordde ik haar mail en zette mijn punten uiteen. Dat Lucy in haar situatie heel veel behoefte heeft aan een familielid, dat wij al zeven jaar samen op Curacao wonen en nog nooit iemand hebben uitgenodigd, waardoor wij toch bepaald niet in een profiel vallen van mensen die illegalen naar Curacao proberen te halen.

Over de merkwaardige planning schreef ik het volgende: "Om te voorkomen dat Sugey pas na de bevalling zou arriveren, een bevalling eind april behoort immers ook tot de mogelijkheden, hebben wij besloten om in te zetten op een vertrekdatum van 20 april. Voor mij als Europese Nederlander is het werkelijk erg om zo te moeten wikken, dat mag u gerust van mij aannemen."

Minder dan vijf minuten na het verzenden van mijn mail kwam het antwoord al. Het luidde als volgt: "Duidelijk. Visum ga ik akkoord geven voor 30 dagen, en ik wens u en uw vrouw een voorspoedige bevalling en een kerngezonde baby!"

Ik geloof niet dat ik ooit zo blij ben geweest met een email. De blijdschap dat het visum akkoord is, de verbazing dat de medewerkster er spontaan 30 dagen van heeft gemaakt, maar ook de opluchting dat een schijnbaar ondoordringbare instantie toch benaderbaar is en zelfs met enorme snelheid reageert op concrete punten. Dit positieve bericht kwam precies op het goede moment voor ons.

Dinsdagavond belde Sugey vanuit Santo Domingo. Het visum voor een verblijf van een maand op Curacao heeft zij binnen.

Posted by CasaSpider at 6:57 AM | Permalink | Comments (23)

Bijna een week geleden was er de mini-quiz over mijn aanstaande nevenfunctie op de Marnix-school. Er zijn 14 geldige stemmen uitgebracht. De nevenfunctie leesmoeder is op de eerste plaats geëindigd met zes stemmen, gevolgd door webmaster met drie.

De meerderheid heeft, in dit geval dan toch, gelijk. Met ingang van afgelopen maandag ben ik leesmoeder. De technische gegevens van de functie:

• Werkdagen: maandag en donderdag.
• Werkuren: 07:15 - 08:00 uur.
• Kinderen: Alizah, Christopher, Giornic, Kendrenali, Matthew.
• Leesnivo: 5.
• Boek: Goal! door Vivian den Hollander.
• Locatie: Buiten op het schoolplein van de Marnix-school aan een grote houten tafel.

Vijf kinderen in het gareel houden en bovendien iets proberen te leren is (nog) moeilijker dan het lijkt. Het nivoverschil in de klas is tamelijk groot. Dit wordt voor een belangrijk gedeelte bepaald door de mate waarin de kinderen thuis Nederlands spreken. Zelfs in mijn groep waarvan de members allen in nivo-5 zitten zijn duidelijke verschillen waar te nemen.

De leestechniek valt mij alleszins mee. Alle kinderen kunnen de zinnen uit het boek redelijk goed voorlezen. De vraag is alleen of ze ook begrijpen wat ze lezen. Daar probeer ik met gerichte vragen achter te komen. De kinderen zijn erg enthousiast en steeds weer prikken hun vingers hoog in de lucht als ik een vraag stel.

"Juffróuw, juffróuw!", klinkt het dan, waarna er gelachen wordt vanwege de vergissing. Dan had ik maar geen leesmoeder moeten worden. In iedere klas van de Marnix-school wordt overigens les gegeven door een juffróuw, met de klemtoon op de tweede lettergreep. Dit is voor zover ik weet geen beleid maar praktijk. Wel zijn er een paar mannelijke invalkrachten.

Klas 3B heeft nog één andere leesmoeder, de moeder van Anaïs. Juffrouw Margriet doet noodgedwongen alle overige groepen zelf. Het is echter moeilijk om aan zes leesmoeders te komen. En dat terwijl het zo leuk is. Donderdag mag ik weer.

Posted by CasaSpider at 7:18 AM | Permalink | Comments (18)

Op vrijdag 24 maart werd Luchiano (8) samen met zijn klasgenoten Giornic en Shanella om negen uur met de bus van school gehaald. Doel van de busreis was het Sentro Deportivo Korsou (SDK) alwaar het zwemdiploma-A afgenomen werd. Hoe dat verlopen is staat beschreven in Diploma-A voor Luchiano.

Behalve foto's heb ik wat filmmateriaal geschoten. Het is eeuwig zonde, nou ja eeuwig, om daar niets mee te doen. Het resultaat is een nieuwe CasaMovie met de pakkende titel Diploma-A at SDK. In het kader van internationalisering, globalisering en de Oscar-uitreikingen worden de CasaMovies tegenwoordig in het Engels gelanceerd.

In de post Uitgerust dankzij zomertijd vroeg ik om geschikte muziek als soundtrack voor deze zwemfilm. Er kwamen vele goede suggesties binnen. Zoals zo vaak was de eerste meteen de beste, namelijk Titanic ingezonden door Cockie. Het is echter niet de kwijlerige Celine Dion-versie geworden, maar een wat meer contemporaine.

De op zich aardige inzending van Diamond Piet, Learning to swim van Marilyn Manson, werd door Luchiano afgewezen als te rocky.

Download Diploma-A at SDK (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 10,580,876 bytes.
Duration: 3.24 minutes.

Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.

Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.

Posted by CasaSpider at 6:41 AM | Permalink | Comments (13)

Het uurtje dat de klok in Europa vooruit is gezet heeft directe gevolgen voor het Caribisch gebied. Voetbalwedstrijden die in 0031 om half één staan geprogrammeerd zijn hier via ESPN live te ontvangen. Half één daar was tot gisteren half acht hier.

"Hé leuk, Feyenoord-ADO om half één", zag ik op teletekst. Het woordje leuk vanwege het feit dat Feyenoord het onverdiende verlies van vorige week tegen AZ goed kon maken met een doelpuntenfestijn. Een paar mokken koffie erbij, kortom een ideale vroege zondagochtendbesteding.

Vanwege de zomertijd moest ik wel in plaats van om half acht al om half zeven mijn bed uit. Tamelijk vermoeid drukte ik 700 in op de afstandsbediening van de TDS-box, het kanaal van ESPN. Tot mijn teleurstelling was er racen op, door vermoeidheid weet ik niet eens of het auto- of motorracen betrof. Snel dook ik mijn bed weer in om er pas om kwart voor negen weer uit te komen.

Op teletekstpagina 801 stond dat ADO Feyenoord verraste in De Kuip. Een verschil tussen vrouwen en voetballers is dat de laatsten liever niet verrast worden. En al helemaal niet in De Kuip. ADO heeft Feyenoord met 0-2 verslagen. Ik was extra blij met het uitslapen.

Wat is goede en passende muziek voor een film met het thema Zwemmen?

Posted by CasaSpider at 9:07 AM | Permalink | Comments (19)

Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel op Curacao. Vrijdagmorgen om negen uur mocht Luchiano (8) afzwemmen voor Diploma-A. Dat was al heel wat, want op vrijdag 16 december 2005 mocht dat niet. Toen stond hij niet op de lijst en diende twee uur op de tribune toe te kijken hoe de andere kinderen bezig waren met hun examen. Leuk is anders.

Om die reden en tevens om foto's te maken besluit ik ditmaal fysiek aanwezig te zijn bij het examen. Het is een stuk drukker dan verwacht bij het SDK, het Sentro Deportivo Korsou. Een kleine 100 kinderen staan te trappelen om het zwembad in te duiken. Eerst moeten ze geregistreerd worden. Tot mijn tevredenheid staat Luchiano deze keer wel op de lijst.

Behalve Luchiano zijn ook Giornic en Shanella uit klas 3B aanwezig. Het eerste onderdeel is het 25 meter met kleren aan zwemmen. Een beetje onwennig staan Giornic en Luchiano aan de kant, ze zijn bijna aan de beurt. Even later is Luch op weg.

Door het grote aantal kinderen duurt ieder onderdeel ruim een half uur. Het tweede onderdeel scheidt het kaf van het koren. In één ruk dienen 75 meter schoolslag en 50 meter rugslag met perfecte techniek uitgevoerd te worden. Streng wordt gelet op de bewegingen, met name die van de benen. Zo moeten bij de rugslag de benen drie seconden gesloten blijven, voor menigeen een hele opgave.

Desalniettemin springt Luchiano enthousiast in het water. Tijdens het zwemmen is hij tot ergernis van de badmeester vooral bezig met rondkijken. Dat is gek, immers zoveel is er niet te zien in een zwembad. Na afloop vroeg ik hem waarom hij zo aan het rondkijken was. Het antwoord: "Het was de eerste keer daar met een examen en ik was zo zenuwachtig."

Kinderen zijn zo leuk als ze op hun rug zwemmen. Het SDK-zwembad is met een lengte van 50 meter een groot zwembad. Maar ook aan 50 meter komt ooit een einde. Kinderen die op hun rug zwemmen denken daar echter helemaal niet aan. Als lemmingen zwemmen ze blind op de harde stenen muur af. De badmeester staat al klaar en roept de hele tijd: "Lora, lora!" wat zoveel betekent als "Draaien, draaien!" Soms is hij echter even afgeleid en dan knalt er weer een kind met zijn hoofd tegen de muur. Een ontzettend grappig fascinerend gezicht.

Helaas worden twee meisjes waaronder Luchiano's klasgenote Shanella tijdens het rugzwemmen uit het water gehaald. Zij voldoen niet aan de eisen en mogen zich aankleden. Dat terwijl er toch echt hier en daar een oogje wordt dichtgeknepen.

Om half elf zijn we toe aan het laatste onderdeel, één minuut watertrappelen. Luchiano staat klaar om te beginnen. Het is een koddig gezicht, zo'n groep kinderen naar adem snakkend met de handjes boven het water. Gelukkig duurt het maar een minuut.

Even later zit het hele stel op de tribune. De kinderen weten dat ze nu geslaagd zijn, met uitzondering van de twee meisjes op de bovenste rij. Later vertelde Luchiano me dat Shanella in de klas huilde. Tijdens het afzwemmen wilde ze het extra goed doen omdat haar moeder speciaal was gekomen. Door de zenuwen ging het niet helemaal goed bij het rugzwemmen, bijzonder sneu.

De badmeester/examinator leest in een rap tempo de namen voor van de geslaagden. Ook hier wordt Luchiano niet vergeten. Hij is bijzonder blij met zijn diploma. Het is kwart over elf en tijd om terug naar school te gaan.

De volledige serie met 31 foto's van dit evenement is te vinden onder SDK Zwemdiploma-A. Viel Spaß!

Posted by CasaSpider at 8:19 PM | Permalink | Comments (18)

Als Nederlander staat men er zelden bij stil. Wij kunnen reizen waneer we zin hebben naar praktisch iedere bestemming. Uiteraard binnen de financiele mogelijkheden.

Het einde van Lucy's zwangerschap nadert, zij is uitgerekend op 3 mei 2006. Zowel zij als ik hebben geen familie op Curacao. Wij willen graag dat Lucy's nicht Sugey haar bijstaat in de periode rondom de bevalling.

Sugey woont echter in Santo Domingo, de hoofdstad van de Dominicaanse Republiek. Op vakantie gaan naar Curacao is voor Dominicanen niet eenvoudig vanwege de visumplicht. Curacao verleent een visum voor maximaal 15 dagen. Dit kan verlengd worden tot drie weken.

Om in aanmerking te komen voor een visum moesten wij vanuit Curacao de volgende documenten opsturen:

• Een garantiebrief voorzien van een zegel en gelegaliseerd door het Bevolkingsburo (Kranshi).
• Een uitnodigingsbrief met daarin de reden van het bezoek.
• Copieën van paspoort en verblijfsvergunningen van Lucy en mij.
• Copieën van mijn laatste drie salarisslips.

Vervolgens moest Sugey bij de Nederlandse Ambassade te Santo Domingo diverse zaken overleggen, samen met de papieren die wij hadden opgestuurd alsmede haar paspoort. Dat is afgelopen maandag gebeurd. Op die dag gaf Sugey gedurende een soort van verhoor een mondelinge toelichting waarom zij naar Curacao op vakantie wil.

Vandaag was de uitslag. Lucy heeft al sinds woensdagavond last van stress, zij vreest dat het visum geweigerd wordt. En helaas lijkt haar vrees bewaarheid te worden. Sugey was vorig jaar nog ingeschreven bij de universiteit. Dit jaar is het daar wegens diverse problemen niet van gekomen. De Ambassade wil nu echter de studentenkaart zien van dit jaar. Ze wilden haar het paspoort al teruggeven, een teken dat de aanvraag is afgewezen.

Wat maakt het uit of Sugey wel of niet studeert. Zij wil gewoon twee weken op vakantie naar Curacao om haar zwangere tante bij te staan. Gelukkig had zij de tegenwoordigheid van geest om het paspoort niet aan te nemen. Nu valt de beslissing op 28 maart. Wij gaan proberen de Ambassade te bellen.

Het ergste is het voor Lucy, het levert haar veel stress op. Voor mij is het onbegrijpelijk dat de Nederlandse Ambassade het visum weigert. Ten eerste hebben wij alle documenten overlegd en in totaal ongeveer € 80 aan kosten gemaakt. En dan wil men de aanvraag afwijzen omdat Sugey dit jaar niet ingeschreven staat aan de universiteit?

Ik moet denken aan de beroemde zin van George Orwell in zijn boek The Animal Farm: "All animals are equal, but some are more equal than others."

Posted by CasaSpider at 1:56 PM | Permalink | Comments (27)

Vorige week vrijdag kreeg Luchiano (8) zijn tweede rapport van dit schooljaar. Maandagavond mocht ik tien minuten op audiëntie bij juffrouw Margriet.

Juffrouw Margriet: "En, wat vindt u ervan?"
CasaSpider: "Mwoah, het is steeds hetzelfde..."
Juffrouw Margriet: "Haha, nou ik zou maar wat blij zijn als mijn zoon steeds met zo'n rapport thuis kwam."

Samengevat doet Luchiano het goed op school. Zijn sterke punten zijn rekenen en lezen, het verbeterpunt is schrijven waar hij een vijf voor heeft gekregen. Juffrouw Margriet: "Uhm, het is dat ik niemand minder geef dan een vijf. Maar eigenlijk verdient hij hem niet."

Een ander verbeterpunt is Luchiano's slordigheid en gebrek aan concentratie. "Zoals hij er al bij zit", vertelt juffrouw Margriet, "dan weer ligt zijn ene been op tafel, dan weer hangt zijn arm op de grond. Luchiano heeft zoveel standjes... En onder zijn tafel liggen altijd schriften en papieren op de grond. Ach, zo is hij nu eenmaal."

Gelukkig is hij wel goed in lezen en rekenen. Ook de spreekbeurten kregen een speciale vermelding. Ik glom van trots.

Aan het eind bespraken we mijn nieuwe nevenfunctie. Wat gaat CasaSpider doen op de Marnix Basisschool? Deelnemers aan deze mini-quiz kunnen kiezen uit de volgende mogelijkheden:

• Assistent Hoofd van de School
• Hand- en spandiensten tuinonderhoud
• Webmaster
• Leesmoeder
• Ordebewaker/surveillant
• Leraar jongleren
• Creatief boekhouder

Wie is het best ingeburgerd op het CasaLog?

Posted by CasaSpider at 12:53 PM | Permalink | Comments (34)

Nieuwsgierig geworden door de aandacht die her en der besteed wordt aan de Nationale Inburgeringstest besloot ik hem ook eens te doen. Van de resultaten wordt men niet vrolijk, een 5.3 was mijn deel.

Degene die verantwoordelijk is voor deze test dient onmiddellijk het Nederlanderschap ontnomen te worden. De test deed mij terugdenken aan oude AMBI-examens. Niet zelden had men bij deze examens het idee dat de vragen eerder bedoeld waren om iemand erin te laten lopen dan om de aanwezige kennis te testen.

Eenzelfde soort sadist heeft bij de Inburgeringstest vraag 36 verzonnen:

"Een rechter heeft een inbreker veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf en gevangenhouding bevolen. Die inbreker is het hier niet mee eens. Wat moet hij in ieder geval doen?"

A. Tegen de uitspraak in hoger beroep gaan.
B. Zijn excuses aanbieden.
C. De uitspraak van de rechter opvolgen.

Volgens mij moet de inbreker zeker in hoger beroep gaan als hij het niet met de rechter eens is. Voor iemand die uit Turkijke of een Afrikaans land komt is dat toch een keurig antwoord?

Helaas, het juiste antwoord is C. De verklaring van de Inburgeringstestambtenaren:

"Het venijn zit hem in de woorden 'in ieder geval'. Hij mag zelf weten of hij in hoger beroep gaat, als hij het er niet mee eens is. Excuses hoeven niet. Wel moet iedereen luisteren naar de rechter en doen wat hij zegt."

Dat is typisch zo'n vader die tegen zijn zesjarige zoontje zegt: "Roderick-Jan, wil jij niet een ijsje?" Als R-J daarop gretig "ja" zegt, antwoordt de afstammeling van wijlen Dr. Mengele: "Okay, dan krijg jij niet een ijsje."

Met zulke vragen mag Salomon Kalou zelfs in het jaar 2022 nog niet op een Wereldkampioenschap voor Oranje uitkomen.

Posted by CasaSpider at 1:51 PM | Permalink | Comments (32)

De eerste film die ik bewust in de bioscoop heb gezien was Bij de beesten af van Bert Haanstra, in 1972. Dat jaartal wist ik niet meer, ik had stellig de indruk dat het een paar jaar eerder was. Een voor mij enigszins shockerende scene was de geboorte van een mensenkind. Dit werd open en bloot gefilmd hetgeen voor die tijd zeer progressief was.

De film gaat over beesten, over jager en prooi. De beelden waarop leeuwen, tijgers en luipaarden onschuldige kleine gnoetjes, zebra's en gazelles te grazen nemen zijn zeer expliciet.

Samen met het hele publiek had ik medelijden met de slachtoffers en vroeg mij af waarom de filmers doorfilmden. In plaats van in te grijpen in de ongelijke strijd. Later was er een soortgelijk gevoel bij het filmen van de hongersnood in Biafra.

Naar het schijnt hebben steeds meer Nederlanders plannen om te emigreren. Programma's als Het Roer Om, dat ik overigens alleen van horen zeggen ken, en Ik Vertrek spelen hier op in. Inmiddels heb ik twee afleveringen gezien.

Eén van een Feyenoord-supporter die het in Nederland goed voor elkaar had, maar toch met vrouw en twee kinderen naar Portugal vertrok om daar als Koning van het Graniet uit China geïmporteerde granieten tafels te verkopen. Aan het eind van de aflevering had ik sterk de indruk dat het gezin spijt had als haren op hun hoofd.

Een tweede aflevering stond op de video. Deze keer waren het Jan en Saskia Krist uit Groningen die met hun negenjarige zoon Duco praktisch onvoorbereid naar Zuid-Spanje afreisden om een nazorghuis voor psychiatrische patienten te beginnen. Een adequate recensie van deze aflevering is hier te vinden.

Vierendertig jaar na Bij de beesten af is daar plotseling hetzelfde gevoel. Moeten de makers van Ik Vertrek niet ingrijpen in plaats van een mooie documentaire te maken?

Don Amaro en Willisha zijn ongeveer anderhalf jaar geleden naar Madeira geëmigreerd. Uiteraard lopen ook zij tegen de nodige dingen aan, maar het verschil is dat zij wel degelijk goed voorbereid waren. Don Amaro schrijft in zijn post Het Roer Om en Interview dat zij twee maal door een dergelijk programma zijn benaderd en beide keren werden afgekeurd. Juist vanwege de te grote kans op succes.

Jan en Saskia Krist zijn geswitched van psychiatrische patienten naar verhuur van huizen en appartementen. Hun bedrijf heet Rainbow Rentals. Ik ben benieuwd hoe het ze vergaat.

Posted by CasaSpider at 9:53 PM | Permalink | Comments (11)

Als men iets wil bereiken dient men daar in de regel iets voor te doen. Voorbereiding in de vorm van studie en training.

Op 16 februari 2005 startte mijn cursus Effectief Leiderschap, gegeven door Remco Claassen. Een belangrijk onderdeel van de cursus is het leren jongleren. Belangrijk omdat met jongleren op eenvoudige wijze aangetoond wordt dat men zich iets dat bijzonder complex lijkt toch in korte tijd eigen kan maken.

Zoals zo vaak na een cursus waren er na afloop de goede voornemens. Iedereen wilde aan zijn Mission Statement werken en ook het jongleren bijhouden. Zoals ook zo vaak met goede voornemens kwam er - in mijn geval dan toch - niet veel van terecht. Wel, dat is niet helemaal waar want jongleren deed ik nog af en toe.

De basics van jongleren beheers ik weliswaar, maar ten eerste ziet het er niet uit en ten tweede ken ik geen enkel trucje. Nu komt het gekke. Omdat Diamond Piet in juli wellicht ook lid van ons circus wordt haalde ik zaterdag de jongleerballen uit het vet.

"Hopelijk kan ik het nog een beetje", sprak ik mijzelf bemoedigend toe. Tot mijn verbazing hield ik de ballen met gemak meer dan honderd keer hoog. Het ging zo gemakkelijk dat het tijd werd voor een eerste trucje. In plaats van de bal in de rechterhand onder de bal in de lucht door te gooien, gooide ik hem eroverheen. Geloof mij, dat is een stuk moeilijker.

Het lukte!

Is de conclusie gerechtvaardigd dat hoe minder men oefent hoe beter men wordt of hoe werken dit soort processen?

Posted by CasaSpider at 12:13 PM | Permalink | Comments (24)

Wij schrijven zaterdag 18 maart 2006 ongeveer 19:58:23. Even terug naar vanmorgen. Luchiano (8) had karateles en hij krijgt er steeds meer plezier in. Toen de kinderen klaar waren zei leraar Anthony tegen mij: "Die Luchiano kan trappen zeg!" Dat was mij nog niet eens opgevallen.

Aan Lucy vroeg ik wat het plan voor vandaag was. "Hetzelfde als altijd", antwoordde zij. Dat betekent een beetje rommelen, een beetje uitrusten en dan naar Pleincafé Wilhelmina. Maar er was ook de halve finale baseball tussen de Dominicaanse Republiek en Cuba voor de World Baseball Classic.

"We kunnen ook even naar Strada gaan en witte wijn, garnalen en sla kopen. En daarna lekker baseball kijken.", stelde ik voor. Strada is een nieuwe winkel, een soort groothandel aan de Caracasbaaiweg. Lucy stemde in, ook al interesseerde het baseball haar voor geen cent.

Om iets over vieren waren we terug en ging de televisie aan. In de eerste innings werd er niet gescored en at ik een salade. Toe kwamen de garnalen, een stuk of elf jumbo-shrimps vergezeld van een glas ijskoude witte wijn. Grauwwww. DomRep was iets sterker dan Cuba maar kon desondanks niet tot scoren komen.

In the bottom of the sixth was het eindelijk zover, Santo Domingo liep de 0-1 binnen. Ik juichte en was in extase. Helaas was de extase van korte duur, want de zevende inning was de inning van Cuba. Zij kwamen op een 3-1 voorsprong en dat had zelfs nog meer kunnen zijn.

In een van de vele pauzes checkte ik een paar weblogs. Gewoontegetrouw kwam ik uit bij Las Cosas Como Son van Henk. Wat schetste mijn verbazing dat zijn laatste post over het CasaLog gaat. Ik blijk een prijs gewonnen te hebben. De prijs is een Muts, dat is wel een beetje jammer maar mag de pret niet drukken.

Henks motivatie: "… zijn onderwerpen verrassen telkens … zijn stukjes overstijgen altijd het gewone … ze zijn persoonlijk … vaak heel informatief … hij heeft een mening … is heel onderhoudend … behandelt een breed scala aan onderwerpen … regelmatig met een knipoog dus niet al te serieus … en zijn log heeft tweerichting verkeer … het enige minpuntje … hij wil nog weleens doordraven over de politiek op Curacao … zijn dwangneurose … maar dat is hem bij deze vergeven …"

Ik kan mij er helemaal in vinden. Henk, van harte bedankt.

Brillies Weblintjes, Henks Mutsen en mijn eigen LogSpiders, eigenlijk zijn het allemaal spin-offs van de Dutch Bloggies. Die wij nooit kunnen winnen. Verbal Jam is ermee begonnen, met die spin-offs. Uit onvrede met de selectieprocedure voor de Dutch Bloggies introduceerde hij in 2003 de Verbal Jam Award (hier en hier). Inmiddels heeft VJ zijn eigen Dutch Bloggie en speelt hij een divisie hoger.

De achtste en negende inning gingen tamelijk geruisloos voorbij. De stand wijzigde niet meer en derhalve bereikte het sterke Cubaanse collectief verdiend de finale van de World Baseball Classic. De Dominicaanse Republiek verloor, maar dat is geen schande tegen de huidige Wereld en Olympisch kampioen (statistics).

De LCCS-Muts is een aardige pleister op de wonde.

Posted by CasaSpider at 8:48 PM | Permalink | Comments (15)

Onderweg van school naar huis stelde Luchiano (8) de volgende vraag: "Papa, bestaat er een nietmachine die zo lang is als een lichtjaar?"

- "Huh? Een nietmachine?"
"O neen, ik bedoel een centimeter of een liniaal."
- "Neen jongen, zo'n lange liniaal bestaat niet."

Een tijdje geleden heb ik hem over lichtjaren verteld. In zijn beleving is het niet goed mogelijk om iets te meten in een meeteenheid die men zelf niet eens kan construeren. Daar zit wel iets in.

We kregen het over de relativiteitstheorie. Volgens Cerito wordt dat tijd ook, immers Luchiano is al bijna negen. Tijd is relatief en gaat sneller voor iemand die zich voortbeweegt met de snelheid van het licht.

In een documentaire over Albert Einstein zag ik eens een experiment met twee atoomklokken. De ene klok ging mee in een straaljager, de andere bleef op aarde achter. Een straaljager kan hard vliegen maar niet zo snel als het licht. Toch stelde men na de landing een miniem verschil vast tussen de beide atoomklokken. Een fractie van een fractie van een seconde.

"Oh jee, zie je wel! Ik ga nooit meer in een vliegtuig.", zei Luchiano. "Ik wil geen tijd van mijn leven verliezen!"
- "Kom, kom, het verschil was nog minder dan een duizendste seconde", probeerde ik hem tevergeefs gerust te stellen.

Thuis raadde ik Luchiano aan om eens met de snelheid van het licht zijn bord leeg te eten.

Over tijd verliezen gesproken.

Posted by CasaSpider at 1:31 PM | Permalink | Comments (24)

Gewaardeerde lezer Hubertus vroeg in een commentaar bij AFV en Ibbeltje naar het gedicht He Patu van Elis Juliana. Wel, eigenlijk vroeg hij naar Ellis met twee ellen.

Als service voor de lezer en bovendien uit eigen interesse ging ik op onderzoek uit. Na de ontdekking dat Elis niet Ellis heet maar Elis was dat niet zo moeilijk. Er bestaat zelfs een mooie, geheel Papiamentstalige website over Elis Juliana.

Op deze website is te lezen waarom Elis slechts één 'l' in zijn naam heeft:

"Elis ku un èl pasobra mama n’ ta’tin sèn pa paga dos èl dia a bai òp mi, haha!"
(Elis met één 'l' omdat mama niet genoeg geld had om twee ellen te betalen op de dag dat ze mij aangaf, haha!)

Even later vond ik onder het hoofstuk Deklamadó het door Hubertus gevraagde gedicht, hieronder het eerste couplet alsmede het refrein.

De hele tekst is zoals gezegd te vinden onder Deklamadó.

Juliana noemt het zelf een ritmisch gedicht. De tekst is simpel, het gaat over een eend (patu). De eend zwaait (janga) met de kont, de eend loopt rond (rondia) en zoekt een beetje eten (cuminda) voor haar kinderen (muchanan). In het vervolg van het gedicht vinden de eenden wat voedsel (derde couplet) en eten ze hun buikjes vol (vierde couplet). Dan gaan de eenden er in een rijtje weer vandoor (vijfde couplet).

Belangrijker dan de tekst is het ritme en het gevoel: "E ta krea potrèt bibu di tipo i situashonnan verídiko, konbèrtiendo e mes den tipo i situashon. Tur sentido ta aktivo, tin mímika, kanto, paso, zonidu."
(Hij creëert een levend schilderij van een waarachtig type en situatie waarbij hij zichzelf verplaatst in dat type en die situatie. Alle zintuigen zijn aktief, er wordt gebruik gemaakt van mimiek, zang, dans en geluid.)

Van dezelfde website www.elisjuliana.info is de volgende mp3 afkomstig met een vertolking van Hé patu.

Elis Juliana is op 8 augustus 1927 geboren als helft van een tweeling waarvan de andere helft Gladys is. Hij is te veelzijdig om in één hokje te plaatsen: dichter, voordrager, beeldhouwer, archeoloog, filosoof, schilder, onderwijzer... er is nauwelijks een terrein te bedenken waarop Elis Juliana niet aktief is geweest.

78 Jaar. Een man om zuinig op te zijn.

Posted by CasaSpider at 7:04 AM | Permalink | Comments (17)

In de maand september 2005 vond het Wereldkampioenschap Baseball plaats in Nederland. Het gastland zorgde toen voor een daverende verrassing door de halve finale te halen tegen Zuid-Korea. Uiteindelijk werd Cuba wereldkampioen en Nederland vierde.

En nu is het de World Baseball Classic. Wederom een wereldkampioenschap maar dan anders. Het is voor de eerste keer dat de World Baseball Classic (WBC) wordt gehouden. De poule-wedstrijden vinden onder anderen plaats in Puerto Rico, voor de halve finales en de finale vertrekt het circus naar de Verenigde Staten.

Grootste verschil met het gewone Wereldkampioenschap is het op grote schaal meedoen van de sterren uit de Major League. Zo kwam Andruw Jones van de Atlanta Braves voor Nederland uit. Helaas heeft dat niet mogen baten, Nederland werd in de eerste ronde uitgeschakeld.

Vanaf 28 februari tot ergens in april loopt er nog een ander belangrijk honkbalevenement, de Spring Training. Dit is een soort van tournooi tussen teams uit de Major League ter voorbereiding van het seizoen. De teams zijn nu niet verdeeld in de American League en de National League, maar door elkaar gehusseld in de Grapefruit League en de Cactus League. De spelers van landen die inmiddels zijn uitgeschakeld in de World Baseball Classic kunnen meteen door naar de Spring Training.

In Poule 2 van de tweede ronde hadden alle vier landen, Cuba, Dominicaanse Republiek, Puerto Rico en Venezuela, één partij gewonnen en één partij verloren. De laatste twee poule-wedstrijden waren beslissend. Dinsdagavond speelde de Dominicaanse Republiek tegen Venezuela voor een plaats in de halve finale.

Een baseball-game duurt enkele uren en komt vaak langzaam op gang. Vanaf de zesde inning begint de spanning meestal op te lopen. Dat gebeurde nu ook, in de zesde inning scoorde Venezuela de 1-1 gelijkmaker. In de zevende inning slipte de bal uit de handschoen van de Venezolaanse catcher en kon de Dominicaan Alberto Castillo van het derde honk naar de thuisplaat rennen, 2-1 voor Santo Domingo.

De negende en laatste inning was bloedstollend. Voor de Dominicaanse Republiek stond closing pitcher Duaner Sanchez op de heuvel. Er waren twee man uit en honk één was bezet. Venezuela sloeg de bal het veld in en Miguel Tejada leek de bal gemakkelijk in zijn handschoen op te rapen. Tot ontzetting van zijn teamgenoten liet hij hem echter lopen, door de regen was alles nat en glad geworden. Venezuela zei bedankt en had plotseling twee man op de honken.

Het werd nog erger, want na een vier wijd waren alle honken bezet of zoals dat in het Engels zo mooi heet: "The bases were loaded." Op de Venezolaase gezichten gloorde hoop. Pitcher Sanchez leek enigszins van slag en gooide weer twee wijd-ballen. Een nieuwe vier-wijd betekende een directe score voor Venezuela. Er volgde een slag die de bal hoog de lucht in joeg. Duaner Sanchez zag direct dat het een vangbal zou worden en stak zijn handen al in de lucht.

De bal werd inderdaad gemakkelijk gevangen en met drie man uit was het einde wedstrijd. De vele aanwezige Dominicanen juichten en ook ik slaakte een oerkreet. Wie weet er eigenlijk waar Puerto Rico en de Dominicaanse Republiek liggen? Hoe dan ook, we zitten in de halve finale! Hier de statistics van de wedstrijd.

Tegenstander wordt de winnaar van het woensdagavond te spelen duel tussen Puerto Rico en Cuba, een wedstrijd waar ik vanavond eens goed voor ga zitten met een glas Duvel.

Posted by CasaSpider at 7:24 AM | Permalink | Comments (11)

Op zondagavond kijken wij vaak naar America's Funniest Home Videos (AFV). Vooral Luchiano (8) vindt het prachtig. Een vader en zijn dochter zitten op een slee en glijden een steile helling af. "Oh, oh, dat gaat mis!", roept hij dan. Ja, natuurlijk gaat dat mis. Anders was het niet op AFV.

Sinds gisterenavond lezen we Ibbeltje, een boek dat in 1961 is geschreven door de befaamde Annie M.G. Schmidt. Het is een vrij dik boek, ik vroeg mij af of we het wel uit kunnen krijgen. Maar Annie M.G. Schmidt is een goede kinderboekenschrijfster, Luchiano leefde zich direct helemaal in.

Ibbeltje is een meisje en enig kind. Ze heeft een gewone vader en een beetje vreemde moeder. Allemaal net als bij ons. Wat wil het geval, Ibbeltjes moeder is vroeger een poes geweest. Daarom houdt ze erg van vis. Lucy ook.

Toen Ibbeltjes vader thuiskwam was de vis echter nog niet gebakken en Ibbeltjes moeder nergens te bekennen. Ze zat hoog in een boom en durfde er niet meer uit. Kalm haalde vader een ladder en hielp zijn vrouw naar beneden. Hij wist van haar verleden.

"Als ik morgen naar mijn werk ben en mama zit plotseling boven in een boom, dan moet je me meteen bellen", zei ik tegen Luchiano. Nog verdiept in het verhaal antwoordde onze AFV-kid: "Neen, dan haal ik de camera."

Posted by CasaSpider at 1:13 PM | Permalink | Comments (15)

Tweemaal per jaar organiseert de Curacao Triathlon Association (CTA) een Off-Road Triathlon. In het najaar op Boca Sami en in het voorjaar op Porto Marie. Feitelijk is het hier het hele jaar zomer, maar officieel zitten we nu in het voorjaar. De triathlon bestaat uit de onderdelen zeezwemmen (750 meter), mountain biken (16 kilometer) en trail running (5 kilometer).

Het was alweer een paar jaar geleden dat wij naar een triathlon zijn gaan kijken. Het is echter eens iets anders dan elke week naar Kontiki en Mambo Beach waar we bovendien toch geen abonnement meer hebben. Met een biertje in de hand kijken naar sporters is een ontspannen gebeuren. Doordat de dames en heren zich zo uitsloven ontstaat de perceptie dat men zelf ook wel een extra slokje koud bier heeft verdiend.

We waren precies op tijd voor de start van het zeezwemmen om vier uur 's middags. Gelukkig stond er deze keer nauwelijks wind. Golven slopen de krachten van met name de minder geoefende zwemmer. Tot veler verrassing kwamen twee jeugdige Antillianen als eerste uit het water tevoorschijn.

Van onze groep deden drie mannen mee, Roland (waarover straks meer), Peter Cuppen en Frank -Bodo- Hogenes. Toen iedereen al lang en breed op de fiets zat zagen wij een bootje met een net door de zee varen. Het leek erop of ze aan het dreggen waren. Wellicht was de organisatie er niet van op de hoogte dat Kees B. momenteel op vakantie in Nederland is en dachten ze dat hij deze keer verdronken was.

The year after

Dat Roland zondag meedeed aan de triathlon mag als een klein wonder worden beschouwd. Op woensdag 13 april 2005, vandaag precies elf maanden geleden, werd hij met spoed opgenomen in het Sehos ziekenhuis. Hij was geveld door het Guillain-Barré Syndroom (GBS) met als gevolg dat hij in zeer korte tijd volledig verlamd raakte.

Rolands ouders kwamen onverwijld uit Nederland over. De eerste dagen in het ziekenhuis waren zeer kritiek, vooral 's nachts. Zolang de ziekte niet stabiliseert worden meer spieren aangetast. Dit kan tot gevolg hebben dat zelfs de ademhaling stopt, hetgeen op zondag 17 april dreigde te gebeuren. Via een infuus kreeg Roland toen plasma toegediend. Gelukkig sloeg deze behandeling aan.

Op maandag 9 mei was de ziekte zodanig onder controle dat de nog steeds vrijwel compleet verlamde Roland ter revalidatie naar het Monseigneur Verriet instituut werd overgebracht. Daar stelde hij zich tot doel om voor zijn verjaardag op 12 juli weer thuis te zijn en te kunnen lopen. En zowaar, op vrijdag 8 juli werd hij ontslagen uit het Verriet en kwam thuis. Een dag later vierde hij zelf zijn 40e verjaardag en dochter Kyra haar eerste.

Beetje bij beetje kreeg Roland zijn krachten weer terug. Meedoen aan de triathlon op Porto Marie was de volgende mijlpaal in het revalidatieproces. Veel mensen kwamen speciaal voor Roland kijken en ook de speaker refereerde diverse malen aan het herstel vanuit een rolstoel naar het deelnemen aan de triathlon.

Roland is een uitstekend zwemmer, een goede mountain biker en een redelijke loper. Hij kwam als zesde uit het water en moest later iets toegeven. Een tijd onder de twee uur was het doel en tot ieders verbazing finishte hij in ongeveer 1 uur en 48 minuten, nog voor Peter en Frank. Een formidabele prestatie!

Niet alleen Roland heeft een zwaar jaar achter de rug, zijn vrouw Barbara mag in dit verhaal niet ontbreken. Zij werd ineens geconfronteerd met een man die helemaal niets meer kon, heeft zelf een zware baan en moest ook nog eens in haar eentje voor hun toen negen maanden oude dochter Kyra zorgen. Een grote geestelijke en lichamelijke belasting.

Barbara is dan ook ontzettend blij dat Roland er weer zo bovenop gekomen is. Tevens vindt zij het zeer belangrijk dat meer mensen weten wat het Guillain-Barré Syndroom is, zeker omdat het relatief zo vaak voorkomt op Curacao. Daarom heeft zij de Amigoe ingeschakeld voor een interview dat als alles doorgaat maandag gehouden wordt.

Terug naar de triathlon. Vrijwel iedere editie wordt gewonnen door krachtpatser Ivan Jonker. Deze keer was geen uitzondering. Met een enorme voorsprong zegevierde Ivan de Verschrikkelijke ook dit jaar. Bij ons laatste triathlon-bezoek daterend van 31 januari 2004 wilde Lucy wel eens samen met deze bikkel op de foto.

Het was niet erg druk op Porto Marie. Met minder drukte is er meer parkeerruimte, kan men gemakkelijker drankjes bestellen en last but not least is het eenvoudiger om charmant publiek te ontdekken. Onze eigen dames mogen er ook zijn. En nog een keer.

Wij besloten al voor de prijsuitreiking naar huis te gaan. Immers, Luchiano (8) moest de volgende dag om zes uur opstaan. De kinderen van Peter C. gingen op dat moment lekker aan het bier. Het was een sportief dagje. De serie van niet minder dan 47 foto's is te vinden onder Triathlon Porto Marie 2006.

Alle posts over Roland en Guillain-Barré Syndroom (GBS) staan in de Category Roland en GBS.

Posted by CasaSpider at 1:25 PM | Permalink | Comments (16)

Iedereen denkt wel eens na over een geniaal plan om in één klap financieel binnen te zijn. Sommigen lukt dat zoals de jongeman die advertentieruimte voor een dollar per pixel verkocht. Achteraf zijn we allemaal net zo slim, maar dan is het te laat.

Het paradoxale is dat hoe armer men is, hoe sneller men zijn toevlucht zoekt tot loterijen, een bankoverval en andere activiteiten die uiteindelijk in verreweg de meeste gevallen de armoede alleen maar vergroten.

Niet zolang geleden heb ik wat interne reorganisaties van mijn websites doorgevoerd. Zo is La Chica Merengue verhuisd van nijhuis.net naar lachicamerengue.com. Tijdens de werkzaamheden besloot ik het concept Google Ads eens uit te proberen op deze website.

Google Ads zijn context-gevoelige reclameblokken. Aan de hand van de tekst op de pagina bepaalt Google Adsense welke reclame daar het beste bij past en biedt tegelijkertijd een prima verzorgde website waarop men de verdiensten kan zien binnenstromen. Het klinkt als slapend rijk worden.

Mijn ontslagbrief kan ik beter nog maar even niet verzenden. Na vijf dagen is er 29 dollarcent verdiend. Een gezin bestaande uit drie, ja bijna vier mensen leeft niet echt riant van een pakje kauwgum per week.

Iets zegt mij dat de heren van Google de zaken slimmer aanpakken dan ik.

Posted by CasaSpider at 11:03 AM | Permalink | Comments (22)

Op 8 november 2005 schreef Gert Oostindie een interessant artikel over oude claims van Venezuela op een reeks eilanden voor haar kust. Onder deze eilanden vallen ook Aruba, Curacao en Bonaire. Pas enkele tientallen jaren geleden heeft de Venezolaanse regering te kennen gegeven af te zien van de claims. Tenminste zolang de eilanden onder Nederlandse verantwoordelijkheid vallen en er geen gezagsvacuüm onstaat.

De zinsnede over het gezagsvacuüm was ingegeven door de angst voor Cubaanse invloed. Nu wil het toeval dat de huidige Venezolaanse regering onder leiding van Hugo Chávez juist bevriend is met Havana. De grootste vijand van Chávez is tegenwoordig George Bush.

Alles draait om invloed. Toen begin maart 2005 het Amerikaanse vliegdekschip USS Saipan (LHA-2) voor anker ging bij Caracasbaai aan de oostkant van Curacao leidde dit tot officiële protesten vanuit Venezuela. Lorenzo Angiolillo Fernandez, consul-generaal voor Venezuela in de Antillen, sprak over een daad van pure intimidatie.

Over de sinds enige jaren op Curacao gevestigde Forward Operating Location (FOL) basis met Amerikaanse F16's is Caracas ook niet enthousiast. President Chávez voorspelt een invasie van de Verenigde Staten met de naam Plan Balboa. Tevens vreest hij al tijden voor een aanslag op zijn leven door agenten van de CIA of een andere Amerikaanse organisatie.

GeenStijl redactielid Pritt Stift schreef vandaag het artikel Operatie Curaçao Freedom over een mogelijke aanval door Venezuela. Nog interessanter dan het artikel zijn de reacties. Samenvattend hoeven de bewoners van de Antillen in een oorlogssituatie niet op de reageerders van GeenStijl te rekenen.

Een bloemlezing uit de meer dan 100 reacties:

dag,straks heeft rotterdam ook nog eens een venezuelanenprobleem.,...
(Behangdelul)

Ik ben zelf antiliaan en zou het best vinden hoor. Chaves als president! Weg met die boerenhufter en slavendrijvers uit nederland. Chaves heeft tenmiste nog hart voor de normale burgers.
(mangajanga)

Tot zover de bloemlezing. Overigens kan ik mij niet voorstellen dat Hugo Chávez daadwerkelijk een inval overweegt. Hij is slim genoeg om te weten dat dat het sein is voor de USA in samenwerking met de NAVO en een handvol machteloze Nederlandse militairen om definitief een einde aan zijn bewind in Venezuela te maken.

Meer informatie over de politieke situatie in Venezuela is te vinden in het dossier Politiek-Venezuela alhier.

Posted by CasaSpider at 9:25 PM | Permalink | Comments (17)

Toen Lucy zwanger was van Luchiano (8) viel haar de enorme aandacht van mannen op. Zij woonde toen in Santo Domingo en liep elke dag een flink eind om uit een specifieke tuin een paar kersen te plukken. Het moesten precies die kersen zijn. Op de weg ernaartoe maakten veel mannen haar complimentjes. Niet zelden mocht zij gratis gebruik maken van taxi's.

Op Curacao gebeurt precies hetzelfde. Of ze nu op het strand loopt of in de stad, tenminste als ik niet te dicht in de buurt ben, veelvuldig wordt er contact gezocht door jong en oud van het mannelijk geslacht.

Maar ook vrouwen hebben aandacht voor Lucy. Laatst wilde zij bijna niet mee naar binnen bij supermarkt Mangusa. "Die vrouwen daar achter bij het vlees hebben steeds commentaar op mijn hoge hakken." Uiteindelijk ging ze toch naar binnen. Er stond een vrouw achter mij in de rij bij de kassa. Lucy leunde op de metalen buizen die ter afscheiding dienen.

Vrouw tegen Lucy: "Mevrouw, u moet echt lage schoenen dragen."
Lucy, net doende of ze het niet verstond: "Wat zegt u?"
Vrouw: "Lage schoenen. Het is zoveel prettiger om lage schoenen te dragen. Veel beter ook voor de rug."
Lucy: "Ja, ja, dank u wel."

Een beetje vreemd vond ik het dat de betreffende vrouw niet zwanger was maar toch geen hoge hakken droeg. Waarom zei daar niemand iets van?

Posted by CasaSpider at 6:01 PM | Permalink | Comments (16)

In het kader van de aardrijkskundeles organiseerde de Marnix-school voor alle drie haar derde klassen een speurtocht door Punda en Otrabanda. Er waren zes begeleidende ouders nodig en Luchiano (8) vond het erg leuk als ik meeging. Op de dag dat hij een tien voor zijn spreekbeurt over dinosaurussen behaalde zegde ik toe.

Op woensdagmorgen reden wij beiden met een gevulde rugzak naar de Marnix-school. Om half acht vond een briefing plaats voor de begeleiders. Sommige vragen van de speurtocht werden toegelicht en de plaats waar we ons om half twaalf voor de terugreis moesten verzamelen werd bepaald.

Om een uur of acht vertrokken twee afgeladen bussen naar Punda. Meteen na aankomst begonnen de ongeveer 20 groepen aan hun speurtocht. Onze groep bestond uit Luchiano, Matthew, Shuk-Man en Jeanette. De stad was witgekleurd door de Marnix schooluniformen.

De vragenlijst bestond uit drie pagina's: 1, 2 en 3. Het waren geen eenvoudige vragen. "Door wie werd de Stadspoort gegeven?" Elke week gaan wij naar Pleincafé Wilhelmina, maar de daar vlakbij gelegen stadspoort had ik nog nooit gezien. Ook het standbeeld van Koningin Wilhelmina zit niet diep in mijn geheugen. Bij het beroemde parfumhuis Penha werden we erg goed geholpen door Jackeline. Zij vertelde dat het gebouw dateert uit 1708 en gaf ons twee gratis monsters mee.

We maakten de oversteek met de veerpont naar Otrabanda. De vaartijd bedroeg 2 minuten 44 seconden en 18 honderdste. Op het Brionplein was ons team eerst van mening dat het standbeeld aldaar Simon Bolivar voorstelde. Toch een beetje vreemd, Simon Bolivar op het Brionplein. Toen de jongelui het standbeeld aan een nader onderzoek onderwierpen bleek het wel degelijk Luis Brion te zijn.

Via de markt liepen we naar bioscoop The Movies. Gevraagd werd welke kinderfilms er nu draaien. Over de Wilhelminabrug liepen we terug, richting de Venezolaanse barkjes waar groente en fruit wordt verkocht.

Op de Plaza Jojo Corea rustten we even uit. Op de hoek bevindt zich een grote drugstore waar Luchiano wel eens een rubberen balletje aan een koordje koopt. Hij wilde er graag een hebben en dus gaf ik hem een gulden. Even later kwam hij blij met een rode bal uit de winkel. Nu wilden de andere kinderen natuurlijk ook zo'n bal. Ze vonden het geweldig.

Matthew stelde voor om een naam voor ons team te verzinnen. Dat vond ik een goed idee, want dat had ik ook al bedacht. Vanaf dat moment noemden we ons The Sharks. Alleen de vragen over de Synagoge stonden nog open. Bij de ingang stond een bewaker. Die dag had hij al een aantal groepen van de Marnix-school binnen zien komen. Voor we iets konden vragen gaf hij de drie antwoorden al. Dat was fijn, want nu konden we meteen door naar McDonalds.

Bij McDonalds bestelde ik cheeseburgers, patat en cola voor iedereen. Kinderen houden nu eenmaal niet van groente. Zelfs het schijfje augurk in de cheeseburger werd er door alle Sharks vakkundig uitgepeuterd. Het was een rustpunt en dat was nodig ook. De continue aandacht voor vier kinderen die telkens zonder te kijken een straat dreigen over te steken is op den duur slopend. Hoewel ik mij niet mag beklagen, de groep gedroeg zich voorbeeldig.

Tijdens het verorberen van de cheeseburgers waren ze er trots op alle vragen zo snel beantwoord te hebben. Ze vonden het een heerlijk dagje. Nu kunnen kinderen wel een beetje overdrijven. Op een bepaald moment zeiden ze namelijk: "This is the best day of my life!"

Met de bus werden we teruggebracht naar de Marnix-school waar we keurig om kwart over twaalf arriveerden. Alle kinderen, juffrouws en moeders (ik was de enige vader) waren enthousiast over het uitje. De kinderen hebben helemaal geluk, want ze zijn donderdag en vrijdag vrij. De juffrouws krijgen bijscholing. Juffrouw Margriet: "Ja, en dat duurt van acht uur 's morgens tot vier uur 's middags!"

Voor mij zou dat juist een kort dagje zijn. De schooltijden op Curacao zijn echter van 07:15 tot 12:15. Van de andere kant, na vier uur slechts vier kinderen in de gaten te hoeven houden was ik bekaf. Onderwijzers hebben die lange vakanties echt nodig, zoveel is wel duidelijk.

Maandag weten we hoe The Sharks het hebben gedaan qua speurtocht. De serie met 26 foto's staat online onder Marnix klas 3 naar Punda.

Posted by CasaSpider at 7:01 PM | Permalink | Comments (22)

Maandagmiddag had ik vrij. Niet vrij in de zin van doen waar men zin in heeft, maar om enige zaken te regelen bij Kranshi, ons gemeentehuis. De Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) wacht nog steeds op een aantal formulieren van ons om de naturalisatie-aanvraag van Lucy en Luchiano (8) te behandelen.

Het gaat om Luchiano's meest recente verblijfsvergunning, om een Akte van Erkenning en om een verklaring van de Vreemdelingendienst dat wij hier geen criminele dingen uitspoken.

Op woensdag 15 februari was de verblijfsvergunning klaar. Dat was gemakkelijk. Men maakte er een copie van die werd voorzien van stempels en handtekeningen. Klaar om te versturen.

De Akte van Erkenning was een groter probleem. Op woensdag 1 maart kregen wij bij Kranshi te horen dat men geen Akte van Erkenning mocht afgeven omdat deze zes maanden na het erkennen vervalt. Een van de meest merkwaardige regels die ik ooit heb gehoord.

In de loop der jaren heb ik diverse pogingen ondernomen om Luchiano te erkennen. Iedere keer had men een ander excuus waarom dat niet kon. Wij waren dan ook erg blij toen het op 25 oktober 2004 plotseling wel lukte. Inmiddels heb ik spijt als haren op mijn hoofd van het erkennen. Het heeft ons tot nu toe slechts ellende gebracht. En de-erkennen mag niet.

Kort samengevat speelt het volgende. In Santo Domingo heet Luchiano Vasquez van achteren. Op Curacao is hij door het erkennen ingeschreven met mijn achternaam. Bij Kranshi heeft men ons er al op gewezen dat de IND hier moeilijk over gaat doen, omdat Luchiano in hun ogen nu twee identiteiten heeft.

Vorig jaar hebben wij een vergeefse poging ondernomen om Luchiano's achternaam in Santo Domingo te wijzigen. Vorige week is Lucy bij het Dominicaanse Consulaat op Curacao geweest en daar heeft men haar verteld dat de wet in de Dominicaanse Republiek versoepeld is met betrekking tot het wijzigen van achternamen. Wij gaan het opnieuw proberen.

Echter, hiervoor dient de Akte van Erkenning opgestuurd te worden. Dezelfde akte die ook naar de IND moet. Wij hebben er echter maar één en het schijnt dus onmogelijk te zijn om er nog een uit te draaien. Als we de akte naar Nederland sturen kan de IND Luchiano's aanvraag alsnog afwijzen op grond van de dubbele identiteit. Als we eerst de naamwijziging in Santo Domingo proberen te regelen zijn we te laat bij de IND. Immers, diverse andere papieren die al in het bezit van de IND zijn zoals de gelegaliseerde Huwelijks- en Geboorte-aktes vervallen dan.

Bij Kranshi werden we maandag goed geholpen, we hebben er bijna twee uur gezeten. Men heeft van alles geprobeerd om toch aan een tweede akte te komen. Op een of andere manier is dat uiteindelijk nog gelukt ook. Dinsdagmorgen om acht uur moest ik 15 gulden betalen voor een zegel en even later kreeg ik een Akte van Erkenning die wel erg veel lijkt op de akte die reeds in ons bezit is. We kunnen nu beide trajecten parallel in. Helaas biedt dit nog steeds geen enkele garantie op succes.

Kranshi regelt het aanvragen van de papieren bij de politie. Dit kan een paar weken duren. De tijd begint te dringen. Gevoelsmatig zie ik het toch als een kleine overwinning. Er werd met ons meegedacht en men bood een alternatieve oplossing. Dat geeft de burger moed.

En dat allemaal op de dag van de Gemeenteraadsverkiezingen in Nederland. Wie gaat er winnen?

Posted by CasaSpider at 1:00 PM | Permalink | Comments (14)

Taida Pasic en Salomon Kalou houden de gemoederen bezig in Nederland. Mag Taida de laatste paar maanden van het VWO in Nederland afmaken? Mag Salomon de oranje kleuren verdedigen tijdens het Wereldkampioenschap voetbal dat dit jaar in Duitsland gehouden wordt?

Maandagmiddag hebben wij een afspraak bij Kranshi. Het gaat om twee dingen. Ten eerste om de laatste formulieren te verzamelen om naar de IND in Nederland te sturen voor de naturalisatie-aanvraag van Lucy en Luchiano (8). Ten tweede om een formulier te laten legaliseren waarmee Lucy's nicht Sugey een aanvraag kan doen bij de Nederlandse Ambassade in Santo Domingo voor een visum om twee weken bij ons op vakantie te komen.

Behalve het gelegaliseerde formulier zijn nog een aantal documenten nodig, maar daar schrijf ik later nog wel eens over. Over eerste-, tweede- en derderangs burgers.

Wetten dienen voor eenieder op gelijke wijze van toepassing te zijn. Het is een illusie om te denken dat men wetten op individuen kan toespitsen. Dergelijke pogingen leiden tot (veel) meer complexiteit en lokken eerder misbruik uit. Zie bijvoorbeeld de studeerkamer die vroeger als aftrekpost voor de belasting gold.

De keerzijde van een algemenere wet is de grotere kans dat individuen erdoor gedupeerd worden. De kunst van het maken van een goede wet is hem zo algemeen mogelijk te maken terwijl zo min mogelijk individuen er buiten vallen. Als het aantal individuen zeer klein is spreekt men van uitzonderingen. Voor schrijnende gevallen kan in dat geval een op maat gemaakte oplossing geboden worden.

In 1997 werd de uit Turkije afkomstige kleermaker Zekeriya Gümüs uitgezet omdat hij niet kon aantonen gedurende zes jaar wit in Nederland gewerkt te hebben. Hij en zijn gezin woonden wel al zes jaar in Amsterdam en waren volledig ingeburgerd. Veel Nederlanders vonden het toen schandalig dat dit gezin werd uitgezet.

Inmiddels is het aantal schrijnende gevallen zo groot dat men niet meer over uitzonderingen kan spreken. Neem bijvoorbeeld de vluchtelingen uit Kosovo die zes jaar geleden in Nederland arriveerden. Op dit moment worden zij op grote schaal teruggestuurd. Taida Pasic is niet de enige.

Rita Verdonk en haar adepten beroepen zich op de regel Regels zijn Regels en dat we deze met elkaar afgesproken hebben. Hoe men het wendt of keert, zij staan sterk. Anders is het eind zoek.

Veel mensen voelen echter aan hun water dat er hier iets niet klopt. Wie haalt het in zijn (haar) hoofd om een meisje dat destijds 12 jaar oud was en uit een oorlogsgebied naar Nederland is gevlucht een leugenaar te noemen. In een vreemd land met een onverstaanbare taal heeft zij kans gezien om ondanks alle ellende haar leven op te pakken. Is het gek dat zij nu met de haven in zicht probeert haar VWO-diploma in Nederland te halen?

Heel veel vluchtelingen wonen al jaren in Nederland. Zij hebben met elkaar gemeen dat zij vaderland en moedertaal hebben achtergelaten. In Nederland wachten zij met angst en beven op een beslissing. Officieel mogen zij vrijwel niets doen. Ieder mens beschikt echter over een intern overlevingsmechanisme. Men past zich aan de omstandigheden aan en probeert er iets van te maken.

Zo las ik bij Ricky het verhaal over haar hulp, afkomstig uit Bosnië. Zij is zes jaar geleden als vluchteling in Nederland terechtgekomen, werkt zwart als schoonmaakster en moet zich op de vreemdste plaatsen en momenten melden. Deze vrouw heeft een Nederlandse man leren kennen die al een zoontje had. Voor dat zoontje is zij nu al vijf jaar als een moeder. De man en de vrouw mogen niet in Nederland trouwen, eerst moet zij uitgezet worden. Vervolgens mag zij vanuit Kosovo proberen ooit legaal Nederland binnen te komen.

Men moet zich maar eens proberen voor te stellen hoe dat is, maandenlang misschien wel jaren zonder man en kind. Of omgekeerd zonder vrouw en moeder.

Het is niet zozeer de Vreemdelingenwet zelf die niet deugt, maar veel meer de tijdspanne waarin de uiteindelijke beslissing wordt genomen. Er bestaat zoiets als een redelijke termijn. Het kan niet zo zijn dat men voor een vergrijp dat men in 1995 heeft gepleegd in 2017 de gevangenis in moet.

Het aantal schrijnende gevallen is zo groot dat het hier geen uitzonderingen meer betreft. In dat geval stel ik dat de wet niet (meer) adequaat is. Vrijwel alle schrijnende gevallen hebben de tijdcomponent als oorzaak. De wetgever doet er goed aan om deze component in de wet op te nemen.

Posted by CasaSpider at 12:39 PM | Permalink | Comments (23)

Voor we zaterdagmiddag naar Pleincafé Wilhelmina gingen poseerde Lucy voor Luchiano (8), fotograaf in spé. Het geeft een indruk van de buik na zeven maanden zwangerschap.

Zondag verveelde Luchiano zich. Hij mocht niet op de computer omdat ik de volle bandbreedte van niet minder dan 128 kbps nodig had voor een grootscheepse revisie van mijn domeinen.

Hij besloot zich met knijpers te versieren en wilde zelf op de foto. Dat gebeurt niet vaak.

Aangezien we geen abonnement meer hebben voor Kontiki of Mambo Beach blijven we binnen tot half vijf. Een half uurtje zwemmen en dan begint het eerste Happy Hour alweer.

Posted by CasaSpider at 1:58 PM | Permalink | Comments (16)

Toen Luchiano (8) voor het eerst naar karateles ging was er een jongetje in een spiksplinternieuw karatepak dat al een les achter de rug had. Hij werd gebracht door zijn oma, zijn ouders waren geloof ik op vakantie.

De les begon maar het jongetje, laten we hem Brad noemen, wilde niet. Wat zijn oma ook tegen hem zei, Brad peinsde er niet over om aan de les mee te doen. "Ik weet het ook niet", zei de oma tegen lerares Ivonne, "we gaan maar naar huis, volgende week moeten zijn ouders maar zien hoe ze het aanpakken."

De week erna kwam Brad met zijn vader. Het was hetzelfde liedje, Brad had geen zin en overrichterzake ging het tweetal naar huis. De derde poging werd ondernomen door Brad's moeder. Zij liet hem gewoon achter en ging zelf weg. Brad huilde en wilde niet. Ivonne liet hem aan de kant zitten, met een boek.

Bij de vierde les deed Brad zowaar mee aan de warming-up. De kinderen lopen in een grote kring, Ivonne roept Itch! Ni! waarna de kinderen schreeuwen San! Tchi!. Zo tellen Japanners. Misschien door het indrukwekkende lawaai barstte Brad tijdens het lopen in tranen uit. Hij mocht weer aan de kant zitten en in zijn boek lezen.

Vandaag was er een doorbraak. Weliswaar huilde Brad, maar ditmaal hadden zijn moeder en Ivonne besloten dat hij toch gewoon mee moest doen. Wat de kinderen ook deden, spelletjes of oefeningen, er bovenuit klonk steevast het hartverscheurende gesnik van Brad.

Regelmatig deed hij een poging om te ontsnappen. Dan liep hij naar Ivonne toe en zei met huilende stem: "Ik kan niet meer, ik ben zo moe." "Jij bent helemaal niet moe, je bent een sterke jongen en hier is niemand moe", antwoordde Ivonne kordaat.

Aan het eind van de les was het zowaar rustig. De kinderen moesten om en om iemand uitzoeken om tegen te sparren. Het was Brad's beurt. Hij koos resoluut een meisje uit dat een kop groter was dan hij en begon fanatiek tegen haar te vechten. Geen snikje kwam over zijn lippen. Nadien zat hij relaxed tegen de muur met de andere kinderen na te praten.

Grotere overwinningen worden zelden behaald.

Posted by CasaSpider at 4:51 PM | Permalink | Comments (15)

Gisteren ging zijn spreekbeurt niet door. Aanvankelijk was Luchiano (8) daar niet eens rouwig om. Voor de klas staan levert een dosis stress op. Toen hij echter 's middags en 's avonds voor het slapen gaan de spreekbeurt van mij nogmaals moest repeteren vond hij het een stuk minder leuk. Hij wilde er maar zo snel mogelijk vanaf zijn.

Een complicerende factor was dat een van Luchiano's (melk)tanden los was geraakt. Het ding klapperde op en neer bij het praten. Hierdoor sprak hij als een lispelende lekke gasbuis. Het leidde hem ook af. In bed wist hij de tand er om een uur of negen uit te werken. Uiteraard moest de ontbrekende tand direct worden vastgelegd. Wie weet wordt het wel een fossiel.

De laatste repetitie voor de spreekbeurt vond vrijdagochtend op weg naar school in de auto plaats. Het moet gezegd, oefening baart kunst. Soepel werkt Luchiano zich door het hele verhaal heen. Hij snapt alles wat hij zegt, vergeet niets en legt zo nu en dan een grappig accent.

Een flashback naar de voorbereiding. Samen hadden we materiaal verzameld op internet. Nu moest er een verhaal van gemaakt worden. "Maak jij eerst maar een verhaal", zei ik, "dan edit ik het daarna wel."

Luchiano sputterde tegen: "Ja maar, dat is veel te moeilijk. Ik weet niet hoe dat te doen."
CasaSpider: "Dat is dan pech voor jou, maar het is belangrijk dat je het in eigen woorden kunt vertellen."
Luchiano: "Jij weet mijn eigen woorden!"

Met keihard dreigen (als jij niets doet dan doe ik ook niets) kreeg ik toch mijn zin.

Vrijdag om 12:10 nam ik plaats op het bankje voor klas 3B naast de vader van Justine. Die zit er bijna altijd al. Toevallig liep juffrouw Margriet net naar buiten. Ze vroeg me of het waar was dat ik aanstaande woensdag als begeleidende ouder met de klas mee ga naar Punda. Luchiano wil dat graag. Ik zegde toe. "Dat is mooi", zei juffrouw Margriet, "en over de spreekbeurt moet Luchiano zelf maar vertellen."

Even later kwam Luchiano naar buiten. Nieuwsgierig vroeg ik hem wat voor punt hij had. Trots antwoordde hij: "Een 10!" Dat had ik niet verwacht, maar het was uitstekend nieuws. Eerst had hij een 9.5 maar toen hij na de spreekbeurt aan de klas uitlegde hoe de aarde uit lagen bestaat en dat een van die lagen het Mesozoicum is was de juf verkocht. "Eigenlijk wil ik je meer dan een 10 geven, maar dat kan niet."

Slimmeriken als de familie Maat uit Zeeland hebben de online-versie van Luchiano's spreekbeurt al ontdekt. Voor alle anderen waarbij de googelaars niet mogen worden vergeten staat hij hier: Spreekbeurt over Dinosaurussen.

Posted by CasaSpider at 2:01 PM | Permalink | Comments (22)

1.

Woensdagmorgen om 07:50 hadden wij alweer ons zesde consult bij gynaecoloog Dr. A. Henriquez. Luchiano (8) was vrij wegens carnaval en ging met ons mee. Alles verloopt voorspoedig, alleen Lucy's bloedwaarde is met 9.6 nog steeds aan de lage kant. In ieder geval was het iets beter dan de 9.4 van de vorige keer. De streefwaarde is 11.

De dokter luisterde naar het hartje van de baby dat nog steeds even snel tikt, 150 aanslagen per minuut. Luchiano vond het tamelijk hard klinken.

2.

Op 14 december kregen wij geen leuk kado, namelijk een brief van de IND waarin stond dat er een aantal formulieren ontbrak om de aanvraag tot naturalisatie van Lucy en Luchiano af te kunnen handelen. Een van die formulieren was de nieuwe verblijfsvergunning van Luchiano. Die is sinds kort binnen.

Een ander formulier was de Akte van Erkenning, waardoor Luchiano mijn achternaam heeft gekregen. Dat vonden wij erg vreemd, want deze akte hebben wij wel degelijk ingeleverd. We moesten woensdag toch al naar Kranshi (gemeentehuis) om Lucy's nicht Sugey uit te nodigen voor een vakantie. Dominicanen mogen niet zomaar ergens naartoe op vakantie, neen zij moeten uitgenodigd worden. De maximale verblijfstermijn is drie weken en ik moet garant staan voor alle eventuele kosten.

Maar daar gaat het niet om. We moesten bijna twee volle uren wachten bij Kranshi en toen we eindelijk aan de beurt waren maakten we van de gelegenheid gebruik om nog meer dingen te vragen. Onder anderen een bewijs dat ik Luchiano erkend heb. De vrouwelijke beambte keek wat naar het scherm en zei even later dat dat niet kon.

"Hoezo kan dat niet?"
- "Neen, ik mag dat niet geven. Waar heeft u de originele akte dan?"
"Die hebben we overhandigd aan een beambte hier bij Kranshi die ons dossier voor de IND samenstelde."
- "Dan moet u met hem gaan praten."

De betreffende beambte was niet op zijn plaats, maar een vriendelijke dame stond ons te woord. Zij keek in het dossier en zag tot mijn verbazing niets van een Akte van Erkenning. De vraag is nu wat er met die akte is gebeurd. Aanstaande maandag hebben we een afspraak om een en ander uit te zoeken. Het zal mij benieuwen.

Dat de Akte van Erkenning niet opnieuw uitgegeven mag worden is volgens Kranshi overigens het gevolg van een Nederlandse wet. Na zes maanden wordt dat vernietigd... ???

3.

Een week of twee geleden berichtte ik over Luchiano's aanstaande spreekbeurt en dan met name over zijn laconieke houding met betrekking tot het voorbereiden daarvan. Sinds die dag hebben aardig wat mensen het CasaLog gevonden met de zoekterm spreekbeurt.

Er wordt gezocht naar spreekbeurten over allerlei onderwerpen, waaronder ook dinosaurussen. Inmiddels staat Luchiano's spreekbeurt online maar ik zeg niet waar.

Donderdag was de dag van de spreekbeurt en ik was erg benieuwd naar mijn het cijfer. Juffrouw Margriet kwam al snel naar mij toe. Ze wilde twee dingen bespreken. Ten eerste mag Luchiano geen Maltin Polar meer mee naar school nemen omdat dat in een blikje zit. Juist die dag was het op tafel omgevallen.

Ten tweede waren er meer kinderen die die ochtend hun spreekbeurt moesten houden. Bij de eerste spreekbeurt viel er al een glas kapot en toen juffrouw Margriet de scherven opruimde sneed zij zich in haar vinger. Door de ontstane vertraging kwam Luchiano niet meer aan de beurt.

Pech voor hem want nu moest hij 's middags en 's avonds extra oefenen.

Posted by CasaSpider at 8:16 PM | Permalink | Comments (13)

Op zaterdag 11 maart worden in het Museum voor Communicatie te Den Haag de Dutch Bloggies uitgereikt. Voor het eerst sinds jaren is het CasaLog in geen enkele categorie zelfs maar op de longlists terechtgekomen. Eindelijk gerechtigheid of een grote schande?

Sinds 2003 worden op deze plaats de LogSpiders® uitgereikt. Grootste voordeel van de LogSpiders® is dat ik voor de volle 100% achter de keuze sta, ieder jaar weer. Wat veel mensen niet weten is dat er achter de LogSpiders® heuse criteria schuilgaan, criteria waar de Dutch Bloggies nog iets van kunnen opsteken.

Om wat voor criteria gaat het?

• Kandidaten dienen vrijwel dagelijks te loggen. Wie vrijwel dagelijks logt speelt in de Eredivisie.
• Kandidaten dienen werk van een post te maken. Een link overnemen uit nu.nl is geen werk.
• Kandidaten dienen een levendig commentsysteem te onderhouden. De kwaliteit van de post weerspiegelt zich in de comments.
• Kandidaten dienen blijk te geven interesse te tonen in de weblogs van collega-loggers.
• Het weblog dient persoonlijk te zijn. Hierdoor vallen collectieve weblogs buiten de boot voor een LogSpider®.

Dit jaar ben ik de dames en heren van About:Blank eens te snel af. Hier volgen de winnaars van een LogSpider® voor het jaar 2006 in alfabetische volgorde:

Waarom Brillie?

Brillie is een oudgediende in de logwereld. Zijn stijl is relaxed en vaak van de hak op de tak springend. In sommige opzichten lijkt hij wel een beetje op mij. Zijn zendamateurhobby met bijbehorende QSL-kaarten is natuurlijk niet meer van deze tijd, toch schrijft hij er onverstoorbaar over door. Net als ik over de Curacaose politiek.

Brillie heeft een fascinatie voor beugels en hoe kan het anders brillen. Verder schrijft hij graag over Apeldoorn, zijn Porsche, televisie in het algemeen en Big Brother in het bijzonder. Hij zegt altijd te weten wie er wint maar heeft het steeds bij het verkeerde eind.

Waarom Las Cosas Como Son?

Henk is ongeveer anderhalf jaar geleden naar Lanzarote, Canarische Eilanden, geëmigreerd. Onder anderen om een aantal dingen goed op een rijtje te krijgen. Over dat proces schrijft hij zeer openhartig. Diverse malen was Henk er helemaal uit om nog geen week later te beseffen dat er nog een hobbeltje genomen moest worden. Daar maakt hij verder geen punt van, met zijn optimistische kijk op het leven vindt hij achteraf dat dat hobbeltje weer precies op het juiste moment op zijn weg kwam.

Inmiddels staat Henk op het punt om definitief naar Nederland terug te keren. Hoewel definitief niet echt een Henk-woord is. Gelukkig heeft hij mij verzekerd door te gaan met schrijven, waar hij ook is. In de reacties valt het grote percentage dames op en ook het feit dat Henk voor iedereen een persoonlijk antwoord heeft.

Waarom Paola?

Het genre waarin Paola zich beweegt is eigenlijk niet helemaal het mijne. Zeg maar het mutsengenre. Van alle mutsen is Paool voor mij echter de onbetwiste Koningin. Zij heeft een heel eigen en enthousiaste schrijfstijl en wisselt haar mutsenposts op gezette tijden af met serieuzere zaken, vooral als het over haar gezondheid gaat. Haar toon is echter nooit klagend maar altijd positief en opbouwend. Dat verklaart meteen de grote schare bewonderaars.

Tot mijn verrassing schreef Paola zich direct in voor de Webloggers Voetbalpoule. Tot mijn nog grotere verrassing staat zij op een uitstekende tweede plaats, terwijl ik zelf zesde ben. De vraag werpt zich dan ook op wie hier nu de muts is.

Waarom Renesmurf?

Behalve een LogSpider® verdient Renesmurf zeker ook de kwalificatie EigenHeimer®. Glashard dicteert deze smurf de wet dat hij alleen weblogs bezoekt van mensen die bij hem langskomen. Een ander wordt direct door iedereen geboycot maar Renesmurf komt er mee weg. En dat geldt voor vrijwel al zijn boude standpunten.

Iedere zaterdag post Renesmurf 10 foto's uit zijn collectie. Deze Renesmurf-Foto-Zaterdag is inmiddels een begrip. Kenmerk van bijna alle foto's is dat ze scheef staan alsmede de unieke onderwerpkeuze. Vaste prik is zijn hond en trouwe maat Kiras. In de reacties zijn de discussies met Brillie (zie boven) over het al dan niet bestaan van Sinterklaas en smurfen erg amusant.

Waarom Waar was ik?

Ook Ricky is een buitenbeentje. Eigenlijk voldoet zij niet eens aan mijn criteria, immers zij schrijft zeker de laatste tijd te weinig. Aangezien CasaSpider nog flexibeler is dan een rappende minister Donner heeft hij deze keer een oogje dichtgeknepen. De verhalen over haar gezin bestaand uit een man, twee dochters en een aantal huisdieren zijn leuk om te lezen.

Een extra reden waarom ik voor Ricky een oogje heb dichtgeknepen is dat zij een verhaal in vier delen heeft geschreven dat mij erg is bijgebleven. Het is het verhaal over haar hond Boris en de cd Oceanborn van Nightwish. Die ik overigens niet ken. Het is een verdrietig maar mooi verhaal dat ik eenieder kan aanbevelen: 1, 2, 3, 4.

Vijf winnaars van een LogSpider® in 2006. Ik feliciteer hen allen van harte met deze trofee. Tot slot de eregalerij met de winnaars van voorgaande jaren:

LogSpiders® 2005 (juryrapport)

• Lief Dagboek

LogSpiders® 2004 (juryrapport)

• Bijzinnen
  
• Cockie

LogSpiders® 2003 (juryrapport)

• Charlotte
  
• GeenHeld
  
• Nico Dijkshoorn
  
• Verbal Jam

Posted by CasaSpider at 1:28 PM | Permalink | Comments (37)